Mexicaanse melange door een Hollandse schotel

 Mexicaanse melange mix is een diepvries product van de firma Bonduelle, een groothandelaar in groenteconserven. Een bedrijf dat al een goede honderdzestig jaar bestaat en allerlei soorten groentes in blik of pot of in diepvries op de markt brengt. Dus ook, de Mexico melange, een zakje vol diverse groentes die je bijvoorbeeld bij je Chili met Hollands gehakt kunt doen. Want ja, het was wel een beetje Hollands gehakt vanavond, niet waar? Ik heb het, voor hen die niet zo meekijken, even over de tenenkrommende voetbalwedstrijd in de achtste finale tussen "onze " jongens en dat felle katten elftal van Mexico. Nee, katten zijn niet inheems in dat land, maar wel de Jaguar, maar dat is ook een rover. Het land is vele malen groter dan het onze en heeft ongeveer 117 miljoen inwoners! Waar wij aardig zeker zijn van de afkomst van de naam van ons land: Neder- of Holland, hoe laag kan je liggen, is dat bij de Mexico niet helemaal zeker. Men mompelt iets over: de navel van de maan, of zo. 
Maar: het zou geen makkie tegen Mexico worden, dat was al zeker, ver voor de wedstrijd begon. Ik ken de Mexicanen. Ik ben er geweest, vertel, vertel, we willen het horen!  (Nu ja, waar ben ik niet geweest? Nou, niet in het Vaticaanstad en niet in Timboektoe, als ik eerlijk ben.)  
Ik geef hieronder een klein stukje aan over mijn ervaringen  met Mexico!I Ik voer toen op Hr. Ms. Rotterdam, een marine onderzeebootjager en wij kwamen aan in Vera Cruz, de belangrijkste Mexicaanse haven. (Het komt uit mijn boek: 'Over mijn toeren', overigens.

We kwamen op een vrijdagmiddag, direct na de maaltijd, in deze grootste haven van Mexico aan. We hadden net een 4 wekenlange oefening met een deel van de Amerikaanse 5e vloot achter de rug en waren na al die weken hard werken als bemanning wel aan een verzetje toe. Mijn zoon was net een week of drie tevoren geboren. Bij de bevalling was ik uiteraard niet geweest, dat ging toen nog zo in deze bedrijfstak. Ik had wel gebeld met mijn (toenmalige) echtgenote en wist dat het een wolk van een jongen was en dat alles goed ging. Ik wilde dan ook een leuk souvenir voor Serge, zo heette het mannetje,  kopen, maar wat?

Die zaterdagmiddag gingen Guus en ik, begeleid door een ander collega, Ed, ‘de wal op’.

Op een typische Mexicaanse, stoffige maar kleurrijke markt, zag ik een gevlochten reiswiegje, met hengsels en zonnekap.

Voor het enorme bedrag van 10.000 Mexicaanse "roebels", omgerekend drie Hollandse guldentjes, veranderde het ding van eigenaar en kon het meteen in dienst gesteld worden door er de rest van onze souvenirs en overige boodschappen in te dragen. Vermoeid door het sjouwen in de hitte van de stoffige stad en ook dorstig (een chronische marine kwaal) geworden, legden we aan op een terras. Ik bestelde “tres Cerveza’s, por favor” en Ed, een heel aardige en een hele grote vent, maar niet een van de scherpste messen uit het rek, zei: “Verrek, ik wist niet dat je in Mexico ook in het Spaans kan bestellen?”

Guus en ik keken elkaar even zijdelings aan, maar onze aandacht werd al snel getrokken door een bandje muzikanten. Het groepje was een man of 6 groot dat al wandelend van die typisch Mexicaanse muziek maakte, ritmisch en vrolijk.

Ze hielden halt bij ons tafeltje en speelden een voor mij volkomen onbekend moppie. Nu ben ik erg toon doof, dus veel muziek is aan mij niet besteed. Mijn beide collega’s echter herkenden de melodie en zongen hardop mee: “Mis m’n slippie”. Later kwam ik er achter dat het en Nederlandse hit was, dat “Mississippi” heette, en gezongen werd door een Limburgse band, waarvan ik de naam helemaal kwijt ben.

Guus en Ed raakten al aardig in vervoering van de muziek en omdat drie bier hier minder kostten dan een taxfree biertje aan boord, bestelden we nog een rondje.

De muzikanten, aangevoerd door een sombrero dragende man die minstens zo groot was als Ed en een enorme grote gitaar bespeelde, zetten nog eens in.

We bestelden, we zijn geen krenten, ook “Cerveza’s por favor” voor de band en werden, een paar cerveza’s later, allemaal dikke, dikke vrienden.

Guus besloot de band uit te nodigen om mee te gaan aan boord. Over betaling voor de muziek werd dan wel niet gerept maar toen we de merknamen Alfred H. en Lucas B. hadden uit gesproken was het al vrij snel duidelijk: betaling in natura.

Wij in konvooi naar boord. En man, het werd een Mexicaans feest!

Vanavond moest het gebeuren. We moesten winnen en daar zag het lang niet naar uit! Een - nul achter, Goh, hoe kom je nu tot een gelijkmaker, dus hopelijk tot een serie verlengingen? 
Maar Spielberg en Hitchcock, als thriller regisseurs en John Le Carre en Robert Harris, de schrijver van "An officer and a spy' en Thomas Harris van die boeken over Hannibal Lecter, weet je wel, the Cannibal, zouden dit verhaal niet hebben kunnen schrijven! Het werd twee - een! Mexico werd melange, in de pan gehakt, net als de Chili con carne.
Na de een nul had ik het al gezien, maar E. bleef, zoals altijd positief en optimistisch! Zoals zij kan zijn. En, weer, geef ik nu tandenknarsend toe: ze had weer gelijk!
Maar: als ze dan zo vaak gelijk heeft, waarom mot ik nog elke wedstrijd uitleggen wat buitenspel is?
 

Chili, op zijn Hollands "in de pan" gehakt.

Ik heb er tijden over gedaan om een leuke of pakkende of humoristische titel te verzinnen voor dit Blogje, maar ik was niet crea genoeg, denk ik. Dus heb ik dit maar even verzonnen. Leuk, nee, nou ja, het mot maar. Nee, geen wedstrijd verslag maar het was weer knijpend spannend. Het laatste kwartier dan. (knijpend, de sluitspieren toedrukken aan een laag gelegen anatomisch stelsel, door ordinaire mensen wel eens ko.. genoemd.)
De eerste helft heb ik niet helemaal gezien, der kwam van alles tussen, waar ik, op een Dao Dia, help me Hans W., (een gegeven dag, een titel van JC gepikt) nog wel eens op terug kom, maar een situatie die zo maf en raar, ja haast bizar is dat ik er alvast een kladblog aan heb gewijd. 
De Chilenen lijken en zijn een sterke ploeg, ze hebben twee wedstrijden gewonnen net als, ik zeg het nog maar eens, "onze" jongens, (die, na hun uitschakeling, door heel NL voor, die miljoenen verdienende en stok verwende klootviolen, zullen worden genoemd), maar nu zijn het nog steeds onze jongens. Het wonder gebeurde pas diep in de tweede helft want er werd weer gewonnen, tegen een verdomd lastige tegenstander, overigens, hoor. Nee, geen analyse, ik ben geen kenner, echt niet. Ik ben dan ook misschien de enige van ons, uit 16 miljoen, of is het ondertussen al meer, bestaande volk van voetbal kenners die dat echt toegeeft. Maar: het was een fraaie 2 - 0 zege en het gaf aan dat het team van die  vermaledijde Louis van Gaal op koers ligt, richting finale en dat dus niet ten onrechte. 
Het was, overigens, vanmorgen niet het gesprek van de dag, hoor, de voorbeschouwing, althans niet bij ons in De Keten. Wij, de geketenden, ja, denk er maar even over na, moest ik ook even, gingen, het is maandagmorgen, over tot de drukke orde van de dag. Dat was gewoon: werken, ruimen, dingen vullen en je best doen.
Experts, zoals FM2, M dus maar ook collega R., vertelden wel dat het een saaie 0 - 0 zou worden en dat men elkaar ging sparen en zo. En ja, wie ben ik om dat tegen te spreken?
M. is, ik hintte er al op, overigens, is weer vader geworden van een derde kind. (Waar doen ze het van hè?) Een gezonde jongen, een knap mannetje! Het mannetje is  vernoemd naar zijn meest favoriete medewerker, overigens. Luca heet de troonopvolger. M. is natuurlijk de 's' achter de naam vergeten, in de dolle blijdschap van de geboorte. Maar M. en echtgenote M., van harte gefeliciteerd en een hoop liefde en geluk met de kleine man en met de andere kinderen natuurlijk!

Ik deed vanmorgen mijn ding(en), was zelf lichamelijk wel pittig bezig, maar de geest bleef wat stilstaan. Ik kreeg mijn handen niet echt op elkaar voor mezelf. Een van de reden was, dat ik vanmorgen minuten te kort kwam om mijn EPO te kunnen nemen, "mijn bakkie zwart". Ik stond net wat te laat op. Het verschil tussen kwart voor vijf, "KM speak: 0445Z" of vijf uur, is een heleboel in mijn geval. Dat is koffie, TXT en een Javaanse Jongens missen en, erger, een kortere route naar het werk moeten nemen. Een tweede reden was dat mijn tabak voorraad behoorlijk geslonken was en dat ik tot acht uur moest wachten om een pakkie shag te kunnen kopen. Trillende vingers, natuurlijk. 
Maar erger was, nu ja, erger, het is meer: vreemder, was dat de vader van mijn kinderen was gestorven en hen als enige erfgenamen, twee stuks, achterliet. En dat die twee arme schapen van dik dertig jarige kinderen, binnenkort wel eens aardig bemiddelde schapen van kinderen zullen zijn. Het is hun van harte gegund. Ik zal, als de stofwolken en de notaris aangelegenheden allemaal achter de rug zijn, er nog over verhalen. De titel van het Blog heb ik al. Het zal BIZAR heetten.

Voor hen die er naar aanleiding van het vorige BLOG om vroegen, hier mijn recept van mijn Chili, voor vier pax:
Je neemt 1/1 blik bruine bonen, 1/2 blik witte bonen en ook 1/2 blik kidney- en 1/2 blik chili bonen en laat die goed uitlekken. Je haalt een pond gehakt, half om half, want rundergehakt is erg droog. Neem een dikke ui of twee kleinere en een stevige paprika, welke kleur je wilt, groen staat leuk, en koop een blik tomatenblokjes. (En stengel bleekzelderij, een winterwortel, allemaal klein gesneden, natuurlijk, verhogen de feestvreugde.) Fruit de ui(en) en de paprika, (de eventuele rest van de groente die je hebt gekozen), gooi het gehakt erbij en bak dat gehakt rul, samen met de groentes. en kruidt die zooi met: zout, peper, veel cayenne of chili peper, doe er een bouillonblokje bij en sambal, als je daar van houdt! Uitgelekte bonen er bij, blik tomatenblokjes, (die mot je niet afgieten), toevoegen, warm maken en husselen en proeven. Sambal, cayennepeper of chili toevoegen naar smaak. Hollandse Chili.
Ik heb vanavond nog maar eens bordje Gebakken Marinier gemaakt. Ook lekker!

Australische Koorts!

Ik heb het beloofd, ik zou het elftal, nu ja, opeens is het meteen ook, ons, elftal verder volgen. Zeker na die fraaie overwinning op de "spek". (zie vorig verhaal v.w.b. het voornemen en de scheldnaam.)  Ik heb, ik geef toe, met iets meer interesse het toernooi gevolgd dan in voorgaande jaren. Het volgen van mijn kant ging weer niet van een leien dakje, want er was een hoop gerommel met een erfenis van/voor sommige van mijn kinderen, en dat heel ingewikkeld en misschien, ooit, als de kruitdampen opgetrokken zijn, leg ik het nog wel eens uit.  Daarbij kwam dan weer het veel en veel te vroeg overlijden van een (oud KM) collega. Die was maar een maand of wat ouder dan ik ben. Dat zet je ook aan het denken en maakt je wat, hoe zal ik het zeggen: huiverig. Het is, nu binnen  een jaar of zo, al weer de zevende 'oud maat' die heen gaat! Ook kwam er nog een hele nare affaire tussen een van de kids en een (hopelijk nu ex-) schoonkind. 
Maar goed, het is nu woensdagavond en ik heb een dagje adem kunnen halen. We hoefden niet naar de kleinkinderen om op te passen, onze lieve schoondochter, N., had een dag vrij en paste zelf op.
Ik zag een dag vrijheid en tweehonderd kilometer fietsen voor me, maar E. moest deze week naar het lab en naar de HA voor haar jaarlijkse check up, dus dat werd het dan. Later heb ik nog een uur of twee tussen de wielen gezeten, hoor, do not maak you zorgen! Ik zag nog een stuk van de Tour du Suisse en had even een rust genomen, maar was op tijd voor de wedstrijd. Met koffie en (voor mij) met shag onder handbereik zaten we klaar.
STOP! Nee, wij zijn geen Oranje- of echte voetbal fans. Wij, nu ja, als ik eerlijk ben, mijn liefste E., (in november alweer dertig jaar mijn (v)echtgenote) is een beetje een fanatiekere van de wedstrijden van "onze jongens" dan ik dat ben. Ik vind het, persoonlijk, nog steeds een spelletje, zeker in verhouding tot het metier van de doorsnee fietser die dat voor zijn brood doet, begrijp je? 
Maar ik zat wel gereed om de wedstrijd tegen de Ozzie's te bekijken. Ik heb een zwak voor de Australiërs en hun fraaie land. Ik ben er meerder malen geweest. (Bij die marine, begrijp je?) Het feit dat mijn E. daar ook nog neven en nichten had wonen, die ik dan ook ontmoette, maakte het een stuk makkelijker om een doorsnee Australisch gezin in hun 'Natural; habitat' te observeren en die verschilde niet echt veel met die van onze poldergezinnen, hoor. De Ozzies houden ook van hun familie en ja, ze leven wel veel buiten. De hogere temperaturen, niet waar. En, het is waar: ze houden van BBQ en van bier. Dingen die ik absoluut niet kan veroordelen, hoor! Vooral dat bier niet, natuurlijk. Maar, het is gewoon een vriendelijk volk. Ik sprak velen van hen tijdens mijn tijd aan boord, met de 'family' en hun buren, maar ook gewoon, on the street. Ik vond de mensen van Down Under gewoon een leuk ras en slag mensen. Ja, ook ras, want ik heb ook met heel veel abo's gesproken, Aboriginals zijn de oorspronkelijke bewoners van het bijna onmetelijke en nu nog steeds bijna lege continent. Die 'originele' mensen zijn nu een triest aftreksel van het ooit zo trotse ras(sen). Ze zijn te vergelijken met die "Injuns" in de USA, die ooit ook zo trots waren en die die ook door de "witman' gedwongen zijn, terug te treden!

Maar, vanavond zag ik het allemaal anders en door een andere bril. De mannen van Louis moesten tegen 'hullie, tegen de Oz, die ik zo graag zou moeten hebben mogen! In diverse kranten en bladen was al gezegd dat de tegenstander een niet al te sterk, vooral jong, team was, met weinig ervaring. Maar, daar bleek dus weinig van, hoor. Ik ga, natuurlijk niet, een wedstrijd verslag geven, dat kan en wil ik niet, maar man, man, de wedstrijd was, nu ja, hoe zeggen ze het netjes? Billen knijpend spannend, zeg ik het zo goed? Ik ga alleen zeggen dat de "Socceroos", zoals hun bijnaam is, zich als die bekende spring- en buideldieren gedroegen! Er waren er veel teveel en allemaal op veel te korte afstand! 
Maar het geweldige veerkrachtige elftal van "onze mannen" wonnen dan wel. Drie tegen twee en misschien terecht en 'eigenlijk' zijn ze al een ronde verder. Dat ooit zo fantastische Spanje, die spekken, dus, staan nu bij het schrijven, met 2 - 0 achter tegen de Chilenen!

De "Roo", dat leuke beest dat wij kennen onder de naam kangoeroe, is in dat continent aan de andere kant van de wereld helemaal niet zo geliefd, hoor. Net zo min als die konijnen. 
Ze worden, beide soorten, een beetje beschouwd zoals muskus ratten dat bij ons worden.

Koorts, boven de achtendertig, hoor!

 Zoals jullie ondertussen wel weten is voetbal niet mijn eerste sport. Zoals vaker gezegd, het is een leuk spelletje, maar... Ook de hele heisa die je vaak krijgt rond een of andere voetbalwedstrijd, met alle interviews en al die analyses van dien, laat ik gerust aan me voorbijgaan. Sport, dat doe je, daar ouwehoer je niet over, zoiets. (Dat geld ook over de "avondetappe" van Smeets hoor, ook allemaal van dat ge OH. Hij had wel eens mensen die geen eens wisten dat er fietsen bestonden en zo.) Toevallig had ik, iets masochistisch heb ik wel in me, wel naar de openingswedstrijd gekeken en alle vooroordelen, die ik met graagte heb en uitdraag, kwamen dus ook uit. Een Japanse scheidsrechter, (Japan! het voetballand bij uitstek), floot die partij en maakte blunders tot en met. Nu ja, blunders: complotdenker die ik ben, had ik allang door dat Brazilië natuurlijk niet mocht verliezen. Dat land had zoveel poen aan Blatter en zijn maatjes gegeven dat ze wel door moesten, tot in de finale! De Japanse scheids, speciaal aangezocht voor deze wedstrijd, denk ik, had zijn instructies (en de Yens) wel gekregen. Kroatië werd zo het kind van de rekening. Ik sprak M, je kent hem wel, de volgende dag en die zei dat 'ie der al helemaal klaar mee was. 
Ik wenste hem toch een 'prettige wedstrijd', afgelopen vrijdagmiddag en ging naar huis. Ik reed door straten en dreven die, zeker twee jaar geleden, nog fel oranje gekleurd waren, maar ik zag nu bijna helemaal niets. Ja, een vaag slingertje vlaggen en zo. Ik zag een enkele auto met een paar van die oranje hoesjes rond hun buitenspiegels, maar verder, niets, nop, nada. Nu ja, na het debacle van twee jaar gelden was dat ook logisch, natuurlijk.
Die avond, ik had het beloofd aan jullie, lezers, dat ik WK zou proberen te gaan volgen, zat ik toch gereed voor de thriller, want zo werd het al van te voren genoemd. "Wij moesten" tegen onze tweede aartsvijand, Spanje. Tweede aartsvijand? Ja, hoor, dat kan je gerust zo noemen. Eerst hadden we ons tussen 1568 en 1648 al tachtig jaar lang tegen de "spekken", zoals ze toen werden genoemd, moeten verdedigen om ons land en geloof en onze vrijheid te behouden. Dat deden we onder de banier van Willem de Zwijger, de Prins van Oranje. (Vandaar de kleur van de voetbal- en schaatsfans.) En toen hadden we 360 jaar nadien dan ook nog eens van die laffe Spanjolen geheel onterecht een WK finale verloren, dus ja, "wij", het Oranje volk, moest tegen onze aartsvijand. (Aartsvijand "nummer eins", zijn natuurlijk nog steeds de Oosterburen. Maar dat licht veel gevoeliger, maar daar liggen ook een oorlog, Joden deportaties en vervelende voetbaluitslagen tussen.)
Het was, ik geloof, eeen half uur in de wedstrijd en Spanje kreeg een pingel mee. 1-0. F... it, dacht ik. Ik ben vrij pessimistisch als het om NL voetbal gaat. Als ze eenmaal achter staan, het waren onze jongens niet meer nu, maar die kloo..... eventjes, laten ze hun koppen hangen en dan is het over, toch?
Ik besloot met te verdiepen in shag, boek en bier. Ik koos daarvoor de andere kant van onze huiskamer, zodat ik hemelsbreed een meter of zeven tussen mij, shag, bier en krant en de Tv had. Mijn E. is, ik zeg dat altijd, een schat, een fraaie en goed gevormde, optimistische  en een goede vrouw. Een goede vrouw heeft minimaal een eigenschap die haar tot goede vrouw maakt, namelijk: een totaaal gebrek aan kennis over de buitenspelval. 
Gelukkig heb ik weinig vrouwelijke lezers, dus ik begeef me niet op glad ijs. Maar, E. is wel, zoals gezegd een optimist. Toen ik dan mijn terugtrekkende beweging aanvaarde en me verborg achter de drie eerder genoemde attributen, riep ze dat het allemaal goed zou komen! 'Ja, natuurlijk', denk je dan. Maar, verdikkeme, ik zat me net een kwartier toch wel te verbijten en voor mezelf die Spanjaarden te verwensen en mezelf voor te nemen om nooit meer naar de Vuelta te kijken, of naar Spanje op vakantie te gaan, wat we toch al niet deden, maar: dat zal ze leren, zeg je dan, toen ik een opgewonden kreet hoorde. Gelijk! 1 - 1! Vlak voor rust en wat een goal, zei E. Ik keek naar de herhaling, keek nog eens en nog eens en ja, man, wat een prachtgoal. Bep Bakhuis, dacht ik. Een oude voetbalster die beroemder was in zijn tijd dan Pele in zijn tijd, nu ja, laat maar.
Opportunisme en pessimisme gaan ook nog wel eens hand in hand, hoor. Dus ja, toch maar even de tweede helft zien. En wat voor tweede helft! Het was, bijna, een monster overwinning! Vijf tegen een! De ene goal nog mooier dan de ander! Ik bedacht nu weer dat dit voetbal was, zoals het bedacht was! Geen flauw gepiel met de bal op de vierkante meter, en met een "tikkie terug" en zo, maar gewoon: AANVALLUH!
Ik keek, vanavond een klein beetje naar wat andere wedstijden, maar zag daar niets in van de "swing" van "onze" jongens. Maar, ik houd jullie op de hoogte.
Vanmiddag waren we, met de kleinkinderen, op een Japans festival dat elke twee jaar bij ons in de stad gehouden wordt. We liepen, tussen een paar duizend Japanse mensen door te luisteren naar Japanse muziek en te kijken naar Japanse dans en cultuur en zo. Ik heb der niks mee. Oh, ik vind het aardige mensen, daar niet van, maar ik bedacht opeens dat Japan onze vijand nummert drie was, eigenlijk.Nee, niet zo zeer de scheids, maar wel de kampen in de Oost. Nu ja, ver weg, allemaal.

Mijn "eerste" sport werd nog uitgezonden op de Belg. De proloog van de ronde van Zwitserland. Tom Dumoulin werd fraai tweede. Na de machine in de tijdritten, Tony Martin! Voor Cancellara en andere specialisten, trouwens.

De kracht van een BLOG!

In mijn schrijfsel van een dag of wat geleden: Lichte Koorts, had ik het even over de (vermeende) corruptie van de 'Herr Blatter und seine Schweine'. De hele corrupte FIFA club dus. Tot mijn stomme verbazing lees ik dus in de krant(en) van afgelopen woensdag dat er 
nu een motie,   nu ja, meerdere moties, van wantrouwen zijn ingediend tegen het dikke Zwitserse spaarvarken. (Nee? Zwitsers, banken en sparen en zo een dikke man? Oh, nou ja, ik vond het wel leuk gevonden, maar smaken verschillen.)
In elk geval, wordt er nu eindelijk eens kritisch gekeken naar het reilen en zeilen van al die bonden en al die ouwe mannen, het zijn altijd oudere mannen, geloof me of niet, die de bazen zijn van al die rare clubs. We hebben het, in het fietswereldje, gehad met die man, die Marsen, ja, die repen, moest verkopen, ene Hein Verbruggen. Die heeft, schijnt, altijd geweten van de zooi die Armstrong er van maakte. In de atletiek rollen ze ook allemaal over elkaar heen, schijnt. De Olympische spelen werden jaren lang beheerst door ene Avery Brundage. Deze nare figuur, ik kan hem niet anders noemen, was tijdens de spelen van 1936 al een behoorlijk bepalen naar mens in het IOC. Zo was hij een fel voorstander van de spelen die onder het nazi regime werden gehouden. In Duitsland waren toen de Joden al 'outcasts', zeg maar. Ook van donkere mensen en zo, hielden de nationaal socialisten, zo als ze genoemd werden, niet zo erg. De'r was een donkere man, ene Jesse Owens, die  vier gouwen plakken won, op de sprintnummers. Een soort Carl Lewis, zeg maar. 
Helaas voor hem, moest de Fuhrer er bij zijn, maar het maakte hem niet echt vrolijk. Hij verliet dan ook zo vroeg mogelijk zijn loge. Zijn theorie over de Untermensch viel in het water.
Die Brundage, een naar en vervelend en rijk en verwend ventje, net als die Blatter overigens, besloot dat de OS in München, 1972, gewoon door moesten gaan.??, denken jongere lezers. Ik doe niet aan politiek, dat weten jullie. Ik ga geen oordeel vellen of zeggen wat goed en wat fout is. Maar in september 1972, de 5e van die maand, voerden Palestijnse 'vrijheidsstrijders' een gijzelingsactie uit op  het verblijf van de Israëlische sporter. Er vielen negen doden! Brundage zei toen: 'The games must go on!' Nu ja, dat had natuurlijk nooit gemogen. Ik weet nog dat Henny Kuiper, een van de beste Nederlandse wielrenners ooit, twee dagen later de wegwedstrijd won en daarmee de enige (gouden) medaille tijdens die spelen.

Maar hoe dan ook, ik schreef een Blog en een week later staat die Blatter voor l.. en onder vuur van allerlei mede vennoten van die FIFA, allemaal mannen die ook niet brandschoon zijn, overigens. De pen is dus machtiger dan het zwaard, denk ik trots. Maar, da's onzin natuurlijk, dat begrijpen jullie, onschuldige lezertjes wel. Maar goed, die man, Blatter, heeft zoveel poen opgestreken, dat hij zijn weinige, hoop ik, jaren nog wel in alle welstand zal kunnen slijten ergens op een of andere Alp of zo. Helaas. Ik baal van al die figuren met al die macht en poen die een sport of een leven of een werksituatie helemaal kunnen verzieken. 
Dat gebeurde, heel in het klein, ook vandaag op het werk. Ik werd geconfronteerd met maar liefst zeven, 7, karren diepvries vracht. Op een drukke dag heb ik er vier, hooguit. Nu dus verassend veel meer. Ok, er waren acties bij die de volgende week in de schappen moeten liggen, voor de verandering weer eens pizza's en zo, maar ook waren er drie karren bij met alleen maar met ijs, van dat kouwe spiul, dat je kan oplikken op kunt opeten, je weet wel, die zooi, want, oh, het gaat zo heet worden. Ik vloekte echt hartgrondig toen ik die meuk binnenkreeg. Foutje in de communicatie tussen de mensen die de bestellingen doen? Ik weet het niet en zal het niet weten. Maar ik weet wel dat mijn hele vriescel nu helemaal vol staat met karren vol met spullen, die koud moeten blijven. Ik kan morgen misschien een kar wegwerken en zo ruimte maken voor een andere container, maar, de rest zal mijn FM2 dan weg moeten werken. Ik ga met weekend namelijk, om 1200 uur.

Maar hoe dan ook, Auf los, geht's los, om de taal van de aanstaande WK winnaar alvast maar te gebruiken. Vandaag begint het WK. Mijn lief roept me al, maar, nee, valse hoop, de wedstrijd Brazilië-Kroatie begint en ik dacht toch even... , wat een teleurstelling. Zoals beloofd, maar hoe lang is een belofte geldig, probeer ik het een 'beetje' te volgen. Een beetje. Ik heb, voor alle zekerheid al wat dikke boeken van Ludlum van zolder gehaald. 
Nu ja, zolang het met "onze" jongens goed gaat, zal ik Bloggen en daarna? Ik zie wel.
Het is nu 1-0 voor de Kroaten!

Met mijn klus op het dek!

 Ik ben bang dat alleen marine mensen het kopje, de titel, dus, begrijpen. Het is vrij vertaald in echt Nederlands en in ABN : "Mijn mond zakte open van verrassing en van verbazing over wat ik zag of hoorde of aantrof". 
Maar: dat soort zinnen kosten tijd, tijd die de marinemensen niet willen nemen en dus is het vertaald in die zes woorden. Maar, de zin is eigenlijk nog te lang, marine lui OH'en niet zoveel eigenlijk, wij, nu ja zij, nu ja, ik ook nog wel, nog steeds na al die jaren, zeggen dan vaak Klus op dek. Kort en krachtig, typisch KM taal. 
Dat overkwam me dus deze morgen. Het Pinksterweekeinde was voorbij en nee, het was geen geweldig weekeinde geweest. De eerste Pinksterdag was, vooral in het begin van de dag, behoorlijk regenachtig voorbij gegaan en nodigde niet echt uit om op de fiets te stappen. De tweede Pinksterdag was ingevuld met een bezoek aan mijn 95 jarige en dementerende schoonmoeder. Dat is voor mij al een klus, maar laat staan voor haar dochter, mijn eega van al weer bijna dertig jaar. Ik heb mijn ouders al jaren geleden verloren. Ik had nooit zo een geweldige band met ze. Nee, het waren geen slechte ouders, maar ik was op mijn 18e al uit huis, voer veel en zag de wereld, maar nauwelijks mijn familie. Der waren indertijd nogal wat bezwaren tegen E., mijn huidige vrouw, en ja, ik koos, natuurlijk, voor haar en niet voor de kritische familie. Toen mijn moeder, nu een jaar of 15 geleden, overleed, zat ik ergens in een vaag buitenland om te helpen om een soort van vredesakkoord te bewaken van en voor mensen die het al eeuwen niet met elkaar eens waren en dat waarschijnlijk ook nooit zullen zijn, of worden. (Nee, niet allen, hoor, ik maakte deel uit van zo een NATO Force.) Ik wilde, maar kon ook niet, bij haar begrafenis, crematie, gek genoeg weet ik dat niet, zijn. Maar, mijn schoonmoeder,  "ma", zoals ik haar altijd noem, was 'redelijk' bij de tijd en het was, al met al een gezellige middag.
Djeetje, wat een verhaal weer. Maar goed, ik weet niet of jullie dat ook hebben of dat ik alleen zo een controle freak ben, maar ik begin op de avond na het weekend, al weer een beetje aan mijn werk te denken. Hoe zal ik de afdeling aantreffen, wat moet ik eerst aanpakken, hoe regel ik allerlei zaken en zo. 
Ik wilde eigenlijk vanmorgen dolgraag weer eens op de fiets, maar toen ik om half vijf mijn nest uitkwam en door de gordijnen naar buiten tuurde, turen, want op dat tijdstip van de dag staan mijn ogen nog niet in stand kijken, hoor, zag ik een enorme regenbui mijn straat geselen. Iets verderop daalde een DC 9, nee, dat is flauw, dat komt van een liedje van Frans Halsema, de veel te jong overleden cabaretier, maar er daalde geen dik vliegtuig, maar het was de donder en de bliksem. Mijn keuze is dan, heel laf: ga maar met de auto, al eerder beschreven, een fraai Frans voertuig! 
Ik kam comfortabel aan op het werk, droog maar wel met fietskriebels. De bui ging enigszins liggen, we gingen naar binnen, cf de afspraken die we in de cursus waar ik over schreef al maakten, en ik kleedde me om in gevechtstenue. Mijn eerste loopje is natuurlijk naar mijn afdeling. Ik wist het natuurlijk al ver van tevoren, het zou wel weer een puinzooi zijn. Dat is namelijk elke "maandag" morgen weer. Ik kwam op de afdeling, ik keek, ik keek nog eens en: verdulleme zeg, de mannen van het week hebben gespiegeld. Bij een tweede blik bleek dat ze de reclame acties voor de aanstaande week ook gevuld hadden. Maar: zelfs netjes. Verhipjes, jullie kennen me, geen grof woord komt over mijn lippen, dat ook nog. Nu naar beneden, naar de DV cel en ik hield mijn hart vast. Maar: 'WTF, een bijna lege cel, geen zooi, een hoop ruimte, alles netjes gestapeld, geen narigheid!' Mijn klus viel dus op dek! 
Ik pakte een kar met restanten, sjouwde die naar boven, maar nee, no way, de restanten waren gelopen en ik stond een beetje voor Pierre Sno. M, de FM2 kwam glimmend naar me toe. 'Is je wat opgevallen?', deed hij, zoetsappig, zoals hij soms kan zijn, hij, vader van twee meiden en bijna vader van een derde! 'Man, ik weet niet wat ik zie! Ik ben verrast!' 'Gelukkig verrast?' deed tie, zogenaamd verbaasd! 'Ja, M., heel gelukkig verrast, man het ziet er perfect uit.' FM 2 bleek zijn dreigementen krachtig te hebben ondersteund tegen de weekend ploeg. Die mannen hebben de zaak positief opgepakt. Nu ja, houwen zo.

HOKA kwam me vertellen dat ze mijn laatste Blog gelezen had en dat ze het leuk vond, waarvoor dank, H. 'En', zei ze, 'ik vind die enge man, die altijd zo raar reageert op je Blogs, die B. dus, zoal jij hem noemt, niet zo eng meer, eigenlijk.'

Waarvoor dan weer dank lieve HOKA. Maar die man is ook geen engerd, hoor, het is een heel aardige gozer, die ik dertig plus jaren ken. Hij deed even raar toen hij jouw titel HOKA las en dacht aan een afkorting van iets waar alleen mannen dan aan denken, maar dat zal ik je nooit vertellen. Je bent nog te onschuldig daar voor. Geloof me!

GVD

Ja, sorry, als jullie dit niet willen lezen, door de aanhef van dit stukje! Maar deze Blogpagina waar ik op schrijf en die gratis is, laat dat wel heel erg blijken dat ze gratis is. Nondedju! Ik had een fraai verhaal geschreven en wilde dat even "saven", maar ik drukte op een verkeerde toetsencombinatie! Dus weg, hele verhaal. Ondanks het tijdige 'Opslaan' en 'Voorbeeld'. Wat een frustraties allemaal. En, ondank is des werelds loon, het bericht is nergens meer terug te vinden.Het Blog ging eigenlijk over de strijd tussen de reclame bureaus van en in ons land. In ieder geval over de diverse reclames en acties die rond het WK ontstaan. Het WK voetbal, dus. (Er is ook een enorm spannend hockey toernooi aan de gang in ons land, maar daar hoor je niets over) 
Als het aan Louis van Gaal ligt hoeven we dat WK eigenlijk niet meer te spelen, WIJ worden, volgens hem, sowieso al kampioen. Ze hoeven eigenlijk alleen maar de schaal aan Van Gaal te geven en dan kunnen we het hele WK voorbij laten gaan. Maar even over al die acties en reclame dingen, die je nu overal tegenkomt en waar alle winkels en Tv zenders zo handig op inspringen.
Daar zitten van die snelle en felle "reclame jongens en - meiden" achter! Je kent ze wel. Chique types in een net pak en met een stropdas of een fraai mantelpak, met beleg, zoals parelsnoeren of gouden kettingen zo. Maar onveranderlijk, allemaal overigens, met een ding aan het oor, je kent ze wel. Pod of Pad en de hele dag: "druk, druk, druk". Dikke Audi's en de laatste modellen Opel en Merc's. Nu ja, van die onuitstaanbare types die de Grachtengordel bewonen en zich zelf zo geweldig vinden en het niet kunnen nalaten om dat ook te vertellen, in alle kroegen van de stad!
Maar, eerlijk is eerlijk, ze bedenken, sommige van hun dan, wel hele leuke acties rond dat WK. Vooral Appie timmert, door hen, aardig aan de weg met die onhandige FM. Ik lees wel eens een Super vakblad. Elk vak heeft natuurlijk zijn bladen. Elke hobby ook, natuurlijk. En, of je nu op een booreiland werkt, of nachtdiensten doet in de zorg of bij het Rode Kruis bent, als vrijwilliger, of je nu trappen of wippen maakt, zoals mijn goede vriend J., alle beroepen hebben hun bladen en alle bladen hebben hun jargon en hun eigen presentatie. 
Hoewel de AH FM een reclame figuur is, die vaak bij de mensen die de commercial zien, een glimlach op het gelaat brengt, wordt hij in de vakliteratuur serieus genomen. Ik schreef het al een jaar of zo geleden dat de man door een van onze klanten "herkend" werd. De (slechtziende) dame in kwestie vond hem 'zo leuk en naturel', en dat is Piekema natuurlijk ook. Het is een goed acteur en hij speelt zijn rol als onhandige kluns, heel goed. Niet dat het zo is, de FM's die ik ken en kende zijn hele handige Harry's die veel dingen oplossen en regelen en zo en nee, ik kriijg echt geen salarisverhoging van De Keten voor deze positieve opmerking,

Maar, langzaam slibben de winkels dicht onder allerlei goed bedoelde en door allerlei bedrijven graantjes meepikkende reclame uitingen. Van firma's die zich normaliter niet afficheren met voetbal of zo. Zo brengt Edet toiletpapier een 48 rol verpakking uit, in oranje plastic en dat wordt dan gepresenteerd onder een oranje party tent. Mijn eerste gedachte was: Ok, Edet, toiletpapier en oranje? Heeft de firma sch... aan het voetbal? Verkeerd geafficheerd, vind ik. Duyvis, (als er een fuif is, een fantastische reclame ooit door absolute 020 hater Gerard Cox gebracht), heeft oranje pinda's en chips en zo. En, voor de mannen die ik goed ken, mijn meelezers en critici B. en H. en J. en F. en al die echte kerels, is er dus: oranje bier!
Ja, gruwel en braak, maar het is er!
Ik moet er niet aan denken. Ik schreef al eerder dat er ook Rose bier was. Maar nu wil ik graag om twee minuten stilte vragen, hoor. 0 % bier is al erg, naar dan dat ook nog met een kleur van dames ondergoed, man, hoeveel dromen kan je stuk maken!

De spelers zijn in Brazilië gearriveerd. "Om te ontspannen maakten ze een wandeling op het strand", vertelde het nieuws. Om te ontspannen? Ze hebben nog geen ene moer gedaan, gek, riep ik in gedachten! Het team heeft een hotel met uitzicht op het strand van Ipenima, of zuks. Met van die dames die zo weinig aan hebben, ook qua kleding dan. Er dringt zich een herinnering op aan het verloren WK tegen de Duitsers. Toen waren 'onze' jongens ook nogal afgeleid door dames, in een zwembad, toen.

Lichte Koorts

Heel langzaam gaat de aanvankelijke lichte verhoging, die tot nu toe ongeveer 37.5 bedraagt, over in lichte koorts. De temperatuur stijgt iets. Niet dat je het merkt, direct, de mensen die er aan lijden lopen nog niet met koude rillingen of met een bezweet lijf rond, maar toch! Een goed verstaander heeft een half woord, nu ja, je weet wat ik wil zeggen. 
Ik wil nog ff wat kwijt over dat voetbal. Ja, ik ben een zei...., misschien. Maar, het is sinds een dag of wat bekend dat de hoogste baas van de FIFA, de internationale dictatuur van het spel, behoorlijk corrupt geweest schijnt te zijn. Zo scoorde de opgezwolle en bolle heer Blatter, een Zwitser, nu ja, Zwitsers, dat is toch al een verdacht volk als het om poen gaat, behoorlijk wat Arabische harde munten, door dat hij het WK in 2020 aan Qatar, ik kan het woord amper uitspreken, toewees. Samen met zijn makkers overigens, die net zo corrupt waren, stak hij de poen op fraaie Zwitserse bankrekeningen. Tja, een WK voetbal organiseren in het hartje van de zomer in een land waar het in dat land dan rond de vijftig graden is, is natuurlijk een slechte move. Dat zei hij ook, een week of wat geleden, maar, zei hij: 'Een mens neemt wel eens een verkeerde beslissing in zijn leven!' 
De koffie, het was nog te vroeg voor een glas karnemelk, spoot mijn neus uit! Hoe durf je! Hoe durf je het te zeggen! Hoe durf je sporters, aan die temperaturen bloot te stellen en te zeggen dat je je verrekend hebt! Na afloop van het interview liep hij "huilend" weg, naar de bank om zijn rekening nog eens te bekijken! (Een Japanse zakenman zou nog de gratie hebben gehad om publiekelijk haramakarakiti of zo te plegen, maar niet zo ons vet, corrupt Zwitsers mannetje. Dat en het feit dat FIFA bobo's ook nog eens een vrije baan op de snelwegen willen voor zich zelf en ook nog eens belastingvrij willen verdienen aan het 'werk' op de kampioenschappen, maakt me behoorlijk kopschuw tegenover, in ieder geval, de FIFA.) Maar goed, de wereld wil bedrogen worden.

De aanvankelijke verhoging wordt nu lichte koorts in de supers. In De Keten hebben we sinds deze week de eerste acties. Bij elke zoveel eurie aan boodschappen krijg je een kaartje waarop je, met een soort kraslot, zeg maar, de fraaiste geschenken kunt winnen. Dat gaat vanaf een fles Cola tot en met een heus voertuig een VW, een soort kever. Nu ja, natuurlijk niet de droom van elke, met hoge testosteron waardes uitgevoerde voetballiefhebber, geen 4WD, maar zo een lief autootje, weet je wel. Roze, gekleurd, geloof ik. Maar ja, daar tussen in zitten fietsen en wasmachines en ja, toch niet mis, allemaal van dat soort zaken.
AH doet er weer een hamsterperiode tegen aan en, eerlijk is eerlijk, de spotjes op Tv doen het weer goed. Vandaag, in mijn lokale buurtsuper, een blauwe, zag ik hun FM, nu ja, dat licht weer moeilijk, der lopen geloof ik drie rond. eentje is een aantrekkelijke dame die nogal wat rondi..., eh, nu ja, er was dus een 'Man in Suit', druk bezig met allerlei oranje vlaggetjes op te hangen. Dat deed hij goed. Netjes. Ik vroeg, langs mijn neus weg, of de Nieuwe Haring binnenkort kwam. 'Nee, mijnheer, dat is voor het WK!'  'WK, wat WK?' deed ik dom en keek ook zo, maar dat is voor mij geen enkele moeite. 'Het WK voetbal, mijnheer.' De man werd wat korzelig. 'Oh, maar dat was er vorig jaar toch ook?' 'Nee, mijnheer, dat wordt eens per vier jaar gespeeld en dit jaar in Brazilië en ..' 'Goh, grappig. Versieren jullie de winkel ook voor het WK wielrennen, of hockey of korfbal?' 
Hij gaf het op, steeg van de ladder af, zei nog net dat 'ie even moest bellen en ik ging, gniffelend, echt, wat flauw, ja, ik weet het, mijn dingetjes halen.

Echt heel flauw, maar het was ook een beetje een wraakneming. Weet je, ik heb me ooit eens aangemeld voor het klantenforum van de blauwe club. Eens per maand moest je dan, mocht je dan, een enquête formulier, digi dan, invullen. Dat ging dan over de winkel waar ik het meeste kwam. Ik meldde dan wat zaken en daar werd niet op gereageerd. Op een gegeven moment vroeg Zaanse Appie wat ik van het personeel "in toto" dacht. Ik schreef wat ik dacht. Dat het personeel wat arrogant overkwam, op een enkele uitzondering na dan, en dat ze zich ver verheven leken te voelen boven het publiek. Het publiek, dat zijn wij, de klanten, die hun salaris uiteindelijk betalen. Ik kon het staven met voorbeelden, ook. Ik werd, over een hele normale vraag overigens, haast afgezeken door een hele arrogante dame van de service balie, kreeg nauwelijks antwoorden op normale vragen die ik stelde, over een groenteschotel of een koffie produkt en dat soort zaken. 
Nu weet ik, uit ervaring, wat en hoe ik dingen moet vragen. Ik krijg genoeg klanten over de vloer, nietwaar!  Die en ik nu vragen over missende artikelen, over lege schappen en keer op keer werd ik, zeg maar, weggezet. 
Groeten in die toko is een uitzondering, het meelopen met een klant om het schap te wijzen is veel en veel te veel werk, nu ja, al mijn negatieve ervaringen schreef ik op. "ENTER", deed ik. Da' nu drie maanden geleden. Ik heb tot nu toe geen enkele uitnodiging meer gekregen voor een nieuwe 'maandelijkse' enquête. 
Ja, zo kan ik het ook: Albert Heijn. Zo kan ik ook alleen maar positieve kanten van mijn personeel laten zien. En wat een verschil is dat met mijn Keten filiaal. Wij kregen, recent, een 8.3 voor onze 'omgang met de klanten'! Omdat wij waarschijnlijk mensen VAN en VOOR het volk, de klanten,  zijn in onze winkel? 
Maar, hebben die gasten van de Blauwen dan allemaal een hoge titel of zo? Ik zou me niet zo durven te gedragen!