Zoals 'gijlieden' weet of niet weet, heb ik nog een ander Blog, dat over fietsen gaat. Die vind je op:
www.lucasfietst.blogspot.nl Mocht je daar niet in geïnteresseerd zijn, even goeie vrienden, hoor. En misschien moet ik dit Blogje inderdaad daar schrijven, maar ja, het onderwerp komt uit mijn winkel en het is behoorlijk actueel op het moment. Maar, ik zal er ook op die andere pagina's nog wel over doorgaan.
De 'oortjes', dus. Wat zijn dat, wat doen die, wat kun je er mee? Heel simpel om uit te leggen: je kunt er 'intern' mee communiceren. Je hebt een ontvangertje in je oor, vandaar die naam, een zendertje, microfoon, ergens in je jasje en er zal, ongetwijfeld, een batterijtje ergens onder je kleding verborgen zijn. Door dat oortje kun je de collegae oproepen en met hen praten. Dat systeem heeft men de afgelopen week geïntroduceerd in de winkel. Ik was die week even weg, maar dat las je al. Die oortjes, dat communicatiesysteem dus, is voor de FM's en de afdelingschefs bestemd. Waar men vroeger elkaar om de haverklap moest omroepen via een telefoon lijn: je drukte een cijfercode in, wachtte op het 'Ding Dong' en dan: 'Attentie: Ray uitgang alsjeblieft, Lucas kassa zeventien, FM toestel 911 bellen' of dat soort zaken en dat heel en heel vaak, maar nu kunnen de leidinggevenden elkaar continue bereiken zonder die telefonische tussenkomst. Dat is gewoon handig, simpel en snel en geeft een hoop rust op de vloer. Niets is zo vervelend als constant omroepberichten te horen, die je vaak helemaal voorbijgaan door: a/ accent van omroepende, b/ het te ver van de mond houden van de micro door omroepende, c/ het veel en veel te snellen lu.... van de omroepende, d/ het feit dat je net in gesprek bent met een klant, dan wel dat je net op het toilet bent of in het magazijn of dat je net even buiten bezig bent met lossen en laden. Kortom: nu is er communicatie en snel en vlot! Toen ik afgelopen maandag weer begon, na die echt helemaal verdiende week weg, zag ik voor het eerst de FM's en andere mannen en vrouwen met die dingen lopen.
Nu kijk ik redelijk wat naar wielerwedstrijden. (Oh, dat wist je al? Klets ik zo veel?) Ik kende die dingen dus van horen zien, zeg maar. Maar het was opeens wel een grappig gezicht, natuurlijk. Twee gezonde jonge mannen, nou ja jong, in elk geval jongere mannen dan ik, (maar wie is dat niet bij onze KETEN?) met van die gehoordingen te zien lopen. Ik maakte natuurlijk de witz: 'Kijk ik ben natuurlijk behoorlijk doof
(aan het worden en helaas moet je die haakjes weg denken), maar dat jullie al met die apparaten inlopen, vind ik wat jong hoor?' Een dun lachje, heel dun, kon eraf.
Maar, zoals ik al zei: het geeft een hoop rust in de toko. Vanuit het varende KM bedrijf ken ik het ook nog, al die oproepen: "Attentie hier de brug: over enkele ogenblikken zal er geschoten gaan worden met het kano...BLAM/BLAM/BLAM" en dat soort zaken.
Maar ik zag en hoorde over 'de oortjes' en moest meteen denken aan het wielerpeloton, waar die dingen nu alweer enige jaren gemeengoed zijn. De ploeg van Armstrong introduceerde ze ooit. Later nam de hele wielerwereld het over en ik moet zeggen: het gaf een hoop rust in het peloton. Waar vroeger de ploegleiders zich als dwazen met hun voertuigen door het peloton moesten begeven om coureurs van drinken of eten te voorzien of om een mededeling te doen of om een lekke band te herstellen of weet ik wat, kunnen ze nu met de coureur communiceren, hem raad geven, afspreken dat hij daar en daar zijn bevoorrading of een nieuw wiel krijgt en zo voort, en zo voort? Enzovoort! Maar door de echte wielerkenners en verslaggevers van de wereld werden de oortjes helemaal gewantrouwd. 'Koersvervalsing!' kreten ze. 'Zo kan de ploegleider aan de coureur vertellen wanneer hij moet aanvallen of moet gaan achtervolgen of moet afwachten of een 'treintje' moet vormen.' (ik noem hier geen namen, omdat het over Smeets, Dijkstra en Ducrot gaat. Die laatste twee hebben het voor elkaar gekregen om een hele touretappe lang alleen maar te wauwelen over die oortjes en dat de coureurs te veel communiceerden. Die mannen 'skypten', 'hyvden' 'faceboekten' 'sms'ten' waarschijnlijk hele avonden wel met hun gezin? Eh, oké, mijn geliefde Vlaamse presentatoren deden ook aan de 'oortjeshype' mee, eerlijk is eerlijk.
Kijk, ik ben geen coureur. Ik fiets veel en vaak, minder dan ik zou willen, maar ja, het weer, hè? Ik heb nogal wat gereden de afgelopen jaren, ik geloof dat ik, qua kilometers drie maal de wereld rond ben geweest, maar het kan ook veel meer zijn, maar altijd zonder ploegleider, maar wel met fietsmaten, die soms erger kunnen zijn dan ploegleiders. Die kunnen kletsen tegen je wat ze willen: tandje erbij, tandje eraf, even nog, kom op man, even op kop, hou me even uit de wind maar het is nu eenmaal zo: als de poten niet willen, of de kop niet, of omdat je systeem leeg is, dan gaat dat gewoon niet. Echt niet!Dan kun je schreeuwen wat je wilt in je al dan niet aanwezige oortje, maar niet is niet, toch?
Nee, ik heb gelukkig geen oortje. F..., nu heb ik weer geen coureurs gevoel. Nu loop ik weer gefrustreerd rond! Geloof je zelf toch niet? Nee, hoor. Ik communiceer wel veel, maar gewoon verbaal en non verbaal. Dat laatste vooral op de fiets. De bekende vinger als ik weer eens bijna van de sokken word gereden door een rechts afslaande automobilist, die mij niet door groen zag fietsen omdat hij net even zat te bellen of te communiceren zonder oortje!
donderdag 25 april 2013
maandag 22 april 2013
Weer aan het werk.
Ja, vandaag was het weer zover. Na een dikke week aan de vrijheid gesnoven te hebben, begon vandaag de dagelijkse gang naar het werk weer. We waren een weekje weg, maar dat hadden jullie al door, natuurlijk. Heerlijk. Nee, in Nederland, gewoon. Jullie hebben al gelezen dat we, door ons oudste kattenbeest, niet echt ver weg kunnen. (Het beestje is Diabeet, moet twee maal daags geprikt worden met insuline en heeft 'strikte' maaltijdregels. Dat betekent voor E. en mij dat we haar vier keer daags een klein hapje moeten geven en het betekent voor Tabby, zoals ze heet, dat ze twaalf keer daags om een maaltijd zeurt).
We zaten in de buurt van Nijmegen, in Ewijk. Leuk park, leuke huisjes, mooie omgeving en veel gezien van de streek. Ja, bedankt. En de jongste dochter, die woont en studeert in Nijmegen, kon dus ook alle dagen even 'thuis' zijn, heel gezellig.
Maar, aan alles komt een eind. Daar werd ik de afgelopen week ook weer op een hele nare manier mee geconfronteerd, toen de man van vriendin/collega M. na een lang ziekbed overleed. We hadden geen 'net' op ons vakantieadres, dus ik kreeg het bericht van overlijden via SMS door. Pas op zondagavond, we waren net thuis en hadden net de post doorgenomen, las ik dat haar man vandaag zou worden gecremeerd. Ik kon natuurlijk geen vrije uren of zo meer regelen en daar voel ik me wel lullig over, nu. Ik sprak er nog over met FM2, ja, ik was een zelfs halve minuut voor hem binnen! (Vroeg opstaan is een gewenning en geen verslaving, hoor en in de vakantie ben ik natuurlijk af en toe even blijven liggen!) Hij vertelde me het nieuws, ik antwoordde dat ik het wist maar dat ik etc. Ik merkte op dat het op onze, mijn, hij is iets jonger, leeftijd steeds meer voorkomt was hoeveel kennissen/vrienden/familieleden wegvallen. Dat dat dan ook een teken is dat we zelf eindig worden. Hij vond dat ook, natuurlijk en zei: 'Goh, 15 of 20 jaar geleden stond ik daar niet bij stil, maar het is inderdaad zo. Zelf heb ik natuurlijk ook op de rand gestaan, dus ik weet wat het is. Een oom of tante die overlijden, ja, die hebben de leeftijd, maar ook vrienden van vroeger of collegae van jouw leeftijd. Ja, het is wel heel triest allemaal.'
Dus ging ik aan het werk. Ja, alle clichés komen weer boven en ik herhaal ze niet.
Bij de KM, mijn vorige leven zoals ik altijd zeg, hadden we een uitdrukking: 'Er zijn maar twee klootzakken bij de 'baas'. Dat is je voorganger en dat is je aflosser. (Aflosser: de man of vrouw die je gaat vervangen als je naar een anders schip gaat, of in dit geval je taak tijdelijk overneemt)
Dus was ik de hele ochtend puin aan het ruimen en dingen aan het doen die de afgelopen week ook hadden kunnen worden gedaan. Griepen? Nee, niet echt. Ik ben al blij dat ik een baan heb, in deze tijd. Ik lees berichten in de kranten en ik kijk programma's op Tv waarin leeftijdgenoten en jongere mensen de zak hebben gekregen en niet/nooit meer aan de bak komen. Dus ja, ik ben allang blij dat ik gewoon mijn jobbie/salaris heb. Ook het feit van het overlijden van de man van M. maakt je natuurlijk wat stil en dankbaar, hij was een 'vroege' generatiegenoot, dat jij wel elke dag, soms met tegenzin, maar wel gezond, naar het werk kan.
Nee, ik kreeg het overigens verder ook niet cadeau vandaag, hoor. Een hele volle bak vracht werd mijn deel, maar even de schouders eronder en het ging wel weer. Toen ik naar huis ging, was het werk gedaan en de bestelling gemaakt. Lekker toch.
Oh ja, ik zag hem ook nog even, in een flits, maar kon me verbergen achter een stelling. Hij had me niet geroken of gezien. Ik had even geen zin in zijn commentaar over La Doyenne.
Om 1210 zat ik op de fiets. In korte wielerbroek, met een shirt met korte mouwen en ik zat te kicken! Nee, geen k.. geintjes over mijn benen: 'het gips mag eraf!' De 'streep' is zichtbaar!
(De steeep? De rand tussen het witte deel van je bovenbenen en het bruine deel!)
We zaten in de buurt van Nijmegen, in Ewijk. Leuk park, leuke huisjes, mooie omgeving en veel gezien van de streek. Ja, bedankt. En de jongste dochter, die woont en studeert in Nijmegen, kon dus ook alle dagen even 'thuis' zijn, heel gezellig.
Maar, aan alles komt een eind. Daar werd ik de afgelopen week ook weer op een hele nare manier mee geconfronteerd, toen de man van vriendin/collega M. na een lang ziekbed overleed. We hadden geen 'net' op ons vakantieadres, dus ik kreeg het bericht van overlijden via SMS door. Pas op zondagavond, we waren net thuis en hadden net de post doorgenomen, las ik dat haar man vandaag zou worden gecremeerd. Ik kon natuurlijk geen vrije uren of zo meer regelen en daar voel ik me wel lullig over, nu. Ik sprak er nog over met FM2, ja, ik was een zelfs halve minuut voor hem binnen! (Vroeg opstaan is een gewenning en geen verslaving, hoor en in de vakantie ben ik natuurlijk af en toe even blijven liggen!) Hij vertelde me het nieuws, ik antwoordde dat ik het wist maar dat ik etc. Ik merkte op dat het op onze, mijn, hij is iets jonger, leeftijd steeds meer voorkomt was hoeveel kennissen/vrienden/familieleden wegvallen. Dat dat dan ook een teken is dat we zelf eindig worden. Hij vond dat ook, natuurlijk en zei: 'Goh, 15 of 20 jaar geleden stond ik daar niet bij stil, maar het is inderdaad zo. Zelf heb ik natuurlijk ook op de rand gestaan, dus ik weet wat het is. Een oom of tante die overlijden, ja, die hebben de leeftijd, maar ook vrienden van vroeger of collegae van jouw leeftijd. Ja, het is wel heel triest allemaal.'
Dus ging ik aan het werk. Ja, alle clichés komen weer boven en ik herhaal ze niet.
Bij de KM, mijn vorige leven zoals ik altijd zeg, hadden we een uitdrukking: 'Er zijn maar twee klootzakken bij de 'baas'. Dat is je voorganger en dat is je aflosser. (Aflosser: de man of vrouw die je gaat vervangen als je naar een anders schip gaat, of in dit geval je taak tijdelijk overneemt)
Dus was ik de hele ochtend puin aan het ruimen en dingen aan het doen die de afgelopen week ook hadden kunnen worden gedaan. Griepen? Nee, niet echt. Ik ben al blij dat ik een baan heb, in deze tijd. Ik lees berichten in de kranten en ik kijk programma's op Tv waarin leeftijdgenoten en jongere mensen de zak hebben gekregen en niet/nooit meer aan de bak komen. Dus ja, ik ben allang blij dat ik gewoon mijn jobbie/salaris heb. Ook het feit van het overlijden van de man van M. maakt je natuurlijk wat stil en dankbaar, hij was een 'vroege' generatiegenoot, dat jij wel elke dag, soms met tegenzin, maar wel gezond, naar het werk kan.
Nee, ik kreeg het overigens verder ook niet cadeau vandaag, hoor. Een hele volle bak vracht werd mijn deel, maar even de schouders eronder en het ging wel weer. Toen ik naar huis ging, was het werk gedaan en de bestelling gemaakt. Lekker toch.
Oh ja, ik zag hem ook nog even, in een flits, maar kon me verbergen achter een stelling. Hij had me niet geroken of gezien. Ik had even geen zin in zijn commentaar over La Doyenne.
Om 1210 zat ik op de fiets. In korte wielerbroek, met een shirt met korte mouwen en ik zat te kicken! Nee, geen k.. geintjes over mijn benen: 'het gips mag eraf!' De 'streep' is zichtbaar!
(De steeep? De rand tussen het witte deel van je bovenbenen en het bruine deel!)
donderdag 11 april 2013
Van nare mensen en dat soort zaken.
Maar goed, zo'n soort man was hij dus. Ik moet nu even beginnen over plagiaat, want ik heb een groot deel van deze tekst overgeschreven van het Blog van ene Lucas. Dat Blog heet: www.lucasfietst.blogspot.nl/
Dat is onzin natuurlijk, het is mijn tweede van drie Blogs die ik zelf schrijf, maar, kritische lezers zouden zich bedrogen kunnen voelen, mochten ze het "In de super Blog" ook hebben gelezen. Maar, het verhaal gaat nog steeds over datzelfde mannetje, eigenlijk dat echtpaar, van het vorige 'In de super' verhaal.
Er zijn in een super, ik vertelde het wel eens: leuke klanten, hele leuke klanten en absolute klootviolen. Een andere scheiding kan ik, en mijn "co-workers", ja, ja, ik word modern, er ook niet van maken. Ik sprak er al over: mensen die koelvers producten achteloos in de schappen werpen, mensen die blikjes openmaken en half leegdrinken of pakjes kaas half opeten en weg gooien. Allemaal stik vervelend, maar je kunt er geen r..., niets, aan doen. Die mensen zijn altijd zo gehaaid dat ze het buiten je zicht doen. Maar goed, de ergste figuren zijn die figuren zoals dit 'mannetje', deze vreselijke kwaak. (Nee, hij zal zichzelf nooit herkennen in dit stukje. De man is zo vol van zich zelf dat hij vermoedelijk elke avond naar video's, foto's of dia's van zichzelf zit te kijken van uit zijn tweede vaderland, La Douze Franz, zijn uitspraak.)
Ik ken hem nu al heel wat jaren.
Ooit had ik een Franstalige collega, ene Pim. Zijn vader was hoofd inkoper van een Frans wijnmerk (heb je dan andere? Ja die bestaan zeker en zelfs veel betere, zoals Chileense en Australische merken, maar dit terzijde) in ieder geval, Pim studeerde dik en moeilijk aan de VU. Politicologische en internationale relaties en dat soort vage Harry zaken, die ons dus uiteindelijk de Euro en, bijna?, de bedelstaf brachten.
Ik houd van taal en spreek er drie vloeibaar. Maar, het Frans, daar had ik wat moeite mee. Dat kwam omdat dat in mijn tijd, de jaren zestig lieve lezers en lezeressen, alleen maar behandeld werd omdat je alle afwijkende uitgangen van -er, -re, -ir en je ne sais quoi, uit het hoofd moest kennen. Ik kreeg een pl..... hekel aan die taal. Dat, terwijl we een fantastische leraar Frans hadden. We noemden hem Richard, maar zo heette hij niet, weet ik nog wel. Ik kreeg een beetje verkering met zijn dochter. Geen al te knappe meid, maar wel lief. We haalden enige landelijke bekendheid doordat we, tijdens de Zuidlaardermarkt, een hele grote jaarmarkt, de grootste en oudste en bekendste jaarmarkt ter wereld en dus internationaal bekend, in het reuzenrad zaten te zoenen. Achter ons zitje had een cameraploeg van de toenmalige NTS plaatsgenomen en die filmde dat toevallig en zo zagen mijn ouders (en de hare) dat op het acht uur journaal.
Ik had haar verteld over de problemen met de cijfers die haar pa me gaf en, man oh man, liefde is sterk. Of hij mocht me graag of zij sjoemelde met zijn papieren, in ieder geval, mijn laatste rapport cijfer voor het examen stond op een zeven. Daarvoor stond ik op een drie en zou ik niet aan het examen mee hebben mogen doen. (Daardoor moest ik dan dus nog een jaar school doen en nog een jaar later bij de Marine komen, maar, in ieder geval, ik was haar vreselijk dankbaar.)
Wat een verhaal weer, zeg. Maar goed, later bleek ik een liefde voor het Frans op te gaan vatten. Ik begon de taal te spreken, las Franse schrijvers, soms zelfs in het Frans, nee, natuurlijk in het Frans, ging van Franse chansons houden en breng nu mijn vrije tijd door met het slapen onder bruggen, met een stokbrood onder mijn ene arm, een fles rood onder de andere en een alpino op mijn knar!
Met Pim lulde ik dus, school, Frans en ik leerde van hem en via hem aardig bij.
Tot 'hij' kwam. Hij hoorde onze Franse 'conversatie' en kwaakte van dit en van dat, wist dat 'Mis en Bouteille' een leuk plaatsje was en Pim vroeg of hij 'Rappel des Eglises' kende en ja, hoor, hij kende 'Herhaling van kerken' heel goed. Dat was zo een aparte provincie! Ja, je most hem niks over Frankrijk vertellen, nee, dat zat wel snor. Stikkend en snikkend van de lach was ik toen maar weggelopen.
Ik was afgelopen dinsdag druk en niet in mijn 'hum', zoals een ouderwets woord, ik heb het gezegd dat ik die ga gebruiken en ik waarschuw niet meer, dat zo mooi uitdrukte. Ik was ook niet helemaal alert, dat is dan wel een modern woord en ik zag hem/hen, ze zijn altijd met z'n tweeën, een ding waar E. en ik ook al niet tegen kunnen,, dus niet aankomen. En nu? Waar kan ik heen? Waar kan ik nog naar toe? Nergens dus.
"Vluchten kan niet meer, zou niet weten hoe, vluchten kan niet meer, zou niet weten waar naar toe", was een regel uit een musical van Annie M.G. en ja, nou ja, liever, nee, vluchten kon ik ook niet meer. Het mannetje, dat altijd beweerde dat hij zoals gezegd een Frankrijk kenner bij uitstek was, want hij wist dat het (niet bestaande) restaurant Sortie sur Merde, in het (eveneens niet bestaande Mis en Bouteille) een fantastisch restaurant was en dat Mis en Bouteille een heel leuk plaatsje was. (Nee, ik overdrijf niet. Het is een domme man, no shit.) Dat mannetje schoot me keer op keer aan over De Koers. Hij wist (hij had me wel eens zien fietsen vanaf de winkel) dat ik van wielrennen hield en houd. Hij stevende op me af, zijn, wat slaafse echtgenote met de boodschappen kar achterlatend. 'Die Kantsjelarie, dat is een vieze en smerige oplichter!' begon hij, te blèren. 'Je weet nu toch ook wel dat die gozer een heel nieuwe drog heeft opgepakt. Dat is een boef, gadverdamme dat wielrennen. Hij had ook al een motor in zijn fiets ingebouwd, en nu deze doping weer, wat een geweldige klootzak, ik baal van dat fietsen, bedriegers, man, allemaal bedriegers, met motoren in de fiets, nee dan ik, ik ben al een zeventiger en ik, ik ga..' Mijn bloeddruk, die over het algemeen keurig rond de 120/75 RR schommelt, nam een sprongetje, nu ja, sprongetje? Als ik aan de Olympische Spelen 'bloeddruk verhogen' had kunnen deelnemen, had ik, met voorsprong Platina gewonnen, ik zweer het. Ik ging vlekken zien en stemmen horen! Ik begon te dakken! Maar, leerde men mij: de patiënt, sorry, in dit geval de cliënt, heeft altijd gelijk. MAAR NU EVEN NIET! 'Maar mijnheer', vroeg ik, 'hoe komt U er nu bij dat de coureurs een motor in hun fiets hebben ingebouwd? Dat kan helemaal niet. Die fietsjes wegen het toegestane gewicht, da's zes kilo en een beetje. Zo'n motor weegt al zes kilo of zo, dat kan toch helemaal niet? En waar moesten ze dat ding dan laten? Dat frame, dat is zo smal en klein en compact, daar kun je met moeite twee bidonhouders op kwijt en dat is het dan! En welke drog heeft Cancellara dan wel genomen? En, als U dat wielrennen zo erg vindt, waarom kijkt U dan? Kijk Cancellara is gewoon de beste coureur van het moment, samen met Sagan. Ja, in Uw tijd was dat Maurice Garin, natuurlijk nog, maar nu niet meer, hoor!' 'Garin, Garin? Wie is dat nu weer? Die ken ik helemaal niet, Van mijn tijd? Wat lul je nou man, ik weet alles van wielrennen, man, maar Garin? Nooit van gehoord.' 'Nou, die Garin was de eerste Tour winnaar ooit', antwoordde ik, enorm pissed off, 'Dat was in 1903, dat moet U zich toch herinneren, aan Uw gezicht te zien?' Over het gelaat van haar, zijn slaafs aandoende vrouw, die net was naderbij gekomen, gleed een glimlach en, verdomd, ik meende een knipoog te bespeuren.
-- Even een dag of wat geen Blogs meer. Wij zijn er even uit, heerlijk. Ja en in een helemaal internet vrije omgeving. Ik meld me wel weer eens.--
Dat is onzin natuurlijk, het is mijn tweede van drie Blogs die ik zelf schrijf, maar, kritische lezers zouden zich bedrogen kunnen voelen, mochten ze het "In de super Blog" ook hebben gelezen. Maar, het verhaal gaat nog steeds over datzelfde mannetje, eigenlijk dat echtpaar, van het vorige 'In de super' verhaal.
Er zijn in een super, ik vertelde het wel eens: leuke klanten, hele leuke klanten en absolute klootviolen. Een andere scheiding kan ik, en mijn "co-workers", ja, ja, ik word modern, er ook niet van maken. Ik sprak er al over: mensen die koelvers producten achteloos in de schappen werpen, mensen die blikjes openmaken en half leegdrinken of pakjes kaas half opeten en weg gooien. Allemaal stik vervelend, maar je kunt er geen r..., niets, aan doen. Die mensen zijn altijd zo gehaaid dat ze het buiten je zicht doen. Maar goed, de ergste figuren zijn die figuren zoals dit 'mannetje', deze vreselijke kwaak. (Nee, hij zal zichzelf nooit herkennen in dit stukje. De man is zo vol van zich zelf dat hij vermoedelijk elke avond naar video's, foto's of dia's van zichzelf zit te kijken van uit zijn tweede vaderland, La Douze Franz, zijn uitspraak.)
Ik ken hem nu al heel wat jaren.
Ooit had ik een Franstalige collega, ene Pim. Zijn vader was hoofd inkoper van een Frans wijnmerk (heb je dan andere? Ja die bestaan zeker en zelfs veel betere, zoals Chileense en Australische merken, maar dit terzijde) in ieder geval, Pim studeerde dik en moeilijk aan de VU. Politicologische en internationale relaties en dat soort vage Harry zaken, die ons dus uiteindelijk de Euro en, bijna?, de bedelstaf brachten.
Ik houd van taal en spreek er drie vloeibaar. Maar, het Frans, daar had ik wat moeite mee. Dat kwam omdat dat in mijn tijd, de jaren zestig lieve lezers en lezeressen, alleen maar behandeld werd omdat je alle afwijkende uitgangen van -er, -re, -ir en je ne sais quoi, uit het hoofd moest kennen. Ik kreeg een pl..... hekel aan die taal. Dat, terwijl we een fantastische leraar Frans hadden. We noemden hem Richard, maar zo heette hij niet, weet ik nog wel. Ik kreeg een beetje verkering met zijn dochter. Geen al te knappe meid, maar wel lief. We haalden enige landelijke bekendheid doordat we, tijdens de Zuidlaardermarkt, een hele grote jaarmarkt, de grootste en oudste en bekendste jaarmarkt ter wereld en dus internationaal bekend, in het reuzenrad zaten te zoenen. Achter ons zitje had een cameraploeg van de toenmalige NTS plaatsgenomen en die filmde dat toevallig en zo zagen mijn ouders (en de hare) dat op het acht uur journaal.
Ik had haar verteld over de problemen met de cijfers die haar pa me gaf en, man oh man, liefde is sterk. Of hij mocht me graag of zij sjoemelde met zijn papieren, in ieder geval, mijn laatste rapport cijfer voor het examen stond op een zeven. Daarvoor stond ik op een drie en zou ik niet aan het examen mee hebben mogen doen. (Daardoor moest ik dan dus nog een jaar school doen en nog een jaar later bij de Marine komen, maar, in ieder geval, ik was haar vreselijk dankbaar.)
Wat een verhaal weer, zeg. Maar goed, later bleek ik een liefde voor het Frans op te gaan vatten. Ik begon de taal te spreken, las Franse schrijvers, soms zelfs in het Frans, nee, natuurlijk in het Frans, ging van Franse chansons houden en breng nu mijn vrije tijd door met het slapen onder bruggen, met een stokbrood onder mijn ene arm, een fles rood onder de andere en een alpino op mijn knar!
Met Pim lulde ik dus, school, Frans en ik leerde van hem en via hem aardig bij.
Tot 'hij' kwam. Hij hoorde onze Franse 'conversatie' en kwaakte van dit en van dat, wist dat 'Mis en Bouteille' een leuk plaatsje was en Pim vroeg of hij 'Rappel des Eglises' kende en ja, hoor, hij kende 'Herhaling van kerken' heel goed. Dat was zo een aparte provincie! Ja, je most hem niks over Frankrijk vertellen, nee, dat zat wel snor. Stikkend en snikkend van de lach was ik toen maar weggelopen.
Ik was afgelopen dinsdag druk en niet in mijn 'hum', zoals een ouderwets woord, ik heb het gezegd dat ik die ga gebruiken en ik waarschuw niet meer, dat zo mooi uitdrukte. Ik was ook niet helemaal alert, dat is dan wel een modern woord en ik zag hem/hen, ze zijn altijd met z'n tweeën, een ding waar E. en ik ook al niet tegen kunnen,, dus niet aankomen. En nu? Waar kan ik heen? Waar kan ik nog naar toe? Nergens dus.
"Vluchten kan niet meer, zou niet weten hoe, vluchten kan niet meer, zou niet weten waar naar toe", was een regel uit een musical van Annie M.G. en ja, nou ja, liever, nee, vluchten kon ik ook niet meer. Het mannetje, dat altijd beweerde dat hij zoals gezegd een Frankrijk kenner bij uitstek was, want hij wist dat het (niet bestaande) restaurant Sortie sur Merde, in het (eveneens niet bestaande Mis en Bouteille) een fantastisch restaurant was en dat Mis en Bouteille een heel leuk plaatsje was. (Nee, ik overdrijf niet. Het is een domme man, no shit.) Dat mannetje schoot me keer op keer aan over De Koers. Hij wist (hij had me wel eens zien fietsen vanaf de winkel) dat ik van wielrennen hield en houd. Hij stevende op me af, zijn, wat slaafse echtgenote met de boodschappen kar achterlatend. 'Die Kantsjelarie, dat is een vieze en smerige oplichter!' begon hij, te blèren. 'Je weet nu toch ook wel dat die gozer een heel nieuwe drog heeft opgepakt. Dat is een boef, gadverdamme dat wielrennen. Hij had ook al een motor in zijn fiets ingebouwd, en nu deze doping weer, wat een geweldige klootzak, ik baal van dat fietsen, bedriegers, man, allemaal bedriegers, met motoren in de fiets, nee dan ik, ik ben al een zeventiger en ik, ik ga..' Mijn bloeddruk, die over het algemeen keurig rond de 120/75 RR schommelt, nam een sprongetje, nu ja, sprongetje? Als ik aan de Olympische Spelen 'bloeddruk verhogen' had kunnen deelnemen, had ik, met voorsprong Platina gewonnen, ik zweer het. Ik ging vlekken zien en stemmen horen! Ik begon te dakken! Maar, leerde men mij: de patiënt, sorry, in dit geval de cliënt, heeft altijd gelijk. MAAR NU EVEN NIET! 'Maar mijnheer', vroeg ik, 'hoe komt U er nu bij dat de coureurs een motor in hun fiets hebben ingebouwd? Dat kan helemaal niet. Die fietsjes wegen het toegestane gewicht, da's zes kilo en een beetje. Zo'n motor weegt al zes kilo of zo, dat kan toch helemaal niet? En waar moesten ze dat ding dan laten? Dat frame, dat is zo smal en klein en compact, daar kun je met moeite twee bidonhouders op kwijt en dat is het dan! En welke drog heeft Cancellara dan wel genomen? En, als U dat wielrennen zo erg vindt, waarom kijkt U dan? Kijk Cancellara is gewoon de beste coureur van het moment, samen met Sagan. Ja, in Uw tijd was dat Maurice Garin, natuurlijk nog, maar nu niet meer, hoor!' 'Garin, Garin? Wie is dat nu weer? Die ken ik helemaal niet, Van mijn tijd? Wat lul je nou man, ik weet alles van wielrennen, man, maar Garin? Nooit van gehoord.' 'Nou, die Garin was de eerste Tour winnaar ooit', antwoordde ik, enorm pissed off, 'Dat was in 1903, dat moet U zich toch herinneren, aan Uw gezicht te zien?' Over het gelaat van haar, zijn slaafs aandoende vrouw, die net was naderbij gekomen, gleed een glimlach en, verdomd, ik meende een knipoog te bespeuren.
-- Even een dag of wat geen Blogs meer. Wij zijn er even uit, heerlijk. Ja en in een helemaal internet vrije omgeving. Ik meld me wel weer eens.--
dinsdag 9 april 2013
Over nare mensen en de dingen die (soms nooit) voorbij gaan.
Ja, ja, ik doe nu wel heel interlectueel, door een misquote van Louis Couperus aan te halen. Ik heb inderdaad zelfs ooit eens Eline Vere gelezen en een Tv serie naar het werk van die bijna vergeten schrijver (Over oude mensen en de dingen etc.) gevolgd die toen, in de jaren zeventig ergens, op Tv was en waarvan ik me geen moer meer herinner, behalve dat een Nederlandse actrice haar fraaie buste op het scherm liet zien. (Na Phil Bloom de eerste blote borsten 'on the tube', man dat was wat. Hele volksstammen dominees en zo gingen over de riedel!)
(Zijstapje: ik heb het geloof ik eerder gebruikt, een NL marine man schreef aan zijn verloofde: "Ik leg me hier te ruste en droom over U en Uw fraaie Buste", leuk hé, die woordspeling? Zij, het was ergens in de oorlog en zij was Engelse en ze schreef hem terug en vertaalde haar Engels letterlijk uit het woordenboek:., dat ze blij zou zijn dat God hem veilig hield: "God behoedde je brandkast."
Denk even na: God keep you safe, nou, dat viel mee, toch?
Maar, over brandkasten en zo gaat het niet. Nee, man, hij was der weer eens, dat nare en vervelende mannetje dat me zo vreselijk kan ergeren. (Zeg nooit aan irriteren of mij aan irriteren, niet doen, dat irriteert.)
Je kent ze wel. Het zijn van die stellen rond de zeventig, vaak een stukkie over die jaren al. Ze zijn al jaren lang getrouwd, soms zelfs al meer dan veertig jaar, ze zijn helemaal op elkaar uitgekeken en dat soort stellen hebben de 'orgaskraan' (van Kees van Kooten, hoor) al een jaar of twintig niet meer open gehad. Ze zijn verzuurd in en door elkaar en veroordeeld tot elkaar om redenen die we niet weten, zij zelf ook niet waarschijnlijk, maar ja, je bent nu eenmaal getrouwd en zo hoort het. Er zijn misschien wel honderden of meer redenen om elkaar te verlaten en om dan nog een paar jaar in betrekkelijke rust, zonder alle, al dan niet uitgesproken verwijten of al dan niet vertelde of gevoelde grieven te leven, maar ja, sommige mensen sukkelen gewoon door.
Zo ook dit stel. Ik heb er geloof ik eerder over geschreven in mijn Lucasfietst Blog, maar nog niet hier, maar het wordt tijd om ze te introduceren. Het zal niet de laatste keer zijn, dat ze in dit Blog opduiken.
Zoals boven vermeld, het zijn zeventigers, hun leven heeft een beetje zijn beloop gehad en zij heeft zich in de jaren helemaal onder laten sneeuwen door hem. Zij, om te beginnen, is iets langer dan hij is, wat zijn haantjes- en geldingsdrang dan misschien weer verklaard. Ze is een wat snibbige vrouw, niet gauw geneigd om te groeten of om een gesprek aan te gaan. Ze draagt over het algemeen sombere kleuren van degelijke kleding, of andersom, ze draagt zware schoenen en heeft een wat getekend gelaat, wat niet verwonderlijk is met zo'n man. Zij duwt de winkelwagen als een stille knecht, die instemt met haar man en gebieder, lijkt het, naar buiten, dan.
Hij, hij doet de 'bon-vivant' act. In mijn boek De Berg heb ik hem al eens beschreven. Maar: jullie hebben dat boek nog niet gelezen. Begrijp ik wel: druk, druk, druk en zo. Maar even in het kort:
Ik had een collega die uit Frankrijk stamde, hij heette Pim. Met Pim oefende ik m'n 'schoolfrans' en dat ging. We lulden heel wat af.
Ik leer Frans van Pim, hij leert Amsterdams van mij. Mijnheer 'bon-vivant', hoort ons eens spreken in die taal en begint enthousiast in een soort steenkolen Frans tegen Pim te oreren en te 'betweteren', Maar mijn maatje laat hem natuurlijk alle kanten van die taal laat zien. BV druipt af. Twee jaar later, ik zie het stel geregeld, maar heb altijd een wat onwennig gevoel met hem, (ik heb de man door en loop zoveel mogelijk van hem weg) maar nu kan ik hem niet meer ontwijken, begint hij, "dat hij mij op de racefiets heeft gezien. En of ik wel wel eens in Frankrijk fiets". Nu, dat was de bedoeling voor die zomer.
Ik zou De Berg, (lees en koop dat boek, nu ja, omgekeerd, nu toch eens!) gaan doen en vertelde hem dat. Hij is een wat schriele man, die eeuwig en altijd zo'n 'petje' draagt, zo een met klep van de New York Yankees. Wat bij jonge mannen/vrouwen leuk staat maar bij een oudere man passe is. Hij heeft een eeuwige en valse grijns op zijn gezicht van een slecht passend vals gebit en een vals passende lach en ik heb het idee dat hij mij, en mijn collegae, continue staat af te zeiken.
'Nou', bekende hij, 'hij was een Frankrijk kenner bij uitstek'. God man, wat hij niet over dat land wist, dat was te verwaarlozen. Hij was meer vergeten over Frankrijk dan een ander ooit zou kunnen weten, nee, hem maakte je niks wijs. Nee, Frankrijk, La Douze Vranz, vertel hem niks. Waar wij dan wel heen gingen om te fietsen, wilde kakeltje weten.
Ik had ooit eens ergens gelezen dat een man vertelde dat hij naar 'Chapelure sur Bain Marie' ging op vakantie. Ik wist dat Chapelure gewoon 'broodkruim' is en dat 'Bain Marie' een manier is van eten verwarmen, maar, WTF, dacht ik en ik vertelde hem dat.
'God ja, dat ken ik, zo'n leuk plaatsje! Goed man.' 'Ja', vertelde ik, 'met een leuk centrum en een oud kasteel geloof ik, toch?'
'Ja, ja, een oud kasteel, ja, ja, moet je doen, dat moet je bekijken, dat is leuk.' 'Kent U daar een goed restaurantje? Ik hoorde dat er op de oude markt van het centrum een restaurantje was, dat A Sortie de Merde heet en dat nogal goed was?' vroeg ik met mijn onschuldige blauwe, (nee, in het echt groene, maar wel hele mooie, dames, maar ik ben nu toch aan het vertellen.,) ogen.
Oh ja, kwaakte de man, oh ja, man dat is een goed restaurant hoor. Ik heb er nog niet gegeten, maar ja, mijn Franse vrienden vertellen er alleen maar goed over!
Het stel ging, ik dacht: Goh, een restaurant dat 'Verlaat de Stront' heet, vertaald dan, daar zou ik niet gaan eten.
-het verhaal is nu even af. Maar het is niet echt af, hoor.-
(Zijstapje: ik heb het geloof ik eerder gebruikt, een NL marine man schreef aan zijn verloofde: "Ik leg me hier te ruste en droom over U en Uw fraaie Buste", leuk hé, die woordspeling? Zij, het was ergens in de oorlog en zij was Engelse en ze schreef hem terug en vertaalde haar Engels letterlijk uit het woordenboek:., dat ze blij zou zijn dat God hem veilig hield: "God behoedde je brandkast."
Denk even na: God keep you safe, nou, dat viel mee, toch?
Maar, over brandkasten en zo gaat het niet. Nee, man, hij was der weer eens, dat nare en vervelende mannetje dat me zo vreselijk kan ergeren. (Zeg nooit aan irriteren of mij aan irriteren, niet doen, dat irriteert.)
Je kent ze wel. Het zijn van die stellen rond de zeventig, vaak een stukkie over die jaren al. Ze zijn al jaren lang getrouwd, soms zelfs al meer dan veertig jaar, ze zijn helemaal op elkaar uitgekeken en dat soort stellen hebben de 'orgaskraan' (van Kees van Kooten, hoor) al een jaar of twintig niet meer open gehad. Ze zijn verzuurd in en door elkaar en veroordeeld tot elkaar om redenen die we niet weten, zij zelf ook niet waarschijnlijk, maar ja, je bent nu eenmaal getrouwd en zo hoort het. Er zijn misschien wel honderden of meer redenen om elkaar te verlaten en om dan nog een paar jaar in betrekkelijke rust, zonder alle, al dan niet uitgesproken verwijten of al dan niet vertelde of gevoelde grieven te leven, maar ja, sommige mensen sukkelen gewoon door.
Zo ook dit stel. Ik heb er geloof ik eerder over geschreven in mijn Lucasfietst Blog, maar nog niet hier, maar het wordt tijd om ze te introduceren. Het zal niet de laatste keer zijn, dat ze in dit Blog opduiken.
Zoals boven vermeld, het zijn zeventigers, hun leven heeft een beetje zijn beloop gehad en zij heeft zich in de jaren helemaal onder laten sneeuwen door hem. Zij, om te beginnen, is iets langer dan hij is, wat zijn haantjes- en geldingsdrang dan misschien weer verklaard. Ze is een wat snibbige vrouw, niet gauw geneigd om te groeten of om een gesprek aan te gaan. Ze draagt over het algemeen sombere kleuren van degelijke kleding, of andersom, ze draagt zware schoenen en heeft een wat getekend gelaat, wat niet verwonderlijk is met zo'n man. Zij duwt de winkelwagen als een stille knecht, die instemt met haar man en gebieder, lijkt het, naar buiten, dan.
Hij, hij doet de 'bon-vivant' act. In mijn boek De Berg heb ik hem al eens beschreven. Maar: jullie hebben dat boek nog niet gelezen. Begrijp ik wel: druk, druk, druk en zo. Maar even in het kort:
Ik had een collega die uit Frankrijk stamde, hij heette Pim. Met Pim oefende ik m'n 'schoolfrans' en dat ging. We lulden heel wat af.
Ik leer Frans van Pim, hij leert Amsterdams van mij. Mijnheer 'bon-vivant', hoort ons eens spreken in die taal en begint enthousiast in een soort steenkolen Frans tegen Pim te oreren en te 'betweteren', Maar mijn maatje laat hem natuurlijk alle kanten van die taal laat zien. BV druipt af. Twee jaar later, ik zie het stel geregeld, maar heb altijd een wat onwennig gevoel met hem, (ik heb de man door en loop zoveel mogelijk van hem weg) maar nu kan ik hem niet meer ontwijken, begint hij, "dat hij mij op de racefiets heeft gezien. En of ik wel wel eens in Frankrijk fiets". Nu, dat was de bedoeling voor die zomer.
Ik zou De Berg, (lees en koop dat boek, nu ja, omgekeerd, nu toch eens!) gaan doen en vertelde hem dat. Hij is een wat schriele man, die eeuwig en altijd zo'n 'petje' draagt, zo een met klep van de New York Yankees. Wat bij jonge mannen/vrouwen leuk staat maar bij een oudere man passe is. Hij heeft een eeuwige en valse grijns op zijn gezicht van een slecht passend vals gebit en een vals passende lach en ik heb het idee dat hij mij, en mijn collegae, continue staat af te zeiken.
'Nou', bekende hij, 'hij was een Frankrijk kenner bij uitstek'. God man, wat hij niet over dat land wist, dat was te verwaarlozen. Hij was meer vergeten over Frankrijk dan een ander ooit zou kunnen weten, nee, hem maakte je niks wijs. Nee, Frankrijk, La Douze Vranz, vertel hem niks. Waar wij dan wel heen gingen om te fietsen, wilde kakeltje weten.
Ik had ooit eens ergens gelezen dat een man vertelde dat hij naar 'Chapelure sur Bain Marie' ging op vakantie. Ik wist dat Chapelure gewoon 'broodkruim' is en dat 'Bain Marie' een manier is van eten verwarmen, maar, WTF, dacht ik en ik vertelde hem dat.
'God ja, dat ken ik, zo'n leuk plaatsje! Goed man.' 'Ja', vertelde ik, 'met een leuk centrum en een oud kasteel geloof ik, toch?'
'Ja, ja, een oud kasteel, ja, ja, moet je doen, dat moet je bekijken, dat is leuk.' 'Kent U daar een goed restaurantje? Ik hoorde dat er op de oude markt van het centrum een restaurantje was, dat A Sortie de Merde heet en dat nogal goed was?' vroeg ik met mijn onschuldige blauwe, (nee, in het echt groene, maar wel hele mooie, dames, maar ik ben nu toch aan het vertellen.,) ogen.
Oh ja, kwaakte de man, oh ja, man dat is een goed restaurant hoor. Ik heb er nog niet gegeten, maar ja, mijn Franse vrienden vertellen er alleen maar goed over!
Het stel ging, ik dacht: Goh, een restaurant dat 'Verlaat de Stront' heet, vertaald dan, daar zou ik niet gaan eten.
-het verhaal is nu even af. Maar het is niet echt af, hoor.-
vrijdag 5 april 2013
Pizza problemen. (Deel 2, dat had ik niet gedacht)
Ik werd fijntjes gewezen door mijn vaste Blog lezers, ja dat zijn H en B, dat mijn Blog niet helemaal overkwam. In ieder geval niet goed was. Daar ben ik dus blij mee en om. Niet dat het Blog fout overkwam, maar dat mijn maten met kritiek komen. Want, daar leer ik dus van, van kritiek! Zoals we allemaal ons vak of onze hobby hebben moeten leren, zo moet ik mijn 'schrijverschap' leren. Want, dat ik met dat geschrijf door wil gaan, dat is voor mij zo duidelijk als het feit dat het momenteel nog stervens koud is. Bedankt H + B, ik zal jullie raad opvolgen/bellen/Gulpener bier komen drinken en heerlijk Italiaans (vers) komen eten. Maar het ging dus inderdaad een beetje over de incrowd van een super, daar hebben jullie gelijk in, maar ja, daar werk ik nu eenmaal, dus daar kan en wil ik over berichten.
Ik had het in het laatste Blog even over de geweldige keuzes die je tegenwoordig in het assortiment van een super hebt. Wij hebben bijvoorbeeld ook Gulpener bier en soms ook nog in de aanbieding. Dit is een opmerking terzijde.
Op mijn afdeling heb ik dus ook keuzes zat. Ik ga dat niet allemaal vertellen, haal maar een gratis foldertje van je favoriete winkel, kijk op hun website en dan lees je het wel, maar om even op het hoofd onderwerp, bestaat dat eigenlijk? Is er een onderwerp en een hoofdonderwerp? Maar goed. Pizza's daar ging het om. Ik heb 9 a 10 soorten Pizza's in mijn assortiment. Nee, geen smaken, merken. Het aantal smaken is redelijk beperkt: tonijn, kaas, paddenstoelen (het woord Fungi staat daarop, dat betekent schimmel natuurlijk, van Fungus, en paddenstoelen zijn een schimmelsoort), Margarita, worst met knoflook (Salami, dus) en dan houdt het wel ongeveer op.
Ik ben geen pizza liefhebber. Ik eet ze wel eens, maar dan nooit uit de DV. Ik eet dan een Pizza Diabolo, met peper, ansjovis en tomaat en zo. Dat krijg ik dan wel weg.
Goed, naar de kern van wel twee hele lange, en vermoedelijk heel vervelende Blogs: het merk "Sensazione" van Wagner, is aanbieding. Drie van die verpakkingen voor drie euro! De normale prijs is 7,75 euro, of zulks. Nou, knappe aanbieding, toch? Maar! 'Men', ik kom nu terug op die men, ongeduldige lezer van het vorige Blog, 'men' op het hoofdkantoor heeft een foutje gemaakt. Ze hebben wel aangekondigd in de 'landelijke' pers dat de Sensazione in de aanbieding was, maar dat bleek dus niet zo. Nu ja wel even, maar nu (tijdelijk) even niet en dat werd dan de 'Pizza Casa di Mamma'. Met dezelfde prijs, drie voor drie euro en ja, dat is natuurlijk geen geld. Dus kreeg ik van elke smaak, zes stuks ondertussen, vijftien verpakkingen binnen. Die vulde ik in de actiebakken, op een haast artistieke manier, man, dat moet je eens komen zien, zo fraai. Maar: de reclameborden, je kent ze wel, van die grote vaak spuuglelijke posters die boven de aanbiedingen hangen, brulden dat de Sensazione (S) nog in de aanbieding was.
Nu heeft dat merk maar drie smaken: Salami, Mozarella en Tonijn. Die laatste twee smaken zijn Halal gecertificeerd, hoorde ik, betrouwbaar voor moslims dus. Je gaat nu al heel langzaam het lijk al uiot het Kanaal zien komen en zien drijven en je gaat de beren al op het pad zien, vanaf de hoek van de rots, waar ze hun grot hebben: Casa di Mamma heeft: geen tonijn en geen Mozarella! (Nu ja, er kwam vandaag een nieuwe smaak binnen: Mozza met Pesto, maar dat was rijkelijk laat.) Heel veel van de mensen die Halal kopen waren natuurlijk enorm getriggerd op de 'Halal' pizza's, maar ja, die had ik al niet meer en die andere smaken, ja daar moesten ze dus niets van weten.
Maar: en dat was het probleem, nu moest ik dat dus aan die mensen duidelijk/kennelijk/verklaarbaar maken. Ik wind er geen doekjes om. Er zijn een heleboel mensen in Nederland die geen of heel weinig Nederlands spreken. Nee, ik ga geen politiek bedrijven, dat heb ik eerder meegedeeld, maar het is wel waar. Ik vind dat niet goed. Ik vind dat je, in het land waar je woont, de taal van dat land moet spreken. Niet helemaal "vloeibaar", misschien, talen zijn moeilijk zat, maar in ieder geval goed genoeg om je wel "leeg te kunnen drukken", in die taal en om de mensen te kunnen verstaan die jouw moeder taal, natuurlijk, niet spreken. Ik legde uit, in een vorig Blog, dat ik een mevrouw heb kunnen uitleggen wat: "Tweede, halve prijs" betekende en dat ze dat, na tien jaar, eindelijk door had.
(Toen ik nog een vorig leven had en in heel veel verre buitenlanden kwam, moesten mijn maten/collegae en ik ons ook maar zien te behelpen in de taal van die landen. Fransen spreken nog steeds Frans, Duitsers alleen Duits, Engelsen doen het op zijn Engels en Belgen spreken Belgisch. Wij, marineverschijningen, probeerden de taal van dat land aan te nemen, zoveel als we konden. Dat is normaal, vonden wij altijd, een soort respect naar het gastland waar je was, toch?)
Ik moest dus nu aan een heleboel niet/slecht/nauwelijks Nederlands sprekende mensen proberen uit te leggen dat de ene actie niet meer de andere was. Dat gaf problemen. Dat gaf een heleboel problemen, met de taal. Hoe leg ik uit in diverse, niet Europese talen, dat: 'Ja, dat was de actie, maar dat is die geworden, het is wel dezelfde prijs, drie stuks voor drie euro, maar, nee, er is geen tonijn en ja, nu heb ik wel Mozarella!'
Dat viel niet mee. Nu willen mensen altijd op safe spelen, in elk geval zoveel mogelijk zekerheid hebben. Na die vraag aan mij en na mijn antwoord, vertrouwden/begrepen ze het antwoord vaak toch niet, dus schoten ze collegae aan. Soms ook de FM's, maar vaker aan collegae die, ja hoe zeg ik dat nu netjes, nou ja, die ook geen Jansen of De Vries heetten, of Lucas. (Nee, nee, nee, ik doe niet aan politiek, nee absoluut niet, dat zei ik toch. We hebben wel heleboel medewerkers wiens ouders of grootouders uit meer exotische plekken stammen, laat ik het zo zeggen, maar die medewerkers spreken onze taal wel.)
Er was een mijnheer die steeds maar aan me bleef vragen of de 'S' pizza's in de aanbieding waren en waar die tonijn dingen nu waren en tot drie keer toe heb ik het verhaal uitgelegd. Ik stond, het was fors na twaalf uur, me om te kleden in fietstenue toen een collega kwam vragen hoe dat nu zat met die pizza aanbieding. Ik liep met hem mee en, ja hoor, het was weer die mijnheer. Ik heb het, samen met die collega, die het verhaal vertaalde in het Turks, nog een keer uitgelegd, maar boos ging hij heen.
Dat was gisteren. Vandaag om 1100 hoorde ik dat de Casa niet meer in de aanbieding was. Het was de 'S' geworden. Maar die had ik niet! Die waren niet besteld. Nu zie ik het lijk al drijven! Maandag een vriescel vol Pizza's die niemand meer wil hebben. Hen medelijden, weep for me, friends!
En, lezers, geef alsjeblieft kritiek! Zeik en sabel me af, ik kan er tegen, hoor! Sterker, ik leer ervan. Nou ja, dat moet ik in ieder geval.
Ik had het in het laatste Blog even over de geweldige keuzes die je tegenwoordig in het assortiment van een super hebt. Wij hebben bijvoorbeeld ook Gulpener bier en soms ook nog in de aanbieding. Dit is een opmerking terzijde.
Op mijn afdeling heb ik dus ook keuzes zat. Ik ga dat niet allemaal vertellen, haal maar een gratis foldertje van je favoriete winkel, kijk op hun website en dan lees je het wel, maar om even op het hoofd onderwerp, bestaat dat eigenlijk? Is er een onderwerp en een hoofdonderwerp? Maar goed. Pizza's daar ging het om. Ik heb 9 a 10 soorten Pizza's in mijn assortiment. Nee, geen smaken, merken. Het aantal smaken is redelijk beperkt: tonijn, kaas, paddenstoelen (het woord Fungi staat daarop, dat betekent schimmel natuurlijk, van Fungus, en paddenstoelen zijn een schimmelsoort), Margarita, worst met knoflook (Salami, dus) en dan houdt het wel ongeveer op.
Ik ben geen pizza liefhebber. Ik eet ze wel eens, maar dan nooit uit de DV. Ik eet dan een Pizza Diabolo, met peper, ansjovis en tomaat en zo. Dat krijg ik dan wel weg.
Goed, naar de kern van wel twee hele lange, en vermoedelijk heel vervelende Blogs: het merk "Sensazione" van Wagner, is aanbieding. Drie van die verpakkingen voor drie euro! De normale prijs is 7,75 euro, of zulks. Nou, knappe aanbieding, toch? Maar! 'Men', ik kom nu terug op die men, ongeduldige lezer van het vorige Blog, 'men' op het hoofdkantoor heeft een foutje gemaakt. Ze hebben wel aangekondigd in de 'landelijke' pers dat de Sensazione in de aanbieding was, maar dat bleek dus niet zo. Nu ja wel even, maar nu (tijdelijk) even niet en dat werd dan de 'Pizza Casa di Mamma'. Met dezelfde prijs, drie voor drie euro en ja, dat is natuurlijk geen geld. Dus kreeg ik van elke smaak, zes stuks ondertussen, vijftien verpakkingen binnen. Die vulde ik in de actiebakken, op een haast artistieke manier, man, dat moet je eens komen zien, zo fraai. Maar: de reclameborden, je kent ze wel, van die grote vaak spuuglelijke posters die boven de aanbiedingen hangen, brulden dat de Sensazione (S) nog in de aanbieding was.
Nu heeft dat merk maar drie smaken: Salami, Mozarella en Tonijn. Die laatste twee smaken zijn Halal gecertificeerd, hoorde ik, betrouwbaar voor moslims dus. Je gaat nu al heel langzaam het lijk al uiot het Kanaal zien komen en zien drijven en je gaat de beren al op het pad zien, vanaf de hoek van de rots, waar ze hun grot hebben: Casa di Mamma heeft: geen tonijn en geen Mozarella! (Nu ja, er kwam vandaag een nieuwe smaak binnen: Mozza met Pesto, maar dat was rijkelijk laat.) Heel veel van de mensen die Halal kopen waren natuurlijk enorm getriggerd op de 'Halal' pizza's, maar ja, die had ik al niet meer en die andere smaken, ja daar moesten ze dus niets van weten.
Maar: en dat was het probleem, nu moest ik dat dus aan die mensen duidelijk/kennelijk/verklaarbaar maken. Ik wind er geen doekjes om. Er zijn een heleboel mensen in Nederland die geen of heel weinig Nederlands spreken. Nee, ik ga geen politiek bedrijven, dat heb ik eerder meegedeeld, maar het is wel waar. Ik vind dat niet goed. Ik vind dat je, in het land waar je woont, de taal van dat land moet spreken. Niet helemaal "vloeibaar", misschien, talen zijn moeilijk zat, maar in ieder geval goed genoeg om je wel "leeg te kunnen drukken", in die taal en om de mensen te kunnen verstaan die jouw moeder taal, natuurlijk, niet spreken. Ik legde uit, in een vorig Blog, dat ik een mevrouw heb kunnen uitleggen wat: "Tweede, halve prijs" betekende en dat ze dat, na tien jaar, eindelijk door had.
(Toen ik nog een vorig leven had en in heel veel verre buitenlanden kwam, moesten mijn maten/collegae en ik ons ook maar zien te behelpen in de taal van die landen. Fransen spreken nog steeds Frans, Duitsers alleen Duits, Engelsen doen het op zijn Engels en Belgen spreken Belgisch. Wij, marineverschijningen, probeerden de taal van dat land aan te nemen, zoveel als we konden. Dat is normaal, vonden wij altijd, een soort respect naar het gastland waar je was, toch?)
Ik moest dus nu aan een heleboel niet/slecht/nauwelijks Nederlands sprekende mensen proberen uit te leggen dat de ene actie niet meer de andere was. Dat gaf problemen. Dat gaf een heleboel problemen, met de taal. Hoe leg ik uit in diverse, niet Europese talen, dat: 'Ja, dat was de actie, maar dat is die geworden, het is wel dezelfde prijs, drie stuks voor drie euro, maar, nee, er is geen tonijn en ja, nu heb ik wel Mozarella!'
Dat viel niet mee. Nu willen mensen altijd op safe spelen, in elk geval zoveel mogelijk zekerheid hebben. Na die vraag aan mij en na mijn antwoord, vertrouwden/begrepen ze het antwoord vaak toch niet, dus schoten ze collegae aan. Soms ook de FM's, maar vaker aan collegae die, ja hoe zeg ik dat nu netjes, nou ja, die ook geen Jansen of De Vries heetten, of Lucas. (Nee, nee, nee, ik doe niet aan politiek, nee absoluut niet, dat zei ik toch. We hebben wel heleboel medewerkers wiens ouders of grootouders uit meer exotische plekken stammen, laat ik het zo zeggen, maar die medewerkers spreken onze taal wel.)
Er was een mijnheer die steeds maar aan me bleef vragen of de 'S' pizza's in de aanbieding waren en waar die tonijn dingen nu waren en tot drie keer toe heb ik het verhaal uitgelegd. Ik stond, het was fors na twaalf uur, me om te kleden in fietstenue toen een collega kwam vragen hoe dat nu zat met die pizza aanbieding. Ik liep met hem mee en, ja hoor, het was weer die mijnheer. Ik heb het, samen met die collega, die het verhaal vertaalde in het Turks, nog een keer uitgelegd, maar boos ging hij heen.
Dat was gisteren. Vandaag om 1100 hoorde ik dat de Casa niet meer in de aanbieding was. Het was de 'S' geworden. Maar die had ik niet! Die waren niet besteld. Nu zie ik het lijk al drijven! Maandag een vriescel vol Pizza's die niemand meer wil hebben. Hen medelijden, weep for me, friends!
En, lezers, geef alsjeblieft kritiek! Zeik en sabel me af, ik kan er tegen, hoor! Sterker, ik leer ervan. Nou ja, dat moet ik in ieder geval.
donderdag 4 april 2013
Pizza problemen (toch nog deel 1)
Kennen jullie 'men?' Je weet wel, 'men'. Die van: 'men' heeft gezegd, 'men' denkt, 'men' vindt en 'men' heeft besloten. Ach kom, jullie kennen 'men' vast wel. toch? Je leest over die 'men' in de kranten, je hoort over die persoon op het journaal, of op het radionieuws. Men, toch? Men is misschien wel een afkorting voor mens, denk ik, of voor mensen, in ieder geval, het is een hele belangrijke figuur, want, zoals geschreven, je hoort de naam heel vaak, meerdere malen per dag. In het woordenboek staat dat met 'men': "de mensen, iemand" bedoelt wordt. (als vnmw) (voornaamwoord, hoef je niet meer op te zoeken) Nou ja, daar wordt je wijzer van. (Ja, ik heb ook een boek thuis hoor, dus het staat er echt.)
Nu zijn er meer van dit soort figuren en plaatsen in ons land, hoor.
Vroeger dacht ik dat "elders" een hele grote plaats was, een enorme grote stad, waar 'men' de ligging niet precies van wist, want 'men' vertrok altijd naar 'elders'. Ook dacht ik als kind, dat 'Co' een hele rijke man was. Hij nam deel in bijna alle firma's die bestonden. Jansen en Co, Pietersen en Co en
Kaat en Co en zo."
Nee, dit is geen originele gedachte van mij, moet ik eerlijk bekennen, hoewel ik zou willen dat het zo was. Het zijn de woorden van een vroegere 'meester' van de lagere school van me, meester Gerrit Jansen. Hij werd, het was een vogel liefhebber, ook wel Gerrit Vogeltje genoemd. Toen, ik was, wat, negen, acht, zoiets, vond ik die opmerking grappig. En nog steeds. (Het is al meer dan een halve eeuw geleden, reken ik terug! Een halve eeuw! F... van ferfelend, ja, denk ik nu: ik word ouder papa, geef het maar toe. Zong ooit iemand.
Maar goed, niet filosoferen en zo, maar even nuchter (hik) en ter zake. Ik was hedenochtend weer eens, voor de tweede maal op rij, voor FM2 binnen. Geen bruggen open, inderdaad. We deden even een bakkie en hij vroeg, (dat is het leuke aan die twee FM's, ze vragen en overleggen en geven geen brute opdrachten zoals ik mijn tijd wel eens moest doen aan het gaje, nee, dat was niet zo, ik had alleen maar leuke mensen onder me. Op een figuur na,m dat was een men, die ik.. zeik nou niet man, schrijf je Blog) of ik een actiebak wilde uitruimen want we hadden een quote wonderactie unquote FM2, van een bepaalde pizza soort.
Ik ga even de dieperik in. De meeste lezers van dit Blog zijn (ex)collegae, die ongeveer wel weten wat er zo leeft in Supermarkten land. Voor mijn trouwe lezers, die dat geluk niet hebben gehad, (cynisch, waarde lezer, cynisch) zoals Huub en Bertus, en die, al dan niet uit vrije wil en al dan niet met moeders, de supermarkten hunner keuze betreden, even een uitleg over dat wat er op merken gebied gebeurd.
In onze jeugd, H en B, (ik ga dat niet omdraaien hoor die initialen, het geeft dan een soort erotische gedoe, BH en zo), weten dat ook en jullie, de lieve lezer, goh, ik krijg ooit nog eens een 'berry' voor het meeste geslijm in een Blog, maar, vroeger was het leven gemakkelijk. Je ging naar de winkel en je had de keuze uit: melk, yoghurt, vla, karnemelk en chocolademelk. Er was DE koffie en Kanis en Gunnink en dan hield het wel een beetje op, ongeveer. Ja, je had Smiths chips en misschien nog een huismerk maar verder?)
In elk geval! Momenteel is het oorlog in 'consumenten' aandacht. Niet alleen in supers, natuurlijk. Ook benzinestations doen aan punten uitdelerij, in tuincentra kun je voor allerlei zaken sparen, die niks met tuinen te maken hebben en bij vliegtuig maatschappijen kun je sparen voor gratis reizen per trein of fiets, nu ja, noem maar op.
Maar om even terug te komen op de huismerken en zo. Op mijn afdeling heb ik natuurlijk de DV pizza's onder beheer. Pizza, ik schreef het eerder, is een, in mijn ogen, vierde bouwsteen voor het menselijk lichaam. Je hebt vetten, 8 cal/gr, je hebt eiwitten, 4 cal/gr en je hebt koolhydraten, eveneens 4 cal/gr. (Voor Joules moet je die getallen met ongeveer 400 vermenigvuldigen, klopt dat, kritische lezer?) Maar de vierde bouwsteen van ons lijf is: de Pizza, variërend van het soort dat je aanschaft/eet, ongeveer 200 cal/gr. Dat is natuurlijk bull, maar aan het aantal pizza's dat wij verkopen lijkt het af en toe belangrijker dan ademhalen of douchen en zo.
"Da's dan wel een vette hap", hoor ik je denken, "Shit, ik heb net een halve Margarita/Tonno/Salami/Speciale ..... weggewerkt, nee, dat wist ik niet."
Toch is het zo. Het zijn caloriebommetjes hoor, die makkelijke dingen, maar dat geldt natuurlijk voor al het gemak voedsel. Oh nee, nee, helemaal niet, van mij mag je, graag zelfs, vooral als je die bij ons koopt, maar ik geef het alleen even aan. Nee, joh, ik ben niet heiliger dan de Paus, echt niet. Ik heb gewoon de mazzel dat ik niet van die 'Italiaanse' dingen houd. (Stom, als fietser hou ik helemaal niet van spaghetti en macaroni en zo, ik eet het wel en kook het wel, maar, echt lekker, nou nee.
Maar, hoe kom ik nu weer op dit verhaal? Ik wou dat ik een goed volger was van de RK kerk, dan mocht ik niet zo afdrijven. Oh ja, over Pizza's zou ik het hebben.
Wist je trouwens dat de Pizza, spreek uit pietsa, helemaal geen Italiaanse uitvinding is? De Vikingen aten die zooi al vanaf het jaar 900, na C, ja, een deegbodem met zooi erin. Simpel en snel. En de eigenlijke Italiaanse P. is pas vanaf de 19e eeuw bekend, schijnt. Ja, ja, zo leer je nog wat, als je een Blog leest, toch?
Maar ik zou het hebben over de Pizza 'problemen' in onze winkel. Nou daar heb ik nu ff geen tijd voor, want m'n "ping" zegt 'ping'. Nee, geen P. hoor, even een kopje warme Chocomel. Voor het slapen gaan.
--morgen meer--
Nu zijn er meer van dit soort figuren en plaatsen in ons land, hoor.
Vroeger dacht ik dat "elders" een hele grote plaats was, een enorme grote stad, waar 'men' de ligging niet precies van wist, want 'men' vertrok altijd naar 'elders'. Ook dacht ik als kind, dat 'Co' een hele rijke man was. Hij nam deel in bijna alle firma's die bestonden. Jansen en Co, Pietersen en Co en
Kaat en Co en zo."
Nee, dit is geen originele gedachte van mij, moet ik eerlijk bekennen, hoewel ik zou willen dat het zo was. Het zijn de woorden van een vroegere 'meester' van de lagere school van me, meester Gerrit Jansen. Hij werd, het was een vogel liefhebber, ook wel Gerrit Vogeltje genoemd. Toen, ik was, wat, negen, acht, zoiets, vond ik die opmerking grappig. En nog steeds. (Het is al meer dan een halve eeuw geleden, reken ik terug! Een halve eeuw! F... van ferfelend, ja, denk ik nu: ik word ouder papa, geef het maar toe. Zong ooit iemand.
Maar goed, niet filosoferen en zo, maar even nuchter (hik) en ter zake. Ik was hedenochtend weer eens, voor de tweede maal op rij, voor FM2 binnen. Geen bruggen open, inderdaad. We deden even een bakkie en hij vroeg, (dat is het leuke aan die twee FM's, ze vragen en overleggen en geven geen brute opdrachten zoals ik mijn tijd wel eens moest doen aan het gaje, nee, dat was niet zo, ik had alleen maar leuke mensen onder me. Op een figuur na,m dat was een men, die ik.. zeik nou niet man, schrijf je Blog) of ik een actiebak wilde uitruimen want we hadden een quote wonderactie unquote FM2, van een bepaalde pizza soort.
Ik ga even de dieperik in. De meeste lezers van dit Blog zijn (ex)collegae, die ongeveer wel weten wat er zo leeft in Supermarkten land. Voor mijn trouwe lezers, die dat geluk niet hebben gehad, (cynisch, waarde lezer, cynisch) zoals Huub en Bertus, en die, al dan niet uit vrije wil en al dan niet met moeders, de supermarkten hunner keuze betreden, even een uitleg over dat wat er op merken gebied gebeurd.
In onze jeugd, H en B, (ik ga dat niet omdraaien hoor die initialen, het geeft dan een soort erotische gedoe, BH en zo), weten dat ook en jullie, de lieve lezer, goh, ik krijg ooit nog eens een 'berry' voor het meeste geslijm in een Blog, maar, vroeger was het leven gemakkelijk. Je ging naar de winkel en je had de keuze uit: melk, yoghurt, vla, karnemelk en chocolademelk. Er was DE koffie en Kanis en Gunnink en dan hield het wel een beetje op, ongeveer. Ja, je had Smiths chips en misschien nog een huismerk maar verder?)
In elk geval! Momenteel is het oorlog in 'consumenten' aandacht. Niet alleen in supers, natuurlijk. Ook benzinestations doen aan punten uitdelerij, in tuincentra kun je voor allerlei zaken sparen, die niks met tuinen te maken hebben en bij vliegtuig maatschappijen kun je sparen voor gratis reizen per trein of fiets, nu ja, noem maar op.
Maar om even terug te komen op de huismerken en zo. Op mijn afdeling heb ik natuurlijk de DV pizza's onder beheer. Pizza, ik schreef het eerder, is een, in mijn ogen, vierde bouwsteen voor het menselijk lichaam. Je hebt vetten, 8 cal/gr, je hebt eiwitten, 4 cal/gr en je hebt koolhydraten, eveneens 4 cal/gr. (Voor Joules moet je die getallen met ongeveer 400 vermenigvuldigen, klopt dat, kritische lezer?) Maar de vierde bouwsteen van ons lijf is: de Pizza, variërend van het soort dat je aanschaft/eet, ongeveer 200 cal/gr. Dat is natuurlijk bull, maar aan het aantal pizza's dat wij verkopen lijkt het af en toe belangrijker dan ademhalen of douchen en zo.
"Da's dan wel een vette hap", hoor ik je denken, "Shit, ik heb net een halve Margarita/Tonno/Salami/Speciale ..... weggewerkt, nee, dat wist ik niet."
Toch is het zo. Het zijn caloriebommetjes hoor, die makkelijke dingen, maar dat geldt natuurlijk voor al het gemak voedsel. Oh nee, nee, helemaal niet, van mij mag je, graag zelfs, vooral als je die bij ons koopt, maar ik geef het alleen even aan. Nee, joh, ik ben niet heiliger dan de Paus, echt niet. Ik heb gewoon de mazzel dat ik niet van die 'Italiaanse' dingen houd. (Stom, als fietser hou ik helemaal niet van spaghetti en macaroni en zo, ik eet het wel en kook het wel, maar, echt lekker, nou nee.
Maar, hoe kom ik nu weer op dit verhaal? Ik wou dat ik een goed volger was van de RK kerk, dan mocht ik niet zo afdrijven. Oh ja, over Pizza's zou ik het hebben.
Wist je trouwens dat de Pizza, spreek uit pietsa, helemaal geen Italiaanse uitvinding is? De Vikingen aten die zooi al vanaf het jaar 900, na C, ja, een deegbodem met zooi erin. Simpel en snel. En de eigenlijke Italiaanse P. is pas vanaf de 19e eeuw bekend, schijnt. Ja, ja, zo leer je nog wat, als je een Blog leest, toch?
Maar ik zou het hebben over de Pizza 'problemen' in onze winkel. Nou daar heb ik nu ff geen tijd voor, want m'n "ping" zegt 'ping'. Nee, geen P. hoor, even een kopje warme Chocomel. Voor het slapen gaan.
--morgen meer--
dinsdag 2 april 2013
Man, wat een gekkenhuis!
Dit is de eerste dag van de eerste week na de opening van de winkel en de dag na Pasen. Die combinatie van 'nieuwe' winkel en 'feestdagen' zorgden ervoor dat we een hele goeie omzet draaiden. De directie van de 'KETEN' zal het waarschijnlijk niet op prijs stellen dat ik het bedrag zal neerschrijven, dus laat ik maar zeggen dat we de afgelopen week boven de 'Balkenende norm' hebben omgezet. Sterker: ver boven de Balkenende norm. Dat we een goede omzet zouden 'draaien', was een beetje verwacht, maar dit bedrag kwam zelfs voor de beide FM's als een verassing. Ik kwam om zes uur binnen, vlak voor, nu eens, FM2, die man is altijd loepzuiver op tijd, maar, plaag ik hem, ik moet bruggen over die open kunnen en die, FM2, was aardig opgetogen daarover. Niet over de bruggen, maar over de omzet, bedoel ik, natuurlijk. Ik had wat andere dingen aan mijn hoofd, mijn kop stond niet helemaal goed. (Dat zou de rest van de dag zo blijven overigens: ik stond niet helemaal "aan" vandaag.Maar toen FM2 voor de derde keer het getal herhaalde van de omzet, schrok ik wel even! Mens! Zoveel?
Ik wandelde de winkel binnen met een naar voorgevoel en dat bleek helemaal juist. Niet dat wandelen, maar dat nare voorgevoel. F..., van ferfelend, inderdaad. Ik kwam zag en verloor, om Julius Caesar verkeerd te 'quoten'. Mijn afdeling was een, voorzichtig, voorzichtig, kijk uit wat je zegt, zeik geen collegae af, maar mijn afdeling was een zooitje! Samme, wat een bende. Normaal gesproken horen de collegae van de 'zondag', zoals ik het voor het gemak maar even noem, de 'actiebak' leeg te halen en de nieuwe acties te vullen. Dat laatste was niet gebeurd, omdat er geen DV vracht was geleverd, de vorige dag, maar het eerste was ook niet gebeurd.
Ja, ik was pissig, natuurlijk. Maar ik had er wel begrip voor, want er moeten wel v's zijn om dat werk te klaren. En, geloof me, als je geen mensen hebt om v werk te doen, dan houdt het gewoon helemaal op. Dus liep ik al een dik uur achter voor ik dat werk had gedaan. Ik had de vage, maar helaas ijdele, hoop dat ze dan in ieder geval de restanten, (dit is tentamen vraag drie: wat zijn restanten en hoe herken je die? Vraag vier is een makkie, trouwens: teken en leg een kernreactor uit, of schrijf je voornaam in blokletters.) Gassie, wat flauw.
Dus haalde ik zes restant karren uit de DV cel en begon braaf en trouw met een chagrijnige (ja zo spel je dat echt) kop die restanten te vullen. En dat duurde en dat duurde en dat, ja, dat duurde. Ik werkte een kar weg en nog een en nog een en het hield maar niet op. Toen was het bij tienen en ik voelde mijn Nicotine Tolerantie Relais op nul staan dus 'spoedde ik me derwaarts'. Derwaarts zijnde het 'rookhok', om even te 'blowen'. Nee, nee, gewone Javaanse Jongens, hoor, geen geestverruimend kruid toegevoegd, begrijp me goed!
Ik wierp een blik op de PC en zag tot mijn afgrijzen dat ik zes!, ik herhaal zes, ik schrijf zes en zeg 6, containers DV vracht binnen zou krijgen. AAARGH! Holy koffie, waar heb ik dat aan te danken, man? Wat heb ik verkeerd gedaan deze Pasen? Nee, ik heb niet naar het Urbi et Orbi gekeken. Ik heb niet de "Papa" horen danken voor die 'bloemen uit Holland' op zijn Italiaans, dan, nee ik heb mijn, niet religieuze ding gedaan, fietsen op zondag en zo. Maar dat doe ik zo vaak, dus waarom wordt ik nu dan zo gestraft? Het antwoord lag in de vraag zelf. We hadden die enorme omzet gedraaid en dat was ook aan de afdeling te zien. De tweede Paasdag ploeg had de winkel dan wel mooi gespiegeld, maar achter die fraaie façade heerste de "lange leegte", oh nee, Veendam is failliet, nou ja, zijsprong, het Blog moet ook vol.
Ik begon vol tegenzin, geloof me, vol tegenzin. Schreef ik in een vorig Blog dat ik op MACH 3 aanstond, nu, vandaag stond ik helemaal uit, uit en diep uit, zo diep als de Filipijnentrog. Ik wist waar het aan lag, aan niks, nu ja, aan van alles en nog wat en aan een boel dingen, ik liep te piekeren en die dingen kwamen het afgelopen weekend allemaal samen.
Toch dacht ik af en toe aan M., maatje en vriendin, die nu op het moment afscheid aan het nemen is van har man en dacht ik: Eikel, die je bent! Wat zijn jouw problemen nu vergelen met die van dat gezin? Egoïstische dropveter, ga aan je werk, schud het af en wees blij dat het jou niet overkomt! (Sorry M.)
Al met al had ik een hoop 'stress' (eigenlijk onzin, natuurlijk, zoals ik al schreef) maar het was in ieder geval niet een geweldige dag en ik vermoed dat daar een hoop "na stress" van de afgelopen weken bijzat, met de verbouwing en zo. Ik ben geen echte 'stress kip', zoals dat heet, maar ik was de afgelopen weken behoorlijk afgepeigerd, lichamelijk dan. Het weer werkt ook niet mee en dan zijn er allemaal privé zaken, die ook niet helpen aan een 'bright smile.'
Ik sloeg, nee worstelde, me door de dag, liet een container vracht voor een collega staan, iets waar ik ook van baal, ging somber naar huis maar had de ijskoude, nog steeds heersende NO wind mee.
De afgelopen middag brachten we 'de jongste' naar huis. Ze was, heel gezellig, een weekendje over gekomen. We gingen heen en terug van Amstelveen naar Nijmegen. Een leuke autorit. En, blijkt, autorijden geeft me rust en perspectief. Net als fietsen. Zal ik dan in het vervolg maar met de auto naar het werk gaan?
Ik wandelde de winkel binnen met een naar voorgevoel en dat bleek helemaal juist. Niet dat wandelen, maar dat nare voorgevoel. F..., van ferfelend, inderdaad. Ik kwam zag en verloor, om Julius Caesar verkeerd te 'quoten'. Mijn afdeling was een, voorzichtig, voorzichtig, kijk uit wat je zegt, zeik geen collegae af, maar mijn afdeling was een zooitje! Samme, wat een bende. Normaal gesproken horen de collegae van de 'zondag', zoals ik het voor het gemak maar even noem, de 'actiebak' leeg te halen en de nieuwe acties te vullen. Dat laatste was niet gebeurd, omdat er geen DV vracht was geleverd, de vorige dag, maar het eerste was ook niet gebeurd.
Ja, ik was pissig, natuurlijk. Maar ik had er wel begrip voor, want er moeten wel v's zijn om dat werk te klaren. En, geloof me, als je geen mensen hebt om v werk te doen, dan houdt het gewoon helemaal op. Dus liep ik al een dik uur achter voor ik dat werk had gedaan. Ik had de vage, maar helaas ijdele, hoop dat ze dan in ieder geval de restanten, (dit is tentamen vraag drie: wat zijn restanten en hoe herken je die? Vraag vier is een makkie, trouwens: teken en leg een kernreactor uit, of schrijf je voornaam in blokletters.) Gassie, wat flauw.
Dus haalde ik zes restant karren uit de DV cel en begon braaf en trouw met een chagrijnige (ja zo spel je dat echt) kop die restanten te vullen. En dat duurde en dat duurde en dat, ja, dat duurde. Ik werkte een kar weg en nog een en nog een en het hield maar niet op. Toen was het bij tienen en ik voelde mijn Nicotine Tolerantie Relais op nul staan dus 'spoedde ik me derwaarts'. Derwaarts zijnde het 'rookhok', om even te 'blowen'. Nee, nee, gewone Javaanse Jongens, hoor, geen geestverruimend kruid toegevoegd, begrijp me goed!
Ik wierp een blik op de PC en zag tot mijn afgrijzen dat ik zes!, ik herhaal zes, ik schrijf zes en zeg 6, containers DV vracht binnen zou krijgen. AAARGH! Holy koffie, waar heb ik dat aan te danken, man? Wat heb ik verkeerd gedaan deze Pasen? Nee, ik heb niet naar het Urbi et Orbi gekeken. Ik heb niet de "Papa" horen danken voor die 'bloemen uit Holland' op zijn Italiaans, dan, nee ik heb mijn, niet religieuze ding gedaan, fietsen op zondag en zo. Maar dat doe ik zo vaak, dus waarom wordt ik nu dan zo gestraft? Het antwoord lag in de vraag zelf. We hadden die enorme omzet gedraaid en dat was ook aan de afdeling te zien. De tweede Paasdag ploeg had de winkel dan wel mooi gespiegeld, maar achter die fraaie façade heerste de "lange leegte", oh nee, Veendam is failliet, nou ja, zijsprong, het Blog moet ook vol.
Ik begon vol tegenzin, geloof me, vol tegenzin. Schreef ik in een vorig Blog dat ik op MACH 3 aanstond, nu, vandaag stond ik helemaal uit, uit en diep uit, zo diep als de Filipijnentrog. Ik wist waar het aan lag, aan niks, nu ja, aan van alles en nog wat en aan een boel dingen, ik liep te piekeren en die dingen kwamen het afgelopen weekend allemaal samen.
Toch dacht ik af en toe aan M., maatje en vriendin, die nu op het moment afscheid aan het nemen is van har man en dacht ik: Eikel, die je bent! Wat zijn jouw problemen nu vergelen met die van dat gezin? Egoïstische dropveter, ga aan je werk, schud het af en wees blij dat het jou niet overkomt! (Sorry M.)
Al met al had ik een hoop 'stress' (eigenlijk onzin, natuurlijk, zoals ik al schreef) maar het was in ieder geval niet een geweldige dag en ik vermoed dat daar een hoop "na stress" van de afgelopen weken bijzat, met de verbouwing en zo. Ik ben geen echte 'stress kip', zoals dat heet, maar ik was de afgelopen weken behoorlijk afgepeigerd, lichamelijk dan. Het weer werkt ook niet mee en dan zijn er allemaal privé zaken, die ook niet helpen aan een 'bright smile.'
Ik sloeg, nee worstelde, me door de dag, liet een container vracht voor een collega staan, iets waar ik ook van baal, ging somber naar huis maar had de ijskoude, nog steeds heersende NO wind mee.
De afgelopen middag brachten we 'de jongste' naar huis. Ze was, heel gezellig, een weekendje over gekomen. We gingen heen en terug van Amstelveen naar Nijmegen. Een leuke autorit. En, blijkt, autorijden geeft me rust en perspectief. Net als fietsen. Zal ik dan in het vervolg maar met de auto naar het werk gaan?
Abonneren op:
Posts (Atom)