Dat hele te.... eind terug?

Nu ja, Goh, wat aborteerde ik weer hè? Ik schaam me dood. En dat verhaal over verkeer, winkel en 'Gotham City' en zo zal voor een volgende keer zijn. Ik wilde eerst even wat over onze winkel vertellen nog.
Maar goed. Om te beginnen! Het moet me even van het hart. Momenteel is er een enorme tweedeling aan de gang in ons land. Ik heb beloofd en daar houd ik me aan, dat ik in mijn Blogs niet over politiek en dat soort zaken zal praten of partij zal trekken. Toch kan het mij en jullie dus ook, niet ontgaan zijn dat er nu een vreselijke strijd woedt tussen een bepaalde politicus en een bepaalde bevolkingsgroep. En ook tussen voor- en tegenstanders van een schietpartij waarbij twee jonge mensen werden gedood, die een oudere juwelier wilden beroven, maar ook een stem van afschuw tegenover bepaalde mensen die een oudere mevrouw van een perron af flikkerden.
Die tweedeling, ja ik ben even serieus, nu, maar het moet even besproken worden, kan een enorm negatief effect hebben op onze samenleving en ik, maar jullie ook, zitten daar niet op te wachten. Iedereen het zijne en zo. Nee, ik spreek geen mening uit, echt niet! Maar dat we weer zwaar moeten gaan 'polderen', zoals dat zo fraai uit de politieke mond heet, is duidelijk!

Maar ook is er een deling in ons volk, tussen de werkenden en hen die dat niet doen en van een uitkering en zo moeten rondkomen. Of, zoals in vele gevallen, van een sterk verminderd pensioen(tje). Dat doet me eigenlijk deugd. (Niet de verminderingen hoor, maar het feit dat we nog steeds uitkeringen hebben!) In ons land ben je nog steeds niet veroordeeld tot de bedelstaf. Hoewel een bijstandsuitkering slechts een goede 750 euro's bedraagt, wat "te veel is om van dood te gaan en te weinig is om van te leven", moet ik zelf voor dat bedrag heel hard en lang werken en heel vroeg opstaan en zo. Maar: mensen, wij Nederlanders, polderen en hebben het dan wel weer voor elkaar over.
Maar, er is nog een, onderhuidse en verdere tweedeling aan de gang. Namelijk die tussen de mensen die, ik ga het heel voorzichtig benoemen en klik nu niet meteen weg, wel bewegen en hen die dat niet doen. (En, een tussen opmerking die niet echt hout snijdt), de bewegende mens let (zegt men) dus ook meer op zijn/haar leefgedrag, neem ik aan.) Nee, nee, nee, ik ben niet Roomser dan de Paus, echt niet. Ik rook, drink een glas, doe een plas, maar probeer zo veel mogelijk te bewegen en gezond te eten.
In de winkel, tijdens het werk, hoef je overigens niet bang te zijn om niet te bewegen. Ik loop op een doorsnee werkdag ongeveer 10 of 12 kilometer. (Gossie, zielie! Nee, natuurlijk, maar een winkel is een groot pand en je sjouwt van boven naar beneden en van voor naar achter.) Maar ook naast het werk, probeer ik zoveel mogelijk actief te zijn. Ik zap, ik til de krant op tot ooghoogte en ik ga af en toe naar het toilet en nee, dit is niet leuk, ok, delete de zin.
Nee, serieus, ik fiets dus. Veel, maar, in mijn ogen, te weinig. In mijn topjaar heb ik een dikke 16.000 Km gefietst en dat is vrij veel, kan ik je vertellen. Maar goed, jullie weten, ik ben geen egotripper, dus dit Blog gaat nu eens niet over mij, maar over 'Het stel'. Zo noem ik ze dan maar, collegae noemen ze misschien anders. (Die teven, heb ik ook al gehoord.) 'Het stel' is een drietal vrouwen van zeker drie verschillende generaties: Oma, Ma en (klein)dochter. In mijn geboorteprovincie, Drenthe, was er een uitdrukking, die luidde, dat je hen, als je sprekend op je pa of je ma leek, 'Uut de kont sneden was' en dat hoeft geen vertaling, denk ik.
Nu, die drie dames zijn dat ook. Oma nu, is een, ik gok, zeventiger misschien, ze heeft een 'chagrijnig' hoofd en een rollator, ze is diverse kilo's boven de maat en ik heb haar nooit zien lachen of iemand horen of zien begroeten. De ma, haar dochter dus, is een vijftiger of eind veertiger  misschien, (moeilijk te beoordelen), ze heeft (ook al) een 'chagrijnige' kop, ze is ook diverse kilo's boven de maat, en heeft ook een rollator. Ze verschilt van haar ma, doordat ze (net zo weinig voorkomend als een belastingvoordeel in ons land) af en toe een glimlach over heeft voor de nummer drie. Nummer drie is (zoals ik het reconstrueer) haar dochter. Ze is een (bijna) twintiger, ze heeft een 'chagrijnig' hoofd, is ook diverse kilo's te zwaar voor haar lengte, maar heeft (nog niet) een rollator. (Ik geef het twee jaar, dat van dat hulpmiddel)
Nee, nee, nee, ik mag niemand beoordelen op of gelaat of zo. Vooral onze klanten niet, die betalen (mede) mijn salaris. Maar ik vraag me wel eens af, hoe het komt dat zo een jonge meid, elke dag met haar ma en oma boodschappen kan gaan doen? Ze werkt schijnbaar niet, gezien de tijdstippen en de tijd die ze in de winkel zijn  en ze volgt volgens mij geen opleiding of zo? Kijk, weet je, als het nu nog eens leuke/gezellige/aardige/vrolijke mensen waren, die dan overigens ook verder geen poot uitstaken, dan kan ik daar helemaal mee leven, maar het is een zootje 'cha...', inderdaad.
Vandaag was het weer eens prijs. De 'fustband', het 'fustapparaat', kortom, dat ding waar je je lege kratten en flessen inlevert, was even uit 'de lucht'. Storing of zo. Poep gebeurd, toch? Ik liep langs, zag een mevrouw wat hulpeloos kijken, ging het hok in, drukte op wat knoppen en werd met een lieve glimlach beloond door de dame! (Nou is zo een glimlach beter dan een krat bier van A, me eige gapper! Niet dat 'ie dat ooit zou weg geven hoor, die knijper!)
Drie meter verderop is de broodafdeling. In een hoek van die afdeling is de deur die naar de trap naar de kantine gaat. Ik moest even naar de kantine. Het trio stond nu bij die broodafdeling. Na mijn heldhaftige en heel technische ingrijpen (op knop aan en uit drukken en dan nog eens op aan en Hopla en zo) ging het apparaat natuurlijk weer aan het werk. De oma met het boze hoofd, had nogal wat lege flessen in haar mandje. Nadat ze had gezien dat het apparaat weer werkte, vroeg ze haar kleindochter om even dat lege spul in te leveren.
Het 'kind', nu ja, draaide zich in al haar 'grootheid' om en blèrde: 'Denk je nou dat ik dat hele tering end terug ga lopen voor die fo.... statiecenten? F... no, ik ben druk, hoor.Krijg de F.. hoor'.
Drie meter, ik heb het nagemeten, echt, was de afstand van dat 'teringeind'. Niet meer.
Maar helemaal gelukkig door de weigering en helemaal druk in haar (in mijn ogen nutteloze leven)  drukte en swipte verder op haar eeuwig aanwezige Pod of Pad. 
Een uur later ging ik, in korte broek en met blote armen de zon tegemoet op de fiets. Wauw, ik beweeg dus ik leef, of zo zei een filosoof, maar dan helemaal anders!

Over veiligheid en verkeer

Weet je, ik, ja, dat is heel egotripperig, maar ik dus, wil even verder gaan over die veiligheid waar ik het over had in dat vorige Blog.  Niet zozeer over de veiligheid in het filiaal van De Keten, maar ook over de veiligheid rond en buiten dat filiaal. Ik heb ooit wel eens verteld, denk ik, dat het filiaal waar ik werk aan een van de drukste invalwegen vanaf de ring van Mokum naar het centrum van de stad, (volgens velen, en ik schaar me daar onder, de enige echte stad van het land) ligt. Een hele drukke weg dus, vroeger al, maar vooral nadat de ringweg, de afgrijselijk drukke A 10, rond de stad was aangelegd. Ons filiaal ligt in een polder die gelegen is in de stad, althans tegenwoordig dan. Die polder, vroeger was het een vrij groot en bijna cirkelvormig meer, dat toen en nu de Watergraafsmeer heette, is sinds1650 ongeveer drooggelegd. Aan de vorm van het wegenplan van de polder is nog heel goed te zien hoe onze voorvaderen zich zo een polder voorstelden.(Later vertel ik daar meer over.)
Wij, Nederlanders waren toen en nu nog, WK polders maken en land winnen. Nu nog wel, overigens. (Sliedrecht en baggeraars en poldermakers zijn synoniem) Kijk maar eens naar wat 'we' in die woestijnstaten gedaan hebben met allerlei eilanden in de vorm van een palmboom en zo aan te leggen. Kijk ook maar eens naar New Orleans. Na de orkaan Katherina hebben Nederlandse waterbouwers daar de stormvloedkeringen en dijken en dat soort zaken, aangelegd en/of verbeterd en  versterkt.
Die Watergraafsmeer, die...   Ja, ja, De Meer! Jazeker, voor jullie 010 fans die dit lezen. Ja, echt De Meer, waar de beste NL voetbalclub ooit gespeeld heeft in een fraai en intiem stadion dat: De Meer heette. (Helaas speelt het team tegenwoordig in een saai en kleurloze buitenwijk van de stad. Ze zijn  ook nog eens beursgenoteerd en heten nu AFCA, of zuks. Eeuwig jammer, maar ja, poen en aandelen, niet? Het is de club die nu, op een enkele wedstrijd na, haar zoveelste kampioenschap van ons land zal vieren. Mijn FM2 is idolaat van de ploeg en  zal me morgen waarschijnlijk wel vertellen dat het het zoveelste kampioenschap is. En, als hij dat niet doet, dan zal mijn oudste zoon die ook een fanatieke AJAX supporter is me dat wel aanzeggen.) Ik drijf weer eens verder door of af dan de bedoeling was, maar WTF, het is mijn Blog, toch?
Hoe dan ook, wij Nederlanders hebben, geloof ik, ons land zo ongeveer zelf uit de klei getrokken. Althans, een of andere zestiende-eeuwse schrijver vertelde dat ooit eens na een bezoek aan ons land, waarin hij ook de grote droogmakerijen als de Purmer, de Wormer en de Beemster had bezocht. 'God heeft de wereld geschapen', schreef hij, 'behalve Holland. Dat heeft dat volk zelf gedaan.' En ja, gelijk had 'ie wel natuurlijk. Want ook in onze polder zie je nog steeds heel fraai hoe zo'n polder werd ingericht.

Stel je voor: een stel welgestelde en misschien ook  wel gezette mannen die op een avond bij elkaar komen in een koffiehuis ergens in de binnenstad. (Koffiehuis is NIET de Coffeeshop va nu, hoor) maar goed, misschien kwamen ze misschien samen in een restaurant. Ze kennen elkaar van de beurs en van de handels kringen waar ze in verkeerden. Ze hebben een heleboel poen en willen dat investeren. Banken zijn (toen ook al) vrij onveilig. Nou zien ze ten oosten van de stad een meer liggen. Nu weten ze ook dat, als je van een meer bebouwbaar land maakt, dat dat land heel vruchtbaar is en enorme oogsten opbrengt en dat je de grond heel goed kunt verpachten aan boeren en zo. Ze drinken en eten wat, doen een babbel over dit of dat en beginnen te vergaderen en al snel zijn ze het eens. Ze gaan dat stuk water kopen! Van de Staat. Die Staat kon dat geld goed gebruiken want het was net vrede, na die 80jarige oorlog en het land lag economisch op de bips. (netjes hé? Jullie hadden van alles verwacht maar, nee, een net woord, dit keer) In elk geval: ze kochten het meer, stelden een ingenieur aan en er werden molens gebouwd (die prachtige en vernuftige machines, die helemaal alleen op de windkracht werkten. Ik zeg dat met enige weemoed, ik ben namelijk een molenaarszoon) Er werd een ringvaart gegraven die de natuurlijke vorm van de polder volgde en een dijk opgeworpen, de Ringdijk.
Een jaar later was het droog. De polder was niet zo vreselijk groot eigenlijk. Ongeveer elf vierkante kilometer. Maar groot genoeg om de investeringen die de mannen maakten geld op te laten leveren.  (Het jaar erop, was het even mis. De vreselijke Sint Pietersvloed brak de dijken bij Diemen en ook de Meer werd  weer overspoeld. Oudere lezers herinneren zich dat drama waarschijnlijk nog.)
Ja, hallo, een geintje mag toch?
Ik weet niet zeker of er, zoals normaal in polders ook hoofd- en dwarsvaarten werden aangelegd. Ik kan het niet zozeer terug vinden op de oude of op de nieuwe kaarten. Maar: er werden wel de gebruikelijke wegen aangelegd. De Middenweg is er een van en meteen ook de belangrijkste. Haaks daarop werd, halverwege de polder een dwarsweg aangelegd, die, toepasselijk, maar van weinig fantasie getuigend, de Kruislaan werd genoemd. Haaks op al deze straten en wegen werden dan weer andere straten aangelegd en zo kreeg je een blok-achtig patroon. Haakse hoeken, blokken die allemaal tweehonderd bij tweehonderd meter waren en waar, aanvankelijk, een enkel boeren- of tuindersbedrijf stond.
Waarmee ik dus weer in het begin van het Blog terecht kom, namelijk, dat je aan De Meer heel goed kunt opmerken hoe een polder er in die dagen uit moest zien.
Maar, mocht je geïnteresseerd zijn, ga eens, op de fiets of met de auto, naar de Beemster. Daar zie je helemaal mooi hoe het land, de polder, is aangelegd in allemaal gelijke parten. (Ik noem de Beemster specifiek, het is een van onze, nee, de fraaiste 'oude' polder van ons land.)

In the meantime: In Gotham City! Want daar waren de 'Cloggies' ook behoorlijk actief!

Veiligheid in De Keten, maar ook in het verkeer!

Winkelovervallen zijn een hot item in Superland. En niet alleen in ons leven natuurlijk, maar ook in de al dan niet regionale media. Er worden wekelijks, in ieder geval volgens mijn lokale Noord Hollandse en Mokumse, Tv zenders melding gemaakt van allemaal overvallen op supers in de regio "Groot Mokum". Ik heb dat begrip al uitgelegd!
Toevallig gaat het ook nog eens (te) vaak om een overval op een van de filialen van ons bedrijf en dan, verdorie, ook nog eens in de regio die ik net noemde en waar ik werk, natuurlijk. De directie van De Keten heeft natuurlijk zo snel mogelijk maatregelen genomen om die "golf" van overvallen, nu ja, het woord golf is misschien overdreven, maar in ieder geval, om de toenemende stijging van het aantal overvallen op onze filialen tegen te gaan. Ik ga ze noemen, hieronder en ga meteen de adressen en postcodes van de filialen noemen waar de maatregelen aangescherpt zij en de manier waarop en wat je moet doen om wel te slagen in je criminele opzet.

Nee, hoor, ik zie inderdaad niet zo bleek! Maar, het is wel een feit dat er veel scherper wordt opgetreden. De maatregelen om de veiligheid te bewerkstelligen worden echt aangescherpt en de touwtjes, om die veiligheid te kunnen handhaven, worden meer aangetrokken en ja, dat is vaak een beetje tegen de haren van ons, de werknemers in, want het kost veel tijd (die je niet echt hebt) en veel energie en zo. Het zijn meerdere kleine beveiliging feitjes die ons, personeel, en het winkelende publiek moeten beschermen tegen dat soort overlast. Al super klant zie je ze gewoon wel om je heen.
Het gaat om hekjes rond de kassa, ook nog eens een beeldscherm onder de kassa, waarop de kassière dan kan zien dat de klant een eventuele (niet af te rekenen) 'grote boodschap' meevoert en zo. En overal de camera's. De klant, maar ook het personeel, wordt 'bespied'. Laat ik het anders zeggen, in de gaten gehouden, door cameratoezicht. Dat wordt ook meegedeeld aan de ingang van de toko op allerlei borden en zo. Voor de klanten dan. Wij, personeel, weten dat we ook worden bekeken en bewaakt. Dat mag van de wet (in mijn ogen terecht) en het wordt ons ook meegedeeld door de directie in brieven en mededelingen. Ik heb daar overigens geen enkele bezwaar tegen of een probleem mee. (Ik moest alleen afleren om uit mijn neus te pulken tijdens het werk, zei de directeur van De Keten tegen me. Maar, dat was een geintje hoor, zei hij ook nog.) Ik heb niets te verbergen, die, behalve het neus pulken, niets raars en ja, kijk maar naar mijn harde werken.
(Wist je overigens, ik heb het een hele tijd geleden al eens geschreven, dat de meeste diefstallen in winkels worden gepleegd door het personeel? Hejje dat niet gelezen? Ik zal het Blog nog eens plaatsen. Je schrikt van de feiten.)
Nu behoor ik niet tot die groep mensen die zich vreselijk in hun privacy voelt aangetast (voelt, het woord duidt op groep en niet op mensen, vang me er niet op, asjeblieft), omdat ze worden bekeken door een camera of zuks. Ik bedoel maar: er is echt helemaal geen privacy meer in deze wereld. Wees eerlijk: al die mensen die zo voor hun privacy zijn (en volgens mij in een ander universum leven) en die dus niet willen worden afgeluisterd door allerlei instanties als de CIA, NSA, FBI, BVD, MID, KGB, ZMEZZ, hebben (naar mijn idee en naar mijn overtuiging) vaak wel allemaal de hele dag door van die platte doosjes in hun handen, voor al het nieuws en alle berichten die je absoluut niet mag missen, want de wereld zou jou nog eens voorbij rennen. Ook betalen ze natuurlijk met pinpassen, hebben kortingspassen van Appie, zogenaamde Bonuskaarten, in hun bezit en gebruiken die, hebben Facebook pagina's, zetten GPS aan in de auto, stempelen met OV kaarten, en worden zo van station naar station gevolgd en dus maar blèren dat ze bespied worden omdat een of andere klokkenluider dat heeft gezegd.
Tja.
Weet je, ik wordt ook in de gaten gehouden van seconde tot seconde. Ik zit er niet echt mee. Maar, op het moment dat ik mijn mobieltje, een ouwe Nokia, ik heb alleen bel en sms functie met dat ding, uitzet en op mijn fietsje stap en de wereld in trek, weet echt niemand waar ik ben! Dus ja, echt onbezorgd en onbespied en zonder controle is niemand meer, tegenwoordig.
Ja, hopelijk misschien in je slaapkamer, maar dan houdt het ook op. 


ZMEZZ? Zal Me Een Zorg Zijn!

Blote mevrouw op de foto (en logisch, toch?)

Seks, auto's, seks, voetbal. Seks, BMW, seks, Ajax, Seks, Porsche, seks, Barca en Real! 
Zo ik heb nu de aandacht van de mannelijke lezers van mijn Blog. De vrouwelijke lezeres blijft nog net even hangen, (gok ik) tot ik verklaar dat dit stuk absoluut niet over seks gaat, integendeel, het gaat over de vrouwelijke ziel en haar schoonheid en haar psyche en over de relatie die mannen en vrouwen kunnen opbouwen zonder allerlei toestanden, maar, gewoon, door een goed gesprek en wat aandacht en luisteren en zo. En af en toe een complimentje, weet je wel, man?!

Zie je wel? Je hebt dit bericht nog niet weg geklikt. Maar ik lieg het wel hoor, een beetje, ik ga het niet alleen over verhoudingen tussen mannen en vrouwen hebben (eigenlijk helemaal niet) maar ik ga het even hebben over het vorige Blog, over logica en de dikkere stripfiguur, Bert, althans de man die op het stripfiguur Bert, uit Het Parool, lijkt. De man is, ik heb het geloof ik nog niet gezegd, zeker 60 centimeter te kort voor zijn gewicht. Dat mag van mij. Of ik het slim vind? Nee, dat niet, maar ik vind heel veel mensen en ook veel figuren van dat andere ras, de politici dus , niet slim. Maar, ze hebben een reden van bestaan, vaak in hun eigen ogen, het gaat nu over de politici dan. Maar de mijnheer B. is te zwaar, zoals al vaker gezegd. Ik heb zijn uiterlijk beschreven maar nog niet dat hij, zwaar hijgend, en echt aan het einde van zijn adem zeg maar, de winkel binnenkomt. Hij doet dat overigens meerdere malen per dag, maar goed, de man heeft niets te doen, verder. Op een bepaald moment schiet hij me aan. (Ik ga niet zeggen waar ik was op dat moment. Nou ja, niet flauw doen nu, ik stond, de eerste keer die dag en het was al tegen elven, even op te warmen na het vullen van een heleboel koude artikelen, in het, nog waterige, lente zonnetje. 'Ik kom net terug van het Onze Lieve', zei hij.
(Onze Lieve staat voor het OLVG, het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis, een van de betere ziekenhuizen van Groot Mokum. Je moet je voorstellen dat Groot Mokum ongeveer het gebied vanaf Zeeland, Texel en de Utrechtse Heuvelrug is, voor je beeldvorming.)
'Oh, voor wat dan?' vroeg ik, druk doende met mijn werk, nu eens een keer buiten de toko.
'Ja, man, je geloof het of niet, maar ik heb ergens een vlekkie!'
'Oh ja, da's naar man. Waar hejje dat jongen, op je longen of zo?'
'Nee man, veel erger, man, op mijn lever!'
'Oh?'
'Ja, dat kenje wel segge, oh! Maor ik sit der wel mee.'
'Wat voor vlek dan?'
'Nou, se dochten dat het, je weet wel, K. was, maar dat was gelukkig niet sau!'
'Phf, opluchting toch man, maar wat is het dan wel?'
'Se denken, die fokking magoggems, dat ik te veel vreet man! Maor ik vreet helemaal geen ene moer, eigenlijk!'
Ik keek bewonderend, nu ja, met verbazing naar zijn buik. Ik, voorzichtig: 'Maar je bent wel wat aan de zware kant, toch, denk ik, misschien, geloof je niet?' (GEEN KLANTEN AFSCHRIKKEN, werd ons geleerd. Ook tijdens de Oud Griekse en de Sanskriet opleiding)
'Nee jonge, dat is niet van het vreten, ik vreet amper geen ene moer. Ik drink wel eens een pilsie, maor dat is suipe weet je, dat is geen vreten! Ik snap die dokters niet, da's toch niet logies, man?'

Tja, ik stond in dubio. Ik was mijn hele carrière 'ziekenpa' bij de Marine geweest en had, hoewel na jaren ander werk te hebben gedaan, nog steeds wel het nodige besef over voeding en dat soort zaken paraat. Maar om dat nu te gaan zeggen en vertellen? Ik had nog werk zat. Ik wenste hem beterschap, verdween naar mijn afdeling en zag hem even later langs lopen met zijn wagentje. Hij had alleen een half bruin en een stuk kaas in zijn kar. En een doos met 24 blikken halve liters PIEP!
Ik wenste hem een prettige wedstrijd en opeens schoot me iets te binnen dat ik g/c (gabber/collega) A. nog moest vertellen. Maar dat verhaal was een beetje "strange". Ik had iets op de buis gezien, de vorige avond. Ik had een bekende gezien. Maar, hoewel ik er van overtuigd was, dat het een bekende van ons beiden was, wilde ik toch even polsen bij de collegae, nu ja, die paar die er nog zijn, na de leegloop naar het andere filiaal, of zij het toevallig ook gezien hadden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo geïnteresseerd ben in Tv. Nu ja, ik had die zondagmiddag Milaan-San Remo gevolgd, maar dat is geen Tv, dat is cultuur. (Een wielerwedstrijd, dames) Maar die avond was er rond 1930 geen ene moer te zien. E. had helemaal andere dingen te doen, ze ging bellen met haar ma en met een van de meiden, dus ik zapte en zag een programma waarvan ik van het bestaan niet wist.
Ondertussen zat ik wat te lezen en te denken over wat dingetjes. (Nee, gewoon nare dingen, de belasting troep en het gedoe met de DIGID en zo. Ondertussen was er dat Tv programma, waar men schreeuwerig aankondigde (het was BNN, herinner ik me) dat er een item was over een mevrouw die uit de kleren ging, een item had over een voetballer en een item over auto's. "Kijken, dus", schreeuwde de puberale presentator. Nou nee, dacht ik. Maar goed, je blijft hangen, toch? (Seks, auto's en voetbal, weet je nog?) Dus zag ik opeens een hele stevige mevrouw, maar dan ook een hele stevige mevrouw, die in 'der bloot gat', zoals de Vlaming zegt, foto's van haar 'bloot gat' liet maken. De puberale man zegt nog:
'Jij, (bij BNN is iedereen je en jij heb ik vaak door) wilt je bloot en pikant en '...... ' laten fotograferen?'  Ja, dat wilde ze. 'En je hebt een eigen fotograaf?' Ja, die had ze. Ik ben geen schrijver van toneelstukken, maar nu zou ik moeten schrijven:
Komt van links op. Een stevige man, gekleed in jeans en een houthakkershemd. Grote digitale camera voor de buik
Stem reporter: U bent de fotograaf?
Man, die opkwam: Inderdaad
Vrouw: Ja, dat is hem, hij heet M..'
Man: Hoi, ik ben M..
Ik: Fokit dat is M.., dat is die chauffeur, die moeilijke, die saggerein!

M. maakte heel veel opnames van die mevrouw!

Heeft dat nu iets met gevoelens van vrouwen te maken gehad? Nee, niks, maar jullie hebben dit stukkie wel gelezen!
=morgen ga ik weer even verder. De reacties van de collegae en zo. Nee, morgen heb ik het niet meer over gevoelens en lieve woordjes, het wordt Harde Sex=

Rare logica, (ode aan Amstelveen?)

Logica, logisch, logisch redeneren zijn een aantal woorden die ons, Nederlanders, in de mond bestorven liggen. Denk hierbij aan de grote man van Ajax, JC. Ik geloof dat de woorden: 'Da's logisch' of varianten daarvan in elke tweede zin van hem worden gebezigd. Maar wat betekenen die woorden eigenlijk en: let op, ik ga nu wat les geven. Nu ja, het is in ieder geval geen Mokums woord, dan zou het als "laugiesj" worden gespeld, nee het komt, en jullie, slimmeriken weten dat natuurlijk, uit het oude Grieks. Nee, niet het Grieks van de zoveel miljard die er van ons belastinggeld naar dat land gaan of van het Grieks van Melanie Mercourie, of Demis Roussos, nee het komt uit het oude Grieks zoals wij, vakkenvullers van De Keten dat hebben moesten leren tijdens onze drie uur durende cursus: "hoe leer ik vakken vullen in drie uur tijd en ook nog eens in het Grieks." In de voortgezette cursus, een week later, leren de  vakkenvullers ook nog eens Sanskriet, overigens!

Logica betekent: "De kunst van het beredeneren", logisch betekent: "de rede betreffend" (en dat heb ik wel uit het woordenboek) maar in ons spraakgebruik betekent het natuurlijk domweg: 'ja, ja, dat snap ik ook wel, da's logisch'. Ik bedoel maar, zo om te zeggen. Nee, ik ben geen pedant mannetje dat met zijn wijsheid te koop loopt, ik praat zelfs met mensen als FM's en zo. Ik heb zelfs met lager geplaatst personeel gepraat en dat is een hele opoffering!
Grappig bedoeld. So, do not get your knickers in a twist.
Nee, dit is allemaal een beetje slap ge OH en misschien wel wat cynisch hoor, (daar wordt ik door een paar iemanden die meelezen, van beschuldigd) maar waar het om gaat is dat heel veel mensen en heel veel klanten vaak, maar ook de nodige collegae, dingen kunnen zeggen of vragen, die op zo'n moment volkomen helder en logisch in je brein aankomen, maar dan opeens, na even nadenken jouwer zijds, een heel eigen leven gaan lijden. Ik doel hier even niet op die mannen die enige dagen terug de straat open braken, zonder enig overleg, maar op een mijnheer, die ik al tijden als klant ken en herken. Een wel heel erg opvallende mijnheer.
Hij is een voorbeeld van een mens, zoals het niet zou moeten zijn. Maar, wie ben ik om te vertellen hoe het wel zou moeten zijn? Daar ben ik te liberaal voor, daar bedoel ik mee dat ik wil zeggen: ieder mens moet zijn leven doen en organiseren zoals hij of zij dat zelf wil en in kan passen in dat leven en ja, dat doe je dus helemaal zelf en de beslissingen omtrent de manier waar op je wilt leven, zijn dus helemaal de jouwe. (De gevolgen daarvan ook, natuurlijk) Daar kan ik heel goed mee leven en mee door de bocht. Dwing me overigens niet jouw mening op, vind ik al mijn hele leven.
Nu ja, in ieder geval, zonder verdere kritiek mijnerzijds, die mijnheer ziet er niet uit. Ja, oké, wie ben ik om dat te bepalen? Nee, volgens mijn (reeds genoemde) liberale (of humanistische) principes mag die mijnheer er zo uit zien, of: er niet uitzien, zoals hij dat wil. Dat het pijn in de ogen doet, is een totaal andere story.
Ik woon in Amstelveen. Ik ga nu even over de schreef, misschien. Amstelveen is het broeinest van de VVD, (gelukkig vind ik, maar ik leg dat uit) en, nog gelukkiger, ook nog eens een broeinest van echte nette mensen, en niets van dat aftandse gedoe zoals je die in de zogenaamde chique plaatsen als Laren en Bussum of Vinkeveen of zo aantreft, maar bij ons is het echt net, zonder de geilheid en de opsmuk van de befaamde en nare, naar BN'ers riekende PC straat als Jort, Birgit, Katja of Patty en dat soort akelige idioten, die alles doen om maar beroemd te zijn. (Zoals hun ontlasting te laten zien, live) Hierbij is mijn uitleg compleet.
Maar, ieder mens heeft zijn stekkie gevonden in het leven. Er zijn mensen die heerlijk wonen in de polders, zoals in de diverse Almere's , ik had (ooit) een collega die het heerlijk vond om in Lelystad te wonen. Een andere, lieve, collega was blij in Purmerend en er zijn er die 'Domweg gelukkig in de Dapperstraat' zijn.(Maar dat is een gedicht van Bloem en nu kom ik weer pedant over natuurlijk.) Nee, het gedicht staat op het net, zoek het eens op, lees het eens door en je begrijpt wel wat ik bedoel. Het begint zo:
"Natuur is voor tevredenen of legen, 
en dan: wat is natuur nog in ons land?
een stukje bos, ter grootte van een krant,
een heuvel met wat villaatjes daar tegen."

Nee, Amstelveen is ook een zogenaamde 'broedplaats' van mensen die je nog voor laten gaan op de (rol)trap, of in de lift, een plaats waar schoolgaande kinderen op fietsen ook nog eens "sorry" zeggen als ze je (per ongeluk) blokkeren op fiets- of voet paden. Ik durf haast te beweren dat mijn stad/dorp een van de weinige steden of plaatsen van ons land is waar mensen heerlijk kunnen wonen en leven.
Maar goed, even terug naar de logica, want daar ging het uiteindelijk om en even terug naar die mijnheer die een evenbeeld is van een zaterdagse strip in het Parool. Die stripfiguur is een HELE dikke man, die, bijna onveranderlijk, zittend op zijn bank word afgebeeld, biertje in de hand, sjekkie in zijn hoofd zappend. Hij heet Bert! (Sorry B., maar het is nu eenmaal zo).  Zijn buik wordt nauwelijks bedekt door zijn T-shirt. Er is altijd een onbedekt, heel dik stuk buik zichtbaar. Stuitend! Niet bij mijn amigo en meelezer B. overigens, maar daar later meer over. Nee, niet over de buik van B., maar over de buik van B. dus, snap je?

=over de buik van B., maar eigenlijk over de logica van de mijnheer met die buik=

Efficient werken dus (deel 2)

=Dan wordt het tien uur ongeveer en dan slaat het noodlot toe en dan zie ik in beeld hoe efficiëntie niet gespeld of gespeeld wordt. Liander en Waternet komen voor de deur! Ambtenaren! Althans mensen in (semi) overheidsdienst=


Rond de klok van tienen wordt volgende vracht verwacht. Da's dan de tweede vrachtwagen van de in totaal ongeveer vijf, die die dag (en elke dag, 7/7) bij ons aan het filiaal zullen verschijnen. 'Kan dat dan niet wat minder?' hoor ik de GL stemmer (en iedere milieu actieve) roepen en ja, ik vind dat eigenlijk ook wel. Het zou allemaal beter voor de leefomgeving en voor de drukte op de wegen en de uitstoot van schadelijke stoffen zoals CO2 en zo zijn als er minder van dat drukke vooral vrachtverkeer was. Je zou kunnen verzinnen dat er maar drie volgeladen wagens per dag langs kwamen in plaats van vijf niet helemaal volle vrachtwagens. Nu is het tegenwoordig wel zo dat alle, nu ja, bijna alle, vrachtwagens in ons land met diverse filters rondrijden en dat wij het fenomeen SMOG en "fijnstof", in ons land bijna niet meer tegenkomen, dit in felle tegenstelling tot onze zuiderburen of tot de Parijzenaars, die zelfs een paar dagen nauwelijks gebruik van hun voertuigen mochten maken. Soit. Over efficiency ging het.

Rond tien uur in de morgen verwachten wij, van De Keten, zoals gezegd onze tweede vrachtwagen met verse spullen, en, voor mij belangrijk, de diepvries artikelen. Ik ga niet moeilijk doen, jullie begrijpen het zelf ook: hoe eerder mijn vracht binnen is, hoe eerder ik het werk af heb. (Ik werk tot 1200 uur, dat hadden jullie nog wel meegekregen toch?)
Maar, dinsdag rond 1000 uur, stond ik nog even wat spullen op te ruimen buiten. (Ik rookte er een sjekkie bij, maar vertel dat niet verder, als je wilt, want FM1 en idem 2 weten daar niks van dus dat moet geheim blijven, oké?) Ik zag opeens een wagen met een oplegger aankomen, van de kleine soort, overigens. Dat voertuig met aanhang stopte opeens recht voor onze winkel. De aanhangwagen had zo'n kleine dragline als last. Die kleine dragline werd afgeladen, echt helemaal recht voor onze voordeur, daar waar de klanten in en uitgaan en, voor ons werkers veel belangrijker, daar waar onze vrachtwagen over luttele (weer een mooi oud woord gevonden) tijd, ons zou gaan bevoorraden van allerlei dingen. (En van mijn DV artikelen) De graafmachine werd neergezet. Er kwamen enkele mannen bij in werk kostuum, van die moderne veelkleurige overalls aan en met helmen op. Die mannen begonnen, zonder boe of ba te zeggen of zonder enige uitleg of overleg, de straat open te wrikken en te ontdoen van de klinkers en tegels die de straat dekten, (of bedekten) of zulke woorden? In ieder geval, binnen vijf minuten was er een opening in de stoep ontstaan die je rustig een gat, sterker, een groot gat, mocht noemen. Ik zag het werk aan, zag onze vrachtwagen echter nog niet aankomen en vroeg aan de werkmensen of ze een schat zochten of zo. 'Die van Toetankhamon?' grapte ik nog, of zijn jullie de Schatgravers aan de Amstel? (Van die hele oude film, Rififi in Amsterdam? Nee, nou een oude film uit de jaren zestig, met onder andere Willy Alberti en Ton van Duinhoven.) maar nee, ze hadden van die oorkappen op onder hun helmen en gaven geen antwoord. (Waarom nu helmen op? Je werkt in de grond! Ben je bang dat een klinker uit pure verontwaardiging, omdat hij zijn laatste rustplaats verliest opeens de lucht inspringt en jou op je kop gaat treffen?)
Naarmate het gat groter en dieper werd, kwamen er meer mensen bij. Nee, geen publiek of zo, nee, van die werk figuren. Van die mannen met van die werk overalls aan en helmen op en met van die busjes met Waternet en Liander op de flanken geschilderd en zo. Collega R., helaas nu verdwenen, nee, niet in dat gat hoor, maar naar de andere locatie, verderop, die ik niet bij naam wil noemen omdat het toch wel concurrenten zijn, net als ik de stad  niet zal noemen waar die club speelt die 010 heet, vroeg nog eens wat er nu gebeurde en men, een of andere chef geloof ik, nu ja voorman, vertelde dat er iets met de kabel was of een net of een leiding. De man had een stompje sigaar in zijn mond en sprak nogal onduidelijk.
'Een hoelang dat dan ging duren?' vroegen we. 'Uren en uren of zo, tot we klaar zijn', mompelde de man met, ik geloof, een groene helm op.
FM2 kwam langs, keek en schrok. 'WTF?' vroeg hij (hij vroeg het anders hoor, hij is een nette, welopgevoede man en een voorbeeldige vader) en kreeg een antwoord als: 'Infrastructuur beheer, mijnheer, en ook het beheer van de lijnen en de kabelgoten, snel onderhoud van de gotistikke verbindingen (zoiets) en ja, dat is zo in deze stad en zo en betere en sneller verbindingen, bla, bla.'
FM2 deinsde wat terug en wist het ook even niet meer. We spraken af dat R. en ik het zouden oplossen.
Luid getoeter werd ons deel. Ja hoor, de vracht. De bekende auto in de kleuren van De Keten. Een wat verontwaardigde chauffeur, die, noodgedwongen, op de rijbaan van een van de drukste verbindingswegen van 020 (nee, gewoon Mokum, dat mag ik wel uitspreken, toch) moest parkeren, stapte uit en liep op ons toe. 'Waar mot ik nou me wage kwijt om te losse?' Ja, dat wisten R. en ik ook even niet want er stonden op dat moment zeven, 7, ik heb ze geteld, voertuigen van diverse bedrijven hun "plas op te houden" op de plek voor onze toko. Het kostte nogal wat overredings- en overtuigingskracht om al de bestuurders van al die voertuigen te bewegen om het spul ergens anders te parkeren. Maar: het gat, met van die schrikhekken, bleef. Dus moest de chauffeur met hand- en armseinen in de goede richting en naar de goede locatie worden geloodst. (Oei, ik heb het groene boekje even niet ter hand: geloodst? Ik weet het niet, Wilma: help!)
 

Een paar witregels om het gesteun, de scheldwoorden, het Gegriep en gevloek te verbloemen die aan dat lossen vooraf gingen. (Gegriep: nee, ik gebruik het K. woord niet meer. Lees nu Gegriep of G. woord. Dit als eerbetoon of -bewijs aan al die mensen, vrienden, collegae, familieleden van vrienden, die ik de afgelopen paar jaar heb zien verdwijnen ten gevolge van dat K woord.)

Een half uur later dan gewenst stonden we dan eindelijk te lossen. Met moeilijke hoeken voor de containers, met mopperende klanten en nog heviger mopperende passanten en fietsers die moeizaam de graaf machine en de grote combinatie konden ontwijken, maar eindelijk lukte het allemaal toch.
Ik ging rap aan mijn werk en het schoot goed op. Vlak voor twaalf uur was ik klaar en borg mijn spullen op en maakte "vierkant werk", zoals we in mijn vorige leven zeiden. Dat wil zeggen: ik maakte het werk af en zorgde voor netheid, zeg maar. Ik moest nog een paar containers buiten zetten en keek even naar de mannen in overalls en helmen. Het waren er ondertussen negen geworden, 9. Ik heb ze weer geteld. Acht man stonden toe te kijken, terwijl een man het graafwerk deed. Acht man met mokken koffie in hun hand, sjekkies in het hoofd, telefoons aan hun oor en opgewekt pratend over van alles.
Kijk, dat is nu pas efficiënt werken. Zeven voertuigen parkeren, negen man aan "het werk", voor een karwei dat door twee man kon worden gedaan.
In mijn uppie had ik het werk van drie man gedaan. En ik was nog op tijd op weg naar huis. Op de fiets, in het zonnetje.

Over efficient werken gesproken. Part one)

Kijk, dat het met de economie niet geweldig gaat in ons land, is een uitgemaakte zaak en daar lopen we al jaren tegen aan. Dat we, zeggen de politici, langzaam uit het dal krabbelen, dat zal wel zo zijn, maar dat merken we, de werkers, nog niet, met z'n allen. Integendeel, de crisis is ons, werkenden en gepensioneerden, nog niet voorbijgegaan. Onze salarissen zijn bevroren, onze pensioenen worden verminderd en de mensen moeten minder uren 'maken'.
In mijn geval wordt ik dus dubbel gepakt, want mijn "pensioen", wat het niet is, maar een ABP uitkering, die ik zelf heb opgebouwd, is gereduceerd maar ook mijn uren bij De Keten zijn verminderd. (Dat geldt ook voor het pensioen van E. trouwens, dus worden we drie of vier maal genaaid.) Dat is niet leuk. En dat is slechts een eufemisme. Maar goed, "we go with the flow", we bezuinigen hier en daar en al met al komen we deze crisis wel weer door. (Dat hebben we onder Lubbers en Balkenende ook gedaan en ja, we leven nog.)
Goed, maar in Superland is het natuurlijk ook crisis. Ik heb geloof ik al verteld dat iets verderop in de wijk een LIDL is geopend en dat die een beetje een drukje voor onze deur doet. Ook is er een Dirk bijgekomen en binnenkort opent ook nog eens een extra filiaal van onze winkelketen haar deuren. (Zie mijn Blog: Afscheid.)
Dus ja, er moet bezuinigd worden op de uren en op de manier van werken. Minder uren en efficiënter en meer doel gericht is de oekaze en het credo van het hogere management. Zuchtend leg je je daar dan maar weer bij neer, want je hebt, na al die jaren in het vak, zelf wel al bepaald hoe je het meest efficiënt bezig bent. En: dat staat vaak in schrille tegenstelling tot de theorie die de Bovenbazen je opleggen. Maar: die Bovenbazen (met dank aan Marten Toonder) zitten veilig verschanst in hun (al dan niet ivoren) toren op hun Bovenbazen bergplaats en komen een enkele keer in hun (mag ik het zeggen?) "Lease bakken" naar een winkel afzakken en doen daar dan hun kokmeeuw show.
(Nee, ik leg het niet meer uit. Ik schreef er al over! Oh, niet gelezen? Even heel snel dan: Kokmeeuw effect: Binnenvliegen, de zaak opvreten en de zooi onderschij... en dan weer, veel lawaai producerend, de tent verlaten)
Efficiënt zijn betekent doeltreffend zijn. Duidelijk. Dus geen geneuzel er om heen. Je werk en verder niets, begrijp ik. Geen ge oh met je collegae, geen praatjes verkopen met klanten, terwijl je je klauwen niet laat wapperen, als je met drie karren tegelijk kunt sjouwen dan doe je dat niet met een kar, je moet het overzicht behouden en al dat soort zaken. Correct. Maar dat doen we al jaren en daar ontbreekt het bij ons dus niet aan. 
Maar, af en toe wordt je op de niet efficiëntie van andere, niet tot jouw winkel/collegae/groep behorende werklui gedrukt. Het was sowieso toch al een dag met haken en ogen. Zo zijn er verscherpte veiligheidsregels bij onze Keten in werking getreden. (En terecht en goed en juist, geen discussie over, hoor!) Ik ga daar verder ook natuurlijk niet dieper op in, de vijand kan meelezen. Nee echt, ik ga daar serieus niet dieper op in. Volstaat te zeggen dat we, tijdens de openingstijden van de kluis in het filiaal niet meer alleen, nu ja, eigenlijk helemaal niet meer, buiten het pand mogen zijn. Vaak zijn we op dat tijdstip nog druk met de vracht bezig. De vrachtwagen, met chauffeur, inderdaad, staat dan voor ons pand.
"Hoe laat is dat dan?" Nee, slimmerik, dat zeg ik niet. Maar het is een tijdstip. Ja, ergens in de ochtend, dat durf ik dan wel te zeggen. Op het moment dat die kluis geopend wordt, gaan de medewerkers naar binnen, de chauffeur van de vrachtwagen klimt in zijn cabine, nadat hij de laadklep gesloten heeft, doet zijn portieren in het slot en wacht op de dingen die komen gaan. Na een x tijd, gaan de deuren weer open en gaan we verder met het lossen/laden van de vrachtwagen.
En nee, da's niet efficiënt, dat geef ik toe, maar het is voor de veiligheid. Van lijf en leden en have en goed, zeg maar.

=Dan wordt het tien uur ongeveer en dan slaat het noodlot toe en dan zie ik in beeld hoe efficiëntie niet gespeld of gespeeld wordt. Liander en Waternet komen voor de deur! Ambtenaren!=
Morgen meer over die komedie!

En ik snap het verhaal nog niet, deel 2

= maar ik werd dus voor oetl.. en racist uitgemaakt en, erger: voor auwe sjagrijn =


'Wat een vaag Blog heb je nu weer geschreven, zeg!', zei collega S. vanmorgen tegen me, terwijl we, tijdens het lossen en laden, druk allerlei karren naar binnen en buiten reden. 'Ik snapte er helemaal niets van.' 'Nou', zei ik, 'dat komt, ik snapte er zelf ook niets van, maar let op, de volgende keer is het hopelijk duidelijker.'
Dus, Sas, hierbij hopelijk een verduidelijking!


Maar goed, die mevrouw, nu ja, dat mens eigenlijk, bleef maar door toeteren over die twee Somalische collega van me. (lees het vorige Blog.) Ik weet wel dat er (ooit) een (1) Somalische jongen werkt(e) bij ons, althans ik heb dat ooit gehoord. Ik heb de man geloof ik ook een of twee maal gezien, tijdens de drukke verbouwing van een jaar terug, waarbij Alle Hens werd opgeroepen, maar we werken geloof ik alle twee zulke verschillende uren en hebben zulke verschillende diensten, dat ik me zijn naam niet kan herinneren en dat ik niet geloof dat zijn gezicht me bekend zal voorkomen. Maar, dat er twee Somaliërs tegelijk bij ons zouden werken, zou ik in ieder geval wel eens in de gangen en (winkel) paden gehoord hebben, ducht me. En zeker zou ik het gehoord hebben als er twee van die mannen met die afkomst, en dan ook nog eens collegae, in een scooter of brommerongeval verongelukt zouden zijn, of erger, dood waren gekomen. Dat zijn van die berichten die je niet ontgaan, toch? Ik bedoel, ik praat met veel collegae in de winkel en op de vloer en ik hoor het nodige van de vele chauffeurs die meerdere kerend daags langs komen met de vracht en chauffeurs zijn nogal knappe informatiebronnen. (Om niet te zeggen de roddeltantes van De Keten) Die gasten komen namelijk langs alle (ondertussen aal meer dan zestig) filialen en pikken overal het nodige nieuws en de nodige nieuwtjes op en mee. Maar ook van hen, nee, niets, geen woord, geen enkel gerucht over een (1), maar al helemaal niet over twee, Somalische (oud/ex) medewerkers die het leven hadden gelaten. Niet alleen niet van ons filiaal maar van geen enkel filiaal, werd een overlijden gemeld, al dan niet gruwelijk. Want: die chauffeurs, die eigenlijk niet in dienst zijn van De Keten, maar van diverse transportbedrijven die een transport contract met De Keten hebben, hebben een voorkeur voor allerlei sterke verhalen, waar je overigens een goede 60.000 korrels zout op moet leggen.
Ik ken(de), zoals gezegd, wel die ene Somalische medewerker, althans, ik had ooit eens een collega gezien die aan een Somalische beschrijving voldeed, (hetgeen niets met ras of racisme te maken heeft, maar gewoon omdat men het me vertelde) maar dat was alweer een jaar geleden, toen onze winkel werd omgebouwd. Dat heb ik  uitgebreid beschreven. Wel weet ik dat we ooit een "collega" hebben gehad, ook behoorlijk donker van kleur, maar meer een man uit Ethiopië, of zo, die enkele malen per dag, in de rookruimte van de kantine, een matje uitrolde en dat haar precies in de richting van Mekka legde en vervolgens, gedurende meerdere minuten, in gebed ging. Dat zoiets, in elk geval, de tijd die hij nam voor die gebeden en niet het feit dat hij bad, niet helemaal accordeerde (fraai oud woord, ja ik begin er weer aan, aan dat oude Nederland, ik vind het wel fraai) met zijn CPU, dat is het aantal Collie dat je Per Uur wegwerkt, noem het gewoon maar zijn werk, was uiteindelijk de oorzaak dat de toenmalige FM's afscheid van hem namen. Tijdens al dat bidden verzocht die man ons dan ook nog eens om die, openbare, (rook)ruimte te verlaten zodat hij in alle eenzaamheid en zonder gehinderd te worden naar zijn Heer, dioe hij anders noemde, overigens, bad. Wat we natuurlijk meteen deden. Je kent me, toch? (Is dit cynisch genoeg of moet ik nog vertellen dat ik hem en zijn matje in een vuil container heb gegooid? Hem erbij smijten was dan wel mijn streven, maar hij was net weg, helaas!)
Tja, godsdienstvrijheid is in de grondwet opgenomen, gelukkig, maar je kan het overdrijven, zoals, tjee, lezers en lezeressen, ik zit weer op de bekende praatstoel, maar zoals die maffe dominee, die beweerde dat (oud- en helaas overleden) minister Els Borst door een goddelijke straf gedood was. Want: ze had meegewerkt aan wetten op euthanasie en abortus en zo. Achterlijk! Die dooie dominee dan, niet de minister. Verbieden zulke streng gelovige mensen. Zo een dwaze verkondiger van het geloof is net zo erg als een Imam die beweert dat je vrouwen mag slaan of dat vrouwen gesluierd moeten lopen of als dominees die beweren dat vrouwen niet mogen stemmen. Ik ben nu nog heel mild, hoor in mijn meningen.

Maar goed, Sas, ze, die mevrouw, hield voet bij stuk. Nee, die jongens, die Somalische knullen, ze zwakte het woord schatjes al wat af, waren inderdaad dood. Zei ze. En: zei ze, ze stierven voor (en door) De Keten. Sterker, zei ze, ze stierven omdat ze niet meer bij De Keten mochten werken! Dat ze, impliceerde ze, uiteindelijk gestorven waren omdat ze hier niet meer mochten werken.
(Ik licht een tipje van mijn sluier op. Ik ben gek op complotten en op complot theorieën. Ik vind het heerlijk om over de JFK zaak te lezen. (JFK, voor de jeugdige lezers was een president van de USA, John F. Kennedy. Hij werd vermoord in Dallas, Texas, op 221163.Nu, vijftig jaar na zijn dood, is het onderzoek naar zijn dood eigenlijk nog steeds niet afgesloten en ik smul van al de verhalen die er nog steeds over gaan. Net zo als ik met rooie oren lees ober de vlucht van dat Maleisische vliegtuig dat een dikke week geleden totaal, maar dan echt helemaal, verdwenen is en waarover nu de fraaiste geruchten gaan. (Ja, ik vind het erg en triest, ik meesmuil, oud woord weer, niet, nee echt niet)
Maar, van de Somalische jongens en hun dood en De Keten? Ik heb geen idee!

'Goed mevrouw', zei ik tegen de steeds vervelender wordende en doordrammende dame, 'ik heb geen idee waar U het over heeft. Echt hoor, ik heb gewoon geen enkel, maar dan ook absoluut geen enkel idee'. Mevrouw was vast besloten om haar gelijk te halen. 'Ja, maar jullie winkels, jullie keten, jullie kapitalisten, jullie groot geld graaiers, jullie zijn asociale werkgevers en gaan over de ruggen van de vluchtelingen! Wacht maar tot de ... (ik mag geen negatieve reclame maken, maar ze noemde de naam van een politieke partij die mij helemaal niet gezind is, maar het woord tomaat kleeft er wel aan) .. aan de macht komt, dan zal de wereld pas ten gunste van ons, de echte werkers veranderen! (Mevrouw was overigens iemand die een uitkering genoot, had ze me ooit eens verteld)
Je bent dienaar van het kapitaal (Ik hoorde wat publiciteit van de tomaten en de kabouter partijen hierin)  en je bent een vreselijke oetl.. en een enorme racist en een vieze auwe sjagrijn. Je zit trouwens alleen maar naar me tiete te loeren, ik heb je wel door, vuile smerige viezerik dat je der bent.'

Haar 'tie..' (mocht ze die al hebben) waren overigens niet zichtbaar door de zeven lagen kleding die ze droeg. Bovendien was de ontsierende vlek in de nogal aanwezige snor op haar lip, boven dan, nogal Libido verminderend!

Ik heb haar nu al twee dagen niet gezien. Hopelijk blijft dat zo!

Nu snap ik het even niet (meer)

Dit Blog had als werktitel "ouwe chagrijn" maar dat wilde ik die collega niet aandoen. Nee, nee, grapje, het ging niet over een collega, het ging eens een keer over mij. Hetgeen verwonderlijk is, want ik schrijf zo goed als nooit over me zelf. Daar ben ik te bescheiden voor, zoals jullie allemaal wel weten, ondertussen. Nee, de oorspronkelijke titel was bedoeld omdat ik die kreet, "ouwe chagrijn", in het Mokums auwe saggerein, toebedeeld kreeg van een mevrouw. Niet zomaar een mevrouw, maar een mevrouw die nogal verward was, in ieder geval een beetje in de war leek, ofwel het totale pad kwijt was. Het verhaal ging zo, ongeveer, want ik weet het niet meer helemaal. Als trouw werknemer van ons filiaal van De Keten, bezoek die winkel, was ik druk, druk, druk, met de DV. Mijn FM2 had alvast de DV acties van de volgende week besteld en mijn FM1 had, gezien het verwachte weer, extra ijs en ijsjes en zo daar ook nog eens overheen besteld. Daarin hadden ze niet overlegd. Het netto resultaat was dat ik zes containers diepvries producten voor mijn kanis kreeg op deze, fraai weer belovende, vrijdag. Nu doe ik over een zo een container, kar in het jargon genoemd, ongeveer een half uur. Ik ben geen Einstein, ik ben geen wiskundig genie, maar een beetje rekenen kan ik wel. Dus zes karren is zes keer een half uur. Makkelijker voor jullie: dat is drie uur. Dat is berekend door Archisoplopouplos, een Griekse wiskundige die in de tijd van Pythagoras leefde en de stelling: "De helft maal twee is een hele" heeft uitgevonden en met terugwerkende kracht, heeft de filosoof en redenaar Paco Saul ook nog eens gezegd dat de helft van de tijd meer is dan een kwart van de tijd en dat, ja, daar is die Paco Saul weer eens een geweldige redenaar in en heeft goede antwoorden.
(Ik geloof dat ik ooit eens een Blog aan die vergeten, maar door mij bewonderde, filosoof ga schrijven. Hij heeft fraaie stellingen en mooie antwoorden, dit terzijde.)
Dus en want, maar, omdat, zoals Koot en Bie ooit zeiden, stond ik dus met zes van die zware en kouwe karren te loeren. Het rekensommetje doortrekkend zou het betekenen dat ik pas om 1330 klaar zou zijn met mijn werk. Nu vind ik werk geen echte straf, maar het is dan wel zo, dat ik tot 1200 betaald krijg, want (over)uren bij De Keten zijn goud waard en worden dus niet uitbetaald. Ja, je moet ze compenseren in uren op andere dagen. Maar dan ben ik dus weer drie maal een half uur, of een maal anderhalf uur, eerder pleiten en blijft mijn vracht alsnog staan. Vat je hem? Nee, het is niet zo moeilijk, jij kunt het ook uitrekenen, hoor.
Ik begon dus, al met al wat mopperig en, ja, ik geef het toe, wat chagrijnig aan mijn taak. Ik vertelde wel vaker dat er van die thermohoezen, jargon, om die karren heen zitten. Die garanderen dat de -20 graden temperatuur minimaal vijf uur wordt behouden. Maar, door die hoezen, zie je natuurlijk niet, tot je ze van de containers afhaalt, wat voor artikelen op die kar staan.
Ik had wel een mazzeltje. De acties van de volgende week, pizza's en snacks van Van Dobben, stonden over de zes karren verdeeld. Die moest ik dus niet vullen maar overstapelen op een of twee karren. Maar dat is ook een bak werk en zo. Een van mijn (hele weinige) zwakheden is, dat ik een (heel klein beetje) een controle freak ben. Nou nee, dat is gewoon echt zo en ik maak er een beetje een geintje van, maar ik ben, net als de meest ouwe marine- en leger mensen graag in beheer van de situatie. Ik had dus zes van die karren om me heen staan en ja, dan is het overzicht wel weg. Dus stapelde ik al die acties zoveel mogelijk over en bracht alvast twee volle karren naar mijn opslagruimte, diep in de buik van de winkel. Dat scheelde een hoop ruimte op de werkplek en ik ging verder. Ondertussen was ik wel diep in gedachten, moet ik zeggen.
Zoals jullie misschien weten, fiets ik ook wel eens een stukje op de racefiets. Ik zat al te bedenken welke route ik de volgende (want droge) zondag zou gaan fietsen, ik dacht wat na over een manuscript van me dat ik had aangeboden bij een uitgever en waarop ik nog een antwoord moet krijgen en zo. Helaas is mijn gehoor, met het stijgen der jaren, er ook niet op vooruit gegaan en dat, gecombineerd met het accent van de mevrouw die me een vraag stelde, droeg er ook niet aan bij dat ik als een jonge hond reageerde op de vraag die ze me stelde. Nu ja, vraag? Het was eigenlijk een verward verhaal dat ze me vertelde en waar ze een antwoord op wilde.
Oh ja, ik ken haar al jaren. Ze is een stuk of wat jaren in de veertig. Waarschijnlijk al aan de verkeerde zijde van die leeftijd. Ze is niet al te groot, heeft een wat verwilderd uiterlijk en is niet al te appetijtelijk. Dat mag, je hoeft geen schoonheid te zijn, of een adonis zoals ik, zeg ik dan maar bescheiden, maar je kunt, wilt, als vrouw, zeg ik dan maar seksistisch, je toch wel een beetje presenteren?
Maar deze mevrouw doet daar niet veel moeite voor. Heur haar hangt sluik langs haar schedel, make-up of lippenstift of dingetjes die vrouwen nodig hebben zijn haar boodschappentas nooit ingegleden en een continue koortslip achtig aandoende vlek heerst al tijden op haar onderlip. Nee, ik oordeel niet over haar uiterlijk, verre is dat van mij.
Maar, ze ziet er warrig uit en zo gedraagt ze zich ook. Ze rommelde, zoals gewoonlijk, wat in het vis vak, zoals ik dat altijd noem. Ze heeft katten die ze tonijn steaks voert en ze neemt wekelijks een paar van die verpakkingen mee. Toen schoot ze me aan. 'Weet jij wat er met die Somalische schatjes van mij is gebeurd? Ik hoorde dat ze doodgereden waren door een scooter. Bij jullie voor de deur. Het waren twee schatjes, hoor. Ze werkten bij jouw in de winkel. Wat is er met hen aan de hand? Kan ik ze nog eens zien, denk je?'

=Ik was verward, gaf even geen antwoord en hoorde van haar dat ik een auwe sjagrein en rassenhater was.=

Reincarnatie van een FM (een ouwe en misschien flauwe?)

Over het algemeen heb je, als je een baan hebt, een 'iemand', die boven je staat. Ik noem dat voor het gemak maar even zo, een iemand. Het kan een man of een vrouw met de nodige capaciteiten zijn, maar het kan ook een geweldige achte...., oh nee, ik mag niet vloeken, maar het kan ook een hele en dan ook totale nobody zijn, die verpakt is in de sekse van man of vrouw. Vaak worden die mensen aangeduid met hun achternaam maar dan wordt die naam wel voorafgegaan door een drie letter woord. Ik noem maar even: "die k.. van een Jansen, die l.. van een Dekker", of soms met langere woorden die dan als voorvoegsel worden gebruikt en die dan vaak ook nog met een k...  beginnen. Soms eindigen die woorden op een muziek instrument als -viool, soms met een verpakkingsmiddel als -zak. Er zijn natuurlijk ook mensen die een beetje thuis zijn in het dierenrijk en die de k.. laten eindigen op hommel. Dat is overigens een heel nuttig beestje uit de orde der vliesvleugeligen. (Ze staan bekend onder de naam Bombus, overigens.) In de taxonomie worden ze vermeld als grotere bijen. En inderdaad: zo leer je nog eens wat op je vrije avond, toch?
Maar goed, we hebben, allemaal, onze chefs boven ons staan in de hiërarchie van de wereld. Zelfs, als je de lijn doortrekt, heeft Rutte een chef boven zich en heeft de koning, (ik mot der nog steeds aan wennen, aan dat woord, na al die jaren koningin te hebben gebruikt, net als aan het begrip Zr. Ms. schepen, als het over de marine schepen gaat, waar we niet meer zoveel van hebben overigens), een chef(in) boven zich. (Ja, mannen, wees even eerlijk! Wie is de baas thuis, nu ja, anders, wier deelt de lakens uit? Lakens waar wij dan weer de bedden van mogen op maken?) Dus is Maxima dan eigenlijk de baas in ons land? Nou, nee, want Maxima heeft een moeder en die is dus de schoonmoeder van onze koning en ja, we hebben allemaal schoonmoeders of gehad, toch? En nee, geen flauwe grappen meer over Hang-Kreng-Hang, of Gadot-Gadot, nee, flauw allemaal.
Maar goed, een ieder van ons werkenden, heeft over het algemeen een chef boven zich. Zoals gezegd: je kunt met hem/haar over de vloer/door de deur of niet. Vaak is dat ook gewenning, natuurlijk. Met mijn huidige (directe) chef, moesten we, beiden, even wennen. Even aftasten en dat duurde even, maar die verkenning is gebeurd en het gaat goed nu en we kunnen door deuren en bochten.
Maar er zijn andere situaties te bedenken hoor. Je kent ze allemaal wel, die chefs die alles op alles zetten om hun doelen te bereiken en vaak zijn die doelen een voor die mensen naast hogere rang, zoals dat in keurig marine jargon heet. Vaak gaan dat soort mensen, bijna altijd gewoon eikels M/V (hoewel dat laatste vrij moeilijk is), zoals de Mokumer zegt, door roeien en ruiten om dat doel te bereiken. Omdat ik een heel groot deel van mijn leven zelf leidinggevende ben geweest, weet ik, uit ervaring, dat je heel veel fouten kunt maken in dat werk.(zelf ben ik altijd vrij "low profile" geweest wat mijn carrière betreft, denk ik achteraf en zonder spijt.
Kijk, mijn maatje en meelezer B, zei altijd dat je niet de populaire pi. van de dag hoeft te zijn, om leiding te geven en da's natuurlijk ook zo. Maar! Je moet wel trachten om je mensen te motiveren en dat doe je beter door sympathie en empathie te tonen naar de mensen. Enfin, als je zelf wat ouder wordt, kijk je ook nog wel door de opstelling van leidinggevenden heen, hoor en zie je dat het vaak onzekerheid is van de 'leidinggevende' of 'wannabee leidinggevende.' Maar hoe dan ook, er zijn chefs en chefs.
Ik had er ooit een waar ik niet zo mee door die bochten en deuren kon. Een gedreven man, die alles tot in de puntjes wilde hebben, wat zijn goed recht was natuurlijk, sterker nog, het was zijn werk. Maar het liep allemaal wat uit de klauwen, eigenlijk. Zoals altijd was er steeds meer werk, steeds meer taken, steeds minder tijd. Ik kreeg op een bepaalde morgen zo veel opdrachten van hem dat zelfs een werkbij er niets meer mee kon. Niet alleen  het aantal taken, maar ook de verschillende locaties van die taken lagen nog al veel en ver uiteen. Ik zou zeker vier paar handen en twee paar benen hebben moeten hebben om dat allemaal te kunnen in de paar uur die me waren toegewezen om het te doen. Langzaam werd ik het beu. Op een gegeven moment schoot ik hem aan. Hij zat in het kantoor. (De Keten grap: waar is een chef als je hem niet kunt vinden? In het kantoor, natuurlijk, waar anders?)
Ik vroeg hem, beleefd, of hij even tijd had. 'Joh, ja, natuurlijk, wat is er?' 'Geloof je in reïncarnatie?' vroeg ik hem. Keulen en donderen, bepaalde neus uitwerpselen zien branden, dat zijn allemaal uitdrukkingen van of over hoe iemand verbaasd kan kijken. Nou, een dergelijke uitdrukking zag ik ook op zijn gezicht! 'Hoezo dat?' vroeg hij. 'Nou', antwoordde ik gevat, 'omdat ik er wel in geloof namelijk.' Zijn wenkbrauwen stegen naar zijn haargrens. 'Eh?', bracht hij uit. 'Ik geloof namelijk dat jij in een vroeger leven een brandweerwagen bent geweest, je weet wel, zo een rode, met alles er op en eraan. In Sesamstraat hebben ze het er vaak over.' (Niet dat hij het begrip Sesamstraat al zou kennen, dat was iets te hoog gegrepen qua IQ, maar ik probeerde het.) Zijn wenkbrauwen waren nu zo hoog, dat je die alleen wel eens ziet in een Suske en Wiske stripverhaal, namelijk een dertig centimeter boven zijn haargrens. 'Eh, wat en hoezo?', was het intelligentste wat hij uitbracht. Ik maakte het verhaal af:
'Nou ja, het enige wat jij kunt zeggen is: Doedit, Doedat, Doedit, Doedat. En dat hoor ik heel vaak van brandweerwagens.'

Hij vond het niet erg grappig, ik eigenlijk ook niet, want ik had het geintje gejat, maar het kwam wel goed door. Dus.
Een ouwe en een flauwe, maar wel waar.

Muziek/Muzak en iets over collegae, 3!

=over de rustgevende en tot kopen uitnodigende muzak=

Zoveel mensen, zoveel (muziek) smaken. Van mijn gabbertjes A. en R. weet ik dat die twee totaal uit elkaar liggende smaken hebben. A. houdt van Hollands en zijn favorieten zijn Marjan Weber, BZN en Frans Bauer en Helmut Lotti maar R. is helemaal gek op zo hard mogelijke rock/trash, als Lordi, Rammstein, kortom als het maar geluid of lawaai maakt, ook al slaat het nergens op. Maar misschien haal ik de namen door elkaar, hoor, dat kan. Er is trouwens nog iets wat de mannen verbindt: ze zijn allebei dertigers, hebben allebei ongeveer tegelijkertijd een eerste kind gekregen en dat waren overigens ook nog eens hele leuke en knappe meiden en de moeders, die hun partners/echtgenotes zijn, zijn dat, echt waar, ook nog eens. Er is ooit eens een voetbal coach geweest en ik weet niet meer of het nu JC was of Rinus Michels of Ernst Happel, die zei dat mannen die meiden maakten, watjes waren. Nu ja, zoiets dan. Niet dat mijn collegae watjes zijn of softies of zo, nee, dat beweer ik helemaal niet. Maar ja, ze hebben wel allebei dochters, hè? Dus, ja, denk er maar even over na! (Ik heb bijna alleen maar zonen, natuurlijk.) Bovendien gaat de stelling: de lelijkste kerels hebben de mooiste vrouwen, ook in hun geval weer op. Ik heb dan ook wel een bijzonder knappe vrouw, overigens, maar dat is een uitzondering op de regel, natuurlijk, want ik moet de vrouwen....
Nee, da's allemaal flauwekul. Het zijn twee aardige mannen, fijne collegae en hele trotse en goede vaders en liefhebbende echtgenoten/partners en ik vind het hartstikke leuk om af en toe eens met hen te praten over hun dochtertjes en dan, gelijk opgaand, ook over onze kleindochter, die van dezelfde leeftijd is ongeveer als die dochtertjes. Grappig eigenlijk. In drie families, leven drie meiden van dezelfde leeftijd die elkaar misschien ooit zullen ontmoeten. Niet in 'the real world' natuurlijk, de geografische afstand daarvoor is onlogisch, maar in ieder geval wel op de sociale media. Dat is eigenlijk helemaal geen vreemd idee, want je kunt het je een beetje voorstellen zoals dat ooit gaat lopen. Er is een onderzoek gedaan, nog niet zo lang geleden, over mensen en kringen, met een i en niet met een e, en daaruit bleek dat 1/5e van de wereldpopulatie elkaar "kende", in ieder geval kennissen van kennissen en zo had die elkaar kenden en zo.
Vaag, maar wel waar, schijnt het.

Nee, het ging aanvankelijk niet over mijn gabbertjes of over de (klein-) kinderen en zo. Ik wil het wel even hebben over de Muzak en al de andere nare troep die ze over je uitstorten in winkelcentra.
Feit is dat muzak je rustiger maakt. Het rijmt niet voor niets op Prozac. Ja, een beetje een bruuske draai in het zo vrolijk voortkabbelende gesprek, maar ik wilde nog even het gesprek op dat vorige onderwerp brengen. Een van mijn vorige blogs ging daarover. Er is natuurlijk niet voor niets gekozen om mensen die zooi voor te schotelen. Dat heb ik al uitgelegd. Ga zelf maar even na. Thuis zet je je eigen muziek aan,al dan niet. Voor mij geldt het niet. Ik heb niet veel met muziek en ik ga nu een stelling opwerpen die me een heleboel vijanden gaat bezorgen, dus: "farewell Web, farewell Blog, farewell Friends."

Ik vind niets aan en ik heb helegaar nix met muziek! (Ik lees liever.) Ik vind het (bewust) luisteren naar muziek een vervelende en tijdrovende bezigheid. Ik vind dat luisteren naar muziek de plaats inneemt van de gesprekken die je zou kunnen voeren met (selecteer zelf): Vrienden*/geliefden*/kinderen en kleinkinderen*/maten*/familieleden* en nu vergeet ik er een hele hoop. (In de tijd dat er een of ander nummer wordt gedraaid, lees ik tien pagina's van een boek.) Maar, je wordt bedolven onder die muziek en de -zak. (Het lijkt heel veel op de motoren terreur die elk voorjaar over ons neerdaalt en die vreselijke ronkende stink krengen die ons, fietsers, wandelaars, dan weer terroriseren met hun stank en geknetter.)
Winkels en winkelcentra zijn er voorbeelden van, maar zet een willekeurige Tv of radio zender op. Hetzij in je voertuig of bij je thuis, het is allemaal geluid. Ga een kroeg/cafetaria/Chinees restaurant/take-away/McBurger, noem het maar op, binnen en die vreselijke muziek overvalt je. Je hebt er geen zeggenschap over. Je moet en je zult het horen.
Ik heb het nog niet eens over de meuk die je op de Tv over je heen gegoten krijgt, overigens, al die programma's over de 'beste stemmen' van ons land en zo. En als het nou nog wat was? Maar het is allemaal niks, helemaal niets, nul en nada! Maar, en dat is het erge, het wordt allemaal overgoten met een sausje van: Dit is de nieuwe ster aan het muzikale firmament, of: De nieuwe Gordon/Joling/Dries of what ever. En nee, met klassieke muziek, daar heb ik ook heel weinig mee. Dus ik ben niet elitair,ik hou gewoon niet van muziek en dus al helemaal van die vreselijke mengvorm tussen treiteren en lawaai die Muzak genoemd wordt.
Maar: je doet er geen ene r.. aan, helemaal niets. Net als aan het motoren terrorisme dat elke lente weer begint en waarvan de voorstanders dan zeggen dat zij ook recht hebben om op de polderweggetjes te rijden en dat wij: fietsers en wandelaars, dan maar van de openbare wegen af moeten gaan.
Tja, terreur is dichter bij dan je denkt!

Even over iets heel anders!

Ja, maak me gek. Wat me nu weer overkomt! Make me crazy! Ik zou het vanavond even verder hebben over Delon en Dalida en muzak en zo, maar dat mot maar effe wachten. Ik loop namelijk heel vaak tegen een gek fenomeen aan. Ik weet niet of jullie dat herkennen, maar ik weet dat E. er ook geregeld mee te maken heeft. Der zijn allemaal fraaie woorden en termen voor geloof ik. Parallelle wereleden of hypersynchroniteit of zo, maar hoe dan ook, het is en blijft een vreemd verschijnsel en soms wat onrustbarend ook nog.
Wat het is? Nou, het volgende. Ik heb het zo vaak meegemaakt dat ik er al vaker over wilde berichten, maar het kwam er nooit zo van of ik dacht dat het toeval was, maar het was zo vaak toevallig dat het geen toeval meer kon zijn of ik moest toevallig een toeval hebben gehad of zo, volg je nog?
Het is het volgende: Je zit lekker thuis, hebt de radio of de Tv aan en je luistert met een half oor en/of een half oog, als dat al kan, dat halve oog dan. Toevallig heb je hebt een boek/blad/krant/blaadje/folder in je hand en je leest het al dan niet vluchtig door. Je (al dan niet halve) oog of halve oor valt op, ik noem een zijstraat: turfsteken in Drenthe.
Ja, een gek ding of voorbeeld, maar het moet ook wat vaag zijn want anders valt het je niet op, dat wat ik wil uitleggen. De grap gaat niet op met namen en feiten als Poetin/De Krim/Rutte/belazerd worden (slecht voorbeeld, die laatste twee, want hetzelfde woord dan wel begrip) of over bezuinigingen en zo. Nee, die woorden komen dermate vaak voor in het radio- of Tv nieuws dat ze eerder een vast deel uitmaken van de gesprekken dan een uitzondering zijn, zoals het genoemde voorbeeld, turf steken in Drenthe.
Nee, het valt alleen op als het ergens overgaat. Over woorden of begrippen die je niet vaak hoort. Dus je zit in het bovengenoemde drukwerkje te lezen en je oog valt op het onderwerp over dat turfsteken. Op dat moment treedt die 'toevalligheid' in. Op dat moment stapt het onderwerp op het medium dat je beluistert of bekijkt opeens over naar een reportage over: turfsteken in Drenthe.

G..samme, denk je, dat is toevallig. Een dag later vraagt je meisje, die even een kruiswoord oplost aan je: een ander woord voor (ik noem maar weer wat) een volgetuigd drie mast zeilschip te noemen. Achteloos zeg je: 'fregat'. Op dat moment meldt de mijnheer of mevrouw van het nieuws, dat je net hebt aangezet, dat het fregat Holland thuis is gevaren na een missie in Afrika. (Bij de weg: waar zijn al die berichten over die Somalische piraten gebleven? Ik hoor er niet veel meer over. Of zijn al die gasten nu gasten van ons strafrechtstelsel geworden?)
Ik heb hopen voorbeelden van dat soort zaken dus. Vandaag was het wel heel erg prijs. E. en ik volgen al jaren een Belgische Tv serie. (oké, oké een soap, maar een goeie, een hele goeie.) Daaraan voorafgaand kijken we altijd een stukje van een soort Hond bijt man, op zijn Vlaams en dat programma heet: Allemaal beroemd. In dat programma zat een (kort) onderwerp over een café uitbater in het plaatsje Ichtegem. De man heeft al jaren een groot portret op de voorgevel van zijn Staminee hangen. Van een coureur, ene Richard Depoorter. De jonge en hele talentvolle coureur (2 maal Luik-Bastenaken-Luik gewonnen) kwam heel tragisch (en onder verdachte omstandigheden) om het leven tijdens de Ronde van Zwitserland. Vermoedelijk kwam hij ten val en werd overreden door een (zijn?) volgauto. Die dan ook nog eens terug reed om te kijken wat er was gebeurd. (Of zo.)
Goed, ik had, zeker weten, blijkt later, het verhaal ooit eens gelezen, maar dat moet jaren her zijn. In ieder geval, de soap is afgelopen, wij babbelen wat, E. gaat nog even een wasje draaien en ik ga de kat verzorgen. Insuline en een hapje. Ik loop langs mijn boekenkasten en heb zin om het boek dat ik momenteel lees terug te zetten, het 'trekt op niets.' Een boek van Michael Chrichton, Micro, maar het pakt en boeit niet echt. En dan gebeurt het! In die boekenkasten heb ik een behoorlijk aantal planken waarop mijn wielren boeken staan. Een goede 120 of zo. In andere kamers van ons huis heb ik ook nog eens dat getal aan fietsboeken staan of liggen. Ik sla een willekeurig boek open. Het heet De Flandriens
en is geschreven door Herman Chevrolet. (Nee, zo heet 'ie echt van achteren.) Dus een willekeurig boek uit, in dit geval 120 of zo wielerboeken, maar in die boekenkasten en op de planken staan al gauw een, nou ja, bescheiden blijven, kleine duizend boeken. 
Goed, dat boek. Ik sla het open, op een echte, maar dan ook volkomen echte willekeurige pagina. Mijn  oog valt meteen op een naam. Nee, geen Turfsteken in Drenthe, maar op de naam Richard Depoorter.

Ja, en? Lekker belangrijk! Nee, is het ook niet. Maar het is wel een heel toevallig toeval niet dan?
Wie van jullie, hooggeleerde lezers van deze Blogs heeft daar een uitleg voor?
Bovenaan een foto van de jonge man.