=ik liep te griepen en te gallen over tv bagger=
Ik had het laatste Blog nog niet beëindigd, had nog even een drankje ingeschonken voor ons beiden en keek nog even, met de moed der wanhoop, in het programmablad. Ik had nog wat schuim rond de mondhoeken over de opinie die ik had geschreven over de bagger tv, maar zag, tot mijn enorme verbazing dat er, voor dat moment, een nieuwe serie gepland stond. Het heette Unsere Mutter en unsere Vater en dan moet je op de u van het tweede woord en op de a van het laatste woord twee van die puntjes denken. Een zogenaamde Umlaut. (Op zaterdagavond, rond half elf wordt die serie uitgezonden op Nederland twee.) Het gaat over vijf vrienden die de tweede wereldoorlog meemaken, het wordt bekeken van elk van hen uit hun perspectief en hun rol in die oorlog. (Dat 'vaders en moeders' slaat er natuurlijk op dat die jongelui de ouders zijn van, zeg maar, onze generatie, althans, laten we zeggen de door de jeugd zo verachtte en bespotte: 'grijze golf', waar E. en ik ook toe behoren.
Ik ga nu niet weer beginnen dat onze generatie vanaf hun vijftiende moest werken tegen belachelijke loontjes, dat ze geen studie-uitkeringen hadden, geen huur- of zorgsubsidies en dat ze ook nog eens verplicht in dienst moesten (de mannen) of dat ze door knetterhard werken de verzorgingsstaat van nu hebben helpen creëren. Nee, dat doe ik niet, da's flauw.
E. had verder ook niet iets bijzonders waar ze naar wilde kijken dus besloten we dan maar om naar de Duitse serie te kijken. Mijn bek viel los! Wat een fantastisch verhaal, wat een fraai acteerwerk en wat een prachtige beelden. We zaten meteen in het verhaal en ik zal die serie zeker volgen. Ja, laat het aan de oosterburen maar over om fraaie Tv/film te maken. Dat begon ooit met Fritz Lang met zijn 'Metropolis' en 'M' en later kwamen er natuurlijk die geweldige krimi's bij, zoals Tatort en Derrick. Ik sla nu, natuurlijk, het Nazi tijdperk over, waarin door goede filmmakers en -maaksters gemaakte afgrijselijk antisemitische propaganda Schei... werd uitgezonden, met als diepte punt misschien wel "Jud Suss". (Van oorsprong een boek, geschreven door een Joodse auteur en helemaal niet antisemitisch bedoeld, maar ja, propaganda?) Over Leni Riefenstahls propaganda films alleen dit: grootse beelden, fraai camera werk. NB: Ik ben niet pro nazi, absoluut niet, maar die beelden, haar meest bekende film is: "Triumph des Willens", zijn wel heel beklijvend en zouden de toenmalige machthebbers aan het denken hebben moeten zetten. Dit kan dus als je een volk opzweept! Maar nee, eerst vriendjes worden, dan zou Hitler wel inbinden. Fat chance!
(Een zijstapje, helemaal los van de vorige: mijn FM1 heeft jaren in een BMW gereden van het model: "Harry, holt den Wagen". Een klein plaatje onder het nummerbord vermeldde: "Aus der Reihe Derrick." Dat vond ik subtiele en haast niet Duitse humor.)
(Nog een zijstap: voor humor moet je bij de Britten zijn, voor goede krimi's bij de Duitsers, voor fraaie soaps bij de Belgen. Voor show bij de Italianen, voor depri makende Tv bij de Scandinaviërs en voor Bagger bij de Nederlanders.)
En zo werd het maandag en is de hele wereld een beetje het stuur kwijt. Althans, strictly speaking for me. Na een woensdag en een donderdag vrij is het vrijdag en een werkdag en dan weer weekend en dan weer maandag en dan gaat de biologische klok af en toe even van slag. De wekker gaat, oké, alweer maandag? Nee, vrijdag. Dan gaat 'ie weer en dan: oké, alweer vrijdag? Nee maandag. Maar goed, de dag zit er nu weer op, de vracht is weer weggewerkt en dan nog wat boodschappen doen. Niet veel, we doen, net als aan de Kerst, niets aan oud- en nieuw.
'Toch? Maar helemaal niets is ook zo karig. Toch? Nou ja, oké, ik neem nog wel een flesje bubbel zooi mee. Een knallende fles is ook wel weer leuk. Hapjes? Nee, man, dat doen we anders door de week toch ook niet? Ja, dat weet ik, oudejaar, ja. Nou ja, er zijn van die bakjes die moeten even in de oven, met lekker uitziende dingetjes. Nee, nu houd ik mijn poot stijf, hoor, ik ga niet koken. Ja, maar weet je, van die oliebollen die.. Oh, van de Bijenkorf? Ja, die zijn wel lekker, dat is zo. Nou, oké, maar niet te veel, hoor. Omelet? Met groenten en champignons en zo? Nee, je hebt gelijk, dat is niet echt koken, da's waar. Nee, ik ga geen oudejaarsconference kijken, nee, geen zin. Het zal wel weer Youp zijn of zo. Niet? Wie? Die? Is die om te lachen dan of alleen maar afzeik gedoe? Nou ja, we zien wel. Ja, Sisi ook weer hé? Toen ik acht was, geloof ik. Mijn eerste keer, dan. '56? Toen was ik, eh, nou ja, nog heel jong. Ja, ja, bijna net zo jong als nu, ja. Nou ik ga pitten, morgen weer een drukke dag. Trusten, ja, ik van jou, nee, kijk maar even af, trust!
En zo ga ik morgen de laatste dag van 2013 in. Pink Floyd zong ooit: (Shorter of breath) "and one day closer to death".'
Somber eigenlijk, vind je niet? Nee, hoor ik ben nu geen sombermans, maar ik ben wel heel erg blij dat december bijna voorbij is. Voor veel van mijn vrienden/vriendinnen/kennissen is het een triest jaar geweest, met het verlies van dierbaren. Of het doormaken van een slepende ziekte. Ik sta hen bij in gedachten. Maar voor sommige van die voornoemde mensen is het ook weer een prima jaar geweest, Een nieuwe partner, een ander huis een andere auto of zo.
Weet je dat vandaag de zon een minuut later is ondergegaan? Dat de dag dus een minuut langer is geworden? Ze ging vandaag om 16.36 onder en vrijdag pas om 16.40.
Het wordt lente!
maandag 30 december 2013
zaterdag 28 december 2013
Over nieuwjaar en TV bagger
Goh mensen, wat een dag weer. En nu heb ik het weer over het weer. Zoals het oude grapje van die man die zei tegen zijn vrouw: 'Ik wil het even met je over het weer hebben! Wanneer doen we het weer?'
Maar vandaag was het weer eens origineel rotweer. Het stormde, regende als een gek en ik zat gelukkig vanmorgen, "snug as a bug in a rug" in de stil voort zoevende Scenic, radio op Nederland 1 en zag dat ik wel even moest tanken. Aan de weg van Amstelveen naar Zuid Oost, voor ik dan de A2 op draai, is zo'n "self service" tankstation, waar de peut nog 'betaalbaar' is, ongeveer 1,61. Ik zat nog wat na te mijmeren over de rustige kerstdagen die we achter de rug hadden, met z'n tweeën en dacht even aan maatje B. die het kerst gebeuren doorbracht op een booreiland. Ik tankte, reed de A2, daarna de A10 op en nam de afslag naar die wijk in Amsterdam waar mijn werkplek is. Het was opvallend stil op de weg. Nauwelijks vrachtverkeer en het aantal wagens van hen die geen vrije dag hadden kunnen opnemen deze vrijdag, was te tellen, als je tot honderd kunt tellen, in ieder geval.
Eenmaal omgekleed, inspecteerde ik de afdeling en die voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Een ple.... zooi van de bovenste orde. Toen ik dinsdag middag weg ging, was de hele afdeling, waren alle kasten en alle bakken, helemaal vol maar nu heerste er een trieste leegte. Ik vulde, ruimde en deed de restanten en dacht dat het wel een rustig dagje zou worden. Qua klantenbestand was dat ook zo. Tot een uur of tien was er slechts een kassa open en de kassière had uitgebreid de tijd om haar nagels te vijlen en haar lippen te stiften, zo stil was het in de toko. Tot mijn hele grote schrik kreeg ik toch een heleboel vracht binnen. Artikelen die ik al in viervoud binnen had gekregen, de dagen voor de kerst. Ik heb ooit wel eens verteld over onze bestel formule. De bestellingen worden automatisch gedaan aan de hand van wat je verkocht hebt die dag, maar dat is logisch. Maar, wat helemaal niet logisch is, is dat de 'computer', noem ik het maar even, denkt te moeten gaan leveren, wat die 'computer', in ieder geval het geautomatiseerde systeem, denkt dat je nog gaat verkopen! Een computer die denkt? Ik moet het nog meemaken. In ieder geval, ons systeem had beslist dat onze huisdieren ook kerstdiners hadden en ik werd overspoeld door dierenvoeding in soorten en maten. Wat moet je daar nu mee! Maar, schijnt het, rond de feestdagen worden alle artikelen die besteld worden door het systeem met 20% verhoogd. Dus ook de dierenvoeding! Kijk, voor bitterballen en kroketten of voor ijs en ijstaarten begrijp ik dat wel. Maar voor lams- en runderhart? Pens of vlees brokken? No way, toch?
(Op dit systeem is al jarenlang kritiek, hoor, van hoog tot laag, maar het schijnt te duur te zijn om een nieuw of verbeterd bestelsysteem aan te schaffen?!) Rond half twaalf, nieuw rooster, ging ik weg, nog een halve kar aan een collega achterlatend, die het eigenlijk ook wel druk genoeg had, maar ja, rooster is rooster, nietwaar?
Hebben jullie dat nu ook, deze week? Ik ben af en toe even het pad kwijt, en niet van de ingenomen alcoholische versnaperingen, maar domweg omdat de kerstdagen in het midden van de week vallen en je de vrijdag daarna nog een gewone werkdag hebt? Maar, bedacht ik eenmaal thuis, we moeten nog de boodschappen voor het weekend doen. E., naar buiten kijkend, storm en heel harde regen ziende, voelde er niet veel voor. 'Nee ga jij maar even snel, ik heb nog zoveel te doen en zo', gebruikte ze als smoes om niet die wind en die regen te hoeven trotseren. Oh ja, nou ja, oké, dan, deed ik en ging. Bij de glasbak was het aanschuiven in de rij mensen die de glazen restanten van een gelukkig en losbandig kerstfeest weg moesten zien te werken. Op de vrijdagse weekmarkt was het druk. Bij de kraam waar ik vaak ('s winters) mijn Friese nagelkaas koop, stond een dermate lange rij mensen dat ik besloot om door te gaan. In het fraaie winkelcentrum was het hoogtij. Een vloed, sinds Wilders het woord Tsunami heeft gebezigd, schijnt het woord niet meer gebruikt te mogen worden, maar goed, in de springvloed van mensen die op de op- en neergaande roltrappen stonden, merkte ik dat het vakantietijd was. Ik deed tabaksartikelen kopen bij de AKO, bij Ruud en iets later was ik weer thuis.
Gelukkig, nog een paar dagen en dan is het weer voorbij. Niet alleen qua werk hoor, maar zeker voor wat betreft de hoognodige ontspanning die je wel eens wil hebben van dat vaak vreselijke, soms aardige, af en toe ontroerende medium: Tv. De bagger die ik de afgelopen weken weer eens uitgezonden zag worden mag weer enige naam hebben. Misschien ligt het helemaal aan mij, dat kan. Maar van programma's als Serious Request krijg ik allemaal vlekken en jeuk. Allemaal zogenaamde bekende DJ's die zich, onder het mom: geld ophalen voor een goed doel, zich populair staan te maken en zo zichzelf enorme inkomens garanderen die, denk ik, niet naar een goed doel gaan. Of naar alle herhalingen van de Sisi films, met al die flauwe romantiek en al duizend keer vertoont, alle vier de Home alone films, die uitgezonden worden op tijdstippen waarop het doelpubliek, kleinzoon Loek van zes, al lang slaapt en al die andere, bijna nog kolengestookte Pipi Langkous en zo troep weer vertoond wordt.
Met als dramatisch hoogtepunt, en nu al jaren, de top 2000. Man, je wilt niet weten wat een vreselijk ego-document dat is. Have Been, of Never Have Been figuren als Nieuwkerk, Jansen en ene Blokhuis laten zogenaamd de top.. oh, je vat hem! Nu ja, je hoort dan drie noten van een of ander nummer waar jij, ooit of later, leuke of fijne herinneringen aan had, om vervolgens weer onder te duiken in een of ander superdom en niet te noemen zo saai vragenspelletje. Vaak met (bij niemand) BN'ers, die zodoende hun CD (nooit van gehoord) even kunnen promoten. En na drie maten van ik noem maar wat: Michelle, van The Beatles, weer die zelfgenoegzame koppen die het allemaal zo goed weten en elkaar veren in de te dikke achterwerken duwen en allemaal vriendjes zijn. Walgelijke Gooise matras Tv en, net als de spelen in Rusland, boycotten.
Dus naar een andere zender: Fu.. it, Sisi deel negen, waar de gemummificeerde en.., ok, niks, oh ja, over Doe Maar. Totaal niet mijn muziek, want voor watjes, maar goed E. vind het leuk, maar ook hier: twee regels en dan weer praten en praten.
=ik heb nog veel meer=
Maar vandaag was het weer eens origineel rotweer. Het stormde, regende als een gek en ik zat gelukkig vanmorgen, "snug as a bug in a rug" in de stil voort zoevende Scenic, radio op Nederland 1 en zag dat ik wel even moest tanken. Aan de weg van Amstelveen naar Zuid Oost, voor ik dan de A2 op draai, is zo'n "self service" tankstation, waar de peut nog 'betaalbaar' is, ongeveer 1,61. Ik zat nog wat na te mijmeren over de rustige kerstdagen die we achter de rug hadden, met z'n tweeën en dacht even aan maatje B. die het kerst gebeuren doorbracht op een booreiland. Ik tankte, reed de A2, daarna de A10 op en nam de afslag naar die wijk in Amsterdam waar mijn werkplek is. Het was opvallend stil op de weg. Nauwelijks vrachtverkeer en het aantal wagens van hen die geen vrije dag hadden kunnen opnemen deze vrijdag, was te tellen, als je tot honderd kunt tellen, in ieder geval.
Eenmaal omgekleed, inspecteerde ik de afdeling en die voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Een ple.... zooi van de bovenste orde. Toen ik dinsdag middag weg ging, was de hele afdeling, waren alle kasten en alle bakken, helemaal vol maar nu heerste er een trieste leegte. Ik vulde, ruimde en deed de restanten en dacht dat het wel een rustig dagje zou worden. Qua klantenbestand was dat ook zo. Tot een uur of tien was er slechts een kassa open en de kassière had uitgebreid de tijd om haar nagels te vijlen en haar lippen te stiften, zo stil was het in de toko. Tot mijn hele grote schrik kreeg ik toch een heleboel vracht binnen. Artikelen die ik al in viervoud binnen had gekregen, de dagen voor de kerst. Ik heb ooit wel eens verteld over onze bestel formule. De bestellingen worden automatisch gedaan aan de hand van wat je verkocht hebt die dag, maar dat is logisch. Maar, wat helemaal niet logisch is, is dat de 'computer', noem ik het maar even, denkt te moeten gaan leveren, wat die 'computer', in ieder geval het geautomatiseerde systeem, denkt dat je nog gaat verkopen! Een computer die denkt? Ik moet het nog meemaken. In ieder geval, ons systeem had beslist dat onze huisdieren ook kerstdiners hadden en ik werd overspoeld door dierenvoeding in soorten en maten. Wat moet je daar nu mee! Maar, schijnt het, rond de feestdagen worden alle artikelen die besteld worden door het systeem met 20% verhoogd. Dus ook de dierenvoeding! Kijk, voor bitterballen en kroketten of voor ijs en ijstaarten begrijp ik dat wel. Maar voor lams- en runderhart? Pens of vlees brokken? No way, toch?
(Op dit systeem is al jarenlang kritiek, hoor, van hoog tot laag, maar het schijnt te duur te zijn om een nieuw of verbeterd bestelsysteem aan te schaffen?!) Rond half twaalf, nieuw rooster, ging ik weg, nog een halve kar aan een collega achterlatend, die het eigenlijk ook wel druk genoeg had, maar ja, rooster is rooster, nietwaar?
Hebben jullie dat nu ook, deze week? Ik ben af en toe even het pad kwijt, en niet van de ingenomen alcoholische versnaperingen, maar domweg omdat de kerstdagen in het midden van de week vallen en je de vrijdag daarna nog een gewone werkdag hebt? Maar, bedacht ik eenmaal thuis, we moeten nog de boodschappen voor het weekend doen. E., naar buiten kijkend, storm en heel harde regen ziende, voelde er niet veel voor. 'Nee ga jij maar even snel, ik heb nog zoveel te doen en zo', gebruikte ze als smoes om niet die wind en die regen te hoeven trotseren. Oh ja, nou ja, oké, dan, deed ik en ging. Bij de glasbak was het aanschuiven in de rij mensen die de glazen restanten van een gelukkig en losbandig kerstfeest weg moesten zien te werken. Op de vrijdagse weekmarkt was het druk. Bij de kraam waar ik vaak ('s winters) mijn Friese nagelkaas koop, stond een dermate lange rij mensen dat ik besloot om door te gaan. In het fraaie winkelcentrum was het hoogtij. Een vloed, sinds Wilders het woord Tsunami heeft gebezigd, schijnt het woord niet meer gebruikt te mogen worden, maar goed, in de springvloed van mensen die op de op- en neergaande roltrappen stonden, merkte ik dat het vakantietijd was. Ik deed tabaksartikelen kopen bij de AKO, bij Ruud en iets later was ik weer thuis.
Gelukkig, nog een paar dagen en dan is het weer voorbij. Niet alleen qua werk hoor, maar zeker voor wat betreft de hoognodige ontspanning die je wel eens wil hebben van dat vaak vreselijke, soms aardige, af en toe ontroerende medium: Tv. De bagger die ik de afgelopen weken weer eens uitgezonden zag worden mag weer enige naam hebben. Misschien ligt het helemaal aan mij, dat kan. Maar van programma's als Serious Request krijg ik allemaal vlekken en jeuk. Allemaal zogenaamde bekende DJ's die zich, onder het mom: geld ophalen voor een goed doel, zich populair staan te maken en zo zichzelf enorme inkomens garanderen die, denk ik, niet naar een goed doel gaan. Of naar alle herhalingen van de Sisi films, met al die flauwe romantiek en al duizend keer vertoont, alle vier de Home alone films, die uitgezonden worden op tijdstippen waarop het doelpubliek, kleinzoon Loek van zes, al lang slaapt en al die andere, bijna nog kolengestookte Pipi Langkous en zo troep weer vertoond wordt.
Met als dramatisch hoogtepunt, en nu al jaren, de top 2000. Man, je wilt niet weten wat een vreselijk ego-document dat is. Have Been, of Never Have Been figuren als Nieuwkerk, Jansen en ene Blokhuis laten zogenaamd de top.. oh, je vat hem! Nu ja, je hoort dan drie noten van een of ander nummer waar jij, ooit of later, leuke of fijne herinneringen aan had, om vervolgens weer onder te duiken in een of ander superdom en niet te noemen zo saai vragenspelletje. Vaak met (bij niemand) BN'ers, die zodoende hun CD (nooit van gehoord) even kunnen promoten. En na drie maten van ik noem maar wat: Michelle, van The Beatles, weer die zelfgenoegzame koppen die het allemaal zo goed weten en elkaar veren in de te dikke achterwerken duwen en allemaal vriendjes zijn. Walgelijke Gooise matras Tv en, net als de spelen in Rusland, boycotten.
Dus naar een andere zender: Fu.. it, Sisi deel negen, waar de gemummificeerde en.., ok, niks, oh ja, over Doe Maar. Totaal niet mijn muziek, want voor watjes, maar goed E. vind het leuk, maar ook hier: twee regels en dan weer praten en praten.
=ik heb nog veel meer=
dinsdag 24 december 2013
De laatste loodjes
Als ik zeg dat het hectische dagen zijn voor het personeel, voor al het personeel trouwens hoor, van de hele winkelbranche dan trap ik een deur in die zo open is als de goal van PSV, tegenwoordig. Als ik zeg dat er veel stress is onder dat personeel dan trap ik diezelfde deur en Eindhovense goal nog eens in, maar nu met nog grotere scoringskans. Als ik zeg dat het personeel door die werkdruk af en toe doodmoe en uitgevloerd thuiskomt is hetzelfde als zeggen dat PSV (en Feyenoord) dit jaar geen kampioen gaat worden. Als ik zeg dat het personeel af en toe ook doodziek is van het publiek, dan mag ik dat weer niet zeggen, want dat is klant onvriendelijk. Maar het is wel een beetje zo.
Stel: je bent druk met je afdeling te vullen. Aan je werk lijkt geen einde te komen. Dan komt er een mevrouw van wat onbestemde leeftijd aan je vragen of je haar even wilt helpen. 'Natuurlijk mevrouw, wat kan ik voor U doen?' Dan blijkt dat mevrouw dat zelf eigenlijk niet helemaal weet. Ze moet iets van de zuivelafdeling hebben. 'Van die pakjes, weet U wel?' Nou nee, dat weet ik niet, maar, goed gemutst trek ik er met haar op uit. Mevrouw heeft ten slotte een boodschappen briefje in haar hand, dus er zal wel een aanwijzing op staan van wat ze bedoelt. (Op de achtergrond is een andere mevrouw, met een onderzoekende blik, ons aan het volgen, merk ik, terloops.) Op de zuivelafdeling vraag ik wat ze nodig heeft, maar dat weet ze, zoals gezegd, niet. Ik spiek brief mee, maar nee, daar word ik helemaal niet wijs uit. Het is een in een keurig lopend handschrift geschreven briefje, waar op ik, zelfs zonder optisch hulpmiddel, lees dat mevrouw een toetje moet halen "van een melkproduct". Ja, daar schiet ik dus mee op. Helaas zijn de collegae van de zuivel er even niet, dus moet ik het oplossen. Het duurt irritant ondertussen lang voor ik haar begrijp. Mevrouw praat ook nog eens moeilijk en komt zo ook niet goed uit haar woorden. Uiteindelijk komen we eruit. Het blijkt dat ze Activia bedoeld, een door de maker als 'bijna' geneesmiddel uitgeroepen yoghurt achtige soort, maar waarvan de goede eigenschappen nooit bewezen zijn. Het geheel duurt al met al even en ondertussen staat mijn werk te wachten in de vorm van een aantal karren vol met diep gevroren spullen.
De mevrouw bedankt me hartelijk en de andere mevrouw, die op de achtergrond bleef, schiet me aan en bedankt me ook. Ik kijk wat dom omdat zij dat doet maar dan zegt ze: 'Ziet U, het is een experiment waar we aan mee doen. Mevrouw is een beginnende Alzheimer patiënt en op deze manier stimuleren we haar om toch zo lang mogelijk en zo zelfstandig mogelijk haar boodschappen te doen en haar zaakjes te regelen.'
Ok, ik vind dat een dijk van een goed idee. (Mijn schoonmoeder, die jaren ouder is dan deze patiënte, kampt ook met die vreselijke ziekte en dat doet me, iedere keer dat ik haar ontmoet, weer pijn.)
Maar ik vind de planning in de tijdlijn geen goed idee en dat vertel ik haar ook. Doe zulke dingen, hoe goed bedoeld ook, niet in de meest drukke dagen die je kunt verzinnen. Het houdt mensen nodeloos op, mensen die het al drukker hebben dan anders. Helemaal omdat De Keten deze dagen zo 'personeelsneutraal' mogelijk wil laten verlopen. Dat betekent dat er geen man/vrouw extra ingezet kan worden, sterker nog, dat mensen minder moeten gaan werken en dat het dan werkende personeel het gewoon heel serieus druk heeft. Zoals een goed welzijnswerker, wat mevrouw is blijkt dus, het betaamt, zegt ze 'dat ze het mee zal nemen in de evaluatie en haar visie erop zal projecteren.' Ik wil haar nog zeggen dat we allemaal graag aan dat soort zaken mee willen doen, maar dan bijvoorbeeld NA de feestdagen en zo, maar ik krijg wel het idee dat de socio een beetje beledigd is.
Ik ga verder, er is een hoop te doen, de maandag voor kerst. De vracht, die om half elf komt heeft voor mij maar een kar vracht. Dat is zo gepiept, ik ruim mijn afdeling op, maak het aan kant en sta nog even na te denken of ik nog een verdere bestelling moet plaatsen en dan zie ik mijn 'Vieze man.' Met een breed gebaar en een nog bredere geur van knoflook, alcohol en shoarma trekt hij zijn verfomfaaide knip. 'Ja, ik heb mijn knip terug. Ik had hem helemaal niet verloren, man, ik had hem bij Tante Neel op de toog laten leggen. Stom hé, ik dacht dat ik um kwijt was geraakt, maar gelukkig niet, toch? Hier hejje je geeltje terug. Maar eh, niet verzuipen hè?' grijnst hij breed. 'Ik heb goed vreten gekocht hoor. Ik heb naar je geluisterd. Ik heb nu een groenteloempia en een bakkie fruit voor de eerste kerstdag en natuurlijk die kroketten. Dus ik leef gezond man, deze dagen. Groente en fruit.' In zijn winkelwagen staat een doos Euroshopper pils, 24 halve liter blikken en een twee liter kruik van een soort sherry. Twee zakken chips flankeren die aankopen en een paar droge Stegeman worsten complementeren het geheel. Zijn shirt heeft er een paar vlekken bij. Shoarmasaus? Sambasaus? Het is moeilijk te zien. 'Goeie dagen', wensen we elkaar.
Nee, hij is niet zielig. Nee, hij scharrelt zo zijn weg door zijn leven, heb ik al door. Dat heeft 'ie waarschijnlijk de afgelopen vijftig of zestig jaar al moeten doen, ik geloof niet dat hij uit een echt warm gezin komt of zo. Dat weet ik niet, maar dat idee heb ik. Ik heb hem nog nooit chagrijnig gezien of boos. Moedeloos, ja, als hij weer eens geen poen had voor de kroeg of voor zijn boodschappen. Maar altijd met een lach, een witz, een flauwe, dat wel, maar nooit in de put of zo.
(Ik heb het gevoel, nee, weet haast zeker, dat de man tegenwoordig meteen zou worden gediagnosticeerd als hebbende ADHD, Asperger of Borderline of zoiets. Ik weet dat natuurlijk niet zeker hoor, ik ben geen -loog of zo, maar ik weet dat ik een en ander een heel klein beetje doe om hem op het padje te houden. Nou als dat dan mijn Kerstwens is, vind ik hem niet slecht.
Vandaag, dinsdag, was het een 'slappe' dag. Ik had niet veel vracht, kon het werk op mijn gemak af en hielp veel mensen zoeken naar Mascarpone, truffelmayonaise, Worcestersaus en zo.
Nu is het kerstavond. Morgen slapen we uit. We voeren de katten, gaan kranten en balden lezen en eten een kop soep en een Vol au Vente. Niemand om ons heen, heerlijk, met zijn tweeën.
Prettige dagen, alle lezers!
Stel: je bent druk met je afdeling te vullen. Aan je werk lijkt geen einde te komen. Dan komt er een mevrouw van wat onbestemde leeftijd aan je vragen of je haar even wilt helpen. 'Natuurlijk mevrouw, wat kan ik voor U doen?' Dan blijkt dat mevrouw dat zelf eigenlijk niet helemaal weet. Ze moet iets van de zuivelafdeling hebben. 'Van die pakjes, weet U wel?' Nou nee, dat weet ik niet, maar, goed gemutst trek ik er met haar op uit. Mevrouw heeft ten slotte een boodschappen briefje in haar hand, dus er zal wel een aanwijzing op staan van wat ze bedoelt. (Op de achtergrond is een andere mevrouw, met een onderzoekende blik, ons aan het volgen, merk ik, terloops.) Op de zuivelafdeling vraag ik wat ze nodig heeft, maar dat weet ze, zoals gezegd, niet. Ik spiek brief mee, maar nee, daar word ik helemaal niet wijs uit. Het is een in een keurig lopend handschrift geschreven briefje, waar op ik, zelfs zonder optisch hulpmiddel, lees dat mevrouw een toetje moet halen "van een melkproduct". Ja, daar schiet ik dus mee op. Helaas zijn de collegae van de zuivel er even niet, dus moet ik het oplossen. Het duurt irritant ondertussen lang voor ik haar begrijp. Mevrouw praat ook nog eens moeilijk en komt zo ook niet goed uit haar woorden. Uiteindelijk komen we eruit. Het blijkt dat ze Activia bedoeld, een door de maker als 'bijna' geneesmiddel uitgeroepen yoghurt achtige soort, maar waarvan de goede eigenschappen nooit bewezen zijn. Het geheel duurt al met al even en ondertussen staat mijn werk te wachten in de vorm van een aantal karren vol met diep gevroren spullen.
De mevrouw bedankt me hartelijk en de andere mevrouw, die op de achtergrond bleef, schiet me aan en bedankt me ook. Ik kijk wat dom omdat zij dat doet maar dan zegt ze: 'Ziet U, het is een experiment waar we aan mee doen. Mevrouw is een beginnende Alzheimer patiënt en op deze manier stimuleren we haar om toch zo lang mogelijk en zo zelfstandig mogelijk haar boodschappen te doen en haar zaakjes te regelen.'
Ok, ik vind dat een dijk van een goed idee. (Mijn schoonmoeder, die jaren ouder is dan deze patiënte, kampt ook met die vreselijke ziekte en dat doet me, iedere keer dat ik haar ontmoet, weer pijn.)
Maar ik vind de planning in de tijdlijn geen goed idee en dat vertel ik haar ook. Doe zulke dingen, hoe goed bedoeld ook, niet in de meest drukke dagen die je kunt verzinnen. Het houdt mensen nodeloos op, mensen die het al drukker hebben dan anders. Helemaal omdat De Keten deze dagen zo 'personeelsneutraal' mogelijk wil laten verlopen. Dat betekent dat er geen man/vrouw extra ingezet kan worden, sterker nog, dat mensen minder moeten gaan werken en dat het dan werkende personeel het gewoon heel serieus druk heeft. Zoals een goed welzijnswerker, wat mevrouw is blijkt dus, het betaamt, zegt ze 'dat ze het mee zal nemen in de evaluatie en haar visie erop zal projecteren.' Ik wil haar nog zeggen dat we allemaal graag aan dat soort zaken mee willen doen, maar dan bijvoorbeeld NA de feestdagen en zo, maar ik krijg wel het idee dat de socio een beetje beledigd is.
Ik ga verder, er is een hoop te doen, de maandag voor kerst. De vracht, die om half elf komt heeft voor mij maar een kar vracht. Dat is zo gepiept, ik ruim mijn afdeling op, maak het aan kant en sta nog even na te denken of ik nog een verdere bestelling moet plaatsen en dan zie ik mijn 'Vieze man.' Met een breed gebaar en een nog bredere geur van knoflook, alcohol en shoarma trekt hij zijn verfomfaaide knip. 'Ja, ik heb mijn knip terug. Ik had hem helemaal niet verloren, man, ik had hem bij Tante Neel op de toog laten leggen. Stom hé, ik dacht dat ik um kwijt was geraakt, maar gelukkig niet, toch? Hier hejje je geeltje terug. Maar eh, niet verzuipen hè?' grijnst hij breed. 'Ik heb goed vreten gekocht hoor. Ik heb naar je geluisterd. Ik heb nu een groenteloempia en een bakkie fruit voor de eerste kerstdag en natuurlijk die kroketten. Dus ik leef gezond man, deze dagen. Groente en fruit.' In zijn winkelwagen staat een doos Euroshopper pils, 24 halve liter blikken en een twee liter kruik van een soort sherry. Twee zakken chips flankeren die aankopen en een paar droge Stegeman worsten complementeren het geheel. Zijn shirt heeft er een paar vlekken bij. Shoarmasaus? Sambasaus? Het is moeilijk te zien. 'Goeie dagen', wensen we elkaar.
Nee, hij is niet zielig. Nee, hij scharrelt zo zijn weg door zijn leven, heb ik al door. Dat heeft 'ie waarschijnlijk de afgelopen vijftig of zestig jaar al moeten doen, ik geloof niet dat hij uit een echt warm gezin komt of zo. Dat weet ik niet, maar dat idee heb ik. Ik heb hem nog nooit chagrijnig gezien of boos. Moedeloos, ja, als hij weer eens geen poen had voor de kroeg of voor zijn boodschappen. Maar altijd met een lach, een witz, een flauwe, dat wel, maar nooit in de put of zo.
(Ik heb het gevoel, nee, weet haast zeker, dat de man tegenwoordig meteen zou worden gediagnosticeerd als hebbende ADHD, Asperger of Borderline of zoiets. Ik weet dat natuurlijk niet zeker hoor, ik ben geen -loog of zo, maar ik weet dat ik een en ander een heel klein beetje doe om hem op het padje te houden. Nou als dat dan mijn Kerstwens is, vind ik hem niet slecht.
Vandaag, dinsdag, was het een 'slappe' dag. Ik had niet veel vracht, kon het werk op mijn gemak af en hielp veel mensen zoeken naar Mascarpone, truffelmayonaise, Worcestersaus en zo.
Nu is het kerstavond. Morgen slapen we uit. We voeren de katten, gaan kranten en balden lezen en eten een kop soep en een Vol au Vente. Niemand om ons heen, heerlijk, met zijn tweeën.
Prettige dagen, alle lezers!
vrijdag 20 december 2013
Kerst, Dictee en armoede
Je mag nooit een brief of Blog met IK beginnen is mij altijd geleerd. Waarom eigenlijk niet? Ik heb dat al wel eens eerder gevraagd in zo'n stukje, maar weet nu nog steeds het antwoord niet. Jullie wel?
Enfin, ik heb dit jaar eens niet meegedaan aan het Groot Nederlands Dictee. Ik was vaak een groot en mee schrijvende liefhebber van dat gedoe. Ik speel graag met taal, ik gebruik ook graag taal, maar dit jaar was het even over voor me. Ik was behoorlijk moe. We hadden die dag op de kleinkinderen gepast en, hoewel het een groot plezier is, daar niet van, het is toch ook wel behoorlijk vermoeiend, hoor. Ik had, in de Volkskrant, je kent het blad wel, een wat zurige en bijtende krant, maar wel met hele goede berichtgeving, er al een voorstukje over gelezen. Toen ik dan ook nog eens op Tv hoorde dat Kees van Kooten het Dictee had geschreven, wist ik al dat het niet veel met taal te maken zou hebben maar meer met mijnheer Van Kooten zelf. Weet je, ik heb me jaren lang werkelijk vreselijk geamuseerd met Koot en De Bie, een fantastisch duo, maar nu is "Koot" een door zichzelf opgericht taalinstituut. Ik geef eerlijk toe dat hij fraai Nederlands spreekt, met een Haagse tongval, maar dat doet E. ook nog steeds en dat geeft helemaal niets, ik heb namelijk ook nog steeds een Noordelijke tongval. Maar, Koot is, net als Freek de Jonge en meer van zijn generatie genoten een beetje een achterhaald instituut geworden. Hoewel De Jonge zich nog steeds voordoet als de enige echte (en beste) cabaretier van ons land, is hij natuurlijk al lang ingehaald door tientallen anderen, waar onder andere de Vlaming Wim van Helzen toe behoort.
Zo is Van Kooten natuurlijk ook al gepasseerd. Sneu, maar ja, op mensen van in de zeventig zit deze wereld niet meer te wachten. (Zei hij, die al even in de zestig is.)
Want, lieve lezers, wat is het nut van dat dictee? Schrijven jullie nog wel eens een brief? Ik bedoel met de hand? Of doen jullie alles per mail/Twitter/Feestboek? Ik denk het wel. Zelf ben ik veel met schrijven en met taal bezig. Onder andere in deze Blogs, maar ik heb ook een paar boeken geschreven en ben nog steeds aan het schrijven met meer boeken. (Ik ga daar ook nog over schrijven!)
Want en maar, het mooie van het schrijven op een persoonlijke rekenmachine, daar staat Personal Computer voor, is dat er een 'spellingscontrole' op zit. Die geeft ter plekke aan dat een woord niet goed is, dat je een verkeerde zinsbouw gebruikt, dat je al dan niet een komma te veel of te weinig hebt gebruikt, dat je krom Nederlands schrijft, kortom, een heel handig hulpmiddel. Ik geef toe: in veel spelling woorden, ik noem even de regels voor 't Kofschip, stam + t, -d of -dt, is dat controlemiddel ook niet helemaal kosher. De grap is dan wel weer dat je woorden kunt toevoegen aan de woordenlijst en die worden later door Windows, in mijn geval, ook opgeslagen in het geheugen.Maar dat Dictee dan? Nou ja dat begon al met een zin die natuurlijk niet een bestaat en ik ga het hier niet spellen, maar het ging over Prlwezitskypaardenmiddel, of zoiets. Maak me gek. Die woorden bestaan alleen in de geest van de schrijver en zeker niet in onze huidige spreek- of schrijftaal. Dus nee, ik heb niet meegedaan. Ik heb ooit eens een topscore gehaald, of is het behaald, van negen fouten en dat was heel weinig.
Schluss, genoeg. In een vorig Blog heb ik, heel terloops, onze eigen vieze man, (een prachtige creatie van Van Kooten overigens, zie u tube) even naar voren gebracht. Ik legde al even uit dat die (onze) man af en toe flink in de (financiële) shit zit, zich nauwelijks zelfstandig kan redden en dus eigenlijk een begeleiding-figuur uit de (linkse) sociale sector, een zogenaamde coach, nodig heeft. Nu heeft elk gezin, vaak met meer dan acht kinderen en waarvan de pa en de ma geen of slecht Nederlands spreken, allemaal wel zo'n coach. Die zoekt voor hen uit hoeveel huursubsidie ze kunnen krijgen, die regelt de kinderbijslag, ook voor de (niet) bestaande tien kinderen in de thuislanden, die regelt de bijstandsuitkering(en) en zo rijdt het niet Nederlands sprekende en niet in ons land geïnteresseerde of aangepaste gezin in een chique auto, heeft een flink gesubsidieerde grote woning en leeft er redelijk gemakkelijk van, zonder enige tegenprestatie voor het verkrijgen van al die subsidies. Nee, ik noem geen namen en geen nationaliteiten, maar een goed lezer weet dat ik natuurlijk de Noren en de Zweden bedoel, die ons land momenteel overstromen, toch?
Maar goed, onze eigen vieze man kwam afgelopen dinsdag weer in de winkel en had weer eens geen cent te makken. Hij deed heel zuinig zijn boodschappen, bestaande uit zes blikken goedkoop bier en een half wit en een pakje ontbijtspek, tezamen ongeveer vier euro. Ik was bezig mijn DV acties te vullen, dat waren onder andere Van Dobben snacks in soorten en maten en ik was me niet helemaal van zijn aanwezigheid bewust. Hij sprak me aarzelend aan, had nog steeds het vieze shirt van de vorige weken aan en vroeg me hoe lang die snacks nog in de aanbieding waren en ik vertelde dat die actie nog wel even duurde. Hij zuchtte triest. Ik keek hem aan en het volgende gesprek begon ongeveer zo:
'Wat sta je dan te kijken, man?'
'Nou ja, die kroketten, dat zijn 24 stuks voor nog geen drie euro, daar ken ik wel een week of zo op leven, weet je wel, toch?'
'Nou ja, jongen, dik inslaan, dus. Maar, je eet toch ook wel gezonder dan alleen maar snacks?'
'Nee man, voor gezond eten, daar heb ik geen poen voor. Groente en die gezonde troep en zo kost je hopen poen.'
'Hoezo, niet centen meer hebben, je hebt toch niet teveel schuld bij je kroeg ondertussen?'
'Nee, dat heb je keurig opgelost, maar ja, de uitkering komt pas laat en ja, ik moest ook nog een boete
betalen voor omdat ik een wout heb uitgescholden en die hadden me toen knijp willen zetten en ik ben ook nog eens mijn knip verloren en zo, dus wat nu? Ik heb geen poen meer, nu.'
'Ja, dat begrijp ik ondertussen. En wat nu verder dan?'
'Ja, weet ik veel, maar naar het Leger, denk ik.'
Godsamme, dacht ik, wat is dat nu? Een man naar het Leger sturen om daar te eten? Begrijp me, het Leger doet heel veel goeds hoor en het is een geweldige organisatie, maar ja, je moet dan meteen de kerstliederen meezingen en meebidden en zo.
De kerstgedachte kwam over me. Scrooge weet je wel, A Christmas Carol, van Dickens. Doe goed en zie niet om dezer dagen man, dacht ik. Ik trok hem aan zijn, vieze, vestje.
'Als ik je een geeltje leen, en begrijp me goed, lenen bedoel ik, kun je dan je kerst doorkomen? Maar, dan ga je het niet in de kroeg uitgeven of er alleen maar pils voor kopen, maar er ook van vreten, hé?' beëindigde ik een beetje schijnheilig en beschaamd om mijn vooringenomenheid, het gesprek.
'Ken je dat dan missen?' hoop vraagde hij.
'Ja, dat gaat, maar ik wil het wel terug, dat begrijp je?'
Dat begreep hij. Ik haalde mijn pinpas, pinde en gaf hem 25 euro. Hij bedankte me uit de grond van zijn hart, bezwoer in alle toonaarden dat ik het, meteen nadat hij zijn uitkering had ontvangen terug zou betalen, roste mijn schouder bijna blauw uit dankbaarheid en liep fluitend en met een opgewekte stap naar de kassa.
en ik ging verder met mijn werk, met mijn baan.
Ik en jullie waarschijnlijk ook, hebben gelukkig een baan, een vast inkomen, E. en ik hebben allebei nog een pensioentje ook. We, E. en ik, hebben net een andere auto kunnen aanschaffen. Wij kunnen gelukkig onze boodschappen doen en, hoewel we wel goed op de inkomsten en uitgaven moeten letten, hoeven we niet naar de bedeling. Onze kinderen schuiven we af en toe nog wat toe, ook nog.
Maar, het doet me zeer dat dit soort gevallen voorkomen. Nederland anno 2013/-14. Armoe, mensen die zich voeden met rotzooi en een geld hebben voor een fatsoenlijk maal, voedselbanken die niet eens meer genoeg voorraden hebben voor hun hulpbehoevenden. Nederland, een van de rijkste landen van de wereld en een land waar sommige mensen kop en kont wordt volgestopt met subsidies en uitkeringen maar waar voor de oorspronkelijke bewoners geen geld genoeg is om te eten! Een land dat miljoenen uitgeeft aan hulp aan de derde wereld. Een land dat enorme grondstoffen heeft, als aardolie en -gas in haar bodem. Een land met een van de grootste overslaghavens ter wereld. We geven miljoenen uit aan allerlei dans groepjes, met vaag gehuppelku., omdat de voormalige koningin daar zo gek op is. Somalië, Mali, CAF, geld zat voor die mensen.
Ik voelde me triest eigenlijk. Triest om dat verhaal en omdat de man (een van de velen) geen cent te makken had. En niet om de reden die de twee meest achterlijke mannen van ons land, G en G) gebruiken.
Of ik dat geeltje terug krijg? Ik weet het niet. Ik vind het niet zo interessant, eigenlijk. Maar ik hoop dat de man wel een beetje gezond heeft gegeten de afgelopen dagen.
Enfin, ik heb dit jaar eens niet meegedaan aan het Groot Nederlands Dictee. Ik was vaak een groot en mee schrijvende liefhebber van dat gedoe. Ik speel graag met taal, ik gebruik ook graag taal, maar dit jaar was het even over voor me. Ik was behoorlijk moe. We hadden die dag op de kleinkinderen gepast en, hoewel het een groot plezier is, daar niet van, het is toch ook wel behoorlijk vermoeiend, hoor. Ik had, in de Volkskrant, je kent het blad wel, een wat zurige en bijtende krant, maar wel met hele goede berichtgeving, er al een voorstukje over gelezen. Toen ik dan ook nog eens op Tv hoorde dat Kees van Kooten het Dictee had geschreven, wist ik al dat het niet veel met taal te maken zou hebben maar meer met mijnheer Van Kooten zelf. Weet je, ik heb me jaren lang werkelijk vreselijk geamuseerd met Koot en De Bie, een fantastisch duo, maar nu is "Koot" een door zichzelf opgericht taalinstituut. Ik geef eerlijk toe dat hij fraai Nederlands spreekt, met een Haagse tongval, maar dat doet E. ook nog steeds en dat geeft helemaal niets, ik heb namelijk ook nog steeds een Noordelijke tongval. Maar, Koot is, net als Freek de Jonge en meer van zijn generatie genoten een beetje een achterhaald instituut geworden. Hoewel De Jonge zich nog steeds voordoet als de enige echte (en beste) cabaretier van ons land, is hij natuurlijk al lang ingehaald door tientallen anderen, waar onder andere de Vlaming Wim van Helzen toe behoort.
Zo is Van Kooten natuurlijk ook al gepasseerd. Sneu, maar ja, op mensen van in de zeventig zit deze wereld niet meer te wachten. (Zei hij, die al even in de zestig is.)
Want, lieve lezers, wat is het nut van dat dictee? Schrijven jullie nog wel eens een brief? Ik bedoel met de hand? Of doen jullie alles per mail/Twitter/Feestboek? Ik denk het wel. Zelf ben ik veel met schrijven en met taal bezig. Onder andere in deze Blogs, maar ik heb ook een paar boeken geschreven en ben nog steeds aan het schrijven met meer boeken. (Ik ga daar ook nog over schrijven!)
Want en maar, het mooie van het schrijven op een persoonlijke rekenmachine, daar staat Personal Computer voor, is dat er een 'spellingscontrole' op zit. Die geeft ter plekke aan dat een woord niet goed is, dat je een verkeerde zinsbouw gebruikt, dat je al dan niet een komma te veel of te weinig hebt gebruikt, dat je krom Nederlands schrijft, kortom, een heel handig hulpmiddel. Ik geef toe: in veel spelling woorden, ik noem even de regels voor 't Kofschip, stam + t, -d of -dt, is dat controlemiddel ook niet helemaal kosher. De grap is dan wel weer dat je woorden kunt toevoegen aan de woordenlijst en die worden later door Windows, in mijn geval, ook opgeslagen in het geheugen.Maar dat Dictee dan? Nou ja dat begon al met een zin die natuurlijk niet een bestaat en ik ga het hier niet spellen, maar het ging over Prlwezitskypaardenmiddel, of zoiets. Maak me gek. Die woorden bestaan alleen in de geest van de schrijver en zeker niet in onze huidige spreek- of schrijftaal. Dus nee, ik heb niet meegedaan. Ik heb ooit eens een topscore gehaald, of is het behaald, van negen fouten en dat was heel weinig.
Schluss, genoeg. In een vorig Blog heb ik, heel terloops, onze eigen vieze man, (een prachtige creatie van Van Kooten overigens, zie u tube) even naar voren gebracht. Ik legde al even uit dat die (onze) man af en toe flink in de (financiële) shit zit, zich nauwelijks zelfstandig kan redden en dus eigenlijk een begeleiding-figuur uit de (linkse) sociale sector, een zogenaamde coach, nodig heeft. Nu heeft elk gezin, vaak met meer dan acht kinderen en waarvan de pa en de ma geen of slecht Nederlands spreken, allemaal wel zo'n coach. Die zoekt voor hen uit hoeveel huursubsidie ze kunnen krijgen, die regelt de kinderbijslag, ook voor de (niet) bestaande tien kinderen in de thuislanden, die regelt de bijstandsuitkering(en) en zo rijdt het niet Nederlands sprekende en niet in ons land geïnteresseerde of aangepaste gezin in een chique auto, heeft een flink gesubsidieerde grote woning en leeft er redelijk gemakkelijk van, zonder enige tegenprestatie voor het verkrijgen van al die subsidies. Nee, ik noem geen namen en geen nationaliteiten, maar een goed lezer weet dat ik natuurlijk de Noren en de Zweden bedoel, die ons land momenteel overstromen, toch?
Maar goed, onze eigen vieze man kwam afgelopen dinsdag weer in de winkel en had weer eens geen cent te makken. Hij deed heel zuinig zijn boodschappen, bestaande uit zes blikken goedkoop bier en een half wit en een pakje ontbijtspek, tezamen ongeveer vier euro. Ik was bezig mijn DV acties te vullen, dat waren onder andere Van Dobben snacks in soorten en maten en ik was me niet helemaal van zijn aanwezigheid bewust. Hij sprak me aarzelend aan, had nog steeds het vieze shirt van de vorige weken aan en vroeg me hoe lang die snacks nog in de aanbieding waren en ik vertelde dat die actie nog wel even duurde. Hij zuchtte triest. Ik keek hem aan en het volgende gesprek begon ongeveer zo:
'Wat sta je dan te kijken, man?'
'Nou ja, die kroketten, dat zijn 24 stuks voor nog geen drie euro, daar ken ik wel een week of zo op leven, weet je wel, toch?'
'Nou ja, jongen, dik inslaan, dus. Maar, je eet toch ook wel gezonder dan alleen maar snacks?'
'Nee man, voor gezond eten, daar heb ik geen poen voor. Groente en die gezonde troep en zo kost je hopen poen.'
'Hoezo, niet centen meer hebben, je hebt toch niet teveel schuld bij je kroeg ondertussen?'
'Nee, dat heb je keurig opgelost, maar ja, de uitkering komt pas laat en ja, ik moest ook nog een boete
betalen voor omdat ik een wout heb uitgescholden en die hadden me toen knijp willen zetten en ik ben ook nog eens mijn knip verloren en zo, dus wat nu? Ik heb geen poen meer, nu.'
'Ja, dat begrijp ik ondertussen. En wat nu verder dan?'
'Ja, weet ik veel, maar naar het Leger, denk ik.'
Godsamme, dacht ik, wat is dat nu? Een man naar het Leger sturen om daar te eten? Begrijp me, het Leger doet heel veel goeds hoor en het is een geweldige organisatie, maar ja, je moet dan meteen de kerstliederen meezingen en meebidden en zo.
De kerstgedachte kwam over me. Scrooge weet je wel, A Christmas Carol, van Dickens. Doe goed en zie niet om dezer dagen man, dacht ik. Ik trok hem aan zijn, vieze, vestje.
'Als ik je een geeltje leen, en begrijp me goed, lenen bedoel ik, kun je dan je kerst doorkomen? Maar, dan ga je het niet in de kroeg uitgeven of er alleen maar pils voor kopen, maar er ook van vreten, hé?' beëindigde ik een beetje schijnheilig en beschaamd om mijn vooringenomenheid, het gesprek.
'Ken je dat dan missen?' hoop vraagde hij.
'Ja, dat gaat, maar ik wil het wel terug, dat begrijp je?'
Dat begreep hij. Ik haalde mijn pinpas, pinde en gaf hem 25 euro. Hij bedankte me uit de grond van zijn hart, bezwoer in alle toonaarden dat ik het, meteen nadat hij zijn uitkering had ontvangen terug zou betalen, roste mijn schouder bijna blauw uit dankbaarheid en liep fluitend en met een opgewekte stap naar de kassa.
en ik ging verder met mijn werk, met mijn baan.
Ik en jullie waarschijnlijk ook, hebben gelukkig een baan, een vast inkomen, E. en ik hebben allebei nog een pensioentje ook. We, E. en ik, hebben net een andere auto kunnen aanschaffen. Wij kunnen gelukkig onze boodschappen doen en, hoewel we wel goed op de inkomsten en uitgaven moeten letten, hoeven we niet naar de bedeling. Onze kinderen schuiven we af en toe nog wat toe, ook nog.
Maar, het doet me zeer dat dit soort gevallen voorkomen. Nederland anno 2013/-14. Armoe, mensen die zich voeden met rotzooi en een geld hebben voor een fatsoenlijk maal, voedselbanken die niet eens meer genoeg voorraden hebben voor hun hulpbehoevenden. Nederland, een van de rijkste landen van de wereld en een land waar sommige mensen kop en kont wordt volgestopt met subsidies en uitkeringen maar waar voor de oorspronkelijke bewoners geen geld genoeg is om te eten! Een land dat miljoenen uitgeeft aan hulp aan de derde wereld. Een land dat enorme grondstoffen heeft, als aardolie en -gas in haar bodem. Een land met een van de grootste overslaghavens ter wereld. We geven miljoenen uit aan allerlei dans groepjes, met vaag gehuppelku., omdat de voormalige koningin daar zo gek op is. Somalië, Mali, CAF, geld zat voor die mensen.
Ik voelde me triest eigenlijk. Triest om dat verhaal en omdat de man (een van de velen) geen cent te makken had. En niet om de reden die de twee meest achterlijke mannen van ons land, G en G) gebruiken.
Of ik dat geeltje terug krijg? Ik weet het niet. Ik vind het niet zo interessant, eigenlijk. Maar ik hoop dat de man wel een beetje gezond heeft gegeten de afgelopen dagen.
woensdag 18 december 2013
Wat doen we (jullie) met de Kerst? Deel 1
Nog twee weken. Nog maar veertien dagen en dan is alles voorbij. Dan gaan we weer normaal doen. Dan is de stress van de feestdagen voorbij. Dan is het over en sluiten! Dan zijn die vreselijke feestdagen gepasseerd, over, weg, een jaar lang niets meer van die stress. Heerlijke visioenen gaan aan mijn geestesoog voorbij. Geen garnalen, slakken, kreeft, diepvriestaarten en Van Dobben snacks meer. Gewoon: spinazie en boerenkool en sperziebonen vullen, dat is alles. Geen overvolle koel- en diepvriescellen meer, geen gestreste collegae en chefs meer, gewoon, gewoon.
De titel van dit stukje is de vraag die, momenteel, het meest gesteld word onderling, aan vrienden, collegae en familieleden, denk ik. Doen jullie nog iets leuks met de Kerst? De antwoorden die je dan krijgt zijn over het algemeen dezelfde!
Over een week of twee is dat gelukkig alles gedaan. Dan zijn we klaar met de feestdagen, klaar met het kiezen en boodschappen doen, klaar met het eten van kreeft, kalkoen, klaar met gourmetten/steengrillen/fonduen, klaar met het familiebezoek aan de mensen die we een jaar niet hebben (willen) gezien. De ellenlange verhalen van Tante Jans over haar 'Ulcus cruris*' en van Ome Piet over zijn langdurige flatulentie*, over nicht Julia's buitenbaarmoederlijke zwangerschap en over neef Henk's "coming out" op zijn vijfenvijftigste levensjaar zijn dan allemaal aangehoord en weer opgeborgen en in het hoekje: 'nooit meer doen, niet meer uitnodigen' weggestopt. Daarna gaan we weer een lekker bakkie kippensoep maken, een bruine boterham met kaas eten, een eitje bakken. We bergen de kerstbomen op, we gaan de versieringen weer naar de bergplaats brengen en we gaan over tot de orde van de dag, namelijk de jaarwisseling. We hebben dan wel onze goede voornemens te voldoen. (welke voornemens hebben jullie je trouwens al voorgenomen?)
Volgens het CPB, de economen die het kunnen weten, gaan we er zelfs een half procent in economische groei op vooruit!? Is dat zo? Nou, ik niet. Ik lever nog steeds (uren en loon) in en dat geldt voor mijn vrouwelijke en goede collega J., ook. Zij werd, ook weer zonder overleg, zomaar tien uur in de week gekort! Dat is, net als in mijn geval, voor haar een week minder salaris. Nu hebben E. en ik gelukkig een vangnet(je), maar vriendin J. staat er alleen voor en heeft ook nog eens de zorg voor een familielid dat net (verkeerd) geopereerd is en veel zorg nodig heeft. Dus ook zij merkt geen moer van die 0.5% groei, geloof dat van mij. (Ze heeft het, na een heftig gesprek met FM2, een beetje terug kunnen draaien. Maar het is wel weer het feit dat men niet overlegd met de personen waar het om gaat. Dat is ook zo met overige collegae, die maar een of ander rooster voorgeschoteld krijgen, take it or leave it. Een van die collegae zorgt voor (ook weer) een net geopereerd familielid, die collega wilde in de avonduren thuis zijn om die zorg te kunnen doen en had dat duidelijk aangegeven, maar kreeg dus toch de late diensten op haar rooster, take it, or leave it.)
Wordt het dus een vrolijke Kerst? Nou voor velen van ons niet, hoor. Daar komt bij dat de Kerstperiode voor winkelpersoneel een absolute crime is. Het is niet zozeer omdat we hard moeten werken, nee, daar is niemand ooit aan dood gegaan, zoals het gezegde luidt, het is voornamelijk omdat we zoveel vracht binnen krijgen, die we die niet kunnen vullen in de winkel en dus moeten opslaan in onze koel- en vries magazijnen. Maar die gekoelde en bevroren magazijnen zijn niet berekend op een enorme toevloed van extra vracht. Die magazijnen zijn berekend op de normale, dagelijkse, aanvoer en je hebt dus zoveel kubieke meter tot je beschikking. Met heel veel moeite en pijn en zorg, raak ik (net als mijn collegae) het overschot aan producten kwijt in zo'n opslag cel. Maar, nu ik steeds maar minder uren mag werken en er steeds meer vracht binnenkomt, gaat dat ook niet meer zo een, twee drie lukken om al de restanten, ja, jullie herkennen het begrip, weg te werken en ik ben dus bang dat er een heleboel vracht gaat staan te ontdooien, gewoon omdat er geen plaats meer is. (Zo begon het Bijbelverhaal ook, natuurlijk: er was geen plaats meer in de herberg.)
Vrolijke feestdagen, lees ik in de feestdagen folders. Nou, nee hoor, de feestdagen zijn voor mij een gruwel. Die feestdagen zijn ervoor om de mensen die op en voor die dagen moeten werken misschien een rustperiode te geven, die ze knetterhard nodig hebben. Het vorige jaar heb ik beide Kerstdagen bijna slapend op de bank doorgebracht. En ik doe nog geen eens late diensten.
Want, de 24/7 economie, die ons land, door onze diverse regeringen toegezegd, nu hanteert zijn voor de arbeidende mensen ook een drama. Natuurlijk, de zorg, de politie, de brandweer, zij werken en werkten ook al jaren met dat systeem. Maar: op de zorg/verpleging, na zijn politie en brandweer alleen maar actief als er iets loos is. De zorg daarentegen is wel altijd bezig en ik zeg dat uit ervaring.
Ik heb zo het idee dat de politie niet extra patrouilles gaat rijden op de feestdagen en dat de brandweer ook geen extra oefeningen in gaat lassen. Nu ja in de nieuwsjaarnacht is het voor hen vaak volle bak. De zorg moet wel zorgen. Mensen worden ziek, moeten verschoond of behandeld, gevoerd en gedoucht.
Voeger was onze winkel open van 0800 - 1800. Later werd dat tot 2100 en nu zelfs tot 2200. Nog later waren we ook op de zondagen open. En nu zelfs alle feestdagen. 365/365 dus. Moet dat? Waarom? Kan je, als klant, je leven dan niet zo plannen dat je in zes dagen van de week je boodschappen kunt doen? Moet je nu perse op zondag nog je dingen gaan kopen? Natuurlijk, je kunt altijd opeens onverwachte gasten krijgen of omhoog zitten zonder toiletpapier of zo. Maar, het aantal mensen dat tegen sluitingstijd op de zondag nog even de boodschappen voor de hele week komt doen, zal je niet de kost moeten geven. En waarom op de Kerstdagen en zo open zijn? Omdat je geen (christelijke) feestdagen viert? Gelukkig mag dat in Nederland. Maar, zijn de winkeltjes van die mensen wel open met: Loofhuttenfeest/Jom Kipoer/Suikerfeest/Slachtfeest en zo? En, waarom kun je tijdens de Ramadan of de Bar Mitzwa wel allemaal je boodschappen op tijd in huis hebben? Kun je je dingen dan niet plannen voor een dag of twee dagen vooruit? Dat geldt natuurlijk niet alleen voor de mensen die een ander geloof dan het (nu nog, maar hoe lang) in Nederland heersende christelijk geloof aanhangen. (Ik moet voorzichtig zijn, begrijp ik. De multiflauweculti politie staat op de loer om mij in de bajes te gooien wegens belediging begrijp ik.) Maar het geldt natuurlijk ook voor de in overtal aanwezige Yuppen en de oude en trouwe alco's die nog even op zondag hun biertjes willen scoren die ze vervolgens in het fraaie park Frankendaal, tegenover de winkel, op lurken. De lege blikken dienen vervolgens als aankleding van de voetpaden van het fraaie park. Als het daar, in dat park, te koud en nat wordt, gaan ze in de parkeergarage onder de winkel hun zuipgelag verder doen. Ook hier is het natuurlijk onzin om je meuk in de daarvoor bestemde bakken te gooien. Hallo, je bent verslaafde, je krijgt geld van de gemeenschap, je zorgt, met je alco bekkie, voor de aankleding van die buurt en dus moet de gemeenschap daar wel wat voor terug doen toch? Bijvoorbeeld door jouw shit opruimen. Jij hoeft toch geen tegenprestatie te leveren voor dat gratis geld? Je investeert dat in de omzet van winkels en brouwerijen, immers? Of zie ik het nu net verkeerd om?
Wij, wij doen niets met de Kerst. Helemaal niets. We hebben een te drukke periode achter de rug waarin (noodgedwongen) heel veel mensen in ons huis waren het afgelopen half jaar en willen nu gewoon eens een paar dagen rust. Rust en stilte. We koken niet speciaal iets. Een kop soep maken (het liefst uit blik, ook nog) en een dag Chinees halen. Gewoon even helemaal niemand om ons heen. Rust, weet je wel, een dik boek, de dikke kranten en de kerstspecials van Elsevier, HP De Tijd en Vrij Nederland. En de klok horen tikken en: gewoon niemand behalve wij beiden en dus: rust.
*Flatulentie=winderigheid
*Ulcus Cruris = open been
De titel van dit stukje is de vraag die, momenteel, het meest gesteld word onderling, aan vrienden, collegae en familieleden, denk ik. Doen jullie nog iets leuks met de Kerst? De antwoorden die je dan krijgt zijn over het algemeen dezelfde!
Over een week of twee is dat gelukkig alles gedaan. Dan zijn we klaar met de feestdagen, klaar met het kiezen en boodschappen doen, klaar met het eten van kreeft, kalkoen, klaar met gourmetten/steengrillen/fonduen, klaar met het familiebezoek aan de mensen die we een jaar niet hebben (willen) gezien. De ellenlange verhalen van Tante Jans over haar 'Ulcus cruris*' en van Ome Piet over zijn langdurige flatulentie*, over nicht Julia's buitenbaarmoederlijke zwangerschap en over neef Henk's "coming out" op zijn vijfenvijftigste levensjaar zijn dan allemaal aangehoord en weer opgeborgen en in het hoekje: 'nooit meer doen, niet meer uitnodigen' weggestopt. Daarna gaan we weer een lekker bakkie kippensoep maken, een bruine boterham met kaas eten, een eitje bakken. We bergen de kerstbomen op, we gaan de versieringen weer naar de bergplaats brengen en we gaan over tot de orde van de dag, namelijk de jaarwisseling. We hebben dan wel onze goede voornemens te voldoen. (welke voornemens hebben jullie je trouwens al voorgenomen?)
Volgens het CPB, de economen die het kunnen weten, gaan we er zelfs een half procent in economische groei op vooruit!? Is dat zo? Nou, ik niet. Ik lever nog steeds (uren en loon) in en dat geldt voor mijn vrouwelijke en goede collega J., ook. Zij werd, ook weer zonder overleg, zomaar tien uur in de week gekort! Dat is, net als in mijn geval, voor haar een week minder salaris. Nu hebben E. en ik gelukkig een vangnet(je), maar vriendin J. staat er alleen voor en heeft ook nog eens de zorg voor een familielid dat net (verkeerd) geopereerd is en veel zorg nodig heeft. Dus ook zij merkt geen moer van die 0.5% groei, geloof dat van mij. (Ze heeft het, na een heftig gesprek met FM2, een beetje terug kunnen draaien. Maar het is wel weer het feit dat men niet overlegd met de personen waar het om gaat. Dat is ook zo met overige collegae, die maar een of ander rooster voorgeschoteld krijgen, take it or leave it. Een van die collegae zorgt voor (ook weer) een net geopereerd familielid, die collega wilde in de avonduren thuis zijn om die zorg te kunnen doen en had dat duidelijk aangegeven, maar kreeg dus toch de late diensten op haar rooster, take it, or leave it.)
Wordt het dus een vrolijke Kerst? Nou voor velen van ons niet, hoor. Daar komt bij dat de Kerstperiode voor winkelpersoneel een absolute crime is. Het is niet zozeer omdat we hard moeten werken, nee, daar is niemand ooit aan dood gegaan, zoals het gezegde luidt, het is voornamelijk omdat we zoveel vracht binnen krijgen, die we die niet kunnen vullen in de winkel en dus moeten opslaan in onze koel- en vries magazijnen. Maar die gekoelde en bevroren magazijnen zijn niet berekend op een enorme toevloed van extra vracht. Die magazijnen zijn berekend op de normale, dagelijkse, aanvoer en je hebt dus zoveel kubieke meter tot je beschikking. Met heel veel moeite en pijn en zorg, raak ik (net als mijn collegae) het overschot aan producten kwijt in zo'n opslag cel. Maar, nu ik steeds maar minder uren mag werken en er steeds meer vracht binnenkomt, gaat dat ook niet meer zo een, twee drie lukken om al de restanten, ja, jullie herkennen het begrip, weg te werken en ik ben dus bang dat er een heleboel vracht gaat staan te ontdooien, gewoon omdat er geen plaats meer is. (Zo begon het Bijbelverhaal ook, natuurlijk: er was geen plaats meer in de herberg.)
Vrolijke feestdagen, lees ik in de feestdagen folders. Nou, nee hoor, de feestdagen zijn voor mij een gruwel. Die feestdagen zijn ervoor om de mensen die op en voor die dagen moeten werken misschien een rustperiode te geven, die ze knetterhard nodig hebben. Het vorige jaar heb ik beide Kerstdagen bijna slapend op de bank doorgebracht. En ik doe nog geen eens late diensten.
Want, de 24/7 economie, die ons land, door onze diverse regeringen toegezegd, nu hanteert zijn voor de arbeidende mensen ook een drama. Natuurlijk, de zorg, de politie, de brandweer, zij werken en werkten ook al jaren met dat systeem. Maar: op de zorg/verpleging, na zijn politie en brandweer alleen maar actief als er iets loos is. De zorg daarentegen is wel altijd bezig en ik zeg dat uit ervaring.
Ik heb zo het idee dat de politie niet extra patrouilles gaat rijden op de feestdagen en dat de brandweer ook geen extra oefeningen in gaat lassen. Nu ja in de nieuwsjaarnacht is het voor hen vaak volle bak. De zorg moet wel zorgen. Mensen worden ziek, moeten verschoond of behandeld, gevoerd en gedoucht.
Voeger was onze winkel open van 0800 - 1800. Later werd dat tot 2100 en nu zelfs tot 2200. Nog later waren we ook op de zondagen open. En nu zelfs alle feestdagen. 365/365 dus. Moet dat? Waarom? Kan je, als klant, je leven dan niet zo plannen dat je in zes dagen van de week je boodschappen kunt doen? Moet je nu perse op zondag nog je dingen gaan kopen? Natuurlijk, je kunt altijd opeens onverwachte gasten krijgen of omhoog zitten zonder toiletpapier of zo. Maar, het aantal mensen dat tegen sluitingstijd op de zondag nog even de boodschappen voor de hele week komt doen, zal je niet de kost moeten geven. En waarom op de Kerstdagen en zo open zijn? Omdat je geen (christelijke) feestdagen viert? Gelukkig mag dat in Nederland. Maar, zijn de winkeltjes van die mensen wel open met: Loofhuttenfeest/Jom Kipoer/Suikerfeest/Slachtfeest en zo? En, waarom kun je tijdens de Ramadan of de Bar Mitzwa wel allemaal je boodschappen op tijd in huis hebben? Kun je je dingen dan niet plannen voor een dag of twee dagen vooruit? Dat geldt natuurlijk niet alleen voor de mensen die een ander geloof dan het (nu nog, maar hoe lang) in Nederland heersende christelijk geloof aanhangen. (Ik moet voorzichtig zijn, begrijp ik. De multiflauweculti politie staat op de loer om mij in de bajes te gooien wegens belediging begrijp ik.) Maar het geldt natuurlijk ook voor de in overtal aanwezige Yuppen en de oude en trouwe alco's die nog even op zondag hun biertjes willen scoren die ze vervolgens in het fraaie park Frankendaal, tegenover de winkel, op lurken. De lege blikken dienen vervolgens als aankleding van de voetpaden van het fraaie park. Als het daar, in dat park, te koud en nat wordt, gaan ze in de parkeergarage onder de winkel hun zuipgelag verder doen. Ook hier is het natuurlijk onzin om je meuk in de daarvoor bestemde bakken te gooien. Hallo, je bent verslaafde, je krijgt geld van de gemeenschap, je zorgt, met je alco bekkie, voor de aankleding van die buurt en dus moet de gemeenschap daar wel wat voor terug doen toch? Bijvoorbeeld door jouw shit opruimen. Jij hoeft toch geen tegenprestatie te leveren voor dat gratis geld? Je investeert dat in de omzet van winkels en brouwerijen, immers? Of zie ik het nu net verkeerd om?
Wij, wij doen niets met de Kerst. Helemaal niets. We hebben een te drukke periode achter de rug waarin (noodgedwongen) heel veel mensen in ons huis waren het afgelopen half jaar en willen nu gewoon eens een paar dagen rust. Rust en stilte. We koken niet speciaal iets. Een kop soep maken (het liefst uit blik, ook nog) en een dag Chinees halen. Gewoon even helemaal niemand om ons heen. Rust, weet je wel, een dik boek, de dikke kranten en de kerstspecials van Elsevier, HP De Tijd en Vrij Nederland. En de klok horen tikken en: gewoon niemand behalve wij beiden en dus: rust.
*Flatulentie=winderigheid
*Ulcus Cruris = open been
zaterdag 14 december 2013
"Super" humor
De vraag is natuurlijk: wat is humor? Er zijn diverse definities over dat begrip, maar een die mij wel aanstond was: Vrolijkheid met weemoed. Denk er even over na en je zal begrijpen dat elke mop/grap/witz/bon mot/anekdote ook iets weemoedigs in zich draagt. Zeker de Joodse humor heeft altijd wat van dat wereldleed in zich, wat de Joodse medemens natuurlijk eeuwenlang heeft moeten ondergaan. Toevallig las ik vanmorgen in De Volkskrant een column over mevrouw Sylvia Witteman, een heel opmerkelijke en leuke schrijfster, die, natuurlijk helemaal politiek incorrect, met een vriendin flauwe grappen ging zitten verzinnen als ze even melig waren. Grappen over Anne Frank of over de concentratiekampen. Flauw, ja, niet correct, ja, dat schreef ze ook. Maar Leon de Winter, een schrijver die ik niet hoog heb, niet vanwege zijn Jood zijn, maar vanwege zijn schrijverschap, maar die de Joodse zaak, in mijn ogen terecht, enorm is toegedaan vond dat dus helemaal niet kunnen. Witteman had niet eens een mop vertelt, daar zelfs geen voorbeeld van gegeven, laat staan een hatende opmerking gemaakt, ze vertelde alleen dat ze wel eens dat soort 'moppen' maakte.
Nou heb ik een ple.... hekel aan politieke correctheid, hoor. Ik al zelf niet gauw mensen om geloof of ras of uiterlijk voor hun hoofd stoten, hoewel een fikse politiek incorrecte mop me wel weer kan laten schateren. Maar goed: de humor politie bekeurt je al omdat je zelfs alleen maar aan dat soort moppen denkt! Schiet mij maar lek.
Een ander vraag is: heeft ieder mens hetzelfde gevoel voor humor? Nee, natuurlijk. Waar ik kan schuddebuiken en huilend van het lachen over de grond kan liggen rollen bij: Life according to Jim, of bij The Royle Family, ken ik weer mensen die daar geen moer aan vinden maar wel met tranen in hun ogen naar de grollen van Geer en Goor kunnen kijken. Die tranen heb ik dan ook, terwijl ik in een keukenkastje graai naar het bekende teiltje. Maar goed: zoveel mensen, zoveel lol.
Maar: is er een bepaalde humor onder bepaalde beroepsgroepen? Nou, dat lijkt me wel. Een marineman kan onbedaarlijk lachen als er bijvoorbeeld een meerdere letterlijk of figuurlijk op zijn smoel gaat of dat er een ander schip een fout maakt. Een bouwvakker op de steiger zal plezier hebben als een maatje de plank misslaat, verplegend personeel komt niet meer bij als blijkt dat de man die ze hadden opgenomen met geelzucht een Chinees blijkt te zijn, in de horeca lachen ze zich rot als je vijf euro voor een glas wijn betaald, terwijl die hele fles, waar vijf glazen uitgaan, voor 3,99 bij de buurtsuper is gekocht.
En ja, Super humor bestaat ook. Een collega, die net een knallende heibel met de FM heeft gehad omdat hij een bepaald soort appels niet heeft ingeslagen, vragen wanneer die appels in de aanbieding zijn, aan de dame van de vleeswaren vragen of zij ook varkenspootjes en heeft en als die dan zegt: jazeker, zeggen dat je al vond dat ze zo rottig liep, nu ja, je begrijpt: de Super is een doorlopende cabaret voorstelling. Vroeger: 'Slager is dat Uw eigen worst?' 'Nee mevrouw die van mij is veel lekkerder.' 'Bakker, heeft U een plastic zak?' 'Nee mevrouw, wel een kunstgebit.'
Ik hou ook van practical jokes. Ik heb er ooit, samen met maat Paul wel eens een uitgehaald die de krant heeft gehaald, maar dat vertel ik nog wel eens. Zo haalde gabber en collega R. enige dagen een practical joke uit met L. een andere, heel aardige collega. Moderne supers hebben tegenwoordig allemaal extra services voor hun klanten. Flessen en zo inleveren, natuurlijk, maar ook kun je er pakjes afhalen of versturen, plastic zooi inleveren, batterijen in een bak werpen en ook kleine huishoudelijke gebruiksgoederen inleveren waar vaak een snoer aan zit.
Die befaamde dag was ik helaas niet aan het werk. Proefrijden met de Scenic en oppassen, weet je nog? L. had een muis ontdekt. Schrik niet. Muizen zijn de grootste plaag in een supermarkt. De beestjes zijn over het algemeen zo schuw dat ze zich overdag verstoppen in allerlei spouwmuren en verborgen hoeken en gaten en alleen 's nachts zijn ze actief. Nee, dames, geen leuk praatje, maar ook in de woonhuizen komen de beestjes voor hoor, je doet er geen moer tegen. Ze zijn overigens hondsbrutaal. Ik zag er eens op een morgen een door mijn diepvriescel sjouwen. Gekleed in een pooljekker en met muts op en handschoenen aan!
L. ontdekte het beestje overigens in de kleedruimte boven de winkel en maakte, gewapend met bezem en stoffer en blik jacht op het jonge knaagdier. R. had dat wat staan volgen en had gezien dat het muisje al helemaal niet meer daar was waar L. hem/haar had verwacht, maar met nieuwsgierige kraaloogjes de verwoede pogingen van zijn/haar belager zat te bekijken vanuit een niet te bereiken nis tussen de kleding lockers. L. gaf de pijp aan Maarten, muis verdween en de rust was even weergekeerd. Maatje R. had een karweitje te doen in de ruimte waar al de bovengenoemd zooi kan worden ingeleverd en zag: een muis! Een nog wel een hele grote, oude en witte muis. Met een hele lange staart. Weliswaar niet van he type dat je kaas opvreet of je brood aan knaagt, maar dat ooit aan een PC had gezeten. (Zo oud dat hij nog bijna kolen gestookt was) Kijk en dat is nu humor waar ik van houd. Hij nam het apparaat ter hand, spoedde zich ijlings naar de winkel en riep even later, via zijn oortje, zie aldaar, om L. 'Joh, der zit een muis in de kaaskoeling. Kom je snel, dan kun je hem nog pakken!' L. repte zich, haalde een doos om het beest in te kunnen vervoeren, bewapende zich met een bezemsteel om, bij vijandelijkheden der muis terug te kunnen ageren en rende naar het kaas vak.
De muis lag, keurig door R. gedeponeerd, tussen de Goudse- en Leidse- en Kanterleidse kazen in.
Helaas, ik was er niet bij. Maar uit het verhaal van R. was L. niet blij geweest. Om het maar humoristisch te zeggen.
Nou heb ik een ple.... hekel aan politieke correctheid, hoor. Ik al zelf niet gauw mensen om geloof of ras of uiterlijk voor hun hoofd stoten, hoewel een fikse politiek incorrecte mop me wel weer kan laten schateren. Maar goed: de humor politie bekeurt je al omdat je zelfs alleen maar aan dat soort moppen denkt! Schiet mij maar lek.
Een ander vraag is: heeft ieder mens hetzelfde gevoel voor humor? Nee, natuurlijk. Waar ik kan schuddebuiken en huilend van het lachen over de grond kan liggen rollen bij: Life according to Jim, of bij The Royle Family, ken ik weer mensen die daar geen moer aan vinden maar wel met tranen in hun ogen naar de grollen van Geer en Goor kunnen kijken. Die tranen heb ik dan ook, terwijl ik in een keukenkastje graai naar het bekende teiltje. Maar goed: zoveel mensen, zoveel lol.
Maar: is er een bepaalde humor onder bepaalde beroepsgroepen? Nou, dat lijkt me wel. Een marineman kan onbedaarlijk lachen als er bijvoorbeeld een meerdere letterlijk of figuurlijk op zijn smoel gaat of dat er een ander schip een fout maakt. Een bouwvakker op de steiger zal plezier hebben als een maatje de plank misslaat, verplegend personeel komt niet meer bij als blijkt dat de man die ze hadden opgenomen met geelzucht een Chinees blijkt te zijn, in de horeca lachen ze zich rot als je vijf euro voor een glas wijn betaald, terwijl die hele fles, waar vijf glazen uitgaan, voor 3,99 bij de buurtsuper is gekocht.
En ja, Super humor bestaat ook. Een collega, die net een knallende heibel met de FM heeft gehad omdat hij een bepaald soort appels niet heeft ingeslagen, vragen wanneer die appels in de aanbieding zijn, aan de dame van de vleeswaren vragen of zij ook varkenspootjes en heeft en als die dan zegt: jazeker, zeggen dat je al vond dat ze zo rottig liep, nu ja, je begrijpt: de Super is een doorlopende cabaret voorstelling. Vroeger: 'Slager is dat Uw eigen worst?' 'Nee mevrouw die van mij is veel lekkerder.' 'Bakker, heeft U een plastic zak?' 'Nee mevrouw, wel een kunstgebit.'
Ik hou ook van practical jokes. Ik heb er ooit, samen met maat Paul wel eens een uitgehaald die de krant heeft gehaald, maar dat vertel ik nog wel eens. Zo haalde gabber en collega R. enige dagen een practical joke uit met L. een andere, heel aardige collega. Moderne supers hebben tegenwoordig allemaal extra services voor hun klanten. Flessen en zo inleveren, natuurlijk, maar ook kun je er pakjes afhalen of versturen, plastic zooi inleveren, batterijen in een bak werpen en ook kleine huishoudelijke gebruiksgoederen inleveren waar vaak een snoer aan zit.
Die befaamde dag was ik helaas niet aan het werk. Proefrijden met de Scenic en oppassen, weet je nog? L. had een muis ontdekt. Schrik niet. Muizen zijn de grootste plaag in een supermarkt. De beestjes zijn over het algemeen zo schuw dat ze zich overdag verstoppen in allerlei spouwmuren en verborgen hoeken en gaten en alleen 's nachts zijn ze actief. Nee, dames, geen leuk praatje, maar ook in de woonhuizen komen de beestjes voor hoor, je doet er geen moer tegen. Ze zijn overigens hondsbrutaal. Ik zag er eens op een morgen een door mijn diepvriescel sjouwen. Gekleed in een pooljekker en met muts op en handschoenen aan!
L. ontdekte het beestje overigens in de kleedruimte boven de winkel en maakte, gewapend met bezem en stoffer en blik jacht op het jonge knaagdier. R. had dat wat staan volgen en had gezien dat het muisje al helemaal niet meer daar was waar L. hem/haar had verwacht, maar met nieuwsgierige kraaloogjes de verwoede pogingen van zijn/haar belager zat te bekijken vanuit een niet te bereiken nis tussen de kleding lockers. L. gaf de pijp aan Maarten, muis verdween en de rust was even weergekeerd. Maatje R. had een karweitje te doen in de ruimte waar al de bovengenoemd zooi kan worden ingeleverd en zag: een muis! Een nog wel een hele grote, oude en witte muis. Met een hele lange staart. Weliswaar niet van he type dat je kaas opvreet of je brood aan knaagt, maar dat ooit aan een PC had gezeten. (Zo oud dat hij nog bijna kolen gestookt was) Kijk en dat is nu humor waar ik van houd. Hij nam het apparaat ter hand, spoedde zich ijlings naar de winkel en riep even later, via zijn oortje, zie aldaar, om L. 'Joh, der zit een muis in de kaaskoeling. Kom je snel, dan kun je hem nog pakken!' L. repte zich, haalde een doos om het beest in te kunnen vervoeren, bewapende zich met een bezemsteel om, bij vijandelijkheden der muis terug te kunnen ageren en rende naar het kaas vak.
De muis lag, keurig door R. gedeponeerd, tussen de Goudse- en Leidse- en Kanterleidse kazen in.
Helaas, ik was er niet bij. Maar uit het verhaal van R. was L. niet blij geweest. Om het maar humoristisch te zeggen.
vrijdag 13 december 2013
Even geen Keten en even geen Kerst
=dat we ander vervoer moesten hebben=
Nou, hoest maar even een bedrag van rond de weet ik hoeveel euro op. Ik ga het niet zeggen, hoor. Wij Nederlanders lullen wel allen maar over geld en prijzen, maar over hoeveel je kan/wil/moet lenen of moet betalen, doen we altijd moeilijk. Nooit over onze huizen en over onze kinderen, maar alleen over Poen en Politiek. (Ook over ons seksleven, dat is zo, Wilma, daar heb je gelijk in.)
Maar goed, de verkoper, Hans Tor, eerder genoemd en ik werden het eens. We kregen wat terug voor de Hyundai, we pingelden wat, maar we kwamen op een net bedrag uit. Hij rommelde wat over een financiering voor het resterende bedrag en oké, handdruk en voorlopig contract en hij zou bellen.
Een beetje overdonderd stond ik na een half uurtje buiten. Draaide wat nerveus een Javaanse en dacht: Joh, je hebt die wagen niet eens gezien in het echt. Je hebt geen idee van de kleur of van de wagen of van het verbruik of wat dan ook. Nu ja, ik had dan alleen maar een voorlopig koopcontract, maar toch! Ik belde, ook wat nerveus, E., vertelde wat lacherig wat er allemaal was gebeurd en afgesproken en ook zij was een beetje overdonderd en wat lacherig. 'Joh we hebben de auto niet eens gezien, we hebben geen proefrit gemaakt en ja, wat nu?'
Thuis bestudeerden we de site nog eens. Goh, wat een mooie auto. We lazen allerlei technologische info en zo en werden wel wat enthousiast. Een uur later belde de 'man van de bank'. Of ik even alle papieren wilde scannen en mailen naar hen. Een mail volgde met instructies en op de donderdag erna, nauwelijks 48 uur later kregen we de toestemming. Hans T. belde vrijdagmorgen naar E. Ik moest werken, natuurlijk, maar E. belde mij dan weer mobiel: 'Julie hebben een auto! Die wordt dinsdag geleverd. Een beurt, een apk en dan is hij voor jullie.' We namen er een glas op.
De volgende dinsdagmiddag stonden we bij Berkelaar op de stoep. Hans T. was even bezig met andere zaken, we konden onze oude en getrouwe Elantra ontdoen van onze restspullen en rond vier uur die middag hadden we "zevenendrieenegentig" formulieren en papieren getekend en allerlei informatie mappen en folders meegekregen en reden we weg, richting huis.
E: 'Schat, is dit nu de proefrit?'
Ik: 'Ik geloof dat we nu de baas zijn van deze auto. Volgens mij hebben we hem echt gekocht, nu.' Het werd even stil, aan beide kanten, we hadden toch een auto gekocht nu?
'Goh, ik zit wel lekker.'
'Maar je gaat je nog veel lekkerder voelen als je er straks zelf in rijdt'.
'Ik heb wel een mooi uitzicht.'
'Ja, hij heet dan ook Scenic.'
Dat is Frans voor uitzicht, niet?
Ja, maar ook wel Engels, geloof ik.'
'Een ruime auto, hè?'
'Goh ja, heel ruim!'
'Nou ja, zullen we hem kopen?'
'Ik geloof dat we dat net gedaan hebben.'
'Oh, oké, nou ja, wel vreemd, eigenlijk, zonder hem ooit gezien te hebben en zonder proefrit, toch?'
'Ja, je hebt wel gelijk, bendenk ik nu.'
Nu ja, zo kabbelde dat een beetje voort. Maar: ik, (en niet alleen de auto) was/waren helemaal verkocht. Laten we eerlijk zijn. Auto' zijn het ultieme jongens speelgoed. Ik ben opgegroeid met de fabuleuze Dinky Toys en Corgi Toys. Prachtige modellen. Je had, latere, modellen waarvan de deurtjes opengingen, die geveerd waren en meer van dat soort luxe. Luxe uit de jaren zestig dan. Maar dit voertuig had alle luxe uit de huidige jaren. Gadgets, dingetjes op het digitale dashboard, zaken die je kon aflezen, zoals verbruik, gemiddeld verbruik, snelheid en gemiddelde snelheid, totale afstand en actieradius, wanneer je weer een beurt moest hebben (zei ik grappend tegen E., maar die hoorde het niet, op zijn Oost-Indisch) hoeveel bandenspanning je had en de kleur ogen van de chauffeur, nou ja, je begrijpt, mijn ogen waren bijna continue op het dashboard gericht. En oh ja, hij vertelde je wat je moest doen. Dat je de kaart, autosleutels zijn zo voorbij, in een gleuf moest stoppen, nee, die 'grap' dacht ik maar zei haar niet, en dat dan, als het niet licht genoeg was, de lichten aangingen, automatiekisch, dat, bij regen spetters de wissers van der eigen begonnen te werken en dat het enige wat je moest doen is: sturen. Nou ja, gas geven en, soms, remmen.
Een mannen speeltje, dus. Boys en Toys, jullie kennen de opmerkingen, toch?
Verkocht, verliefd en in love. We namen, ik ben een romantische eikel, met wat tranen in de ogen afscheid van onze goede en trouwe Elantra. 'Man je hebt ons overal gebracht en (bijna) nooit in de steek gelaten. Tien minuten later waren we de trotse bezitters van een puntgave Renault Scenic.
Maf eigenlijk?
Nou, hoest maar even een bedrag van rond de weet ik hoeveel euro op. Ik ga het niet zeggen, hoor. Wij Nederlanders lullen wel allen maar over geld en prijzen, maar over hoeveel je kan/wil/moet lenen of moet betalen, doen we altijd moeilijk. Nooit over onze huizen en over onze kinderen, maar alleen over Poen en Politiek. (Ook over ons seksleven, dat is zo, Wilma, daar heb je gelijk in.)
Maar goed, de verkoper, Hans Tor, eerder genoemd en ik werden het eens. We kregen wat terug voor de Hyundai, we pingelden wat, maar we kwamen op een net bedrag uit. Hij rommelde wat over een financiering voor het resterende bedrag en oké, handdruk en voorlopig contract en hij zou bellen.
Een beetje overdonderd stond ik na een half uurtje buiten. Draaide wat nerveus een Javaanse en dacht: Joh, je hebt die wagen niet eens gezien in het echt. Je hebt geen idee van de kleur of van de wagen of van het verbruik of wat dan ook. Nu ja, ik had dan alleen maar een voorlopig koopcontract, maar toch! Ik belde, ook wat nerveus, E., vertelde wat lacherig wat er allemaal was gebeurd en afgesproken en ook zij was een beetje overdonderd en wat lacherig. 'Joh we hebben de auto niet eens gezien, we hebben geen proefrit gemaakt en ja, wat nu?'
Thuis bestudeerden we de site nog eens. Goh, wat een mooie auto. We lazen allerlei technologische info en zo en werden wel wat enthousiast. Een uur later belde de 'man van de bank'. Of ik even alle papieren wilde scannen en mailen naar hen. Een mail volgde met instructies en op de donderdag erna, nauwelijks 48 uur later kregen we de toestemming. Hans T. belde vrijdagmorgen naar E. Ik moest werken, natuurlijk, maar E. belde mij dan weer mobiel: 'Julie hebben een auto! Die wordt dinsdag geleverd. Een beurt, een apk en dan is hij voor jullie.' We namen er een glas op.
De volgende dinsdagmiddag stonden we bij Berkelaar op de stoep. Hans T. was even bezig met andere zaken, we konden onze oude en getrouwe Elantra ontdoen van onze restspullen en rond vier uur die middag hadden we "zevenendrieenegentig" formulieren en papieren getekend en allerlei informatie mappen en folders meegekregen en reden we weg, richting huis.
E: 'Schat, is dit nu de proefrit?'
Ik: 'Ik geloof dat we nu de baas zijn van deze auto. Volgens mij hebben we hem echt gekocht, nu.' Het werd even stil, aan beide kanten, we hadden toch een auto gekocht nu?
'Goh, ik zit wel lekker.'
'Maar je gaat je nog veel lekkerder voelen als je er straks zelf in rijdt'.
'Ik heb wel een mooi uitzicht.'
'Ja, hij heet dan ook Scenic.'
Dat is Frans voor uitzicht, niet?
Ja, maar ook wel Engels, geloof ik.'
'Een ruime auto, hè?'
'Goh ja, heel ruim!'
'Nou ja, zullen we hem kopen?'
'Ik geloof dat we dat net gedaan hebben.'
'Oh, oké, nou ja, wel vreemd, eigenlijk, zonder hem ooit gezien te hebben en zonder proefrit, toch?'
'Ja, je hebt wel gelijk, bendenk ik nu.'
Nu ja, zo kabbelde dat een beetje voort. Maar: ik, (en niet alleen de auto) was/waren helemaal verkocht. Laten we eerlijk zijn. Auto' zijn het ultieme jongens speelgoed. Ik ben opgegroeid met de fabuleuze Dinky Toys en Corgi Toys. Prachtige modellen. Je had, latere, modellen waarvan de deurtjes opengingen, die geveerd waren en meer van dat soort luxe. Luxe uit de jaren zestig dan. Maar dit voertuig had alle luxe uit de huidige jaren. Gadgets, dingetjes op het digitale dashboard, zaken die je kon aflezen, zoals verbruik, gemiddeld verbruik, snelheid en gemiddelde snelheid, totale afstand en actieradius, wanneer je weer een beurt moest hebben (zei ik grappend tegen E., maar die hoorde het niet, op zijn Oost-Indisch) hoeveel bandenspanning je had en de kleur ogen van de chauffeur, nou ja, je begrijpt, mijn ogen waren bijna continue op het dashboard gericht. En oh ja, hij vertelde je wat je moest doen. Dat je de kaart, autosleutels zijn zo voorbij, in een gleuf moest stoppen, nee, die 'grap' dacht ik maar zei haar niet, en dat dan, als het niet licht genoeg was, de lichten aangingen, automatiekisch, dat, bij regen spetters de wissers van der eigen begonnen te werken en dat het enige wat je moest doen is: sturen. Nou ja, gas geven en, soms, remmen.
Een mannen speeltje, dus. Boys en Toys, jullie kennen de opmerkingen, toch?
Verkocht, verliefd en in love. We namen, ik ben een romantische eikel, met wat tranen in de ogen afscheid van onze goede en trouwe Elantra. 'Man je hebt ons overal gebracht en (bijna) nooit in de steek gelaten. Tien minuten later waren we de trotse bezitters van een puntgave Renault Scenic.
Maf eigenlijk?
woensdag 11 december 2013
Even heel wat anders dan De Keten (1)
Ja, ja, ga door, ga door, het is zo lekker! Stop nou niet, kom, ga door!
Ik weet het lieve mensen, het liefste zouden jullie willen dat ik elke dag verhalen over mijn super zou gaan vertellen. Ik heb verhalen zat hoor, daar niet van. Bijvoorbeeld over de dikke, morsige en niet al te slimme man die ik bijna dagelijks spreek en mij vandaag ook weer aansprak. Hij is een vijftiger en zwaar van 'zijn eigen' en ook nog zwaar alcoholist. Elk moment van de dag dat ik hem spreek heeft hij een 'ring van zelfvertrouwen' zoals dat vroeger in een Colgate reclame heette en bij de KM anders werd uitgelegd, om zich heen. De man is overigens heel aardig, sympathiek, niet al te slim, totaal onverzorgd (hij heeft nu al twee weken het zelfde sweat shirt aan met steeds meer mayonaise of frites saus vlekken) en dus niet getrouwd, en het is zo een typische Amsterdamse ouwehoer, met van die Mokumse geintjes zoals, ik citeer Wim Sonneveld: "kent U die van die Amsterdammer die naar Parijs ging? Hij ging niet." niveau, dat het gewoon een hele sympathieke 'gauzer' is. Maar, hij had wel op het lokale Tv station, AT5, gehoord dat er een filiaal van ons was beroofd door een dief(je) dat zich keurig had verborgen ergens in het filiaal. Na sluitingstijd kwam die uit zijn verstop plek en bedreigde de bewaak Halvezool en kassa medewerksters met een mes en ging er met een overigens gering bedrag van door. (Je moet even niet de schrik en ellende van de medewerkers meenemen in het verhaal, vreselijk.) De klant, ik zal hem maar Piet noemen, ik ken zijn eigen naam niet, begreep het en vertelde dat die rover waarschijnlijk een ex medewerker van dat filiaal was geweest. Anders had hij waarschijnlijk niet zo'n mooie verstop plek weten te vinden en hij wist ook dat er rond de tijd van de roof geld aanwezig was.
Ik ken hem ondertussen vrij goed. Ik heb de man wel eens raad gegeven. Hij zat in financiële nood, kon onder andere zijn rekening van zijn kroeg niet betalen (vreselijk, natuurlijk en wat een leed) en schreef dus maar een briefje voor zijn kroegbaas waarin ik hem liet verklaren dat hij zijn opgelopen betalingsachterstand in diverse termijnen te willen betalen. De kroegbaas was aardig, accepteerde het voorstel en schreef me zo waar een bedank briefje terug! Zo ver, zo goed en tot zover de Keten.
Ik heb, in een vorig bericht, al laten horen dat onze trouwe Koreaan (een auto, geen slaafje, hoor) aan het eind van het Latijn was en dat er dus, en dat woord "dus" is bewust gekozen, een ander voertuig moest komen. Dus! Want: iedere woensdag moeten we de reis naar Zaandam ondernemen om op onze twee schatten van kleinkinderen te passen. Nee, moeten is dwang, nee, het is een commitment die we hebben aangegaan en waar we al jaren helemaal blij mee zijn, van beide kanten, overigens. Hemelsbreed ligt Amstelveen slechts een twintig kilometer of zo van Zaandam. Met het OV, wat we het eerste halfjaar hebben gedaan, waren we ongeveer een kleine twee uur onderweg en dan bedoel ik een enkele reis. (En dan ook nog kapitalen kwijt!) Dus kwam er een auto. Een fraaie, een Hyundai Elantra. Een mooie en nette auto, maar al met al een paar jaar ouder en met de technologie van die tijd dat ze gemaakt werd, uitgerust.
Ze heeft ons jaren goed en trouw gediend, maar zo als het gaat met veroudering: het gaat geld kosten. Of dat nu om mensen gaat of om dingen, ouderdom kost. De eerste paar jaren waren dat wat onderhoudsbeurten en APK en zo en dat was te doen. In het vierde jaar kwam er opeens een rekening van 400 euro. Vorig jaar was het zelfs al 1250 piek. Toen de monteur me dan een dikke week geleden belde om te zeggen dat er heel veel mis was en dat het wel eens tot 2500 euro op kon lopen, werd het even stil aan mijn kant van de telefoon. De monteur was een nette man van een nette garage en ik geef graag de naam even weer: Berkelaar, in Amstelveen! Hij verbond me door naar de chef verkoop, de man waar we ook de Hyundai van hadden gekocht. Ik weet dat autohandelaars en garagisten (een fraai Vlaams woord, weer) allemaal een slechte naam hebben en vaak ten rechte hebben verdiend, maar deze mijnheer (Hans Tor) van deze firma, is een hele correcte man. Een goede, maar ook hele betrouwbare man. Hij heeft een wat onderkoelde, haast Engels gevoel voor humor. Hij laat zich niet opfokken en geeft een perfecte service.
Dus maakte ik na het gesprek met de man voor dinsdag de 3e van de 12e een half/half afspraak met hem om die middag even te komen kijken. Hij blies zijn wangen een beetje bol, dacht ik te horen over de telefoon, want veel occasion automaten (E. heeft een rijbewijs voor een automaat namelijk) had hij/zijn er niet.
Dan blijken er de zegeningen van het Net. We keken 's avonds (toch maar) even op de site van de firma en zagen en aanbod van elf automaten staan, waarvan negen al meteen afvielen, zijnde KKA'tjes. Nee, we hadden altijd een ruime auto gehad, en wilden niet in een blikje rijden. Niets tegen blikjes, maar, we moesten vaak met kat(ten) en fiets op reis en dan had je ruimte nodig. Er waren op de site een Citroen Picasso en een fraaie Toyota te zien, maar allebei al tegen de ton op de klok. De prijzen waren dan wel weer aardig, maar ja, hoe lang gaat zo'n voertuig mee? Opeens zag ik dat er een pagina twee werd geopend en ik scrolde. 'Goh, kijk nou, staat er net op. Renault Scenic, nog geen zeven jaar oud, nog geen zeventig duzend op de teller en hè, zie die prijs dan?' E. keek en zei dat het wel een fraaie auto was. Qua lijn, qua kleur, een soort zilver platina of zo. Afijn, ik noteerde wat gegevens, maakte de volgende dag benen naar Berkelaar waar Hans Tor geen idee had waarover ik het had. Ik legde de site uit, hij scrolde, hij vond, hij belde en hoorde dat het voertuig net een dag op de site stond. Hij belde met het filiaal waar de wagen stond en zei niet dat hij een koper had, liet de telefoon op "speaker" staan, zodat ik mee kon luisteren naar zijn collega, die wat bewonderend vertelde dat dit wel zo een nette auto was, dat 'ie hem zelf wel wilde kopen! Ik zei dat er maar alvast een vinkje van 'Verkocht' bij moest worden gezet. Hans en ik berekenden de financiën en ja, dat was ook goed.
KKA is Klein K.. Autotje, overigens.
=en binnenkort hoor je meer==
Ik weet het lieve mensen, het liefste zouden jullie willen dat ik elke dag verhalen over mijn super zou gaan vertellen. Ik heb verhalen zat hoor, daar niet van. Bijvoorbeeld over de dikke, morsige en niet al te slimme man die ik bijna dagelijks spreek en mij vandaag ook weer aansprak. Hij is een vijftiger en zwaar van 'zijn eigen' en ook nog zwaar alcoholist. Elk moment van de dag dat ik hem spreek heeft hij een 'ring van zelfvertrouwen' zoals dat vroeger in een Colgate reclame heette en bij de KM anders werd uitgelegd, om zich heen. De man is overigens heel aardig, sympathiek, niet al te slim, totaal onverzorgd (hij heeft nu al twee weken het zelfde sweat shirt aan met steeds meer mayonaise of frites saus vlekken) en dus niet getrouwd, en het is zo een typische Amsterdamse ouwehoer, met van die Mokumse geintjes zoals, ik citeer Wim Sonneveld: "kent U die van die Amsterdammer die naar Parijs ging? Hij ging niet." niveau, dat het gewoon een hele sympathieke 'gauzer' is. Maar, hij had wel op het lokale Tv station, AT5, gehoord dat er een filiaal van ons was beroofd door een dief(je) dat zich keurig had verborgen ergens in het filiaal. Na sluitingstijd kwam die uit zijn verstop plek en bedreigde de bewaak Halvezool en kassa medewerksters met een mes en ging er met een overigens gering bedrag van door. (Je moet even niet de schrik en ellende van de medewerkers meenemen in het verhaal, vreselijk.) De klant, ik zal hem maar Piet noemen, ik ken zijn eigen naam niet, begreep het en vertelde dat die rover waarschijnlijk een ex medewerker van dat filiaal was geweest. Anders had hij waarschijnlijk niet zo'n mooie verstop plek weten te vinden en hij wist ook dat er rond de tijd van de roof geld aanwezig was.
Ik ken hem ondertussen vrij goed. Ik heb de man wel eens raad gegeven. Hij zat in financiële nood, kon onder andere zijn rekening van zijn kroeg niet betalen (vreselijk, natuurlijk en wat een leed) en schreef dus maar een briefje voor zijn kroegbaas waarin ik hem liet verklaren dat hij zijn opgelopen betalingsachterstand in diverse termijnen te willen betalen. De kroegbaas was aardig, accepteerde het voorstel en schreef me zo waar een bedank briefje terug! Zo ver, zo goed en tot zover de Keten.
Ik heb, in een vorig bericht, al laten horen dat onze trouwe Koreaan (een auto, geen slaafje, hoor) aan het eind van het Latijn was en dat er dus, en dat woord "dus" is bewust gekozen, een ander voertuig moest komen. Dus! Want: iedere woensdag moeten we de reis naar Zaandam ondernemen om op onze twee schatten van kleinkinderen te passen. Nee, moeten is dwang, nee, het is een commitment die we hebben aangegaan en waar we al jaren helemaal blij mee zijn, van beide kanten, overigens. Hemelsbreed ligt Amstelveen slechts een twintig kilometer of zo van Zaandam. Met het OV, wat we het eerste halfjaar hebben gedaan, waren we ongeveer een kleine twee uur onderweg en dan bedoel ik een enkele reis. (En dan ook nog kapitalen kwijt!) Dus kwam er een auto. Een fraaie, een Hyundai Elantra. Een mooie en nette auto, maar al met al een paar jaar ouder en met de technologie van die tijd dat ze gemaakt werd, uitgerust.
Ze heeft ons jaren goed en trouw gediend, maar zo als het gaat met veroudering: het gaat geld kosten. Of dat nu om mensen gaat of om dingen, ouderdom kost. De eerste paar jaren waren dat wat onderhoudsbeurten en APK en zo en dat was te doen. In het vierde jaar kwam er opeens een rekening van 400 euro. Vorig jaar was het zelfs al 1250 piek. Toen de monteur me dan een dikke week geleden belde om te zeggen dat er heel veel mis was en dat het wel eens tot 2500 euro op kon lopen, werd het even stil aan mijn kant van de telefoon. De monteur was een nette man van een nette garage en ik geef graag de naam even weer: Berkelaar, in Amstelveen! Hij verbond me door naar de chef verkoop, de man waar we ook de Hyundai van hadden gekocht. Ik weet dat autohandelaars en garagisten (een fraai Vlaams woord, weer) allemaal een slechte naam hebben en vaak ten rechte hebben verdiend, maar deze mijnheer (Hans Tor) van deze firma, is een hele correcte man. Een goede, maar ook hele betrouwbare man. Hij heeft een wat onderkoelde, haast Engels gevoel voor humor. Hij laat zich niet opfokken en geeft een perfecte service.
Dus maakte ik na het gesprek met de man voor dinsdag de 3e van de 12e een half/half afspraak met hem om die middag even te komen kijken. Hij blies zijn wangen een beetje bol, dacht ik te horen over de telefoon, want veel occasion automaten (E. heeft een rijbewijs voor een automaat namelijk) had hij/zijn er niet.
Dan blijken er de zegeningen van het Net. We keken 's avonds (toch maar) even op de site van de firma en zagen en aanbod van elf automaten staan, waarvan negen al meteen afvielen, zijnde KKA'tjes. Nee, we hadden altijd een ruime auto gehad, en wilden niet in een blikje rijden. Niets tegen blikjes, maar, we moesten vaak met kat(ten) en fiets op reis en dan had je ruimte nodig. Er waren op de site een Citroen Picasso en een fraaie Toyota te zien, maar allebei al tegen de ton op de klok. De prijzen waren dan wel weer aardig, maar ja, hoe lang gaat zo'n voertuig mee? Opeens zag ik dat er een pagina twee werd geopend en ik scrolde. 'Goh, kijk nou, staat er net op. Renault Scenic, nog geen zeven jaar oud, nog geen zeventig duzend op de teller en hè, zie die prijs dan?' E. keek en zei dat het wel een fraaie auto was. Qua lijn, qua kleur, een soort zilver platina of zo. Afijn, ik noteerde wat gegevens, maakte de volgende dag benen naar Berkelaar waar Hans Tor geen idee had waarover ik het had. Ik legde de site uit, hij scrolde, hij vond, hij belde en hoorde dat het voertuig net een dag op de site stond. Hij belde met het filiaal waar de wagen stond en zei niet dat hij een koper had, liet de telefoon op "speaker" staan, zodat ik mee kon luisteren naar zijn collega, die wat bewonderend vertelde dat dit wel zo een nette auto was, dat 'ie hem zelf wel wilde kopen! Ik zei dat er maar alvast een vinkje van 'Verkocht' bij moest worden gezet. Hans en ik berekenden de financiën en ja, dat was ook goed.
KKA is Klein K.. Autotje, overigens.
=en binnenkort hoor je meer==
maandag 9 december 2013
En nu: op naar de Kerst!
Sint en zijn Zwarte Pieten zijn terug naar Spanje. Ik zag de stoomwolken op de kim toen de Pakjesboot vertrok naar het warme Spanje en in gedachten wenste ik ze een goede reis. Vandaag hebben we thuis nog een laat staartje van het kinderfeest meegepikt. Doordat we op zoek waren naar een nieuw voertuig (en de andere auto niet meer kon dienen) hadden we de gebruikelijke oppas afspraak van woensdag j.l. af moeten zeggen waarbij we dus ook de geschenken van Sint niet aan e kleinkinderen konden geven. Gelukkig leven we in zo'n goede harmonie met Serge en Nicoline, de pa en ma van Loek en Mia, dat daar wel weer allerlei mouwen aan gepast konden worden. Maar jl. zondag was het 'verlate' feest dus bij ons. Ach, je kent het allemaal wel: hapje, drankje, lachen (we hadden lekker eigengemaakte snert met alles er op en eraan voor de maaltijd) en spanning bij de kleinzoon. Loek is zes, gelooft nog heilig in de Sint en begint net te wisselen. Grappig gezicht. Mia snaait het allemaal nog niet helemaal niet, natuurlijk. Ze scharrelt, met haar dikke luierkontje op nog zoekende en aarzelende beentjes, onze woning door, gaar echt op expeditie en kijkt hier en daar in gangen en kamers en vind het wel spannend allemaal. (Ze weet nu dat (keuken) kastjes open kunnen. Dat geeft een heel nieuw aspect aan het woord: 'Handenbindertjes' kan ik je nu vertellen!
We hadden spelletjes en een zogenaamd serviesje gekocht, in overeenstemming met de wens van de pa en de ma en de kleinkinderen waren er blij mee. Ook hun 'oudste' tante, een jonge meid nog hoor maar ja, wel in de anciënniteit de oudste van de twee tantes van onze kant, was ook aanwezig en zij had ook allerlei leuke spulletjes gekocht.
De Sint is nu dus weg. Santa Claus komt. Ik wacht op de eerste boze tv mijnheer of mevrouw die ons haarscherp uit kan leggen waarom dat dan ook weer niet mag. Ik zal alvast wat opsommingen maken:
(voorop gesteld: ik ben geen kerstfeest fan, maar ik vind dat iedereen dat feest op zijn/haar manier mag of wil vieren). Goed:
1. Het kerstfeest is een oud heidens gebruik, het stamt namelijk af van het zonnewende feest van de oude heidenen. Rond eind december werden de dagen merkbaar langer en de mensen werden blij
en verheugd en vierden dat door lekker te eten en te drinken. (klinkt logisch, toch?) Maar ook door veel vuren te ontsteken om de donkerte terug te late wijken. Kerstbomen en vuurwerk.
2. De (katholieke) kerk heeft dus dat feest ingepikt en verbonden aan de geboorte van Jezus. Eten en drinken als symbool van een geboorte. (nou ja, heeft Jezus ooit bestaan?) In de 19e eeuw werden kleding en giften aan de armen gegeven, dus vandaar onze kerstcadeaus.
3. Het zou afstammen van de vereringen van diverse zonnegoden, zoals Ra, in het oude Egypte en Helios, in het ook al niet te jonge Griekenland en zou zo dus daar ook mee te maken hebben.
Grappig is wel dat al die data rond de 25ste december lagen. Rond die zonnewende dus.
Na de Vikingen waren de Nederlanders een van de eerste kolonialisten die Noord Amerika gingen bevolken, nou ja, bezetten, eh, ok, veroverden, dan, ook goed? Ze namen natuurlijk het Sinterklaasfeest mee. Maar Sinterklaas werd Santa Claus en waaide vanuit het Yankees land, wat weer afkomt van "Jan Kaas", dan weer over naar Groot Brittannië en zo.
Nu mag je, vanwege de niet christelijke inbreng in ons land, schijnbaar, niet te veel reuring meer maken van dat Kerstfeest. Ik heb begrepen dat er in openbare instellingen, zoals ziekenhuizen en remises van het openbaar vervoer, postkantoren of bureaus waar mensen geld komen halen zonder ervoor te werken, en die vaak onze taal ook niet spreken, geen versierde bomen of andere op Kerst duidende versieringen meer mogen worden aangebracht, omdat er dus mensen zijn die daar aanstoot aan nemen en dat hebben verteld aan bepaalde politici die hiermee hun zetel aanhang willen opkrikken. Dat mag. Dat mag je willen eisen. Wij leven in een land dat democratisch is en in een democratisch land mag je je mening geven en gelukkig voor je geloof uitkomen. Maar dat jouw mening als religieuze minderheid dan ook meteen maar wordt aangenomen als regel, gaat mij iets te ver. Ik vind het bijvoorbeeld heel erg dat dieren Halal of Kosher worden geslacht, maar ja, dat schijnt wel te mogen. Nu ja, ik wil, ik zeg dat vaker, geen polemieken aangaan in mijn Blog, dat doe ik wel op mijn feestboek pagina.
Op deze maandagmorgen was er in mijn toko geen spoor meer te bekennen van het Sint Nicolaas feest. En: nu dus op naar de Kerst. Vanaf maandag de negende van de twaalfde gaan in alle supers van het land, of in supers in de wereld waar men geen Sinterklaas viert, de lichten op groen voor "KERST". Ik schrijf dat met hoofdletters want vanaf nu hebben wij, supermensen, drie weken de tijd om eens even goed in de bus te blazen en alles op scherp te zetten. De mannen en vrouwen die de bestellingen moeten doen hebben al een vergadering gehad op het hoofdkwartier en weten waar ze dit jaar alert op moeten zijn. Dat wil zeggen, wat de nieuwe 'eet' trends gaan worden. Ik ben nog niet ver genoeg ingevoerd in de materie, (sprak Dr, Ir. Lucas hoogdravend) om jullie nu al die trends al aan te kunnen geven. Ik ga binnenkort al de Kerstfolders van alle supers eens bestuderen en ga jullie daar bericht van doen. Ik wil namelijk niet dat jullie, lieve lezer en lezeres, de Kerst van je leven, gaat missen omdat je bent gaan gourmetten of fonduen of steengrillen. Gezellige en lekkere bijeenkomsten. Wij, ons gezin, hebben het altijd graag gedaan, tot de kleinkinderen kwamen. Uit veiligheidsoverwegingen, kleine kindjes hebben grijpgrage handjes en onhandige beentjes die respectievelijk: overal aan zitten en overal over struikelen met alle nare gevolgen van hete pannen, hete olie, hete grill stenen van dien, over zich heen te krijgen. Maar, de kleintjes hebben ook verder veel aandacht nodig. We vinden onze kleinkinderen een heel groot deel van ons gezin en willen hen absoluut betrekken bij het familiefeest. Dus gaan ze niet extra vroeg onder de wol, maar blijven ze, tot een goed tijdstip, bij ons in het gezin aanwezig.
De afgelopen jaren hebben we dus steeds thema avonden bedacht, waarbij het eten, dat we dan met meerdere stellen maakten, alleen hoefde opgewarmd te worden in Ping of oven of zo. We hadden rijsttafel met toebehoren of Spaanse maaltijden of Brunches en dat soort zaken. Kortom heel lekker, gezellig en dat soort meer. Maar, een paar jaar geleden, zou het spul bij ons allen komen. De kinderen waren ondertussen uitgewaaid over het land, zoals dat gaat, maar het was 'verzamelen' op de 25ste bij ma en pa in het ouderlijk huis. Wij zouden uitgebreide Rijsttafel maken. Iedereen van ons lust dat, voor de kleine man, die was net een of zo, was er natuurlijk een aangepast hapje, en we hadden voor gezin en aanhang, 12 personen ongeveer, gekookt en gebakken en gebraden.
Toen stak er in de nacht van de 24ste op de 25ste zo een gemene sneeuwstorm op dat de wegen niet berijdbaar waren, de treinen niet reden (what's new?) en zelfs de bus waarmee ook een kind met vriend uit ons eigen dorp moesten komen, niet meer reed. Wij zaten dus met z'n tweeën met voor twaalf man aan rijst, bami, nasi, Gadogado, Babi Ketjap, Sajoer boontjes, Ajam smoor, Kerrie eieren en noem nog maar een hoop gerechten. De dag na de tweede kerstdag was het gewoon weer weer. De straten waren schoon, de treinen en de bussen reden en het was maandag en we moesten weer gewoon aan het werk.
Nu kan er veel in de vriezer, maar we hebben nog dagenlang kerstmaal gegeten. Ik moet zeggen dat de Chinees dat volgende voorjaar weinig aan ons verdien heeft.
= over trends en topics, ga je horen=
We hadden spelletjes en een zogenaamd serviesje gekocht, in overeenstemming met de wens van de pa en de ma en de kleinkinderen waren er blij mee. Ook hun 'oudste' tante, een jonge meid nog hoor maar ja, wel in de anciënniteit de oudste van de twee tantes van onze kant, was ook aanwezig en zij had ook allerlei leuke spulletjes gekocht.
De Sint is nu dus weg. Santa Claus komt. Ik wacht op de eerste boze tv mijnheer of mevrouw die ons haarscherp uit kan leggen waarom dat dan ook weer niet mag. Ik zal alvast wat opsommingen maken:
(voorop gesteld: ik ben geen kerstfeest fan, maar ik vind dat iedereen dat feest op zijn/haar manier mag of wil vieren). Goed:
1. Het kerstfeest is een oud heidens gebruik, het stamt namelijk af van het zonnewende feest van de oude heidenen. Rond eind december werden de dagen merkbaar langer en de mensen werden blij
en verheugd en vierden dat door lekker te eten en te drinken. (klinkt logisch, toch?) Maar ook door veel vuren te ontsteken om de donkerte terug te late wijken. Kerstbomen en vuurwerk.
2. De (katholieke) kerk heeft dus dat feest ingepikt en verbonden aan de geboorte van Jezus. Eten en drinken als symbool van een geboorte. (nou ja, heeft Jezus ooit bestaan?) In de 19e eeuw werden kleding en giften aan de armen gegeven, dus vandaar onze kerstcadeaus.
3. Het zou afstammen van de vereringen van diverse zonnegoden, zoals Ra, in het oude Egypte en Helios, in het ook al niet te jonge Griekenland en zou zo dus daar ook mee te maken hebben.
Grappig is wel dat al die data rond de 25ste december lagen. Rond die zonnewende dus.
Na de Vikingen waren de Nederlanders een van de eerste kolonialisten die Noord Amerika gingen bevolken, nou ja, bezetten, eh, ok, veroverden, dan, ook goed? Ze namen natuurlijk het Sinterklaasfeest mee. Maar Sinterklaas werd Santa Claus en waaide vanuit het Yankees land, wat weer afkomt van "Jan Kaas", dan weer over naar Groot Brittannië en zo.
Nu mag je, vanwege de niet christelijke inbreng in ons land, schijnbaar, niet te veel reuring meer maken van dat Kerstfeest. Ik heb begrepen dat er in openbare instellingen, zoals ziekenhuizen en remises van het openbaar vervoer, postkantoren of bureaus waar mensen geld komen halen zonder ervoor te werken, en die vaak onze taal ook niet spreken, geen versierde bomen of andere op Kerst duidende versieringen meer mogen worden aangebracht, omdat er dus mensen zijn die daar aanstoot aan nemen en dat hebben verteld aan bepaalde politici die hiermee hun zetel aanhang willen opkrikken. Dat mag. Dat mag je willen eisen. Wij leven in een land dat democratisch is en in een democratisch land mag je je mening geven en gelukkig voor je geloof uitkomen. Maar dat jouw mening als religieuze minderheid dan ook meteen maar wordt aangenomen als regel, gaat mij iets te ver. Ik vind het bijvoorbeeld heel erg dat dieren Halal of Kosher worden geslacht, maar ja, dat schijnt wel te mogen. Nu ja, ik wil, ik zeg dat vaker, geen polemieken aangaan in mijn Blog, dat doe ik wel op mijn feestboek pagina.
Op deze maandagmorgen was er in mijn toko geen spoor meer te bekennen van het Sint Nicolaas feest. En: nu dus op naar de Kerst. Vanaf maandag de negende van de twaalfde gaan in alle supers van het land, of in supers in de wereld waar men geen Sinterklaas viert, de lichten op groen voor "KERST". Ik schrijf dat met hoofdletters want vanaf nu hebben wij, supermensen, drie weken de tijd om eens even goed in de bus te blazen en alles op scherp te zetten. De mannen en vrouwen die de bestellingen moeten doen hebben al een vergadering gehad op het hoofdkwartier en weten waar ze dit jaar alert op moeten zijn. Dat wil zeggen, wat de nieuwe 'eet' trends gaan worden. Ik ben nog niet ver genoeg ingevoerd in de materie, (sprak Dr, Ir. Lucas hoogdravend) om jullie nu al die trends al aan te kunnen geven. Ik ga binnenkort al de Kerstfolders van alle supers eens bestuderen en ga jullie daar bericht van doen. Ik wil namelijk niet dat jullie, lieve lezer en lezeres, de Kerst van je leven, gaat missen omdat je bent gaan gourmetten of fonduen of steengrillen. Gezellige en lekkere bijeenkomsten. Wij, ons gezin, hebben het altijd graag gedaan, tot de kleinkinderen kwamen. Uit veiligheidsoverwegingen, kleine kindjes hebben grijpgrage handjes en onhandige beentjes die respectievelijk: overal aan zitten en overal over struikelen met alle nare gevolgen van hete pannen, hete olie, hete grill stenen van dien, over zich heen te krijgen. Maar, de kleintjes hebben ook verder veel aandacht nodig. We vinden onze kleinkinderen een heel groot deel van ons gezin en willen hen absoluut betrekken bij het familiefeest. Dus gaan ze niet extra vroeg onder de wol, maar blijven ze, tot een goed tijdstip, bij ons in het gezin aanwezig.
De afgelopen jaren hebben we dus steeds thema avonden bedacht, waarbij het eten, dat we dan met meerdere stellen maakten, alleen hoefde opgewarmd te worden in Ping of oven of zo. We hadden rijsttafel met toebehoren of Spaanse maaltijden of Brunches en dat soort zaken. Kortom heel lekker, gezellig en dat soort meer. Maar, een paar jaar geleden, zou het spul bij ons allen komen. De kinderen waren ondertussen uitgewaaid over het land, zoals dat gaat, maar het was 'verzamelen' op de 25ste bij ma en pa in het ouderlijk huis. Wij zouden uitgebreide Rijsttafel maken. Iedereen van ons lust dat, voor de kleine man, die was net een of zo, was er natuurlijk een aangepast hapje, en we hadden voor gezin en aanhang, 12 personen ongeveer, gekookt en gebakken en gebraden.
Toen stak er in de nacht van de 24ste op de 25ste zo een gemene sneeuwstorm op dat de wegen niet berijdbaar waren, de treinen niet reden (what's new?) en zelfs de bus waarmee ook een kind met vriend uit ons eigen dorp moesten komen, niet meer reed. Wij zaten dus met z'n tweeën met voor twaalf man aan rijst, bami, nasi, Gadogado, Babi Ketjap, Sajoer boontjes, Ajam smoor, Kerrie eieren en noem nog maar een hoop gerechten. De dag na de tweede kerstdag was het gewoon weer weer. De straten waren schoon, de treinen en de bussen reden en het was maandag en we moesten weer gewoon aan het werk.
Nu kan er veel in de vriezer, maar we hebben nog dagenlang kerstmaal gegeten. Ik moet zeggen dat de Chinees dat volgende voorjaar weinig aan ons verdien heeft.
= over trends en topics, ga je horen=
donderdag 5 december 2013
Een nieuw rooster, 2
=Ik heb dus een nieuw rooster, waarbij ik anderhalf uur per dag korter werk=
Maar: ik werk dus anderhalf uur per dag korter. Maar: het werk wordt niet minder, eerder meer. Maar: het worden ook weer de drukke dagen van het jaar voor de Supers. Maar: ik ben nu zo ver klaar met dat gedoe over mijn rooster en mijn achterstallig loon dat ik ook geen seconde langer werk dan dat het rooster met toelaat. Dus: er blijft werk liggen. Dus: dat achterstallige werk moet opgeslagen worden in de vriescel, die al aardig vol zit, omdat ik minder uren kan werken. Dus: binnenkort is die cel echt vol en is er geen plaats meer voor nog meer 'restanten'. Dus: dan staat de zooi buiten de cel te ontdooien. Dus: gooi je een hop zooi weg. Dus: had je me beter mijn uren gewoon laten werken want dat is goedkoper dan 200 euro of zo per week aan ontdooide spinazie of garnalen of whatever weg te gooien.
Maar, dat zal wel gaan gebeuren, dat weet ik zeker. Normaal gesproken, (de vracht die ik weg werk komt zo rond tien uur binnen) zie ik kans om dat in de beschikbare tijd (1200) te doen. Dan ruim ik nog even de zooi op die overblijft, maak nog eens een bestelling voor de volgende dag en ga met een goed gevoel naar huis. Dat is de werk ethiek die wij, mensen van mijn generatie in ieder geval, hebben meegekregen van onze pa en ma. Maar, die we, voor zover ik het kan nagaan, ook aan onze kinderen hebben overgedragen.
Maar, door dit soort zaken gaat je motivatie wel verminderen, hoor.
Waar ik er vroeger niet mee zat om even een kwartiertje door te werken: 'Maakt dat nu uit? Even mijn werk af!', ben ik nu helemaal een mens van de klok geworden. Ik loop sinds jl.. maandag zelfs met mijn mobieltje aan op zak. Niet omdat ik dan gebeld word of moet bellen, maar gewoon om geen seconde later dan de afgesproken tijd te gaan stoppen met werken! Dat ik daar een minder prettig, ja zelfs een "vrouwelijk geslachtsdeel" gevoel van over houd, is natuurlijk mijn grief en frustratie, maar wel is het een netto resultaat van het feit dat men klakkeloos en zonder overleg de arbeidsomstandigheden schendt. Of zie ik dat nu fout en zwart/wit?
Nu is er met een jongere collega, ook een met een vast dienstverband, iets dergelijks aan de hand. Die jonge vent moet zelfs nog meer uren inleveren dan ik. Nu hebben E. en ik gelukkig wat financiële vangnetten, zoals een ABP pensioen en zo, maar het blijft, in deze tijden, wel een aderlating.
Buiten het geldelijke aspect ben ik eigenlijk veel meer pissig over ben is dat je een en ander niet even overlegt.
Maar goed, ik werk tot de aangegeven tijd, een kwartiertje voor eigenlijk, want ik moet nog opruimen en dat soort zaken, zoals ik als schreef en klokke half twaalf sta ik me om te kleden, werk af of niet. Dat is een raar gevoel, dat je zulks doet, maar ik hou het wel vol, hoor. Maar: ik ben nooit zo geweest. Integendeel, als ik het werk om 12 uur nog niet af had, maakte ik wel eens een half uurtje meer, zodat ik geen collega, die het toch ook druk heeft, met mijn werk op te zadelen. Maar dat is dus nu helemaal over.
Tot overmaat van ramp moest ik me ook nog eens ziek melden vanmorgen, want is was "door mijn rug gegaan." Een vervelende dag volgde. ik hou niet van ziek zijn. Niemand houdt daarvan natuurlijk, maar ja, ondanks dat je er niets aan kunt doen, voel je je (ik in elk geval) toch schuldig. Toen mijn FM me belde om te vragen hoe het ging was ik net op gestaan en stond net onder het "gemalen water".
(Dat betekent douchen, overigens)
De rest van de dag maar wat pijnstillers slikken, Midalgan zalf smeren en veel rusten. En nu even zien of ik morgen weer aan het werk kan. Ik denk het haast wel.
Morgen is Sinterklaas al weer in Spanje. Met zijn Zwarte Pieten. Dan begint de echte kerstdrukte. Nu eens kijken of er weer een actiegroep of woordvoerder opstaat die daar weer tegen in gaat. Het zal best!
Oh ja, de auto is zeg maar aangeschaft. Het wordt een Renault Scenic. Waarschijnlijk wordt het voertuig de aanstaande week afgeleverd. Spannend.
Maar: ik werk dus anderhalf uur per dag korter. Maar: het werk wordt niet minder, eerder meer. Maar: het worden ook weer de drukke dagen van het jaar voor de Supers. Maar: ik ben nu zo ver klaar met dat gedoe over mijn rooster en mijn achterstallig loon dat ik ook geen seconde langer werk dan dat het rooster met toelaat. Dus: er blijft werk liggen. Dus: dat achterstallige werk moet opgeslagen worden in de vriescel, die al aardig vol zit, omdat ik minder uren kan werken. Dus: binnenkort is die cel echt vol en is er geen plaats meer voor nog meer 'restanten'. Dus: dan staat de zooi buiten de cel te ontdooien. Dus: gooi je een hop zooi weg. Dus: had je me beter mijn uren gewoon laten werken want dat is goedkoper dan 200 euro of zo per week aan ontdooide spinazie of garnalen of whatever weg te gooien.
Maar, dat zal wel gaan gebeuren, dat weet ik zeker. Normaal gesproken, (de vracht die ik weg werk komt zo rond tien uur binnen) zie ik kans om dat in de beschikbare tijd (1200) te doen. Dan ruim ik nog even de zooi op die overblijft, maak nog eens een bestelling voor de volgende dag en ga met een goed gevoel naar huis. Dat is de werk ethiek die wij, mensen van mijn generatie in ieder geval, hebben meegekregen van onze pa en ma. Maar, die we, voor zover ik het kan nagaan, ook aan onze kinderen hebben overgedragen.
Maar, door dit soort zaken gaat je motivatie wel verminderen, hoor.
Waar ik er vroeger niet mee zat om even een kwartiertje door te werken: 'Maakt dat nu uit? Even mijn werk af!', ben ik nu helemaal een mens van de klok geworden. Ik loop sinds jl.. maandag zelfs met mijn mobieltje aan op zak. Niet omdat ik dan gebeld word of moet bellen, maar gewoon om geen seconde later dan de afgesproken tijd te gaan stoppen met werken! Dat ik daar een minder prettig, ja zelfs een "vrouwelijk geslachtsdeel" gevoel van over houd, is natuurlijk mijn grief en frustratie, maar wel is het een netto resultaat van het feit dat men klakkeloos en zonder overleg de arbeidsomstandigheden schendt. Of zie ik dat nu fout en zwart/wit?
Nu is er met een jongere collega, ook een met een vast dienstverband, iets dergelijks aan de hand. Die jonge vent moet zelfs nog meer uren inleveren dan ik. Nu hebben E. en ik gelukkig wat financiële vangnetten, zoals een ABP pensioen en zo, maar het blijft, in deze tijden, wel een aderlating.
Buiten het geldelijke aspect ben ik eigenlijk veel meer pissig over ben is dat je een en ander niet even overlegt.
Maar goed, ik werk tot de aangegeven tijd, een kwartiertje voor eigenlijk, want ik moet nog opruimen en dat soort zaken, zoals ik als schreef en klokke half twaalf sta ik me om te kleden, werk af of niet. Dat is een raar gevoel, dat je zulks doet, maar ik hou het wel vol, hoor. Maar: ik ben nooit zo geweest. Integendeel, als ik het werk om 12 uur nog niet af had, maakte ik wel eens een half uurtje meer, zodat ik geen collega, die het toch ook druk heeft, met mijn werk op te zadelen. Maar dat is dus nu helemaal over.
Tot overmaat van ramp moest ik me ook nog eens ziek melden vanmorgen, want is was "door mijn rug gegaan." Een vervelende dag volgde. ik hou niet van ziek zijn. Niemand houdt daarvan natuurlijk, maar ja, ondanks dat je er niets aan kunt doen, voel je je (ik in elk geval) toch schuldig. Toen mijn FM me belde om te vragen hoe het ging was ik net op gestaan en stond net onder het "gemalen water".
(Dat betekent douchen, overigens)
De rest van de dag maar wat pijnstillers slikken, Midalgan zalf smeren en veel rusten. En nu even zien of ik morgen weer aan het werk kan. Ik denk het haast wel.
Morgen is Sinterklaas al weer in Spanje. Met zijn Zwarte Pieten. Dan begint de echte kerstdrukte. Nu eens kijken of er weer een actiegroep of woordvoerder opstaat die daar weer tegen in gaat. Het zal best!
Oh ja, de auto is zeg maar aangeschaft. Het wordt een Renault Scenic. Waarschijnlijk wordt het voertuig de aanstaande week afgeleverd. Spannend.
dinsdag 3 december 2013
Een nieuw rooster 1
Mensen houden van zekerheden. Dat is een van de primaire dingen van onze diersoort. We willen weten of we vandaag gaan eten, het liefste ook nog wat en hoeveel, of we vandaag een slaapplaats vinden, of we een dak boven ons hoofd hebben, of we onze partners en onze kinderen nog gezond aantreffen en of we de volgende maand nog een job hebben en dat soort zaken meer. Er zijn over dat soort zaken door hele groepen sociologen en antropologen en andere -logen boeken vol over geschreven en er zijn hele mooie theorieën over bedacht. Ik heb er ooit wel eens les in gehad, of er over gelezen en het leek allemaal heel interessant en zo, maar het bleek achteraf zo op het intrappen van wijd openstaande deuren, dat ik het allemaal maar vergeten ben. Nu heeft de natuur eigenlijk maar twee zekerheden ingebouwd in ons bestaan. Die zijn dat je dood gaat en dat je belasting betaalt. Dat het eerste soms een gevolg is van het tweede of dat je het eerste doet om het tweede te ontlopen is mij te cynisch.
Nu heb ik in mijn vorige leven vaak meegemaakt en geleerd dat er nog maar een andere zekerheid is in dat toenmalige bestaan en wel: dat er niets zeker is. Als voorbeeld geef ik: het schip waarop ik, en nog 180 andere mannen/vrouwen met me voer, kwam na een 'reis', zo noemden we dat, van drie maanden terug in de thuishaven, het qua saai- en lelijkheid en het meest ingedutte stadje van ons land: Den Helder. De "Heldeur", is de oude (en helemaal correcte) naam van het plaatsje, stadje waar ik alleen maar vreselijk slechte herinneringen aan bewaar. Ik ga daar niet over uitweiden, zoveel papier heb ik niet ter beschikking. Maar goed, na drie maanden op zee denk je dan eindelijk de nacht eens in de echtelijke sponde naast de echtgenote/vriendin/vriend/partner* door te brengen met alle eventuele jolijt van dien, doch: hogerhand, (wie dat zijn? niemand weet het), beslist dat er ergens een: schip in nood/neergestort vliegtuig/booreiland in de problemen/uitgevallen collega schip* bij een of andere oefening is en: of jullie schip de zaak wil oplossen/bekijken/invallen.*
Bij het Korps mariniers is het van hetzelfde laken een pak, alleen hun beweegredenen zijn korter en zakelijker en meer to the point, maar dat zijn de vermaledijde torren zelf ook. De opdrachten van het Korps eindigen dan ook altijd met het commando: Uitvoeren, Mars, dus ja, dan houdt elke discussie, die bij de vloot, door hun kennis van het Nederlands en het feit dat ze dat kunnen spreken, dus door hogere intelligentie van de vloot, nog wel eens gevoerd gaat worden, op voor wat het Korps betreft.
Omdat ik natuurlijk ook van zekerheden houd, maar ook tweeëndertig jaar lang heb leren leven om om te te gaan met onzekerheden, hoewel daar geen cursus voor bestond ooit, raak ik niet zo snel meer in paniek of uit mijn evenwicht of zo, als er iets gebeurd buiten die zekerheid om. Maar: verwondering alom bij mij, toen ik, heel toevallig een blik wierp op het rooster voor de aankomende weken. Ik ben zo vertrouwd met mijn werkdagen van 0600-1200, iets dat ik al enige jaren doe, dat ik bijna nooit meer op het rooster let. Ik las, nam waar en sloeg niet op. Tot ik een paar stappen verder was en "mijn frankske viel", zoals de Vlaming dat zo fraai zegt. "Ontlasting", "geslachtsdaad", dacht ik, nette man die ik ben, zag ik dat nu goed? Even terug lopen.
En ja, ik zag toen dat wat ik al eerder zag maar niet registreerde, namelijk dat ik vanaf deze week (en ook de volgende week) anderhalf uur per dag korter werk. Dat is zes uur/week en dus, heel goed opletten lezertjes, 24 uur in de vier weken per maand. Dat is dus een week poen minder. (ik ga je eerlijk vertellen dat zulks rond de 150 euro is en dus al niet te veel. Dus reken maar uit.)
De aanvankelijke reactie is dan: waarom moet ik het nu van het rooster af lezen? Ik ben een oudere, de oudste overigens, medewerker. Je kunt het als chef die dat zo rücksichtslos, (in goed Nederlands, dan) opstelt toch even met me persoonlijk opnemen of me vertellen dat ik minder gaat werken? Nee, ik vond het niet charmant. Daarbij kwam nog dat ik een maand of drie had moeten lopen zeuren en soebatten om een week te weinig betaald loon, voor heel hard werken, alsnog uitbetaald te krijgen. Nu is vrije tijd onbetaalbaar, heb ik altijd lopen vertellen, maar ja, voor 150 euro vrije tijd is wel veel geld, eigenlijk. Helemaal omdat vanmiddag bleek dat onze ouwe en trouwe Koreaan het na 13 jaar en 180.000 kilometers een zachte dood was gestorven. Er waren ongeveer 2500 euro reparatie kosten aan en ja, dat was het trouwe en oudere beestje niet meer waard. Dus gaan we vanaf morgen op zoek naar een ander voertuig. Internet is een heerlijk ding en we konden, redelijk op het gemak, wat occasions bekijken. Maar ja, het is weer een hoop poen, hoor.
De auto is ondertussen uitgezocht en bijna betaald, dus ja, nog even wachten.
* Doorhalen wat niet van toepassing is.
Nu heb ik in mijn vorige leven vaak meegemaakt en geleerd dat er nog maar een andere zekerheid is in dat toenmalige bestaan en wel: dat er niets zeker is. Als voorbeeld geef ik: het schip waarop ik, en nog 180 andere mannen/vrouwen met me voer, kwam na een 'reis', zo noemden we dat, van drie maanden terug in de thuishaven, het qua saai- en lelijkheid en het meest ingedutte stadje van ons land: Den Helder. De "Heldeur", is de oude (en helemaal correcte) naam van het plaatsje, stadje waar ik alleen maar vreselijk slechte herinneringen aan bewaar. Ik ga daar niet over uitweiden, zoveel papier heb ik niet ter beschikking. Maar goed, na drie maanden op zee denk je dan eindelijk de nacht eens in de echtelijke sponde naast de echtgenote/vriendin/vriend/partner* door te brengen met alle eventuele jolijt van dien, doch: hogerhand, (wie dat zijn? niemand weet het), beslist dat er ergens een: schip in nood/neergestort vliegtuig/booreiland in de problemen/uitgevallen collega schip* bij een of andere oefening is en: of jullie schip de zaak wil oplossen/bekijken/invallen.*
Bij het Korps mariniers is het van hetzelfde laken een pak, alleen hun beweegredenen zijn korter en zakelijker en meer to the point, maar dat zijn de vermaledijde torren zelf ook. De opdrachten van het Korps eindigen dan ook altijd met het commando: Uitvoeren, Mars, dus ja, dan houdt elke discussie, die bij de vloot, door hun kennis van het Nederlands en het feit dat ze dat kunnen spreken, dus door hogere intelligentie van de vloot, nog wel eens gevoerd gaat worden, op voor wat het Korps betreft.
Omdat ik natuurlijk ook van zekerheden houd, maar ook tweeëndertig jaar lang heb leren leven om om te te gaan met onzekerheden, hoewel daar geen cursus voor bestond ooit, raak ik niet zo snel meer in paniek of uit mijn evenwicht of zo, als er iets gebeurd buiten die zekerheid om. Maar: verwondering alom bij mij, toen ik, heel toevallig een blik wierp op het rooster voor de aankomende weken. Ik ben zo vertrouwd met mijn werkdagen van 0600-1200, iets dat ik al enige jaren doe, dat ik bijna nooit meer op het rooster let. Ik las, nam waar en sloeg niet op. Tot ik een paar stappen verder was en "mijn frankske viel", zoals de Vlaming dat zo fraai zegt. "Ontlasting", "geslachtsdaad", dacht ik, nette man die ik ben, zag ik dat nu goed? Even terug lopen.
En ja, ik zag toen dat wat ik al eerder zag maar niet registreerde, namelijk dat ik vanaf deze week (en ook de volgende week) anderhalf uur per dag korter werk. Dat is zes uur/week en dus, heel goed opletten lezertjes, 24 uur in de vier weken per maand. Dat is dus een week poen minder. (ik ga je eerlijk vertellen dat zulks rond de 150 euro is en dus al niet te veel. Dus reken maar uit.)
De aanvankelijke reactie is dan: waarom moet ik het nu van het rooster af lezen? Ik ben een oudere, de oudste overigens, medewerker. Je kunt het als chef die dat zo rücksichtslos, (in goed Nederlands, dan) opstelt toch even met me persoonlijk opnemen of me vertellen dat ik minder gaat werken? Nee, ik vond het niet charmant. Daarbij kwam nog dat ik een maand of drie had moeten lopen zeuren en soebatten om een week te weinig betaald loon, voor heel hard werken, alsnog uitbetaald te krijgen. Nu is vrije tijd onbetaalbaar, heb ik altijd lopen vertellen, maar ja, voor 150 euro vrije tijd is wel veel geld, eigenlijk. Helemaal omdat vanmiddag bleek dat onze ouwe en trouwe Koreaan het na 13 jaar en 180.000 kilometers een zachte dood was gestorven. Er waren ongeveer 2500 euro reparatie kosten aan en ja, dat was het trouwe en oudere beestje niet meer waard. Dus gaan we vanaf morgen op zoek naar een ander voertuig. Internet is een heerlijk ding en we konden, redelijk op het gemak, wat occasions bekijken. Maar ja, het is weer een hoop poen, hoor.
De auto is ondertussen uitgezocht en bijna betaald, dus ja, nog even wachten.
* Doorhalen wat niet van toepassing is.
Abonneren op:
Posts (Atom)