Ouwe maten: de RenP

Wie kent dit soort afbeeldingen? De ingewijden zien het meteen: een vorm van een KM "wapenschildje", zoals dat in dat marine jargon heet. Voor de niet ingewijden: het is inderdaad een soort "wapen", zoals je dat vroeger bij de adel zag. Die zo geheten wapenschilden werden door de admiraliteit aan elk officieel KM onderdeel toegekend, zolang die een zelfstandig functionerende eenheid waren, moeizame speak voor: schepen, kazernes, scholen of bataljons zeg maar. Die wapenschilden zagen er over het algemeen zo uit: met twee gekruiste ankers met kroon, een omlijsting van touwwerk met een platte knoop en een afbeelding in het midden die vaak de afstamming of de taak van de eenheid aangaf. Bijvoorbeeld: Hr.Ms. Amsterdam heeft de befaamde drie kruisjes in het midden, Hr.Ms. Jan van Brakel had drie hondenkoppen, wapen van de familie Van Brakel en ga zo maar door. (Het is allemaal na te lezen en op te zoeken, hoor!)

Het bovenstaande wapen bestaat natuurlijk niet echt in de KM historie. Het is een, op een KM wapenschild, gefantaseerde afbeelding bestemd voor de meest fameuze en exclusieve club ter wereld, de RenP. Ik heb het geloof ik vaker over die vereniging gehad. Ze bestaat uit een veertien tal leden en de ballotage is heel scherp. Mocht je informatie daarover willen, dan ben ik bereid die te geven, op het gevaar af dat je daarna gedood zult worden omdat, nee, natuurlijk allemaal flauwekul, maar veertien pax is een haalbaar begrip om een club te vormen. Bovendien kennen die veertien leden elkaar al jaren en jaren, eerst in de tijd bij de marine en later is de draad weer opgepakt. 

De vereniging komt in diverse samenstellingen een drie- tot viertal maal per jaar bij elkaar. Niet meer. Geografisch gezien is dat ook weer een ding. Een van de leden woont in Den Helder, een andere woont in Hassen, wat Drents is voor Assen, een derde woont in Weert. Weert? Ja, dat is een plaatsje in de Peel, tegen het Glimbawizaanse land aan. Der woont en werkt zelfs een van de maten in de UK. Velen wonen ook in de Randstad, dat wel, maar je begrijpt ook dat met veertien agenda's van de leden en de agenda's van hun partners, het dus soms meer dan een veelvoud van 14 afspraken te maken kunnen zijn, want er zijn natuurlijk ook weer kinderen en kleinkinderen en klussen aan huizen van dezelven aan verbonden, als jullie me volgen.

Maar goed, af en toe zijn we soms compleet, maar niet altijd, dus. Aanvankelijk wilde ik een 'groepsfoto' boven het Blog plaatsen, maar ik vond er geen die ons allen portretteerde. Nu ja, dan maar het fraaie wapenschild, ontworpen door de stille vennoot Michel. (Waarvoor dank en Chapeau Bas, zeg maar.) 

Een tweede overweging was om onze gezichten privé te houden. Niet omdat we dingen op onze kerfstok hebben waar de prinsemarij ons voor zou kunnen aanhouden, hoor, maar vaak omdat we nogal vaak serieus hoge golven maakten bij het bestuur van ons vak. Bij de "hoge heren van het dorp", zeg maar. Dat dorp was dan weliswaar een heel klein, maar heel exclusief clubje van elkaar dekkende figuren, die ons dan kwamen vertellen hoe wij, wel operationele collegae, het zouden moeten doen, terwijl zij nog nooit operationeel waren geweest. Dit is weer KM speak. Vertaal het maar zo, dat jij, op de werkvloer, de les wordt gespeld door een m/v in een hoge directie toren die nauwelijks weet wat de werkvloer is. Een beetje duidelijk?

Enfin, afijn. Wij, club van veertien, hebben een behoorlijke frusta overgehouden aan die Helderse club. Doordat die Helderse club duidelijk zag dat wij beter waren, nee, da's fout. We waren niet beter dan hen. Wij waren wel vooral begaan met ons werk en onze patiënten en NIET alleen met onze carrières en dat in tegenstelling tot hen dan! Maar ik schreef er vaker over en nee, ik ben niet boos meer. Integendeel, ik ben happy en tevreden met wat ik heb bereikt en dat geldt ook voor mijn maten, als ik al voor hen mag spreken. 

Maar: "waarover spraken zij die mensen aan de bar?" Nou over vroeguh, over 'onze' wereld, over onze tijd. Over de klootzak... die we tegenkwamen, over de vrienden die we missen, over de schepen waarop we voeren, over de geweldige collegae die er niet meer zijn. Kortom, over dingen waar maten over bilangen. (Maleis voor: kletsen.) In ons, onooglijk bruin cafeetje, de RenP heeft geen pretenties, was afgelopen donderdag avond, onze meeting, een club Yuppen neergestreken. De eigenaresse vond dat natuurlijk helemaal oké. Het zou een Karaoke avond worden, zei ze en dus geld in het laatje brengen. Logisch, toch? De Yuppen, echte, originele grachtengordeldieren, streken tegen half zeven neer. Wij vroegen aan een van hen om een foto nemen van ons, met het toestel van een van ons. Hij deed dat met plezier en met een Yuppen accent. "Goa maen, wat een leuk din hejjen jullie op dashirt? Wasdatno?" We keken wat vreemd: "Wel eens van de Marine gehoord?" 

"Oh wouw, met die boten en zo, toch? Waren jullie wel eens op zee dan?"

Totale verontwaardiging heerste aan onze tafel. Ik suste wat, nam de man apart en legde uit wat de marine was en wie wij waren. "Man luister, wij voeren op allerlei soorten schepen, boven en onder wateren en waren inzetbaar in allerlei stress gebieden en in alle oorlogsgebieden, zoals in Afghanistan, Cambodja, Mali, Korea, Kosovo, tot aan de polen en alle evenaren die je kent." "En Curaçao ook?" "Curaçao, Bonaire, Aruba, we kennen daar blindelings de weg, hoor!" 'Oh, van de vakantie zeker?" "Vakantie? Nee man, we werkten daar, we voeren daar, niks vakantie!"

Hij keek bedrukt, verward, maar maakte graag een foto van ons, die dus niet is afgebeeld, maar hij keek af en toe wat zorgelijk naar ons om. Zulke ouwe mannen, zo maar in herinneringen badend, dat ging toch niet vooruit? Dat was de nieuwe tijd toch niet? 

Later deed ik een plas, hij stond voor me in de rij voor het enige herentoilet. "Wauw", zei hij, 'dertig jaar of zo bij een en dezelfde baas? Man, dat is te gek!" Op mijn vraag wat hij dan deed zei hij: "Wij doen de Marktplaats. Da's een website die.." "Misschien denk je dat ik een dino of een fossiel ben, maar ik ben geen digibeet, hoor. ik weet meer van Marktplaats dan jij van de marine weet, geloof ik." 

"Goh ja, dat geloof ik ook, misschien moet ik eens wat op zoeken op het net over die vereniging!" "Doe dat dan maar", zei ik en stapte voor hem het toilet in. 

Ouderdom heeft zijn voordelen, soms.

Politici? Schijt aan de kiezer!

Ik hoor veel politici zich via de media, dus voor het voetlicht, hardop afvragen waarom het nu komt dat er een tweedeling in de maatschappij is? Waarom de (al dan niet) HWN'er* nauwelijks tot geen vertrouwen (meer) heeft in de politiek en haar beoefenaars? Vinje ut gek? Politici leven namelijk hun leven, doen hun ding, ver weg van de wereld waarin de 'gewone' burger zich bevind. Die politieke mensen in hun hoge Haagse toren hebben werkelijk geen idee wat er echt omgaat in het land, en niet alleen in het onze, volgens mij. Ik probeer dat wat te staven aan de hand van voorbeelden, niet alleen van politici in ons land, hoor.
Ik heb dat gedoe over het refederum een beetje gevolgd, dat over de Oekraïne. Met een half oog en een half oor, zeg maar. Het ging om een zogenaamd associatieverdrag, of zuks. Waarbij wij kiezers, konden stemmen of we een dergelijk verdrag met dat 'land' wilden of niet. Een land dat overigens bol staat van de chantage, corruptie en connecties, blijkt, de drie grote C's, dus. Ik snapte er helemaal geen ene r.. van en ben dus daarom ook niet niet gaan stemmen. Wat ik wel begreep was dat niet alleen ons land met een NEE stem dat verdrag kon tegenhouden, hoor. Dan moesten meerderheden van mensen in meerderheden van landen daar dan tegen zijn, of juist voor of misschien net andersom, zoiets dan weer. Ik begreep, zoals ik al zei, al helemaal niets van het verdrag, maar nog minder van de oproepen om wel/niet/voor/tegen te gaan stemmen. Ik heb geleerd om mijn muil te houden en geen mening te ventileren als ik ergens geen re.. van snapte, dus ja, ik ben niet gaan stemmen, dus. De grap was dat een deel van de opkomende stemmers tegen was, waarbij dan dat het bovengenoemde verdrag met de moeilijke naam dus weggestemd zou zijn? Zo was de uitleg van de Tv uitleggers die het konden weten, nam ik aan. Maar, wat schetst de totale verbazing? Het Haagje, met name de MP, Rutte, dus, kwam terug op zijn woorden en zei, wat politici, de zelf likkende lolly van onze wereld, altijd zeggen: 'Ja, maar, mits, tenzij enzovoort.' Dus, concludeer ik dat Rutte, en de rest van de zittende macht, totaal het feces hebben aan de mening van hun kiezers, aan ons, wij, wullie, de HWN'ers, dus. Is dat democratie dan?
Ik kom nog even terug op ons zeer gewaardeerde en helaas bijna Europa lid, de heer Erdogan. Deze vreselijke semi-dictator heeft niet alleen een, volgens sommige ingewijden, maar dit heb ik van horen zeggen, klein mannelijk lid, maar dat zou hij dan weer compenseren met enorme lange tenen. Mijnheer Erdogan zou lijden aan het zogenaamde Pedaalemmer syndroom. Als je op zijn tenen gaat staan slaat zijn bek open. Dat was het afgelopen weekend weer het geval met ene mevrouw Umar. Zij is een Turks/Nederlandse mevrouw die kritische artikelen over haar land/de islam en haar wannabe sultan schrijft. Ze werd daarvoor opgepakt door de Turkse prinsemarij en, bleek later, zelfs haar huis in Mokum is doelwit geweest van een inbraak. Door de Turkse geheime prinsemarij, dunkt me. Dus ja, Erdogan, jij bent ook al een rat van het zuiverste, antidemocratische water.
Meisje Merkel, dan. Ik link dit even aan Erdogan, die twee zijn nogal dikke maatjes, schijnt. Merkelchen kreeg een Four Freedoms Award,een hoge onderscheiding ooit ingesteld door Franklin Roosevelt. Een van de beste presidenten die de USA ooit gehad heeft, bij de weg. Goed, een van de redenen waarom je zo een onderscheiding krijgt is onder andere het waarborgen van "vrijheid van meningsuiting." (Iets waar ik heel veel mee heb.) Maar het Oost-Duitse Stasi meisje is weer helemaal terug gedoken in haar Stasi rol. Zij laat haar holmaatje Erdogan haar de wet spellen en geeft dus zodoende toestemming om een Duitse cabaretier die wel die vrijheid van meningsuiting neemt, te vervolgen. Nu is censuur een Duitse uitvinding, lijkt het, maar dit gaat zelfs de Duits HAD'ers zu weit* en ze krijgt dermate veel protest dat ze nu weer haar woorden inslikt.
Wie er ook woorden inslikt is ene minister Jambon, van de Belgische federatie. Hij beweerde, een dag of wat her, dat hij wist dat "significant deel" van de Belgische moslim bevolking straatfeesten hadden gevierd na de aanslagen in Brussel. Toen hem werd gevraagd om dat met bewijzen te steunen begon hij, politicus als hij is, terug te krabbelen. Hij werd steeds meer in het nauw gedreven en steeds verder belaagd. Maar, draaikont eerste klas, onze politici kunnen veel van hem leren, beweerd hij nu dat hij dat heel anders bedoelde en ja, dat er mensen zijn die de moslim bevolking in een hoek willen drijven en dat dat toch niet zomaar kan? 
Een overlevertje, hoor, die Jambon. Maar dat geld voor alle politici natuurlijk. Ik en velen met mij, hebben vaak kritiek op garagehouders: 'Er is geen enkele autoverkoper arm gestorven', zeggen we dan, maar iets dergelijks gaat ook op voor alles en iedereen die met politiek te maken heeft: 'Er is geen enkele politicus eerlijk gestorven.' 
Dat is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen, zou de Rijdende Rechter zeggen.
*Hard Werkende Nederlanders
*Hart Arbeitende Deutschers

Beledigd? Doe aangifte bij de Turken!

Beledigen is volgens de woordenboeken: 1) Affronteren 2) Belasteren 3) Blesseren 4) Bruuskeren 5) Beschimpen 6) Froisseren 7) Grieven 8) Grof vertellen 9) Hekelen 10) Honen 11) Iemands eer aanranden 12) Iemand kwetsen in zijn eer 13) Insulteren 14) Iemands goede naam aanranden 15) Kwetsen 16) Krenken 17) Kwetsen met woorden 18) Lasteren 19) Mankeren 20) Misdoen 21) Onteren 22) Pikeren                 en meer

Ja, ik ben vaak genoeg in mijn leven beledigd en ja, ik heb natuurlijk ook mensen beledigd. Soms per ongeluk, maar vaker met opzet. Hierboven zie je een rijtje synoniemen van het begrip beledigen staan. Nogal uitgebreid, zoals je leest. Tja het is heel wat, toch? Maar, zoals ik al zei, ik ben vaak beledigd, door woord en gebaar, dus verbaal zowel als non verbaal. Tja en, zoals ik zei, heb ik dat ook gedaan en dus ook verbaal en non verbaal. Vaak doe je het door een bepaalde vinger op te steken of door een kringetjes gebaar in de buurt van je voorhoofd te maken om aan te geven dat iemand fout bezig is. Soms doe je het door te schelden of vervelende woorden te gebruiken. Kortom het kan alle kanten uit. Vaak is een belediging een 'wapen' in een strijd. Bijvoorbeeld als een medeweggebruiker een fout maakt waar jij de dupe van had kunnen worden of als een collega een of andere stunt uithaalt waar jij niet blij mee bent, zeg maar. In de betrekkelijke anonimiteit van het verkeer ben je na een poosje alweer vergeten dat je die vinger, dat getoeter in de auto, het seinen met je lichten of die scheldwoorden hebt gebruikt, of gehoord.
Wordt het beledigen intiemer, bijvoorbeeld met een collega of een naaste of vriend, dan gaan volwassen mensen met elkaar in gesprek om het op te lossen. De beledigende partij biedt zijn excuses aan, doet een poging tot 'Wiedergutmachung' zeg maar en zo gaan beide partijen als volwassen mensen uit elkaar. Goed, het duurt nog een dag of wat tot de lucht bij beiden echt geklaard is, maar dan is het wel voorbij. (Oke, bij de dames van onze wereld duurt het vaak wat langer, ben ik na 63 jaar leven wel achter, maar toch.) Zelfs onze katten hebben/hadden dat. Vooral onze 'bazin van het huis', de betreurde Tabby, kon nogal eens de beledigde partij uithangen. Ze had hele korte katten tenen, soms. Dan draaide ze hooghartig haar rug naar ons toe, maar na het paaien met een lekker hapje, begon ze weer kopjes te geven en te spinnen.
Soit. Hier ga ik nu de dieperik in. Ik ga Turken beledigen in de hoop om voor de rechtbank te komen en mijn verhaal te kunnen vertellen. (Naast Wilders, die ook niet mag "beledigen?") Kijk, normale mensen reageren, na een belediging: zie boven. Maar, ene achterlijke gek, de heerser van Turkije, de dictator van het nieuwe derde rijk, ene Erdogan, kan niet tegen kritiek. De Turken zijn overigens heel goed te vergelijken met de nazi's hoor. De Turken van toen, honderd jaar her, maar wat is tijd in een massamoord, zie het derde rijk,  zouden 1.5 miljoen, schrijve anderhalf miljoen, Armenen vermoord hebben. Armenen waren een zelfstandig volk, (net als de Koerden momenteel, die ook al worden vervolgd en vermoord), dat in het toenmalige Ottomaanse, lees Turkse, rijk, leefde. Tot op de dag van vandaag voelen Turken zich beledigd doordat men die waargebeurde feiten steeds op tafel brengt. De Turken willen het onder te tafel vegen. Grappig genoeg hebben ze er wel een bewoording voor die massamoord: Ermeni Soykırım, maar het zal wel iets vaags beteken, zoals: "gelukkige tijden" of "heerlijke jacht", "we hebben veel plezier gehad", of zuks.
Dus ja de Turken zijn niet helemaal kosher, vooral als het gaat om hun geschiedenis. Dus als een Duitse cabaretier nu een (grof, dat geef ik toe) spotlied maakt op de dictator van het Turkse volk, voelt die magoggel, Erdogan, zich meteen bij zijn kleine pietje gepakt en instrueert hij zijn vriendin Merkel, die waarschijnlijk een evenzo grote magoggel uit het voormalige Oostelijke deel van het nazi imperium is, met dezelfde dictatoriale idealen, om der wat aan te doen.
Goed, ik heb nu, en, der mot een streepje op de e van en, Erdogan beledigd en, lees eerder over dat streepje, ook Merkel. Nu ga ik van de Duitse ambassade of het Duitse consulaat niks meer horen, daar ben ik zeker van. Maar: de Turken hebben opgeroepen om alle beledigingen of smaad, toegewenst aan of tegen, noem het maar op, aan Turkse onderdanen, aan die achterlijke galbak, aan Turkse winkels, nu ja, maak het verhaaltje af en kleur de plaatjes, meteen te melden, zodat ze de politie in kunnen schakelen om de belediger aan te pakken!
F... it. Erdogan, je kent de kreet misschien niet, maar dit is een democratie man! Ons land is vrij van dwazen en achterlijken als jij, die Recep Erdogan. Nu ja, goed der zijn der meerdere natuurlijk, want ook de fuhrer van de D66, die een verdrag met Israël wil opzeggen is zo'n groot magoggel. Maar ik krijg niet de D'66 politie achter mijn togus aan, want zie je, medelandse Turken, wij zijn een vrij land, wij hebben wel doorgeleerd, wij mogen schrijven, zeggen, zingen en beledigen wat we willen, gewild of ongewild, niemand zal ons echt vervolgen. (Ja, ja, met uitzonderingen voor het koningshuis, maar daar kwam Hans Teeuwen ook gewoon mee weg. Ook Gerard Aalders, met zijn scherpe blik en harde kritiek op de boef van Oranje, Bernhard, weet je nog, loopt gewoon vrij rond en blijft fraaie en kritische boeken schrijven.) Turken, probeer het, schrijf je uit in ons land en keer je tegen ons land. Je kinderbijslag blijft gewoon door betaald worden, je UWV uitkering gaat gewoon door, je ziektegeld ook. Nee, je hoeft niets voor ons land te doen, je hoeft ons ook niet te bedanken, hoor, wij werken gewoon door voor jullie, ondanks dat wij jullie beledigd hebben. (Kijk, Erdogan, dit is weer satire, hoor. Ik meen het, niet/wel, kijk en dat is ook weer satire, denk ik?)
Dus nee, ik zie de aansluiting van het verdoemde rijk van het oosten bij onze westerse en zoals ik al eerder zei, wel beschaafde wereld, niet zitten, integendeel. Weg met Erdogan en weg met Turkije.
Maar, als ik door een Turk beledigd wordt, hoe zit dat dan? Mag ik naar het Nederlandse consulaat om aangifte te doen?

Ik hoor nog net geen overvalwagens die met een maansikkel en een ster uitgerust de hoek om komen, dus ja, ik kan nog rustig afschrijven dat ik mijn Turkse (ex) collegae, Hassan en Kubra, vreselijk lieve mensen vind. Dat ik geweldig leuk met ze gewerkt heb, dat ik het enorme toppers vond. En die beledigden ook heen en weer, hoor.

Onderofficieren praat (2)

In grote tegenstelling tot de jongere krijgsmacht onderdelen, respectievelijk de land- en luchtmacht en de mannen in het fraaie blauw met zilveren uitmonsteringen, het jongste krijgsmachtonderdeel, de KMAR, zijn de marine onderofficieren, vanaf nu OOFF genoemd, allemaal 'ingestroomd' als MATR3/MARN3. Ja, ik zei het vaker, het korps is ook een deel van de KM en heeft de zelfde rangen en standen als haar moederbedrijf, met, bij de officieren dan, andere aanspreektitels. (Heel even is de KM, het vlootgedeelte dan, bezig geweest met het laten 'instromen' van "burgers", NUKUBU's*, zoals die genoemd werden, in de hogere OOFF rangen. Een enorme foute beslissing waar heel veel echte marinelui behoorlijk last van hebben gehad, doordat hun bevorderingen daardoor bemoeilijkt werden. Die instromers kenden de marine niet zoals wij die kenden en begrepen de marine niet zoals de echte marinelui dat wel deden. Daardoor werden vaak hele verkeerde beslissingen genomen en werd er nogal wat tijd verspilt aan 'infighting'. Soit. (Heel technisch, maar om geen scheve ogen te kweken: we hadden ook hori's, nu ja, laat maar zitten, maar die waren goed, prettig en (soms) van harte welkom en daar was geen probleem mee.)
Bij die andere krijgsmachtdelen, die, historisch gezien, het moesten hebben van de dienstplicht, had men aparte scholen voor onderofficieren. Dan kwam zo een bleekneusje in bezit van een stalen derde wereld brilletje en platvoeten, met net drie jaar mulo met aangepast en vergemakkelijkt leerplan, de dienst binnen en werd binnen een jaar opeens sergeant of zo. Dan moest dat menneke/vrouwke leiding geven aan knullen van 18 jaar en zo, die geen 'kras' op hun mouw hadden. 
Onze bazen moesten daar, helemaal terecht, niets van hebben. Onze bazen, nee, we zijn geen honden, maar in ieder geval de leiding van het zeemacht gedeelte van defensie heeft ooit, nu ja, het was al in de zeilende oertijd, denk ik, besloten dat onderofficieren uit de bemanning zelf voor moest komen. Omdat die wel affiniteit met de lagere rangen, ja, de 'kleintjes', hadden, omdat ze zelf ook zo een kleintje waren geweest. Daardoor kenden ze, vanaf hun jongste jaren, (in die ouwe zeiltijd begon dat als elf jarige vaak, later most je minimeus 15 jaar en 8 maanden zijn), het klappen van de zweep helemaal. (Vroeger was dat letterlijk, hoor. Der werd wat geslagen en gemept met katten met negen staarten etc. Ik kom daar nog op terug.)
Dus hadden de OOFF van zowel korps als vloot veel meer binding met de mannen. (Nee, ik trap er niet in. Ik ga niet weer in op m/v. Hejje wat gemist? Nu ja, lees eerdere blogs maar. Nee, ik doe niet pissig of penant, nee, maar je mot wel blijven opletten.) Die binding kwam natuurlijk ook voort uit het feit dat de maten elke smoes konden en wilden gebruiken om hun fouten/stunten/klootzakken streken te rechtvaardigen. Jammer, want alleen viel dat nooit in de aarde van de vruchtbare soort. De KPL/SGT/SMJR/AOO hadden in hun jonge jaren ook al getracht al die k.. smoezen te gebruiken maar ook het bovenstaande, met hoofdletters aangegeven rijtje 'baasjes' hadden die verhalen ook al getracht te gebruiken bij hun eerdere, zie bovenstaande rijtje. Nu ja, die werden dus ook door hun vroegere, enzovoort enzovoort.
(Later werden de smoezen beter, hoor. "Ik, tegen een KPL die minstens een uur te laat was: 'Je was weer een uur te laat, net als al een paar keer eerder?' De KPL: 'Ah, stip, die pokken files, ik word der gek van, man. Ik stond der weer een uur in.' Ik: 'Op TXT pagina 730 las ik helemaal niks over een file op de A58, hoor.' KPL: 'Verdikke stip, jij gaat te veel met je tijd mee!')
En ja, zo 'regeerde', nu ja, wat overdreven, je over de club mensen die je onder je 'had staan', hoewel ik dat laatste een rot kreet vind, maar het kwam er wel op neer. Maar, als OOFF was je er niet alleen om leiding te geven aan je mensen, of het te bestraffen, maar vooral, in mijn optiek dan, om je personeel aan te sturen, maar vooral om hen te motiveren. Te motiveren om net een stapje verder te gaan dan dat ze wilden of konden. Om te zorgen dat de afdeling/de Cie/de ziekenboeg, vul in en streep door, gewoon het beste was wat er in de km te vinden was. Niet voor je eigen eer of bevordering, hoor. Nee, je werd vaak genoeg afgezeken door het Helderse/Rotterdamse 'tuig', (zie onder) maar gewoon om het voor je patiënten/collegae/achterban/personeel zo goed mogelijk te laten verlopen. Service, vakmanschap, vertrouwen, kwaliteit en betrouwbaarheid. Dat leverden de OOFF van de marine. Toen en nu, nog steeds! Doordat ze andere OOFF kenden van andere disciplines en konden ritselen en regelen onderling. Soms gewoon met een babbel, vaak onder het genot van een biertje aan de bar van schip/kazerne.
Maar: als OOFF had je, in onze optiek, ook de taak om te zorgen dat veelbelovende personeelsleden stappen verder konden maken naar een "naast hogere rang", vonden wij, ouwe lu....! Je zag kleintjes die een goede KPL konden zijn, KPL's die goeie SGT's konden worden en zo verder. Maar ik heb ook nooit geaarzeld om een SGT die ik niet geschikt vond om sergeant majoor te worden, gewoon omdat het een drop plasser was die boven was komen drijven door wat voor connecties dan ook, een slechte beoordeling te geven. Beoordelingen gaf je aan de hand van een 8 bladig formulier, verstrekt onder 
dienstvoorschrift: MP31-111A/2 (toen dan) en je moest een behoorlijke motivatie geven waarom je een personeelslid wel/niet een beoordeling al dan niet ten goede of, een enkele keer ten kwade gaf, als jullie me begrijpen. 

Kortom: als OOFF zorgde je heel sterk voor je personeel, of had je in ieder geval de plicht om dat te doen. En dat meen ik, na al die jaren, nog steeds. Je moest als een "vader", nu ja, ik overdrijf wat, maar je moest in ieder geval staan voor je mensen. Vaak heb ik een 'standje', oud woord dat, of een schrobbering, ook al zo een oud begrip, opgevangen voor een van mijn mensen. Als OOFF, zeker als 'stip' kon je net wat meer opvangen dan als een lager in de pik orde geplaatst persoon. Ja, ik was OOFF, sterker, ik was een stip. Ik ben, dat schreef ik eerder, nog steeds trots dat ik dat heb kunnen bereiken en die functie/rang heb behaald. Nu ja, ik ben gewoon trots op mijn vorige leven en op wat ik sommige mensen heb helpen kunnen bereiken. (Of niet, maar dat was ook ter bescherming van de KM, als ik eerlijk moet zijn.)

(N.B. Het 'Helderse tuig' is een  eufemisme. In de thuishaven van de vloot waren er een heleboel stafbureaus waarvan de daar werkende "collegae", noot de aanhalingstekens, strikt theoretisch bezig waren en nooit windkracht zeven op zee hadden meegemaakt. Wel gaven ze EHBO lessen aan marine lui. in diensttijd, en staken ze het geld dat daarvoor betaald werd in eigen zak en gaven dat nooit op aan de belastingdienst. Laat maar. 
Dat soort zaken ging misschien ook op voor de stafbureaus van het korps in R'dam. Kritiek op de operationele collegae, maar nooit zelf in een 'snowhole' of 'white-out' gezeten, zeg maar.)

*NUKUBU staat overigens voor: NUtteloze KU. BUrger, ter jullie info.

Nu ja, over onderofficieren dan maar eens. (part one)

 https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Qjzjhl-QztE


Ik wilde het aanvankelijk hebben over het demasqué van de democratie, namelijk over het feit dat Maedchen Merkel de Sultan van het Turkse rijk naar zijn bek lu.. en een vervolging tegen een satiricus niet wil tegenhouden. Daarbij dus de weg effenend naar een totale overheersing van een niet westers, en dus onbeschaafd, land naar het monddood maken van onze vrijheid van meningsuiting, zoals dat in al die andere totalitaire landen gebruikelijk is. Erdogan verbiedt kranten/tv programma's/bladen, nu ja, alles wat een modern land laat "tikken", zeg maar. Maar, hij wil dus verder gaan en wil dat bij ons, in de landen waar geiten alleen gebruikt worden om vet te mesten en te melken en (vieze) geitenkaas van te maken, ook een dikke vinger in de pap krijgen. 
Turkije, toen nog het 'Ottomaanse Rijk', werd jarenlang de "zieke man van Europa" genoemd en ja, dat is het nog steeds natuurlijk. Ondertussen bestaat half Turkije economisch uit de kinderbijslag van de landen die wel satire hebben op Tv en in de bladen. Maar nee, nee, nee, magoggels blijven magoggels en Erdogan is er het hoofd, The Boss, daar van. 

Maar ik wil nu even verder gaan op het eerdere onderwerp van wat van mijn vorige Blogs, over mijn eerste leven. Nee, niet met je kop gaan schudden nu, je weet dat ik er vaker over schreef. Mijn eerste leven, een heel echt en heel tastbaar bestaan, had ik bij die grijze schoorsteenlijn. Ik was al wat ouder, achttien, net een dag, toen ik in Hilversum, bij het MOKH, ja hoor, gaan we weer, in dienst kwam. MOKH: is Marine Opleidings Kamp Hollandse Rading. Ik zal jullie de verhalen over de tijd besparen dat ik daar was "geïnterneerd", samen met nog een driehonderd aantal zogenaamde 'baroes', hetgeen in het Maleis nieuwelingen betekent. Het had niets en ook weer alles met Billy Joels 'Goodnight Saigon' te maken. (zie bovenstaande link) Mijn generatie was opgegroeid tijdens de Koude Oorlog, we hadden Hongarije en Praag nog in het hoofd, we zagen dagelijks beelden van Vietnam, Vijetnem, zoals Robin Williams dat, heel veel jaren later, uitsprak, we werden dagelijks geconfronteerd met het IJzeren Gordijn, met de Berlijnse Muur, met Vopo's en met films en tv series die over het vrije westen en het onvrije oosten gingen. Kortom. Dus ging ik in dienst. Vrijwillig, als beroeps. Ik had toen twee vrienden, allebei langharig en gekleed in spijkergoed en studerend op linkse opleidingsinstituten. Na mijn beslissing om in dienst te gaan hebben ze me nooit meer aangekeken. Ik hen ook niet meer, daarna, overigens.

Dus ik kwam, na een pittige keuring, in dienst in Hollandse Rading. Een gat in de buurt van Loosdrecht. Een gat zonder busverbinding met het stationnetje van die plaats. Een gat zonder horeca of winkels. Kortom, een gat. (Na de MH17 moord, heeft het kortstondige bekendheid genoten dor het feit dat de slachtoffers daar werden geïdentificeerd) Maar het gat had wel te maken met een dikke duizend al dan niet op te leiden of al bestaande marinemensen. Ik kwam aan in een burgerkloffie, ik wilde dolgraag tot de elite van ons land behoren, zoals de marine mijnheer die bij mij thuis was gekomen mij uitlegde. Zelf heb ik hem niet ontmoet. Dat kwam dan weer zo: ik knipte een advertentie uit in een tv blad. Je kon een gratis boekje krijgen waar veel foto's van marineschepen in stonden. Ik houd veel van schepen, dus vulde ik het hele bonnetje in. Een maand of wat later stond der dus een man, in uniform, aan de voordeur van de familie Graver aan de Burgemeester van Rooijenstraat in Gasselternijveen te bellen. Op een tijdstip dat ik nog in school was. Ik vroeg mijn ma wat voor uniform hij aan had. 'Nou ja, admiraal of korporaal of zo', zei ze, maar dit is een geintje van mij. De man belde nog eens, ik vulde later een toegezonden formulier in en drie maanden later kwam ik, voor het eerst, onder de hoede van de onderofficieren van de marine. Het was maandag, de zeventiende Augustus. Tweeëndertig jaar en veertien dagen later verliet ik de dienst. Als 'opper' onderofficier. Met een enorme plunjezak aan "barang" en een enorme plunjezak aan levenservaring op mijn rug.

Ik kom hierop omdat ik een stukje las van de huidige marine baas. Een luitenant generaal van het Korps, nota bene. Ik heb de man nog als majoor der mariniers gekend. Hij maakte sneller carrière bij de baas dan ik in de Super, zeg maar. Maar, een van zijn uitspraken trof me enorm. Ik ga geen quote geven, naar wat hij zei was ongeveer dit: "De onderofficieren zijn de ruggengraat van de marine."
Dank, LTGEN, maar helaas, dat is heel oud nieuws hoor. De Onderofficieren dragen de krijgsmacht, sterker, ze ZIJN de krijgsmacht. Onderofficieren zijn niet alleen de ruggengraat (grappenmakers onder de 'kleintjes' spreken over de verlenging van de ruggengraat, ha, ha) van Defensie, ze zijn de hemoglobine van de krijgsmacht. Geen hemoglobine, geen bloedcellen, geen onderofficieren, geen krijgsmacht, officieren hebben HET niet, manschappen kunnen HET niet. Wat is dat HET? Dat woord HET staat voor het leven, voor de trots, voor de traditie, voor het voortbestaan van de krijgsmacht. 
Ondanks de bezuinigingen, ondanks het snijden in het budget, ondanks de 'ondankbaarheid' die de politiek naar de militairen toont, ondanks alles gaan de onderofficieren toch door om de aan hen toevertrouwde taken uit te voeren en de aan hen toevertrouwde manschappen te blijven motiveren, dat ondanks alle tegenwerking van de politiek en van de politici. (Vul ook in: van de legerleiding!)
Onderofficieren zijn een trots soort, sterker, ze zijn een trots ras. Nu, zelfs na al de jaren dat ik geen echt deel meer uitmaak van die vereniging, blijf ik ondanks alles, geestelijk nog steeds een onderofficier. Trots op wat ik gedaan heb, trots op wat ik bereikt heb. Trots op wat mijn status was. (Trots erop dat ik nog steeds mensen kan blijven motiveren zoals ik dat in een ander, tweede leven, ook heb kunnen doen.)

=Ik kom der op terug, hoor, wees maar niet bang=

FF snel motte werken op de gratis PC van het heerlijke vakantie park. Dus ja, het kan wat rommelig zijn?)

Make me crazy! Effing Erdogan!

Ik had een paar berichtjes geschreven over mijn oudste werkliefde, de KM. Ik had wat kritische kanttekeningen gemaakt over officieren en zo en ik verwachtte daar niet al te veel respons op. Maar: wat schetst de verbazing? De verbazing schetst dat minsten 167 mensen het tweede Blogje uit die reeks gelezen hebben! Maak me gek! 167 pax, minimeus die mijn Blog lezen! Ik ben plotsloos sprakeklap, zeg maar, maar waarvoor wel dank, alle lezers en ook heel veel dank voor de leuke reacties erop! Zo te merken leeft het onderwerp, gezagsdragers bij de marine, of in het leven, nogal.

Goed, de lief en ik zitten in de buurt van Herpen, nee, Herpen, niet die ziekte, in een fraai huisje. Sober maar ja, alles der op en der an, dus wat wil je nog meer. (Zoek tussen Oss en Nijmegen en je vindt het dorpje.) Ik kreeg, zit even bij de receptie van het park te nettelen, een leuk berichtje mee. Wegpiraten, fietsende dan, die door de wouten ter orde worden geroepen en terecht. Onder die groep zitten allemaal wannabe Contadors en Cancellara;s en zo. Hufters op de weg en ik neem, zoals altijd, afstand van al die dwazen. Zelf heb ik een koffer vol met groene ventieldopjes, overigens.
Even een opmerking over andere verkeershufters: afgelopen week kwamen twee maten en ik terug van een bezoek aan een zieke collega. Twee motorduivels brachten het verkeer zo in gevaar dat er bijna een kettingbotsing ontstond. De hufters scheurden met dik 120 over een gevaarlijke provinciale weg meerdere malen over een doorgetrokken streep, dik het verkeer in gevaar brengend. (Voor de kenner: het was op de weg vanaf Purmerend  naar 020 Noord, die langs het kanaal.)
Afgelopen zondag brachten we de oppas poes terug naar haar eigen huis. Weer op een provinciale weg met dubbele doorgetrokken middenlijn werden we achtereenvolgens door een Audi, hufterbak bij uitstek, en een Ferrari, pooierbak bij uitstek, ingehaald. Beide wagens reden minsten 130.
Tja, die krijgen lekker puh geen groene ventieldopjes.

Maar het ergste nieuws kwam vandaag weer eens uit de hoek van de sultan van Turkije, de moslimheerser van het Ottomaanse rijk, de dief van Europa, de dictator, ene Erdogan. Was de man al een dictator aan het worden door in eigen land allerlei kranten en tijdschriften te censureren, door Tv programma's te verbieden en door journalisten op te pakken,nu steekt hij zijn klauwen uit naar onze, westerse en democratische, wereld en wel naar onze vrijheid van meningsuiting. Was er een maand of zo geleden al een soort rel omtrent een liedje dat de spot dreef met de tiran, nu klaagt hij weer een Duitse satiricus aan, omdat die hem nogal vernederd. Nou mag je natuurlijk allemaal mensen aan gaan klagen, gelukkig wel, in het westen, maar ja, er bestaat zoiets, ook in het westen, in het echte Europa dus, vrijheid van meningsuiting. Goed, bepaalde groeperingen mogen niet worden beledigd, waaronder het koningshuis, maar een politicus valt daar niet onder. (Binnenkort komt van Gerard Aalders een boek uit dat gaat over "majesteitsschennis." Ik ken hem vrij goed en het zal wel weer een klappertje worden.) 
Hoewel die Erdogan zich wel voelt als de gekroonde sultan van de Turken, is hij natuurlijk gewoon een eng en naar burgermannetje. Enge en nare burgermannetjes mogen gewoon beledigd worden hoor, Van 't Hek doet dat al jaren, niet doorhebbende dat 'ie zelf ook zo'n naar en suffig ventje is. Steeds maar zingen over dansen in Parijs, nu ja, die BS dan. Toch heeft Erdogan aanklacht tegen de Duitse humorist ingediend. (Ja, Duitse humor, het blijft moeilijk, Duitsers en humor. Jullie kennen allemaal de mopjes over de dunste boekjes ooit? Een van die boekjes heet dan: Duits moppenboek.
Maar goed, Maedel Merkel is nu nog al in verlegenheid gebracht, want ja, het verdrag (over vluchtelingen) met die l.. de eerste, moet natuurlijk doorgang vinden. Nu eens kijken hoe zij "das schaft". Laat ze vervolging van de cabaretier toe, dan verliest ze haar smoel natuurlijk. Laat ze het niet toe, dan verliest ze haar geliefde biggenwipper vrindje, Erdogan.
Ik ben benieuwd hoe het gaat aflopen.

Goed, nogal kort want in haast geschreven, ik heb nu eenmaal maar even. Ik ga nu een biertje happen, zwaar man, zo een vakantie in de zon.

Over Bak 1, officieren en regenten en zo

Een gedeelte van de GNKCIE. Met arm in mitella, schrijver dezes, toen CDE van die geweldige club. Liggend twee officieren. En face een van de betere artsen die ik ooit mocht meemaken. (Ja, maak het verhaaltje af en kleur de plaatjes.)
Tweede rij, rechts, mijn/onze betreurde vriend en collega Jan.

Het BOE geroep was niet van de lucht, na dat mijn Blogje door kritisch lezende (oud) collegae, maar hopelijk nog steeds vrienden, bekeken was. De kritiek was vooral gericht op mijn opmerking dat er ook goede officieren bestonden. Ik had zelfs boter op mijn hoofd, stelde een gabber die het beter zou moeten weten. Maar dat er goeie officieren bestaan, daar blijf ik bij. Een standpunt waarin ik, in F., een andere oud-collega, een medestander vond. Ik blijf erbij dat ik met zeer goede, aardige en vakbekwame commandanten en andere officieren gediend heb. Maar, niet alleen voor een paar van die officieren heb ik groot respect gehad, maar ook sommige officieren van mijn vakgroep, de geneeskundige dienst, droeg en draag ik op handen. Nee, nee, nee, nee we noemen geen namen, namen noemen we niet, zong Wim Kan ooit. Wie? Wim Kan, jongere lezer/-es, was een vooraanstaand cabaretier van de vorige eeuw, die heel kritisch was tegenover politici. 
Maar een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, mij kennende. 
Een bijzondere groep officieren was die van de zogenaamde vakbazen of vakboeren, de 'Officieren van Vakdiensten', zoals ze officieel genoemd werden. Oud collega H., droeg dit aan, waarvan akte. Dat waren marinelui die als matroos drie in dienst waren gekomen en door gewoon goed hun best te doen op klommen naar de rangen van officier. Deze lieden waren dermate ingevoerd in de KM dat beroepsofficieren, soms van veel hogere rang, vaak op hun, al dan niet gevraagde, mening steunden. Ik hoor het BOE geroep al weer opklinken en ja, ik moet nuances aanbrengen, dat begrijp ik. Je moet natuurlijk veel in je mars hebben om een dergelijk VK-schap, zoals het ook wel genoemd werd, te bereiken. Velen van hen  hadden dat. Ik noem alleen ene E. Hij was ooit begonnen als matroos van de wapentechnische dienst, schakelde over naar de nautische dienst en ging uiteindelijk als LTZVK2OC, het equivalent van kapitein bij de Kl of het Korps, de dienst uit. Nu was die E. een 'barrel', zoals dat heet. Ik zie de BOE roependen nu met een vage en weemoedige glimlach naar het scherm staren. Velen van ons hebben E. gekend en kennen zijn reputatie. Tja, hoe zal ik hem omschrijven? Een schelm? Een boef? Een charmante lady-killer? De man van het biljart? De zwemmer van de wacht? Ja, allemaal heel cryptisch, natuurlijk, maar ik laat het erbij. Later, als ik echt een auwe l.. ben schrijf ik het allemaal op, dus hebt geduld, mijne lezers. E. (niet mijn lief, maar de man) was naast al die eigenschappen een vakman, nu ja, een VAKMAN in zijn tak van dienst. En, geheel terecht, bereikte hij de hoogste sporten van zijn carrière ladder.
Voor veel van die VK mensen gold dat eigenlijk niet. Oh ja, misschien waren ze wel vakbekwaam, maar vakmensen? Dat heb ik me vaak afgevraagd bij velen van hen die opeens officier werden. Waarbij ze, dat is de clou, vaak door het korps beroepsofficieren niet voor vol werden aangezien en zich dan ook vaak helemaal niet in hun nopjes voelden, of zich gewaardeerd voelden in hun nieuwe behuizing, de Longroom, zoals de officiersverblijven heten. 
Helaas. Maar ook veel mensen in mijn dienstvak joegen absoluut een carrière na en alleen maar die carrière, ze wilden alleen maar gaan voor die rang, voor die "krullen" of die gallons, in KM speak. Dat deden ze door veel en langdurig zich in likken bij de bovenbazen, vaak in bruine holletjes kruipen bij die bovenbazen en door hun collegae, die vaak wel aan boord van schepen of operationeel bij het korps dienden, zwart te maken of hen zo te manipuleren, dat die goedwillende en vaak wel heel vakbekwame collegae, niet aan de bak, (daar hej het woord weer), kwamen voor een naast hogere rang. Ik herinner me dat, nee, wees gerust, daar ga ik niet aan beginnen, hoor, ik koester geen wrok. Ik ben geen man met een "hamer". Vaak waren die carrière "jagers", niet tot nauwelijks operationeel geweest, maar dachten ze dat ze de "Kastelijn" waren van de "jacht" herberg waar geen rekening gepresenteerd werd. Ofwel, ze dachten dat zij hun wel operationele collegae konden vertellen hoe de wereld in elkaar stak. 
Goed, genoeg cryptisch geweest. Dit voor de ingewijde lezer. Begrijp je hem niet, geen man overboord. Ik zelf ben geen VK geworden. Ik wilde het niet. Nee, nee, geen flauwe of valse bescheidenheid. Ik had net twee en een half jaar de gastvrijheid van het Korps genoten, ik was in die periode heel weinig thuis geweest, door inzetten in allerlei luidruchtige, stoffige en primitieve gebieden en had meerdere wintertrainingen boven de Poolcirkel meegemaakt en zo. Ik zou, als ik toestemde, als VK, drie tientjes/maand meer krijgen maar dan wel een bureau functie aan het einde van de bewoonde wereld, ver boven de boomgrens moeten gaan doen en dat tussen een groep van die VK's, die ik net hierboven beschreven heb. (Ik zou dus ook nooit meer een patiënt zien/behandelen. Iets wat mijn 'levensbloed' was, zeg maar.) Nee, dus, niet mijn dingetje. Ik koos de laatste anderhalf jaar voor dienen in de luwte, lekker terug naar daar waar ik mijn loopbaan begonnen was, in Mokum. Daar heb ik een heerlijk, vaak toch pittig, laatste jaar uitgediend.
 
Dus ja, bak 1, inclusief de vakbazen, konden je maken en breken, door het geven van een slechte beoordeling. Vaak deden ze dat omdat je kritisch was tegenover hen, soms omdat je smoel hen niet aanstond. Vaker echter, omdat ze wisten dat jij slimmer was dan hen, en je dus hun veilige baantjes op kon rollen of hen in een, ook vaak, terecht kwaad daglicht kon stellen. Dat is velen van ons kwaad opgebroken, in de loop van onze carrières. Je kon wel reclameren, maar ja, wie gelooft nu een gepasseerde, zoals dat heette, onderofficier? Maar ook hadden ze, officieren, de macht om mensen, die al vaak genoeg weg van huis waren geweest, te dwingen om nog eens een keer te gaan, ondanks dat diegene een jaar of zo in de luwte moest blijven, om meerdere redenen. Wilde diegene niet, werd er gedreigd met ontslag. 
Ik wilde er nog een cynisch stukje aan vast breien. Maar genoeg is genoeg, over de doden niets dan goeds, zeg maar, voor de goede verstaander.

Nee, dit is geen aanklacht tegen Bak 1, nee, nee, nee. Het is een kijkje achter de schermen. Het is ook het levensbloed en het bestaansrecht, noem het de oprichtingsakte, van een befaamde en (helaas voor velen te) exclusieve vriendenclub, de RenP.

Misschien, heel misschien, beschrijf ik dat alles nog wel eens in de RenP Papers.

Over "Bak 1"

Karel Doorman, die, als Schout bij Nacht, gesneuveld is in de Javazee. Hier als Luitenant ter zee der eerst klasse gefotografeerd.

Voor de niet KM taal lezerts, of KM bekenden even de volgende uitleg. Bij de marine waren de schepelingen, dat waren zij die allen lager dan onderofficier waren dan, ingedeeld in zogenaamde bakken. Over het algemeen waren dat groepen matrozen en korporaals, die hetzelfde vak uitoefenden, hetzelfde 'dienstvak' hadden. Dus techneuten bij elkaar, logistiek personeel bij elkaar, operationeel personeel bij elkaar, "you get my drift". Waar het woord "bak" vandaan komt is niet helemaal helder, maar het had, vermoedelijk, te maken met het door de kok gekookte eten en dat dan in een soort etensbak, zo een ovenslee zeg maar, door die groep mannen genuttigd werd. Die mannen moesten ook naar 'baksgewijs', het per bak aantreden voor parade of inspectie en zo. Een traditie die bij de KM nog steeds bestaat. (Hoop ik) Nu zijn er natuurlijk heel veel termen met het woord 'bak' erin bij de KM en in de zeevaart. Neem maar het woord bakboord, of bakzeil halen of een bak vertellen. Zuks dan.
In het algemeen kun je stellen dat een marineschip in twee soorten bewoners te verdelen was: de equipage, dat waren alle mensen aan boord beneden de rang van officier, en de groep officieren, bak 1, zoals die genoemd werd door diezelfde equipage. Voor de goede orde: ik ga het in dit Blogje hebben over de vaak strenge normenatieve en geografische scheiding van die soorten. De equipage, waar een hogere onderofficier aan het hoofd stond, voor het gemak ga ik van een fregat uit, was vaak een adjudant onderofficier of een sergeant majoor. die dus Chef der Equipage, CDE, werd genoemd. (Vaak was die functionaris van de nautische dienst, een opperschipper c.q. schipper.) Bij de mariniers was het net zo, overigens, maar daar was het hoofd van een equipage bijna altijd een adjudant, een AOO. Ik heb gelukkige jaren gehad door een dergelijke CDE functie bij het korps te mogen vervullen. Bij de officieren was dat dus niet, zoals je zou verwachten, de commandant, de CDT, die het hoofd van die groep mensen was, maar de Eerste Officier, de EO. De CDT was een vaak eenzame man, die alleen leefde in zijn vertrekken, de 'kajuit' genaamd en soms, op uitnodinging, mee at in het officiersverblijf, de Longroom.

Nu zou je, als leek, denken dat bak 1, de officieren dus, het schip 'runden.' Niets is minder waar. Veelal runden de onderofficieren en de korporaals het schip, daar in geholpen door de 'kleintjes' zoals men de ongegradueerden vaak, niet vernederend, maar eerder vaderlijk, noemde. In naam hadden de officieren natuurlijk de status van baasje. Ze waren vaak de afdelingshoofden, van bijvoorbeeld de technische - of de Nautische -, de Logistieke - of de Wapentechnische dienst, maar, geloof een insider, de bovengenoemde groepen zorgden ervoor dat een schip een schip was en een goed schip. Natuurlijk werden ze 'aangestuurd' door bak 1. Maar de officieren waren theoretici. Oh ja, ze hadden jaren lang van allerlei zaken gestudeerd op dat fraaie en historische Koninklijk Instituut der Marine dat nog steeds te vinden is in Den Helder, maar veel ervaring aan boord hadden ze niet vaak. Dit in tegenstelling tot de korporaals en de onderofficieren. Deze waren allemaal bij de Km gekomen en begonnen als 'kleintje' en wisten dus, door jaren ervaring, door jaren dienen aan boord van schepen, door jaren van het volgen van opleidingen, hoe ze hun vak moesten uitoefenen. Omdat al die 'korpen' en 'ouwe mannen', (meer bijnamen) zelf allemaal kleintje waren geweest, wisten ze dus tot op de letter hoe ze met hun personeel om moesten gaan. Elke smoes, elke truc, die zo een matroos uithaalde of aanvoerde, hadden die oudere gezagsdragers vroeger ook al eens bedacht en waren daar in hun tijd door hun onderofficieren ook al op afgerekend. Bak 1 runde het schip dus in naam, maar meer ook niet.
Waren ze onkundig dan, die officieren? Nee, natuurlijk niet. Ze hadden ooit geleerd om met mes en vork te eten, konden stuurboord van bakboord onderscheiden, hadden geleerd niet over een sable te struikelen en het Wilhelmus fluiten. Nee, ik ben nu cynisch, maar er was wel een enorm standsverschil tussen hen en ons, toen en ik denk nu nog. Dat gold niet alleen voor het feit dat ze helemaal apart woonden, op het officieren eiland, maar ook omdat ze vaak niet 'onze' taal spraken.
Ik moet wel iets vertellen over die geografische scheiding die ik al noemde. Van oudsher woonde en verbleef bak 1 apart van de rest van de bemanning. Op de oudere, zeilende, schepen was dat in het achterschip, terwijl de equipage tussen de kannonen op het geschutsdek sliep. (Er stonden altijd mariniers op post, overigens.) Met de komst van de nieuwere, door stoom en zo aangedreven, schepen, vanaf 1880 ongeveer, kwam daar een einde aan. Toen sliepen officieren allemaal in en rond het brugcomplex. Allemaal gezamenlijk, in eigen hutten dan wel, maar wel allemaal vlak bij elkaar. Dat was, toen en misschien nu nog, om te voorkomen dat ze geisoleerd zouden raken van elkaar, beducht als ze waren op muiterij, of voor muiterij. Heden ten dage is dat overigens nog zo, hoor. Bak 1 woont ver van de 'bewoonde wereld' in hun eigen landje en heeft, vaak, geen idee wat er leeft in de rest van hun wereld en dat gaf vaak conflicten. Moest jij, als schepeling, in officierenland zijn, vaak om een controle te doen of een boodschap door te geven, werd je, in mijn tijd, nog steeds achterdochtig door die gasten bekeken.
Nu is het ook zo dat officieren vaak een macht hebben die niet bij hun past. Zij zijn uiteindelijk de mensen die een beoordelingsformulier, een conduitestaat, noemde men dat, opmaakten en ondertekenden. Aan de hand van die beoordeling kon een schepeling, zo heetten de niet officieren, in aanmerking komen voor een bevordering. Stond je smoel zo'n officier dan niet aan, of was je wat kritisch tegenover hem, of vertelde je hem dan dat 'ie een fout maakte of een gevaarlijke situatie veroorzaakte, dan kreeg je dus een slechte beoordeling en dus kon je fluiten naar je bevordering en dus naar je geld en dus leed je gezin daar ook onder.

Zijn officieren dus slecht? Nou nee, niet allen, natuurlijk. Ik heb er toppers meegemaakt. Ik ga daar later verder op door. Maar: bij ons, de maten, zeg maar, was er een uitdrukking: "Officieren zijn net herdershonden: je leert ze trucjes, maar ze blijven vals" en ja, dat maakte je keer op keer weer mee.

"Ik heb nog zo gezegd: Geen bommetje."

Dat zeiden de politici en andere voorstanders van het Oekraïne referendum de afgelopen weken/maanden. Niet dat ik er ook maar ene jota van snap, hoor. Ik begrijp dat we dan handel gaan drijven met dat land, maar dat deden we al, maar dat de inwoners van dat land dan ook hier mogen komen werken en zo. Uiteindelijk zou dat dan kunnen leiden tot een aansluiting van dat land bij Europa, maar nogmaals, ik ben het pad op dat gebied helemaal kwijt. Eerlijk gezegd interesseert het me de rozen, hoor. Maar goed, we moeten dus wat vinden en een mening hebben en ja, ik had daar natuurlijk nachten lang over wakker gelegen. Tot dat ik vanmorgen, ik was me serieus en sportief aan het voorbereiden op mijn fietstocht, met een zware en een bak zwart, de TXT pagina's aan zette. Wat schetste mijn verbazing? "The Panama Papers" deden dat in hoge mate, kun je in hoge mate je verbazing laten schetsen? Nu ja, soit.
Feit was dat er door, onder andere het dagblad Trouw, onderzoek gedaan was naar het 'wegsluisgedrag' (of ik het woord aan mijn woordenlijst wil toevoegen, vraagt de pc) van duizenden rijke galbakken. Die parkeren hun geld dan op allerlei geheime rekeningen op allerlei geheime eilanden en in moeilijke en niet eerlijke landen, zodat ze geen belasting hoeven af te dragen over dat geld. Nu ja, die constructies zijn allang bekend, natuurlijk. Leden van ons koninklijk huis deden dat al jaren, via de zogenaamde Guernsey - of was het nu Jersey, constructie. Prinses Christina, ooit: Marijke, (maar ik kan niet kijke, nu heet ik Christien maar ik kan nog steeds niet zien), bewandelde die weg en ja, de Oranjes kennende zullen velen van hen dat gedaan hebben. Wees eerlijk: stamvader Bernhard, een prins die der geen was, deed al allemaal "shadowy deals" als het over geld ging.
Maar goed, nu was het te doen in Panama. Op de, hele lange lijst van massale ontduikers, stonden nog al wat namen. Veel topsporters, onder andere ene Messi. Dat zegt mij, als echte sportliefhebber, niet zoveel, maar de man schijnt goed te kunnen voetballen en dus ook goed te kunnen duiken. (Ja, even denken, mensen.)
Naast allerlei andere 'criminelen' zeg maar, medewerkers van Poetin en meer van dat soort stuk goed,werden er nog meer namen genoemd. Onder andere die van de president van de Oekraïne, Porosjenko, de man die wil dat, vertelde hij in zijn campagne, de corruptie zou stoppen als hij aan het bewind kwam en dat hij dat  zou fiksen. (Hmm, dus.) Een lid van de ethische commissie van de FIFA had ook al wat geld apart gehouden om een seizoenskaart voor 010 van te betalen, denk ik en ja, ook de premier van IJsland wist die banken te vinden. (Weet je nog, het Isave schandaal?)
Leden van het Spaanse koningshuis deden ook appels voor de dorst weg zetten, net als de koning van Saoedi-Arabië en meer van dat gejurkte volk uit die vage Harry landen, waar nog slavenarbeid bestaat. Slavenarbeid om het WK voetbal in orde te kunnen maken. Maar ook de (in 2011 overleden) vader van de Britse premier Cameron had daar een dikke vinger in de dollar pap. Maar ook de Chinese heersers schijnen de verleidingen niet te hebben kunnen weerstaan en ook daar vielen er fikse rekeningoverzichten op de mat. (Nee, ja, natuurlijk begrijp ik dat ook, dat gaat allemaal digitaal en zo, maar je mot er wat van maken, toch?)
Dus, terwijl ik maar weer afwacht wat het UWV gaat storten om mijn magere salaris in stand te houden, ben ik er weer achter dat de mensen met poen de bazen zijn in de wereld en dat wij, de simpelen en eerlijken van geest, die voor 1 mei hun belasting opgave moeten doen en dan te horen krijgen dat: "je mot gewoon betalen", gewoon klootza.... zijn. 
Waar ik met pijn en moeite een paar honderd euro van mijn belasting probeer af te trekken, voor, echt eerlijk, medicijn gebruik van de lief en voor de kosten van mijn gehoor ondersteuning, gaat de rijke wereld geld poten op ver-van-de-wereld banken. Hoe voelt dat? Om te beginnen: ik stem dus abso tegen de Oekraïne. Ben je nou helemaal be GVD? Ik ga dus geen IJslandse producten meer kopen. (Bestaan die dan?) Ik ga nooit meer een speech van Poetin beluisteren, niet meer op vakantie in Abu Dhabi, dingen die ik toch al vervelend vond. Ik kijk niet meer naar Messi, dat deej ik toch al nooit en ik steek ook nooit meer de vlag uit op koningsdag. Nou ja, dat deed ik ook al nooit, maar toch, dat zal ze leren! Het WK voetjebal doe ik in de ban, ik keek toch al nooit, en op Cameron zal ik nooit meer stemmen, maar dat kon ik al nooit. Maar: het lijkt allemaal wel haast een bommetje onder dat referendum, nietwaar? 

Nog een bommetje, van andere aard dan. Een Britse krant schreef dat er minsten 1500 gedopeerde Britse topsporters rond liepen, door een Britse 'sportarts' geholpen. En, gelukkig, niet alleen fietsers. Ook voetjeballers, tennis eikels, gewichtheffers en boksdwazen. Gelukkig, niet alleen weer mijn sport. Nu ook die lui die niet aan sport maar aan spelletjes doen. Ik ben benieuwd om die lijst eens te zien. 
Ik denk dat veel namen van die lijst overeenkomen met de hierboven genoemde Panama Papers? Met uitzondering van die fietsmensen? Die verdienen, in relatie tot voetbalspel en tennisspel lieden, bitter weinig, hoor.

(Ik ga mijn boze kanis maar weer eens op fb zetten.)