Tja, dit is al een wat ouder Blog, dat ik nog nooit gepubliceerd heb. Het is al wat jaren her dat ik dit schreef en het geeft aan, waarom ik toen nog plezier had in het werk. Mind You, ik heb nog steeds zin in het eigenlijke werk. In het omgaan met de klanten, natuurlijk, maar ook het omgaan met de mannen en vrouwen om me heen, een beetje dollen met de collegae, luisteren naar hun verhalen en ja, eerlijk is eerlijk, het werk blijft vreselijk afwisselend. Soms doe ik mijn eigen werk, de DV, je weet het, maar ik help de "zuivelpik" en mijn vriend J., de groenteboer. Af en toe maak ik een praatje met R., die trouwe vriend, hoewel dat vreselijk bemoeilijkt wordt doordat men dat niet graag heft, maar ik heb absoluut geen hekel aan het werk zelf. Ik heb, tot vervelens toe, verteld waarom ik het werk NU niet meer zo te pruimen vindt, maar da's nu en ja, lees eerdere verhalen. Dit is een story uit die grijze en oude hoed.
Hoe kom je er nu bij om te gaan werken in een supermarkt? In mijn geval was dat dan wel heel vreemd. Ik had 32 jaar bij de Marine gediend, in de gezondheidszorg nog wel, was met een leuke rang de dienst uitgegaan en ik wilde daar absoluut niet in de zorg verder. (Er was, op het laatst dan, te veel gezeur van patiënten, te veel ge-claim voor zorg als er een nagel scheef op de vinger stond, er een "scheet dwars zat", zeg maar en er was te weinig zelfreflectie van die patiënten. Dat je diabetes hebt, oké, sneu maar dat kan goed behandeld worden! Maar dan moet je dus niet door blijven vreten met al die ongezonde meuk en ook verder nog eens ongezond blijven leven en zo en dan dus maar blijven zeggen en volhouden dat je zo zielig bent en dat het allemaal aan de artsen ligt! Ik kon daar niet veel meer mee.)
Ik had wat rond gekeken bij wat andere bedrijfjes, had overwogen om dan toch maar bij een maatje van me in zijn fietsenzaak te gaan werken, (met wat poen te investeren, maar dat werd eigenlijk ook allemaal helemaal niks. Dat maatje bleek, achteraf, een hele 'dure neus' te hebben, als je me begrijpt! Zijn (v)echtgenote bleek meer dan een jaarsalaris per maand op te gebruiken bij kapper en mode zaak en ik voelde het lijk van het failliet gaan al drijven.) Ik genoot een maandje of zo van mijn vrijheid, sliep eens een uurtje langer, ik fietste eens een paar uur meer, maar ja, calvinistisch als wij Nederlanders zijn, wilde ik toch wel wat gaan doen met mijn tijd. (Ook ter aanvulling van het pensioen, natuurlijk.) Ik bleef dus zoeken, liep een paar uitzendbureaus binnen, maar alle baantjes waren voor dertig uur of meer. Kijk, daar had ik gen zin meer in. Dan zou ik alleen maar salaris/pensioen inleveren en ja, niemand werkt voor nop, toch? Ik bleef wat doelloos zoeken, eigenlijk.
Tot ik Peter tegen het lijf liep. Peter was de filiaalmanager van de toenmalige AH supermarkt in onze wijk in Amsterdam zuidoost (Holendrecht, het afvoerputje van Nederland) en ik had wel eens een praatje met hem gemaakt. Geen onaardig mens, integendeel, een leuke gast, die met veel gevoel voor humor en met veel tact zijn klanten te woord stond als er weer eens, door personeelsgebrek, meterslange rijen voor de kassa stonden. Ik zelf had ook een paar keer met hem gesproken over de slechte service graad van die kassa afdeling. (Een eufemisme, hoor.) Enfin, het einde van het liedje was dat hij mij, (hij had van een kennis van een kennis gehoord dat ik 'in between jobs' was), vroeg of ik geen zin had om bij hem te komen werken. "Als 'troubleshooter', zoiets, begrijp je?" maakte hij ervan. "Beetje bijspringen, jonge mensen opvangen en opleiden en een beetje aansturen, is dat niks voor jou?" In die tijd ging die AH over naar De Keten, een bedrijf dat overigens al eigenaar was van het (kleine) winkelcentrum.
Ik slikte even maar stemde toch toe. Ik wilde toch een paar centen extra verdienen ter aanvulling van dat 'pensioen' en ik wilde niet hele dagen achter de geraniums zitten. Ik was natuurlijk net vijftig, dus veel te jong om op mijn lauweren te gaan rusten! Ik heb en had hobby's zat, maar hoe veel uur per dag kan je daar aan besteden?
Zo trad ik, op een mooie maandagochtend aan het einde van een mooie septembermaand, nu bijna dertien jaar geleden, in dienst van De Keten. Dat is een supermarktketen die voornamelijk opereert in het Noord Hollandse. Het bedrijf is in het begin van de jaren '60 opgestart door het echtpaar Z., die samen met de vader van de eigenaar het bedrijfje als het ware "uit de grond" stampten. Enfin, momenteel heeft De Keten een zestigtal vestigingen, voornamelijk in Noord Holland, maar langzaam gaat ze "de grens over", richting Flevoland, met vestigingen in Almere en in de provincies Utrecht en Zuid Holland.
Ik schreef al: "ik slikte even." Tja, bij het grote publiek, waar ik ook toe behoor, is het werk in een supermarkt nou niet echt werk dat in de 'limelights' staat, toch? Ik bedoel, vakken vullen, mensen wijzen waar de wijnafdeling is, stukje kaas snijden, broodje inpakken, kom op, hoe simpel kan het zijn?
(In mijn ogen van toen dan! Ik kwam uit een bedrijf waar ik bijna de hele wereld had gezien, met windkracht tien mensen had moeten verplegen, wonden moest verzorgen, een man met een gierend zwaar hartinfarct drie dagen in leven had moeten houden voor ons schip een haven bereikte, ik had in Noorwegen en Zweden bij min vijftig mensen met beenbreuken moeten evacueren uit berggebieden, had bomexplosies en aanslagen meegemaakt etc., dus hoe ingewikkeld kan het werken in een winkel nu zijn?)
Dacht ik. Vond ik. Had ik het idee. Nee, moeilijker dan een Veteraan zijn/worden zal het niet zijn, dat zeg ik je eerlijk. Maar ik kwam al gauw terug op mijn wat (toen misschien hautaine) gedachtegang. Want, en daar kwam ik al rap achter, voor het werken in een super komt een hoop logistiek- en denkwerk te kijken maar dan op een manier die ik, natuurlijk, nooit had meegemaakt. Buiten het omgaan met mensen van allerlei slag en stand, maar daar was ik bij de "grote grijze schoorsteenlijn" wel aan gewend geraakt, kwamen er mensen met de meest interessante, domme, onnodige en leuke vragen. Om kort te zijn, mijn proeftijd liep na drie maanden af, ik had ondertussen een nieuwe filiaalmanager (FM) gekregen en vroeg hem hoe het nu zat met mijn eventuele vaste contract. Ik had een ander ijzer in het (werk)vuur, een leuk chauffeursbaantje, ook voor twintig uur en zo, maar de FM vertelde dat hij niet beter wist dan dat ik al vanaf dag een een vast contract had, voor zo en zoveel uur en enorm tevreden met me was. (Twaalf jaar later zou ik over die uren er vreselijk mee op mijn smoel gaan.) Nou ja, zo gaat het: dat heb je dan, dus daar blijf je dan, zeg maar.
Zo ging de tijd om. Ik 'specialiseerde' me op de wijnafdeling en 'deed' met een collega de 'wereld straat'. Toelichting verplicht nu: de 'wereld straat' is, (in elk geval was!) ooit de trots en een stokpaardje van De Keten. In die wereld straat stonden producten uit exotische landen. De echtgenote van de oprichter van de firma was geboortig uit de 'gordel van smaragd' en had een lijn Indische producten geïntroduceerd. In die eerste jaren waren dat nog voorzichtige dingen hoor, denk aan ketjap, kroepoek, sambals en zo. Aanvankelijk was dat geen succes in ons land van spruiten, andijvie en bloemkool. Maar dat spul ging, in de jaren zeventig en tachtig, natuurlijk lopen als een gek, toen Nederland en de Nederlanders gingen ontdekken dat er nog een wereld achter de dijken en buiten de polders bestond.
Men zegt wel eens dat Appie de Nederlanders wijn heeft leren drinken, maar dat De Keten ons volk aan de Exoten kreeg. Die wereld straat, in mijn huidige winkel, (OOIT DAN**) is nu een dubbele 'straat' (winkel taal), maar is wel ongeveer twaalf meter schappen lang en twee meter hoog, met Indonesische, Turkse, Japanse, Surinaamse, Indische, Mexicaanse, whatever, producten. Is Amerikaans ook exotisch? Ja, de mayonaise van Hellmann's, de Brownies, allerlei marshmallows noem maar op!
Ik ben er nu (bijna) tien jaar later na het schrijven van dit verhaal, nog steeds werkzaam als hulpkracht. Da's prettig, leg ik elke keer na een FM1/FM2 wissel weer uit, want dan hoef ik, als hulpkracht, geen carrière moves meer te maken en, (dat is voor mij heel belangrijk), niet elke dag meer te vergaderen of cursussen te volgen! Ik heb er (zelf een beetje) voor gezorgd dat ik het beheer van de vrij grote diepvriesafdeling (nu kleiner) heb overgenomen. "Somebody must do it", zo iets.
Ik zal in latere Blogs wel even in gaan over waarom ik van filiaal moest veranderen, allemaal "sordy details", en waarom ik me nu wel 'gesneden' voel in mijn huidige filiaal.
Mocht het jullie interesseren dan!
* Dit Blog is nog nooit gepubliceerd.
** Die Wereldstraat, ooit de trots van De Keten, is nu zo goed als verdwenen, Natuurlijk heeft De Keten nog Sambal en zo, maar Tabasco, Japans Zeewier, allerlei Indiaase producten en zo en dat soort zaken zijn helemaal weg. Tja, sneu!
