Tsja, ik weet het allemaal even niet meer zo, hoor. Ik ben die hele zomer momenteel even beu. Nu ja, nee, dat moet ik preciezer zeggen, natuurlijk. Ik ben de zomer absoluut niet beu, integendeel, elke dag dat ik kan fietsen in droog en vooral warm weer is me een zegen. Vooral met veel zon en zo. Ik vind het heerlijk, mijn armen en mijn benen, vanaf waar de mouwen en de pijpen van mijn wielershirts en mijn -broeken ophouden, hebben een soort mahonie-achtige kleur aangenomen, mijn 'kanis' lijkt op oud leerwerk, veel horizontale en verticale rimpels, van al die uren in de zon fietsen. En ja, ik houd van die zon en ja, ik houd van heet weer en van droge dagen, maar ja, dit is weer allemaal wel te veel van het goede, niet? Hoewel ik van Joods-Spaanse afstamming ben en veel met zon kan, wordt het wel eens te gek, in ons land doen we namelijk niet aan siësta.
(Dus het gaat in deze Blog nu eens niet over Trump, de man vindt dat nu heel erg natuurlijk en schrapt me uit zijn twitter lijst, en zo, vraag je je even geschrokken af? Nee, niet over Trump en zo, even niet!)
Zoals ik al zei, het kan me niet heet genoeg zijn, ik vind de temperaturen een zegen en heb niet tot nauwelijks last van de hitte. Als ik fiets doe ik het wat kalmer aan, drink iets meer en maak wat kleinere tochten, iets minder kilometers dus, maar gemiddeld liggen die nog wel tussen de zeventig en negentig, al naar gelang de wind staat, nu ja, elke fietser begrijpt dit.
Het stikvervelende voor mij is dat ik enorm last heb van zweetafscheiding. Niet dat ik zweet als vervelend vind, hoor, ik heb mijn hele leven hard gewerkt en dus vaak een 'natte rug' gehaald, dit in tegenstelling tot een Thierry Baudet, die zich erotisch poserend bij een zwembad laat fotograferen. Totaal foute mijnheer die Baudet, in mijn opinie.
Nee, dat zweet, die afscheiding van zouten en afvalstoffen verne.... mijn hoortoestellen. Zoals ik vaak geschreven heb in veel eerdere Blogjes, "Het nieuwe horen", heb ik sinds een jaar of wat die heerlijke apparaatjes in, die je, als slechthorende, weer in de buurt van de mensheid brengt. Maar transpiratie vocht, zweet dus, loopt ook in die toestelletjes, die superklein zijn overigens.
(Even een lans breken: mocht jij. lieve lezer(es) last hebben van verminderd gehoor: ga svp naar een gehoor deskundige, laat het nameten en laat je zukse apparaten aanschaffen. Mijn wereld is opnieuw begonnen. Ik heb, dit is een PS overigens, nooit geweten dat mijn lief mee floot met de muziek op de radio!)
Maar goed, ik zweet me de vinkentering, ja, ik weet het, eerdere criticus, er moeten twee medeklinkers verwisseld worden, je gaf het al eerder aan, maar goed, ik zweette me dus rot, in die effing hitte en dus ook nog met een fietshelm op mijn kneiter. Dus kom ik bijna dagelijks thuis en moet die kleine grijze "vervang oortjes" drogen in een apart toestelletje en dan moet ik twee of drie maal in de week ook nog eens de batterijen van die dingen vervangen omdat die zo goed als totaal doorgeroest zijn. Maar echt, totaal doorgeroest!
Soit, het lijkt nu teveel op een van mijn fietsblogs, dat is zo. Maar niets is minder waar. Ik maak me de grootste zorgen over het opdrogen en het uitdrogen van ons land, nu we al weken zonder frisse regenbuien moeten doorbrengen. Hoewel de polders rond Amstelveen nog redelijk, nee eerlijk is eerlijk, nog helder groen zijn, er is ook zoveel water, nu nog, in ons polderland, zie ik het wel aan de bomen in onze straat, er is al vreselijk veel blad verlies en die totaal uitgedroogde bladeren liggen in hopen op de paden en straten.
(Ondertussen heb ik wel een heerlijk en helemaal nieuw aangelegd fietspad door een polder in mijn buurt gevonden, hoor, het Vogelweide pad, maar dit ter zake)
De opwarming van onze aardkloot is, volgens mij dan, echt aan het gebeuren. Daar moeten we met zijn allen wat aan doen en dat begrijp ik ook, helemaal. Dus fiets ik, dus ga ik lopend naar de winkel, dus douchen we wat korter, dus doen we overbodige verlichting uit, dus doen we dingen waarvan we vinden dat het helpt om de "aarde te redden."
Ja, we hebben een auto, maar ik heb uitgerekend dat we er nog geen 150 kilometer per maand mee rijden. En ja, we proberen allemaal het goede te doen en daarom ben ik vandaag, hoe hypocriet kan je zijn, toch maar even een wasstraat gaan pakken. (Onze auto zat onder die plakkerige resten van allemaal stuifmeel soorten van bomen en struiken en zo, daar hebben jullie vast ook last van?)
Maar ik heb meteen daarna Bio kip en groentes gekocht, dus ja, helemaal schuldig voel ik me niet? En ja, dat lieg ik ook, want ik haat BIO producten. Nee, ik kocht gewoon de dingen uit het reguliere schap. Ja, ik ben hypocriet!
Maar, ik heb dit blogje wel kort gehouden, heb het op Times Roman gehouden in plaats van Arial 14 en dus minder inkt en papier verspild!Toch?
vrijdag 29 juni 2018
donderdag 28 juni 2018
'The Birds.'
(De aanhef is gejat van die film van Hitchcock, inderdaad.)
Ja, ja, ik ben een beetje terug met dit Blog, 'de Wereld'. En, nee, zoals al verteld, ik ga me niet meer helemaal in de wereld politiek en in allemaal niet eerlijke zaken en niet doorzichtige zaken mengen, zoals beloofd. Hoewel? Er natuurlijk veel en veel teveel in dat soort zaken te mengen valt en ja, bij nader inzien, doe ik dat vanaf nu ook nog wel weer. (Een beetje.)
Wees eerlijk, deze wereld met onder andere deze Trump, deze Poetin, deze Kim U Fu.., de rare deals van onze MP met de Shell, het gedoe over die Halsema, die geen burgemeester van 020 wilde worden, maar het dus dan wel deed, Thom de Graaf die ook weer eens een hoge post heeft, dat soort zaken, dient bestudering, nietwaar. Bestudering en kritiek.
Maar nu nog even niet. Ik ga der wel op terugkomen, begrijp me goed.
Momenteel zijn er andere dingen die me nog even bezighouden, maar ik ben niet verslagen door de mensen die me dood wilden hebben en zo. Dat waren nare berichten op vele Blogs die ik schreef. Vaak kwamen die berichten uit de rechtse hoek, van de rechter veugel, die van het Huis van Oranje en hun medestrijders. Ik weet nog dat ik een kritisch Blog over de Oranjes schreef en heel veel narigheid over me heen kreeg. Ik had ook nog eens een berichtje over Wilhelmina geschreven en ja, dat viel ook in totaal verkeerde aarde en men liet me dat ook heel duidelijk weten.
Op een bericht van een Veteranen site, die opriep om 'witte anjers' te dragen, zoals de schurk Bernard dat ook deed, omdat je dan pas een echte veteraan was, ging ik al helemaal uit mijn dak en ik schreef dat ook en men blokkeerde met totaal. (Vriend F. kreeg, hij gaat nog naar veteranen meetings, te horen dat hij geen echte veteraan was als hij de anjer niet droeg. F., niet op zijn mondje gevallen, vroeg hoeveel inzetten ZIJ dan wel hadden gedaan en toen bleef het behoorlijk stil, bekende hij me, gniffelend.)
Maar soit, even over The Birds, je kent de film ongetwijfeld. Een hoop vogels van allemaal verschillende merken, bedreigd een kuststadje en zo. (Met Tippy Hedren, zij met die punt BH, waar wij als pubers alleen maar van droomden, in de hoofdrol.)
Goed, sinds een dag en nacht of wat, zitten er een aantal behoorlijk grote meeuwen, ja, maffe beesten maar fraaie vogels, achter ons huis, in de bomen en struiken, enorm te blèren en te gillen en gaan mekaar continue achterna. Duiken en wenken en, zoals gezegd, heel verbaal. Aanvankelijk waren het twee van die vogels, later werden het drie en momenteel, vroeg in de avond, waren het vier.
Tegen tienen kwam het tot een uitbarsting. Der waren vijandelijke of juist vriendelijke families bij gevonden en opeens wiekten er acht of negen van die grote zilverwitte vogels door de lucht. Ik keek gebiologeerd naar hen. Op de achtergrond stegen grotere zilveren vogels op van Schiphol, condens strepen trekkend door de naderende avond. Een enkel vliegtuig daalde naar de terminal, blinkend in de ondergaande zon.
Opeens was er paniek onder de vogels. Een hele familie van kauwen/kraaien/raven begonnen zich met de oorlog van de meeuwen te bemoeien. De beesten doken, wentelden en buitelden over elkaar heen. Ik ging, België tegen de UK was totaal niet interessant, op het achterplatje staan om het allemaal eens goed te bekijken.
Het was spectaculair! Ik heb geen wereldoorlog meegemaakt, ik heb nooit in het echt gevechtsvliegtuigen mekaar zien bekampen, maar wat ik nu zag? I telde minstens twintig vogels die elkaar achterna zaten, die elkaar bevochten. Als je, zoals ik, wat romantisch bent ingesteld, leek het haast een 'dogfight' van jagers uit de wereld oorlogen. In mijn gedachten zag ik Von Richthofen voorbij komen, of 'Billy" Bishop in hun respectievelijke Fokker of Sopwith driedekkers, ik zag 'Bubi" Hartmann zijn driehonderdste tegenstander afknallen en ik meende Hans-Joachim Marseille zijn 153ste overwinning te zien behalen, voor dat hij even later zelf neergeschoten werd.
Maar nee, nee, natuurlijk niet. Maar wat was het dan wel? Waarom hadden drie of vier van die meeuwen dan al dagen, sterker, halve nachten, zo een mot met elkaar? En waarom kwamen die donkere, ik durf haast het woord 'zwarte' niet meer te schrijven, omdat negerzoenen ook al weer helemaal niet mag en Zwarte Piet helemaal uit den boze is, vogels zich daar dan weer tegen aan bemoeien?
Ik ben geen ornitholoog, dus ik kan het helemaal niet verklaren, maar het was spectaculair. Momenteel scheert er af en toen nog een meeuw langs de ramen, een soort schildwacht of zo, denk ik. Soit, tiens.
Binnenkort, ik meldde het al, wil ik het wel eens hebben over de Shell deal van onze MP en de belastingdienst, over het in functie benoemen van een zogenaamde democraat van D66 als lid van de Raad van State en over de benoeming van een 'vrouw die het eigenlijk niet wilde', tot burgemeester van 020. Arm Mokum, vind ik. Mot je dan maar niet zo progressief doen!
Ja, ja, ik ben een beetje terug met dit Blog, 'de Wereld'. En, nee, zoals al verteld, ik ga me niet meer helemaal in de wereld politiek en in allemaal niet eerlijke zaken en niet doorzichtige zaken mengen, zoals beloofd. Hoewel? Er natuurlijk veel en veel teveel in dat soort zaken te mengen valt en ja, bij nader inzien, doe ik dat vanaf nu ook nog wel weer. (Een beetje.)
Wees eerlijk, deze wereld met onder andere deze Trump, deze Poetin, deze Kim U Fu.., de rare deals van onze MP met de Shell, het gedoe over die Halsema, die geen burgemeester van 020 wilde worden, maar het dus dan wel deed, Thom de Graaf die ook weer eens een hoge post heeft, dat soort zaken, dient bestudering, nietwaar. Bestudering en kritiek.
Maar nu nog even niet. Ik ga der wel op terugkomen, begrijp me goed.
Momenteel zijn er andere dingen die me nog even bezighouden, maar ik ben niet verslagen door de mensen die me dood wilden hebben en zo. Dat waren nare berichten op vele Blogs die ik schreef. Vaak kwamen die berichten uit de rechtse hoek, van de rechter veugel, die van het Huis van Oranje en hun medestrijders. Ik weet nog dat ik een kritisch Blog over de Oranjes schreef en heel veel narigheid over me heen kreeg. Ik had ook nog eens een berichtje over Wilhelmina geschreven en ja, dat viel ook in totaal verkeerde aarde en men liet me dat ook heel duidelijk weten.
Op een bericht van een Veteranen site, die opriep om 'witte anjers' te dragen, zoals de schurk Bernard dat ook deed, omdat je dan pas een echte veteraan was, ging ik al helemaal uit mijn dak en ik schreef dat ook en men blokkeerde met totaal. (Vriend F. kreeg, hij gaat nog naar veteranen meetings, te horen dat hij geen echte veteraan was als hij de anjer niet droeg. F., niet op zijn mondje gevallen, vroeg hoeveel inzetten ZIJ dan wel hadden gedaan en toen bleef het behoorlijk stil, bekende hij me, gniffelend.)
Maar soit, even over The Birds, je kent de film ongetwijfeld. Een hoop vogels van allemaal verschillende merken, bedreigd een kuststadje en zo. (Met Tippy Hedren, zij met die punt BH, waar wij als pubers alleen maar van droomden, in de hoofdrol.)
Goed, sinds een dag en nacht of wat, zitten er een aantal behoorlijk grote meeuwen, ja, maffe beesten maar fraaie vogels, achter ons huis, in de bomen en struiken, enorm te blèren en te gillen en gaan mekaar continue achterna. Duiken en wenken en, zoals gezegd, heel verbaal. Aanvankelijk waren het twee van die vogels, later werden het drie en momenteel, vroeg in de avond, waren het vier.
Tegen tienen kwam het tot een uitbarsting. Der waren vijandelijke of juist vriendelijke families bij gevonden en opeens wiekten er acht of negen van die grote zilverwitte vogels door de lucht. Ik keek gebiologeerd naar hen. Op de achtergrond stegen grotere zilveren vogels op van Schiphol, condens strepen trekkend door de naderende avond. Een enkel vliegtuig daalde naar de terminal, blinkend in de ondergaande zon.
Opeens was er paniek onder de vogels. Een hele familie van kauwen/kraaien/raven begonnen zich met de oorlog van de meeuwen te bemoeien. De beesten doken, wentelden en buitelden over elkaar heen. Ik ging, België tegen de UK was totaal niet interessant, op het achterplatje staan om het allemaal eens goed te bekijken.
Het was spectaculair! Ik heb geen wereldoorlog meegemaakt, ik heb nooit in het echt gevechtsvliegtuigen mekaar zien bekampen, maar wat ik nu zag? I telde minstens twintig vogels die elkaar achterna zaten, die elkaar bevochten. Als je, zoals ik, wat romantisch bent ingesteld, leek het haast een 'dogfight' van jagers uit de wereld oorlogen. In mijn gedachten zag ik Von Richthofen voorbij komen, of 'Billy" Bishop in hun respectievelijke Fokker of Sopwith driedekkers, ik zag 'Bubi" Hartmann zijn driehonderdste tegenstander afknallen en ik meende Hans-Joachim Marseille zijn 153ste overwinning te zien behalen, voor dat hij even later zelf neergeschoten werd.
Maar nee, nee, natuurlijk niet. Maar wat was het dan wel? Waarom hadden drie of vier van die meeuwen dan al dagen, sterker, halve nachten, zo een mot met elkaar? En waarom kwamen die donkere, ik durf haast het woord 'zwarte' niet meer te schrijven, omdat negerzoenen ook al weer helemaal niet mag en Zwarte Piet helemaal uit den boze is, vogels zich daar dan weer tegen aan bemoeien?
Ik ben geen ornitholoog, dus ik kan het helemaal niet verklaren, maar het was spectaculair. Momenteel scheert er af en toen nog een meeuw langs de ramen, een soort schildwacht of zo, denk ik. Soit, tiens.
Binnenkort, ik meldde het al, wil ik het wel eens hebben over de Shell deal van onze MP en de belastingdienst, over het in functie benoemen van een zogenaamde democraat van D66 als lid van de Raad van State en over de benoeming van een 'vrouw die het eigenlijk niet wilde', tot burgemeester van 020. Arm Mokum, vind ik. Mot je dan maar niet zo progressief doen!
zondag 11 februari 2018
Verharding en Verbittering
Dit stukje zal het laatste stukje zien dat jullie van mij lezen op de Facebook pagina's. Nee, nee, nee, ik sluit mijn account niet helemaal af, helaas voor jullie, maar ik zal niet meer gaan ageren en reageren op Facebook berichten, zoals ik het in het verleden wel eens deed. De reden(en) daarvoor is/zijn, dat ik deze FB wereld niet leuk meer vindt.
Mijn jongste dochter introduceerde me ooit bij het internet, WIKI en zo, toen ik nog hardop riep dat ik geen Internet nodig had en dat ik in de Bieb alles kon vinden. Een mening waar ik nog steeds achter sta, overigens. (Tja, en dat je nu in de Bieb ook overal Internet hebt, zwakt mijn stellige mening dan weer af.)
Later maakte de schat een FB account voor me aan en man, dat was geweldig. Ik kon ouwe vrienden opzoeken, kletsen over van alles en nog wat en, merkte ik, ik kon mijn, overigens milde, vorm van scriptmanie kwijt, door Blogs te schrijven en te plaatsen. Die Blogs waren vooral fun, ze gingen over mijn fietspassie en mijn lees gekte en mijn liefde voor geschiedenis en af en toe maakte ik der ene over mijn werk in een Super.
Ik volgde natuurlijk ook vrienden en kennissen die dingen beweerden en dingen schreven en meningen plaatsten en vaak ook dingen begonnen te 'sharen' waar ik het helemaal niet mee eens was.
Actie is reactie, natuurlijk en omgekeerd. Dus ja, je kunt negatieve reacties verwachten en dat moet je natuurlijk inrekenen (incalculeren is zo een k.. woord) in de dingen die je schrijft. Goed, ik hou van een pittige discussie, in ons gezin (met de kids en zo) doen wij daar ook aan, maar: we blijven in het nette, nu ja, laten we zeggen, we blijven in het redelijke. Redelijke argumenten aanvoeren, goede gesprekstonen blijven houden, vooral NIET gaan schelden en niet gaan "dakken". Maar in principe komt elk onderwerp bij ons in de gesprekken binnen, zoals Trump/Zwarte Piet discussie/Groenvoorzieningen/Erfpacht, ik l.. maar wat, maar der wordt over gesproken. Niet zo op FB.
Op FB zijn de meningen aan het verharden en verbitteren nu, zo merk ik. Mensen geven elkaar niet meer de ruimte om hun meningen te geven, die vaak genuanceerd zijn , maar blèren daar meteen over heen met een hele negatieve en vaak heel ongenuanceerde mening en dat op een hele negatieve manier. Ik moet nog even aan mijn laatste FB bericht denken, over die flauwe not Gijn, die de Belgische journaliste, Bo van Spilbeeck, "parodieerde".
Ik had daar een harde mening over, lees dat stuk nog eens, zo niet: mensen die die moeilijke weg opgaan worden door Gijn en zijn maten terug geduwd als 'de dikke dame op de kermis' of de 'ongelooflijke Siamese tweeling', zoiets, in ieder geval werden die mensen door die k.. gijp en zijn makkers weer in een hoek geduwd, maar ik ga daar verder niet over door.
De reacties die ik kreeg, van vele 'hardcore' Gijp- voetbal fans, waren ongelooflijk. Ik was meteen een "Policor" en een "Anti zwarte Piet mens" en zo. Mensen die mijn Blogs hebben gelezen weten dat ik dat dus helegaar niet ben, nu ja, misschien moet ik het wel worden? (Geintje)
En ik heb der geen zin meer in. Ik kreeg rare foto's en berichten toegestuurd die zeiden dat het me mijn gezin wel eens zouden kunnen kosten? Nu ja, probeer het maar dan, zou'k zeggen, kijken hoe ver het ziekenhuis voor jou is? In Amstelveen kan de Ambu je nog naar de EH poli brengen hoor, zover is dat niet.
Nee, ik ben ook mede schuldig aan de verharding van het Debat en van de verzuring van het debat en daar heb ik helemaal spijt van. Ik nok der dus ook mee. "Willum", een hele goeie vriendin van me. zei het al jaren geleden: "Je wordt niet vrolijker van Facebook" en ja, waar is waar.
Ja, ik zwijg (tijdelijk) onder de terreur. Laf, ja, maar ik heb geen zin meer in die shit. Op een oorlogsmonument in Mokum staat een fraaie dichtregel van Randwijck: "Een volk dat onder Tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen: dan dooft het Licht!"
Maar ik zwicht niet onder die terreur, ik zwijg tijdelijk, zoals men in de oorlog ook tijdelijk zweeg.
Mijn jongste dochter introduceerde me ooit bij het internet, WIKI en zo, toen ik nog hardop riep dat ik geen Internet nodig had en dat ik in de Bieb alles kon vinden. Een mening waar ik nog steeds achter sta, overigens. (Tja, en dat je nu in de Bieb ook overal Internet hebt, zwakt mijn stellige mening dan weer af.)
Later maakte de schat een FB account voor me aan en man, dat was geweldig. Ik kon ouwe vrienden opzoeken, kletsen over van alles en nog wat en, merkte ik, ik kon mijn, overigens milde, vorm van scriptmanie kwijt, door Blogs te schrijven en te plaatsen. Die Blogs waren vooral fun, ze gingen over mijn fietspassie en mijn lees gekte en mijn liefde voor geschiedenis en af en toe maakte ik der ene over mijn werk in een Super.
Ik volgde natuurlijk ook vrienden en kennissen die dingen beweerden en dingen schreven en meningen plaatsten en vaak ook dingen begonnen te 'sharen' waar ik het helemaal niet mee eens was.
Actie is reactie, natuurlijk en omgekeerd. Dus ja, je kunt negatieve reacties verwachten en dat moet je natuurlijk inrekenen (incalculeren is zo een k.. woord) in de dingen die je schrijft. Goed, ik hou van een pittige discussie, in ons gezin (met de kids en zo) doen wij daar ook aan, maar: we blijven in het nette, nu ja, laten we zeggen, we blijven in het redelijke. Redelijke argumenten aanvoeren, goede gesprekstonen blijven houden, vooral NIET gaan schelden en niet gaan "dakken". Maar in principe komt elk onderwerp bij ons in de gesprekken binnen, zoals Trump/Zwarte Piet discussie/Groenvoorzieningen/Erfpacht, ik l.. maar wat, maar der wordt over gesproken. Niet zo op FB.
Op FB zijn de meningen aan het verharden en verbitteren nu, zo merk ik. Mensen geven elkaar niet meer de ruimte om hun meningen te geven, die vaak genuanceerd zijn , maar blèren daar meteen over heen met een hele negatieve en vaak heel ongenuanceerde mening en dat op een hele negatieve manier. Ik moet nog even aan mijn laatste FB bericht denken, over die flauwe not Gijn, die de Belgische journaliste, Bo van Spilbeeck, "parodieerde".
Ik had daar een harde mening over, lees dat stuk nog eens, zo niet: mensen die die moeilijke weg opgaan worden door Gijn en zijn maten terug geduwd als 'de dikke dame op de kermis' of de 'ongelooflijke Siamese tweeling', zoiets, in ieder geval werden die mensen door die k.. gijp en zijn makkers weer in een hoek geduwd, maar ik ga daar verder niet over door.
De reacties die ik kreeg, van vele 'hardcore' Gijp- voetbal fans, waren ongelooflijk. Ik was meteen een "Policor" en een "Anti zwarte Piet mens" en zo. Mensen die mijn Blogs hebben gelezen weten dat ik dat dus helegaar niet ben, nu ja, misschien moet ik het wel worden? (Geintje)
En ik heb der geen zin meer in. Ik kreeg rare foto's en berichten toegestuurd die zeiden dat het me mijn gezin wel eens zouden kunnen kosten? Nu ja, probeer het maar dan, zou'k zeggen, kijken hoe ver het ziekenhuis voor jou is? In Amstelveen kan de Ambu je nog naar de EH poli brengen hoor, zover is dat niet.
Nee, ik ben ook mede schuldig aan de verharding van het Debat en van de verzuring van het debat en daar heb ik helemaal spijt van. Ik nok der dus ook mee. "Willum", een hele goeie vriendin van me. zei het al jaren geleden: "Je wordt niet vrolijker van Facebook" en ja, waar is waar.
Ja, ik zwijg (tijdelijk) onder de terreur. Laf, ja, maar ik heb geen zin meer in die shit. Op een oorlogsmonument in Mokum staat een fraaie dichtregel van Randwijck: "Een volk dat onder Tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen: dan dooft het Licht!"
Maar ik zwicht niet onder die terreur, ik zwijg tijdelijk, zoals men in de oorlog ook tijdelijk zweeg.
maandag 8 januari 2018
Willem Elsschot
'En,
ho, ho, ho', hoorde en las ik trouwe lezers brullen, 'what about good
old Willem Elsschot? Waarom is hij der niet bij?' Nu ja, geliefde Blog
lezer van me, dat heb ik even apart gehouden, want daar gaat dit hele
stuk nu over. Die Elsschot is/was misschien wel de meest begaafde
Vlaamse schrijver van de vorige eeuw, sterker, misschien wel de beste
Nederlandstalige schrijver van al die vorige jaren, hij leefde van 1882
tot 1960 en heeft dus Coolen/Roothaert/Lampo en al die coryfeeën gelezen
en waarschijnlijk gekend, ga ik dan maar even van uit. Zijn oeuvre is
niet heel groot, het verzamelde werk beslaat een kleine 800 pagina's
maar het is heel belangrijk, want zo goed geschreven en, vooral, voor
het eerst was het een Vlaamse schrijver die herkenbaar Nederlands
schreef, zonder al die fraaie Vlaamse woorden, die geen Nederlander
herkende, zonder woordenboek.
Naast een goede proza schrijver was hij ook nog eens een fantastisch dichter. Zijn boeken als: Kaas en Lijmen/Het Been zijn bijna magisch realistisch te noemen en ik heb ze dan dus ook met veel plezier gelezen. Ook zijn gedichten zijn fraai, hoewel ik geen echte poëzie liefhebber ben, maar de meest fraaie regel uit onze Nederlandse gedichten taal komt toch van hem, vind ik, namelijk: "Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren". Ik geloof ook dat de zin: "Kaas marcheert altijd", uit het boek 'Kaas', een van de fraaiste proza zinnen is, ooit in onze taal geschreven
De man heette natuurlijk, zeg maar, helemaal geen Elsschot, die naam had hij aangenomen, natuurlijk. Zijn echte naam was Alfons de Ridder. Hij was de zoon van een bakker uit Antwerpen. Hij studeerde graag en gemakkelijk en begon de liefde voor het lezen en de literatuur al jong te ontdekken. Door een of ander, nooit echt opgehelderd misverstand, werd hij van het Atheneum gestuurd en ging hij, onder andere, bij een scheepswerf werken, de werf Gusto, in Schiedam. Hij werd daar een zogenaamde 'handels correspondent'. Daar, vlak bij Rotjeknor dan, werd hij door een secretaresse aangemoedigd om zijn verhalen te publiceren. Die secretaresse, mejuffrouw Van der Tak, heeft zijn eerste manuscript, Villa des Roses, keurig uitgetikt, hij zond het verhaal in en het (boekje) werd in 1910 gepubliceerd.
Later ging hij in de reclame wereld werken, met tegenzin, overigens. Hij werkte voor diverse tijdschriften waaruit hij het fictieve: "Algemeen Wereldtijdschrift" destilleerde dat in nogal wat van zijn boeken voorkomt. Dat zogenaamde tijdschrift is een totale leugen, volgeschreven met allemaal ditjes en datjes en voorspeld de lezer de fraaiste dingen, maar zaken die uiteindelijk allemaal neerkwamen op leugen en bedrog.
Toch heeft hij, met heel veel tegenzin, zijn eigen reclame bureau gesticht. Een van zijn fraaiste zinnen uit die tijd was: "Lofzang op de mostaard" (eet mosterd van Tierenteyn Ferdinand / veruit de bekwaamste fabrikant / van ons beminde Belgenland).
Daarnaast bleef hij natuurlijk ook schrijven. Zijn oeuvre is niet heel groot, ik zei dat al, zijn verzamelde werk beslaat 750 pp, (uitgave 1957, Van Kampen en Zoon, Amsterdam). Maar het is wel allemaal helemaal raak. Boeken als Kaas, Lijmen en Lijmen/Het Been, zijn vermakelijk, vooral om dat hij met inzicht verteld hoe die reclame wereld, waarin hij redelijk toonaangevend was, werkt.
Ook zijn gedichten zijn heerlijk te lezen, vooral omdat ze nog rijmen ook. Ik geef even de strofe die hem wereld beroemd maakte in het Nederlands talig taal gebied:
Over (zijn) mislukte huwelijk:)
"Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die 's avonds komt, wanneer men slapen gaat."
Fraai, toch?
Nu ja, even deze, toen zijn dochtertje overleed:
"De aarde is niet uit haar baan gedreven
toen uw hartje stil bleef staan,
de sterren zijn niet uitgegaan
en 't huis is overeind gebleven."
Zo triest, toch!
Goed, ik heb mijn laatste bijdrage over voor mij ooit echt ter zake doende schrijvers geleverd, mijn 'dertigers', noem ik ze maar even, omdat ze vaak een jaar of dertig/veertig waren toen ze hun grote werken uitbrachten.
Mochten jullie geïnteresseerd zijn in de (ouwe) "hardcopies" van die werken dan zijn ze heel gemakkelijk te bestellen hoor, voor een spotprijs. Dus ga niet naar Bol.com maar kijk op b.v. Boek2, op Boekwinkeltjes of antiquariaat Dick Zandbergen.
Ja, natuurlijk zijn ze misschien te downloaden, kan. Ik weet alleen dat de boeken van mijn 'dertigers' wat meer rust en plezier uitstralen dan al die opgefokte hedendaagse "echte' literatureluur. Bovendien heb ik het liefste een echt boek in handen en nee, ik hou niet zo van readers, maar da's ieder zijn zin. Ik raad jullie aan die boeken in ieder geval te lezen!
=Later meer over lezen en boeken, o.a. over Ruiz Zafon en zo=
Naast een goede proza schrijver was hij ook nog eens een fantastisch dichter. Zijn boeken als: Kaas en Lijmen/Het Been zijn bijna magisch realistisch te noemen en ik heb ze dan dus ook met veel plezier gelezen. Ook zijn gedichten zijn fraai, hoewel ik geen echte poëzie liefhebber ben, maar de meest fraaie regel uit onze Nederlandse gedichten taal komt toch van hem, vind ik, namelijk: "Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren". Ik geloof ook dat de zin: "Kaas marcheert altijd", uit het boek 'Kaas', een van de fraaiste proza zinnen is, ooit in onze taal geschreven
De man heette natuurlijk, zeg maar, helemaal geen Elsschot, die naam had hij aangenomen, natuurlijk. Zijn echte naam was Alfons de Ridder. Hij was de zoon van een bakker uit Antwerpen. Hij studeerde graag en gemakkelijk en begon de liefde voor het lezen en de literatuur al jong te ontdekken. Door een of ander, nooit echt opgehelderd misverstand, werd hij van het Atheneum gestuurd en ging hij, onder andere, bij een scheepswerf werken, de werf Gusto, in Schiedam. Hij werd daar een zogenaamde 'handels correspondent'. Daar, vlak bij Rotjeknor dan, werd hij door een secretaresse aangemoedigd om zijn verhalen te publiceren. Die secretaresse, mejuffrouw Van der Tak, heeft zijn eerste manuscript, Villa des Roses, keurig uitgetikt, hij zond het verhaal in en het (boekje) werd in 1910 gepubliceerd.
Later ging hij in de reclame wereld werken, met tegenzin, overigens. Hij werkte voor diverse tijdschriften waaruit hij het fictieve: "Algemeen Wereldtijdschrift" destilleerde dat in nogal wat van zijn boeken voorkomt. Dat zogenaamde tijdschrift is een totale leugen, volgeschreven met allemaal ditjes en datjes en voorspeld de lezer de fraaiste dingen, maar zaken die uiteindelijk allemaal neerkwamen op leugen en bedrog.
Toch heeft hij, met heel veel tegenzin, zijn eigen reclame bureau gesticht. Een van zijn fraaiste zinnen uit die tijd was: "Lofzang op de mostaard" (eet mosterd van Tierenteyn Ferdinand / veruit de bekwaamste fabrikant / van ons beminde Belgenland).
Daarnaast bleef hij natuurlijk ook schrijven. Zijn oeuvre is niet heel groot, ik zei dat al, zijn verzamelde werk beslaat 750 pp, (uitgave 1957, Van Kampen en Zoon, Amsterdam). Maar het is wel allemaal helemaal raak. Boeken als Kaas, Lijmen en Lijmen/Het Been, zijn vermakelijk, vooral om dat hij met inzicht verteld hoe die reclame wereld, waarin hij redelijk toonaangevend was, werkt.
Ook zijn gedichten zijn heerlijk te lezen, vooral omdat ze nog rijmen ook. Ik geef even de strofe die hem wereld beroemd maakte in het Nederlands talig taal gebied:
Over (zijn) mislukte huwelijk:)
"Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die 's avonds komt, wanneer men slapen gaat."
Fraai, toch?
Nu ja, even deze, toen zijn dochtertje overleed:
"De aarde is niet uit haar baan gedreven
toen uw hartje stil bleef staan,
de sterren zijn niet uitgegaan
en 't huis is overeind gebleven."
Zo triest, toch!
Goed, ik heb mijn laatste bijdrage over voor mij ooit echt ter zake doende schrijvers geleverd, mijn 'dertigers', noem ik ze maar even, omdat ze vaak een jaar of dertig/veertig waren toen ze hun grote werken uitbrachten.
Mochten jullie geïnteresseerd zijn in de (ouwe) "hardcopies" van die werken dan zijn ze heel gemakkelijk te bestellen hoor, voor een spotprijs. Dus ga niet naar Bol.com maar kijk op b.v. Boek2, op Boekwinkeltjes of antiquariaat Dick Zandbergen.
Ja, natuurlijk zijn ze misschien te downloaden, kan. Ik weet alleen dat de boeken van mijn 'dertigers' wat meer rust en plezier uitstralen dan al die opgefokte hedendaagse "echte' literatureluur. Bovendien heb ik het liefste een echt boek in handen en nee, ik hou niet zo van readers, maar da's ieder zijn zin. Ik raad jullie aan die boeken in ieder geval te lezen!
=Later meer over lezen en boeken, o.a. over Ruiz Zafon en zo=
Abonneren op:
Posts (Atom)