Ja, ok, point taken mensen, ik maak het wel allemaal heel lang, natuurlijk. Maar goed, die M. werd overgeplaatst en was daar dus helemaal niet blij mee. En dat is dus een eufemisme. Zoals gezegd is M. een man uit een Mediterrane omgeving, zoals dat zo fraai heet. Zijn wieg stond In Ceuta, in Spaans sprekend Marokko. Bij M. en bij zijn landgenoten is eer een belangrijke zaak. Ik ben diverse malen in Marokko geweest en ik weet dus uit ervaring dat men graag in de eigen waarde gelaten wordt. Handelen en onderhandelen, handjeklap en afdingen zijn zaken die eerder normaal zijn dan uitzondering. Wij kennen dat systeem niet zo, natuurlijk. Wij komen op de markt, lezen dat een komkommer vijfenzeventig cent kost en betalen die prijs. In M.'s thuisland is de sport dan om die komkommer in je hand te nemen, van alle kanten te bezien, misprijzend te kijken, je hoofd te schudden en dan te zeggen dat je er veertig cent voor geeft. Je handelt en onderhandeld en uiteindelijk kom je op een prijs van zestig cent uit. Koper en verkoper zijn zo allebei tevreden. Dat geldt ook een beetje voor onze privé gesprekken. Hoe het met hem gaat, en dan krijg ik een beetje informatie. Hoe het met mij gaat. Ik geef een beetje informatie. Met 'eigen' Nederlandse (ja zo noem ik het maar even) collegae ga je dan vaak de dieperik in, nou ja, niet helemaal, maar vaak lucht je wel even je hart, als dat kan of nodig is. Aan M. geef ik dan een stukje prijs, hij ook weer wat en zo, langzaam, kom je er achter hoe het met hem en zijn gezinnetje gaat en hoe zijn gezinssamenstelling is. Zijn moeder was het afgelopen jaar overleden. Gewoon oud, maar, wat het voor M. zo moeilijk maakte, zij was, net als hij, ook diabeet. (Zijn vader was daar aan gestorven, overigens, jaren geleden al weer). Uiteindelijk werd zij dan, als complicatie van die ziekte, ook nog eens blind en moesten er tenen geamputeerd worden en hij vond dat een naar vooruitzicht voor hemzelf.
Ik troostte hem wat en gaf aan dat hij wel heel erg vroeg, aan het begin van zijn ziekte, al behandeld werd en dat de risico's dus stukken minder waren.
Maar, zoals iemand me schreef, kom eens 'to the point, man!'
Nu ja, M. kreeg van de ene dag op de andere dag te horen dat hij moest moven. Dat gebeurde mij, en de (oud) militairen die mijn Blogs (misschien) lezen gemiddeld eens in de twee jaar, dat je werd overgeplaatst. Je hoorde dan, heel vaak, op een vrijdagmiddag, rond drie uur, dat zo en zo was 'omgevallen' op dat schip of op die kazerne en dat jij de eer had om er aanstaande maandag naar toe te gaan om zo en zo af te lossen. (Terzijde, mij, en niet alleen mij, overkwam dat meerdere malen. Toen ik op een vrijdagmiddag hoorde dat ik naar een onderzeebootjager, Hr. Ms. X moest, vroeg ik aan de man die het me vertelde of hij wist wat het schip 'ging doen?'. 'Oh, niets bijzonders, hoor, opwerken, een schip van de wacht functie, je kent het wel'. Dat kende ik wel. Ik melde me de volgende maandag aan boord en mijn collega, die ik af ging lossen, vroeg of ik al een 'tropenkeuring' had gehad. 'Nee, hoezo?' vroeg ik. 'Nou omdat je aanstaande vrijdag voor een 'Westterm' vertrekt voor zeveneneenhalve maand', antwoorde hij. Mijn zoon werd geboren tijdens die term en was drie maanden oud toen ik hem voor het eerst in mijn armen hield.)
Dus ja, overplaatsingen, het gebeurt en je moet er dan maar aan geloven. Maar om een oudere burger medewerker die op nog geen vijf minuten loopafstand van zijn werk woont dan maar meteen naar het andere einde van de stad over te plaatsen, ja, dat is wat anders. Als je dan als opdrachtgever nog eens even overlegd met die man, nog eens even informeert hoe hij denkt dat te zullen doen, hem nog eens beloofd uit te gaan kijken naar een andere bakker die daar ingezet gaat worden, zodat het maar tijdelijk kan zijn en dan nog eens kijkt of er nog een andere optie is, ja dat lijkt mij goed personeelsbeleid.
Ik zei het al. M. heeft zijn eer en heeft zijn Mediterraan karakter. (FM kreeg de opdracht van zijn FM, zeg maar, om hem dat mede te delen en FMe vond het ook helemaal k.., eh, fout, maar hij kreeg dan, zoals gezegd, weer zijn opdracht van een hogere instantie.) M. smeet zijn stoel naar achteren, verliet het kantoor en het pand, met achterlating van zijn jas en persoonlijke zaken en beende woedend weg.
Ik kwam iets later boven, mijn dag zat er op. Jan, de assfm, vroeg of ik het mobiele nummer van M. had. Ja, het is mijn gabber en ik SMS hem wel eens, als ik wat later kom of zo. Jan ging hem bellen, zei hij. Whoaw, dat wordt een goed gesprek.
Maandagmorgen moet ik om 0600 de winkel openen, samen met M. Ik heb geen sleutel van het pand. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat ik tot zeven uur alleen sta, in de kou. Lange wielerbroek maar aan, dus. (Dit Blog is nog niet kort genoeg, eigenlijk, ben ik bang voor)
zondag 26 mei 2013
zaterdag 25 mei 2013
Een overplaatsing (2)
Goed, de rookwolken over het rare telefoontje waren nauwelijks opgetrokken, (zie mijn laatste Blog bericht), en A., aan wie ik de telefoon doorgaf, was, zoals ik al schreef, ook behoorlijk lacherig en bedenkelijk geworden toen ik iets zei in de trant van dat het wel eens een practical joke geweest zou kunnen zijn. We verdenken nog steeds R. van die practical joke, maar hij wil (voorlopig) nog niet antwoorden. Dat komt nog wel, hoor. Ik zal hem nog wel eens de duimschroeven aandraaien.
Ik werkte en zag op een gegeven moment een collega van de groente afdeling langs komen, die op weg was naar de kassa, met zijn lunch materiaal. Ik wenste hem een smakelijke maaltijd en, omdat hij een man van vaste gewoontes is, wist ik dat het kwart over elf was en dat ik nog drie kwartier over had om mijn werk af te maken.
Niet dat ik het heel erg vind om wat langer door te werken, hoor. Ik heb liever dat mijn werk af en goed is, dan dat ik het laat vallen omdat het tijd is, maar ik wilde toch wel op tijd naar huis. Ik was op de fiets, die fiets zonder spatborden en met een krom stuur en er dreigde regen vanaf de vroege middag. Zoals ieder mens kom ik graag droog thuis aan. Niet eens zozeer voor mezelf maar meer voor mijn materiaal. Ik heb, na een regenbui, een hele tijd werk om de fiets te 'kuisen', zoals dat heet, om de ketting weer te smeren en mijn natte kleding te drogen te hangen en daar had ik nu niet zoveel zin in, ik had nog genoeg te doen die vrijdag middag.
Ik was bijna klaar met het werk, dat was niet zo moeilijk want ons, gecompliceerde automatische bestelsysteem meende dat mei helemaal zomers was en had massa's ijsproducten besteld, die ik zomaar helemaal niet kwijt kon in de schappen en dus op de 'restanten' kar moest zetten, toen Appie, (of Ap) langs kwam. Hij is bakker. Appie heet geen Appie maar Abdullah. Maar Abdullah wordt natuurlijk Ab, of Albert en dat wordt dan weer Appie. Abdullah is, goh je raadt het al, een Marokkaanse jongen, en een hele enthousiaste en vakbekwame collega met wie ik af en toe wel eens babbel. Niet dat hij en ik veel tijd hebben voor dat gebabbel, overigens. Hij woont in het westen van de stad en werkt in het oosten, dus het is, ook voor hem, elke dag weer een reis om op tijd te komen, Vaak 'brommert' hij heen en weer maar met het ietwat mindere weer van de afgelopen maanden zoekt hij zijn heil ook wel in het OV.
Ap kwam langs en had een gezicht als de bekende oorwurm. Ik heb nog nooit een oorwurm gezien, overigens. Vroeger dacht ik dat het die beesten waren met die twee grijpertjes voor op hun kop, maar ik kon, als kind al niet geloven dat die beesten in mijn oren konden wonen. Later heb ik even gedacht dat het van die dingetjes waren die zichzelf op konden rollen, tjee, hoe heten ze nu, maar ja, nee, dat soort beesten in mijn oor, nee, dat geloofde ik ook niet. Dus, net als een boekenwurm is een oorwurm mij een onbekend dier. (Trouwens: in WC eend zit helemaal geen eend, schreef ik al. Een pechvogel? Een schijtlijster? Huismus? Luistervink? Ik weet het niet. Ik ben geen Midas Dekkers, maar of deze beesten bestaan?)
Goed, Abdullah kwam en sprak me aan. Typerend voor hem is dat hij mij met respect behandeld. Nee, nee, dat klinkt maf en dat is het ook. Er is zoveel kritiek op de Marokkaanse jeugd en dat is vaak terecht. Maar, ik blijf kritisch maar ook collegiaal, die M. jeugd waar ik mee te maken heb en krijg, zijn over het algemeen correcte en hard werkende en beleefde jongelui, M/V. Ik heb het hier niet alleen over Appie, maar over veel van die jongeren. Dat zijn mensen die willen, die vooruit willen en wat van hun toekomst willen maken. Vaak beginnen ze via kleine (keten) baantjes en zo gaan ze verder. Onze super heeft een opleiding- en trainingsprogramma waar jongeren, van welk land ze dan ook komen, kunne, als ze willen, opgeleid worden tot chefs van afdelingen en tot FM's. Daar lopen er al een hoop van rond en terecht. Het zijn goede gasten en ze werken goed en hard.
'Weet U, Lucas', zei Ap, 'dat M. helemaal boos weggelopen is?' Nu verwonderde dat me niet zo. M. is een goede en aardige vent, die ik al zeven jaar ken maar het is af en toe een opgewonden standje. Niet tegen mij hoor, we hebben nog nooit een verkeerd woord gewisseld. Misschien omdat ik hem ken van toen we samen werkten of omdat ik van zijn privé weet, van zijn vrouw en kind en hem wel eens geholpen heb met moeilijke telefoontjes aan belastingdienst of instanties, maar ja, M. is wat opstandig, zoals ik al schreef. Maar, nu scheen hij, vertelde Ap, daar ook alle aanleiding voor te hebben gehad. Hij werd van de ene seconde op de andere overgeplaatst naar de kant van de stad die het verst van de onze ligt! Zonder overleg!
--later meer--
Ik werkte en zag op een gegeven moment een collega van de groente afdeling langs komen, die op weg was naar de kassa, met zijn lunch materiaal. Ik wenste hem een smakelijke maaltijd en, omdat hij een man van vaste gewoontes is, wist ik dat het kwart over elf was en dat ik nog drie kwartier over had om mijn werk af te maken.
Niet dat ik het heel erg vind om wat langer door te werken, hoor. Ik heb liever dat mijn werk af en goed is, dan dat ik het laat vallen omdat het tijd is, maar ik wilde toch wel op tijd naar huis. Ik was op de fiets, die fiets zonder spatborden en met een krom stuur en er dreigde regen vanaf de vroege middag. Zoals ieder mens kom ik graag droog thuis aan. Niet eens zozeer voor mezelf maar meer voor mijn materiaal. Ik heb, na een regenbui, een hele tijd werk om de fiets te 'kuisen', zoals dat heet, om de ketting weer te smeren en mijn natte kleding te drogen te hangen en daar had ik nu niet zoveel zin in, ik had nog genoeg te doen die vrijdag middag.
Ik was bijna klaar met het werk, dat was niet zo moeilijk want ons, gecompliceerde automatische bestelsysteem meende dat mei helemaal zomers was en had massa's ijsproducten besteld, die ik zomaar helemaal niet kwijt kon in de schappen en dus op de 'restanten' kar moest zetten, toen Appie, (of Ap) langs kwam. Hij is bakker. Appie heet geen Appie maar Abdullah. Maar Abdullah wordt natuurlijk Ab, of Albert en dat wordt dan weer Appie. Abdullah is, goh je raadt het al, een Marokkaanse jongen, en een hele enthousiaste en vakbekwame collega met wie ik af en toe wel eens babbel. Niet dat hij en ik veel tijd hebben voor dat gebabbel, overigens. Hij woont in het westen van de stad en werkt in het oosten, dus het is, ook voor hem, elke dag weer een reis om op tijd te komen, Vaak 'brommert' hij heen en weer maar met het ietwat mindere weer van de afgelopen maanden zoekt hij zijn heil ook wel in het OV.
Ap kwam langs en had een gezicht als de bekende oorwurm. Ik heb nog nooit een oorwurm gezien, overigens. Vroeger dacht ik dat het die beesten waren met die twee grijpertjes voor op hun kop, maar ik kon, als kind al niet geloven dat die beesten in mijn oren konden wonen. Later heb ik even gedacht dat het van die dingetjes waren die zichzelf op konden rollen, tjee, hoe heten ze nu, maar ja, nee, dat soort beesten in mijn oor, nee, dat geloofde ik ook niet. Dus, net als een boekenwurm is een oorwurm mij een onbekend dier. (Trouwens: in WC eend zit helemaal geen eend, schreef ik al. Een pechvogel? Een schijtlijster? Huismus? Luistervink? Ik weet het niet. Ik ben geen Midas Dekkers, maar of deze beesten bestaan?)
Goed, Abdullah kwam en sprak me aan. Typerend voor hem is dat hij mij met respect behandeld. Nee, nee, dat klinkt maf en dat is het ook. Er is zoveel kritiek op de Marokkaanse jeugd en dat is vaak terecht. Maar, ik blijf kritisch maar ook collegiaal, die M. jeugd waar ik mee te maken heb en krijg, zijn over het algemeen correcte en hard werkende en beleefde jongelui, M/V. Ik heb het hier niet alleen over Appie, maar over veel van die jongeren. Dat zijn mensen die willen, die vooruit willen en wat van hun toekomst willen maken. Vaak beginnen ze via kleine (keten) baantjes en zo gaan ze verder. Onze super heeft een opleiding- en trainingsprogramma waar jongeren, van welk land ze dan ook komen, kunne, als ze willen, opgeleid worden tot chefs van afdelingen en tot FM's. Daar lopen er al een hoop van rond en terecht. Het zijn goede gasten en ze werken goed en hard.
'Weet U, Lucas', zei Ap, 'dat M. helemaal boos weggelopen is?' Nu verwonderde dat me niet zo. M. is een goede en aardige vent, die ik al zeven jaar ken maar het is af en toe een opgewonden standje. Niet tegen mij hoor, we hebben nog nooit een verkeerd woord gewisseld. Misschien omdat ik hem ken van toen we samen werkten of omdat ik van zijn privé weet, van zijn vrouw en kind en hem wel eens geholpen heb met moeilijke telefoontjes aan belastingdienst of instanties, maar ja, M. is wat opstandig, zoals ik al schreef. Maar, nu scheen hij, vertelde Ap, daar ook alle aanleiding voor te hebben gehad. Hij werd van de ene seconde op de andere overgeplaatst naar de kant van de stad die het verst van de onze ligt! Zonder overleg!
--later meer--
vrijdag 24 mei 2013
Een raar telefoontje en een overplaatsing
Voor het gemak en voor de chronologie van het verhaal begin ik even met dat rare telefoontje dat ik vanmorgen doorgespeeld kreeg van mijn nieuwe chef, de 'assfm'. De wat? De assfm, de assistent filiaal manager. Bij de KM wisten we van acroniemen, maar bij de Keten kennen ze er ook wat van hoor. Maar goed.
De hiërarchie in zo'n toko is redelijk gelijk aan die van een militaire organisatie. De FM is de commandant, de assfm is dan de eerste officier, zeg maar, de 'sectorchefs', zoals de verantwoordelijken voor de groente-, bakkerij-, slagerij-, en zuivelafdelingen genoemd worden zijn dan de hoofden van dienst, zeg maar de officieren en de tweede mannen/vrouwen van die afdelingen (de vaste medewerkers die vaak wat jonger zijn) zijn dan de onderofficieren. De vakkenvullers en hulpkrachten zijn dat het 'lagere' personeel, (de matrozen of soldaten zoals je wilt) dat het eigenlijke werk doet. En ik, nu ja, ik ben vakkenvuller, hulpkracht, ook nog eens de verantwoordelijke voor mijn afdeling en stuur dan af en toe ook weer allerlei anderen aan, bestel op mijn niveau en geef adviezen aan de assfm, dus ja, ik ben gewoon wie ik ben. Een oudere man, fit en vief en ondertussen gepokt en gemazeld door het leven zelf, het maken van een aardige carrière bij de Marine en door het werken bij de Keten. Dacht ik. Ik dacht dat ik eigenlijk alles wel had meegemaakt. Nu ja, op een gewelddadige beroving na gelukkig, zoals net, een dag of wat geleden onze collegae (van de Keten) in een ander filiaal in Mokum overkwam. Ik moet er ook niet aan denken, dat zoiets je overkomt, hoor! Ik heb de nodige agressie op mijn pad gehad en niet alleen tijdens mijn Marine werk, maar ook door junks en automobilisten, maar gelukkig ben ik in mijn winkel nog niet met een vuurwapen bedreigd, Maar, verder heb ik alles gezien en meegemaakt. Dieven en diefstallen, agressie tegen collegae en tegen mezelf, hoewel dat laatste vaak maar heel even duurde en strandde in een snelle aftocht van de bedreigende partij. Ik heb stelende collegae, gekke collegae (in de zin van het woord), huilende klanten en lieve en aardige en fijne mensen meegemaakt en gelukkig van die laatste het meeste, maar daar schreef ik al genoeg over.
Mijn nieuwe assfm, is een aardige en geschikte man. Ik heb hem jaren geleden al eens ontmoet en een tijdje met hem samengewerkt in dit filiaal. Zoals dat gaat, hij ging een tree hoger en weg en kwam dus, nadat onze FM2 was vertrokken, terug naar ons filiaal. Het is echt een aardige man. Geen kwaad woord over hem. Maar, hij is van Afrikaanse afkomst en zijn beheersing van onze taal is wel goed, maar niet perfect. Oh, ik kan een prima gesprek met hem voeren en onze 'dienst' gesprekken verlopen ook altijd prima. Maar zijn beheersing van het ABM is niet helemaal goed. ABM, inderdaad, waarbij de M staat voor Mokums.
Ik neem hem dat absoluut niet kwalijk, dat begrijp je wel. Als je niet geboren bent in Mokum of 010 of in Den Haag of Utereg, dan is het begrijpelijk dat je het dialect niet of nauwelijks spreekt of verstaat. De assfm, ik zal hem Jan noemen, omdat hij niet zo heet, loopt door de winkel en krijgt een telefoontje 'van buiten'. Dat is geweldig om te zien. Ik heb jullie al eens verteld dat de sectorchefs allemaal een oortje hebben, toch? Goed, Jan loopt dus met in zijn ene oor zijn oortje, ja ik weet dat is dom omschreven, maar doe het zelf even beter ja, en aan het andere oor heeft hij een mobiele dienst telefoon. Ik zie de kans schoon, maar houd me in. Ik heb ooit een officier gekend, een l.. van een vent overigens, die twee gehoorapparaten tegelijk in had. Wij, ik was niet de enig die hem niet zo mocht, stelden hem dan een vraag, waarbij we alleen playbackten. De man dacht dan dat zijn apparaten afstonden en ging die afregelen, zodat ze op volle kracht waren afgesteld. Hij gaf dan een wenk: "praat maar" en dan brulden we uit alle macht een of ander stomme opmerking. Hij schrok zich dan het lazarus ene schroefde het niveau weer terug, waarop we een dag of zo later het geintje weer herhaalden.
Maar, bij Jan deed ik het niet. Nee, dat zou te gemeen zijn. Ik zag hem ondertussen helemaal hulpeloos naar me kijken en ik vroeg of ik wat kon doen. Hij gaf me de telefoon en zei vagelijk iets van Mars Ice Cream. Ik meldde me aan het apparaat en zag Jan, haast in de looppas, in ieder geval met versnelde tred, maar heel schielijk, verdwijnen. Schielijk verdwijnen, hoe doe je zoiets, vraag je je af?
Neem de proef op de som. Stel je krijgt op het werk, of thuis of in de kennissen kring een vraag waar je absoluut geen idee over hebt. Geef de vraag of de telefoon door aan diegene die naast je zit, op het werk of thuis, en zeg dat je dringend iets of weg of zo moet. (Schaf wel even een grote spiegel aan) Kijk naar jezelf in die spiegel hoe je wegloopt en dat is dan: schielijk.
Jan verdween dus schielijk en ik had het moeten weten. Maar nee, mijn groot 'Ik sta aan' gevoel, (zie de Blogs over de verbouwing), stond dus aan. Ik meld me: 'Lucas, de Keten, wat kan ik voor U doen?' Helemaal aan toch? Een oudere mevrouw, ze kon een zeventiger of een tachtiger zijn, meldde zich, overigens zonder haar naam te noem. 'Ja, over de Mars Ice Cream, hoeveel heeft U binnen?' 'Hoe bedoelt U? Ik heb twee soorten. Ik heb verpakkingen van zes repen in een doos en verpakkingen van tien. Welke wilt U?' 'Ja', klonk het vermoeid, 'dat is nu zo moeilijk bij jullie. Waarom hebben jullie zoveel keuze?' Ik begon een verhaal vol begrip en uitleg maar ze onderbrak me. 'Nee, nee, nee. U moet voor mij tien hebben, tien.' 'Mevrouw, tien wat? Doosjes van tien of tien doosjes van tien of tien doosjes van zes?' 'Hoeveel zitten er dan in?' 'In die van zes zitten er dus zes en in die van tien dus ..' 'Nee in de dozen!' 'Welke dozen mevrouw? In de dozen van de verpakkingen van zes en van tien zitten elk tien verpakkingen.' 'Ja, doe maar, doe die maar.'
Ik ben geen intellectueel of zo, maar ik heb wel wat van Kafka gelezen en dit gesprek begon een hoog Kafka gehalte te krijgen. Aan de andere kant begon er wat twijfel te knagen of het niet zo'n lollig en lullig telefoongesprek zou kunnen zijn, zoals Jack Spijkerman die vroeger wel eens voerde. Verder leek de mevrouw behoorlijk in de olie, bedacht ik. En misschien was het R. wel, een collega, die een practical joke met me wilde uithalen. Toen ze daarna begon te vragen over hoe laat de vracht dan zou komen en of er ook Griekse yoghurt was, gaf ik, schielijk, ja, ja, de telefoon door aan mijn gabber A. die chef van de zuivel is.
'Een mevrouw met een vraag.', deed ik huichelachtig luchtig en verdween, schielijk, met mijn restanten kar. Het was bij twaalven, tijd om naar huis te gaan.
--morgen verder, dan over die overplaatsing--
De hiërarchie in zo'n toko is redelijk gelijk aan die van een militaire organisatie. De FM is de commandant, de assfm is dan de eerste officier, zeg maar, de 'sectorchefs', zoals de verantwoordelijken voor de groente-, bakkerij-, slagerij-, en zuivelafdelingen genoemd worden zijn dan de hoofden van dienst, zeg maar de officieren en de tweede mannen/vrouwen van die afdelingen (de vaste medewerkers die vaak wat jonger zijn) zijn dan de onderofficieren. De vakkenvullers en hulpkrachten zijn dat het 'lagere' personeel, (de matrozen of soldaten zoals je wilt) dat het eigenlijke werk doet. En ik, nu ja, ik ben vakkenvuller, hulpkracht, ook nog eens de verantwoordelijke voor mijn afdeling en stuur dan af en toe ook weer allerlei anderen aan, bestel op mijn niveau en geef adviezen aan de assfm, dus ja, ik ben gewoon wie ik ben. Een oudere man, fit en vief en ondertussen gepokt en gemazeld door het leven zelf, het maken van een aardige carrière bij de Marine en door het werken bij de Keten. Dacht ik. Ik dacht dat ik eigenlijk alles wel had meegemaakt. Nu ja, op een gewelddadige beroving na gelukkig, zoals net, een dag of wat geleden onze collegae (van de Keten) in een ander filiaal in Mokum overkwam. Ik moet er ook niet aan denken, dat zoiets je overkomt, hoor! Ik heb de nodige agressie op mijn pad gehad en niet alleen tijdens mijn Marine werk, maar ook door junks en automobilisten, maar gelukkig ben ik in mijn winkel nog niet met een vuurwapen bedreigd, Maar, verder heb ik alles gezien en meegemaakt. Dieven en diefstallen, agressie tegen collegae en tegen mezelf, hoewel dat laatste vaak maar heel even duurde en strandde in een snelle aftocht van de bedreigende partij. Ik heb stelende collegae, gekke collegae (in de zin van het woord), huilende klanten en lieve en aardige en fijne mensen meegemaakt en gelukkig van die laatste het meeste, maar daar schreef ik al genoeg over.
Mijn nieuwe assfm, is een aardige en geschikte man. Ik heb hem jaren geleden al eens ontmoet en een tijdje met hem samengewerkt in dit filiaal. Zoals dat gaat, hij ging een tree hoger en weg en kwam dus, nadat onze FM2 was vertrokken, terug naar ons filiaal. Het is echt een aardige man. Geen kwaad woord over hem. Maar, hij is van Afrikaanse afkomst en zijn beheersing van onze taal is wel goed, maar niet perfect. Oh, ik kan een prima gesprek met hem voeren en onze 'dienst' gesprekken verlopen ook altijd prima. Maar zijn beheersing van het ABM is niet helemaal goed. ABM, inderdaad, waarbij de M staat voor Mokums.
Ik neem hem dat absoluut niet kwalijk, dat begrijp je wel. Als je niet geboren bent in Mokum of 010 of in Den Haag of Utereg, dan is het begrijpelijk dat je het dialect niet of nauwelijks spreekt of verstaat. De assfm, ik zal hem Jan noemen, omdat hij niet zo heet, loopt door de winkel en krijgt een telefoontje 'van buiten'. Dat is geweldig om te zien. Ik heb jullie al eens verteld dat de sectorchefs allemaal een oortje hebben, toch? Goed, Jan loopt dus met in zijn ene oor zijn oortje, ja ik weet dat is dom omschreven, maar doe het zelf even beter ja, en aan het andere oor heeft hij een mobiele dienst telefoon. Ik zie de kans schoon, maar houd me in. Ik heb ooit een officier gekend, een l.. van een vent overigens, die twee gehoorapparaten tegelijk in had. Wij, ik was niet de enig die hem niet zo mocht, stelden hem dan een vraag, waarbij we alleen playbackten. De man dacht dan dat zijn apparaten afstonden en ging die afregelen, zodat ze op volle kracht waren afgesteld. Hij gaf dan een wenk: "praat maar" en dan brulden we uit alle macht een of ander stomme opmerking. Hij schrok zich dan het lazarus ene schroefde het niveau weer terug, waarop we een dag of zo later het geintje weer herhaalden.
Maar, bij Jan deed ik het niet. Nee, dat zou te gemeen zijn. Ik zag hem ondertussen helemaal hulpeloos naar me kijken en ik vroeg of ik wat kon doen. Hij gaf me de telefoon en zei vagelijk iets van Mars Ice Cream. Ik meldde me aan het apparaat en zag Jan, haast in de looppas, in ieder geval met versnelde tred, maar heel schielijk, verdwijnen. Schielijk verdwijnen, hoe doe je zoiets, vraag je je af?
Neem de proef op de som. Stel je krijgt op het werk, of thuis of in de kennissen kring een vraag waar je absoluut geen idee over hebt. Geef de vraag of de telefoon door aan diegene die naast je zit, op het werk of thuis, en zeg dat je dringend iets of weg of zo moet. (Schaf wel even een grote spiegel aan) Kijk naar jezelf in die spiegel hoe je wegloopt en dat is dan: schielijk.
Jan verdween dus schielijk en ik had het moeten weten. Maar nee, mijn groot 'Ik sta aan' gevoel, (zie de Blogs over de verbouwing), stond dus aan. Ik meld me: 'Lucas, de Keten, wat kan ik voor U doen?' Helemaal aan toch? Een oudere mevrouw, ze kon een zeventiger of een tachtiger zijn, meldde zich, overigens zonder haar naam te noem. 'Ja, over de Mars Ice Cream, hoeveel heeft U binnen?' 'Hoe bedoelt U? Ik heb twee soorten. Ik heb verpakkingen van zes repen in een doos en verpakkingen van tien. Welke wilt U?' 'Ja', klonk het vermoeid, 'dat is nu zo moeilijk bij jullie. Waarom hebben jullie zoveel keuze?' Ik begon een verhaal vol begrip en uitleg maar ze onderbrak me. 'Nee, nee, nee. U moet voor mij tien hebben, tien.' 'Mevrouw, tien wat? Doosjes van tien of tien doosjes van tien of tien doosjes van zes?' 'Hoeveel zitten er dan in?' 'In die van zes zitten er dus zes en in die van tien dus ..' 'Nee in de dozen!' 'Welke dozen mevrouw? In de dozen van de verpakkingen van zes en van tien zitten elk tien verpakkingen.' 'Ja, doe maar, doe die maar.'
Ik ben geen intellectueel of zo, maar ik heb wel wat van Kafka gelezen en dit gesprek begon een hoog Kafka gehalte te krijgen. Aan de andere kant begon er wat twijfel te knagen of het niet zo'n lollig en lullig telefoongesprek zou kunnen zijn, zoals Jack Spijkerman die vroeger wel eens voerde. Verder leek de mevrouw behoorlijk in de olie, bedacht ik. En misschien was het R. wel, een collega, die een practical joke met me wilde uithalen. Toen ze daarna begon te vragen over hoe laat de vracht dan zou komen en of er ook Griekse yoghurt was, gaf ik, schielijk, ja, ja, de telefoon door aan mijn gabber A. die chef van de zuivel is.
'Een mevrouw met een vraag.', deed ik huichelachtig luchtig en verdween, schielijk, met mijn restanten kar. Het was bij twaalven, tijd om naar huis te gaan.
--morgen verder, dan over die overplaatsing--
maandag 20 mei 2013
Een terugzien
Ik weet niet of jullie wat met Albert Heijn hebben? Met de Appie, in de volksmond , of met de 'Blauwen' zoals ze in (kritisch) winkelland genoemd worden? Met de slogan 'meer blauw in de stad', heeft AH zich ook voorgenomen (en ondertussen klaargekregen) dat ze de grootste supermarktketen van (onder andere) ons land is geworden. Ja, ik weet het, dat waren ze jaren terug al, hoor. Terecht? Een beetje wel, ze hebben een enorm groot bedrijf, ze hebben hele goede spullen, zijn innovatief en, what's more, ze hebben een reclamebureau dat wonderen verricht.
Wie kent de wat hulpeloze clown niet die de FM van een Appie filiaal moet voorstellen? Nu ja, ik beantwoord de vraag al in die vraag natuurlijk. Iedereen kent hem en ik heb ooit al eens geschreven (in deze Blogs) over de verwarring die daar door kon ontstaan. Niet gelezen? Scroll terug en lees de Blogs maar. Ok, luiaards, ik geef een korte inhoud: ik loste toen eens de vracht met de toenmalige FM, ene Martin. Hij was helemaal het tegenovergestelde van de FM. van de Appie. Martin was kort en gedrongen en had, in mijn nabijheid, nog nooit gelachen. Maar: hij had wel net zo'n blauw overhemd en net zo'n stropdas aan als de televisie Appie FM. Een oudere en wat minder goed ziende dame, schoot hem aan en vertelde hem dat ze hem zo leuk vond! Martin keek als een Chinees vraagteken naar haar. 'Ja, U bent die leuke man van de Tv toch?' vertelde de oudere mevrouw. Ik heb er nu nog steeds de lachkriebels van, moet ik zeggen.
Maar goed, ik doe mijn, nee, E. en ik doen onze, boodschappen bij de meest geografisch gunstig gelegen winkel en da's dus een Appie. Duurder, maar om een goedkopere winkel te bereiken moeten we dus de auto weer in. Dan kom je bij een Jumbo of een C 1000 uit. Die hebben dan weer net niet die dingen die je wilt hebben, je moet parkeergeld betalen en uiteindelijk ben je, met je kilometers en benzine verbruik, net zo duur uit. De AH winkel in onze buurt is een jaartje of twee geleden helemaal verbouwd en het is een mooie toko geworden. Maar, omdat de winkel ondergronds ligt is ze voor wat betreft het 'verkoop' oppervlak, zo heet dat, geloof me nu maar, niets groter geworden. Maar door een andere indeling, je kijkt nu in diepte van de winkel, door de schappen die in de lengte geplaatst zijn, lijkt ze een hoop ruimer. Dat is net zoals ik als schreef over 'mijn' toko.
Goed, wij gaan dus eigenlijk alleen maar naar de AH voor de dagelijkse dingen. Ik shop natuurlijk ook af en toe, bij mijn eigen zaak, DE KETEN en soms ga ik wel eens naar de Vomar. Er is een groot verschil tussen al die winkels. Dat gaat voornamelijk over de prijzen van de producten, maar ook over het contact met de klanten. Je weet, ik ben bevooroordeeld. Ik werk bij DE KETEN en weet dus wat het is waar wij, als personeel, over praten, als we praten over het contact met onze klanten. In mijn Blogs heb ik daar genoeg voorbeelden van gegeven, geloof ik. Wij gaan open met onze klanten om, maken een (gepast) geintje, spreken onze (vaste) klanten aan met: "gabber, maatje, man, jochie" of zulks. Alleen als die mensen dat op prijs stellen, natuurlijk. De minder bekende mensen worden natuurlijk aangesproken met: 'Mijnheer/Mevrouw', dat begrijpen jullie wel, toch? Maar, onze klanten vinden het prettig om aangesproken te worden zoals ik al vertelde. De meeste mensen begroetten ons ook met hun bijnamen voor ons. Een mijnheer, die weet dat ik ooit bij de marine was, noemt me altijd: 'He, schipper'. Een andere mijnheer vraagt altijd, als hij iets aan mij wil vragen naar: 'die wielrenner' en er zijn natuurlijk hele volksstammen knappe en jongere (maar soms ook wat oudere) vrouwen en altijd dames, die naar mij vragen als ik er eens niet ben. Dat gaat dan zo: 'Waar is die hele knappe, charmante, goed uitziende en gedistingeerde, maar ook zo bescheiden, Don Juan? U weet wel, die mijnheer met zijn prettige en nette voorkomen en zo! Hij schijnt Lucas te heten, maar ik zie hem even niet!
(Als jullie, lezertjes, dit niet geloven, dan mogen jullie ook niet meer in Sinterklaas geloven!)
Wel is het zo dat wij vaak onze 'echte' klanten hebben. We kennen hern al jaren. Ze maken een praatje met ons, vertellen ons soms hun hele complexe levensverhalen en zo ontstaat er vaak een hele goede band. Ik zag vorige week een mijnheer terug die ik al wekenlang, misschien maandenlang, niet gezien had. Hij, hij liep tussen twee hulpverleners in, vertelde dat hij een loodzware operatie had ondergaan. Ik zei dat ik hem gemist had, wat zo was en ik zag een traan in zijn ooghoek. Vrijdag was hij weer terug, nu zonder begeleiders, maar met een rollator.
'Ik blijf bij jullie komen winkelen', zei hij, 'want ik geloof dat er wel zes mensen van het personeel waren die me vroegen waar ik gebleven was en die zeiden dat ze me al een tijdje gemist hadden. Bij de Appie heb ik dat nooit gehad.'
Wie kent de wat hulpeloze clown niet die de FM van een Appie filiaal moet voorstellen? Nu ja, ik beantwoord de vraag al in die vraag natuurlijk. Iedereen kent hem en ik heb ooit al eens geschreven (in deze Blogs) over de verwarring die daar door kon ontstaan. Niet gelezen? Scroll terug en lees de Blogs maar. Ok, luiaards, ik geef een korte inhoud: ik loste toen eens de vracht met de toenmalige FM, ene Martin. Hij was helemaal het tegenovergestelde van de FM. van de Appie. Martin was kort en gedrongen en had, in mijn nabijheid, nog nooit gelachen. Maar: hij had wel net zo'n blauw overhemd en net zo'n stropdas aan als de televisie Appie FM. Een oudere en wat minder goed ziende dame, schoot hem aan en vertelde hem dat ze hem zo leuk vond! Martin keek als een Chinees vraagteken naar haar. 'Ja, U bent die leuke man van de Tv toch?' vertelde de oudere mevrouw. Ik heb er nu nog steeds de lachkriebels van, moet ik zeggen.
Maar goed, ik doe mijn, nee, E. en ik doen onze, boodschappen bij de meest geografisch gunstig gelegen winkel en da's dus een Appie. Duurder, maar om een goedkopere winkel te bereiken moeten we dus de auto weer in. Dan kom je bij een Jumbo of een C 1000 uit. Die hebben dan weer net niet die dingen die je wilt hebben, je moet parkeergeld betalen en uiteindelijk ben je, met je kilometers en benzine verbruik, net zo duur uit. De AH winkel in onze buurt is een jaartje of twee geleden helemaal verbouwd en het is een mooie toko geworden. Maar, omdat de winkel ondergronds ligt is ze voor wat betreft het 'verkoop' oppervlak, zo heet dat, geloof me nu maar, niets groter geworden. Maar door een andere indeling, je kijkt nu in diepte van de winkel, door de schappen die in de lengte geplaatst zijn, lijkt ze een hoop ruimer. Dat is net zoals ik als schreef over 'mijn' toko.
Goed, wij gaan dus eigenlijk alleen maar naar de AH voor de dagelijkse dingen. Ik shop natuurlijk ook af en toe, bij mijn eigen zaak, DE KETEN en soms ga ik wel eens naar de Vomar. Er is een groot verschil tussen al die winkels. Dat gaat voornamelijk over de prijzen van de producten, maar ook over het contact met de klanten. Je weet, ik ben bevooroordeeld. Ik werk bij DE KETEN en weet dus wat het is waar wij, als personeel, over praten, als we praten over het contact met onze klanten. In mijn Blogs heb ik daar genoeg voorbeelden van gegeven, geloof ik. Wij gaan open met onze klanten om, maken een (gepast) geintje, spreken onze (vaste) klanten aan met: "gabber, maatje, man, jochie" of zulks. Alleen als die mensen dat op prijs stellen, natuurlijk. De minder bekende mensen worden natuurlijk aangesproken met: 'Mijnheer/Mevrouw', dat begrijpen jullie wel, toch? Maar, onze klanten vinden het prettig om aangesproken te worden zoals ik al vertelde. De meeste mensen begroetten ons ook met hun bijnamen voor ons. Een mijnheer, die weet dat ik ooit bij de marine was, noemt me altijd: 'He, schipper'. Een andere mijnheer vraagt altijd, als hij iets aan mij wil vragen naar: 'die wielrenner' en er zijn natuurlijk hele volksstammen knappe en jongere (maar soms ook wat oudere) vrouwen en altijd dames, die naar mij vragen als ik er eens niet ben. Dat gaat dan zo: 'Waar is die hele knappe, charmante, goed uitziende en gedistingeerde, maar ook zo bescheiden, Don Juan? U weet wel, die mijnheer met zijn prettige en nette voorkomen en zo! Hij schijnt Lucas te heten, maar ik zie hem even niet!
(Als jullie, lezertjes, dit niet geloven, dan mogen jullie ook niet meer in Sinterklaas geloven!)
Wel is het zo dat wij vaak onze 'echte' klanten hebben. We kennen hern al jaren. Ze maken een praatje met ons, vertellen ons soms hun hele complexe levensverhalen en zo ontstaat er vaak een hele goede band. Ik zag vorige week een mijnheer terug die ik al wekenlang, misschien maandenlang, niet gezien had. Hij, hij liep tussen twee hulpverleners in, vertelde dat hij een loodzware operatie had ondergaan. Ik zei dat ik hem gemist had, wat zo was en ik zag een traan in zijn ooghoek. Vrijdag was hij weer terug, nu zonder begeleiders, maar met een rollator.
'Ik blijf bij jullie komen winkelen', zei hij, 'want ik geloof dat er wel zes mensen van het personeel waren die me vroegen waar ik gebleven was en die zeiden dat ze me al een tijdje gemist hadden. Bij de Appie heb ik dat nooit gehad.'
vrijdag 17 mei 2013
Maar vraag niet waarom het niet wil lukken
Ik werd dus, oh nee, je mag geen Blog of brief met 'ik' beginnen, maar in ieder geval werd er ruw onderbroken door een storing op het net. Dat betekent dat ik vandaag dus verder moet met deel twee van het Blog, wat ik natuurlijk stikvervelend vind. Maar ik had het even over economie, waar ik geen moer van snap, overigens, behalve het voorbeeld van de knaak en de drie euro wat ik al gaf. Maar ook de winkels zelf weten niet helemaal dat de kost voor de baat uit gaat, denk ik soms wel eens.
Ik bedoel, je hebt een duur automatisch bestelsysteem ingekocht en dat blijkt eigenlijk al vanaf de eerste dag voor geen ene meter te werken. En, met het 'stijgen' der jaren slijt het systeem meer en meer, net zoals de ketting op je fiets. Stel je voor, je bent afhankelijk van een systeem dat dus helemaal niet functioneert. Ik leg het uit. (Ik hoop snel, kort en duidelijk.) Al je artikelen hebben een codenummer, nee geen barcode, dat werkt anders, maar een uniek nummer van zes cijfers. In de centrale pc van het bestelcentrum staat, van ieder filiaal, die hebben ook allemaal een eigen code, aangegeven hoeveel je van elk artikel hebt. Ik geloof dat een winkel een 30.000 artikelen of zo heeft, maar dat kunnen er meer zijn, hoor. Tevens is in het systeem een 'minimale' voorraad aangegeven. Bijvoorbeeld, van artikel nummer 123456 (huismerk spinazie) moet je minimaal vier pakken in huis hebben. (er is in het schap ruimte voor twaalf pakken, zeg maar) De kassa's scannen de artikelen en zenden dat door naar pc, bovengenoemd. Nu zou je zo denken dat pc in kwestie aan zou geven dat het minimum getal van vier bereikt is en dus automatisch bij besteld. Maar: de centrale pc doet meer. Het is geprogrammeerd om te 'denken', nee, dat kan niet, maar om te voorspellen HOEVEEL je gaat verkopen. Daar kun je zelf heel wat bij bedenken. In de zomer verkoop je veel ijs, in de winter veel rookworst of spliterwten en in het voorjaar veel sla, tomaten en komkommer, ik noem maar wat. Maar: dat doet het systeem zelf dus, dat inspelen op het seizoen, zonder enige tussenkomst of mogelijkheid tot tussenkomst en als dit kromme taal is, dan zei het zo. Het weer is momenteel niet al te best. Het is fris en het is regen.. , oh, je had naar Piet geluisterd? Het is dus geen ijsjes weer, om het zacht te zeggen. Maar: zegt het systeem, het is voorjaar en je gaaat ijs verkopen dus stuur ik je vijftig pakken van allerlei soorten. Ik word momenteel overspoeld door Raket ijs, Magnums, Dubbellikkers, nee, dames, nee, dat zijn waterijsjes, Cornetto's en wat heb je allemaal niet. (Dat geldt voor artikel 123456 ook , hoor, het systeem zegt dat ik er dit weekend veertig van verkoop, maar niet heel Nederland eet spinazie met de Pinksterdagen, natuurlijk.)
Dat soort overtollige, restant in winkel speak, verpakkingen kan ik nog wel kwijt in mijn opslagruimte, maar langzaam slibt die natuurlijk dicht. Dan komt er nog een andere merkwaardigheid bij. Het systeem, het lijkt wel of ik over het boek: 1984 van George Orwell schrijf, kan niet rekenen, of misschien juist wel te goed. Ok, ik geef daar een voorbeeld van en dan stop ik ermee, want het is voor jullie niet zo interessant, maar ik wilde even griepen en gallen: Er zijn pizza's in de aanbieding. Wat nou welke, dat maakt toch niet uit? Nee en de prijs toch ook niet? Nee, ik eet ze niet, ik ben geen pizza fan eerlijk gezegd. Maar goed, ik verkoop deze week vijfhonderd van die dingen. 'Nou', zegt het systeem aanstaande week, 'dat loopt goed zeg, die pizza's. Je hebt er vorige week vijfhonderd van verkocht, nou dat gaat je deze week ook wel lukken.' Nou nee, dus. De klanten hebben waarschijnlijk een x aantal van de Italiaanse snelle happen aangeschaft en hun vrieskist/-kast ligt nog aardig vol. Dus, krijg ik weer een hoop 'deeg met vulling' dingen binnen. Nu kun je die goed hebben, hoor, pizza verkoopt altijd wel, maar het wordt anders bij bijvoorbeeld dure visgerechten, die je (buiten de acties om) toch al nauwelijks verkoopt.
Wat een klaagverhaal, niet?
Maar, wij, we, de gewone mens van de werkvloer, en dat zijn ook de FM's 1 en 2 van deze wereld, proberen dat te veranderen bij de IT afdeling van DE KETEN. Maar, no fuc... way, echt niet dat dat lukt! (zeggen die mannen met punthoofden, baarden, SP brilletjes en balpennen die uit de borstzak van hun overhemd steken. Ik neem aan dat jullie, lezers dit soort verhalen wel kunnen dromen?)
Ik snap het niet. Ik kan mijn pc'tje, ik ben geen internetbeheerder, wel programmeren om bepaalde back ups of zo te maken op tijdstippen die IK wil. En ik snap geen moer van pc's?
Snappen jullie het nog?
Oh ja, we schijnen over te gaan op een geautomatiseerd bestelsysteem. Ik had vroeger een chef (hij kwam uit Groningen, die dan zei: 'Kiek'n wat het wordt' Ik zal dan ook maar kieken wat het word.
Ik bedoel, je hebt een duur automatisch bestelsysteem ingekocht en dat blijkt eigenlijk al vanaf de eerste dag voor geen ene meter te werken. En, met het 'stijgen' der jaren slijt het systeem meer en meer, net zoals de ketting op je fiets. Stel je voor, je bent afhankelijk van een systeem dat dus helemaal niet functioneert. Ik leg het uit. (Ik hoop snel, kort en duidelijk.) Al je artikelen hebben een codenummer, nee geen barcode, dat werkt anders, maar een uniek nummer van zes cijfers. In de centrale pc van het bestelcentrum staat, van ieder filiaal, die hebben ook allemaal een eigen code, aangegeven hoeveel je van elk artikel hebt. Ik geloof dat een winkel een 30.000 artikelen of zo heeft, maar dat kunnen er meer zijn, hoor. Tevens is in het systeem een 'minimale' voorraad aangegeven. Bijvoorbeeld, van artikel nummer 123456 (huismerk spinazie) moet je minimaal vier pakken in huis hebben. (er is in het schap ruimte voor twaalf pakken, zeg maar) De kassa's scannen de artikelen en zenden dat door naar pc, bovengenoemd. Nu zou je zo denken dat pc in kwestie aan zou geven dat het minimum getal van vier bereikt is en dus automatisch bij besteld. Maar: de centrale pc doet meer. Het is geprogrammeerd om te 'denken', nee, dat kan niet, maar om te voorspellen HOEVEEL je gaat verkopen. Daar kun je zelf heel wat bij bedenken. In de zomer verkoop je veel ijs, in de winter veel rookworst of spliterwten en in het voorjaar veel sla, tomaten en komkommer, ik noem maar wat. Maar: dat doet het systeem zelf dus, dat inspelen op het seizoen, zonder enige tussenkomst of mogelijkheid tot tussenkomst en als dit kromme taal is, dan zei het zo. Het weer is momenteel niet al te best. Het is fris en het is regen.. , oh, je had naar Piet geluisterd? Het is dus geen ijsjes weer, om het zacht te zeggen. Maar: zegt het systeem, het is voorjaar en je gaaat ijs verkopen dus stuur ik je vijftig pakken van allerlei soorten. Ik word momenteel overspoeld door Raket ijs, Magnums, Dubbellikkers, nee, dames, nee, dat zijn waterijsjes, Cornetto's en wat heb je allemaal niet. (Dat geldt voor artikel 123456 ook , hoor, het systeem zegt dat ik er dit weekend veertig van verkoop, maar niet heel Nederland eet spinazie met de Pinksterdagen, natuurlijk.)
Dat soort overtollige, restant in winkel speak, verpakkingen kan ik nog wel kwijt in mijn opslagruimte, maar langzaam slibt die natuurlijk dicht. Dan komt er nog een andere merkwaardigheid bij. Het systeem, het lijkt wel of ik over het boek: 1984 van George Orwell schrijf, kan niet rekenen, of misschien juist wel te goed. Ok, ik geef daar een voorbeeld van en dan stop ik ermee, want het is voor jullie niet zo interessant, maar ik wilde even griepen en gallen: Er zijn pizza's in de aanbieding. Wat nou welke, dat maakt toch niet uit? Nee en de prijs toch ook niet? Nee, ik eet ze niet, ik ben geen pizza fan eerlijk gezegd. Maar goed, ik verkoop deze week vijfhonderd van die dingen. 'Nou', zegt het systeem aanstaande week, 'dat loopt goed zeg, die pizza's. Je hebt er vorige week vijfhonderd van verkocht, nou dat gaat je deze week ook wel lukken.' Nou nee, dus. De klanten hebben waarschijnlijk een x aantal van de Italiaanse snelle happen aangeschaft en hun vrieskist/-kast ligt nog aardig vol. Dus, krijg ik weer een hoop 'deeg met vulling' dingen binnen. Nu kun je die goed hebben, hoor, pizza verkoopt altijd wel, maar het wordt anders bij bijvoorbeeld dure visgerechten, die je (buiten de acties om) toch al nauwelijks verkoopt.
Wat een klaagverhaal, niet?
Maar, wij, we, de gewone mens van de werkvloer, en dat zijn ook de FM's 1 en 2 van deze wereld, proberen dat te veranderen bij de IT afdeling van DE KETEN. Maar, no fuc... way, echt niet dat dat lukt! (zeggen die mannen met punthoofden, baarden, SP brilletjes en balpennen die uit de borstzak van hun overhemd steken. Ik neem aan dat jullie, lezers dit soort verhalen wel kunnen dromen?)
Ik snap het niet. Ik kan mijn pc'tje, ik ben geen internetbeheerder, wel programmeren om bepaalde back ups of zo te maken op tijdstippen die IK wil. En ik snap geen moer van pc's?
Snappen jullie het nog?
Oh ja, we schijnen over te gaan op een geautomatiseerd bestelsysteem. Ik had vroeger een chef (hij kwam uit Groningen, die dan zei: 'Kiek'n wat het wordt' Ik zal dan ook maar kieken wat het word.
dinsdag 14 mei 2013
Het wil maar niet lukken
Stel, je hebt een zaak. Of je werkt daar, dat zijn wel verschillende "insteken", (heerlijk, die jaren negentig terminologie, maar het gaat om hetzelfde, je werkt en je wilt geld maken, toch? Nee, ik ben niet echt in die derde wereld dingetjes van minimale kredieten of zo. Ik heb geen ene moer verstand van economie. Nu ja, alleen het boerenverstand dat we allemaal hebben. Je hebt een knaak in je zak en als je dan voor drie euro uitgeeft, dan doe je een slechte economische zaak. Maar, momenteel is het voor ons allen die onder de Balkenende norm leven, een slechte tijd. De salarissen zijn bevroren, de pensioenen verlaagd, de prijzen zijn gestegen etc. Recessie dus. En dus: de tering naar de nering zetten, zoals het spreekwoord luidt. Dat zie je om je heen, dat merk je, waarschijnlijk zelf ook, aan je uitgaven patroon. Iets minder 'luxe' doen, geen dure vakanties, geen sigaretten meer, maar shag, je dure wijn even niet meer en dat soort zaken. Of ben ik nu een eenling? Ik geloof het niet. In ieder geval, ik hoor de verhalen om me heen. Van collegae, vrienden en familieleden. Natuurlijk zijn wij Nederlanders niet straatarm of zo, ik kijk geregeld naar het nieuws en naar achtergrond programma's om te weten dat wij het hier nog steeds heel goed hebben. Laat ik het zo zeggen, tegen de tijd dat wij in Bulgarije, Roemenië of Polen moeten gaan werken, dan wordt het pas slecht!
De link, Lucas, de link naar de Super, toe nou. Nou, die is zo gemaakt, zie boven bij uitgavenpatroon. Mensen gaan voor goedkopere spullen. Zoals jullie allemaal weten hebben supers, ook DE KETEN, natuurlijk, drie soorten 'merken' in de schappen. Dat zijn: A/ de merk merken, de zogenaamde A merken. Unox, Bertolli, Casa Italia, IGLO, nu ja, noem maar op. Dan de zogenaamde huismerken. Die dragen de naam van de winkel keten waar je ze koopt. In DE KETEN is dat 'Markant'. Dan hebben winkels ook nog een goedkoper merk, vaak met een fantasie naam. Bij Appie heet dat 'Euroshopper' en ik zal de naam van ons merk niet vermelden, want de directie schijnt mee te lezen, zoals ik al gemerkt heb.
Tot zover alles in het snotje?
En toen werd ik dus helemaal uit het lood geslagen doordat alle net verbindingen wegvielen!! man, wat een frusta is dat, eigenlijk. Maar goed, na veel gevloek en knoppengebonk en een zware discussie over mijn taalgebruik met E., nu, het is al bij twaalven, ik overdrijf, weer net. Maar ik ga nu naar bed.
--morgen meer--
De link, Lucas, de link naar de Super, toe nou. Nou, die is zo gemaakt, zie boven bij uitgavenpatroon. Mensen gaan voor goedkopere spullen. Zoals jullie allemaal weten hebben supers, ook DE KETEN, natuurlijk, drie soorten 'merken' in de schappen. Dat zijn: A/ de merk merken, de zogenaamde A merken. Unox, Bertolli, Casa Italia, IGLO, nu ja, noem maar op. Dan de zogenaamde huismerken. Die dragen de naam van de winkel keten waar je ze koopt. In DE KETEN is dat 'Markant'. Dan hebben winkels ook nog een goedkoper merk, vaak met een fantasie naam. Bij Appie heet dat 'Euroshopper' en ik zal de naam van ons merk niet vermelden, want de directie schijnt mee te lezen, zoals ik al gemerkt heb.
Tot zover alles in het snotje?
En toen werd ik dus helemaal uit het lood geslagen doordat alle net verbindingen wegvielen!! man, wat een frusta is dat, eigenlijk. Maar goed, na veel gevloek en knoppengebonk en een zware discussie over mijn taalgebruik met E., nu, het is al bij twaalven, ik overdrijf, weer net. Maar ik ga nu naar bed.
--morgen meer--
zaterdag 11 mei 2013
Een ouwe vriend terugzien en waarom ik DE KETEN gebruik
Ja, ja, ik weet het, het zal wel weer een sentimenteel stuk worden. Over mijn laptop, een ouwe maat die ik twee en een halve week niet gezien heb. Dom, dom, sielie, sielie, I know. Ik hoor het jullie zeggen. Nou, sla het lekker over, lees het lekker niet, maar ik ga der echt over door. Nee, niet over het winkeltje, vandaag. Hoewel? Door omstandigheden ben ik daar vanaf dinsdag, mijn laatste werkdag al niet meer geweest. Dat kwam zo. De woensdagen ben ik 'standaard', da's KM speak, vrij. We passen dan op de kleinkinderen en zo. Donderdag was het Hemelvaartsdag. Jaren lang spraken wij, marine maten, over: "Jezus goes to heaven day", maar het heet, in het Engels: 'Ascension day', heb ik begrepen. Nu is onze toko ook op deze dag open, maar dan met wat je zou kunnen noemen: een 'kernbemanning.' Terwijl we alle christelijke feestdagen gewoon open zijn, vreemd genoeg. Alle Kerst-, Paas-, Pinksterdagen, Nieuwsjaarsdag, nu ja, noem maar op, is Hemelvaartsdag een 'vrije dag' voor het personeel van DE KETEN. (Dat komt omdat DE KETEN een jaarlijkse traditie heeft die..., nee beter niet, je leest wel waarom, hierna.)
De oplettende lezertjes zullen zich al afgevraagd hebben waarom ik de echte naam van de winkelketen waar ik werk niet meer noem! Ik leg dat uit. Nou, het verhaal gaat zo. Je weet dat ik in het verleden (heel) vaak de naam van mijn werkgever en dus mijn geldgever noemde in deze Blogs. Dat alles om aan te geven dat ik niet bij Appie of C 1000 of bij Jumbo werkte, maar bij DE KETEN. Dat was natuurlijk ook zo rond de verbouwing: 'zie aldaar', zou je nu in een boek met geleerde zaken moeten lezen, maar goed, kijk maar eens naar die stukjes. Ik wilde daar ook een beetje de winkel 'promoten', dus om om wat reclame te maken via een Blog en het net en zo.
'Aandoenlijk', zeggen jullie nu: 'zo trouw aan een baas, Goh, man, het moet niet gekker worden met je.' Ja, ergens hebben jullie gelijk. Maar, het oude spreekwoord zegt ook: "Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt." En, eerlijk gezegd, heb ik het giga naar mijn zin op het werk, momenteel, dus wat let me, zou je denken. Nu, de directie van DE KETEN, lette me. Een van de mensen van het hoofdkantoor kwam, schoorvoetend, och, zo'n mooi woord, naar me toe en vertelde me dat de directie niet helemaal in haar hum/sas/element was met mijn Blogs. (Fact: iemand van het hoofdkwartier herkende mij: me, a humble presence!) Het schijnt dat er, nee, hoor dat was geen echte verassing voor me, ik had dat vaker gehoord en meegemaakt, dat er zeg maar "robot" zoekinstructies te zijn, die namen als DE KETEN of ALBERT HEIJN of welke naam dan ook, opvangen en door 'briefen' aan de geïnteresseerde instantie. Nu schijnt het ergens vermeld te staan in de Mediawetgeving, dat een werknemer geen extra reclame mag maken voor zijn werkgever via de sociale media, waarvan Blogger ook deel uitmaakt. (Je schijnt dan wel allemaal Likes op face boek te mogen geven, maar een positief stukje op Blog of Net, nee, dat dus weer niet!?)
Ok, het zal wel. Maar, waar de directie, althans het lid daarvan, het meeste over viel, was dat ik in een stukje had geschreven, dat alle winkelvoorraden tijdens de verbouwing (tijdelijk) waren opgeslagen in een stuk van de parkeergarage onder de winkel. Zo zou ik dus dieven op het spoor kunnen zetten van de plaats van die voorraden.
Ik dacht even na en ja, misschien had hij gelijk. Een parkeergarage die vanaf een uur of negen in de avond afgesloten is met een heel stevig stalen hek en alleen overdag open is, op een tijd dat er een hoop mensen rondlopen, hun auto parkeren of gewoon in de garage aanwezig zijn. Die opslag was van op een stalen frame getimmerde triplex platen gemaakt en met een stalen toegangspoort met slot, opgeleverd, dus ja, dat er potentiële dieven zouden zijn, was logisch. Dat die er ook in zouden kunnen was minder logisch. We hadden dezelfde set-up namelijk gebruikt bij de vorige verbouwing, nu al weer jaren geleden. Toen ging alles ook goed. Maar ja, de directie heeft altijd gelijk, zeg maar. dus vandaar DE KETEN, begrijp je?
Maar: mijn ouwe maatje is lekker terug en ik zit lekker te knoppenbonken op mijn vertrouwde machine! Heerlijk! Hier het resultaat. Nou zo zielig was het dus niet?
De oplettende lezertjes zullen zich al afgevraagd hebben waarom ik de echte naam van de winkelketen waar ik werk niet meer noem! Ik leg dat uit. Nou, het verhaal gaat zo. Je weet dat ik in het verleden (heel) vaak de naam van mijn werkgever en dus mijn geldgever noemde in deze Blogs. Dat alles om aan te geven dat ik niet bij Appie of C 1000 of bij Jumbo werkte, maar bij DE KETEN. Dat was natuurlijk ook zo rond de verbouwing: 'zie aldaar', zou je nu in een boek met geleerde zaken moeten lezen, maar goed, kijk maar eens naar die stukjes. Ik wilde daar ook een beetje de winkel 'promoten', dus om om wat reclame te maken via een Blog en het net en zo.
'Aandoenlijk', zeggen jullie nu: 'zo trouw aan een baas, Goh, man, het moet niet gekker worden met je.' Ja, ergens hebben jullie gelijk. Maar, het oude spreekwoord zegt ook: "Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt." En, eerlijk gezegd, heb ik het giga naar mijn zin op het werk, momenteel, dus wat let me, zou je denken. Nu, de directie van DE KETEN, lette me. Een van de mensen van het hoofdkantoor kwam, schoorvoetend, och, zo'n mooi woord, naar me toe en vertelde me dat de directie niet helemaal in haar hum/sas/element was met mijn Blogs. (Fact: iemand van het hoofdkwartier herkende mij: me, a humble presence!) Het schijnt dat er, nee, hoor dat was geen echte verassing voor me, ik had dat vaker gehoord en meegemaakt, dat er zeg maar "robot" zoekinstructies te zijn, die namen als DE KETEN of ALBERT HEIJN of welke naam dan ook, opvangen en door 'briefen' aan de geïnteresseerde instantie. Nu schijnt het ergens vermeld te staan in de Mediawetgeving, dat een werknemer geen extra reclame mag maken voor zijn werkgever via de sociale media, waarvan Blogger ook deel uitmaakt. (Je schijnt dan wel allemaal Likes op face boek te mogen geven, maar een positief stukje op Blog of Net, nee, dat dus weer niet!?)
Ok, het zal wel. Maar, waar de directie, althans het lid daarvan, het meeste over viel, was dat ik in een stukje had geschreven, dat alle winkelvoorraden tijdens de verbouwing (tijdelijk) waren opgeslagen in een stuk van de parkeergarage onder de winkel. Zo zou ik dus dieven op het spoor kunnen zetten van de plaats van die voorraden.
Ik dacht even na en ja, misschien had hij gelijk. Een parkeergarage die vanaf een uur of negen in de avond afgesloten is met een heel stevig stalen hek en alleen overdag open is, op een tijd dat er een hoop mensen rondlopen, hun auto parkeren of gewoon in de garage aanwezig zijn. Die opslag was van op een stalen frame getimmerde triplex platen gemaakt en met een stalen toegangspoort met slot, opgeleverd, dus ja, dat er potentiële dieven zouden zijn, was logisch. Dat die er ook in zouden kunnen was minder logisch. We hadden dezelfde set-up namelijk gebruikt bij de vorige verbouwing, nu al weer jaren geleden. Toen ging alles ook goed. Maar ja, de directie heeft altijd gelijk, zeg maar. dus vandaar DE KETEN, begrijp je?
Maar: mijn ouwe maatje is lekker terug en ik zit lekker te knoppenbonken op mijn vertrouwde machine! Heerlijk! Hier het resultaat. Nou zo zielig was het dus niet?
woensdag 8 mei 2013
"Still got the blues"
Zoals ik in het laatste Blog al schreef, is mijn laptop in de rep. Een dikke anderhalve week nu al weer en het is allemaal stik vervelend. De jongste zoon had, ik schreef het al, een set-up gemaakt met allerlei bijna pre historische zaken en ik kan nu weer even uit de weg. Maar, mijn God, ik zal blij zijn als ik m'n eigen PC terug heb. En, hopelijk gaat dat voor/in het weekend allemaal nog lukken.
In ieder geval heb ik mijn vorige Blog nog even terug zitten lezen en ik merk dat het sterft van de tikfouten. Dat komt niet omdat ik met zeven bier op achter de PC zit, (nou ja, eerlijk is eerlijk, dat is wel zo natuurlijk, smiley), maar ik ben bang dat het komt omdat toetsenbord, vingers en monitor niet helemaal "in sync" zijn.
"Dat heeft geen moer met je werk, met je winkel te maken", hoor ik critici H en B al schrijven. Nee, da's zo. Jullie hebben helemaal gelijk, maar ik moet een inleiding maken, toch? 'Een bruggetje', noemt men dat. En dat bruggetje is er nu. Want, ik ben een beetje een 'control freak'. Dat is uit mijn vorig leven overgeblevenen en ik vermoed dat H en B dat ook wel een beetje herkennen. Dus zat ik er mee in wanneer mijn PC, eerlijk gezegd een laptop, waarschijnlijk helemaal geen grote en dure en chique dingen zoals jullie hebben, maar gewoon een laptop op mijn bureau(tje) waaraan ik zit te werken aan het einde van onze acht meter lange woonkamer. In een hoekje met zicht op de westelijke hemel en het opstijgen van de vliegtuigen vanaf Schiphol. De bomen voor het raam zijn nu eindelijk groen en op het platte dak voor dat raam ligt nu een plens water. Ik heb vandaag de laatste dingen van mijn .. Nee, nee, jullie hebben gelijk, het gaat niet over de toko.
Zoals ik al zei: ik ben een beetje een controle mannetje. Ik wil graag mijn shit voor elkaar hebben en het gemis van mijn vriend, mijn laptop, stoort me in het dagelijkse bestaan. Ja, dat is maf en haast ziekelijk, maar het ligt er nu eenmaal. Ik doe altijd een klopje op het stuur van mijn fiets, als ik, zoals afgelopen zondag, weer eens al die heuvels in het zuiden des lands heb beklommen. 'Goed gedaan, mannetje', zeg ik dan. Ok, ok, sluit me maar op. Het is maf.
Maar goed, met de afwezigheid van de PC zat ik in mijn hoofd. Ook met het feit dat mijn vriendin en collega M. net haar man had begraven en nu voor het eerst weer werkte en dat ik net een goed en zwaar en er behoorlijk inhakkend gesprek over sterven en liefde en het na bestaan en dat soort zaken had gehad. Ik kon niet op de crematie aanwezig zijn, door een vakantie en dat vond ik lu...., tegen over haar. M. had er overigens alle begrip voor, maar, dan toch.
FM2 was de afgelopen week voor het laatst en ook dat hakte erin. Er zijn velen onder jullie, lezers, die waarschijnlijk begrijpen dat je soms een heel goed contact hebt met een goede chef/collega en dat je die echt zal missen. Dat was tussen FM2, en mij ook zo. We vertrouwden elkaar, hadden een perfecte manier van communiceren en ik kreeg alle lengte en breedte van hem. Ik deed mijn werk, stapje harder, soms twee, stapje minder, soms twee, maar het werk was af. Hij deed, tegenover mij, altijd zijn werk, mijn uren werden keurig betaald, mijn aanvragen voor bestellingen kwamen altijd goed door en als ik iets later op het werk was, was dat geen probleem. Een samenwerking die ik weinig heb meegemaakt. (Ja, vroeger, in mijn vorige leven, was het wel soms zo, maar ja, dat ligt al jaren achter me en misschien verheerlijk ik dat nu?) Zijn aflosser is helemaal ok en ik ken hem van ooit. Maar het is geen FM2. (Nog niet?)
Dus ook dat speelde door mijn hoofd, toen ik door een oudere, niet in Nederland geboren mevrouw werd aangesproken. Ik benadruk hier even dat ze niet in Nederland geboren was, omdat daar de oorzaak van onze communicatie stoornis lag. Ik ben druk, ik vul mijn DV, had daar een hoop werk aan, en ze schiet me aan. 'Bladiesjesdeeg', meen ik te verstaan. 'Waars bladiesjesdeeg'. Ik begrijp dat ze het voorverpakte en ingevroren bladerdeeg bedoeld en, omdat het geen al te lange mevrouw is, loop ik met haar mee naar de desbetreffende vrieskast om het product, dat hoog staat, te pakken. Ik vraag wat voor bladerdeeg ze wil, ik heb namelijk vier verschillende soorten. 'Chroomboeter', is het antwoord. Ik pak de Roomboter versie en zie dat het enige en dus laatste pakje is. Ik geef het aan mevrouw maar nee, niet goed, ze wil vijf pakjes. Ja, die heb ik even niet. 'Maar', zeg ik opgewekt, 'ik kijk nog even naar mijn andere containers. Heeft U een minuutje of wat?'
Ik ben aan de zwaarste en volste vracht container begonnen. Zoiets van: doe eerst het moeilijkste en ga dan naar het makkelijker werk. Jullie kennen dat? Maar, voordat ik de 'Thermohoezen', dat zijn isolatie hoezen die over DV en koelcontainers zijn geschoven, zodat die uren en uren koud/koel/bevroren blijven, van de overige containers heb af kunnen halen, op zoek naar het product dat ze wilde, schiet ze al een stel mensen aan. Druk gebarend en met een vinger in mijn richting wijzend. Hij van het stel, kijkt in het schap van de roomboter bladerdeeg en zegt dat het leeg is. Ik loop op hen toe en wil mijn verhaal doen. Maar, voor ik wat kan uitleggen is het stel al weg, strenge blikken op mij werpend. De mevrouw overigens ook. Nou ja, dan niet, denk ik, dan maar later en ik ga verder met de kar die ik onder handen heb. "Attentie, mijnheer Lucas naar kassa zeuven", klinkt de stem van L. een sympathieke kassière. Als ik bij kassa 7 kom, vraagt L. waarom ik geen Roomboterbladerdeeg heb. 'L', zeg ik, 'die heb ik nog niet, maar ik ben aan het zoeken. Want?' 'Nou ja, die mevrouw', wijst L. over haar schouder, 'is boos en wil roomboterbladerdeeg.' 'Ok, ik begrijp het. Geef me vijf minuten, dan heb ik het. Maar ik heb mevrouw al diverse keren uitgelegd dat ik even moest zoeken.'
Vijf minuten later heb ik inderdaad het vermaledijde product te pakken. Mevrouw is natuurlijk al lang weg. Zonder.
Tien minuten later klinkt de oproep: "Attentie, Lucas momentje kantoor!" 'Ha, dat zal mijn uitgestelde bevordering tot de directie groep zijn , zeg ik lachend tegen S., die net even staat te kletsen.
Op het kantoor, waar je alleen moet komen als je echt iets hebt uitgevreten, zit FM2. Hij lacht breeduit en bijt in zijn bruine bol met kaas. "Ik heb een ernstige klacht over je binnen gekregen! Er belde net een mijnheer Ahmed Hafiz. Jij zou geweigerd hebben om zijn grootmoeder Roomboter bladerdeeg te verkopen?"
Ik zucht, leg uit en FM2 zucht mee. Hij gaat binnenkort op het Kanalen eiland in Utrecht werken.
-- Er zijn ongetwijfeld mensen die aanstoot nemen aan de door mij voorzichtig aangegeven vermoedelijke afkomst van de mevrouw of de naam van haar kleinzoon zoals ik die noemde in de tekst. De lezers die nu denken dat ik mensen met een niet Nederlandse naam of geboorteland discrimineer hebben dat mis. Dit is een verhaal zo als het is gebeurd. Ik ga niet weer eens uitleggen dat ik veel vrienden en geweldige collegae heb die in het buitenland, oh je, dat mag ik waarschijnlijk ook al niet zeggen, geboren zijn en dat ik die heel hoog heb. Maar, de mensen die niet van de echte linkse kerk zijn, zullen het verhaal wel herkennen, denk ik--
In ieder geval heb ik mijn vorige Blog nog even terug zitten lezen en ik merk dat het sterft van de tikfouten. Dat komt niet omdat ik met zeven bier op achter de PC zit, (nou ja, eerlijk is eerlijk, dat is wel zo natuurlijk, smiley), maar ik ben bang dat het komt omdat toetsenbord, vingers en monitor niet helemaal "in sync" zijn.
"Dat heeft geen moer met je werk, met je winkel te maken", hoor ik critici H en B al schrijven. Nee, da's zo. Jullie hebben helemaal gelijk, maar ik moet een inleiding maken, toch? 'Een bruggetje', noemt men dat. En dat bruggetje is er nu. Want, ik ben een beetje een 'control freak'. Dat is uit mijn vorig leven overgeblevenen en ik vermoed dat H en B dat ook wel een beetje herkennen. Dus zat ik er mee in wanneer mijn PC, eerlijk gezegd een laptop, waarschijnlijk helemaal geen grote en dure en chique dingen zoals jullie hebben, maar gewoon een laptop op mijn bureau(tje) waaraan ik zit te werken aan het einde van onze acht meter lange woonkamer. In een hoekje met zicht op de westelijke hemel en het opstijgen van de vliegtuigen vanaf Schiphol. De bomen voor het raam zijn nu eindelijk groen en op het platte dak voor dat raam ligt nu een plens water. Ik heb vandaag de laatste dingen van mijn .. Nee, nee, jullie hebben gelijk, het gaat niet over de toko.
Zoals ik al zei: ik ben een beetje een controle mannetje. Ik wil graag mijn shit voor elkaar hebben en het gemis van mijn vriend, mijn laptop, stoort me in het dagelijkse bestaan. Ja, dat is maf en haast ziekelijk, maar het ligt er nu eenmaal. Ik doe altijd een klopje op het stuur van mijn fiets, als ik, zoals afgelopen zondag, weer eens al die heuvels in het zuiden des lands heb beklommen. 'Goed gedaan, mannetje', zeg ik dan. Ok, ok, sluit me maar op. Het is maf.
Maar goed, met de afwezigheid van de PC zat ik in mijn hoofd. Ook met het feit dat mijn vriendin en collega M. net haar man had begraven en nu voor het eerst weer werkte en dat ik net een goed en zwaar en er behoorlijk inhakkend gesprek over sterven en liefde en het na bestaan en dat soort zaken had gehad. Ik kon niet op de crematie aanwezig zijn, door een vakantie en dat vond ik lu...., tegen over haar. M. had er overigens alle begrip voor, maar, dan toch.
FM2 was de afgelopen week voor het laatst en ook dat hakte erin. Er zijn velen onder jullie, lezers, die waarschijnlijk begrijpen dat je soms een heel goed contact hebt met een goede chef/collega en dat je die echt zal missen. Dat was tussen FM2, en mij ook zo. We vertrouwden elkaar, hadden een perfecte manier van communiceren en ik kreeg alle lengte en breedte van hem. Ik deed mijn werk, stapje harder, soms twee, stapje minder, soms twee, maar het werk was af. Hij deed, tegenover mij, altijd zijn werk, mijn uren werden keurig betaald, mijn aanvragen voor bestellingen kwamen altijd goed door en als ik iets later op het werk was, was dat geen probleem. Een samenwerking die ik weinig heb meegemaakt. (Ja, vroeger, in mijn vorige leven, was het wel soms zo, maar ja, dat ligt al jaren achter me en misschien verheerlijk ik dat nu?) Zijn aflosser is helemaal ok en ik ken hem van ooit. Maar het is geen FM2. (Nog niet?)
Dus ook dat speelde door mijn hoofd, toen ik door een oudere, niet in Nederland geboren mevrouw werd aangesproken. Ik benadruk hier even dat ze niet in Nederland geboren was, omdat daar de oorzaak van onze communicatie stoornis lag. Ik ben druk, ik vul mijn DV, had daar een hoop werk aan, en ze schiet me aan. 'Bladiesjesdeeg', meen ik te verstaan. 'Waars bladiesjesdeeg'. Ik begrijp dat ze het voorverpakte en ingevroren bladerdeeg bedoeld en, omdat het geen al te lange mevrouw is, loop ik met haar mee naar de desbetreffende vrieskast om het product, dat hoog staat, te pakken. Ik vraag wat voor bladerdeeg ze wil, ik heb namelijk vier verschillende soorten. 'Chroomboeter', is het antwoord. Ik pak de Roomboter versie en zie dat het enige en dus laatste pakje is. Ik geef het aan mevrouw maar nee, niet goed, ze wil vijf pakjes. Ja, die heb ik even niet. 'Maar', zeg ik opgewekt, 'ik kijk nog even naar mijn andere containers. Heeft U een minuutje of wat?'
Ik ben aan de zwaarste en volste vracht container begonnen. Zoiets van: doe eerst het moeilijkste en ga dan naar het makkelijker werk. Jullie kennen dat? Maar, voordat ik de 'Thermohoezen', dat zijn isolatie hoezen die over DV en koelcontainers zijn geschoven, zodat die uren en uren koud/koel/bevroren blijven, van de overige containers heb af kunnen halen, op zoek naar het product dat ze wilde, schiet ze al een stel mensen aan. Druk gebarend en met een vinger in mijn richting wijzend. Hij van het stel, kijkt in het schap van de roomboter bladerdeeg en zegt dat het leeg is. Ik loop op hen toe en wil mijn verhaal doen. Maar, voor ik wat kan uitleggen is het stel al weg, strenge blikken op mij werpend. De mevrouw overigens ook. Nou ja, dan niet, denk ik, dan maar later en ik ga verder met de kar die ik onder handen heb. "Attentie, mijnheer Lucas naar kassa zeuven", klinkt de stem van L. een sympathieke kassière. Als ik bij kassa 7 kom, vraagt L. waarom ik geen Roomboterbladerdeeg heb. 'L', zeg ik, 'die heb ik nog niet, maar ik ben aan het zoeken. Want?' 'Nou ja, die mevrouw', wijst L. over haar schouder, 'is boos en wil roomboterbladerdeeg.' 'Ok, ik begrijp het. Geef me vijf minuten, dan heb ik het. Maar ik heb mevrouw al diverse keren uitgelegd dat ik even moest zoeken.'
Vijf minuten later heb ik inderdaad het vermaledijde product te pakken. Mevrouw is natuurlijk al lang weg. Zonder.
Tien minuten later klinkt de oproep: "Attentie, Lucas momentje kantoor!" 'Ha, dat zal mijn uitgestelde bevordering tot de directie groep zijn , zeg ik lachend tegen S., die net even staat te kletsen.
Op het kantoor, waar je alleen moet komen als je echt iets hebt uitgevreten, zit FM2. Hij lacht breeduit en bijt in zijn bruine bol met kaas. "Ik heb een ernstige klacht over je binnen gekregen! Er belde net een mijnheer Ahmed Hafiz. Jij zou geweigerd hebben om zijn grootmoeder Roomboter bladerdeeg te verkopen?"
Ik zucht, leg uit en FM2 zucht mee. Hij gaat binnenkort op het Kanalen eiland in Utrecht werken.
-- Er zijn ongetwijfeld mensen die aanstoot nemen aan de door mij voorzichtig aangegeven vermoedelijke afkomst van de mevrouw of de naam van haar kleinzoon zoals ik die noemde in de tekst. De lezers die nu denken dat ik mensen met een niet Nederlandse naam of geboorteland discrimineer hebben dat mis. Dit is een verhaal zo als het is gebeurd. Ik ga niet weer eens uitleggen dat ik veel vrienden en geweldige collegae heb die in het buitenland, oh je, dat mag ik waarschijnlijk ook al niet zeggen, geboren zijn en dat ik die heel hoog heb. Maar, de mensen die niet van de echte linkse kerk zijn, zullen het verhaal wel herkennen, denk ik--
donderdag 2 mei 2013
Een drie dubbel gemis
Tja, hoe gaan dingen in het leven? Vaak frustrerend, soms triest en af en toe ook wel weer leuk.
Deze week was er niet veel positiefs te melden overigens. Het begon allemaal na de terugkomst van ons weekje weg. Ik had gehoord dat de man van M. (vriendin en collega) inmiddels overleden was. De aankondiging van de datum en tijstip van het afscheid bereikte me pas de dag voor dat afscheid. Om nu op het termijn van enkele uren een dag vrij te kunnen opnemen, ik had het telefoonnummer van FM2niet, werd heel erg lastig en, tot mijn grote spijt, heb ik dan ook dat afscheid niet bij kunnen wonen. Dat deed pijn, want, hoewel ik haar man wel niet zo goed gekend heb, zou ik er graag bij willen zijn geweest om haar een 'schouder' te geven, als jullie me begrijpen.
Diezelfde week kwam dan het aanankelijk rondgonzende en later bevestigde gerucht, dat FM2 werd overgeplaatst. Hij gaat naar een nieuw filial van DE KETEN, dat momenteel nog gebouwd wordt op het Kanaleneiland in Utrecht. Dat deed ook pijn. Want, zoals jullie uit eerdere Blogs al hadden begrepen, waren FM1 en FM2 en team dat klonk als een klok. Nu is de aflosser van FM2 ook een hele goede kerel, ja weer een man, (ja, gek he, in deze tijd?), maar ik kon, net als met FM1 trouwens, met FM2 lezen en schrijven. Er was een groot wederzijds vertrouwen in elkaars kennen en kunnen en er is in de tijd die we samen hebben gewerkt, nooit een woord van kritiek onderling geweest. Dat is een merkwaadig iets, want ik geloof dat iedeen op de werkvloer (of prive) elke week wel eens een appeltje te schillen of en woordje te wisseln heeft met collegae/partner/kinderen. Maar, nogmaals, de nieuwe chef, geen FM, maarASSFM, gaat het goed doen. Ik ken hem van vroeger. Een goedlachse, hardwerkende en stevige man,die uit Nigeria stamt en een prachtige en ingewikeld lange achternaam draagt.
Dan stort je PC/laptop in elkaar. Nu ja, ik dijf over.Ik startte, comme l'habitude, afgelopen week donderdag m'nPC op, klikte dor de programma's en wilde mijn nieuwe boek 'Het Slagkruiserplan' openen. Het boekis af, ik ben nu e tekst helemaal an het door spitten, verbeteren, verduidelijken enzovoort.
Nou, zei de PC, ik weet het niet, maar ik doe niks! F... it! Opnieuw proberen, nog en keer, nog eens en ja, geen moer natuurlijk. Ik heb hem/haar? gekocht bij de computer winkel die schuin onder mijn woning is gevestigd, dus ik stond binnen drie minuten in de zaak. Ik legde uit wat er was en de jonge, enthousiaste medewerker die me hielp, (ik ken al die jongens, ze staan vaak even te roken/bakkie te doen achter hun winkel, waar ik langs loop om fiets/auto te bereiken en we groeten elkaar 'Hoi buurman', is het dan van hun kant), zei dat íe wel even snel zou kijken. Die jonge en enthousiaste medewerker tikte op knoppen, opende menus, deed onbegrijpelijke en vooral snelle dingen en ik haakte na vier minuten af. Ik begreep al helemaal niets meer van zijn gemompelde teksten. 'Under his breath' noemen de Engelsen dat, geloof ik. 'Goh,ja, ik kom er even niet uit', vertelde hij naar waarheid. 'U kunt hem hier achterlaten, dan kijken we er naar.' Nu was het maffe, dat ik, behalve het nalopen van mijn boek, alles nog kon doen.Ik kon mijn afbeldingen bekijken, mijn documenten ophoesten, Internetten en what have you. Ik besloot dan ook om pas de zaterdag daarop het spul weg te brengen. Ik kon immers nog Bloggen, emailen en faceboeken?
Die zaterdag, om 0930, stond ik, bij winkelopening, voor de deur. Een jonge en enthousiaste medewerker zei: 'He, buurman, wat is er?' Ik vertelde de zaak, legde uit wat er wel en niet mis was en hij zei dat hij wel even snel zou kijken. Hij tikte op knopen, opende menues, deed onbegrijpelijke en vooral snelle dingen en ik haakte ... In ider geval, hij kwam er niet uit, mijn PC werd ingenomen voor de reparatie en binnen vijf werkdagen zou ik worden geinformeerd.
Sinds afgelopen zaterdag weet ik dus wat 'Cold Turkey' betekend. Nu weet ik wat het is om van een verslaving af te raken.Ik overdrijf, natuurljk, dat begrijpen jullie wel, maar het voelt wel een beetje zo. Maar, probeer het maar eens. Waar je zo gewend bent om, met een paar drukken op knoppen, de wereld aan je vingers te hebben, had ik nu helemaal geen moer. Ja, een 'empty space, where you used to be' zong Gerry Moore ooit.
Watis dat nou? Wat overkomt me nu? Ja, dat boek, dat moet af, maar Goh, daar heb ik tijd zat voor. Ik weet niet eens of er wel een uitgever op zit te wachten, sterker, of wel publiek op zit te wachten. Dat schrijven van me is net als mijn fietsen, ik doe het uitsluitend voor mijn eigen plezier, vind het dus gewoon leuk en ja, dat is verder geen ding van belang. Het gebrek aan het net? Goh man, twee jaar geleden had ik nog geen net, tot een vijf maanden terug had ik nog geen faceboek, dus wat mis je nu helemaal?
Ik had nu veel en veel meer tijd om met E. te babbelen, om veel achterstallige boeken te lezen en zou dus doodgelukkig moeten zijn, maar was dat niet, absoluut niet.
Ik merkte ontwenningsverschijnselen bij mezelf. Geirriteerd, kortaf en dat soort shit. (Zij die roken, weten wat ik voel nadat ze en lange trein-/bus-/vliegreis hebben gemaakt) But why dit gevoel? Zo'n dom scherm en allemaal van die plastic knopjes, dat kan toch niet lichamelijk op je inwerken? Dat kan toch niet? Het is geen nicotine, geen alcohol of zo toch? (Niet dat ik met die producten bekend ben hoor! scheve knipoog!)
Nou, schijnbaar wel, dus. Ik ben en beetje geschrokken van mezelf. Helemaal na vanmiddag. Zoonlief jr. had zich ten huize van ma en pa gemeld, had wat ouwe zooi meegenomen van een toetsenbord en een nog kolengestookte monitor en die zooi allemaal doorverbonden met pluggen en stekkers en toen pa thuis kwam.., nee, ik had een uurtje mijn ogen dicht gehad, eerlijk is eerlijk, stond er een set up uit het jaar 2009, hetgeen in de PC wereld natuurlijk stok en stok is. Ik zit tussen draden en met drie toetsenborden en allerlei schermen nu te werken! En, 'samme, ik voel me weer senang. Kan mijn woorden kwijt, heb alweer zes bladzijden van het boek gecorrigeerd en wil nu nog en Blog schr.. Ja vrouw, we gaan zo. Ja, het beviel me ook goed hoor, zonder. Ja, leuk en veel gebabbeld!
Nee, nee, die laatste zinnen zijn gemeen. Ik vond het aan de ene kant weer heerlijk om eens ongestoord te lezen en te babbelen. E. is de laatste die me in mijn hobby's, zowel het fietsen als het schrijven tegenhoudt. Maar, dit Blog, oh heerlijk!
Deze week was er niet veel positiefs te melden overigens. Het begon allemaal na de terugkomst van ons weekje weg. Ik had gehoord dat de man van M. (vriendin en collega) inmiddels overleden was. De aankondiging van de datum en tijstip van het afscheid bereikte me pas de dag voor dat afscheid. Om nu op het termijn van enkele uren een dag vrij te kunnen opnemen, ik had het telefoonnummer van FM2niet, werd heel erg lastig en, tot mijn grote spijt, heb ik dan ook dat afscheid niet bij kunnen wonen. Dat deed pijn, want, hoewel ik haar man wel niet zo goed gekend heb, zou ik er graag bij willen zijn geweest om haar een 'schouder' te geven, als jullie me begrijpen.
Diezelfde week kwam dan het aanankelijk rondgonzende en later bevestigde gerucht, dat FM2 werd overgeplaatst. Hij gaat naar een nieuw filial van DE KETEN, dat momenteel nog gebouwd wordt op het Kanaleneiland in Utrecht. Dat deed ook pijn. Want, zoals jullie uit eerdere Blogs al hadden begrepen, waren FM1 en FM2 en team dat klonk als een klok. Nu is de aflosser van FM2 ook een hele goede kerel, ja weer een man, (ja, gek he, in deze tijd?), maar ik kon, net als met FM1 trouwens, met FM2 lezen en schrijven. Er was een groot wederzijds vertrouwen in elkaars kennen en kunnen en er is in de tijd die we samen hebben gewerkt, nooit een woord van kritiek onderling geweest. Dat is een merkwaadig iets, want ik geloof dat iedeen op de werkvloer (of prive) elke week wel eens een appeltje te schillen of en woordje te wisseln heeft met collegae/partner/kinderen. Maar, nogmaals, de nieuwe chef, geen FM, maarASSFM, gaat het goed doen. Ik ken hem van vroeger. Een goedlachse, hardwerkende en stevige man,die uit Nigeria stamt en een prachtige en ingewikeld lange achternaam draagt.
Dan stort je PC/laptop in elkaar. Nu ja, ik dijf over.Ik startte, comme l'habitude, afgelopen week donderdag m'nPC op, klikte dor de programma's en wilde mijn nieuwe boek 'Het Slagkruiserplan' openen. Het boekis af, ik ben nu e tekst helemaal an het door spitten, verbeteren, verduidelijken enzovoort.
Nou, zei de PC, ik weet het niet, maar ik doe niks! F... it! Opnieuw proberen, nog en keer, nog eens en ja, geen moer natuurlijk. Ik heb hem/haar? gekocht bij de computer winkel die schuin onder mijn woning is gevestigd, dus ik stond binnen drie minuten in de zaak. Ik legde uit wat er was en de jonge, enthousiaste medewerker die me hielp, (ik ken al die jongens, ze staan vaak even te roken/bakkie te doen achter hun winkel, waar ik langs loop om fiets/auto te bereiken en we groeten elkaar 'Hoi buurman', is het dan van hun kant), zei dat íe wel even snel zou kijken. Die jonge en enthousiaste medewerker tikte op knoppen, opende menus, deed onbegrijpelijke en vooral snelle dingen en ik haakte na vier minuten af. Ik begreep al helemaal niets meer van zijn gemompelde teksten. 'Under his breath' noemen de Engelsen dat, geloof ik. 'Goh,ja, ik kom er even niet uit', vertelde hij naar waarheid. 'U kunt hem hier achterlaten, dan kijken we er naar.' Nu was het maffe, dat ik, behalve het nalopen van mijn boek, alles nog kon doen.Ik kon mijn afbeldingen bekijken, mijn documenten ophoesten, Internetten en what have you. Ik besloot dan ook om pas de zaterdag daarop het spul weg te brengen. Ik kon immers nog Bloggen, emailen en faceboeken?
Die zaterdag, om 0930, stond ik, bij winkelopening, voor de deur. Een jonge en enthousiaste medewerker zei: 'He, buurman, wat is er?' Ik vertelde de zaak, legde uit wat er wel en niet mis was en hij zei dat hij wel even snel zou kijken. Hij tikte op knopen, opende menues, deed onbegrijpelijke en vooral snelle dingen en ik haakte ... In ider geval, hij kwam er niet uit, mijn PC werd ingenomen voor de reparatie en binnen vijf werkdagen zou ik worden geinformeerd.
Sinds afgelopen zaterdag weet ik dus wat 'Cold Turkey' betekend. Nu weet ik wat het is om van een verslaving af te raken.Ik overdrijf, natuurljk, dat begrijpen jullie wel, maar het voelt wel een beetje zo. Maar, probeer het maar eens. Waar je zo gewend bent om, met een paar drukken op knoppen, de wereld aan je vingers te hebben, had ik nu helemaal geen moer. Ja, een 'empty space, where you used to be' zong Gerry Moore ooit.
Watis dat nou? Wat overkomt me nu? Ja, dat boek, dat moet af, maar Goh, daar heb ik tijd zat voor. Ik weet niet eens of er wel een uitgever op zit te wachten, sterker, of wel publiek op zit te wachten. Dat schrijven van me is net als mijn fietsen, ik doe het uitsluitend voor mijn eigen plezier, vind het dus gewoon leuk en ja, dat is verder geen ding van belang. Het gebrek aan het net? Goh man, twee jaar geleden had ik nog geen net, tot een vijf maanden terug had ik nog geen faceboek, dus wat mis je nu helemaal?
Ik had nu veel en veel meer tijd om met E. te babbelen, om veel achterstallige boeken te lezen en zou dus doodgelukkig moeten zijn, maar was dat niet, absoluut niet.
Ik merkte ontwenningsverschijnselen bij mezelf. Geirriteerd, kortaf en dat soort shit. (Zij die roken, weten wat ik voel nadat ze en lange trein-/bus-/vliegreis hebben gemaakt) But why dit gevoel? Zo'n dom scherm en allemaal van die plastic knopjes, dat kan toch niet lichamelijk op je inwerken? Dat kan toch niet? Het is geen nicotine, geen alcohol of zo toch? (Niet dat ik met die producten bekend ben hoor! scheve knipoog!)
Nou, schijnbaar wel, dus. Ik ben en beetje geschrokken van mezelf. Helemaal na vanmiddag. Zoonlief jr. had zich ten huize van ma en pa gemeld, had wat ouwe zooi meegenomen van een toetsenbord en een nog kolengestookte monitor en die zooi allemaal doorverbonden met pluggen en stekkers en toen pa thuis kwam.., nee, ik had een uurtje mijn ogen dicht gehad, eerlijk is eerlijk, stond er een set up uit het jaar 2009, hetgeen in de PC wereld natuurlijk stok en stok is. Ik zit tussen draden en met drie toetsenborden en allerlei schermen nu te werken! En, 'samme, ik voel me weer senang. Kan mijn woorden kwijt, heb alweer zes bladzijden van het boek gecorrigeerd en wil nu nog en Blog schr.. Ja vrouw, we gaan zo. Ja, het beviel me ook goed hoor, zonder. Ja, leuk en veel gebabbeld!
Nee, nee, die laatste zinnen zijn gemeen. Ik vond het aan de ene kant weer heerlijk om eens ongestoord te lezen en te babbelen. E. is de laatste die me in mijn hobby's, zowel het fietsen als het schrijven tegenhoudt. Maar, dit Blog, oh heerlijk!
Abonneren op:
Posts (Atom)