Aftellen en nog over TV

=ik liep te griepen en te gallen over tv bagger=

Ik had het laatste Blog nog niet beëindigd, had nog even een drankje ingeschonken voor ons beiden en keek nog even, met de moed der wanhoop, in het programmablad. Ik had nog wat schuim rond de mondhoeken over de opinie die ik had geschreven over de bagger tv, maar zag, tot mijn enorme verbazing dat er, voor dat moment, een nieuwe serie gepland stond. Het heette Unsere Mutter en unsere Vater en dan moet je op de u van het tweede woord en op de a van het laatste woord twee van die puntjes denken. Een zogenaamde Umlaut. (Op zaterdagavond, rond half elf wordt die serie uitgezonden op Nederland twee.) Het gaat over vijf vrienden die de tweede wereldoorlog meemaken, het wordt bekeken van elk van hen uit hun perspectief en hun rol in die oorlog. (Dat 'vaders en moeders' slaat er natuurlijk op dat die jongelui de ouders zijn van, zeg maar, onze generatie, althans, laten we zeggen de door de jeugd zo verachtte en bespotte: 'grijze golf', waar E. en ik ook toe behoren.
Ik ga nu niet weer beginnen dat onze generatie vanaf hun vijftiende moest werken tegen belachelijke loontjes, dat ze geen studie-uitkeringen hadden, geen huur- of zorgsubsidies en dat ze ook nog eens verplicht in dienst moesten (de mannen) of dat ze door knetterhard werken de verzorgingsstaat van nu hebben helpen creëren. Nee, dat doe ik niet, da's flauw.
E. had verder ook niet iets bijzonders waar ze naar wilde kijken dus besloten we dan maar om naar de Duitse serie te kijken. Mijn bek viel los! Wat een fantastisch verhaal, wat een fraai acteerwerk en wat een prachtige beelden. We zaten meteen in het verhaal en ik zal die serie zeker volgen. Ja, laat het aan de oosterburen maar over om fraaie Tv/film te maken. Dat begon ooit met Fritz Lang met zijn 'Metropolis' en  'M' en later kwamen er natuurlijk die geweldige krimi's bij, zoals Tatort en Derrick. Ik sla nu, natuurlijk, het Nazi tijdperk over, waarin door goede filmmakers en -maaksters gemaakte afgrijselijk antisemitische propaganda Schei... werd uitgezonden, met als diepte punt misschien wel "Jud Suss". (Van oorsprong een boek, geschreven door een Joodse auteur en helemaal niet antisemitisch bedoeld, maar ja, propaganda?) Over Leni Riefenstahls propaganda films alleen dit: grootse beelden, fraai camera werk. NB: Ik ben niet pro nazi, absoluut niet, maar die beelden, haar meest bekende film is: "Triumph des Willens", zijn wel heel beklijvend en zouden de toenmalige machthebbers aan het denken hebben moeten zetten. Dit kan dus als je een volk opzweept! Maar nee, eerst vriendjes worden, dan zou Hitler wel inbinden. Fat chance!
(Een zijstapje, helemaal los van de vorige: mijn FM1 heeft jaren in een BMW gereden van het model: "Harry, holt den Wagen". Een klein plaatje onder het nummerbord vermeldde: "Aus der Reihe Derrick." Dat vond ik subtiele en haast niet Duitse humor.)
(Nog een zijstap: voor humor moet je bij de Britten zijn, voor goede krimi's bij de Duitsers, voor fraaie soaps bij de Belgen. Voor show bij de Italianen, voor depri makende Tv bij de Scandinaviërs en voor Bagger bij de Nederlanders.)

En zo werd het maandag en is de hele wereld een beetje het stuur kwijt. Althans, strictly speaking for me. Na een woensdag en een donderdag vrij is het vrijdag en een werkdag en dan weer weekend en dan weer maandag en dan gaat de biologische klok af en toe even van slag. De wekker gaat, oké, alweer maandag? Nee, vrijdag. Dan gaat 'ie weer en dan: oké, alweer vrijdag? Nee maandag. Maar goed, de dag zit er nu weer op, de vracht is weer weggewerkt en dan nog wat boodschappen doen. Niet veel, we doen, net als aan de Kerst, niets aan oud- en nieuw.
'Toch? Maar helemaal niets is ook zo karig. Toch? Nou ja, oké, ik neem nog wel een flesje bubbel zooi mee. Een knallende fles is ook wel weer leuk. Hapjes? Nee, man, dat doen we anders door de week toch ook niet? Ja, dat weet ik, oudejaar, ja. Nou ja, er zijn van die bakjes die moeten even in de oven, met lekker uitziende dingetjes. Nee, nu houd ik mijn poot stijf, hoor, ik ga niet koken. Ja, maar weet je, van die oliebollen die.. Oh, van de Bijenkorf? Ja, die zijn wel lekker, dat is zo. Nou, oké, maar niet te veel, hoor. Omelet? Met groenten en champignons en zo? Nee, je hebt gelijk, dat is niet echt koken, da's waar. Nee, ik ga geen oudejaarsconference kijken, nee, geen zin. Het zal wel weer Youp zijn of zo. Niet? Wie? Die? Is die om te lachen dan of alleen maar afzeik gedoe? Nou ja, we zien wel. Ja, Sisi ook weer hé? Toen ik acht was, geloof ik. Mijn eerste keer, dan. '56? Toen was ik, eh, nou ja, nog heel jong. Ja, ja, bijna net zo jong als nu, ja. Nou ik ga pitten, morgen weer een drukke dag. Trusten, ja, ik van jou, nee, kijk maar even af, trust!
En zo ga ik morgen de laatste dag van 2013 in. Pink Floyd zong ooit: (Shorter of breath) "and one day closer to death".'
 Somber eigenlijk, vind je niet? Nee, hoor ik ben nu geen sombermans, maar ik ben wel heel erg blij dat december bijna voorbij is. Voor veel van mijn vrienden/vriendinnen/kennissen is het een triest jaar geweest, met het verlies van dierbaren. Of het doormaken van een slepende ziekte. Ik sta hen bij in gedachten. Maar voor sommige van die voornoemde mensen is het ook weer een prima jaar geweest, Een nieuwe partner, een ander huis een andere auto of zo.

Weet je dat vandaag de zon een minuut later is ondergegaan? Dat de dag dus een minuut langer is geworden? Ze ging vandaag om 16.36 onder en vrijdag pas om 16.40.
Het wordt lente! 

Over nieuwjaar en TV bagger

Goh mensen, wat een dag weer. En nu heb ik het weer over het weer. Zoals het oude grapje van die man die zei tegen zijn vrouw: 'Ik wil het even met je over het weer hebben! Wanneer doen we het weer?'
Maar vandaag was het weer eens origineel rotweer. Het stormde, regende als een gek en ik zat gelukkig vanmorgen, "snug as a bug in a rug" in de stil voort zoevende Scenic, radio op Nederland 1 en zag dat ik wel even moest tanken. Aan de weg van Amstelveen naar Zuid Oost, voor ik dan de A2 op draai, is zo'n "self service" tankstation, waar de peut nog 'betaalbaar' is, ongeveer 1,61. Ik zat nog wat na te mijmeren over de rustige kerstdagen die we achter de rug hadden, met z'n tweeën en dacht even aan maatje B. die het kerst gebeuren doorbracht op een booreiland. Ik tankte, reed de A2, daarna de A10 op en nam de afslag naar die wijk in Amsterdam waar mijn werkplek is. Het was opvallend stil op de weg. Nauwelijks vrachtverkeer en het aantal wagens van hen die geen vrije dag hadden kunnen opnemen deze vrijdag, was te tellen, als je tot honderd kunt tellen, in ieder geval.
Eenmaal omgekleed, inspecteerde ik de afdeling en die voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Een ple.... zooi van de bovenste orde. Toen ik dinsdag middag weg ging, was de hele afdeling, waren alle kasten en alle bakken, helemaal vol maar nu heerste er een trieste leegte. Ik vulde, ruimde en deed de restanten en dacht dat het wel een rustig dagje zou worden. Qua klantenbestand was dat ook zo. Tot een uur of tien was er slechts een kassa open en de kassière had uitgebreid de tijd om haar nagels te vijlen en haar lippen te stiften, zo stil was het in de toko. Tot mijn hele grote schrik kreeg ik toch een heleboel vracht binnen. Artikelen die ik al in viervoud binnen had gekregen, de dagen voor de kerst. Ik heb ooit wel eens verteld over onze bestel formule. De bestellingen worden automatisch gedaan aan de hand van wat je verkocht hebt die dag, maar dat is logisch. Maar, wat helemaal niet logisch is, is dat de 'computer', noem ik het maar even, denkt te moeten gaan leveren, wat die 'computer', in ieder geval het geautomatiseerde systeem, denkt dat je nog gaat verkopen! Een computer die denkt? Ik moet het nog meemaken. In ieder geval, ons systeem had beslist dat onze huisdieren ook kerstdiners hadden en ik werd overspoeld door dierenvoeding in soorten en maten. Wat moet je daar nu mee! Maar, schijnt het, rond de feestdagen worden alle artikelen die besteld worden door het systeem met 20% verhoogd. Dus ook de dierenvoeding! Kijk, voor bitterballen en kroketten of voor ijs en ijstaarten begrijp ik dat wel. Maar voor lams- en runderhart? Pens of vlees brokken? No way, toch?
(Op dit systeem is al jarenlang kritiek, hoor, van hoog tot laag, maar het schijnt te duur te zijn om een nieuw of verbeterd bestelsysteem aan te schaffen?!) Rond half twaalf, nieuw rooster, ging ik weg, nog een halve kar aan een collega achterlatend, die het eigenlijk ook wel druk genoeg had, maar ja, rooster is rooster, nietwaar?
Hebben jullie dat nu ook, deze week? Ik ben af en toe even het pad kwijt, en niet van de ingenomen alcoholische versnaperingen, maar domweg omdat de kerstdagen in het midden van de week vallen en je de vrijdag daarna nog een gewone werkdag hebt? Maar, bedacht ik eenmaal thuis, we moeten nog de boodschappen voor het weekend doen. E., naar buiten kijkend, storm en heel harde regen ziende, voelde er niet veel voor. 'Nee ga jij maar even snel, ik heb nog zoveel te doen en zo', gebruikte ze als smoes om niet die wind en die regen te hoeven trotseren. Oh ja, nou ja, oké, dan, deed ik en ging. Bij de glasbak was het aanschuiven in de rij mensen die de glazen restanten van een gelukkig en losbandig kerstfeest weg moesten zien te werken. Op de vrijdagse weekmarkt was het druk. Bij de kraam waar ik vaak ('s winters) mijn Friese nagelkaas koop, stond een dermate lange rij mensen dat ik besloot om door te gaan. In het fraaie winkelcentrum was het hoogtij. Een vloed, sinds Wilders het woord Tsunami heeft gebezigd, schijnt het woord niet meer gebruikt te mogen worden, maar goed, in de springvloed van mensen die op de op- en neergaande roltrappen stonden, merkte ik dat het vakantietijd was. Ik deed tabaksartikelen kopen bij de AKO, bij Ruud en iets later was ik weer thuis.
Gelukkig, nog een paar dagen en dan is het weer voorbij. Niet alleen qua werk hoor, maar zeker voor wat betreft de hoognodige ontspanning die je wel eens wil hebben van dat vaak vreselijke, soms aardige, af en toe ontroerende medium: Tv. De bagger die ik de afgelopen weken weer eens uitgezonden zag worden mag weer enige naam hebben. Misschien ligt het helemaal aan mij, dat kan. Maar van programma's als Serious Request krijg ik allemaal vlekken en jeuk. Allemaal zogenaamde bekende DJ's die zich, onder het mom: geld ophalen voor een goed doel, zich populair staan te maken en zo zichzelf enorme inkomens garanderen die, denk ik, niet naar een goed doel gaan. Of naar alle herhalingen van de Sisi films, met al die flauwe romantiek en al duizend keer vertoont, alle vier de Home alone films, die uitgezonden worden op tijdstippen waarop het doelpubliek, kleinzoon Loek van zes, al lang slaapt en al die andere, bijna nog kolengestookte Pipi Langkous en zo troep weer vertoond wordt.
Met als dramatisch hoogtepunt, en nu al jaren, de top 2000. Man, je wilt niet weten wat een vreselijk ego-document dat is. Have Been, of Never Have Been figuren als Nieuwkerk, Jansen en ene Blokhuis laten zogenaamd de top.. oh, je vat hem! Nu ja, je hoort dan drie noten van een of ander nummer waar jij, ooit of later, leuke of fijne herinneringen aan had, om vervolgens weer onder te duiken in een of ander superdom en niet te noemen zo saai vragenspelletje. Vaak met (bij niemand) BN'ers, die zodoende hun CD (nooit van gehoord) even kunnen promoten. En na drie maten van ik noem maar wat: Michelle, van The Beatles, weer die zelfgenoegzame koppen die het allemaal zo goed weten en elkaar veren in de te dikke achterwerken duwen en allemaal vriendjes zijn. Walgelijke Gooise matras Tv en, net als de spelen in Rusland, boycotten.
Dus naar een andere zender: Fu.. it, Sisi deel negen, waar de gemummificeerde en.., ok, niks, oh ja, over Doe Maar. Totaal niet mijn muziek, want voor watjes, maar goed E. vind het leuk, maar ook hier: twee regels en dan weer praten en praten.
=ik heb nog veel meer=

De laatste loodjes

Als ik zeg dat het hectische dagen zijn voor het personeel, voor al het personeel trouwens hoor, van de hele winkelbranche dan trap ik een deur in die zo open is als de goal van PSV, tegenwoordig. Als ik zeg dat er veel stress is onder dat personeel dan trap ik diezelfde deur en Eindhovense goal nog eens in, maar nu met nog grotere scoringskans. Als ik zeg dat het personeel door die werkdruk af en toe doodmoe en uitgevloerd thuiskomt is hetzelfde als zeggen dat PSV (en Feyenoord) dit jaar geen kampioen gaat worden. Als ik zeg dat het personeel af en toe ook doodziek is van het publiek, dan mag ik dat weer niet zeggen, want dat is klant onvriendelijk. Maar het is wel een beetje zo.
Stel: je bent druk met je afdeling te vullen. Aan je werk lijkt geen einde te komen. Dan komt er een mevrouw van wat onbestemde leeftijd aan je vragen of je haar even wilt helpen. 'Natuurlijk mevrouw, wat kan ik voor U doen?' Dan blijkt dat mevrouw dat zelf eigenlijk niet helemaal weet. Ze moet iets van de zuivelafdeling hebben. 'Van die pakjes, weet U wel?' Nou nee, dat weet ik niet, maar, goed gemutst trek ik er met haar op uit. Mevrouw heeft ten slotte een boodschappen briefje in haar hand, dus er zal wel een aanwijzing op staan van wat ze bedoelt. (Op de achtergrond is een andere mevrouw, met een onderzoekende blik, ons aan het volgen, merk ik, terloops.) Op de zuivelafdeling vraag ik wat ze nodig heeft, maar dat weet ze, zoals gezegd, niet. Ik spiek brief mee, maar nee, daar word ik helemaal niet wijs uit. Het is een in een keurig lopend handschrift geschreven briefje, waar op ik, zelfs zonder optisch hulpmiddel, lees dat mevrouw een toetje moet halen "van een melkproduct". Ja, daar schiet ik dus mee op. Helaas zijn de collegae van de zuivel er even niet, dus moet ik het oplossen. Het duurt irritant ondertussen lang voor ik haar begrijp. Mevrouw praat ook nog eens moeilijk en komt zo ook niet goed uit haar woorden. Uiteindelijk komen we eruit. Het blijkt dat ze Activia bedoeld, een door de maker als 'bijna' geneesmiddel uitgeroepen yoghurt achtige soort, maar waarvan de goede eigenschappen nooit bewezen zijn. Het geheel duurt al met al even en ondertussen staat mijn werk te wachten in de vorm van een aantal karren vol met diep gevroren spullen.
De mevrouw bedankt me hartelijk en de andere mevrouw, die op de achtergrond bleef, schiet me aan en bedankt me ook. Ik kijk wat dom omdat zij dat doet maar dan zegt ze: 'Ziet U, het is een experiment waar we aan mee doen. Mevrouw is een beginnende Alzheimer patiënt en op deze manier stimuleren we haar om toch zo lang mogelijk en zo zelfstandig mogelijk haar boodschappen te doen en haar zaakjes te regelen.'
Ok, ik vind dat een dijk van een goed idee. (Mijn schoonmoeder, die jaren ouder is dan deze patiënte, kampt ook met die vreselijke ziekte en dat doet me, iedere keer dat ik haar ontmoet, weer pijn.)
Maar ik vind de planning in de tijdlijn geen goed idee en dat vertel ik haar ook. Doe zulke dingen, hoe goed bedoeld ook, niet in de meest drukke dagen die je kunt verzinnen. Het houdt mensen nodeloos op, mensen die het al drukker hebben dan anders. Helemaal omdat De Keten deze dagen zo 'personeelsneutraal' mogelijk wil laten verlopen. Dat betekent dat er geen man/vrouw extra ingezet kan worden, sterker nog, dat mensen minder moeten gaan werken en dat het dan werkende personeel het gewoon heel serieus druk heeft. Zoals een goed welzijnswerker, wat mevrouw is blijkt dus, het betaamt, zegt ze 'dat ze het mee zal nemen in de evaluatie en haar visie erop zal projecteren.' Ik wil haar nog zeggen dat we allemaal graag aan dat soort zaken mee willen doen, maar dan bijvoorbeeld NA de feestdagen en zo, maar ik krijg wel het idee dat de socio een beetje beledigd is.     
Ik ga verder, er is een hoop te doen, de maandag voor kerst. De vracht, die om half elf komt heeft voor mij maar een kar vracht. Dat is zo gepiept, ik ruim mijn afdeling op, maak het aan kant en sta nog even na te denken of ik nog een verdere bestelling moet plaatsen en dan zie ik mijn 'Vieze man.' Met een breed gebaar en een nog bredere geur van knoflook, alcohol en shoarma trekt hij zijn verfomfaaide knip. 'Ja, ik heb mijn knip terug. Ik had hem helemaal niet verloren, man, ik had hem bij Tante Neel op de toog laten leggen. Stom hé, ik dacht dat ik um kwijt was geraakt, maar gelukkig niet, toch? Hier hejje je geeltje terug. Maar eh, niet verzuipen hè?' grijnst hij breed. 'Ik heb goed vreten gekocht hoor. Ik heb naar je geluisterd. Ik heb nu een groenteloempia en een bakkie fruit voor de eerste kerstdag en natuurlijk die kroketten. Dus ik leef gezond man, deze dagen. Groente en fruit.' In zijn winkelwagen staat een doos Euroshopper pils, 24 halve liter blikken en een twee liter kruik van een soort sherry. Twee zakken chips flankeren die aankopen en een paar droge Stegeman worsten complementeren het geheel. Zijn shirt heeft er een paar vlekken bij. Shoarmasaus? Sambasaus? Het is moeilijk te zien. 'Goeie dagen', wensen we elkaar.

Nee, hij is niet zielig. Nee, hij scharrelt zo zijn weg door zijn leven, heb ik al door. Dat heeft 'ie waarschijnlijk de afgelopen vijftig of zestig jaar al moeten doen, ik geloof niet dat hij uit een echt warm gezin komt of zo. Dat weet ik niet, maar dat idee heb ik. Ik heb hem nog nooit chagrijnig gezien of boos. Moedeloos, ja, als hij weer eens geen poen had voor de kroeg of voor zijn boodschappen. Maar altijd met een lach, een witz, een flauwe, dat wel, maar nooit in de put of zo.
(Ik heb het gevoel, nee,  weet haast zeker, dat de man tegenwoordig meteen zou worden gediagnosticeerd als hebbende ADHD, Asperger of Borderline of zoiets. Ik weet dat natuurlijk niet zeker hoor, ik ben geen -loog of zo, maar ik weet dat ik een en ander een heel klein beetje doe om hem op het padje te houden. Nou als dat dan mijn Kerstwens is, vind ik hem niet slecht.
Vandaag, dinsdag, was het een 'slappe' dag. Ik had niet veel vracht, kon het werk op mijn gemak af en hielp veel mensen zoeken naar Mascarpone, truffelmayonaise, Worcestersaus en zo.
Nu is het kerstavond. Morgen slapen we uit. We voeren de katten, gaan kranten en balden lezen en eten een kop soep en een Vol au Vente. Niemand om ons heen, heerlijk, met zijn tweeën.
Prettige dagen, alle lezers!

Kerst, Dictee en armoede

Je mag nooit een brief of Blog met IK beginnen is mij altijd geleerd. Waarom eigenlijk niet? Ik heb dat al wel eens eerder gevraagd in zo'n stukje, maar weet nu nog steeds het antwoord niet. Jullie wel?
Enfin, ik heb dit jaar eens niet meegedaan aan het Groot Nederlands Dictee. Ik was vaak een groot en mee schrijvende liefhebber van dat gedoe. Ik speel graag met taal, ik gebruik ook graag taal, maar dit jaar was het even over voor me. Ik was behoorlijk moe. We hadden die dag op de kleinkinderen gepast en, hoewel het een groot plezier is, daar niet van, het is toch ook wel behoorlijk vermoeiend, hoor. Ik had, in de Volkskrant, je kent het blad wel, een wat zurige en bijtende krant, maar wel met hele goede berichtgeving, er al een voorstukje over gelezen. Toen ik dan ook nog eens op Tv hoorde dat Kees van Kooten het Dictee had geschreven, wist ik al dat het niet veel met taal te maken zou hebben maar meer met mijnheer Van Kooten zelf. Weet je, ik heb me jaren lang werkelijk vreselijk geamuseerd met Koot en De Bie, een fantastisch duo, maar nu is "Koot" een door zichzelf opgericht taalinstituut. Ik geef eerlijk toe dat hij fraai Nederlands spreekt, met een Haagse tongval, maar dat doet E. ook nog steeds en dat geeft helemaal niets, ik heb namelijk ook nog steeds een Noordelijke tongval. Maar, Koot is, net als Freek de Jonge en meer van zijn generatie genoten een beetje een achterhaald instituut geworden. Hoewel De Jonge zich nog steeds voordoet als de enige echte (en beste) cabaretier van ons land, is hij natuurlijk al lang ingehaald door tientallen anderen, waar onder andere de Vlaming Wim van Helzen toe behoort.
Zo is Van Kooten natuurlijk ook al gepasseerd. Sneu, maar ja, op mensen van in de zeventig zit deze wereld niet meer te wachten. (Zei hij, die al even in de zestig is.)
Want, lieve lezers, wat is het nut van dat dictee? Schrijven jullie nog wel eens een brief? Ik bedoel met de hand? Of doen jullie alles per mail/Twitter/Feestboek? Ik denk het wel. Zelf ben ik veel met schrijven en met taal  bezig. Onder andere in deze Blogs, maar ik heb ook een paar boeken geschreven en ben nog steeds aan het schrijven met meer boeken. (Ik ga daar ook nog over schrijven!)
Want en maar, het mooie van het schrijven op een persoonlijke rekenmachine, daar staat Personal Computer voor, is dat er een 'spellingscontrole' op zit. Die geeft ter plekke aan dat een woord niet goed is, dat je een verkeerde zinsbouw gebruikt, dat je al dan niet een komma te veel of te weinig hebt gebruikt, dat je krom Nederlands schrijft, kortom, een heel handig hulpmiddel. Ik geef toe: in veel spelling woorden, ik noem even de regels voor 't Kofschip, stam + t, -d of -dt, is dat controlemiddel ook niet helemaal kosher. De grap is dan wel weer dat je woorden kunt toevoegen aan de woordenlijst en die worden later door Windows, in mijn geval, ook opgeslagen in het geheugen.Maar dat Dictee dan? Nou ja dat begon al met een zin die natuurlijk niet een bestaat en ik ga het hier niet spellen, maar het ging over Prlwezitskypaardenmiddel, of zoiets. Maak me gek. Die woorden bestaan alleen in de geest van de schrijver en zeker niet in onze huidige spreek- of schrijftaal. Dus nee, ik heb niet meegedaan. Ik heb ooit eens een topscore gehaald, of is het behaald, van negen fouten en dat was heel weinig.

Schluss, genoeg. In een vorig Blog heb ik, heel terloops, onze eigen vieze man, (een prachtige creatie van Van Kooten overigens, zie u tube) even naar voren gebracht. Ik legde al even uit dat die (onze) man af en toe flink in de (financiële) shit zit, zich nauwelijks zelfstandig kan redden en dus eigenlijk een begeleiding-figuur uit de (linkse) sociale sector, een zogenaamde coach, nodig heeft. Nu heeft elk gezin, vaak met meer dan acht kinderen en waarvan de pa en de ma geen of slecht Nederlands spreken, allemaal wel zo'n coach. Die zoekt voor hen uit hoeveel huursubsidie ze kunnen krijgen, die regelt de kinderbijslag, ook voor de (niet) bestaande tien kinderen in de thuislanden, die regelt de bijstandsuitkering(en) en zo rijdt het niet Nederlands sprekende en niet in ons land geïnteresseerde of aangepaste gezin in een chique auto, heeft een flink gesubsidieerde grote woning en leeft er redelijk gemakkelijk van, zonder enige tegenprestatie voor het verkrijgen van al die subsidies. Nee, ik noem geen namen en geen nationaliteiten, maar een goed lezer weet dat ik natuurlijk de Noren en de Zweden bedoel, die ons land momenteel overstromen, toch?
Maar goed, onze eigen vieze man kwam afgelopen dinsdag weer in de winkel en had weer eens geen cent te makken. Hij deed heel zuinig zijn boodschappen, bestaande uit zes blikken goedkoop bier en een half wit en een pakje ontbijtspek, tezamen ongeveer vier euro. Ik was bezig mijn DV acties te vullen, dat waren onder andere Van Dobben snacks in soorten en maten en ik was me niet helemaal van zijn aanwezigheid bewust. Hij sprak me aarzelend aan, had nog steeds het vieze shirt van de vorige weken aan en vroeg me hoe lang die snacks nog in de aanbieding waren en ik vertelde dat die actie nog wel even duurde. Hij zuchtte triest. Ik keek hem aan en het volgende gesprek begon ongeveer zo:
'Wat sta je dan te kijken, man?'
'Nou ja, die kroketten, dat zijn 24 stuks voor nog geen drie euro, daar ken ik wel een week of  zo op leven, weet je wel, toch?'
'Nou ja, jongen, dik inslaan, dus. Maar, je eet toch ook wel gezonder dan alleen maar snacks?'
'Nee man, voor gezond eten, daar heb ik geen poen voor. Groente en die gezonde troep en zo kost je hopen poen.' 
'Hoezo, niet centen meer hebben, je hebt toch niet teveel schuld bij je kroeg ondertussen?'
'Nee, dat heb je keurig opgelost, maar ja, de uitkering komt pas laat en ja, ik moest ook nog een boete
betalen voor omdat ik een wout heb uitgescholden en die hadden me toen knijp willen zetten en ik ben ook nog eens mijn knip verloren en zo, dus wat nu? Ik heb geen poen meer, nu.'
'Ja, dat begrijp ik ondertussen. En wat nu verder dan?'
'Ja, weet ik veel, maar naar het Leger, denk ik.'
Godsamme, dacht ik, wat is dat nu? Een man naar het Leger sturen om daar te eten? Begrijp me, het Leger doet heel veel goeds hoor en het is een geweldige organisatie, maar ja, je moet dan meteen de kerstliederen meezingen en meebidden en zo.
De kerstgedachte kwam over me. Scrooge weet je wel, A Christmas Carol, van Dickens. Doe goed en zie niet om dezer dagen man, dacht ik. Ik trok hem aan zijn, vieze, vestje.
'Als ik je een geeltje leen, en begrijp me goed, lenen bedoel ik, kun je dan je kerst doorkomen? Maar, dan ga je het niet in de kroeg uitgeven of er alleen maar pils voor kopen, maar er ook van vreten, hé?' beëindigde ik een beetje schijnheilig en beschaamd om mijn vooringenomenheid, het gesprek.
'Ken je dat dan missen?' hoop vraagde hij.
'Ja, dat gaat, maar ik wil het wel terug, dat begrijp je?'
Dat begreep hij. Ik haalde mijn pinpas, pinde en gaf hem 25 euro. Hij bedankte me uit de grond van zijn hart, bezwoer in alle toonaarden dat ik het, meteen nadat hij zijn uitkering had ontvangen terug zou betalen, roste mijn schouder bijna blauw uit dankbaarheid en liep fluitend en met een opgewekte stap naar de kassa.
en ik ging verder met mijn werk, met mijn baan.
Ik en jullie waarschijnlijk ook, hebben gelukkig een baan, een vast inkomen, E. en ik hebben allebei nog een pensioentje ook. We, E. en ik, hebben net een andere auto kunnen aanschaffen. Wij kunnen gelukkig onze boodschappen doen en, hoewel we wel goed op de inkomsten en uitgaven moeten letten, hoeven we niet naar de bedeling. Onze kinderen schuiven we af en toe nog wat toe, ook nog.
Maar, het doet me zeer dat dit soort gevallen voorkomen. Nederland anno 2013/-14. Armoe, mensen die zich voeden met rotzooi en een geld hebben voor een fatsoenlijk maal, voedselbanken die niet eens meer genoeg voorraden hebben voor hun hulpbehoevenden. Nederland, een van de rijkste landen van de wereld en een land waar sommige mensen kop en kont wordt volgestopt met subsidies en uitkeringen maar waar voor de oorspronkelijke bewoners geen geld genoeg is om te eten! Een land dat miljoenen uitgeeft aan hulp aan de derde wereld. Een land dat enorme grondstoffen heeft, als aardolie en -gas in haar bodem. Een land met een van de grootste overslaghavens ter wereld. We geven miljoenen uit aan allerlei dans groepjes, met vaag gehuppelku., omdat de voormalige koningin daar zo gek op is. Somalië, Mali, CAF, geld zat voor die mensen.

Ik voelde me triest eigenlijk. Triest om dat verhaal en omdat de man (een van de velen) geen cent te makken had. En niet om de reden die de twee meest achterlijke mannen van ons land, G en G) gebruiken.
Of ik dat geeltje terug krijg? Ik weet het niet. Ik vind het niet zo interessant, eigenlijk. Maar ik hoop dat de man wel een beetje gezond heeft gegeten de afgelopen dagen.

Wat doen we (jullie) met de Kerst? Deel 1

Nog twee weken. Nog maar veertien dagen en dan is alles voorbij. Dan gaan we weer normaal doen. Dan is de stress van de feestdagen voorbij. Dan is het over en sluiten! Dan zijn die vreselijke feestdagen gepasseerd, over, weg, een jaar lang niets meer van die stress. Heerlijke visioenen gaan aan mijn geestesoog voorbij. Geen garnalen, slakken, kreeft, diepvriestaarten en Van Dobben snacks meer. Gewoon: spinazie en boerenkool en sperziebonen vullen, dat is alles. Geen overvolle koel- en diepvriescellen meer, geen gestreste collegae en chefs meer, gewoon, gewoon. 

De titel van dit stukje is de vraag die, momenteel, het meest gesteld word onderling, aan vrienden, collegae en familieleden, denk ik. Doen jullie nog iets leuks met de Kerst? De antwoorden die je dan krijgt zijn over het algemeen dezelfde!

Over een week of twee is dat gelukkig alles gedaan. Dan zijn we klaar met de feestdagen, klaar met het kiezen en boodschappen doen, klaar met het eten van kreeft, kalkoen, klaar met gourmetten/steengrillen/fonduen, klaar met het familiebezoek aan de mensen die we een jaar niet hebben (willen) gezien. De ellenlange verhalen van Tante Jans over haar 'Ulcus cruris*' en van Ome Piet over zijn langdurige flatulentie*, over nicht Julia's buitenbaarmoederlijke zwangerschap en over neef Henk's "coming out" op zijn vijfenvijftigste levensjaar zijn dan allemaal aangehoord en weer opgeborgen en in het hoekje: 'nooit meer doen, niet meer uitnodigen' weggestopt. Daarna gaan we weer een lekker bakkie kippensoep maken, een bruine boterham met kaas eten, een eitje bakken. We bergen de kerstbomen op, we gaan de versieringen weer naar de bergplaats brengen en we gaan over tot de orde van de dag, namelijk de jaarwisseling. We hebben dan wel onze goede voornemens te voldoen. (welke voornemens hebben jullie je trouwens al voorgenomen?)
Volgens het CPB, de economen die het kunnen weten, gaan we er zelfs een half procent in economische groei op vooruit!? Is dat zo? Nou, ik niet. Ik lever nog steeds (uren en loon) in en dat geldt voor mijn vrouwelijke en goede collega J., ook. Zij werd, ook weer zonder overleg, zomaar tien uur in de week gekort! Dat is, net als in mijn geval, voor haar een week minder salaris. Nu hebben E. en ik gelukkig een vangnet(je), maar vriendin J. staat er alleen voor en heeft ook nog eens de zorg voor een familielid dat net (verkeerd) geopereerd is en veel zorg nodig heeft. Dus ook zij merkt geen moer van die 0.5% groei, geloof dat van mij. (Ze heeft het, na een heftig gesprek met FM2, een beetje terug kunnen draaien. Maar het is wel weer het feit dat men niet overlegd met de personen waar het om gaat. Dat is ook zo met overige collegae, die maar een of ander rooster voorgeschoteld krijgen, take it or leave it. Een van die collegae zorgt voor (ook weer) een net geopereerd familielid, die collega wilde in de avonduren thuis zijn om die zorg te kunnen doen en had dat duidelijk aangegeven, maar kreeg dus toch de late diensten op haar rooster, take it, or leave it.)
Wordt het dus een vrolijke Kerst? Nou voor velen van ons niet, hoor. Daar komt bij dat de Kerstperiode voor winkelpersoneel een absolute crime is. Het is niet zozeer omdat we hard moeten werken, nee, daar is niemand ooit aan dood gegaan, zoals het gezegde luidt, het is voornamelijk omdat we zoveel vracht binnen krijgen, die we die niet kunnen vullen in de winkel en dus moeten opslaan in onze koel- en vries magazijnen. Maar die gekoelde en bevroren magazijnen zijn niet berekend op een enorme toevloed van extra vracht. Die magazijnen zijn berekend op de normale, dagelijkse, aanvoer en je hebt dus zoveel kubieke meter tot je beschikking. Met heel veel moeite en pijn en zorg, raak ik (net als mijn collegae) het overschot aan producten kwijt in zo'n opslag cel. Maar, nu ik steeds maar minder uren mag werken en er steeds meer vracht binnenkomt, gaat dat ook niet meer zo een, twee drie lukken om al de restanten, ja, jullie herkennen het begrip, weg te werken en ik ben dus bang dat er een heleboel vracht gaat staan te ontdooien, gewoon omdat er geen plaats meer is. (Zo begon het Bijbelverhaal ook, natuurlijk: er was geen plaats meer in de herberg.)
Vrolijke feestdagen, lees ik in de feestdagen folders. Nou, nee hoor, de feestdagen zijn voor mij een gruwel. Die feestdagen zijn ervoor om de mensen die op en voor die dagen moeten werken misschien een rustperiode te geven, die ze knetterhard nodig hebben. Het vorige jaar heb ik beide Kerstdagen bijna slapend op de bank doorgebracht. En ik doe nog geen eens late diensten.
Want, de 24/7 economie, die ons land, door onze diverse regeringen toegezegd, nu hanteert zijn voor de arbeidende mensen ook een drama. Natuurlijk, de zorg, de politie, de brandweer, zij werken en werkten ook al jaren met dat systeem. Maar: op de zorg/verpleging, na zijn politie en brandweer alleen maar actief als er iets loos is. De zorg daarentegen is wel altijd bezig en ik zeg dat uit ervaring.
Ik heb zo het idee dat de politie niet extra patrouilles gaat rijden op de feestdagen en dat de brandweer ook geen extra oefeningen in gaat lassen. Nu ja in de nieuwsjaarnacht is het voor hen vaak volle bak. De zorg moet wel zorgen. Mensen worden ziek, moeten verschoond of behandeld, gevoerd en gedoucht.

Voeger was onze winkel open van 0800 - 1800. Later werd dat tot 2100 en nu zelfs tot 2200. Nog later waren we ook op de zondagen open. En nu zelfs alle feestdagen. 365/365 dus. Moet dat? Waarom? Kan je, als klant, je leven dan niet zo plannen dat je in zes dagen van de week je boodschappen kunt doen? Moet je nu perse op zondag nog je dingen gaan kopen? Natuurlijk, je kunt altijd opeens onverwachte gasten krijgen of omhoog zitten zonder toiletpapier of zo. Maar, het aantal mensen dat tegen sluitingstijd op de zondag nog even de boodschappen voor de hele week komt doen, zal je niet de kost moeten geven. En waarom op de Kerstdagen en zo open zijn? Omdat je geen (christelijke) feestdagen viert? Gelukkig mag dat in Nederland. Maar, zijn de winkeltjes van die mensen wel open met: Loofhuttenfeest/Jom Kipoer/Suikerfeest/Slachtfeest en zo? En, waarom kun je tijdens de Ramadan of de Bar Mitzwa wel allemaal je boodschappen op tijd in huis hebben? Kun je je dingen dan niet plannen voor een dag of twee dagen vooruit? Dat geldt natuurlijk niet alleen voor de mensen die een ander geloof dan het (nu nog, maar hoe lang) in Nederland heersende christelijk geloof aanhangen. (Ik moet voorzichtig zijn, begrijp ik. De multiflauweculti politie staat op de loer om mij in de bajes te gooien wegens belediging begrijp ik.) Maar het geldt natuurlijk ook voor de in overtal aanwezige Yuppen en de oude en trouwe alco's die nog even op zondag hun biertjes willen scoren die ze vervolgens in het fraaie park Frankendaal, tegenover de winkel, op lurken. De lege blikken dienen vervolgens als aankleding van de voetpaden van het fraaie park. Als het daar, in dat park, te koud en nat wordt, gaan ze in de parkeergarage  onder de winkel hun zuipgelag verder doen. Ook hier is het natuurlijk onzin om je meuk in de daarvoor bestemde bakken te gooien. Hallo, je bent verslaafde, je krijgt geld van de gemeenschap, je zorgt, met je alco bekkie,  voor de aankleding van die buurt en dus moet de gemeenschap daar wel wat voor terug doen toch? Bijvoorbeeld door jouw shit opruimen. Jij hoeft toch geen tegenprestatie te leveren voor dat gratis geld? Je investeert dat in de omzet van winkels en brouwerijen, immers? Of zie ik het nu net verkeerd om? 

Wij, wij doen niets met de Kerst. Helemaal niets. We hebben een te drukke periode achter de rug waarin (noodgedwongen) heel veel mensen in ons huis waren het afgelopen half jaar en willen nu gewoon eens een paar dagen rust. Rust en stilte. We koken niet speciaal iets. Een kop soep maken (het liefst uit blik, ook nog) en een dag Chinees halen. Gewoon even helemaal niemand om ons heen. Rust, weet je wel, een dik boek, de dikke kranten en de kerstspecials van Elsevier, HP De Tijd en Vrij Nederland. En de klok horen tikken en: gewoon niemand behalve wij beiden en dus: rust.

*Flatulentie=winderigheid
*Ulcus Cruris = open been

"Super" humor

De vraag is natuurlijk: wat is humor? Er zijn diverse definities over dat begrip, maar een die mij wel aanstond was: Vrolijkheid met weemoed. Denk er even over na en je zal begrijpen dat elke mop/grap/witz/bon mot/anekdote ook iets weemoedigs in zich draagt. Zeker de Joodse humor heeft altijd wat van dat wereldleed in zich, wat de Joodse medemens natuurlijk eeuwenlang heeft moeten ondergaan. Toevallig las ik vanmorgen in De Volkskrant een column over mevrouw Sylvia Witteman, een heel opmerkelijke en leuke schrijfster, die, natuurlijk helemaal politiek incorrect, met een vriendin flauwe grappen ging zitten verzinnen als ze even melig waren. Grappen over Anne Frank of over de concentratiekampen. Flauw, ja, niet correct, ja, dat schreef ze ook. Maar Leon de Winter, een schrijver die ik niet hoog heb, niet vanwege zijn Jood zijn, maar vanwege zijn schrijverschap, maar die de Joodse zaak, in mijn ogen terecht, enorm is toegedaan vond dat dus helemaal niet kunnen. Witteman had niet eens een mop vertelt, daar zelfs geen voorbeeld van gegeven, laat staan een hatende opmerking gemaakt, ze vertelde alleen dat ze wel eens dat soort 'moppen' maakte.
Nou heb ik een ple.... hekel aan politieke correctheid, hoor. Ik al zelf niet gauw mensen om geloof of ras of uiterlijk voor hun hoofd stoten, hoewel een fikse politiek incorrecte mop me wel weer kan laten schateren. Maar goed: de humor politie bekeurt je al omdat je zelfs alleen maar aan dat soort moppen denkt! Schiet mij maar lek.
Een ander vraag is: heeft ieder mens hetzelfde gevoel voor humor? Nee, natuurlijk. Waar ik kan schuddebuiken en huilend van het lachen over de grond kan liggen rollen bij: Life according to Jim, of bij The Royle Family, ken ik weer mensen die daar geen moer aan vinden maar wel met tranen in hun ogen naar de grollen van Geer en Goor kunnen kijken. Die tranen heb ik dan ook, terwijl ik in een keukenkastje graai naar het bekende teiltje. Maar goed: zoveel mensen, zoveel lol.
Maar: is er een bepaalde humor onder bepaalde beroepsgroepen? Nou, dat lijkt me wel. Een marineman kan onbedaarlijk lachen als er bijvoorbeeld een meerdere letterlijk of figuurlijk op zijn smoel gaat of dat er een ander schip een fout maakt. Een bouwvakker op de steiger zal plezier hebben als een maatje de plank misslaat, verplegend personeel komt niet meer bij als blijkt dat de man die ze hadden opgenomen met geelzucht een Chinees blijkt te zijn,  in de horeca lachen ze zich rot als je vijf euro voor een glas wijn betaald, terwijl die hele fles, waar vijf glazen uitgaan, voor 3,99 bij de buurtsuper is gekocht.
En ja, Super humor bestaat ook. Een collega, die net een knallende heibel met de FM heeft gehad omdat hij een bepaald soort appels niet heeft ingeslagen, vragen wanneer die appels in de aanbieding zijn, aan de dame van de vleeswaren vragen of zij ook varkenspootjes en heeft en als die dan zegt: jazeker, zeggen dat je al vond dat ze zo rottig liep, nu ja, je begrijpt: de Super is een doorlopende cabaret voorstelling. Vroeger: 'Slager is dat Uw eigen worst?' 'Nee mevrouw die van mij is veel lekkerder.' 'Bakker, heeft U een plastic zak?' 'Nee mevrouw, wel een kunstgebit.'
Ik hou ook van practical jokes. Ik heb er ooit, samen met maat Paul wel eens een uitgehaald die de krant heeft gehaald, maar dat vertel ik nog wel eens. Zo haalde gabber en collega R. enige dagen een practical joke uit met L. een andere, heel aardige collega. Moderne supers hebben tegenwoordig allemaal extra services voor hun klanten. Flessen en zo inleveren, natuurlijk, maar ook kun je er pakjes afhalen of versturen, plastic zooi inleveren, batterijen in een bak werpen en ook kleine huishoudelijke gebruiksgoederen inleveren waar vaak een snoer aan zit.
Die befaamde dag was ik helaas niet aan het werk. Proefrijden met de Scenic en oppassen, weet je nog? L. had een muis ontdekt. Schrik niet. Muizen zijn de grootste plaag in een supermarkt. De beestjes zijn over het algemeen zo schuw dat ze zich overdag verstoppen in allerlei spouwmuren en verborgen hoeken en gaten en alleen 's  nachts zijn ze actief. Nee, dames, geen leuk praatje, maar ook in de woonhuizen komen de beestjes voor hoor, je doet er geen moer tegen. Ze zijn overigens hondsbrutaal. Ik zag er eens op een morgen een door mijn diepvriescel sjouwen. Gekleed in een pooljekker en met muts op en handschoenen aan!
L. ontdekte het beestje overigens in de kleedruimte boven de winkel en maakte, gewapend met bezem en stoffer en blik jacht op het jonge knaagdier. R. had dat wat staan volgen en had gezien dat het muisje al helemaal niet meer daar was waar L. hem/haar had verwacht, maar met nieuwsgierige kraaloogjes de verwoede pogingen van zijn/haar belager zat te bekijken vanuit een niet te bereiken nis tussen de kleding lockers. L. gaf de pijp aan Maarten, muis verdween en de rust was even weergekeerd. Maatje R. had een karweitje te doen in de ruimte waar al de bovengenoemd zooi kan worden ingeleverd en zag: een muis! Een nog wel een hele grote, oude en witte muis. Met een hele lange staart. Weliswaar niet van he type dat je kaas opvreet of je brood aan knaagt, maar dat ooit aan een PC had gezeten. (Zo oud dat hij nog bijna kolen gestookt was) Kijk en dat is nu humor waar ik van houd. Hij nam het apparaat ter hand, spoedde zich ijlings naar de winkel en riep even later, via zijn oortje, zie aldaar, om L. 'Joh, der zit een muis in de kaaskoeling. Kom je snel, dan kun je hem nog pakken!' L. repte zich, haalde een doos om het beest in te kunnen vervoeren, bewapende zich met een bezemsteel om, bij vijandelijkheden der muis terug te kunnen ageren en rende naar het kaas vak.
De muis lag, keurig door R. gedeponeerd, tussen de Goudse- en Leidse- en Kanterleidse kazen in.

Helaas, ik was er niet bij. Maar uit het verhaal van R. was L. niet blij geweest. Om het maar humoristisch te zeggen.

Even geen Keten en even geen Kerst

=dat we ander vervoer moesten hebben=
Nou, hoest maar even een bedrag van rond de weet ik hoeveel euro op. Ik ga het niet zeggen, hoor. Wij Nederlanders lullen wel allen maar over geld en prijzen, maar over hoeveel je kan/wil/moet lenen of moet betalen, doen we altijd moeilijk. Nooit over onze huizen en over onze kinderen, maar alleen over Poen en Politiek. (Ook over ons seksleven, dat is zo, Wilma, daar heb je gelijk in.)
Maar goed, de verkoper, Hans Tor, eerder genoemd en ik werden het eens. We kregen wat terug voor de Hyundai, we pingelden wat, maar we kwamen op een net bedrag uit. Hij rommelde wat over een financiering voor het resterende bedrag en oké, handdruk en voorlopig contract en hij zou bellen.
Een beetje overdonderd stond ik na een half uurtje buiten. Draaide wat nerveus een Javaanse en dacht: Joh, je hebt die wagen niet eens gezien in het echt. Je hebt geen idee van de kleur of van de wagen of van het verbruik of wat dan ook. Nu ja, ik had dan alleen maar een voorlopig koopcontract, maar toch! Ik belde, ook wat nerveus, E., vertelde wat lacherig wat er allemaal was gebeurd en afgesproken en ook zij was een beetje overdonderd en wat lacherig. 'Joh we hebben de auto niet eens gezien, we hebben geen proefrit gemaakt en ja, wat nu?'
Thuis bestudeerden we de site nog eens. Goh, wat een mooie auto. We lazen allerlei technologische info en zo en werden wel wat enthousiast. Een uur later belde de 'man van de bank'. Of ik even alle papieren wilde scannen en mailen naar hen. Een mail volgde met instructies en op de donderdag erna, nauwelijks 48 uur later kregen we de toestemming. Hans T. belde vrijdagmorgen naar E. Ik moest werken, natuurlijk, maar E. belde mij dan weer mobiel: 'Julie hebben een auto! Die wordt dinsdag geleverd. Een beurt, een apk en dan is hij voor jullie.' We namen er een glas op.
De volgende dinsdagmiddag stonden we bij Berkelaar op de stoep. Hans T. was even bezig met andere zaken, we konden onze oude en getrouwe Elantra ontdoen van onze restspullen en rond vier uur die middag hadden we "zevenendrieenegentig" formulieren en papieren getekend en allerlei informatie mappen en folders meegekregen en reden we weg, richting huis.
E: 'Schat, is dit nu de proefrit?'
Ik: 'Ik geloof dat we nu de baas zijn van deze auto. Volgens mij hebben we hem echt gekocht, nu.' Het werd even stil, aan beide kanten, we hadden toch een auto gekocht nu?
'Goh, ik zit wel lekker.'
'Maar je gaat je nog veel lekkerder voelen als je er straks zelf in rijdt'.
'Ik heb wel een mooi uitzicht.'
'Ja, hij heet dan ook Scenic.'
Dat is Frans voor uitzicht, niet?
Ja, maar ook wel Engels, geloof ik.'
'Een ruime auto, hè?'
'Goh ja, heel ruim!'
'Nou ja, zullen we hem kopen?'
'Ik geloof dat we dat net gedaan hebben.'
'Oh, oké, nou ja, wel vreemd, eigenlijk, zonder hem ooit gezien te hebben en zonder proefrit, toch?'
'Ja, je hebt wel gelijk, bendenk ik nu.'

Nu ja, zo kabbelde dat een beetje voort. Maar: ik, (en niet alleen de auto) was/waren helemaal verkocht. Laten we eerlijk zijn. Auto' zijn het ultieme jongens speelgoed. Ik ben opgegroeid met de fabuleuze Dinky Toys en Corgi Toys. Prachtige modellen. Je had, latere, modellen waarvan de deurtjes opengingen, die geveerd waren en meer van dat soort luxe. Luxe uit de jaren zestig dan. Maar dit voertuig had alle luxe uit de huidige jaren. Gadgets, dingetjes op het digitale dashboard, zaken die je kon aflezen, zoals verbruik, gemiddeld verbruik, snelheid en gemiddelde snelheid, totale afstand en actieradius, wanneer je weer een beurt moest hebben (zei ik grappend tegen E., maar die hoorde het niet, op zijn Oost-Indisch) hoeveel bandenspanning je had en de kleur ogen van de chauffeur, nou ja, je begrijpt, mijn ogen waren bijna continue op het dashboard gericht. En oh ja, hij vertelde je wat je moest doen. Dat je de kaart, autosleutels zijn zo voorbij, in een gleuf moest stoppen, nee, die 'grap' dacht ik maar zei haar niet, en dat dan, als het niet licht genoeg was, de lichten aangingen, automatiekisch, dat, bij regen spetters de wissers van der eigen begonnen te werken en dat het enige wat je moest doen is: sturen. Nou ja, gas geven en, soms, remmen.
Een mannen speeltje, dus. Boys en Toys, jullie kennen de opmerkingen, toch?
Verkocht, verliefd en in love. We namen, ik ben een romantische eikel, met wat tranen in de ogen afscheid van onze goede en trouwe Elantra. 'Man je hebt ons overal gebracht en (bijna) nooit in de steek gelaten. Tien minuten later waren we de trotse bezitters van een puntgave Renault Scenic.
Maf eigenlijk?

Even heel wat anders dan De Keten (1)

Ja, ja, ga door, ga door, het is zo lekker! Stop nou niet, kom, ga door!
Ik weet het lieve mensen, het liefste zouden jullie willen dat ik elke dag verhalen over mijn super zou gaan vertellen. Ik heb verhalen zat hoor, daar niet van. Bijvoorbeeld over de dikke, morsige en niet al te slimme man die ik bijna dagelijks spreek en mij vandaag ook weer aansprak. Hij is een vijftiger en zwaar van 'zijn eigen' en ook nog zwaar alcoholist. Elk moment van de dag dat ik hem spreek heeft hij een 'ring van zelfvertrouwen' zoals dat vroeger in een Colgate reclame heette en bij de KM anders werd uitgelegd, om zich heen. De man is overigens heel aardig, sympathiek, niet al te slim, totaal onverzorgd (hij heeft nu al twee weken het zelfde sweat shirt aan met steeds meer mayonaise of frites saus vlekken) en dus niet getrouwd, en het is zo een typische Amsterdamse ouwehoer, met van die Mokumse geintjes zoals, ik citeer Wim Sonneveld: "kent U die van die Amsterdammer die naar Parijs ging? Hij ging niet." niveau, dat het gewoon een hele sympathieke 'gauzer' is. Maar, hij had wel op het lokale Tv station, AT5, gehoord dat er een filiaal van ons was beroofd door een dief(je) dat zich keurig had verborgen ergens in het filiaal. Na sluitingstijd kwam die uit zijn verstop plek en bedreigde de bewaak Halvezool en kassa medewerksters met een mes en ging er met een overigens gering bedrag van door. (Je moet even niet de schrik en ellende van de medewerkers meenemen in het verhaal, vreselijk.) De klant, ik zal hem maar Piet noemen, ik ken zijn eigen naam niet, begreep het en vertelde dat die rover waarschijnlijk een ex medewerker van dat filiaal was geweest. Anders had hij waarschijnlijk niet zo'n mooie verstop plek weten te vinden en hij wist ook dat er rond de tijd van de roof geld aanwezig was.
Ik ken hem ondertussen vrij goed. Ik heb de man wel eens raad gegeven. Hij zat in financiële nood, kon onder andere zijn rekening van zijn kroeg niet betalen (vreselijk, natuurlijk en wat een leed) en schreef dus maar een briefje voor zijn kroegbaas waarin ik hem liet verklaren dat hij zijn opgelopen betalingsachterstand in diverse termijnen te willen betalen. De kroegbaas was aardig, accepteerde het voorstel en schreef me zo waar een bedank briefje terug! Zo ver, zo goed en tot zover de Keten.
Ik heb, in een vorig bericht, al laten horen dat onze trouwe Koreaan (een auto, geen slaafje, hoor) aan het eind van het Latijn was en dat er dus, en dat woord "dus" is bewust gekozen, een ander voertuig moest komen. Dus! Want: iedere woensdag moeten we de reis naar Zaandam ondernemen om op onze twee schatten van kleinkinderen te passen. Nee, moeten is dwang, nee, het is een commitment die we hebben aangegaan en waar we al jaren helemaal blij mee zijn, van beide kanten, overigens. Hemelsbreed ligt Amstelveen slechts een twintig kilometer of zo van Zaandam. Met het OV, wat we het eerste halfjaar hebben gedaan, waren we ongeveer een kleine twee uur onderweg en dan bedoel ik een enkele reis. (En dan ook nog kapitalen kwijt!) Dus kwam er een auto. Een fraaie, een Hyundai Elantra. Een mooie en nette auto, maar al met al een paar jaar ouder en met de technologie van die tijd dat ze gemaakt werd, uitgerust.
Ze heeft ons jaren goed en trouw gediend, maar zo als het gaat met veroudering: het gaat geld kosten. Of dat nu om mensen gaat of om dingen, ouderdom kost. De eerste paar jaren waren dat wat onderhoudsbeurten en APK en zo en dat was te doen. In het vierde jaar kwam er opeens een rekening van 400 euro. Vorig jaar was het zelfs al 1250 piek. Toen de monteur me dan een dikke week geleden belde om te zeggen dat er heel veel mis was en dat het wel eens tot 2500 euro op kon lopen, werd het even stil aan mijn kant van de telefoon. De monteur was een nette man van een nette garage en ik geef graag de naam even weer: Berkelaar, in Amstelveen! Hij verbond me door naar de chef verkoop, de man waar we ook de Hyundai van hadden gekocht. Ik weet dat autohandelaars en garagisten (een fraai Vlaams woord, weer) allemaal een slechte naam hebben en vaak ten rechte hebben verdiend, maar deze mijnheer (Hans Tor) van deze firma, is een hele correcte man. Een goede, maar ook hele betrouwbare man. Hij heeft een wat onderkoelde, haast Engels gevoel voor humor. Hij laat zich niet opfokken en geeft een perfecte service.
Dus maakte ik na het gesprek met de man voor dinsdag de 3e van de 12e een half/half afspraak met hem om die middag even te komen kijken. Hij blies zijn wangen een beetje bol, dacht ik te horen over de telefoon, want veel occasion automaten (E. heeft een rijbewijs voor een automaat namelijk) had hij/zijn er niet.
Dan blijken er de zegeningen van het Net. We keken 's avonds (toch maar) even op de site van de firma en zagen en aanbod van elf automaten staan, waarvan negen al meteen afvielen, zijnde KKA'tjes. Nee, we hadden altijd een ruime auto gehad, en wilden niet in een blikje rijden. Niets tegen blikjes, maar, we moesten vaak met kat(ten) en fiets op reis en dan had je ruimte nodig. Er waren op de site een Citroen Picasso en een fraaie Toyota te zien, maar allebei al tegen de ton op de klok. De prijzen waren dan wel weer aardig, maar ja, hoe lang gaat zo'n voertuig mee? Opeens zag ik dat er een pagina twee werd geopend en ik scrolde. 'Goh, kijk nou, staat er net op. Renault Scenic, nog geen zeven jaar oud, nog geen zeventig duzend op de teller en hè, zie die prijs dan?' E. keek en zei dat het wel een fraaie auto was. Qua lijn, qua kleur, een soort zilver platina of zo. Afijn, ik noteerde wat gegevens, maakte de volgende dag benen naar Berkelaar waar Hans Tor geen idee had waarover ik het had. Ik legde de site uit, hij scrolde, hij vond, hij belde en hoorde dat het voertuig net een dag op de site stond. Hij belde met het filiaal waar de wagen stond en zei niet dat hij een koper had, liet de telefoon op "speaker" staan, zodat ik mee kon luisteren naar zijn collega, die wat bewonderend vertelde dat dit wel zo een nette auto was, dat 'ie hem zelf wel wilde kopen! Ik zei dat er maar alvast een vinkje van 'Verkocht' bij moest worden gezet. Hans en ik berekenden de financiën en ja, dat was ook goed.

KKA is Klein K.. Autotje, overigens.
=en binnenkort hoor je meer==

En nu: op naar de Kerst!

Sint en zijn Zwarte Pieten zijn terug naar Spanje. Ik zag de stoomwolken op de kim toen de Pakjesboot vertrok naar het warme Spanje en in gedachten wenste ik ze een goede reis. Vandaag hebben we thuis nog een laat staartje van het kinderfeest meegepikt. Doordat we op zoek waren naar een nieuw voertuig (en de andere auto niet meer kon dienen) hadden we de gebruikelijke oppas afspraak van woensdag j.l. af moeten zeggen waarbij we dus ook de geschenken van Sint niet aan e kleinkinderen konden geven. Gelukkig leven we in zo'n goede harmonie met Serge en Nicoline, de pa en ma van Loek en Mia, dat daar wel weer allerlei mouwen aan gepast konden worden. Maar jl. zondag was het 'verlate' feest dus bij ons. Ach, je kent het allemaal wel: hapje, drankje, lachen (we hadden lekker eigengemaakte snert met alles er op en eraan voor de maaltijd)  en spanning bij de kleinzoon. Loek is zes, gelooft nog heilig in de Sint en begint net te wisselen. Grappig gezicht. Mia snaait het allemaal nog niet helemaal niet, natuurlijk. Ze scharrelt, met haar dikke luierkontje op nog zoekende en aarzelende beentjes, onze woning door, gaar echt op expeditie en kijkt hier en daar in gangen en kamers en vind het wel spannend allemaal. (Ze weet nu dat (keuken) kastjes open kunnen. Dat geeft een heel nieuw aspect aan het woord: 'Handenbindertjes' kan ik je nu vertellen!
We hadden spelletjes en een zogenaamd serviesje gekocht, in overeenstemming met de wens van de pa en de ma en de kleinkinderen waren er blij mee. Ook hun 'oudste' tante, een jonge meid nog hoor maar ja, wel in de anciënniteit de oudste van de twee tantes van onze kant, was ook aanwezig en zij had ook allerlei leuke spulletjes gekocht.
De Sint is nu dus weg. Santa Claus komt. Ik wacht op de eerste boze tv mijnheer of mevrouw die ons haarscherp uit kan leggen waarom dat dan ook weer niet mag. Ik zal alvast wat opsommingen maken:
(voorop gesteld: ik ben geen kerstfeest fan, maar ik vind dat iedereen dat feest op zijn/haar manier mag of wil vieren). Goed:
1. Het kerstfeest is een oud heidens gebruik, het stamt namelijk af van het zonnewende feest van de oude heidenen. Rond eind december werden de dagen merkbaar langer en de mensen werden blij
en verheugd en vierden dat door lekker te eten en te drinken. (klinkt logisch, toch?) Maar ook door veel vuren te ontsteken om de donkerte terug te late wijken. Kerstbomen en vuurwerk.
2. De (katholieke) kerk heeft dus dat feest ingepikt en verbonden aan de geboorte van Jezus. Eten en drinken als symbool van een geboorte. (nou ja, heeft Jezus ooit bestaan?) In de 19e eeuw werden kleding en giften aan de armen gegeven, dus vandaar onze kerstcadeaus.
3. Het zou afstammen van de vereringen van diverse zonnegoden, zoals Ra, in het oude Egypte en Helios, in het ook al niet te jonge Griekenland en zou zo dus daar ook mee te maken hebben.
Grappig is wel dat al die data rond de 25ste december lagen. Rond die zonnewende dus.

Na de Vikingen waren de Nederlanders een van de eerste kolonialisten die Noord Amerika gingen bevolken, nou ja, bezetten, eh, ok, veroverden, dan, ook goed? Ze namen natuurlijk het Sinterklaasfeest mee. Maar Sinterklaas werd Santa Claus en waaide vanuit het Yankees land, wat weer afkomt van "Jan Kaas", dan weer over naar Groot Brittannië en zo.
Nu mag je, vanwege de niet christelijke inbreng in ons land, schijnbaar, niet te veel reuring meer maken van dat Kerstfeest. Ik heb begrepen dat er in openbare instellingen, zoals ziekenhuizen en remises van het openbaar vervoer, postkantoren of bureaus waar mensen geld komen halen zonder ervoor te werken, en die vaak onze taal ook niet spreken, geen versierde bomen of andere op Kerst duidende versieringen meer mogen worden aangebracht, omdat er dus mensen zijn die daar aanstoot aan nemen en dat hebben verteld aan bepaalde politici die hiermee hun zetel aanhang willen opkrikken. Dat mag. Dat mag je willen eisen. Wij leven in een land dat democratisch is en in een democratisch land mag je je mening geven en gelukkig voor je geloof uitkomen. Maar dat jouw mening als religieuze minderheid dan ook meteen maar wordt aangenomen als regel, gaat mij iets te ver. Ik vind het bijvoorbeeld heel erg dat dieren Halal of Kosher worden geslacht, maar ja, dat schijnt wel te mogen. Nu ja, ik wil, ik zeg dat vaker, geen polemieken aangaan in mijn Blog, dat doe ik wel op mijn feestboek pagina.
Op deze maandagmorgen was er in mijn toko geen spoor meer te bekennen van het Sint Nicolaas feest. En: nu dus op naar de Kerst. Vanaf maandag de negende van de twaalfde gaan in alle supers van het land, of in supers in de wereld waar men geen Sinterklaas viert, de lichten op groen voor "KERST". Ik schrijf dat met hoofdletters want vanaf nu hebben wij, supermensen, drie weken de tijd om eens even goed in de bus te blazen en alles op scherp te zetten. De mannen en vrouwen die de bestellingen moeten doen hebben al een vergadering gehad op het hoofdkwartier en weten waar ze dit jaar alert op moeten zijn. Dat wil zeggen, wat de nieuwe 'eet' trends gaan worden. Ik ben nog niet ver genoeg ingevoerd in de materie, (sprak Dr, Ir. Lucas hoogdravend) om jullie nu al die trends al aan te kunnen geven. Ik ga binnenkort al de Kerstfolders van alle supers eens bestuderen en ga jullie daar bericht van doen. Ik wil namelijk niet dat jullie, lieve lezer en lezeres, de Kerst van je leven, gaat missen omdat je bent gaan gourmetten of fonduen of steengrillen. Gezellige en lekkere bijeenkomsten. Wij, ons gezin, hebben het altijd graag gedaan, tot de kleinkinderen kwamen. Uit veiligheidsoverwegingen, kleine kindjes hebben grijpgrage handjes en onhandige beentjes die respectievelijk: overal aan zitten en overal over struikelen met alle nare gevolgen van hete pannen, hete olie, hete grill stenen van dien, over zich heen te krijgen. Maar, de kleintjes hebben ook verder veel aandacht nodig. We vinden onze kleinkinderen een heel groot deel van ons gezin en willen hen absoluut betrekken bij het familiefeest. Dus gaan ze niet extra vroeg onder de wol, maar blijven ze, tot een goed tijdstip, bij ons in het gezin aanwezig.
De afgelopen jaren hebben we dus steeds thema avonden bedacht, waarbij het eten, dat we dan met meerdere stellen maakten, alleen hoefde opgewarmd te worden in Ping of oven of zo. We hadden rijsttafel met toebehoren of Spaanse maaltijden of Brunches en dat soort zaken. Kortom heel lekker, gezellig en dat soort meer. Maar, een paar jaar geleden, zou het spul bij ons allen komen. De kinderen waren ondertussen uitgewaaid over het land, zoals dat gaat, maar het was 'verzamelen' op de 25ste bij ma en pa in het ouderlijk huis. Wij zouden uitgebreide Rijsttafel maken. Iedereen van ons lust dat, voor de kleine man, die was net een of zo, was er natuurlijk een aangepast hapje, en we hadden voor gezin en aanhang, 12 personen ongeveer, gekookt en gebakken en gebraden.
Toen stak er in de nacht van de 24ste op de 25ste zo een gemene sneeuwstorm op dat de wegen niet berijdbaar waren, de treinen niet reden (what's new?) en zelfs de bus waarmee ook een kind met vriend uit ons eigen dorp moesten komen, niet meer reed. Wij zaten dus met z'n tweeën met voor twaalf man aan rijst, bami, nasi, Gadogado, Babi Ketjap, Sajoer boontjes, Ajam smoor, Kerrie eieren en noem nog maar een hoop gerechten. De dag na de tweede kerstdag was het gewoon weer weer. De straten waren schoon, de treinen en de bussen reden en het was maandag en we moesten weer gewoon aan het werk.
Nu kan er veel in de vriezer, maar we hebben nog dagenlang kerstmaal gegeten. Ik moet zeggen dat de Chinees dat volgende voorjaar weinig aan ons verdien heeft.
= over trends en topics, ga je horen=

Een nieuw rooster, 2

=Ik heb dus een nieuw rooster, waarbij ik anderhalf uur per dag korter werk=
Maar: ik werk dus anderhalf uur per dag korter. Maar: het werk wordt niet minder, eerder meer. Maar: het worden ook weer de drukke dagen van het jaar voor de Supers. Maar: ik ben nu zo ver klaar met dat gedoe over mijn rooster en mijn achterstallig loon dat ik ook geen seconde langer werk dan dat het rooster met toelaat. Dus: er blijft werk liggen. Dus: dat achterstallige werk moet opgeslagen worden in de vriescel, die al aardig vol zit, omdat ik minder uren kan werken. Dus: binnenkort is die cel echt vol en is er geen plaats meer voor nog meer 'restanten'. Dus: dan staat de zooi buiten de cel te ontdooien. Dus: gooi je een hop zooi weg. Dus: had je me beter mijn uren gewoon laten werken want dat is goedkoper dan 200 euro of zo per week aan ontdooide spinazie of garnalen of whatever weg te gooien.
Maar, dat zal wel gaan gebeuren, dat weet ik zeker. Normaal gesproken, (de vracht die ik weg werk komt zo rond tien uur binnen) zie ik kans om dat in de beschikbare tijd (1200) te doen. Dan ruim ik nog even de zooi op die overblijft, maak nog eens een bestelling voor de volgende dag en ga met een goed gevoel naar huis. Dat is de werk ethiek die wij, mensen van mijn generatie in ieder geval, hebben meegekregen van onze pa en ma. Maar, die we, voor zover ik het kan nagaan, ook aan onze kinderen hebben overgedragen.
Maar, door dit soort zaken gaat je motivatie wel verminderen, hoor.
Waar ik er vroeger niet mee zat om even een kwartiertje door te werken: 'Maakt dat nu uit? Even mijn werk af!', ben ik nu helemaal een mens van de klok geworden. Ik loop sinds jl.. maandag zelfs met mijn mobieltje aan op zak. Niet omdat ik dan gebeld word of moet bellen, maar gewoon om geen seconde later dan de afgesproken tijd te gaan stoppen met werken! Dat ik daar een minder prettig, ja zelfs een "vrouwelijk geslachtsdeel" gevoel van over houd, is natuurlijk mijn grief en frustratie, maar wel is het een netto resultaat van het feit dat men klakkeloos en zonder overleg de arbeidsomstandigheden schendt. Of zie ik dat nu fout en zwart/wit?
Nu is er met een jongere collega, ook een met een vast dienstverband, iets dergelijks aan de hand. Die jonge vent moet zelfs nog meer uren inleveren dan ik. Nu hebben E. en ik gelukkig wat financiële vangnetten, zoals een ABP pensioen en zo, maar het blijft, in deze tijden, wel een aderlating.
Buiten het geldelijke aspect ben ik eigenlijk veel meer pissig over ben is dat je een en ander niet even overlegt.
Maar goed, ik werk tot de aangegeven tijd, een kwartiertje voor eigenlijk, want ik moet nog opruimen en dat soort zaken, zoals ik als schreef en klokke half twaalf sta ik me om te kleden, werk af of niet. Dat is een raar gevoel, dat je zulks doet, maar ik hou het wel vol, hoor. Maar: ik ben nooit zo geweest. Integendeel, als ik het werk om 12 uur nog niet af had, maakte ik wel eens een half uurtje meer, zodat ik geen collega, die het toch ook druk heeft, met mijn werk op te zadelen. Maar dat is dus nu helemaal over.
Tot overmaat van ramp moest ik me ook nog eens ziek melden vanmorgen, want is was "door mijn rug gegaan." Een vervelende dag volgde. ik hou niet van ziek zijn. Niemand houdt daarvan natuurlijk, maar ja, ondanks dat je er niets aan kunt doen, voel je je (ik in elk geval) toch schuldig. Toen mijn FM me belde om te vragen hoe het ging was ik net op gestaan en stond net onder het "gemalen water".
(Dat betekent douchen, overigens)
De rest van de dag maar wat pijnstillers slikken, Midalgan zalf smeren en veel rusten. En nu even zien of ik morgen weer aan het werk kan. Ik denk het haast wel.
Morgen is Sinterklaas al weer in Spanje. Met zijn Zwarte Pieten. Dan begint de echte kerstdrukte. Nu eens kijken of er weer een actiegroep of woordvoerder opstaat die daar weer tegen in gaat. Het zal best!
Oh ja, de auto is zeg maar aangeschaft. Het wordt een Renault Scenic. Waarschijnlijk wordt het voertuig de aanstaande week afgeleverd. Spannend.

Een nieuw rooster 1

Mensen houden van zekerheden. Dat is een van de primaire dingen van onze diersoort. We willen weten of we vandaag gaan eten, het liefste ook nog wat en hoeveel, of we vandaag een slaapplaats vinden, of we een dak boven ons hoofd hebben, of we onze partners en onze kinderen nog gezond aantreffen en of we de volgende maand nog een job hebben en dat soort zaken meer. Er zijn over dat soort zaken door hele groepen sociologen en antropologen en andere -logen boeken vol over geschreven en er zijn hele mooie theorieën over bedacht. Ik heb er ooit wel eens les in gehad, of er over gelezen en het leek allemaal heel interessant en zo, maar het bleek achteraf zo op het intrappen  van wijd openstaande deuren, dat ik het allemaal maar vergeten ben. Nu heeft de natuur eigenlijk maar twee zekerheden ingebouwd in ons bestaan. Die zijn dat je dood gaat en dat je belasting betaalt. Dat het eerste soms een gevolg is van het tweede of dat je het eerste doet om het tweede te ontlopen is mij te cynisch. 
Nu heb ik in mijn vorige leven vaak meegemaakt en geleerd dat er nog maar een andere zekerheid is in dat toenmalige bestaan en wel: dat er niets zeker is. Als voorbeeld geef ik: het schip waarop ik, en nog 180 andere mannen/vrouwen met me voer, kwam na een 'reis', zo noemden we dat, van drie maanden terug in de thuishaven, het qua saai- en lelijkheid en het meest ingedutte stadje van ons land: Den Helder. De "Heldeur", is de oude (en helemaal correcte) naam van het plaatsje, stadje waar ik alleen maar vreselijk slechte herinneringen aan bewaar.  Ik ga daar niet over uitweiden, zoveel papier heb ik niet ter beschikking. Maar goed, na drie maanden op zee denk je dan eindelijk de nacht eens in de echtelijke sponde naast de echtgenote/vriendin/vriend/partner* door te brengen met alle eventuele jolijt van dien, doch: hogerhand, (wie dat zijn? niemand weet het), beslist dat er ergens een: schip in nood/neergestort vliegtuig/booreiland in de problemen/uitgevallen collega schip* bij een of andere oefening is en: of jullie schip de zaak wil oplossen/bekijken/invallen.*
Bij het Korps mariniers is het van hetzelfde laken een pak, alleen hun beweegredenen zijn korter en zakelijker en meer to the point, maar dat zijn de vermaledijde torren zelf ook. De opdrachten van het Korps eindigen dan ook altijd met het commando: Uitvoeren, Mars, dus ja, dan houdt elke discussie, die bij de vloot, door hun kennis van het Nederlands en het feit dat ze dat kunnen spreken, dus door hogere intelligentie van de vloot, nog wel eens gevoerd gaat worden, op voor wat het Korps betreft.
Omdat ik natuurlijk ook van zekerheden houd, maar ook tweeëndertig jaar lang heb leren leven om om te te gaan met onzekerheden, hoewel daar geen cursus voor bestond ooit, raak ik niet zo snel meer in paniek of uit mijn evenwicht of zo, als er iets gebeurd buiten die zekerheid om. Maar: verwondering alom bij mij, toen ik, heel toevallig een blik wierp op het rooster voor de aankomende weken. Ik ben zo vertrouwd met mijn werkdagen van 0600-1200, iets dat ik al enige jaren doe, dat ik bijna nooit meer op het rooster let. Ik las, nam waar en sloeg niet op. Tot ik een paar stappen verder was en "mijn frankske viel", zoals de Vlaming dat zo fraai zegt. "Ontlasting", "geslachtsdaad", dacht ik, nette man die ik ben, zag ik dat nu goed? Even terug lopen.
En ja, ik zag toen dat wat ik al eerder zag maar niet registreerde, namelijk dat ik vanaf deze week (en ook de volgende week) anderhalf uur per dag korter werk. Dat is zes uur/week en dus, heel goed opletten lezertjes, 24 uur in de vier weken per maand. Dat is dus een week poen minder. (ik ga je eerlijk vertellen dat zulks rond de 150 euro is en dus al niet te veel. Dus reken maar uit.)
De aanvankelijke reactie is dan: waarom moet ik het nu van het rooster af lezen? Ik ben een oudere, de oudste overigens, medewerker. Je kunt het als chef die dat zo rücksichtslos, (in goed Nederlands, dan) opstelt toch even met me persoonlijk opnemen of me vertellen dat ik minder gaat werken? Nee, ik vond het niet charmant. Daarbij kwam nog dat ik een maand of drie had moeten lopen zeuren en soebatten om een week te weinig betaald loon, voor heel hard werken, alsnog uitbetaald te krijgen. Nu is vrije tijd onbetaalbaar, heb ik altijd lopen vertellen, maar ja, voor 150 euro vrije tijd is wel veel geld, eigenlijk. Helemaal omdat vanmiddag bleek dat onze ouwe en trouwe Koreaan het na 13 jaar en 180.000 kilometers een zachte dood was gestorven. Er waren ongeveer 2500 euro reparatie kosten aan en ja, dat was het trouwe en oudere beestje niet meer waard. Dus gaan we vanaf morgen op zoek naar een ander voertuig. Internet is een heerlijk ding en we konden, redelijk op het gemak, wat occasions bekijken. Maar ja, het is weer een hoop poen, hoor.
De auto is ondertussen uitgezocht en bijna betaald, dus ja, nog even wachten.

* Doorhalen wat niet van toepassing is.

Een vroege kerst, dit jaar.

Normaal gesproken vallen de kerstdagen en oud en nieuw, net als Sint en Zwarte Piet, (ja, sorry, ik moet die woorden Zwarte Piet even herhalen) op vaste data in het jaar. Dit in tegenstelling tot de overige feestdagen, jullie kennen ze wel, die allemaal afhankelijk zijn van de stand van de eerste volle maan na het kwadraat uit de derdemachtswortel van de laatste dinsdag van de week ervoor of zo. Nou ja, ik begrijp er ook geen ruk van hoe men dat berekent, maar zo schijnt het te liggen. Vroeger waren de Paas- en de Pinksterdagen en Hemelvaartsdag ook, gewoon lekker extra vrije dagen voor de werkende mens, tenzij hij/zij een baan heeft, als in de zorg of in de horeca of op een booreiland of op uitzending bij Defensie, die het niet toestaan om eens wat langer in je bed te liggen en misschien nog wat te genieten van je partner. Door een goed gesprek te hebben, bedoel ik, natuurlijk. Nu zijn alle feestdagen gewoon werkdagen geworden voor het personeel van al die voorgaande beroepen.
Ik moet hierbij terzijde wel aantekenen dat ik geen idee heb hoe lang wij onze feesten nog mogen vieren, natuurlijk. Er gaan, in niet christelijke gemeenschappen, al stemmen op om die feestdagen te verbieden. Vermoedelijk zal de discussie over het versieren van openbare gemeenschappen met kerstattributen wel weer snel oplaaien, zie dat gedoe bij de GVB remise in A'dam Noord van het vorige jaar. Maar goed, nogmaals, dit terzijde. In ieder geval zijn de voorbereidingen voor het geboortefeest van het "kindeke" in volle gang.
(En  nee, ik ben niet 'Kerks', ik ben geen believer, ook niet in het "er is iets", nee, nee.)
Althans in de Supers van deze wereld zijn de voorbereidingen, voor die drukke en hectische dagen, in volle gang. De afdelingschefs zijn druk bezig met het bekijken van wat nu weer 'hard zal gaan lopen', zoals het heet en alvast bestellingen te plaatsen in die richting van die artikelen en producten. Het probleem is dat je heel veel dingen, die rond de feestdagen 'hardlopers' zijn, slechts heel kort van tevoren kan bestellen. Denk hierbij aan slagroom en dat dan in al zijn geledingen, zoals kant en klare slagroom, crème fraîche, demi - van hetzelfde, half - en hele zure room. En: er zijn van elk product drie merken en drie verschillende maten, afleveringsvormen, zoals je wilt. Uit mijn hoofd van het vorige jaar, toen ik nog de 'zuivel deed' meen ik me te herinneren dat we alleen al zeven verschillende slagroomsoorten hebben. Maar ook kazen voor de kaasfondue, ik ril al bij het denken aan iets dergelijks, kazen voor na de maaltijd of voor bij de borrel, maar natuurlijk ook allerlei fruit- en groentesoorten. Ook het geliefde wild en de gourmet- en fondue schotels kan je natuurlijk niet al een maand van te voren bestellen en dat geld ook voor het assortiment van de cheffin van de bakkerij. Ook zij moet, net als haar collegae, haar bestelformulieren, nou ja de digitale soort dan, zorgvuldig nakijken en indienen. Al die chefs en cheffinnen moeten dus zorgvuldig bestellen, ruim van te voren plannen en ik zie ze ook met de dag serieuzer en ernstiger kijken. Waar je vroeger nog wel eens over: 'Koetjes, voetbal en de Lotto' kon praten (zie: Herman van Veen) nu komen de gesprekken nu neer op eenzijdige verzuchtingen op mijn luchthartige kout en bon-mots en snakerijen, als daar zijn: 'Wat moet ik nu weer extra bestellen? Waar moet ik nu ruimte maken om het kwijt te raken? Wat is de kerst smaak van dit jaar? Wanneer kan ik die bestelling doen? Heb ik het dan wel tijdig in huis? Heb ik dan wel genoeg besteld? Blijf ik niet met een overschot achter?'
Het laat mij wat meesmuilend achter, een beetje vergenoegd, ook. Ik heb jaren en jaren dat soort beslissingen  moeten nemen, zowel op materieel als op personeel gebied en ik ben dan oh zo blij dat ik er nu niets meer mee te maken heb, nu ja, in de marge nog wel, hoor. Een beetje, gelukkig.
Nee, dan heeft de niet vers afdeling het een stuk makkelijker.
Zo heeft FM2, de nieuwe, ik ga er nog tijd aan besteden om hem voor het voetlicht te brengen, alvast een ug tal (ug is meer dan tig, maar minder dan erd, begrijp je?) soorten chique wijnen bestelt, die donderdagmorgen werden afgeleverd en die moesten worden uitgestald. Ik hielp een collega, voor wie het zijn 'eerste kerst' was met een paar adviezen en een voorbeeldje en droop af, omdat ook mijn vracht binnenkwam.
Maar ook in mijn iglo wereldje, heb ik al de nodige voorraad binnen gekregen. De nieuw FM2 is een man die goed thuis is in de wereld van verkoopcijfers en een man die met een heldere en koele logica aantoont dat: 'je gaat daar heel van verkopen, Lucas, dus ik heb al vast "wat' besteld', er zo voor zorgt dat ik afgelopen dinsdag zes, ik herhaal zes, volle, ik herhaal volle, containers met diepvries artikelen binnenkreeg. De norm  is over het algemeen twee containers of zo, op de dinsdag. Maar met die twee karren ben ik ook nog een kleine twee uur bezig, hoor. Dus de zes karren gaven een hoop jolijt, maar dan wel heel anders. Gelukkig was het, door het bestellen van veel 'hardlopers' wel veel van hetzelfde, maar ja, je hebt wel elke collie, elk pak of zak, in je handen om het over te stapelen op een andere kar.
Al doende en al bezig zijnde heb je natuurlijk toch nog gewoon oog voor je winkel en voor je publiek. Er dook een oudere mijnheer op, die ik al een weekje of zo niet had gezien. Dat gebeurd, ik werk part-time en zal binnenkort nog minder moeten gaan werken, omdat we teveel loonkosten maken, dus ik zal veel klanten nog minder zien.
"Leg uit, leg uit, we willen dat weten". Ok, simpel: je auto rijdt 1 op 11. Omdat je verkeerd schakelt. Als je goed schakelt rijd je wagen 1 op 15. De toeren van je wagen zijn je personeel. Daar gebruik je te veel van.Dus minder toeren maken, dus minder personeel. Gesnapt?
Maar goed, ik had de mijnheer een tijd niet gezien. Hij is een senior, een tachtiger of zo met een hele prominente, ik zou haast willen zeggen, drankneus. Maar het is een aardige en opgewekte man, een weduwnaar, vertelde hij wel eens en mijn maatje/collega A. noemt hem altijd: 'He Rambo!'. Nu noemt A. iedereen Rambo, dus dat is een bekende bijnaam en niemand kijkt er meer van op. Maar ik zag mijnheer nu pas sinds een week, of tien dagen of zo weer en hij was somber en down. Nee, dat zei hij niet, maar dat zag ik. Nee, ik been geen spiesjiologoog of zo, ik ben een man van 61 en heb wel wat mensenkennis. Ik maakte kleine gesprek, "I made small talk" en vroeg uiteindelijk hoe het nu zo ging. 'Ja, ik heb longca. Ik hoestte veel en gaf ook bloed op en de huisarts verwees me afgelopen maandag door. Ben gisteren naar het Antonie van Leeuwenhoek (ziekenhuis gespecialiseerd in ca, noot van mij) geweest en ik word dus morgen, donderdag opgenomen. Voor bestraling en zo, weet je wel.'
Ik wist het wel. Ik werd stil en  voelde met hem mee, nu ja, probeerde dat. Maar, hoe doe je dat? Hoe veel levenservaring moet je hebben om een man met een doodvonnis boven zijn hoofd te troosten? Ik deed het enige dat ik kon doen. Ik aaide wat over zijn arm en zijn schouder, vertelde hem dat ik hem sterkte en wijsheid en beterschap wenste en hij ging, mij bedankend, heen. Ik voelde me k.. en voelde medelijden en een groot gevoel van onrecht. Zo'n aardig mens.
Goh man, soms went het nooit dat je ooit verpleger bent geweest en misschien empathisch bent?

Plaatsen van herinnering. (Rosenmoller enOsma doen even mee)

=Het is 9/11 geweest. En de schrijver gaat maar door en door en door=
En de complot theorieën zweefden weer rond 9/11. Vele moeilijke en vele vreselijke domme. Ik heb wat na lopen snuffelen in oude kranten en dagboeken van mezelf, om wat helderheid te brengen in de zaak, maar ik werd er een beetje "miesj" van, eerlijk gezegd. Zoveel mensen, zoveel complotten. De hele wereld werd weer genoemd, (ik geloof dat wij Nederlanders te sloom werden bevonden om het te doen en ook de Luxemburgers werden niet voor vol aangezien), maar uiteindelijk sloot het net zich rond ene Osama Bin Laden. Een onverkwikkelijke, bebaarde en jurken dragende en een naar, dom, maar fanatiek uitziend islamitisch heerschap die ergens uit de vage bergen van een vaag Verwiggistanland kwam, maar wel de veilige poen van een vader/miljonair uit Saudi Arabië, achter zich had. Zoiets als die afgrijselijke man Rosenmöller, die linkse  PSP of is het nu al SP, of Groene, taal verspreid maar dan wel netjes een ton of vijf per jaar aan inkomsten van de rente van zijn pa's voormalige kapitaal trekt.  Om maar te zwijgen van de poen die hij krijgt van zijn Tv programma's.
Mijn oude vader had altijd een uitspraak: Bethesda. Tot zo ver heeft de heer ons gebracht, zei hij dan. En hij had de 'School met den Bijbel' doorlopen, dus hij zal het wel geweten hebben.  Maar hoe dan ook, het heeft die galbak van een Bin Laden en zijn veertig (en meer) rovers uiteindelijk niets geholpen en die baardaap zelfs een eenzaam watergraf opgeleverd, als we Hank de Yank mogen geloven. Maar ik zie ze er voor aan om hem gemummificeerd of in plastic gegoten ergens in een archief te hebben gestopt.Ik zou het wel een teken van echte journalistiek hebben gevonden als CNN met de Navy Seals was meegereisd en live verslag hadden gedaan hoe die nare mijnheer aan zijn eind was gekomen.
Niet kies? Hoezo, niet kies! Het doen doorboren van een aantal hoge kantoorgebouwen en daarbij duizenden slachtoffers (en wie weet hoeveel mensen met een PTST achterlatend) en dat op Tv uitzenden is wel kies?

Maar, ons volk, althans het Nederlands lievende deel, was wel verdeeld geraakt, zowel in de samengestelde  Marokkaanse als Nederlandse delen. Ik geloof dat Wim Kok nog de baas was in ons land. Hij hield de zaak samen, maar het werd moeilijker en moeilijker. Opeens zagen wij, oorspronkelijke bewoners van het land, dat er zoveel mannen met jurken met baarden en op slippers door onze straten liepen, opeens zagen we zoveel vrouwen met hoofddoeken en gezichtsbedekking op, opeens merkten we dat onze buren steeds minder duidelijk Nederlands spraken en zich meer en meer afzijdig hielden van hun buren en opeens merkten we dat, wat de politie al eerder had opgemerkt, er zoveel criminaliteit was, onder de uit niet Nederlandse ouders geboren jeugd en wij, Nederlanders, wisten niet hoe dat nu helemaal zat. Maar, zoals we dat al eeuwen doen, polderden we dan maar weer en namen aan, dat die Osama en zo, ver weg waren en buiten ons beeld stonden. Zo sukkelden we door. We ademden in, zagen dat )sommige/vele) van onze Marokkaanse vrienden, buren en collegae er toch ook wel mee in zaten en we ondergingen de oorlogen in het verre buitenland, waar velen stierven en later dus ook 'onze' jongens. 
De nieuwe eeuw was al aangebroken en opeens, ik stond een maandje of wat voor mijn pensioen, was daar de politieke moord op 0605 op Pim Fortuyn. Niet alleen ons land was totaal verbijsterd, maar ook de hele wereld stond stomverbaasd te kijken wat in het Nederland, dat tolerante Nederland gebeurde. Nauwelijks bekomen van die vreselijke complotten: "De kogel kwam van links", was er de afgrijselijke slachtpartij op Theo van Gogh. Ik geloof dat we langzaam murw werden, dat we langzaam onze hoofden in onze schoten legden en dachten dat we het wel allemaal gezien hadden. Dat we ons gelukkig konden prijzen dat we niet in die US of A leefden, waar schutters die onschuldige mensen doodde, eerder regel waren dan uitzondering. En ja, goed, een rechtse politicus: ja, die vraagt er toch wel een beetje om, niet? En ja, een linkse cineast die altijd maar kritiek had op de islam, nou ja, wij Nederlanders wisten wel al dat we onze bekken moesten houden, toch? Althans zo sprak links en dus (volgens hen) weldenkend Nederland.
En ja, toen op zaterdag 9 april 2011 een geflipte puber met een wapen in het plaatsje Alphen aan de Rijn in een winkelcentrum zomaar willekeurig mensen doodschoot, toen wisten we het ook allemaal niet meer.
Bij die laatste herinnering zat ik weer eens op de fiets.
Bij thuiskomst trof ik een totaal verbijsterde E. aan en een journaal dat het nog de hele dag uitzong met dat bericht.
Nou ja, de moordaanslag op de Koninklijke familie toen in Apeldoorn, heb ik ook niet live gezien. Ik zat op de, goh je raadt het. Maar de Damschreeuwer wel op Tv. En, blijkt, die komt geregeld nog in onze Super. Hij schreeuwt dan niet.

Plaatsen van herinnering 3

=Even terug. Ik kwam bij mijn fietsenmaker Jos, die helemaal onder de indruk was van het radio journaal. Er was een Boeing in een van de Twin Towers gevlogen=

Dus verliet ik mijn fietsenmaker met mijn aankoopje. Ik was was wel wat lacherig eigenlijk, maar ook enigszins bezorgd. Ik had, een jaar of wat voordien, een boek gelezen van Tom Clancy, Debt of Honour, waarin de schrijver, (waarschijnlijk geïnspireerd door het Bijlmerdrama), een boze terrorist, in dit geval een geflipte Japanse vlieger, een Boeing in het Witte Huis laat neerstorten. Toen ik dat boek en de spannende ontknoping las, had ik gewild, ik had toen als schrijf adspiraties,dat ik zo'n fantastische slotscène zou hebben kunnen verzinnen. (Tom Clancy is overigens vorig jaar gestorven. Hij schreef van die vuistdikke boeken waarin zijn helden echte helden waren, die nooit geen wind lieten in bed en waar de slechten slechten waren die altijd wind.., je begrijpt me. Clancy vond de overigens hele rechtse Ronald Reagan zelfs een tikkie te links en hij verguisde alles wat maar iets naar die richting wees. Zijn boeken hebben een hoog Amerikaans gehalte voor vrijheid van wapens en zo. Ik moet toegeven, hij heeft wel een Afro-Amerikaanse held in zijn boeken. Cynisch, dit is cynisch.)
Maar goed, ik dacht na en ik dacht: 'Stel dat het nu wel zo is?' Ik stalde de fiets op het balkon van onze toenmalige woning en onze jongste dochter, ook al een E., riep, ze was al vrij van school en keek Tv, 'Pa, kom gauw, er is een drama aan de hand in Amerika.' Ik vroeg of dat, wat ik gehoord had, waar was en ze beaamde alles en gaf een kort en bondig verslag. Mijn andere E. was al naar haar werk en had me het verhaal niet kunnen vertellen. (Ik had nog geen mobieltje, in die tijd.) Toch een beetje bedrukt en nog steeds wat sceptisch en met wat ongeloof (wie verzint zoiets nu eigenlijk?) ging ik, nog steeds in mijn fietstenue, voor de Tv zitten. Op dat moment knalde, live in beeld en in mijn geheugen voor de rest van mijn leven) het tweede vliegtuig in de andere toren.
Ik weet niet helemaal precies hoe de rest van de middag is verlopen. Als in een droom, nee, als in een nachtmerrie heb ik de rest van mijn dingen gedaan, die middag. Ik heb me gedoucht, natuurlijk, het boodschappen lijstje afgewerkt en ik heb geloof ik, maar eens een ongezonde magnetron maaltijd voor dochter en zelf gehaald, ik had geen geduld om nog eens te gaan koken. Ik wilde zoveel mogelijk de nieuwsgaring zien, de rest van die middag en die avond. Er kwamen, zoals dat gaat, continue andere onduidelijke en vage en paniekerige meldingen van nog meer aanslagen, en vaak met Live beelden, door. Het Pentagon zou zijn aangevallen, maar dat was niet gelukt, want ergens in de buurt van het Washington was dat toestel door de passagiers op de gijzelaars overmeesterd en neergestort, dat wel, maar ver voor ze haar doelwit, het Witte Huis kon bereiken. (Maar ook met alle inzittenden als slachtoffer). Ik begreep, de wereld stond echt stil, jullie hebben het allemaal zelf meegemaakt, dat er in het begin van de avond al gespeculeerd werd op terroristen die uit het Midden Oosten zouden komen en het Islam geloof zouden aanhangen. Toen het Journaal dan ook nog eens meldde dat jongeren van een andere cultuur dan de onze, jullie begrijpen me, in een provincie plaats in Gelderland, uitgebreid feestvierden en Amerikaanse en Israëlische vlaggen hadden verbrand en dat de politie niet had opgetreden, kreeg ik door dat ons land in een akelige spagaat was beland. Dat Nederland, ooit zo vol tolerantie, een woord dat nu door de linkse kerk wordt uitgespuugd, omdat links nooit eens trots zal zijn op ons land en ons volk, maar dat onze tolerantie tot een minpunt zou dalen. Ik vreesde dat er misschien wel eens een "burgeroorlog" zou kunnen beginnen, gelukkig is dat nooit zo ver gekomen, maar dat ons "volk", onze "natie" vanaf nu, wel verdeeld was in "Zij en Wij".  En dat gaf me een heel slecht gevoel. Dat  maakte me woedend. Hoe durf je een vreugde dans uit te voeren als een zooitje ongeregeld duizenden onschuldige mensen de dood in jaagt? Hoe durf je, als Imam, opgeroepen door notoire Amerika haters als P en W, in het openbaar je tevredenheid uit te spreken over zo'n gruweldaad'? (En dan nauwelijks een kritisch tegen woord krijgen!) Hoe durf je als Marokkaanse gemeenschap, (ik lieg niet, het is gebeurd) levend en meedoend (participerend heet dat tegenwoordig) in ons land, zoals we toen nog dachten dat die gemeenschap wilde, de schuld van die gruweldaad bij Israël en het Joodse volk te leggen? Ik was woedend. Ik was des duivels en natuurlijk net zo verbouwereerd als de rest van ons land, althans van de normaal 'participerende' en meedenkende bevolking en niet het zooitje landverraders dat, (de nieuwe, tweede "zwarte weduwe", ene antisemitische mevrouw Duisenberg) op deze avond, een lans ging breken voor de Palestijnen?
(Oh ja, ik leg uit: de eerst zwarte weduwe was de weduwe, ja dat spreekt, van NSB leider Rost van Tonningen. Ze bleef, tot de dag van haar dood, het Hitler en Nazi regime verdedigen in woord en daad en gebaar.)
Maar, zoals wij allen, Nederlanders toen, waren we versuft, verbaasd, verwonderd, geschrokken en vooral
woedend. Maar daarnaast was er was ook nog een gedachte die me steeds weer inviel. Een gedachte die ik ontleende aan de vrij recente geschiedenis. Namelijk, dat degene (of meervoud) die achter de aanslag zat, zo zijn eigen graf gegraven zou hebben. Je kunt zeggen van de Yank wat je wil, maar: do not fu.. with us, is hun credo. De Japanners hebben dat al eens meegemaakt, toen ze zo laf, zonder oorlogsverklaring, de Amerikaanse vloot in Pearl Harbour aanviel. Het heeft de Amerikanen jaren en miljarden en vooral miljoenen mensenlevens gekost om die "Day of Infamy" uit te wissen. Dat de aanval van de Japanners uiteindelijk heeft geleid tot de Koude oorlog (en de vreselijke atoomdreiging) en dus tot de oorlog in Vietnam is een net zo logische reeks gebeurtenissen als die waarom de oorlog van 1870 tussen Pruisen en Frankrijk, uiteindelijk heeft geleid tot de Tweede Wereldoorlog.
En ja, Hank the Yank ging de strijd aan. Ze keek niet op een paar mensenlevens en tot de dag van vandaag is het oorlog in het Midden Oosten. Afghanistan, Syrie, Iran, Israel en de Palestijnen, Libanon, Pakistan, overal in de landen waar mensenrechten, en voornamelijk vrouwenrechten, met voeten wordt getreden, is het hommeles.
Dat zegt meer over de rechten voor vrouwen, vind ik, dan over de kerels die zich hun 'baas' noemen en die weer eens willen meten wie de langste heeft of wie het verste kan piesen!
 
=Ik moet nog meer, Pim F, Theo van G. Tristan van der V. Dus ja, je leest het nog wel. Of niet, even goede vrienden, hoor.=

Plaatsen van herinnering 2

Ik hoorde het nieuws van de dood van JFK van een (in mijn herinnering) betraande nieuwslezer. Maar dat zal wel een vijftig jaar latere, romantisch ingeslopen wending zijn. (Wat ik wel las, vorige week, is dat het officiële Tv journaal veel te laat en te traag en te afwachtend was met en over de berichtgeving, maar dit terzijde.)
Mijn zus "trad ter kamer in", zoals gezegd en zag mijn snoet. Zij was toen al 18, een leeftijd die voor mij bijna grensde aan de middelbare. Toen hielden we nog van elkaar, ik mocht haar vreselijk graag en ze was mijn favoriet. Maar ja, 'poep gebeurt' en "we have fallen out", nu al dertig jaar geleden bijna en het zal nooit meer goed komen ook en dat dan in een wederzijdse, overigens nooit uitgesproken, overeenkomst.
Ze zag mijn snoet en vroeg. Ik vertelde haar de feiten. Ik snapte eigenlijk niets van het gebeurde en begreep natuurlijk de eventuele implicaties van dat gebeurde al helemaal niet. Ik was elf, hoe kon ik ook. Zus zette, gelukkig niet hysterisch, anders had ze de zooi laten vallen, het blad met koppen en glazen neer en deed de drie stappen die woon- en voorkamer van elkaar scheidden.
Goed, een terzijde. Denk nu niet dat het huis een soort paleis was of zo, hoor. De woonkamer mat vier bij vier meter en de 'voorkamer' ook. Rechts van de woonkamer was de keuken, een pijpenla van twee bij anderhalf. Tussen de woon- en de voorkamer, was de hal met de trap naar boven, waar drie slaapkamers waren gelegen. Allen even klein. Ik moest op weg naar mijn slaapkamer door die van mijn ouders. Hoewel die toen al oud waren, een stuk in de zestig al, hadden ze nog wel eens 'gemeenschap'. Mijn kamertje werd door een paar millimeter dun wandje van de hunne gescheiden en man, je wilt niet weten wat het is om, heel vaag en stil, maar toch, te horen dat je ouders 'gemeenschap' hebben!
Ik ben nu op een leeeftijd die die van mijn pa benaderd en ik moet eerlijk zeggen dat E. en ik.. God nee, de kinderen lezen misschien wel mee.. Gatsie.
In ieder geval, voor ik dat soort zaken over de aanslag en zo allemaal kon overdenken stond de woonkamer al vol met 'grote mensen', allemaal (de mannen) met sigaren of pijp in de mond of met Peter Stuyvesant filtersigaretten, de dames dan. Wel hadden ze allemaal nog het borrel- of bierglas in de hand, want een Groninger is moeilijk te scheiden van zijn drankje. En de rest is geschiedenis. Na de begrafenis en, eerder, de inauguratie van Lyndon B. Johnson, die een pleurishekel aan JFK had eigenlijk, kwamen de moord op de (vermoedelijke) dader, Lee Harvey Oswald, allemaal live op Tv te zien. (Jack Ruby, ja, inderdaad, een louche figuur werd geloof ik ook doodgeschoten, maar dat is niet zo belangrijk.)
Daarna kwamen de complot theorieën die tot op de dag van vandaag voortduren. De Amerikaanse president zou (in opdracht van) vermoord zijn door: zijn vicepresident Johnson, de Maffia, de CIA, de Russen, de Cubanen en nou ja noem maar op, de halve wereld. Het laatste nieuws op dit gebied is dat hij zich zelf zou hebben laten vermoorden omdat hij ongeneeslijk ziek zou zijn geweest. Nee, lach nu niet, dit is weer zo'n serieus verhaal uit de Amerikaanse keuken. (Of hebben ze iemand afgeluisterd die een geintje maakte? Met die gekke Yanks weet je het maar nooit. Ik kreeg een (heerlijk scherp en kritisch) mailtje van maatje B. naar aanleiding van mijn vorige Blog. B. heeft een behoorlijke tijd in de States doorgebracht en is, ik zeg het voorzichtig, geen fan meer van die natie. Hij vermeldde dat zijn kritische mail waarschijnlijk nu ook wel was onderschept en helemaal fantastisch vind ik die gedachte niet. Mooi idee voor een T-shirt: Been there, did the thing, got spied on.
Maar goed. Wat de meeste van jullie, brave en oplettende lezertjes, zich nog wel herinneren is de Bijlmerramp. (Vier oktober '92) Het meest ongelooflijke gebeurde. Een scenario zoals nog nooit een schrijver of filmmaker bedacht had. Een Boeing, een vrachtvliegtuig, en gelukkig geen vol beladen passagierskist, boort zich in de hoogbouw van de Amsterdamse stadswijk. Er waren 43 doden te betreuren waaronder, heel triest, een paar vriendjes van een van mijn kinderen. Ik weet ook nog precies waar ik en mijn gezin waren die avond. Wij zaten namelijk onder de aanvliegroute van het toestel. We hebben het bakbeest op een honderd meter hoog boven ons huis langs horen - en zien scheren en hoorden iets later de enorme knallen en zagen de vuurtongen tussen de flats door oplichten. Het laatste is een verzinsel, ook door de tijd ingegeven. De flats waren dermate dicht bezaaid en dermate hoog dat we de vlammen zelf niet zagen, maar wel de weerschijn die de vlammen tegen de nachtelijk hemel gaf. En meteen waren er weer de complot theorieën. Er waren "mannen in witte pakken" verschenen die geheimzinnige dingen deden tussen het puin, er was een geheimzinnige helikopter en er werd een verband gelegd met de Surinaamse crimineel/politicus/dictator/drugsrunner en moordenaar Bouterse (die ook al zo'n lekker zoontje heeft) die in een van de flats zou verblijven en al dat soort zaken meer.
Dramatisch dieptepunt was dat de mede buurtbewoners, vaak ook mensen uit de voormalige overzeese gebiedsdelen, de moeite namen om de getroffen flats, en de flats die geëvacueerd werden, benevens een winkelcentrum, te plunderen. Hun optreden was zo agressief dat de politie te paard het schorem niet de baas kon en er een aantal pelotons ME moest worden ingezet. Tja, je moet je toch eens afzetten tegen de slavernij nietwaar? Bovendien: drugs verkopen is veel vermoeiender.
Dan komt 9/11, nine/eleven. Ook van dit afgrijselijke moment dat de wereld in een soort WOIII heeft gestort, die tot de huidige dag nog duurt, weet ik nog exact waar ik was op het moment dat de eerste toren in elkaar zeeg, nadat vreselijke fanatieke moslimdwazen haar door middel van een vliegtuig opbliezen of lieten neerstorten of hoe je het dan ook maar wilt noemen. Ik zat op de fiets, hoe kan het ook anders.
"Leg uit, we willen het weten, kom, leg uit!' In 2001 was ik aan het Wappen. Het Werken Aan Pensioen, zoals de KM dat noemt en dat (ik ben te lang weg uit de organisatie om te weten hoe het nu is) toen oogluikend werd toegestaan. Ik had Vorstin en Vaderland meer dan 30 jaar trouw gediend, had een eventuele bevordering tot officier afgeslagen omdat ik dan alleen maar bureauwerk zou doen op een stoffige dienst in Den Helder, waar ik dan ook nog eens met allerlei losers en klunzen en carrière jagertjes zou moeten samenwerken. Met de voornoemde groep had ik net menig (helaas) verbaal, robbertje uitgevochten en ik kon hun bloed wel zuipen. Zij de mijne ook. Ik wees hun namelijk vaak op het feit dat zij van de praktijk van ons vak net zoveel wisten als de bekende ezel van sperziebonen afhalen. Helegaar niks namelijk  en ik verwijt het die gasten nog tot op de dag van vandaag. Ik wapte: ik had een goeie sergeant, Mario, een hele goede assistente, Wilma en een hele adequate dokter. Heerlijk. Ik ging iets eerder van huis en ging ook iets eerder naar huis en ach, ik amuseerde me. Nou ja, na dertig jaar varen en werken en uitzenden mocht dat ook wel. Maar, die beruchte dinsdagmiddag, moest ik even langs Jos, mijn fietsenmaker. Een reserve bandje halen of een lampje of zo, het was al donker in de morgen als ik naar het werk ging. Ik "trad ter zake in." Jos had een kleine winkeltje annex werkplaats en had een knechtje. Soms, hij vroeg het wel eens, werkte ik een zaterdagmorgen bij hem als het echt druk was. Ik trof Jos in opperstaat van ontreddering aan bij het obligate en altijd aanstaande radiootje.Ik keek naar hem, zag zijn blik en vroeg: 'Wat is er loos,Jos?' Jos keek op en ik vergeet nooit de blik op zijn gezicht: 'Lucas. Er is een vliegtuig neergestort op een wolkenkrabber in New York. Ze denken aan een aanslag.'
Ik schoot in de lach. 'Ok Jos ,lekker geluncht? Paar biertjes erbij? He, je maakt mij de zeik niet lauw, hoor. Luister, even het volgende, Jos ..'
=gaat echt nog verder=
(Sorry voor jullie)

Plaatsen van herinnering

Zoals ik in een van mijn laatste Blogs al aangaf zal ik niet meer alleen over het leven in de Super schrijven. Niet dat er niet genoeg gebeurd, of dat er te weinig te beleven valt in de winkel of zo hoor, denk dat niet. Er zijn steeds leuke en minder leuke dingen te beleven en die zal ik ook nog steeds op gaan schrijven. Maar het leven heeft natuurlijk meer smaken en er zijn meer sausjes om dat leven mee te overgieten. Dus zal er op dit Weblog af en toe wat ander, soms actueel, soms minder actueel nieuws te lezen zijn. "Da komp ook omdak eigenlijks" (zoals een Brabantse kennis zou zeggen) een Blog wil schrijven over mijn collegae en hun hebbelijkheden en hun onhebbelijkheden, maar dat is zo moeilijk om dat neutraal te doen, en zonder mensen te noemen en zo, dat ik daar nog een hele tijd over moet gaan nadenken. De titel van die Blogs heb ik al: "Supermannen en -vrouwen", origineel, hé? Maar, je leest ze nog wel eens.
In ieder geval, in dit verhaal wil ik het hebben over "plaatsen der herinnering." Ik ben met mijn 61 lentes, die langzaam aan gaan voelen als zomers, de oudste man in mijn filiaal (en misschien wel de oudste werknemer van De Keten) en ik heb redelijk veel meegemaakt in al die jaren.
Het zal jullie, lieve en aardige, en hopelijk nog steeds kritische lezers, niet ontgaan zijn dat het gisteren, de 22ste november, alweer vijftig jaar geleden is dat JFK, John Fitzgerald Kennedy, vermoord is in Dallas, een stad in de Amerikaanse staat Texas. Dat wordt redelijk groot herdacht in de U S of A en ook in Europa wordt er de nodige aandacht aan besteed. Het was dan ook wereldschokkend nieuws en is dat nog steeds. (Over die president later iets meer, maar de verhalen over hem zijn welbekend en ik kan en ga en wil daar dan ook geen ander licht op werpen.) Waar het me even over gaat, is dat het de eerste echte grote ramp of ook misschien wel dreiging in mijn (toen nog jonge) leven was. De koude oorlog woedde in die tijd wel al  volop. Ik heb zelf niet bewust de inval in Hongarije meegemaakt. Die brute inval in een land dat zich wat meer onafhankelijk van Moskou wilde opstellen, onder leiding van Imre Nagy, was de eigenlijke aanleiding tot die Koude Oorlog. Dat was in '56 en ik was vier of zo. WO II was net achter de rug. Mijn ouders hadden die jaren 'redelijk' doorstaan. Mijn pa had onderduikers en Joden verborgen in de kap van zijn molen, waar zelfs een Duits "Ueberfallkommando" hen niet durfden op te sporen. Hij was gearresteerd geweest door de Duitsers, was ontsnapt en had (met een paar ooms van ma's kant) ondergedoken gezeten, maar de oorlog was geen echt erg drama geweest in ons dorp.
De wereld was na de oorlog heel streng opgedeeld in het Oosten, dat was Rusland en vazalstaten als Polen en Hongarije en Bulgarije. Dat waren de communisten en zo en dat waren de slechten en dan was er ook nog het westen, Amerika en Engeland en Canada en Frankrijk en "wij" en dat waren de goeden, zoals ons werd verteld. Want, zeiden pa en ma en de schoolmeester en de dominee en de burgemeester van het dorp en onze premier en de Kamerleden en dat soort mensen streng: als de Russen de baas werden, dan zou de hele wereld verplicht moeten veranderen en moesten wij, rijken, zoals de Russen (en de CPN, de Communistische Partij Nederland, dat noemden) alle goed en geld in leveren, dat dan weer herverdeeld zou worden en zo zouden we geen eigen bezit meer hebben.
Daarna kwam, in '61, de kwestie van de Berlijnse muur. De Russen, die vermaledijde communisten, (dit lijkt sarcastisch, maar is het niet! Ik en veel generatiegenoten met mij hebben veel angstige jeugdherinneringen gehad in die jaren over het communisme), bouwden van de ene op de andere minuut zo maar een muur, dwars door Berlijn. Sterker nog, ze trokken een IJzeren Gordijn op, dat hun invloedssfeer in de Oostelijke landen moest afscheiden tegen het decadente westen. Die grens lag van de Oostzee, tot aan Joegoslavië.
Nog geen jaar later kwam de Cuba crisis. De USSR, de Sovjet unie, zoals die toen nog bestond, en de VS stonden lijnrecht tegen over elkaar en er dreigde zelfs een heuse atoomoorlog! De wereld hield de adem in. Ik was net tien en had natuurlijk nog geen idee van politiek, maar merkte aan de verhalen en de stemming thuis en op straat wel dat er iets heel ergs zou kunnen gebeuren. Ook de nieuwsberichten op de radio of in het Tv journaal, we hadden, geloof ik, net televisie en dan was er ook nog maar een zender en die had alleen maar een keer of twee per dag een journaal, meldden uur na uur de steeds moeilijk en precair wordende situatie, met de vrachtschepen waar je de raketten openlijk op de dekken zag liggen en die in volle vaart opstoomden naar Cuba. Daar zouden de kernraketten dan op de VS gericht worden en zo dat land gaan bedreigen. Dat werd gelukkig ook weer gesust en de wereld haalde weer opgelucht adem. En ging verder met de wederopbouw van een bijna totaal in puin liggend Europa. (Vooral in Duitsland was dat zo, maar dat vonden wij Nederlanders niet zo erg, toen!) Ergens in 1962 hoorde we verhalen en geruchten over een oorlog, ergens heel ver weg, in een land waar wij nog nooit van hadden gehoord, vjetnem of zoiets.
Toen werd het november 1963. Ik was elf, zat in de eerste klas van de MULO, deed MULO A met wiskunde, snaaide van dat laatste vak geen reet en ik begon net de meisjes leuk te vinden, maar niet echt helemaal, (tot aan het gaatje dus, no pun intended) want dat duurde nog een paar jaar.
Die befaamde en nog steeds in mijn herinnering geëtste avond was ons huis vol volk. We hadden een verjaardag, van mijn ma of van een kleinkind of zo. Maar ik zat, ik mocht langer opblijven vanwege het feest, het was een vrijdagavond, voor de tv in de woonkamer. Het verjaardagsfeest speelde zich af in de mooie, en daarvoor bestemde, voorkamer, waar ooms en tantes en oudere zussen en een broer met aanhang,onder het genot van koffie en gebak en "zeupies", zoals dat heette, dat waren borrels of bier en met sigaretten en sigaren, en hapjes "dreuge worst" of kaas, luidruchtig de verjaardag vierden.
Ik ben er, tot op de dag van vandaag, van overtuigd dat ik naar een Tv serie zat te kijken die "Mogul" heette, een serie over een olie maatschappij. Maar, hoe goed ik ook het net af zoek, kom ik die serie niet tegen in de tijdlijn die ik van die avond heb. Wel kom ik een soort serie tegen die er op lijkt, een prequell zoals dat heet en die "Troubleshooter" zou heten. In ieder geval, de serie werd bruut onderbroken, en ik heb het allemaal al eens opgeschreven, door een extra journaal. Dat journaal ver meldde zonder omhaal de dood van de Amerikaanse president. Dat was overigens al enkele uren nadat JFK was doodgeschoten. JFK, ja, die kende ik. Een jonge en flamboyante president, een man met een mooie vrouw, met een Franse naam en, volgens het publiek, een Franse uitstraling (maar zo Amerikaans als de pest), de man die ons tot twee of drie keer had behoed voor weer een wereldoorlog. Een man die zijn kop niet boog voor Chroetsjov, of al die andere moeilijke en stugge mannen met van die onuitspreekbare Russische namen. Ik was, zo jong als ik was, verbijsterd.
Ik weet nog dat mijn jongste zus net met een blad glazen en kopjes vanuit de voorkamer de woonkamer  binnenkwam en mij helemaal verbaasd en overdonderd, zag kijken.
=later meer=