Dit bericht is volkomen geanonimiseerd, zoals dat zo fraai heet. Er worden initialen genoemd, omdat het anders geen verhaal zal kunnen worden. Ik heb heel lang geaarzeld om het verhaal te publiceren, maar doe het nu, op het moment van publiceren nog, maar doe het, uiteindelijk, toch maar wel. (Hoewel? Ik twijfel nog steeds) Het geeft iets weer van onze rare en bijzondere, ja, haast bizarre zomer van 2014.
Overigens: over de dode in dit verhaal, niets dan goeds, hoewel er weinig dingen zijn geweest die die overledene goed heeft gedaan! Er zijn overigens slechts een paar mensen onder hen die dit lezen en die de namen van de hoofdrolspelers kennen, maar die zullen die namen en die feiten niet doorvertellen.
De vader van mijn kinderen is overleden. Het bericht bereikte ons aan het einde van de meimaand, om precies te zijn op zondag 25 mei, om 2113 Alpha time.
Hij was waarschijnlijk de dag ervoor al gestorven en door een van zijn broers (dood) gevonden in zijn woning. Achter de doodsoorzaak zijn we nog niet, maar het vermoeden is dat er een acute maagbloeding aan ten grondslag lag. De vader van mijn kinderen? Dat zou ik moeten zijn en dat ben ik biologisch niet, maar ik ben wel hun vader en ik ben (nog wel, afkloppen dus) helemaal in leven. Maar ik ben het ook, maar dan anders, Althans, ik ben zoals gezegd, niet de biologische vader van die twee, van een totaal van vier, kinderen.
Ik moet dus terug in de tijd. En wel naar de jaren zeventig en tachtig. Mijn generatie, nu ja, elke generatie, zette zich af tegen de tijden van hun ouders. (Zoals die dat ook ooit deden, maar wat wij, arrogante kinderen nooit door hadden) Ik ga heel erg uitweidden en veel terug in de tijd. Nu ja, het is komkommertijd en het geeft me de gelegenheid om nog eens echt na te denken of ik dit verhaal wel wil publiceren. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee, zoals ik al schreef en de redenen daarvoor krijgen jullie allengs mee.
Terug in de tijd, dus. Naar het afzetten tegen je ouders. Ik ga niet verder dan de tachtig jarige oorlog, hoor. De Nederlanden, nu ja het heette toen nog helemaal anders, zetten zich af tegen hun vader, het Spaanse rijk. Willem de Zwijger tegen zijn "vader" Karel de vijfde en zijn nare zoontje, Filips de tweede. De Franse revolutie in 1789, die zich tegen "pa" Louis XVI "zonnekoning" verzetten en het spul voor het gemak maar even onder de guillotine brachten. Karl Marx en zijn communisten en erbij dan ook maar even vermelden de Russen en hun revolutie. (En de moorden op die revolutionairen en het verval van de communisten) De jaren dertig van de negentiende eeuw. Onze Belgische kinderen die zo nodig op eigen benen wilden staan. (Nou ja, dat is dan lekker gelukt, niet waar? Oh, een fraai land, heerlijke bieren en fantastische frieten en zo, maar verder? Een puinhoop. Ok, goede wielrenners en zo, maar?
Tja, onze generatie? We wilden het allemaal wel en we hebben van alles bereikt, maar voor heel eventjes. Anti-materialisme en zo, "peace, man, peace", flower power, flowers in your hair, Aquarius, Ban de bom. Beatles en Stones, Blowen, sit ins, protesten en zo. Kinks, Monkeys, rare goeroe's, Hare Krishsnas en zo. Het lieverdje, witte fietsen en der was zoveel, och men vergeet zo gauw!
(Maar: kijk waar we nu staan! De meest linkse mensen van toen, vaak toenmalige studenten, hebben keurige banen, lopen nu in driedelige pakken, rijden Audi of BMW, kopen of hebben huizen aan de Vinkeveense plassen, of erger, wonen in de grachtengordel. Beetje links nog wel. Hun parkeerplek kost te veel, weet je niet, ze zijn flexitarier, dat weer wel. Ze eten alleen op de maandag geen lange en dure lunches of diners met vlees, want op maandag motten ze de kids naar hockey of voetbal brengen en hebben daar dus even geen tijd voor, dus pakken ze even een burgertje mee! Ook de tweede echtgenoot of derde echtgenote en hun huwelijken en relaties, dat speelt allemaal mee.)
En E. en ik kwamen dus ook uit die jaren! Nee, blowen, dat was niets voor ons. Biertje, wijntje en sigaretje, dat weer wel. We leerden elkaar kennen en stonden voorzichtig en mogelijk aan het begin van een nieuwe relatie en een mogelijk nieuw huwelijk? Wij beiden hadden al een eerder huwelijk achter de rug en waren allebei geschrokken en heel erg voorzichtig. We waren beiden behoorlijk gekneusd en geblutst en bang uit die huwelijken gekomen, eerlijk gezegd. Dus ja, een beetje nervositeit was er wel. Maar dat ging eigenlijk vrij snel over, toen we elkaar wat leerden kennen en na een maand of wat waren we: "in a relationship", zoals dat heet tegenwoordig. E. had twee kinderen m/v uit een vorig huwelijk. Ik leerde de kinderen kennen, van hun houden, maar dat ging met vallen en opstaan. Maar uiteindelijk lukte het hen om mij als hun pa te zien. Ik zag hen trouwens al vrij snel als mijn kinderen.
Dat is het begin van een lang verhaal. Heel veel lange verhalen. Maar: het is komkommertijd. Geen WK, geen TDF, dus je hebt geen moer te doen.
Het verhaal gaat raar worden.
woensdag 30 juli 2014
maandag 28 juli 2014
Weer een dag zonder weer!
Nu ja, der was weer genoeg vandaag, maar wat voor. Vreselijk weer dan weer. Nee, ik stop met die flauwe woordspelingen, het was erg zat. Ik moet een gedachtesprongetje maken naar het echte onderwerp, kan dat nu even niet, maar klets even door en ja, voila, ik ben er weer!
De gespreksthema's die je hoort op en rond het koffiehoekje in onze "Keten" veranderen natuurlijk dagelijks. Dat "koffiehoekje" dat ik zoeven noemde is niet de plek waar wij, personeel, onze koffie drinken, hoor. (De meesten van ons hebben namelijk geen tijd om koffie te drinken. Dat klinkt overdreven en dat is het, in deze korte periode ook wel een beetje. Het is nu vakantie periode en Ramadan en dat betekent dat de winkel af en toe rampzalig leeg is. Ik heb eens geteld, voor de grap en telde meer personeelsleden dan klanten op een gegeven moment. En nee, slimmerd, dat was niet voor openingstijd, hoor.)
Maar goed, dat koffiehoekje is ergens aan een pad. Er is een koffiezetapparaat, waar ook thee gemaakt kan worden. In van die bekertjes, met van die zakjes creamer en suiker en van die eenmalige theezakjes en zo. Nou ja, het is bekend bij jullie allemaal. In dat hoekje van de winkel, dat eigenlijk aan een doorgaand pad ligt, verzamelen zich rond een uur of negen het bekende groepje mensen, die hier al sinds de verbouwing komen. Ook daarvoor al, natuurlijk, maar toen was de OLVP*, zoals ik het altijd noem, ergens anders gesitueerd en lag minder storend in de weg dan nu. De gebruikelijke club is een aantal oudere mensen M/V. Niet dat ze allemaal de leeftijd, die ik nu al bereikt heb, ook al hebben bereikt, hoor. Ik ben bijna 62 nu (nee, dat geef je me niet, hooguit 61) en heb uitgerekend dat ik nog maar een goede 600 dagen moet werken de aanstaande drie jaar. And counting! Nee, ik heb geen hekel aan mijn werk, of aan werken überhaupt, maar ik werk nu al vierenveertig jaar en dat vind ik wel lang genoeg. Ik ga, hoewel hij het nog niet weet, binnenkort een gesprek aan met FM2, om eens, om te beginnen, een uur of twee minder per week te gaan werken. Maar dat allemaal terzijde.
In dat koffiehoekje, waar elke dag "the usual suspects" tezamen komen, allemaal aardig volk hoor, daar niet van, wordt urenlang, (echt, de mensen voelen zich er thuis en zitten/staan en hangen vaak een uur of twee op dat plekkie, of komen er twee maal of meer per dag), de situatie in de wereld besproken. Nu ja, in hun wereld dan, de wereld van de mensen die de echte wereld en de maatschappij voorbij (hebben) zien gaan, die de aansluiting naar die (vaak veel te snelle) wereld niet hebben kunnen volgen. De hoogtepunten van hun leven, en nee, geloof me, ik kijk er niet op neer, is de: opeens was buurvrouw De Vries dood, je weet wel, die weduwe van drie hoog, om de hoek. Der man ging vreemd met die rooie van nummer vierenveertig. Wist je dat niet? Nou mens dat was een verhaal! Of: die vent die hier net stond, die legt de sosjale dienst op, hoor! Hij woont gewoon in bij sen moeder, maar doet asof tie een eige woning heb!
Heel even was er natuurlijk die vreselijke ramp, die ons allen geschokt heeft en waardoor heel ons land stil werd en waardoor wij allen, neem ik aan, trots waren op de manier waarop wij de slachtoffers eer bewezen. Ik was, nog, trots op ons volk en ons land. Hoewel een demonstratie met antisemitische tendensen, die ook in die dagen gebeurde, mij daar weer even van terug deed komen.
Maar vandaag was het gespreksonderwerp duidelijk het weer. De winkel was, vanmorgen in ieder geval, behoorlijk leeg. Veel mensen bleven thuis om dan later, mocht het ooit droog worden, te gaan shoppen. Maar niet zo het "clubje". Dat kwam heel trouw op de afgesproken tijd samen. Ze leken wel verzopen katten. Sloegen hun regenschermen uit en zetten die in een hoek van de winkel. Ik had al wel door gehad, mijn buienradar had dat al verteld, dat het slecht zou worden en dat mijn transportkeuze duidelijk het gemotoriseerde en van een dak voorziene voertuig was. Maar dat het zo slecht zou worden, dat had ik ook niet door. Af en toe moest ik even naar buiten, om spullen weg te zetten en ik zag dat het buiten stikdonker was. In de huizen en de woningen rond het pand waar ik werk, branden de lichten volop. Auto's reden stapvoets, met hun lichten aan, over de weg en fietsers, dapperder dan ik, droegen paraplu's tegen de gutsende kletter buien.
Onze tweede vracht was vroeg. Gelukkig heb ik, gewaarschuwde en vooruit kijkende en gelouterde oud marine man en actief fietser een: "Heb altijd bij", pakketje in de rugzak of in het fietshemd. Daarin zit een regenjack van nylon. Mijn collegae, die ook moesten lossen, hadden iets dergelijks niet. Dus stond ik, in een heuse wolkbreuk, te lossen terwijl de mannen de zaak naar binnen reden! Wie is nu de dumbo, dacht ik, terwijl een stroom lauw water via mijn wervelkolom naaar mijn bilnaad sijpelde!
Terug naar huis reed ik bijna de hele weg stapvoets. Nu ja, mijn stapvoets is nog 90 k/h, hoor. Ik moest nog even langs het gemeentehuis en naar de bakker. Ik was verzopen!
*OLVP: Ouwe Lu.... Verzamel Plek.
De gespreksthema's die je hoort op en rond het koffiehoekje in onze "Keten" veranderen natuurlijk dagelijks. Dat "koffiehoekje" dat ik zoeven noemde is niet de plek waar wij, personeel, onze koffie drinken, hoor. (De meesten van ons hebben namelijk geen tijd om koffie te drinken. Dat klinkt overdreven en dat is het, in deze korte periode ook wel een beetje. Het is nu vakantie periode en Ramadan en dat betekent dat de winkel af en toe rampzalig leeg is. Ik heb eens geteld, voor de grap en telde meer personeelsleden dan klanten op een gegeven moment. En nee, slimmerd, dat was niet voor openingstijd, hoor.)
Maar goed, dat koffiehoekje is ergens aan een pad. Er is een koffiezetapparaat, waar ook thee gemaakt kan worden. In van die bekertjes, met van die zakjes creamer en suiker en van die eenmalige theezakjes en zo. Nou ja, het is bekend bij jullie allemaal. In dat hoekje van de winkel, dat eigenlijk aan een doorgaand pad ligt, verzamelen zich rond een uur of negen het bekende groepje mensen, die hier al sinds de verbouwing komen. Ook daarvoor al, natuurlijk, maar toen was de OLVP*, zoals ik het altijd noem, ergens anders gesitueerd en lag minder storend in de weg dan nu. De gebruikelijke club is een aantal oudere mensen M/V. Niet dat ze allemaal de leeftijd, die ik nu al bereikt heb, ook al hebben bereikt, hoor. Ik ben bijna 62 nu (nee, dat geef je me niet, hooguit 61) en heb uitgerekend dat ik nog maar een goede 600 dagen moet werken de aanstaande drie jaar. And counting! Nee, ik heb geen hekel aan mijn werk, of aan werken überhaupt, maar ik werk nu al vierenveertig jaar en dat vind ik wel lang genoeg. Ik ga, hoewel hij het nog niet weet, binnenkort een gesprek aan met FM2, om eens, om te beginnen, een uur of twee minder per week te gaan werken. Maar dat allemaal terzijde.
In dat koffiehoekje, waar elke dag "the usual suspects" tezamen komen, allemaal aardig volk hoor, daar niet van, wordt urenlang, (echt, de mensen voelen zich er thuis en zitten/staan en hangen vaak een uur of twee op dat plekkie, of komen er twee maal of meer per dag), de situatie in de wereld besproken. Nu ja, in hun wereld dan, de wereld van de mensen die de echte wereld en de maatschappij voorbij (hebben) zien gaan, die de aansluiting naar die (vaak veel te snelle) wereld niet hebben kunnen volgen. De hoogtepunten van hun leven, en nee, geloof me, ik kijk er niet op neer, is de: opeens was buurvrouw De Vries dood, je weet wel, die weduwe van drie hoog, om de hoek. Der man ging vreemd met die rooie van nummer vierenveertig. Wist je dat niet? Nou mens dat was een verhaal! Of: die vent die hier net stond, die legt de sosjale dienst op, hoor! Hij woont gewoon in bij sen moeder, maar doet asof tie een eige woning heb!
Heel even was er natuurlijk die vreselijke ramp, die ons allen geschokt heeft en waardoor heel ons land stil werd en waardoor wij allen, neem ik aan, trots waren op de manier waarop wij de slachtoffers eer bewezen. Ik was, nog, trots op ons volk en ons land. Hoewel een demonstratie met antisemitische tendensen, die ook in die dagen gebeurde, mij daar weer even van terug deed komen.
Maar vandaag was het gespreksonderwerp duidelijk het weer. De winkel was, vanmorgen in ieder geval, behoorlijk leeg. Veel mensen bleven thuis om dan later, mocht het ooit droog worden, te gaan shoppen. Maar niet zo het "clubje". Dat kwam heel trouw op de afgesproken tijd samen. Ze leken wel verzopen katten. Sloegen hun regenschermen uit en zetten die in een hoek van de winkel. Ik had al wel door gehad, mijn buienradar had dat al verteld, dat het slecht zou worden en dat mijn transportkeuze duidelijk het gemotoriseerde en van een dak voorziene voertuig was. Maar dat het zo slecht zou worden, dat had ik ook niet door. Af en toe moest ik even naar buiten, om spullen weg te zetten en ik zag dat het buiten stikdonker was. In de huizen en de woningen rond het pand waar ik werk, branden de lichten volop. Auto's reden stapvoets, met hun lichten aan, over de weg en fietsers, dapperder dan ik, droegen paraplu's tegen de gutsende kletter buien.
Onze tweede vracht was vroeg. Gelukkig heb ik, gewaarschuwde en vooruit kijkende en gelouterde oud marine man en actief fietser een: "Heb altijd bij", pakketje in de rugzak of in het fietshemd. Daarin zit een regenjack van nylon. Mijn collegae, die ook moesten lossen, hadden iets dergelijks niet. Dus stond ik, in een heuse wolkbreuk, te lossen terwijl de mannen de zaak naar binnen reden! Wie is nu de dumbo, dacht ik, terwijl een stroom lauw water via mijn wervelkolom naaar mijn bilnaad sijpelde!
Terug naar huis reed ik bijna de hele weg stapvoets. Nu ja, mijn stapvoets is nog 90 k/h, hoor. Ik moest nog even langs het gemeentehuis en naar de bakker. Ik was verzopen!
*OLVP: Ouwe Lu.... Verzamel Plek.
donderdag 24 juli 2014
The (--) smell of a great sorrow lies over the land ..
Pink Floyd, een van de grootste bands die ooit heeft bestaan, zong dit nummer ooit. Ik ben en was groot liefhebber van de muziek van die gasten. Hoewel ik me de laatste jaren meer en meer afgekeerd heb van het luisteren naar muziek, alle muziek. Dat komt, grotendeels, doordat ik er niet meer in geïnteresseerd ben, na de opkomst van de rapmuziek en zo. Makkelijk geblèr over hoe je met mensen om wil gaan, voornamelijk in het kwade. Maar, mijn gehoor wordt ook minder en minder, als ik eerlijk ben. Dus het genieten van muziek zit er ook niet meer echt in!
Maar dat allemaal terzijde. Dit, niet al te bekende nummer overigens, zette zich de afgelopen week vast in mijn hoofd, ver voor de fatale dag van de aanslag, ver voor de brute moord, op de bijna driehonderd mensen aan boord van vlucht MH 17. Op een of andere manier had ik het lied waarschijnlijk, een dag of wat eerder, gehoord op de radio en raakte ik het niet meer kwijt. Dat gaat zo, met bepaalde songs. Ik was allang blij dat het geen liedje van ene Borsato, zo'n Nederlandse Helmut Lotti, was, maar die dan (Borsato) met veel minder talent gezegend is dan die Lotti, maar erger nog, of nog dommer dan, dat ik zou iets moeten horen van de de NN's van de vaderlandse televisie, de Nationale Narigheden, de Geer's, Goor's, of de drie Jeetjes of al die volksverlakkers die je de hele dag kunt horen. (Nare en niet te verklaren mensen die zich natuurlijk meteen aanmelden als der een herinneringsconcert komt voor.)
Nee, ik had het fraaie nummer van de Engelse studentenband, die helaas al jaren ter ziele is, in mijn kop, die bewuste donderdagmiddag. Die bewuste donderdagmiddag dat het ramptoestel door een luchtdoelraket of zoiets, werd neergehaald. Een onzinnige en onzalige aanslag op het leven van 300 mensen en een daad tegen de vrede tussen de volkeren. Gepleegd door een zooitje wat? Ik weet het niet. Pro Russen? Anti Oekraïners? Zeg het maar. Maar, in ieder geval, door een zooi tuig, dat later ook nog eens de lijken heeft beroofd en geplunderd. Je zag dan zo een figuur staan met een knuffel. Daar dook de wereld pers op af! ACHTERLIJK FIGUUR/LIJKENPIKKER en zo waren de woorden en de meningen, maar als je de video echt zag, dan zag je dat er een traan uit zijn oog rolde. Erger is dat een creditcard van een van de mensen die overleden is, geplunderd is door een of meer van dat tuig.
Nu ja, de mensen die denken dat ze muziek kunnen maken, zullen dat binnenkort ook wel weer doen. Om dan er weer vreselijk veel munten aan over te houden aan de zogenaamde benefiet concerten. Ik heb gehoord dat Sir Elton John behoorlijk heeft bijverdiend door zijn lied over de overleden Lady Di. FREE CONCERT DOOR: nu ja rand mensen, zeg maar, die allemaal, kapitalen in huis halen door dat vrije concert!
Maar goed, het is donderdagavond en de tweede groep mensen komt thuis. Wie zijn het? Hoeveel zijn het? Vierenzeventig kisten met hoeveel slachtoffers? We zullen het nooit weten, hoop ik. Ik kijk, de TDF is ver weg, letterlijk en figuurlijk, ik zie het nog wel eens in herhaling en zo. E. en ik zitten te kijken. We hebben kippenvel, we leven mee, we zijn allebei een beetje ontroerd, we denken aan onze kinderen en kleinkinderen en hoe wij er mee zouden om moeten gaan als er zoiets, of veel minder, zou gebeuren en we weten het niet.
We zien dat ons land meeleeft, mee rouwt en aanwezig is. En we zij trots op ons land, op ons volk en op onze defensie!
Maar dat allemaal terzijde. Dit, niet al te bekende nummer overigens, zette zich de afgelopen week vast in mijn hoofd, ver voor de fatale dag van de aanslag, ver voor de brute moord, op de bijna driehonderd mensen aan boord van vlucht MH 17. Op een of andere manier had ik het lied waarschijnlijk, een dag of wat eerder, gehoord op de radio en raakte ik het niet meer kwijt. Dat gaat zo, met bepaalde songs. Ik was allang blij dat het geen liedje van ene Borsato, zo'n Nederlandse Helmut Lotti, was, maar die dan (Borsato) met veel minder talent gezegend is dan die Lotti, maar erger nog, of nog dommer dan, dat ik zou iets moeten horen van de de NN's van de vaderlandse televisie, de Nationale Narigheden, de Geer's, Goor's, of de drie Jeetjes of al die volksverlakkers die je de hele dag kunt horen. (Nare en niet te verklaren mensen die zich natuurlijk meteen aanmelden als der een herinneringsconcert komt voor.)
Nee, ik had het fraaie nummer van de Engelse studentenband, die helaas al jaren ter ziele is, in mijn kop, die bewuste donderdagmiddag. Die bewuste donderdagmiddag dat het ramptoestel door een luchtdoelraket of zoiets, werd neergehaald. Een onzinnige en onzalige aanslag op het leven van 300 mensen en een daad tegen de vrede tussen de volkeren. Gepleegd door een zooitje wat? Ik weet het niet. Pro Russen? Anti Oekraïners? Zeg het maar. Maar, in ieder geval, door een zooi tuig, dat later ook nog eens de lijken heeft beroofd en geplunderd. Je zag dan zo een figuur staan met een knuffel. Daar dook de wereld pers op af! ACHTERLIJK FIGUUR/LIJKENPIKKER en zo waren de woorden en de meningen, maar als je de video echt zag, dan zag je dat er een traan uit zijn oog rolde. Erger is dat een creditcard van een van de mensen die overleden is, geplunderd is door een of meer van dat tuig.
Nu ja, de mensen die denken dat ze muziek kunnen maken, zullen dat binnenkort ook wel weer doen. Om dan er weer vreselijk veel munten aan over te houden aan de zogenaamde benefiet concerten. Ik heb gehoord dat Sir Elton John behoorlijk heeft bijverdiend door zijn lied over de overleden Lady Di. FREE CONCERT DOOR: nu ja rand mensen, zeg maar, die allemaal, kapitalen in huis halen door dat vrije concert!
Maar goed, het is donderdagavond en de tweede groep mensen komt thuis. Wie zijn het? Hoeveel zijn het? Vierenzeventig kisten met hoeveel slachtoffers? We zullen het nooit weten, hoop ik. Ik kijk, de TDF is ver weg, letterlijk en figuurlijk, ik zie het nog wel eens in herhaling en zo. E. en ik zitten te kijken. We hebben kippenvel, we leven mee, we zijn allebei een beetje ontroerd, we denken aan onze kinderen en kleinkinderen en hoe wij er mee zouden om moeten gaan als er zoiets, of veel minder, zou gebeuren en we weten het niet.
We zien dat ons land meeleeft, mee rouwt en aanwezig is. En we zij trots op ons land, op ons volk en op onze defensie!
maandag 21 juli 2014
Na het WK, de Tour
Zoals ik al schreef, is het een minimale tragedie dat ons elftal de bietenbrug op gegaan is. Minimaal zeg ik, want momenteel is er een diep en groot leed over ons land gekomen en ik hoef niet heel erg uit te wijden wat in nu bedoel. Dat vliegtuig dat door een zooitje terroristen uit de lucht geschoten is. Daarbij hebben bijna driehonderd mensen het leven gelaten. Daaronder dan ook nog een een goede tweehonderdnegentig landgenoten, soms hele gezinnen tegelijk, soms een gezin waarvan dan een kind elders een vakantie hield, of waarbij kleinkinderen bij oppas opa's en oma's bleven! Het drama stopt niet bij die vreselijke terreur daad, natuurlijk. Het meer dan bestiale en dat meen ik, gedrag van de terroristen en daarbij ook nog hun tegenwerking bij het teruggeven van de lichamen van de omgekomen mensen, geeft duidelijk aan dat de bewoners van dat gebied nog in het stenen tijdperk leven en nu geef ik hen nog een verdomd compliment ook.
Ik gun het premier Rutte niet dat hij in deze situatie beland is geraakt. Hoe kun je tussen een hamer en een aambeeld komen? Alles wat je zegt, of alles wat je niet zegt, wordt bekritiseerd en door een microscoop bekeken. Ik wens de regering dan ook veel wijsheid en rust in deze tijden.
(Mag ik cynisch zijn nu? Eigenlijk niet en ik zou het ook niet doen, en krijg natuurlijk zo de RVD achter me aan, maar een vergelijking tussen dit gebeuren en het uitstrooien van mensen door de Argentijnse luchtmacht, zoals dat gebeurde toen de schoonvader van onze koning daar nog een hoge "mieter" was, dringt zich een beetje op, maar NEE, NEE, NEE, ik schrap deze regels, straks!)
In ieder geval, het oranje gevoel was over, ondanks al het (soms) fantastische voetbal van 'onze' jongens. Valt het je op dat ik nog steeds niet over 'hen" ben begonnen? Goed, laten we zeggen, ze lieten ons een illusie armer, achter. Dus moest ook deze winkel van De Keten Oranje vrij gemaakt worden. Dat is moeilijker dan figuurzagen, dat kan ik je verzekeren. Je hebt geen idee hoe wijdt verbreid de Oranje reclame die door de grote fabrikanten van alle merken en hun in het hele leven heersende tentakels verspreid zijn, in winkels aanwezig zijn.
Goh ja, wat een totaal verkeerde en moeilijk geconstrueerde zin, maar ik kan der niet veel ander van brouwen. Vatten jullie hem? Mooi. We moesten dus alle Oranje zooi "der uit naaien". (Brabants!) Maar, weten jullie wel hoeveel fabrikanten mee liften met Oranje? Chips, bier en zoutjes, ja, dat hoort bij het spelletje. Maar: margarine, koekjes, schoonmaakdoekjes? Kaasjes, worstjes, BBQ sauzen? Oranje ijsjes? Toiletpapier? (Ja we hebben sch... aan de Brazilianen, dat begrijp ik een beetje.) Maar Oranje tampons? Ik heb af en toe een zieke geest maar tampons en voetbal? Ok, het doel of het gat dicht houden? Ne, nee, nee dames! Dat heb ik niet geschreven, hoor! Verdarrie, wat hebben jullie vieze gedachten zeg!
De winkel is weer non Oranje, we zijn weer in de gewone kleuren getooid. Over twee jaar zal het weer beginnen, met een EK in Frankrijk. Momenteel is er in Frankrijk iets veel meer belangstellend aan de hand: de Tour de France! Helaas gaan supers daar niet op in.
Maar ik wel en daar ga ik je wel eens over vertellen.
=maar dan pas morgen of zo=
Ik heb de regels niet geschrapt, overigens.
Ik gun het premier Rutte niet dat hij in deze situatie beland is geraakt. Hoe kun je tussen een hamer en een aambeeld komen? Alles wat je zegt, of alles wat je niet zegt, wordt bekritiseerd en door een microscoop bekeken. Ik wens de regering dan ook veel wijsheid en rust in deze tijden.
(Mag ik cynisch zijn nu? Eigenlijk niet en ik zou het ook niet doen, en krijg natuurlijk zo de RVD achter me aan, maar een vergelijking tussen dit gebeuren en het uitstrooien van mensen door de Argentijnse luchtmacht, zoals dat gebeurde toen de schoonvader van onze koning daar nog een hoge "mieter" was, dringt zich een beetje op, maar NEE, NEE, NEE, ik schrap deze regels, straks!)
In ieder geval, het oranje gevoel was over, ondanks al het (soms) fantastische voetbal van 'onze' jongens. Valt het je op dat ik nog steeds niet over 'hen" ben begonnen? Goed, laten we zeggen, ze lieten ons een illusie armer, achter. Dus moest ook deze winkel van De Keten Oranje vrij gemaakt worden. Dat is moeilijker dan figuurzagen, dat kan ik je verzekeren. Je hebt geen idee hoe wijdt verbreid de Oranje reclame die door de grote fabrikanten van alle merken en hun in het hele leven heersende tentakels verspreid zijn, in winkels aanwezig zijn.
Goh ja, wat een totaal verkeerde en moeilijk geconstrueerde zin, maar ik kan der niet veel ander van brouwen. Vatten jullie hem? Mooi. We moesten dus alle Oranje zooi "der uit naaien". (Brabants!) Maar, weten jullie wel hoeveel fabrikanten mee liften met Oranje? Chips, bier en zoutjes, ja, dat hoort bij het spelletje. Maar: margarine, koekjes, schoonmaakdoekjes? Kaasjes, worstjes, BBQ sauzen? Oranje ijsjes? Toiletpapier? (Ja we hebben sch... aan de Brazilianen, dat begrijp ik een beetje.) Maar Oranje tampons? Ik heb af en toe een zieke geest maar tampons en voetbal? Ok, het doel of het gat dicht houden? Ne, nee, nee dames! Dat heb ik niet geschreven, hoor! Verdarrie, wat hebben jullie vieze gedachten zeg!
De winkel is weer non Oranje, we zijn weer in de gewone kleuren getooid. Over twee jaar zal het weer beginnen, met een EK in Frankrijk. Momenteel is er in Frankrijk iets veel meer belangstellend aan de hand: de Tour de France! Helaas gaan supers daar niet op in.
Maar ik wel en daar ga ik je wel eens over vertellen.
=maar dan pas morgen of zo=
Ik heb de regels niet geschrapt, overigens.
vrijdag 18 juli 2014
Voorbij, voorbij o en echt voorbij. (1)
Ja, het is al weer even geleden, maar ik had heel veel tijd nodig om de nederlaag te verwerken, wat natuurlijk absolute BS is. Nee, "onze jongens" hebben gedaan wat ze moesten doen, namelijk goed en duidelijk spelen en dat is gebeurd. (Ja, ik heb het even over het afgelopen WK, ik loop wat achter door allerlei evenementen en toestanden, maar ik wilde jullie dit niet onthouden.)
En ja, het is echt triest. Het elftal was zo ver gekomen om er dan zo onnozel uit te moeten! Dat is gewoon domme pech en heeft dus niets met voetballen te maken, begrijp je me? Wees eerlijk, die mannen hebben hun uiterste best gedaan en stranden dan op plaats drie. Nu moet ik toegeven dat ik al blij zou zijn met een Nederlandse wielrenner die op plaats drie zou staan in de Tour de France (TDF) hoor, maar dat zal voorlopig niet gebeuren.
Maar, het voetbaltoernooi, waar zo naar uitgekeken werd, is voorbij. Het is over en sluiten.
Voorbij, voorbij en o voorgoed voorbij, staat op het graf van de dichter Bloem, een man die een bizar leven heeft gevoerd, voor iemand die een rechtenstudie volgde, dan.
Ik heb Bloem vaker geciteerd. Hij is, met Slauerhoff, een van mijn favoriete dichters. Niet da'k er veel heb, hoor. Dichters dan, nu ja, favoriete, begrijp je? Ik ben niet zo op de poëzie, maar Bloems "domweg gelukkig in de Dapperstraat" en "In Nederland.." van Slauerhoff, gaan er wel in. Ik citeer graag de regels van Van Elschot: "Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren..".
Een van de leukere gedichten is natuurlijk die van De Schoolmeester:
"De Leeuw".
De leeuw is eigentlijk iemand,
die bang is voor niemand ..
En ja, de t in het vierde woord, hoort daar in. En zo gaat dat gedicht nog veel verder. Joost van den Vondel, had een triest huwelijk, althans twee van zijn kinderen stierven erg jong. Hij heeft daar twee heel ontroerende gedichten over geschreven, Een ervan, Constantijntje, heb ik vroeger moeten leren voor school, voor het examen, en kan ik nog steeds opdreunen. Hetgeen natuurlijk niet de bedoeling is van poëzie. (E. heeft het zelfde gedicht ook moeten leren en ook zij kent het nog van buiten.) Het gedicht over zijn gestorven dochtertje is minder bekend, maar minstens zo droevig. Ik geef even een paar regels:
De felle dood, die nu geen wit mag zien,
verschoont de grijze lien.
Zij zit omhoog en mikt met hare schicht
op het onnozel wicht ..
En zo is er veel leed in de dichterswereld. Mijn favoriete gedichten zijn, zoals als ik als schreef dat over de Dapperstraat, dat van Van Elschot en natuurlijk die van Nijhoff over Bommel:
Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de brug. Twee overzijden
ddie elkaar vroeger schenen te vermijden
worden weer buren. ..
Maar mijn echte favoriet, ik ken het gedicht van buiten en zeg het soms op tijdens het fietsen als het parkoers zwaarder is dan ik denk, of als ik weer eens een zooi van die klimmen er in heb gelegd, is:
De tuinman en de dood
Vanmorgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
mijn woning in: 'Heer, heer, een ogenblik!
Ginds in de rooshof snoeide ik loot na loot,
toen keek ik achter me. Daar stond de dood!
....
Man, wat heeft dat in Godesnaam met de Super te maken? Niks, natuurlijk. Maar een gabbertje van me vroeg om meer "dichtregels" of citaten. (F. hierbij dan).
En ja, toch een beetje wel, want de droom is uit voor ons Voetbalwereldje. Dat was ook een droom en dromen zijn gedichten, of net andersom, dan. En dus ja, de titel ook van Bloem, is goed gekozen, al zeg ik het zelf.
Want voorbij, voorbij is het echt. Zoals Gerry Linneker al een opmerkte: Voetbal duurt twee maal drie kwartier, er zijn twee keer elf man en uiteindelijk winnen de Duitsers!
Voor winkels en superketens betekent het dat het nu aanpassen wordt. Men moet voornamelijk de Oranje acties gaan "afmonteren", zeg maar. De oranje ballonnen moeten weg, de oranje acties moeten uit de winkel en zo en dat is een heel gedoe, hoor.
=Maar daar over meer=
En ja, het is echt triest. Het elftal was zo ver gekomen om er dan zo onnozel uit te moeten! Dat is gewoon domme pech en heeft dus niets met voetballen te maken, begrijp je me? Wees eerlijk, die mannen hebben hun uiterste best gedaan en stranden dan op plaats drie. Nu moet ik toegeven dat ik al blij zou zijn met een Nederlandse wielrenner die op plaats drie zou staan in de Tour de France (TDF) hoor, maar dat zal voorlopig niet gebeuren.
Maar, het voetbaltoernooi, waar zo naar uitgekeken werd, is voorbij. Het is over en sluiten.
Voorbij, voorbij en o voorgoed voorbij, staat op het graf van de dichter Bloem, een man die een bizar leven heeft gevoerd, voor iemand die een rechtenstudie volgde, dan.
Ik heb Bloem vaker geciteerd. Hij is, met Slauerhoff, een van mijn favoriete dichters. Niet da'k er veel heb, hoor. Dichters dan, nu ja, favoriete, begrijp je? Ik ben niet zo op de poëzie, maar Bloems "domweg gelukkig in de Dapperstraat" en "In Nederland.." van Slauerhoff, gaan er wel in. Ik citeer graag de regels van Van Elschot: "Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren..".
Een van de leukere gedichten is natuurlijk die van De Schoolmeester:
"De Leeuw".
De leeuw is eigentlijk iemand,
die bang is voor niemand ..
En ja, de t in het vierde woord, hoort daar in. En zo gaat dat gedicht nog veel verder. Joost van den Vondel, had een triest huwelijk, althans twee van zijn kinderen stierven erg jong. Hij heeft daar twee heel ontroerende gedichten over geschreven, Een ervan, Constantijntje, heb ik vroeger moeten leren voor school, voor het examen, en kan ik nog steeds opdreunen. Hetgeen natuurlijk niet de bedoeling is van poëzie. (E. heeft het zelfde gedicht ook moeten leren en ook zij kent het nog van buiten.) Het gedicht over zijn gestorven dochtertje is minder bekend, maar minstens zo droevig. Ik geef even een paar regels:
De felle dood, die nu geen wit mag zien,
verschoont de grijze lien.
Zij zit omhoog en mikt met hare schicht
op het onnozel wicht ..
En zo is er veel leed in de dichterswereld. Mijn favoriete gedichten zijn, zoals als ik als schreef dat over de Dapperstraat, dat van Van Elschot en natuurlijk die van Nijhoff over Bommel:
Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de brug. Twee overzijden
ddie elkaar vroeger schenen te vermijden
worden weer buren. ..
Maar mijn echte favoriet, ik ken het gedicht van buiten en zeg het soms op tijdens het fietsen als het parkoers zwaarder is dan ik denk, of als ik weer eens een zooi van die klimmen er in heb gelegd, is:
De tuinman en de dood
Vanmorgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
mijn woning in: 'Heer, heer, een ogenblik!
Ginds in de rooshof snoeide ik loot na loot,
toen keek ik achter me. Daar stond de dood!
....
Man, wat heeft dat in Godesnaam met de Super te maken? Niks, natuurlijk. Maar een gabbertje van me vroeg om meer "dichtregels" of citaten. (F. hierbij dan).
En ja, toch een beetje wel, want de droom is uit voor ons Voetbalwereldje. Dat was ook een droom en dromen zijn gedichten, of net andersom, dan. En dus ja, de titel ook van Bloem, is goed gekozen, al zeg ik het zelf.
Want voorbij, voorbij is het echt. Zoals Gerry Linneker al een opmerkte: Voetbal duurt twee maal drie kwartier, er zijn twee keer elf man en uiteindelijk winnen de Duitsers!
Voor winkels en superketens betekent het dat het nu aanpassen wordt. Men moet voornamelijk de Oranje acties gaan "afmonteren", zeg maar. De oranje ballonnen moeten weg, de oranje acties moeten uit de winkel en zo en dat is een heel gedoe, hoor.
=Maar daar over meer=
zondag 13 juli 2014
Curieus en ook nog eens triest, deel twee
Nu ja, over die verdronken mijnheer in dat zwembad van mijn geboorteplaats Gasselternijveen weet ik niet veel meer te vertellen, overigens. Er zit natuurlijk een vreselijk triest of dom verhaal achter. Maar goed.
De troostfinale was precies dat wat het woord zegt: troost voor de ziel. Troost die we nodig hadden na de, in mijn ogen, onnodige nederlaag tegen het volk van onze koningin, maar we doen alles to please the queen, zo populair is Maxima bij ons. Nee, we hebben eigenlijk niet verloren van Argentinië, dus. We wilden haar een goed gevoel geven, na haar terecht omstreden uitspraak dat "de Nederlander niet bestaat", begrijp je? En, wees eerlijk, we winnen vandaag altijd! Ja, natuurlijk: Argentinië is het land van ONZE koningin en ONZE koning is de zoon van een Duitser! Bovendien is de prins van Oranje ook nog eens van "Duitschen bloed", zoals we altijd zingen in ons Volkslied. Dus, een cirkelredenatie volgend: Oranje wint het WK!
Ons elftal rolde een enorm slecht Braziliaans elftal op, ze gingen er in met boter en suiker. Dat dat heel veel pijn deed in het organiserende land is duidelijk. H., een hele goede amigo van mij "doet het" met een fraaie vrouw uit dat fraaie land, ik geloof dat hij zelfs getrouwd is met haar, maar dat verhaal vertelde hij me toen ik 1 biertje op had, dus ja, jullie weten, ik ben niet gewend om bier te drinken, dus ik zal het niet helemaal hebben begrepen. In elk geval hij lu.. vloeibaar Braziliaans en stuurt dan wat reacties uit zijn favoriete land door.
Maar, terug van Callantsoog. Mijn zoon, die met me heen en terug gereden was van en naar het badplaatsje, kondigde dus een enorme file aan op de A9, ter hoogte van Amstelveen. Der had een man op de rijweg, de snelweg dus gelopen en die was aangereden. Wat doet zo een figuur op de weg, denk je dan. Pech gehad, aan de verkeerde kant uit zijn voertuig gestapt? Raar, maar, zoals ik al schreef, je gaat over tot de orde van de dag.
Ik heb vaker verteld dat we een vaste groep vrachtwagen chauffeurs hebben. Nee? Nou, we hebben een vaste pool chauffeurs die "op onze winkel" rijden, zoals dat heet. Een groep van een man of vier of vijf. We kennen ze natuurlijk allemaal en er is een wederzijdse band. We moeten wel goed samenwerken en ook nauwkeurig zijn. Het, handmatig noem het maar, laden en lossen van een vrachtwagen met soms tot 70 zware en "dikke" containers, die wel eens 250 kilo of meer kunnen wegen, is geen sinecure. Dat kost een hoop ellebogenstoom en je moet daarom heel erg op je qui vive zijn. Ik schreef het vaker, je lost tussen het winkelend publiek door en een mens, of erger, een kind, kan al gauw bekneld zitten of geraakt worden door zo'n zware kar. Tot nu toe gaat het allemaal net goed, trouwens, maar dat is voornamelijk te danken aan het op tijd ingrijpen van ons en de chauffeur. Dat de vrachtwagen ook nog eens half op het fietspad en helemaal op het voetpad staat, helpt ook niet mee tot het geluksgevoel van de passanten. Dus ja, de mannen van de wagen en de mannen van de vloer kennen elkaar en respecteren elkaar.
Maar, afgelopen vrijdag kwam er opeens een chauffeur langs die, normaal gesproken, altijd op vrijdag vrij is. Ene T. Hij is een jaar of wat jonger dan ik ben, maar ja, wie is dat niet, trouwens. Zelfs mijn kinderen zijn jonger dan ik ben! T. heeft een fraaie boerderij achtige woning in, geloof het of niet, Callantsoog. Toeval, ja. Maar, hij was niet alleen die dag, maar reed met een collega samen. Nou ja, de gebruikelijke witzen, natuurlijk! "T. kan lezen en zijn maatje kan schrijven, of: T. kan naar links sturen en zijn maatje naar rechts", nou ja, dat soort flauwiteiten en zo. T. was wat kort, maar dat is hij wel vaker en we hadden werk zat, natuurlijk.
De tweede vrachtwagen van de dag, lees ook mijn Blog over Efficiency, kwam rond tienen. De man die die vrachtwagen reed, ene M., ik noemde hem al, vertelde ons het juiste verhaal. Het ongeluk op de A9 van de woensdag jl. was een zelfmoordpoging, geslaagd, geweest van een of andere figuur die het al eerder die dag had geprobeerd. Maar de tweede keer was het gelukt. Tegen de vrachtwagen van T. aan! Die had de man op de weg zien springen, had hem helemaal niet meer kunnen ontwijken of ook niet meer kunnen remmen en ja, de daad was gedaan! Hoe het verder verlopen is, ja, daar zullen el allemaal protocollen voor zijn. T. had een dag niet geredden, maar wilde nu wel weer de weg op. Dus kreeg hij, tot steun, een collega erbij. De man uit Callantsoog is een Noord Hollander, een West Fries, zelfs. Nuchter tot op het bot en zal der niet gauw over praten. Ik heb met mezelf afgesproken om hem morgen toch even een hart onder de riem te steken.
Over een paar minuten beginnen twee van mijn favoriete liederen. "Deutschland Uber Alles" en "Don't cry for me, Argentina!" Ik ga toch maar even kijken, denk ik!
zaterdag 12 juli 2014
Curieus en ook triest (1)
Afgelopen woensdag, de negende juli, bracht ik de jongste dochter naar een rendez-vous met haar man in Callantsoog. Het hoe en waarom is niet zo belangrijk. Haar vent was daar op een camping en zij had nog wat zaken te regelen in hun woonplaats. Callantsoog is een badplaats onder de rook van Petten. Petten ligt aan de Hondsbossche zeewering, dus. "De wat?", hoor ik nu de jongere generatie smekend vragen! "Vertel, man, we willen het weten!"
Ok, dan. Daar waar wat vroeger Holland genoemd werd, op haar smalst is, vlak boven Alkmaar, brak in de vijftiende eeuw, tijdens de zogenaamde St. Elisabethvloed, de duinenrij door en het water klotste vrolijk richting de Zuiderzee en dreigde de kop van Noord Holland af te snijden van de rest van het graafschap. Nederlanders, als de toenmalige bewoners waren, besloten ze een lange en stevige dijk aan te leggen. Maar in 1570, tijdens de Allerheiligenvloed, ontstond er een nieuwe doorbraak. Nu werd besloten om er maar weer eens een stevige zanddijk tegen aan te gooien en die te beplanten met helmgras en zo en dat is aardig bestand gebleven. In de jaren tachtig is de dijk op Delta hoogte gebracht, je weet wel, van de Delta werken.
Waarom is Hondsbossche zeewering, Hondsbossche zeewering genoemd? Nou, ik weet veel, maar dit most ik effe opzoeken, hoor. Het schijnt dat op de plek, waar de dijk nu ligt, de oorspronkelijke duinenrij lagen een kilometer verderop naar het westen, dus zeewaarts, er ooit een bos lag, waarvan men de oer resten heeft terug gevonden. Een vrij klein bos overigens van een oppervlakte die men toen 'hond' noemde. Believe it or not. Soit, whatever, hoe dan ook.
Volstaat het te zeggen dat ik afgelopen woensdag in vreselijk weer, heen en terug, naar Callantsoog reed. Mijn jongste zoon vond het leuk om meet te gaan. Een plaatsje waar dochter- en schoonzoon lief het vorige jaar ook al eens op vakantie waren. Het dorpje, gelegen aan en in de duinen, is een leuk plaatsje. Aan de zeezijde zijn er de duinen en aan de landzijde zij het onmetelijke bollenvelden. Callantsoog schijnt, zegt men, door de Vikingen gesticht te zijn. Ik geloof er geen ene moer van, hoor. Maar het oorspronkelijke dorp schijnt wel verzwolgen te zijn door de zee in die Allerheiligenvloed, zie boven. Maar verder, dan maar, sprak de oude en steeds meer uitweidende man. Ik was dus, in vreselijk noodweer, naar het dorpje gereden. Ik had dochterlief afgezet en schoonzoon en zij zoon, begroet en reed, door effing slecht weer, terug naar huis. Ik was helemaal op tijd voor de heroïsche TDF etappe, die Lars Boom overtuigend won. Ik deed later even mijn ogen dicht en werd door de jongste zoon geattendeerd op een nieuwsfeitje op TXT van AT5, de lokale Mokumse Tv. "De A 9 bij A'veen afgesloten door een ongeval. Wandelaar komt onder een auto!" kopte het station. 'Ach en wee en wat raar en naar', doe je dan. Maar ja, mensen zijn mensen en gaan over tot de feiten van de dag. De Tour, het voetbal en al dat soort belangrijke bijzaken meer. Ja, naar en zo. Maar niet echt interessant, denk je dan.
Hebben jullie dat nu ook? Je komt in een stadje, in een plaatsje, je leest iets in de krant of je hoort een Tv nieuwtje en opeens besef je dat je daar: of net geweest bent, of de naam net hebt gehoord, of dat er een familielid woonde, of wat dan ook? Het gebeurt mijn geliefde en mij vaak. Gisteravond, de 10e nog, Ik ben geboren en getogen in Gasselternijveen, dorp op de rand van Drenthe, een fraai, maar saai veendorp. Ik vertel, je hebt wel eens een avond waarop je praat, nietwaar, want dat doen we meer dan andere zaken tegenwoordig en daar bedoel ik klaverjassen mee, tersluiks (wie me definitie van dit woord kan geven krijgt een kouwe klets van me) aan de vechtgenote dat mijn allereerste liefde, ik was net negen of zo, de dochter was van de dorpsarts. Nu, nu ik over haar schrijf, herinner ik me haar naam opeens, Marleen Mulder. Ik weet dat ze op de zelfde dag geboren was als mijn (toen) oudste en beste vriend op 15 juli. Maar goed, ik heb het dus gisteravond met E. over mijn (geboorte) dorp en vraag niet hoe het komt, hoor. Ik zet even de TXT pagina aan en ik lees dar er een man is verdronken in het openluchtzwembad van de plaats die ik noemde. Ik heb het dus net met m'n meissie over dat dorp en nauwelijks een uur later lees ik die naam op Tv.
=ik ga morgen verder, ff de "troostfinale" kijken=
Ok, dan. Daar waar wat vroeger Holland genoemd werd, op haar smalst is, vlak boven Alkmaar, brak in de vijftiende eeuw, tijdens de zogenaamde St. Elisabethvloed, de duinenrij door en het water klotste vrolijk richting de Zuiderzee en dreigde de kop van Noord Holland af te snijden van de rest van het graafschap. Nederlanders, als de toenmalige bewoners waren, besloten ze een lange en stevige dijk aan te leggen. Maar in 1570, tijdens de Allerheiligenvloed, ontstond er een nieuwe doorbraak. Nu werd besloten om er maar weer eens een stevige zanddijk tegen aan te gooien en die te beplanten met helmgras en zo en dat is aardig bestand gebleven. In de jaren tachtig is de dijk op Delta hoogte gebracht, je weet wel, van de Delta werken.
Waarom is Hondsbossche zeewering, Hondsbossche zeewering genoemd? Nou, ik weet veel, maar dit most ik effe opzoeken, hoor. Het schijnt dat op de plek, waar de dijk nu ligt, de oorspronkelijke duinenrij lagen een kilometer verderop naar het westen, dus zeewaarts, er ooit een bos lag, waarvan men de oer resten heeft terug gevonden. Een vrij klein bos overigens van een oppervlakte die men toen 'hond' noemde. Believe it or not. Soit, whatever, hoe dan ook.
Volstaat het te zeggen dat ik afgelopen woensdag in vreselijk weer, heen en terug, naar Callantsoog reed. Mijn jongste zoon vond het leuk om meet te gaan. Een plaatsje waar dochter- en schoonzoon lief het vorige jaar ook al eens op vakantie waren. Het dorpje, gelegen aan en in de duinen, is een leuk plaatsje. Aan de zeezijde zijn er de duinen en aan de landzijde zij het onmetelijke bollenvelden. Callantsoog schijnt, zegt men, door de Vikingen gesticht te zijn. Ik geloof er geen ene moer van, hoor. Maar het oorspronkelijke dorp schijnt wel verzwolgen te zijn door de zee in die Allerheiligenvloed, zie boven. Maar verder, dan maar, sprak de oude en steeds meer uitweidende man. Ik was dus, in vreselijk noodweer, naar het dorpje gereden. Ik had dochterlief afgezet en schoonzoon en zij zoon, begroet en reed, door effing slecht weer, terug naar huis. Ik was helemaal op tijd voor de heroïsche TDF etappe, die Lars Boom overtuigend won. Ik deed later even mijn ogen dicht en werd door de jongste zoon geattendeerd op een nieuwsfeitje op TXT van AT5, de lokale Mokumse Tv. "De A 9 bij A'veen afgesloten door een ongeval. Wandelaar komt onder een auto!" kopte het station. 'Ach en wee en wat raar en naar', doe je dan. Maar ja, mensen zijn mensen en gaan over tot de feiten van de dag. De Tour, het voetbal en al dat soort belangrijke bijzaken meer. Ja, naar en zo. Maar niet echt interessant, denk je dan.
Hebben jullie dat nu ook? Je komt in een stadje, in een plaatsje, je leest iets in de krant of je hoort een Tv nieuwtje en opeens besef je dat je daar: of net geweest bent, of de naam net hebt gehoord, of dat er een familielid woonde, of wat dan ook? Het gebeurt mijn geliefde en mij vaak. Gisteravond, de 10e nog, Ik ben geboren en getogen in Gasselternijveen, dorp op de rand van Drenthe, een fraai, maar saai veendorp. Ik vertel, je hebt wel eens een avond waarop je praat, nietwaar, want dat doen we meer dan andere zaken tegenwoordig en daar bedoel ik klaverjassen mee, tersluiks (wie me definitie van dit woord kan geven krijgt een kouwe klets van me) aan de vechtgenote dat mijn allereerste liefde, ik was net negen of zo, de dochter was van de dorpsarts. Nu, nu ik over haar schrijf, herinner ik me haar naam opeens, Marleen Mulder. Ik weet dat ze op de zelfde dag geboren was als mijn (toen) oudste en beste vriend op 15 juli. Maar goed, ik heb het dus gisteravond met E. over mijn (geboorte) dorp en vraag niet hoe het komt, hoor. Ik zet even de TXT pagina aan en ik lees dar er een man is verdronken in het openluchtzwembad van de plaats die ik noemde. Ik heb het dus net met m'n meissie over dat dorp en nauwelijks een uur later lees ik die naam op Tv.
=ik ga morgen verder, ff de "troostfinale" kijken=
woensdag 9 juli 2014
Heroïek en Tragiek?
"Je kan de Tour vandaag niet winnen, maar wel verliezen", zei men voor aanvang van deze rit.
Maar ik geloof dat die uitspraak niet helemaal klopt, ik denk dat de Tour vandaag verloren is, maar ook gewonnen! Lees verder!
Ik begin dit Blog ongeveer een uur voor DE wedstrijd gaat beginnen. DE wedstrijd die beslist of we revanche nemen op de Argentijnen in het vreselijke jaar 1978. Dat was het jaar dat Bram en Freek, twee, ik geloof ondertussen al overleden cabaretiers, hun linkse banvloek over het WK voetbal uitspreken. Jaren later en in retrospectie, overigens, terecht. (Google: schoonvader van koning Alexander)
Het eerste deel van de titel, "Heroïek", heb ik al meegemaakt en gezien vandaag en het tweede deel: "Tragiek", hoop ik niet mee te maken.
De katten hebben al te eten gekregen en de oudste, Tabby, heeft ook haar insuline spuitje gehad en we hebben ons al een beetje gesetteld voor de Tv. De koffie staat op tafel, het biertje staat koud en die ga ik nu zo naar binnen klokken en de witte wijn staat ook al te koelen. Het (hopelijk tijdelijk) inwonende kind heeft beloofd om samen met ons te kijken en dan ook zijn, volgens hem, messcherpe analyses te gaan geven. Al dan niet gewild, dus. 'Kan je dan niet in de kroeg op het plein gaan kijken?' vraag ik. Hij begrijpt hem en doet grappend uit de hoogte: 'Of jij verstand hebt van voetbal, fietser!'
Dus zit ik op mijn stokpaardje en ga mijn verhaal over de tocht van vandaag, door de Hel van het Noorden, maar vertellen. En, het was een helletocht, vergis je niet. De Hel van het Noorden, "l' Enfer", is zo genoemd door de coureurs die, in de jaren direct na de eerste wereldoorlog, de wedstrijd Parijs-Roubaix reden. Doordat de coureurs langs de restanten van de slagvelden van die WO 1 moesten rijden werd die koers zo genoemd. (Deze wedstrijd bestaat dus al meer dan honderd jaar. De laatste winnaar was "onze" Nikki Terpstra, overigens, afgelopen april.) De ASO, de organisatie die onder andere de TDF onder haar beheer heeft, vond deze rit nodig als herinnering of eerbetoon aan het feit dat 100 jaar geleden die WO1 was uitgebroken, die vooral in dit gebied was uitgevochten gedurende vier lange jaren. Een fraai initiatief, natuurlijk.
Omdat de kasseien in die afgelopen honderd jaar er alleen maar slechter op zijn geworden is die wedstrijd er een voor de echte kasseienvreters, zoals die mannen genoemd worden. De Cancellara's, de Boonens en de Terpstra's van de wielerwereld. De mannen met de "dikke konten", zeiden de Belgische wieler commentatoren. (Ja, als liefhebber kijk je naar de Bels, natuurlijk) Toen de Tourdirectie dan ook besloot om een etappe over die prehistorische wegen te laten gaan, was de TDF wereld redelijk in rep en roer. Want: er zijn voornamelijk ronderenners in deze wedstrijd. De Contadors, de Froome's, de Mollema's en de Nibali's en nu noem ik er slechts een paar. Die mannen zijn licht, soms slechts zestig kilo, en stuiteren dus hopeloos van die stenen af. (Geen "dikke konten", zeg maar.)
En, als de kasseien er droog bij liggen heb je een stoffig, maar droog wegdek. Maar, als het regende zoals vandaag, is het wegdek te vergelijken met een ijsbaan. Maar, het regende vandaag, veel en hard en dus regende het valpartijen, veel en hard. Het belangrijkste slachtoffer was Chris Froome, die zelfs drie keer op zijn gezicht ging en besloot om te stoppen. Misschien de moeilijkste beslissing ooit, in zijn leven. Persoonlijk vraag ik me af, of 'ie ooit nog terug komt in deze wedstrijd. Ik vond hem het vorige jaaar een beetje een "lucky" winnaar.
Maar goed, de Tour wacht op niemand is het cliché en dat was weer waar. Een helden etappe, Nibali ging, kreeg Boom in zijn wiel en Nibali verloor de rit, maar, geloof ik, wel de TDF. Boom, Lars, Nederlander en topcoureur, op baaan, op de weg en in het veld, won imponerend. De eerste TDF etappe overwinning van een NL coureur. Op de dag af, exact negen jaar geleden won Pieter Weening als laatste Nederlander een etappe in Gerardmer, in de Vogezen. Dus ja, vreugde alom in huize Graver. Na de geweldige overwinningen van Kaiser Kittel, die voor een NL ploeg rijdt, weer eens een heuse echte en onvervalste Oranje jongen, in het groen dan, als eerste aan de meet! Mijn dag kan nu al niet meer stuk.
Nog een half uur, dan 'geht's los!' Ik maak het Blog morgen verder af in deel twee! Plezier!
Maar ik geloof dat die uitspraak niet helemaal klopt, ik denk dat de Tour vandaag verloren is, maar ook gewonnen! Lees verder!
Ik begin dit Blog ongeveer een uur voor DE wedstrijd gaat beginnen. DE wedstrijd die beslist of we revanche nemen op de Argentijnen in het vreselijke jaar 1978. Dat was het jaar dat Bram en Freek, twee, ik geloof ondertussen al overleden cabaretiers, hun linkse banvloek over het WK voetbal uitspreken. Jaren later en in retrospectie, overigens, terecht. (Google: schoonvader van koning Alexander)
Het eerste deel van de titel, "Heroïek", heb ik al meegemaakt en gezien vandaag en het tweede deel: "Tragiek", hoop ik niet mee te maken.
De katten hebben al te eten gekregen en de oudste, Tabby, heeft ook haar insuline spuitje gehad en we hebben ons al een beetje gesetteld voor de Tv. De koffie staat op tafel, het biertje staat koud en die ga ik nu zo naar binnen klokken en de witte wijn staat ook al te koelen. Het (hopelijk tijdelijk) inwonende kind heeft beloofd om samen met ons te kijken en dan ook zijn, volgens hem, messcherpe analyses te gaan geven. Al dan niet gewild, dus. 'Kan je dan niet in de kroeg op het plein gaan kijken?' vraag ik. Hij begrijpt hem en doet grappend uit de hoogte: 'Of jij verstand hebt van voetbal, fietser!'
Dus zit ik op mijn stokpaardje en ga mijn verhaal over de tocht van vandaag, door de Hel van het Noorden, maar vertellen. En, het was een helletocht, vergis je niet. De Hel van het Noorden, "l' Enfer", is zo genoemd door de coureurs die, in de jaren direct na de eerste wereldoorlog, de wedstrijd Parijs-Roubaix reden. Doordat de coureurs langs de restanten van de slagvelden van die WO 1 moesten rijden werd die koers zo genoemd. (Deze wedstrijd bestaat dus al meer dan honderd jaar. De laatste winnaar was "onze" Nikki Terpstra, overigens, afgelopen april.) De ASO, de organisatie die onder andere de TDF onder haar beheer heeft, vond deze rit nodig als herinnering of eerbetoon aan het feit dat 100 jaar geleden die WO1 was uitgebroken, die vooral in dit gebied was uitgevochten gedurende vier lange jaren. Een fraai initiatief, natuurlijk.
Omdat de kasseien in die afgelopen honderd jaar er alleen maar slechter op zijn geworden is die wedstrijd er een voor de echte kasseienvreters, zoals die mannen genoemd worden. De Cancellara's, de Boonens en de Terpstra's van de wielerwereld. De mannen met de "dikke konten", zeiden de Belgische wieler commentatoren. (Ja, als liefhebber kijk je naar de Bels, natuurlijk) Toen de Tourdirectie dan ook besloot om een etappe over die prehistorische wegen te laten gaan, was de TDF wereld redelijk in rep en roer. Want: er zijn voornamelijk ronderenners in deze wedstrijd. De Contadors, de Froome's, de Mollema's en de Nibali's en nu noem ik er slechts een paar. Die mannen zijn licht, soms slechts zestig kilo, en stuiteren dus hopeloos van die stenen af. (Geen "dikke konten", zeg maar.)
En, als de kasseien er droog bij liggen heb je een stoffig, maar droog wegdek. Maar, als het regende zoals vandaag, is het wegdek te vergelijken met een ijsbaan. Maar, het regende vandaag, veel en hard en dus regende het valpartijen, veel en hard. Het belangrijkste slachtoffer was Chris Froome, die zelfs drie keer op zijn gezicht ging en besloot om te stoppen. Misschien de moeilijkste beslissing ooit, in zijn leven. Persoonlijk vraag ik me af, of 'ie ooit nog terug komt in deze wedstrijd. Ik vond hem het vorige jaaar een beetje een "lucky" winnaar.
Maar goed, de Tour wacht op niemand is het cliché en dat was weer waar. Een helden etappe, Nibali ging, kreeg Boom in zijn wiel en Nibali verloor de rit, maar, geloof ik, wel de TDF. Boom, Lars, Nederlander en topcoureur, op baaan, op de weg en in het veld, won imponerend. De eerste TDF etappe overwinning van een NL coureur. Op de dag af, exact negen jaar geleden won Pieter Weening als laatste Nederlander een etappe in Gerardmer, in de Vogezen. Dus ja, vreugde alom in huize Graver. Na de geweldige overwinningen van Kaiser Kittel, die voor een NL ploeg rijdt, weer eens een heuse echte en onvervalste Oranje jongen, in het groen dan, als eerste aan de meet! Mijn dag kan nu al niet meer stuk.
Nog een half uur, dan 'geht's los!' Ik maak het Blog morgen verder af in deel twee! Plezier!
zondag 6 juli 2014
Verdriet en Glorie!
Eerst even naar het actuele nieuws van de afgelopen dag(en). Omdat de TDF nu begonnen is, gaan we dus, in het Frans, naar het nieuws van "Ajourd d'hui", vrij vertaald.
Het "Verdriet van België", een titel die ik natuurlijk gejat heb van dat prachtboek van Hugo Claus, is nu, in ieder geval na afgelopen zaterdag, totaal.* Want: helaas verloren de "Rode duivels", terecht maar niet verdiend, van een hele zwakke tegenstander, Argentinië, in een pas laat interessant en fel wordende wedstrijd. Ik had ze zo graag meer gegund. Het zijn onze jongere broertjes, eigenlijk en je zou willen dat die jongeren meer zouden bereiken. Waarom is dat dan zo? Nou ja, dat heeft allemaal met familiebanden en stamverbanden te maken. Ik geef een klein voorbeeld. Zuigelingen, baby's, peuters, nu ja, jonge en oudere mensen kijken, ik heb het nu over normale, gewoon doorsnee gezinnen, op naar hun ma's en pa's, maar ook zeker tegen hun oudere broers en zussen en, als die er niet zijn, tegen opa's en oma's of tegen neven en nichten. Dat zijn de gewone rituelen die je ook ziet bij de (apensoort) stammen in het oerwoud, waar de ouderen het voorbeeld geven aan de jonkies.
Dat is allemaal helemaal onderzocht hoor, beschuldig me nou niet van intelligent inzicht opeens. Wij, de Nederlanders, zijn dus de oudere en wijzere broers van de kleinere Belgen, zeg maar. Wij gunnen het onze kleinere, jongere broertjes dus heel erg dat ze succes gaan hebben, natuurlijk. Dat doe je als oudere of broer of zus ook met de andere kinderen of met de andere familieleden.
Dat: "we zijn zelf door", zoals het heet, mag een wonder heten. De wedstrijd van gisteravond, zaterdag de vijfde juli, was een dramatisch verschijnsel. Afbraak voetbal is een eufemistische term voor wat de mannen uit het buurland van Panama ons voorschotelden. Een triest geheel. Hoewel de Oranje jongens (je merkt, ik ben heel langzaam terug aan het komen van het "onze") ook niet al te best speelden, overigens. Ze creëerden kansen, niet veel, maar wel genoeg om te kunnen winnen. Ik moet eerlijk zijn, ik ben, in de tweede verlenging gewoon in slaap gevallen. En nee, niet voor de buis, ik ben gewoon gaan pitten. Lekker, in mijn tampatje. (Mijn bed, voor wie geen Indonesisch kent.) Heel ongezellig, maar mijn lijf was gewoon op. Ik had een hele druk week gehad op het werk, namelijk. Ik heb meerdere functies bekleed gedurende die dagen. Niets groots hoor, maar bijvoorbeeld: terreinknecht, interieurverzorger, loodgieter en tuinman. Dat klinkt ingewikkeld, maar da's het ook, anders zou ik het niet vertellen, toch? .
Een kleine opsomming. Ik was terreinknecht: ik heb het vaker verteld, met mijn "grote jongens" speeltje, de bladblazer, ging ik de buitenboel doen en er lag weer een hoop asociale zooi. Het deel-beroep "interieurverzorger" behelsde dan dat ik de schrobmachine, die niet echt goed werkt overigens, door een gedeelte van de winkel stuur en dat ik dus later de niet bereikbare stukken van dat mesjien handmatig dweil. Omdat er ook nog eens een gootsteen verstopt was, heb ik die, op vraag van FM1, ontstopt en aan de gang gekregen en daarna heb ik het onkruid aan de zijkant van het pand verwijderd. Dat ook op vraag van FM1 inderdaad, maar die kreeg die opdracht dan ook weer van de regiomanager, de RM. Ik heb eerder over hem geschreven, nu ja, over mensen die leiding geven in het algemeen. Hij is, de RM dan, iemand die dat niet kan, leiding geven, dus. Althans niet op de manier waarop ik, in mijn leidinggevende leven, leiding heb gegeven. Deze RM is een man, (het zijn, natuurlijk maar helaas, altijd mannen), die regeert bij de angst. Ik heb hem al eens het "kokmeeuw" syndroom toegeschreven, misschien herinneren jullie het je nog? Korte uitleg: ze komen binnenvliegen, ze doen een hoop aan krijsen en schreeuwen, ze vreten de spullen op en een laten hoop stro.. achter. Maar er komt nooit eens een positief iets uit of van, dus. A nasty piece of work, zou men in Engeland zeggen, over deze man. (Hij heeft er zelfs voor gezorgd dat een geliefde FM1 is overgelopen naar de blauwe mannen! Da's goeie bezig jonge!)
Hij kwam dus afgelopen donderdag weer eens langs voor een van zijn plotselinge bezoeken en vond, opeens, dat er langs de zijkant van het pand nogal wat onkruid groeide. Wat wel helemaal waar was. Wat ik en FM1 natuurlijk ook dagelijks zagen. Maar, omdat je dagelijks dingen ziet, hoeft nog niet te betekenen dat je het ook ziet, begrijp je? (Bovendien: het was een leuk afstekend groen gordijn tegen die saaie en nare bakstenen muur van de zijkant van het pand, hoor.) Dus moest FM in opdracht, ASAP die zooi laten verdwijnen. Toevallig liep ik even met een neus in mijn vinger, of net andersom, rond. Toevallig zag FM dat en vroeg of ik even tijd had.., nee, helemaal zo ging het niet, maar een minuut of wat later zat ik, met een zooi vuilniszakken als gezelschap, ook leuk om mee te praten, onkruid te verwijderen, van een muur die twintig meter lang is, en waar een "tegelpad" van twintig meter lang en twee meter breed aan grensde. Dat tegelpad was natuurlijk door allerlei mossoorten overgroeid.
Erg vinden? Man, natuurlijk niet. In de baas zijn tijd een bruine bek krijgen? Strootje erbij, met de natuur bezig? No way, vond ik het erg. Ik was lekker bezig en zag de tweede vrachtwagen aankomen. Niemand van de collegae wist waar ik uithing. Dus heb ik hen die wagen laten lossen en laden, kwam terug op het moment dat die wegreed en ging uitgebreid mijn handen wassen. "Had me even geroepen!' deed ik onschuldig tegen de boys.
Ondertussen had ik mijn drie volle vuilniszakken met onkruid op een container laten glijden! Morgen weer een dag, hoor!
*maar ook verloren ze nog eens de etappe overwinning in de eerste rit van de TDF, vandaag/gisteren nu al weer, morgen meer daarover!
Het "Verdriet van België", een titel die ik natuurlijk gejat heb van dat prachtboek van Hugo Claus, is nu, in ieder geval na afgelopen zaterdag, totaal.* Want: helaas verloren de "Rode duivels", terecht maar niet verdiend, van een hele zwakke tegenstander, Argentinië, in een pas laat interessant en fel wordende wedstrijd. Ik had ze zo graag meer gegund. Het zijn onze jongere broertjes, eigenlijk en je zou willen dat die jongeren meer zouden bereiken. Waarom is dat dan zo? Nou ja, dat heeft allemaal met familiebanden en stamverbanden te maken. Ik geef een klein voorbeeld. Zuigelingen, baby's, peuters, nu ja, jonge en oudere mensen kijken, ik heb het nu over normale, gewoon doorsnee gezinnen, op naar hun ma's en pa's, maar ook zeker tegen hun oudere broers en zussen en, als die er niet zijn, tegen opa's en oma's of tegen neven en nichten. Dat zijn de gewone rituelen die je ook ziet bij de (apensoort) stammen in het oerwoud, waar de ouderen het voorbeeld geven aan de jonkies.
Dat is allemaal helemaal onderzocht hoor, beschuldig me nou niet van intelligent inzicht opeens. Wij, de Nederlanders, zijn dus de oudere en wijzere broers van de kleinere Belgen, zeg maar. Wij gunnen het onze kleinere, jongere broertjes dus heel erg dat ze succes gaan hebben, natuurlijk. Dat doe je als oudere of broer of zus ook met de andere kinderen of met de andere familieleden.
Dat: "we zijn zelf door", zoals het heet, mag een wonder heten. De wedstrijd van gisteravond, zaterdag de vijfde juli, was een dramatisch verschijnsel. Afbraak voetbal is een eufemistische term voor wat de mannen uit het buurland van Panama ons voorschotelden. Een triest geheel. Hoewel de Oranje jongens (je merkt, ik ben heel langzaam terug aan het komen van het "onze") ook niet al te best speelden, overigens. Ze creëerden kansen, niet veel, maar wel genoeg om te kunnen winnen. Ik moet eerlijk zijn, ik ben, in de tweede verlenging gewoon in slaap gevallen. En nee, niet voor de buis, ik ben gewoon gaan pitten. Lekker, in mijn tampatje. (Mijn bed, voor wie geen Indonesisch kent.) Heel ongezellig, maar mijn lijf was gewoon op. Ik had een hele druk week gehad op het werk, namelijk. Ik heb meerdere functies bekleed gedurende die dagen. Niets groots hoor, maar bijvoorbeeld: terreinknecht, interieurverzorger, loodgieter en tuinman. Dat klinkt ingewikkeld, maar da's het ook, anders zou ik het niet vertellen, toch? .
Een kleine opsomming. Ik was terreinknecht: ik heb het vaker verteld, met mijn "grote jongens" speeltje, de bladblazer, ging ik de buitenboel doen en er lag weer een hoop asociale zooi. Het deel-beroep "interieurverzorger" behelsde dan dat ik de schrobmachine, die niet echt goed werkt overigens, door een gedeelte van de winkel stuur en dat ik dus later de niet bereikbare stukken van dat mesjien handmatig dweil. Omdat er ook nog eens een gootsteen verstopt was, heb ik die, op vraag van FM1, ontstopt en aan de gang gekregen en daarna heb ik het onkruid aan de zijkant van het pand verwijderd. Dat ook op vraag van FM1 inderdaad, maar die kreeg die opdracht dan ook weer van de regiomanager, de RM. Ik heb eerder over hem geschreven, nu ja, over mensen die leiding geven in het algemeen. Hij is, de RM dan, iemand die dat niet kan, leiding geven, dus. Althans niet op de manier waarop ik, in mijn leidinggevende leven, leiding heb gegeven. Deze RM is een man, (het zijn, natuurlijk maar helaas, altijd mannen), die regeert bij de angst. Ik heb hem al eens het "kokmeeuw" syndroom toegeschreven, misschien herinneren jullie het je nog? Korte uitleg: ze komen binnenvliegen, ze doen een hoop aan krijsen en schreeuwen, ze vreten de spullen op en een laten hoop stro.. achter. Maar er komt nooit eens een positief iets uit of van, dus. A nasty piece of work, zou men in Engeland zeggen, over deze man. (Hij heeft er zelfs voor gezorgd dat een geliefde FM1 is overgelopen naar de blauwe mannen! Da's goeie bezig jonge!)
Hij kwam dus afgelopen donderdag weer eens langs voor een van zijn plotselinge bezoeken en vond, opeens, dat er langs de zijkant van het pand nogal wat onkruid groeide. Wat wel helemaal waar was. Wat ik en FM1 natuurlijk ook dagelijks zagen. Maar, omdat je dagelijks dingen ziet, hoeft nog niet te betekenen dat je het ook ziet, begrijp je? (Bovendien: het was een leuk afstekend groen gordijn tegen die saaie en nare bakstenen muur van de zijkant van het pand, hoor.) Dus moest FM in opdracht, ASAP die zooi laten verdwijnen. Toevallig liep ik even met een neus in mijn vinger, of net andersom, rond. Toevallig zag FM dat en vroeg of ik even tijd had.., nee, helemaal zo ging het niet, maar een minuut of wat later zat ik, met een zooi vuilniszakken als gezelschap, ook leuk om mee te praten, onkruid te verwijderen, van een muur die twintig meter lang is, en waar een "tegelpad" van twintig meter lang en twee meter breed aan grensde. Dat tegelpad was natuurlijk door allerlei mossoorten overgroeid.
Erg vinden? Man, natuurlijk niet. In de baas zijn tijd een bruine bek krijgen? Strootje erbij, met de natuur bezig? No way, vond ik het erg. Ik was lekker bezig en zag de tweede vrachtwagen aankomen. Niemand van de collegae wist waar ik uithing. Dus heb ik hen die wagen laten lossen en laden, kwam terug op het moment dat die wegreed en ging uitgebreid mijn handen wassen. "Had me even geroepen!' deed ik onschuldig tegen de boys.
Ondertussen had ik mijn drie volle vuilniszakken met onkruid op een container laten glijden! Morgen weer een dag, hoor!
*maar ook verloren ze nog eens de etappe overwinning in de eerste rit van de TDF, vandaag/gisteren nu al weer, morgen meer daarover!
woensdag 2 juli 2014
Efficiency
Ja, geloof me, ik schrok me ook de Jan-Tandjes, toen ik opeens die titel bedacht. Efficiency, hoe kom je erop. Nou ben ik zelf nogal Engelstalig aangelegen zeg maar, en ik spreek de taal ook aardig, maar om nu opeens een Blog zo te beginnen, nee, ik stijg boven mezelf uit. Want, het klinkt, nietwaar? Naar een of ander symposium of een soort voordracht voor alle FM's en zo. Maar nee, het komt zo. (Het is even stil op de voetbalvelden, de TDF is nog niet begonnen, dus ik kan even uitleggen)
Zoals alle winkels wordt De Keten natuurlijk ook bevoorraad. Meerdere malen per dag, zelfs. Jullie hebben die fraaie en moderne wagens natuurlijk wel eens zien rijden op de fraaie snelwegen van ons mooie land. In gestileerde letters staat op de zijkant: "NAAR DE KETEN VOOR AL UW VRETEN". Of zoiets.
De eerste vrachtwagen staat al om 0700 voor de deur, met over het algemeen een opgewekte bestuurder, die de rit bijna elke dag doet. Wij zijn dan nog bezig om de bende van de vorige dag buiten te zetten, die de vrachtwagen dan weer meeneemt. Die eerste van de minimaal vier, maar vaker vijf, vrachtwagens van de dag, is geladen met "vers". Brood, soms kant en klaar, maar de helft moet nog wel afgebakken worden in de fraaie en goed geoutilleerde bakkerij, ook groenten, kip- en vleesproducten en zuivel komen dan uit de wagen. We lossen dus vanaf zeven uur precies. Karren, containers, heten die, komen van de klep af en later gaan er containers met lege spullen op. De vracht die UIT de wagen komt bestaat vaak uit niet meer dan, laat ik zeggen 20 karren. Soms meer en soms ook, maar ik heb een slimme lezerskring, dus jullie hebben al door wat ik ga zeggen.
De retourvracht die de wagen meeneemt is soms veertig, maar vaak minder, karren groot. De totale inhoud van de vrachtwagen, die krengen zijn dik dertien meter lang, hoor, de laadbak dan, is bestemd voor wel zestig, misschien zeventig, containers. In beide gevallen, de heen en de terug vracht, is de wagen dus (totaal) niet volledig benut. Om mijn verhaal even duidelijk te maken: ik ben geen echte en heuse milieu Harry. Ik bedoel: waar mogelijk fiets ik heen en terug naar het werk. (De fiets van de zaak, weet je nog?) Ik wil ook niet meer aan zelfkastijding doen als vroeger toen ik nog "werkte" (wat dan een vreselijke vieze fiets doen) dus als het regent pak ik het voertuig. (Stel dat je je zou kunnen douchen en omkleden op je werk, zou je dan wel op de fiets komen? Ja, mits ik een goede fietsberging zou hebben.) Ik ketter dus niet op auto's en hun bestuurders dan wel bezitters en zo, maar ik denk wel even na, voor ik onze auto gebruik. Kijk, als je kunt lopen of fietsen of met de bus, dan is dat wel zo slim, maar dat is mijn eigen en simpele filosofie, dan. Ik pak de auto niet om een broodje om de hoek te halen, weet je, we hebben destijds de Koreaan, nu vervangen door de Française, gekocht omdat we elke week op de kleinkinderen gingen passen. Met het OV waren we daar dik anderhalf uur voor onderweg en dan ook nog eens terug en het kostte ons ook nog eens een G... vermogen.)
Maar enfin, we zijn aan het lossen en laden, het is nu 0715, en op dat moment komt er een andere vrachtwagen van De Keten, "BIJ DE KETEN, IS UW PORTEMONNEE ONS GEWETEN!", luidt het fraaie opschrift, voorbij. De chauffeur toetert, steekt een groetende hand op en rijdt naar de vesting die een vijfhonderd meter verder op gevestigd is. Ik vraag aan M., de chauffeur van onze auto, hoeveel karren vers die wagen nu bij zich, (in zich, mag ook), heeft.'Nou, de helft van wat jullie krijgen, in elk geval, hoor', weet hij, hij rijdt zelf ook wel naar die winkel. 'Hoeveel krijgt hij dan mee terug?' vraag ik, twijfel gaat aan me knagen. 'Drie kleppies, den'k', zegt de man, die ooit zelf FM bij een concullega is geweest, maar door een Burn Out een behoorlijke stap terug heeft gemaakt, maar nu gelukkig en tevreden is in en met zijn baan. Drie kleppen, zijn drie maal zes containers, er gaan er dus zes van.. man wat een heerlijke groep lezers zijn jullie! Nooit klachten, nooit gedoe met jullie! Heerlijk! Mijn besluit staat vast. Ik moet dan nog wel drie jaar blijven werken, maar ik blijf Bloggen, hoor. Ik kan jullie niet meer missen!
Het is maandagmorgen. Ja, De trein der traagheid, zei Daisne ooit. Dus ik mot even rekenen. Dus, reken ik: 20 voor ons, 14 voor hen is eh, 34, is dus nog geen halve vrachtwagen van zeventig vol. Terug: veertig van ons, en twintig van hen, is dus dan wel bijna een wagen vol. Toch? Dus vraag ik aan M.: 'Dat is toch een verspilling? Je zet nou twee, bijna driekwart lege wagens in. Wat mag dat wel niet kosten?' M. bromt wat, hij moet een hele zware Campina kar op de klep zetten waarvan een van de wielen niet goed stuurt, en zegt: 'Nou ja, een volle tank peut voor deze wagen is zeshonderd euro. Nou ja, tanks, natuurlijk. Daar doe ik, maximaal drie dagen mee. Dus voor die man ook.' 'Maar', doe ik en ben ik misschien ook wel, dom, 'als je de vrachten dan combineert, zowel heen en terug, spaar je dan geen poen uit? En dat is toch veel efficiënter? Ik bedoel, je hebt nu twee winkels van onze zaak dicht bij elkaar, maar aan het einde van het jaar komen er nog twee bij, dat kan dan toch misschien in een auto? Ik bedoel, wij op de werkvloer moeten steeds meer uren inleveren omdat het personeel zo duur is, maar het personeel tankt geen zeshonderd euro elke twee dagen hoor en dat keer zoveel vrachtwagens, toch?'
'Je hebt gewoon gelijk, natuurlijk', schouderophaalt hij en schuift me zijn vrachtbrief toe, die ik teken en zegt: 'Vertel dat maar eens aan het hoofdkantoor.' Hij weigert een slecht ingepakte kar. 'Maar', zegt 'ie: 'weet je dat van alle vrachtwagens die je tegenkomt op de weg, 90% maar voor vijfenveertig procent beladen is?' Nee, dat wist ik niet en ik ben wel een beetje geschrokken. Wat een geldverspilling, man. Maar, denk ik, als ik, doordat het regent of zo, ook met de auto naar het werk ga, verspil ik nog meer. Der kunne er vijf in, in onze Scenic, maar ik rij alleen, dat is een laadcapaciteit van twintig procent.
Nee, ik ben geen echte milieu Harry. Maar ik moet wel even goed bedenken of ik wel echt handig bezig ben. En niet alleen ik, maar al die supers en al die winkels ook. Maar: "what can I do?"
Abonneren op:
Posts (Atom)