Ik zou de titel van het Blog eigenlijk moeten uitbreiden met de woorden, 'hun fecale behoefte doen', maar dat zijn onbeleefde woorden en, omdat het in dit Blog over de Koninklijke familie gaat, zal ik die woorden niet gebruiken. Maar het feit is er wel, verdikkeme. Koninginnedag (hoe spel je dat eigenlijk? Ik weet het niet zo goed, eerlijk gezegd) zou dit jaar in Amstelveen en De Rijp worden gevierd. Een feest, zoals ieder jaar, als je van het Koninklijk huis houdt, of je wordt er mee lastig gevallen worden, indien je een verstokte Republikein bent. Ik ben een bi, in dit geval, niet in dat andere geval, hoor. Ik hou van 'de franje van Oranje' zoals Wim Sonneveld ooit zei en ik vind het geweldig dat ik deel heb uitgemaakt van de Koninklijke Marine en, daardoor, een kroon op mijn uitmonstering te hebben mogen dragen, maar ik vind, ja, hoe zeg ik dat kies, nu ja, dat gedoe, met dure vliegtuigen en vijf buitenhuizen in allerlei landen en/of provincies en die enorme 'doteringen', zoals de Belg zegt, nog al van het goede teveel.
Maar, zoals in elk gezin, gebeurt bij hen ook het nodige. Bij ons en onze gezinnen weten alleen de gezinsleden dat, maar bij de Kon. familie, is het meteen wereldnieuws, natuurlijk, door al die pestblaadjes als Priry of Stove, die natuurlijk alleen bij de kapper gelezen worden, door eigenlijk niemand, heb ik me laten wijsmaken.
Prins Claus, ik betreur zijn overlijden heel diep, zei ooit eens iets in de geest van: 'Mijn core business is het knippen van linten.' Hij was een man met heel veel humor en durf (hij gooide zijn stropdas weg voor Tv) en met een grote liefde voor zijn gezin. E. en ik en denkelijk miljoenen Nederlanders met ons, denken daar wwaarschijnlijk net zo over.
De Oranjes zijn door diepe dalen gegaan, hoor, maar welke familie niet? Nu hadden ze wel de pech dat Prins B. tot de familieclan behoorde, een man die, terecht als 'De schavuit van Oranje' bekend stond. Tot op de dag van vandaag komen er nog steeds schandaaltjes over hem in de pers.
Maar goed, de Oranjes hebben het goed gedaan. Juliana was een geweldige en naturrelle koningin en onder Beatrix kwam de formaliteit weer wat terug. Maar ook zij is een vrouw met een enorme uitstraling. Ik heb haar, door die KM, een paar keer mogen ontmoeten en ik was eigenlijk nooit echt in haar ban. Ze was iets te afstandelijk en iets te formeel. Haar zoon, onze toekomstige Koning, ken ik ook persoonlijk. Ik heb hem meegemaakt, toen hij gekeurd werd voor de Marine. Ik heb met hem gepraat, ik heb zijn röntgen foto's, van zijn rug en zijn longen, aan hem laten zien en uit gelegd wat wat was en hoe het eruit zag en het was een, ja, gewoon een leuke knul. (Ook met zijn neef, Maurits, heb ik goede contacten gehad, niet alleen vanwege de keuring voor de Marine, maar wij waren op het zelfde schip geplaatst en hij kwam wel eens in mijn ziekenboeg.)
Beatrix heeft het goed gedaan, heel goed, ondanks de stormen en rellen die haar, voornamelijk door haar zeer geliefde vader, maar ook door de schoonvader van onze a.s. Koning, denk ik, bedroefd achter lieten. Het ongeluk van haar zoon, Friso, in die lawine, maakt de moederlijke zorg natuurlijk wel heel erg. De prins ligt, heel triest, binnenkort al een jaar in coma, zonder uitzicht op verbetering.
Aan het einde van '12, kwam het bericht binnen dat K'dag 'gevierd' zou worden in De Rijp, heerlijk klein oud stadje in de buurt van Alkmaar, en in A'veen. Nu wonen E. en ik in A'veen. Nu wonen E. en ik in hartje A'veen. Nu wonen we aan de, zeg maar, aanvliegroute die de koningin zou afleggen naar het hart van de festiviteiten. We wonen aan, daar waar de loper zou zijn uitgerold. We wonen op 1 hoog, bijna drie meter boven straatniveau en zien elk jaar de Sint voor onze deur voorbijkomen bij zijn intocht. Lol! Like!
Maar de wandeling van de koningin +, is natuurlijk wel wat anders. Dus nodigden we alvast de kids, aanhang, en eventuele schoonouders van de aanhang uit, om bij ons te komen. Eerste rang, wedden dat de Queen je ziet en dat ze naar je zwaait en, heel belangrijk tegenwoordig, dat je op Tv komt? In een flits, maar ja, der zijn zo veel mensen die in een flits op Tv komen en dan meteen wereldberoemd zijn. Mathijs van Nieuwkerk, Patty Brard, Patricia Paay, Gordon, Jolink, en al die zelfbenoemde hotemetoten in de orde van de BN'ers. Ja ze komen wel veel, uren en te veel uren, met hun kanis op de buis, maar de invloed van hun IQ is net als de flits van een Supernova, namelijk, niet waarneembaar.
Dus heb ik stoelen, ligbanken, catering en wat die meer zij, besteld en geregeld, om het onze gasten naar de zin te maken. Verder natuurlijk een advertentie gezet in de drie lokale kranten, om te zeggen dat je bij ons thuis een zetel kon huren en dat er, a raison van 25 euro, per uur, een plekje was te verkrijgen.
Maar daar gaat het nu even niet om, trouwens. Het gaat erom dat de koningin heeft aangekondigd om op K'dag afstand te doen van de troon. En, dat doet ze, zoals het hoort, in Amsterdam. Maar, wij hebben dus geen K'dag in A'veen. Dus kan ik alle uitnodigingen teniet doen, kan ik de verhuurder van bankstellen en zonnestoelen en de catering voor op het balkon af zeggen! Dat scheelt me poen, dat scheelt me mijn aanvulling voor mijn pensioen, dat al schromelijk gekort is door het ABP!
Nee, natuurlijk, onzin. Koningsdag, een nieuw, nee, niet nieuw woord, ik geloof dat het al in gebruik was in de 19e eeuw, zal voortaan gevierd worden op 27 april. Het volgende jaar is dat op een zondag en dan wordt het dus op de zaterdag daarvoor gevierd. Maar die zaterdag ben ik al vrij! Dus hebben ze me nog eens bij mijn pietje! Voor mijn deur ge...., dus.
dinsdag 29 januari 2013
zaterdag 26 januari 2013
Miserie
Man, man, wat kan een dag goed beginnen. Je bent op tijd wakker, rond kwart voor vijf, je kijkt naar buiten en, zoals je al verwachtte, zijn de fietspaden schoon. Er ligt geen sneeuw of ijs en, zoals je al verwachtte, kan je gewoon op de fiets naar het werk. Dat is een verademing na al die, vaak negatieve, belevenissen die je de afgelopen dagen hebt gehad met het openbaar vervoer. Je doet je ding in toilet en badkamer, schenkt hete koffie in, zet TXT op voor het laatste nieuws en dan is het ondertussen tijd om je verder aan te kleden. Dat is 's winters altijd een gedoe. Lagen kleding over elkaar heen, sokken, schoenen, overschoenen gaan aan je voeten. Een collant, een shirt, een sweatshirt en een winterjas daar weer over heen. Muts op je knar, daar de helm dan weer op, met die klotenbandjes en die kloten sluiting weer, dan de handschoenen bij en dan naar buiten. Je fiets staat in je schuur en ja, daar ligt nou net weer een pak sneeuw voor. Met je voeten schuivend, kun je net ruimte maken om de deur van de schuur op een kier te zetten, en fiets van het slot te halen. Je fietscomputertje heb je natuurlijk vanuit de warme woning meegenomen, net als je lampjes, want de batterijen van die elektrische dingen zijn zo naar Blanes als je ze in de kou van de schuur achter laat. F..., de bidon, die staat nog in de keuken. Zonder water fietsen? Nee, dan krijg je een strot als schuurpapier, dus, de huissleutels weer uit je zak opgediept, naar boven, bidon pakken en mee, in de houder plaatsen en dan, de handschoentjes aan en de fiets vreselijk voorzichtig over de aangereden en vreselijk gladde ijs- en sneeuw paadje naar het fietspad loodsen. Dat gaat niet helemaal goed, je slipt en je gaat op je smoel. Gelukkig heb je ervaring zat, je vangt je een beetje op dus alleen je linker dijbeen verdwijnt in de nare witte bende, maar ja, het wordt wel nattig. Dit gaat zich wreken, geloof je ook zelf. Ok, gaan nu. Je stapt op, het fietspad is inderdaad fraai schoon, maar glimt wel wat van het, God nee, is dat ijs? en je ligt onderuit.
Ok, je had nog geen snelheid, dus het valt gelukkig mee, geen problemen als het vorige jaar, toen je echt op je plaat ging en je helm brak, maar ja, het staat wel lullig. Een snelle blik om je heen, nee, niemand die je afgang zag. Je fiets is nog helemaal heel en dat is voor fietsers het meest belangrijke, nu ja die ene remgreep staat iets uit het lood, maar dat mep je onderweg wel weer in het gelid. Het is wel koud, een graadje of zeven onder en die oostenwind doet wel heel schraal aan. Je hebt ooit, je bent in dienst geweest, geleerd over de 'wind chill factor' en je probeert je nu, tevergeefs te herinneren, of dat nu de snelheid van de wind vermenigvuldigd met je lichaamgewicht maal de volgende paasdag in het kwadraat was, of dat die formule nu iets anders uitpakte, maar je lippen gaan naar aanvoelen. Sh.., die Blistex, die had je toch klaargelegd? Vergeten eikel. Gebruik die dan ook, ei!
Het gaat goed verder en soms grijns je van genoegen. Goh, helemaal alleen op de wereld lijkt het haast. Der is verder niemand op de fiets. Dat is over een maand of twee wel anders, natuurlijk, maar nu, nu, ben je de enige idioot, die bij een gevoeltemperatuur van min 15 of zo, op een fiets naar het werk gaat. Maar, 't is goed, 't voelt goed en je lacht wat schaapachtig. Van genot? Ja een beetje, maar ook omdat je dat blinkende stukje weg niet zag en dat je dus weer eens op je muil ligt. Dat aan 24,9 km/uur is niet echt prettig en je voelt de blauwe plek op je dijbeen opkomen. Je zucht en berust. Tja, dan is die tramlijn 51 toch wel weer lekker, hoewel niet verwarmd en steeds stilstaand en zonder verlichting. Je lijkt wel een miet, denk je dan, stapt weer op, slaat de andere remgreep recht en daardoor gaat je voorwiel zijn eigen plan trekken en dus lig je, vijf meter verder bijna weer op je smoel, maar nu zag je het aankomen en heb je net je voeten uit de pedalen geklikt.
Je komt een minuut of vijf voor zes aan. Je bent de eerste, steekt gauw een shaggie op, je doet een paar halen en de 'collega met de sleutel' komt. Het is Mohammed, jullie begroeten elkaar hartelijk, Mo, (Mohametsky, zoals je hem altijd noemt) is een fijne peer en een toffe collega en je kleedt je om. Dan ga je naar je diepvries afdeling en je kijkt al eerste in je 'actiebak' of er veel bij gevuld moet worden. Je kijkt en nog eens, en je gelooft je ogen niet! Waar er een nette en volle actie bak moet zijn, waar de aanbiedingen van deze week, keurig gestapeld en netjes zij aan zij en op elkaar horen te liggen, zie je nu een drama dat je doet denken aan die kleine tokootjes die je ooit eens bezocht in India en Indonesia. Alles ligt uitgestald in je keurig onderhouden bakken en ruimtes. Schrik, lichte paniek, 'WTF', 'OMG', ik citeer een Amerikaanse vriend. Je ogen dwalen over de afdeling en je ziet vier, 4, quatre, quatro, four, diepvrieskasten die helemaal en dan ook helemaal triest leeg staan te zijn. De ventilatoren, die de koude lucht die de kasten moeten koelen, staan op 'dood'. De planken die die ventilatoren, beneden in de bakken, moeten bedekken, staan triest opgelijnd tegen de kasten. Voor je de juiste gang van zaken hebt kunnen doorgronden, komt de FM aanlopen. 'Ja, die zooi schijnt gistermiddag in elkaar gestort te zijn. En, de narigheid is, ze zijn helemaal niet meer te repareren. Er moet een hele nieuwe unit van vier kasten voor komen. Maar ja, we gaan over een week of vijf verbouwen en tja om dus nu een hele nieuwe unit te gaan plaatsen. Ja, lullig, maar zie even of je at met de acties kunt oden?' FM af, na een bemoedigend schouderklopje.
Je begrijpt dat de collegae die hier gisteren mee werden geconfronteerd ook een soort 'crash move' moesten uitvoeren en niet beter wisten dan om de artikelen ergens in te leggen. (Over 'crash moves' weet je mee te praten. Het is je overkomen toen je in Noorwegen eens een keer je hele peloton in een uur tijd moest verhuizen naar een andere locatie omdat er een laawine was gekomen.) Je kunt, bij dat soort gelegenheden, natuurlijk wel eerst een praatgroep gaan opstarten en een discussie willen plannen wat je met dit soort affaires gaat doen, maar tegen de tijd dat je dat allemaal democratisch hebt opgelost is, in het onderhavige geval, je handel al ontdooit en kan je de zooi weg tyfen, dus ik heb alle begrip voor wat er gisteren gebeurd is. Het schijnt dat de tweede FM, ja, ja uitleg volgt, zoals al dertien keer is beloofd, uiterst kordaat gehandeld heeft.
Tja en nu? Vijf weken wachten dan maar. Je krijgt de bende van de indeling toch niet meer goed. FM is adequaat en heeft de prijskaartjes voor de 'verhuisde' artikelen al uitgeprint en aan je overhandigd. Zuchtend probeer ik zoveel mogelijk prijskaartjes bij zoveel mogelijk producten te plaatsen. 'Miserie komt op vele snelle paarden en gaat slechts op een trage een ezel weg', schreef ooit een filosoof.
Ok, je had nog geen snelheid, dus het valt gelukkig mee, geen problemen als het vorige jaar, toen je echt op je plaat ging en je helm brak, maar ja, het staat wel lullig. Een snelle blik om je heen, nee, niemand die je afgang zag. Je fiets is nog helemaal heel en dat is voor fietsers het meest belangrijke, nu ja die ene remgreep staat iets uit het lood, maar dat mep je onderweg wel weer in het gelid. Het is wel koud, een graadje of zeven onder en die oostenwind doet wel heel schraal aan. Je hebt ooit, je bent in dienst geweest, geleerd over de 'wind chill factor' en je probeert je nu, tevergeefs te herinneren, of dat nu de snelheid van de wind vermenigvuldigd met je lichaamgewicht maal de volgende paasdag in het kwadraat was, of dat die formule nu iets anders uitpakte, maar je lippen gaan naar aanvoelen. Sh.., die Blistex, die had je toch klaargelegd? Vergeten eikel. Gebruik die dan ook, ei!
Het gaat goed verder en soms grijns je van genoegen. Goh, helemaal alleen op de wereld lijkt het haast. Der is verder niemand op de fiets. Dat is over een maand of twee wel anders, natuurlijk, maar nu, nu, ben je de enige idioot, die bij een gevoeltemperatuur van min 15 of zo, op een fiets naar het werk gaat. Maar, 't is goed, 't voelt goed en je lacht wat schaapachtig. Van genot? Ja een beetje, maar ook omdat je dat blinkende stukje weg niet zag en dat je dus weer eens op je muil ligt. Dat aan 24,9 km/uur is niet echt prettig en je voelt de blauwe plek op je dijbeen opkomen. Je zucht en berust. Tja, dan is die tramlijn 51 toch wel weer lekker, hoewel niet verwarmd en steeds stilstaand en zonder verlichting. Je lijkt wel een miet, denk je dan, stapt weer op, slaat de andere remgreep recht en daardoor gaat je voorwiel zijn eigen plan trekken en dus lig je, vijf meter verder bijna weer op je smoel, maar nu zag je het aankomen en heb je net je voeten uit de pedalen geklikt.
Je komt een minuut of vijf voor zes aan. Je bent de eerste, steekt gauw een shaggie op, je doet een paar halen en de 'collega met de sleutel' komt. Het is Mohammed, jullie begroeten elkaar hartelijk, Mo, (Mohametsky, zoals je hem altijd noemt) is een fijne peer en een toffe collega en je kleedt je om. Dan ga je naar je diepvries afdeling en je kijkt al eerste in je 'actiebak' of er veel bij gevuld moet worden. Je kijkt en nog eens, en je gelooft je ogen niet! Waar er een nette en volle actie bak moet zijn, waar de aanbiedingen van deze week, keurig gestapeld en netjes zij aan zij en op elkaar horen te liggen, zie je nu een drama dat je doet denken aan die kleine tokootjes die je ooit eens bezocht in India en Indonesia. Alles ligt uitgestald in je keurig onderhouden bakken en ruimtes. Schrik, lichte paniek, 'WTF', 'OMG', ik citeer een Amerikaanse vriend. Je ogen dwalen over de afdeling en je ziet vier, 4, quatre, quatro, four, diepvrieskasten die helemaal en dan ook helemaal triest leeg staan te zijn. De ventilatoren, die de koude lucht die de kasten moeten koelen, staan op 'dood'. De planken die die ventilatoren, beneden in de bakken, moeten bedekken, staan triest opgelijnd tegen de kasten. Voor je de juiste gang van zaken hebt kunnen doorgronden, komt de FM aanlopen. 'Ja, die zooi schijnt gistermiddag in elkaar gestort te zijn. En, de narigheid is, ze zijn helemaal niet meer te repareren. Er moet een hele nieuwe unit van vier kasten voor komen. Maar ja, we gaan over een week of vijf verbouwen en tja om dus nu een hele nieuwe unit te gaan plaatsen. Ja, lullig, maar zie even of je at met de acties kunt oden?' FM af, na een bemoedigend schouderklopje.
Je begrijpt dat de collegae die hier gisteren mee werden geconfronteerd ook een soort 'crash move' moesten uitvoeren en niet beter wisten dan om de artikelen ergens in te leggen. (Over 'crash moves' weet je mee te praten. Het is je overkomen toen je in Noorwegen eens een keer je hele peloton in een uur tijd moest verhuizen naar een andere locatie omdat er een laawine was gekomen.) Je kunt, bij dat soort gelegenheden, natuurlijk wel eerst een praatgroep gaan opstarten en een discussie willen plannen wat je met dit soort affaires gaat doen, maar tegen de tijd dat je dat allemaal democratisch hebt opgelost is, in het onderhavige geval, je handel al ontdooit en kan je de zooi weg tyfen, dus ik heb alle begrip voor wat er gisteren gebeurd is. Het schijnt dat de tweede FM, ja, ja uitleg volgt, zoals al dertien keer is beloofd, uiterst kordaat gehandeld heeft.
Tja en nu? Vijf weken wachten dan maar. Je krijgt de bende van de indeling toch niet meer goed. FM is adequaat en heeft de prijskaartjes voor de 'verhuisde' artikelen al uitgeprint en aan je overhandigd. Zuchtend probeer ik zoveel mogelijk prijskaartjes bij zoveel mogelijk producten te plaatsen. 'Miserie komt op vele snelle paarden en gaat slechts op een trage een ezel weg', schreef ooit een filosoof.
woensdag 23 januari 2013
Winterdip
Iemand heeft me ooit geleerd dat je geen enkele brief of geen enkel verhaal met Ik mag beginnen. Of het nu de leraar Nederlands was op de middelbare school of de onderwijzer uit de derde klas van het lager onderwijs, dat weet ik niet meer. (God, wat ben ik weer pretentieus bezig: ik heb geen middelbaar onderwijs gevolgd, man, ik heb alleen de MULO school afgemaakt en dat ook nog eens in zes jaar. Ik geloof dat ik de enige Nederlander ben die drie jaar over de eerste klas van die MULO deed. Dat kwam natuurlijk omdat ik zo'n geliefde leerling was. Daarna ben ik bij de Marine gegaan en het is allemaal nog goed gekomen, zeg ik dan maar zelf.)
Maar goed, ik mag geen verhaal met Ik beginnen, maar dat doe Ik wel.
Ik ben het helemaal zat met die winter. Ik ben het helemaal zat met dat gebrek aan zon, met die somberheid, met die laaghangende wolken. Ik ben het helemaal zat met dat schuifelen en glibberen en glijden naar de tram. Als die tram dan eindelijk komt, want vaak vallen er een paar uit, dan zijn ze vaak on verwarmd en zit je te rillen als een maf ventje. Ik ben het helemaal zat dat ik op een fietstochtje naar mijn werk, drie keer op mijn plaat ga, omdat er onverwachte sneeuwrillen en gladde stukken weg liggen. Ik ben helemaal klaar met de files die er staan, 's morgens om half zes al. Ik heb genoeg van dat krabben van voor-, zij- en achterruiten. Ik heb het helemaal zat met die kloven in mijn vingers, mijn schrale lippen, die ik vol smeer met Blistex, of andere voorhandend zijnde vetstoffen. Ik ben helemaal klaar met het sneeuw ruimen voor mijn VOMAR en het strooien van vijftien, ik herhaal, 15, kilo zout, bijna elke dag. Ik ben die f..... winter gewoon helemaal zat. Ik zit in de winterdip! Zon, wil ik, zon en warmte en groene struiken en bomen en blauwe luchten en heldere horizonten. Zon en vitamine D die door mijn lijf gaan stromen en die me die afschuwelijke winter doet vergeten en die me voorbereid op een zomer van: Pretzels and Beer, een of ander zomerhitje uit mijn jeugd. Mijn jeugd. Toen de elfsteden tocht van '63 gereden werd. Een winter, die, volgens onze weermannen en - vrouwen bijna zo streng was (in aantal vorstdagen, dan) dan deze winter. Ik heb het gehad, klaar!
Dan zijn er die collegae die de mond vol hebben van die heerlijke schaatstocht die ze gaan maken, of die hebben gemaakt. Nee, ik schaats niet. Ik heb het nooit gekund en wil het ook nooit meer willen kunnen of willen kunnen leren. (Da's hetzelfde als met vergaderingen of meetingen. Ik heb die ergerlijke bijeenkomsten een dikke twintig, of meer, jaren moeten bijwonen en de ergerlijke en er vaak-niet-toe-doende resultaten van beluisterd en ik heb er misschien wel een nog grotere hekel aan dan/als aan de winter. Vandaar dat ik nog steeds de status heb van man die vakken vult. Heerlijk, lekker anoniem, gewoon mijn ding doen.)
Nee, laat die winter nu lekker aan mij voorbijgaan. 'Ja, dan mot je maar gaan overwinteren in Spanje', hoor ik jullie nu zeggen vanuit je lekkere warme woning, gezeten voor je PC. (Waarom zitten mensen altijd achter een computer in het spraakgebruik? Dat doe ik nooit. Aan de achterkant zie je toch geen moer? Ja, draden en plugs maar geen daadwerkelijke info of zo. Je zit toch ook voor je TV? Ja, ok, je zit achter je stuur, maar op je zadel, of ben ik nu maf?) Maar goed, overwinteren in Spanje, ja, da's een ding. da's een ding als je oud of seniel bent (Mijn woorden, mijn woorden, niet boos worden lieve of oudere en overwinterende lezer) maar dat doe je toch niet! Althans niet als je nog werkt en/of actief bent in onze maatschappij.
Oh, ik gun het de senioren hoor, van harte. Maar, E. en ik zullen dat nooit gaan doen.
Bien, morgen is het droog. Ik heb vandaag gezien dat fietspaden er redelijk droog bijlagen dus niets staat mijn fietstocht naar mijn VOMAR in de weg. Ja, de kou, misschien. Maar, ik kleed me in lagen, zoals ik dat geleerd heb tijdens mijn periode die ik met het Korps in Norge doorbracht. Ja, in Noorwegen, inderdaad.
Oh ja, dat mot ik nog even kwijt. Ik was in Hammerfest of Tromso, of hoe die steden ook mogen heten, die ver voorbij de poolcirkel liggen en die niet groter zijn dan een plaats als Assen of Delfzijl en waar in minder gebeurt dan in Gieterboerveenschemond tijdens een drukke kermis. (Ja, maffe Noren, misschien, maar het is een goed volk. De Noren profiteren echt van de rijkdommen van hun olie en gas. Energie kost bijna niks en ook de gezondheidkosten zijn een schijntje van die, die wij Nederlanders betalen. Ik zal er nog wel eens over Bloggen, over Noorwegen.)
We keken naar, saaie, Noren zijn vrij saai en traag, maar dat is door de kruipolie die ze bij het ontbijt drinken, ter voorkoming van het vastroesten in hun winters, we keken dus naar saaie Noorse TV. Er was een reportage, van een Yank televisie verslaggever nota bene, en de man ging naar buiten, vanuit zijn hotel. Hij had een mok stomende koffie in zijn hand en gooide die de lucht in: and: I shit you not! De koffie kwam als ijspegels op het dek terecht!
Ik geloofde der geen ene f... van! Hein, een collega en ik, wilden de proef op de som nemen. We stapten ons verblijf uit De temperatuur in dat verblijf was zo dat we bananen konden laten groeien, maar ja, energie kost geen moer in Noorwegen, zo als gezegd. Dat deden we zonder overkleding, alleen in T-shirt. We hadden een stomende mok koffie bij ons. Hein deed de proef! Hij gooide de mok met stomende KM koffie in de lucht. Hein was een goede marinier en kon goed handgraanaten gooien, dus die mok koffie was een ABC-tje voor hem. Brokjes ijskoffie dwarrelden neer. Tjee, it was true! De Yank had niet gelogen. We deden een stap terug, de warmte van ons verblijf in en glimlachten dom. 'Hein", zei ik, 'hoe warm is het buiten?' Hein deed een stap naar buiten, keek op een van de alomtegenwoordige thermometers en zei: 'Min 54, stip!'
We hadden min vierenvijftig graden overleefd, in T-shirt!
Gek hé, die kerels.
Een paar jaar eerder was ik met de marine op trip richting Australie en Nieuw Zeeland. We zouden Indonesie en India onder andere nog aandoen. We voeren door de Rode Zee, die rare strook water tussen Egypte en Saudie Arabie. Aan dek was het, in het 'zonnetje', plus 54 graden C.
Maar goed, ik mag geen verhaal met Ik beginnen, maar dat doe Ik wel.
Ik ben het helemaal zat met die winter. Ik ben het helemaal zat met dat gebrek aan zon, met die somberheid, met die laaghangende wolken. Ik ben het helemaal zat met dat schuifelen en glibberen en glijden naar de tram. Als die tram dan eindelijk komt, want vaak vallen er een paar uit, dan zijn ze vaak on verwarmd en zit je te rillen als een maf ventje. Ik ben het helemaal zat dat ik op een fietstochtje naar mijn werk, drie keer op mijn plaat ga, omdat er onverwachte sneeuwrillen en gladde stukken weg liggen. Ik ben helemaal klaar met de files die er staan, 's morgens om half zes al. Ik heb genoeg van dat krabben van voor-, zij- en achterruiten. Ik heb het helemaal zat met die kloven in mijn vingers, mijn schrale lippen, die ik vol smeer met Blistex, of andere voorhandend zijnde vetstoffen. Ik ben helemaal klaar met het sneeuw ruimen voor mijn VOMAR en het strooien van vijftien, ik herhaal, 15, kilo zout, bijna elke dag. Ik ben die f..... winter gewoon helemaal zat. Ik zit in de winterdip! Zon, wil ik, zon en warmte en groene struiken en bomen en blauwe luchten en heldere horizonten. Zon en vitamine D die door mijn lijf gaan stromen en die me die afschuwelijke winter doet vergeten en die me voorbereid op een zomer van: Pretzels and Beer, een of ander zomerhitje uit mijn jeugd. Mijn jeugd. Toen de elfsteden tocht van '63 gereden werd. Een winter, die, volgens onze weermannen en - vrouwen bijna zo streng was (in aantal vorstdagen, dan) dan deze winter. Ik heb het gehad, klaar!
Dan zijn er die collegae die de mond vol hebben van die heerlijke schaatstocht die ze gaan maken, of die hebben gemaakt. Nee, ik schaats niet. Ik heb het nooit gekund en wil het ook nooit meer willen kunnen of willen kunnen leren. (Da's hetzelfde als met vergaderingen of meetingen. Ik heb die ergerlijke bijeenkomsten een dikke twintig, of meer, jaren moeten bijwonen en de ergerlijke en er vaak-niet-toe-doende resultaten van beluisterd en ik heb er misschien wel een nog grotere hekel aan dan/als aan de winter. Vandaar dat ik nog steeds de status heb van man die vakken vult. Heerlijk, lekker anoniem, gewoon mijn ding doen.)
Nee, laat die winter nu lekker aan mij voorbijgaan. 'Ja, dan mot je maar gaan overwinteren in Spanje', hoor ik jullie nu zeggen vanuit je lekkere warme woning, gezeten voor je PC. (Waarom zitten mensen altijd achter een computer in het spraakgebruik? Dat doe ik nooit. Aan de achterkant zie je toch geen moer? Ja, draden en plugs maar geen daadwerkelijke info of zo. Je zit toch ook voor je TV? Ja, ok, je zit achter je stuur, maar op je zadel, of ben ik nu maf?) Maar goed, overwinteren in Spanje, ja, da's een ding. da's een ding als je oud of seniel bent (Mijn woorden, mijn woorden, niet boos worden lieve of oudere en overwinterende lezer) maar dat doe je toch niet! Althans niet als je nog werkt en/of actief bent in onze maatschappij.
Oh, ik gun het de senioren hoor, van harte. Maar, E. en ik zullen dat nooit gaan doen.
Bien, morgen is het droog. Ik heb vandaag gezien dat fietspaden er redelijk droog bijlagen dus niets staat mijn fietstocht naar mijn VOMAR in de weg. Ja, de kou, misschien. Maar, ik kleed me in lagen, zoals ik dat geleerd heb tijdens mijn periode die ik met het Korps in Norge doorbracht. Ja, in Noorwegen, inderdaad.
Oh ja, dat mot ik nog even kwijt. Ik was in Hammerfest of Tromso, of hoe die steden ook mogen heten, die ver voorbij de poolcirkel liggen en die niet groter zijn dan een plaats als Assen of Delfzijl en waar in minder gebeurt dan in Gieterboerveenschemond tijdens een drukke kermis. (Ja, maffe Noren, misschien, maar het is een goed volk. De Noren profiteren echt van de rijkdommen van hun olie en gas. Energie kost bijna niks en ook de gezondheidkosten zijn een schijntje van die, die wij Nederlanders betalen. Ik zal er nog wel eens over Bloggen, over Noorwegen.)
We keken naar, saaie, Noren zijn vrij saai en traag, maar dat is door de kruipolie die ze bij het ontbijt drinken, ter voorkoming van het vastroesten in hun winters, we keken dus naar saaie Noorse TV. Er was een reportage, van een Yank televisie verslaggever nota bene, en de man ging naar buiten, vanuit zijn hotel. Hij had een mok stomende koffie in zijn hand en gooide die de lucht in: and: I shit you not! De koffie kwam als ijspegels op het dek terecht!
Ik geloofde der geen ene f... van! Hein, een collega en ik, wilden de proef op de som nemen. We stapten ons verblijf uit De temperatuur in dat verblijf was zo dat we bananen konden laten groeien, maar ja, energie kost geen moer in Noorwegen, zo als gezegd. Dat deden we zonder overkleding, alleen in T-shirt. We hadden een stomende mok koffie bij ons. Hein deed de proef! Hij gooide de mok met stomende KM koffie in de lucht. Hein was een goede marinier en kon goed handgraanaten gooien, dus die mok koffie was een ABC-tje voor hem. Brokjes ijskoffie dwarrelden neer. Tjee, it was true! De Yank had niet gelogen. We deden een stap terug, de warmte van ons verblijf in en glimlachten dom. 'Hein", zei ik, 'hoe warm is het buiten?' Hein deed een stap naar buiten, keek op een van de alomtegenwoordige thermometers en zei: 'Min 54, stip!'
We hadden min vierenvijftig graden overleefd, in T-shirt!
Gek hé, die kerels.
Een paar jaar eerder was ik met de marine op trip richting Australie en Nieuw Zeeland. We zouden Indonesie en India onder andere nog aandoen. We voeren door de Rode Zee, die rare strook water tussen Egypte en Saudie Arabie. Aan dek was het, in het 'zonnetje', plus 54 graden C.
zondag 20 januari 2013
Doe ff normaal, man (2)
Jullie hebben, in mijn vorige Blog, gelezen over de diverse klanten die er in mijn VOMAR komen. Dat maakt m'n werk ook zo gevarieerd. Nu moet je niet denken dat ik iedere dag tientallen mensen in de winkel krijg met allerlei, niet aan de norm van onze maatschappij gestelde eisen, zoals: 'slank als mijn dochter, mooi, gewiekst, rijk en in snel pak of outfit', beantwoordende mensen tegen kom, hoor. De doorsnee mens in mijn winkel is de doorsnee mens die jullie ook elke dag tegenkomen. M/V, kinderen M/V, stevige mensen, minder stevige mensen, dunne mensen, leuke of niet leuke, rijke of arme, trieste of vrolijke mensen, nu ja, het leven is het leven en mensen zijn mensen, toch? Maar die mensen die er op een of andere manier wat 'uitspringen', zoals ik ze in mijn vorige Blog al heb beschreven, zijn vaak mensen die tussen wal en schip vallen of gevallen zijn. Herinneren jullie je nog die 'Damschreeuwer?' Je weet wel, die man die, die op 4 mei, een jaar of wat terug, tijdens de twee minuten stilte voor zo'n paniek zorgde? Nou, die komt ook regelmatig bij ons. Ik heb hem leren kennen. Niet mijn vriend, hoor, dat zal 'ie ook nooit worden, een drukteschopper van belang en in wezen eeen vreselijk narcistisch ventje, maar wel een man met een verhaal. Dat verhaal, nou ja, die verhalen, gaat hij natuurlijk uitgebreid aan mij (en m'n collegae) vertellen als je er net nou ff geen tijd voor hebt. Ze zijn wel allemaal om te gillen (niet op de Dam), maar ze hebben wel allemaal een dubbel trieste ondertoon.
Maar waar dit Blog(s) (en het vorige) nu eigenlijk over gaat (of over gaan) is, dat er in ons land een leegte heerst. Nee, niet op de snelwegen en zeker niet nu ik, 'uit het raam mijner bibliotheek annex studeerkamer ziende, de sneeuw neer zie vallen op mijne omgeving'. (Wat een taal, maar ik herlees op het moment de boeken van Havank, geschreven en spelend in de jaren dertig) Ik heb, vind ik zelf een bibliotheek en een studeerkamer, maar E. noemt het hardnekkig de woonkamer. Weten vrouwen veel.
Nee, ik bedoel de leegte die er leeft in ons land over de mensen die, ik durf het haast niet te zeggen, die 'afwijkend', God, ik hoor de stroom van kritiek al, maar die, laat ik het zo zeggen, niet aan de norm voldoen. Voor de goede orde: een mijnheer of mevrouw die al jaren in ons land verblijft en die zich in al die jaren zich geen enkele moeite heeft getroost om onze taal te gaan leren spreken of zich helemaal niet verdiept heeft in, wat we dan maar gemakshalve, onze cultuur noemen, maar hardnekkig zijn/haar taal blijft spreken en naar zijn/haar tv- en radiouitzendingen blijft luisteren en daarna bij bepaalde politieke partijen of sociale instellingen gaat klagen dat hij/zij wordt uitgestoten door onze samenleving, over dit soort mensen schrijf ik niet in dit Blog. Nee, het zijn de mensen die ik eerder noemde. Mensen met een rugtas, zo vol problemen, dat de bepakking van een Marinier op oefening in Noorwegen er slechts een licht tasje bij blijkt.
Probeer je nu eens in te denken waarom zo'n mijnheer met smetvrees het zo geweldig moeilijk heeft om te functioneren! Man, ik mot er niet aan denken om mijn glas bier aan te raken zonder meteen 1000 maal mijn klauwen te moeten gaan wassen of zo. Of die mijnheer met Gilles. Vreselijk, toch! Ja, niet dat de man de ziekte heeft, maar het fucking onbegrip dat er in onze, momenteel knetterharde maatschappij bestaat. Ik ga nu iets schrijven over een mijnheer die geregeld in onze VOMAR kwam, een mijnheer die 'licht' spastisch was. Hij bereed zo'n speciale fiets, een driewieler en hij parkeerde dat ding steevast altijd waar wij, medewerkers, dat nu niet zo prettig vonden, omdat dat ding dan altijd in de weg stond als wij moesten lossen, maar dit terzijde. Hij was, zoals gezegd, licht spastisch, kletste wat vreemd en had van die bewegingen die 'mensen met die uitdaging', erg hè, helemaal op zijn Yankees, nee mensen met die ziekte nu eenmaal hebben. Hij was bijdehand zat hoor, wist prijzen en dingen te vergelijken. Ja, logisch, daarom kocht hij bij ons en niet bij Appie of DEKA, natuurlijk. Er was een stel, ik noem het gewoon hoor, ik ga niet de politiek correcte linkserik uithangen, een stel Marokkaanse knullen, die het helemaal op hem voorzien hadden. Aanvankelijk, ik maakte het vaak mee, die man kwam zoals gezegd vaak als we stonden te lossen of te laden dus zag ik hem bijna dagelijks, was het licht spottend, je kent het wel, het nadoen en na-apen van zo iemand, maar dat deden wij als klein kind misschien ook wel, maar al gauw werd het vervelender en vervelender. Op een bepaald ogenblik dacht het gajes, want dat was het en niet omdat ze van M. afkomst waren, dat ze zijn fiets wel even naar de klo... konden helpen. Toevallig stond ik even buiten, toen de mijnheer zijn fiets stalde. Hij had het vehikel nog niet neergezet en zijn hielen gelicht, of de boeven dachten zich van het voertuigje meester te kunnen maken. Waarschijnlijk aangemoedigd door de gedachte dat een doorsnee Nederlander zich nergens meer mee durfde te bemoeien, als knullen van hun afkomst de wereld gingen laten zien hoe zij daar over dachten. Ik zag het wel. Ik werd extreem link en een goede collega, die toevallig net naar buiten kwam, zag het samen met mij. We pakten de ergste raddraaier in zijn lurven (waar zitten die eigenlijk, anatomisch gezien? En hurken? Geen idee!) en trokken hem een afgesloten ruimte binnen, het zogenaamde (jargon) 'fusthok.' Enige kletsen voor zijn kop, nee ook weer niet te hard, en even later bekende hij dat het 'Gein was, we hadden gewoon wat gein', zei de jongen met een dik Mokums accent, waar zijn Marokaanse G wel in doordrong. We vertelden hem dat die mijnheer dan wel niet aan het schoonheidideaal van de media voldeed, maar dat die mijnheer gewoon zijn brood verdiende en belasting betaalde om het soort klootzakjes die hij en zijn vrienden waren, naar school te kunnen laten gaan en hij leek omgeturnd.
Twee weken later, ik was even vrij geweest, werken moet een hobby blijven en niet ontaarden in bezigheden, kwam ik de mijnheer weer eens tegen. Hij had zijn fiets weer eens geparkeerd waar dat zware kreng helemaal in de weg stond. Ik vroeg hem of 'ie nog last had gehad van die 'klootzakkies.' Grijnzend stak hij zijn duim op! 'Nee man', was zijn, wat haperende en onbeholpen, antwoord, 'ze helpen me met boodschappen doen en maken mijn fiets schoon en pompen de banden op.'
Ik geloofde opeens weer in 'A brave new World'
Maar waar dit Blog(s) (en het vorige) nu eigenlijk over gaat (of over gaan) is, dat er in ons land een leegte heerst. Nee, niet op de snelwegen en zeker niet nu ik, 'uit het raam mijner bibliotheek annex studeerkamer ziende, de sneeuw neer zie vallen op mijne omgeving'. (Wat een taal, maar ik herlees op het moment de boeken van Havank, geschreven en spelend in de jaren dertig) Ik heb, vind ik zelf een bibliotheek en een studeerkamer, maar E. noemt het hardnekkig de woonkamer. Weten vrouwen veel.
Nee, ik bedoel de leegte die er leeft in ons land over de mensen die, ik durf het haast niet te zeggen, die 'afwijkend', God, ik hoor de stroom van kritiek al, maar die, laat ik het zo zeggen, niet aan de norm voldoen. Voor de goede orde: een mijnheer of mevrouw die al jaren in ons land verblijft en die zich in al die jaren zich geen enkele moeite heeft getroost om onze taal te gaan leren spreken of zich helemaal niet verdiept heeft in, wat we dan maar gemakshalve, onze cultuur noemen, maar hardnekkig zijn/haar taal blijft spreken en naar zijn/haar tv- en radiouitzendingen blijft luisteren en daarna bij bepaalde politieke partijen of sociale instellingen gaat klagen dat hij/zij wordt uitgestoten door onze samenleving, over dit soort mensen schrijf ik niet in dit Blog. Nee, het zijn de mensen die ik eerder noemde. Mensen met een rugtas, zo vol problemen, dat de bepakking van een Marinier op oefening in Noorwegen er slechts een licht tasje bij blijkt.
Probeer je nu eens in te denken waarom zo'n mijnheer met smetvrees het zo geweldig moeilijk heeft om te functioneren! Man, ik mot er niet aan denken om mijn glas bier aan te raken zonder meteen 1000 maal mijn klauwen te moeten gaan wassen of zo. Of die mijnheer met Gilles. Vreselijk, toch! Ja, niet dat de man de ziekte heeft, maar het fucking onbegrip dat er in onze, momenteel knetterharde maatschappij bestaat. Ik ga nu iets schrijven over een mijnheer die geregeld in onze VOMAR kwam, een mijnheer die 'licht' spastisch was. Hij bereed zo'n speciale fiets, een driewieler en hij parkeerde dat ding steevast altijd waar wij, medewerkers, dat nu niet zo prettig vonden, omdat dat ding dan altijd in de weg stond als wij moesten lossen, maar dit terzijde. Hij was, zoals gezegd, licht spastisch, kletste wat vreemd en had van die bewegingen die 'mensen met die uitdaging', erg hè, helemaal op zijn Yankees, nee mensen met die ziekte nu eenmaal hebben. Hij was bijdehand zat hoor, wist prijzen en dingen te vergelijken. Ja, logisch, daarom kocht hij bij ons en niet bij Appie of DEKA, natuurlijk. Er was een stel, ik noem het gewoon hoor, ik ga niet de politiek correcte linkserik uithangen, een stel Marokkaanse knullen, die het helemaal op hem voorzien hadden. Aanvankelijk, ik maakte het vaak mee, die man kwam zoals gezegd vaak als we stonden te lossen of te laden dus zag ik hem bijna dagelijks, was het licht spottend, je kent het wel, het nadoen en na-apen van zo iemand, maar dat deden wij als klein kind misschien ook wel, maar al gauw werd het vervelender en vervelender. Op een bepaald ogenblik dacht het gajes, want dat was het en niet omdat ze van M. afkomst waren, dat ze zijn fiets wel even naar de klo... konden helpen. Toevallig stond ik even buiten, toen de mijnheer zijn fiets stalde. Hij had het vehikel nog niet neergezet en zijn hielen gelicht, of de boeven dachten zich van het voertuigje meester te kunnen maken. Waarschijnlijk aangemoedigd door de gedachte dat een doorsnee Nederlander zich nergens meer mee durfde te bemoeien, als knullen van hun afkomst de wereld gingen laten zien hoe zij daar over dachten. Ik zag het wel. Ik werd extreem link en een goede collega, die toevallig net naar buiten kwam, zag het samen met mij. We pakten de ergste raddraaier in zijn lurven (waar zitten die eigenlijk, anatomisch gezien? En hurken? Geen idee!) en trokken hem een afgesloten ruimte binnen, het zogenaamde (jargon) 'fusthok.' Enige kletsen voor zijn kop, nee ook weer niet te hard, en even later bekende hij dat het 'Gein was, we hadden gewoon wat gein', zei de jongen met een dik Mokums accent, waar zijn Marokaanse G wel in doordrong. We vertelden hem dat die mijnheer dan wel niet aan het schoonheidideaal van de media voldeed, maar dat die mijnheer gewoon zijn brood verdiende en belasting betaalde om het soort klootzakjes die hij en zijn vrienden waren, naar school te kunnen laten gaan en hij leek omgeturnd.
Twee weken later, ik was even vrij geweest, werken moet een hobby blijven en niet ontaarden in bezigheden, kwam ik de mijnheer weer eens tegen. Hij had zijn fiets weer eens geparkeerd waar dat zware kreng helemaal in de weg stond. Ik vroeg hem of 'ie nog last had gehad van die 'klootzakkies.' Grijnzend stak hij zijn duim op! 'Nee man', was zijn, wat haperende en onbeholpen, antwoord, 'ze helpen me met boodschappen doen en maken mijn fiets schoon en pompen de banden op.'
Ik geloofde opeens weer in 'A brave new World'
zaterdag 19 januari 2013
Doe ff normaal, man (deel 1)
Was het nu Geert Wilders die dit zei, tegen Mark Rutte? Ja toch, dacht ik? Er werd nogal over hem heen gestekkerd, daarover, herinner ik me, over Wilders dan. Er zijn nu miljoenen Nederlanders die over Mark heen stekkeren, maar dit allemaal terzijde. Ik wil mijn Blogs zo politiek neutraal mogelijk houden.
Maar over dat: 'Doe effe normaal man', wil ik het nog wel even verder hebben. Ik heb de eerste tweeëndertig jaar van mijn werkende leven in de (Marine) verpleging gediend. Daar werd ons altijd ingepompt dat de cliënt, nu ja, patiënt, altijd gelijk had. (Ik zeg het woord cliënt, omdat ik ooit eens, via een collega die de moeilijke weg van sergeant ziekenverpleger KM naar het behalen van zijn officiële verpleegkundige status aflegde, die definitie hoorde gebruiken over wat ik altijd een patiënt zou blijven noemen: een intra- of extramurale zorgvragende cliënt die... Vandaar. Ik had dus tot een jaar of tien geleden ook extra of intra etc., maar nu heb ik gewoon: klanten. Mensen. Mannen, vrouwen, kinderen. Nederlanders, medelanders, al dan niet Nederlands sprekend, maar klanten! Een doorsnee van onze, en ik zeg met name onze, samenleving, want de wereld zoals ik die (en jullie misschien ook wel) in mijn jeugd heb gekend, op het Drentse platteland, is gewoon voorbij. De tijd dat ik in mijn dorp zo goed als iedereen kende en groette met : 'Moi, of Tjeu', tja, die wereld bestaat niet meer.
De tijd dat de Nederlanders bij de kruidenier door een mijnheer en een mevrouw, beiden in een keurige witte jas, het waren familiezaken die winkeltjes, werden geholpen is voorgoed voorbij. Het praatje bij de kassa, het aanslaan van de artikelen, het afrekenen met dubbeltjes, kwartjes of (papieren) guldens of (idem) rijksdaalders, bestaat niet meer, dit is bis, ik weet het. De adviezen die zo'n echtpaar gaf over de aanschaf van zeg: een stuk kaas, een fles wijn (heel chique overigens), of een pak koffie of een fles! melk, vla of yoghurt, ja dat bestaat niet meer en zal nooit meer bestaan. De tijd gaat door en zoals Kurt Vonnegut zou zeggen: And so it goes. We hebben nu (super) grote winkels die we supermarkten noemen, waarin mensen helemaal anoniem hun boodschappen doen, en eventueel de weg worden gewezen door even anonieme medewerkers, die, alleen door hun 'schort' zoals dat heet, zich onderscheiden van het winkelende publiek. Maar is dat zo? Voelen de klanten zich wel allemaal anoniem? Nee, ik heb het niet over de tientallen camera's die hen bekijken tijdens de dagelijkse boodschappen. Die zijn er om (preventief) diefstal te voorkomen. (Werkt dat? Ja, dat werkt. In onze toko zijn diefstallen met een x percent gedaald.) Nee, ik wil het even hebben over de klanten die daadwerkelijk contact met jou, als medewerker, van de VOMAR moet ik zeggen: associé, hebben. Ik schreef er vaker en veel vaker over, overigens.
Over het algemeen zijn het leuke tot heel leuke contacten. Lees mijn vorige Blogs maar eens en vermijdt dan het stuk over 'Nare mensen', die zijn nu, (hopelijk) al overleden, want ik heb ze in geen maanden meer gezien. Toch heb je van die eikels en teutebollen en no goods, die je het leven elke dag weer zuur maken. Soms kunnen ze der niks aan doen. Zo is er een mijnheer, ik geloof dat hij van Pakistaanse/Indiase/Bangalorese afkomst is. Deze man heeft smetvrees. Zorgelijk en heel vervelend, ja. Maar zeker als die mijnheer zijn boodschappen in jouw winkeltje gaat doen en dan een 'hele medewerker' mee wil hebben omdat hij geen enkel pakje of doosje dan wel fles durft aan te raken en dat dan die medewerker, sorry directie, die associé, een half uur met die man door de winkel moet darren. Daarnaast spreekt die mijnheer alleen zijn eigen taal, dus is het boodschappen doen een heel ingewikkeld procédé. De associé heeft heel nog heel veel andere dingen te doen en zou die ook kunnen doen in dat half uur. Als die mijnheer dan wel gewoon onze taal zou spreken en een pak melk een pak melk zou noemen of een pak koffie een pak koffie, nou ja, dan ging het nog wel. Maar ja, hij kletst alleen maar zijn eigen taal, dus tja, dat wordt ingewikkelder. Ik bedoel maar, smetvrees is erg, maar de de tijd die we er kwijt zijn is ook duur.
Dan is er nog een blinde, (ik schijn tegenwoordig visueel gehandicapte mijneer, te moeten zeggen) man. Die kan ook alleen boodschappen doen met behulp van een ziende collega. Nu heeft die man zijn 'shit' wel bij elkaar, hoor. Een van ons leest zijn boodschappen briefje op, nee, die is niet in Braille, maar gewoon geschreven door een van de hulpverleners (van die cliënt, heel goed) en die 'een van ons' loopt het lijstje na en vult het mandje van die mijnheer, die een leuke babbel heeft en net doet alsof hij ons ziet en direct met ons praat.
So far, so good. Maar er is momenteel ook een man, het zijn bijna altijd kerels trouwens, die lijdt aan het syndroom van Gilles de la Tourette. Kennen jullie dat? Ja, waarschijnlijk wel. De mensen die aan dat syndroom lijden, hebben last bewegingen, uitspraken en opmerkingen die ze niet kunnen controleren. Ze kunnen geen en f... doen aan hun syndroom. Vaak zijn die bewegingen van een haast 'spastische' natuur, zou ik moeten zeggen, het zijn ongecontroleerde, vaak pijnlijke en kramprachtige bewegingen en de mensen die er aan lijden, lijken vaak heel agressief. Hun uitspraken en opmerkingen zijn ook zo. Veel schuttingwoorden worden gebruikt, vaak afgewisseld met vloeken en verwensingen.
Sinds kort hebben we een cliënt, nee gelul, gewoon een vaste klant in onze winkel die lijd aan dat syndroom. Het vervelende is dat je hem al van verre hoort aankomen. Ik geef een voorbeeld en, ben je nog maagd gebleven in je leven, sla dit dan even over. (Ik zal het kuisen hoor!)
Ik sta op mijn afdeling. De Diepvries? Goh, hoe weet je dat? had ik dat wel eens gezegd? Nou ja, knap van je. Maar ik sta dus in elk geval te werken op mijn afdeling en ik hoor opeens: 'Valt er nog wat te ne....? GVD, wat een k.. heeft dat wijf, Ik wil jou wel eens ne....! Hoeveel kosten die bananen? Wat een tie... heb jij! Kan ik jou bekeren? K.., GVD, K.., GVD, Ja sorry hoor ik hebh GVD Gilles de la, K.. Tourette, je mot me, K.. ik wil je ne...., K.. ik heb Gilles, hoeveel kilo aardappelen moet ik nu kopen? Kijk even p mijn boodschappenbriefje? Actie prijs? Goed, neem ik, GVD, K.., Ne..wijf, ik zal je ne...., K.., ja sorry hoor, ik heb Gilles en, klootzak, lul, K..'
(Ga ik een vervolg over schrijven, hoor.)
Maar over dat: 'Doe effe normaal man', wil ik het nog wel even verder hebben. Ik heb de eerste tweeëndertig jaar van mijn werkende leven in de (Marine) verpleging gediend. Daar werd ons altijd ingepompt dat de cliënt, nu ja, patiënt, altijd gelijk had. (Ik zeg het woord cliënt, omdat ik ooit eens, via een collega die de moeilijke weg van sergeant ziekenverpleger KM naar het behalen van zijn officiële verpleegkundige status aflegde, die definitie hoorde gebruiken over wat ik altijd een patiënt zou blijven noemen: een intra- of extramurale zorgvragende cliënt die... Vandaar. Ik had dus tot een jaar of tien geleden ook extra of intra etc., maar nu heb ik gewoon: klanten. Mensen. Mannen, vrouwen, kinderen. Nederlanders, medelanders, al dan niet Nederlands sprekend, maar klanten! Een doorsnee van onze, en ik zeg met name onze, samenleving, want de wereld zoals ik die (en jullie misschien ook wel) in mijn jeugd heb gekend, op het Drentse platteland, is gewoon voorbij. De tijd dat ik in mijn dorp zo goed als iedereen kende en groette met : 'Moi, of Tjeu', tja, die wereld bestaat niet meer.
De tijd dat de Nederlanders bij de kruidenier door een mijnheer en een mevrouw, beiden in een keurige witte jas, het waren familiezaken die winkeltjes, werden geholpen is voorgoed voorbij. Het praatje bij de kassa, het aanslaan van de artikelen, het afrekenen met dubbeltjes, kwartjes of (papieren) guldens of (idem) rijksdaalders, bestaat niet meer, dit is bis, ik weet het. De adviezen die zo'n echtpaar gaf over de aanschaf van zeg: een stuk kaas, een fles wijn (heel chique overigens), of een pak koffie of een fles! melk, vla of yoghurt, ja dat bestaat niet meer en zal nooit meer bestaan. De tijd gaat door en zoals Kurt Vonnegut zou zeggen: And so it goes. We hebben nu (super) grote winkels die we supermarkten noemen, waarin mensen helemaal anoniem hun boodschappen doen, en eventueel de weg worden gewezen door even anonieme medewerkers, die, alleen door hun 'schort' zoals dat heet, zich onderscheiden van het winkelende publiek. Maar is dat zo? Voelen de klanten zich wel allemaal anoniem? Nee, ik heb het niet over de tientallen camera's die hen bekijken tijdens de dagelijkse boodschappen. Die zijn er om (preventief) diefstal te voorkomen. (Werkt dat? Ja, dat werkt. In onze toko zijn diefstallen met een x percent gedaald.) Nee, ik wil het even hebben over de klanten die daadwerkelijk contact met jou, als medewerker, van de VOMAR moet ik zeggen: associé, hebben. Ik schreef er vaker en veel vaker over, overigens.
Over het algemeen zijn het leuke tot heel leuke contacten. Lees mijn vorige Blogs maar eens en vermijdt dan het stuk over 'Nare mensen', die zijn nu, (hopelijk) al overleden, want ik heb ze in geen maanden meer gezien. Toch heb je van die eikels en teutebollen en no goods, die je het leven elke dag weer zuur maken. Soms kunnen ze der niks aan doen. Zo is er een mijnheer, ik geloof dat hij van Pakistaanse/Indiase/Bangalorese afkomst is. Deze man heeft smetvrees. Zorgelijk en heel vervelend, ja. Maar zeker als die mijnheer zijn boodschappen in jouw winkeltje gaat doen en dan een 'hele medewerker' mee wil hebben omdat hij geen enkel pakje of doosje dan wel fles durft aan te raken en dat dan die medewerker, sorry directie, die associé, een half uur met die man door de winkel moet darren. Daarnaast spreekt die mijnheer alleen zijn eigen taal, dus is het boodschappen doen een heel ingewikkeld procédé. De associé heeft heel nog heel veel andere dingen te doen en zou die ook kunnen doen in dat half uur. Als die mijnheer dan wel gewoon onze taal zou spreken en een pak melk een pak melk zou noemen of een pak koffie een pak koffie, nou ja, dan ging het nog wel. Maar ja, hij kletst alleen maar zijn eigen taal, dus tja, dat wordt ingewikkelder. Ik bedoel maar, smetvrees is erg, maar de de tijd die we er kwijt zijn is ook duur.
Dan is er nog een blinde, (ik schijn tegenwoordig visueel gehandicapte mijneer, te moeten zeggen) man. Die kan ook alleen boodschappen doen met behulp van een ziende collega. Nu heeft die man zijn 'shit' wel bij elkaar, hoor. Een van ons leest zijn boodschappen briefje op, nee, die is niet in Braille, maar gewoon geschreven door een van de hulpverleners (van die cliënt, heel goed) en die 'een van ons' loopt het lijstje na en vult het mandje van die mijnheer, die een leuke babbel heeft en net doet alsof hij ons ziet en direct met ons praat.
So far, so good. Maar er is momenteel ook een man, het zijn bijna altijd kerels trouwens, die lijdt aan het syndroom van Gilles de la Tourette. Kennen jullie dat? Ja, waarschijnlijk wel. De mensen die aan dat syndroom lijden, hebben last bewegingen, uitspraken en opmerkingen die ze niet kunnen controleren. Ze kunnen geen en f... doen aan hun syndroom. Vaak zijn die bewegingen van een haast 'spastische' natuur, zou ik moeten zeggen, het zijn ongecontroleerde, vaak pijnlijke en kramprachtige bewegingen en de mensen die er aan lijden, lijken vaak heel agressief. Hun uitspraken en opmerkingen zijn ook zo. Veel schuttingwoorden worden gebruikt, vaak afgewisseld met vloeken en verwensingen.
Sinds kort hebben we een cliënt, nee gelul, gewoon een vaste klant in onze winkel die lijd aan dat syndroom. Het vervelende is dat je hem al van verre hoort aankomen. Ik geef een voorbeeld en, ben je nog maagd gebleven in je leven, sla dit dan even over. (Ik zal het kuisen hoor!)
Ik sta op mijn afdeling. De Diepvries? Goh, hoe weet je dat? had ik dat wel eens gezegd? Nou ja, knap van je. Maar ik sta dus in elk geval te werken op mijn afdeling en ik hoor opeens: 'Valt er nog wat te ne....? GVD, wat een k.. heeft dat wijf, Ik wil jou wel eens ne....! Hoeveel kosten die bananen? Wat een tie... heb jij! Kan ik jou bekeren? K.., GVD, K.., GVD, Ja sorry hoor ik hebh GVD Gilles de la, K.. Tourette, je mot me, K.. ik wil je ne...., K.. ik heb Gilles, hoeveel kilo aardappelen moet ik nu kopen? Kijk even p mijn boodschappenbriefje? Actie prijs? Goed, neem ik, GVD, K.., Ne..wijf, ik zal je ne...., K.., ja sorry hoor, ik heb Gilles en, klootzak, lul, K..'
(Ga ik een vervolg over schrijven, hoor.)
dinsdag 15 januari 2013
Een witte wereld (en ik haat het)
Die witte wereld gaat niet over de kleur van de inwoners van ons land, begrijp me goed. Maar dat deden jullie al wel, toch? Nee, die witte wereld, (het is een wat oude term maar nog gangbaar toch?) gaat over de vrij intense sneeuwval van vanmorgen, de vijftiende januari van 2013.
Alles is relatief, overigens. Ik heb jaren geleden drie 'winters gedaan' zoal het jargon is, met het Korps Mariniers, waarin ik een rol speelde in de medische sector, in Noorwegen, waar het Korps zo goed als ieder jaar neerstrijkt voor haar zogenaamde 'winter deployment', wat wil zeggen dat leden van het Korps (weer eens) een gedegen training krijgt in het opereren en overleven bij temperaturen van min dertig graden en meer (of minder, hmm hoe werkt dat nu?) Daar viel geregeld een meter sneeuw. Ja, ik sh.. you not. Ik heb het meegemaakt, zei de oude man, dat ik 's avonds me in mijn barak te ruste legde en daar voor nog even een sigaretje op de stoep van die barak had gerookt en had uitgekeken over een groen weide landschap. De volgende ochtend lag er veertig centimeter van die witte bende! (Over ruste: er is een brief bewaard gebleven van en Marineman uit de 2e WO. Hij schreef aan zijn lief: 'Ik leg me nu te ruste en denk aan jou en je fraaie buste.' (Mooi hè?)
Dat witte gedoe trok vandaag nergens op natuurlijk. Ik ging, het had gisteravond wel wat gesneeuwd, toch maar met het OV. Noodgedwongen want de bandjes van de racefiets zijn smal, je hebt geen spatborden dus je komt als een verzopen kat op het werk en je gaat waarschijnlijk een paar keer op je plaat, onderweg. De keuze voor het door mij verfoeide OV, lees m'n andere Blog is niet gelukkig, maar: 'ik sta hier, ik kan niet anders', zei Maarten Luther ooit, de Duitser, niet de Yank. Ondertussen lag er een sneeuwdek op en over ons land van, laat ik zeggen, hooguit drie centimeter. Het resultaat was navenant. De files waren niet aan te slepen. Ik las op TXT, en hoorde vanmiddag, na thuiskomst, van E. dat er meer dan 1000! km stond, hiermee een (naar) record van 1999 verbrekend. Ja jong, die Global Warming, het is me wat.
Toch had ik weer een, overigens hele lieve, collega die meende op te merken dat het allemaal wel zo romantisch was. Ja, zal best, maar niet als je moet reizen en werken en vrachtwagens moet lossen. Want ook onze vracht had natuurlijk puur last van die baggertroep. Normaal beginnen we om 0700 te lossen, eerder kan niet ivm burengerucht, maar nu was die vrachtwagen er pas rond 0745. Dat betekent dat je dus, ok, je rekent dat heel goed en snel uit, drie kwart uur later begint met je werk. Dat is niet direct mijn probleem, overigens. Ik doe wijnen en DV en mijn vracht, DV dus, komt in de tweede vrachtwagen, wat een jargon weer, die normaal gesproken rond 0945 - 1000 aanwezig is. Maar, vandaag dus not! Ook die chauffeur had hinder van witte neerslag en drukte en files op de wegen en natuurlijk waren er weer de nodige ongevallen gebeurd 'en route'.
Toch kon ik mijn tijd heel nuttig invullen door het sneeuwvrij maken van de ingang van de winkel. Ik veegde en schoof met 'trekkers' en bezems een pad naar de parkeergarage en voor de fietsenstalling langs. Ik strooide strooizout, (15 kilo maar liefst) en dat grof spul man, het ging allemaal tussen mijn gemanicuurde nagels zitten, zo eng, en ik zag de fantastische scheikundige werking van een 'koud makend middel', althans zo werd en wordt het volgens mij altijd genoemd.
Kennen jullie die affiches uit de jaren dertig, misschien ooit gezien, van zo'n heldhaftige, blondgekuifde medewerker uit de agrarische sector, (ze werden door communisten, socialisten NSB ers en liberalen gebruikt, die affiches dan) die met een bak vol zaaigoed, (nee, ik zeg geen zaad) voor zijn buik de aarde gaat bevruchten met zijn zaaigoed? (Nee, ik zeg niet zaad)
Nou, zo voelde ik me vandaag dus ook een beetje. Handen vol zout om me heen strooiend, liep ik door steeds dichter vallende sneeuwtroep en narigheid en narrigheid, oké, ik gebruik het woord maar weer eens.
Op mijn schreden terugkerend, man ik hoop dat die oude taal weer eens in ere hersteld wordt, zag ik het effect van kou/sneeuw/zout! Er ontstonden plassen water voor mijn voeten en: de sneeuw verdween als sneeuw voor de zon, eh, ja, dit is wat onhandig geformuleerd, geloof ik, want zon, nee, niet gezien. Maar je begrijpt me.
Mijn tweede vracht was een uur te laat. F... it, ik krijg het dus niet af, mijn DV, was mijn eerste reactie. Daar moet je dan niet echt mee zitten, maar ja, mijn, onze, generatie, is nu eenmaal zo. Je werk moet je doen en af hebben dus ik was redelijk frusta. Maar, wel hoor, ik kreeg slechts een container en rond 1145 ging ik fluitend, vals, ik kan niet fluiten of zingen, mijn nicotine tolerantie peil opkrikken. Ik belde E., het sneeuwde nog in A'veen en iets later glibberde en gleed ik naar de tram. Mijn boek kon me niet interesseren, dus ik keek dan maar uit over een fraaie witte wereld!
Alles is relatief, overigens. Ik heb jaren geleden drie 'winters gedaan' zoal het jargon is, met het Korps Mariniers, waarin ik een rol speelde in de medische sector, in Noorwegen, waar het Korps zo goed als ieder jaar neerstrijkt voor haar zogenaamde 'winter deployment', wat wil zeggen dat leden van het Korps (weer eens) een gedegen training krijgt in het opereren en overleven bij temperaturen van min dertig graden en meer (of minder, hmm hoe werkt dat nu?) Daar viel geregeld een meter sneeuw. Ja, ik sh.. you not. Ik heb het meegemaakt, zei de oude man, dat ik 's avonds me in mijn barak te ruste legde en daar voor nog even een sigaretje op de stoep van die barak had gerookt en had uitgekeken over een groen weide landschap. De volgende ochtend lag er veertig centimeter van die witte bende! (Over ruste: er is een brief bewaard gebleven van en Marineman uit de 2e WO. Hij schreef aan zijn lief: 'Ik leg me nu te ruste en denk aan jou en je fraaie buste.' (Mooi hè?)
Dat witte gedoe trok vandaag nergens op natuurlijk. Ik ging, het had gisteravond wel wat gesneeuwd, toch maar met het OV. Noodgedwongen want de bandjes van de racefiets zijn smal, je hebt geen spatborden dus je komt als een verzopen kat op het werk en je gaat waarschijnlijk een paar keer op je plaat, onderweg. De keuze voor het door mij verfoeide OV, lees m'n andere Blog is niet gelukkig, maar: 'ik sta hier, ik kan niet anders', zei Maarten Luther ooit, de Duitser, niet de Yank. Ondertussen lag er een sneeuwdek op en over ons land van, laat ik zeggen, hooguit drie centimeter. Het resultaat was navenant. De files waren niet aan te slepen. Ik las op TXT, en hoorde vanmiddag, na thuiskomst, van E. dat er meer dan 1000! km stond, hiermee een (naar) record van 1999 verbrekend. Ja jong, die Global Warming, het is me wat.
Toch had ik weer een, overigens hele lieve, collega die meende op te merken dat het allemaal wel zo romantisch was. Ja, zal best, maar niet als je moet reizen en werken en vrachtwagens moet lossen. Want ook onze vracht had natuurlijk puur last van die baggertroep. Normaal beginnen we om 0700 te lossen, eerder kan niet ivm burengerucht, maar nu was die vrachtwagen er pas rond 0745. Dat betekent dat je dus, ok, je rekent dat heel goed en snel uit, drie kwart uur later begint met je werk. Dat is niet direct mijn probleem, overigens. Ik doe wijnen en DV en mijn vracht, DV dus, komt in de tweede vrachtwagen, wat een jargon weer, die normaal gesproken rond 0945 - 1000 aanwezig is. Maar, vandaag dus not! Ook die chauffeur had hinder van witte neerslag en drukte en files op de wegen en natuurlijk waren er weer de nodige ongevallen gebeurd 'en route'.
Toch kon ik mijn tijd heel nuttig invullen door het sneeuwvrij maken van de ingang van de winkel. Ik veegde en schoof met 'trekkers' en bezems een pad naar de parkeergarage en voor de fietsenstalling langs. Ik strooide strooizout, (15 kilo maar liefst) en dat grof spul man, het ging allemaal tussen mijn gemanicuurde nagels zitten, zo eng, en ik zag de fantastische scheikundige werking van een 'koud makend middel', althans zo werd en wordt het volgens mij altijd genoemd.
Kennen jullie die affiches uit de jaren dertig, misschien ooit gezien, van zo'n heldhaftige, blondgekuifde medewerker uit de agrarische sector, (ze werden door communisten, socialisten NSB ers en liberalen gebruikt, die affiches dan) die met een bak vol zaaigoed, (nee, ik zeg geen zaad) voor zijn buik de aarde gaat bevruchten met zijn zaaigoed? (Nee, ik zeg niet zaad)
Nou, zo voelde ik me vandaag dus ook een beetje. Handen vol zout om me heen strooiend, liep ik door steeds dichter vallende sneeuwtroep en narigheid en narrigheid, oké, ik gebruik het woord maar weer eens.
Op mijn schreden terugkerend, man ik hoop dat die oude taal weer eens in ere hersteld wordt, zag ik het effect van kou/sneeuw/zout! Er ontstonden plassen water voor mijn voeten en: de sneeuw verdween als sneeuw voor de zon, eh, ja, dit is wat onhandig geformuleerd, geloof ik, want zon, nee, niet gezien. Maar je begrijpt me.
Mijn tweede vracht was een uur te laat. F... it, ik krijg het dus niet af, mijn DV, was mijn eerste reactie. Daar moet je dan niet echt mee zitten, maar ja, mijn, onze, generatie, is nu eenmaal zo. Je werk moet je doen en af hebben dus ik was redelijk frusta. Maar, wel hoor, ik kreeg slechts een container en rond 1145 ging ik fluitend, vals, ik kan niet fluiten of zingen, mijn nicotine tolerantie peil opkrikken. Ik belde E., het sneeuwde nog in A'veen en iets later glibberde en gleed ik naar de tram. Mijn boek kon me niet interesseren, dus ik keek dan maar uit over een fraaie witte wereld!
zaterdag 12 januari 2013
Geen goede voornemens meer?
Nee, ik geloof, sterker, ik ben er van overtuigd, dat we het stadium van het stoppen met de goede voornemens weer helemaal bereikt hebben. Ik schreef in mijn andere Blog, www.Lucasfietst.blogspot.nl (klik maar aan) er al eens over. Dat was toen ik op de tweede januari mijn eerste echte fietstocht van het jaar ging maken. Ik schreef toen al over de dingen en zaken die ik elk jaar zag en zie gebeuren, zo rond de eerste januari. Mensen hebben goede voornemens, willen afvallen, stoppen met roken en vooral meer bewegen. Dat snap ik wel. Er zijn legio mensen die een heel erg zittend bestaan leiden en dan bedoel ik dus niet de mensen die in de Bijlmerbajes hun tenten hebben opgeslagen. Veel mensen hebben nu eenmaal een zittend bestaan. Ze werken op kantoren of in bureaus, waar de zwaarste lichamelijke arbeid die ze verrichten het aanzetten van hun PC is, misschien afgewisseld met het optillen van hun koffie of thee mok. Als de feestdagen, die vaak een maand duren, dan eindelijk afgelopen zijn en je de knopen van broek/vest/shirt of wat dies meer zei, niet helemaal meer kunt sluiten zoals je dat gewend bent en, als je eenmaal zover bent dat je de lunches op kantoor, die ongeveer een uur duren en die ook nog eens veelal bestaan uit zaken uit de frituur of de wok, nu ook niet helemaal meer kunt zetten, nu ja, dan breekt er zo tegen de eerste dag van het nieuw te beginnen jaar een moment aan dat je voor je zelf zegt: 'Stop het. Ik stop ermee. Der motten gewoon zoveel kilo's af. Ik wil weer in broek*zwembroek*badpak*bikini*feestjurk*, (*haal door wat van toepassing is) kunnen passen, zonder mijn buik*/billen*/achterwerk*/buste* (*idem) in te moeten houden, op een ergerlijke manier waarop de passerende GGD meent mij te moeten gaan beademen omdat ik zo blauw ben aangelopen als een zeekoe in barensnood.'
Over deze laatste woorden ben ik heel onzeker, moet ik eerlijk zijn. Ik heb nog nooit een zeekoe gezien die blauw aanliep, dan wel een zeekoe in barensnood gezien, maar het is een 'metafoor of zo' dat ik nu gebruik?
Ik schreef (in dat Blog) al dat het druk was op fiets- en wandelpaden met gehaaste mensen die calorieën wilden verbranden.
Ik heb tot nu toe nog (zo goed als) iedere dag op de fiets gezeten en mijn afstanden gedaan. Maar, heel langzaam, worden de fietspaden leger, de hardlopers worden minder talrijk en de snelwandelaars, nu ja, de 'Nordic Walkers', heb ik tot nu toe al helemaal niet gezien. Dat is vroeg voor de tijd van het jaar, overigens, dat weinige bewegen op openbare wegen. Normaal gesproken zag je de 'grote uitsterving' (mijn woorden) pas aan het einde van februari, of in het begin van maart. Is de mensheid nog luier geworden dan ze al was? Ik weet het niet, hoor. (Het kan zijn dat ze allemaal voor heel veel poen in van die vreselijke en absoluut afschuwelijk dure sportscholen zitten, hoor)
Ik weet wel dat het in het veranderen van het voedingspatroon wel weer behoorlijk BINGO is, op het moment. Afvallen heeft te maken met: minder eten, althans minder vet eten en met meer bewegen, althans anders bewegen. Ja, ook met wilskracht en gezonder l;even/eten, maar dat zei ik al een beetje.
De eerste week van het nieuwe jaar 2013, kon ik, ik praat even over m'n toko hé, geen (diepvries) pizza of geen zak friet kwijt aan de collectieve mensheid. Dat veranderde vrij rap, toen onze, mijn, winkel(s) DV pizza's van het merk Casa de Mama in de aanbieding had(den). Pizza's zijn geen 'slimfood', geen slank eten, in mijn idee. Het zijn vette happen, eigenlijk, toch? Veel kaas, veel worst en in ieder geval veel meelproducten (bodem en randen zijn koolhydraten) Maar ja, de prijs, twee van die dingen voor de prijs van anderhalf, was wel erg aanlokkelijk!
Kort gezegd, ik kon die dingen nauwelijks aanslepen! We hadden ook nog redelijk gezonde visproducten in de aanbieding. Zelfde voorwaarde, tweede product voor de halve prijs. Nee hoor, nauwelijks verkocht. Het is geen junk food, natuurlijk en dat spul schijnt vol met mega 3 vetzuren en andere gezonde zooi te zitten en alle andere zaken die het leven zou kunnen verlengen.
Ja, moet je dat dan wel willen? Je propt je kinderen immers vol met croissants, daarvoor geef hen geld mee, want anders moet je zo vroeg je bed uit om voor die kids een broodje kaas, ham, worst, hagelslag of Halal vleeswaren te smeren en mee te geven. Nee, die Insuline spuiten doen het best goed hoor, als je kind door zijn obesitas met Diabetes te kampen heeft. Ja, dat zo'n kind daar nog hopelijk zijn pensioen mee haalt, of gezond oud wordt, da's jouw probleem als ouder toch niet?
Maak je geen zorgen, eet die zak chips nog even leeg, haal nog een Donner Kebab of ga nog snel even naar de Mac. Gezond leven? Fuck it, lekker leven, daar gaat het om, toch?
Over deze laatste woorden ben ik heel onzeker, moet ik eerlijk zijn. Ik heb nog nooit een zeekoe gezien die blauw aanliep, dan wel een zeekoe in barensnood gezien, maar het is een 'metafoor of zo' dat ik nu gebruik?
Ik schreef (in dat Blog) al dat het druk was op fiets- en wandelpaden met gehaaste mensen die calorieën wilden verbranden.
Ik heb tot nu toe nog (zo goed als) iedere dag op de fiets gezeten en mijn afstanden gedaan. Maar, heel langzaam, worden de fietspaden leger, de hardlopers worden minder talrijk en de snelwandelaars, nu ja, de 'Nordic Walkers', heb ik tot nu toe al helemaal niet gezien. Dat is vroeg voor de tijd van het jaar, overigens, dat weinige bewegen op openbare wegen. Normaal gesproken zag je de 'grote uitsterving' (mijn woorden) pas aan het einde van februari, of in het begin van maart. Is de mensheid nog luier geworden dan ze al was? Ik weet het niet, hoor. (Het kan zijn dat ze allemaal voor heel veel poen in van die vreselijke en absoluut afschuwelijk dure sportscholen zitten, hoor)
Ik weet wel dat het in het veranderen van het voedingspatroon wel weer behoorlijk BINGO is, op het moment. Afvallen heeft te maken met: minder eten, althans minder vet eten en met meer bewegen, althans anders bewegen. Ja, ook met wilskracht en gezonder l;even/eten, maar dat zei ik al een beetje.
De eerste week van het nieuwe jaar 2013, kon ik, ik praat even over m'n toko hé, geen (diepvries) pizza of geen zak friet kwijt aan de collectieve mensheid. Dat veranderde vrij rap, toen onze, mijn, winkel(s) DV pizza's van het merk Casa de Mama in de aanbieding had(den). Pizza's zijn geen 'slimfood', geen slank eten, in mijn idee. Het zijn vette happen, eigenlijk, toch? Veel kaas, veel worst en in ieder geval veel meelproducten (bodem en randen zijn koolhydraten) Maar ja, de prijs, twee van die dingen voor de prijs van anderhalf, was wel erg aanlokkelijk!
Kort gezegd, ik kon die dingen nauwelijks aanslepen! We hadden ook nog redelijk gezonde visproducten in de aanbieding. Zelfde voorwaarde, tweede product voor de halve prijs. Nee hoor, nauwelijks verkocht. Het is geen junk food, natuurlijk en dat spul schijnt vol met mega 3 vetzuren en andere gezonde zooi te zitten en alle andere zaken die het leven zou kunnen verlengen.
Ja, moet je dat dan wel willen? Je propt je kinderen immers vol met croissants, daarvoor geef hen geld mee, want anders moet je zo vroeg je bed uit om voor die kids een broodje kaas, ham, worst, hagelslag of Halal vleeswaren te smeren en mee te geven. Nee, die Insuline spuiten doen het best goed hoor, als je kind door zijn obesitas met Diabetes te kampen heeft. Ja, dat zo'n kind daar nog hopelijk zijn pensioen mee haalt, of gezond oud wordt, da's jouw probleem als ouder toch niet?
Maak je geen zorgen, eet die zak chips nog even leeg, haal nog een Donner Kebab of ga nog snel even naar de Mac. Gezond leven? Fuck it, lekker leven, daar gaat het om, toch?
vrijdag 4 januari 2013
We doen weer normaal
Ja, ja, we doen weer normaal. De feestdagen zijn voorbij. Voor de mensen die vrij waren, laat ik het anders zeggen, voor de mensen die niet in de toelevering en afhandeling van en voor de feestdagen zaten: zoals mensen in de horeca, in de winkels en ook voor de mensen van de hulpverlenende instanties, is de tweede of de derde januari de dag dat er een collectieve zucht van verlichting wordt geslaakt door die groep mensen! We doen weer normaal, zoals wij, Nederlanders, doen. Geen stress meer met overbezette reserveringen in horeca gelegenheden, overvolle wachtkamers in ziekenhuizen of EHBO posten, geen branden, brandjes of vuurwerk, dat geblust moeten worden, geen dronken of opstandige mensen, die 360 dagen van het jaar keurige burgers zijn, maar die de laatste dagen van het jaar alle kantoor frustraties er uit moeten blazen, die moeten worden gecorrigeerd en ook geen meer dan overvolle winkelkarren, koel- en vriescellen meer! We doen weer normaal! Goh, nog 350 dagen normaal doen en dan gaan we de gekte weer in.
Gisteren en vandaag was dat alweer te merken in de winkels. Mensen deden op hun gemak de boodschappen, kochten wel, maar keken heel scherp naar de prijzen, want, het zijn natuurlijk hele dure weken geweest. Dat was te merken aan de omzet die we de 'kerstweek' hebben gemaakt, in onze winkel een kleine 370.000 euro. Denk even over dat getal na, vermenigvuldig dat getal, maar rond het voor het gemak af naar een gemiddelde (van alle VOMARS), naar 300.000 en vermenigvuldig, weer voor het gemak, dat bedrag met zestig! Hebben? Nee, nu ik ga je helpen. Dat bedrag komt uit op een omzet van 18 miljoen euro, in een week. Maar wij, VOMAR, zijn maar een 'kleine' speler in de markt. Moet je nagaan wat Appie of C1000 heeft 'gedraaid' deze week. Man, ik dacht dat er een recessie was? Nu ja, een crisis, in ieder geval? Ik weet het niet.
We doe nu eindelijk weer normaal. En dat is maar goed ook, want het personeel om me heen, mijn collegae, waren het aardig zat, allemaal. De meesten van ons lopen en liepen op hun laatste benen, de afgelopen dagen. Ok, we worden betaald om te werken, natuurlijk, en werken is natuurlijk helemaal geen straf, maar alleen als dat werken doenbaar is en blijft. Als je werkt, wil je resultaat zien. Je wilt je werk goed doen, je wilt je werk in kunnen delen, je wilt overzicht hebben en je wilt dat het af en goed is. (Oh, oh, ik ga het weer zeggen: je moet je targets kunnen halen! Lelijk hè?)
(Althans, zo wil ik het en zo willen de doorsnee Nederlanders het. Ik ga nu niet kissebissen. Al mijn collegae willen dit. Mo, Kemal, Abdullah, Chet, Bert, Chris, Joke, wij allemaal. We hebben geen verschillen in onze toko. We zijn niet allemaal vrienden, dart kan niet, maar wel allemaal hebben we 'de neuzen in een richting. Godsamme, weer dat kleffe Nederlands, maar je begrijpt me.)
In een vorige Blog gaf ik al aan dat we onderling zeggen dat we vanaf vijf december: 'een plaat voor ons hoofd trekken die we dan wee januari weer weg halen en die tussenliggende weken alleen maar invullen met 'rossen en rammen en stampen en stoempen' en dat is weer waar gebleken.
We hebben gerost en geramd, we hebben geen tijd gehad om na te denken of overzicht te hebben in onze vracht of op onze werkzaamheden of tijd gehad voor enig reflectie in wat we deden, maar nu zijn de kruitdampen opgetrokken, het slagveld is overzichtelijk geworden, de laatste gewonden worden verzorgd en afgevoerd en er blijkt een soort vrede neergedaald te zijn. Ik zie, voor het eerst in weken, opgewekte gezichten van collegae, tevreden gezichten van FM 1 en FM 2 en hoopvolle gezichten van klanten die, vastberaden, zich houden aan hun goede voornemens: we gaan afvallen, dit jaar, zeker tien kilo, we gaan stoppen met roken, dit jaar, we gaan nu eens helemaal prijsbewust boodschappen doen en lekker bezuinigen op de dagelijkse onkosten. (Nou, dat ben je bij de VOMAR aan het goede adres, natuurlijk)
Klanten en ik wisselen nieuwsjaarwensen uit. (Jullie allen ook nog, hoor, een goed 2013 en vooral een gezond etc.) We maken een babbel. Ik heb net, afgelopen donderdag, mijn DV slagveld geinspecteerd en mijn diepvries cel opgeruimd, een hele boel restanten weg kunnen werken en eindelijk, na al die dagen, de afdeling eens kunnen netoyeren. Ik heb vanmorgen (vrijdag) nog een heleboel 'restanten van een losbandig leven' weg kunnen werken, dus al te veel wijnrestanten staan er ook niet meer beneden, in mijn optiek, maar FM2, doet er wat mopperiger over, maar ik stel hem gerust dat 'alles sal reg kom'. FM1 is van mening dat mijn afdeling er 'qua hygiëne' niet uitziet en, nadat ik even kritisch heb gekeken, blijkt dat hij gelijk heeft. De afgelopen drie weken had ik helemaal geen tijd om daar naar om te zien. Nu ben ik in mijn vorige leven, zoals ik dat dan maar noem, ook een soort FM geweest en toen had ik natuurlijk ook altijd gelijk, dus ik ga maar aan de slag met bezem, schrobber, steekmessen en allerlei chemische vuilverdelgers. Als ik daar mee klaar ben, komt mijn nieuwe DV vracht binnen. Het is nu net aan tien uur. Ik moet 1 hele kar, wel een hele, diepvries vullen. Het houdt niet op, grinnik bij mezelf, blij met wat ruimte voor reflectie.
Gisteren en vandaag was dat alweer te merken in de winkels. Mensen deden op hun gemak de boodschappen, kochten wel, maar keken heel scherp naar de prijzen, want, het zijn natuurlijk hele dure weken geweest. Dat was te merken aan de omzet die we de 'kerstweek' hebben gemaakt, in onze winkel een kleine 370.000 euro. Denk even over dat getal na, vermenigvuldig dat getal, maar rond het voor het gemak af naar een gemiddelde (van alle VOMARS), naar 300.000 en vermenigvuldig, weer voor het gemak, dat bedrag met zestig! Hebben? Nee, nu ik ga je helpen. Dat bedrag komt uit op een omzet van 18 miljoen euro, in een week. Maar wij, VOMAR, zijn maar een 'kleine' speler in de markt. Moet je nagaan wat Appie of C1000 heeft 'gedraaid' deze week. Man, ik dacht dat er een recessie was? Nu ja, een crisis, in ieder geval? Ik weet het niet.
We doe nu eindelijk weer normaal. En dat is maar goed ook, want het personeel om me heen, mijn collegae, waren het aardig zat, allemaal. De meesten van ons lopen en liepen op hun laatste benen, de afgelopen dagen. Ok, we worden betaald om te werken, natuurlijk, en werken is natuurlijk helemaal geen straf, maar alleen als dat werken doenbaar is en blijft. Als je werkt, wil je resultaat zien. Je wilt je werk goed doen, je wilt je werk in kunnen delen, je wilt overzicht hebben en je wilt dat het af en goed is. (Oh, oh, ik ga het weer zeggen: je moet je targets kunnen halen! Lelijk hè?)
(Althans, zo wil ik het en zo willen de doorsnee Nederlanders het. Ik ga nu niet kissebissen. Al mijn collegae willen dit. Mo, Kemal, Abdullah, Chet, Bert, Chris, Joke, wij allemaal. We hebben geen verschillen in onze toko. We zijn niet allemaal vrienden, dart kan niet, maar wel allemaal hebben we 'de neuzen in een richting. Godsamme, weer dat kleffe Nederlands, maar je begrijpt me.)
In een vorige Blog gaf ik al aan dat we onderling zeggen dat we vanaf vijf december: 'een plaat voor ons hoofd trekken die we dan wee januari weer weg halen en die tussenliggende weken alleen maar invullen met 'rossen en rammen en stampen en stoempen' en dat is weer waar gebleken.
We hebben gerost en geramd, we hebben geen tijd gehad om na te denken of overzicht te hebben in onze vracht of op onze werkzaamheden of tijd gehad voor enig reflectie in wat we deden, maar nu zijn de kruitdampen opgetrokken, het slagveld is overzichtelijk geworden, de laatste gewonden worden verzorgd en afgevoerd en er blijkt een soort vrede neergedaald te zijn. Ik zie, voor het eerst in weken, opgewekte gezichten van collegae, tevreden gezichten van FM 1 en FM 2 en hoopvolle gezichten van klanten die, vastberaden, zich houden aan hun goede voornemens: we gaan afvallen, dit jaar, zeker tien kilo, we gaan stoppen met roken, dit jaar, we gaan nu eens helemaal prijsbewust boodschappen doen en lekker bezuinigen op de dagelijkse onkosten. (Nou, dat ben je bij de VOMAR aan het goede adres, natuurlijk)
Klanten en ik wisselen nieuwsjaarwensen uit. (Jullie allen ook nog, hoor, een goed 2013 en vooral een gezond etc.) We maken een babbel. Ik heb net, afgelopen donderdag, mijn DV slagveld geinspecteerd en mijn diepvries cel opgeruimd, een hele boel restanten weg kunnen werken en eindelijk, na al die dagen, de afdeling eens kunnen netoyeren. Ik heb vanmorgen (vrijdag) nog een heleboel 'restanten van een losbandig leven' weg kunnen werken, dus al te veel wijnrestanten staan er ook niet meer beneden, in mijn optiek, maar FM2, doet er wat mopperiger over, maar ik stel hem gerust dat 'alles sal reg kom'. FM1 is van mening dat mijn afdeling er 'qua hygiëne' niet uitziet en, nadat ik even kritisch heb gekeken, blijkt dat hij gelijk heeft. De afgelopen drie weken had ik helemaal geen tijd om daar naar om te zien. Nu ben ik in mijn vorige leven, zoals ik dat dan maar noem, ook een soort FM geweest en toen had ik natuurlijk ook altijd gelijk, dus ik ga maar aan de slag met bezem, schrobber, steekmessen en allerlei chemische vuilverdelgers. Als ik daar mee klaar ben, komt mijn nieuwe DV vracht binnen. Het is nu net aan tien uur. Ik moet 1 hele kar, wel een hele, diepvries vullen. Het houdt niet op, grinnik bij mezelf, blij met wat ruimte voor reflectie.
Abonneren op:
Posts (Atom)