Stap een van: Ik stop er mee.

Dus ja, de beslissing om er dus opeens mee te stoppen en me dan maar ziek te gaan melden, kwam hard aan en vooral bij mezelf als ik heel eerlijk mag zijn. Ik had het nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Maar, zoals ik al aangaf, ik had geen "peut" meer om mijn masjientje te laten draaien. Nu ja, dat "werkmachinetje" dan. Ik ben eerlijk nu. Ik voel me k.., zwaar k.. om de manier waarop ik het aangepakt en gedaan heb of over de manier waarop ik het doe. Ik heb het idee dat ik mijn maatjes laat sukkelen en aanklooien en dat is niet mijn manier van werken en optreden, dat is nooit zo geweest, dus excuses voor hen van die gabbers die dit lezen. Zo ben ik niet, zo ben ik nooit geweest, maar weet je, je las het natuurlijk al eerder, bij mij ging het licht helemaal uit, maar dan ook helemaal totaal en dan ook nog eens totaal en helemaal. Nee, fysiek mankeert er geen ene moer aan me, gelukkig niet. Maar mijn kop wil niet meer wat ik wel zou willen, namelijk nog een jaar of twee en een half jaar: "mijn nikkel afdraaien voor mijn baas", zoals de Vlaming dat zo fraai zegt. 
Maar mijn "bazen" (na ja, honden hebben bazen, word me altijd gezegd), hebben er niet veel aan meegewerkt om mijn (helaas) vervroegde uittreden uit De Keten te verhelpen hoor. Integendeel zelfs, maar ook dat heb ik wel verteld allemaal. Dus ja, ik raakte meer en meer in een dip, als je die kreet begrijpt. Ik kreeg (helaas) steeds minder zin in en aan het werken. Begrijp me goed. Werken is nooit een straf voor me geweest. En eigenlijk nog niet. Ik kan me helemaal geven in mijn werk. Ik ben er trots op om het werk af te maken en te zien dat het goed en af is! Ik had/heb leuke collegae, de sfeer onderling was bijna altijd helemaal goed, we mochten elkaar, dronken vaak een "bakkie" en maakten vaak gein. Ik werkte toen ook al niet te veel meer, gedwongen door die bazen helaas, en ja, dat is weer een van de redenen waarom ik het nu ook niet meer zie zitten. Had de toenmalige Regiomanager (RM) me verteld of voorgesteld dat ik, afbouwend, minder en minder uren zou maken, dan was ik daar helemaal mee in gegaan. Nu werd ik, vanaf seconde een (1) van het helemaal niet zo prettige gesprek (hij begon ook nog eens over mijn kritische Blogs, die helemaal alleen maar over een niet bestaande supermarkt gingen maar die hij wel tot zijn ongenoegen las, vertelde hij, ja ik viel hem vaak aan) gedwongen om maar liefst twaalf uur minder te gaan weken, een halvering van mijn uren en dus mijn loon. Eigenlijk een schandaal!
Goed, ik heb dan wel een opvangnetje, ik heb een KM pensioen(tje). Maar, dat wordt ook minder en  minder, hoor! De wrange grap was, dat ik al hoorde over het bezuinigen op personeel en de uren en dus de salarissen, in de wandelgangen, zoals dat heet. Ik stelde de FM al voor om een paar uur minder te gaan werken in de week, zodat collegae, die alleen van hun Keten salaris moesten rondkomen, geen uren zouden worden gekort. Mensen als J. en M., die het al niet breed hadden. 'Nou ja, de RM, komt er binnenkort over praten', zei hij, vaag en nerveus. Misschien juist wel wetend dat ik zoveel moest minderen, maar daar deed hij toen, zoal ik al  zei, vaag over. Nu ja. In het begin is veel vrije tijd een gouden tijd. Ik genoot (geniet nog) met volle teugen van de dagen dat ik niet werk, of werkte, dan. Ik zat op de racefiets bij goed weer, reed, vrolijk zwaaiend naar de bewoners van de bestuurders van de auto's, dus langs de files op de A1/A2/A9/A10, kortom rond en langs al die snelwegen en zo die in de buurt van mijn woonplaats lopen en daar aangelegd zijn.
Dat ga ik, mocht het ooit nog eens droog worden, nog wel vaker doen hoor. Maar, bij mij knapte het lijntje. Opeens? Nee, nee, dat geloof ik niet. Het was allang bezig om te gaan gebeuren. Misschien door een onverwerkt veteraan verleden of zo? Je ne sais pas. (Ja, de Tour is net afgelopen en ik las daarvoor veel Franskeljonse kranten, dus ja, mijn Frans is wel wat beter.)
Wat ik wel weet dat ik een probleem heb. Een heel groot probleem met de discipline die ik in mijn hele leven heb gekend en waar ik aan toe moet hebben gegeven (met veel plezier en met veel geleerd hebbende, begrijp je die zin?) en wat ik nu mee heb moeten maken en dat al jaren. Dat is namelijk het totale gebrek aan discipline waar ik iedere morgen die ik werk(te) tegenkom. De zooi, de bende, de rot troep, de ongeorganiseerde meuk, het totale gebrek aan werkinzet van de mensen van de avond ervoor, (nu ja, breek me de bek niet open) die me, nu ja, ons dan, elke ochtend weer tegemoet treed, nee, die troep, die bende, die desinteresse voor je werk, nee, dat kan ik helemaal niet meer verwerken. Het treft niet mij alleen hoor, ook de gabbers J. en R. "mopperen", (ik zal het K. woord niet meer gebruiken heb ik beloofd), zitten er ook behoorlijk mee. Maar ja, ik heb tot nu toe (en ook hopelijk niet meer) 45 jaar gewerkt, terwijl die mannen nog 45 jaar moeten worden dus ik heb wel een beetje recht van spreken, denk ik.

Aanstaande woensdag belt de bedrijfsarts me op, vertelde mijn FM. Een telefonisch consult, begreep ik. Ik heb heel lang in de Bedrijfsverpleegkunde gewerkt en weet nu al hoe het gesprek zal gaan. Moeizaam en vol onbegrip (van de kant van de arts, dan) Tja, maar, op is op, toch? "Kun je morgen weer een paar uur gaan werken en dan maar even niet kijken naar de zooi?" Nee, arts, ik kan me zelf nooit verloochenen! Als der een zooi is, ruim ik die op, zo zit ik namelijk in elkaar! En dan begint het geheel weer vanaf nieuw af en aan en dat wil ik nu niet meer!
=Nu ja, je gaat het horen=

Moet ik door? Kan ik door?

Tja, dit is weer het eerste bericht dat ik in tijden over De Keten schrijf. 
 (Hier horen puntjes of zo te staan om de minuten af te tikken, maar mijn schrijfmachine mist die soort dingen.)
Ik zit nu, geloof het of niet, al een heel aantal minuten naar het lege blad voor me te staren, (nee Brain, dat is niet leeg en het is geen papier, ik weet het) en ik weet niet helemaal hoe ik nu verder moet. Nu ja, of ik verder moet. Of wel, waarom ik verder moet. Of wel, of ik wel verder moet of wil. En vooral of ik verder wil, en of ik wel verder ga.*
Cryptisch, niet? Maar het is een vraag die me echt al maanden en maanden, het lijkt echt nog langer, bezig houd. Kan ik wel verder met dat werk, nu nog dik twee jaar tot mijn pensionering? Dat werk in De Keten, ja, dat is iets dat ik met liefde en plezier gedaan heb gedurende bijna dertien (!) jaar. Maar: hoe lang is het rek nog van mijn elastiekje om steeds weer opnieuw te beginnen? Hoe ver kan ik nog strekken tot dat het nu al heel dunne lijntje van het 'moeten' en de stress die daarbij hoort, breekt? Moet ik door tot ik echt "omval" of mijn eerste hart- of herseninfarct of maagzweer heb? Nee, vind ik. Nee, vind mijn lief, gelukkig ook. Dus nee. Dus stop ik er mee en ga me, heel laf, dat zullen jullie natuurlijk vast wel vinden, me ziek melden. (Heb ik vanmorgen gedaan, hoor.) Maar, weet je, ik ben gewoon helemaal op! Ik ben momenteel een motor zonder benzine, ik ben een sporter zonder moreel, een fietser zonder wielen, ik ben een vliegtuig zonder vleugels, een gelovige zonder zijn Heiland, als een Super zonder goederen op de schappen, zeg maar. Een man zonder huwelijksgereedschap, zoiets.
Dat klinkt dramatisch en ja, dat is het ook wel. Dus ja, het is nu over en uit.

Ik ga een lang verhaal nog veel langer maken, zo ben ik, zo zit ik in elkaar en dat gaat niet meer veranderen, so: live with it, maar in dit eerste Blog van een hele serie wil ik sec, dus zonder emotioneel te worden, proberen uit te leggen waarom ik er nu mee stop, "op het hoogtepunt van mijn Keten carrière, zeg maar. Terwijl ik op het punt stond om toe te treden tot de directie. Ik had mijn rode naambutton al klaar liggen!" 
Een ding als eerste, voor ik me in alle soorten herinneringen en allerlei verhalen stort die alleen maar afleiden. Mijn beslissing heeft niets, niks, nada, niemendal, nichts, nothing, te maken met het personeel, de collegae dus, waar ik de afgelopen jaren mee heb gewerkt. Ook niet met de FM en FM2, hoor! Oh ja, ik weet het, ik was wel eens fel, heb een "slecht weer gesprek" gehad met de Leiders van onze regio, naar aanleiding van een verhaal, maar dat verhaal was de bittere waarheid. Die collega en ik hebben ondertussen alweer een beetje vrede gesloten, hoor. Dus nee, ik ga niet eikelig doen tegenover mensen in mijn filiaal, die verdienen dat abso niet!

Een beperkte biografie, echt heel kort. Ik ben van 1952, toen geboren, tot 1970 dom gebleven, daarna tot 2002 bij de KM gediend en slim geworden, carrière gemaakt, van 2002 tot 2015 bij De Keten, geen kans op een loopbaan en weer dom gemaakt. Kort genoeg?
Toen ik in dienst trad bij De Keten, was het nog een familiebedrijf. De oude heer Keten en zijn  echtgenote hadden het bedrijf in de jaren zestig van de vorige eeuw opgericht. De oude mijnheer was aanvankelijk melkboer maar hij en zijn dame hadden inzicht en creëerden een Keten. De al wat oudere man zelf kwam, totdat de zaak in de handen van beurs grage managers over ging, geregeld in de diverse filialen. Hij gaf een hand, stelde zich voor, je kreeg op je lazer als het niet goed was, maar kreeg een ram op je schouder als 'tie blij was. Ik herinner me een (heel flauw) grapje met hem. Ooit had 'ie een enkel of zuks gebroken en kwam in die tijd, met gips om zijn been, de winkel in, gesteund door krukken. Ik kwam hem tegen op de vloer, keek serieus naar zijn enkel en vroeg: 'Goh geprobeerd een wit voetje bij iemand te halen?' Hij moest even denken over die flauwe witz en brak daarna in een schaterlach uit. 
Drie jaar later ontmoette ik hem weer. Hij keek me aan, groef diep in zijn memorie dagboek,  en zei: 'Jij was toch die gozer van het witte voetje halen? Ik vond dat een leuke mop van je, man!'
Nee, nee, niet omdat het nu de oude baas zelf was, ook niet over zijn opmerking, maar het tekende de sfeer van de jaren waarin ik bij De Keten kwam werken. Toen werd je nog herkend, er werden handen geschud, er werden namen genoemd en je kon iemand bellen op het hoofdkantoor. Iemand die je met naam en toenaam kende en die misschien iets voor je kon betekenen als er iets mis was gegaan in het bestellen, (ik noem maar iets) door al dan niet jouw fout!

*Later lees je hier meer over, dus: Stay tuned!

Waar is de "Koffieslaaf?"

Nee, nee, niet meteen beginnen te stuiteren, nu. Nee, ik weet het ook, de slavernij is al in 1863 of zo afgeschaft. Gelukkig, natuurlijk, nee maar over die slavernij ga ik het helemaal niet hebben, hoor. Nee, ik zal het hebben over "routine" en "rituelen". We kunnen niet zonder. De meeste zaken doen we op die routine, maar een prettige bijkomstigheid zijn vaak de rituelen. Dat laatste begrip mag je invoeren voor allerlei zaken, hoor, religie, politieke standpunten, afschuw van of juist liefhebber van bepaalde zaken en sporten en zo. (Ik geef een paar rituelen van mezelf aan, begrijp me goed, rituelen hebben vaak van doen met bijgeloof. Als ik me aankleed en dan vooral om te gaan fietsen, begin ik altijd met mijn linker schoen, dan de rechter, sokken ook zo, (tegenwoordig gek genoeg net andersom met de gehoorapparatuur) en mijn fietshandschoenen gaan ook weer links voor rechts en dat voor ik de helm opzet. Maf, ja, dat zal wel, maar zo werkt het bij mij, begrijp je. Nu ja, ik doe dat al zoveel jaar, het zal er, misschien wel dik dertig jaar geleden ingeslopen zijn, dat ik niet beter meer weet, maar: doe ik het niet dan gebeurt er iets, ben ik bang voor. Omdat er al jaren (nauwelijks) iets is gebeurd, betekent dus dat het een goed ritueel is. Vat je hem zover? Nu hebben rituelen natuurlijk ook alles van doen met het "geloof". Neem de RK processies, de protestantse donderpreken en de diverse al dan niet "laatste" avond maaltijden, de Ramadan of het zoveel maal om de "Ka'aba" rond lopen in Mekka en zo. (Het heilgdom heet sinds kort de Kaaba, maar in de tijd van Karl May, die veel fraaie boeken schreef over Winnetou en Old Shatterhand en over Kara Ben Nemsi en zijn trouwe helper, Hadji Halef Omar, heette de heilige steen nog steeds Ka'aba. Maar Soit!)
Dat zijn rituelen, maar die dienen gerespecteerd, hoor, ik doe ze niet af als zijnde zo maar wat.
In ieder mensenleven zijn er geloof ik heel veel rituelen, zelfs mijn nuchtere levensgezellin, ja, ik schrijf steeds "mijn lief", da's ze wel, nog steeds, maar ja, da's zo kort en het papier moet ook vol, dus, heeft ook rituelen. Wie niet. Rituelen maken we vaak zelf, persoonlijk, of nemen we over van onze (religieuze) omgeving.

Routines, da's heel wat anders. Routines werpen we ons zelf op of doen we ons zelf aan, zeg maar. Routines zijn dingen die het leven, nu ja in dit geval, waar ik het over heb, het werken dus dan vaak, sneller en aangenamer maken. Voorbeelden? Oh ja, te over. Van acquit: We, ik noem mijn groente gabber J. en ik, staan om 0600 voor de deur en we gaan naar binnen. Collega en gabber, J. doet zijn routines. Vaak mopperend, omdat de ploeg van de avond er voor er een zooi heeft gemaakt of niet heeft gewerkt. Ik doe mijn routines. Vaak mopperend, omdat de ploeg van de avond er voor er een zooi heeft gemaakt of niet heeft gewerkt. Ik doe de schrobmachine ontdoen van vuil water en vul die met schoon water en schoonmaakmiddel, ik leeg het filter, doe nog wat dingen die mijn dag gewoon beter kunnen gaan laten starten en rond zeven uur doen J. en ik de deur open en gaan, ook routine matig, het "fust", nee, ik doe het niet meer, hoor, nee, ik heb al drie of meer jaar lang lopen vertellen wat Fust is, lees dan maar ff terug. Nee, ik ben niet link, helemaal niet, maar ik heb over de loop van de dag gewoon een bakkie koffie, nu ja, een? zelfs meerdere bakken gemist vanmorgen. Daar kwamen we trouwens tegen een uur of tien achter!
Kijk en dat wilde ik dus vertellen. Op dat punt komen rituelen en routine samen. Want: ja, knullig als het is, het is zo. J. en ik misten onze "koffieslaaf". Normaal komt ons maatje R., medelid van het KDT, rond zeven uur binnen. Maar, J. en ik hadden op de sociale media, lees Feestboek, al begrepen, door middel van een foto en een soort noodoproep, dat hij, tijdens het schroeien van goed vlees naar een onbestaanbaar zwart geblakerd restant van een vlees product, dat heet BBQ'en, behoorlijk gewond, lees verbrand, was geraakt. (BBQ is goed, hoor.Ik schijn in mijn vriendenkring Masters of the Art te hebben, begreep ik) Maar dat gabbertje was zelfs zoveel getroffen dat wij, FB medekijkers, hem dringend en streng hadden aangeraden om op zijn minst een EH polikliniek te raadplegen. Voor zover ze die dan hebben, want de man woont in L., een primitief provincieplaatsje. R. ontbrak dus hedenochtend op het appel. Normaal komt hij, zoals ik schreef, om 0700 in de winkel, gaat zich in het "tenue van de dag" hullen en neemt meteen koffie voor ons en voor de chauffeur van de veel te grote vrachtwagen, mee, maar vandaag deden de J. en ik alles alleen. (En ja, niet alleen hij, maar ik mopperde ook hoor! Gvd, weer met je tweeën, weer met al die zware zooi, weer allebei sjouwen met een rug die niet helemal meer... Ok, Ok, ik heb het vaker verteld.)

Dus: vanmorgen geen koffie! Geen bakken zwart, gepresenteerd op een (stenen) ontbijtbordje, met daarnaast de suiker- en creamer sticks, ook voor de chauffeur van dienst. Nee, niets van dat al! Geen koffie, terwijl J. die wel had gezet. (Ik snap geen moer van dat koffiezetapparaat en wil dat graag zo houden, hoor!) Maar, tegen een uur of tien en na vier uur buffelen, kwamen we elkaar tegen in de lift naar het magazijn. Op zijn bekende en scheve manier grijnsde J. naar me: 'Verrek, we hebben helemaal geen koffie gehad vanmorgen! Waar is onze routine? Waar is onze koffieslaaf?'
We lachten wat, we gingen verder met het werk. Koffieslaaf of niet, het was wel weer aanpoten met een man minder.
R., we missen je! Kom snel terug!

Leuk filiaal, deel drie. (Kritisch)

Dit is niet het meest vriendelijke Blog, maar het moet geschreven. Ja, der liggen nog wat losse endjes, hoor. Die moet ik echt "opschieten", zoals de marine zegt, dus netjes maken, of afknippen, want ik hou niet zo van losse endjes. Laat ik met het begin beginnen en dan meteen maar heel streng naar de leiding kijken en niet op een helemaal vergevingsgezinde manier. Ik geef wat voorbeelden van die losse endjes voor ik het niet meer kan, (lees onder): een collega verlaat het bedrijf vanwege een slepende ziekte en krijgt nauwelijks een afscheid. Dat gebeurde ook met een andere collega, die, na jaren werkzaam te zijn geweest in het filiaal, en, getroffen door een vervelende ziekte, na een tijd thuis geweest te zijn, afscheid kwam nemen van haar collegae. Er was nauwelijks tijd voor een bakkie koffie, er was, geloof ik, nauwelijks een afscheidswoordje van de leiding en er was al helemaal geen bloemetje, plantje, flesje wijn of een ander memento. Niet dat zij daar echt mee inzat, hetgeen ook zo was voor de eerstgenoemde collega. Zeiden ze. Tijdens hun beider ziekteprocessen en, in een geval het overlijden van een partner, was er zo goed als geen enkel medeleven betoond, dan wel interesse getoond. Dat is triest en het geeft te denken. Het geeft te denken over het "sociale" beleid dat een keten als "De Keten", voert. Namelijk: heel weinig, tot zeg maar: geen.
Moet ik daar de directe, de dagelijkse, leiding voor blaimen of claimen? Eigenlijk wel, maar ja, wat kunnen die nu weten over het verleden van die mensen (en/of hun partners) die wel bij ons werkten? Niets of niet veel. Die (eerst aanwezende) leidinggevenden zijn dan weer tekort bij ons om "geraakt of geroerd" te zijn door de verhalen het leven van die collegae. Ik bedoel daar mee, dat ik die FM's en zo niet wil beschuldigen van desinteresse, alleen maar van het feit dat men, de hogere leiding, wel heel snel wisselt van leiding gevenden. 
En dat maakt me dan toch eigenlijk wel weer een beetje pissig, hoor. In mijn tijd, ja, ja, ik hoor jullie nu al mopperen en zuchten, maar in mijn echte, mijn carrière, jaren, probeerde ik toch om zoveel als mogelijk was, met mijn personeel te praten. Gewoon om te zien wat hen dreef, wat hen motiveerde en waarom ze te kort kwamen als het niet allemaal helemaal goed ging en waarom het dus allemaal niet helemaal goed ging. Aan de hand van die verhalen, kon je dan je mening die de lagere en vaak direct leidinggevenden over hen hadden: (wat een l.. van een vent, of: wat een tr.. van een meid) wat bijsturen en je eigen mening over die personen vormen en, heel belangrijk, hen, die zo benoemd werden, uit de brand helpen of een tijdje in de schaduw of in de luwte zetten. Je had gesprekken met hen, luisterde naar hun problemen en zo. 
Nu, jaren na onze welverdiende maar vooral onderbetaalde "pensionering", doen diverse maten en vrienden van de RenP, ja, een oude maten club, ik verklap de bijnaam nog wel eens, nog steeds hetzelfde. We houden elkaar nog steeds uit de wind en in het zog van het peloton, voor "zover" dat gaat en "zover" gaat heel ver!
Dat schijnt in de wereld van het bedrijfsleven heel moeilijk te zijn. Zelfs in de grote bedrijven waar men een zogenaamde HRM afdeling, een Human Resources Management, heeft ingesteld, of in het leven heeft geroepen. Dat HRM is ervoor om het personeel, betrokken bij het bedrijf, te stimuleren, te motiveren en hun vak naar behoren uit te oefenen.
Dat de mensen van het HRM daar niet in geïnteresseerd zijn, in het omgaan met mensen dus, hetgeen eigenlijk hun vak is, wil ik illustreren aan een klein en persoonlijk voorbeeld geven. Ik had, een jaar terug, eens een fraaie mail verstuurd aan mijn HRM. Ik was het, ben het nog wel, een beetje zat met dat "gewerk" allemaal. Vergeet niet dat ik nu bijna 45 jaar werk. De Keten is pas mijn tweede "baas" overigens. Ik mopperde en schreef al dat het NIET het werk an sich is, of de omgang met de klanten of de collegae, maar vooral het Motten, het weer op de afspraak arriveren. Ook dat, maar, jullie lazen het al, de steeds weer veranderende meningen en voorschriften en zo. Goed: ik mailde het HRM en ik wachtte en kreeg een mail terug. Dat het hoofd HRM en zeker de regiomanager een gesprek met me wilden hebben over mijn langdurig verzuim. Ik schrok en telde het aantal ziek thuis dagen bij elkaar op dat ik de afgelopen elf jaar had gemaakt en kwam op zeven in totaal, in elf jaar. Langdurig verzuim? Nee, ik wilde in mijn mail weten of ik voor mijn pensioen leeftijd een aantal vakantie uren kon opnemen en zo. Dus belde ik terug en de mijnheer van de HRM zei dat ik, nu ja, nee, verzuim, nee, daar ging het niet over, nee sorry hoor, verkeerde brief in verkeerde enveloppe, sorry! (Hm!)
Maar: zei de mijnheer van de HRM, ze zouden heel binnenkort contact met me opnemen. We zouden, de HRM mijnheer, de regiomanager (RM) en ik, binnenkort een persoonlijk gesprek hebben. Ja, echt, heel binnenkort, hoor, we bellen je nog en je gaat het horen. 
Dat was in het begin van de maand maart. Het is nu, begin/midden juli. Ik heb niets meer gehoord, tot nu toe. De regiomanager is nog wel een aantal malen in het filiaal geweest, begreep ik. Niet dat ik hem kende, hoor. Maar R., mijn gab, vertelde dat hij de befaamde nieuwe RM was, die van een andere superketen overgekomen was. Nee, hij stelde zich niet voor, keek me zelfs niet eens aan. Niet dat ik dat ook maar enigzins verwacht had, hoor. Hij zou me wel hebben moeten herkennen als een medewerker van het filiaal, overigens. Ik had het bekende rode shirt van het bedrijf aan en ook nog eens een rode kop van het sjouwen. 
Nu ja, ik dacht altijd dat defensie verschil maakte tussen officieren en lager personeel, maar het bedrijfsleven kan er ook wat van. Dus ja, een jaartje eerder met pensioen, dat lijkt me steeds prettiger en prettiger.
Maar: ik krijg opeens een "brainfart": Stel nu dat ik door mijn rug ga? Moeilijker ga bewegen? Of: een "burnout?" Of ik heb knie klachten? Last van mijn schouders? Last van de ellebogen? Ik heb van alle bovengenoemde klachten wel iets, nu ja, die burnout misschien iets minder, hoewel?  
Nee, ik denk het niet. Ik denk niet dat ik zo in elkaar zit. Maar het wordt wel aanlokkelijk hoor!
Door die mensen die zogenaamd leiding geven, dan.
=MET EXCUSES AAN AL DIE MENSEN DIE WEL ECHT EEN BURNOUT EN ALLEMAAL ZIEKTES EN AANDOENINGEN HEBBEN! IK HEB JULLIE NIET WILLEN BELASTEREN MET DIT STUKJE, BEGRIJP ME GOED!=

Toch wel een leuk filiaal, deel 2.

Beloofd is beloofd. 
Ik zou nog terugkomen op het verhaal waarom mijn" filiaal, mijn toko toch wel heel leuk is. Nu ja, je moet niet de hele vroege ochtenden gaan werken, dan wordt je vaak even op het verkeerde been gezet, zo ook weer vanmorgen, maar ik beloof: geen GOM dingetjes vandaag, voor zover ik het kan helpen. (GOM = Grumpy Old Man).
Ik zou wat verhalen vertellen over "notoire", dus kenmerkende klanten die bij ons hun boodschappen komen doen. Collegae die dit Blog misschien ook lezen, volgens vriend, gabber, makker en voorzitter van het, uit twee leden bestaande KDT, zijn dat meer dan ik denk, waarvoor dank en zo, en hopelijk is dat zo, want ja, ik ben niet ijdel, maar een beetje gestreeld voel ik me dan wel.
Een van de meest opvallende figuren in ons bedrijf is het zogenaamde "Dore" (spreek uit Doree) mannetje. Op de e moet een streepje naar rechts oplopend staan een zogenaamd accent aigu, of was het nu accent grave? Hoe dan ook. De man komt, nadat het filiaal "iets verderop" gesloten is en vervangen is door het filiaal "dat iets meer verder op is", weer naar onze winkel en, nee, ik mag natuurlijk niet zeggen helaas, want hij betaalt ons (karige) loon, maar ik zou haast wel willen zeggen: helaas. Het mannetje, ja, sorry, het is een klein en vervelend k.. kereltje, rijdt in zo'n elektrisch karretje. Je kent ze wel. Dat heeft hij wel nodig ook want de man heeft een afwijking of ziekte aan zijn voeten. Niets kwaads hoor over die karretjes en mensen met ziektes en zo en die dingen en de mensen die daar in rondrijden, maar hij, die Dore man dan, komt met zo een ple.... snelheid die winkel in en rijdt dan ook zo snoeihard rond, voordat hij abrupt remt voor een of ander schap, dat personeel en klanten vaak moeten springen om niet aangereden te worden en het vege lijf te kunnen redden, en ja, dat vind ik wel weer een paar fraaie en ouderwetse woorden. Het IQ van die man in kwestie is ongeveer dat van een uitgebrande en weggegooide lucifer. Hij stopt, op zijn eigen manier dan, bij een koelvak of zo en stapt, met die vierkante voeten en haakse benen van hem, uit het nog rijdende hulpmiddel en klotst naar de vakken van zijn keuze en opent en sluit deuren en pakt producten en legt die weer terug, onder tussen een monoloog voerend tegen een ieder die in zijn weg staat. Het gaat, over het algemeen, zo: 'Hebbie Dore aardappelen, verkoop 'ie Dore aardappelen? Het sel wel niet, ik mot voor mijn Dore aardappelen naar de Albert de Hein' (Ja, echt, zo zegt hij het). 'Waarom verkopen jullie geen Dore aardappelen? Stomme klotenzaak hier eigenlijk. Dat jullie dat niet verkopen, dat snap ik niet.' Maar, niet aleen tegen ons, de medewerkers, loopt hij die woorden uit te kramen, maar tegen een ieder waarvan hij denkt dat ze ook maar iets met de winkel te maken hebben. Zo hadden we laatst een mevrouw in de winkel die een demo gaf over of met, nu ja, iets van Jus d' Orange of zo en ik zag op het gelaat van die dame, die er niet onappetijtelijk uitzag overigens, dat ze helemaal gek werd van die Dore figuur.
(Hij verblijft, het KDT heeft het geklokt, ondertussen wel drie kwartier in de winkel, koelkast deuren en kasten openend en sluitend, je gelooft het niet, maar het is echt zo, ondertussen steeds maar mopperend!)

Goed Dore aardappelen, met dat streepje, dan. Ik had er natuurlijk wel van gehoord, ja, ik eet aardappelen, maar wat Dore's nou maar precies waren? Maar ja, waar heb je een groenteman voor in je winkel? Om te vragen wat Dore aardappelen zijn natuurlijk. J., de lange en vakkundige groenteman wist het me precies uit te leggen. 'Dore aardappelen? Ja, die ken ik wel, natuurlijk. Het is een ras dat nu een zestig jaar bestaat, misschien wel zeventig jaar. Het is een aardappel, aardappels zijn natuurlijk knollen, uit het rijk van de Plantae en van de stam van de embryophta. De Dore komt uit de familie van de Solancae, de nachtschades. Het is een geelvlezige, rondovale en vlakogige aardappel met een bruine schil', doceerde hij, terwijl wij een "bakkie" deden na het lossen laden. 
Kijk en dat bedoel ik: aan zulke collegae hebbie wat. Die kunnen je nog eens wat leren. Daar wordt je blij van. Dus, zal ik de volgende keer de heer Dore helemaal precies kunnen vertellen wat hij nu precies mist, bij ons.

Ik geef toe, het is een kort Blog en het is een beetje gehaast geschreven. Dat komp omdat ik naar het programma "Vive le Velo" wil kijken, het Belgische praatprogramma over de TDF. Nu die "ik ben bekend en het maakt me geen moer uit wie jij bent, maar ik l.. door want ik ben Marts Smeets en de enige interessante mens op de wereld ben ik" man eindelijk van ons beeldscherm is verdwenen, kijk ik, net als een aantal jaren her al, met veel plezier naar de Belse Tv. Heerlijk, geen stroopsmeerderij en eerlijk commentaar!

=Later over de man zonder afstandbediening, de man uit de kroeg en zo veel meer=

Waarom het in mijn filiaal toch leuk is (1)

Nota Bene: dat is Italiaans voor: let goed op. In het onderstaande Blog geef ik, helemaal en ook helemaal alleen, MIJN mening over bepaalde religieuze zaken. Over een religie die de mijne niet is en die ik nauwelijks ken. Die mening is MIJN mening. Mocht die niet stroken met die van jullie: jammer dan. Ik houdt mij het recht voor om mijn mening te geven in woord en geschrift, ook al staat het mensen niet aan, want dat recht heb ik en ik zal dat recht altijd blijven verdedigen en uitvoeren!  (Ondanks dat, veel leesplezier.) L.G

Jullie hebben natuurlijk het idee dat het allemaal hommeles en narigheid is op mijn werk. Die indruk gaf ik, de voorbije Blogs, wel een beetje, dat geef ik toe, maar nee hoor, niets van dat alles. Er is genoeg om over te lachen en om plezier in te hebben. Anders zou het werk helemaal niet te harden zijn. Dat het vanmorgen even mis ging, nu ja dat kan. (Zei hij grommend.) De goederenlift tussen winkel, de vloer, zeg maar, naar het magazijn zat halverwege de etages vast en was niet naar beneden of naar boven te krijgen. Da's pijnlijk, want in het magazijn, beneden dus, staan de voorraden van zowel onze groenteman, J., en van de bakkerij en van mij. Aangezien er, voor acht uur, geen andere oplossing is om naar beneden te komen, vanaf 0800 werkt pas de personenlift vanuit de garage en kunnen we dan, met kruip door/sluip door, wel bij de voorraad komen, moesten we andere trucs en werkzaamheden verzinnen om ons bezig te houden. Dat lukte wonderwel, want er was genoeg zooi om op te ruimen en weg te werken, met dank aan de bezetting van de vorige avond. Nee, het was niet netjes op de vloer en ja, ik was niet vrolijk, hetgeen ook voor de meiden van de bakkerij gold en idem voor maat J.
Ik bespaar jullie de vak details, die zijn niet interessant. Maar: vraag ik me af en ik weet dat ik me, ondanks de tropische hitte, op enorm dun en heel glad ijs begeef, voor zover die vergelijking op gaat. Ga me nu niet meteen bedreigen en beschuldigen van racisme of van antisemitisme of van vreemdelingen haat of zo, maar ik heb er over na lopen denken. Ik had tijd zat, die eerste uren, natuurlijk. Der was niks te werken. Kan het zijn, zo vroeg ik me af, en niet voor de eerste keer, dat de heilige vastenmaand van de moslims, de "Ramadan", daar debet aan kan zijn?
Ik ga uitleggen: de ware gelovigen mogen tussen zonsopgang en zonsondergang niet eten en drinken en roken en zo. (Ja, oké, ze mogen ook niet aan seks doen, maar, ik voor mij vind deze temperaturen te hoog om overdag aan seks te doen.) Ik weet, dat weten we allemaal, dat als je niet eet en drinkt, je bloedsuikerspiegel behoorlijk laag gaat worden, gevaarlijk laag zelfs. Ok, men eet dan wel stevig voor zonsopgang, dat is rond half zes of zo, maar als je dan een hele lange dag, zonsondergang is na negen uur, misschien pas half tien, moet blijven werken en moet blijven buffelen en het is dik dertig graden, ja, dan krijgt je lijf een aardige opdoffer en, zie over bloedsuiker hierboven, je geest ook. Kennen jullie de term "fringale?" Nu ja, een kreet uit de wielersport. Het betekent zoveel als "hongerklop." Ofwel, te weinig brandstof voor ons menselijke kacheltje. Ik heb het een of twee keer in mijn fietsende leven meegemaakt. Zo'n fringale, zo een hongerklop gaat helemaal nergens over. Je kan amper meer iets zien, je wordt duizelig, krijgt vlekken voor je ogen, je krijgt een enorm "leeg" gevoel in je lijf, je kan nauwelijks meer bewegen en je concentratie vermogen is al helemaal naar Blanes, naar gort, op straat, naar de klo..., zeg maar.
(ik moet nu uitleggen dat veel van de avond medewerkers/-sters van onze avondploeg, uit de moslim- of Mohammedaanse bevolkings-groep stamt. Vaak zijn het scholieren die dus al een behoorlijke schooldag achter de rug hebben en dan 's avonds ook nog eens een baantje hebben. Goed van hen, bewonderenswaardig. Ze werken, verdienen eerlijk hun geld, sparen voor of kopen spullen en ja, zo werkt de wereld en zo werkt de economie. De Mier en de Krekel, zeg maar. Waarvoor, gemeend hulde, maar ja, die hulde geef ik elke dag aan de mensen die in ons land geen zootje trappen, rellen uitlokken of zo, maar eerlijk hun brood verdienen. Saaie ouwe man, wordt ik, geloof ik, nietwaar?)
Wat ik vanmorgen in de winkel zag, ik wou "ontwaarde" zeggen, maar dat is weer zo een ouderwets woord. Ik hou wel van ouderwetse woorden, dat weten jullie, maar ontwaren? Nee, ik zag. Wat ik zag waren tekenen van een overhaast vertrek. Bij de marine, nu ja, bij de mariniers, zeiden we dan: een "Crash move!"
Overal in de winkel lagen inderhaast uitgetrokken werkshirts, je weet nog wel, van die felle rooie dingen. Neergegooid waar ze werden uitgetrokken, toen de avond ploeg leider, het sein gaf: 'Mannen/vrouwen, vertrekken.' Er stonden spullen schots en scheef, er was een bende in het "fusthok", een rommelruimte die geen rommelruimte mag zijn, maar ja, da's weer dat jargon. Nee, ik, en maatje J., hij, die van de aardbeien en kroppen sla, begrepen het wel, maar hadden er geen waardering voor. Kijk, je hebt trek, je hebt dorst, je familie, ma/pa/broer/zus, weet ik het, hebben een heerlijke maaltijd staan koken en er staan flessen met koude frisdranken klaar, pakken ijskoude vruchtensappen ook en je wilt, natuurlijk, ASAP naar huis. Ja, ik snap dat, helemaal. Maar, wat je dan doet, door je meuk zo achter te laten, is je collegae van de volgende morgen wel voor het blok zetten en hen met hun "p.. in het zand" achterlaten. Ja, en dat is dan weer niet collegiaal.
Maar ja, ik ben geen gelovig mens en al helemaal geen gelovige moslim. Ik vind, da's heel persoonlijk, hoor, pin me er niet op vast, dat  religie een emotie is die je maar gauw moet vergeten, maar ja, die discussie gaan we nu niet aan, ik heb nog maar een goede dertig jaar te leven (ja ik klop ook af) of zo en dat is veeel te kort daarvoor.
Maar: is het niet mogelijk om die vastenmaand te versoepelen? Ik bedoel, de katholieken hebben ook een "soort" vasten, maar dat stelt, volgens mij, geen ruk voor. Kan je dan niet zeggen: je vast tussen zonsondergang en zonsopgang? Dan slapen we toch al vaak, niet waar? Of: maak een uitzondering voor de mensen die wel werken en laat die gewoon hun lichaam verzorgen, door wel te eten en te drinken. Of: schaf die hele Ramadan af. Veel van mijn moslim collegae, die overigens wel vrij zijn rond het felbegeerde en stak gevierde Suikerfeest, zie ik overdag overigens gewoon een "pafke" doen of een "bammetje" eten of een flesje Spa drinken, dus ja, waarom dan niet die hele vasten veranderen?
Maar ja, ik ben geen kenner van de godsdiensten, ik ben zelf niet gelovig, wil dat ook niet zijn, ik probeer als een  goed mens te leven, hetgeen ik van heel veel gelovigen, van welke religie dan ook, weer niet kan zeggen!

=Ja en ik ga meteen al weer de tuf en de mist in. Ik zou alleen maar leuke dingen vertellen. Ok, korte inhoud van het volgende verhaal: de man met de vreselijke "platpoten" die het altijd maar over de Dore aardappelen heeft en waarom hij zo een hekel heeft aan De Keten, de man die na al die jaren nog steeds niet weet hoe de afstandbediening werkt, het echtpaar dat nog steeds niet kan tellen, de man die uit de kroeg is gesmeten.=

Eerder stoppen?

Ja, eerder stoppen met werken, het schijnt te kunnen, maar ik weet het nog niet. Ik wil het wel dolgraag, hoor, voor mijn vijfenzestigste stoppen, maar wat zijn de financiële consequenties als je eerder stopt met werken? Nu ja, een jaartje eerder of zo dan? Nee, niet dat ik niet meer kan werken, of opgebrand ben of zo, maar ja, ik werk nu al vierenveertig jaar en de lol is er al met al een beetje af. Oh, ja, ik heb nog discipline genoeg om nog door te dienen, ik vind het werk zelf nog leuk, ik kan met de collegae goed door de bocht en ik heb het vage idee dat ik wat "leiding" geef, nu ja, groots gezegd, misschien, maar in ieder geval, dat ik wat "structuur" breng in de groep waar ik mee werk. Ja, dat klinkt heel opschepperig, dat begrijp ik wel, maar ja, weet je, het werk mag dan wel leuk zijn, maar ik ga me meer en meer ergeren aan al die veranderingen en al die "nieuwerwetsig" heden. 'Dat', zegt mijn lief, 'komt omdat je ouder wordt en minder flexibel wordt. Je verstard een beetje bij het bereiken van een bepaalde leeftijd.' 
Ik geloof haar meteen, natuurlijk heeft ze gelijk. Ik had, toen ik nog veel jonger was, ook oudere chefs, die het werk en dan vooral de veranderingen op dat werk, niet helemaal meer wilden, of konden volgen en nu ben ik zelf op die leeftijd, ouder zelfs. Vloekend op mezelf, dan wel, want ik had me ooit, als tiener, twintiger en dertiger, voorgenomen, nooit zo te worden als die "ouwe lu....", maar het schijnt dat je daar geen enkele moeite voor hoeft te doen, om zo te worden , dus. Dat gaat helemaal van zelf en van "eigens", zeg maar.Je hoeft er geen opleiding of een cursus voor te volgen, begrijp je, het is een van de weinige zaken in het leven die je komen aanwaaien.
Ik denk dat de oudere lezer van dit Blog me wel begrijpt en de jongere lezer gaat het wel begrijpen als ze eenmaal de leeftijd hebben die ik nu heb. Nee, nee, nee, dit is geen klaagzang, oh verre van dat. Nogmaals, ik vind het werk, nu ja, de meeste aspecten ervan, nog steeds geweldig leuk. Vooral het omgaan met mensen, het "op weg helpen" van mensen doe ik graag. Maar ook de omgang met de mannen en vrouwen waar ik mee werk, vind ik prettig. Overleg over hoe we wat en het gaan doen, welk werk we onder elkaar verdelen, wie even wat doet en ja, af en toe even een lekkere roddel en een forse achterklap, zijn natuurlijk de kurk waarop het werken drijft.
Nu ja, ik geloof niet echt dat dat weer eens een goed gekozen voorbeeld is, maar jullie begrijpen me, hopelijk.
Maar, hoe leuk het allemaal ook is, een mens wordt ouder en het lijf wordt minder. Nu ja, dat is een beetje ge oh, eigenlijk. Ik heb vandaag drie uur op mijn heerlijke racefietsje gezeten, bij dik dertig graden in de schaduw, heb de nodige kilometers weg gewerkt met een behoorlijke snelheid en, na een lekkere frisse douche, was ik weer kippetje fit. Ja, de conditie is er nog steeds, de wil is er nog, maar het zogenaamde "moeten", de motivatie, lees: de drang en de dwang om weer naar de baas te gaan, wordt minder, veel minder.
Dus hikte, en hik, ik er nog heel veel tegenaan om (slechts) twee dagen naar De Keten te fietsen en daarna mijn kunsten te vertonen. Oh ja, ik ben natuurlijk een "mazzelpik", ik "mag" maar twee dagen werken. (Tegen mijn wil en tegen mijn zin, aanvankelijk) Dus, zeggen B., F., M., R., en al die andere mannen met initialen, die tot mijn beste vriendenclub horen: 'wat klaag 'ie nou man?' Nou nee,ik mag dat ook niet en ik doe het wel en ja, ik ben Grumpy, denk ik. Nou, zeggen die mannen, tijdens een biertje: 'Stop er dan mee' en ja, dat zegt ook de Lief van mijn leven. Maar mensen: munten zijn munten, hoor. Toch heb ik maar eens een balletje opgeworpen bij de Pensioen vereniging waar mijn branche onder valt. Ik werk daar nu dertien jaar en had het idee een behoorlijk aantal spaarcenten te hebben, maar dat viel een beetje tegen. Nu ja, veel tegen en na de banken crisis valt elke spaarrekening tegen, maar ik kreeg wel een brief met een hele doorberekende som van hen. Een uitgebreide brief, met een hoop getallen en percentages en verwijzingen waar ik nog geen ene moer van snap. Nu ja, ik moet dat allemaal eens doorspitten. Op mijn gemak en op, eh, met mijn lief. Kijken wat ik doe.

=Voorlopig begint de TDF eerst eens in Utrecht en daar moet ik natuurlijk op zaterdag naar toe. Ik ga lekker op mijn fiets. Ik neem de papieren niet mee, die bewaar ik wel tot een saaie dag in de Tour. Maar, met een beetje goede wil en een potje Vaseline lukt alles,zeiden wij vroeger bij de Marine. Ik laat het weten wat ik beslis. Dan moet ik de titel: In de Super veranderen natuurlijk. Weten jullie iets? Denk mee, maar haast je niet. Je hebt de tijd.=