Job Hoppen, een droom.

In de wereld van HHK is, ik schreef het al even, het zogenaamde Jop Hoppen de meest normale zaak van de wereld. Je gaat van bank A. naar staatssecretaris post B., komt, daarna bij bank of bedrijf C. terecht, wordt verzocht voor een ministerpost in kabinet D, je piest soms behoorlijk naast de pot, maar dat geeft allemaal niets, want multinational E. vangt je op. Op dat niveau vangen mensen elkaar altijd op, ons kent ons, nietwaar? Ondertussen groeit jouw salaris gestaag, je pensioen gaat evenredig omhoog, dat tweede huis is er al, de tweede en jaren jongere blonde secretaresse is ook al aanwezig en niet alleen voor de brieven, dus je echtgenote, die je stressvolle gedoe toch al zat was, is niet meer belangrijk in je leven.
Het eerste infarct, nu ja, dat staat nog wat in de coulissen, maar de eerste tientallen, honderden of duizenden mensen die je hebt geschoffeerd, bedrogen en verneu.. om steeds hoger te komen zijn er wel al, maar dat zijn van die piepeltjes die natuurlijk, in jouw ogen, gewoon niet mee tellen. Dat die mensen jouw bloed wel kunnen drinken, door je niets ontziende arrogantie en scherpe bezuinigingen en de manier waarop jij hen behandeld hebt, nu ja, dat kan je helemaal niets verrotte konten, natuurlijk. Jij bent DE man en je gaat over lijken om je doel, dat is natuurlijk je zelfverrijking, maar te halen. Dat die mensen, dat lagere en niet interessante volk, (in jouw ogen dan), het moeten doen met vaak een kwart salaris per maand minder? Nou ja, dan hadden ze maar manager moeten worden, toch? Niets van waar, van dat gezeur: ieder mens heeft de zelfde kansen, die had jij toch ook? En, zo verdoezel je voor jezelf maar weer eens de waarheid, waarvan je drommels goed weet dat die in een hoekje van je geest, diep verstopt, is weggeborgen. Terwijl je in je Aerdenhoutse villa, waar de open haard vrolijk knettert, met een glas twaalf jaar oude single malt, een goede dertig euro per slok, uit het raam tuurt, waar de sneeuwvlokken zo brutaal zijn om zich over de derde wagen van je vrouw neer te vlijen, je garage kan namelijk maar vier van je vijf auto's bergen, denk je nog wel eens na over je bestaan en de slachtoffers die je hebt gemaakt, hoewel je dat wel heel graag wilt vermijden. Nadenken, nu ja, dat doe je dagelijks. En scherp. En natuurlijk niet alleen op het eerder genoemde niveau, maar ook denk je mee op het plan van de lagere managers, de bestuurders van M en K bedrijven. (Ja, dat staat voor Midden en Klein) Hier kan er dan wat af van de loonkosten en ja, daar ook, daar pakken we een cent winst op en met dat artikel is het uitkijken, maar als we het slim doen, pakken we nog wat. Maar ja, dat personeel hé? Dat kost klauwen met geld. 
Weet je nog die mevrouw in dat filiaal Iks van de firma? Belachelijk genoeg had dat vrouwtje alleen maar een klein pensioentje van haar overleden man en ze had ze ook maar een contractje voor 12 uur per week. Ja dom, natuurlijk, dan had ze die baan in jouw bedrijf maar niet moeten aannemen. En nu is ze ook nog langdurig ziek geworden. Maar ja, de winst van het bedrijf komt in gevaar, dus ja, dan moet ze maar afgekeurd gaan worden. Dat dat zo niet een-twee-drie kan, dat weet je zelf ook wel, maar als je haar nu eens een papier laat ondertekenen, waarop staat dat ze er mee akkoord is? In de kleine letters laat je de rechtspositie wel invullen, dat leest zo'n vrouwtje toch niet, daarvoor is ze te overdonderd. En, ja, er zijn nog wat van die snuiters, allemaal op een leeftijd dat ze niet meer zo functioneren als ooit. Weg met die ouwe gasten, die kosten per stuk net zoveel als vier gasten van veertien of vijftien. Dat de directe managers op de werkvloer en hun assistenten er niet op zitten te wachten, op dat jonge en onervaren grut, nou ja, lekker belangrijk. Dat zijn hun problemen en als ze daar niet mee kunnen omgaan, kan jij je gefrustreerde geest ook nog eens goed gaan luchten door zo een mini mannetje met lekkere donderpreken af te steken hem even mooi, en hopelijk "en plein public", te kakken te zetten. Het zal niet de eerste keer zijn dat je je eigen onvrede of onvermogen zo hebt afgereageerd en het geeft je een hoop bevrediging. Nee, dat zit wel snor. Even gaat je hand over je, in gedachten met krullen gevulde schedel en nog meer prettige gedachten wellen in je op. Want: laat al die bijna afgekeurden meteen tekenen voor afkeuring tekenen, tegen het einde van hun contract en dan is jouw bonus weer helemaal oké en geregeld.
Toch voelt het niet goed. Nee, nee, nee, niet om de mensen die je op hun zielen trapt, daar heb je je hart, nu ja, dat wat daarvoor door gaat, allang tegen gepantserd, mocht je dat orgaan al ooit gehad hebben.
Nee, wat wel goed voelt is dat je dit bedrijf ook weer achterlaat als een rokende puinhoop. Dat deed je wel vaker, goh, waar heb je allemaal al niet gewerkt? Nu ja, te veel bedrijven om op te noemen. Maar: je hebt ze allemaal gesaneerd. Je hebt daar prettige bedragen aan over gehouden en je bent "beroepen", (je glimlacht even om dat woord beroepen, je overgrootvader was dominee en alleen dominees worden beroepen), maar goed, diverse directies wilden je opnemen in hun "board" juist om de kosten te verlagen en ja, dat gaat altijd ten koste van het lagere plebs, nooit van het HHK, natuurlijk.
Wat niet goed voelt is, dat je hebt gesolliciteerd op een ander functie, je gaat weer eens wat anders doen, na al weer enkele jaren bij dit bedrijf te hebben gewerkt. Goh, denk je en neemt nog een slok van de malt, hoe moeilijk voelt het en zal het gaan voelen om me daar ook te profileren als DE man? DE man die alles wat maar riekt naar werkplezier, samenwerking, collegialiteit en dingen die werken leuk maken tot op de grond kan affakkelen? Hoe moeilijk zal het gaan zijn om de eerste FM van dat nieuwe bedrijf in het front van alle werknemers en (hopelijk ook alle) klanten weer eens te laten zien dat jij de man bent met de langste?
Dat nieuwe bedrijf, wat verkocht dat nog maar weer? Badkuipen, koelkasten, meubelen? Oh ja, keukens, of waren het nou badkamers, zoiets was het. Het geeft natuurlijk geen ene ruk dat je niets van keukens weet, je weet je eigen keuken nauwelijks te vinden, je hebt je eigen badkamer al in geen jaren schoongemaakt, maar ja, lekker, een nieuwe job, een boel nieuwe vijanden en uiteindelijk een vette bonus, dat is wat telt.  
Je heft je glas proostend naar je, in het vensterglas weerspiegelend profiel. Een echte leider, daar lijk je wat op, ook zo een man met een missie. Er zijn er velen geweest in de recente Europese geschiedenis en in die van de wereld en jij schaart je daar nu onder. God, ik ben DE man, I am the greatest!

Badend in het zweet schrok ik wakker. Ik keek om me heen en nee, niks buitenhuis in Aerdenhout, ik lag gelukkig in mijn eigen bedje in gewoon een gezellige woning in mijn eigen dorp en ik lag gewoon naast mijn eigen E. Vaag voelde ik de smaak van whiskey achter op mijn tong, raar, want ik drink dat nooit. Ik rook ook de geur van een knappend houtvuur, maar we hebben een moederhaard op gas. Ik herinnerde me wel de einde jaars bonus, tachtig euro ongeveer. Pensioen dat vooruit boert? Laat naar je kijken! 
Ik voelde aan mijn hoofd, ja, gelukkig, dat klopte wel, ik heb geen krullen ik ben nog steeds  kalend. En een nieuwe baan? Jobhoppen? Man, ik ben zo een ouderwetse l.. die maar twee werkgevers heeft gehad in zijn hele leven, nu ja, behalve de echtgenote dan, oeps, niet hardop zeggen. Ik geloof namelijk, ouwe man die ik ben, helemaal in loyaliteit, in binding hebben met een bedrijf, in "carrière" maken bij een baas, in voeling houden met die baas en de mensen die je daar kent. Als je in, zeg tien jaar, drie verschillende banen hebt, ben je: of een werkstudent of een vreselijke opportunist. Is mijn mening, natuurlijk, hé? 
Keukens, badkamers? Hoe kom ik daar nu weer op? Man, wat zeur je nu. Oh ja, we wilden een nieuwe keuken en ook wat anders in de badkamer, daar hadden we het gisteravond nog even over. Maar met dat halve salaris dat ik tegenwoordig ga verdienen, wordt dat wel even een paar jaar extra sparen, natuurlijk. Mens, mens, hoe je in je dromen alles toch door elkaar gooit?
Nu ja, dat van dat werkplezier, ja, dat wordt steeds minder, dat hoor ik ook om me heen. En ja, ik heb die collega inderdaad even te kakken moeten zetten, wat niet aardig was, maar, man, dan moet je je werk maar eens af hebben op tijd.
Ik sta op en ga even lekker een douche pakken en scheer me. Man, wat een nachtmerrie! Zulke figuren bestaan er toch niet, in het echt? Hoop ik?

In Rotjeknor, ofwel: De Chinezen zijn er al.

Voor de rabiate 010 hater onder de lezers: stop er maar mee, dit wordt geen anti Rotterdam verhaal. Ook geen juichend Amsterdam verhaal, overigens.
Ik had vandaag met mensen afgesproken in de stad aan de Maas. Met wie? Ach, dat is niet zo belangrijk en het waarom is, behalve voor ons drieën, ook niet zo interessant. Goed, we hadden een afspraak gepland om 11.00 hr, in een horeca gelegenheid die De Ballentent heet, een gelegenheid die bij elke Rotterdammer bekend is vanwege de heerlijke ballen, zeg maar. (Nee, niet de ballen van de lokale voetbalclub,hoor) Ik ken Rotterdam natuurlijk, iedere Nederlander hoort die stad eigenlijk te kennen. Ik ben er ooit in die vreselijke klomp steen, die Van Gent kazerne heet, geplaatst geweest, ik heb de afbouw van mijn eerste S-fregat in die regio meegemaakt en ben zelfs enkele malen op de race fiets van en naar en door de grote havenstad gereden. Maar om nu te zeggen dat ik de stad goed ken, nee, dat is niet waar. Ik weet van de geschiedenis van de stad, vooral dat stuk in de meidagen van 1940, waarbij het hele kleine handje onderbemande en slecht bewapende verdedigers de stad tegen de keurtroepen van het Duitse leger, inclusief hun parachutisten, hebben vrijgehouden, zolang het ging. Het verscheurende relaas van het bombardement, op het moment dat de wapenstilstand al was getekend en de stad niet meer verdedigd werd, is natuurlijk ten hemel schreiend. (De doden en de vernietiging betreur ik natuurlijk ook.)
In de jaren na de oorlog is de stad op een nieuwe en brede en fraaie manier heropgebouwd. Ja, zonder een mooie en historische oude stadskern, zoals Amsterdam, Utrecht, Groningen en meer steden dat wel hebben. Maar, er is nog steeds historie te zien in de stad, ik heb er, ook vandaag, iets van gezien. Ik had de TOMTOM vanaf Delft aangezet. Die reageerde slagvaardig. Je kent het wel, de stem die ook Sponge Bob doet/deed, doet nog steeds mijn SATNAV instrument. De mijnheer zelf, een toen nog jonge man, is, zoals gezegd heel jong, overleden, triest genoeg. In ieder geval: een van de mannen gaf mij het adres op van de ontmoetingsplaats. Ik had dat ingevoerd. Je kent het wel: ga naar Straat en huisnummer. Dus voerde ik het eerste de beste adres in dat ik aangewezen kreeg op mijn menu: Parklaan 1. Foutje: dat moest zijn: Parkkade 1. Toen ik op een gegeven moment, een heel fout gegeven moment, door de Maastunnel was gereden en daarna borden met Charlois, spreek uit Saarloos, op zag doemen, wist ik dat ik helemaal fout zat. Ik draaide en keerde met de handige Scenic en kwam, via de Maastunnel, again, op de Parklaan uit. Nummer een (1) was niets wat ook maar leek op een Ballentent, verre van dat. Verre van een plaats waar marine mensen ook maar iets te zoeken hadden, zo poep chique zag het eruit. Dus ja, ik zat fout, maar ik zag een parkeerplek, draaide mijn bips erin en betaalde een klein vermogen om de auto alleen maar neer te zetten. (In een ontwikkelingsland had ik van dat bedrag een drie maal modaal gezin een jaar lang van  eten kunnen voorzien.)
Ik had ook nog een stadskaart bij me en vond toen al vrij snel het adres dat ik wel zocht: Fu.., het adres was: Parkkade. Nu ja, dat was na vijf minuten bereikt. Een van de mannen die ik ging zien was er al en we begroetten elkaar. Hij wees me naar de overkant. 'Zie je die oorlogsschepen?' vroeg hij. Nee, zo spreken marinemannen niet. 'Zie je die bootjes, daar? Dat is een Chinees smaldeel, die mannen varen de ballen uit hun broek. Die maken een wereld reis. Ze zijn via der States en Zuid Amerika gekomen, doen nu Europa aan en gaan dan via allerlei Europese havens terug naar hun land.' Even dachten we beiden aan de lange vaarperiodes die wij ook hadden meegemaakt  en wat dat lange van huis zij met je doet. Heel wat, dat kan ik je verzekeren.
Ook wees hij me de kranen aan van de werf van Wilton-Fijenoord, nu ja de spelling is niet helemaal oké, waar ik een van mijn lievelings-schepen "van de werf" had gehaald, de "Philips van Almonde."
Een wat vreemde naam voor een "boot van niks nie bang", maar een schip dat een enorme goede reputatie had (heeft) in onze KM en niet alleen in onze marine. De ALMO, zoals iedereen haar, haast liefkozend, noemde, was een schip met heel veel diverse bemanningen maar allemaal klonken als klokken.
Ondertussen was ook onze gespreks-partner gearriveerd. Hij en ik rookten even, dat moet je bijhouden, en we wezen hem ook het smaldeel aan. Alle drie vonden we dat die Chinezen behoorlijke schepen konden bouwen. Strakke en snelle lijnen, toch ook een aardige zeeg en veel, heel veel bewapening en dat soort dingen.
Tja, zuchtte een van ons, eerst komen ze met Pinda Pinda, Lekka Lekka, dan met Gado Gado om een voetbal club in de residentie over te nemen en als dat niet snel lukt, ook al met oorlogsschepen.

Even later vond ons gesprek, dat vruchtbaar was en zo, plaats. Ik had graag een bal willen eten in de Ballentent. Maar ja, een klein vermogen investeren in een parkeerplaats, met de kans op een boete er bovenop, weerhield me ervan.
Ik liep terug naar de poep chique parkeerplek, maar keek nog even om me heen. Ik zag het ouwe SS Rotterdam, ik zag Katendrecht aan de overkant en heel even klonk het lied over Blonde Arie en zijn schuit die nooit terug kwam in me binnen. De TOMTOM gaf aan dat ik naar de ring moest.

Nee, 010, ik zal er nooit gaan wonen, maar het heeft ondertussen wel een plekje in mijn hart. Een klein plekje, maar dat is wel warm.

Treiteren en uitlokken

Dit verhaal gaat nu eens niet over mezelf en over mijn belevenissen in een Super. Ik zeg "een" super, want het was niet in mijn De Keten dat het verhaal dat ik wil vertellen plaatsvond en het ging, dus (eindelijk eens) niet, over mij. Nee, het verhaal dat ik wil gaan vertellen, gaat over een van mijn beste maten, een die ik al jaren en jaren ken. Hij is een van die mannen uit ons keurkorps van oud marine gabbers, die een paar maal per jaar samenkomen en een keurkorps die wij, anonieme leden, de Ruk en Pluk noemen. Nee, geen adressen en geen vermeldingen verder, al helemaal geen uitnodigingen. Wij zijn een exclusieve club. Veel van ons zijn oudgedienden, sommigen zijn nog steeds dienende, een enkele heeft nog in Indonesie gediend en met lof, want hij heeft daar een fraaie en terechte hoge onderscheiding aan over gehouden. Er is minstens een ding dat we allemaal gemeen hebben, nee, niet gemeen, maar gezamenlijk, nu ja, het oude woord gemeen betekende gemeenschap, eh, gemeenschappelijk.
En dat ding dat we samen hebben is een enorme afkeer van gekonkel en gefoezel en van verneukerij. En dat woord mag dan wel van De Dikke, want het staat er in, in dat woordenboek. (Verneukerij = bedriegerij, oplichting.)
Onze groep al dan niet actieve marinelui, (oké, ik hoor je, wanneer was een marineman echt actief? Nou ja, op de vrijdagmiddag als het weekend was, bijna, oké?) is bijna allemaal, man voor man en vrouw voor vrouw, een of meerdere oren aangenaaid door een organisatie die zich over ons had moeten bekommeren, ons, varende of operationele, (moeilijke kreten, maar ik gebruik ze even, voor uitleg, mail me maar), ziekenverplegers. Want dat zijn wij allen, ziekenverpleger die, tijdens hun carrière, altijd de belangen van de patiënt lieten prevaleren, voor de belangen van "de baas" of van de cheffies die de lijdende had. Vat je hem zover? Dat ging nog al aardig in tegen de zin van onze organisatie, voornoemd, die ik, ja ik moet wat verzinnen, even een naam ga geven, eh, even denken, nu ja, HGDZ, lijkt me wel wat. Het stelt niks voor, maar als afkorting, nu ja, de mensen die daar werkten waren al een afkorting van zichzelf of van de menselijk geest, als je me vat, is het wel wat.
Maar goed, die mannen daar, het waren allemaal mannen, overigens, die elkaar jaren en jaren lang indekten, mochten ons dus niet. Al helemaal niet omdat wij vaak ook nog eens V. werden, omdat we weer eens gingen waar we heen moesten en dus "bintangs" (zie eerdere Blogs) kregen. Hetgeen nauwelijks gebeurde als je al dertig jaar op een en het zelfde bureau zat. (Maar wat wel stask, bij die knakkers.)

Kom nou eens tot een verhaal man, hoor ik de Ouwe Ger, (een van die oude mannen) zeggen, nu ja, klagen. Goed, doe ik. Wij, nu ja, in dit verhaal hij, maatje F., doet zijn shoppen vandaag. Even naar de winkel, je mandje/karretje vol met het eten en drinken van de dag en snel afrekenen, hij moet nog een nachtdienst draaien, maar kan wel nog even snel koken voor hij gaat werken. Dus: nog even naar de kassa en dan lekker naar huis, nog even naar de herhaling van de bijna overwinning van zijn team op het gehate team uit de enige en echte hoofdstad van ons land kijken, even koken en dan naar zijn werk, hoe moeilijk kan je dag zijn.
Moeilijk dus. Een groep losgeslagen scholieren verstoorden de aanvankelijk prettige en simpele gedachten van mijn maat. Hij was aan de beurt bij de kassa, maar een troep losgeslagen pubers, scholieren, ging zich misdragen. Ze drongen voor, ze wilden, zonder een "beleefd" mag ik even voor? hullie spullen op zijn band leggen, ver voor zijn beurtbalkje, waar hij al bezig was zijn spullen neer te leggen en ja, wat doe je dan in dat geval? Je wordt link en je wordt pissig. Dus ga je op je strepen staan en die zooi terug leggen, daar waar het hoort, bij die effing pubers, toch? Die waren daar niet van gediend, natuurlijk. Hun wereld draait alleen maar om hen en ja, de rest van de mensheid heeft zich maar aan te passen aan de kort denkende en alles omvattende wereld van die puisten dragende  boerenlullen, die, gewapend met Pods en Pads onze wereld lijken te regeren. Maatje F. negeerde dat en kwam, terecht, voor zich zelf op en bleef gewoon kalm. Maar: het opgefokte groepje, een man of vijftien ondertussen, wilden wel even verhaal halen op de "oude man met zijn boodschappen."
Buiten de winkel deed de groep alsnog een uitval naar hem.
Kijk, F. is veteraan. Dat ben je, dat word je, je kan het niet leren, er is geen school voor. Dat houdt in dat je je onder alle omstandigheden moet aanpassen aan de heersende situatie. Het gevaar inschatten, de situatie opnemen, de tegenstanders bekijken en inschatten. Maatje deed wat hem goed leek. Hij pakte diegene van de bedreigende groep aan die hem het meest in "control" leek en sprak diegene aan, de-escalerend werken heet dat. En ja, de situatie leek wat geklaard, maar ja, der zijn altijd van die "opfokkers". Het geheel werd uiteindelijk heel bedreigend maar hij, F., bleef in controle van de situatie. Uiteindelijk, ja, ik schrijf uiteindelijk, kwamen de "begeleiders" van het gepeupel in de lucht. Dat waren, in mijn ogen, van die geitenwollensokken lui. Met, neem ik aan, zoete woordjes en zachte gebaartjes wezen ze hun pupillen terecht op hen gedrag, "Nee, M., of B., of F., zo mag je niet doen hoor, foei, je krijgt straks geen lolly of trekdropje. Zeker niet nadat de burgemeester heeft gezegd dat je dan maar op moet rotten, wat een stoute burgemeester is dat toch!"
(Ok, sorry, mijn lezing van de zaak, die misschien helemaal niet waar is.)
F. hield zijn shit dus bij elkaar. Hij is een V.. Hij heeft door - en in harde lessen geleerd, om zijn shit bij elkaar te hebben en niet als een dwaas te reageren. Hij heeft nu weer een "trauma" gekregen. Niet dat hij dat zegt, dat zeggen wij oudgedienden, niet, maar hij ligt vannacht nog wel een paar uur wakker.
Ik weet dat. Het overkomt mij/ons in De Keten heel vaak. Dagelijks. En ik weet wat hij voelt.
Gelukkig zie ik hem een dezer dagen. Misschien wil hij der over praten. Maar ja. V. praten niet zoveel. Ze doen!

Over Horen, Vier

Dus was de kogel door de kerk, eindelijk gaf ik toe dat ik minder hoorde. Ik was bij Hans Anders geweest en had, bij een ander filiaal van die vestiging een audiogram laten maken. Maar, vertelde men mij daar, nu moest ik eerst naar de KNO arts. Die zou alles nog eens dunnetjes overdoen en aan de hand van diens bevindingen zou ik een recept krijgen waarmee de Hansen van deze wereld mij van een apparaat zouden voorzien. Om door te verwezen worden moest ik eerst naar de huisarts. Dat kwam wel goed uit, trouwens. Ik was op de zondag, na het gehoor onderzoek, bezig geweest om een nieuwe manier uit te vinden om snel de trap af te dalen, omdat ik een vuilnis zak weg wilde gooien. Ik deed dat experiment op mijn slippertjes en nee, ik had wel een nieuwe, maar geen echt goede manier gevonden om een trap af te dalen. Een slipper gleed weg, de vuilniszak volgde e voet en de slipper en ook de rest van het lijf ging de weg van de door Newton, zegt men, berekende, zwaartekracht. De formule is bij jullie, slimme lezertjes bekend: F=G.m2, waarbij de G dan de gravitatieconstante is en m, natuurlijk, voor massa staat. Toch? Nou ja, ik maakte, ik kende helaas die formule niet, een enorme ter... of wel een ty..., beter gezegd een pleu... smak op de trap van onze woning. Mijn rechter schouder, toch al bezig een aardige RSI te ontwikkelen door het constant bij - 18 vullen van vakken, kwam redelijk onzacht in aanraking met de vloer van het trappenhuis. Ik bespaar jullie verdere kritiek of commentaar mzz. Laten we zeggen dat ik niet blij was.
Ik besloot, het bleef verrekte pijnlijk, ik deed geen oog dicht, die nacht, om de volgende morgen, helaas een maandag en dus een van mijn twee werkdagen, naar de huisarts te gaan. Ik had het idee dat ik wel eens een sleutelbeenbreuk had kunnen hebben opgelopen.
Onze huisarts is een mevrouw, een hele aardige mevrouw, een leeftijd genoot van ons. Ik heb haar in de afgelopen elf jaar, dat wij haar hebben, twee maal gezien, dus er waren geen blikken van herkenning. Ik vertelde mijn probleem, zij onderzocht me en vond niets en, ja, omdat ik haar maar een keer per vijf jaar zie, wilde ik dat gemiddelde niet naar boven bij stellen, dus bracht ik meteen mijn doorverwijzing aan de KNO arts ter berde.
Zij keek naar het audiogram en knikte, ja, dat was wel slim en handig, zo'n hulpmiddel. Dus verwees ze me en we zeiden: 'Tot over vijf jaar.' Ik belde de KNO poli en kreeg een afspraak op de dag dat mijn lief verjaarde. Ik was die dag, toevallig, vrij. (Cynisme, lieve lezer, meer niet.) De zuster/assistente van de poli vertelde me dat we een gehoortest zouden gaan doen en nog wat testjes en ja, ik was la blij dat ik 'on the roll' was. Ruim op tijd was ik in de wachtkamer, werd door de dame van de gehoortesten binnen geroepen en geïnstrueerd in het hoe en waarom. Ik kan er kort over zijn, hoe lang de testen ook duurden: ik hoor geen ruk.
Er volgde nog wel een spraak audiogram. Dat is de neutrale stem van een dame die wil dat je allemaal dingen na zegt als: Jij, Pik, Lik, Poes, Doe, Niet, Laat, Dat, Is, Vies, nou ja, dat begreep ik er uit.  (Het vervelende van die test was dat men, wie? terwijl de dame al die woordjes zei, een rare ruis op het andere hoor laten horen. Ja zeg, zo kan ik het ook.)
De dame begreep dat ik een probleem had. Met mijn gehoor, dan. Vervolgens mocht ik weer in de wachtkamer plaatsnemen en ze bracht de stapel papieren die ze van me had ontvangen en uitgedraaid van mijn nieuwe test, naar de specialist. Die stapel papier had ondertussen bijna de dikte bereikt van het strafdossier van ene mijnheer Holleeder, of van de valse declaraties van ene mijnheer Moszkowicz. Ik wachtte, je kent me, geduld is "my middle name" geduldig, tot de mijnheer in het keurige witte en tweedelig pak, de deur van de spreekkamer open zwaaide en verklaarde dat hij 'slechts' een half uur achterstand had. En dat op de verjaardag van mijn meissie. We zouden nog wel bezoek krijgen en zo.
Goed halve uren duren uren en ik werd, toch nog onverwacht, binnen geroepen. De arts stelde zich voor, ik deed dat ook, ik mocht plaatsnemen, in een fraaie en van door IKEA geleverde meubelen aangeklede onderzoekskamer. Hij ging ook zitten, hoewel ik hem daar geen toestemming voor had gegeven. Hij keek me peinzend aan en vroeg: 'Wat kan ik voor u doen? Waar komt u voor?' Nou ben ik niet de al te slimste mens in de wereld. Dan was ik wel lid geworden van HHK, of had een of andere Nobel prijs gewonnen, maar zelfs ik, met mijn beperkte IQ begreep dat ik hier bij de KNO arts zat. Dus zei ik: 'Goh dokter, ik zie de laatste tijd zo slecht met mijn rechter oog.' Hij keek me, zoals we vroeger zeiden "appelig" aan. Hij keek nog eens naar me en ik voegde toe: 'Dok, uw audiometriste heeft u net een stapel papier gebracht, die, als u dat als oud papier zou verkopen, ongeveer de stook kosten van dit ziekenhuis tot de volgende eeuwwending dekt. Dus ja, mijn dossier zal wel ergens liggen, hier.'
Hij kleurde, iets, spitte in de stapel mappen en vroeg mijn naam. 'Oh ja, voor een gehoorapparaat toch?' Ik bespaar je mijn: 'Wat zegt u' en zo. Hij bekeek de papieren, schudde het afgestudeerde hoofd en verzocht me even op een onderzoek stoel plaats te nemen. Toen zag ik delen van mijn lijf die ik nog nooit had gezien. En nee, ik bedoel niet die delen die onder mijn broeksriem bestaan, ik bedoel mijn beide trommelvliezen. De arts pookte behendig een oor toeter naar binnen, pakte een zuigstaafje om mijn cerumen, oorsmeer, af te zuigen, nee, niets meer uit spuiten tegenwoordig en aan dat staafje zat een cameraatje. 'Kijkt u maar op dat scherm', zei hij. Man, ik zag, bijna kamerbreed, twee fraaie zilvergrijze vliezen, met wat littekens en zo, maar ook de schaduwen van mijn gehoorbeentjes, de hamer, het aambeeld en de stijgbeugel. En ik ben alle Latijnse namen er voor vergeten, maar ik weet zeker dat een of meer trouwe meelezers die me morgen gaan bezorgen.
'Ja, een apparaat is wel nodig', zei de arts, 'maar denk nu niet dat u uw volledige gehoor ooit terug krijgt.'
Ach, zuchtte ik, als ik de stemmen van mijn kleinkinderen maar weer kan horen.

Het derde opstel over Veteranen

Ja, dit is het derde verhaal over V. En, ik geloof dat ik nu eindelijk mijn doel ga bereiken. (De mop over de overeenkomst met een HALF voetbalveld en Het Korps? Een half voetbalveld heeft een doel. Ja, flauw, goed, vergeet hem. De mop over Circus Renz en de Koninklijke Marine? Bij Circus Renz hebben ze grotere tenten, maar de Marine heeft veel meer clowns? Niet? Ook oké.)

De V. ging dus in dienst, helemaal vrijwillig en kreeg daar de consequenties van mee. "ter land, ter zee en in de lucht, overal in het koninkrijk of", zoals bij de Torren, "QPO". Nee, dat heb ik uitgelegd, niet zeuren, eerst eerdere Blogs lezen. (Nee, ik ben niet pissig, helemaal niet, maar gewoon effe lezen, toch?
(Dan had je maar geen militair moeten worden, zeggen de anti lezers van dit stukkie nu. Tja.) Dus toog je, als V. naar daar waar men je opdroeg om te gaan, vaak in een grote, soms in een kleine groep, vaak ook alleen, als waarnemer of liaison mens. Maar je ging, hoe dan ook. Dat was je opdracht. Ondertussen, terwijl de V. de democratie bewaakten, (en, ik schreef het al, dat nog steeds doen) ging de toenmalige jeugd, zich verder onbedreigd voelend door welk gevaar dan ook, naar school, door naar het middelbaar onderwijs, verder naar de hogere scholingen en rolden ze, via hoge school of universiteit, het bedrijfsleven in en zo kwamen ze op hogere posten. Bij banken, bij verzekeringsmaatschappijen, in het MKB, maar ook in multinationals, die zaken deden/doen met die landen waarvan defensie had verklaard dat ze veilig waren om zaken mee te doen, omdat de V. daarvoor had gezorgd.
Die mensen, (ook m/v, natuurlijk,) verdienden al vrij jong veel geld, kregen allerlei jeukende ambities en gingen vaak de politiek in, of kwamen op hoge posten in de maatschappijen die ik net noemde terecht. Ze sloten zich nog al vaak aan bij politiek partijen die, soms, hun (toen nog jonge-mensen) idealen nastreefden. Zo was er ooit eens een MP in ons land, die een werkmensen-, dus een socialistische partij, nu ja dat was het ooit dan, leidde. Die partij was ondertussen een Yuppen partij geworden, vooral gemeengoed onder de Amsterdamse grachtengordeldieren. De man werd, na zijn politiek uitstapje, bankier en deed denk ik, mee aan het verkwanselen van onze economie, maar omdat hij, net als zijn tegenvoeter, de Engelsman Blair, nogal uitstraling had, werd heel hip en rijk en jong Mokum/Rotjeknor/GADO GADO*, lid van die club. (Ondertussen is die partij een soort patiënt geworden die wacht op reanimatie of euthanasie, omdat ze de echte stemmers, de echte "arrebeiers", zo ver van hun vervreemd hebben, onder andere door hun standpunt over niet Nederlandse Nederlanders, zeg maar, dat de partij voor de gewone werkman niet geloofwaardig meer is.) 
Maar: ook de liberale en confessionele partijen kwamen in handen van de Young Urban Professionals. En ja, ook in het bedrijfsleven, natuurlijk. De M/V's, werden allen snel of strak gekleed, fraai blik berijdend, mooi wonend, veel verdienende en dikke Bonussen verdienende mensen. Mensen die vaak totaal niet bekend zijn met de situatie op de werkvloer, hetgeen dan weer aan ons, werkslaven, ligt. Ze worden Het Hogere Kader genoemd, HHK, genoemd.
Wees diep in je hart eerlijk: je chef zegt tegen je dat de directie,HHK, komt en ja, je werkplek, waar je dan ook werkt, moet er verzorgd uitzien. Dus: daar zorg je voor en de HHK komt en ziet dat het keurig is en dat er nauwelijks te kort is aan werkkrachten, zeg maar en ziet de noodzaak van extra arbeids-volk niet in.
Maar goed, HHK, ziet aan het eind van hun jaar dat hun Boni (is dat het meervoud van Bonus?) zwaar verminderd zijn. Oeps, de nieuwe "Porsche tweetakt met radiaal ballen", die vierde vakantie op de Malediven en dat derde zomerhuis in Roemenië, ja dat loopt behoorlijk gevaar. Maar het HHK weten hoe je daar tegen op treed. "We moeten gaan bezuinigen", kraaien ze in koor. Dus ja, bezuinigen. 
Dus hebben ze contact met Den Haag, waar de vroeger studiemaatjes zitten. En ja, der mot bezuinigd worden, da's duidelijk. Want: als er niet bezuinigd wordt, dan komen lucratieve baantjes, zoals commissariaten en adviseur banen, in het geding voor deze bevlogen en straks ex-politici.
Bezuinigen! luidt het op het advies van het HHK. "Op wie dan?", vraagt politicus nummer 1. "Nou ja, hoe dom kan je zijn?", vraagt de tweede. "Op wie kun je straffeloos bezuinigen, zonder dat men in het geweer kan of mag komen?" doet de derde verbaasd. "Nou, op de ouwetjes van onze maatschappij", schatert de vierde. "Die hebben toch geen poot meer om op te staan!" Nummer vijf, een no iemand van Groen/SP/Linkse signatuur zegt: "En wat dacht je van V.? Die hebben hun tijd gehad, die kunnen wel wat inleveren hoor. Dat soort figuren hebben mijn "pacifistische**/Krakers**/Communistische**/Anti-maatschappij**" hart altijd al pijn gedaan met dat gelu. over het verdedigen van menselijke en democratische waarden."
Men lacht, schudt handen, men drinkt een glas, men maakt afspraken, meldt aan de Bonus figuren van het HKK dat het allemaal goed gaat komen, vraagt aan hen of hun plekkie nog warm word gehouden voor straks, na de politieke carrière en zo begint de aftakeling van de pensioenen van de oudere mensen die de wederopbouw hebben mogelijk gemaakt en zij die die wederopbouw hebben mogelijk gemaakt, omdat ZIJ het land, de lucht en de zee bewaakten omdat zij, die nu klagen over hun bonussen, hen nu kunnen korten op van alles. Ook de V., dus. Op van alles waarvoor ze gewerkt en gespaard hebben en waarvan zij dachten recht op te hebben. Pensioen op hun 65ste, een beetje dankbaarheid van het vaderland en zo.
Een weer werden we bedrogen. Hoe lang nog?


*GADO GADO: is ADO Den Haag, dus geen aanval op Indische mensen. Voordat ik een mes in mijn rug krijg van de anti Michiel de R. groepering.
**: doorhalen wat je niet van toepassing vindt.

En: IK MEEN DAT HET ZO GEGAAN IS. IK WIL GEEN ADVOCAAT OP MIJN STOEP DIE ME VAN SMAAD BESCHULDIGD. BEGRIJP JE?

Over Veteranen, deel twee.

(Door een goede gabber, een van de allergoeiste, werd ik er op gewezen dat een afkorting van V met een 1 of 2, nare herinneringen zou kunnen ophalen bij mensen. Dus nu zet ik er maar het woord "deel" voor. Bedankt makker B. en tot in maart.)
Zoals ik als schreef zijn V. mensen die met een bepaald ideaal of met een bepaalde doelstelling in militaire dienst gegaan zijn. (Ik klets nu alleen even over de militaire V.) In mijn geval was het een directe reactie op de vreselijke inval van de Russen in Tsjecho-Slowakije, waar een democratisch gekozen regering werd afgezet, door de partij een partij, nee, een stroming, van geïndoctrineerde idioten (zie de link met vandaag, de IS en de jihadisten) die jaren lang eenzijdige voorlichting, lees hersenspoeling, kregen. Van mijn toenmalige collegae waren er dat overigens veel meer. Officieren zeggen dan: "de vrindjes van mijn jaar hadden een eens lopende mening", maar ik ben van een andere komaf, niet zo hoog opgeleid, maar wel directer en praktischer ingesteld, wij zeiden: "die gasten van mijn blikkie hadden hetzelfde idee". En dat idee prevaleerde in mijn tijd zeker. Soit.
In ieder geval hadden wij toen, maar ik geloof dat de militair van heden dat nog heeft, het idee om in het geweer te komen tegen een oprukkende vijand die onze democratische poorten van de vrije mening en de vrijheid "an sich", kwam bedreigen. (Democratische poorten, hoe kom ik der op?) Dus ja, we hadden een ideaal, een mening, we wilden ons inzetten voor iets vaags als: en nu ga ik de Popi uithangen: "Je suis Charlie", of: "Ich bin ein Berliner", of als: "Right or wrong, my country". Maar: voor de vrijheid in ieder geval, begrijp je?
Voor de poen deden we het niet, echt niet. Schreef ik al eens dat een militair nette armoede leed? In die jaren in ieder geval? Helaas voor jullie, nu ja, jij, de ene lezer, ga ik even terug naar mijn marien jaren. Je ging varen en had het recht op je salaris, maar meer niet. Had je de mazzel om een buitenlandse haven aan te doen dan kreeg je voor elke dag dat je binnen lag een bedrag aan havengeld. Dat was voor korporaals en manschappen, geloof ik zes gulden per dag, voor onderofficieren acht en voor officieren tien piek, of zo. (Ik ga morgen wel een berichtje van een van de oud collegae krijgen met de juiste getallen) In ieder geval kon je van dat bedrag net aan je ansicht kaarten en je postzegels voor de brieven naar huis kopen.
Oeps, een uitleg is nodig: ansicht kaarten waren foto's, afgedrukt op karton. De foto's gaven een beeld van de omgeving waar je zta en op de achterkant kon je dan het adres van je: vul maar in, schrijven.
Daar deed je dan een postzegel op, zo een lokale, en dan stuurde je die naar de geadresseerde. Brieven: er bestond ooit, in de jaren negentig van de vorige eeuw, dat er nog geen mobieltjes. Pods, Pads, Internet, Facebook, Skype, Hyves, nu ja, dat zuks dan, bestond. Nee, ik f... you not. Er is ooit een wereld geweest zonder die zaken. Bellen naar huis? In een beschaafd land, in Europa of in de States of zo, dan wisselde je een heel bedrag aan guldens in de lokale munt om, zocht een telefooncel op en stortte dan een half weeksalaris in een gleuf om even drie minuten met je meissie te kunnen praten. Soms moest je, in verre landen waar men nauwelijks Engels, Frans of Duits sprak, bellen via een telefooncentrale. Je gaf dan het nummer van thuis op en dan werd je vriendelijk verzocht even plaats te nemen, terwijl men verbinding maakte. Ik heb in Soerabaja ooit eens vijf uren zitten wachten om een van mijn kinderen te kunnen feliciteren.

Dus: nee voor de poen, niet doen. Maar voor die andere zaken deden we het wel. Nee, ja, ik ga eerlijk zijn: er was ook een bepaalde avonturiers geest, die bij ons heerste en nu nog heerst. Het was allemaal spannend en zo, natuurlijk, dat geef ik helemaal toe. Maar in ieder geval: wij deden het. Er was een overgrote groep mensen die dat niet deden en die gingen studeren en zo. Dat konden ze doen, omdat de vrijheid om te studeren, welke richting je ook maar koos, mogelijk werd gemaakt door de mensen die die vrijheid verdedigden. De V.
De V. ging waar ze moesten gaan, deden wat ze moesten doen en klaagden niet. 

=Even terug: de V. klaagde niet, maar griepte dat het een aard had. Maar: binnenskamers dat wel. Maar, de mensen die door de zorg van de V konden studeren en zich konden specialiseren in politiek of in het zakenleven, rekenden later wel even af met die V.=

Over Veteranen (1, denk ik)

Het zal jullie opgevallen zijn dat ik momenteel veel minder over In de Super schrijf, in In de Super. De reden daarvoor heb ik in vorige stukjes "uitgelegen", maar heel kort: ik maak momenteel, niet op eigen verzoek overigens, maar op verzoek van mijn directie, minder uren, nu ja, ongeveer de helft. Dat was aanvankelijk even schrikken, vooral wat betreft de financiële consequenties. Maar: vrije tijd is onbetaalbaar, vooral als je hobby's hebt die nog al wat tijd vreten, zoals fietsen, schrijven en lezen en ik heb er dus nu een nieuwe hobby bij: vrije tijd opmaken. Een hobby die ik overigens met veel plezier uitvoer, hoor. Maar ja, zoals ik al schreef, hobby's vreten tijd. (Eh, hoe eh, nou ja, vrije tijd vreet tijd, zeg maar,)
Goed, de bijdragen aan In de Super worden dus minder actueel voor wat betreft mijn hobby, het werken in de Super. Ik schrijf, en jij, de enkele lezer van dit stukje, hebt dat al in het snotje gehad, gaan meer over mijn belevenissen buiten mijn werk. Oh, ik zal nog vaak genoeg terugkomen op dat werk, ik heb nog al een verhaal in mijn hoofd over een domme auto inbreker, die op klaarlichte dag in onze parkeergarage het raam van een automobiel insloeg, de tas die de eveneens heel domme mevrouw van die auto daarin had achter gelaten. Domme inbreker: er hangen geloof ik twintig bewaking camera's in in die garage, domme mevrouw: wie laat er in hemelsnaam een (dames) tas achter in een auto in een parkeergarage in Mokum. (Later meer.)
Maar: ik ga het iets meer hebben over dingen en zaken die me momenteel treffen. Ik zou dan het Blog moeten noemen, Niet meer In etc, maar ik verkies die titel NA mijn echte pensionering, over een goede twee jaar of zo, dus jullie zijn tot die tijd, maar ook daarna, nog niet van me af. Dat zal ze leren, zei een oud collega van me altijd.
Over Veteranen staat in de titel. Ja, daar wilde ik het eens over hebben. Ik schrijf Veteranen met een hoofdletter V. Net als je God met een hoofdletter schrijft. Zoals (zegt men) God de wereld schiep, zo schiep de Veteraan de vrede. (Oh ja, ik moet zeggen en schrijven, dat dit in de niet Veteranen ogen een wat sentimenteel, zelfs ietwat zoetsappig en nogal gekleurd verhaal zal, zal hé, lijken, maar de Veteranen hebben dat verdiend, ik zal laten merken hoe en waarom. Ik ga Veteranen afkorten, niet met Vet, dat is een Engelse afkorting voor dierenarts en vet, nou ja. Nee, ik ga vanaf nu V. gebruiken, dan weten jullie dat alvast.)
De verklaring van het woord V. is volgens het woordenboek:
"1/ een beproefd krijgsman (ik haast me om er vrouw achter te zetten), 
"2/een oud gediende, 
"3/ Een in zijn/haar vak ervaren m/v. 
Nu ja, er zijn er nog legio verklaringen van het woord, maar deze drie dekken de lading wel. Maar: waarom ga ik nu over de V. schrijven? Da's nogal simpel. De V. wordt aan de ene kant vreselijk geëerd, maar aan de andere kant vreselijk genegeerd.

Nou ja, dat moet ik even uitleggen. En, als ik zeg even, dan duurt dat ook heel kort. Jullie kennen me, ik ben een echte Grunniger, net als mijn ouwe heer, ik ben ook een man van weinig woorden. Wat is een V. nu eigenlijk en wat maakt hem/haar, ik ga dat moeilijke politiek correcte m/v nu laten vallen en schiet me maar neer, hoor meiden, maar jullie weten wat ik bedoel. De militaire V., ja er zijn meerdere soorten van V.'s, bijvoorbeeld krakers, demonstranten tegen alles wat er in hun, vaak extreem linkse of rechte ogen niet deugd in de hele wereld, nu ja, dat is een apart hoofdstuk. Maar er zijn ook V's, met name onder (para) medici die in idealistisch bevlogen groeperingen als Artsen zonder Grenzen mensen met vreselijke ziektes, zie Ebola, gaan helpen en zo. Ik vergeet hele groeperingen, bijvoorbeeld politici die al twintig jaar met hun krent op de bankjes van de kamers zitten, of ambtenaren die al veertig jaar handtekeningen zetten of zo, daar ben ik me bewust van, maar voor al die vergeten mensen: chapeau bas!
Goed, de militaire V. dan. Ik ga nu weer eens over me zelf beginnen, hè ja, lekker saai. Ik ben, ooit, in 1970 alweer, beroeps militair geworden. Daar zat wat achter, achter mijn beslissing om marine man te worden. Een? Nu ja, meerdere redenen. Ik groeide op in een gezin waar men niet overdreven te veel met politiek bezig was. Ik ben geboren en getogen in de jaren dat de Russen Hongarije binnen vielen, dat ze de Muur bouwden en het IJzeren Gordijn optrokken. Dat alles om de burgers uit de door hen bezette gebieden te beletten om naar het "vrije" westen te vluchten, omdat die burgers het natuurlijk veel beter hadden in het Oostblok. In '68 maakte ik, als zestienjarige, de inval door het communisme van Tsjecho-Slowakije mee. Ik zag op Tv dat Jan Palach zich zelf in de brand stak en ik was op slag af van alle linkse sympathieën, die ik als jong mens had. Dus wilde ik dienen, dienen om dat gevaar te weer te staan*. Dat communistische gevaar. Mijn ouwe heer, een zakenman met vooral VVD ideeën, stelde me gerust. Hij vertelde me, hij sprak niet zoveel, dat had je ook wel al begrepen, hij was ook een Groninger, dat je dom was als je als jongeling geen linkse ideeën had, maar dat je nog veel dommer was als je als veertiger, nog linkse ideeën had. En: hij had gelijk.
Dus ging ik, maar dat lijkt heel simpel, maar dat was het niet, op mijn (ik was net twee dagen achttien) bij de Marine. Ik ga geen loopbaan opsommen, da's onzin. Maar, laat ik het zo zeggen, ik heb de Koude Oorlog, die soms heel heet was, meegemaakt en ik heb inderdaad het zo begeerde Veteranen teken gekregen, een prachtig gestileerde V. Dat teken staat nog, in de officiële verpakking, naast mijn Bintangs, zeg maar mijn medailles, op mijn boekenplank waar ik elke avond zit te werken.
Ik zou haar eigenlijk op mijn colbert moeten spelden, denk ik wel eens, maar ja, ik heb geen colbert, ik draag nooit pakken. (Ik ben ijdel genoeg om te zeggen dat ik vaak even mijn ogen laat rusten op die collectie van kleurrijke linten en metalen. Goh man, denk ik dan,  heb je dat ook allemaal gedaan?)

* Ik ga nu een steen gooien en een deur intrappen: waar wij, mijn V. generatie genoten 'vochten', in ieder geval paraat waren, tegen het communisme, zo vechten onze opvolgers, voortbordurend op onze overgeleverde tradities, tegen het gevaar uit het Oosten. Nu vergeet ik niet, maar noem hen nu pas, de mensen die tegen de terreur van de treinkapers op hebben getreden, de mensen die aan de grenzen staan en steeds weer drug controles of controles op illegalen moeten doen. Deze mensen kregen vaak niet, of in het geval van mijn gabber B., pas heel laat de status van V.

=meer? Goed, ga ik schrijven. Dan ga ik het ook hebben over de mensen die zich zonder angst konden bekwamen in hun studie en zo, omdat o.a.de  V. dat mogelijk maakte en die nu de V.' zoafz...., eh, minder behandelen=

De dreiging, pen of zwaard?

Ik kom er toch weer even op terug, op het gedoe in Parijs en, een dag of wat later in Verviers, een leuk plaatsje bijna onder de rook van Maastricht, dat heeft me behoorlijk aan het denken gezet.

En ja, net als 9/11, is de wereld weer veranderd en weer vijandiger en nog meer wantrouwend geworden en we kunnen praten wat we willen en naar oplossingen zoeken wat we willen, maar het zal nooit meer veranderen, in mijn ogen, integendeel. De "andere" wereld heeft zich (weer) en, vrees ik, nu definitief afgezet tegen de "onze" en dat afzetten wordt luide toe gekraaid door allerlei aan geestelijke afwijkingen lijdende mannen in jurken die het kennelijk te zeggen hebben in het geloof waardoor waarschijnlijk aanvankelijk hele normale mensen zich helemaal hebben laten opruien.
Maar: is dat alleen van hun kant zo? Ja, ik ben ook geneigd om aan te nemen dat Zullie ons, de Wullie, de oorlog hebben verklaard. Nu ja: geneigd om aan te nemen, klinkt wel heel erg "politiek", vind je niet? Nee, de oorlog is door Zullie verklaard, daar is geen twijfel aan, geen excuus of verzachtend woord voor. Maar, nogmaals, hoe zit dat dan met ons, de "goeien"? Ja, wij hebben natuurlijk ook fouten gemaakt. Hoewel niet in de zin dat wij hen kwaad hebben aan gedaan. Wij, nu ja, vorige regeringen dan, hebben de mensen die uit "de verre" kwamen nooit gedwongen om met hun medelanders, wij dus, samen te wonen, te integreren, bedoel ik. De nieuwkomers, kropen, al dan niet gedwongen, dicht op elkaar en bleven van hun thuislanden dromen, gevoed door hun Tv schotels. Een mooi voorbeeld daarvan is de Zaanse wijk Poelenburg, ook wel "schotel city" genoemd. Dus ja, helemaal de schuld bij die generatie immigranten leggen, mag ook niet en doe ik ook niet.
Maar, hebben wij, "originele", kun je dat zeggen, Nederlanders, die mensen ooit wat aangedaan? Nee, dat geloof ik dus niet.

Zoals het kopje al aangeeft: Pen of zwaard. Hoever mag je gaan in je vrijheid van meningsuiting? Heel ver. Heel erg ver. Mag je, in die vrijheid van meningsuiting ook mensen boos maken? Ja, vind ik wel. Zolang het niet op de man gespeeld is, sorry m/v, dan mag dat. Je mag mensen boos maken, je mag chargeren, je mag aandikken. Je mag NIET liegen of onwaarheden verkopen, ik schreef dat al eerder. (Ik deed dat ooit wel en heb daar mijn spijt tegenover diegene voor betuigd, zie oudere Blogs.) Ik mag je boos maken met mijn idee dat ik een sch... hekel heb aan: ik noem maar wat op: André Hazes, Opera, het Van Gogh museum, aan Theo van Gogh, aan Max Pam, aan Multatuli, aan het leger, aan de politiek, aan geloven, het koningshuis, profeten, discipelen, heiligen, martelaars, goden aan mensen met een religie of mensen zonder een religie.
Dat mag ik. Ik maak je boos, maar ik beledig je niet, ik kwets je niet, ik kwets of beledig datgene waar jij voor staat of waar in je gelooft ook niet. Dat degene die zich toch beledigd voelt dat dan zo vindt, ja, daar kan ik niets aan doen. Mijn tenen zijn minder lang of zo, denk ik. Maar: als je die gevoelens hebt, als je je door mij beledigd of aangepakt voelt, in je persoonlijk sfeer dan, nu ja, dan is het vervolg heel simpel. Je gaat naar de rechter, je spant een rechtszaak aan, je dient een klacht in bij de politie en dan ga je zien wat er al dan niet van komt. Ook dat soort zaken is bij onze wet geregeld, namelijk en de rechter, die over dat oordeel gaat, hoort een neutraal persoon te zijn.
Ben ik zelf, moi meme, vaak geschoffeerd? Je wilt het niet weten! Dagelijks hoor ik, of zie ik, dingen om me heen, op Tv, in de kranten of op de sociale media, die me kwetsen of helemaal boos maken. En, met een hele omweg, maar ja, jullie kennen me, kom ik tot de kern van dit betoog.
Er circuleren momenteel, op die sociale media, foto's waar je een zwarte vlag met een Arabisch? schrift ziet. Die plaatjes, nee, dit is niet minderwaardig bedoeld, hebben dan het onderschrift: "I love my Prophet", of: "Ik houd van mijn profeet."
Kan ik daar wat mee? (wel erg tachtiger jaren taal, niet?) Nee, ik kan der helegaar niks mee, want ik (h)erken die man niet. Net als ik de Paus of JC, nee, niet Johan Cruijff, of ons lieve Heer of de Maagd Maria, of Boeddha of weet ik welk verzinsel van die mannen, veelal zijn dat mannen in jurken, kijk maar eens, kardinalen, imams, monniken, boeddhisten, totaal niet (h)erken. Voel ik me daardoor, door die profeet, beledigd? Een beetje wel, natuurlijk, nu ja, een heleboel wel. De moorden in Parijs, maar vooral in Nigeria, door die verwerpelijke Boko Haram, maar ook in New York, in Jemen en waar dan niet op deze wereld, zijn veelal in naam van deze profeet gepleegd. In naam, zeg ik. Ik heb namelijk ooit eens een biografie over de profeet gelezen. Jullie, liefhebbers en voorstanders van hem ook? De man zelf, helemaal geen heilige, maar dat gaf hij zelf ook wel toe, was een voorstander van een geloof van liefde, zoals hij dat had geënt op die van de, toen net een paar honderd jaar oude christelijke kerk. Dus ja, hoe kun iemand nu zeggen dat jij in naam van hem moorden pleegt?
Maar goed, ik herken me niet in die plaatjes, ik voel me, gezien de recentelijke gebeurtenissen, behoorlijk op mijn je-weet-wel getrapt. Maar: je mag zeggen wat je wilt, schrijven wat je wilt, ik ben niet eens boos en je kwetst me er niet mee. (Ik vind het niet slim om die dingen te plaatsen, maar dat is weer heel wat anders.) Dus ga ik niet naar België om een AK 47 te kopen met een zooi munitie om de plaatser van het stuk te executeren. Niet alleen die, maar ook de mensen die dat stuk allemaal een DUIM OP, een LIKE geven. Da's het fraaie van Facebook, die namen zie je er bij staan. Die zou ik dus ook neer kunnen gaan knallen. (Vreselijk agressief verhaal, maar begrijp je me een beetje?)
Nee, ik accepteer dat de steller van het stuk en de mensen die de foto plaatsen daar het volste recht toe heeft. Ik ga Voltaire nog maar weer eens citeren: "Ik vind het afgrijselijk wat U zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen tot mijn dood verdedigen."

Dat is dus vrijheid van meningsuiting. Dat is een veel groter goed dan we met zijn allen kunnen of willen beseffen hoor. Wij, in onze wereld, kunnen morgen, nu ja elke dag, vijfentwintig of meer verschillende kranten kopen, waarvan er misschien maar een of twee zijn die jouw mening verkondigen, of waar jij je in kunt vinden. En, als die meningen je niet aan staan, dan heb je dat maar te accepteren.Of dan ga je naar de rechter!

Nou ja, horen en zo.

Een hele emmer bariumpap plus bruine afdrukken, kreeg ik dus over me heen van  die al weinige fans die ik heb en die dus mijn Blogjes lezen. Nu ja, soit en zo. Wat men, die weinige fans, niet begreep is, dat ik via een heel onnozel, dat geef ik wel weer toe, verhaal nog helemaal niet aan mijn eindstreep was beland. Maar ja, ik schrijf die bladzijden vol, ik zei het ook al in het begin: het wordt een l.. verhaal van het zuiverste water en zo, maar ja, toch maar blijven door lezen, niet? En dan die emmers leeg smijten! Ben ik dan de schuldige? Nee, toch, jullie lezen al die onzin, in jullie ogen dan, hoewel het wel helemaal waar was, toch? En ja, ik heb een leeg vel A4 voor me en dat moet vol.Ik heb de pleu... aan van die mensen die van die dunne boekjes of die korte verhaaltjes zitten neer te pennen. Een kloek verhaal, dat moet. Ja en, ja, ik dwaal en wijk weer vreselijk af, ik weet het. Maar: veel van de criticasters komen ook nog eens uit mijn vriendengroep die dus zouden moeten weten dat ik enorm kan "slap bilangen", zoals men in het Maleis zegt. (Dat is bijna de tweede taal van onze KM) Maar: zoals Charlie al zei: "alles is vergeven". (Tout est pardonee.)
Maar: waar mijn betoog vooral over ging was eigenlijk het feit dat wij, oude KM ziekenverplegers, maar ook de jongere generatie, natuurlijk, zo veelzijdig waren en zijn. Ze maken ons niet gek: Wondbehandeling? Vink, Bedverpleging? Vink, Diagnostiek? V., Gapende wonden? V., Schrijnende pijnen? V., Psychosomatische babbels? V., Audiogrammen maken? V. Operatiekamer assistentie, laboratorium onderzoeken of röntgen onderzoeken? Allemaal V. Enne, ja, als het allemaal niet lukte of goed ging?
Nu ja, afleggen van overledenen en het bijstaan van de patholoog anatoom? Ook een V. natuurlijk.

Dus ja, ik wist wat me te wachten stond toen ik eindelijk zover was om een gehoortest te ondergaan. Ik had het vak zelf uitgeoefend en vond het een leuk beroep. Ik kan daar nog een aardige anekdote over vertellen, nu ja, meerdere, maar ik hoor de oudere collegae al vanaf de wal, waar de beste stuurlui staan, of vanaf de HGDZ, waar de beste ziekenverpleger zitten, al roepen: doe het ons niet aan.
" vanaf de HGDZ, waar de beste ziekenverpleger zitten,"
dit is een Gotspe, en een behoorlijke belediging naar mijn maten, maar, hopelijk hebben die de grap door. Zo niet, kan ik jullie binnenkort meedelen hoe een steniging, een kruisiging en een vierendeling er in de 21ste eeuw uit zien, want dat is dan mijn lot. Ik kom, (n)ooit terug op het verschijnsel HGDZ, vergelijk het met het HK van De Keten als je wilt. Nee, erger, echt! Die KM mensen dan!

Dus ik hoorde niet zo goed meer, dus moest ik een apparaat ter compensatie aanschaffen, dus ging ik naar de firma van de bril- en gehoorspecialisten waar op de deur staat: "Loop gratis binnen voor een gehoortest." Dat filiaal was een meter of honderd van onze woning verwijderd. Wij wonen in een winkelstraat, die na de Kalverstraat, en, sorry Huubmans, voor de Heer'n straat, als fraaiste en meest chique winkelstraat van ons land wordt beoordeeld, ver voor de ordi PC. (Onze gemeente, nu ja stad, is trouwens ook de meest groene stad van Europa, qua groen en niet qua Groen, nee daarin zijn we in Amstelveen behoorlijk en bekoorlijk rechts.) Dus liep ik, ik heb vrije dagen genoeg tegenwoordig, op een natte middag binnen bij de firma die gespecialiseerd is in brillen en zo.
'Doet u mij maar een gratis gehoortest', zei ik. Maar nee, dat lag anders, bij Anders, ja sorry, die is een partij flauw, maar hij lag ook zo voor de hand! Hoe anders? Nou heel Anders. Ja, ik stop er mee, ook met mijn Blog, der gebeurt weer van alles in de wereld.


=Maar: kort en goed, ik moest naar de Middenweg in Amsterdam=

Beter Horen en al de stappen daartoe

Dus ja, eindelijk had ik mezelf zo ver gekregen dat ik dan toch maar de eerste stap nam om aan een gehoor apparaat te komen. Nu heb ik zelf jaren en jaren lang in het medische wereldje gezeten, dus wist ik dat ik een audiogram zou moeten laten maken. Ja, da's ook weer grappig. Bij de KM heb je, ik praat even over dat vorige 'way of life' de mogelijkheid om je te bekwamen in diverse "sub-specialisaties." (Jullie kennen me, dit word weer een l.. verhaal van hier tot de keukendeur, maar ja, sla maar over.)
In mijn vak, toen, als ziekenpa, kon je bijvoorbeeld kiezen voor duik- en onderwater geneeskunde, of voor luchtvaart gezondheidszorg. Maar ook voor een laboratorium opleiding, een operatie- of narcose assistenten loopbaan kon, of voor tropische en dus vaak nare ziektes en zo, kon je kiezen. Ik had een specialisatie waar er niet zo veel liefhebbers voor waren: de röntgen opleiding. Aanvankelijk begreep ik niet dat er zo weinig liefhebbers voor waren, het leek me een heerlijk vak, maar daar kwam ik na een week of wat in de opleiding al gauw achter. Om te beginnen had ik een geweldige opleider, ene dokter Henk. (hij had een vorstelijke achternaam, maar ik wil het anoniem houden.) Mijn eigenlijke opleidster was ene H. Een fantastisch aardige meid en een specialiste in haar vak, die me de nodige uitleg gaf, op mijn donder gaf indien nodig en me heel goed hielp als ik het weer eens leek te verklo...! Maar goed, na een week of zo als zeg maar, krullenjongen, te hebben meegeholpen, mocht ik assisteren bij een zogenaamde "Colon-inloop" en dat klinkt net zo vies als het is. Dat onderzoek, goh, die onderzoeken zullen allemaal al lang achterhaald zijn door voortschrijdende technieken, bestond er dan in dat de te onderzoeken patiënt een klysma met barium pap kreeg. Klysma, voor het niet begrijpende lezertje, is een slang in je achterste waaruit een vloeistof IN je lichaam loopt. Naar: ja, vervelend: behoorlijk. Bariumpap is een mengsel van water en een bepaald poeder, dat de röntgen straling absorbeert, of weerkaatst, als dat duidelijker is. Als je dus darmklachten had, zou je eventuele uitstulpingen of instulpingen of rare en niet daar horende voorwerpen, zien omdat die barium pap de contouren van poliepen of tumoren of andere dingen zou blootleggen, ben je der nog bij? Het wordt viezer, hoor, ik waarschuw alvast eventjes.
Die pap werd op de onderzoek afdeling zelf aangemaakt, met lauw water, het klysma werd dan door de radiologisch assistente in gebracht, de radioloog bekeek onder doorlichting het geheel en liet door de assistente (en haar trotse hulpje, c' etait moi), af en toe een foto maken, waarbij hij, met een dik loodschort om de niet al te slanke lendenen bij het slachtoffer bleef.
Na afloop mocht de assistent van de assistente, dat was die moi dus weer, de patiënt, in dit geval patiënte, een wat oudere dame, naar het toilet begeleiden. 'Wil jij dat even doen?', vroeg H., 'dan kan ik de platen gaan ontwikkelen.' Ze lachte, maar dat deed ze altijd, lief, maar er was wat in haar lach, dat ik niet helemaal thuis kon brengen. Want ja, zegt een Amerikaanse popsong van Blood, Sweat and Tears: "What goes up, must come down", wat zoveel betekent als: wat der ingaat, komt er ook wel weer uit. Dus.
Goed, ik, de assistent van de assistente, nog steeds de zelfde moi, hielp mevrouw naar het toilet. Die sanitaire gelegenheid was, laat ik zeggen, vier meter van de onderzoek tafel, verwijderd. Heb ik al gezegd dat de patiënte iets ouder was? Oh, nu ja, heb ik al gezegd dat Barium pap redelijk tot zeer prikkelend werkt op de darmen? Niet? Nu ja, het is zo. Heb ik al verteld dat er een Amerikaanse pop song is die gaat van: "What goes up, must en zo?" Oh ja. Heb ik ook al verteld dat, toen ik in die tijd in het Marine Hospitaal werkte, wij nog altijd kranige marinemannen waren? Dat wij dus onze donkerblauwe uniform broeken en onze: Schoen, leer, zwart, maat 43 B, NSN 81.43.62.0097, verstrekking, paar, 1 stuks, (en dan ook nog glimmend gepoetst) droegen onder die fraaie en over het algemeen net gestoomde en van een scherpe vouw voorziene en van alle vlekken ontdane uniform broeken, waar we er ook niet al te veel van hadden?
De combinatie: Barium pap, oudere mevrouw, stukje schuifelen naar het toilet, uniform en schoenen voornoemd, is geen, ik herhaal geen, gelukkige.
De mevrouw in kwestie, die ik een arm gaf ('oh wat bent u een lieve jongeman, zo is mijn kleinzoon ook') haalde de meet, de finish, de eindstreep, niet. Met een klaterend geluid kwam het witte mengsel, dat ondertussen niet al te wit meer was, maar wat kleurtjes van de omgeving waar ze net had gehuisd had opgepikt, naar buiten. Een mini Niagara van witte vloeistof, vermengd met tinten die in de heren schoenmode veel voorkomen, gaande van lichtbruin tot extreem donkerbruin, klaterde op het lichtgroene linoleum van de onderzoekkamer. Maar, niet alleen op het linoleum. Nee, ook op de voornoemde en donkere uniform uitrusting stukken van 'moi' kwam de zooi terecht.
Oh ja, ik ga nu even nog wat over de geur die ging heersen in het vertrekje vertellen. Het was, nee hoor, je kunt het wel voorstellen. Goed, mijn broek naar de filistijnen, mijn schoenen veramponeerd en mijn humeur leed er ook ietsjes onder.
H. lachte, later, toen ik uitgevloekt was, wat vertederd. 'Ach, dat had ik toch verteld? Dacht ik?' Maar nee, want toen had ik nog geen last van mijn gehoor!
Ik heb het vak van röntgen verpleger overigens vele jaren en met heel veel plezier uitgeoefend. Dat waren trouwens uiteenliggende jaren met nog al wat andere taken daar omheen, hoor, dan zat je weer eens aan boord, dan werkte je weer in een ziekenboeg of was je in een ver en vaak naar en heet (maar soms ook extreem koud) buitenland bezig, maar goed, ik heb het vak altijd met liefde gedaan. Toen ik wat jaren verder was en wat hoger gestegen was in de KM hiërarchie, mocht en kon ik een opleiding doen tot audiometrist.
Dus toen ik eenmaal besloten had om mijn gehoor te laten testen, wist ik waar ik aan begon, maar toch!

=bij Hans Anders en zo =

Over Horen, eindelijk. Part one.

Dus ja, dus wel. Eindelijk, zeg ik zacht voor me uit, maar eindelijk, fluisteren, (ik hoor dat toch niet), mijn familieleden hardop. (Ja, dat kan natuurlijk niet, hardop fluisteren, maar bij mijn gehoor beschadiging, nu ja, het overduidelijke bewijs ervan, wel weer, oké, begrijp je?) Ja, ik weet het al jaren, mijn gehoor laat me behoorlijk in de steek. (Ik schreef er vaker over, ik kan eufemistisch zijn, en ook cynisch) Ik heb er in het verleden wat mee gekoketteerd, met dat gehoorverlies, zie hele oude Blogs in deze reeks, maar de waarheid is natuurlijk helemaal anders. Ik mis veel van het gesproken woord. (Niet echt van het op melodie gezette woord of de melodie zelf, hoor, muziek in al haar geledingen is een  'kunst' vorm zo je wilt, die mij, net als beeldhouwkunst of ballet, niet kan bekoren. Maar: ieder zijn smaak, natuurlijk.) Dus na veel en lang, jaren lang, zelf onderzoek en introspectie, kwam ik er, nu al weer een tijd terug, achter dat ik toch wel echt aan een gehoor hulp apparaat moest gaan denken. Weet je, gehoorverlies komt sluipend. Elke dag hoor je iets minder. Misschien een decibel per dag per Hertz, dat weet ik niet zo, maar een KNO arts kan het zo uitleggen, denk ik. 
Dat deed ik dan ook, maar, zei ik, mens: praat wat duidelijker en beledigde daar mijn E. eigenlijk een beetje mee, zonder dat we het beiden wisten. (Nee, schat, ik ben net in de keuken bezig en ik ben net de sla aan het doen, of de groente of met bami bezig, weet ik wat ik allemaal zei en ik presteerde om tegen mijn lief te zeggen dat ze wat luider moest praten.) In het verkeer ging het allemaal wel, maar voornamelijk omdat ik, op de fiets, steeds meer om me heen ging kijken of, in de auto, steeds maar bleef spiegelen. Mijn maatjes op de fiets verwees ik naar mijn goede oor, dat was, volgens mij mijn rechter, zodat ik steeds als buitenste van mijn groep(je) fietste. Ik had aanvankelijk, mijn gelieven ook niet zo, er niet veel erg in. Zo sluipend is het gehoorverlies. 
Mijn niet al te naasten, collegae van mijn De Keten of van mij (ooit) fietsgroep, zagen het anders. Zonder enige gene vroegen ze aan me of ik doof werd, aan het worden was. 'Wat zeg je?' was dan mijn standaard antwoord, maar de meiden waar ik toen mee werkte, of de mannen en meiden waar ik toen mee fietste, zagen het anders en zeiden onomwonden dat ik een apparaatje nodig had.
Nou nee, natuurlijk, no ff-ing way, natuurlijk. Zijn jullie helemaal van de nachtstoel gevallen? (Mooi hé, dat wat oudere Nederlands.) Nee, natuurlijk niet. Zei ik, maar de gedachtegang werd anders. Ok, misschien, ik zeg, misschien, sterker, ik zeg heel misschien, ben ik wat hardhorend aan het worden, let wel, heel misschien. Maar ja, zo een super: kakelende collegae, stamelende klanten, Muzak, omroep berichten, een continue stroom geluid van vriezers en koelcellen, ja, daar wordt je toch gek van? En op de fiets: pratende maatjes, de wind langs je helm, verkeer all around,  ik bedoel, dat houdt niemand toch vol, al die geluiden? 
Dus ja, nee, ik geloofde het allemaal wel. Zolang ik nog de sirenes van de hulpdiensten kon horen, toch? Nee, een apparaat, no way, ik hoor je toch nog? 'Ja', zegt lief, 'als je naar me kijkt en mijn lippen leest, (nee, ik zeg niks), maar allen als er geen tv of radio aanstaat, of als er geen anderen in de kamer zijn.' 'Maar, ik ben geen ouwe man, alleen ouwe mannen dragen zo'n ding, toch?' Lief zucht. Er volgt een wat wrevelig zwijgen over dat onderwerp, dat ik verder absoluut niet meer aanroerde, want was toch niet doof?
En toen, maar dat was later, hadden we, en hebben we nog, twee heerlijke kleinkinderen. En die hadden, gelukkig, heerlijke, stemmen. Maar die stemmen zaten in een bereik, dat ik niet meer kon beluisteren en dus mis(te) ik veel verhalen en gebeurtenissen, Ja, en toen was het over en sluiten. Nu moest ik me zelf dwingen om toe te geven dat ik een 'gehoorapparaat' most hebben. Nu most ik dan eindelijk toegeven dat mijn leeftijd, mijn jaren, me ingehaald hadden. Ik was nu, definitief, een oude heer. Dus ging ik voor een audio onderzoek.

 
De schuld van al die moeizame  gesprekken en al het ontwijkende gedrag, ligt bij ons, slechthorenden, natuurlijk zelf. maar vooral omdat we het niet weten, oké, niet willen toegeven!

=later meer=

En nu, hoe gaan we verder?

Wat er in Parijs gebeurt is, gaat natuurlijk ook navolging krijgen in andere landen zegt men en denkt men. (Ik een beetje ook, zie de een na laatste alinea van dit verhaal.)
Mensen in de hele wereld vrezen en menen (hopelijk onterecht) dat er nu meer en meer ongeleide en door valse ideologieën opgefokte achterlijke projectielen hun gelijk willen behalen door het uitmoorden van vele onschuldigen. Onschuldigen die een blad maken, een column schrijven een documentaire voor Tv maken en zo. (Zoals Blogs schrijven of een politieke mening verkondigen.) Onschuldigen die het gebruik van sommige van de grondwetten van de mens, vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van drukpers, gebruiken om, soms milde, soms scherpe, soms bijna beledigende, kritiek te uiten op ideeën en systemen en gebeurtenissen waar ze het niet mee eens zijn. De Franse schrijver Voltaire (1694-1778) zei het ooit zo scherp en mooi: "Ik verafschuw wat U zegt, maar ik zal Uw recht om het te zeggen, met mijn leven verdedigen." Beter kan iemand het niet zeggen, denk ik? 
Waar de islam, nu ja, de fanatieke aanhangers van dat geloof dan, zich er over het algemeen met een schouder ophalen van afmaakten, na weer een aanslag of een moord, ergens in Nigeria, Verweggistan, in Bokkie Wokkie of in Jemen of dat soort stoffige en achterlijke  landen meer, gepleegd in de naam van hun geloof, is die godsdienst oorlog, met, ben ik bang voor, weer een schouderophalen van die moslim mensen, nu ook aan de grens van een wereld gekomen.
De grens van een wereld die ik een "beschaafde" wereld durf te noemen. Een wereld waar de westerse waarden heilig zijn. Dat zijn die waarden waarin man en vrouw, gelovigen- en anders- of niet gelovigen, seksueel anders geaarden, spotprent tekenaars, stukjes schrijvers, mensen met een heel andere religie, soms schreeuwerige politici en noem het allemaal maar op, gelijk zijn aan elkaar, nu ja het inparkeren door de vrouw is een ander onderwerp, maar, nu probeer ik het wat luchtig te houden, wat niet echt lukt. 
Ik ben nog steeds boos, ik ben ook eufemistisch en dus is boos is een verkeerd gekozen woord, en ik weet niet goed hoe ik hier mee aan moet. Da's niet de eerste keer, we hebben een dergelijke schrikreactie allemaal al eerder beleefd, eerst na Theo van Gogh. Onder andere ook na 9/11. Maar dat was wat verder weg, zes uur tijdverschil. Ook de aanslag in Bali deed schrikken, maar ja, Bali? Ik kende het van er eens een keer met de KM te zijn geweest. Mooi eiland, fraai volk, vooral heerlijk snavelen, maar ja, dat was het wel, qua Bali. (Ik vergeet nu heel veel misdaden die ook in de naam van de profeet gepleegd zijn, hoor.) Maar: Parijs, dat is zo dichtbij. Zes uur met de auto, nu ja, met de mijne dan, de auto's van jullie rijden sneller, waarschijnlijk. Parijs is Londen, is Brussel, is Maastricht, is Amsterdam. Parijs is het hart van Europa, ongeveer. Ik woon verder van Schiermonnikoog dan van Parijs, in reistijd dan. (Schiermonnikoog is een Nederlands eiland, voor hen die van na de Mammoet wet zijn.)
En ja, wat moet ik nu? Moet ik de mompelende en niet Nederlands sprekende mannen in soepjurken en sloffen en met van die gebedskralen in der lui handen, mijn rug toedraaien en hen niet meer helpen als ze in hun nauwelijks begrijpelijk Nederlands een vraag aan me stellen? Moet ik die aardige mevrouw in gewaad en hoofddoek met haar rode appelwangen die altijd zo vrolijk: 'Goesjemogge menier' tegen me zegt, nu negeren en af wimpelen? Moet ik nu met Mustafa, de oudere man die altijd diepvries kattenvoer bij me koopt, en ook veel: hij verzorgt een hele zooi (zwerf) katten, niet meer een praatje aanknopen? Moet ik mijn Marokkaanse collegae met het gebeuren confronteren? Moet ik al die kassa meiden, die me zo lief begroeten van onder hun hoofddoek, nu negeren of afkatten?  Nee, natuurlijk. Die mensen hebben dat niet gedaan. Die mensen zijn waarschijnlijk, net als wij allen, totaal van het padje af, hebben geen idee wat hun overkomt, hoop ik, en denk ik.
Dus, mijn oproep: laten we ons (weer eens) bezinnen. De daders van die aanslagen hebben het laatste beetje respect en dat was al niet meer zo veel, voor hun zogenaamde ideologie totaal verbeurd en de islamitische wereld zal nu op de blaren moeten zitten. 
Maar! Laten we ons niet in de hoek laten drukken door dat soort Magoggels die die aanslagen en die moorden pleegden. Nee, ik ben geen Job Cohen en ik ga geen Marokkaans of Turks thee- of koffiehuis binnen om te doen alsof er niets aan de hand is. Maar, ik ga ook niet door mijn knieën om nu weer eens een niet onze taal sprekende duidelijk buitenlandse man/vrouw enorm de weg te gaan wijzen of te helpen hun taalprobleem op te lossen. Ik denk nog even aan de burgemeester van Rotjeknor, die zei dat je maar op moest rotten als het je hier niet beviel. (Zoals hij dat ook al eens zei, na de moord op TvG.)

Maar! Wat me opviel! Ik zag beelden uit Parijs, uit good old Mokum, uit Rotjeknor, uit de States. Ik las de diverse kranten met allemaal speciaal aan de afgelopen dagen gewijde bijlages. Maar, wat me opviel: ik hoorde en zag nergens een echte moslim betoging tegen Het Kwaad, tegen The Evil. Op de Dam, ja der waren een paar verdwaalde vrouwen met een hoofddoek.
(Cynisch, ik ben dat wel eens een enkele keer, dacht ik: die zijn verdwaald op weg naar de WIBRA. Maar nee, nee, nee, de dames deden het natuurlijk uit puur protest, op de Dam aanwezig zijn, dan.)
Maar: is het dan alleen aan de mensen uit een bepaalde en ook nog eens een beschaafde cultuur om bijeen te komen en te protesteren tegen aanvallen op onze vrijheden? Moet je als moslim dan ook niet eens een statement maken? En dan ook met al die honderdduizenden die alleen al in Groot Mokum wonen, een plek op de Dam pakken en zeggen: "Ja, wij zijn der ook helemaal klaar mee?" Of is dat boek, waar een politicus ooit van zei dat je, "als je de kwaadaardige passages er uit haalde, slechts een blad ten dikte van een stripboekje overhield", zo bepalend en indoctrinerend in jullie leven? Zijn jullie, mensen die in de islam geloven, nu allemaal en helemaal zo diep verbonden met dat geloof dat je de echte waarden in het leven niet meer zien? Is de indoctrinatie door jullie imams en overige voorgangers zo diep in je hoofd doorgedrongen, zoals dat bijvoorbeeld in het Duitsland van de jaren dertig van de vorige eeuw ook het geval was? Is die intolerantie jullie norm gebleven? Nou, dan ben ik bang dat er nog wel een potje op het vuur zal staan. Ik heb namelijk het idee dat er nog veel meer spottekeningen over de profeet en zijn aanhangers, nee niet jullie hoor, die dit lezen, maar die fanatieke achterlijken die moorden in zijn naam, aan gaan lopen komen.
Maar: Wat me opviel! Ik hoorde geluiden uit Parijs dat de Franse politici wel een protestmars wilden organiseren tegen aal dat vreselijke geweld, maar dat het Front Nationale, zeg maar de Franse PVV, niet mee mag doen, niet mee mag lopen protesteren. Ok, even denken, je moet je mening vrij blijven kunnen verkondigen, zie Charlie Hebdo, maar als die mening NIET strookt met die van de regering dan mag dat weer niet? Of: je bent dus net zo bezig als de islam, lekker intolerant, of je bent dus bang voor je politieke hachje of zo? Wie het weet mag het zeggen.

Het volgende Blog gaat weer eens over iets vrolijker zaken, hoor. Namelijk mijn jacht op een gehoorapparaat.

Het nieuwe horen (deel een van veel, ben ik bang voor)

Dus ja, dus wel. Ja, ik weet het al jaren, mijn gehoor laat me behoorlijk in de steek. Ik heb er in het verleden wat mee gekoketteerd, maar de waarheid is anders. Ik mis veel van het gesproken woord. (Niet echt van het op melodie gezette woord of de melodie zelf, hoor, muziek in al haar geledingen is een emotie of een 'kunst' vorm zo je wilt, die me, net als beeldhouwkunst of ballet, niet kan bekoren. Maar: ieder zijn smaak, natuurlijk. Dus na veel en lang, jaren lang, zelf onderzoek en introspectie, kwam ik er, nu al weer een tijd terug, achter dat ik toch wel echt aan een gehoor hulp moest gaan denken.

STOP/STOP/STOP/STOP/STOP/STOP

Het is nu donderdagavond en ik zit net mijn vrolijke kout over mijn gehoor even na te lezen en ik vind het er allemaal wat over. Wat loop ik nu te klagen over een ongemak? Ik zette gistermorgen, we gaan oppassen op de kleinkinderen, de Tv aan en ik hoorde de meest vreselijke berichten en ik zag de meest nare beelden. In het land waar de grondwettelijke rechten zijn uitgevonden, nu ja, naar Nederlands voorbeeld dat dan wel, zijn de basis wetten van die grondwetten met voeten, sterker met onmenselijke en primitieve poten moet ik zeggen, getreden. Een aantal, nog uit de oertijd stammende verre voorvaderen van de primitiefste mensensoort, met een van de meest primitieve geloven ooit, een aantal islamieten, alweer, heeft gevonden dat ze, uit naam van hun god, van hun profeet, mensen mogen vermoorden omdat men, die gelovigen dus, zich niet konden vinden in de vrije meningsuiting. De vrije uiting van mensen in meningen, in woord, geschrift en taal en beeld. Men voelde zich beledigd, dat gebeurd bij die gelovigen nogal vaak, om afbeeldingen die hun geloof zouden raken. En ja, dan ga je de vertolkers van die meningen dus vermoorden. Want, dan heb je wel even goed gezegd hoe de wereld er in je beperkte en primitieve denkwereld in elkaar steekt.
Dat de westerse, nu ja, niet islamitische mens, zich overigens helemaal niet kan verenigen in dat benauwde, enge en primitieve denkwereldje van jou, mohammedaan, waarin je homoseksuele medemensen en meteen ook maar andersdenkenden zoals christenen en Joden, beziet als dieren, waarin je dieren slacht zonder ontzag voor het leven, dat je een denkwereld onderhoud van een achterlijk en achterhaald geloof waarin vrouwen nog minder zijn dan de door jullie zo gewaardeerde geiten en kamelen, maar dat wij, de westerse en vrij denkende mensen ons ook beledigd voelen daardoor, komt niet in die verschrompelde en door haat gevoede en opgevoede breintjes van jullie kleine zielen binnen, geloof ik.
Hebben jullie enig idee, hoeveel haat er onder onze niet islam bevolking is tegen de uitspraken van die achterlijke imams, die mannen met jurken en baarden en met hun achterhaalde praatjes uit een tijd toen de kamelen nog spraken? En, hebben jullie enig idee hoeveel weerstand er tegen jullie is als jullie na dertig jaar in ons land, na dertig jaar van opsouperen van onze royale sociale voorzieningen, waaronder kinderbijslag, huursubsidies, werkeloosheid uitkeringen, het nog steeds verrotten om onze taal te leren en om mee te doen aan ONZE cultuur? Om na dertig jaar in ONS land nog steeds achter die ffing Arabisch talige zender te zitten die jullie vertelt dat het "thuis" zo veel beter is? Hoeveel weerstand roep je op, door na al die jaren nog steeds in je jurk en op je slippers en gebeden mompelend een supermarkt of andere winkel binnen te strompelen en zo aan te geven dat je niet in mijn wereld wilt wonen?
Aboutaleb, de door mij bewonderde burgemeester van 010, zei het zo mooi: "ROT DAN OP" en hoeveel meer Rotterdams kan ik het zeggen?

Oh ja, nou hebben we je door, schrijver, je bent een aanhanger van die partij die de moslims het land uit wil gooien. Nee, nee, nee. Ik ga, in deze Blogs niet en zal nooit aan politiek doen en dat klinkt nu wel heel goedkoop. Nee, ik heb mijn mening, ik laat me niet door een partij vangen en zal ook niet zomaar op links of rechts stemmen. Maar: ik ben nu helemaal klaar met de moslims en met hun zogenaamde lange tenen. Nee, ik hoop niet dat er onschuldige mensen de dupe gaan worden van die afschuwelijke slachtpartij in Parijs. Ik hoop niet dat er nu een hele zooi gebedshuizen worden aangevallen en er nog meer onschuldige mensen worden vermoord. Ik hoop van harte dat die daders gevonden worden en NIET omkomen in een kogelhagel. Nee, ze moeten tot het einde van hun leven in de bajes zitten en dan, bij hun dood, merken dat al die beloofde maagden ondertussen negentigjarige oude vrouwtjes zijn geworden, die al helemaal geen zin meer hebben in dattem!  

Die vrijheid van het woord oefen ik ook uit, namelijk. Ik schrijf af en toe dingen waar mijn "bazen", nu ja, honden hebben bazen, zegt een oud collega dan, helemaal niet blij mee zijn. Ik hoop dat ze dit Blog ook lezen. Want, mensen van De Keten woordpolitie, het blijkt wel dat het vrije woord ontembaar is, toch?

Oeps, ik kreeg al de eerste dreigmail binnen. Van een groepering die zich: "Grannys do have sex" noemen en zich aangevallen voelen omdat ik het had over negentig jarige vrouwtjes en hun noden.

Over dat nieuwe rooster, dus (2)

Ja, natuurlijk boeren we er op achteruit. Het scheelt me, ons, een dikke tweehonderd euro in de maand, dat minder gaan werken. Maar: vrije tijd kun je niet betalen en het "geluksgevoel" dat ik nu heb, is ook niet onbelangrijk. (Die tweehonderd piek wordt een beetje gecompenseerd door een ander inkomensbronnetje.) 
Geluksgevoel? Ik leg dat uit. Ik ga eerst even terug in de tijd, toen ik nog meedacht met het bedrijf. Toen werkte ik mijn gewone aantal uren en ik zorgde ervoor dat de zaken geregeld waren. Ik had vaak, nu ja, bijna altijd, de vracht af, maar, mocht dat niet gaan lukken, dan zorgde ik ervoor dat ik in ieder geval de "acties", nee, nee, ik leg het niet weer uit, gevuld had. Ook de "hardlopers", de dingen die je veel verkoopt, vulde ik dan aan. De rest deed ik dan de volgende ochtend wel en ja, dat had geen effect op de omzet of de verkoopcijfers. Maar ja, der was altijd wel een bepaalde mate van stretch, zeg maar. Ik wilde toch, ik ben een oude man met een oud arbeidsethos, mijn zooi voor elkaar hebben. Zo was ik door mijn pa en ma en door de mannen in de blauwe pakken met de gouden chevron strepen en de fraaie galons met krul grootgebracht. Maar, die verdraaide directie, waar ik nu onder werk wilde er niet aan, bleek, aan dat af hebben van het werk en aan dat ethos.
Dus ja, nu maak ik minder uren en kan mijn werk dus amper af krijgen. (Jullie hebben wel eens gelezen dat ik er, naast het werk, dingetjes bij doe. Leg uit? Oke. Vandaag, nu ja, elke gegeven dag, doe ik vegen en de schrobmachine schoonmaken, die bijvullen en gebruik dat ding dan om de ingang en het kassa gedeelte van de toko netjes te maken en te houden. Vaak pak ik bezem en stoffer en blik om ook de buitenkant van de winkel netjes te maken. Ook de parkeergarage neem ik vaak even onder handen. 
Nu, die zaken kan ik in die twee dagen wel een beetje verdelen. Maar: ik maakte (ooit) ook de glazen, nou ja een soort plastic achtige ramen, van mijn afdeling schoon, (eenentwintig staande en twintig liggende) met van die Glassex, zeg maar. (Dat blijft een gek woord. Ik keek nog even op het etiket, wij hebben ook zo'n handig spuitbusje thuis, maar het staat er wel degelijk: GLASSEX.)
Goed, even een anekdote dan maar. Ik heb tijd zat om die verhalen nu te vertellen, dit stuk papier vol te lullen en de meesten van jullie, die dit lezen, hebben ook zo veel uren moeten inleveren, dat jullie ook wel even tijd hebben, om te lezen. Het gaat om S., een geliefde en hardwerkende, maar helaas, ex-collega. Zij kreeg een vraag van een mijnheer omtrent dat artikel. Het zei, zegde, haar (toen nog) niet zo veel en ze kwam vragend, de mijnheer in haar kielzog, na me toe. Haar vraag was kort en bondig: 'Glassex?' Mijn antwoord was wat flauw, misschien. 'Go, S., ik vind je een aardige meid, maar we kennen elkaar alleen nog niet zo goed, en om dan nu meteen al over glas sex te beginnen?' S. af met een rood hoofd en een scherp antwoord op de lippen, hetgeen niet door kwam, de mijnheer met een grote glimlach op het gezicht.  
Dan nam ik, ik was toch bezig, ook de klapdeurtjes bij de ingang van de winkel meteen even mee en de inpaktafel, nou ja, je kent dat soort zaken wel. Maar ja, daar heb ik echt geen tijd meer voor. Maar ook de zooi in de parking of buiten de winkel, ja, dat blijft ook wel liggen. Niet dat de anderen collegae het niet willen doen, integendeel, maar die hebben ook geen tijd, of geen personeel meer, allemaal wegbezuinigd en zo.
Dus, heel langzaam, sluipend haast, veranderd de winkel in een staat van verwaarlozing. (Nee, ik mag geen woorden als varkensstal gebruiken, men zou mij kunnen korten op mijn uren, begrijp je?) Ook andere schoonmaak werkzaamheden blijven liggen namelijk. Niet bewust, hoor, dat willen we niet, geen van allen, maar ja, "geen geld, geen Zwitsers", natuurlijk, hoewel ik dat oude gezegde misschien verkeerd gebruik.
Ik heb er gewoon geen tijd meer voor, ook al zou ik het willen, wat dus niet ook, eerlijk gezegd, helemaal meer het geval is. Mijn motivatie om me nog voor meer dan 100% in te zetten is ietwat gedaald, als ik eerlijk en eufemistisch, ben. Nee, nee, nee, ik ga er niet met petten naar gooien of het bekende Jantje uit het fraaie vesting- en universiteit stadje Leiden uithangen, maar, ja, goh, ik vind het wel gesneden, zo. Jullie waarderen mijn inzet kennelijk niet. Ja, ik heb het meegekregen hoor, ik ben te duur en maak te veel uren, ja, ik weet het. Voor mij kun je vijf mensen van veertien inzetten, ik weet het. Maar hebben die vijf de inzet van een (1) van zestig (+)? Dat zal wel, want de mensen in pakken hebben dat allemaal keurig uitgerekend. 
Goed, ik lever dus in. Ik werk minder. Ik heb een nieuw rooster. Ik heb het idee dat ik een van de weinige Nederlanders ben die twee maandagen en twee vrijdagen in de werkweek heeft. De maandagmorgen is de maandagmorgen. (Bij de KM, varend op zee of ergens in het verre buitenland,  wist je trouwens alleen wanneer het woensdag was: dat was Rijsttafel dag.) Maar dat geeft ook een bepaald gevoel van vrijheid en geluk, zeg maar. Ik fiets of lees of doe de dingen die ik wil, tijdens die vrije dagen en mijn "collegae" van veertien of vijftien, vullend de DV afdeling. Ik kom dan dagen later op het werk en kan gerust lopen schelden: wat een sukkels, dat ze het zo vullen, wat een losers! Maar vanaf maandag 0900, halverwege de werkdag, is het eigenlijk alweer vrijdagmiddag, bijna weekeind dus. De vrijdagmorgen is een maandagmorgen: ik moet weer beginnen na drie dagen vrij. Maar om 0900 was het, zie eerder.
Neu, ik moet die vrijheid en die dagen nog invullen. Morgen ga ik een uurtje op de racefiets. (En, maar daar mogen jullie niet over praten, het is even een geheim tussen ons, dus hou het stil alsjeblieft, ik ga morgen op jacht naar een gehoortest met, mocht dat nodig blijken, een gehoor apparaat. Nee, niet omdat ik doof ben, hoor. Wat hardhorend misschien, meer links dan rechts, maar da's alles. Maar: hou het even voor je. Straks kan ik alle slechts dat over me gezegd wordt ook echt horen!)


Voor de Keten "woord politie": Cynisme is een toegestane vorm van humor, hoor. Weer worden geen namen en mensen genoemd.

Het nieuwe rooster (Een)

Nadat ik van de leiding van De Keten te horen had gekregen dat mijn (in 2002 afgesloten) contract echt werd aangehouden en ik dus niet meer mocht werken dan maximaal twee maal zes uur per week, moest er even gezocht worden naar een goede verdeling van die dagen, zeiden de leidinggevenden. Mijn voorstel was om op de maandagen en de dinsdagen te gaan werken, de vaak drukke dagen aan het begin van de week. Ik dacht (toen) nog mee met het bedrijf. Want ja, de maandag is, zoals wij loonslaven allemaal weten, vaak de dag dat je de "erfenis" van het weekend krijgt voorgeschoteld. Zijnde: een ple... bende. Oh, ik beschuldig verder niemand, nee, maar het is een gegeven. De mensen die het weekeinde, nu ja, over het algemeen de avonden in het weekeinde dan, dienst doen hebben, om diverse redenen, niet de zaken voor elkaar, zoals het hoort bij een overdracht van een dienst, zeg maar. Daar zullen diverse redenen voor zijn hoor, ik werp zekere geen "eerste" stenen naar hen, zoals hoge werkdruk, weinig personeel, veel stress en zo. Feit is wel dat hun werkdruk behoorlijk is afgenomen doordat De Keten de aanbiedingen, de "acties", zoals ik het nog steeds noem, van de woensdag naar de dinsdag hebben verlegd. Ik schreef er eerder over. Niet? Nou ja, ga nu niet meteen op je achterste poten staan, dat doe ik ook niet. Blijf nu even kalm.
Goed, een korte uitleg dus. MEN, lees de mannen/vrouwen in pakken die in het Hoofdbureau aanwezig zijn en vaak brainstormen, waren gewend om alle acties in te laten gaan op de maandag en die liepen dan door tot aan de, oké, slim, zondag. Maar, in die wereld van de Hotemetoten en de Bovenbazen en de Bobo's, (een kreet van Cruijff, Hiddink of Van Gaal?) die verder niet al te vaak iets te doen hebben, behalve dat brainstormen, zeg maar, of zelfs ook maar enige ervaring hebben met de werkvloer, heeft MEN, zie boven, besloten om de aanbiedingen van nu ja, je hebt het gelezen. Daar zijn natuurlijk moverende redenen voor. 
Dat woord "moverende" gebruik ik om aan te geven dat ik niet echt van de straat ben, maar zelf ook nogal veel jaren leiding heb gegeven aan groepen mensen die zwaarder en moeilijker werk deden dan de MEN, nogmaals, zie daar. Mannen/vrouwen die hun lijf en ledenen moesten inzetten tegen diverse vijanden in diverse en ook nogal vijandige gebieden en waar helemaal niet gedacht werd aan de beste manieren van winst/verlies rekeningen, maar nu ja, gewoon van die dombo's die bij defensie (niet best betaald overigens maar die wel hun hun werk moesten doen onder vaak schrikbarende omstandigheden) waren gegaan en ja, dat hadden gedaan met een overtuiging. Een mevrouw die me aan kwam zeggen dat ik minder moest gaan werken was nogal verrast door mijn CV en mijn leiding gevende functies, begreep ik in een achteraf gesprekje met haar. Maar soit, ik wijd niet (of is het weid, of wijdt, of weidt? Wie Joost kent mag het zeggen. Gejat van Koot en Bie, hoor, die laatste) meer uit. Ik ben er mee verzoend en, zal later blijken, verheugd.
Die moverende redenen van De Keten waren en worden natuurlijk ondersteund door gemotiveerde antwoorden, van de MEN, die dus nooit op de werkvloer komen. Ik kan ze hier niet allemaal opnoemen, de meeste waren nogal simpel en dwaas, maar met een van de redenen kon ik het wel ten dele eens zijn. Die reden was dat men, de vakkenvullers m/v op de drukste super dag van de week, de zaterdag, met allemaal karren nieuwe aanbiedingen in de winkel staat en allemaal schappen leeghaalt en weer opnieuw gaat vullen hetwelk, ja, weer een woord uit de klassieke Nederlandse taal, gepaard gaat met een hoop gedoe en overlast voor de klanten.
Tja, lees die zin en laat hem even beklijven. Jullie komen wel eens in een super, neem ik aan. Ik, buiten mijn werk, natuurlijk ook. Een super is een redelijk dynamisch bedrijf. Er worden, bij ons dan, per dag minimaal vier tot vijf vrachten afgeleverd. Vooral versproducten, ja, dat klopt. Dus, de hele dag door, vanaf 0700 - 2200 zijn er karren met spullen en goederen die gevuld moeten worden op de werkvloer aanwezig. (Nee, ik heb het nu nog niet over de zogenaamde restanten, die ook weggewerkt moeten worden, ik heb het nu alleen over de gewone vracht.)
Wij, winkelsloven, proberen onze klanten zo veel mogelijk de ruimte te geven door zo veel mogelijk al die karren in of op neutrale plaatsen te zetten, waar het winkelende publiek, ja ook een fraaie, verder niet gehinderd word. Maar ja, we moeten ook nog de 'omverpakkingen', dat zijn karton en plastic, kwijt, dus vaak staan er per 'pad' of afdeling nog een paar karren, ook zo neutraal mogelijk geparkeerd. Zoals geschreven, gedeeltelijk kon ik me hier wel in vinden. Dat de praktijk anders uitwijst is natuurlijk logisch.
Maar eh, je zou het hebben over je nieuwe rooster. Is dat zo? Oh ja, goh, nu je het zegt, je hebt gelijk, ik zou het inderdaad hebben over mijn nieuwe en fraaie rooster, waar niet echt over is nagedacht. Nu ja, door mij wel, maar verder?