F1/Tennis/fietsen

Binnenkort komt de F1 weer naar Nederland. Dat moet heerlijk zijn voor de liefhebbers van die sport.

Een kennisje van me woont in Zandvoort, bij het circuit. Zij verheugt zich nu al enorm op de race, dat gebrul van de auto's en dat gedoe en dat leven in het (trouwens heel saaie) dorp en zo. Het is haar en hem gegund. Maar ik keek, tersluiks, fraai oud woord weer, even naar de prijzen van de entree voor die GP Zandvoort. De jongste dochter en haar vriend zijn ook vreselijke F1 fans, misschien daarom? De F1 gaat miljoenen opleveren aan Zandvoort en wijde omgeving.

Maar goed, er is dus nogal geld mee gemoeid.

Je mag 585,00 euro voor een tribune plaatsen aftikken, oef, wat een poen, soms een halve maand salaris? Niet voor de gewone man, geloof ik? 

 

Voor de finale van bijvoorbeeld de tennis finale van Roland Garros, die man was ooit een vliegheld uit WO1, voor de Fransen natuurlijk, maar werd neergeschoten door een Duitser, en ja, daar zit een heel verhaal aan vast, waar ook Anthony Fokker, de Nederlandse vliegtuigbouwer in Duitse dienst mee te maken heeft. (Die Garros was eerder wel heel afgezakt naar dat slappe tennisspel, overigens. Maar bien, soit, om dat te mogen zien, ik zal er nooit naar kijken, tennis is een afgrijselijk gedoe in mijn ogen) betaal je slechts 350 euro. Tennis is een naar spel, in mijn ogen. Er zijn meer rust momenten dan dat er gespeeld wordt. En dan nog dat middeleeuwse gedoe met die ballen mensen? ('Hen' heet dat tegenwoordig toch?) En dat gekreun van die spelers/speelsters/hen, na elke geslagen bal? Maak me gek...!)

Maar goed, even terug van mijn 'haatpaard', want ja, ik haat tennis, een debiel spel en een vreselijk gedoe, dat hele middagen gaat duren. 

Goed, verder: een finale van de Premier League is voor 750! pietermannen al te volgen, deze en vorige prijzen zijn allemaal per persoon, natuurlijk en ook nog eens buiten de kosten van de reis naar welke finale in welk land dan ook, in welk stadion in welk land dan ook en dat drijft de prijs nogal op, natuurlijk, inclusief hotel en vliegreis.

 

Goed, ik had en heb vaker bij finales of prologen van wereld koersen gestaan. Ik heb meerdere malen de TdF, de GdI en zelfs de VdE gezien, live voor mijn snufferd, maar ik heb er nooit iets voor betaald. Nu ja, je kom een pakket kopen met daarin een shirtje, een pet en een zonebril en vaak een rugtasje, allemaal met opdruk,voor een joet ongeveer.

Ik bleef zoeken, maar ik kon totaal geen bedrag vinden voor de entree van bijvoorbeeld, Parijs-Roubaix, van de Amstel Gold Race, Milaan-San Remo, Dwars door Vlaanderen, Parijs-Tours, noem maar op. Maar dus ook niet voor de Ronde van Vlaanderen, de echte eendagskoers van het jaar zeg maar, dus nam ik contact op met de 'inrichters' van die koers zoals dat zo fraai heet.

 

'Maar menneke, zijt ge op uwen kop gevallen, allez, jong, maar da trekt op niks, tiens. Den koers is toch gratis, kost u niks. Ge zijt zeker een 'Ollander da ge zo op uw frankses gaat zien, stommekloot! De koers is voor 't volk zunne en niet veur die sjieke meinse van den tennis of van den foetbaol, komt maor eens aan den start zien manneke, tien duzend mense, kiekt naor den start, twintig duzend mense kiekt naor den arrivé, onderweg kiekt, vieftig duisend mense aan de wegen, op de televisie kieken een miljoen mense, allez, waor klapt ge over? Toegangs preise? Voor den koers van 't joar? Ge zeit zot zeker?' 

 

Ik werd stil. Ja, misschien wel een miljoen mensen die naar de koers kijken. Maar er gaat geen centiem van alle uitzendingen naar die koersen. Triest, toch?

 

Museum bezoek met Muizenissen 2

 Enfin, twee weken na het mislukte bezoek gingen we het weer opnieuw proberen. Ditmaal geen besmettingen en geen Corona virus dat op de loer lag. De grap was dat ik door mijn Tomtom dezelfde kant was opgestuurd als de vorige keer. En de veel grotere grap was dat ik Frans' zijn voertuig op dezelfde plek zag als die vorige keer, bijna, op misschien 100 meter na, op exact dezelfde plek, net onder Utrecht.

Hij zag mij ook in zijn spiegel, ik reed verder dus maar achter hem aan en we bereikten op hetzelfde moment de afslag naar het Militair museum. Die laatste, wat is het, 500 meter, misschien een kilometer, is een plat en stuk gereden betonbaantje, vermoedelijk door al dat zware verkeer dat daar tanks en vliegtuigen naar toe bracht. Ik raakte een hobbel en man, man, man, wat gebeurt er? Mijn hele achteruitkijkspiegel lazert in een keer naar beneden. F... it, K.., Kl..., wat is dit? Eenmaal ingeparkeerd tracht ik die averij te verhelpen, maar dat gaat niet, natuurlijk niet, zoals later zal blijken. Frans doet nog even de bekende duit in het zakje, maar ja, goede maat dat ie is, hij is ook geen techneut.

Ik besluit dus maar om de garage te bellen, waar ik al jaren kom en een aardige dames zegt dat ik rond 1500 uur helemaal welkom ben. Hoe je het ook keert en wendt, toch ga je met een domperachtig gevoel zo'n prachtig gelegen gebouw binnen, toch?

 Veel musea hebben oude façades en zo. Dat leek me aanvankelijk ook denkbeeldig voor dit museum, maar: integendeel. Het Nationaal Militair museum is geweldig en ik wil jullie, lieve lezers, aanraden het te gaan bezoeken. Het is een geweldig nieuw gebouw, heel modern, helemaal apart voor die museum functie ingericht en opgezet en het heeft een prachtig uitzicht over de buiten expositie, als ik het zo mag noemen.

We dwaalden eerst door de militaire historie. Oude harnassen, helmen, kurassen, speren, diverse wapens, noem maar op. Later kwam het geschut aan de beurt, vanaf rare achterladers tot de meest moderne anti lucht wapens. We stonde elkaar een beetje verbaasd aan te kijken, "Er moet toch iemand eens geweest zijn, ooit, heel vroeger, die zei: van al die wapens en kurassen en zo, bewaar ik er een? Voor over 400 jaar in een museum?" Nu ja, veel van die oudere zooi is natuurlijk, aan de hand van schilderijen en tekeningen  gereconstrueerd, dachten en meenden we en dat is waarschijnlijk helemaal terecht. 

We dwaalden door de enorme collectie en keken onze ogen uit. Geschut, wapens, uitrustingen, uniformen, voertuigen en vliegtuigen te over en we en discussieerden van harte over Spitfires, Fokkers, Hawkers, Starfighters en F 16's die we allemaal zagen en we zagen ook de voertuigen waar wij diverse herinneringen aan hadden. Frans aan de Finse Patria, een doodkist op wielen, geloofde ik dat hij zei, waarin hij diverse patrouilles in Afghanistan had gemaakt en daar niet al te blij over was, over het voertuig dan en ik zag diverse Mariniers Landrovers, waar ik zelf op en mee gereden had en waar ik me daar helemaal thuis in voelde. (Als ik de centen en het bravoure had om een LARO, zoals die in Defensie termen wordt genoemd, te kopen had ik dat al jaren geleden gedaan, wat een heerlijke en betrouwbare voertuigen.)

Frans had dus zijn memories over de Patria, ik had het over een Duitse Mercedes. Op een morgen in Albanië kregen we te horen dat een Duitse Merc in een rivierbedding was gestort. Meteen een medisch team er op af, de mensen werden gered maar de chauffeur was dood. Triest. Die chauffeur, een Gefreite, een korporaal zeg maar, zei tegen zijn chef dat die brug niet betrouwbaar was. Zijn majoor, wel een overlever, had hem een opdracht gegeven: 'Befehl ist befehl', had hij gezegd en de Duitse Gefreite was dus dat onbetrouwbare bruggetje opgereden en ze waren vijf meter naar beneden gestort. De Gefreite had het niet overleefd. Dat vertelde een andere overlevende, een Oostenrijkse Luitenant. Ja, triest allemaal.

(Dat gedoe in Albanië had overigens meer weg van een internationaal circus. Als 'chef der equipage' zoals mijn functie in die vredesmacht toen was, had ik natuurlijk Mariniers, maar ook Belgen, mannen en vrouwen, Nederlands Landmacht personeel, mannen en vrouwen, Luchtmacht, natuurlijk ook mannen en vrouwen, Vloot personeel, mannen en vrouwen, onder 'mijn' beheer, maar ook Litouwers en Tsjechen en ja, die Oostenrijkers. Ik vond een Italiaanse collega terug, die ik in Noorwegen had ontmoet en ja, het was spannend, maar gezellig spannend.)

Enfin, we kwam het museum uit, aten nog iets en ik belde de WW. Die kwamen na anderhalf uur. Ik zei tegen mijn gabber diverse malen dat 'ie gewoon weg kon gaan, maar ja, de KM kreet is: Samen uit, samen thuis. De ANWB kwam, kon het niet oplossen, want geen secondelijm bij zich, zoiets simpels vertelde hij. Hij plakte de zaak vakkundig stevig af en even later reed ik, veilig voelend, terug naar huis. Bij de garage kwam een monteur de zaak bekijken, haalde de tape eraf, nam een bus secondelijm in de hand, spoot wat, drukte het stevig aan en vroeg er niets voor. 

Drie minuten later reed ik weer terug, nu echt naar huis, met een stevig geplakte achteruitkijk spiegel.

Tja, toch laten die dingen muizenissen in je hoofd na, tijdens zo een bezoek. Jammer, maar ik ga er met zoon en kleinzoon nog wel eens naar toe, maar dan zal ik ze waarschuwen voor de gaten in het beton.

Museumbezoek met Muizenissen 1

 Tja, het heeft even geduurd, maar: "Hallo hier ben ik dan, dag mensen op het plein, dag Pierlala, dag Saskia, dag kleine blonde varkenshoeder ...". Een songtekst uit de jaren zeventig. Aanvankelijk dacht ik dat die van ene Dimitri van Toren was, maar dat bleek dus een Luk Bral te zijn, nu ja, whatever.

Ik bedoel er alleen maar mee, dat ik al tijden geen Blogje heb geschreven en ja, jullie zitten daar misschien al helemaal niet meer op te wachten, maar toch kriebelde het al een tijdje. Naar aanleiding van een bezoek van mijn beste vriend Frans en mij aan het Nationaal Militair museum in Soest, had ik wel weer de nodige inspiratie. Zoals oplettende lezertjes wel al weten, bezoeken Frans en ik al jaren diverse musea. Frans is een oud maatje van me, eveneens een oud marine man, een oud collega en een fijn mens, een 'no nonsense guy', zoals de meeste ex KM mensen. Gewoon: recht door zee, geen geslijm en geen gedoe, zoiets bedoel ik. Hij is gehuwd, heeft twee kinderen en ook twee kleinkinderen, een echtgenote natuurlijk, en is helemaal gek op zijn gezin/familie. (Net zo als ik gek ben op mijn familie/gezin)

Ons eerste gezamenlijke museum bezoek was in het 'Flanders Fields' museum in Ieperen. Een stad die door de Duitsers in WO1 helemaal in puin geschoten was, maar dan echt, maar die later is heropgebouwd en hoe! Het museum is gevestigd in de oude Lakenhallen, laken was in heel veel vroegere jaren een enorm export bedrijf voor de Vlaamse economie en de lakenhandelaren hadden het redelijk tot zeer breed, vandaar dat geweldige gebouw. (In veel historische Engelse romans kun je nog lezen hoezeer die Vlaamse invloed reikte in het toenmalige Engelse Koninkrijk.) We waren onder de indruk, echt, onder de indruk.Ik heb het allemaal al eerder verteld.  Na afloop aten we een frietje in een Lichtervelde, waar mijn wielerheld: Ritten van Leerberghe vandaan kwam, maar dat is een heel ander verhaal.

Enfin, we hadden het Mariniers museum al bezocht, waar mijn maatje oog in oog kwam te staan met een dikke herinnering aan een van zijn familieleden, een KAPTMARNS, waarna zelfs een mijnenveger vernoemd is. Da's een hele hoge eer hoor, vergis je niet. 

Soit, we bezochten nog meer musea, overlegden over nog andere musea, maar ja, dat Nationaal Militair Museum in Soest had ik nog nooit bezocht, Frans wel al. Een week of wat geleden hadden we daar al afgesproken, maar, doordat er een ziekte bij een van zijn gezinsleden was ontstaan, ging dat niet door. 

Gek genoeg had hij mijn mobiele telnummer niet dus hij kon me niet bellen, die dag. In ieder geval, ik reed rond Utrecht, gekke route eigenlijk, want via Hilversum 1, 2 en 3, was het korter geweest, maar ik vertrouw soms op de TomTom. Ik zag hem voor me rijden, bij de aflag A 27. Ik wist het natuurlijk niet helemaal zeker, maar zijn profiel leek er veel op. Daarna reden we een slechte toegangs weg naar het museum op. Een toegangsweg die me later in de problemen zou brengen, maar dat wist ik toen nog niet.

En ja, hoor, enige minuten nadat ik de parkeer plaats van het museum opreed, reed hij ook binnen. We stapten uit, ik wilde hem begroeten, maar hij vertelde de story over de besmetting, van een van zijn gezinsleden. En nee, wij beiden vertrouwden het niet, geen van beiden, we wilden geen risico's lopen en ja, toen gingen we maar weer eens huiswaarts, allebei dik 120 kilometer verder op de klok.

We spraken af om dat toch wel eens te doen, twee weken later, als iedereen safe was? Aan het einde van de ochtend was ik alweer thuis. De lief had grote en verbaasde ogen.

De alliteratie in de titel is niet zomaar. Ik lees, in deze natte zomer, de aloude Bob Evers jongensboeken terug. (Google het maar.) De schrijver, Willie van der Heide, geen echte brave Nederlander, maar  nu al 35 dertig jaar her overleden, was misschien geen braaf mens maar een leuke schrijver. Hij gebruikte in zijn titels veel alliteratie. Nu ja, de Telegraaf, ook geen brave krant, bestaat ook nog steeds.

Tja, alles digitaal

Een week of wat geleden, nu ja, misschien een maand of wat geleden, kreeg ik van onze provider, heet dat zo, nu ja, van Ziggo dus, een mailtje: "binnenkort gaat uw radio naar digitaal van analoog. Heeft u, naast de stroomkabel, nog een andere kabel die binnenkomt? Dan bent u al digitaal."

Nu ja, ik keek naar ons radio ding, modern zat, slechts vijf jaar oud of zo. Een stroom kabel en een Coaxkabel zag ik er in gaan en ja, nee, nu ja, da's niet analoog, toch? Tot vanmiddag om 1200 en enorme stilte viel op de radio. Schrik alom bij de lief die nogal een radio freak is, nu ja, geen freak, maar ze is gek van radio en muziek. Ik heb dat helemaal niet, ik heb er totaal geen oor voor muziek, hoor. Maar goed, de geliefde begon allerlei zenders af te zoeken en ze kwam er slechts een tegen, radio 10 of zo, die wel wat muziek gaf. Nu ja, dus die oude mail opzoeken, die ik gelukkig bewaard had en had gemerkt met een sterretje.

Er waren diverse mogelijkheden. Ik kon een 'antenne' aanschaffen, gratis en voor niks, maar met 'slechts' 30 radio zenders, hetgeen mij al veel leek, maar ik kon ook voor een 'kastje' kiezen voor 50 piek en dan had de echtgenote 300 of zo zenders. Dat ging haar te ver, nee, geen 50 euro voor iets dat je al jaren lang gratis gehad hebt, ze ze gedecideerd. En ze had gelijk natuurlijk. Muziek/radio/tv zijn allemaal hele vluchtige media, nu ja, alle media zijn vluchtig, niet waar? Alleen de gedrukte media zijn blijvend. Facebook, Twitter, Instagram, nu ja, noem maar op, het is allemaal als zand dat door je vingers glijdt. 

Je kan mailberichten nog vaak opslaan en teruglezen, maar met de eerder genoemde dingen kan dat niet tot nauwelijks. Ik moet zeggen dat Twitter en zo niet tot mijn groepen en interesses behoren, overigens. 

Enfin, wij, de lief in ieder geval, had geen radio ontvangst meer, nu ja, een zendertje, radio 1o van KPN, zuks. Dus als een dwaas die mail met dat sterretje van Ziggo opgezocht en aangeklikt en ja, dan komt et zo een stortvloed van informatie over je heen, dat is haast onmogelijk te verteren. Uiteindelijk koos ik voor "antenne". Dat was namelijk gratis en dan kreeg je nog eens dertig kanalen, zeg maar. Een andere optie was om een 'box' te kopen. Die was 50 euro, maar dan wel zonder verzendkosten. Maar ja, dan had je wel 600, ik zeg: zeshonderd, kanalen! Poe, wel veel niet? Wat mot je met 600 radio kanalen? 

Enfin, Ziggo was onverbiddelijk, ik moest kiezen. Dus dan maar de antenne, zoals gezegd. Toen keek ik even verder: er moest van alles afgesloten worden en opnieuw aangesloten worden en ja, totaal a techneut die ik ben, zie ik de bui al hangen, de beer al op het pad zien. Dat wordt toch een monteur in huis halen a 40 eurie oer uur en zo. Tja, die van Ziggo zijn slim zat. De uiteindelijke winnaars.

Wie van jullie weet er iets van? Wie van jullie kan me helpen op het rotsachtige en glibberige pad van analoog naar digitaal? Ik hoop dat jullie weten wat te doen, want Ziggo verkoopt ons liever voor vijftig euro een kastje dan ons, trouwe klanten door de jaren heen, trouw te helpen.

(grappig, ik lees momenteel een aantal boeken dat net gaat over de sores die mensen kunnen krijgen door te afhankelijk te zijn van dat soort firma's. Ziggo is wel eerlijk denk ik, maar waarom geen simpele gids over de omschakeling?)