Vanmiddag heeft een goede maat van ons, van ons is het trouwe en exclusieve clubje Brothers In Arms van de R en P, afscheid genomen van een werkplek waar hij al dik dertig jaar werkte. (Vat dat Brothers overigens niet te letterlijk op, hoor. Er is ook een hele appetijtelijke dame bij, toepasselijk 'La Dame' genoemd, die gewoon tot de mannen wordt gerekend en een kreet waar ze helemaal mee door de deur kan, zeg maar.) Hij, het gewaardeerde medelid, diende, vooral in het begin met plezier bij zijn werkgever. Maar later, door allerlei veranderingen in de leiding, die niet ten goede kwamen van het bedrijf waar hij werkte, werd het werkplezier steeds minder. Nu ja, de naam van het bedrijf waar hij werkte is KM en de doelstelling daarvan is, om zonder winstbejag, in samenwerking met andere maritieme bedrijven, de zeeën veilig te houden van allerlei gespuis en dat soort zaken. (hierboven zie je overigens het hoofdkwartier van de RenP afgebeeld.)
Wij, die tijd hadden en/of een dienst geruild hadden, togen natuurlijk naar dat afscheid, hetwelk op een fraai gelegen plek in de voormalige MKAD, de Marine Kazerne Amsterdam, werd gehouden. Fraai, want het was in de vroegere Gouden Bal, ofwel het verblijf van de Onderofficieren. Fraai, want de ligging van het stukje KM in Mokum is waarlijk uniek te noemen, door het uitzicht dat men vanaf deze plek heeft op de drukte en de fraaie panden van de stad. Fraai, want, in het oudste deel van de kazerne heerst nog de rust van de zeventiende eeuw, lijkt het haast wel.
Het was gezellig. De delegatie die was uitgezonden, niet iedereen had tijd, er werken nog velen van ons, verzamelden rond 1500 en wandelden, genietend van het flauwe bijna-voorjaarszonnetje, naar de, voor velen van ons, zo bekende locatie. De feestvierdert, M., stond ons al op te wachten, leek het. Het werd een leuke en genoeglijke middag waarbij het niet ontbrak aan versnaperingen in vloeibare of vaste vorm. Maar er waren vooral de prettige ontmoetingen met mensen die een beetje van mijn radar waren gegleden de laatste jaren. Oh ja, ik weet dat de sociale media veel goedmaken, maar een beriggie op Feestneuzen boek is toch wat anders dan dat je elkaar weer eens echt ziet, face-a-face. Zo zag ik mijn vriendin W., echtgenote van M., weer eens en ja, wij hadden samen het nodige meegemaakt. Doordat we "samen gevaren" gevaren hadden, zoals dat heet in jargon. Ik leerde W. toen kennen als een goede vakvrouw, een no-nonsense meid en iemand waar je heel veel mee kon lachen. (Ze bezit alle kwaliteiten nog, hoor.) Ook S. zag ik weer. Zij maakte overigens de fraaie foto op mijn Fb pagina, waarvoor dank, S. Ook al zo een bevlogen vakvrouw die het helemaal gaat maken, maar ook al zo een no-nonsense type. "Aanpakken en geen gedoe", zou haar parool kunnen zijn. Leuk mens, waar ik later nog wel eens een anekedote over vertel, ja anekdote, ok, gebbetje. Ook R., een Curaçaose arts was er. R., een goede en bevlogen dokter en ja, ook no-nonsense en dus ja, helemaal in mijn straatje. Een man met een aanstekelijke lach! Geen spat veranderd. C., ook niet, trouwens. C. was/is fysiotherapeut, toen en nog en een man met gauwe klauwe! Maar ook, zie boven. Ik groette en ontmoette, nu ja, net andersom geloof ik, die en die en schudde handen en "weet je nog"? J., zag ik weer eens, een heerlijk spontaan mens, die me aan een geliefde schoonzuster doet denken. Dus nee, der was weer helemaal nada, niks, noppes mis met deze middag. Niets? Niets. Nu ja, het ontbreken van nog wat van de R en P maten, natuurlijk, maar verder, helemaal niente.
Ik ging wat eerder weg, rond vijf uur, we kregen nog bezoek die avond.
Ik ben dan wel een fietser, maar een lekkere en stevige wandeling ga ik niet uit de weg, zie mijn Vierdaagse kruisje. (Ook bezit ik, naast een redelijk aantal door Hare Majesteit toegekende medallies, het Elfstedenkruis, dus, ja ik beweeg wel hoor.) Nu had ik die middag al vanaf het Leidseplein naar CS gewandeld, wat gesnuffeld in een boekenwinkel en daarna naar de MKAD getippeld, na afloop van de receptie wilde ik als voetpadder, naar de metro lopen op het Waterlooplein. Ik wist dat de herdenking van de Februaristaking die middag plaatsvond en ik vond het, sentimenteel, misschien, gepast om ook even langs te trekken. (Der huist Joods bloed in d'aderen, zeg maar.)
Jullie zijn vandaag misschien al dood gegooid met die herdenking, maar nog even dit: het is, bij mijn weten, de eerste keer ooit geweest dat een stad, nu ja een heel land bijna, want het was haast een landelijke staking geworden, in opstand kwam tegen de vervolging van Joodse medemensen of medeburgers of medelandgenoten, zo je wilt. Is daar uiteindelijk de verbondenheid van ons land met de staat Israël uit voortgekomen? Ik weet het niet. Nee, ik ben absoluut niet kritiekloos tegen over die staat, begrijp me goed. Dat land heeft ook haar fouten en doet dingen die natuurlijk niet helemaal correct zijn. Maar, ik zie welke haat er tegen de Joden is, nee niet alleen toen, maar het steekt weer, meer en meer de kop op. Niet alleen bij onze niet/nooit, of na jaren, nog steeds niet geëmancipeerde medelanders, die een totaal ander geloof voorstaan, waar vrouwen geen rechten hebben, behalve het recht om aangevallen en erger te worden, die de Joden haten. Maar ook hoor en zie ik de achterlijke uitingen en kreten en sis geluiden die er in voetbal stadions worden gebezigd. Dus ja, antisemitisme is niet alleen van ooit, het is van alledag! Helaas.
Gelukkig zag het zwart van de mensen op het J.D. Meijerplein. Niet alleen ouderen, gelukkig, ook veel jeugd. Gelukkig! Het verleden leeft nog!
Nou ja, veel te ontdekken viel er niet, hoor, daar in Moresnet, althans niet met het voertuig. Oh, een lieflijke streek, zeker, veel bos en heuvels, steile ook, zoals ik later zou meemaken op de fiets, want 'Moresnet', dat piemellandje van nop, begon natuurlijk al aan de grens met ons land, waar het al flink heuvelachtig is. Heuvelachtig en fraai van uitvoering, qua decoraties met natuur dan, zo kan je de streek noemen. Er zijn slechts een paar dorpen daar en er is ook maar een plaats, die je met een flinke snuif verbeelding, een stad zou kunnen noemen. Dat plaatsje heet Kelmis, in het Duis, dat is de voertaal van de streek, maar het heette, stukken fraaier, in het Frans: La Calamine. Dat stadje deed dan zijn naam eer aan, want het betekent, vertaald: Zinkmijn. En ja, dat is wat er jaren werd gewonnen, zink. Nu al meer dan een eeuw niet meer, hoor, de zinkmijn is sinds 1885 uitgeput. Maar, ze hadden er wel van alles, in dat Moresnet. Ze hadden een eigen vlag, een burgemeester een, (1) veldwachter, eigen postzegels, zoal je hierboven er een afbeelding van ziet. Ze hadden bordelen en gokhuizen, er konden zelfs dames van chique families, dames die in de problemen waren geraakt door al te intiem verkeer, zeg maar, anoniem bevallen waarna die kinderen ter adoptie werden aangeboden, maar het staatje had ook nog eens een eigen taal. Nu ja, die taal was niet de eigen taal, dat was gewoon het Duits, maar de Esperantisten van de wereld hadden hun hoofdzetel hier, in dit plekje van de wereld neergezet. Tja, ik word altijd wat nostalgisch van die kleine geschiedenissen. (Esperanto, overigens, was ooit bedoeld als een taal die de hele mensdom zou gaan spreken, ter bevordering van de wereldvrede. Er bestaan nog wat clubjes die het doen, dat spreken dan.)
Ik wist dat allemaal al, ik vertelde in het vorige Blog dat ik ooit gestuit was op Moresnet. De jongste dochter, toen al in het bezit van een heus internet, had een en ander voor me opgezocht en me dat, in geprinte vorm, overhandigd.
Dus in mijn eersteling geschrift, "Over mijn toeren" schreef ik er al eens over. Maar, afgelopen zaterdag werd ik nog eens op Moresnet gewezen door "Het Nieuwsblad", een krant uit Vlaanderen. Ik kocht die krant omdat er een "wielerbijlage" bij was ingestoken, die alle parkoersen en alle teams liet zien. Ja, het fietsseizoen brandt dit weekeinde echt los. "Omloop Het Nieuwsblad", gesponsord door de bovengenoemde krant, is op zaterdag en de dag daarop is "Kuurne-Brussel-Kuurne" en zo gaan we fluks verder naar de echte klassiekers. Dus vele zondagen zal ik aan de buis 'gekluisterd' zijn. Er is trouwens een heel ernstig en serieus en ook nog eens een gedegen boek over Moresnet geschreven en ik weet zeker dat ik dat ga lezen!
Soit.
Kranten, heerlijke media, of mediums? Laat maar. In diezelfde krant, dat Nieuwsblad, stond overigens een heel verontrustend bericht. Vooral verontrustend voor mijn vriend F., sobat, medelid van het exclusieve clubje, de RenP. Deze vriend is samen met zijn echtgenote (ze zijn alweer 32 jaar in de echt verbonden, nogmaals van harte en nog zoveel jaar erbij en zo) namelijk nogal gecharmeerd van de VS. Nu ja, van de VS als land en, misschien minder, dat weet ik niet, van de VS als politieke grootheid of als bepalend land voor allerlei buitenlandse politiek of zo. Daar gaat het hen niet over. Nee, ze gaan regelmatig op vakantie naar die VS om te genieten van de weidsheid, de grootsheid, de imposante dingen van de natuur die het land natuurlijk biedt. F., en ik denk mevrouw F. ook, raakten, geheel terecht, helemaal vervoerd van het Yellowstone National Park, een nationaal park waarvan wij allen de naam wel kennen en die dan allemaal linken aan "Old Faithful", geloof ik, een enorme vulkaan. (Nu ja een geiser, die daar ontspringt) Deze vulkaan, zie boven, schijnt overigens om de 600.000, ja, zoveel jaar, uit te barsten met een vreselijk gevolg voor de mensheid. De laatste uitbarsting was nu iets meer dan 600.000 jaar geleden en veel mensheid had je toentertijd nog niet, nu ja, niet de mensheid die geschriften of aantekeningen achterliet, dan. Dus weten we niet echt of het allemaal zo errug was. Maar goed. Het is wachten op de nieuwe eruptie van deze vulkaan.
Die eruptie kan: ofwel nooit komen, ofwel: morgen, ofwel: als vriend en mevrouw F. net over de kraterrand staan te koekeloeren. Ik ken het echtpaar F. en ik wil ze niet graag missen in de/onze vriendenkring, dus ik waarschuw hen hierbij even! Maar goed, die krater, caldera schijnt dat in het chique te heten, is volgens 'Het Nieuwsblad', zeventig bij vijftig kilometer groot. Da's ongeveer zo groot als Friesland en Groningen en een flink stuk Drenthe samen, rekende ik even uit. Waar de krant voor waarschuwde was, dat, als de vulkaan uit zou barsten, er een hele nieuwe wereld kon ontstaan. Grote steden, tot op 5000 km van de eruptie gelegen, zouden vernietigd kunnen worden, of op zijn minst een Pompeii en Herculaneum effect kunnen ondergaan, namelijk begraven worden onder enorme wolken vol as en puimsteen en dat soort zaken meer. De rest van de wereld zou natuurlijk niet gespaard blijven en ja, er zou een nieuw soort wereld kunnen ontstaan. Door de enorme as-wolken zou de zon worden verduisterd, de natuur en de inwoners van vele streken van de wereld dus naar de ratsmodee gaan en er zouden bitter koude tijden aanbreken. (Met, als enige voordeel voor de Nederlanders, nu ja de Friesen, weer eens een Elfstedentocht, maar dan via alle hoofdsteden van Europa, zoiets, dan. Stempelposten in Amsterdam, vooruit, Rotterdam, Brussel, Parijs, Bern, Marseille, Madrid, Lissabon, dan over de de dichtgevroren Golf van Biskaje klunend naar Dublin en Londen, en de Bonkevaart ligt dan bij Berlijn, zoiets, dus.
En ja, nu meteen dus maar een waarschuwing voor het mij bevriende echtpaar F.
Ga niet te dicht bij de rand van die immense krater staan en gooi asjeblief niets naar beneden! Ik bedoel, maak die Caldera, die krater, niet onrustig. Dus geen korstje lekker, uit jullie woonplaats meegenomen, volkoren bruin met zaden er in flikkeren, geen verfrommeld stukje tissue derin tiefen, geen steentje om te horen hoe diep het daar is erin werpen!
Vrienden: doe het niet. Laat de krater haar caldera zijn. Bemoei je der niet mee! Ik haat winters en ik houd niet van schaatsen! Dus: voor ons allen, voor ons allemaal die niet houden van natuurijs: ga niet naar Yellowstone!
Heb dank, alvast!
Ja, ik begrijp de hoog opgetrokken wenkbrauwen van jullie wel na mijn: "Over (mijn) Moresnet." Dat snap ik helemaal. Moresnet! Wie of wat of hoe is Moresnet dan wel en waarom spreek je over 'jouw' Moresnet? Ik ga je meteen geruststellen: als je niet een vleug geschiedenis wilt horen, lees dan niet verder. Mijn geliefde, Moresnet bestaat niet (meer). Nee, het is geen popgroep, geen schip, nee het is ooit een staatje, een landje, geweest. Het heeft dus wel bestaan en het had ook nog eens een vrij heftige geschiedenis in de weinige jaren, iets meer dan honderd, dat het minimaalst van de mini staten op de geschiedkundige aarde aanwezig was. Het piepkleine landje bestond tussen 1815 en zeg maar 1919. Net aan honderd jaar, zoiets. Het landje, misschien iets groter dan de tuin van mijn vriend B., heeft toch wel een stempel op de geschiedenis gedrukt!
Hoe het begon: nu ja, na 1815, na de slag bij Waterloo (waar Napoleon Bonaparte eindelijk verslagen werd, (wie is dat? zegt de huidige schoolgaande jeugd nu) na al die jaren van oorlog, honger, dood en tirannie, besloten wijze en vermoedelijk hele grijze en oude mannen een nieuw Europa te creëren, waar de landen machtsblokken invulden tegen het vermaledijde Franse rijk. Zo werd ons land uitgebreid met België, later met Luxemburg, en werd er, tussen de grens van, toen Pruisen, nu Duitsland, Merkel land, een staatje ingevoegd als "bufferstaat" en dat staatje heette opeens, naar een dorpje dat er lag, 'Moresnet', 'Neu Moresnet' of 'Neutraal Moresnet', je mag kiezen, maar ik houd het gewoon op Moresnet. Dat landje, het was, zoals gezegd heel klein, nauwelijks vier vierkante kilometer, vandaar de verwijzing naar de tuin van maat B., hij heeft een tuin die groter oogt, en zou dus, door haar bestaan, de Pruisen, de Nederlanders en de Fransen uit elkaar moeten houden.
Hoe kom ik nu uit op een dergelijk onderwerp als dat landje? Nu ja, het verleden en door de krant van zaterdag jongstleden, een Vlaamse krant, maar dat verhaal komt nog! Jaren geleden hadden de lief en ik een bungalow gehuurd op een vakantie park in Vaals, aan de voet van de Vaalserberg, het hoogste punt van ons land, inderdaad. Driehonderd en dertig meter boven het NAP, maar dat leerde je al op school. De bungalow was fraai, we hadden het naar ons zin, ik las "Het lot van de familie Mayer", een indrukwekkend en vooral dik boek over de Jodenvervolging en de tweede ochtend van ons bestaan daar, ging ik op de trouwe racefiets, de Giant OCR, die Vaalserberg maar eens beklimmen. Het was niet de eerste maal dat ik daar naar boven reed, overigens. Ik deed deze keer de klim vanuit Vaals en dat is een pittige kant, hoor. Een fraaie klim, als je van klimmen houdt. Er zijn een aantal haarspeldbochten en ook fraaie uitzichten op dat wat je nog naar boven moet.
Het was pas maart, misschien net april, maar de conditie moest nog beginnen en ik was zo trots als de befaamde aap met het befaamde aantal mannelijke geslachtsdelen, toen ik, nauwelijks hijgend, boven kwam. Ik stond bij het Drielandenpunt. Ik keek om me heen naar het (in mijn ogen) hele kleine monumentje, zag de drie vlaggen en liep even naar het restaurantje, annex souvenirshop, dat nog, het was geen toeristenseizoen, logischer wijze, gesloten was. Het was nogal fris, dus ik keek snel rond naar de fraaie uitzichten op Aken en zo en stapte weer op. Ik klikte in mijn pedaaltjes en las nog even snel het straatnaambordje dat ik nodig had om mij naar beneden te storten, richting het dorp Vaals.
De "Vierlandenweg", heette dat bordje.
Ja, natuurlijk, Drielandenpunt, Vierlandenweg, natuurlijk, hoe dom kun je zijn als ambtenaar om zo een bordje op te hangen, dacht ik. Ik dook vliegensvlug, gehaast, met een flinke vaart, boven de zestig, snel en ook nog met een noodvaart, Vaals binnen, klom het laatste stukje terug naar de bungalow en kocht de ochtendbladen van onze keuze in de kampwinkel.
Ik scharrelde nog wat rond in het bier vak van die super, ik ben altijd op zoek naar een lekker glaasje, maar ook om een souvenir voor de oudste zoon mee te nemen en: verduld, ik kwam een biertje tegen dat Moresnet heette en dat een apart landkaartje op de achterzijde van de fles had. Niet alleen een kaartje, maar ook een summiere beschrijving van wat dat Moresnet dan wel was, of geweest was! Het was dus een land(je) geweest. Een landje met een hoop historie. Een landje met een eigen regering en met eigen postzegels en de hoofdzetel van de Esperanto beweging.
Mijn lief kwam onder de douche vandaan en zag me met dat (overigens niet geopende) bierflesje in de hand en ja, ze vond het, het was tegen elf uur, wat vroeg voor bier. Ik vertelde haar dat het pure research was, dat ik het pas later in de avond zou openen en dat we, na de koffie op avontuur gingen en een land gingen ontdekken. 'Hoe zo? Landen kan je toch niet ontdekken?' vroeg de lief, heel lief. 'Maar landen die er niet meer zijn, dus wel', betoogde ik.
Die middag gingen we Moresnet ontdekken!
Er was ooit eens een slimmerik, nee het was ditmaal niet mijn held, de filosoof Paco Saul, die zei dat: 'In een democratie mag je alles zeggen. Maar je hoeft niet alles te zeggen!' Kijk en dat vind ik nu eens een fraaie zin. Want, waar is waar. We mogen alles zeggen, maar niemand verplicht je om dat ook te doen.
Dus soms is het een vorm van ware democratie of van ware wijsheid, om je klep eens te houden of je tong in bedwang te hebben of zo. Zelf ben ik niet het absolute schoolvoorbeeld van die woorden, maar dat hebben jullie allang gemerkt. Ik flap er wel eens dingen uit, waarvan ik dan denk: "Shit man, had je muil nou gehouden", maar ja te laat is te laat en terugtrekken kan ik ook niet meer en ik heb het over mijn woorden of zinnen dus. Nu ja, dan moet je weer, soms wel eens tegen je zin, verzoenende woorden en zinnen gaan spreken en of schrijven, zodat de gekwetste partij weet dat je het: a/ zo niet meende, b/ het helemaal anders bedoelde, c/ het een misverstand is, of d/ dat je gewoon stom bent geweest. Ik weet niet of ik echt heel eerlijk ben, maar ik kies over het algemeen voor optie d. "Sorry m/v, ik heb nu een hele stomme zin/opmerking/Blog/brief/mail gezegd of geschreven en ja, nogmaals: vergeef het me en kunnen we weer verder met liefde/vriendschap/maten of collega zijn, nu ja, zukse zaken, dus.
Ik kom hier een beetje op omdat er door heel veel politici, maar ook door echte mensen, dingen worden gezegd waarin ze wel gelijk hebben, vaak soms alleen in hun ogen dan, maar het zijn vaak dingen/woorden/uitlatingen die ze niet altijd waar kunnen maken. Inderdaad, Geert Wilders is een van die mensen. Hij zegt heel veel, is vaak heel choquerend en dat valt niet altijd even goed. Maar: dit is dus geen politiek Blog of een geval van Wilders bashing, want veel andere politici, vaak van een andere signatuur roepen ook dingen waarvan je je afvraagt of dat wel zo slim is. Partijleider Spekman zei dergelijke ongenuanceerde dingen over die mijnheer Wilders en een lu...... Rozenwater van Spekman's partij riep nog veel hardere dingen. Fout allemaal. Je mag het allemaal wel zeggen, maar het had allemaal niet gehoeven.
Maar, even terug naar Keulen nog. Nu, nadat de eerste hysterie voorbij is. Nee, nee, nee. Begrijp me goed. Niet dat de dames/meisjes/vrouwen die daar aangerand of erger zijn, hysterisch waren, hoor, begrijp me goed. Maar: het geval wil dat er, direct na de vreselijke toestanden, de 'vluchtelingen' de schuld kregen. Oeps, foutje. Ja, je mag het wel zeggen, maar het hoeft niet! Dus, de Keulse politie, op instigatie van de regering van Maedel Merkel, riep meteen dat dat verkeerd was, dat kon helemaal niet! Dus kregen de Marokkanen en de Algerijnen met een toefje Tunesiërs de schuld. (Waarop ik me, in een vorig Blog al afvroeg of de slachtoffers in kwestie, die dames en zo, zich nu beter zouden voelen en of het dus dan minder erg was?)
Vandaag, misschien eergisteren, (ik heb lang gestudeerd of ik dit Blog wel wilde plaatsen, ik wil niemand op de tenen gaan staan, kwam overigens de Duitse aap uit de mouw. Nee, ja, Gott, es was doch wirklich wahr. Het waren toch voornamelijk vluchtelingen die de wandaden hadden begaan. Dus "draaikonte" de Duitse/Keulse politie weer eens. Nu is "draaikonten" een geliefd spel bij politici en andere mensen van regeringswijze aangesteld, hoor. De ene minister zei dat het zo en zo was en dat ze dat zo en zo zouden doen. Oeps, zeiden de politiek tegenstanders, maar gelet uw nota van (en dan volgt er een hele riedel data en afkortingen) zei u net het tegenovergestelde. De minister in kwestie scharrelt in zijn/haar papieren en kijkt wat hautain naar de intrepellator. Eh intreplaaateur, eh interpellant, dat is het woord, kijkt dus nog wat hautain even over zijn/haar schuin op de neus geplaatste leesbril en zegt: 'Gezien de huidige ontwikkelingen in het nieuwe spectrum van gebeurtenissen en, mijnheer/mevrouw de voorzitter, gezien het politiek geschil dat ik al eerder aankaartte, tegenover het gewaardeerde Kamerlid, meen ik al mijn zienswijze te hebben gegeven, maar ik constateer dat het nu extrapoleert.' (Zoiets?)
Kijk, je mag dat allemaal zeggen, maar het hoeft niet. Je kan ook zeggen: 'Ja, u hebt gelijk, maar mijn mening is nu anders, ik heb betere informatie gekregen of nog eens goed over de zaak nagedacht.' Dat scheelt weer een hoop tijd en een hoop woorden. Ja, en of je de keeper van Feijenoord nu wel of niet een L.. vindt, dat mag je allemaal zeggen. Je mag ook met bordjes tijdens een Darts toernooi vertellen dat hij een NSB'er is. Dat mag, maar het hoeft niet! De man die geschaakt werd tijdens dat Dart toernooi met een dergelijk bordje is overigens zijn baan kwijt, begreep ik. Gelukkig dan maar en nooit meer aan de slag laten komen, zo'n eikel. Ik mag dat wel zeggen, maar ..., je vat 'm. Die man staat waarschijnlijk in de rij achter mij bij het UWV, toch, net als de 8000 werknemers van het ooit V&D?
En, vandaag begon er weer iets. Van der Laan, burgemeester van Mokum, zou, volgens berichten op de sociale media, zoals dat zo fraai heet, gezegd hebben er alle begrip voor te hebben dat mannen uit bepaalde geloofsgemeenschappen er inderdaad het recht toe zouden hebben om vrouwen geen hand te geven, bedoelende de vreselijke islam fanatici. Ik geloof er geen r.. van. Maar: mocht hij het gezegd hebben, nu ja, dat mag dan. Maar het zou niet hoeven. Zo gooit hij nog meer olie op het vuur. (Stel dat het waar is, ik denk dat het een hoax is. Ik heb het nieuws scherp gevolg, uitgebreid TXT gelezen, maar geen enkel woord over het zogenaamde incident, hoor.)
Nee, ik hou het maar bij mijn Blogjes. Soms gevat, "vaak saai", dank jullie wel, soms scherp of prikkelend, maar altijd mijn Blogjes en mijn mening. Ik weet het, ik mag echt wel alles zeggen, maar ik hoef (en doe) het niet.
Een hele tijd geleden, bijna op de dag af drie jaar her, schreef ik al eens een verhaal over onze "schuin boven" buurvrouw, als je die kreet begrijpt. Slimme lezertjes als jullie zijn, hebben jullie hem meteen al door. Zij, die "schuin boven" buurvrouw is een veertig (of daar omtrent) jarige (ex?) junk die, na gescheiden te zijn van een of andere Griekse drugsdealer, hij werd geloof ik neergeknald, samen met haar, hele slimme en hele fraaie, ongeveer zestien jarige dochter ook in ons portiek woont. De Buurvrouw, vanaf nu: de "buuf", lijdt aan het "Syndroom van Diogenes", ofwel een obsessieve-compulsieve stoornis, zoals het eerst vroeger en nu heet. Kijk, en zo heeft Hare Majesteit in die tijd van mijn ziekenverplegers opleiding bij de KM, nu alweer een dikke vijfenveertig jaar geleden, niet der poen weg gesmeten. Dit is gewoon parate kennis, hoor, die schudt ik zo uit mijn mouw. (Oeps, mijn neus gaat jeuken.)
Nu ja, het lijkt een lolletje, dit Blog, maar dat is het absoluut niet. De stoornis van die buuf is het verzamelen dus, van allerlei: meuk, troep, zooi, bende, dingen en stuff, nu ja vul maar aan en/of in. Die bende zeult ze allemaal haar huis binnen en dat doet ze al jaren. Korte schets van de woning: Ze heeft een vier kamer woning. Er is de voordeur, dan een vrij lange gang met opzij deuren naar twee slaapkamers en de keuken en de gang dan eindigend in de woonkamer. Het is een spiegeling van onze woning, maar wij hebben een slaapkamer meer, waarvan de muur is weggebroken zodat wij dan weer een vrij grote woonkamer hebben. Zeven bij vier ongeveer. Het zijn allemaal huizen uit de jaren net na de wederopbouw, uit de begin van de jaren zestig. Ze zijn in baksteen opgetrokken, zijn later voorzien van dubbele beglazing maar zonder het raffinement van chique keukens of luxe badkamers. Wel huizen met karakter, waar echt in geleefd en gewoond kan worden en ze zijn nauwelijks gehorig.
Maar goed, die buuf sleept dus alles wat ze kan vinden, kopen of bij elkaar schooieren of sprokkelen, mee naar de woning. Haar huis, ik kon ooit eens een blik in de gang werpen, nu ja, niet echt, een blik kwam er niet meer in, zo vol was het, maar een blik met de ogen en dat ook nog eens in een ogenblik. De gang, ongeveer een meter breed, was vanaf de grond tot het plafond vol met, ja met wat? Plastic tasjes met meuk/zooi, nu ja, zie boven. Er was, zoals ik inschatte, ongeveer twintig centimeter over om te lopen. Nu ja, haar huis, of je eigen woning, daar doe je maar in wat je wilt, toch? Naast een woning is er ook nog, achter het huis en na een parkeerstraatje, een aantal schuurtjes, allen geschakeld. In de onze staan fietsen, ouwe meubeltjes en nu ja, de rommel van de dag. Bij haar is dat schuurtje van onder tot boven, van voor naar achter, gevuld met: zie boven. Nu ja, haar schuurtje is haar schuurtje, vul het in zoals je wilt, toch?
Maar, boven onze woningen liggen ook nog eens onze 'zolders', als jullie me begrijpen. Een soort schuurtjes boven de woning, zeg maar. Onze zolders (maar ook die van de buren) is bijna net zo groot als onze woonkamer, een goede vijf bij vier meter. Nu hebben we, wie niet, veel zie boven, daar op geborgen. Niet alleen dingen van ons, maar ook van een paar van de kinderen, die, 'hand op het hart', beloven om die ja, oké, zie boven, weer op te komen halen. We hebben even geen ruimte, maar, maak je geen zorgen pa/ma, we komen het ophalen! Nu ja, voorlopig hebben we ruimte zat, dus het staat niet in de weg. Nu heeft de buuf de overloop, waar onze zolder op uitkomen, al helemaal volgestouwd met zie boven. Het is een vreselijke koelera troep! Ongelooflijk. Zelf heeft ze waarschijnlijk geen idee wat er allemaal staat en ligt, dat geheugen van haar is natuurlijk helemaal 'shot to hell' door de intake van allerlei chemische middelen.
Omdat de verzamelwoede zich maar uitbreid en uitbreid, is ze langzamerhand ook de trap vanaf de hoogste, de zolderverdieping, naar beneden weer als haar 'magazijn' gaan beschouwen. Het netto resultaat is dat, als ik eens wat boeken of dingen wil brengen of wil halen van onze zolder, ik door en over haar aanwas van aanwinst moet stappen. Ja, dat doe je een keer, misschien twee, drie of vier keer, maar nu loop ik er gewoon overheen! Het feit dat ik dingen hoor knappen of piepen of breken, het doet me een groot genoegen, mag ik wel zeggen. Zo kabbelde het door.
Op een gegeven moment werd ik overigens wel pislink. Ik had haar meerdere malen aangesproken over haar koelerabende en de overlast die we ervan hadden. Maar toen begonnen haar dochter en diens vriendinnen de hal van het portiek als fietsen stalling te beschouwen en ik zette dus geregeld die fietsen buiten. Keer op keer, natuurlijk! Het hielp allemaal geen ene moer. Ik sprak Junketrien er op aan, har dochter ook, maar arrogant zwijgen was mijn deel. Dus schreef ik een E-mail klacht naar de huurbaas, een serieuze en behoorlijke stichting, ik bedoel daarmee een stichting die de bewoners serieus neemt, een stichting die "Eigen Haard' heet en ja, ik, nu ja, we, kregen dus een brief binnen dat het inderdaad de spuigaten uitliep en dat wij!, ja, wij! de zaak moesten opruimen. Zo niet, dan zou de woningstichting dat opruimen wel doen en dat dan hoofdelijk verrekenen!
Wij spatten uit ons vel, hoewel dat eigenlijk uit onze vellen moet zijn, maar dat klinkt wel heel stom, in ieder geval, we spatten uit elkaar, we spatten uit our minds, kortom: we waren des duivels! Het lot van de klokkenluider, natuurlijk. Dus ja, weer de gelukkig bewaarde, ik lijk op de buuf, boze en waarschuwende mails sturen naar de woningbouwmensen. Natuurlijk betalen we niet mee aan het collectief opruimen, hoe kom je op het idee? Uiteindelijk werd een half hartige poging gedaan tot opruimen gedaan en er werd een container bak met 'zie boven' van de buuf verwijderd. Het ogenschijnlijke vacuüm dat daarna ontstond, herstelde ze natuurlijk snel. Binnen enkele maanden was haar (wan)orde hersteld en begon het proces opnieuw, van voor af aan. Dus ja, heel langzaam slibde haar deel van het huis weer vol, met, ja met wat eigenlijk? Zooi etc.
Dus kregen we het afgelopen weekend een brief binnen, dat er wel een hele erge meuk in ons trapportaal aanwezig was. Dat we die moesten opruimen en anders...! Dus ja, 'l Histoire se repete' schreef Victor Hugo, (die van de Klokkenluider van de Notre Dame en van Les Miserables, en zo eens) en ja dat is dus zo.
Goed, alle oude mails die ik had, ik heb een heel klein beetje dat syndroom ook, maar weer eens ge Forward, nu ja verstuurd en mogen maar eens in den lijve naar de huurbaas. Gelukkig hebben die een deur of drie van ons huis hun kantoor. Da's lekker makkelijk.
=Hoe of dat allemaal afloopt? Je hoort het!=
(Hoewel het anders lijkt, is dit geen politiek Blog, ik zou niet durven. Maar ja, de politiek valt wel weer vaak op in het nieuws en ja, dat zijn ook de dingen waar ik over moet schrijven in mijn kijk op de wereld.)
Even een vluggertje: hoewel ik binnen drie weken op de keien sta bij mijn werkgever en we gescheiden zijn, nee, niet van mijn lief, je weet waar ik het over heb, bestookt de oude werkgever me nog steeds met opdrachten voor cursussen, of is het 'cursi', die ik nog moet volgen en met rappels en straffe opmerkingen omdat ik die nog niet gevolgd heb. Ik krijg ook nog wekelijks mijn werkrooster toegezonden. Aantal uren ingedeeld: 0.0. Tja, ach, nu ja, ik mag, op straffe van, de naam van die werkgever niet meer noemen, ondanks dat die naam een schuilnaam was, maar zij mogen me wel steeds blijven herinneren aan een nare en voor mij eigenlijk al afgesloten tijd. De macht van de 'men in suits' zeker?
Nu verder: hoewel de meeste inwoners van ons land het nu wel allemaal een beetje snappen en al polderend tot elkaar proberen te komen in dat moeilijke en trieste vluchtelingendebat, gaat er ook nog steeds heel veel mis. (Onder vrienden ook, hoor, maar daarover later.) Zoals ik al eerder zei: de politici vangen elkaar de vliegen af voor de zetels en dus de poen. Waar de politiek momenteel zich slechts een heel klein beetje druk overmaakt is de discriminatie die in de azc's zelf plaatsvind, door de asielzoekers, namelijk het discrimineren van wat ooit HOLEBI's heette, maar nu hlbt's dient te worden genoemd. Homoseksuelen, Lesbiennes, Biseksuelen en Transgenders. Zo, dat is er weer uit. De afkorting is dermate nieuw dat hlbt op mijn scherm zo'n golvend streepje krijgt van: "ik snap um niet". Nu ja, dus ingevoerd in het bestand. Ook het woord: 'transgenders' heb ik nu toegevoegd aan mijn woordenboek.
Ja, mensen, discriminatie, (vooral antisemitisme), en ik kom er straks even op terug als het over minister Asscher gaat, woekert nog steeds hoor, in ons land. Kijk maar naar de zwarte Pieten discussie die al weer begonnen is, terwijl de paaseitjes nog maar net in de supers van jullie keuze liggen. Nee, echt, ik las het afgelopen weekend al weer in mijn zurige, maar zo prettige, lijfblad, De Volkskrant, een hele discussie daarover. Maar de discriminatie van de eerdere en bovengenoemde groep schijnt het hevigst te zijn in de azc's. Vind ik dat gek? Nou, genuanceerd, ik vind dat heel erg walgelijk, maar ik vind het niet echt gek. De mensen die uit een hele andere cultuur en een heel naar geloof komen, hebben, opgefokt door hun geloofsleiders, nooit iets anders te horen gekregen. Dus ja, neem het ze maar eens kwalijk. (Op de Veluwe, in de Bible belt is het voor die groep ook niet prettig toeven, geloof ik.) Maar ja, dat kwalijk nemen, doe ik dus wel! Ik verdom het om ook maar enig begrip op te kunnen brengen voor achterlijken, waar ze dan ook vandaan komen, die de hltb groep, goed nog een keer in hoofdletters, HLTB, groep discrimineert. Dat hoort in een beschaafd land als het onze, waar die voornoemde groep zo hard heeft gevochten voor gelijke rechten, nu eenmaal niet te mogen kunnen gebeuren, maar het gebeurd dus wel. Dus? Dus zou je de hltb's onder de vluchtelingen moeten overplaatsen naar een apart, ik wou even kamp zeggen, maar dat kan natuurlijk niet, gezien de gruwelijkheden die in WO2 (met ook die groep mensen) zijn gebeurd, nu ja, die mensen, de slachtoffers, zouden dan moeten worden overgeplaatst. (Laatste nieuws, het is ondertussen al geschiedt, ergens in Rotterdam.) Maar: doe je dat, dan geef je de hufters, die koeleraleiders, gelijk, en dan worden ze dus weer apart behandeld en niet als gewone medemensen, met of zonder vluchtelingen status, maar je stigmatiseert die mensen dus. Maar laat je ze ter plekke, dan wordt hun leven ook een hel. Dat willen we ook niet, met z'n allen. Dus: wat nu? (Ja, die gasten die discrimineren er uit flikkeren en dat woord bedoel ik dus cynisch/sarcastisch, begrijp me goed.)
Het is allemaal moeilijk, heel moeilijk. Ik schreef overigens al even dat de hele discussie vaak zand gooit in de geoliede verhoudingen tussen mensen. Tussen familieleden, maar ook tussen vrienden. Ik heb het meegemaakt dat er een maat van me helemaal link werd omdat weer een andere maat van me een discussie aanging over dit debat en daar dan ook met een gestrekt been inging. De eerste maat vond het niet meer gaan en heeft de vriendschap even in de koelkast gezet. Nee, ik ga verder niet op details in, da's niet zo belangrijk. Maar goed, het wringt dus in ons land wel. Laat ik het even zo zeggen. De man van het gestrekte been, heeft een nogal andere en verre domicilie, waar die discussie nauwelijks speelt. Waar hij dus de sfeer, die nu in ons land heerst, ook niet aan kan voelen. Dat is zijn schuld niet, maar, vind ik een beetje, dat, als je niet meespeelt, moet je je ook niet met de spelregels bemoeien. De priesters die de voortplanting van de mens willen beheren, zoiets dan.
Ik wilde nog even terugkomen op dat heikele onderwerp: discriminatie, nu ja, antisemitisme. Nu is discriminatie geen Nederlands woord, maar aan dat woord hebben we wel een ander woord toegevoegd, namelijk: 'apartheid', het enige Nederlandse woord dat ooit internationaal was. Die apartheid is nog steeds niet over, maar is het wel overgedragen. De zwarte, oeps, mag ik dat woord wel gebruiken, gemeenschap gebruikt het nu tegen de witte gemeenschap, en witte schijnt wel te mogen worden gebruikt, ook in Zuid-Afrika.
Maar, nee het gaat nu over een van onze ministers. Het gaat over de heer Asscher. Lodewijk Asscher komt uit een roemrucht Joods geslacht, zijn grootvader was ooit lid van de Joodse raad, tijdens de bezetting. Nee, niet van het Maagdenhuis, nee, van de bezetting van de Duitsers in ons land, '40-'45, weet je wel. Ik begreep dat de familie Asscher ooit in de diamant branche zat. Logisch, natuurlijk. De kerken vertrouwden de Joden niet, ze hadden, volgens dat verfoeilijke boek De Bijbel*, namelijk "onze lieve heer", niet de mijne hoor, vermoord, volgens die gevaarlijke voorgangers van die kerken, de nare priesters en de enge dominees. Zo mochten Joden uiteindelijk alleen maar vakken uitoefenen waar geen gildes (vakbonden, heet dat nu) voor waren. Dus bankiers, diamantairs, artsen, advocaten en dat soort beroepen. Lodewijk Asscher is onze huidige minister van Sociale Zaken. Hij kan het dus nooit goed doen, hoe goed hij het ook doet. De man wordt nu, persoonlijk, aangevallen op zijn Jood zijn. He? Ja, omdat iemand Jood is, wordt hij aangevallen. Ik ga daar verder op in. Kijk: je bent voor iemand of tegen iemand, je bent voor het beleid van die iemand of er tegen, je hebt het wel op zijn uitspraken of niet, dat staat een ieder vrij. Maar om iemand op zijn geloof, afkomst of geaardheid te beledigen, gewoon omdat jij wat van die afkomst vindt, nee, dat gaat er bij mij niet in. Bij Asscher zelf ook niet, overigens. Er werden Tweets, dat heet geloof ik zo? gestuurd met namen als ASSche, aSScher, nu ja zuks.
De minister loste dat keurig, met kenmerkende Joodse gein, op om de twitteraars volkomen in hun hemd te zetten op een hele humoristische manier en ze volledig af te zeiken. "Laat die berichtjes eerst even aan je dochter zien, misschien snapt die wel wat je bedoeld, kan ze je spelling verbeteren", dat soort zaken. Ik heb respect voor hem! Niet meteen in zijn sociale beleid, niet meteen in zijn ministerschap, maar op de manier waarop hij de angel uit de twitter gesprekken trok.
Het laatste politieke nieuws van vandaag. Dat mijnheer Wilders door velen als een volstrekte idioot wordt beschouwd, als een gevaarlijke man, door zijn opmerkingen over "nep parlement", inderdaad niet netjes, door zijn verhaal dat er een "revolte" zou kunnen ontstaan, een aparte en ook niet zo'n geweldige opmerking, maar allemaal begrijpelijk, hij nu ook nog eens door een kleine apparatschik** van de PvdA als het ware wordt bedreigd met de dood, doet de kalmte in ons land geen goed. (Kogels van links met PvdA erop, kogels groot genoeg met: dank vn het Nederlandse volk erop, lees het maar) Hoe je ook tegen de man (Wilders) aan kijkt heeft hij, bij mijn weten nog nooit iemand met de dood bedreigd of een nare ziekte toegewenst, zoals deze 'sociale held' van een verliezende partij nu wel doet. Die man, een ondervoorzittertje van niks uit een provincie stadje van helemaal niets en niemendal is de lokale voorzitter van die arbeiderspartij. Hij hoopte dat Wilders zou sterven aan een hartaanval. Tja, over de uitlatingen van de PVV voorzitter gaan meteen alle nieuws- en opinieprogramma's op tilt en dan wordt die man verketterd en veroordeeld. (Stand by me: ik maak geen reclame voor Wilders. Er zijn meerdere mensen van niet linkse signatuur die, na rechtse opmerkingen werden en worden veroordeeld. Denk aan Fortuyn, denk aan Theo Holman, denk aan Gregorius Nekschot, denk aan Theo van Gogh en moet ik verder gaan?)
De leiding van die arbeiderspartij, ik noemde hun namen eerder, is nu meteen in verzet gekomen en de man in kwestie krijgt een ernstige schrobbering, zegt men. Zou het?
Maar nu het allerlaatste nieuws, net binnengekomen: de Keulse politie heeft, na weken onderzoek, kunnen melden dat de grote aanranding- en verkrachtingszaken niet (alleen) door de vluchtelingen werden veroorzaakt, maar voornamelijk door Marokkaanse en Algerijnse, nu ja, door mensen met een Noord Afrikaanse afkomst dan! Gelukkig! Dan mag het natuurlijk wel en is het allemaal veel minder erg! Gelukkig maar, het waren geen vluchtelingen. Merkel is weer gered. De vrouwen in kwestie kunnen rustig gaan slapen, toch? Er is eigenlijk niet gebeurd. Man, ben ik nu opgelucht? Nee, ik ga niet zeggen: "Wir haben es nicht gewusst", dat is zo anti Duits!
* De opmerking over De Bijbel kwetst, of kan dat doen, ik begrijp dat. Ik heb een aantal 'familieleden' verloren, ben ontvriend door sommige streng gelovigen onder hen, ik schrijf er nog wel eens verder over, omdat ik het voor hltb's opnam. Nu ja, die opmerking over de "Bijbel" kan er ook nog wel weer bij, geloof ik.
**
apparatschick: een klein bestuurdertje die alleen doet wat de leiders van partij of regering van hem verlangen. Milosevic was er zo een. Hij liet ook moordpartijen toe, onder zijn bestuur.
Ja, dat vluchtelingendebat, hoe moet dat nu verder? De aanvankelijke orkaan die er was ontstaan en met mega kracht over ons land raasde, is een beetje teruggebracht naar, zeg maar, windkracht zes. Nog fors, maar al lang niet meer zo dat je denkt: goh, ik kan beter niet naar buiten gaan. Althans, dat geldt voor ons, boeren, burgers en buitenlui, maar niet voor de politici, hoor. Die hebben de orkaankracht nog vol in het hoofd. Zie, recentelijk, de opmerkingen van PVV leider Wilders en de mannen die tot zijn felste tegenstanders horen: de heren Samsom en Spekman. Deze laatsten zijn de 'baasjes' van een politieke partij, de PvdA, ik kom er op terug, die wel heel erg naar beneden gaan, qua aanhang en qua stemmen en dus qua zetels, of, ik zeg het beter: qua vet betaalde banen. Want zo een Kamerlidmaatschap brengt een beste cent op hoor. Een salaris waarvoor de leden van de kamer bitter weinig werk voor verrichten en zeker geen "natte rug" aan overhouden, zoals dat heet onder die mensen die die partij hebben grootgemaakt, namelijk: de arbeiders. Momenteel is het weer rollebollen tussen rechts: Wilders en links: de bovengenoemde twee.
Even over de groei en verlies van beide partijen. De PVV zou momenteel, (peiling van 040216), op 32 zetels staan en de PvdA op 12. Tja, reden genoeg om om je heen te schoppen als voorzitter of partijlijder van de socialisten, natuurlijk. Buiten het verlies aan steun in de kamer is daar ook nog eens het gezichtsverlies, dat je als politici, Spekman en Samsom dus, gaat lijden. Terwijl de door hen zo verguisde Wilders lachend op elke foto staat die van hem gemaakt wordt. How comes that now? In mijn, ik ben een simpeltje, hoor, ogen, komt dat door dat de PvdA, ooit de fiere opvolger van de SDAP, de eerste en echte socialistische partij van ons land, de vlag gestreken heeft voor het Yuppendom. "De oude grijsaard trilde zijn zoveelste borrel naar binnen en sprak: 'In mijn tijd, in de jaren zestig en zeventig, had je nog echt die verwijdering tussen bazen en arbeiders. In onze familie hadden we, aan beide kanten, arbeidende mensen, ik denk hierbij aan mijn oom Geert, die op 'de' fabriek in ons dorp werkte. Hij had broers die aannemer waren en een aardig kapitaaltje hadden vergaard. De discussies tussen de ooms, tijdens verjaardagen, zal ik nooit vergeten. De 'voorkamer' was gevuld met rook. Sigarenrook van de 'dikke pensen', zoals oom Geert dat noemde en de rook van shag, van de armoezaaier, zoals zijn, rijkere broer, dat noemde."
(Btw, geloof het of niet, die broer, de oudste, de zogenaamde dikke pens, dan, heette Luie Luis. Nee, lach niet, zo heette die man echt. In spreektaal was dat dan: 'ome Lu', maar toch. (Nu ja, ik gaf het al eens aan, mijn familie stamt af van een soldaat/officier uit de tachtig jarige oorlog. Die voorvader heette waarschijnlijk Luiz Luis, zuks dan)
Enfin, afijn, wat je wilt, aannemer of arbeider, ze waren sterk gepolariseerd. De ene was VVD, onder Romme nog, denkelijk en de andere was strak PvdA. En dus van Drees, overigens een van de meest bekwame, heel bekwame (zoals Wim Kan dat noemde) politici van het land. Maar: toen wist je nog waar je het over had. Drees/Romme, links/rechts, arbeider/middenstander.
Toen de linkse mensen (gelukkig ook) geld kregen, voor onder andere studiefinanciering, om hun kinderen te laten studeren, kozen al die kinderen voor vaak vage Harry studies. Die kinderen studeerden uiteindelijk af en gingen flink verdienen. Flink, dus. Ja, ze hulden zich nog wel met baarden en lamajassen, heetten die dingen zo, deden Palestijnse shawls om, pijp rokend en zo en vertoonden nog wel wat linkse activiteiten, maar zagen ook wel in dat de leiding van hun linkse partij, waar hun ouders zo gek op waren en die voor hun ouders goed was geweest, enigszins vreemd aankeken tegen de salarissen en de gemakkelijke baantjes, waarmee de nieuw afgestudeerde: planologen, sociologen, fysische etymologen, sociaal geografen, vage leraren, noem maar op, allemaal m/v, natuurlijk, en die partij wilde daar wel een halt aan toeroepen, gesteund door Wiegel, toen al baas van de VVD. Tja, wat doe je dan als links denkende en rechts je zakken vol proppende socialist? Dan verander je de koers van de partij. Dan deel je mee dat de partij een partij van intellectuelen is. Is goed verdienen bij de PvdA een scheldwoord, intellectueel is daarentegen een eretitel. Dus: probleem opgelost, denk je dan.
Tja, even wel. Maar, die verrechtste koers zet zich door, natuurlijk. De kinderen, verwekt in het Maagdenhuis, nee geintje, van die studenten van toen, zijn nu de leiding van die zieltogende partij van nu en ja, ze zijn helemaal het padje kwijt, of zijn, zoals de Vlamingen het zeggen, het Noorden kwijt of de pedalen kwijt.
Dus komen ze met allerlei vage verhalen en voorstellen om de enorme vluchtelingen stroom toch maar wel toe te laten of niet en huizen en banen, maar die bestaan niet in ons land en ja, maar hoe dan anders en hoe nu verder? Politici doen dat dus, nu ja de politici van de PvdA. Groen Links en SP en al dat soort splinterpartijen hebben ja/nee/geen mening, (zoals gewoonlijk, als ze hun baantjes maar houden) begrijp ik. Wilders heeft een flinke mening, te flink, soms. Ik heb begrip voor hem, ik heb begrip voor de mensen die op hem stemmen. Hij is duidelijk en geeft aan waar het om gaat en nee, dit is geen oproep om op hem te stemmen, nee, dat zoek je allemaal zelf maar uit. Maar, waar in de politiek de polarisatie nog door gaat, nu wordt de blonde volksleider ook al bedreigd, geloof ik, nu ja, zoiets, is het debat onder het 'grauw', het gewone volk, die elke dag worden geconfronteerd met asielzoekers, met de azc's, met de mensen die daar rondhangen, genuanceerder geworden.
Wij, Nederlanders, "polderen" ons hier ook wel weer doorheen. Nee, ik ben niet blij met honderdduizenden van die gasten. Zeker niet na Keulen, of al die andere steden in andere landen en ook al helemaal niet na wat de burgemeester van Mokum vertelde dat het hier niet zou gebeuren, da's van zijn kant dan weer PvdA propaganda, maar ik geloof dat wij, Nederlanders, te nuchter zijn om ons lang op te laten naaien. Die meningen over die mensen gaan wringen. Ja, mensen waren en zijn opgefokt, ik hoef ook geen azc voor mijn deur. Natuurlijk niet. Ik kwam er overigens pas een maand of wat geleden achter dat er in mijn stad, Amstelveen, al jaren een azc was. Ik had het nooit gezien en de mensen nooit opgemerkt, als ik heel eerlijk ben.
=Mijn, bijna laatste, woord voor mijn wijze les van vandaag is: laat je niet al te veel opnaaien. Maar: veel belangrijker: blijf wel kritisch tegenover allerlei besluiten van de regering, vooral als het, nietsvermoedend, om jouw dorp of wijk gaat.=
Eerst wilde ik dit Blog: "Achterlijke k.. mongolen" noemen, maar ik begreep dat ik daar dan ook de goedwillende voetbalwedstrijd bezoekers mee zou benoemen en die schijnen er, geloof ik, ook wel te zijn. Hopelijk. Maar het is wel ten Gode geklaagd hoor, hoe het er nu in de stadions aan toegaat. Ik kijk niet veel meer naar het spelletje, dat ooit eens een "volkssport" was, maar nu een sport is die vergeven is van hooligans en Yups, (de Youp van 't Hek en zijn maats maten), en de dombo's, ik scheer graag over een kam. Ik begrijp niet dat al die vreselijke uitingen van haat en nijd nog steeds worden getolereerd, sterker nog, door de omroep(en) word(en) uitgezonden. Ja en ik bedoel dan die walgelijke uitingen van haat tegen, nu ja, tegen wie dan ook. De meest recente van die walgelijke uitingen kwam enige tijd geleden voor bij ADO, waar ene (Ajax?) speler Bazoer werd getrakteerd op oerwoudgeluiden door de Haagse magoggels. Bij een, voor die ploeg helaas de zoveelste, nederlaag van Feyenoord werden zelfs de spelers Vejinovic en Kramer thuis bedreigd, niet alleen zij, maar daardoor natuurlijk ook hun partners en/of gezinnen.
Vandaag, bij De Klassieker: Ajax-Feyenoord, (2-1) was het weer prijs. Een of andere dwaas zag kans om een (opblaas) pop het stadion, de Arena in te smokkelen en, na zijn longen getraind te hebben, die pop, met een shirt met daarop de naam Vermeer, als een gehangene te tonen aan zijn net zo leeghoofdige en van elk IQ verstoken maatjes. 'Kijk eens mannen, wat ik durf?' Ja, lef man. Dom en debiel en je kan zo in een show van Paul de Leeuw optreden. Hoewel, die heeft mensen met het syndroom van Down in zijn programma's. Die mensen zijn natuurlijk veel slimmer dan dat slijmerige, op een schaamluis lijkende en eencellige wezen die die pop ophing. (Ere wie ere toekomt: vriend en mede lezer Frans zou: "Pantoffeldiertjes" hebben gezegd en dat vind ik een fraaie. Daarom wil ik 'em niet te gebruiken, ik doe niet aan plagiaat.)
Waarom juist de keeper Vermeer dit overkwam is gauw verteld. Hij is, zover ik weet, een 'opleidingsproduct', wat een raar woord, van Ajax geweest en heeft, in 2014, voor de Rotterdamse club, een vereniging met heel veel uitstraling, gekozen, want let op: Feyenoord is een topclub en bezorgde de Nederlandse voetbal liefhebber absolute vreugde. Ze spelen in een heel fraai en heel historisch stadion en ja, Rotjeknor hebt wel wat, niet ten?
(Ik ben er, voor een afspraak met vrienden Frans en Joop vier keer verkeerd gereden en vier keer door een tunnel gemoeten waarvan ik de naam nog steeds niet weet, maar, eenmaal ter plekke, het uitzicht op de Euromast en het SS Rotteknor, was de moeite wel waard, maar dit terzijde.)
Nee, nee, ik ga niet weer in over de aanhang van: Korfbal, heilgymnastiek, schaken, boksen, karate, mahjong en wielerwedstrijden. Ik zeur nu, dat merk je. Feit is dat dat soort wedstrijden, ook vaak beladen, niet tot nauwelijks excessen trekt.
Maar: het is spijtig dat dit weer gebeurd. Of die voetballers er minder van worden? Och, de voetballer kan wel incasseren denk ik, maar of hij het 'leuk' vindt? Vermeer werd ondervraagd vanmiddag en ja, hij heeft, gelukkig, een aanklacht ingediend door die man die waarschijnlijk bij de bevruchting al door het Zikavirus werd besmet. Ik hoef dat van dat virus niet uit te leggen toch? Vermeer vertelde, nuchter, dat het nu eenmaal gebeurde. "Zo gaat dat, nu eenmaal", zei hij nuchter. Tja, een fatalist?
Maar: moeten we het allemaal maar pikken? Mag het allemaal maar doorgaan? Is dit nu waar de voetballiefhebber op de tribune of de kijker thuis op zit te wachten? Oh ja, ik weet het allemaal, al die rapporten van die sociologen: oude stammenstrijd mentaliteit, het uitvechten van stammenoorlogen, zelfs kannibalisme uit de oertijd en al dat soort idiotie meer. Mensuh! Het is 2016. Waarom kunnen zogenaamde supporters zich niet gewoon gedragen en alleen maar kijken naar de (spannende) strijd tussen teams of individuen zonder meteen zelf in de strijd te gaan? Ik verfoei al dat gedoe. Ik kijk naar mijn sport, het fietsen ja, die ook al word bezocht door dwazen (voetbal lag stil zeker, maar nee, dat is zo cynisch) zie de urine die over Froome wordt uitgestort in de TdF van '15. Maar: ik hoor ook weer de enthousiaste kreten die de, niet eens Nederlandse, mensen aan de kant van de weg uitroepen toen de lieveling van het Nederlandse fietsen, Dumoulin, de etappe voor Froome won, de rit naar de Alto de Puig, in de voorbije VdE.
Goed, soit. Kan het nu allemaal zo verder? Ik vind van niet. Nee, de voetballers hebben geen kwetsbare zieltjes, die kijken er misschien wel doorheen, maar wat een voorbeeld krijgt mijn kleinzoon (een talentje, hoor) als hij dat soort gedoe ziet en meemaakt? (Hij en zijn pa zijn grote voetballiefhebbers en volgers.) Wat moet dat kind van acht met die magogelen aan? Is dit normaal gedrag? Ja, de club geeft de man een stadion verbod! As if?
En dat is mijn grote zorg. Mijn kleinzoon, oké, ons kind mijn lief, is het zo goed, is een talent in die sport. Maar wat als hij niet verder wil doordat zulke dwazen de tribunes gaan beheersen? Boudewijn de Groot zong het vroeger: "Als hij maar geen voetballer wordt ..."
Het lied heette trouwens: "Hoe sterk is de eenzame fietser", en dat doet mij wel weer deugd!
