Crises

 'Crises' is het meervoud van crisis, maar dat weten jullie allemaal, oplettende lezertjes die jullie zijn, natuurlijk wel. Want we hebben wat crises, dat meervoud dus, meegemaakt de afgelopen tijd en maken we het nog mee. 

Als eerste is het natuurlijk de twee jaar die we, als hele wereldbevolking, hebben meegemaakt door de Corona besmettingen en de daaropvolgende ziektes/ziekenhuisopnames/doden, vaak in onze familie- of vriendenkringen. Nee, wij zijn gelukkig gespaard gebleven van rouw en ziekte, gelukkig. Ik leef wel erg mee met die mensen die wel naasten en gelieven hebben verloren aan die sluipmoordenaar, natuurlijk.

Maar: wat een narigheid hebben we in die afgelopen twee jaar niet gehad. En: het is nog niet afgelopen, hoor. Het virus waart nog steeds rond in de wereld, maar schijnt nu 'behapbaar' te zijn, een soort 'massa immuniteit' waar onze premier al op duidde in een van de eerste persconferenties. Hij werd, toen, weggehoond en misschien was hij, onder invloed van het RIVM, wel te snel met zijn plan. Die immunisering is, denk ik, met het aantreden van de Omikron variant die het veel gevaarlijke delta variant in de weg liep. Tja, virussen, je kunt ze niet vertrouwen.

Maar goed, de paniek over de covid neemt gelukkig af, hoewel je natuurlijk op je hoede blijft. Ik draag, persoonlijk, geen mondkapje meer in de winkel of de bieb, maar probeer nog steeds enige afstand te houden van de mensen rond mij heen. Ik leef mee met al die mensen en treur voor hun doden.

Maar goed, vanmiddag liep ik even over de markt op ons hele fraaie plein van Amstelveen, het 'Stadshart'(en dat is het echt ook, fraai, met terrassen een bieb, een boekhandel, de beste van het westen, diverse horeca, een ontspanningscentrum en zo)  en zag de terrasjes vol zitten. Het was een heerlijke zonnige dag maar het was, door de schrijnende oostenwind, nog wel erg fris. De mensen die lekker buiten zaten, achter een koffie, thee of iets sterkers, zagen er opgelucht uit. Eindelijk weer eens uit! Zelf was ik er deze morgen al op uitgegaan op de racefiets, had het maar anderhalf uur uitgehouden want die wind mens, die was snijdend. Ik kwam verkleumd thuis en een heet stortbad kikkerde me wel op. Dus deden we onze dingen, shoppen, even naar de bieb, jullie kennen dat wel.  

De volgende crisis, die nog maar een week geleden begonnen is, is natuurlijk de meest laffe aanval van jaren, die door Putin/Poetin, in de Oekraïne. Putin heeft zijn naam niet mee. Een puta is namelijk en vrouw van lichte zeden in het Spaans. Misschien is de naam Putin daar wel  het meervoud van? Hij heeft helemaal geen zeden. Nee, we zijn allemaal goed genoeg geïnformeerd over zijn beweegredenen om het land van Zelensky aan te vallen, om al die Oekraïners in het noodlot te jagen. 

Niet democratisch, zegt hij (lees eens de columns van Derk Sauer in de zaterdagse Parool) het zijn Neo-nazis zegt hij en meer van die retoriek. Hij is de tweede sluipmoordenaar in een jaar of twee tijd. Misschien is hij wel de ergste bedreiging van onze volksgezondheid? 

Ben ik, zijn we bang? Ja, een beetje, niet heel echt, maar, de lief en ik hebben, we kenden elkaar natuurlijk nog helemaal niet, Tsjecho-Slowakije  meegemaakt, in '68. We zagen Jan Paallach zich verbranden op een plein in Praag, we zagen de nietsontziende Russische tanks voorbij komen en ja, we vreesden voor ons vredige bestaan. Ik las over Hongarije in '56, over de inval in dat land, we lazen en zagen over Afghanistan onder de Russen en nee, echt, we zijn niet bang, maar dat die Russen nu een kerncentrale in hun macht hebben maakt ons niet echt blij, zeg maar.

Soit, hoeveel crises kun je hebben in een dikke twee jaar tijd? Somber? Ja. wel een beetje hoor, ondanks dat de hele wereld tegen de Rus is en hun banktegoeden zijn bevroren en zo, (net als ik vanmorgen een beetje was) hoop ik dat de vriendjes van die Putin hem, for their own sakes) bewegen om de oorlog te stoppen. Als je niet bij je geld kan komen word het moeilijker om achter iemand te staan?

Sterkte voor de Oekraine en haar bevolking en ik sta achter hen, maar ook sterkte voor ons allen.

 

Over de Oost

Ik begrijp dat er historisch onderzoek moet worden gedaan, zo werkt de geschiedschrijving. Gelukkig.Ik begrijp ook dat er in die tijd, ik heb het over de discussie over Indonesië en de oorlog die daar door ons land werd gevoerd, en dat daar enorme misstanden waren, teveel misschien. Maar om nu elke Indië-ganger, zowel man als jongen, als oorlogsmisdadiger af te schilderen, dat gaat veel te ver. (Bestraf of klaag de werkelijke schuldigen van de misdaden aan, al dan niet postuum). Maar denk even aan het volgende: die mannen en jongens, vaak OVW'ers, hadden net vijf afgrijselijke jaren achter de rug. Ze hadden een oorlog meegemaakt, waar vaak gelieven bij om waren gekomen,ze hadden de  bezetting meegemaakt, met alle narigheid van dien, (nu even een terloopse verwijzing) naar onze tijd, ze hadden de 'Sperrzeit', de totale lockdown, maar dan vijf jaar lang, ze hadden de invallen van de vijand in hun huizen meegemaakt, ze hadden het wegvoeren van de mensen die ze kenden, al dan niet Joods of mensen in het verzet meegemaakt. De hongerwinter stond nog in hun geheugen. De valse hoop van bevrijding op Dolle dinsdag. Die mannen/jongens waren nauwelijks de narigheid ontgroeid en moesten vechten, al dan niet legitiem, tegen een hele boze vijand, die ook niets en niemand ontziend was.  

Die jongens en mannen werden door een regering, die ook net aangetreden was, net na de oorlog, uitgezonden naar een, wat we nu noemen, "Hoofdpijndossier" gebied. Die mannen en jongens waren vaak heel snel gekeurd, vaak heel snel opgeleid en vaak helemaal 'Gung Ho', zoals dat door Hank the Yank, tijdens de Vietnam oorlog werd genoemd. Opgefokt, bedoel ik daar mee, Jonge kerels die helemaal werden opgefokt door nieuwsberichten, via de radio, of bioscoopbeelden, via Pathé, over de al dan niet terechte, in mijn ogen terechte,  onafhankelijkheid strijd van de Indonesiërs. 

Natuurlijk wisten die gasten niets, wat wist de doorsnee Nederlander, aan het einde van de tweede oorlog, nog over De Oost? "Onze archipel" was bezet door de Japanse vijand, onze marine was verslagen in de Java zee, vele Nederlanders en Indo's werden na de bezetting van die eilanden groep in Japanse kampen geïnterneerd, vaak werden ze dwangarbeiders, al dan niet aan de Birma spoorweg. 

Wat moest Nederland en haar bevolking ook weten over Indonesië? De oude koningin, Wilhelmina, was er nooit geweest, in dat gebiedsdeel van haar, bevreesd als ze was voor ziektes en insecten, de nieuwe koningin, Juliana, zou er wel naar toegaan, maar toen nog niet. 

Onze toenmalige regering, die net opkrabbelde na de oorlog en doorhad dat het hele belangrijke wingewest uit hun handen zou vallen, was radeloos. Alle Indië inkomens zouden verdwijnen en dat waren nogal wat centen. Vooral olie geld. Dus ja, zij besloten in te grijpen. 

Indonesië  was en is een rijk land, misschien niet monetair, maar wel in grondstoffen, vooral olie. Olie, en de afgeleide stoffen daarvan, zijn, zeg maar gewoon, goud waard. Onze diverse regeringen wilden die inkomsten natuurlijk behouden. Maar ander naties lieten ook hun blikken vallen op de rijkdommen van Indonesië. Vooral de USA, een groot land, maar, hoewel er olie genoeg in de grond zat, vooral angstig en haast paranoïde om de invloed van het Oostblok in de Oost, het communisme, zeg maar, daar te zien regeren. Soekarno leek een socialist, maat was, natuurlijk, een dictator met rechtse ideeën.

Dus ja, ons land stuurde militairen naar de Oost, de regering wilde de archipel bewaren, een rijk wingewest, zoals eerder gezegd. Maar Soekarno wilde, in mijn ogen terecht, onafhankelijkheid voor zijn miljard mensen. 

Enfin, de rest is bekend. Politionele acties, zo werd het genoemd, die jonge kerels die de archipel moesten zien te behouden. Met alle mogelijkheden die ze bezaten. Dat waren er niet zoveel. De Indonesiërs vochten voor hun onafhankelijkheid, met alle wapens en alle middelen. Ook al niet zo veel.

Er werden, van beide kanten, nare acties gevoerd. Triest, maar waar. Nu, dik zeventig jaar later, worden die acties allemaal door een vergrootglas bekeken. Nodig? Ja, natuurlijk, ik schreef al, de geschiedenis moet beschreven worden. 

Maar, de meeste militairen van onze kant, waren nog helemaal door de wereldoorlog overmand en wisten niet waar ze aan toe waren, hun meerderen ook niet. Er werden enorme inschattingsfouten gemaakt, van beide kanten. Ook triest en fout, maar om nu meteen elke Nederlandse militair maar kortweg te beschuldigden en neer te zetten als een oorlogsmisdadiger?

Ik heb, ik kwam in 1970 in dienst als beroeps militair bij de KM, nog heel veel mensen meegemaakt die de politionele acties hebben meegemaakt. (Later ook KM vrouwen die in Nieuw Guinee hebben gediend, overigens.) Al die mannen, en later die vrouwen, spraken met liefde over de Indonesische medemens. Er was geen zweem van neerbuigendheid over die bevolking, integendeel, er sprak liefde voor die bevolking in hun stemmen, liefde voor het land en de cultuur.

Jaren laren ben ik, met een heel KM smaldeel, in hun voetsporen getreden en heb Indonesië bezocht. We hebben, ons smaldeel, een krans gelegd in de Java zee, we kwamen in contact met de Indonesische mensen. Leuk contact, lief contact. Belangstellende mensen, sommige, ouderen, spraken perfect Nederlands, beter dan sommige van mijn scheepsgenoten.  

Dus ja, die beschuldigingen gaan me nu een stap te ver. 

Even terzijde: dit weekend hebben we net, heel toevallig, Indonesische mensen in de huurwoning naast de onze gekregen. 

"Huh"

Tennissen in Australie

Ik wil even reageren over al die heisa die gemaakt werd en wordt over die tennisser die Australië uitgezet is. Djocovid, zoiets, dan. Nee, flauw naamgrapje, maar ik kijk nooit naar tennis, een vervelend tijdverdrijf in mijn ogen, alleen voor rijke en luie mensen. Maar goed. Die man werd het land uitgezet, hij was niet gevaccineerd en ja, meteen ging er een gehuil op over discriminatie en niet acceptatie van NIET gevaccineerden. 

 

Maar de waarheid ligt heel anders. De Australische regering(en) zijn heel erg voorzichtig met het binnen laten van buitenlanders. Immers, ze zijn dan wel een continent, maar ook een geïsoleerde eilanden staat, waar veel van hun flora, maar nog meer fauna, geen enkel afweermiddel bezitten tegen allerlei nare en, voor die flora en fauna, heel vijandige buitenlandse virussen/bacteriën. 

 

In 1988 heeft de Koninklijke Marine een smaldeel uitgezonden naar diverse exotische en voor ons Nederlanders, vreemde landen, toen nog. Onder andere Egypte, India, Australië, Nieuw Zeeland, Maleisië en Saudi Arabië waren de landen die dat smaldeel aandeden.

Ik weet dat zeker, ik was aan boord van een van die schepen.

Wij deden vier keer een Australische haven aan en alle vier keren moesten wij met onze schoenen door een schuifelbak met desinfectans, zoals je ook wel ziet op bepaalde inrichtingen met vee en zo.

 

Dat was natuurlijk om te voorkomen dat wij onder onze schoenen aangeplakte ziektekiemen hadden meegenomen, bijvoorbeeld uit Indonesië. Sommigen van ons hadden fietsen meegenomen en ook daarvan moesten de banden, die dus het grondgebied van dat fraaie land zouden aanraken, ontsmet worden. Een in onze ogen, hele logische verklaring, gezien het isolement van dat continent.

Wij hadden daar geen enkel probleem mee en werden als helden ontvangen door de bevolking. 

 

Dat nu een tennisser dat land binnen wil, zonder Covid vaccinatie en dat de Ozzie regering dat NIET toestaat vind ik helemaal begrijpelijk. De arrogantie van die man is dan ook onbegrijpelijk. Zijn thuisland, een Balkanstaatje, is in rep en roer en wil geen Australische bezoekers meer toe laten. Alsof je voor je lol naar de Balkan gaat zeg. Nu ja, dat laatste zal ik maar schrappen. Te beledigend voor die 6000 mensen in dat landje.

 

Ik wacht jullie honende en haat berichtjes maar af. Die tennisser is in jullie ogen meer waard dan de gezondheid van een heel continent, dat bijna zo groot als Europa is en iets meer bevolking kent dan ons land, maar wel heel veel kwetsbare dieren en planten heeft.

Maar soit, jullie, tennis kenners en fans, zijn meer kenners dan ik, neem ik aan.

 

Tweespalt in ons land

 Na weken, misschien maanden, wachten op de uitnodigingsbrief voor de booster prik, die maar niet kwam, waren we het helemaal zat. Nee, geen kwaad woord over hard werkende GGD mensen, die doen hun stinkende best, allemaal, daar ben ik van overtuigd, maar de administratie is een drama, lijkt me toe.

Enfin, na aanvankelijk geen brief te hebben ontvangen, maakten we maar online een afspraak. Waarom online een woord is is me een raadsel, maar het schijnt zo te zijn. De lief had aanvankelijk nog geen DigiD, maar die heb ik rap aan kunnen vragen, na wat verwikkelingen doordat ik, niet helemaal, maar toch wel wat dommer ben op het net.

Soit. We logden in, maakten een ellenlange vragenlijst, dit was begin december, mind you, en konden dan geprikt worden, eindelijk, ergens in januari, de zevende om exact te zijn. Ik kon om 0930 al komen en E was dan om 1145 aan de beurt. In Hilversum, nota bene, een dertig kilometer verderop. Dat zou betekenen dat ik door duisternis, nevel en waarschijnlijk heel slecht weer naar dat dorp moest rijden, terug moest komen en mijn vrouw op moest halen en nog eens die tocht moest maken. Omslachtig is het woord, milieuonvriendelijk komt ook in aanmerking als opmerking. Maar goed, je doet wat je kan, wij wilden de booster. Toch vonden we het allebei raar en we besloten om het landelijke GGD nummer te bellen om te zien of het prikken niet eerder kon plaatsvinden. Er is een vaccinatie locatie in ons dorp, Amstelveen, maar we waren voor de beide eerste doses in de RAI geweest, hemelsbreed 15 minuten van ons huis, als je rustig aan doet.

De geliefde belde, eindeloos vaak, met die nationale hulplijn en kreeg uiteindelijk een hele aardige mijnheer te pakken, die allemaal vragen stelde en een heel lang gesprek volgde, waarop we te horen kregen dat we allebei op 2 januari, zondag, vandaag, om half een terecht konden, in de RAI. Perfect dus. Dus gingen we vanmiddag naar de aangewezen locatie. Parkeren in het RAI gebouw is ook een ding hoor. Hoewel ik er vaker was, voor vaak fiets tentoonstellingen, had ik geen benul hoe groot dat complex eigenlijk is. Ik fiets er jaarlijks diverse malen langs en omheen, maar je verdwaald er echt, als je niet op je qui-vive bent, dus ik zorgde ervoor om me in te prenten waar we geparkeerd stonden. P3-3, ik sloeg het op op mijn inwendige harde schijf.

Buiten gekomen stond er een enorme rij mensen met allemaal mondmaskers op het gezicht en papieren in de hand. Wij sloten aan. Ik was er al van overtuigd dat ik de cyclocross van vanmiddag zou missen, maar mens, mens, mens, wat ging het allemaal vlot. Papieren ID bewijs, alles bij de hand, nog even een vragenlijstje in vullen en drie kwartier later zaten we al in de auto, ik had de parkeerplek heel goed onthouden, reden we, toch wel opgelucht: "Hoera, we hebben hem" naar huis, door een druilerig Buitenveldert. Een lied van Frans Halsema deinde zachtjes in mijn hoofd. "De jongen denkt waar kan het nou, het meisje zegt ik hou van jou en over Buitenveldert daalt alweer een DC 9" 

Thuis zetten we de tv aan en zien de ME een verboden demonstratie van anti vaccin mensen wegsturen met harde hand. De tweespalt in ons land is dus ongekend. Nee, ik spreek me niet voor of tegen uit, jullie begrijpen ons standpunt natuurlijk wel. Dus nee, geen vaccin en fel tegen, of dus ja vaccin, maar de mensen die zich wel laten prikken demonstreren niet tegen de niet gevaccineerden. Vreemd toch? Wij, de gevaccineerden, zorgen voor de samenleving, ga ik van uit? Samenleving, samen moeten we dat virus er onder krijgen, vind ik. Maar: wij hebben de derde prik en we gaan ook voor een vierde of vijfde of zoveelste prik hoor. Samen dat kloten virus bestrijden. 

Een aanstaande minister, Dijkgraaf, vertelde onlangs op tv dat het virus onder ons zou blijven en dat de niet gevaccineerde mensen op langere termijn waarschijnlijk heel veel gezondheidsproblemen zouden kunnen krijgen. 

Ik hoop het niet. Niet voor hen, maar voor de mensen die bikkelhard werken in de zorg.

Oh ja, nog de beste wensen, hoor.