Een logé

Sinds een dikke week hebben de geliefde en ik een logé. Een lieve logé, die bijna niets zegt. Een dertienjarige "hij" logé die inderdaad heel stil is en die je bijna niet ziet. Hij zit veel in zijn logeerkamer en we hebben er nauwelijks last van. Hij doet overigens ook niet veel op zijn logeerkamer, hoor, gewoon wat liggen, uit het raam staren en ja, veel slapen. 
Oh ja, hij komt geregeld in de woonkamer of de keuken, hij verkent het huis ook vaak en zo, maar soms zit hij uren, mijmerend, voor zich uit te staren in de brede vensterbank van onze woonkamer. Hij heeft het, geloven we, wel helemaal naar zijn zin bij ons. De geliefde van me probeert hem wel eens tot activiteit te bewegen, door wat met speeltjes te doen. Maar, hij speelt nauwelijks overigens, nu ja, soms even heel aarzelend met een balletje of een dingetje, maar niet fanatiek, niet dat we dat merken in ieder geval. Geluid maken doet ons logeetje ook nauwelijks. We horen hem amper. Maar: hij is gelukkig wel helemaal zindelijk en vraagt ook nauwelijks om aandacht. We kunnen gewoon de deur uitgaan en hem (zo goed als alleen) thuis laten, no problems. Als we dan terugkeren is het huis nog net zo als toen we weg gingen. Hij maakt er geen puinhoop van, heeft niets van plaats veranderd. Kortom een voorbeeldige logé. 
We hebben hem dan ook echt in ons hart gesloten en hebben er al een beetje spijt van dat hij, na oud en nieuw weer weggaat. Hij is ondertussen wel dertien en een half jaar oud, overigens. Hij heeft een IQ dat ook past bij zijn leeftijd, hoor, dus hij is absoluut niet achterlijk.

Nieuwsgierig, dat is 'ie wel. Hij trekt kastdeuren open, die niet eens zo makkelijk opengaan, om de zaken die daar, verhoopt, in liggen, te inspecteren en om te kijken of het van zijn gading is. Maar, hij is ook niet gepikeerd of bozig als wij zeggen dat dat niet mag en zo. Ja, het is natuurlijk moeilijk om hem de hele dag in de gaten te houden, maar eigenlijk is de logé heel lief en heeft begrip voor zijn geboden en verboden.

Nee, het is geen familielid, nu ja, heel in de verte, dan, moet ik zeggen. Hij is al eerder eens te logeren geweest, ergens in het voorjaar en dat ging toen ook al zo goed. Dus ja, hij mocht weer komen. Nu is het voor een wat langere periode, zoals al gezegd, maar het is niet zo van dat spreekwoord dat: "verse vis en gasten het eerste gaan ruiken", zoiets dan. 

We hebben het goed, met hem in huis. Geen klachten. Nou ja.., hij eet wel veel. Altijd is zijn maaltijd heel snel op. Schrokken brok, heet dat zo niet? Man, man man, je weet niet, je wilt niet weten, hoe snel hij zijn eten op heeft. En: nooit eens zeggen: 'Lekker, bedankt.' 

Maar ja, wat kun je van een kat verwachten? Geen gezellige gesprekken, geen dank je voor mijn eten en zo. Onze logé is natuurlijk, gis als jullie zijn, wisten jullie dat dus al, een kat. 
(Nee, nee, nee, ik geloof echt niet dat er een paar onder jullie waren die dachten dat we een mens(je) met Down syndroom of een "geestelijk uitgedaagd" kind onder onze hoede hadden. Ik gebruik "geestelijk uitgedaagd". Ik ben in de USA geweest, vaak, waar je enorme processen aan je togus kon krijgen als je een blinde een blinde noemde in plaats ven een "Visual Challenged" of dat je een "donker" iemand geen "Afro-American" noemde en ja, "Der Feind hort mit")
 
De kat heet "Toemba", da's het enige aparte aan hem en de rest is zoals ik vertelde. Katten zijn katten. Je houdt er van of je haat ze, er is geen tussenweg. Hij, Toemba dus, heeft een dubieuze afstamming, deels ras, deels: 'snelle kattenwip' in een achterafstraatje of - steegje. Ze heeft iets ven een Pers, geloven we. Ze is de huiskat van onze oudste dochter en haar vriend, die nu een week of twee naar diverse adressen in diverse buitenlanden zijn. Zaken en vakantie, zeg maar. Onze eigenste en jongste kat, Skippy, (de oudste is al meer dan een jaar geleden heengegaan, maar we missen haar nog steeds) kan 'aardig' met de gast door de bocht. Zoals katten dat kunnen. Afstand houden, loeren, vals kijken en elkaars voer op vreten. Dat doet Toemba overigens met verve. Zonder dat je er erg in hebt, schrokt ze ook het voer van Skip weg. Die kijkt dan treurig, maar vreet vervolgens het bakje van de ander leeg.
Maar: het is wel leuk, hoor. T. is een lief beest, die geen enkel kwaad in de zin heeft. Ja, wij zijn wel kattenmensen, eerlijk gezegd, maar dat hadden jullie vaker gehoord. 
Oh ja, dat moet ik nog vermelden, voor hen die geen katten hebben. Jij bent niet de baas van de kat, maar zijn personeel! Ja, dat vindt je leuk of niet! Wij vinden het wel grappig. (Soms ook weer helegaar niet.)

De nieuwe Culi's, deel twee.

Ik ben geen Culi, hoor, helemaal niet. Ik kook wel graag, ik vind dat wel leuk om te doen, maar vaak kook ik wel van de "boeren- of burgerlijke" keuken. Gewoon, dingen die we allen lekker vinden. Stampotten/soepen/salades, vleesgerechten als hachee en goulash, Limburgs Soervlees, dat soort zaken. Maar ik ga (niet al te uitgebreide) rijsttafels of goede Italiaanse/Mexicaanse gerechten, wel moeilijker dan spaghetti/of Chili, ook niet uit de weg. Op zijn tijd kan ik ook wel heel verfijnde gerechten ter tafel brengen, hoor.
Maar goed, meerdere van de "leesvrienden", in elk geval F. en H., vroegen me, ietwat verwijtend, maar dat mag, het zijn namelijk mijn vrienden, waar dit stuk/Blog nu eigenlijk heenging. Nu ja, het gaat een beetje over de redelijk fanatieke manier waarop er tegenwoordig -restaurant en voedsel beschrijvingen- worden gepubliceerd in de diverse schrijvende pers/bladen. Rond de kerst is eten heel actueel (normaal) en worden er al helemaal moeilijke en dure recepten gepresenteerd (vooral op Tv) waar, vooral mannen, zich uren, zeg maar dagen, voor in het zweet werken, met vaak achterlating van een keuken die het woord 'puinhoop' niet kan verdragen. Lees dus: ruïne. Dus lees je in 'bladen' van AH en Keten en Deen en LIDL en nu ja, noem ze maar op, hoe en wat je moet koken. Dat zijn vaak al echt moeilijke gerechten voor een beginnende keukenprins. Dat werkt allemaal soms goed, soms dan. Begrijpelijk receptuur, hoor, alles bij Appie of de andere winkels te krijgen.
Maar als je bladen als VN, Elsevier en zo leest, dan kom je in de Culi cultuur terecht. Da's een  hele andere keuken cultuur die wij, goedbedoelende 'kook mannen' aankunnen. 

Een andere leesvriend, B., in dit geval, vroeg wat er mis was met biologisch telen. Hij heeft een hele grote en fraaie volkstuin waar hij heerlijke tomaten/paprika's/komkommers teelt en dat soort groentes. Helemaal onbespoten en zo. Ik weet het uit ervaring, ik heb mogen plukken in die fraaie tuin. Nee, niks. Nee, niks mis mee. Heerlijk. Ik zei al tegen hem: dit zijn tomaten zoals ze horen te smaken, zoals ze vroeger ook smaakten. Tomaat. Of paprika. Met smaak en het zijn geen naargeestige "Wasserbomben." 
Maar, daar ging het me niet om, in tegendeel zelfs. De Culi gaat niet naar een man met een volkstuin in het plaatsje A., of naar de Dapper- Kinker- of Albert Cuyp markt, of die vrijdag markt in A'veen, waar echte verse groente en fruit en zo worden verkocht. Nee, de echte culi gaat naar Frankrijk of Wallonië of zo om daar, voor heel veel poen, zich in zijn zak te laten defeceren, door een boer die waarschijnlijk net zo kwistig de anti insecten flitsspuit hanteert als een niet Bio boer. 'Want', zegt de Culi, 'ik heb nu een boertje ontdekt, die heeft helemaal eigen geteelde ...., en dan volgt een opsomming van zogenaamde verloren groentes.
Ik vroeg een en ander eens na, bij mij, in Amstelveen, op de markt. "Quelle merde", zei mijn net ontdekte groente boertje, maar nee, da's flauw, natuurlijk. "Veel groenten zijn vergeten omdat ze: niet te vreten waren, veel te duur waren, niet voldeden aan de eisen van de klant of te bewerkelijk waren". De man maakte een lange opsomming van bijvoorbeeld schorseneren en zo. Maar, ik laat het hier even bij, ik wil tot mijn betoog komen.

De nieuwe culi heeft de kaas ontdekt. Zoals ik al schreef, niet de kazen die van onze bodem komen, uit Gouda, Edam of Leiden of zo, nee, de exclusieve kazen. Nee, nee, geen "Paturein, da's pas fijn", of "Du pain, du vin, du Boursin", of, deze wilde ik echt erin: "Nu heb je kaas en kaas helaas, maar Uniekaas, da's pas kaas, dat mag kaas heten. Daar zit Kees altijd zo lekker van te eten!", dixit Martine Bijl. De presentatrice en (ooit) zangeres die nu, na een hele hevige CVA probeert terug te komen in de wereld, waarbij ik en mijn lief haar veel sterkte toewensen met haar revalidatie. 
Nee, de nieuwe culi doet aan kaas, heb ik gelezen en gehoord, dat ook weer op mijn markt. Ik kom daar veel, tegenwoordig. (Voor mijn 'ziekteverlof' werkte ik op vrijdag en was de markt al een beetje verlopen als ik thuis kwam, maar nu kom ik er dus vaak, natuurlijk en geniet ik weer van de smaken, kleuren en geuren en de uitstraling van een markt.)
De meest geliefde kazen, zegt mijn 'spokesman', zijn, bij de Yups, inderdaad, de dure. Die kazen die meer dan drie euro doen, in elk geval. Per ons, dan, hoor. "Onze" Nederlandse kazen doen ongeveer vier of vijf euro. Per pond. De culi kazen beginnen pas bij drie euro's. Per ons. Da's dus al gauw vijftien euro's per pond.En, dan moet je dat snel opeten, want de schimmel staat er al op en ja, da's ook net zo een flauw mopje. 
De top van de 'nieuwe kazen' wordt overigens gevormd door de "Blu '61", die, ik geef geen hele beschrijving hier, maar die schijnt: te rijpen in rode wijn en Cranberries. (Die 'kaas' kost dan wel dik zes euro per ons, dik dertig euro per pond.) Daar moet je ook nog eens eens een glas bier of een fles wijn van negen euro bij opentrekken, geloof ik. Maar dan hejje wel wat, hopelijk?

Ik was vandaag even bij de slager, de bakker en de delicatessen man. Ik kocht een broodje "tartaar" met toeters en bellen, nu ja twee, voor ons beidjes. Ik had er een hele maaltijd aan,  net aan twee en een halve euro. Per Pax. Ik loop nu nog, voorzichtige, BURPS te laten. 

Maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dit: laat je niet opnaaien door allerlei Foodie en Culi figuren. Kook en eet wat je/jullie lekker vindt/vinden. 
 

De nieuwe culi's.

Er is iets nieuws gaande in Foodie land en bij de nieuwe Culi's. Ik leg voor het goede begrip uit: Foodie land is het gebied waarin de mensen met de, zoals zij vinden en denken, 'echte' smaak voor puur en eerlijk eten zich begeven. Goed, dat zegt nog allemaal niet zoveel, maar denk hierbij aan de 'gelukkigen' onder ons, met een enorm budget, die het zich kunnen veroorloven om dagelijks naar (Biologische) groenten en vleesmarkten af te kunnen reizen, om daar, voor veel geld, allerlei (in mijn ogen) veel te dure en haast te exclusieve voedingsmiddelen te kopen. Ik noem wat voorbeelden: "onbesneden kapucijners, varkens in hun eigen uitwerpselen gevoed, onbetreden prei, geplukt met de linker voet van de tuinder, ergens op een plekje in het Waasland. Karbonkels, die een eerste vorst hebben gehad. Slabonen van de eerste leg, met net dat vleugje klei van de Groningse polder. Wild, dat zachtjes en voorzichtig is aangereden door een betrouwbare tractor die met afgewerkte slaolie gestookt is i.p.v dieselolie. Vis, voornamelijk makreel, die met de niet gereinigde linkerhand van de visser zelf uit de "Arachaische" zee geschept is en met uniek en natuurlijk zout en en geïmporteerde zeewind is gedroogd. 
Ik overdrijf, natuurlijk, die 'onbetreden' prei, bestaat niet, ja, die verzon ik.

Culi's. Ja, dat is ook weer zo een begrip dat momenteel de wereld veroverd. Sla welke krant of welk blad dan ook maar open en je vindt een restaurant kritiek. Dat begon allemaal onder mevrouw Wina Born (1920-2001) die, na de oorlog begon met allerlei rubrieken in allerlei kranten en bladen, Parool, Telegraaf, Margriet en het ooit bestaande en mooie blad, Avenue, waarin ze restaurants beschreef, waarin ze schreef over wijnen en receptuur en zo. Een formidabele vrouw. Maar: ze was geen culi. De doorsnee culi is namelijk een snob. (Culi staat voor culinair liefhebber, zoiets dan.) Mevrouw Born was eerlijk en oprecht. Ze at in chique restaurants, maar ook in weg restaurants, zelfs in cafetaria's en gaf haar beschaafde Nederlandse mening daar over.) Dat deed ze omdat ze geïnteresseerd was in de Nederlandse eetcultuur, als je dat zo mag zeggen.
Na haar is het restaurant beoordelen een vak an sich geworden, dat van culinair journalist. Een van de beste was Johannes van Dam. (Hij schreef voor Het Parool, overigens.) Die man was een icoon. Hij was namelijk vooral een "grumpy old man", vandaar dat ik veel van hem in mezelf herken, hoewel ik absoluut geen restaurant bezoeker ben, hoor. (Ik heb hem ooit eens ontmoet en een biertje met hem gedronken, op een terras, op het Spui, in de binnenstad. Ik wees hem op het bestaan van het zogenaamde "Marine smulverhalen boek", een werkje dat hij niet kende en ik legde uit hoe 'kokologen' bij de marine, vaak onder barre weersomstandigheden, een rijsttafel met eenentwintig bij gerechten kookten. Hij was "impressed".) 

Hoe dan ook, de oude Van Dam, (1946 - '13) liet zich niet in de luren leggen door allerlei opsmuk in allerlei flop tenten. Hij was eerlijk en deelde cijfers uit na een restaurant bezoek in stukjes die hij dan schreef in zijn krant. Eerlijk en oprecht, als je op zijn beschrijvingen af ging, dan. Een zaak die door hem was neergesabeld, bleef dan ook helemaal leeg in de tijd daarna, terwijl een goede kritiek, vanaf acht tot zelfs ooit eens een 9 1/2, de omzet liet stijgen tot in het oneindige! (Uit simpel zoekwerk op het net blijkt dat hij zelfs tweemaal een tien heeft gegeven. Van Dam kennende, geloof ik er geen ene moer van.) De nieuwe generatie recensenten, Versprille en Van Dinther zijn zakelijker en veel minder emotioneel bij eten betrokken dan Van Dam, vind ik.

Soit. Culi's zoeken dus dat soort zaken op. Niet in ons land hoor, we hebben geloof ik geen enkele vier- of vijf sterren chef, nee die culi mensen gaan naar het verre buiten. Ze gaan naar Spanje en Denemarken. In Spanje is er: "El cellar" en in Denemarken is er een tent die "MOMA" heet, maar daar moet je wel maanden van te voren afspreken, schijnt. Iets dat de chique wereld van die Culi's nogal behaagt, denk ik. Of je dan wel de eigendomspapieren van je woning wilt meenemen, is de vraag die aan je gesteld wordt, schijnt. Het bezoek aan die horeca gelegenheden is nogal aan de prijs hoor. 
(Ik hoor nu in Spanje en Denemarken een heleboel homerisch gelach van mannen met koksmutsen op, die een blik zalm leegtrekken, die amper opwarmen en er een  stuk oud en belegen en haast beschimmeld brood naast leggen, effe snel een bosuitje uitbenen, maar dat op een bord met MOMA of zo er op vleien, met een streepje saus uit een fles van Appie eronder. "500 euro mijnheer, nee, per persoon, hé, oh u bent met uw vieren? Nu moet ik wel even gaan rekenen, hoor!" Ja, ik l.. maar wat, het kan ook een sausje van de LIDL zijn, of een ander Keten, natuurlijk.)

Dat "nieuwe" eten is in de plaats gekomen van de Nouvelle Cuisine. De "nieuwe keuken", zoiets, als ik het vertaal. Die vernieuwende stroming in Culi land kwam op aan het einde van de jaren zestig. Ze maakte een radicale breuk met de "boeren" of "burger" keuken. Dat waren maaltijden waar je je tegoed kon doen aan veel, maar goed en gewoon, eten en waar na je met een verzadigd gevoel van tafel ging. Maar die nieuwe keuken deed het anders. Oh ja, ik weet dat ze allemaal hele spannende doelstellingen hadden, het zou allemaal beter en eerlijker worden en zo, maar het kwam gewoon neer op enorm grote borden met hele kleine "liflaffies" maaltijden, tegen prijzen die ongehoord waren. Maar ja, de Culi moest en zou er naar toe..
Na afloop liep het bezoek aan de Mac's of de KFC of een gewone frituur hoog op.
 
Tot zover de oude Culi. Hij/zij heeft zijn/haar tijd gehad. De nieuwe en veel jongere en veel modernere culi heeft alles wat met het bovenstaande te maken heeft, afgezworen en is een "kaas" culi geworden.
=en geen jong belegen Goudse, of Leidse kanter, echt niet! Kazen van vier en meer euro per ons!=

Simpel eten! Lekkere Kerst!

Al eerder heb ik geschreven dat wij, de lief en ik, het deze Kerst rustig aan doen. Mijn (door mij en de hele familie zeer geliefde) (schoon) ma is net gestorven en ter aarde besteld, ze zou de tweede kerstdag ook nog eens jarig zijn en ja, nee, dan is er weinig feestelijks aan. Dus besloten we, in overleg ook met de aanhang, om samen, wij beiden, de dagen door te brengen. Gewoon lekker met zijn beiden dus, geen gedoe. De kinderen hadden natuurlijk ook allemaal hun dingen en vrienden en familie aangelegenheden en we spraken met elkaar af om het het aanstaande jaar weer eens te proberen. Erg? Nee, helemaal niet. De lief en ik kwamen er in een leuk gesprek achter dat we de Fondue en de Gourmet ook niet meer zo geweldig vonden, zoals we dat deden toen we nog met het gezin en eventuele aanhang het gedoe "vierden." 
Nee, hoor, nee, dat is geen negativisme, maar eerder een afstemming tussen ons beiden dat we geen "verlaten nest syndroom" hebben of daar ook maar enigzins aan lijden. Ook is het al helemaal geen afwijzing van het gezellig samenzijn met familie en vrienden met de Kerst, of een diep verworven inzicht met allerlei Oosterse filosofieën, over dat soort dagen. Nee, gewoon, simpel, we hebben der geen zin in, dit jaar. Het komt ons niet uit, zeg maar.
En nee, het is ook geen solidaristische actie van voor of tegen alles wat niet aan Kerst doet of aan vluchtelingen problematiek grenzende beredeneringen, of met Green Peace verwante 'anti-vlees' sympathieën, nee hoor. Even, "Rust bij de stukken", dit jaar. 
We houden het lekker makkelijk. De kerstboom blijft staan waar ze staat. Nee, niet in de tuin, die hebben we niet, maar gewoon, in een doos op zolder. Kunstboom ja, inderdaad. Erg? Nee, hoor, we hebben altijd "echte" bomen gehad, maar man, man, man, wat een 'koelerezooi' gaf dat. Naalden, hars en bende en, als je het uitgebloeide ding naar beneden moest slepen lag het hele trappenhuis onder de meuk van bruine naalden. Ik donderde dat ding ook wel eens van twee hoog door het raam naar buiten, maar dat was natuurlijke een net zo groot drama, want dan was ik ook nog eens een uur aan het ruimen en zo.

Maar goed, de E, de lief, doet wat met sterren en lichtjes, kaarsjes in een gestileerde "boom" en zo en dus geeft er zo nog wel een beetje een "kerstdraai" aan. Maar we denken dat we met de kerstdagen gewoon met zijn tweeën zijn en dat is eigenlijk ook al ter voorbereiding, als training, zou je cynisch kunnen zeggen, op de dagen dat de kinderen vergeten zijn dat pa en ma ook nog bestaan, nu ja, dat ze, de kinderen, dan, het te druk hebben om bij ons langs te komen. Hetgeen absoluut helemaal geen verwijt is. Zo gaat zuks. We hebben allemaal wel eens onze ouders vergeten, niet? En, wie zonder zonde is, werpe de eerst steen, staat ergens geschreven. Errug? Nee, helemaal niet. De oudere mensen kunnen helemaal 'hun plan trekken', hoor. En, de ouders willen al helemaal niet in de weg staan van hun jongere generatie. Dus: het is absoluut geen verwijt, maar zelfs een aansporing om het leven door te laten gaan.

Maar: eten jullie wel iets met kerst? Ja, hoor, maar niet zo overdreven meer als ooit. Toen sloofden we ons echt uit. We lazen de Allerhande na, sloegen kookboeken op, herinnerden ons maaltijden van onze moeders. Dat waren vaak heel bewerkelijke recepten, man, oh man. Mijn moeder maakte vaak Haagse Bluf met Bessensaus, als toetje. Kennen jullie dat gerecht nog? Of ze maakte wild, ik haatte dat, of kalkoen, ik vond dat droog en taai, maar ze had ook een dessert dat Hemelse modder heette. Maar, helaas, dat recept ben ik kwijt, want het was inderdaad: hemels! Een van de zussen bakte wel een Arretjes cake, maar ook dat recept kan ik niet meer vinden. En wat eten wij morgen? Simpel. We houden het heel simpel. Een lekkere kerriesoep, met taugé en kip, een pasteitje met ragout en een frisse witlof salade, met rundvlees, met allerlei frisse dingetjes en gebakken piepertjes.

De dag daarop, kerst twee, halen we lekker een Chinees. Gewoon lekker en niet moeilijk. Nee, kerst is voor ons geen "vreetfeest" meer. Dat was het vroeger wel meer, bedenk ik me nu. We staan nu nog maar een uurtje of zo in de keuken, terwijl we op veel eerdere en veel drukkere kerstdagen al een dag of wat van te voren begonnen met allemaal bakken en braden. (Misschien gebeurt dat nog wel eens, hoor.) 
De dagen zelf? Ach, de Tv zend herhalingen van herhalingen van herhalingen van drakerige films of programma's uit. Dan ook maar geen Tv. Dus doen we de opiniebladen, de 'winterspecials' lezen. Tot een jaar geleden deden de bladen nog "kerstspecials" maar dat mag waarschijnlijk niet meer zo genoemd worden door de 'moslim politie' of door de 'ik-ben-politiek-correct' politie of zo. What ever, we worstelen ons door de puzzels door van de Elsevier en Vrij Nederland en de Haagse Post. Ook de moeilijke k.. puzzel van de Volkskrant proberen we samen op te lossen. Soms met een pittige discussie, nee man, dat heet zo en zo, nee, tr.., oeps, nee, ik bedoel, nee geliefde, dat moet zo en zo gespeld, kortom pret en jolijt en dat is NIET cynisch.
Zo gaan onze kerstdagen voorbij en we vinden het prima. Onze kids en aanhang en kleinkinderen hebben hun leven, moeten wij daar in inbreken? Het zijn volwassen mensen. Die trekken hun plan en wij het onze! Prima toch?

Opgemerkt! (Ook Sisi weer, zucht!)

Dus ja, het is weer winter, officieel dan. Geen echte winter dan, het is te warm en er is al helemaal geen mogelijkheid voor "winterpret" en volgens het KNMI ook binnenkort al helemaal niet! F... it. De Parijse klimaat akkoorden, van net terug, hadden het nog zo beloofd. Nee, natuurlijk niet, dat is onwijs, maar we zijn wel een stap verder gekomen, nu ja, ze, de onderhandelaars! 
Maar ja, hoe dan ook, ik wil wel wat schrijven over dingen die ook niet helemaal goed gingen of juist wel, maar die voor mij opmerkelijk waren de laatste dagen.

Opmerkelijk 1.
De TdF start in 2017 in Düsseldorf! Ja, in Duitsland. Het land, nu ja, de Tv zenders van dat land, die jaren lang het "fietsen om het eten", de beroeps wielrennerij, dus, had uitgesloten van hun zenders. Waarschijnlijk heeft de serieuze en hartgrondige manier waarop de UCI en al hun bijkantoren, het aanpakken van de "dopage" aan banden heeft gelegd, er wel iets mee te maken. De Duitsers zonden overigens alles uit wat met Atletiek (ook heel besmet) en zelfs alles wat met gewichtheffen te maken heeft. Over dat gewichtheffen: In Bulgarije zijn er de laatste maanden drie sporters op doping betrapt, in Roemenië ook nog eens drie en in India zelfs 21. Tja, wat dan te denken? Dus de Duitse Tv weet nu, hopelijk, dat het fietsen, door veel inspanningen, een "saubere" sport is geworden.

Opmerkelijk 2.
De FIFA heeft eindelijk twee van de grootste en meest corrupte magoggels in die organisatie, Blatter en Platini geschorst. About effing bloody time, zouden wij, Nederlanders, zeggen. De schade en schande waarmee die groot graaiers hun poen verdienden is werkelijk te zot voor woorden. Ik ken de voetbalwereld nauwelijks, maar ik denk dat, als de hele beerput opengaat, er nog wel eens wat rekeningen ter vereffenen zijn. Nu is dat hele voetjebal wereldje nog al ondoorzichtig, omdat er veel te veel belangen, lees, geld, meespelen, en ja, "waar geld de hoofdrol speelt, verdwijnt de rede en vooral de eerlijkheid, dat is duidelijk." (Quote van Paco Saul.)

Opmerkelijk 3.
Gordon, ja, hij heet heel erg anders, heeft gelukkig en eindelijk zijn afscheid aangekondigd. Dus: is hij over een week of drie weer terug op de commerciële omroep. Triest. Zo een mens moet, voor zijn eigen bescherming, in een plek worden gestopt waar de zon nooit doorkomt. Is er in een vaag land, waar ze geen gevoel voor humor hebben, nog een plek over?

Opmerkelijk 4.
Ik had gedacht, meegekregen en gehoopt, dat ook Paul de Leeuw nu eens eindelijk, veel te laat en al helemaal over zijn datum heen, zou eindigen met wat hij: 'mijn carrière' zou noemen! Maar, nee, nee, nee, ik zie hem nog steeds voorbij schuiven in allerlei spotjes! Ik wor nie goed!

Opmerkelijk 5.
Sisi. De film serie! Ja, ik weet het. Da's niets. Daar mag je niet naar kijken! Dat zijn films voor oudere dames en, nu ja, dames, dan, die graag snotteren bij het zien van die film serie. Sisi, het leven van de Keizerin van Oostenrijk. Laat  me je meteen uit de droom helpen. Ik heb, gisteren en vandaag, weer deel een en twee gekeken. Het zijn prachtige "kostuumfilms" die net zoveel met de werkelijkheid te maken hebben als de kat die een koe leert spruiten te plukken. (Oeps ik haal wat metaforen door elkaar?) Maar, het echte leven van die keizerin heeft Niets te maken met die films, hoor!

Opmerkelijk 6.
Het "glazen huis". Ieder jaar weer een ergernis! (In mijn ogen, natuurlijk!) De hele Tv wordt dagenlang vervuild met een zooitje zakkenvullers die, grof graaiend, en een hoop krediet krijgend, nog eens een hoop poen in der lui, ook al niet lege beurzen steken, onder de noemer van het "glazen huis", waarmee ze dan ook nog eens hun eigen semi-heiligheid willen benadrukken omdat ze goed doen voor een of andere instelling! Ene Jolink, een man die een bandje had, dat 'boeren muziek' speelde en waarmee ik dus helegaar niets heb, integendeel, veroordeelde die gasten en beledigde ze tot op het bot en terecht! Die Jolink is een uitgerangeerde "ouwe l.." een rocker van niks, zoals ik dat zie dan, een man die de zogenaamde "boerenromantiek" aanprees. 'Boeren deden de wereld leven', zong de man, zich, denkelijk, niet bewust van die giga varkensstallen en de negatieve (milieu) invloed van die vreselijke grote en technologische bedrijven. "Heuken", moesten die boeren, terug naar de aarde en zo! Bier zuipen! Naar de aarde terug! De man had uiteindelijk veel geld, maar had totaal geen enkel idee wat boeren in het echt deden, denk ik!

Nee, boeren zijn belangrijk, heel belangrijk, maar romantiseer er niet over! Romantiseer eerst maar eens over de verpleegkundigen of de verzorgenden van de zieken/ verpleegden of verplegenden of de mantelzorgers in de wereld, vind ik.)
Maar goed, die Jolink vond dus dat van dat glazen huis het allemaal maar zielig gedoe en hij bedacht dat we onze donaties beter meteen aan het KWF konden geven! 
Man, je hebt, ik mot je niet, wel gelijk! Ik heb het meteen gedaan vandaag. Hopelijk stort dat glazen huis in, zonder ongelukken, natuurlijk, maar dat wel al die opgeblazen egootjes bedolven worden? En: dat ze nooit meer terug kunnen komen?

Vuurwerk? Denk aan de huisdieren!

Tja, beste brave lezer, het is bijna weer zover. Het is bijna vuurwerk tijd, het is bijna oud en nieuw, het is bijna de jaarwisseling. Ja, ook bijna kerst, ja. Zijn jullie al bezig met de boodschappen voor die dagen? Hebben jullie al die fraaie folders, nu ja, het zijn haast boekwerken, tegenwoordig, van al die supers al doorgelezen? Hoe lang van te voren had je het menu al in je hoofd? Krijg je nu een idee voor het feestmaal in je hoofd? Ik kan, terugschroevend in mijn hoofd, over mijn jeugd niet meer herinneren dan dat we goed en lekker aten, dat mijn moeder dagenlang in de keuken stond, maar wat er ter tafel kwam? Ik weet het niet meer.
In mijn "tweede huwelijk" deden we vaak, de kinderen waren al groter, en we hadden ook een zeer geliefde schoondochter, aan fondue en later aan Gourmet. Daar kwamen dan allemaal salades en zo bij, hoor, helemaal gezond en verantwoord en zo. Maar toen de kleinkinderen kwamen werd al dat samen aan tafel wat minder. (Een fondue pan of een gourmet stel + actieve kleinkinderen = vragen om problemen.) 
We deden nog wel vaak eten samen hoor, maar meer 'koude' tafels en dat was allemaal lekker en heerlijk. Dit jaar zijn wij, de 'ouwetjes', seul, together, alleen en samen. Nee, hoor, niet door een niet op te lossen ruzie in de familie zodat er een of andere magoggel van de EO aan te pas moet komen, maar ja, de (schoon) ma is net overleden, de lief is bezig om een 'grafsteen' uit te zoeken en haar ma was ook nog eens jarig op de Kerst 2. Dus ja, nee, we hebben niet echt veel zin in uitbundigheid, begrijpen jullie?

Maar goed, nu even over Vuurwerk en wat het met je doet. (Even een lesje over vuurwerk en zo? Ja? Nee, no way, no thanks, ik doe het graag. De oermens had al eeuwen door dat rond het einde van december, ze noemden die periode anders natuurlijk, de "zonnewende" plaatsvond. De dagen werden, nauwelijks merkbaar, maar toch wel, iets langer, het lichtere dagdeel duurde echt en elke dag wat langer en soms was de zon weer eens te zien en ja, dan moest je, als aanhanger van Wodan, Donar, Freya of Sep of een of andere en andere heilige, wel zorgen dat die vreselijke indringer, die winter, nooit meer terug kwam. Dat deed je dan met veel geluid en met veel licht. En: verdomd het lukte, man. Je ging op trommels bonken, je stak vuren aan of je stak bomen in de fik en: de dagen werden weer langer en de zon kwam terug! Een wonder was weer verricht! Ja en dat is eeuwen lang zo geweest en tot volle tevredenheid van alle mensen in de toen bekende wereld zo gebleven, er was niks aan de hand of kwaad in de zin. Iedereen was tevreden en leefde zijn leven!)
Maar: toen doemde het christendom op. Dat was en is een samenzwering van notabelen die het gewone "Volk", de "mindere mensen", zoals men dat noemde, in het gareel wilde houden, onder een zogenaamde God of onder zijn zoon! (Natuurlijk niet om de mensen geluk te brengen, maar om de bazen hun oppermacht te laten behouden.) Dat christendom palmde de hele wereld in door agressieve, zogenaamde "missionarissen", die hel en verdoemenis predikten over hen die zich nog niet bekeerd hadden, nog geloofden in de zonnewende en ja, dan, na zoveel tijd, komt er vaak ook een bepaalde hiërarchie, die dan bestond uit priesters, bisschoppen, kardinalen met als supergeneraal aan het hoofd: een paus. Vaak waren die eerste predikers te dom, nu ja, ongeletterd en allemaal heel onschuldig en maakten ze zo al helemaal geen indruk op de zogenaamde heidenen en was er in die eerste eeuwen niets aan de hand voor de mensen die de Joel feesten nog beleefden. Vaak leefden die priesters samen met hun heidenen.

Maar toen kwam er een Paus op de troon in dat Rome, 'k weet niet wie of welke hoeveelste, maar net zo een muppet, als de anderen, (tot op der huidige dag) denk ik en die zei: 'Mannekes, dat kan zo toch niet meer allez, hein! Al die vuige praktijken van diene heidenen. Neen, neen, zunne, we gaone daar eens iets op gaan verzinnen, amaai. Allez Suske, ge zijt een slimmeke van een kardinaal, verzint ge der eens iets op'. (Het was natuurlijk geen Vlaming, die paus, maar het schrijft zo lekker weg.)

Suske was echt een slimmeke en dacht wat na en vertelde aan de Paus dat hij het maar zo had bedacht dat het (Jezus) kindeke wel eens in die tijd van de zonnewende geboren zou kunnen worren! "Ziet, onze lieven vader, dat kan helegaar kloppen, toen was de komeet van Helie* ook op diejen plek gezien weede ge da? Dat is dan diejen Ster van Betlehem, ziede wel?" Kijk en zo werd het Kerstmis geboren. (Suske, nu al kardinaal geworden, dacht ook na over de Voorjaarsviering, die die effing heidenen ook nog eens hadden. Hij had weer eens een slim plan en dat noemde hij dan maar Pasen. "Allez, paus, een dagje extra vrij voor dat krapuul? Kan toch erger, en de kerken zitten weer vol, dan? Hoewel het allemaal toch nog tot ver in de 19e eeuw heeft geduurd voor het verhaal over kerstbomen en de Santa Claus en al dat feestgedoe bij ons inburgerde.)

Maar goed, even over Vuurwerk en wat het met je doet. Niet alleen met je eigenste ik maar meer met de omgeving waar in je leeft en woont. Laten we beginnen met de meest weerlozen onder ons en dan bedoel ik niet de zieke of gehandicapte medemens, maar even de dieren in onze omgeving, maar vaak dan, in het gezin. Wij, mensen, hebben besef van wat knallen  zijn rond de oudejaarsdag. We zijn er op voorbereid. Onze, of andermans, huisdieren hebben dat gevoel, of dat instinct niet of nooit. De beesten schieten in de stress, in de "kolera" zeggen ze in het zuiden en het duurt vaak uren, soms dagen, om ze weer in het gareel te krijgen, nu ja, om ze weer rustig te krijgen en normaal te kunnen (laten) eten. Dat is heel triest, kan ik je verklaren. De beesten duiken in de meest gekke plaatsen onder en durven soms een dag of wat niet uit hun benarde posities te voorschijn te komen. 
Denk ook nog even na over onze Veteranen. Ja, met een hoofdletter, ja. Denk even na over wat die M/V hebben meegemaakt in diverse oorlogsgebieden? Aan de PTSS die ze (weer) hebben kunnen oplopen door al die knallen? 
Het vuurwerk verbod zal wel niet gebeuren, ben ik bang voor. Onze minister van milieu (Bussemaker) heeft een dapper standpunt ingenomen. Ze gaat het vuurwerk niet verbieden. Dat durft ze ook niet, maar, ze mag het ook niet. Denk ik. Er zijn teveel handelaren, importeurs en industrieën afhankelijk van de productie en de verkoop. (Denk ik, denk ik, ik ben nog bij de laatste les, hoor.) 
Kijk, en dat vind ik gek. Want, weet je, we hebben net een "klimaatakkoord", dat was weer een Volkskrant puzzel woord deze week, afgesloten. Wetende dat vuurwerk het milieu ook nog al belast, zou je, als minister, streng kunnen zeggen: 'Geen vuurwerk meer. We stoppen er mee. We gaan niet het milieu nog meer belasten. Oudere Diesel auto's mogen al niet meer in steden komen, maar dat vermaledijde vuurwerk mag dan wel? Nee, kappe nau!' Maar, deze minister miste weer eens de trekschuit. Daar bedoel ik mee dat de Haagse besluiten altijd traag en langzaam zijn!
(Bij de weg: haar grootvader was Commandant van de O16, een sub die tegen de Jappen vochten helaas sneuvelde. Hij had die zaak beter aangepakt, denk ik.)

Conclusie: Nee, steek gerust een vuurpijl of ander siervuurwerk af, als je het maar veilig doet, M/V, ik wil je niet met een missende hand of oog of zo zien, maar denk, als je knallen af doet gaan, er wel even bij na. Onze honden/cavia's/konijnen/marmotten/katten, die hebben we allemaal overigens niet, (alleen een poes en we hebben ook nog eens een logee poes tijdens alle feestdagen), schrikken enorm en hebben geen idee wat er allemaal gebeurd en waarom. Hou rekening met een ander?!


* Die ster die die drie wijzen volgden was misschien wel een komeet! Haleys komeet? Maar die was toen nog niet "ontdekt" hoor!

Terug naar de redelijkheid!

We Polderen weer? 
Dat is de subtitel van dit Blogje.

 Er vallen me dingen op. In de pers, in de opiniebladen, in de Kamer, op de Tv, maar ook in dat vreselijke, mooie, armlastige, soms hatelijke en o, zo verslavende medium dat Facebook heet. Wat me opvalt is dat wij, "Cloggies", "Dutchies", "Kaesekopfe", "Dikke Nekken", zoals we in veel talen, vaak en vooral niet al te vleiend, worden genoemd, weer aan het "polderen" zijn. We gaan weer in debat met elkaar, maar momenteel veel minder vilein, minder scherp, minder hatelijk wederzijds. Een maand geleden stonden al de bovengenoemde en al dan niet sociale media, vol van "haat en nijd" berichten over de vluchtelingen die hier, in ons land, in, inderdaad, grote getale, het koninkrijk binnen kwamen. En nee, die storm is nog niet over, natuurlijk, maar ze is geluwd van windkracht negen naar een bries van windkracht drie of zo. Weer hebben wij, Nederlanders, geleerd om te slikken en ons aan te passen. Ok, er zijn natuurlijk altijd van die domme bestuurders, zie Geldermalsen, die al hebben besloten om ug/tig asilanten binnen te halen, voor ze hun bevolking daarover hebben geïnformeerd!  Waarschijnlijk hebben ze in dat bovengenoemde plaatsje een linkse of, gruwel, ultra links, bestuur. Of is het gemeentebestuur te rechts en dus te zelfingenomen over haar besluit, dat kan ook, hoor. Ik denk het laatste: bestuurders zijn nogal gewend aan hun zitvlees op de stoelen van de pluche stoelen van raden en regeringen. 
Maar, dus, want (ik citeer nu Kees van Kooten) er is momenteel nauwelijks tegenstand of agressie tegen de opvang van "vluchtelingen", "immigranten", "asielzoekers" in te brengen. 
Dat: 'opstandige', dat: 'je eigen mening geven', dat: 'ik heb altijd gelijk', dat: 'nooit in de pas lopen', dat de Nederlander zo kenmerkt, is gewoon weer terug naar onze gewone tevredenheid: "gepolderd". 
Moet ik hier over nog college geven? Ja? Dank je. Gelukkig wel! Nou ja, we leven in ons land voornamelijk onder de zeespiegel. Vrienden van me leven in de buurt van R..., ik krijg het als Ajax fan niet uit mijn bek, oké, 010 dus en die kunnen zes meter water boven hun kanis krijgen als het ooit echt mis gaat met onze dijken. Maar ook in mijn geliefde Mokum en haar bijsteden, zoals Amstelveen, zijn we niet veilig en sterker: we zijn  nooit veilig geweest tegen het water! Dus: vanaf dat de eerste Hollandse Graaf, een boef, maar een redelijk goeie boef, Dirk de eerste, rond 1100 na C., het bestuur overnam van een klein polderlandje, is hij bezig geweest om dijken te laten bouwen, polders te laten droogleggen en zo voort. Dat moest natuurlijk wel in overleg gaan met de mensen die de polders en de ringvaarten ook moesten "bijhouden". Daar most je dus echt en gewoon over vergaderen, daar most je dus afspraken over maken, daar most je dus eerlijk zijn tegen over elkaar en beloven dat je doet wat je zou doen!
Polderen, werd dat (in onze jaren) genoemd. (Het Deltaplan is overigens het meest gedurfde en meest beroemde "poldermodel" ooit, in de hele wereld. Het is een Nederlands export artikel, nu.) En: polderen deden we, naar hartenlust. Als je afspraken maakt met je naaste buren, moet je dat ook doen met de overburen en die mensen daarnaast en daarnaast en zo verder en zo.
Het feit dat er in ons land nooit een hele verschroeiende Burgeroorlog heeft plaatsgevonden, is daar een fraai voorbeeld van. Ja, we hebben tachtig jaar gestreden voor onze vrijheid van geloof,maar dat was geen burgeroorlog, nu ja,anders dan! (De US of A, het Britse Koninkrijk, Italië, La Douce France, Rusland, met al hun vreselijke broederstrijden en noem er nog maar op, zijn slechte voorbeelden van landen waar mensen nooit met elkaar spraken, waar de "adel" en het "volk" nooit bij elkaar kwamen.
Bij ons wel? Ja. Absoluut. Nu ja, dat is mijn mening dan. Ik 'weet', dat wij Nederlanders steeds weer een oplossing gaan zoeken. Dat we steeds weer in gesprek en in overleg gaan met een ander. We moeten wel. We zijn binnenkort met z'n zeventien miljoen. Op een land dat niet veel groter is dan tweehonderd jaar geleden. Toen waren we nog maar met vijf miljoen, dus we moeten inschikken, en zo. Dus ja, we motte met elkaar tot overeenstemming komen. Met onze buren, maar ook met die Mo uit Syrië, met die Achmed uit Irak, met ene Levie uit Israël, met vriend Suske uit Vlaanderen.

Moeilijk? Absoluut waar. Haalbaar? Natuurlijk ook. Mevrouw Merkel zei: "Das schaffen wir!"  (Dat waren grote woorden.) Wij Nederlanders hebben dat nooit gezegd. Dat doen wij, kaaskoppen niet, grote woorden vertellen. Wij doen de daad echter wel. Wij 'schaffen' het wel, op onze manier, onze polderweg!
Zit ik te wachten op die instroom van vluchtelingen? Nee, natuurlijk niet. Maar? Deden onze grootouders dat wel dan? Toen de stroom Vlamingen in de 17e eeuw, na de val van Antwerpen op gang kwam? Of over de Joden die ons land binnen stroomden, eeuwen lang en al helemaal in de jaren dertig van de vorige eeuw, vluchtend voor Hitlers Nazi rijk? Die Suri Medelanders die na de onafhankelijkheid van Sranang naar ons land kwamen? De Indo's en Molukkers? De instroom van Zuid Europese en Noord Afrikaanse mensen naar onze steden en stadjes?
Nee, dat gebeurde allemaal niet, we leven ondertussen allemaal samen, zonder al te veel gedoe en discrimineer. Ik heb op mijn trap, ik geloof dat ik het eerder schreef: vijftig procent niet NL'ers. De helft dus. Nooit geen gela..., nooit gedoe.
Het kan dus wel. Maar, beide kanten moeten willen, hoor. Vaak ligt daar het probleem. Nee, nee, niet bij ons, ons "polderaars". Vaak en vooral, ligt het probleem bij hen, de nieuwkomers. Zolang wij blijven polderen aan en met hen gaat het wel lukken. Kijk naar Spinoza, die was niet van NL afstamming. Kijk naar ons "koningshuis", die zijn al helemaal niet van NL afstamming, en ook de vrouw van de koning is redelijk geintregeerd, toch?

Een nieuw, heel ander, leven (I)

Nadat mijn vorige werkgever en ik hadden besloten om in goed overleg uit elkaar te gaan, begon er voor mij een heel nieuw leven. Voor het eerst in 45 jaar ben ik zonder werk. Een heel maf gevoel. Ja, natuurlijk, ik heb vaak "verlof" gehad, zoals dat bij de marine heette, NUKUBUS noemen dat vakantie, maar ooit zonder een job, of zonder het uitzicht op een nieuwe betrekking geweest, ben ik nooit geweest. Mijn hele leven heeft eigenlijk, vanaf mijn vijfde levensjaar tot enkele maanden her, bestaan uit schoolgaan en, na de kleuter-, lagere en middelbare school en werken en carrière maken. Als ik dat even snel uitreken, pas op, ik ben geen wiskundige, maar een zakjapanner kan het wel, heeft mijn leven achtenvijftig jaar bestaan uit het doen van wat andere mensen van me wilden. (Nee, geen flauwe gebbetjes over de gehuwde staat, nu! Mijn eerste officier controleert de dagelijkse orders! Maar dat is niet waar natuurlijk.)

Da's dus wel een raar gevoel eigenlijk. Ja, ik weet het wel, in de vakanties of de verlofperiodes was je je "eigen" baas, maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Ik ben nu een half jaar werkeloos. Ik krijg nog een goede twee maanden doorbetaald en ja, daarna zal ik een "uitkering" moeten aanvragen, zelfs. (Tenzij ik voor die tijd werk vind. Om nu te zeggen dat dat simpel is, een baan vinden die in mijn werk- en belevingswereld en leeftijd groep past, is als zeggen dat de IS een vrolijke en voorbijgaande noot in de geschiedenis is of dat Einstein maar wat aanrommelde.)
Maar ik ben blij en fanatiek begonnen. Ik heb me ingeschreven bij het UWV en heb, dat was natuurlijk belangrijk, een cv ingevuld. Een curriculum vitae. Dat is Latijn voor "Levensloop", ofwel: al datgene dat je hebt gedaan, qua werk en de opleidingen en cursussen die je hebt gevolgd in je leven. Ik ben, zoveel als menselijk mogelijk is, eerlijk geweest in mijn leven en heb dus ook dat cv naar "eer en geweten" ingevuld. Dat zou niet al te lang duren, zei de website van de UWV. Dat deej het dus wel! Ik heb der twee dagen over moeten doen.
Ik stond totaal verbaasd toen ik al mijn ervaringen en mijn werkkringen en mijn bevoegdheden of kunde (ook nog eens meervoud) moest invullen! Wat? Oh ja, dat heb ik ook gedaan. Tja, die cursus, heb ik ook gehad, oh ja, daar weet ik veel van. Leiding geven? Hallo, Pierre, hoeveel leiding heb je kunnen geven in een KM bestaan? Samenwerken? Communiceren? In een groep kunnen werken? Zorg voor goederen en beheersen van goederen stromen?
Ja, natuurlijk kon ik bij de meeste, nu ja, bij al die vragen, een driewerf JA in vullen. Daarna moest ik een aanprijzing van mezelf maken. Ook dat naar eer en geweten, natuurlijk. Ik moest nog een conclusie invullen waarom ik zo goed was, waarom ik vond dat ik zo was en waarom ik doch dat elke werknemer me zou moeten aannemen!  Met een grote grijns vulde ik in: "Ik ben allround voor het werk in elk bedrijf. Ik ben namelijk Marine Onderofficier geweest!"

Niet dat ik nu meteen een XO plaats aangeboden heb gekregen hoor, verre van dat. Ik zoek frequent op de banenmarkt, ik kijk rond wat er is en wat ik ook zou willen doen. Wil ik eigenlijk nog wel een baan vinden? Dat wil ik wel, als ik heel eerlijk ben. Ik ben "pas" 63 en een paar maanden, maar voel me nog lang niet uitgerangeerd. Ik kan mijn kennis en kunnen over brengen op een generatie mensen die dat misschien nodig zouden kunnen hebben. Of het reëel is, die gedachte? Ik weet wel zeker van niet. "Je wordt ouwer pappa, geef het maar toe" en je bent onbetaalbaar en je hebt, natuurlijk, geen "rendementscriterium" meer. Dus om nu een 63 jarige en een aantal maanden aan het werk te gaan zetten is natuurlijk geen echt criterium voor allerlei commerciële instellingen.

Maar tot die tijd, doe ik mijn ding. We, de geliefde en ik, staan nog steeds op tijd op. Doorslapen en je dag versnurken, nee dat gaat niet, in onze ogen. Ik fiets, als het weer het toelaat, de lief en ik gaan shoppen, we passen wekelijks op op de twee "tonterstenen" zoals de kleindochter zichzelf en haar oudere broer dan ook maar meteen, noemt, nadat ik haar met die titel heb begenadigd. We gaan naar de bieb, we lezen graag en veel, momenteel, het is winter en lees ik zelf veel geschiedenis, ik Blog graag en veel en ik moet eigenlijk al die honderden (misschien wel duizenden) boeken die overal in het huis en op de zolder rondzwerven, misschien eens catalogiseren. Hoewel ik, eerlijk gezegd geen idee heb hoe dat zou moeten.  
Een advies daarover?                          

Een Graaf van ooit en een zangeres van ooit!

TYPOGRAFISCH GING ER VAN ALLES MIS. DIT IS NIET MIJN BESTE VERHAAL, MAAR ZEKER NIET HET MEEST VERZORGDE, EXCUUS LEZER! MOGE DE MUZIEK VEEL GOED MAKEN?

Geloof ik het allemaal zelf, die verhalen over Kaspar Hauser en de Graaf van Saint-Germain? Eerlijk? Nee, eigenlijk niet. Geloof ik echt in Ufo's? Tja, ik weet het niet. Ik weet dat alles niet, omdat er nooit daadwerkelijke bewijzen zijn geweest, natuurlijk. Ik weet alleen dat er veel geheimen en mysteries bestaan. Ik geloof wel dat er meer dingen zijn dan waar u van droomt: 

There are more things in heaven and earth, Horatio, Than are dreamt of in your philosophy. Shakespeare,Hamlet, act 1. (Mocht hij al bestaan hebben, die Shakespeare! Die man is ook weer een mysterie) Ik wil toch dat bizarre verhaal, die mythe, die "urban legend" afmaken, die over de Graaf de St. Germain. Zoals ik al eerder schreef zou de man het geheim om eeuwig te leven hebben uitgevonden. Hij schijnt beweerd te hebben dat hij erbij was toen Jezus water veranderde in wijn. Tja! De man had een huisknecht, ik schrijf nu over de negentiende eeuw, na Napoleon. Iemand heeft ooit die knecht uitgehoord over de ware leeftijd van zijn "baas", maar de knecht beweerde dan dat hij daar weinig over kon zeggen, omdat hij zelf nog maar sinds anderhalve eeuw in dienst van de graaf was! Maar er zijn nogal wat boeken verschenen en verhalen over de man, ik bedoel de graaf, niet de knecht, verhalen en boeken en schrijvers die menen dat hij ooit bestond en nog bestaat en al zeker sinds meer dan twintig eeuwen rondloopt!

De identiteit en achtergrond van die Saint-Germain zijn gehuld in nogal wat mysteries, wat dan ook heeft geleid tot speculaties over zijn afkomst en voorouders. Volgens ene Duitse prins beweerde Saint-Germain de zoon te zijn van een prins van Transylvanie en van zijn vrouw. Volgens een andere theorie is Saint-Germain dan weer de buitenechtelijke zoon van Maria Anna van Beieren, die de weduwe van Karel II van Spanje was, terwijl weer een andere theorie hem voorstelt als de zoon van de koning van Portugal.

De eerste keer dat Saint-Germain werd gezien, was in 1710 volgens ene Baron de Gleichen, die hem dat jaar in Venetië zou hebben ontmoet. Andere beschreven verschijningen van de graaf vinden plaats in Londen in 1743 en in Edinburgh in 1745, waar hij onder huisarrest geplaatst werd op verdenking van spionage. Hij werd vrijgelaten vanwege gebrek aan bewijs, en kreeg snel daarna de reputatie een groot violist te zijn – volgens sommige bronnen net zo goed als Paganini. In deze tijd ontmoette hij Jean-Jacques Rousseau. In 1746 verdween de graaf van het toneel. 
De graaf verscheen plotseling weer in 1758 in Versailles. Hij beweerde recepten te hebben voor kleurstoffen en kreeg van koning Lodewijk XV een onderkomen aangeboden in het kasteel van Chambord. Saint-Germain bracht veel tijd door met zowel de Franse koning als diens maîtresse, Madame de Pompadour. O la la! Tijdens zijn verblijf in Parijs gaf de graaf veelvuldig diamanten, waarvan hij er veel leek te bezitten, als cadeau. Ene Casanova, een bekende naam, zegt dat hij persoonlijk heeft gezien dat Saint-Germain zilver in goud heeft veranderde, maar denkt zelf dat het een googel truc was.  
Saint-Germain vertelde altijd al dat hij meerdere eeuwen oud was. 
De graaf reisde ooit via Nederland naar Sint-Petersburg in Rusland, waar hij naar het schijnt aanwezig was bij de staatsgreep en daaropvolgende troonsbestijging van Catharina de Grote. Latere samenzweringstheorieën wijzen hem aan als de veroorzaker. Het jaar erop nam de graaf op de  naam Monsieur de Surmont aan. Hij probeerde zijn kundigheden – het behandelen van hout, leer, olieverf – aan te bieden aan de staat. Maar dat lukte niet. Daarna verdween hij voor elf jaar.
In 1774 dook hij weer op, zich bij een Beierse graaf voordoend als Freiherr Reinhard Gemmingen-Guttenberg, graaf Tsarogy. In 1776 was de graaf in Duitsland, waar hij zich Chevalier Weldon noemde en weer recepten (cosmetica, wijnen, likeuren, behandelingen van been, papier en ivoor) aanbood. Hij werd door de afgezanten van koning Frederik van schuin bekeken door zijn beweringen goud te kunnen maken. De graaf studeerde nu natuurgeneeswijzen en scheikunde om de armen van dienst te zijn. In1784 zou de graaf overleden zijn te Eckernförde, waarschijnlijk als gevolg van een longontsteking. Hij liet vrijwel niets na, werd beweerd.

Maar er gaan zwaarwegende geruchten dat de graaf levend gezien zou zijn in onder andere Parijs in 1835, in Milaan in 1867 en, maar dat is natuurlijk al veel eerder, in Egypte tijdens de veldtocht van Napoleon. Keizer Napoleon III hield een dossier over hem bij, maar dit werd helaas vernietigd tijdens een grote brand in het Hotel de Ville van Parijs in 1871. Ene mevrouw Annie Besant zegt de graaf ontmoet te hebben in 1896. De heer Leadbeater beweert hem te hebben ontmoet in Rome in 1926, en zegt dat Saint-Germain hem een mantel heeft laten zien die ooit het eigendom is geweest van een Romeinse keizer, en dat Saint-Germain hem vertelde dat één van zijn woonplaatsen een kasteel in Transsylvanië was. Theosoof Guy Ballard, een zweverd van het zuiverste water, beweert dat hij de graaf heeft ontmoet op Mount Shasta, een heilige plek, volgens die Ballard,om vervolgens een zeef teven theosofische beweging op te richten die hij "I Am" noemde. Ik ken die IAm ook, het is een Zwitserse wielerploeg die niets te maken heeft met Theosofie, maar alles met geld verdienen, het is een investeringsclub!
Maar goed de de graaf had Ballard in contact gebracht met bezoekers van Venus. 
Het laatste wat ik hoorde was  dat op 28 januari 1972 de ex-gevangene en oud-minnaar van zangeres Dalida, ene Richard Chanfray, zoiets dan, op de Franse televisie beweerde dat hij de graaf van Saint-Germain was. Hij beweerde ook dat Lodewijk XV nog steeds zou leven.
Dalida kennen we geloof ik allemaal! Tja zover. Allemaal wel en misschien niet interessant. Maar het is een legende, een mysterie, dat nog steeds door "walmt", als je de 

De eerste keer dat Saint-Germain werd gezien, was in 1710 volgens Baron de Gleichen, die hem dat jaar in Venetië plaatst. Andere beschreven verschijningen van de graaf vinden plaats in Londen in 1743 en in Edinburgh in 1745, waar hij onder huisarrest geplaatst werd op verdenking van spionage. Hij werd vrijgelaten vanwege gebrek aan bewijs, en kreeg snel daarna de reputatie een groot violist te zijn – volgens sommige bronnen net zo goed als Paganini. In deze tijd ontmoette hij Jean-Jacques Rousseau. In 1746 verdween de graaf van het toneel. 
De graaf verscheen plotseling weer in 1758 in Versailles. Hij beweerde recepten te hebben voor kleurstoffen en kreeg van koning Lodewijk XV een onderkomen aangeboden in het kasteel van Chambord. Saint-Germain bracht veel tijd door met zowel de Franse koning als diens maîtresse, Madame de Pompadour. O la la! Tijdens zijn verblijf in Parijs gaf de graaf veelvuldig diamanten, waarvan hij er veel leek te bezitten, als cadeau. Ene Casanova, een bekende naam, zegt dat hij persoonlijk heeft gezien dat Saint-Germain zilver in goud heeft veranderde, maar denkt zelf dat het een googel truc was.  
Saint-Germain vertelde altijd al dat hij meerdere eeuwen oud was. 
Dee graaf via Nederland naar Sint-Petersburg in Rusland, waar hij naar het schijnt aanwezig was bij de staatsgreep en daaropvolgende troonsbestijging van Catharina de Grote. Latere samenzweringstheorieën wijzen hem aan als de veroorzaker. Het jaar erop nam de graaf op de  naam Monsieur de Surmont aan. Hij probeerde zijn kundigheden – het behandelen van hout, leer, olieverf – aan te bieden aan de staat. Maar dat lukte niet. Daarna verdween hij voor elf jaar.
In 1774 dook hij weer op, zich bij een Beierse graaf voordoend als Freiherr Reinhard Gemmingen-Guttenberg, graaf Tsarogy. In 1776 was de graaf in Duitsland, waar hij zich Chevalier Weldon noemde en weer recepten (cosmetica, wijnen, likeuren, behandelingen van been, papier en ivoor) aanbood. Hij werd door de afgezanten van koning Frederik van schuin bekeken door zijn beweringen goud te kunnen maken. De graaf studeerde nu natuurgeneeswijzen en scheikunde om de armen te helpen, zoals hij beweerde.  In 1784 zou de graaf overleden zijn te Eckernförde, waarschijnlijk als gevolg van een longontsteking. Hij liet vrijwel niets na.

Maar er gaan zwaarwegende geruchten dat de graaf levend gezien zou zijn in onder andere Parijs in 1835, in Milaan in 1867 en in Egypte tijdens de veldtocht van Napoleon. Keizer Napoleon III hield een dossier over hem bij, maar dit werd helaas vernietigd tijdens een grote brand in het Hotel de Ville van Parijs in 1871. Ene mewvrouw Annie Besant zegt de graaf ontmoet te hebben in 1896. De heer Leadbeater beweert hem te hebben ontmoet in Rome in 1926, en zegt dat Saint-Germain hem een mantel heeft laten zien die ooit het eigendom is geweest van een Romeinse keizer, en dat Saint-Germain hem vertelde dat één van zijn woonplaatsen een kasteel in Transsylvanië was. Theosoof Guy Ballard beweert dat hij de graaf heeft ontmoet op Mount Shasta, en dat de graaf hem in contact heeft gebracht met bezoekers van Venus. 
Op 28 januari 1972 verklaarde ex-gevangene en minnaar van zangeres Dalida, Richard Chanfray, op de Franse televisie dat hij de graaf van Saint-Germain was. Hij beweerde ook dat Lodewijk XV nog steeds zou leven.
Voor de ttragische vrouw die Dalida was, dus even dit monumentje!

"Brothers in arms" (Voor het Korps en mijn maten)

Ja, wie kent dat album, die LP/CD met die titel eigenlijk niet? Het is van Dire Straits, een band die Mark Knopfler ooit oprichtte en die in 1985, ja, zo lang geleden alweer, "we worden ouder papa, geef het maar toe", haar grootste succes had met het nummer "Brothers in arms". Dat betekent: "Wapenbroeders", in goed Nederlands vertaald, als ik het wel heb. Waar de song echt over ging is me nooit helemaal duidelijk geworden, als ik eerlijk mag zijn. Ik ben wel een romanticus en hoop dat het over "romantische" tijden gaat. (Oorlogen zijn nooit romantisch natuurlijk, denk hier bij aan al die de "frische und fröhliche Kriegen", die Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk ooit begonnen en die, van '14 - '18, vier jaar lang een loopgraven oorlog zou brengen, maar die wel aan het begin van de WO I zo werd voorgesteld.)  
Het zou natuurlijk best kunnen dat de tekst van het lied gaat over de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865). Of misschien wel over de Vietnam oorlog (1955- 1975) net als Billy Joels: Goodbye Saigon. Of over de Yanks tijdens de verovering van Gualdacanal (1942) Of over het Bois de Belleau (1917), waar First Sergeant of Marines, Dan Daly, (The US Marine of all times, heet hij te zijn) zijn compagnie het strijdtoneel op joeg onder het uitroepen van de woorden: "You Marines, do you want to live forever?" Maar misschien gaat die tekst ook wel over Mark's collega bandleden of over mensen die, samen met hem, een groente tuin gingen bebouwen of, samen met de zanger, naar de AA gingen of van de drugs af wilden raken. Bands en popmusici kennende, (ik kwam vaak bij de C+B over huis waar ene Herman Brood nog speelde) denk ik het laatste. Maar soit! Dits is allemaal speculatie mijnerzijds en ik heb de hoop dat veel mensen me gaan uitleggen waar de TXT echt overgaat. Waarvoor al bij voorbaat dank!) Mailadres: Lucedith@gmail.com

Vanmiddag keek ik naar de viering van "Korps Mariniers 350 jaar." Dat waren echt allemaal van die wapenbroeders. Ik vertelde, in het vorige Blog, dat ik gediend heb met en onder hun. Dat ik zelfs leiding gaf aan een bepaalde compagnie en dat was een periode waar ik met heel veel trots en plezier op terug kijk. Bij "torren" weet je waar je aan toe bent. Geen gel.., gebak van Krul, zeg maar. Bij de vloot ligt het wat gecompliceerder, allemaal. Hoe zeg ik dat nu netjes? Eh, bij de vloot spelen meerdere belangen mee, die de vlootmens, (ja, hoor, komt 'ie weer, ja, M/V), iets meer moet laten nadenken over de consequenties van de acties die hij/zij onderneemt en met wie hij/zij die onderneemt. De vloot mens moet dat, maar kan dat ook. Nee, nee, ik schop niet tegen benen. Het korps is gestructureerd in haar bevelvoering. Het is een piramide. MARN 3 tot Generaal, ze weten exact waar ze staan. De vloot heeft voornamelijk individualisten. Een Ziekenpa aan boord, een Bottelier, een Stoker, een Konstabel, een Kwartiermeester, een Telegrafist, een Naut, een Monteur nu ja, noem maar op, het zijn allemaal specialisten die allemaal hun agenda's op elkaar moeten afstemmen en vaak geen gelegenheid hebben om op collegae terug te vallen. Vaak waren ze ook nog eens de enige in hun vak aan/in boord van de schepen/kazernes/BME/bivak, wat dan ook, waar ze ook vaak met het korps moesten dienen.

Dat fameuze Korps, met die enorme historie, viert haar verjaardag en ja, ik feliciteerde hen al eerder. De minister maakte, overigens een irritante fout tijdens haar rede. Het Korps zou het oudste wapen zijn van ons land. Tja, maar de Marine bestaat al sinds 1580 of zo, dus al bijna 150 jaar eerder dan het Korps, dat, overigens en natuurlijk, nog steeds een deel is van de marine. Nooit vergeten hé, mannen! Jullie zijn best wel goed, we zijn trots op jullie, maar jelui bent wel een onderdeel van de vloot, hoor!
Ik mag een beetje plagen! Dat mag op "feesies", toch?

Maar, ik heb ook diezelfde wapenbroeders, mijn "brothers in arms". Daar is ook een "Sister" bij. Een geweldige zus. Een Vlaming zo zeggen: "Van moest ik een verhaal over haar collegialiteit en kennis en kunde en zo moeten schrijven? Amaai, ik had er maanden werk aan!" Dus, lieve "liefdezuster" I., vanaf nu ben je getransformeerd tot "brother" in arms. (Nee, nee, geen lichamelijke ingrepen laten doen, hoor! Absoluut niet! Your body is perfect! Vooral de wapens die je in de strijd werpt!)
Wij hebben een club van die broers en zo. We komen elkaar een paar maal per jaar tegen. Ik voel me dan helemaal "senang", zou ouwe strijdmakker Bintang zeggen. Tja, da's dus zo. Met mijn wapenbroeders van ooit ben ik helemaal in mijn sas. 
Niets meer aan toe voegen nu, denk ik!
Allen: tot de volgende?