Erg natuurlijk, altijd, alles wat goed en leuk is gaat voorbij. Want ook een leuke vakantie gaat over en is voorbij. We hebben echt een hele fijne tijd gehad in het bungalowtje dat we hadden gehuurd. "Klein Vink", Arcen, denk er eens bij na als je nog eens de deur uit wilt. Helaas, of soms ook weer gelukkig, komt aan alles een eind. Ik bedoel helaas, je bent ongelukkig, als je het ergens of bij mensen naar je zin hebt gehad, als je een leuke tijd hebt gehad op je werk of zo, als je met goeie maten een leuke avond hebt gehad en zo en dat dat eindigt.
Ik bedoel: gelukkig ben je, als je na honderdvijftig kilometer fietsen in de heuvels en bergen, niet echt mijn terrein, de meet ziet, of als je een harde werkdag achter de rug hebt gehad, dan wel als je na een saaie en taaie vergadering de deur uit mag om je een strootje op te steken, gelukkig, ben je misschien zelf, maar je familie misschien niet, als je na een lange en slepende ziekte mag aangeven dat de finale bereikt is en dat je wilt inslapen. Nu ja, da's wat meer somber van toon, dan.
In elk geval, we hadden de bagage ingepakt, ik had de fiets uit elkaar geschroefd en op de achterbank gezet, die bank had ik keurig afgedekt met een deken en zo. Ik houd niet van fietsdragers. Ik heb er wel een, ik heb die vaker gebruikt, maar ik word daar nerveus van, zo'n dure fiets, slingerend in je spiegel, op een externe verlenging van je voertuig. Nee, ik ben der niet gek op. Ik zag ooit een zo een fietsdrager van een auto vallen. Direct er achter kwam een dikke vrachtwagen die de dure fietsen tot moes reed! Niet prettig en helemaal al niet de gezichten van de getroffen bezitters.
Goed, we reden om kwart over tien van het fraaie park af en gingen een lange rit tegemoet. Twee uur in de auto naar Amstelveen. Da's (relatief) niks natuurlijk. Onze NL autowegen zijn goed, betrouwbaar en helemaal goed "bebord", als je hem volgt.
Ondertussen, zaten a.k.a.: Lief, E. en vrouw en zo, te babbelen en te kletsen en herinneringen op te halen. Ik wees haar onder andere op de Veluwe zoom, vlak bij Arnhem die we passeerden, een heuvelrug van niets eigenlijk, tot je de "Posbank" of de "Emma piramide" op moet op fietsen. De heuvelrug is, nu ja, levert vanaf een afstand, vanuit de auto dan , een prachtig beeld op, natuurlijk, met haar beboste hellingen. Het was druk op de weg, veel vracht verkeer en zo, maar ja, je mag er hele stukken 130 rijden, dus dat is 145 op de teller, met correctie er bij, of er af, dus het schoot allemaal lekker op. We gingen de Utrechtse heuvelrug door. Daar ligt de Amerongense berg, een heuvel van niks, tot je der op moet fietsen! Klokke twaalven waren we weer thuis. We gingen de auto uitladen en wat dies meer zij. Even later sloot ik mijn laptop aan op het net, en ja, gvd en ple... en zo en k.. en dat soort zaken en verkeerde stekkers in verkeerde gaten en allerlei kreten en dat soort shit, maar ja, het ging dan, uiteindelijk wel, vraag niet hoeveel verfoeilijke woorden er werden gebruikt!
De telefoon ging. Een nummer dat niet in het TELBOEK stond. De lief nam op. Ene Robbert. De man stelde zich voor. A.k.a. vroeg: 'Bent u iemand van zijn werk of zo?' 'Nee', zei de man, 'ik ben een neef van Lukas, ik ben een een oomzegger van hem, zeg maar!' Hoewel ik het schuim om mijn mond had, en niet van het scheren, maar omdat die effing internet verbinding niet ging lukken, nam ik toch de telefoon over. Het was "RJ". Een neef, een oomzegger inderdaad, die ik al jaren, vijfendertig stuks of zo, inderdaad niet gezien/gesproken had. Ja, omstandigheden, privé redenen die er nu niets meer toe doen. Ja, hoe gaat zo een gesprek? "Houterig", moeilijk, of zo? Nee, hoor, niets van dat alles. De man sprak veel en lang en met veel humor, ik luisterde en ik lachte, herinnerde en dacht na en hij ook, af en toe. Die man, mijn neef, zoon van mijn oudste zuster, sprak meer en vertelde en sprak en vertelde nog meer! Over zijn/onze jeugd, hij is maar tien jaar jonger dan ik ben, het zou een jongere broer kunnen zijn, over zijn leven, waar de nodige of onnodige "sh.." was gepasseerd, over hoe hij zijn leven weer had opgepakt en nu zelfs allerlei papieren had gehaald en zelfs schipper op de binnenvaart was geworden.
Ik luisterde ademloos, ondertussen pielend en frunnikend aan en met allerlei pc programma's die niets meer wilden dan dat ik het net wilde bezoeken, een droom van me, maar het ging niet! Ik vertelde mijn neef dat ik het helemaal geweldig vond dat ik hem weer eens hoorde en hem terug zou bellen.
Toch wel wat emotioneel legde ik de telefoon neer, ging, met een lijstje dat de lief had gemaakt naar de winkel en kwam terug. Hopelijk nu wel verbinding met de wereld buiten ons echte bestaan? No way. Dus, ik belde uiteindelijk met de provider, een service nummer a 0,00 "eurie" per minuut, het gesprek duurde een kwartier, inclusief wachttijd, kreeg van een leuke Limburgse stem te horen dat ik Kabel A in gaatje B moest steken en dat het dan wel weer goed zou komen! Ik stak de kabel in het goeie gaatje en: f... it. Net verbinding! De verslaving van onze samenleving! Ik las onze laatste mails over de (schoon)ma, het gaat helemaal niet goed, en gaf een accept aan het vriendschap verzoek van RJ. Iets later zat ik "op zijn pagina" en voor ik "Dixie" kon zeggen had ik een verzoek van de iets oudere broer van RJ, ene JM. Aangeklikt en beantwoord, natuurlijk Dus, twee neven "erbij", naast de neef en en nicht uit Argentinië!
De Gravers groeien!
Ja, ik bezwaar daar wel mijn enige broer mee. Geen redenen geven nu. Da's een verhaal, nu ja, een roman, ondertussen.
woensdag 30 september 2015
woensdag 23 september 2015
Geen fietsweer! Dus: andere zaken!
Nee, ik vertrouw de weerberichten voor gene ene meter meer teugensweurdig!. Voor gisteren, dinsdag 2209, stonden enorme buien en noodweer aangekondigd op de diverse nieuws sites van diverse tv zenders en zelfs ons aller Piet vertelde dat het een soort "dag des oordeels" zou zijn. Toen ik wakker werd, in ons nog wat onwennige bed in Arcen, en ik naar buiten keek, zag ik dat het bewolkt was maar dat het wel droog was. Ik checkte buienradar, de "fietsers bijbel", zeg maar, nog even en zag dat ik een "luik" had tot een uur of twaalf. Ik stapte op, reed het fraaie park uit, keek even bij de brouwerij (bekend van de Hertog Jan reclame, die overigens helemaal niet in Arcen staat) en stelde vast dat die veel kleiner was dan de (voormalige) Heineken brouwerij aan de Mauritskade in Mokum! (Het gerucht dat ik hoorde klopte: er loopt een directe bierleiding, over de weg naar het proeflokaal aan de andere kant.)
Ik fietste het fraaie en stille Arcen door, keek naar een of andere ruïne van een of ander verdedigingswerk tegen de Spanjaarden, nu alweer 350 jaar geleden opgericht en waarschijnlijk ook kapot geschoten door de Spanjolen en fietste door naar Lomm. Ja, ook weer een wereldstad. Ik passeerde een nog werkende watermolen met een fraai horeca terras aan en op het water en besloot daar met a.k.a. 'Geliefde' eens wat te eten en te drinken. Via allerlei zijwegen kwam ik aan de Duitse grens, die overigens hermetisch gesloten was. Nee, niet door een grenspaal tegen de vluchtelingen of zo, maar door een modderig zandpad met enorme diepe plassen regenwater die het onmogelijk maakten om verder te gaan. Dus ging ik terug, reed vlak voor het park lek, voor, gelukkig en verwisselde buba en biba.
Thuis was de a.k.a. druk met van alles en allerlei nuttigs, zoals, de woning vegen, krant lezen, koffie drinken, ontbijten en een puzzel in te vullen. (alles tegelijk: vrouwen kunnen dus multi-tasken) Ik zette na de gewoonlijke begroeting de tv aan en keek op TXT. Wat bleek. Ik niet maar er bleek wat. Het bleek dat de Duitse autogigant Volkswagen enorm had gesjoemeld met zijn test resultaten voor nieuwe en betere voertuigen door allerlei doelgerichte manipulaties. Joh, hoe komt het dat dat mij niet verwonderd? Volkswagen, "Das Auto", is geloof ik niet de enige fabriek van luxe blikwaren die de zaak besodemietert? Ik weet niet echt hoeveel autofabrikanten er echt zijn in deze wereld. Echt, ik bedoel, het zijn allemaal kartels, volgens mij. Dus ja, welke fabrikant zou nu NIET zeggen dat zijn voertuigen zuiniger en milieubewuster en slimmer zijn dan andere merken?
Ik bedoel: zelfs de Appie en de Jumbo sjoemelen al en dat gaat dan over rookworsten of zo. En, kopen mensen wel eens rookworsten om hun "zuinige Kcal" of hun "verminderde uitstoot aan varkensvlees slagerijen" of hun "weinig restant aan slagerij producten" of zo,toch? Nee, je koopt zo een rookworst omdat je zin hebt in rookworst. Goed, nu is VW natuurlijk al een beetje een beladen merk. Wees eerlijk, de eerste kever liep al in 1940 van de band. Het wagentje was een "brainfart" van AH, maar dan de Duitse AH, je weet wel. Dus ja, het is een propaganda idee van Hitler. Maar ja, de Telegraaf was ook "fout" in de oorlog, de Volkskrant was ooit een strenge Roomse krant en ja, mijn zoveelste bet- en bet -overgrootvader was een Spaanse edelman die hier tegen onze protestanten kwam vechten. Dus ja, wie is wel zuiver in de strijd?
(Wat wel grappig was om te zien dat er een CEO, zo heet dat geloof ik, zich helemaal vernederde om zijn schuld aan te tonen. Man, hij deed nog net geen Harakiri, zoals zijn Japanse tegenhanger zou hebben gedaan. Het was gewoon zielig om te zien. Zeg gewoon: We hebben fouten gemaakt. We wilden meer auto's verkopen dan dat de Appie en de Jumbo rookworsten verkoopt. Ga niet zo idioot lopen doen. Hebben jullie overigens wel eens een arme garage houder gezien? Nou ik niet, hoor!)
En: wie koopt er echt, ik bedoel ECHT een auto om de uitstoot, de zuinigheid en het milieu verantwoordelijke gedrag? Eerlijk? Ja, ik geloof je. Maar de rest van de wereld geloof ik ook. Een auto is niet alleen een vervoermiddel. Het weerspiegeld ook een beetje je zelf. Ik bedoel: je wilt een wagen, handig bij het inparkeren, dus een stadswagentje, of een grote vierwiel aandrijving bak voor status (PC tractor), of een wagen waar je vijf of zes kids veilig ik kan vervoeren of een kar waar je een grote caravan aan kunt hangen of een bak met een fraaie rode kleur met zo een steigerend paardje in het logo. Of een Renault Scenic, lekker, voor op vakantie. Je wilt gewoon een auto die bij je past, die betaalbaar en betrouwbaar is.
Tja, aan dat soort bovenstaande onzin denk je allemaal als je op vakantie bent en zo. Later kwamen we in Venlo uit. Er moet gegeten en gedronken worden natuurlijk in de vakantie. Der was een grote Appie. Een als ik zeg groot bedoel ik GROOT! Max bij Maximaal. Man, we verdwaalden echt! Hun DV afdeling telde vier paden. Elk pad was twee keer groter dan "mijn" afdeling bij De Keten! Zestien karren vracht per dag, rekende ik snel uit!
Alsof het me nog iets doet?!
Ik fietste het fraaie en stille Arcen door, keek naar een of andere ruïne van een of ander verdedigingswerk tegen de Spanjaarden, nu alweer 350 jaar geleden opgericht en waarschijnlijk ook kapot geschoten door de Spanjolen en fietste door naar Lomm. Ja, ook weer een wereldstad. Ik passeerde een nog werkende watermolen met een fraai horeca terras aan en op het water en besloot daar met a.k.a. 'Geliefde' eens wat te eten en te drinken. Via allerlei zijwegen kwam ik aan de Duitse grens, die overigens hermetisch gesloten was. Nee, niet door een grenspaal tegen de vluchtelingen of zo, maar door een modderig zandpad met enorme diepe plassen regenwater die het onmogelijk maakten om verder te gaan. Dus ging ik terug, reed vlak voor het park lek, voor, gelukkig en verwisselde buba en biba.
Thuis was de a.k.a. druk met van alles en allerlei nuttigs, zoals, de woning vegen, krant lezen, koffie drinken, ontbijten en een puzzel in te vullen. (alles tegelijk: vrouwen kunnen dus multi-tasken) Ik zette na de gewoonlijke begroeting de tv aan en keek op TXT. Wat bleek. Ik niet maar er bleek wat. Het bleek dat de Duitse autogigant Volkswagen enorm had gesjoemeld met zijn test resultaten voor nieuwe en betere voertuigen door allerlei doelgerichte manipulaties. Joh, hoe komt het dat dat mij niet verwonderd? Volkswagen, "Das Auto", is geloof ik niet de enige fabriek van luxe blikwaren die de zaak besodemietert? Ik weet niet echt hoeveel autofabrikanten er echt zijn in deze wereld. Echt, ik bedoel, het zijn allemaal kartels, volgens mij. Dus ja, welke fabrikant zou nu NIET zeggen dat zijn voertuigen zuiniger en milieubewuster en slimmer zijn dan andere merken?
Ik bedoel: zelfs de Appie en de Jumbo sjoemelen al en dat gaat dan over rookworsten of zo. En, kopen mensen wel eens rookworsten om hun "zuinige Kcal" of hun "verminderde uitstoot aan varkensvlees slagerijen" of hun "weinig restant aan slagerij producten" of zo,toch? Nee, je koopt zo een rookworst omdat je zin hebt in rookworst. Goed, nu is VW natuurlijk al een beetje een beladen merk. Wees eerlijk, de eerste kever liep al in 1940 van de band. Het wagentje was een "brainfart" van AH, maar dan de Duitse AH, je weet wel. Dus ja, het is een propaganda idee van Hitler. Maar ja, de Telegraaf was ook "fout" in de oorlog, de Volkskrant was ooit een strenge Roomse krant en ja, mijn zoveelste bet- en bet -overgrootvader was een Spaanse edelman die hier tegen onze protestanten kwam vechten. Dus ja, wie is wel zuiver in de strijd?
(Wat wel grappig was om te zien dat er een CEO, zo heet dat geloof ik, zich helemaal vernederde om zijn schuld aan te tonen. Man, hij deed nog net geen Harakiri, zoals zijn Japanse tegenhanger zou hebben gedaan. Het was gewoon zielig om te zien. Zeg gewoon: We hebben fouten gemaakt. We wilden meer auto's verkopen dan dat de Appie en de Jumbo rookworsten verkoopt. Ga niet zo idioot lopen doen. Hebben jullie overigens wel eens een arme garage houder gezien? Nou ik niet, hoor!)
En: wie koopt er echt, ik bedoel ECHT een auto om de uitstoot, de zuinigheid en het milieu verantwoordelijke gedrag? Eerlijk? Ja, ik geloof je. Maar de rest van de wereld geloof ik ook. Een auto is niet alleen een vervoermiddel. Het weerspiegeld ook een beetje je zelf. Ik bedoel: je wilt een wagen, handig bij het inparkeren, dus een stadswagentje, of een grote vierwiel aandrijving bak voor status (PC tractor), of een wagen waar je vijf of zes kids veilig ik kan vervoeren of een kar waar je een grote caravan aan kunt hangen of een bak met een fraaie rode kleur met zo een steigerend paardje in het logo. Of een Renault Scenic, lekker, voor op vakantie. Je wilt gewoon een auto die bij je past, die betaalbaar en betrouwbaar is.
Tja, aan dat soort bovenstaande onzin denk je allemaal als je op vakantie bent en zo. Later kwamen we in Venlo uit. Er moet gegeten en gedronken worden natuurlijk in de vakantie. Der was een grote Appie. Een als ik zeg groot bedoel ik GROOT! Max bij Maximaal. Man, we verdwaalden echt! Hun DV afdeling telde vier paden. Elk pad was twee keer groter dan "mijn" afdeling bij De Keten! Zestien karren vracht per dag, rekende ik snel uit!
Alsof het me nog iets doet?!
dinsdag 22 september 2015
In een Duitse Super
Sinds gisteren zijn echtgenote, a.k.a "de lief" en ik afgereisd naar het zuiden van het land, om precies te zijn, naar een bungalowtje in de buurt van Arcen, in Limburg. (Arcen bekend van Hertog Jan, spreek uit Arsen, trouwens, hoorden we van een inwoner van de plaats.) Het is momenteel een beetje 'Hors de saison' zeg maar, dus ja, de prijzen van de vakantie bungalows zijn wat lager en dat is voor een stel in onze positie belangrijk. (Ik werk, nu ja, zoiets dan, bij De Keten, dus ja, dik verdienen doe ik niet.) Daarnaast is het vaak wat rustiger in die tijd, geen "feestbeestende" tieners die zonder pa en ma uit mogen en zo heb je dus ook wat meer rust en ruimte om te fietsen en te wandelen en zo. Dat laatste is wel heel relatief overigens. Omdat het 'buiten seizoen' is komen er, om dezelfde redenen dat wij er ook komen, heel veel senioren en ik bedoel dan 'senioren'.
Ik misgun ze helegaar niets, begrijp me goed. Je kent ze wel. Het zijn zeventigers en tachtigers, die nog een keer hun stuurmanskunst in de auto willen laten zien en dus met een 80 kilometer vaart de A2/A50/A73 bevolken, waarbij ze zelfs de beroeps vracht ophouden. Uiteindelijk komen ze dan in de receptie van het park aan, moeten daar dan inchecken en ja, daar snappen ze dus van alles niets, hebben de verkeerde 'voucher' bij zich, of de, in dit geval toegestuurde "Keycard" om de slagboom van het park en de voordeur van het huisje te openen, beschouwd als een soort creditcard en daarmee gepoogd te pinnen en dat ding is dus ingenomen door de pinautomaat.
Soit. In dit park, ik raad het jullie aan, "Klein Vink", heet het, was van het inchecken in de oude zin van het woord, geen sprake. Bij het slaghek waren lieftallige en vooral jonge dames neergepoot die vroegen of we de Keycard hadden! Op vertoon! ja dus, dus waren we al ingecheckt en hoefden we ons niet te melden bij de receptie, alleen voor het verkrijgen van een account voor het net, maar dat moest een van ons dat later even doen, dat duurde maar een paar minuten, als we dat al wilden. Wij waren de enigen die dat wilden, bleek overigens later.
We parkeerden vlak bij het huisje, gebruikten de elektronische sleutel van de deur, daar stonden uitgebreide aanwijzingen voor het gebruik van de kaart op, keken even op dat voorbeeld, openden de deur en gingen naar binnen, we oh'den en ah'den wat, laadden de auto uit en ja, nu is het vakantie. We zaten in een geschakeld bungalow van een rijtje van zes. Vijf oudere en meer en erg grijze stellen, sorry, ik ben de enige grijze van "ons" stel, natuurlijk, stonden te hannesen en te klootviolen met de kaart. Op zijn kop, verkeerde kant, niet begrijpen, er was er een mijnheer die hem dwars voor het raam van de deur hield, een andere klopte er mee op raamkozijnen en zo, nee dus. Dus hielpen we twee oudere stellen, die de mare meteen rond verspreiden dat "dat jonge stel", wij dus, het wel snapten en hen wel wilden helpen.
What ever. We haalde de belangrijkste boodschappen voor de dag even buiten de deur, deden een snack en deelden een heerlijk en stille avond, met zijn tweeën. (Ik keek onder andere op mijn laptop naar de serie "The Pacific". Ik had de zesdelige DVD set voor mijn verjaardag gehad van de jongste zoon en zijn vriendin. Ik had het nooit gevolgd op de buis. De grap was dat ik een half jaar geleden het boek had gelezen tijdens onze eerste vakantie van het jaar. Geweldige serie, overigens!)
Vandaag gingen we even de grens over. Stukje rijden, de buurt bekijken en wat boodschapjes halen. We kwamen in Straelen, net over de grens met Venlo. Een klein, net en leuk stadje met nogal wat geschiedenis. Een verstild en rustig maar schoon plaatsje. We gingen de Edesco binnen. Een soort De Keten zeg maar, qua prijsstelling. Een winkel die je overigens met gemak zes keer in het filiaal van De Keten waar ik werk(te) had kunnen plaatsen en nog ruimte had overgehouden, maar mensen, mensen, mensen. Wat een nette en schone winkel. Wat was die verzorgd, schoon en netjes, ondanks dat het al. een stuk in de middag was. Ik deed, zeikerig, de "onderbak" test. Als je wilt zien hoeveel moeite er aan winkel besteed wordt en hoe schoon die is, moet je eens door je knieën gaan en goed op de onderste bakken, waar vaak de goedkoopste spullen liggen kijken en zeker even onder die bakken, op de vloer van de winkel dus. Je wilt niet weten wat voor totaal nieuwe levensvormen je daar soms aantreft! Maar hier? Brandschoon! Het personeel bestond vrijwel allemaal uit volwassenen, gewoon mensen die al mochten stemmen en autorijden zeg maar en dat op zich was al verfrissend. Vrolijke mensen en mensen die opgewekt je vragen (mochten) beantwoorden.* En: wat een assortiment! Vooral op eet gebied dan. Duitsers eten graag en flink en veel, wisten we altijd al, maar hier zag je net nog eens beantwoord. Vers, ingepakt in dozen of pakken of blikken of diepgevroren, mensen, mensen wat een weldaad, allemaal. Niet dat er rijen van vier dik dezelfde pakken/potten stonden, nee, ze stonden maar "op een", zoals dat in vaktermen heet, maar der stonden dan wel zestien verschillende producten, waarbij in onze supermarkten er maximaal vier staan! Ik heb nog nooit zoveel verschillende soepen, sauzen of maaltijden in blik of pak bij elkaar gezien! We sloegen veel en niet helemaal (en soms helemaal niet) verantwoorde dingen in, voor minder geld dan zelfs bij onze prijsvechters, want ja, het is vakantie, toch? Je moet wat eten toch? Bovendien, ik had die ochtend al weer een flink stuk gefietst, dus mijn kacheltje moest wel branden! Ik talmde wat bij het bier schap. Niet eens al te lang, vond ik. Tja, dat kan, je ziet wel eens wat. De lief stootte me aan. "Ik wil vanavond voor het donker thuis zijn hoor."
We dronken koffie in een "Konditorei" en opeens schoot me het liedje van Vico Torriani weer te binnen. De originele tekst is natuurlijk anders, maar wij zongen, ik was zes of zo: "In einer kleine Konditorei, dar sassen wir zwei und frassen fur drie!" Zoiets dan!
* Maatje R. werd op zijn vingers getikt door de leiding omdat hij een praatje maakte met klanten. Dat was nadat we een "brainstormsessie" hadden gehad waar we er op werden gewezen vooral te moeten praten met de klanten! Men noemde dat openstaan! Maar, als je dat deed werd je dicht gemept!
Ik misgun ze helegaar niets, begrijp me goed. Je kent ze wel. Het zijn zeventigers en tachtigers, die nog een keer hun stuurmanskunst in de auto willen laten zien en dus met een 80 kilometer vaart de A2/A50/A73 bevolken, waarbij ze zelfs de beroeps vracht ophouden. Uiteindelijk komen ze dan in de receptie van het park aan, moeten daar dan inchecken en ja, daar snappen ze dus van alles niets, hebben de verkeerde 'voucher' bij zich, of de, in dit geval toegestuurde "Keycard" om de slagboom van het park en de voordeur van het huisje te openen, beschouwd als een soort creditcard en daarmee gepoogd te pinnen en dat ding is dus ingenomen door de pinautomaat.
Soit. In dit park, ik raad het jullie aan, "Klein Vink", heet het, was van het inchecken in de oude zin van het woord, geen sprake. Bij het slaghek waren lieftallige en vooral jonge dames neergepoot die vroegen of we de Keycard hadden! Op vertoon! ja dus, dus waren we al ingecheckt en hoefden we ons niet te melden bij de receptie, alleen voor het verkrijgen van een account voor het net, maar dat moest een van ons dat later even doen, dat duurde maar een paar minuten, als we dat al wilden. Wij waren de enigen die dat wilden, bleek overigens later.
We parkeerden vlak bij het huisje, gebruikten de elektronische sleutel van de deur, daar stonden uitgebreide aanwijzingen voor het gebruik van de kaart op, keken even op dat voorbeeld, openden de deur en gingen naar binnen, we oh'den en ah'den wat, laadden de auto uit en ja, nu is het vakantie. We zaten in een geschakeld bungalow van een rijtje van zes. Vijf oudere en meer en erg grijze stellen, sorry, ik ben de enige grijze van "ons" stel, natuurlijk, stonden te hannesen en te klootviolen met de kaart. Op zijn kop, verkeerde kant, niet begrijpen, er was er een mijnheer die hem dwars voor het raam van de deur hield, een andere klopte er mee op raamkozijnen en zo, nee dus. Dus hielpen we twee oudere stellen, die de mare meteen rond verspreiden dat "dat jonge stel", wij dus, het wel snapten en hen wel wilden helpen.
What ever. We haalde de belangrijkste boodschappen voor de dag even buiten de deur, deden een snack en deelden een heerlijk en stille avond, met zijn tweeën. (Ik keek onder andere op mijn laptop naar de serie "The Pacific". Ik had de zesdelige DVD set voor mijn verjaardag gehad van de jongste zoon en zijn vriendin. Ik had het nooit gevolgd op de buis. De grap was dat ik een half jaar geleden het boek had gelezen tijdens onze eerste vakantie van het jaar. Geweldige serie, overigens!)
Vandaag gingen we even de grens over. Stukje rijden, de buurt bekijken en wat boodschapjes halen. We kwamen in Straelen, net over de grens met Venlo. Een klein, net en leuk stadje met nogal wat geschiedenis. Een verstild en rustig maar schoon plaatsje. We gingen de Edesco binnen. Een soort De Keten zeg maar, qua prijsstelling. Een winkel die je overigens met gemak zes keer in het filiaal van De Keten waar ik werk(te) had kunnen plaatsen en nog ruimte had overgehouden, maar mensen, mensen, mensen. Wat een nette en schone winkel. Wat was die verzorgd, schoon en netjes, ondanks dat het al. een stuk in de middag was. Ik deed, zeikerig, de "onderbak" test. Als je wilt zien hoeveel moeite er aan winkel besteed wordt en hoe schoon die is, moet je eens door je knieën gaan en goed op de onderste bakken, waar vaak de goedkoopste spullen liggen kijken en zeker even onder die bakken, op de vloer van de winkel dus. Je wilt niet weten wat voor totaal nieuwe levensvormen je daar soms aantreft! Maar hier? Brandschoon! Het personeel bestond vrijwel allemaal uit volwassenen, gewoon mensen die al mochten stemmen en autorijden zeg maar en dat op zich was al verfrissend. Vrolijke mensen en mensen die opgewekt je vragen (mochten) beantwoorden.* En: wat een assortiment! Vooral op eet gebied dan. Duitsers eten graag en flink en veel, wisten we altijd al, maar hier zag je net nog eens beantwoord. Vers, ingepakt in dozen of pakken of blikken of diepgevroren, mensen, mensen wat een weldaad, allemaal. Niet dat er rijen van vier dik dezelfde pakken/potten stonden, nee, ze stonden maar "op een", zoals dat in vaktermen heet, maar der stonden dan wel zestien verschillende producten, waarbij in onze supermarkten er maximaal vier staan! Ik heb nog nooit zoveel verschillende soepen, sauzen of maaltijden in blik of pak bij elkaar gezien! We sloegen veel en niet helemaal (en soms helemaal niet) verantwoorde dingen in, voor minder geld dan zelfs bij onze prijsvechters, want ja, het is vakantie, toch? Je moet wat eten toch? Bovendien, ik had die ochtend al weer een flink stuk gefietst, dus mijn kacheltje moest wel branden! Ik talmde wat bij het bier schap. Niet eens al te lang, vond ik. Tja, dat kan, je ziet wel eens wat. De lief stootte me aan. "Ik wil vanavond voor het donker thuis zijn hoor."
We dronken koffie in een "Konditorei" en opeens schoot me het liedje van Vico Torriani weer te binnen. De originele tekst is natuurlijk anders, maar wij zongen, ik was zes of zo: "In einer kleine Konditorei, dar sassen wir zwei und frassen fur drie!" Zoiets dan!
* Maatje R. werd op zijn vingers getikt door de leiding omdat hij een praatje maakte met klanten. Dat was nadat we een "brainstormsessie" hadden gehad waar we er op werden gewezen vooral te moeten praten met de klanten! Men noemde dat openstaan! Maar, als je dat deed werd je dicht gemept!
zondag 20 september 2015
Hoe het nu allemaal gaat en zo?
Totaal uitgeput. Zowel lichamelijk als geestelijk. Zo voelt iemand
zich met een burn-out. De vermoeidheid en uitputting beperken diegene in
het dagelijks functioneren. Op het werk, thuis en/of in het sociale leven. Wat is het, wie krijgt het en hoe kunnen we er goed mee omgaan?
Wat is burn-out?
Een burn-out is het gevolg van langdurige stressklachten. Lichamelijke en psychische klachten die toenemen en waaraan vaak te weinig aandacht is besteed. Lichamelijk zijn bijvoorbeeld hoofdpijn, extreme vermoeidheid en duizeligheid. Onder psychisch vallen angstklachten, slechte concentratie, vergeetachtigheid, gebrek aan zelfvertrouwen en prikkelbaarheid.
Een burn-out is vaak werkgerelateerd, maar dit hoeft niet. De spanning kan verschillende oorzaken hebben. Denk aan constant te hoge werkdruk, problemen op het werk, financiële zorgen of spanning in het gezin.
Wie krijgt burn-out?
Of iemand een burn-out krijgt, hangt af van de persoon en de situatie. De omstandigheden alleen zijn niet doorslaggevend. Minstens zo belangrijk is hoe iemand hiertegen aankijkt en ermee omgaat. Dit heeft alles te maken met persoonlijkheid: iedereen reageert anders op stress. Een andere risicofactor is als omstandigheden zich opstapelen.
Burn-out en werk
Sommige persoonlijkheidskenmerken zijn een risicofactor. Bijvoorbeeld moeilijk om hulp kunnen vragen, lastig ‘nee’ kunnen zeggen en negatief zijn over eigen prestaties. Maar ook zich (te) sterk betrokken voelen bij werk, zeer gemotiveerd zijn en hoge eisen stellen aan zichzelf.
Ok, ik begin een beetje een zanik te lijken, of op iemand die een burn-out heeft, maar ja, het is wat het is. Het bovenstaande, gecursiveerde, stukje pluk ik nu pas, na een week of veel en meer, of zo, van het net. (Ik schijn overigens al twee maanden "uit de lucht te zijn", vertelde de lief me nog.)
Heel veel van bovenstaande factoren heb ik/had ik. Ik had niet zozeer een lichamelijke uitputting, maar die geestelijke wel. Ik leed vooral aan "angst", nee, natuurlijk niet in het donker of zo, maar angst voor het "leven" om me heen. Ik durfde me nauwelijks meer op straat te vertonen, ging mijn oh zo geliefde fietstochten vermijden, met allerlei smoezen voor mezelf dan en zo. (Geen tijd, moet nog boodschappen doen, misschien gaat het regenen, ik moet de ketting nog smeren, allemaal flauwekul uitvluchten. Hopelijk herken je het niet, maar het hakte er behoorlijk in.)
Vergeetachtigheid: Inderdaad, ik liep een week of wat geleden op de markt, slechts tweehonderd meter van mijn huis en had, nog geen drie minuten eerder, mijn meissie belooft iets te gaan kopen of te halen van haar verlanglijstje. Maar ik had geen idee meer wat dat nu was. Dus ja, ik wilde even naar huis bellen om dat te vragen, pakte mijn telefoon, maar was mijn huis telefoonnummer helemaal kwijt. Een nummer dat we al meer dan dertig jaar hebben en wat ik normaal blind in kon toetsen!
Prikkelbaar? Nou en of. Ik reageerde azijnachtig op de meest normale situaties, vond mensen die plezier hadden in bepaalde dingen soms maar raar en zo.
De oorzaken? Lees boven, ik heb het er vaker over gehad. Er is een discrepantie, ja, wat een woord, nietwaar, tussen mijn gevoel van discipline en mijn leven in die discipline en al wat daar mee te maken heeft en wat men daar in mijn "werkomgeving" mee bedoeld. Mijn "zelf motivatie" is erg hoog, mijn "zelfrespect" toch wel, ik stel inderdaad hoge eisen aan mezelf, maar die werden dan weer getorpedeerd door omstandigheden op de werkplek.
Stom genoeg voelde ik al veel langer aan 'wat dat ik had, za'k maar segge'! Maar ja, niemand, en vooral een oud marineman en al helemaal een lid van de exclusieve RenP groep, wil toegeven dat 'ie een sociaal en zpychozologisch wrak kan zijn. Maar toch bleek ik dat te zijn. Nu ja, een beetje, dan, toch?
Dus ging ik om hulp en assistentie. Ik kwam bij een hulpverlener terecht. Een capabele en aardige man. Die kon mij geen hulp verlenen, maar wel naar mij luisteren en zo. Hij kon het niet, dat hulpverlenen, omdat je die narigheid boven je wenkbrauwen gevestigd,, extra-orbitaal, zeiden we vroeger grappend, zelf moet uitzoeken, maar hij gaf me wel tips en "handvatten", ik schreef het al eerder.
Ondertussen ben ik dus al twee maanden "doelloos" aan het dwalen? Maar dan helemaal anders! Zo gauw het een beetje droog is, ga ik op mijn fiets de polders in. Ik durf me weer te vertonen onder de mensen. Nu ja, veel droog was het niet en zo, dus fietsen komt er niet echt van, maar ik durf weer naar de markt, kom weer bij de bakker, ik ga weer naar de bieb, kortom ik sta weer een meter en vijfentachtig centimeter rechtop en zonder hakken!
Mijn geliefde en ik praten veel. Op haar vraag of ik het werk mis, verslikte ik me. Ik had net een slokkie bier in mijn mond, iets dat overigens niet veel voorkomt, hoor, dat slokkie bier dan! "Nee, nee, nee, ik mis der niets aan", antwoordde ik, nadat ik uit geniesd was. "ik heb vijfenveertig, (45) jaar gewerkt, langer dan mijn voormalige chefs tot nu toe hebben geleefd en zo. Dus nee, ik mis "werken" niet. Ik ben niet te beroerd om mijn handen uit te steken, begrijp me. Als ik wat kan doen, stel als vrijwilliger, dan doe ik dat graag. Maar ik mis mijn De Keten helemaal niet. Collegae en maten daar: ja, die wel!"
Na twee maanden thuis, heb ik, behalve in de eerste week, verder geen contact meer met de leiding van het filiaal, of zij met mij. Ze zijn me al vergeten denk ik, of doen hun best daarvoor. Ook het HRM doet niet vaak aan "kom even bijkletsen en we willen wat weten" begrijp ik, na al die weken/maanden. De ARBO dienst waar ik nu onder val, een hele nieuwe opeens, heeft de dossiers nog niet allemaal binnen en zo en kunnen nog niets met en voor me doen, begrijp ik.
Bij de marine heette dat "tussen kaai en schip" vallen. Contact met de werkgever is er verder ook niet, dus misschien vergeten ze dat ik besta. Nu ja, ik krijg nog wel een vorm van salaris overgemaakt.
Maar: wat me wel geweldig geholpen heeft is de "matenclub:" waar ik deel van uit MAG maken. Een club ongeleide projectielen die af en toe bij elkaar komt, een glas drinkt, maar waarvan de leden elkaar helemaal aanvoelen, steunen en helpen. Die hebben me, op een manier waarop marine maten dat doen, gesteund en op het pad gestuurd.
ik zal hen altijd dankbaar zijn!
Dank aan allen!
We zijn een weekje pleiten nu, lekker doorademen in het Limlandse, vlak bij een brouwerij! Als dat maar goed gaat!
Wat is burn-out?
Een burn-out is het gevolg van langdurige stressklachten. Lichamelijke en psychische klachten die toenemen en waaraan vaak te weinig aandacht is besteed. Lichamelijk zijn bijvoorbeeld hoofdpijn, extreme vermoeidheid en duizeligheid. Onder psychisch vallen angstklachten, slechte concentratie, vergeetachtigheid, gebrek aan zelfvertrouwen en prikkelbaarheid.
Een burn-out is vaak werkgerelateerd, maar dit hoeft niet. De spanning kan verschillende oorzaken hebben. Denk aan constant te hoge werkdruk, problemen op het werk, financiële zorgen of spanning in het gezin.
Wie krijgt burn-out?
Of iemand een burn-out krijgt, hangt af van de persoon en de situatie. De omstandigheden alleen zijn niet doorslaggevend. Minstens zo belangrijk is hoe iemand hiertegen aankijkt en ermee omgaat. Dit heeft alles te maken met persoonlijkheid: iedereen reageert anders op stress. Een andere risicofactor is als omstandigheden zich opstapelen.
Burn-out en werk
Sommige persoonlijkheidskenmerken zijn een risicofactor. Bijvoorbeeld moeilijk om hulp kunnen vragen, lastig ‘nee’ kunnen zeggen en negatief zijn over eigen prestaties. Maar ook zich (te) sterk betrokken voelen bij werk, zeer gemotiveerd zijn en hoge eisen stellen aan zichzelf.
Ok, ik begin een beetje een zanik te lijken, of op iemand die een burn-out heeft, maar ja, het is wat het is. Het bovenstaande, gecursiveerde, stukje pluk ik nu pas, na een week of veel en meer, of zo, van het net. (Ik schijn overigens al twee maanden "uit de lucht te zijn", vertelde de lief me nog.)
Heel veel van bovenstaande factoren heb ik/had ik. Ik had niet zozeer een lichamelijke uitputting, maar die geestelijke wel. Ik leed vooral aan "angst", nee, natuurlijk niet in het donker of zo, maar angst voor het "leven" om me heen. Ik durfde me nauwelijks meer op straat te vertonen, ging mijn oh zo geliefde fietstochten vermijden, met allerlei smoezen voor mezelf dan en zo. (Geen tijd, moet nog boodschappen doen, misschien gaat het regenen, ik moet de ketting nog smeren, allemaal flauwekul uitvluchten. Hopelijk herken je het niet, maar het hakte er behoorlijk in.)
Vergeetachtigheid: Inderdaad, ik liep een week of wat geleden op de markt, slechts tweehonderd meter van mijn huis en had, nog geen drie minuten eerder, mijn meissie belooft iets te gaan kopen of te halen van haar verlanglijstje. Maar ik had geen idee meer wat dat nu was. Dus ja, ik wilde even naar huis bellen om dat te vragen, pakte mijn telefoon, maar was mijn huis telefoonnummer helemaal kwijt. Een nummer dat we al meer dan dertig jaar hebben en wat ik normaal blind in kon toetsen!
Prikkelbaar? Nou en of. Ik reageerde azijnachtig op de meest normale situaties, vond mensen die plezier hadden in bepaalde dingen soms maar raar en zo.
De oorzaken? Lees boven, ik heb het er vaker over gehad. Er is een discrepantie, ja, wat een woord, nietwaar, tussen mijn gevoel van discipline en mijn leven in die discipline en al wat daar mee te maken heeft en wat men daar in mijn "werkomgeving" mee bedoeld. Mijn "zelf motivatie" is erg hoog, mijn "zelfrespect" toch wel, ik stel inderdaad hoge eisen aan mezelf, maar die werden dan weer getorpedeerd door omstandigheden op de werkplek.
Stom genoeg voelde ik al veel langer aan 'wat dat ik had, za'k maar segge'! Maar ja, niemand, en vooral een oud marineman en al helemaal een lid van de exclusieve RenP groep, wil toegeven dat 'ie een sociaal en zpychozologisch wrak kan zijn. Maar toch bleek ik dat te zijn. Nu ja, een beetje, dan, toch?
Dus ging ik om hulp en assistentie. Ik kwam bij een hulpverlener terecht. Een capabele en aardige man. Die kon mij geen hulp verlenen, maar wel naar mij luisteren en zo. Hij kon het niet, dat hulpverlenen, omdat je die narigheid boven je wenkbrauwen gevestigd,, extra-orbitaal, zeiden we vroeger grappend, zelf moet uitzoeken, maar hij gaf me wel tips en "handvatten", ik schreef het al eerder.
Ondertussen ben ik dus al twee maanden "doelloos" aan het dwalen? Maar dan helemaal anders! Zo gauw het een beetje droog is, ga ik op mijn fiets de polders in. Ik durf me weer te vertonen onder de mensen. Nu ja, veel droog was het niet en zo, dus fietsen komt er niet echt van, maar ik durf weer naar de markt, kom weer bij de bakker, ik ga weer naar de bieb, kortom ik sta weer een meter en vijfentachtig centimeter rechtop en zonder hakken!
Mijn geliefde en ik praten veel. Op haar vraag of ik het werk mis, verslikte ik me. Ik had net een slokkie bier in mijn mond, iets dat overigens niet veel voorkomt, hoor, dat slokkie bier dan! "Nee, nee, nee, ik mis der niets aan", antwoordde ik, nadat ik uit geniesd was. "ik heb vijfenveertig, (45) jaar gewerkt, langer dan mijn voormalige chefs tot nu toe hebben geleefd en zo. Dus nee, ik mis "werken" niet. Ik ben niet te beroerd om mijn handen uit te steken, begrijp me. Als ik wat kan doen, stel als vrijwilliger, dan doe ik dat graag. Maar ik mis mijn De Keten helemaal niet. Collegae en maten daar: ja, die wel!"
Na twee maanden thuis, heb ik, behalve in de eerste week, verder geen contact meer met de leiding van het filiaal, of zij met mij. Ze zijn me al vergeten denk ik, of doen hun best daarvoor. Ook het HRM doet niet vaak aan "kom even bijkletsen en we willen wat weten" begrijp ik, na al die weken/maanden. De ARBO dienst waar ik nu onder val, een hele nieuwe opeens, heeft de dossiers nog niet allemaal binnen en zo en kunnen nog niets met en voor me doen, begrijp ik.
Bij de marine heette dat "tussen kaai en schip" vallen. Contact met de werkgever is er verder ook niet, dus misschien vergeten ze dat ik besta. Nu ja, ik krijg nog wel een vorm van salaris overgemaakt.
Maar: wat me wel geweldig geholpen heeft is de "matenclub:" waar ik deel van uit MAG maken. Een club ongeleide projectielen die af en toe bij elkaar komt, een glas drinkt, maar waarvan de leden elkaar helemaal aanvoelen, steunen en helpen. Die hebben me, op een manier waarop marine maten dat doen, gesteund en op het pad gestuurd.
ik zal hen altijd dankbaar zijn!
Dank aan allen!
We zijn een weekje pleiten nu, lekker doorademen in het Limlandse, vlak bij een brouwerij! Als dat maar goed gaat!
zaterdag 19 september 2015
Toeval? Kennen jullie dat ook?
Nee, even geen zware en nare en zwarte berichten meer over vluchtelingen of mensenrechten of "Burn Outs" of zo. Ook niet meer over overleden zangers of aanslagen op Witte Huizen of Tweelingtorens, zoals in het wat recente verleden. Nee, een heel ander onderwerp, waarvan ik niet weet of het bij jullie, lezers, ook leeft, overigens. Maar wel iets dat mij/ons nog al eens bezig houdt. Het gaat over "toevalligheden", niet over 'toevallen', natuurlijk, begrijp me goed. Ik ga, voor dat ik allemaal "spichologieze" dingen op ga noemen, even een heel concreet voorbeeld geven, waarbij ik me zelf al tracht te ontmantelen in die eerste zinnen.
Goed: Ik lees momenteel een (niet al te goed) boek dat gaat over de (vermeende) moord op Antoni Gaudi. Die Gaudi was een hele beroemde architect, die voornamelijk in Barcelona werkte, ja, da's in Spanje. Velen van ons zijn daar ooit geweest en hebben zijn, nog steeds niet afgemaakte, meesterwerk daar gezien, La Sagrada Famila, een enorme kathedraal in een heel aparte stijl. (Die waarschijnlijk ook niet meer afkomt, nu ja, niet meer tijdens ons leven, dan.) Ik moet die feiten even kwijt, want daar begon het eigenlijk allemaal mee. Nee, da's niet helemaal waar, maar mijn huidige verhaal begint er mee. Ik lees dus dat boek, een soort Dan Brown, maar dan in Spanje en in die kathedraal gesitueerd, ik vind het wel aardig en zo, maar niet dat ik het echt uit zou moeten lezen in een (1) ruk. Het is tegen achten in de avond of zo, ik pak Het Parool (een 020 oproerblaadje zouden 010 mensen zeggen) van vandaag, (nu j.l.) zaterdag 1209 erbij, en sla de krant open. Op de Tv is "Kassa" aan de gang. Er is een spreker die het heeft over SIM card diefstal en fraude en dat soort zaken en ik kijk niet echt echt, slechts met een half oog. Ik zie opeens, in een flits, een afbeelding van de "Sagrada Familia", een afbeelding die niet langer dan een seconde of vijf in beeld is, terwijl de spreker het heeft over het feit dat die diefstal bijvoorbeeld ook in Barcelona kan gebeuren. Grappig en toevallig, denk ik, ik las net over die kerk in dat boek. Ik sla de pagina van mijn krant om. En zie: een artikel over en met een foto van die Sagrada Familia! In vol kleur! (De dag daarop was het ook weer volle bak, met een "toevallig" opgezet Tv programma op de Bels.)
Toeval? Of is het alert zijn? Ja, dat laatste geloof ik. Ik las dus namelijk een boek over die Sagrada, dus ja, dan blijft die naam, dat onderwerp, dieper en meer bij je hangen. Dit is dus dan mijn ontkenning van het toeval. Want ja, het gaat over je "lizard brain", zoals men dat noemt, nu ja, da's te zeggen: het eerste en onderbewuste hersensysteem dat de eerste dieren en eerste mensen ooit ontwikkelden, of zoiets. Het is een primair reagerend iets in je hersenen. Dat gaat over: zelfbehoud, vluchten, angst, verschuilen, eten, drinken, voortplanten, kortom helemaal allemaal heel primitieve gedachtegolven. (Nee dames, ik ga niet over mannen en voetbal en bier en seks en zo beginnen, nee, echt niet!) Lizards, hagedissen dus, zijn vermoedelijk, nu ja, haast zeker directe afstammelingen van de Dinosauriërs, de eerste en ietwat meer complexe dieren op onze wereld voor wat hersengolven betreft!
Maar goed, toch zette het mij/ons weer eens aan het denken. Hoe vaak wij, dit is geen koninklijke WIJ, maat het gaat om mijn lief en ik, dat soort zaken meemaken, mag enige namen hebben! Net na de dood van mijn zwager kwam zijn voornaam vaker in kranten of Tv berichten voor dan ooit. Als we wel eens op vakantie gingen of ergens waren geweest, stond er bijna en steevast altijd een bericht in de krant dat er in die en die plaats/dorp/streek een ongeval/opstand/moord/brand/vakantiekamp/AZC, nu ja, wat dan ook, er stond een bericht in de krant daarover. Of op Tv of zo, natuurlijk.
Iets later, een dag of wat, postte vriend en Amerika kenner/reiziger en liefhebber F. een foto van Mount Rushmore, je weet wel met die koppen van vier USA presidenten? Hij was daar geweest, had het bezocht, gefotografeerd en "gepost" en die avond zond een bepaalde Tv zender "North by Northwest uit! Een Hitchcock thriller die zijn apotheose heeft op die Mount R. Da's toeval, natuurlijk!
Tja, ik weet wat jullie willen zeggen: je brein is dus meer "getriggerd" omdat je naar/van die plaats gaat of komt, of omdat je net iets gezien of gelezen hebt daarover! Ik ontken dat niet, hoor. Maar: hoe verklaar je dan dat ik op een bepaalde dag, vrij kort geleden, eens in mijn (volgens E. te vele) boekenkasten loop te snuffelen en het boek "Moby Dick" er uit pak, gewoon om weer eens te "snuffelen"? Het boek is een 175 jaar of zo gelden geschreven en ja, het is dik en taai, zeg maar. Ik heb het ooit gelezen, maar dat "kostte kolen" zoals mijn helaas veel te jong gestorven vriend Jan D. zou zeggen. Nou ja, ik las er wat in, ging de dag erop shoppen en kocht het Tv programmablad van onze keuze voor de volgende week. Ik opende, ik moest even wachten bij de kassa, het blad en dat viel open bij de aanstaande zaterdag. De film "Moby Dick" zou op de Belgische Tv worden uitgezonden!
Da's maf toch? Nou ja, ik heb toch maar naar die film gekeken. Oud en taai.
Mochten jullie ook wel eens of vaker van die dingen tegenkomen, dan wil ik dat graag horen!
Goed: Ik lees momenteel een (niet al te goed) boek dat gaat over de (vermeende) moord op Antoni Gaudi. Die Gaudi was een hele beroemde architect, die voornamelijk in Barcelona werkte, ja, da's in Spanje. Velen van ons zijn daar ooit geweest en hebben zijn, nog steeds niet afgemaakte, meesterwerk daar gezien, La Sagrada Famila, een enorme kathedraal in een heel aparte stijl. (Die waarschijnlijk ook niet meer afkomt, nu ja, niet meer tijdens ons leven, dan.) Ik moet die feiten even kwijt, want daar begon het eigenlijk allemaal mee. Nee, da's niet helemaal waar, maar mijn huidige verhaal begint er mee. Ik lees dus dat boek, een soort Dan Brown, maar dan in Spanje en in die kathedraal gesitueerd, ik vind het wel aardig en zo, maar niet dat ik het echt uit zou moeten lezen in een (1) ruk. Het is tegen achten in de avond of zo, ik pak Het Parool (een 020 oproerblaadje zouden 010 mensen zeggen) van vandaag, (nu j.l.) zaterdag 1209 erbij, en sla de krant open. Op de Tv is "Kassa" aan de gang. Er is een spreker die het heeft over SIM card diefstal en fraude en dat soort zaken en ik kijk niet echt echt, slechts met een half oog. Ik zie opeens, in een flits, een afbeelding van de "Sagrada Familia", een afbeelding die niet langer dan een seconde of vijf in beeld is, terwijl de spreker het heeft over het feit dat die diefstal bijvoorbeeld ook in Barcelona kan gebeuren. Grappig en toevallig, denk ik, ik las net over die kerk in dat boek. Ik sla de pagina van mijn krant om. En zie: een artikel over en met een foto van die Sagrada Familia! In vol kleur! (De dag daarop was het ook weer volle bak, met een "toevallig" opgezet Tv programma op de Bels.)
Toeval? Of is het alert zijn? Ja, dat laatste geloof ik. Ik las dus namelijk een boek over die Sagrada, dus ja, dan blijft die naam, dat onderwerp, dieper en meer bij je hangen. Dit is dus dan mijn ontkenning van het toeval. Want ja, het gaat over je "lizard brain", zoals men dat noemt, nu ja, da's te zeggen: het eerste en onderbewuste hersensysteem dat de eerste dieren en eerste mensen ooit ontwikkelden, of zoiets. Het is een primair reagerend iets in je hersenen. Dat gaat over: zelfbehoud, vluchten, angst, verschuilen, eten, drinken, voortplanten, kortom helemaal allemaal heel primitieve gedachtegolven. (Nee dames, ik ga niet over mannen en voetbal en bier en seks en zo beginnen, nee, echt niet!) Lizards, hagedissen dus, zijn vermoedelijk, nu ja, haast zeker directe afstammelingen van de Dinosauriërs, de eerste en ietwat meer complexe dieren op onze wereld voor wat hersengolven betreft!
Maar goed, toch zette het mij/ons weer eens aan het denken. Hoe vaak wij, dit is geen koninklijke WIJ, maat het gaat om mijn lief en ik, dat soort zaken meemaken, mag enige namen hebben! Net na de dood van mijn zwager kwam zijn voornaam vaker in kranten of Tv berichten voor dan ooit. Als we wel eens op vakantie gingen of ergens waren geweest, stond er bijna en steevast altijd een bericht in de krant dat er in die en die plaats/dorp/streek een ongeval/opstand/moord/brand/vakantiekamp/AZC, nu ja, wat dan ook, er stond een bericht in de krant daarover. Of op Tv of zo, natuurlijk.
Iets later, een dag of wat, postte vriend en Amerika kenner/reiziger en liefhebber F. een foto van Mount Rushmore, je weet wel met die koppen van vier USA presidenten? Hij was daar geweest, had het bezocht, gefotografeerd en "gepost" en die avond zond een bepaalde Tv zender "North by Northwest uit! Een Hitchcock thriller die zijn apotheose heeft op die Mount R. Da's toeval, natuurlijk!
Tja, ik weet wat jullie willen zeggen: je brein is dus meer "getriggerd" omdat je naar/van die plaats gaat of komt, of omdat je net iets gezien of gelezen hebt daarover! Ik ontken dat niet, hoor. Maar: hoe verklaar je dan dat ik op een bepaalde dag, vrij kort geleden, eens in mijn (volgens E. te vele) boekenkasten loop te snuffelen en het boek "Moby Dick" er uit pak, gewoon om weer eens te "snuffelen"? Het boek is een 175 jaar of zo gelden geschreven en ja, het is dik en taai, zeg maar. Ik heb het ooit gelezen, maar dat "kostte kolen" zoals mijn helaas veel te jong gestorven vriend Jan D. zou zeggen. Nou ja, ik las er wat in, ging de dag erop shoppen en kocht het Tv programmablad van onze keuze voor de volgende week. Ik opende, ik moest even wachten bij de kassa, het blad en dat viel open bij de aanstaande zaterdag. De film "Moby Dick" zou op de Belgische Tv worden uitgezonden!
Da's maf toch? Nou ja, ik heb toch maar naar die film gekeken. Oud en taai.
Mochten jullie ook wel eens of vaker van die dingen tegenkomen, dan wil ik dat graag horen!
woensdag 16 september 2015
Vrienden, maar dan ook echte van die soort!
Woord vooraf aan dit Blogje: thuis hebben E. en de kids me altijd gesteund, hoor, laat ik dat vooral zeggen!
Ik ben een (klein) tijdje uit de lucht geweest, was een beetje uitgeplokt, niet helemaal echt bij zinnen, ietsje van het pad af, een beetje van de wereld, ietwat niet sporend, nou ja, een klein beetje een wrak, geestelijk dan, zeg maar. Daar waren nogal wat oorzaken voor en ja, veel van die oorzaken heb ik ooit wel eens beschreven of in elke geval opgeschreven, dan wel verteld. Ik was nerveus, werd cynisch en sarcastisch, dat ben ik vaker, maar nu meer dan anders, dus, ik zeek mensen af, geloofde al helemaal niet meer in mezelf en in mijn "plek" in de wereld en voelde me alleen maar op mijn "veilig" bij mijn gezin, de kids en de kleinkinderen en zo. Dus ja, echt in mijn sas was ik weer niet. Ik had geen idee wat me nou allemaal overkwam. Diagnose? Kortom: een Burn out, volgens het boekje ook nog, want zo gedisciplineerd was ik nog wel. Eerst alle symptomen samen laten komen en dan pas aangeven dat je het hebt! Leuk? No effing way, ik gun het geen mens! Maar goed, zo een geestelijk bevinden, door anderen opgedragen, trouwens, verandert je geest wel. Ik kreeg dus nogal wat over me heen, de laatste weken. En eigenlijk alleen maar goed bedoelde dingen hoor, eerlijk is eerlijk. Ja, kritiek, maar geen negatieve, maar opbouwende, maar ja, daar moet je op zo een moment in je leven wel mee weten om te gaan, toch?
Nou hoor ik bij een hele exclusieve club. Ik mag haast wel zeggen: de meest exclusieve club mensen op deze aardkloot. Nee, hoor, geen: "Gouden Rolex met gravering van de maker" bezitters, geen: "Ferrari met fabrieksnummer en handtekening in de carter geslagen" club, geen: "Miles High met zeven dames tegelijk" vereniging, geen: "ik ben een profvoetballer dus ik heb schijt aan de wereld" sociëteit, nee, ik ben lid van een veel exclusievere club. Die van de R en P. De Ruk en Pluk. Da's een vereniging waarvan slechts een m/v of vijftien lid van kunnen of mogen zijn. Die leden hebben geen kapitalen aan liggende gelden, hebben geen chique vervoer onder de bips, doen niet aan dure klokjes of, nu ja van die Miles High? Ik zie ze der voor aan, de schurken. Nee, nee, die mensen, die leden hebben slechts een ding gemeen: het zijn vrienden en maten. Vrienden en maten die elkaar in het verleden hebben ontmoet, elkaar gingen maggen, zeg maar en elkaar nooit uit het oog verloren, hoewel dat natuurlijk door de aard van het werk, met tussentijden wel gebeurde. Uiteindelijk kwamen we ooit weer eens samen. In een klein en wat onooglijk bruin café in Mokum oost. Er is een hele sterke ballotage overigens! Past die in onze club? Dat heeft dan alles te maken met de achtergrond van M/V. Heeft diegene ooit tot een verradersvereniging toebehoord in het Helders Geneeskundige gebeuren en voor niet ingewijden: laat de vraag bestaan!
Daar, in dat café zonder enige pretenties, werden vriendschappen opnieuw aangehaald, werd er heerlijk gelachen, werden er fantastische sterke verhalen verteld over van alles en iedereen en werden de vriendschapsbanden nog sterker door vaak gedeeld leed, zie bovenstaande gecursiveerde regel over Helderse verraders. Maten hebben maar een paar woorden nodig om te merken dat er met een van de andere maten iets niet goed gaat of dat der wat loos is, zeg maar.
Omdat het mijn maten waren togen ze, op een vastgestelde datum en tijdtip, waarop de meesten wel konden, naar de "thuisbasis" in oost. (Eh, ik had nog niet gezegd dat de meeste van die mensen wel een biertje lusten? Soms pure tonic, hoor, dat drinken bepaalde helden zelfs.) Nou ja, de meesten lusten wel een heel lekker biertje, soms zelfs wel twee ook.)
We spraken, we lachten en ja, in "no time" was ik, door goede gesprekken en, door mijn verhaal te vertellen, van mijn angst om niet meer te behoren tot de wereld af. Dit klinkt heel naar en heel ernstig en spychologisch en geitenwollen gedoe en zo, maar zo voelde ik me wel een tijd. Is het nu over? Ja, zo goed als over. Ik kreeg "proctologische" (Is: schop onder je togus en stop die lui die dit je aandoen in je eh, proctus, zeg maar) adviezen van F. en B. en R. en nou ja, van de club dus! Daar kon ik wat mee. We dronken nog een glas, deden allemaal een hele grote plas en alles was helemaal anders dan het was.
Vrienden, echte vrienden, laten je nooit vallen. Hoe k.. je af en toe tegen hen doet, hoe moeilijk je je ook opstelt en hoe moeilijk je het kan hebben! Maten! Ik zal jullie altijd dankbaar zijn en blijven. Voor alles wat jullie voor mij betekenen en voor alles wat jullie voor me hebben gedaan. Maten! Je moet het ervan hebben! Maten! Je moet ze maar hebben!
Ik heb ze! Gelukkig.
Ik ben een (klein) tijdje uit de lucht geweest, was een beetje uitgeplokt, niet helemaal echt bij zinnen, ietsje van het pad af, een beetje van de wereld, ietwat niet sporend, nou ja, een klein beetje een wrak, geestelijk dan, zeg maar. Daar waren nogal wat oorzaken voor en ja, veel van die oorzaken heb ik ooit wel eens beschreven of in elke geval opgeschreven, dan wel verteld. Ik was nerveus, werd cynisch en sarcastisch, dat ben ik vaker, maar nu meer dan anders, dus, ik zeek mensen af, geloofde al helemaal niet meer in mezelf en in mijn "plek" in de wereld en voelde me alleen maar op mijn "veilig" bij mijn gezin, de kids en de kleinkinderen en zo. Dus ja, echt in mijn sas was ik weer niet. Ik had geen idee wat me nou allemaal overkwam. Diagnose? Kortom: een Burn out, volgens het boekje ook nog, want zo gedisciplineerd was ik nog wel. Eerst alle symptomen samen laten komen en dan pas aangeven dat je het hebt! Leuk? No effing way, ik gun het geen mens! Maar goed, zo een geestelijk bevinden, door anderen opgedragen, trouwens, verandert je geest wel. Ik kreeg dus nogal wat over me heen, de laatste weken. En eigenlijk alleen maar goed bedoelde dingen hoor, eerlijk is eerlijk. Ja, kritiek, maar geen negatieve, maar opbouwende, maar ja, daar moet je op zo een moment in je leven wel mee weten om te gaan, toch?
Nou hoor ik bij een hele exclusieve club. Ik mag haast wel zeggen: de meest exclusieve club mensen op deze aardkloot. Nee, hoor, geen: "Gouden Rolex met gravering van de maker" bezitters, geen: "Ferrari met fabrieksnummer en handtekening in de carter geslagen" club, geen: "Miles High met zeven dames tegelijk" vereniging, geen: "ik ben een profvoetballer dus ik heb schijt aan de wereld" sociëteit, nee, ik ben lid van een veel exclusievere club. Die van de R en P. De Ruk en Pluk. Da's een vereniging waarvan slechts een m/v of vijftien lid van kunnen of mogen zijn. Die leden hebben geen kapitalen aan liggende gelden, hebben geen chique vervoer onder de bips, doen niet aan dure klokjes of, nu ja van die Miles High? Ik zie ze der voor aan, de schurken. Nee, nee, die mensen, die leden hebben slechts een ding gemeen: het zijn vrienden en maten. Vrienden en maten die elkaar in het verleden hebben ontmoet, elkaar gingen maggen, zeg maar en elkaar nooit uit het oog verloren, hoewel dat natuurlijk door de aard van het werk, met tussentijden wel gebeurde. Uiteindelijk kwamen we ooit weer eens samen. In een klein en wat onooglijk bruin café in Mokum oost. Er is een hele sterke ballotage overigens! Past die in onze club? Dat heeft dan alles te maken met de achtergrond van M/V. Heeft diegene ooit tot een verradersvereniging toebehoord in het Helders Geneeskundige gebeuren en voor niet ingewijden: laat de vraag bestaan!
Daar, in dat café zonder enige pretenties, werden vriendschappen opnieuw aangehaald, werd er heerlijk gelachen, werden er fantastische sterke verhalen verteld over van alles en iedereen en werden de vriendschapsbanden nog sterker door vaak gedeeld leed, zie bovenstaande gecursiveerde regel over Helderse verraders. Maten hebben maar een paar woorden nodig om te merken dat er met een van de andere maten iets niet goed gaat of dat der wat loos is, zeg maar.
Omdat het mijn maten waren togen ze, op een vastgestelde datum en tijdtip, waarop de meesten wel konden, naar de "thuisbasis" in oost. (Eh, ik had nog niet gezegd dat de meeste van die mensen wel een biertje lusten? Soms pure tonic, hoor, dat drinken bepaalde helden zelfs.) Nou ja, de meesten lusten wel een heel lekker biertje, soms zelfs wel twee ook.)
We spraken, we lachten en ja, in "no time" was ik, door goede gesprekken en, door mijn verhaal te vertellen, van mijn angst om niet meer te behoren tot de wereld af. Dit klinkt heel naar en heel ernstig en spychologisch en geitenwollen gedoe en zo, maar zo voelde ik me wel een tijd. Is het nu over? Ja, zo goed als over. Ik kreeg "proctologische" (Is: schop onder je togus en stop die lui die dit je aandoen in je eh, proctus, zeg maar) adviezen van F. en B. en R. en nou ja, van de club dus! Daar kon ik wat mee. We dronken nog een glas, deden allemaal een hele grote plas en alles was helemaal anders dan het was.
Vrienden, echte vrienden, laten je nooit vallen. Hoe k.. je af en toe tegen hen doet, hoe moeilijk je je ook opstelt en hoe moeilijk je het kan hebben! Maten! Ik zal jullie altijd dankbaar zijn en blijven. Voor alles wat jullie voor mij betekenen en voor alles wat jullie voor me hebben gedaan. Maten! Je moet het ervan hebben! Maten! Je moet ze maar hebben!
Ik heb ze! Gelukkig.
vrijdag 11 september 2015
9/12 Revisited: Johnny Cash
Ik las vandaag op het internet een (Amerikaanse) vraag of ik nog wist waar ik de 12e van de negende maand, dus 12/9/03 was. Geen idee, natuurlijk. Nine eleven, ja dat wel! Het jaar 2003, man dat is meer dan een decennium geleden. Ik werkte toen nog geen jaar voor De VOMAR, die later De Keten ging moeten heten, nu ja dat wist ik wel, natuurlijk. Ik was net een jaar de dienst uit en genoot nogal van het leven en zo. De herinnering aan de datum twaalf september brak ook niet echt aan bij mij, eerlijk gezegd, toen ik het bericht las en ik deed wat, 'schouderophalend', verder. Ik las wat leukere en minder leukere berichten, klikte nog even op Feestboek aan, zag daar ook niet te veel staan en wilde het gedoe afsluiten en me net weer gaan verdiepen in mijn boek, tot de naam Johnny Cash me opeens opviel!
F... ja, natuurlijk, nu weet ik het allemaal weer! Hij, de singer/songwriter en een van de beste Amerikaanse zangers ooit, als je van dat genre houdt dan, was op de 12e september overleden! Johnny Cash, Jantje Contant, zeg maar. Nu kon ik ook meteen de datum en de plek waar ik van zijn dood hoorde, plaatsen. Dat was namelijk op een dag in september, de dertiende van die maand. Ik reed terug vanuit Westerbork, Drenthe, met een toenmalige fietsmaat, ene A. Wij waren op die zaterdagmorgen vroeg uit Amsterdam, ons beider woonplaats, naar het woonadres van mijn broer en schoonzus vertrokken om daar wat op de race fiets langs "memory lane" te gaan. We waren natuurlijk meer dan hartelijk, op zijn Drents ook nog, ontvangen! Koek, cake, ontbijt met van alles en zo en ja, we wilden niet echt uitbuiken, maar het was allemaal wel heel lekker en goed.
Broer R. nam ons mee op zijn tocht. Hij wist de weg nauwkeurig. Hij toonde ons het voormalige kamp Westerbork, met al die steentjes, die allemaal een persoon die daar ooit was geïnterneerd en doorgestuurd, naar een bijna zekere dood. Hij liet ons het monument zien, die opgebroken rails, die het einde van de reis van duizenden en duizenden Joodse mensen, man, vrouw, kinderen, symboliseerde. Wij werden wat stil, we trokken wat wit weg, we waren onder de indruk. Mijn broer natuurlijk ook, maar hij wees ons verder de weg, over Drentse heide paden en fraaie velden en langs vennetjes en moerassen. We deden mijn geboorte dorp aan. Lach niet: Gasselternijveen. Ja, daar ben ik geboren. Een veenkolonie, maar een dorp met geschiedenis en invloed op de geschiedenis van ons zeevarend bestaan. Even kort: het dorp werd formeel in 1663 gesticht en werd, in de jaren rond 1900, het dorp met de meeste schepen van heel Nederland. Nou ja, check het allemaal zelf maar, maar het is geen achteraf gat. Het dorp heeft nogal wat afscheidingen, noem ik het maar, zoals Gasselternijveenschemond en Gasselterboerveenschemond. "Eat your heart out". Dat laatste genoemde dorp heeft de langste naam in de Nederlandse atlassen, overigens. Een dorp? Ok, een streek, maar wel met een eigen naam. Het ligt iets ten zuiden van Gieterveen en Bonnerveen, nu ja, dan weten jullie het wel, toch?
We deden ons rondje, we fietsen langs mijn herinnering,langs en door mijn jeugd. We bezochten de begraafplaats waar mijn vader en mijn moeder, niet vereend, maar da's een verhaal, lagen en gingen via Bronneger en Borger (even naar het grootste Hunnenbed ter wereld kijken) en Westdorp terug naar Westerbork.
Schoonzus T. had een heerlijke bamimaaltijd klaar en ja, we lusten wel wat. We douchten, aten, dronken nog wat en namen afscheid. De A 28 is een fraaie en brede snelweg. Rustig, goed aangelegd en vierbaans. A. reed in zijn "lease" citroen, geen zure citrusvrucht, natuurlijk, maar een Franse mobiel van topklasse. Ik dommelde een beetje, de fietstocht, de zon en de maaltijd maakten me wat doezelig. Voorbij Staphorst zag ik opeens allemaal Luchtballonnen. Nee, niet die van die kinderen, maar je weet wel, die grote dingen die je met veel gesis van Butagas branders en zo hoort en ziet voorbij komen. Er waren hele fraaie bij en ze vlogen nog laag of, ja misschien daalden ze alweer. We wuifden, wetende dat de "vliegers" ons waarschijnlijk niet zagen. De zon scheen, de ballonnen vlogen, de schemering treuzelde in het oosten en de stem op het vijf uur nieuws zei: "Gisteren, de twaalfde septmber is Johnny Cash overleden, naar nu net bekend is geworden. De man, die vooral bekend werd met zijn Country and Western songs en vooral in zware kleding liep is slechts 71 jaar oud geworden!"
Daarna draaiden ze alleen maar Johnny Cash nummers. Wij zongen veelal hard op mee, vanaf Staphorst tot Amsterdam. De meeste nummers kenden we. Natuurlijk, in die tijd zeker, zeg maar.
.
F... ja, natuurlijk, nu weet ik het allemaal weer! Hij, de singer/songwriter en een van de beste Amerikaanse zangers ooit, als je van dat genre houdt dan, was op de 12e september overleden! Johnny Cash, Jantje Contant, zeg maar. Nu kon ik ook meteen de datum en de plek waar ik van zijn dood hoorde, plaatsen. Dat was namelijk op een dag in september, de dertiende van die maand. Ik reed terug vanuit Westerbork, Drenthe, met een toenmalige fietsmaat, ene A. Wij waren op die zaterdagmorgen vroeg uit Amsterdam, ons beider woonplaats, naar het woonadres van mijn broer en schoonzus vertrokken om daar wat op de race fiets langs "memory lane" te gaan. We waren natuurlijk meer dan hartelijk, op zijn Drents ook nog, ontvangen! Koek, cake, ontbijt met van alles en zo en ja, we wilden niet echt uitbuiken, maar het was allemaal wel heel lekker en goed.
Broer R. nam ons mee op zijn tocht. Hij wist de weg nauwkeurig. Hij toonde ons het voormalige kamp Westerbork, met al die steentjes, die allemaal een persoon die daar ooit was geïnterneerd en doorgestuurd, naar een bijna zekere dood. Hij liet ons het monument zien, die opgebroken rails, die het einde van de reis van duizenden en duizenden Joodse mensen, man, vrouw, kinderen, symboliseerde. Wij werden wat stil, we trokken wat wit weg, we waren onder de indruk. Mijn broer natuurlijk ook, maar hij wees ons verder de weg, over Drentse heide paden en fraaie velden en langs vennetjes en moerassen. We deden mijn geboorte dorp aan. Lach niet: Gasselternijveen. Ja, daar ben ik geboren. Een veenkolonie, maar een dorp met geschiedenis en invloed op de geschiedenis van ons zeevarend bestaan. Even kort: het dorp werd formeel in 1663 gesticht en werd, in de jaren rond 1900, het dorp met de meeste schepen van heel Nederland. Nou ja, check het allemaal zelf maar, maar het is geen achteraf gat. Het dorp heeft nogal wat afscheidingen, noem ik het maar, zoals Gasselternijveenschemond en Gasselterboerveenschemond. "Eat your heart out". Dat laatste genoemde dorp heeft de langste naam in de Nederlandse atlassen, overigens. Een dorp? Ok, een streek, maar wel met een eigen naam. Het ligt iets ten zuiden van Gieterveen en Bonnerveen, nu ja, dan weten jullie het wel, toch?
We deden ons rondje, we fietsen langs mijn herinnering,langs en door mijn jeugd. We bezochten de begraafplaats waar mijn vader en mijn moeder, niet vereend, maar da's een verhaal, lagen en gingen via Bronneger en Borger (even naar het grootste Hunnenbed ter wereld kijken) en Westdorp terug naar Westerbork.
Schoonzus T. had een heerlijke bamimaaltijd klaar en ja, we lusten wel wat. We douchten, aten, dronken nog wat en namen afscheid. De A 28 is een fraaie en brede snelweg. Rustig, goed aangelegd en vierbaans. A. reed in zijn "lease" citroen, geen zure citrusvrucht, natuurlijk, maar een Franse mobiel van topklasse. Ik dommelde een beetje, de fietstocht, de zon en de maaltijd maakten me wat doezelig. Voorbij Staphorst zag ik opeens allemaal Luchtballonnen. Nee, niet die van die kinderen, maar je weet wel, die grote dingen die je met veel gesis van Butagas branders en zo hoort en ziet voorbij komen. Er waren hele fraaie bij en ze vlogen nog laag of, ja misschien daalden ze alweer. We wuifden, wetende dat de "vliegers" ons waarschijnlijk niet zagen. De zon scheen, de ballonnen vlogen, de schemering treuzelde in het oosten en de stem op het vijf uur nieuws zei: "Gisteren, de twaalfde septmber is Johnny Cash overleden, naar nu net bekend is geworden. De man, die vooral bekend werd met zijn Country and Western songs en vooral in zware kleding liep is slechts 71 jaar oud geworden!"
Daarna draaiden ze alleen maar Johnny Cash nummers. Wij zongen veelal hard op mee, vanaf Staphorst tot Amsterdam. De meeste nummers kenden we. Natuurlijk, in die tijd zeker, zeg maar.
.
donderdag 10 september 2015
9/11 Revisited. Tom Clancy!
Op die befaamde, nu ja beruchte datum, nine/eleven, 9/11, in 2001 en op het tijdstip dat alles gebeurde, met die eerste toren dan, was ik "out of bounds" en "no cumminicado". zeg maar. Ik had namelijk net mijn werkplek verlaten en was op de racefiets op weg naar huis. Ik was wat eerder weg dan anders, ik liet mijn werk aan de goede zorgen van Mario, mijn tweede man over, want der was wat met mijn fiets, of ik moest een nieuw binnenbandje halen, zoiets in elk geval. Ik reed, heerlijk, het was een fraaie dag en ik was druk bezig met "Wappen"*, langs het Amsterdam-Rijn kanaal. Ik genoot van de eerste herfstkleuren van het jaar. De populieren en de wilgen waren , zo vroeg, al wat van kleur veranderd en er lag al wat los en bruin blad op het lange en rechte fietspad langs het brede kanaal. Bij Oud Diemen sloeg ik rechts af langs het Die, ging verder de Gaasp langs en volgde nog even het riviertje het "Gein". Ik kwam 'hem' weer eens tegen, die oude en onverzorgde man op een fiets. Een man met een baard van negen weken, die iets vaags brulde dat klonk als: "der is een echte gebeurtenis". Ik zwaaide mijn vinger en hoorde: "Kijk naar je Tv!" Oh? Nu ja, ik fietste naar mijn wijk en deed mezelf en mijn fiets bij Jos, de fietsenmaker binnenzetten. Ik zag hem, Jos, niet direct, maar ik shopte wat in de schappen om dat binnenbandje te vinden. Opeens dook hij op vanuit zijn kantoortje. Hij was bleek en geagiteerd. "Hebbie het gehoord? Er is een straaljager in een kantorenflat in Amerika gedoken in een van de die dubbele torens, geloof ik! Kom hoe heet dat daar nou nog maar weer?"
Ik keek hem wat argwanend aan! "Jos, man, laat dat biertje nu staan!" Hij lachte wat schamper, ik wist natuurlijk dat hij een niet drinker was. "Nee, man, echt, ik hoorde het net op de radio!" Ik lachte wat, pakte mijn biba in, betaalde en fietste de laatste paar honderd meter naar huis. Onderweg dacht ik nog even aan een boek van Tom Clancy, "Debt of Honor" heette dat, en dat ik iets daarvoor gelezen had, waarin de schrijver vertelde dat er een of andere geflipte piloot met een 737 of 747 het Witte Huis was binnengevlogen. Wat een raar verhaal, had ik het toen gevonden, maar ja, het boek was verder wel spannend geweest.
Thuis zat de jongste dochter, bijna zestien, met een geagiteerd gezicht naar de Tv te kijken, ze had CNN aan, het volume op hoog, Wolf Blitzen was aan het woord. "Pa", zei ze, "er is een vliegtuig in een van de torens van het WTC gevlogen, in New York!", ze leek bijna ademloos! Ik deed oh en ah en zei wat Jos verteld had en dat ik van niets wist. "Pa, het is echt waar, kijk maar!", zei ze. Ik keek en zag afgrijselijke beelden van een enorm kantoorgebouw dat brandde en waar de vlammen uitsloegen. "Man, man, man, hoe kan dat nou en zo en wat is dat nou?", deed ik, nu ja, zo reageerden jullie misschien ook wel.
De toon van de CNN man veranderde opeens helemaal, die werd helemaal paniekerig en de camera's schoven naar boven en ik zag, nu ja, wij beiden dan, een tweede Boeing zich in de tweede WTC toren boren! Dit was geen ongeval meer! Dit waren doelbewuste aanslagen, dacht ik meteen! (Denkend ook aan het boek van die Tom Clancy!)
Wij beiden keken ademloos, nu ja, wat kun je anders doen, naar het geheel. Ik belde iets later met de Officier van de wacht van de kazerne, waar ik onder viel, bood mijn hulp en telefoonnummer aan, maar ja, die wist ook niet veel meer te vertellen dan wat hij had gezien en gedacht.
Die middag en die avond veranderde de wereld voorgoed. Die wereld veranderde in een wereld van vrede en betere verhoudingen tussen oost en west, val van de muur en zo, in een wereld van een derde wereldoorlog! (Koeweit, Afghanistan, Syrië, Irak, Iran!)
Een koude oorlog, dan, voorlopig, enfin, tot nu toe. Maar: de vluchtelingen stroom van nu is wel de erfenis van 9/11, het is de erfenis van al die achterlijke grootheidswaanzinnigen in al die achterlijke landen waar mannen en vrouwen niet gelijk zijn, waar mensenrechten met voeten worden getreden, waar hun achtergebleven, want moslim, geloof heerst. Waar dictatuur en terreur heerst. Waar een achterhaald geloof, nu ja, elk geloof is achterhaald in mijn opinie, de boventoon voert! Waar mensen moeten/willen/gaan vluchten voor hun landgenoten, omdat hun geloof dan weer een pietsie "eerlijker en genuanceerder" is dan het geloof van je buurman!
Dus, ja, al die vluchtelingen gaan het ons niet gemakkelijker maken. Niet met al hun eisen en hun verlangens en eigen moskeeën en recht op hun "mensenrechten". Die zogenaamde vluchtelingen willen hun achterlijke geloof ook in onze wereld uitbrengen, ben ik bang voor! Ik word banger en banger voor die derde wereldoorlog. Die gaat gebeuren, in onze landen, namelijk!
Ik ga alvast maar weer mijn gevechtslaarzen opzoeken en oppoetsen. En mijn baret. Die stond me altijd wel, met zo'n fraai KM anker er op. Ik zal me zeker niet verschuilen in en voor die oorlog. Ik zal moeten gaan strijden voor MIJN/ONZE vrije wereld! Want: die oorlog komt er!
*WAPPEN: Werken aan pensioen
Ik keek hem wat argwanend aan! "Jos, man, laat dat biertje nu staan!" Hij lachte wat schamper, ik wist natuurlijk dat hij een niet drinker was. "Nee, man, echt, ik hoorde het net op de radio!" Ik lachte wat, pakte mijn biba in, betaalde en fietste de laatste paar honderd meter naar huis. Onderweg dacht ik nog even aan een boek van Tom Clancy, "Debt of Honor" heette dat, en dat ik iets daarvoor gelezen had, waarin de schrijver vertelde dat er een of andere geflipte piloot met een 737 of 747 het Witte Huis was binnengevlogen. Wat een raar verhaal, had ik het toen gevonden, maar ja, het boek was verder wel spannend geweest.
Thuis zat de jongste dochter, bijna zestien, met een geagiteerd gezicht naar de Tv te kijken, ze had CNN aan, het volume op hoog, Wolf Blitzen was aan het woord. "Pa", zei ze, "er is een vliegtuig in een van de torens van het WTC gevlogen, in New York!", ze leek bijna ademloos! Ik deed oh en ah en zei wat Jos verteld had en dat ik van niets wist. "Pa, het is echt waar, kijk maar!", zei ze. Ik keek en zag afgrijselijke beelden van een enorm kantoorgebouw dat brandde en waar de vlammen uitsloegen. "Man, man, man, hoe kan dat nou en zo en wat is dat nou?", deed ik, nu ja, zo reageerden jullie misschien ook wel.
De toon van de CNN man veranderde opeens helemaal, die werd helemaal paniekerig en de camera's schoven naar boven en ik zag, nu ja, wij beiden dan, een tweede Boeing zich in de tweede WTC toren boren! Dit was geen ongeval meer! Dit waren doelbewuste aanslagen, dacht ik meteen! (Denkend ook aan het boek van die Tom Clancy!)
Wij beiden keken ademloos, nu ja, wat kun je anders doen, naar het geheel. Ik belde iets later met de Officier van de wacht van de kazerne, waar ik onder viel, bood mijn hulp en telefoonnummer aan, maar ja, die wist ook niet veel meer te vertellen dan wat hij had gezien en gedacht.
Die middag en die avond veranderde de wereld voorgoed. Die wereld veranderde in een wereld van vrede en betere verhoudingen tussen oost en west, val van de muur en zo, in een wereld van een derde wereldoorlog! (Koeweit, Afghanistan, Syrië, Irak, Iran!)
Een koude oorlog, dan, voorlopig, enfin, tot nu toe. Maar: de vluchtelingen stroom van nu is wel de erfenis van 9/11, het is de erfenis van al die achterlijke grootheidswaanzinnigen in al die achterlijke landen waar mannen en vrouwen niet gelijk zijn, waar mensenrechten met voeten worden getreden, waar hun achtergebleven, want moslim, geloof heerst. Waar dictatuur en terreur heerst. Waar een achterhaald geloof, nu ja, elk geloof is achterhaald in mijn opinie, de boventoon voert! Waar mensen moeten/willen/gaan vluchten voor hun landgenoten, omdat hun geloof dan weer een pietsie "eerlijker en genuanceerder" is dan het geloof van je buurman!
Dus, ja, al die vluchtelingen gaan het ons niet gemakkelijker maken. Niet met al hun eisen en hun verlangens en eigen moskeeën en recht op hun "mensenrechten". Die zogenaamde vluchtelingen willen hun achterlijke geloof ook in onze wereld uitbrengen, ben ik bang voor! Ik word banger en banger voor die derde wereldoorlog. Die gaat gebeuren, in onze landen, namelijk!
Ik ga alvast maar weer mijn gevechtslaarzen opzoeken en oppoetsen. En mijn baret. Die stond me altijd wel, met zo'n fraai KM anker er op. Ik zal me zeker niet verschuilen in en voor die oorlog. Ik zal moeten gaan strijden voor MIJN/ONZE vrije wereld! Want: die oorlog komt er!
*WAPPEN: Werken aan pensioen
dinsdag 8 september 2015
Pro en con, over de vluchtelingen stroom (1)
Er is nooit een mens gelukkig geworden als hij zijn huis, have en goed verplicht moest verlaten! Zo, dat staat er dan. Ja, we, wij allen, gaan wel vaker op vakantie, naar dichtbije of verre oorden, naar allemaal verre landen of landstreken. Maar, da's helemaal vrijwillig! Wij, sommigen van ons dan, gaan of gingen, door de keuze van hun vak, vaak naar hele verre oorden, hetzij aan boord van schepen, of aan boord van vliegtuigen of op allerlei productieplatforms, zoals maatjes B. en I.,dat altijd noemen. Denk hierbij aan zeelui, militairen, personeel van vliegmaatschappijen, booreiland werknemers, zakenlui, topsporters met hun fietsen, nou ja, noem maar op. Over het algemeen is dat vooral vrijwillig of is het geheel in het werkcontract zo afgesproken. Dat is mij natuurlijk ook vele malen overkomen. Ik ben vaak op reis geweest en ben zelfs een halve wereld en dus twaalf tijdzones van mijn geliefden verwijderd geweest. Van mijn beste vrienden m/v, weet ik dat hen dat ook overkomen is. Reizen is heel vaak fijn, educatief, ontspannend, geld opbrengend, nodig of "van moeten", zoals de Vlaming zegt, maar er komt (bijna gelukkig) altijd een eind aan. Althans in mijn geval en van die van veel van de bovenvermelde vrienden ook. Hoe leuk en zo reizen ook kan zijn, aan het einde van de reis wacht er bijna altijd het veilige thuis, (partner, eventueel kinderen), het eigen honk, de eigen omgeving, de omgeving waar je je weer thuis voelt, je eigen taal kunt spreken, waar de bakker en de slager je begrijpen als je een bestelling doet. De plek waar je cd's staan in hun rek, waar je boeken op je lijken te hebben gewacht vanaf hun plek op de planken, waar je eigen bed, al dan niet met partner is, maar dat huis dat wel in een vertrouwde omgeving staat, waar je gewoon thuis bent, dus.
Pro en con dus, nu. Con, nu!
Wij, ik spreek nu even over ons land en onze landgenoten, hebben het niet slecht, nu ja, daar kunnen we boeken over vol schrijven en enorme avonden lang, al dan niet begeleid met een goed glas, over discussiëren, maar, geef toe, over het algemeen is het redelijk tot goed toeven in onze streken, toch? Er zijn natuurlijk landen waar dat absoluut niet zo is. Landen waar burgeroorlog heerst, waar regeringen niet zo democratisch zijn als bij ons, landen waar je dus niet kunt, lees: 'mag', zeggen dat een MP, ik bedoel natuurlijk mijnheer Rutte, een sukkel is of dat bepaalde partij bonzen dom zijn. (Zie de discussie in de PvdA, momenteel.) Als je dat zegt, dan wordt je opgepakt, zie Birma, zie China, zie Korea. (Nu ja, noem al de overige landen maar op.) Dan ga je de lik in of erger. Dus ja, ik begrijp dat je, als normaal mens, met een gezin, dat soort landen liever gaat verlaten. Dat zou ik ook doen. Als ik, met mijn gezin, zou moeten vluchten, voor een of andere magoggel die mij het leven onmogelijk zou maken, dan was er trouwens al heel wat mis in mijn land natuurlijk en had ik mijn burgerschap rechten al niet echt goed begrepen.
Ik bedoel: de mensen als geheel volk, de bevolking van een land dus, is stukken sterker dan die verrekte regeringsleiders van die landen. (Tunesië, Libië, Egypte, recente revoluties) Die mannetjes, die regeringsleiders, zijn over het algemeen nare en laffe ventjes, kijk maar eens naar Assad of Erdogan of zo, die zich gewoon verschuilen achter een hoop militairen die het vuile werk voor hen doen. Dus ja, de bevolking van dat land, nu ja, die landen, hebben het allemaal gelaten over zich heen laten komen en zijn nooit in opstand gekomen tegen die regeringsleider, hoe zijn naam dan ook moge zijn. En dat vind ik bang en laf van zo'n volk!
"Tja, je OH't wel makkelijk, hoor ik jullie zeggen, maar zo werkt het niet!", zeggen jullie nu! Oh nee, werkt het zo niet? Een geschiedenislesje dan maar! Ik hou het kort.
Het Engelse volk kwam in opstand tegen Koning John, in 1215: resultaat: de Magna Carta, de eerste grondwet ooit. Het Nederlandse volk deed dat tegen Filips de tweede, zeg maar rond 1600: resultaat: een eigen staat. Het Franse volk tegen de Franse koning en de adel en zo, 1789: resultaat: een vrije republiek. De Yankees tegen het Britse koninkrijk, ook ongeveer rond 1770: resultaat: de US of A. België versus het Koninkrijk der Nederlanden, 1831, resultaat, een eigen Belgisch koninkrijk. De Russen tegen de Tsaren, 1917: resultaat: een puinhoop, nu ja, de Russen hebben altijd puinhopen en maken dat er overal van.
Dus ja, ik verwijt de vluchtelingen dat ze geen "vuist" hebben gemaakt tegen hun dictator, tiran, overheerser, maar dat ze de weg van de makkelijkste weerstand hebben gekozen. Dat ze zich als een lam naar de slachtbank hebben laten lijden. Nee, nee, nee, ik ben ook geen held, nee dat besef ik wel. Maar: ik sta voor waar ik voor sta. En: stel dat er een "Ruttentutten" regering van een rechts statuut, of een "Slinkse Groene Kabouterploeg" van een linkse dictatuur, mij mijn vrije mening en zo zou ontzeggen in MIJN land? Stel dat ik mijn huis zou moeten verlaten voor vluchtelingen, zoals Groen al wil? Ik zou in opstand komen. Ik zou me aansluiten bij een tegenpartij, of, als die er nog niet was, er een oprichten. Ik zou een rebel, een opstandeling, worden. Geen held, maar wel een vechter. En ja, ik zou mijn gezin laten vluchten. Ja! Maar naar een land dat in de buurt lag. Duitsland, België, het UK. Daar zou mijn gezin vermoedelijk wel veilig zijn. Net zoals de families van de Belgische soldaten, de Belgische vluchtelingen, dus in WO1 veilig waren in ons land. Stel dat ik te oud of te zwak was om me te kunnen verzetten? Dan zou ik ook vluchten, samen met mijn gezin. Maar: niet verder weg dan de landen die ik al noemde. Ik zou in de buurt van mijn, lees eerder, Thuis, willen blijven, de streek die ik begrijp en die mij begrijpt. Ik zou dus nooit naar een land willen gaan waar mijn uitkering hoger of beter is of zou kunnen zijn. Dan vlucht ik niet, dan ben ik op zoek naar centen en aalmoezen en een beter leven op kosten van een ander!
Ik begrijp dus natuurlijk ook de totale negatieve reacties van de Arabische buurlanden om die "gelijkgezinde", want moslim buurvolken, op te nemen niet. Nu ja, diep in mijn hart wel. In hun, chique ogen, is het gajes en ja, wie wil dus wel Tokkies in zijn straat? Jij? Ik? Ik heb al Tokkies op mijn "trap", en da's al errug!
=later nog eens over de foto van een overleden kind en de veel negatieve reacties daarop, die ik dermate verfoeilijk vind dat ik me vervangend schaam voor mensen die daar kritiek op hebben. Een dood kind is een dood kind, erg zat, punt uit!=
Pro en con dus, nu. Con, nu!
Wij, ik spreek nu even over ons land en onze landgenoten, hebben het niet slecht, nu ja, daar kunnen we boeken over vol schrijven en enorme avonden lang, al dan niet begeleid met een goed glas, over discussiëren, maar, geef toe, over het algemeen is het redelijk tot goed toeven in onze streken, toch? Er zijn natuurlijk landen waar dat absoluut niet zo is. Landen waar burgeroorlog heerst, waar regeringen niet zo democratisch zijn als bij ons, landen waar je dus niet kunt, lees: 'mag', zeggen dat een MP, ik bedoel natuurlijk mijnheer Rutte, een sukkel is of dat bepaalde partij bonzen dom zijn. (Zie de discussie in de PvdA, momenteel.) Als je dat zegt, dan wordt je opgepakt, zie Birma, zie China, zie Korea. (Nu ja, noem al de overige landen maar op.) Dan ga je de lik in of erger. Dus ja, ik begrijp dat je, als normaal mens, met een gezin, dat soort landen liever gaat verlaten. Dat zou ik ook doen. Als ik, met mijn gezin, zou moeten vluchten, voor een of andere magoggel die mij het leven onmogelijk zou maken, dan was er trouwens al heel wat mis in mijn land natuurlijk en had ik mijn burgerschap rechten al niet echt goed begrepen.
Ik bedoel: de mensen als geheel volk, de bevolking van een land dus, is stukken sterker dan die verrekte regeringsleiders van die landen. (Tunesië, Libië, Egypte, recente revoluties) Die mannetjes, die regeringsleiders, zijn over het algemeen nare en laffe ventjes, kijk maar eens naar Assad of Erdogan of zo, die zich gewoon verschuilen achter een hoop militairen die het vuile werk voor hen doen. Dus ja, de bevolking van dat land, nu ja, die landen, hebben het allemaal gelaten over zich heen laten komen en zijn nooit in opstand gekomen tegen die regeringsleider, hoe zijn naam dan ook moge zijn. En dat vind ik bang en laf van zo'n volk!
"Tja, je OH't wel makkelijk, hoor ik jullie zeggen, maar zo werkt het niet!", zeggen jullie nu! Oh nee, werkt het zo niet? Een geschiedenislesje dan maar! Ik hou het kort.
Het Engelse volk kwam in opstand tegen Koning John, in 1215: resultaat: de Magna Carta, de eerste grondwet ooit. Het Nederlandse volk deed dat tegen Filips de tweede, zeg maar rond 1600: resultaat: een eigen staat. Het Franse volk tegen de Franse koning en de adel en zo, 1789: resultaat: een vrije republiek. De Yankees tegen het Britse koninkrijk, ook ongeveer rond 1770: resultaat: de US of A. België versus het Koninkrijk der Nederlanden, 1831, resultaat, een eigen Belgisch koninkrijk. De Russen tegen de Tsaren, 1917: resultaat: een puinhoop, nu ja, de Russen hebben altijd puinhopen en maken dat er overal van.
Dus ja, ik verwijt de vluchtelingen dat ze geen "vuist" hebben gemaakt tegen hun dictator, tiran, overheerser, maar dat ze de weg van de makkelijkste weerstand hebben gekozen. Dat ze zich als een lam naar de slachtbank hebben laten lijden. Nee, nee, nee, ik ben ook geen held, nee dat besef ik wel. Maar: ik sta voor waar ik voor sta. En: stel dat er een "Ruttentutten" regering van een rechts statuut, of een "Slinkse Groene Kabouterploeg" van een linkse dictatuur, mij mijn vrije mening en zo zou ontzeggen in MIJN land? Stel dat ik mijn huis zou moeten verlaten voor vluchtelingen, zoals Groen al wil? Ik zou in opstand komen. Ik zou me aansluiten bij een tegenpartij, of, als die er nog niet was, er een oprichten. Ik zou een rebel, een opstandeling, worden. Geen held, maar wel een vechter. En ja, ik zou mijn gezin laten vluchten. Ja! Maar naar een land dat in de buurt lag. Duitsland, België, het UK. Daar zou mijn gezin vermoedelijk wel veilig zijn. Net zoals de families van de Belgische soldaten, de Belgische vluchtelingen, dus in WO1 veilig waren in ons land. Stel dat ik te oud of te zwak was om me te kunnen verzetten? Dan zou ik ook vluchten, samen met mijn gezin. Maar: niet verder weg dan de landen die ik al noemde. Ik zou in de buurt van mijn, lees eerder, Thuis, willen blijven, de streek die ik begrijp en die mij begrijpt. Ik zou dus nooit naar een land willen gaan waar mijn uitkering hoger of beter is of zou kunnen zijn. Dan vlucht ik niet, dan ben ik op zoek naar centen en aalmoezen en een beter leven op kosten van een ander!
Ik begrijp dus natuurlijk ook de totale negatieve reacties van de Arabische buurlanden om die "gelijkgezinde", want moslim buurvolken, op te nemen niet. Nu ja, diep in mijn hart wel. In hun, chique ogen, is het gajes en ja, wie wil dus wel Tokkies in zijn straat? Jij? Ik? Ik heb al Tokkies op mijn "trap", en da's al errug!
=later nog eens over de foto van een overleden kind en de veel negatieve reacties daarop, die ik dermate verfoeilijk vind dat ik me vervangend schaam voor mensen die daar kritiek op hebben. Een dood kind is een dood kind, erg zat, punt uit!=
zaterdag 5 september 2015
"Those were the days, my friend"
"we thought they'd never end", komt dan meteen na de kopregel van dit Blog, in een lied.
Nu ja, zo ging de tekst van een hit in de jaren zestig. Ik dacht altijd dat het van Marianne Faithfull was, maar nee, die hit werd gezongen door Mary Hopkins. Dat wisten jullie natuurlijk wel, natuurlijk, de wat oudere lezer die de "swinging sixties" heeft meegemaakt. Ja, die Marianne zong het natuurlijk ook wel, als "cover", zoals dat heet, dat geloof ik meteen) Nu ja, het gaat hier niet om songteksten of om bijna al weer lang vergeten en al weer vaak overleden zangeressen, hoor.
God nee, het heeft allemaal geen moer en geen donder meer met "De Keten" te maken, ondertussen, natuurlijk. Deze Blogs, bedoel ik dan, natuurlijk. Zoals jullie weten ben ik nu al een week of vijf uit de "running". En ik ga, wil, kan, nooit meer terug. En nee, ik ga geen klaagzang aanheffen over hoe het wel zou kunnen zijn en zo, no effing way. Gedaan is gedaan, over is over en sluiten, Z sluiten en rood sluiten, zeg maar! Maar ja, "je wordt ouwer pappa, geef het maar toe", zong een band ooit en da's ook zo. Je wordt ouder, je hebt meer tijd om na te denken en, ja, in deze fantastische, natte en dus typisch Nederlandse zomer, ben je toch wat meer aan huis gebonden. Het is nauwelijks weer om er uit te gaan, laat staan om eens je kop leeg te maken met een fietstocht van een kilometer of tweehonderd. Het regent alleen maar! Nu ja, het hagelt soms ook wel! Dus ja, je bent wat meer thuis en zo, dus. Daarnaast heb je nog eens een zwaar ziek familielid en een crematie van een ander familielid, met alle sores die daar bij komt en je zit al niet te lekker in je vel.
Dan moet er opeens, van de huurbaas, een HR ketel geïnstalleerd worden, met het vervangen van de nodige verwarmingsbuizen en radiatoren en dan kijk je een dag of wat naar een huis vol met aardige en vakkundige werklui, die komen boren en zagen en hakken en kloppen en schroeven en kotteren, zeg maar. De gebroeders Bever nemen deel aan je huishouden! Dus ja, het was al met al een hectische week! En zo komt het dat je wat gaat lezen, je kijkt nog eens wat in ouwe fotoalbums, al dan niet op het net en verduld, ik kwam bovenstaande (hele ouwe) foto tegen. BOZ. Een KM jager, de D 813 of 814, de Groningen of de Limburg, langszij een (denk ik RFA oiler) met daar aan bakboord van een Daring class Destroyer. Goh, da's ver voor mijn tijd, denk je dan.
Maar je kijkt nog eens goed naar al die schepen. Je pakt er nog eens wat boeken bij en je kijkt en vergelijkt!
Het grappige is dat zowel de Nederlandse jagers van de Friesland en Holland klasse en de Daring's worden beschouwd als de beste en fraaiste schepen van hun type in die jaren. (De Zweden hadden de "Halland" klasse, afgekeken van onze bootjes, trouwens.) Ik heb nog nooit op een Daring gevaren maar heb wel een stuk of drie NL jagers "gehad", zoals wij marine mensen dat noemen! Fantastische schepen, fraaie schepen, gezellige schepen. De Yanks noemden die schepen "Baby Cruisers" en ja, ze hadden veel slagkracht, onder andere twee maal twee 12 centimeter kanons en een snelheid van 36 mijl, is tegen de 80 kilometer per uur aan.
De accommodatie aan boord was nihil, overigens, hoor. Je sliep met wel dertig en meer kerels in een "verblijf" in zogenaamde "tampatjes", da's Maleis voor een bedje, die drie of vier boven elkaar gestapeld waren. Wassen en plassen moest een beetje op afspraak en zo. Recreëren deden de mannen, rond een luik, van een zogenaamd "cafetaria.Officieren en onderofficieren hadden een eigen soort van verblijf, maar dat was zo klein, man! Die schepen rolden trouwens nog op nat gras, zeiden wij, de trotse bemanningen. Want ja, "jagermannen" werden niet geboren, maar werden gemaakt!"
De mannen van de Onderzeedienst kregen allemaal toelages en zo en sliepen, binnen liggend in een haven in het buitenland, allemaal in hotels. Softies! Maar ja, ze konden natuurlijk niet tegen echte zeegang, met bijvoorbeeld windje twaalf en een hoop slingering en water over het hele schip, dus de KM verstopte die eh, nou ja, mietjes, zeg maar, op de rioolbuizen, zodat ze nooit echte zeelui zouden kunnen worden.
"Echte mannen voeren ooit op echte schepen. Jager mannen, die tegen echte zeeën konden en zware shag rookten, op dek spogen en k.. schreeuwden tegen de schipper!"
(zei men vroeger!)
Over Namen deel 3 en, voorlopig, de laatse.
Nu is mijn naam een hele gewone, nu ja, niet een voorname. Eh, nee, geen voorname voornaam maar ook geen voorname achternaam, begrijp je? Ik, nu ja, wij, de Gravers, heten gewoon Graver. Dat heeft allemaal niets met het romantische idee van een adellijke Graaf of een man die graveert of zo te maken hoor. (Mijn oudste zoon had een prachtige foto van hemzelf. Hij stond, op vakantie in Kroatië onder een naambord "Graver", wat graveur betekent.)
Nee, onze familie kwam van oorsprong uit het noordoosten van ons land, om precies te zijn uit de veenstreek van oost Groningen, om preciezer te zijn, uit de Groninger Veenkoloniën en als ik het topografisch nog meer preciseer, uit de "Pekels", uit Oude - en Nieuwe Pekela. Kennen jullie die streek en/of die dorpen? Nee? Beter! Nu ja, dat is niet helemaal zo gemeend, maar het is daar totale leegte en totale vlakte. Je hebt er kilometers uitzicht, dat niet gehinderd wordt door enige vorm van begroeiing van naam, nu ja, op heel veel bieten- of aardappelvelden na dan, maar die flora is maximaal dertig centimeter hoog. Kanalen en monden en wijken, (allemaal begrippen voor smallere vaarten), zo ver het oog strekt, of de hand reikt of zoiets. Dat waren trouwens ooit de enige transport wegen in die gebieden, zeg maar. Want, dit was het land van de "Turf". Turf*, (zie onder) ja! Dat waren afgestorven plantenresten van moerasgebieden die honderden, misschien duizenden jaren, onder steeds hogere druk werden samengeperst en, na opgebaggerd, of opgegraven, te zijn, werd gedroogd en dan een prima brandstof opleverde. (In het zuiden van ons land gebeurde dat afsterven en onder hoge druk samenpersen ook, heel veel vroeger. Dat soul werd dan ook opgegraven, maar dat product heette dan Steenkool. In sommige plekken van de wereld, in bijvoorbeeld Zuid Afrika of Australië en zo, was de druk nog iets groter. Daar werden die plantenresten uiteindelijk diamanten.)
Vanaf 1600 ongeveer, werd de vraag naar brandstof, voor de grotere steden als daar toen al waren, Mokum en Utrecht, steeds groter. Niet alleen bakkers en zo, maar ook burgers en kazernes of gasthuizen, noem maar op, wilden wel eens warm zitten bij de Tv met een glas rode wijn of zo. (Nee, ja, dat was een geintje, ja, je vat hem?)
Er waren dus mensen die geld verdienden met dat graven naar turf en die zouden zich in de tijd van Napoleon, toen ze zich een achternaam moesten aanmeten, wel Graver hebben genoemd. De afstammelingen van die Graver voorvader gingen waarschijnlijk, net als de Amerikaanse kolonisten, steeds verder weg op zoek naar werk. En ja, zo kwamen ze in de veenstreek rond Gasselternijveen, mijn geboorteplek, zeg maar, terecht. Dat werk, dat turf graven, was er vroeger zat hoor. Pas in 1950, of daaromtrent, is de laatste turfgraverij opgedoekt. Maar dat product, die turf, wordt nog steeds gebruikt door de tuiniers onder ons. Turfmolm, of turfstrooisel, is een ideale afdekking van de volkstuinen, heb ik begrepen.
Jee, ik en geschiedenis. Nu ja, ik stam dus van een Graver af, een niet echt poëtische naam, maar de naam van een werkend mens en vermoedelijk van een hard werkend mens en ja, dat zit ook nog in mijn genen, denk ik. Gewoon, het werken en mijn achternaam hebben me nooit echt gehinderd. Beiden hebben twee letter grepen, allebei duidelijke klanken, een zooi harde medeklinkers achter elkaar, met maar een (1) harde en een (1) zachte medeklinker. Mijn meissie kon met mijn naam leven, mijn kinderen dachten er verder niet echt over na, dus ja, wat doet een naam met je? (What's in an name?, dank sobat B. voor je opmerking.) Graver is een naam die uit de Groningse Veenkoloniën komt. Niets eens uit een romantisch deel van Groningen zoals Hunzingo of Fivelingo of het Oldambt of zo, nee, gewoon uit de "Klonies". Uit de Veenkoloniën, niets romantisch dus, gewoon saai en synoniem voor hard werken, armoede en niets aan het leven vinden, nu ja zoiets. Ik had me, jaren geleden al verzoend met mijn achternaam. Mijn achternaam komt overigens slechts 170 maal voor in ons land. Meelezer en criticus Bert S.'s achternaam slechts 150 keer. Mijn maat Frans S., ook al een meelezer en een criticus, heeft een naam die wel 1170 mensen met hem delen in Nederland. Nu ja, zover dus over namen, dacht ik.
Maar, ja der was weer eens een maar. Ik kreeg een, wat, een jaar of zo geleden geloof ik, een FB verzoek van ene "Erik Graver". Uit Argentinië. Het land waar de huidige keunigin vandaan komp. Nou ja, dan denk je gauw aan een Hoax of aan een mens die rare advertenties wilde verkopen, of zuks. Nu ja, ik reageerde eerst niet, maar later wel, want hij vertelde dat hij naar zijn familie in NL ging zoeken!
Nee, niet dat ik bang was dat hij iets met mij te maken had, als je me begrijpt, ik ben nooit in Argentinië geweest, kan daar nooit wat hebben "achtergelaten", zeg maar, maar ik werd wel nieuwsgierig naar zijn verhaal. Ik deed dus "accept", heet dat zo?, aanklikken en hoorde daarna niet veel meer en dacht er nog minder over na. Toch? Met een top job bij de Keten, heb je geen tijd om na te denken, toch? Tot ik op mijn FB pagina's allemaal foto's zag verschijnen over huizen en dorpen en kanalen die ik (her)kende. De man in kwestie, Erik Graver, bleek dus daadwerkelijk van een zijtak van mijn familie af te stammen (een tak uit Assen) en, sterker, hij was een heuse achterneef van me! Ik belde mijn broer met wat vage en halve vragen en die had wat vage halve antwoorden en halve ideeën. Logisch, want hij kende die tak van de familie nauwelijks.
Dus ja, ik gaf de man Erik een aardig berichtje terug en kreeg bijna opeens een bult mails en FB berichten. Wat blijkt: er schijnt een heel nest van die Gravers in Argentinië te huizen, die allemaal Friends wilden worden en allemaal vragen hadden! (Echt afstammend van een Graver uit Assen!)
(*N.B.: Ik heb me, in mijn jeugd, overigens nog vaak verwarmd aan turfvuren, heb nog turven, een voet bij tien bij tien centimeter lang in stookkachels gestopt. Sterker, ik heb nog turven op pramen zien vervoerd worden, allemaal in een mensenheugenis! De textuur van die dingen is wonderbaarlijk. Er staken nog allemaal plantenresten uit. De geur, de warmte. Goh!)
(ben je geïnteresseerd in het voorkomen (niet VOORkomen) of omgekeerd van je achternaam? Zoek op Google naar www.meertensinstituut.nl/ en lees de aanwijzingen. Ik kom er nog op terug.) Ben je al bang voor, toch?
Nee, onze familie kwam van oorsprong uit het noordoosten van ons land, om precies te zijn uit de veenstreek van oost Groningen, om preciezer te zijn, uit de Groninger Veenkoloniën en als ik het topografisch nog meer preciseer, uit de "Pekels", uit Oude - en Nieuwe Pekela. Kennen jullie die streek en/of die dorpen? Nee? Beter! Nu ja, dat is niet helemaal zo gemeend, maar het is daar totale leegte en totale vlakte. Je hebt er kilometers uitzicht, dat niet gehinderd wordt door enige vorm van begroeiing van naam, nu ja, op heel veel bieten- of aardappelvelden na dan, maar die flora is maximaal dertig centimeter hoog. Kanalen en monden en wijken, (allemaal begrippen voor smallere vaarten), zo ver het oog strekt, of de hand reikt of zoiets. Dat waren trouwens ooit de enige transport wegen in die gebieden, zeg maar. Want, dit was het land van de "Turf". Turf*, (zie onder) ja! Dat waren afgestorven plantenresten van moerasgebieden die honderden, misschien duizenden jaren, onder steeds hogere druk werden samengeperst en, na opgebaggerd, of opgegraven, te zijn, werd gedroogd en dan een prima brandstof opleverde. (In het zuiden van ons land gebeurde dat afsterven en onder hoge druk samenpersen ook, heel veel vroeger. Dat soul werd dan ook opgegraven, maar dat product heette dan Steenkool. In sommige plekken van de wereld, in bijvoorbeeld Zuid Afrika of Australië en zo, was de druk nog iets groter. Daar werden die plantenresten uiteindelijk diamanten.)
Vanaf 1600 ongeveer, werd de vraag naar brandstof, voor de grotere steden als daar toen al waren, Mokum en Utrecht, steeds groter. Niet alleen bakkers en zo, maar ook burgers en kazernes of gasthuizen, noem maar op, wilden wel eens warm zitten bij de Tv met een glas rode wijn of zo. (Nee, ja, dat was een geintje, ja, je vat hem?)
Er waren dus mensen die geld verdienden met dat graven naar turf en die zouden zich in de tijd van Napoleon, toen ze zich een achternaam moesten aanmeten, wel Graver hebben genoemd. De afstammelingen van die Graver voorvader gingen waarschijnlijk, net als de Amerikaanse kolonisten, steeds verder weg op zoek naar werk. En ja, zo kwamen ze in de veenstreek rond Gasselternijveen, mijn geboorteplek, zeg maar, terecht. Dat werk, dat turf graven, was er vroeger zat hoor. Pas in 1950, of daaromtrent, is de laatste turfgraverij opgedoekt. Maar dat product, die turf, wordt nog steeds gebruikt door de tuiniers onder ons. Turfmolm, of turfstrooisel, is een ideale afdekking van de volkstuinen, heb ik begrepen.
Jee, ik en geschiedenis. Nu ja, ik stam dus van een Graver af, een niet echt poëtische naam, maar de naam van een werkend mens en vermoedelijk van een hard werkend mens en ja, dat zit ook nog in mijn genen, denk ik. Gewoon, het werken en mijn achternaam hebben me nooit echt gehinderd. Beiden hebben twee letter grepen, allebei duidelijke klanken, een zooi harde medeklinkers achter elkaar, met maar een (1) harde en een (1) zachte medeklinker. Mijn meissie kon met mijn naam leven, mijn kinderen dachten er verder niet echt over na, dus ja, wat doet een naam met je? (What's in an name?, dank sobat B. voor je opmerking.) Graver is een naam die uit de Groningse Veenkoloniën komt. Niets eens uit een romantisch deel van Groningen zoals Hunzingo of Fivelingo of het Oldambt of zo, nee, gewoon uit de "Klonies". Uit de Veenkoloniën, niets romantisch dus, gewoon saai en synoniem voor hard werken, armoede en niets aan het leven vinden, nu ja zoiets. Ik had me, jaren geleden al verzoend met mijn achternaam. Mijn achternaam komt overigens slechts 170 maal voor in ons land. Meelezer en criticus Bert S.'s achternaam slechts 150 keer. Mijn maat Frans S., ook al een meelezer en een criticus, heeft een naam die wel 1170 mensen met hem delen in Nederland. Nu ja, zover dus over namen, dacht ik.
Maar, ja der was weer eens een maar. Ik kreeg een, wat, een jaar of zo geleden geloof ik, een FB verzoek van ene "Erik Graver". Uit Argentinië. Het land waar de huidige keunigin vandaan komp. Nou ja, dan denk je gauw aan een Hoax of aan een mens die rare advertenties wilde verkopen, of zuks. Nu ja, ik reageerde eerst niet, maar later wel, want hij vertelde dat hij naar zijn familie in NL ging zoeken!
Nee, niet dat ik bang was dat hij iets met mij te maken had, als je me begrijpt, ik ben nooit in Argentinië geweest, kan daar nooit wat hebben "achtergelaten", zeg maar, maar ik werd wel nieuwsgierig naar zijn verhaal. Ik deed dus "accept", heet dat zo?, aanklikken en hoorde daarna niet veel meer en dacht er nog minder over na. Toch? Met een top job bij de Keten, heb je geen tijd om na te denken, toch? Tot ik op mijn FB pagina's allemaal foto's zag verschijnen over huizen en dorpen en kanalen die ik (her)kende. De man in kwestie, Erik Graver, bleek dus daadwerkelijk van een zijtak van mijn familie af te stammen (een tak uit Assen) en, sterker, hij was een heuse achterneef van me! Ik belde mijn broer met wat vage en halve vragen en die had wat vage halve antwoorden en halve ideeën. Logisch, want hij kende die tak van de familie nauwelijks.
Dus ja, ik gaf de man Erik een aardig berichtje terug en kreeg bijna opeens een bult mails en FB berichten. Wat blijkt: er schijnt een heel nest van die Gravers in Argentinië te huizen, die allemaal Friends wilden worden en allemaal vragen hadden! (Echt afstammend van een Graver uit Assen!)
(*N.B.: Ik heb me, in mijn jeugd, overigens nog vaak verwarmd aan turfvuren, heb nog turven, een voet bij tien bij tien centimeter lang in stookkachels gestopt. Sterker, ik heb nog turven op pramen zien vervoerd worden, allemaal in een mensenheugenis! De textuur van die dingen is wonderbaarlijk. Er staken nog allemaal plantenresten uit. De geur, de warmte. Goh!)
(ben je geïnteresseerd in het voorkomen (niet VOORkomen) of omgekeerd van je achternaam? Zoek op Google naar www.meertensinstituut.nl/ en lees de aanwijzingen. Ik kom er nog op terug.) Ben je al bang voor, toch?
woensdag 2 september 2015
Over namen 2
(In dit stukje noem ik bepaalde mensen bij naam en toenaam. Aangezien ik niets over hen vermeld, qua eigenschappen dan, mag dat, wettelijk gezien. Dus die mensen die worden genoemd, worden niet aangevallen of afgezeken, begrijp je.)
Tja, en zo zijn de meeste mensen, (zie vorige stukje) in de Europese/Angelsaksische wereld dan, vaak met aparte namen bedacht. Nee, ik weet niet hoe dat zit in bijvoorbeeld India of China. Geen idee. Wij hebben een Chinees echtpaar boven ons wonen, ze baten een "Acupunctuur" praktijk uit iets verderop in het "ouwe dorp", zoals wij dat gedeelte van onze stad noemen. Het is een aardig stel mensen, overigens. Ze heetten "Y.I. IY", zijn super vriendelijk maar spreken geen tot nauwelijks Nederlands. Tja. Naast ons wonen een groep Indiase mannen, ja, uit India, niet uit Indiana. Hoe ze heten? Geen idee, ze stelden zich voor, maar zo onduidelijk, dat ik het niet meer weet. Hoe die mensen aan hun achternamen komen? Geen idee, eigenlijk, maar daar zal ook wel een zooi ambtenaren over nagedacht hebben, neem ik aan.
Maar goed. Ik, nu ja, wij allen, zijn natuurlijk een heleboel aparte namen en achternamen tegengekomen. Ik heb gedurende mijn dienst op het keuringscentrum van de KM een heleboel mensen en namen de revue zien passeren. Het begon daarvoor eigenlijk al in mijn jongste jaren als marine man. We hadden een officier tandarts die zus en zo heette (een gewone naam, overigens, De Wit of zo, maar waar achter die naam vermeld stond: "Zich noemende en schrijvende "Beer van Poortugael." Jaren later kwam ik nog eens iemand tegen die, ik noem maar wat: 'Jansen' heette, maar dan weer een achtervoegsel had waarin hij "genaamd: Van Oldenbarnevelt" werd genoemd. De bekendste man die die naam droeg, was een man die door de Oranjes van heel veel vroeger jaren werd gezien als hun grootste vijand. Prins Maurits, zoon van Willem van Oranje, bijgenaamd De Zwijger, liet hem op het schavot brengen. Nu praat ik natuurlijk wel over de jaren van de Tachtigjarige oorlog, dus rond 1600. Zo'n, in dit geval beroemde, of, in het geval van de Oranje familie, gevreesde naam, werd dus vijfhonderd jaar later nog in ere gehouden! Ooit ontmoette ik een Engelse collega die Hardy-Robinson heette. Zijn vrouw, vertelde hij, was de laatste telg van de bekende schrijver Thomas Hardy en men wilde de naam niet laten uitsterven en zo had hij haar achternaam aan de zijne toegevoegd.
Ja, namen? Het wil wat.
Goed, even terug komend op de Oranje familie. Ik ben in mijn tijd, waar ik vaak namen moest oplezen en hen keuren, vaak name als "Oranje" of "Der Nederlanden" tegengekomen. Nieuwsgierig als ik was vroeg ik aan die mensen over hun naam en bijna altijd zat er een "bastaard kind" van een van de leden van het geslacht der Oranjes aan vast. Een traditie die misschien pas gestopt is bij de grootvader van de huidige koning.
(Er wordt gefluisterd, nu ja, ik doe der niet aan mee, hoor, maar der wordt gezegd dat de oude koningin Wilhelmina helemaal geen Oranje was, maar een "bastaard" kind van haar moeder, koningin Emma en een stalmeester, ene De Ranitz. Dat dus het hele koningshuis van heden helemaal niets met de oorspronkelijke Oranjes te maken heeft. Er schijnen allemaal bewijzen voor te zijn, maar ja, ik weet het niet. Het interesseert me eigenlijk ook niet, hoor.)
Namen dus. Een van de meest merkwaardige achternamen die ik ooit ben tegengekomen is die van "A.B." Voorletter van die man was overigens A. Ik moest hem bij zijn naam roepen, hij moest voor een X-ray foto komen en ik dacht eerst, bij het lezen van de naam, dat de administratie de zaak had verkloot, zeg maar. Ik belde de brave lieden van die afdeling en die deden ook lacherig door de telefoon, ja, nee, wij weten ook niet beter. Ik vroeg de jongen over zijn naam, kreeg een vaag verhaal te horren en was het (helaas) al weer vergeten. Later kwam ik hem nog eens tegen aan boord van een schip, maar ja, toen waren er zaken en gebeurtenissen en toestanden die het gesprek in de weg stonden. Nummer twee op mijn lijst was ene "Dubbele Weerstand" zijnde voornaam en achternaam. "Tja, ik kom van Urk, daar hebbie dat soort namen meer!", vertelde hij. (Inderdaad, ik zocht op het net en er is een man van die naam bekend en die komt van Urk. Sorry Dubbele, als je dit mocht lezen, maar er is geen kwaad mee bedoeld, hoor!)
Tja en wat te denken van ene "Hartwick" als voornaam? Ik nam weer een röntgen foto's, moest er nog een over doen en vroeg hoe zijn naam eigenlijk werd uitgesproken. Hartwick? Ik had der nog jamais van gehoord. Nee, vertelde de jonge en sportieve aspirant officier, zijn voornaam werd uitgesproken als Hattrick. "Zoals in het voetbal? Drie goals achter elkaar?" vroeg ik hem. "Exact", zei hij. "Ik was de derde van de drie opeenvolgende zoons. Dus een Hattrick, vond mijn pa, die gek was op voetbal, maar mijn ma vond dat geen mooie naam om te lezen, dus daarom spelt zij het Hartwich." Ik lachte: "Apart!" (Bizar zeiden we toen nog niet, geloof ik.) "Nou", zei hij, "mijn jongere broer, de vierde achter elkaar dus, heet Olivier. Mijn pa zit in de oliehandel, namelijk. Dus de vierde zoon heet Olivier."
Ik lachte lang en luid. "Ik zou met hem wel eens een biertje willen drinken", zei ik. Maar ja, daar kwam natuurlijk niets van.
=morgen over de Gravers en het Meertens instituut etc.=
Tja, en zo zijn de meeste mensen, (zie vorige stukje) in de Europese/Angelsaksische wereld dan, vaak met aparte namen bedacht. Nee, ik weet niet hoe dat zit in bijvoorbeeld India of China. Geen idee. Wij hebben een Chinees echtpaar boven ons wonen, ze baten een "Acupunctuur" praktijk uit iets verderop in het "ouwe dorp", zoals wij dat gedeelte van onze stad noemen. Het is een aardig stel mensen, overigens. Ze heetten "Y.I. IY", zijn super vriendelijk maar spreken geen tot nauwelijks Nederlands. Tja. Naast ons wonen een groep Indiase mannen, ja, uit India, niet uit Indiana. Hoe ze heten? Geen idee, ze stelden zich voor, maar zo onduidelijk, dat ik het niet meer weet. Hoe die mensen aan hun achternamen komen? Geen idee, eigenlijk, maar daar zal ook wel een zooi ambtenaren over nagedacht hebben, neem ik aan.
Maar goed. Ik, nu ja, wij allen, zijn natuurlijk een heleboel aparte namen en achternamen tegengekomen. Ik heb gedurende mijn dienst op het keuringscentrum van de KM een heleboel mensen en namen de revue zien passeren. Het begon daarvoor eigenlijk al in mijn jongste jaren als marine man. We hadden een officier tandarts die zus en zo heette (een gewone naam, overigens, De Wit of zo, maar waar achter die naam vermeld stond: "Zich noemende en schrijvende "Beer van Poortugael." Jaren later kwam ik nog eens iemand tegen die, ik noem maar wat: 'Jansen' heette, maar dan weer een achtervoegsel had waarin hij "genaamd: Van Oldenbarnevelt" werd genoemd. De bekendste man die die naam droeg, was een man die door de Oranjes van heel veel vroeger jaren werd gezien als hun grootste vijand. Prins Maurits, zoon van Willem van Oranje, bijgenaamd De Zwijger, liet hem op het schavot brengen. Nu praat ik natuurlijk wel over de jaren van de Tachtigjarige oorlog, dus rond 1600. Zo'n, in dit geval beroemde, of, in het geval van de Oranje familie, gevreesde naam, werd dus vijfhonderd jaar later nog in ere gehouden! Ooit ontmoette ik een Engelse collega die Hardy-Robinson heette. Zijn vrouw, vertelde hij, was de laatste telg van de bekende schrijver Thomas Hardy en men wilde de naam niet laten uitsterven en zo had hij haar achternaam aan de zijne toegevoegd.
Ja, namen? Het wil wat.
Goed, even terug komend op de Oranje familie. Ik ben in mijn tijd, waar ik vaak namen moest oplezen en hen keuren, vaak name als "Oranje" of "Der Nederlanden" tegengekomen. Nieuwsgierig als ik was vroeg ik aan die mensen over hun naam en bijna altijd zat er een "bastaard kind" van een van de leden van het geslacht der Oranjes aan vast. Een traditie die misschien pas gestopt is bij de grootvader van de huidige koning.
(Er wordt gefluisterd, nu ja, ik doe der niet aan mee, hoor, maar der wordt gezegd dat de oude koningin Wilhelmina helemaal geen Oranje was, maar een "bastaard" kind van haar moeder, koningin Emma en een stalmeester, ene De Ranitz. Dat dus het hele koningshuis van heden helemaal niets met de oorspronkelijke Oranjes te maken heeft. Er schijnen allemaal bewijzen voor te zijn, maar ja, ik weet het niet. Het interesseert me eigenlijk ook niet, hoor.)
Namen dus. Een van de meest merkwaardige achternamen die ik ooit ben tegengekomen is die van "A.B." Voorletter van die man was overigens A. Ik moest hem bij zijn naam roepen, hij moest voor een X-ray foto komen en ik dacht eerst, bij het lezen van de naam, dat de administratie de zaak had verkloot, zeg maar. Ik belde de brave lieden van die afdeling en die deden ook lacherig door de telefoon, ja, nee, wij weten ook niet beter. Ik vroeg de jongen over zijn naam, kreeg een vaag verhaal te horren en was het (helaas) al weer vergeten. Later kwam ik hem nog eens tegen aan boord van een schip, maar ja, toen waren er zaken en gebeurtenissen en toestanden die het gesprek in de weg stonden. Nummer twee op mijn lijst was ene "Dubbele Weerstand" zijnde voornaam en achternaam. "Tja, ik kom van Urk, daar hebbie dat soort namen meer!", vertelde hij. (Inderdaad, ik zocht op het net en er is een man van die naam bekend en die komt van Urk. Sorry Dubbele, als je dit mocht lezen, maar er is geen kwaad mee bedoeld, hoor!)
Tja en wat te denken van ene "Hartwick" als voornaam? Ik nam weer een röntgen foto's, moest er nog een over doen en vroeg hoe zijn naam eigenlijk werd uitgesproken. Hartwick? Ik had der nog jamais van gehoord. Nee, vertelde de jonge en sportieve aspirant officier, zijn voornaam werd uitgesproken als Hattrick. "Zoals in het voetbal? Drie goals achter elkaar?" vroeg ik hem. "Exact", zei hij. "Ik was de derde van de drie opeenvolgende zoons. Dus een Hattrick, vond mijn pa, die gek was op voetbal, maar mijn ma vond dat geen mooie naam om te lezen, dus daarom spelt zij het Hartwich." Ik lachte: "Apart!" (Bizar zeiden we toen nog niet, geloof ik.) "Nou", zei hij, "mijn jongere broer, de vierde achter elkaar dus, heet Olivier. Mijn pa zit in de oliehandel, namelijk. Dus de vierde zoon heet Olivier."
Ik lachte lang en luid. "Ik zou met hem wel eens een biertje willen drinken", zei ik. Maar ja, daar kwam natuurlijk niets van.
=morgen over de Gravers en het Meertens instituut etc.=
Abonneren op:
Posts (Atom)