Nu ja, Goh, wat aborteerde ik weer hè? Ik schaam me dood. En dat verhaal over verkeer, winkel en 'Gotham City' en zo zal voor een volgende keer zijn. Ik wilde eerst even wat over onze winkel vertellen nog.
Maar goed. Om te beginnen! Het moet me even van het hart. Momenteel is er een enorme tweedeling aan de gang in ons land. Ik heb beloofd en daar houd ik me aan, dat ik in mijn Blogs niet over politiek en dat soort zaken zal praten of partij zal trekken. Toch kan het mij en jullie dus ook, niet ontgaan zijn dat er nu een vreselijke strijd woedt tussen een bepaalde politicus en een bepaalde bevolkingsgroep. En ook tussen voor- en tegenstanders van een schietpartij waarbij twee jonge mensen werden gedood, die een oudere juwelier wilden beroven, maar ook een stem van afschuw tegenover bepaalde mensen die een oudere mevrouw van een perron af flikkerden.
Die tweedeling, ja ik ben even serieus, nu, maar het moet even besproken worden, kan een enorm negatief effect hebben op onze samenleving en ik, maar jullie ook, zitten daar niet op te wachten. Iedereen het zijne en zo. Nee, ik spreek geen mening uit, echt niet! Maar dat we weer zwaar moeten gaan 'polderen', zoals dat zo fraai uit de politieke mond heet, is duidelijk!
Maar ook is er een deling in ons volk, tussen de werkenden en hen die dat niet doen en van een uitkering en zo moeten rondkomen. Of, zoals in vele gevallen, van een sterk verminderd pensioen(tje). Dat doet me eigenlijk deugd. (Niet de verminderingen hoor, maar het feit dat we nog steeds uitkeringen hebben!) In ons land ben je nog steeds niet veroordeeld tot de bedelstaf. Hoewel een bijstandsuitkering slechts een goede 750 euro's bedraagt, wat "te veel is om van dood te gaan en te weinig is om van te leven", moet ik zelf voor dat bedrag heel hard en lang werken en heel vroeg opstaan en zo. Maar: mensen, wij Nederlanders, polderen en hebben het dan wel weer voor elkaar over.
Maar, er is nog een, onderhuidse en verdere tweedeling aan de gang. Namelijk die tussen de mensen die, ik ga het heel voorzichtig benoemen en klik nu niet meteen weg, wel bewegen en hen die dat niet doen. (En, een tussen opmerking die niet echt hout snijdt), de bewegende mens let (zegt men) dus ook meer op zijn/haar leefgedrag, neem ik aan.) Nee, nee, nee, ik ben niet Roomser dan de Paus, echt niet. Ik rook, drink een glas, doe een plas, maar probeer zo veel mogelijk te bewegen en gezond te eten.
In de winkel, tijdens het werk, hoef je overigens niet bang te zijn om niet te bewegen. Ik loop op een doorsnee werkdag ongeveer 10 of 12 kilometer. (Gossie, zielie! Nee, natuurlijk, maar een winkel is een groot pand en je sjouwt van boven naar beneden en van voor naar achter.) Maar ook naast het werk, probeer ik zoveel mogelijk actief te zijn. Ik zap, ik til de krant op tot ooghoogte en ik ga af en toe naar het toilet en nee, dit is niet leuk, ok, delete de zin.
Nee, serieus, ik fiets dus. Veel, maar, in mijn ogen, te weinig. In mijn topjaar heb ik een dikke 16.000 Km gefietst en dat is vrij veel, kan ik je vertellen. Maar goed, jullie weten, ik ben geen egotripper, dus dit Blog gaat nu eens niet over mij, maar over 'Het stel'. Zo noem ik ze dan maar, collegae noemen ze misschien anders. (Die teven, heb ik ook al gehoord.) 'Het stel' is een drietal vrouwen van zeker drie verschillende generaties: Oma, Ma en (klein)dochter. In mijn geboorteprovincie, Drenthe, was er een uitdrukking, die luidde, dat je hen, als je sprekend op je pa of je ma leek, 'Uut de kont sneden was' en dat hoeft geen vertaling, denk ik.
Nu, die drie dames zijn dat ook. Oma nu, is een, ik gok, zeventiger misschien, ze heeft een 'chagrijnig' hoofd en een rollator, ze is diverse kilo's boven de maat en ik heb haar nooit zien lachen of iemand horen of zien begroeten. De ma, haar dochter dus, is een vijftiger of eind veertiger misschien, (moeilijk te beoordelen), ze heeft (ook al) een 'chagrijnige' kop, ze is ook diverse kilo's boven de maat, en heeft ook een rollator. Ze verschilt van haar ma, doordat ze (net zo weinig voorkomend als een belastingvoordeel in ons land) af en toe een glimlach over heeft voor de nummer drie. Nummer drie is (zoals ik het reconstrueer) haar dochter. Ze is een (bijna) twintiger, ze heeft een 'chagrijnig' hoofd, is ook diverse kilo's te zwaar voor haar lengte, maar heeft (nog niet) een rollator. (Ik geef het twee jaar, dat van dat hulpmiddel)
Nee, nee, nee, ik mag niemand beoordelen op of gelaat of zo. Vooral onze klanten niet, die betalen (mede) mijn salaris. Maar ik vraag me wel eens af, hoe het komt dat zo een jonge meid, elke dag met haar ma en oma boodschappen kan gaan doen? Ze werkt schijnbaar niet, gezien de tijdstippen en de tijd die ze in de winkel zijn en ze volgt volgens mij geen opleiding of zo? Kijk, weet je, als het nu nog eens leuke/gezellige/aardige/vrolijke mensen waren, die dan overigens ook verder geen poot uitstaken, dan kan ik daar helemaal mee leven, maar het is een zootje 'cha...', inderdaad.
Vandaag was het weer eens prijs. De 'fustband', het 'fustapparaat', kortom, dat ding waar je je lege kratten en flessen inlevert, was even uit 'de lucht'. Storing of zo. Poep gebeurd, toch? Ik liep langs, zag een mevrouw wat hulpeloos kijken, ging het hok in, drukte op wat knoppen en werd met een lieve glimlach beloond door de dame! (Nou is zo een glimlach beter dan een krat bier van A, me eige gapper! Niet dat 'ie dat ooit zou weg geven hoor, die knijper!)
Drie meter verderop is de broodafdeling. In een hoek van die afdeling is de deur die naar de trap naar de kantine gaat. Ik moest even naar de kantine. Het trio stond nu bij die broodafdeling. Na mijn heldhaftige en heel technische ingrijpen (op knop aan en uit drukken en dan nog eens op aan en Hopla en zo) ging het apparaat natuurlijk weer aan het werk. De oma met het boze hoofd, had nogal wat lege flessen in haar mandje. Nadat ze had gezien dat het apparaat weer werkte, vroeg ze haar kleindochter om even dat lege spul in te leveren.
Het 'kind', nu ja, draaide zich in al haar 'grootheid' om en blèrde: 'Denk je nou dat ik dat hele tering end terug ga lopen voor die fo.... statiecenten? F... no, ik ben druk, hoor.Krijg de F.. hoor'.
Drie meter, ik heb het nagemeten, echt, was de afstand van dat 'teringeind'. Niet meer.
Maar helemaal gelukkig door de weigering en helemaal druk in haar (in mijn ogen nutteloze leven) drukte en swipte verder op haar eeuwig aanwezige Pod of Pad.
Een uur later ging ik, in korte broek en met blote armen de zon tegemoet op de fiets. Wauw, ik beweeg dus ik leef, of zo zei een filosoof, maar dan helemaal anders!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten