Ja, het moet me nu echt van mijn hart, ik moet het van mijn lever hebben. Ik weet het wel, jullie hebben al gelezen dat de firma, waar ik nu nog even, veel minder dan 150 dagen, werk, me niet veel meer interesseert, maar ja, hoe gaan zukse dingen dan wel weer? Nou ja, ik trek het me toch wel aan, als ik voel dat het allemaal wat te gek wordt voor woorden.
Dit stukje zal door de niet Keten ingewijde lezers misschien niet zo begrepen worden, dus ik zal het maar DUIDELIJK EN LANGZAAM SCHRIJVEN.
Nee, het gaat erover hoe je je identiteit kwijt gaat lopen raken als je, als gevestigde toko, te veel doet om je maar zo goedkoop mogelijk te profileren om je maar te willen profileren als goedkoper dan de Blauwe garde of als de Olifanten. (Die zaken zijn te groot, je gaat het, als redelijk kleine Keten echt niet redden.) Maar/en dat gebeurt momenteel bij onze winkels, men wil wel als David tegen Goliath opstaan. Voor de klanten (misschien) profijtelijk, maar voor het personeel en de logistiek, een drama.
Wij, personeel, hebben allemaal cursussen en lezingen gevolgd van de soort: "Keep the customer satisfeid", zoals Paul Simon ooit zong. Dat je namelijk: "aan" moet staan, dat je de klanten moet wijzen op de aanbiedingen, met hen mee moet lopen, dat je duidelijkheid moet creëren en zo. Kijk en over die duidelijkheid, wil ik het nu even hebben. Want, zei men bij de KM altijd: "De wegen van de leiding zijn raadselachtig en zelden aangenaam", zoiets dan.
Nou is dat momenteel bij ons ook helemaal het geval, dat ontbreken van duidelijkheid, dan. Ik schreef het al: je moet de klanten lokken met goedkope, eh, ja, nou ja, lokkertjes, aanbiedingen, dus. Je kent het: vier croissantjes voor een euro, vijf pizza's voor vier euro, noem het maar op. Ik schreef het al.
(Goh mijn vingers jeuken weer: waarom, echt waarom, doe je al dat soort vrij ongezonde happen zo goedkoop? Ik zie kinderen van elf en twaalf jaar oud de winkel uitlopen met zakken van die halvemaanvormige broodjes, croissants, inderdaad en met blikken energy drink. Vet en suiker. Die kids bewegen niet! Gaan met de tram naar school, de gym- en zwemlessen zijn afgeschaft en dan maar wel calorieën naar binnen lopen schoffelen? Geef ze een pak boterhammen mee, een pakje "drink ding" of zo, maar geef ze in des Herennaam geen poen mee om der eigen "maaltijd" samen te stellen. Dat kunnen ze niet. Ze gaan voor vet en zoet, dat weet je zelf als ouder ook wel, toch? Ja en dan later krijg je dus Kamervragen: Hoe dat nou komt, al die obesitas en die jeugd diabetes en zo.
Maar/en: wat is er mis mee om radijsjes en "snack" tomaatjes of vaan die zogenaamde een hap paprika's goedkoop te maken? Met de goedkoopte van de groente producten en de boycot van Poetin kan je daar nauwelijks op verliezen, denk ik, dom dat ik ben.)
Maar goed, actie en aanbiedingen, nee ik laat me niet meer door jullie afleiden, eg nie! Vroeguh, hadden we aanbiedingen die liepen van zondag tot en met zaterdag. Van alles wat. Brood, chips, groente, vlees- en vleeswaren, zuivelproducten, zeg het maar. Dat bestaat nog, vergis je niet. Dat is veranderd, dat is nu van woensdag naar dinsdag geworden. Maar daarnaast hebben we nu ook nog de zogenaamde "koopjes" aanbiedingen, van die grote opkoop partijen. Sokken, ondergoed, batterijen, schuurmachines, printpapier, nu ja noem maar op. (NB, er staat met grote letters, in blauw, bij dat het zogenaamde OP=OP producten zijn, dus als ze op zijn, nu ja, dan, eh, nu ja, dan komme der niet meer.) Die lopen dan, geloof ik, van zaterdag naar zondag, geloof ik.
Maar, de neiging naar scherpe concurrentie gaat verder. Naast die reguliere aanbiedingen, van woensdag naar dinsdag dus, hebben we ook nog de zogenaamde ZOMADI aanbiedingen. Nu kan de KM wat van allerlei aforismen, maar De Keten doet er niet voor onder: ZOMADI zijn ZOndag, MAandag en DInsdag aanbiedingen. Dat zijn dus aanbiedingen die alleen, oh ja, je heb hem!
Nu ja, dat zijn dus drie verschillende acties door elkaar heen. Ingewikkeld zat als je, zoals ik, geen hele weken werkt en dus niet al de prijzen in je kop kunt prenten. Dan maakt de leiding het nog een stap ingewikkelder door er ook nog eens de VRIJZA aanbiedingen tegen aan te gooien. Die zijn, je weet het, je weet het, ik wist het wel! Inderdaad op vrij- en zaterdag geldig.
Dat betekent dus dat de mensen die nog wel werk hebben bij De Keten, dus een drie keer per week hun actie stellingen, hun schappen, hun actiekaarten en noem maar op moeten gaan aanpassen. En dan komt er dus de verwarring bij de clientèle! "Mijnheer, ik las dat dit maar een euro vijftig was. Mevrouw, er is een kaartje hierbij dat er drie voor zes euro verkocht worden.". Grover: "He man, der staat een verkeerde prijs bij. Die gesneden worst doet maar anderhalve piek en nou mot ik 1.75 betalen, of: K.., is die wijn niet meer in de aanbieding? Man, wat een bedriegerij." Erger: "Fok... oplichters, ik was hier gisteren en toen was die koffie nog drie per pak, fo.. it, ik ben klaar met jullie." Heel erg: "Gvd, ik kom hier net voor die onderbroeken, vijf voor vijf piek. Maar die ka.... zooi is helemaal op. Ga eens beneden kijken, ik kom niet voor Jan L.. helemaal naar die pleu... toko van jullie!"
En ja, gelaten. Ja, dat verwacht men. Dat je die soort figuren en dat soort opmerkingen gelaten over je heen laat gaan. Ik doe dat ook, hoor, klantvriendelijk als ik ben. Ik, maar ik verklap nu een geheim, ga inderdaad in het magazijn zoeken. Wetende dat we het product niet (meer) hebben. Ondertussen kijk ik in mijn DV cel, wat ik nog kan of wil, moeten is er al een maand of wat niet meer bij mijn bij, als je me snapt, weg kan werken. Ik doe er een paar minuten over, ruim het magazijn een klein beetje op en ga terug naat boven. De klant is altijd al weg. Druk, druk, druk, begrijp je? Gek geworden van al die prijzen en zo.
donderdag 26 februari 2015
woensdag 25 februari 2015
De Keten is van het pad af. Gelooft er iemand in toeval?
Ja, De Keten is ver van het pad van de duidelijkheid af, hoor. Maar dan ook helemaal. Maar dat komt straks, denk ik, maar nu even wat anders en je hoeft het dus niet verder te lezen, maar het is wel weer een zo een verhaal over merkwaardige, zeg maar aparte dingen, nu ja, ik noem het maar:
"Toeval".
Kennen jullie dat soort zaken? Ok, ik geef even een willekeurig voorbeeld: je bent ergens geweest, al dan niet op vakantie, in een stad, dorp of land, in een straat of steeg, in een omgeving of een bepaalde, al dan niet spannende situatie, en dan, na een dag of wat, zit je lekker thuis. Je pakt een krant, je neemt een blad, zet een radio- of Tv zender op, pakt een boek van de plank en, of de duvel der mee speelt, lees je over die voornoemde dingen of streken of gebeurtenissen. Nu is het in het geval van een uitje of een vakantie, nee "uitje", niet die bolgewassen, maar een uitstapje, dus normaal dat je scherper bent als je de naam van die streek of stad of land in je geheugen meedraagt. Je bent er net geweest namelijk, die naam staat vooraan in je geheugen en zo, dus ja, dan is het logisch dat je dat oppikt.
Ik zeg nu: Buinerveenschemond, of Tweede Gasselternijveenschemond. (Ja, bestaande plaatsen, echt, je gelooft het misschien niet, maar ze bestaan echt, echt.) Daar hejje niks mee, natuurlijk niet. Maar ik zeg: Parijs, Kopenhagen en Rome er der gaan allemaal verhalen en berichten door je heen: Charlie Hebdo, weer een aanslag op cartoon tekenaars, en Rome: hooligans van een NL club.Ja, dat was allemaal in het nieuws, net.
Ik had dus iets dergelijks ook, vanavond. Ik ga er niet al te veel over uitweiden. Maar ik zocht het adres van de NL ambassade in Berlijn in het jaar 1938. Uitweiden, ik, nee, dat doe ik niet, nu ja, jullie hebben me wel een beetje door. Ik ben momenteel bezig met een boek, iets dat waarschijnlijk ooit/nooit zal worden uitgegeven, hoewel ik natuurlijk wel blijf hopen, en dat gaat onder andere over de "Kristalnacht". Dat was de nacht, in november 1938, dat de nazi's echt helemaal los gingen en hun echte ware gezicht toonden, qua antisemitisme dan en Joodse winkels, warenhuizen en huizen van Joden en synagoges vernielden en heel veel Joden vermoorden. Het was de echte "coming out" zeg maar, van de bedoelingen van de waanzin en de waanzinnigen die heel dat land ongeveer twintig jaar nog in hun greep hebben kunnen houden. Hitler en zijn maten! (Ik houd me nu behoorlijk in, hoor nu, maar ik heb me wel helemaal ingelezen in die nacht, maar ook in die geschiedenis!)
Mag je, of moet je het vergelijken met de huidige Jodenhaat? Ja, je mag, nee, je moet dat. Het antisemitisme dat ik, nee, we, ondertussen mee hebben gemaakt en nog steeds meemaken en waar we steeds meer over te horen krijgen, is vergelijkbaar met dat van in de jaren dertig in, overigens niet alleen, Duitsland. Vooral Oostenrijk, maar ook Frankrijk, dat land van zon en wijn en kaas, waren broeinesten van anti Joodse gevoelens. En ons land? Ja, dat ligt moeilijker. Nederland heeft in al de jaren en eeuwen, allemaal vluchtelingen opgenomen, natuurlijk ook Joodse. Zie maar de naam die Amsterdam als (trotse) bijnaam draagt: "Mokum Alef", de Eerste stad. De Joodse gemeenschap is tot de huidige dag, gelukkig, zeg ik, voelbaar in de hoofdstad, die ik ook vaak MIJN hoofdstad, mijn MOKUM, noem. Maar ook in ons land werden Joden gedeporteerd, veel, te veel en veel te veel.
Mensen vergeten gauw, denk ik. Als ik, bij dat hersenloze spelletje dat voetbal heet, alleen maar kreten hoor als: "Joden, Joden", en van de andere kant dan weer "Hamas, hamas, alle Joden aan het gas", dan wordt ik wel bang. Zeker na al dat gedoe, wat we net hebben meegemaakt in onder andere die Parijse super, of in dat Joodse museum in Brussel.
Dat ik (en dus, helemaal verdund, mijn kinderen en kleinkinderen na me), Spaans-Joodse voorouders heb, (mijn E. heeft een Pools/Joodse overgrootmoeder, trouwens) zal daar mee te maken hebben, denk ik. Maar, ik voorvoel weer het ergste. Ik voorvoel weer een zoveelste "pogrom". Weer een aanval op alles wat Joods is. En nee, die gasten in Israël, die doen het niet goed met die Palestijnen, dat geloof ik ook wel. Maar doen die achterlijke en moorddadige vrienden van de "Greta Duisenbergs" en de "Driesen van Agts" het wel goed dan tegen dat land?
Dacht het ook niet.
Goed, mijn verhaal ging daar helemaal niet over en, hoewel ik een echte "OH" ben, en gewoon wil schrijven, wil ik ook mijn "research" grondig doen. Omdat dat verhaal, waar ik het over had, dus in die tijd (kristalnacht) speelt en er ook de NL ambassade in voorkomt, wilde ik graag het adres van de NL ambassade en van de ambassadeur weten. Nee, echt belangrijk is dat niet, nee, helemaal niet, dus ik verzon wat. Dus ja, ik verzon een adres van die ambassade en dan, meteen ook maar een naam voor die ambassadeur. Ik koos voor die laatste, die gezant dan, uiteindelijk, nou ja, ik dacht er drie minuten over na, en koos een willekeurige naam. De man zou de graaf "Van Limburg Stirum", heten een ouderwetse en degelijke naam, klaar. De man komt, denk ik, maar even voor in het boek.
Ik mailde toch even met ministerie van BUZA met de vraag waar onze NL ambassade in het jaar waar ik over schrijf, was gelokaliseerd in Berlijn.
Ik kreeg een heel snel en fraai antwoord terug van onze MINBUZA. Ene mevrouw R. vertelde dat de ambassade was gevestigd aan de "Rauchstrasse" en ze gaf een mooie Duitse Link door naar de geschiedenis van onze ambassade, in die stad. Ik klikte dat aan.
In het jaar waarover mijn verhaal ging was ene mijnheer Van Limburg Stirum, gezant in Berlijn.
"Toeval?"
Ik werd even stil.
"Toeval".
Kennen jullie dat soort zaken? Ok, ik geef even een willekeurig voorbeeld: je bent ergens geweest, al dan niet op vakantie, in een stad, dorp of land, in een straat of steeg, in een omgeving of een bepaalde, al dan niet spannende situatie, en dan, na een dag of wat, zit je lekker thuis. Je pakt een krant, je neemt een blad, zet een radio- of Tv zender op, pakt een boek van de plank en, of de duvel der mee speelt, lees je over die voornoemde dingen of streken of gebeurtenissen. Nu is het in het geval van een uitje of een vakantie, nee "uitje", niet die bolgewassen, maar een uitstapje, dus normaal dat je scherper bent als je de naam van die streek of stad of land in je geheugen meedraagt. Je bent er net geweest namelijk, die naam staat vooraan in je geheugen en zo, dus ja, dan is het logisch dat je dat oppikt.
Ik zeg nu: Buinerveenschemond, of Tweede Gasselternijveenschemond. (Ja, bestaande plaatsen, echt, je gelooft het misschien niet, maar ze bestaan echt, echt.) Daar hejje niks mee, natuurlijk niet. Maar ik zeg: Parijs, Kopenhagen en Rome er der gaan allemaal verhalen en berichten door je heen: Charlie Hebdo, weer een aanslag op cartoon tekenaars, en Rome: hooligans van een NL club.Ja, dat was allemaal in het nieuws, net.
Ik had dus iets dergelijks ook, vanavond. Ik ga er niet al te veel over uitweiden. Maar ik zocht het adres van de NL ambassade in Berlijn in het jaar 1938. Uitweiden, ik, nee, dat doe ik niet, nu ja, jullie hebben me wel een beetje door. Ik ben momenteel bezig met een boek, iets dat waarschijnlijk ooit/nooit zal worden uitgegeven, hoewel ik natuurlijk wel blijf hopen, en dat gaat onder andere over de "Kristalnacht". Dat was de nacht, in november 1938, dat de nazi's echt helemaal los gingen en hun echte ware gezicht toonden, qua antisemitisme dan en Joodse winkels, warenhuizen en huizen van Joden en synagoges vernielden en heel veel Joden vermoorden. Het was de echte "coming out" zeg maar, van de bedoelingen van de waanzin en de waanzinnigen die heel dat land ongeveer twintig jaar nog in hun greep hebben kunnen houden. Hitler en zijn maten! (Ik houd me nu behoorlijk in, hoor nu, maar ik heb me wel helemaal ingelezen in die nacht, maar ook in die geschiedenis!)
Mag je, of moet je het vergelijken met de huidige Jodenhaat? Ja, je mag, nee, je moet dat. Het antisemitisme dat ik, nee, we, ondertussen mee hebben gemaakt en nog steeds meemaken en waar we steeds meer over te horen krijgen, is vergelijkbaar met dat van in de jaren dertig in, overigens niet alleen, Duitsland. Vooral Oostenrijk, maar ook Frankrijk, dat land van zon en wijn en kaas, waren broeinesten van anti Joodse gevoelens. En ons land? Ja, dat ligt moeilijker. Nederland heeft in al de jaren en eeuwen, allemaal vluchtelingen opgenomen, natuurlijk ook Joodse. Zie maar de naam die Amsterdam als (trotse) bijnaam draagt: "Mokum Alef", de Eerste stad. De Joodse gemeenschap is tot de huidige dag, gelukkig, zeg ik, voelbaar in de hoofdstad, die ik ook vaak MIJN hoofdstad, mijn MOKUM, noem. Maar ook in ons land werden Joden gedeporteerd, veel, te veel en veel te veel.
Mensen vergeten gauw, denk ik. Als ik, bij dat hersenloze spelletje dat voetbal heet, alleen maar kreten hoor als: "Joden, Joden", en van de andere kant dan weer "Hamas, hamas, alle Joden aan het gas", dan wordt ik wel bang. Zeker na al dat gedoe, wat we net hebben meegemaakt in onder andere die Parijse super, of in dat Joodse museum in Brussel.
Dat ik (en dus, helemaal verdund, mijn kinderen en kleinkinderen na me), Spaans-Joodse voorouders heb, (mijn E. heeft een Pools/Joodse overgrootmoeder, trouwens) zal daar mee te maken hebben, denk ik. Maar, ik voorvoel weer het ergste. Ik voorvoel weer een zoveelste "pogrom". Weer een aanval op alles wat Joods is. En nee, die gasten in Israël, die doen het niet goed met die Palestijnen, dat geloof ik ook wel. Maar doen die achterlijke en moorddadige vrienden van de "Greta Duisenbergs" en de "Driesen van Agts" het wel goed dan tegen dat land?
Dacht het ook niet.
Goed, mijn verhaal ging daar helemaal niet over en, hoewel ik een echte "OH" ben, en gewoon wil schrijven, wil ik ook mijn "research" grondig doen. Omdat dat verhaal, waar ik het over had, dus in die tijd (kristalnacht) speelt en er ook de NL ambassade in voorkomt, wilde ik graag het adres van de NL ambassade en van de ambassadeur weten. Nee, echt belangrijk is dat niet, nee, helemaal niet, dus ik verzon wat. Dus ja, ik verzon een adres van die ambassade en dan, meteen ook maar een naam voor die ambassadeur. Ik koos voor die laatste, die gezant dan, uiteindelijk, nou ja, ik dacht er drie minuten over na, en koos een willekeurige naam. De man zou de graaf "Van Limburg Stirum", heten een ouderwetse en degelijke naam, klaar. De man komt, denk ik, maar even voor in het boek.
Ik mailde toch even met ministerie van BUZA met de vraag waar onze NL ambassade in het jaar waar ik over schrijf, was gelokaliseerd in Berlijn.
Ik kreeg een heel snel en fraai antwoord terug van onze MINBUZA. Ene mevrouw R. vertelde dat de ambassade was gevestigd aan de "Rauchstrasse" en ze gaf een mooie Duitse Link door naar de geschiedenis van onze ambassade, in die stad. Ik klikte dat aan.
In het jaar waarover mijn verhaal ging was ene mijnheer Van Limburg Stirum, gezant in Berlijn.
"Toeval?"
Ik werd even stil.
dinsdag 24 februari 2015
Te veel van het goede, ofwel: van het padje af. SITREP
Ja, ik begrijp best dat je je moet profileren, als supermarkt en dus ook als De Keten. De concurrentie strijd is moordend, zie mijn eerdere Blogs, onder andere over het minderen van uren.
Ok, een korte "sitrep" daarover. Over de uren en het nieuwe rooster dan. Sitrep noemde ik het. Ja, sitrep, ja, da's goed Nederlandse KM taal voor Situation Report, ofwel: hoe staat het er nu voor! Nou ja, je weet, enige en dierbare lezer die je bent, dat ik dus de helft van de uren maak die ik eerder maakte. Dat doet best pijn in de knip, ik ga daar heel eerlijk over zijn. Mijn salaris is zo goed als gehalveerd en nee, dat is geen kattenplasje. (Ik weet, sinds het lezen van mijn eerste, on line salaris strookje nu ook waarom dat woord bestaat. Kort en weinig, zeg maar.)
Maar goed, men zei ooit: te weinig om van te leven en te veel om voor dood te gaan. Nu ja, zo ver is het nog (net) niet, maar ik geef je een seintje als ik ons bij de voedselbank ga aanmelden, oké? Ondertussen draait de molen van HHK door, natuurlijk, die draait altijd door en las ik dat er weer een Regiomanager gezocht werd. Voor een aangenaam salaris, zeg maar. Ondertussen las ik ook het e-mail verkeer tussen allerlei functionarissen en het hoofdkantoor van onze winkels, waarbij er minimaal drie mensen van vijftien jaar een contract aangeboden kregen voor een job bij De Keten. Ter vervanging van mij, zeg maar. Nu ja, laat maar. Ik ben oud en grumpy, denk ik en zal wel niet met mijn tijd meegaan.
Maar, hoe dan ook, ik heb dat nieuwe rooster nu eindelijk bijna door. Ja, dat is moeilijk en wennen en zo. Maar, na een kleine twee maanden ben ik er ondertussen een beetje aan gewend. Het is ongeveer zoals ik, nu ja, we, arbeidsvolk, ons altijd wensten op maandagmorgen: "Duurde de werkweek maar zo lang als het weekend." Nu, bij mij is dat nu zo. Mijn werkweek is langer dan mijn weekend. Dus ja, dromen zijn niet altijd bedrog.
Gedurende die twee werkdagen, die wel heel erg hinderlijk mijn vrije tijd onderbreken, ben ik tot het besluit gekomen, na jaren en jaren, dat ik me niet meer druk moet en ga lopen maken over die inbreuk op de leuke dingen waarmee ik de rest van de week invul. Momenteel is dat moeten gaan werken net zoiets als een lastige vlieg afwimpelen, een bezoek aan een niet geliefd familielid of aan de tandarts, het gaan invullen van de belastingformulieren of een of ander k.. karwei dat toch nog even moet gebeuren. Je doet het en denkt verder aan prettiger en nuttiger zaken. Zoals Queen Victoria, (was zij het?) zei over de bijslaap: "Close your eyes and think of England."
Maar: da's niet helemaal waar, blijkt na intensieve nazoekingen! . Dat verhaal komt uit een dagboek van ene Lady Hellingdon. Ze schreef in 1912 in dat dagboek: "When I hear his (haar man, denk ik) footsteps outside my door, I lay down on my bed, open my legs and think of England." Lijkt me een spannend en goed huwelijk.
Maar goed, ik denk dus ook aan andere zaken, niet per se aan dingen rond de slaapkamer en geope...., hoor. Ik heb zoveel hobby's en zaken die me bezig houden dat ik nauwelijks tijd heb om me op mijn werk te (willen) concentreren. Maar goed: een narrig mens is een narrig mens, een grumpy old man blijft dat ook en ja, ik merk dat ik me toch weer op loop te fokken over zaken die, in mijn ogen, niet helemaal goed gaan, of niet goed overdacht zijn. Zoals ik als schreef moet je je als super profileren en dat doe je door je zelf te verkopen en je spullen en je waren zo goedkoop mogelijk te verkopen. Dat doe je dus door "Actie", "Goedkoopste prijs", "Korting", "Vijf halen/vier betalen" en dat soort fraaie dingen meer. DE afgelopen week kon je, bij ons in de Keten, onder andere vier pizza's voor vijf euro halen. Of tien kilo piepers voor twee euro of vijf croissants voor een euro, ik noem maar wat.
Believe you me, sprak de oude man in goed Nederlands, daar verdient de toko geen moer aan, hoor, nee, daar leg je dik op toe. "Maar waarom, vertel, vertel, we willen het lezen!", zou Bertje Vis zeggen. Nu ja, dat zijn klanten lokkertjes, dat is duidelijk, toch?
Maar weet je, over de inrichting van winkels, bijna alle winkels, in ieder geval warenhuizen en supers, wordt heel zwaar nagedacht. Nee, niet door mij of door mijn gabber R., of zo, of door de FM's en de rest van de leiding, nee, er zijn hele teams van toegepast psychologische afgestudeerden, van die geitenwollen gedragswetenschappers, die heel ons winkelgedrag bestuderen en al onze aankopen scannen en dus weten waar we op "lopen".
"Big Brother", zoals J., een hele fijne collega van een ander filiaal, dat ooit opmerkte, "is onder ons". Ja, dat is waar. Maar, ik schreef het eerder, is dat erg? Nou, voor mij niet en voor velen van jullie ook niet. Wij, de normaaltjes, de mensen van de onschuld, doen niet aan strijden voor de IS, vallen geen banken binnen, hacken geen sites van Defensie of het Witte Huis of zo. Maar: hullie, zij van de winkels, hacken ons wel.
Ik geef een klein voorbeeld, nu ja, klein? Jullie kennen me, ondertussen, ik blijf door oh'en. Ondanks het schrijnend financiële plaatje, willen we toch nog even een weekje deruit. Een weekje in een bungalowpark, ergens in Limburg of Belgisch Limburg. Mijn E. zet de PC aan, ondanks ons bezuinigingsbeleid op stroom en gas, en checkt diverse bungalowparken. Ze komt uit bij een park in Zoetendaal, bij Genk, (B).
Ze reserveert nog verder niets, wil nog wat meer bekijken en zo. Maar, ik zet vanaf het apparaat aan en huppetee: meteen verwijzingen naar dat park op mijn beeldscherm. Ja, we worden gevolgd en bekeken.
Morgen ga ik wel even verder over alle en (tot vervelens toe) vooral vele acties die we hebben in De Keten.
Ok, een korte "sitrep" daarover. Over de uren en het nieuwe rooster dan. Sitrep noemde ik het. Ja, sitrep, ja, da's goed Nederlandse KM taal voor Situation Report, ofwel: hoe staat het er nu voor! Nou ja, je weet, enige en dierbare lezer die je bent, dat ik dus de helft van de uren maak die ik eerder maakte. Dat doet best pijn in de knip, ik ga daar heel eerlijk over zijn. Mijn salaris is zo goed als gehalveerd en nee, dat is geen kattenplasje. (Ik weet, sinds het lezen van mijn eerste, on line salaris strookje nu ook waarom dat woord bestaat. Kort en weinig, zeg maar.)
Maar goed, men zei ooit: te weinig om van te leven en te veel om voor dood te gaan. Nu ja, zo ver is het nog (net) niet, maar ik geef je een seintje als ik ons bij de voedselbank ga aanmelden, oké? Ondertussen draait de molen van HHK door, natuurlijk, die draait altijd door en las ik dat er weer een Regiomanager gezocht werd. Voor een aangenaam salaris, zeg maar. Ondertussen las ik ook het e-mail verkeer tussen allerlei functionarissen en het hoofdkantoor van onze winkels, waarbij er minimaal drie mensen van vijftien jaar een contract aangeboden kregen voor een job bij De Keten. Ter vervanging van mij, zeg maar. Nu ja, laat maar. Ik ben oud en grumpy, denk ik en zal wel niet met mijn tijd meegaan.
Maar, hoe dan ook, ik heb dat nieuwe rooster nu eindelijk bijna door. Ja, dat is moeilijk en wennen en zo. Maar, na een kleine twee maanden ben ik er ondertussen een beetje aan gewend. Het is ongeveer zoals ik, nu ja, we, arbeidsvolk, ons altijd wensten op maandagmorgen: "Duurde de werkweek maar zo lang als het weekend." Nu, bij mij is dat nu zo. Mijn werkweek is langer dan mijn weekend. Dus ja, dromen zijn niet altijd bedrog.
Gedurende die twee werkdagen, die wel heel erg hinderlijk mijn vrije tijd onderbreken, ben ik tot het besluit gekomen, na jaren en jaren, dat ik me niet meer druk moet en ga lopen maken over die inbreuk op de leuke dingen waarmee ik de rest van de week invul. Momenteel is dat moeten gaan werken net zoiets als een lastige vlieg afwimpelen, een bezoek aan een niet geliefd familielid of aan de tandarts, het gaan invullen van de belastingformulieren of een of ander k.. karwei dat toch nog even moet gebeuren. Je doet het en denkt verder aan prettiger en nuttiger zaken. Zoals Queen Victoria, (was zij het?) zei over de bijslaap: "Close your eyes and think of England."
Maar: da's niet helemaal waar, blijkt na intensieve nazoekingen! . Dat verhaal komt uit een dagboek van ene Lady Hellingdon. Ze schreef in 1912 in dat dagboek: "When I hear his (haar man, denk ik) footsteps outside my door, I lay down on my bed, open my legs and think of England." Lijkt me een spannend en goed huwelijk.
Maar goed, ik denk dus ook aan andere zaken, niet per se aan dingen rond de slaapkamer en geope...., hoor. Ik heb zoveel hobby's en zaken die me bezig houden dat ik nauwelijks tijd heb om me op mijn werk te (willen) concentreren. Maar goed: een narrig mens is een narrig mens, een grumpy old man blijft dat ook en ja, ik merk dat ik me toch weer op loop te fokken over zaken die, in mijn ogen, niet helemaal goed gaan, of niet goed overdacht zijn. Zoals ik als schreef moet je je als super profileren en dat doe je door je zelf te verkopen en je spullen en je waren zo goedkoop mogelijk te verkopen. Dat doe je dus door "Actie", "Goedkoopste prijs", "Korting", "Vijf halen/vier betalen" en dat soort fraaie dingen meer. DE afgelopen week kon je, bij ons in de Keten, onder andere vier pizza's voor vijf euro halen. Of tien kilo piepers voor twee euro of vijf croissants voor een euro, ik noem maar wat.
Believe you me, sprak de oude man in goed Nederlands, daar verdient de toko geen moer aan, hoor, nee, daar leg je dik op toe. "Maar waarom, vertel, vertel, we willen het lezen!", zou Bertje Vis zeggen. Nu ja, dat zijn klanten lokkertjes, dat is duidelijk, toch?
Maar weet je, over de inrichting van winkels, bijna alle winkels, in ieder geval warenhuizen en supers, wordt heel zwaar nagedacht. Nee, niet door mij of door mijn gabber R., of zo, of door de FM's en de rest van de leiding, nee, er zijn hele teams van toegepast psychologische afgestudeerden, van die geitenwollen gedragswetenschappers, die heel ons winkelgedrag bestuderen en al onze aankopen scannen en dus weten waar we op "lopen".
"Big Brother", zoals J., een hele fijne collega van een ander filiaal, dat ooit opmerkte, "is onder ons". Ja, dat is waar. Maar, ik schreef het eerder, is dat erg? Nou, voor mij niet en voor velen van jullie ook niet. Wij, de normaaltjes, de mensen van de onschuld, doen niet aan strijden voor de IS, vallen geen banken binnen, hacken geen sites van Defensie of het Witte Huis of zo. Maar: hullie, zij van de winkels, hacken ons wel.
Ik geef een klein voorbeeld, nu ja, klein? Jullie kennen me, ondertussen, ik blijf door oh'en. Ondanks het schrijnend financiële plaatje, willen we toch nog even een weekje deruit. Een weekje in een bungalowpark, ergens in Limburg of Belgisch Limburg. Mijn E. zet de PC aan, ondanks ons bezuinigingsbeleid op stroom en gas, en checkt diverse bungalowparken. Ze komt uit bij een park in Zoetendaal, bij Genk, (B).
Ze reserveert nog verder niets, wil nog wat meer bekijken en zo. Maar, ik zet vanaf het apparaat aan en huppetee: meteen verwijzingen naar dat park op mijn beeldscherm. Ja, we worden gevolgd en bekeken.
Morgen ga ik wel even verder over alle en (tot vervelens toe) vooral vele acties die we hebben in De Keten.
vrijdag 20 februari 2015
Hooligans: hufters en hypocrieten. Zielige lui.
Voor de goede orde: ik ben geen groot voetbal fanaat (meer). Vond ik het vroeger een spel waar je gezellig naar keek, de Europa cups en zo, naar de samenvattingen op zondagavond en was het toen nog een echte volkssport, dat is, sinds de entree van al die commerciële omroepen veranderd. Het voetbal is nu een beursgenoteerd bedrijf geworden, waar managers en investeerders de hoofdrol spelen en die alleen nog maar denken in euro's, ponden of dollars. Het voetbal is niet meer van het volk, tegenwoordig.
Is dat erg? Nou nee, voor mij niet, ik kijk en keek toch al niet meer. Ik kijk niet neer op het spelletje, da's leuk genoeg, maar ik heb wat tegen het publiek dat daarb.., nee, dat is fout geformuleerd. Het doorsnee publiek dat bij een wedstrijd op de tribunes zit, zijn normale mensen. Vaders en moeders en kinderen die enthousiast zijn over de (eventuele) prestaties van hun favorieten in hun favoriete kleuren.
Maar: zoals altijd zijn er uitwassen. Zoals de IS is voor de Islam, zoals doping is voor het wielrennen, zoals bankiers zijn voor de economie, zoals moslim terroristen zijn voor het vrije woord, zo zijn hooligans voor het voetbal! Namelijk het verderf van de mensen met de goede bedoelingen.
Het kan jullie niet ontgaan zijn dat er een groep van die zielige semi onderwereld figuren weer hun uiterste best heeft gedaan om in Rome, Italië, ons land weer eens op de kaart te zetten.
Ik ga niet tegen een bepaalde club fulmineren. Toevallig was het deze keer een groep afgedwaalde en geestelijk vervormde dwazen uit die ene stad, morgen is het een groep galbakken uit weer een andere stad. Ik geloof natuurlijk niet dat stad of plaats er mee te maken hebben. De geestelijke inhoud van de "soort", ja het is een "soort", zoals bavianen of ringstaart makaken, bepalen hun gedrag. Waarbij de dieren, voornoemd, iets meer herseninhoud hebben dan de hooligans, uit welke stad dan ook.
Ik hoorde gisteravond wat vage berichten via het nieuws, maar ja, niet alles pak je meteen mee. Vanmorgen hoorde ik het trieste nieuws dat er een brand was uitgebroken in een seniorenflat in Nijmegen, met de nodige gewonden en narigheid en ja, dat raakt je wel meer dan de gewoonlijke beelden van de qua herseninhoud minst ontwikkelde dierensoort op onze aardkloot, namelijk de hooligans. Ik ken een bepaald iemand die en IQ heeft van 51. Ja, werkelijk, die mensen bestaan, maar diegene heeft alle zorg en begeleiding die er bestaat. Nu heeft de doorsnee hooligan een IQ dat minder is dan een fles gekoelde witte wijn, voor degene die geen wijn drinkt: witte wijn is het best rond de zeven a tien graden. Door?
Goed: vandaag reed ik naar huis. Met het voertuig. Het was de hele dag ballenweer en uit een grauwe hemel schreiden de wolken dikke en nare en koude tranen. Ik zette, eenmaal uit de parkeergarage, de radio aan. Ik hoor, met hulp, jullie hebben het gelezen, weer behoorlijk goed en, omdat ik niet een echte muziekliefhebber ben, stond de autoradio op nieuwszender NPO1.
Het was druk richting de A 10, de fraaie ring rond de hoofdstad en ik moest geconcentreerd zijn, dus veel nieuws over de Oekraïne of de beursberichten ontging me. Op de ring zelf was het iets minder druk, hoewel het met die vreselijke neerslag toch nog behoorlijk uitkijken was. Ik nam de afslag Ouderkerk/Amstelveen en hoorde een gesprek tussen een verslaggever uit Rome, een Italiaanse dame, over het gedrag van de zogenaamde supporters van het stedelijke voetbalteam dat daar een wedstrijd tegen een lokale club speelde. Het scheen dat allerlei achterlijken een ravage hadden nagelaten in de stad. Ze hadden een zestiende eeuwse fontein zo goed als afgebroken, hadden tegen klassieke en historische gebouwen gezeken en er, kortom, een pleuriszooi van gemaakt. Er waren hooligans gearresteerd en voor het snelrecht gedaagd. Der waren boetes opgelegd van rond de 45.000 euro's en die waren, in een paar gevallen, ter plekke betaald.
Maar: toen kwam er een advocaat. Een verdediger van dat soort magoggels. Volgens die man was het dus helemaal de fout van de Italianen en met name van de Italiaanse, de Romeinse, politie. "Kijk", zegt die Moskowicz of de Meyerink of de Sprong, (of hoe heetten al die nare mensen), in elk geval de advocaat van die galbakken, "kijk, als je de jongens gewoon hun gang laat gaan, dan is er niets aan de hand. Maar ja, ga je er met de ME tegen aan, ja, dan gaat de beer los."
De interviewer sputterde wat tegen: "Maar, zij zijn toch begonnen? Je kan de politie toch niet de schuld geven van hun gedrag?" Nou, dat had 'ie helemaal verkeerd begrepen (en ik en de rest van de weldenkende wereld dus ook.) "Nee, nee, nee. Je weet toch hoe corrupt de politie in dat land is?' kwaakte de man, met, denk ik, zo een stalen brilletje en zo een raar dasje met een driedelig en snel pak, geleund tegen zijn, door crimineel geld verkregen snelle en dure bolide. Je kent de types wel: zonnebankbruin, hoop poen, totaal verkeerd blond wijf, of vent, en al helemaal geen ruggengraat of enig besef van moraal*. Ik haakte maar af. Gelukkig, dacht ik, het is de Italiaanse politie die het gedaan heeft en niet de hoolinobrains.
Thuis, later, klikte ik even op FB. Een gabbertje van me, ene H., nu heerlijk vertoevend in een tropisch land waar ze een heel groot carnaval hebben, was een discussie aangegaan met een zooi van de mensen van de hoolidommen van die club. Nodeloos te zeggen dat ze de advocaat na kwaakten. Er stond een ventje (van niks) op dat sociale medium, die vertelde dat de supporters van 020 'Teletekst supporters' waren, iets wat me niets zij, maar ik wilde het even zien.
Dat menneke, een piepeltje van niks en niemendal, was zo flink om een foto van zichzelf op zijn pagina te zetten. Onherkenbaar. Zijn beide armen voor zijn gezicht. Maar wel met een hoop bombarie en zo. Dat de man is opgegroeid in een stad zonder enig historisch hart, wat niet aan hem lag, hoewel ik het hem wel graag zou verwijten, bleek al snel: "Want, zei de ziel: 'Het is maar steen hoor, wat kenne een paar bierflessies en een beetje seiken tegen een muur nou kapot maken?'"
Tja en dan ben je zielig in mijn ogen. Dan ben je als moordenaar en terrorist nog flinker! Jij laat in elk geval je bek zien, in de paar seconden voordat je je opblaast of je voor je te... lijer laat schieten door de wouten. (Nee, dat zeg ik vreselijk sarcastisch en cynisch, begrijp me goed.) Kijk, ik haat alles wat met terrorisme te maken heeft. Maar: laffe terreur als de Hoolizielen, die zich verstoppen achter hun advocaatjes, ja, wat moet je daar mee?
Mijn kleindochter van twee is flinker. Als ze iets fout gedaan heeft zegt ze: "Ikke daan."
(*Er is een gezegde in de USA: Let's make a beter world, let's kill all the lawyers first.)
PS. Vriend H. Je zit lekker in je thuisland. Mocht je de zieltjes uit deze Blog herkennen: aarzel niet om ze dit bericht door te sturen. Niet dat die gasten het lezen, hoor, ze kunnen dat niet, in hun spraak: kannen of kennen, die lezen alleen de bijschriften van hun bijstands-uitkeringen, maar het mag. Ik zal geen advocaat in de arm nemen.
Is dat erg? Nou nee, voor mij niet, ik kijk en keek toch al niet meer. Ik kijk niet neer op het spelletje, da's leuk genoeg, maar ik heb wat tegen het publiek dat daarb.., nee, dat is fout geformuleerd. Het doorsnee publiek dat bij een wedstrijd op de tribunes zit, zijn normale mensen. Vaders en moeders en kinderen die enthousiast zijn over de (eventuele) prestaties van hun favorieten in hun favoriete kleuren.
Maar: zoals altijd zijn er uitwassen. Zoals de IS is voor de Islam, zoals doping is voor het wielrennen, zoals bankiers zijn voor de economie, zoals moslim terroristen zijn voor het vrije woord, zo zijn hooligans voor het voetbal! Namelijk het verderf van de mensen met de goede bedoelingen.
Het kan jullie niet ontgaan zijn dat er een groep van die zielige semi onderwereld figuren weer hun uiterste best heeft gedaan om in Rome, Italië, ons land weer eens op de kaart te zetten.
Ik ga niet tegen een bepaalde club fulmineren. Toevallig was het deze keer een groep afgedwaalde en geestelijk vervormde dwazen uit die ene stad, morgen is het een groep galbakken uit weer een andere stad. Ik geloof natuurlijk niet dat stad of plaats er mee te maken hebben. De geestelijke inhoud van de "soort", ja het is een "soort", zoals bavianen of ringstaart makaken, bepalen hun gedrag. Waarbij de dieren, voornoemd, iets meer herseninhoud hebben dan de hooligans, uit welke stad dan ook.
Ik hoorde gisteravond wat vage berichten via het nieuws, maar ja, niet alles pak je meteen mee. Vanmorgen hoorde ik het trieste nieuws dat er een brand was uitgebroken in een seniorenflat in Nijmegen, met de nodige gewonden en narigheid en ja, dat raakt je wel meer dan de gewoonlijke beelden van de qua herseninhoud minst ontwikkelde dierensoort op onze aardkloot, namelijk de hooligans. Ik ken een bepaald iemand die en IQ heeft van 51. Ja, werkelijk, die mensen bestaan, maar diegene heeft alle zorg en begeleiding die er bestaat. Nu heeft de doorsnee hooligan een IQ dat minder is dan een fles gekoelde witte wijn, voor degene die geen wijn drinkt: witte wijn is het best rond de zeven a tien graden. Door?
Goed: vandaag reed ik naar huis. Met het voertuig. Het was de hele dag ballenweer en uit een grauwe hemel schreiden de wolken dikke en nare en koude tranen. Ik zette, eenmaal uit de parkeergarage, de radio aan. Ik hoor, met hulp, jullie hebben het gelezen, weer behoorlijk goed en, omdat ik niet een echte muziekliefhebber ben, stond de autoradio op nieuwszender NPO1.
Het was druk richting de A 10, de fraaie ring rond de hoofdstad en ik moest geconcentreerd zijn, dus veel nieuws over de Oekraïne of de beursberichten ontging me. Op de ring zelf was het iets minder druk, hoewel het met die vreselijke neerslag toch nog behoorlijk uitkijken was. Ik nam de afslag Ouderkerk/Amstelveen en hoorde een gesprek tussen een verslaggever uit Rome, een Italiaanse dame, over het gedrag van de zogenaamde supporters van het stedelijke voetbalteam dat daar een wedstrijd tegen een lokale club speelde. Het scheen dat allerlei achterlijken een ravage hadden nagelaten in de stad. Ze hadden een zestiende eeuwse fontein zo goed als afgebroken, hadden tegen klassieke en historische gebouwen gezeken en er, kortom, een pleuriszooi van gemaakt. Er waren hooligans gearresteerd en voor het snelrecht gedaagd. Der waren boetes opgelegd van rond de 45.000 euro's en die waren, in een paar gevallen, ter plekke betaald.
Maar: toen kwam er een advocaat. Een verdediger van dat soort magoggels. Volgens die man was het dus helemaal de fout van de Italianen en met name van de Italiaanse, de Romeinse, politie. "Kijk", zegt die Moskowicz of de Meyerink of de Sprong, (of hoe heetten al die nare mensen), in elk geval de advocaat van die galbakken, "kijk, als je de jongens gewoon hun gang laat gaan, dan is er niets aan de hand. Maar ja, ga je er met de ME tegen aan, ja, dan gaat de beer los."
De interviewer sputterde wat tegen: "Maar, zij zijn toch begonnen? Je kan de politie toch niet de schuld geven van hun gedrag?" Nou, dat had 'ie helemaal verkeerd begrepen (en ik en de rest van de weldenkende wereld dus ook.) "Nee, nee, nee. Je weet toch hoe corrupt de politie in dat land is?' kwaakte de man, met, denk ik, zo een stalen brilletje en zo een raar dasje met een driedelig en snel pak, geleund tegen zijn, door crimineel geld verkregen snelle en dure bolide. Je kent de types wel: zonnebankbruin, hoop poen, totaal verkeerd blond wijf, of vent, en al helemaal geen ruggengraat of enig besef van moraal*. Ik haakte maar af. Gelukkig, dacht ik, het is de Italiaanse politie die het gedaan heeft en niet de hoolinobrains.
Thuis, later, klikte ik even op FB. Een gabbertje van me, ene H., nu heerlijk vertoevend in een tropisch land waar ze een heel groot carnaval hebben, was een discussie aangegaan met een zooi van de mensen van de hoolidommen van die club. Nodeloos te zeggen dat ze de advocaat na kwaakten. Er stond een ventje (van niks) op dat sociale medium, die vertelde dat de supporters van 020 'Teletekst supporters' waren, iets wat me niets zij, maar ik wilde het even zien.
Dat menneke, een piepeltje van niks en niemendal, was zo flink om een foto van zichzelf op zijn pagina te zetten. Onherkenbaar. Zijn beide armen voor zijn gezicht. Maar wel met een hoop bombarie en zo. Dat de man is opgegroeid in een stad zonder enig historisch hart, wat niet aan hem lag, hoewel ik het hem wel graag zou verwijten, bleek al snel: "Want, zei de ziel: 'Het is maar steen hoor, wat kenne een paar bierflessies en een beetje seiken tegen een muur nou kapot maken?'"
Tja en dan ben je zielig in mijn ogen. Dan ben je als moordenaar en terrorist nog flinker! Jij laat in elk geval je bek zien, in de paar seconden voordat je je opblaast of je voor je te... lijer laat schieten door de wouten. (Nee, dat zeg ik vreselijk sarcastisch en cynisch, begrijp me goed.) Kijk, ik haat alles wat met terrorisme te maken heeft. Maar: laffe terreur als de Hoolizielen, die zich verstoppen achter hun advocaatjes, ja, wat moet je daar mee?
Mijn kleindochter van twee is flinker. Als ze iets fout gedaan heeft zegt ze: "Ikke daan."
(*Er is een gezegde in de USA: Let's make a beter world, let's kill all the lawyers first.)
PS. Vriend H. Je zit lekker in je thuisland. Mocht je de zieltjes uit deze Blog herkennen: aarzel niet om ze dit bericht door te sturen. Niet dat die gasten het lezen, hoor, ze kunnen dat niet, in hun spraak: kannen of kennen, die lezen alleen de bijschriften van hun bijstands-uitkeringen, maar het mag. Ik zal geen advocaat in de arm nemen.
dinsdag 17 februari 2015
Aan het werk, een nieuw systeem
Man, man man. Wat gaat De Keten toch goed en naturel met zijn (of is het nu haar? Ik ben goed thuis in sekse en geslacht, en de daarmee samenhangende dingetjes, zeg maar, maar in geslachtsnamen, nu ja, hoe heet dat nog maar weer, dan weer niet zo, nee) of naar haar dus, personeel toe? Hoe goed kunnen we en blijven we elkaar vertrouwen? Nauwelijks ben je bekomen van allerlei veranderingen aan de Top van het bedrijf of aan het nieuwe soort uren rooster, dan moet je nog bekomen van, of inloggen in, het nieuwe registratie systeem, of hebben ze ondertussen weer digitale inlogprocessen verzonnen voor wat betreft je loonstrookje. Wees niet bang, ik ga er heel diep op in. Maar straks, later, veel later, je kent me.
Ik wil het even hebben over het nieuwe inlogsysteem. Vanaf nu/gisteren/heden/volgende week of zo, worden wij, allemaal medewerkers van De Keten, geacht om in/uit te loggen via een vingerafdruk, bij voorkeur de eigen vingerafdruk, natuurlijk. Dat doe je dan in een kastje dat op een strategische plaats is opgehangen. Dat apparaat registreert dan het tijdstip dat je binnenkomt, het tijdstip waarop je aan een pauze begint en die ook weer beëindigd en het moment dat je stopt met het werken. (Nu ja, voor sommigen onder onze medewerkers: het moment dat je stopt met aanwezig zijn, laat ik het zo zeggen.)
Door middel van dat systeem krijgt een ieder daar waar hij/zij recht op heeft voor wat betreft de gewerkte, nu ja, "aanwezige" uren. Het lijkt, nu nog, heel gemakkelijk. Je komt binnen op je werk, stel om zes (0600) uur. Dan loop je als een speer naar dat machientje om met "een glijdende beweging", zoals dat heet, je vingerafdruk in te voeren. Vanaf dat moment zegt de machine dat je aan je werk bent en doet daar kond van aan een centraal systeem op het HK, het hoofdkwartier van onze Keten. (Kond doen van? Ja, een heel oud woord voor iets mededelen. Denk erbij aan aankondigen of bekenden of zo, weet je?)
Goed, die machine, die computer of systemen van computers, zien op dat moment dat je aan het werk gaat, nee, ik moet eigenlijk zeggen, dat je binnen bent, dat je ingelogd bent in je winkel. Vanaf dat moment gaat je werktijd (=beloning = salaris) tellen. Du moment dat je gaat pauzeren, doe je weer de truc met de vinger en je uren stoppen. Na je pauze doe je de truc weer en ja, "huppekee", zoals onze tweejarige kleindochter zou zeggen, dan wordt je weer aangemeld. Nu ja, dit is zoals ik het begrijp en (moet ik zeggen) het nog niet helemaal doorheb en, ik moet eerlijk zijn, ik ben ook nog niet aangemeld voor dat systeem.
Tja, wat moet ik er mee? Nou niet veel, natuurlijk. Ik bedoel, ze kunnen me checken zo vaak en zo veel ze willen, ik heb "niks te verbergen": zeg maar. Dat controleren/checken/volgen gebeurt natuurlijk al veel en veel langer. Nee, niet direct in onze filialen, dat niet, althans niet voor wat betreft de uren die we maken. Maar, even wat voorbeelden: heb je een mobieltje of pod/pad, whatever? Heb je een OV chipkaart? Hebbie een AH Bonus kaart, of een Keten kaart, of wat dan ook? In elk geval iets waarmee je inlogt of incheckt bij een instantie of een super of zo? Nou, dan weet men je helemaal te vinden hoor. Bankier je via het net? Die "geheime" wereld weet bij wie je koopt en wat je koopt en reageert daarop.
We zijn nooit meer onvindbaar in ons leven, noot meer en het zal ook nooit meer gebeuren. Al onze bewegingen, al onze gegevens, zijn bekend, al onze acties zijn bekend, al ons koop- of aanschafgedrag is bekend. Is dat errug? Nou, ja, ik zit der niet echt mee. Ik kom uit een wereld waarin al mijn, ja, dat was mijn vorige leven, gegevens ook gecheckt werden en nagekeken en zo. Ik herinner me, zei de AUWE MAN, nee, serieus, dat ik op een heel nieuw type oorlogsschip voer, een fraai fregat, met allemaal nieuwe en geheime technologische gedoe dingen en zo. Naast mij woonde toen een gezin die een PSP poster voor het raam hadden hangen. (Voor de jeugd: PSP: Pacifistisch Socialistische Partij, dat waren de voorgangers van Groen Links en de SP, zeg maar. Van die figuren die niet veel ophadden met alles wat Defensie en zo was.) Dat bij die mensen ook nog eens een poster hing van het zogenaamde "Palestina comité", een vereniging waar ik ook al helemaal niets mee had, want tegen Israël, een land waar ik veel mee heb, veranderde niets aan het feit dat het een stel leuke en vlotte mensen was, waar ik af en toe een biertje mee deed en waar ik, ik, ja, anders moet ik over die ter... te.. van een ex van me praten, goed mee door de bocht kon. Toch werd ik, door de geheime dienst van de KM, op een gesprek uitgenodigd. (Ze hadden de posters bij de buren zien hangen) Het gesprek ging verder nergens over, maar toch wist ik dat ik gecontroleerd werd.
Dus ja, ik ga al helemaal niet in de strets over een afdruksysteem van een mijn vingers. Ik ga het allemaal wel meemaken. (Ik probeerde tegen een gabbertje een grapje te maken. Iets van: nu dan zijn er een heleboel medewerkers die meteen opgepakt gaan worden, maar, nee, eigenlijk is dat niet zo grappig.)
Zo te zien een fraai systeem. Je krijgt de uren uitbetaald die je echt werkt. Niet de uren dat je er niet bent of zo?
Maar! Want der is natuurlijk een maar in het geheel, natuurlijk, der zijn altijd maren in systemen. Stel nu, we hebben het eerder meegemaakt, dat het hek van de voordeur, of de deuren aan de zijkant, in elk geval, niet opengaan of open mogen gaan, i.v.m. wat dan ook? (Eenvoudiger: je kunt niet het pand betreden.) Dan sta je als werknemer een half of een heel uur, ik zeg maar wat maar het is recent gebeurd, voor de gesloten deuren, je bent op tijd op het werk, maar dan ben je dus niet aangemeld. Dus: geen munten voor het uur dat jij, onbedoeld, staat te wachten voor een gesloten ingang. Dus zegt collega R. van het KDT: 'Ik ga ook nog eens minder beuren, als er een collega is die niet op tijd de deur opendoet.'
En ja, dat is nu net de crux in dat hele verhaal. Alles valt en staat bij dat inloggen. Het is geloof ik, nou ja, ik ga niet zielig doen, ik heb niet veel meer met De Keten: het is weet ik zeker, gewoon een blijk van wantrouwen tegen je personeel, waarbij men dan het excuus hanteert dat het meer efficiënt is.
Maar: je trein heeft enorme vertraging, dat happens slechts een heel enkele keer bij onze NS, je auto/motor doet het niet, je hebt met je fiets een lekke band halverwege, nu ja, noem maar op. Hoe dan? Terwijl je, als je tot zeg: drie uur werkt, omdat je om de kinderen of een zieke echtgenote of wat dan ook, op tijd thuis aanwezig moet zijn en je die tijd niet meer kunt of wilt inhalen? Hoe gaat het dan allemaal?
Tja: BIG BROTHER! En dan bedoel ik het boek van George Orwell (1984) en niet een of ander schimmig Tv programma!
=over de nieuwe digitale loonstrookjes gaat het ook binnenkort=
Ik wil het even hebben over het nieuwe inlogsysteem. Vanaf nu/gisteren/heden/volgende week of zo, worden wij, allemaal medewerkers van De Keten, geacht om in/uit te loggen via een vingerafdruk, bij voorkeur de eigen vingerafdruk, natuurlijk. Dat doe je dan in een kastje dat op een strategische plaats is opgehangen. Dat apparaat registreert dan het tijdstip dat je binnenkomt, het tijdstip waarop je aan een pauze begint en die ook weer beëindigd en het moment dat je stopt met het werken. (Nu ja, voor sommigen onder onze medewerkers: het moment dat je stopt met aanwezig zijn, laat ik het zo zeggen.)
Door middel van dat systeem krijgt een ieder daar waar hij/zij recht op heeft voor wat betreft de gewerkte, nu ja, "aanwezige" uren. Het lijkt, nu nog, heel gemakkelijk. Je komt binnen op je werk, stel om zes (0600) uur. Dan loop je als een speer naar dat machientje om met "een glijdende beweging", zoals dat heet, je vingerafdruk in te voeren. Vanaf dat moment zegt de machine dat je aan je werk bent en doet daar kond van aan een centraal systeem op het HK, het hoofdkwartier van onze Keten. (Kond doen van? Ja, een heel oud woord voor iets mededelen. Denk erbij aan aankondigen of bekenden of zo, weet je?)
Goed, die machine, die computer of systemen van computers, zien op dat moment dat je aan het werk gaat, nee, ik moet eigenlijk zeggen, dat je binnen bent, dat je ingelogd bent in je winkel. Vanaf dat moment gaat je werktijd (=beloning = salaris) tellen. Du moment dat je gaat pauzeren, doe je weer de truc met de vinger en je uren stoppen. Na je pauze doe je de truc weer en ja, "huppekee", zoals onze tweejarige kleindochter zou zeggen, dan wordt je weer aangemeld. Nu ja, dit is zoals ik het begrijp en (moet ik zeggen) het nog niet helemaal doorheb en, ik moet eerlijk zijn, ik ben ook nog niet aangemeld voor dat systeem.
Tja, wat moet ik er mee? Nou niet veel, natuurlijk. Ik bedoel, ze kunnen me checken zo vaak en zo veel ze willen, ik heb "niks te verbergen": zeg maar. Dat controleren/checken/volgen gebeurt natuurlijk al veel en veel langer. Nee, niet direct in onze filialen, dat niet, althans niet voor wat betreft de uren die we maken. Maar, even wat voorbeelden: heb je een mobieltje of pod/pad, whatever? Heb je een OV chipkaart? Hebbie een AH Bonus kaart, of een Keten kaart, of wat dan ook? In elk geval iets waarmee je inlogt of incheckt bij een instantie of een super of zo? Nou, dan weet men je helemaal te vinden hoor. Bankier je via het net? Die "geheime" wereld weet bij wie je koopt en wat je koopt en reageert daarop.
We zijn nooit meer onvindbaar in ons leven, noot meer en het zal ook nooit meer gebeuren. Al onze bewegingen, al onze gegevens, zijn bekend, al onze acties zijn bekend, al ons koop- of aanschafgedrag is bekend. Is dat errug? Nou, ja, ik zit der niet echt mee. Ik kom uit een wereld waarin al mijn, ja, dat was mijn vorige leven, gegevens ook gecheckt werden en nagekeken en zo. Ik herinner me, zei de AUWE MAN, nee, serieus, dat ik op een heel nieuw type oorlogsschip voer, een fraai fregat, met allemaal nieuwe en geheime technologische gedoe dingen en zo. Naast mij woonde toen een gezin die een PSP poster voor het raam hadden hangen. (Voor de jeugd: PSP: Pacifistisch Socialistische Partij, dat waren de voorgangers van Groen Links en de SP, zeg maar. Van die figuren die niet veel ophadden met alles wat Defensie en zo was.) Dat bij die mensen ook nog eens een poster hing van het zogenaamde "Palestina comité", een vereniging waar ik ook al helemaal niets mee had, want tegen Israël, een land waar ik veel mee heb, veranderde niets aan het feit dat het een stel leuke en vlotte mensen was, waar ik af en toe een biertje mee deed en waar ik, ik, ja, anders moet ik over die ter... te.. van een ex van me praten, goed mee door de bocht kon. Toch werd ik, door de geheime dienst van de KM, op een gesprek uitgenodigd. (Ze hadden de posters bij de buren zien hangen) Het gesprek ging verder nergens over, maar toch wist ik dat ik gecontroleerd werd.
Dus ja, ik ga al helemaal niet in de strets over een afdruksysteem van een mijn vingers. Ik ga het allemaal wel meemaken. (Ik probeerde tegen een gabbertje een grapje te maken. Iets van: nu dan zijn er een heleboel medewerkers die meteen opgepakt gaan worden, maar, nee, eigenlijk is dat niet zo grappig.)
Zo te zien een fraai systeem. Je krijgt de uren uitbetaald die je echt werkt. Niet de uren dat je er niet bent of zo?
Maar! Want der is natuurlijk een maar in het geheel, natuurlijk, der zijn altijd maren in systemen. Stel nu, we hebben het eerder meegemaakt, dat het hek van de voordeur, of de deuren aan de zijkant, in elk geval, niet opengaan of open mogen gaan, i.v.m. wat dan ook? (Eenvoudiger: je kunt niet het pand betreden.) Dan sta je als werknemer een half of een heel uur, ik zeg maar wat maar het is recent gebeurd, voor de gesloten deuren, je bent op tijd op het werk, maar dan ben je dus niet aangemeld. Dus: geen munten voor het uur dat jij, onbedoeld, staat te wachten voor een gesloten ingang. Dus zegt collega R. van het KDT: 'Ik ga ook nog eens minder beuren, als er een collega is die niet op tijd de deur opendoet.'
En ja, dat is nu net de crux in dat hele verhaal. Alles valt en staat bij dat inloggen. Het is geloof ik, nou ja, ik ga niet zielig doen, ik heb niet veel meer met De Keten: het is weet ik zeker, gewoon een blijk van wantrouwen tegen je personeel, waarbij men dan het excuus hanteert dat het meer efficiënt is.
Maar: je trein heeft enorme vertraging, dat happens slechts een heel enkele keer bij onze NS, je auto/motor doet het niet, je hebt met je fiets een lekke band halverwege, nu ja, noem maar op. Hoe dan? Terwijl je, als je tot zeg: drie uur werkt, omdat je om de kinderen of een zieke echtgenote of wat dan ook, op tijd thuis aanwezig moet zijn en je die tijd niet meer kunt of wilt inhalen? Hoe gaat het dan allemaal?
Tja: BIG BROTHER! En dan bedoel ik het boek van George Orwell (1984) en niet een of ander schimmig Tv programma!
=over de nieuwe digitale loonstrookjes gaat het ook binnenkort=
zaterdag 14 februari 2015
Honderdvijftig dagen, knippen. (pensioen deel 2, een beetje)
Weten jullie, mannen van de generatie tussen de 17 en 45 dat jullie nog steeds dienstplichtig zijn? Dat de regering jullie nog elke dag kan oproepen om militair te worden? Dat jullie nog steeds ingezet zouden kunnen worden om ons land te gaan verdedigen, mocht het ooit zover komen? Gewoon omdat de nood aan de man is, omdat het vaderland wordt bedreigd? Dat jullie dan, gedurende een jaar, in een groen, of een luchtmacht grijs uniform, gestoken kunnen worden en gelegerd worden in nare en saaie pleisterplaatsen die kazernes heetten? Kazernes die bij voorkeur gevestigd zijn in plaatsen als Den Helder, Zoutkamp of ergens in Groningen of Twente? In ieder geval ver van huis en ver van jullie geriefelijke woningen? Ver van huis en haard en gezin? Nee, was dat niet bekend? Nu, het is wel zo. De dienstplicht is in ons land namelijk nooit afgeschaft, hoor. (Nu ja, het is iets wat mij en alle overige militairen altijd is overkomen, hoor, ver van je veilige woonplek te werk gesteld worden.) Maar: stel je eens voor: stel je voor dat de dienstplicht nu, allerlei gevaren bedreigen ons land en dus onze democratie namelijk, opeens weer actueel zou worden? En dat ik, gepensioneerd Adjudant, opeens gevraagd zou worden om weer actief te moeten gaan dienen en een bepaalde groep dienstplichtigen (bak/opkomst/lichting/jaargang, zo worden die groepen genoemd) zou moeten gaan opleiden of begeleiden? Een opkomst waar onder andere de vorige RM, mijn huidige: FM, de FM2, de groenteman en de melkboer en de gabbers R. en A. in zouden zitten? Die mannen zitten nog allemaal in de "dienstplicht bracket". En dat ik dan hun "baasje" was? Dat ik dan de leiding zou hebben om die groep mensen te drillen? Om hen te leren exerceren? Links uit de flank, schuins rechts opmarcheren, met de rotte links? Hen het schieten, de bivakken, bij voorkeur bij min tien bij te brengen? Oefenmarsen laten maken van veertig kilometer met volle bepakking? Speedmarsen laten doen? Infanterie exercitie laten leren? Of eerbewijzen met en zonder wapen? Signalen op de fluit of de hoorn zou moeten bij gaan brengen?
Ik help je uit een droom. Ik zou hetzelfde zijn tegen die mannen als tegen alle mannen en vrouwen die ik ooit al heb getraind en opgeleid. Eerlijk, rechtvaardig en streng. Geen kantjes afknijpen, je werk doen, resultaten halen en gaan voor dat waar je voor staat. (Voor bepaalde mensen, die ik dan zou moeten trainen, zou ik misschien een paar extra puntjes hebben, hoor. Veel opdrukken met het wapen en extra rondjes exercitie terrein maken, in de strakke looppas, met het wapen en de volle uitrusting natuurlijk.) Maar, adem even in en uit. De dienstplicht bestaat nog wel, maar de opkomstlicht niet meer.
Maar goed, van de mannen die (ooit) dienstplichtig waren, gingen de meesten naar de landmacht. Dat was kanonnenvoer, dat waren simpele dienstplichtigen, daar was verder niets aan verloren. Een andere klauw van die lui ging naar de Klu, (Luchtmacht, Luftwaffe, Colgate boys, genoemd door ons, arrogante marinelui) en die mochten dan een beetje vaag door hekken staan staren naar vliegtuigen, er was een hele kleine groep, daar konden de instanties niet veel mee, die hadden onafgemaakte opleidingen of vage cursussen gevolgd of zo, en dat werden dan Marechausisten* zeg maar, maar de crème de la crème ging naar de Koninklijke Marine, naar de KM, naar de ware hemel, natuurlijk. (Ook naar Het Korps? Ik geloof het niet, maar verbeter me.) Maar dan wel, nadat ze aangegeven hadden dat ze dat wilden. Daar, bij de vloot, kregen ze dan een goede opleiding in allerlei beroepen, zowel technisch of logistiek of zo. Ze dienden dus wel langer, hoor. Maar, het waren bijna, nu ja, eigenlijk altijd, positivo's. Ik heb altijd graag gediend met de ZM'ers en veel van mijn collegae met mij.
Er was een ding dat dienstplichtigen wel allemaal gelijk hadden. Of je nu een jaar bij een of ander infanterie onderdeel diende of bij een geleide wapen site of aan boord van een torpedobootjager als stoker ZM, een ding deden die mannen allemaal. "Afknippen".
Jullie kennen die centimeterbanden van jullie moeders of oma's nog wel? Van die gele dingen, strak opgerold met een drukknoopje aan het eind? Moeders of oma's gebruikten ze om de lengte van breiwerken of zo op te meten, geloof ik. Die dingen gaven een lengte van honderdvijftig centimeter aan. Aan de ene kant waren ze geel, met zwarte opdruk en zelfs een millimeter verdeling, aan de achterkant waren ze wit, maar ook net zo ingedeeld. Aan de achterzijde waren ze wel omgekeerd gedrukt, zeg maar. Aan de gele kant ging het van top 1, naar bodem 150. Was zo een dienstplichtige "trekhond", in de woorden van de schrijver A.M. de Jong , (1888-1945) in zijn prachtige boek over de mobilisatie tijdens de eerste wereldoorlog, toe aan zijn laatste honderdvijftig dagen, zijn laatste vijf maanden, zeg maar, dan kocht hij zo een centimeter band en hing ze op in zijn kastje, zijn "plunjekast". Al naar gelang het feit dat hij wel/niet baalde hing hij de 1 boven of de 150. Elke dag knipte de "stomp", of de zelfbenoemde "super ouwe NATO joekel", een (1) centimeter van die band af en elke centimeter bepaalde dat hij weer een dag dichter bij zijn eigen burger leven kwam.
Ik ben morgen, de vijftiende van de tweede van de vijftiende ook zover (150215) Ik moet, officieel, nog maar honderdvijftig dagen werken. (a raison van twee dagen/week, dat zeg ik er wel bij) Dat de regering er, zonder mij daar ooit over te hebben geraadpleegd of naar heeft gevraagd, dat werken verlengd heeft met een aantal maanden, zal mijn mijn anus oxideren. Op 150817, ben ik pleiten, verdwenen, gestopt, opgerot, weg van de werken, de laan uit, van het pad af en absent en ook nog eens niet meer aanwezig.
Kortom, ik word op die dag 65. Da's mooi genoeg. Ik heb dan bijna vijftig jaar voor een ander gewerkt. Ik vind dat zat.
Maar: mocht ik nog een groep alsnog opgekomen dienstplichten moeten drillen, de groep waar ik het over had? Ja, dan weet ik het wel. Vaderland: hier ben ik.
* Nee, niets tegen de Kmar, hoor, nou ja, ik kom er ooit op terug.
Ik help je uit een droom. Ik zou hetzelfde zijn tegen die mannen als tegen alle mannen en vrouwen die ik ooit al heb getraind en opgeleid. Eerlijk, rechtvaardig en streng. Geen kantjes afknijpen, je werk doen, resultaten halen en gaan voor dat waar je voor staat. (Voor bepaalde mensen, die ik dan zou moeten trainen, zou ik misschien een paar extra puntjes hebben, hoor. Veel opdrukken met het wapen en extra rondjes exercitie terrein maken, in de strakke looppas, met het wapen en de volle uitrusting natuurlijk.) Maar, adem even in en uit. De dienstplicht bestaat nog wel, maar de opkomstlicht niet meer.
Maar goed, van de mannen die (ooit) dienstplichtig waren, gingen de meesten naar de landmacht. Dat was kanonnenvoer, dat waren simpele dienstplichtigen, daar was verder niets aan verloren. Een andere klauw van die lui ging naar de Klu, (Luchtmacht, Luftwaffe, Colgate boys, genoemd door ons, arrogante marinelui) en die mochten dan een beetje vaag door hekken staan staren naar vliegtuigen, er was een hele kleine groep, daar konden de instanties niet veel mee, die hadden onafgemaakte opleidingen of vage cursussen gevolgd of zo, en dat werden dan Marechausisten* zeg maar, maar de crème de la crème ging naar de Koninklijke Marine, naar de KM, naar de ware hemel, natuurlijk. (Ook naar Het Korps? Ik geloof het niet, maar verbeter me.) Maar dan wel, nadat ze aangegeven hadden dat ze dat wilden. Daar, bij de vloot, kregen ze dan een goede opleiding in allerlei beroepen, zowel technisch of logistiek of zo. Ze dienden dus wel langer, hoor. Maar, het waren bijna, nu ja, eigenlijk altijd, positivo's. Ik heb altijd graag gediend met de ZM'ers en veel van mijn collegae met mij.
Er was een ding dat dienstplichtigen wel allemaal gelijk hadden. Of je nu een jaar bij een of ander infanterie onderdeel diende of bij een geleide wapen site of aan boord van een torpedobootjager als stoker ZM, een ding deden die mannen allemaal. "Afknippen".
Jullie kennen die centimeterbanden van jullie moeders of oma's nog wel? Van die gele dingen, strak opgerold met een drukknoopje aan het eind? Moeders of oma's gebruikten ze om de lengte van breiwerken of zo op te meten, geloof ik. Die dingen gaven een lengte van honderdvijftig centimeter aan. Aan de ene kant waren ze geel, met zwarte opdruk en zelfs een millimeter verdeling, aan de achterkant waren ze wit, maar ook net zo ingedeeld. Aan de achterzijde waren ze wel omgekeerd gedrukt, zeg maar. Aan de gele kant ging het van top 1, naar bodem 150. Was zo een dienstplichtige "trekhond", in de woorden van de schrijver A.M. de Jong , (1888-1945) in zijn prachtige boek over de mobilisatie tijdens de eerste wereldoorlog, toe aan zijn laatste honderdvijftig dagen, zijn laatste vijf maanden, zeg maar, dan kocht hij zo een centimeter band en hing ze op in zijn kastje, zijn "plunjekast". Al naar gelang het feit dat hij wel/niet baalde hing hij de 1 boven of de 150. Elke dag knipte de "stomp", of de zelfbenoemde "super ouwe NATO joekel", een (1) centimeter van die band af en elke centimeter bepaalde dat hij weer een dag dichter bij zijn eigen burger leven kwam.
Ik ben morgen, de vijftiende van de tweede van de vijftiende ook zover (150215) Ik moet, officieel, nog maar honderdvijftig dagen werken. (a raison van twee dagen/week, dat zeg ik er wel bij) Dat de regering er, zonder mij daar ooit over te hebben geraadpleegd of naar heeft gevraagd, dat werken verlengd heeft met een aantal maanden, zal mijn mijn anus oxideren. Op 150817, ben ik pleiten, verdwenen, gestopt, opgerot, weg van de werken, de laan uit, van het pad af en absent en ook nog eens niet meer aanwezig.
Kortom, ik word op die dag 65. Da's mooi genoeg. Ik heb dan bijna vijftig jaar voor een ander gewerkt. Ik vind dat zat.
Maar: mocht ik nog een groep alsnog opgekomen dienstplichten moeten drillen, de groep waar ik het over had? Ja, dan weet ik het wel. Vaderland: hier ben ik.
* Nee, niets tegen de Kmar, hoor, nou ja, ik kom er ooit op terug.
woensdag 11 februari 2015
Over pensioen en over luisteren en horen. (zet je schrap, 1)
Ja, dat worden weer lange dagen voor jullie, de enkele en lieve lezer die je bent, want ik ga nu, voor het eerst in mijn Blog geschiedenis, eens een wat langer verhaal vertellen. Nu ja, meerdere, dan. Het eerste gedeelte is voor de jeugd onder mijn lieve lezers en lezeressen niet echt interessant, nog! Maar: lees en vrees, luister en huiver wordt ziek van paniek, nou nee, zo erg ook weer niet. Maar goed eerst even over dat horen. Dat van dat pensioen, nu ja, daar moeten we nog jaren voor werken, dat verhaal komt nog wel.
Vandaag was dus de dag der dagen. De audiometriste van Hans Anders belde eergisteren en vertelde dat de gehoor
ondersteuning apparatuur was gearriveerd en of ik vandaag, donderdag, wilde komen, om te passen, zeg maar.
Mijn lief ging mee, natuurlijk. Nu ja, natuurlijk? Ja, bij ons wel, wij steunen elkaar zoveel mogelijk in dat soort zaken. Kwijlerig? Nee, we houden oprecht van elkaar, nog steeds, na al die lange jaren. Soit.
Dus waren we vandaag om 1100 hr in de zaak. We hadden onze auto in de parkeergarage van De Keten neergezet. Die parkeergarage was zelfs helemaal schoon en opgeruimd, viel me op. De jongedame van de afspraak, Pamela, zat al op ons te wachten, ze had geen eerdere afspraken, schijnbaar. Gaat HA de V+D of de Blokker achterna? Er waren namelijk ook amper klanten in de winkel. Maar goed. Het is een voortvarende dame. 'Gaat u zitten, dit is het pakket en we gaan even testen of het werkt'. Ik kreeg beiderzijds een oorknopje in, een piepklein versterkertje achter het oor en Pamela, een nog vrij jonge dame, rommelde wat met knoppen en een computer en liet me het omgevingsgeluid horen. Ik stond paf! Ik hoorde mijn lief wat zeggen, ik hoorde de audiometriste dingen zeggen. Ik hoorde het geluid van een openslaande deur, veel verderop in de winkel, ik hoorde een man wat tegen een mevrouw zeggen en ze lachten allebei. Lijn negen rinkelde voorbij de halte aan de Hogeweg! Ik hoorde! Ik hoorde weer!
Het geluid klonk afgrijselijk, alsof ik een hoop blikken hoorde rammelen, maar: het was geluid. Na enig regelen en afmeten werd dat blikkerige geluid herleidt tot geluiden van vroeger. Ik bedoel, geluiden die ik vroeger had gehoord en waaraan ik weer vreselijk moest wennen, of die ik opeens moest herontdekken. Maf ja, echt maf.
Na een goede drie kwartier van meet- en regeltechniek liepen we weer naar de garage. Mijn lief, goed horend, maar ik zonder apparaten in. De redenatie daarbij was dat ik zou schrikken van al het geluid dat ik nu opeens zou horen. Dat kon niet de bedoeling zijn, dixit Pamela,want ja, dat werd allemaal teveel in eens. 'Nee', zei ze, 'als u thuis bent, dan even een uurtje indoen en dan zo langzaam opbouwen, elke dag een uurtje meer, hoor, niet overhaasten.'
Ongetwijfeld bedoelde ze dat allemaal en helemaal goed, maar ja, je bent geen marineman geweest voor niets en zeker geen onderofficier geworden door geen eigenwijze en eigengereide klo..viool te zijn geweest, nu ja, een beetje dan. Thuis plofte ik die dingen dus meteen in en zette de Tv aan. F.. it, wat heeft mijn geliefde dat ding hard gezet, niet te geloven! Dus de afstandbediening, de "remote", een goed Vlaams woord, gezocht, waar ligt dat rotding nu, gegrepen en die pleu... herrie gedempt. Lief kwam de kamer binnen, ze wilde het programma dat kwam volgen: 'Goh wil je het geluid iets harder zetten, ik hoor niets, namelijk.' Mijn mopje: je wordt doof, schat, sloeg niet echt aan.
Een gedeelte van de middag ging, van mijn kant, heen met afregelen van de apparatuur. De hedendaagse apparaten zijn dermate klein, echt, ter grootte van een pinknagel, that's it, en dermate verfijnd dat een werkmanshand het moeilijk heeft om het harder/zachter schuifje te bedienen. Er zitten meer gimmicks op, op die dingen, dus ja, testen en uitproberen.
Ik had om drie uur deze middag een afspraak met wat oude maatjes en tevens fietsvrienden. Der was wat verkeerd gegaan het vorige jaar, we hadden wat verkeerde dingen gezegd of verzwegen en moesten dat uitpraten. We zagen elkaar, na een jaar, weer, in een bekende pleisterplaats in Breukelen. Ouwe vrienden blijven ouwe maten. Van recht praten was geen sprake, binnen drie minuten hadden we elkaar weer gevonden en, zo als dat gaat bij ouwe KM maten, was het alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. We hadden koffie genomen (nee, da's niet schijnheilig, we moesten allemaal nog rijden, ja met de auto, maar toch) en ons gezet in een hoekje waar de luidspreker boxen hingen. Er was veel Nederlandstalige muziek: Hazes, Borsato en nog van die troep die ik nooit heb kunnen pruimen, maar nu hoorde ik waarom, en ik had een beetje spijt dat ik mijn apparaten had ingedaan, nee, gel.., ik hoorde de muziek, ik hoorde mijn maten, ik hoorde de geluiden uit het café en man, man, wat ging er weer een wereld voor me open.
We namen afscheid met een vage afspraak om onder andere de RVV te gaan fietsen. (RVV: de Ronde Van Vlaanderen) Terug naar huis, op een drukker wordende A2, zette bik de radio aan. Pink Floyd, snerpte door mijn oren. Ik regelde, vanaf het stuur het volume en zag dat die eigenlijk al heel laag stond.
Thuis deed ik de dingetjes uit. Even wennen, toch? Ik deed, ik was behoorlijk vermoeid, want ik vertel je eerlijk dat een bombardement van (her) nieuwe geluiden je vreselijk moe kan maken, een tukje. Nu, later op de avond, draag ik ze weer. Het aanslaan van mijn vingers op de toetsen klinkt als het rommelen van een onweer. Ik hoor een vliegtuig zijn landing op Schiphol inzetten, het klinkt als een scene uit Star Wars. Ik open een blik bier: dat openen van het lipje klinkt als hemelse muziek in mijn oren, ik verfrommel (later) het lege blik, maar dat klinkt als treurmuziek en ik wil weer wat hemelse muziek horen, ik spoel het toilet door, het klinkt als de Niagara Falls bij windkracht tien. Ik hoor, ik zit een meter of acht van de Tv, aan de andere kant van de kamer, mijn lief naar een Tv programma luisteren. Huizen en zolders verder weg rent een muis met sokken aan, weg voor een kat.
Ik kan weer horen. Met hulp, ja, dat wel.
De "proof of the pudding is in the eating", of zulks, zegt men. De echte test zal pas op aanstaande woensdag komen, als ik onze kleinkinderen hoop te gaan horen.
Vandaag was dus de dag der dagen. De audiometriste van Hans Anders belde eergisteren en vertelde dat de gehoor
ondersteuning apparatuur was gearriveerd en of ik vandaag, donderdag, wilde komen, om te passen, zeg maar.Mijn lief ging mee, natuurlijk. Nu ja, natuurlijk? Ja, bij ons wel, wij steunen elkaar zoveel mogelijk in dat soort zaken. Kwijlerig? Nee, we houden oprecht van elkaar, nog steeds, na al die lange jaren. Soit.
Dus waren we vandaag om 1100 hr in de zaak. We hadden onze auto in de parkeergarage van De Keten neergezet. Die parkeergarage was zelfs helemaal schoon en opgeruimd, viel me op. De jongedame van de afspraak, Pamela, zat al op ons te wachten, ze had geen eerdere afspraken, schijnbaar. Gaat HA de V+D of de Blokker achterna? Er waren namelijk ook amper klanten in de winkel. Maar goed. Het is een voortvarende dame. 'Gaat u zitten, dit is het pakket en we gaan even testen of het werkt'. Ik kreeg beiderzijds een oorknopje in, een piepklein versterkertje achter het oor en Pamela, een nog vrij jonge dame, rommelde wat met knoppen en een computer en liet me het omgevingsgeluid horen. Ik stond paf! Ik hoorde mijn lief wat zeggen, ik hoorde de audiometriste dingen zeggen. Ik hoorde het geluid van een openslaande deur, veel verderop in de winkel, ik hoorde een man wat tegen een mevrouw zeggen en ze lachten allebei. Lijn negen rinkelde voorbij de halte aan de Hogeweg! Ik hoorde! Ik hoorde weer!
Het geluid klonk afgrijselijk, alsof ik een hoop blikken hoorde rammelen, maar: het was geluid. Na enig regelen en afmeten werd dat blikkerige geluid herleidt tot geluiden van vroeger. Ik bedoel, geluiden die ik vroeger had gehoord en waaraan ik weer vreselijk moest wennen, of die ik opeens moest herontdekken. Maf ja, echt maf.
Na een goede drie kwartier van meet- en regeltechniek liepen we weer naar de garage. Mijn lief, goed horend, maar ik zonder apparaten in. De redenatie daarbij was dat ik zou schrikken van al het geluid dat ik nu opeens zou horen. Dat kon niet de bedoeling zijn, dixit Pamela,want ja, dat werd allemaal teveel in eens. 'Nee', zei ze, 'als u thuis bent, dan even een uurtje indoen en dan zo langzaam opbouwen, elke dag een uurtje meer, hoor, niet overhaasten.'
Ongetwijfeld bedoelde ze dat allemaal en helemaal goed, maar ja, je bent geen marineman geweest voor niets en zeker geen onderofficier geworden door geen eigenwijze en eigengereide klo..viool te zijn geweest, nu ja, een beetje dan. Thuis plofte ik die dingen dus meteen in en zette de Tv aan. F.. it, wat heeft mijn geliefde dat ding hard gezet, niet te geloven! Dus de afstandbediening, de "remote", een goed Vlaams woord, gezocht, waar ligt dat rotding nu, gegrepen en die pleu... herrie gedempt. Lief kwam de kamer
binnen, ze wilde het programma dat kwam volgen: 'Goh wil je het geluid iets harder zetten, ik hoor niets, namelijk.' Mijn mopje: je wordt doof, schat, sloeg niet echt aan.Een gedeelte van de middag ging, van mijn kant, heen met afregelen van de apparatuur. De hedendaagse apparaten zijn dermate klein, echt, ter grootte van een pinknagel, that's it, en dermate verfijnd dat een werkmanshand het moeilijk heeft om het harder/zachter schuifje te bedienen. Er zitten meer gimmicks op, op die dingen, dus ja, testen en uitproberen.
Ik had om drie uur deze middag een afspraak met wat oude maatjes en tevens fietsvrienden. Der was wat verkeerd gegaan het vorige jaar, we hadden wat verkeerde dingen gezegd of verzwegen en moesten dat uitpraten. We zagen elkaar, na een jaar, weer, in een bekende pleisterplaats in Breukelen. Ouwe vrienden blijven ouwe maten. Van recht praten was geen sprake, binnen drie minuten hadden we elkaar weer gevonden en, zo als dat gaat bij ouwe KM maten, was het alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. We hadden koffie genomen (nee, da's niet schijnheilig, we moesten allemaal nog rijden, ja met de auto, maar toch) en ons gezet in een hoekje waar de luidspreker boxen hingen. Er was veel Nederlandstalige muziek: Hazes, Borsato en nog van die troep die ik nooit heb kunnen pruimen, maar nu hoorde ik waarom, en ik had een beetje spijt dat ik mijn apparaten had ingedaan, nee, gel.., ik hoorde de muziek, ik hoorde mijn maten, ik hoorde de geluiden uit het café en man, man, wat ging er weer een wereld voor me open.
We namen afscheid met een vage afspraak om onder andere de RVV te gaan fietsen. (RVV: de Ronde Van Vlaanderen) Terug naar huis, op een drukker wordende A2, zette bik de radio aan. Pink Floyd, snerpte door mijn oren. Ik regelde, vanaf het stuur het volume en zag dat die eigenlijk al heel laag stond.
Thuis deed ik de dingetjes uit. Even wennen, toch? Ik deed, ik was behoorlijk vermoeid, want ik vertel je eerlijk dat een bombardement van (her) nieuwe geluiden je vreselijk moe kan maken, een tukje. Nu, later op de avond, draag ik ze weer. Het aanslaan van mijn vingers op de toetsen klinkt als het rommelen van een onweer. Ik hoor een vliegtuig zijn landing op Schiphol inzetten, het klinkt als een scene uit Star Wars
. Ik open een blik bier: dat openen van het lipje klinkt als hemelse muziek in mijn oren, ik verfrommel (later) het lege blik, maar dat klinkt als treurmuziek en ik wil weer wat hemelse muziek horen, ik spoel het toilet door, het klinkt als de Niagara Falls bij windkracht tien. Ik hoor, ik zit een meter of acht van de Tv, aan de andere kant van de kamer, mijn lief naar een Tv programma luisteren. Huizen en zolders verder weg rent een muis met sokken aan, weg voor een kat.Ik kan weer horen. Met hulp, ja, dat wel.
De "proof of the pudding is in the eating", of zulks, zegt men. De echte test zal pas op aanstaande woensdag komen, als ik onze kleinkinderen hoop te gaan horen.
maandag 9 februari 2015
Hoezo, bewust bezig?
In het verleden heb ik het er, geloof ik, wel eens over gehad. Over bewust bezig zijn met het milieu, met onze leefomgeving, met de wereld waarin we leven. Niet dat ik zo een bewuste geitenwollen sok ben, die op elk milieu slakje zout gaat leggen, maar ik probeer wel zo bewust mogelijk te leven. Zo zal ik alleen als het echt nodig is de auto nemen. Ik, nu ja, wij beiden, natuurlijk, doen onze boodschappen zoveel mogelijk lopend of fietsend. Dat is, dat geef ik toe, niet zo moeilijk als je in een grotere plaats woont, winkelcentra zijn daar over het algemeen op loop afstand. Maar, ik probeer ook zoveel mogelijk naar het werk te fietsen en vrouwlief neemt over het algemeen de tram. Dat is, ik geef dat weer toe, gemakkelijk als je in een grote plaats woont. Ja, we scheiden ons afval zoveel mogelijk en zijn helemaal afgestapt van de gratis plastic tasjes die je van bakker of slager of kaasboer krijgt. We recycleren oude kleding en schoeisel door het in de daarvoor bestemde bakken te gooien. Nou ja, het zijn allemaal maar kleine dingetjes, maar ik heb het idee dat we een hele kleine bijdrage leveren aan dat minder onder druk zetten van onze leefomgeving. Onze kinderen en aanhang hebben dat bewustzijn misschien nog wel meer dan wij, van de wat oudere generatie, zonder dat ze er veel over nadenken, ze zijn het van huis uit gewend. Maar nee, dat brullen we niet van de daken, dat we zo bewust zijn, waarom zou je? Ik bedoel, dat soort dingen doe je of doe je niet. Dat is een keuze die je maakt, toch? Ik kijk niemand van mijn vrienden of kennissen scheef aan als ze andere keuzes maken in het leven. Maar: zoals ik al schreef, wij brullen dat niet van de daken.
Dit in tegenstelling tot de organisatie waar ik nu alweer een dikke twaalf jaar of zo aan verbonden ben. Die organisatie heet De Keten en is een supermarkt keten. Nu profileren ze zich behoorlijk op het leefomgeving gebied en dat is natuurlijk enorm te prijzen. Zo scheidden we al jaren karton en plastic voor hergebruik. Alle koelvakken en -kasten zijn nu afgesloten met deuren en luiken, hetgeen ook geldt voor de diepvries afdeling. Dat zijn behoorlijke besparingen op de kosten en op het gebruik van energie. Ook bouwt De Keten steeds meer supers (om) tot milieubewuste, of op zijn minst -vriendelijke, winkels. Zonnepanelen en aardwarmte en zo, nu ja je weet allemaal wel.
Loffelijk en ja, niets om opmerkingen over te maken. Alle lof, dus. Maar, hoor ik jullie zeggen, het klinkt of er een maar achteraan komt. En ja, da's ook zo, want MAAR!
Er liggen in het verzorgingsgebied van de stad waar ik werk, twee filialen van De Keten op een afstand van nog geen kilometer van elkaar. (Er komt, op ongeveer die zelfde afstand, nog een derde bij. Dat dat ten koste gaat van het inzetten en de werkgelegenheid van personeel in ons filiaal heb ik al geschreven in eerdere en meer narrige Blogs.)
Maar: wat mij dus steeds verwonderd is dat er om 0700 in de ochtend een hele grote vrachtwagen, ja zo'n truck met oplegger van, hoe lang zijn die krengen, acht meter, meer? Minder? Nu ja, in ieder geval, zo een bakbeest parkeert elke morgen om zeven uur bij ons voor de de deur. Daarin zitten dan, ik ga even van de situatie van vanmorgen uit, acht Dolly's brood, als jullie dat niet veel zegt, kijk maar eens in de broodafdeling van jullie lokale super. Daarnaast nog acht containers met Hessing, zoals de voorgesneden en voorverpakte groente heet, en kip- en vleesproducten. Er wordt ongeveer een vijfde van de capaciteit van de vrachtwagen gebruikt, misschien iets meer, maar veel scheelt het niet.
Vijf, soms minder, minuten later komt vrolijk toeterend en sympathiek zwaaiend, de vrachtwagen voorbij die naar het andere filiaal gaat. (Dat toeteren en dat zwaaien doet de bestuurder van het voertuig, niet het voertuig zelf, hoor. Dit even voor de goede orde, ja, ik krijg soms heel veel kritiek.) In die vrachtwagen, die net zo groot is als die bij ons voor de deur staat, (de chauffeur die ons filiaal "doet", rijdt soms ook naar die tweede winkel, dus ik heb het uit eerste hand), zijn nog minder containers geladen. Die winkel is kleiner, heeft minder omzet en heeft dus minder vracht, krijgt, vijf minuten na ons, net aan de helft van wat wij krijgen.
Ik ben geen kei in rekenen en breuken, ja die til ik me, maar uitrekenen? Nu ja, ik probeer het. Eh, wij hadden een/vijfde van de laadcapaciteit van een vrachtwagen, een vijfde is omgerekende 2/10de de andere had de helft daarvan en de heft van twee-tiende is 1/10de. Samen maakt dat drie tiende deel van een vrachtwagen die tien-tiende = een hele. Jullie jongeren hebben allemaal van die zak Japanners op je Pod en Pad en zo, reken dus even mee, ik doe dit met mijn paar jaar boerenklompenschool, dus kan ik helemaal fout zitten.
Ik kom dus op een belading van beide vrachtwagens voor nog geen drieëndertig %. (da's een derde, inderdaad.) Ik vind dat niet handig. Ik vind dat niet echt bewust. Ja, maar, is het argument, tegen dat jullie je vracht binnen hebben en wij het fust, dat woord, ik heb het er vaak over gehad, ik ga der nou niet meer op in, in de wagen hebben, is het half acht. Maar, ja, ik heb slechts boerenklompen onderwijs, met aangepast leerplan gehad, dus zeg ik: dan los je toch eerst bij ons, rijd je door naar die andere toko en laad je daar fust en kom je bij ons terug?
Nou ja, je hoort het al: ik ben dom geboren en heb nooit wat bijgeleerd, want dit is in de ogen van hen die het weten kunnen, domme mensen logica. Mijn andere argument, ja ik kan wel tellen, is dat de beide vrachtwagens een dikke zestig liter diesel per rit verstoken. (Ik chargeer misschien, maar iets, hoor. Per week tankt elke vrachtwagen voor 600 pietermannen, nieuw geld, aan Diesel, zeggen welingelichte kringen.) Tja, dus denk ik dan wel eens, kan dat niet efficiënter?
Dat geheel herhaalt zich rond een uur of tien. Dan krijgen we onze "tweede" vracht, vaak het dubbele van de eerste vracht, maar ook slechts een dertigtal, minder, containers. De wagen van het tweede winkeltje heeft, drie minuten eerder of later, slechts de helft daarvan bij zich. Je zou alle vier vrachten dus in een keer kunnen bezorgen. Dat is niet waar, dat begrijp ik. Brood moet er vroeg in de ochtend zijn en verse groente ook, maar, het zet je wel aan het denken!
Maar: dan is er nog eens wat. Een super heeft een bijna constante temperatuur van rond de achttien graden. Dat betekent dat er, in de winter, behoorlijk gestookt moet worden om die temperatuur te behouden en dat er dus in de zomer behoorlijk gekoeld moet worden om die temp, je begrijpt hem. Maar? Ja, weer een maar, waarom moeten dan alle schuifdeuren (klanten entree) in alle seizoenen openblijven? Omdat dat vriendelijker is tegenover de klanten? Een open deur beleid? En is een automatisch opengaande schuifdeur dan niet klantvriendelijk? Misschien minder, maar je bespaart dan dus wel op alle warmte die nu, in de winter, of alle koelte die, ooit, straks, in de zomer, vervliegt.
Ik begrijp dus niet hoe je durft te zeggen dat je zo bewust bezig bent.
Maar ja, ik heb geen HHK opleiding gehad, ik heb alleen maar boeren..., inderdaad!
Dit in tegenstelling tot de organisatie waar ik nu alweer een dikke twaalf jaar of zo aan verbonden ben. Die organisatie heet De Keten en is een supermarkt keten. Nu profileren ze zich behoorlijk op het leefomgeving gebied en dat is natuurlijk enorm te prijzen. Zo scheidden we al jaren karton en plastic voor hergebruik. Alle koelvakken en -kasten zijn nu afgesloten met deuren en luiken, hetgeen ook geldt voor de diepvries afdeling. Dat zijn behoorlijke besparingen op de kosten en op het gebruik van energie. Ook bouwt De Keten steeds meer supers (om) tot milieubewuste, of op zijn minst -vriendelijke, winkels. Zonnepanelen en aardwarmte en zo, nu ja je weet allemaal wel.
Loffelijk en ja, niets om opmerkingen over te maken. Alle lof, dus. Maar, hoor ik jullie zeggen, het klinkt of er een maar achteraan komt. En ja, da's ook zo, want MAAR!
Er liggen in het verzorgingsgebied van de stad waar ik werk, twee filialen van De Keten op een afstand van nog geen kilometer van elkaar. (Er komt, op ongeveer die zelfde afstand, nog een derde bij. Dat dat ten koste gaat van het inzetten en de werkgelegenheid van personeel in ons filiaal heb ik al geschreven in eerdere en meer narrige Blogs.)
Maar: wat mij dus steeds verwonderd is dat er om 0700 in de ochtend een hele grote vrachtwagen, ja zo'n truck met oplegger van, hoe lang zijn die krengen, acht meter, meer? Minder? Nu ja, in ieder geval, zo een bakbeest parkeert elke morgen om zeven uur bij ons voor de de deur. Daarin zitten dan, ik ga even van de situatie van vanmorgen uit, acht Dolly's brood, als jullie dat niet veel zegt, kijk maar eens in de broodafdeling van jullie lokale super. Daarnaast nog acht containers met Hessing, zoals de voorgesneden en voorverpakte groente heet, en kip- en vleesproducten. Er wordt ongeveer een vijfde van de capaciteit van de vrachtwagen gebruikt, misschien iets meer, maar veel scheelt het niet.
Vijf, soms minder, minuten later komt vrolijk toeterend en sympathiek zwaaiend, de vrachtwagen voorbij die naar het andere filiaal gaat. (Dat toeteren en dat zwaaien doet de bestuurder van het voertuig, niet het voertuig zelf, hoor. Dit even voor de goede orde, ja, ik krijg soms heel veel kritiek.) In die vrachtwagen, die net zo groot is als die bij ons voor de deur staat, (de chauffeur die ons filiaal "doet", rijdt soms ook naar die tweede winkel, dus ik heb het uit eerste hand), zijn nog minder containers geladen. Die winkel is kleiner, heeft minder omzet en heeft dus minder vracht, krijgt, vijf minuten na ons, net aan de helft van wat wij krijgen.
Ik ben geen kei in rekenen en breuken, ja die til ik me, maar uitrekenen? Nu ja, ik probeer het. Eh, wij hadden een/vijfde van de laadcapaciteit van een vrachtwagen, een vijfde is omgerekende 2/10de de andere had de helft daarvan en de heft van twee-tiende is 1/10de. Samen maakt dat drie tiende deel van een vrachtwagen die tien-tiende = een hele. Jullie jongeren hebben allemaal van die zak Japanners op je Pod en Pad en zo, reken dus even mee, ik doe dit met mijn paar jaar boerenklompenschool, dus kan ik helemaal fout zitten.
Ik kom dus op een belading van beide vrachtwagens voor nog geen drieëndertig %. (da's een derde, inderdaad.) Ik vind dat niet handig. Ik vind dat niet echt bewust. Ja, maar, is het argument, tegen dat jullie je vracht binnen hebben en wij het fust, dat woord, ik heb het er vaak over gehad, ik ga der nou niet meer op in, in de wagen hebben, is het half acht. Maar, ja, ik heb slechts boerenklompen onderwijs, met aangepast leerplan gehad, dus zeg ik: dan los je toch eerst bij ons, rijd je door naar die andere toko en laad je daar fust en kom je bij ons terug?
Nou ja, je hoort het al: ik ben dom geboren en heb nooit wat bijgeleerd, want dit is in de ogen van hen die het weten kunnen, domme mensen logica. Mijn andere argument, ja ik kan wel tellen, is dat de beide vrachtwagens een dikke zestig liter diesel per rit verstoken. (Ik chargeer misschien, maar iets, hoor. Per week tankt elke vrachtwagen voor 600 pietermannen, nieuw geld, aan Diesel, zeggen welingelichte kringen.) Tja, dus denk ik dan wel eens, kan dat niet efficiënter?
Dat geheel herhaalt zich rond een uur of tien. Dan krijgen we onze "tweede" vracht, vaak het dubbele van de eerste vracht, maar ook slechts een dertigtal, minder, containers. De wagen van het tweede winkeltje heeft, drie minuten eerder of later, slechts de helft daarvan bij zich. Je zou alle vier vrachten dus in een keer kunnen bezorgen. Dat is niet waar, dat begrijp ik. Brood moet er vroeg in de ochtend zijn en verse groente ook, maar, het zet je wel aan het denken!
Maar: dan is er nog eens wat. Een super heeft een bijna constante temperatuur van rond de achttien graden. Dat betekent dat er, in de winter, behoorlijk gestookt moet worden om die temperatuur te behouden en dat er dus in de zomer behoorlijk gekoeld moet worden om die temp, je begrijpt hem. Maar? Ja, weer een maar, waarom moeten dan alle schuifdeuren (klanten entree) in alle seizoenen openblijven? Omdat dat vriendelijker is tegenover de klanten? Een open deur beleid? En is een automatisch opengaande schuifdeur dan niet klantvriendelijk? Misschien minder, maar je bespaart dan dus wel op alle warmte die nu, in de winter, of alle koelte die, ooit, straks, in de zomer, vervliegt.
Ik begrijp dus niet hoe je durft te zeggen dat je zo bewust bezig bent.
Maar ja, ik heb geen HHK opleiding gehad, ik heb alleen maar boeren..., inderdaad!
maandag 2 februari 2015
Dat KDT, dat is echt goed!
Er zijn van die dagen dat alles gelijk samen komt, dat niets loopt zoals het moet en dat je het gevoel hebt dat je er helemaal alleen voor staat. Man, man, hoe kan je het allemaal zo treffen. Ik zie het niet meer zitten, dit kan nooit meer worden opgelost. Het is nu uitzichtloos! Help! Ik geef me over! Een diepe depressie trekt over je heen, wolken, zwanger van onweer en hagel en narigheid, trekken zich samen rond je bestaan. Je loopt rond met de vreselijkste gedachten, je komt er niet meer uit. Het rijdende psychiatrische team moet worden gewaarschuwd, er moet een dwangbuis worden klaargelegd, je bent helemaal aan het einde van je Latijn. Dit leven, dit werken, dit gaat NIET meer!
Maar: als de nood het hoogst is, is het KDT dichtbij. Zo ook vandaag. Ik was, ondanks de gure weersomstandigheden, gelukkig wel op tijd. Ik had sneeuw moeten scheppen, een pad uit mijn woning moeten vrijmaken, Sint Bernhards honden moeten opwarmen en te drinken geven, ik moest ruiten krabben en met enorm verminderde snelheid moeten rijden. Voor hen die de afgelopen weken nog niet naar buiten hebben gekeken, het is "winter". Nu ja, geen elf steden tocht winter, maar zeker geen weer om eens even lekker buiten te gaan staan chillen. Nu ja, ik was in elk geval op tijd, de cheffin van de bakkerij was er al. We groetten elkaar, ik vroeg aan haar of die groentepik nog kwam, maar dat wist ze ook niet. Ja, we hadden/hebben mot, zij en ik, maar langzaam ontdooit het allemaal een beetje, dit in tegenstelling tot het weer, za'k maar zeggen.
Om 0600 liepen we naar binnen en ik deed mijn dingen die ik zoal doe. De schrobmachine legen, vullen en schoonmaken, orde brengen in de chaos van het Fust en nee, als trouw lezer van dit Blog vraag je natuurlijk niet wat dat is, Fust, ik pakte karren in met plastic en verzorgde kortom de zooi, door de zondag collegae achtergelaten, een beetje. Met nog een kwartier voor zeven uur te gaan, bracht ik een van mijn DV restant karren naar boven en begon daaruit mijn vakken en schappen te vullen. Ondertussen waren de bakster en ik nog steeds alleen in de toko. Om 0700 opende ik de deuren en het massieve rolluik en begon karren en zooi naar buiten te slepen. Mijn mede KDT lid was ondertussen gearriveerd maar had wat APPS, heet dat zo? of zijn het Aps? Ik ben te oud voor die rotzooi, zoals Wim Sonneveld (wie? kijk op YOUTUBE) ooit eens zei in een prachtig verhaal over een wat oudere opa. (Nee, niet ik, nee, ik heb gisteren mijn kleinzoon de beginselen van het schaakspel nog bijgebracht, heb getracht de kleindochter het Aap-Noot-Mies voor te lezen, hetgeen haar niet boeide, heb wel: "deze vuist op deze vuist" met haar gedaan, waarbij ze me aankeek of ik uit een heel ander universum kwam en heb "bloemkool met een papje" voor haar gezongen. Daar sloeg ze wel op aan, het arme schaap dacht dat ik haar een bakje pap wilde geven.)
Maar goed, R., had berichten gehad dat er geen groenteman aanwezig was door ziekte. De melkboer heeft zijn vrije dag op maandag en de FM2 had hem "ge-je-weet-welt", dat R. moest beginnen met de groente bij- en af te vullen. Zelf had ik natuurlijk mijn DV restanten en zo, zie boven, maar ik had me, een goede KDT gewoonte, al voorgenomen, KDT denkt voor twee, om daarna de melk en pap en vla en yoghurt, eh, nu ja, de zuivel der in te knallen. Het KDT denkt mee, jullie kennen de kreet nog, toch? (Je leest het al! Dichten doe we ook, op verzoek.)
Na de standaard ochtend rituelen: vegen, schrobben, dweilen, auto wegzetten, strootje doen, bakkie pakken, had ik de diepvries vakken en de idem cel aardig op orde, greep de zware en lompe en onhandige zuivel container (maf, we rijden met karren op Mars, maar een fatsoenlijke kar voor de melk is nog niet ontwikkeld op aarde) en vulde de vracht, vaardig en slagvaardig weg. (nee, ja, dat klinkt niet echt, nou ja, laat maar even staan.) Als je namelijk een beetje doorwerkt en de zaak goed bekijkt, ook nog even meedenkt en dus ook je werk organiseert, is dat een uur werk, tops. Sommige medewerkers van de zuivelafdeling hebben daar overigens grote moeite mee, met dat uur, maar dat heeft het KDT nooit begrepen. Je hebt twee klauwen, we zijn allemaal als kind al ingeënt tegen poliomyelitis, (kinderverlamming), dus hoe moeilijk kan het zijn om iets af te maken? (in de tijd die er voor staat? Ik kan het me af en toe dan ook niet voorstellen dat de vracht die om 0700 binnenkomt er tegen 1300, soms later, er nog net zo bijstaat, hopelijk in de koelcel, dat wel, maar toch!)
Ik borg, bergde?, de zooi op, deed snel een shaggie en ging naar R., de aanvoerder van het KDT. Die was ondertussen ook al vrij ver gevorderd. De tweede vracht kwam, we losten, ik vulde de nieuwe diepvries meuk weg en R. kreeg nog eens zeven karren groente, aardappelen en fruit voor zijn kiezen. Mijn vracht zat er tegen elf uur in en ik ging mijn gabbie even helpen. Die was ook al vrij ver.
NB: hij had hulp gekregen van FM, ik moet eerlijk zijn.
Ja en toen hadden we nog een uurtje over. Dus deed het KDT wat het altijd doet: Gaan en doorgaan en niet versagen. Van de ASSFM kregen we instructies: drie karren van de KW, nee, niet mauwen, nu, KW is een begrip dat ik misschien wel honderd keer heb verteld. Dus ja, leef nou even mee en lees even mee. Nee, ik ben niet link, natuurlijk niet, lieve en enige lezer, maar ja, ik heb momenteel maar een A4-tje ter beschikking, dus ja, de ruimte is beperkt.
Enfin, gab en ik doen ook nog eens drie restantkarren toiletpapier, koffie, zoutjes, rijstcrackers, oh zijn dat ook zoutjes? Ik vind ze niet te beffen, hoor, vuilniszakken en aanverwante zooi. Ja, onze ASSFM heeft een uitgebreide fantasie, wat betreft het selecteren van goederen, dat merken jullie al, maar goed, ook dat was voor twaalven af. Dus ja: onze slogan: Piept het of kraakt het: het KDT maakt het, kwam weer helemaal tot zijn recht. Nu ja, eigenlijk is onze slogan, maar die hebben we geleased: When te going gets tough, the tough get going! (gejat van Billy Ocean, 1985, Jewel of the Nile, maar dat terzijde.)
Helaas zijn er filialen, een van onze oude collegae werkt daar, die een andere slogan hebben: Is er stront aan de knikker? Het interesseert me geen fl, eh, moer. Nu ja, dat laatste woord eindigt anders, maar ja, dat klinkt dan weer cru.
Maar: heb je problemen in De Keten? Vertrouw ons: zeker weten!
Maar: als de nood het hoogst is, is het KDT dichtbij. Zo ook vandaag. Ik was, ondanks de gure weersomstandigheden, gelukkig wel op tijd. Ik had sneeuw moeten scheppen, een pad uit mijn woning moeten vrijmaken, Sint Bernhards honden moeten opwarmen en te drinken geven, ik moest ruiten krabben en met enorm verminderde snelheid moeten rijden. Voor hen die de afgelopen weken nog niet naar buiten hebben gekeken, het is "winter". Nu ja, geen elf steden tocht winter, maar zeker geen weer om eens even lekker buiten te gaan staan chillen. Nu ja, ik was in elk geval op tijd, de cheffin van de bakkerij was er al. We groetten elkaar, ik vroeg aan haar of die groentepik nog kwam, maar dat wist ze ook niet. Ja, we hadden/hebben mot, zij en ik, maar langzaam ontdooit het allemaal een beetje, dit in tegenstelling tot het weer, za'k maar zeggen.
Om 0600 liepen we naar binnen en ik deed mijn dingen die ik zoal doe. De schrobmachine legen, vullen en schoonmaken, orde brengen in de chaos van het Fust en nee, als trouw lezer van dit Blog vraag je natuurlijk niet wat dat is, Fust, ik pakte karren in met plastic en verzorgde kortom de zooi, door de zondag collegae achtergelaten, een beetje. Met nog een kwartier voor zeven uur te gaan, bracht ik een van mijn DV restant karren naar boven en begon daaruit mijn vakken en schappen te vullen. Ondertussen waren de bakster en ik nog steeds alleen in de toko. Om 0700 opende ik de deuren en het massieve rolluik en begon karren en zooi naar buiten te slepen. Mijn mede KDT lid was ondertussen gearriveerd maar had wat APPS, heet dat zo? of zijn het Aps? Ik ben te oud voor die rotzooi, zoals Wim Sonneveld (wie? kijk op YOUTUBE) ooit eens zei in een prachtig verhaal over een wat oudere opa. (Nee, niet ik, nee, ik heb gisteren mijn kleinzoon de beginselen van het schaakspel nog bijgebracht, heb getracht de kleindochter het Aap-Noot-Mies voor te lezen, hetgeen haar niet boeide, heb wel: "deze vuist op deze vuist" met haar gedaan, waarbij ze me aankeek of ik uit een heel ander universum kwam en heb "bloemkool met een papje" voor haar gezongen. Daar sloeg ze wel op aan, het arme schaap dacht dat ik haar een bakje pap wilde geven.)
Maar goed, R., had berichten gehad dat er geen groenteman aanwezig was door ziekte. De melkboer heeft zijn vrije dag op maandag en de FM2 had hem "ge-je-weet-welt", dat R. moest beginnen met de groente bij- en af te vullen. Zelf had ik natuurlijk mijn DV restanten en zo, zie boven, maar ik had me, een goede KDT gewoonte, al voorgenomen, KDT denkt voor twee, om daarna de melk en pap en vla en yoghurt, eh, nu ja, de zuivel der in te knallen. Het KDT denkt mee, jullie kennen de kreet nog, toch? (Je leest het al! Dichten doe we ook, op verzoek.)
Na de standaard ochtend rituelen: vegen, schrobben, dweilen, auto wegzetten, strootje doen, bakkie pakken, had ik de diepvries vakken en de idem cel aardig op orde, greep de zware en lompe en onhandige zuivel container (maf, we rijden met karren op Mars, maar een fatsoenlijke kar voor de melk is nog niet ontwikkeld op aarde) en vulde de vracht, vaardig en slagvaardig weg. (nee, ja, dat klinkt niet echt, nou ja, laat maar even staan.) Als je namelijk een beetje doorwerkt en de zaak goed bekijkt, ook nog even meedenkt en dus ook je werk organiseert, is dat een uur werk, tops. Sommige medewerkers van de zuivelafdeling hebben daar overigens grote moeite mee, met dat uur, maar dat heeft het KDT nooit begrepen. Je hebt twee klauwen, we zijn allemaal als kind al ingeënt tegen poliomyelitis, (kinderverlamming), dus hoe moeilijk kan het zijn om iets af te maken? (in de tijd die er voor staat? Ik kan het me af en toe dan ook niet voorstellen dat de vracht die om 0700 binnenkomt er tegen 1300, soms later, er nog net zo bijstaat, hopelijk in de koelcel, dat wel, maar toch!)
Ik borg, bergde?, de zooi op, deed snel een shaggie en ging naar R., de aanvoerder van het KDT. Die was ondertussen ook al vrij ver gevorderd. De tweede vracht kwam, we losten, ik vulde de nieuwe diepvries meuk weg en R. kreeg nog eens zeven karren groente, aardappelen en fruit voor zijn kiezen. Mijn vracht zat er tegen elf uur in en ik ging mijn gabbie even helpen. Die was ook al vrij ver.
NB: hij had hulp gekregen van FM, ik moet eerlijk zijn.
Ja en toen hadden we nog een uurtje over. Dus deed het KDT wat het altijd doet: Gaan en doorgaan en niet versagen. Van de ASSFM kregen we instructies: drie karren van de KW, nee, niet mauwen, nu, KW is een begrip dat ik misschien wel honderd keer heb verteld. Dus ja, leef nou even mee en lees even mee. Nee, ik ben niet link, natuurlijk niet, lieve en enige lezer, maar ja, ik heb momenteel maar een A4-tje ter beschikking, dus ja, de ruimte is beperkt.
Enfin, gab en ik doen ook nog eens drie restantkarren toiletpapier, koffie, zoutjes, rijstcrackers, oh zijn dat ook zoutjes? Ik vind ze niet te beffen, hoor, vuilniszakken en aanverwante zooi. Ja, onze ASSFM heeft een uitgebreide fantasie, wat betreft het selecteren van goederen, dat merken jullie al, maar goed, ook dat was voor twaalven af. Dus ja: onze slogan: Piept het of kraakt het: het KDT maakt het, kwam weer helemaal tot zijn recht. Nu ja, eigenlijk is onze slogan, maar die hebben we geleased: When te going gets tough, the tough get going! (gejat van Billy Ocean, 1985, Jewel of the Nile, maar dat terzijde.)
Helaas zijn er filialen, een van onze oude collegae werkt daar, die een andere slogan hebben: Is er stront aan de knikker? Het interesseert me geen fl, eh, moer. Nu ja, dat laatste woord eindigt anders, maar ja, dat klinkt dan weer cru.
Maar: heb je problemen in De Keten? Vertrouw ons: zeker weten!
Abonneren op:
Posts (Atom)