Ja, het is nu echt zomer en er is zelfs een officiële hittegolf. Er wordt natuurlijk al weer steen en been geklaagd en vooral door mensen die er niet zo goed 'tegen kunnen.' Ik heb het al geschreven dat ik er blij mee ben. Het enige nadeel van deze temperaturen is dat ik, die in een vrij koele omgeving werk en dan ook nog werk doe bij temperaturen van min twintig, een enorme knal voor mijn hoofd krijg, elke keer dat ik dat hoofd weer buiten de buitendeur van het pand waar ik werk steek. Maar er zijn dus mensen die absoluut niet tegen de warmte kunnen. Daar heb ik alle begrip voor, hoor. Niet iedereen is gezegend met 'Spaans bloed' dus niet iedereen verteert de warmte evengoed. Dus dan worden de lontjes van die mensen vaak heel kort. Waar ik over het algemeen een grap of zo kan maken tegen mensen wordt het nu een beetje op mijn woorden letten.
Er is een klant waarvan ik denk dat die een 'stille knijp' heeft. Een geheim café zeg maar. Die man haalt elke week tientallen kratten bier van het soort en merk dat we net die week in de aanbieding hebben. Ik maak dan een joke met hem: waar is het feestje, hoe laat kan ik langs komen, serveer je er ook wat te knabbelen bij, kortom van het soort flauwe opmerkingen die je nu eenmaal maakt, als je iemand wat kent. Hij maakt een even flauwe opmerking terug en we lachen wat en gaan ons ieders weegs. Vandaag niets van dat alles. Op mijn opmerking van iets in de geest van: 'Hoe laat mot ik er zijn, voor het feestje?', kreeg ik een snauw en een grauw. 'Leuk is anders, eikel, verzin eens iets?' Ja, gelijk had hij wel natuurlijk, het is allemaal van beide kanten wat flauw. Niet dat ik daar van onder de indruk kom hoor, niet echt, maar ja, je bent in een dienende omgeving en de klanten betalen mijn loon, dus I go with the flow, zeg maar.
Maar, soms zijn mensen echt onuitstaanbaar. Gisteren was er dus een 'dame' die een van onze actieproducten wilde hebben: Kwekkeboom kroketten en wel de rundvlees variant. Nu waren we, ik had heel veel vracht en had van FM1 een assistent gekregen, behoorlijk druk, maar als eerste vul je natuurlijk de dingen die in de aanbieding zijn. Het mannetje dat me hielp was druk bezig met het uitpakken en vullen van die 'kureketten' zoals Sonneveld het later noemde. Mevrouw drong bij me aan een pak aan haar te geven. Ik had zelf net een doos ijs in mijn klauwen en vroeg of ze even de tijd had tot ik de verpakking leeg had. Je laat, behalve voor 112 dingen, je werk toch niet zo maar uit je poten vallen? De dame ontplofte. 'Dat duurt nog een kwartiers, denk je dat ik daar tijd voor heb?' vroeg de gepensioneerde tachtiger.
Ik liet dus, helemaaal pissed, mijn werk uit mijn klauwen pleuren en de doos ijs raakte helaas net niet haar tenen. Ik greep een doos kroketten, die een halve meter van haar af lag en vroeg of het zo goed was. Geen blik keurde ze me waardig. Stuk chagrijn, denk je dan. Maar het komt waarschijnlijk door de hitte, hoor. Mensen kunnen er gewoon niet tegen en krijgen, zoals ik al zei, vaak een korte lontje. Zelfs tachtigers, zoals ik vandaag, zaterdag merkte.
Op zaterdagmorgen doen E. en ik een beetje op tijd onze boodschappen voor het weekend. Voor de 'stampede' aan, zeg maar. Toevallig was ik vandaag solo. E. had nog dingen te doen voor de middag. Ik liep mijn winkeltjes, bakker, krantenman en zo af en belandde bij mijn lokale super. Een 'blauwe'. Daar bedoel ik geen Indische jongen mee, maar een Appie. We hebben in Amstelveen natuurlijk diverse AH's, waar zijn ze niet, maar ook een Jumbo en een paar C1000's. (LIDL en Aldi beschouw ik niet echt als supers. Het zijn tegenwoordig, ik heb het even over LIDL, wel aardige toko's trouwens.) Nee, we hebben helaas geen VOMAR en geen 'De Keten' in onze stad. Nu is de grootgrutter uit de Zaanstreek natuurlijk een hele grote speler en een topstore. Ze hebben een mooi aanbod maar een duur aanbod maar, hoor je vaak, een arrogante bemanning. In mijn lokale blauwe valt dat overigens 100% mee, hoor, maar ik ken de mensen van de vloer daar al wat langer en kijk toch, door mijn vak, er wat anders tegen aan.
Maar hoe dan ook. Ik sta in de rij voor kassa zeven, gerund door een vakantie kracht, een leuk jong ding, en er heeft een mevrouw voor me nogal wat producten op de band gelegd zodat ik moet denken aan dat liedje van, helaas wijlen, Robert Long. Hij staat in de rij voor de kassa, er is een mijnheer voor hem die zoveel neerlegt dat hij heel lang moet gaan wachten en hij vervloekt de man in alle toonaarden. (Beschaafde Tango, Google het, het is zo leuk!) Maar, ach het is zaterdag en ik heb me een werkvrije en ook een fietsvrije dag toegedacht. Dat laatste is niet moeilijk. Bliksem klieft de hemel en donderslagen lijken de Slag bij Waterloo na te spelen. Achter me schuift een mijnheer op leeftijd aan met een half liter blik Red Bull, dat hij uit zo'n koeling dingetje gepakt heeft. Ik vraag of hij even voor wil en dat wil hij. Maar zonder woord van dank. 'Nee hoor, geen dank', mompel ik nog. De kassière scant het blik en zegt liefjes: 'Een euro vijftig, mijnheer!' 'Nee, nee,' zegt de tachtiger, 'nee, er staat 92 cent!' 'Nou, misschien met een bonuskaart?', zegt het jonge ding beleefd. Die heeft hij niet en ik zeg dat hij die van mij wel even kan gebruiken. Maar niets. Gewoon 1,50 euri. Hij is helemaal total. Vloekt tegen het jonge ding en zegt dat hij het niet pikt. Ik vertel hem dat zij er niets aan kan doen, dat hij niet op haar moet foeteren, maar hij wil op hoge poten de FM spreken. Ik bied aan om even naar het koelkastje te lopen om naar de prijs te kijken maar de 'octogenarian', zoals de Engelsman zegt, is buiten zichzelf en heeft een rood aangelopen en opgeblazen hoofd. Het jonge ding heeft er heel veel moeite mee. Misschien haar eerste dag op het werk? Het koelkastje staat op een meter van de kassa. Het is in tweeën gedeeld door een tussenschot. Aan de ene kant liggen blikjes Red Bull, aan de andere kant liggen halve liters Spa blauw. Er zijn twee prijskaartjes op de koeling geplakt.
Red Bull euro 1,50, Spa Reine 0,92 euro.
De senior beent heel kwaad weg.
Warmte doet vreemde dingen met mensen, begrijp ik.
zaterdag 27 juli 2013
dinsdag 23 juli 2013
Het is zuchten en zweten 1
Eindelijk, eindelijk gelukkig, de (hopelijk) eerste hittegolf van het jaar. Ik ben blij, ik ben verheugd en functioneer geweldig.Ik ben gek op dit warme weer. Dat heeft, denk ik, te maken met het feit dat een hele verre voorvader van mij een Spanjaard was. Leg uit, Lucas, we willen dat weten. Nou, lieve Bloglezers/lezeressen, het zit zo. We hebben ooit een tachtigjarige oorlog gehad tegen de Spanjaarden. Vanaf 1568 tot 1648 probeerde ons, tot het protestantisme bekeerde land, wat toen nog de verenigde zeven provinciën waren, zich los te maken van het juk van het Spaanse (katholieke) koningshuis. Willem de zwijger, prins van Oranje en zo, weet je nog? Het moet ook in die dagen geweest zijn dat er een Spaanse soldaat met de troepen optrok naar Heiligerlee, waar hij bij de befaamde Slag bij betrokken was. Gewond geraakt in de slag zakte hij af naar een gehucht in de veen- en moerasstreek in de buurt van Stadskanaal en dook daar onder. Later werd dat het plaatsje Gasselternijveen. Hij werd verliefd, trouwde, werd protestant en kreeg hopen kinderen, waarvan de familie van mijn moederskant nog zijn achternaam draagt: Luis. Luis, ja, net als dat ding dat in (schaam) haren woont. De naam 'Luiz' is natuurlijk een bekende voor- en achternaam in Spanje. (De verhalen werden mooier en mooier. Opeens was het een Spaanse Don en ook nog een generaal.) Goed, dat zou, volgens de familielegende de oorzaak zijn van de soms wat ongepaste trots van het Spaanse (voor)ouderbloed van onze familie. (Ik weet het, ik heb ook nog een staartje van die trots,soms helaas). Maar hoe dan ook, ik kan vreselijk goed tegen de warmte. (In Spanje geen onbekend begrip.) Natuurlijk, ik zweet ook, en voel de temperatuur, maar, zoals ik al schreef, ik functioneer goed, sterker, ik functioneer optimaal. 'Ja, dat snap ik', krijten jullie, 'je werkt in zo'n koele Super.' Waar, zo waar, sterker, ik werk op de diepvriesafdeling van zo'n toch al koele super. Maar, daarnaast doe ik meer, hoor. Zo zorg ik, in de uren voor het opengaan van de toko, dat de voorkant, de entree, zeg maar, helemaal schoon is en opgeruimd. Dat is zwaar werk. De hitte van de nacht ligt nog over de drukke Middenweg, waar het pand gevestigd is. Het drukke verkeer met zijn uitstoot maakt het er ook niet echt koeler op. Ik help mee lossen en laden van de vrachtwagens die hun spullen komen brengen en lege spullen komen halen. Dat gebeurt over het algemeen in een fel zonnetje, zelfs al in de vroege ochtend, dezer dagen. Daarna, maar ook daarvoor, rond vijf uur in de ochtend, fiets ik op de snelle 'kromme stuur' fiets van en naar huis. Ook in de (te) weinige vrije tijd die ik heb, fiets ik veel en graag. Afgelopen zondag heb ik nog een dikke vier uur in het zonnetje doorgebracht en ik vond het zalig. Ik haalde man na man en vrouw na vrouw in en hoorde ze puffen van de hitte. Nee, laat het maar zo blijven tot aan de kerst, heerlijk.
Maar het nadeel van warm weer is dan weer, goh, hoe verzin je die rijm? Het doet me even denken aan het volgende grapje: Man tegen vrouw: Ik wil het even hebben met je over het weer. Wanneer doen we het weer? Nu ja, het nadeel is dat veel Nederlanders niet tegen de hitte kunnen. Hitte? Warmte. Ik heb in het Suez kanaal varend vijfenvijftig graden meegemaakt. Dat vond ik wel wat warm.
Maar, ik functioneer dus oké. Helaas geld dit niet voor vele van mijn collegae. Omdat het in de winkel natuurlijk heerlijk koel is, 22 graden of zo, is het aanlokkelijk om in de winkel te blijven als de 'tweede' vrachtwagen met dertig of vijfendertig containers voorrijd. Dat is minstens een half uur buiten werken, in aanmerking genomen dat de chauffeur ook nog eens retour vracht mee moet nemen. De smoezen om je dan aan het lossen (en laden) te onttrekken zijn legio. Dus stond ik vandaag, rond tien uur in de ochtend, alleen 'achter de klep', zoals dat heet. Maar, die vlieger gaat niet op, natuurlijk. Eens onderofficier, altijd onderofficier. Ik zocht de betrokkenen maar eens op. 'Joh, kom je helpen, het is ook jouw vracht, toch?' De aflulmotoren werden aflul turbines. Nee, want: bestellen, druk, werk, opruimen, nog vracht staan, nee, kan niet heb nog dat te doen.' Ik gaf opdrachten, bulderde en brulde, maar niks. Ja, het zijn natuurlijk NUKUBU's, he?
Dan wordt het leven heel simpel, toch. 'Ok man, dan niet. Maar dan komen alleen maar mijn diepvriescontainers in de winkel en de rest neemt de chauffeur weer mee.' Een beetje bluf van mijn kant, maar ik meende het wel. Ik vroeg aan Bart, de chauffeur van dienst, of hij mee wilde werken en dat deed hij graag. Hij is een man naar mijn hart. Geen gelul, eet gebak van Krul, zoiets. Hij zette mijn vier karren met diepvries op de klep en sloot zijn wagen af. Ik zeulde de karren naar mijn afdeling, hoopvol nagekeken door de mannen van de afdelingen die het allemaal zo druk en zie boven hadden, om te zien of hun groente, zuivel, kaas of vleeswaren ook naar binnen werden gereden. Nee, dus. Op hun vragen aan Bart, waar hun vracht dan wel bleef zei hij: 'Nou, die neem ik maar mee terug. Niemand helpt die ouwe met lossen (op dat ouwe kom ik persoonlijk bij Bart nog terug, maak je geen zorgen), dus ja, dan los ik alleen zijn vracht. Die ouwe is al bij de FM om dat uit te leggen.'
Een 'stampede' vertrok naaar het kantoor van de FM en weer gingen zesentachtig aflul superturbo's aan. Dat ze me niet alleen wilden laten staan, maar ja, druk, druk, druk en zo. FM1 liet zich niet lijmen. 'Je hebt nog drie minuten om te lossen. Zo niet, plaats ik je over naar Zuid Oost!' Zuid Oost is het echte putje van de wereld en helemaal voor De Keten.
Het duurde iets langer. Ik had Bart geen retour vracht meegegeven, natuurlijk. Ik wist dat de 'anderen' dat zouden moeten doen.
Populair, ik? Nee, maar daarvoor ben ik ook niet aangenomen, natuurlijk. Vriend Bert zei altijd dat hij er niet voor was om de 'Populaire pik van de dag' wedstrijd te winnen. En daar had en heeft hij gelijk in natuurlijk.
Maar het nadeel van warm weer is dan weer, goh, hoe verzin je die rijm? Het doet me even denken aan het volgende grapje: Man tegen vrouw: Ik wil het even hebben met je over het weer. Wanneer doen we het weer? Nu ja, het nadeel is dat veel Nederlanders niet tegen de hitte kunnen. Hitte? Warmte. Ik heb in het Suez kanaal varend vijfenvijftig graden meegemaakt. Dat vond ik wel wat warm.
Maar, ik functioneer dus oké. Helaas geld dit niet voor vele van mijn collegae. Omdat het in de winkel natuurlijk heerlijk koel is, 22 graden of zo, is het aanlokkelijk om in de winkel te blijven als de 'tweede' vrachtwagen met dertig of vijfendertig containers voorrijd. Dat is minstens een half uur buiten werken, in aanmerking genomen dat de chauffeur ook nog eens retour vracht mee moet nemen. De smoezen om je dan aan het lossen (en laden) te onttrekken zijn legio. Dus stond ik vandaag, rond tien uur in de ochtend, alleen 'achter de klep', zoals dat heet. Maar, die vlieger gaat niet op, natuurlijk. Eens onderofficier, altijd onderofficier. Ik zocht de betrokkenen maar eens op. 'Joh, kom je helpen, het is ook jouw vracht, toch?' De aflulmotoren werden aflul turbines. Nee, want: bestellen, druk, werk, opruimen, nog vracht staan, nee, kan niet heb nog dat te doen.' Ik gaf opdrachten, bulderde en brulde, maar niks. Ja, het zijn natuurlijk NUKUBU's, he?
Dan wordt het leven heel simpel, toch. 'Ok man, dan niet. Maar dan komen alleen maar mijn diepvriescontainers in de winkel en de rest neemt de chauffeur weer mee.' Een beetje bluf van mijn kant, maar ik meende het wel. Ik vroeg aan Bart, de chauffeur van dienst, of hij mee wilde werken en dat deed hij graag. Hij is een man naar mijn hart. Geen gelul, eet gebak van Krul, zoiets. Hij zette mijn vier karren met diepvries op de klep en sloot zijn wagen af. Ik zeulde de karren naar mijn afdeling, hoopvol nagekeken door de mannen van de afdelingen die het allemaal zo druk en zie boven hadden, om te zien of hun groente, zuivel, kaas of vleeswaren ook naar binnen werden gereden. Nee, dus. Op hun vragen aan Bart, waar hun vracht dan wel bleef zei hij: 'Nou, die neem ik maar mee terug. Niemand helpt die ouwe met lossen (op dat ouwe kom ik persoonlijk bij Bart nog terug, maak je geen zorgen), dus ja, dan los ik alleen zijn vracht. Die ouwe is al bij de FM om dat uit te leggen.'
Een 'stampede' vertrok naaar het kantoor van de FM en weer gingen zesentachtig aflul superturbo's aan. Dat ze me niet alleen wilden laten staan, maar ja, druk, druk, druk en zo. FM1 liet zich niet lijmen. 'Je hebt nog drie minuten om te lossen. Zo niet, plaats ik je over naar Zuid Oost!' Zuid Oost is het echte putje van de wereld en helemaal voor De Keten.
Het duurde iets langer. Ik had Bart geen retour vracht meegegeven, natuurlijk. Ik wist dat de 'anderen' dat zouden moeten doen.
Populair, ik? Nee, maar daarvoor ben ik ook niet aangenomen, natuurlijk. Vriend Bert zei altijd dat hij er niet voor was om de 'Populaire pik van de dag' wedstrijd te winnen. En daar had en heeft hij gelijk in natuurlijk.
woensdag 17 juli 2013
Even heel stil
Je kent het wel. Je woont in de ene buurt, werkt in een andere buurt en je kent de mensen in beide omgevingen vrij aardig. Als je nu in een openbare instelling werkt, zoals een postkantoor, oh nee, die bestaan niet meer, maar in een bank of in een Super, dan leer je langzaam aan je vaste klantjes kennen. Heel vaak zijn dat de wat oudere mensen, senioren, noemt men dat tegenwoordig. Die zijn over het algemeen meer 'winkeltrouw' zoals het jargon dat noemt en nemen, al dan niet noodgedwongen, wat meer tijd om te winkelen. De jeugd is de jeugd, snel en druk en met van alles bezig. Ze hebben smartphones die ze uitgebreid raadplegen tijdens het shoppen. Niet om een boodschappenlijstje te bekijken, hoor, maar om al het nieuws en al de nieuwtjes te bekijken die diverse apps (geen idee hoe de spelling is, app's?) aan hen doorgeven. Dat geeft niet, zo werkt dat, maar aan de 'ouwe lullen' van mijn generatie geeft dat af en toe wel eens een raar gevoel. Zo heb je, (of is het had je? Ik zie ze niet zo veel meer, namelijk) de Blackberry. Dat is/was zo'n telefoon waarbij je een driehoekig stuk in je oor stak en zo kon luisteren en praten zonder een telefoon aan je oor te houden. Ik zag die dingen een jaar of wat geleden voor het eerst. Ik dacht dat de drager van dat ding een of ander vooroorlogs gehoorapparaat in had. En, ik hoorde ook allemaal mensen tegen zich zelf praten, dacht ik. Maar nee, ze hadden hele belangrijke gesprekken vis die Blackberry. 'Ik ben nu in de Super, nee, hoor, ik neem de tram van vijf over en waar ben jij? Oh, op het toilet.'
Maar zo zijn mijn 'ouwetjes' niet hoor. Nee, dit is heel erg oneerbiedig, nee, mijn senioren. Maar toch, waar is waar, die groep zonder allerlei gadgets begint bij de ongeveer huidige vijftigers. Wel heeft een ieder tegenwoordig een of meerder mobile telefoons geloof ik en dat is heel erg handig, weet ik uit ervaring. Maar de echte wat oudere mensen lopen met een boodschappenlijstje de winkel door.
(TIP: als je boodschappen gaat doen: maak zo een lijstje. Ga je op de bonnefooi naar je super dan gooi je, bekend verschijnsel, allemaal dingetjes in je kar die je een hoge rekening opleveren, maar die je niet echt nodig hebt. Neem de proef op de som maar eens.)
Ik ken mijn vaste club mensen dus ook. Ik schreef er als eens een paar keer over. Ik werk nu een jaar of zeven, geloof ik, alweer in dit filiaal. Het valt dan op dat je sommige mensen opeens niet meer ziet. Niet dat je klokt hoe laat of hoe vaak iemand voorbijkomt, natuurlijk, maar, vooral de mensen waar je wat mee hebt, ja, dat valt dan wel op.
Zo ook die mevrouw en mijnheer die dagelijks een rondje doen. Het zijn zeventigers. Zij is een beetje een muis. Ze is niet knap (meer) is nog wel slank en loopt, na een val en een gebroken en niet goed geheelde enkelbreuk in een vorige winter, met een stok. Hij is joviaal, ziet er goed en gezond uit, geen buik om van te spreken en ook geen gelaatskleur die op hoge bloeddruk wijst of zo. Hij heeft altijd een vriendelijk woord, maakt een babbel, slaat kwink en is gewoon een aardige vent. Zij is ook aardig, maar, stiller. Haar man compenseert dat dus. Ik had hen al even niet gezien, maar ja, nogmaals, ik heb geen tijdklok, natuurlijk.
Ik breng net wat naar buiten als ze binnenkomt, alleen. Nog steeds met haar stok en nu pakt ze in haar eentje een winkelwagentje en duwt die, wat moeilijk lopend, voort. Nou ja, hoe gaat dat? Ik wil net een geintje maken. 'Is hij zo vervelend dat hij niet mee mocht?' of zoiets. Maar, waarom, ik weet het niet, maar ik slik die opmerking meteen in. Voor ik haar kan begroeten wenkt ze me. 'Goh, ik ben blij dat ik U even zie. Weet U, mijn man is een maand geleden opeens overleden. Acute hartstilstand. Ja, hij ging vaak 's avonds na het eten even op bed liggen. Hij las dan even wat en sliep een half uurtje. Nou, toen die avond dacht ik, wat duurt het lang voor hij beneden is. Ik ging naar boven om hem te roepen en hij was al dood. Tja, mijn schoonzoon was net bij ons en die is ook gaan kijken en heeft nog geprobeerd te reanimeren, maar nu ja, nee, niets. Toen heeft hij de 112 gebeld en der stond politie en brandweer en een ambulance, maar nee, niks baatte meer. En ik heb geen afscheid kunnen nemen, weet U, dat doet zo vreselijk veel pijn.'
"Met stomheid geslagen. Kent U die uitdrukking?" zou dominee Gremdaat zeggen en dat was ik ook. Ik werd heel, heel stil en haalde mijnheer naar boven in mijn herinnering. Jees, nee, he. Wat erg. Na 45 jaar samen opeens geen afscheid meer van elkaar kunnen nemen. Ik vertelde het aan collega Joke en ook zij was aangeslagen.
Ik nam me heilig voor om, hoe druk of gestrest ik ook ben, elke keer dat ik de deur uitga even 'afscheid' van E. te nemen. Je weet maar nooit wat er gebeurd.
Maar zo zijn mijn 'ouwetjes' niet hoor. Nee, dit is heel erg oneerbiedig, nee, mijn senioren. Maar toch, waar is waar, die groep zonder allerlei gadgets begint bij de ongeveer huidige vijftigers. Wel heeft een ieder tegenwoordig een of meerder mobile telefoons geloof ik en dat is heel erg handig, weet ik uit ervaring. Maar de echte wat oudere mensen lopen met een boodschappenlijstje de winkel door.
(TIP: als je boodschappen gaat doen: maak zo een lijstje. Ga je op de bonnefooi naar je super dan gooi je, bekend verschijnsel, allemaal dingetjes in je kar die je een hoge rekening opleveren, maar die je niet echt nodig hebt. Neem de proef op de som maar eens.)
Ik ken mijn vaste club mensen dus ook. Ik schreef er als eens een paar keer over. Ik werk nu een jaar of zeven, geloof ik, alweer in dit filiaal. Het valt dan op dat je sommige mensen opeens niet meer ziet. Niet dat je klokt hoe laat of hoe vaak iemand voorbijkomt, natuurlijk, maar, vooral de mensen waar je wat mee hebt, ja, dat valt dan wel op.
Zo ook die mevrouw en mijnheer die dagelijks een rondje doen. Het zijn zeventigers. Zij is een beetje een muis. Ze is niet knap (meer) is nog wel slank en loopt, na een val en een gebroken en niet goed geheelde enkelbreuk in een vorige winter, met een stok. Hij is joviaal, ziet er goed en gezond uit, geen buik om van te spreken en ook geen gelaatskleur die op hoge bloeddruk wijst of zo. Hij heeft altijd een vriendelijk woord, maakt een babbel, slaat kwink en is gewoon een aardige vent. Zij is ook aardig, maar, stiller. Haar man compenseert dat dus. Ik had hen al even niet gezien, maar ja, nogmaals, ik heb geen tijdklok, natuurlijk.
Ik breng net wat naar buiten als ze binnenkomt, alleen. Nog steeds met haar stok en nu pakt ze in haar eentje een winkelwagentje en duwt die, wat moeilijk lopend, voort. Nou ja, hoe gaat dat? Ik wil net een geintje maken. 'Is hij zo vervelend dat hij niet mee mocht?' of zoiets. Maar, waarom, ik weet het niet, maar ik slik die opmerking meteen in. Voor ik haar kan begroeten wenkt ze me. 'Goh, ik ben blij dat ik U even zie. Weet U, mijn man is een maand geleden opeens overleden. Acute hartstilstand. Ja, hij ging vaak 's avonds na het eten even op bed liggen. Hij las dan even wat en sliep een half uurtje. Nou, toen die avond dacht ik, wat duurt het lang voor hij beneden is. Ik ging naar boven om hem te roepen en hij was al dood. Tja, mijn schoonzoon was net bij ons en die is ook gaan kijken en heeft nog geprobeerd te reanimeren, maar nu ja, nee, niets. Toen heeft hij de 112 gebeld en der stond politie en brandweer en een ambulance, maar nee, niks baatte meer. En ik heb geen afscheid kunnen nemen, weet U, dat doet zo vreselijk veel pijn.'
"Met stomheid geslagen. Kent U die uitdrukking?" zou dominee Gremdaat zeggen en dat was ik ook. Ik werd heel, heel stil en haalde mijnheer naar boven in mijn herinnering. Jees, nee, he. Wat erg. Na 45 jaar samen opeens geen afscheid meer van elkaar kunnen nemen. Ik vertelde het aan collega Joke en ook zij was aangeslagen.
Ik nam me heilig voor om, hoe druk of gestrest ik ook ben, elke keer dat ik de deur uitga even 'afscheid' van E. te nemen. Je weet maar nooit wat er gebeurd.
maandag 15 juli 2013
Ramadan, ook vakantietijd, dus rustig
Het is al weer even geleden dat ik een berichtje schreef over De Super, over mijn winkel. Maar ja, dat is wel te verklaren allemaal, want mijn aandacht, lees mijn Blogs, waren meer gericht op het fietsen en natuurlijk met name op de Tour de France, (Over de TDF, lees op www.lucasfietst.blogspot.nl/) Niet dat het werk niet doorging hoor, of zoiets. Maar het is hoogzomer en de vakanties zijn losgebarsten en tevens is de ramadan uitgebroken. De ramadan is de jaarlijkse maand van vasten en bezinning voor onze islamitische medemens. Gedurende die maand en dat is dus een 'maan' periode, van echt vier weken, mogen de gelovigen tussen zonsopgang en zonsondergang niets doen van wat het leven zo aangenaam maakt. Eten, drinken, roken, seks. Nee, nee, ga niet steigeren, ga niet in de ankers of in de hohouwers, dit is geen afzeik stukje, maar de constatering van een feit. Van een feit dat een bepaald geloof bepaalde regels en bepaalde redenaties heeft. (Dat die niet altijd nageleefd worden is niet zozeer aan het geloof dan wel aan de verkondigers van dat geloof te wijten. Ik bedoel hiermee de Dominees: nee, kinderen mogen niet worden ingeënt, Imams: homo's mogen worden gediscrimineerd, Priesters: abortus is taboe, Rabbi's: de rol van de vrouw is ondergeschikt, etc. Ja, ik weet het, ik begeef me op glad ijs, want ik ben geen theoloog en ik schop misschien tegen de schenen van sommige van mijn lezers aan. Trouwens, over dat vasten, dat kennen we ook in de RK kerk, hoor.)
Die vasten periode wordt dan afgesloten met het carnaval, zoals dat in het moslim geloof geschied met het Suikerfeest. Ik sprak een vrouwelijke collega, een Marokkaanse van afstamming maar helemaal vernederlandst, die toch aan dat vasten doet. Omdat het nu hoog zomer is en dat dan betekent dat je heel vroeg in de ochtend moet eten en dan ook weer heel laat in de avond pas weer kunt eten, vroeg ik haar of dat ging. 'Nou ja', zei ze, 'dat eten, ach dat gaat. Maar dat ik niet kan roken, man, oh man.' Ik sympathiseerde mee. Ja, niet roken! Vervelend.
Maar ondertussen, het is ook nog vakantietijd, is het in de winkel wel heel stil, hoor. Ja, de vaste klantjes komen hun dagelijkse dingetjes halen en we trekken nog steeds nieuwe klanten. Dat weet je aan het feit dat de nieuwe klant vraagt naar dingen die de wat 'oudere' klant al of nog weet. De 'vaste prik' dingen zeg maar. Koffie en thee, bier en fris, kaas en zoutjes, kortom de dagelijkse dingen. Nieuwe klanten moeten daar naar zoeken en dus vragen ze het eerder en ook naar heel veel dingen waar ik zelfs naar moet zoeken!
Maar daar is dan die ramadan. De periode waar de meeste van onze klanten van islamitische afkomst overdag onze winkel mijden. Niet omdat we een anti moslim winkel zijn, integendeel, maar juist door de tijdstippen die we open zijn. Die medemens komt pas na het zinken van de zon naar buiten en gaat dan, massaal shoppen. Vooral slaan ze bladerdeeg in. Want, als je overdag niet eet, moet je de gemiste calorieën dan wel in de avond compenseren. Bij de islamitische vrouwen is er in deze periode niets van: kookgemak of, ff snel een pak in de magnetron, nee, er wordt elke avond uitgebreid gebakken en gekookt. Vooral heel veel zoete dingen. Dus wordt er heel veel bladerdeeg gekocht. Dus speel ik in op die gedachte en laat heel veel bladerdeeg in kopen.
Dat verdwijnt als de bekende sneeuw voor de ook heel bekende zon.
Althans, tot het jaar voor de crisis. Nu gaat het allemaal wat moeilijker. Ik heb volle schappen met bladerdeeg, maar de klanten blijven wel weg. Gelukkig heb ik mijn waterijsjes nog. Dat loopt wel goed.
Die vasten periode wordt dan afgesloten met het carnaval, zoals dat in het moslim geloof geschied met het Suikerfeest. Ik sprak een vrouwelijke collega, een Marokkaanse van afstamming maar helemaal vernederlandst, die toch aan dat vasten doet. Omdat het nu hoog zomer is en dat dan betekent dat je heel vroeg in de ochtend moet eten en dan ook weer heel laat in de avond pas weer kunt eten, vroeg ik haar of dat ging. 'Nou ja', zei ze, 'dat eten, ach dat gaat. Maar dat ik niet kan roken, man, oh man.' Ik sympathiseerde mee. Ja, niet roken! Vervelend.
Maar ondertussen, het is ook nog vakantietijd, is het in de winkel wel heel stil, hoor. Ja, de vaste klantjes komen hun dagelijkse dingetjes halen en we trekken nog steeds nieuwe klanten. Dat weet je aan het feit dat de nieuwe klant vraagt naar dingen die de wat 'oudere' klant al of nog weet. De 'vaste prik' dingen zeg maar. Koffie en thee, bier en fris, kaas en zoutjes, kortom de dagelijkse dingen. Nieuwe klanten moeten daar naar zoeken en dus vragen ze het eerder en ook naar heel veel dingen waar ik zelfs naar moet zoeken!
Maar daar is dan die ramadan. De periode waar de meeste van onze klanten van islamitische afkomst overdag onze winkel mijden. Niet omdat we een anti moslim winkel zijn, integendeel, maar juist door de tijdstippen die we open zijn. Die medemens komt pas na het zinken van de zon naar buiten en gaat dan, massaal shoppen. Vooral slaan ze bladerdeeg in. Want, als je overdag niet eet, moet je de gemiste calorieën dan wel in de avond compenseren. Bij de islamitische vrouwen is er in deze periode niets van: kookgemak of, ff snel een pak in de magnetron, nee, er wordt elke avond uitgebreid gebakken en gekookt. Vooral heel veel zoete dingen. Dus wordt er heel veel bladerdeeg gekocht. Dus speel ik in op die gedachte en laat heel veel bladerdeeg in kopen.
Dat verdwijnt als de bekende sneeuw voor de ook heel bekende zon.
Althans, tot het jaar voor de crisis. Nu gaat het allemaal wat moeilijker. Ik heb volle schappen met bladerdeeg, maar de klanten blijven wel weg. Gelukkig heb ik mijn waterijsjes nog. Dat loopt wel goed.
dinsdag 9 juli 2013
De zomer barst los
Het is nu de achtste juli, een maandag. Een maandag zoals elke maandag. Ik begin de dag dus met het puin te ruimen van de collegae die het weekend gewerkt hebben en er zich met een 'Jantje van Leiden' hebben afgemaakt. Kennen jullie die uitdrukking nog? Een Jantje van Leiden? (Het heeft niets met: "Jantje zag eens pruimen hangen, oh als eieren zo groot" te maken, hoor. Een kinderliedje van Hieronymus van Alphen, trouwens, om jullie maar even wat geleerdheid bij te brengen!) Maar ons Jantje van Leiden is wat we tegenwoordig de Franse slag zouden noemen. Als je in Frankrijk komt, of er geweest bent, schijn je te moeten weten waarom dat is. Maar, ik ben het vorige jaar nog in La Douce geweest en ik heb van die 'slag' niet veel mee gekregen. In tegendeel. Ik vond, ik ben er veel vaker geweest, en vind het nog steeds een land waar de mensen nog tijd voor je hebben, waar je supers hebt die, naast een geweldig aanbod, een hoge service graad hebben en waar de klanten nog als klanten behandeld worden. Dan hebbie ook nog van die kleine winkeliertjes, zoals in Station d' Oz. Waar je een broodje haalt, (goh wat een verschil met ons water stokbrood), een fles wijn, wat bier, olijven en charcuterie, nu ja, noem maar op. Die mensen maken een praatje, zeggen: 'O la la', als ze horen dat je een Hollandais bent en alleen maar naar hun land komt om een of ander berg te gaan beklimmen op je fiets en vinden het leuk dat je zo goed mogelijk probeert hun taal te lu...., te spreken en het zijn al met al leuke mensen. (Goed, chauvinistisch zijn ze, ze kletsen alleen Frans, maar ja, dat weten we.)
Over dat Jantje van Leiden en de Franse slag: even een zijstapje en nee, ik ben nog niet aan het gedoe van de super toe. De Fransen zeggen, of zeiden, dat Syfilis, (hopelijk weet je NIET) de Spaanse ziekte was. De Spanjolen zeiden dat het de Engelse ziekte was en de Engelsen zeiden dat het de Franse ziekte was. Wij, Nederlanders? Nee, wij hadden die ziekte nooit, natuurlijk. Daar waren we te rechtschapen voor en we liepen die ziekte natuurlijk niet op, want we geloofden in de Here. Net als mazelen, daar doen wij ook niet aan, toch? En als onze kinderen die krijgen zal dat dan wel een terechte straf van de Here zijn, zeker?
In ieder geval, het is nu acht juli, avond. Sinds een week is de zomer echt in volle hevigheid uitgebroken. Ik heb afgelopen zondag een goede acht uur op mijn fiets gezeten in aangenaam gezelschap. Vrienden Frits en Paul en ik deden een lange tocht. Dat wreekt zich deze morgen en als ik naar het werk fiets en met helemaal opgeblazen, 'dikke' benen langs de Amstel een duikertje over moet!
Ik kom dus met redelijk dikke 'poten' op het werk en doe mijn vaste rondje over de afdeling. Nou ja, zoals gezegd, het resultaat: het wordt weer puinruimen. Ik doe mijn best, maak er wat van en heb al lang in het snotje dat al mijn ijsjes, de duurdere soorten als de Magnums en de twee liter bakken schepijs van Ola, twee soorten, inbegrepen al weer helemaal op zijn en de lege schappen lachen me toe als tandeloze monden. Hoewel ik in mijn vorige Blog nog liep te mekkeren dat de mensen van het hoofdkwartier verdulleme eens naar buiten moesten kijken om te zien dat het snert en zuurkool weer was, ben ik nu, achteraf, toch wel blij dat ze zoveel van die ijs meuk hebben afgezonden. In een uurtje of wat heb ik ongeveer drie containers, jullie hebben ze wel eens gezien bij je lokale super, met ijs en aanverwante artikelen, leeg gemaakt. Aanverwante artikelen? Daar bedoel ik die kant en klare ijsblokjes mee. Die verkopen wij in zakken van 1 liter. Voor 79 cent per zak.Mensen die gaan BBQ'en of aan strand, in achtertuin of in de volkstuin hun tenten opslaan, gebruiken die voor gevroren ijsblokken om ze in hun koelboxen te leggen of om in teilen te gooien en daar dan bier, rosé en wit in te koelen. 79 cent per zak, 't is niks, natuurlijk. Maar, denk ik altijd, als je weet dat leidingwater 91 eurocent kost, dan wordt het toch prijzig. 91 cent voor 1 kubieke meter water dus, is dus 91 cent voor 1000 liter water. (prijzen bij benadering, hoor). In zo'n zak zitten dan, laten we zeggen 25 blokken ijs. Dus heb je al gauw 10 zakken nodig om de teil enigszins te vullen en dan praat je over bijna acht euro handel. Ja, ik vind het best hoor. Koop alsjeblieft, voor ons is het gouden handel, natuurlijk. Want: je gaat naar De Keten voor ijsblokken, maar je haalt er ook meteen Bier, rosé en wit en misschien ook je BBQ vlees en toebehoren. (Ja, het valt me nu ook op dat ik bier met een B schrijf!). Maar, voor die acht euro, heb ik dus bijna, ik doe niet flauw, ik rond naar beneden af, 7000 liter leidingwater. Als je nagaat dat een 'gemiddeld' gezin 120 liter water per persoon per dag gebruikt, wordt die grap toch wel duur. Laten we uitgaan van een gezin van zes pax, dan verbruik je dus ongeveer 720 liter water per dag is dus 7000 liter voor tien dagen! En nee, natuurlijk, voor die ene keer per jaar dat je kunt BBQ'en in ons land? Gewoon doen. Gewoon ijsblokjes kopen. (Maar wel in mijn winkel, afgesproken?)
Dat ijs smelt op den duur en dat gesmolten ijs, is nu weer water, dat gooi je in de tuin en dat komt de planten ten goede, gaat zo het grondwater in en zo recycle je dus je water.
Nou ja, hoe milieubewust kan je nog zijn?
Over dat Jantje van Leiden en de Franse slag: even een zijstapje en nee, ik ben nog niet aan het gedoe van de super toe. De Fransen zeggen, of zeiden, dat Syfilis, (hopelijk weet je NIET) de Spaanse ziekte was. De Spanjolen zeiden dat het de Engelse ziekte was en de Engelsen zeiden dat het de Franse ziekte was. Wij, Nederlanders? Nee, wij hadden die ziekte nooit, natuurlijk. Daar waren we te rechtschapen voor en we liepen die ziekte natuurlijk niet op, want we geloofden in de Here. Net als mazelen, daar doen wij ook niet aan, toch? En als onze kinderen die krijgen zal dat dan wel een terechte straf van de Here zijn, zeker?
In ieder geval, het is nu acht juli, avond. Sinds een week is de zomer echt in volle hevigheid uitgebroken. Ik heb afgelopen zondag een goede acht uur op mijn fiets gezeten in aangenaam gezelschap. Vrienden Frits en Paul en ik deden een lange tocht. Dat wreekt zich deze morgen en als ik naar het werk fiets en met helemaal opgeblazen, 'dikke' benen langs de Amstel een duikertje over moet!
Ik kom dus met redelijk dikke 'poten' op het werk en doe mijn vaste rondje over de afdeling. Nou ja, zoals gezegd, het resultaat: het wordt weer puinruimen. Ik doe mijn best, maak er wat van en heb al lang in het snotje dat al mijn ijsjes, de duurdere soorten als de Magnums en de twee liter bakken schepijs van Ola, twee soorten, inbegrepen al weer helemaal op zijn en de lege schappen lachen me toe als tandeloze monden. Hoewel ik in mijn vorige Blog nog liep te mekkeren dat de mensen van het hoofdkwartier verdulleme eens naar buiten moesten kijken om te zien dat het snert en zuurkool weer was, ben ik nu, achteraf, toch wel blij dat ze zoveel van die ijs meuk hebben afgezonden. In een uurtje of wat heb ik ongeveer drie containers, jullie hebben ze wel eens gezien bij je lokale super, met ijs en aanverwante artikelen, leeg gemaakt. Aanverwante artikelen? Daar bedoel ik die kant en klare ijsblokjes mee. Die verkopen wij in zakken van 1 liter. Voor 79 cent per zak.Mensen die gaan BBQ'en of aan strand, in achtertuin of in de volkstuin hun tenten opslaan, gebruiken die voor gevroren ijsblokken om ze in hun koelboxen te leggen of om in teilen te gooien en daar dan bier, rosé en wit in te koelen. 79 cent per zak, 't is niks, natuurlijk. Maar, denk ik altijd, als je weet dat leidingwater 91 eurocent kost, dan wordt het toch prijzig. 91 cent voor 1 kubieke meter water dus, is dus 91 cent voor 1000 liter water. (prijzen bij benadering, hoor). In zo'n zak zitten dan, laten we zeggen 25 blokken ijs. Dus heb je al gauw 10 zakken nodig om de teil enigszins te vullen en dan praat je over bijna acht euro handel. Ja, ik vind het best hoor. Koop alsjeblieft, voor ons is het gouden handel, natuurlijk. Want: je gaat naar De Keten voor ijsblokken, maar je haalt er ook meteen Bier, rosé en wit en misschien ook je BBQ vlees en toebehoren. (Ja, het valt me nu ook op dat ik bier met een B schrijf!). Maar, voor die acht euro, heb ik dus bijna, ik doe niet flauw, ik rond naar beneden af, 7000 liter leidingwater. Als je nagaat dat een 'gemiddeld' gezin 120 liter water per persoon per dag gebruikt, wordt die grap toch wel duur. Laten we uitgaan van een gezin van zes pax, dan verbruik je dus ongeveer 720 liter water per dag is dus 7000 liter voor tien dagen! En nee, natuurlijk, voor die ene keer per jaar dat je kunt BBQ'en in ons land? Gewoon doen. Gewoon ijsblokjes kopen. (Maar wel in mijn winkel, afgesproken?)
Dat ijs smelt op den duur en dat gesmolten ijs, is nu weer water, dat gooi je in de tuin en dat komt de planten ten goede, gaat zo het grondwater in en zo recycle je dus je water.
Nou ja, hoe milieubewust kan je nog zijn?
donderdag 4 juli 2013
Even naar buiten kijken?
Ja, mensen, het wordt eindelijk zomer. Dat merk je wel natuurlijk? De nieuwe haring is in het land en de Tour de France is begonnen, dus dan is het zomer, weer of helemaal geen weer. Ik hang nu de sombermans uit, hoor, daar ben ik eerlijk in. Vandaag was het gewoon aardig weer. Aardig, niet meer, niet minder. Ik kwam droog over beide keren en da's al heel wat. Ook het lossen en laden, iets dat we, zoals jullie weten in de volle natuur doen, zonder enige bescherming voor de elementen. Zo zij het. Ik klaag er al niet meer over, hoor. Dus, na de door de regering opgelegde bezuinigingen en de verhoging van de huren en de steeds hoger wordende prijzen voor eten, drinken en brandstof voor het voertuig, ben ik al lang blij dat er nog geen belasting op de fiets geheven wordt. En nu maar hopen dat het kabinet dit Blog niet leest, want ik zie ze er toe in staat om het wel te gaan doen. Waarschijnlijk is het binnenkort een luxe om te douchen of adem te halen. (Om maar even te sombermansen!)
Op dus naar het Haagse Tahrirplein, zoals ik al op FB las. Geen tanks meer om ons tegen te houden, die zijn al wegbezuinigd, geen leger meer, dat bestaat al lang niet meer en Het Korps staat achter ons, dus die dertig man die na het schrappen van alle functies nog overblijven zijn op de hand van de 'rebellen! '
Maar, het is, volgens de meteorologische kalender, al vanaf de eerste juni, zomer. Dat die gevoelens niet helemaal opgaan in temperaturen, blauwe luchten en fraaie en lekkere zwoel avonden, ja, daar kunnen de weermannen van deze wereld niet veel aan doen, natuurlijk. Dus krijgen de Marco Verhoefs, de Peter Kuiper Munnekes en de Willemijn Hoeberts zelfs doodsbedreigingen omdat de zomer geen zomer is.Ja, no sh.., die dingen gebeuren, ik heb horen vertellen dat er 'kogelbrieven' zijn verstuurd naar deze mensen!
In mijn winkel en in onze keten merken we natuurlijk ook dat de echte zomer uitblijft. De clientèle, ja, ik zeg het fraai, ik weet het, is nog steeds in dikke kleding gehuld, in lange jurken en met regenkapjes op en zo. Oh nee, dat zijn de mijnheren en mevrouwen van een ander geloof, sorry.
Maar echt , bij het publiek is geen 'zomergevoel'. Je kent het misschien nog wel, van heel vroeger. Toen, het waren nog lange zomeravonden, werd er vaak een BBQ opgestart en werden er sate en schaslick en hamburgers op het hete rooster gegooid en allerlei bieren en flessen rosé en wit opengetrokken. Niets is minder waar nu. Onze omzetten blijven op dat punt vreselijk achter. De verkoop van blikken erwtensoep en bruine bonen soep blijven wel hoog.
Als "Eskimo van de wacht", merk ik dat natuurlijk ook aan de verkoop van ijsjes. Gedurende een paar warme dagen 'trekt' men mijn ijs afdeling helemaal leeg. Dat begint met de zogenaamde 'Dubbellikkers', ja, sorry, ik vind het ook een naam met een wat, laat ik het zeggen, erotische uitstraling. Maar dat zijn de goedkoopste waterijsjes die we verkopen. Daarna, als die op zijn, is het de beurt aan de 'Raketjes', dan de Splitjes, ook niet helemaal onbeladen, die naam, voor de vieze verstaander, dan, en daarna gaat al het waterijs op. Vervolgens het goedkopere schepijs en dan, ja, zo werkt dat, ook het duurdere spul.
In een periode met zomerdagen dus, wel te begrijpen. Nu hoef ik, feitelijk, niet veel aan het bestellen van al die soorten ijsjes te doen. Feitelijk, let wel. Want, ons bestelsysteem doet dat voor me. Maar, dat bestelsysteem heeft een paar foutjes.
Ik ga je.. Sh.., Vive le Velo gaaat beginnen, een Vlaams programma over de Tour. Nee, ik kijk geen Smeets. Ik kijk naar een echt programma over sport. Daar komen mensen in voor, die wel van fietsen houden, namelijk. En niet zoals het vorige jaar waar die maffe criminele advocaat Mosko met dat blonde ding, een nieuwslezeres, met van die enorme grote T..
anden, optraden.Dat stel wist niets en had niets met wielrennen. Lekkere gasten!
=later!=
Op dus naar het Haagse Tahrirplein, zoals ik al op FB las. Geen tanks meer om ons tegen te houden, die zijn al wegbezuinigd, geen leger meer, dat bestaat al lang niet meer en Het Korps staat achter ons, dus die dertig man die na het schrappen van alle functies nog overblijven zijn op de hand van de 'rebellen! '
Maar, het is, volgens de meteorologische kalender, al vanaf de eerste juni, zomer. Dat die gevoelens niet helemaal opgaan in temperaturen, blauwe luchten en fraaie en lekkere zwoel avonden, ja, daar kunnen de weermannen van deze wereld niet veel aan doen, natuurlijk. Dus krijgen de Marco Verhoefs, de Peter Kuiper Munnekes en de Willemijn Hoeberts zelfs doodsbedreigingen omdat de zomer geen zomer is.Ja, no sh.., die dingen gebeuren, ik heb horen vertellen dat er 'kogelbrieven' zijn verstuurd naar deze mensen!
In mijn winkel en in onze keten merken we natuurlijk ook dat de echte zomer uitblijft. De clientèle, ja, ik zeg het fraai, ik weet het, is nog steeds in dikke kleding gehuld, in lange jurken en met regenkapjes op en zo. Oh nee, dat zijn de mijnheren en mevrouwen van een ander geloof, sorry.
Maar echt , bij het publiek is geen 'zomergevoel'. Je kent het misschien nog wel, van heel vroeger. Toen, het waren nog lange zomeravonden, werd er vaak een BBQ opgestart en werden er sate en schaslick en hamburgers op het hete rooster gegooid en allerlei bieren en flessen rosé en wit opengetrokken. Niets is minder waar nu. Onze omzetten blijven op dat punt vreselijk achter. De verkoop van blikken erwtensoep en bruine bonen soep blijven wel hoog.
Als "Eskimo van de wacht", merk ik dat natuurlijk ook aan de verkoop van ijsjes. Gedurende een paar warme dagen 'trekt' men mijn ijs afdeling helemaal leeg. Dat begint met de zogenaamde 'Dubbellikkers', ja, sorry, ik vind het ook een naam met een wat, laat ik het zeggen, erotische uitstraling. Maar dat zijn de goedkoopste waterijsjes die we verkopen. Daarna, als die op zijn, is het de beurt aan de 'Raketjes', dan de Splitjes, ook niet helemaal onbeladen, die naam, voor de vieze verstaander, dan, en daarna gaat al het waterijs op. Vervolgens het goedkopere schepijs en dan, ja, zo werkt dat, ook het duurdere spul.
In een periode met zomerdagen dus, wel te begrijpen. Nu hoef ik, feitelijk, niet veel aan het bestellen van al die soorten ijsjes te doen. Feitelijk, let wel. Want, ons bestelsysteem doet dat voor me. Maar, dat bestelsysteem heeft een paar foutjes.
Ik ga je.. Sh.., Vive le Velo gaaat beginnen, een Vlaams programma over de Tour. Nee, ik kijk geen Smeets. Ik kijk naar een echt programma over sport. Daar komen mensen in voor, die wel van fietsen houden, namelijk. En niet zoals het vorige jaar waar die maffe criminele advocaat Mosko met dat blonde ding, een nieuwslezeres, met van die enorme grote T..
anden, optraden.Dat stel wist niets en had niets met wielrennen. Lekkere gasten!
=later!=
Abonneren op:
Posts (Atom)