Nee, nee, 'over namen' en niet 'overname', begrijp me goed. Het gaat hier echt over namen en ja, natuurlijk, vooral over achternamen. Ik ben in mijn leven, jullie lezers ook, dat begrijp ik, veel namen tegen gekomen en vaak aparte namen. Zo'n naam waarvan je dacht: "wa's dat nou?" Ik heb het over mensen die, nee, oké, even een ding eerst, ik ga me nergens vrolijk over maken, of mensen voor joker zetten, maar gewoon, ik hou van taal, ik vind woorden vaak grappig, soms moeilijk, af en toe onbegrijpelijk en ja, dat heb ik ook met namen. Dus ja een naam als "Naaktgeboren" is grappig en ja, duidelijk, toch? "Zonderschuld", vreemd, maar ook wel duidelijk. "Prins", "De Koning", "Keizer", nu ja, daar kan je wat mee, daar hoef je geen atoomgeleerde voor te zijn.
Achternamen zijn overigens, net als straatnamen en huisnummers, een uitvinding van een goede tweehonderd jaar geleden of zo. Die "nieuwerwetsigheden" werden ooit ingevoerd door de toenmalige Franse keizer, Napoleon Bonaparte. Dat was nu eens een echt merkwaardig ventje. Hij was nog meer megalomaan dan een van mijn vorige marine commandanten, ene Jhr J.B., (hoewel dat moeilijk is), hij was nog gewelddadiger dan sommige Duitse generaals uit de diverse wereldoorlogen, met nog een groter en meer opgeblazen imago dan bijvoorbeeld de heer Cruijff, J. Of zijn holmaatje de heer Gelder, J. van.
Maar, hij was wel slim. Want, hij stelde slimme ambtenaren aan, in ieder geval. Die ambtenaren moesten er onder andere voor zorgen dat zijn enorme legers, die in allerlei en vele veldslagen enorme aantallen soldaten verloor, steeds werden aangevuld met jong bloed, met nieuwe en verse soldaten. Tja, dacht zo'n Franse ambtenaar, die de opdracht op z'n bordje kreeg, op een dag, genietend van zijn lunch, met een broodje "over geweer" en een glas rood voor zijn giegel, hoe krijg ik dat nu dan voor elkaar?
De serveerster, een Franse schone, een fraaie en slanke meid, met een heel aardige boezem en een paar fraaie kuiten, zette zijn "Oeufs Benedicte" voor hem neer. "Hoe heet je, mijn lieve kind?" vroeg hij, een beetje flirtend, denkend aan zijn vrouw met de enorme hangboezem en de eeltpitten onder haar voeten en hun zeven kinderen. "Maria de Lille, monsieur le Prefect, omdat ik uit Lille kom." De Prefect dacht na en deed dat lang en hard. Stel nu dat iedereen de naam van zijn geboorteplaats als achternaam had, dan kwam je niet ver. Als iedereen nu een aparte achternaam had, bijvoorbeeld naar zijn beroep of zo, dan was dat een stuk gemakkelijker. Maar ja, dacht hij, dan weet je dat Jean Boulanger uit Rennes komt en daar heb je misschien wel tien Jean Boulangers. En dan weet je nog niks, Rennes is een vrij grote plaats, toch? Maar, dacht hij, stel dat Jean Boulanger nu uit Rennes komt, maar uit die en die wijk, dat is dan gemakkelijker. Dus slurpte hij zijn wijn, nam nog een glas, flirtte nog wat met Maria en kreeg een "brainfart". Stel dat die Jean Boulanger nu eens in een straat met een naam zou wonen? En natuurlijk niet aan de "Rue de Rennes vers Angers" of zo, maar bijvoorbeeld, hij dacht even na en wist dat hij bij zijn keizer in het gevlei kon komen, maar bijvoorbeeld in de "Rue Napoleon"? Dat straten genoemd zouden worden naar mensen of dingen of zo? En dat die Jean daar dan ingeschreven zou staan? En dat dat huis dan niet alleen het huis "Boulanger" zou heten, maar bijvoorbeeld op nummer twee zou staan? Koortsachtig dacht hij na, gooide zijn vierde glas wijn naar binnen en had, natuurlijk, ideeën te over! Als je straatnamen nodig had, dan had je dus ook nummers nodig voor de huizen in die straten en zo. Dan zou je Jean Boulanger aan kunnen treffen op de Rue Napoleon, nummer twee, dus. Dus dat moest je dan wel vastleggen. Die mensen en hun namen en adressen moest je dan natuurlijk ergens op een bureau laten registreren en ja, daar had je dus een dienst, nu ja, meerdere diensten en bureaus voor nodig. Het kadaster, de burgerlijke stand, hij noemde maar wat. Dan kon je dus al de inwoners van die straat, dat dorp, dat departement, nu ja heel France, inschrijven en wist je meteen wie wie was. En ja, als je namen en adressen en leeftijden had, dan wist je ook hoe oud de mannen waren om voor de dienst op te roepen! Hij gooide een paar Francs op tafel en trok zijn jas aan.
Hij holde terug naar zijn bureau aan de Quai des Orfevres en riep zijn ambtenaren bij elkaar: "Lucas, Janvier, hier en nu, bij mij!"
"Oui, chef", "Oui, monsieur Maigret!" En zo ontstonden, na veel gepuzzel en veel ambtelijke rondschrijvens de burgerlijke stand, het kadaster en de geregistreerde familienamen namen en de geregistreerde huisadressen!
Dus voerden de diverse regeringen van Napoleon dat in hun diverse landen en staten ook allemaal in, dus werden er duizenden jonge mannen, die nu allemaal te vinden waren, opgeroepen voor de dienstplicht, werden ze gemeten en bekeken, beklopt en beluisterd en ja, werden ze soldaat en ja, sneuvelden ze vaak. Soms aan de Berezina, soms in de veldslagen bij Leipzig of Austerlitz of in Waterloo.
=Nu ja, het ging misschien wel helemaal anders, hoor, want misschien heetten die mensen geen Janvier, Lucas of Maigret, dat kan=
maandag 31 augustus 2015
donderdag 27 augustus 2015
SITRAP: Kwetsbaar?
(Schiet niet in de stress, ga niet tandenknarsen of headbangen als je allemaal moderne speak hoort. Ik ben nog steeds dezelfde die ik was, maar ik moet dingen wel even uitleggen in moderne spraak. Als ik " " gebruik, dan weet je hoever het is!)
Jullie, trouwe lezers en vooral mijn oude kennissen, kennen me, die ouwe marine gozer, daarna werkslaaf bij De Keten, die, na 32 jaar, alleen nog maar marine taal schrijft, toch? Nee, ik leg het kort uit: SITRAP is een NATO, NAVO, zoals je wil, afkorting van Situatie Rapport, ofwel, hoe staan de zaken er voor, nu, in het heden en ook momenteel en dat allemaal tegelijk ook nog.
Ok, in het kort: ik voel me wel iets beter "in mijn vel" dan een week of vier of vijf geleden. Ik heb wat meer afstand kunnen nemen van het geheel, van mijn situatie zoals die toen was. Ik ga heel eerlijk (misschien kwetsbaar) zijn in dit Blog, misschien wel te eerlijk en dat zal vermoedelijk ook wel op me terug slaan, maar "so be it." Vier weken geleden, nu ja, iets langer dan, in ieder geval voor mijn formele ziekmelding, voelde ik me eigenlijk al een mentaal wrak. Ik liep al tijden tegen dingen aan die ik zelfs weken, maanden en misschien al wel zelfs jaren, had verdrongen of, in moderne taal, zoals dat tegenwoordig heet: "een plaatsje had gegeven", of waar ik mee kon leven. Nou ja, ik dacht in elk geval dat ik dat deed of had gedaan.
Maar: wat schetst mijn verbazing, dat had ik dus allemaal en helemaal en dan ook totaal niet. Ik had gewoon al die tijd heel gewoon "mijn ding gedaan", mijn werk uitgevoerd en mijn frustraties en boosheid verborgen en verdrongen en was gewoon doorgegaan op "slagroeier", zoals een oud (KM) spreekwoord luidt. Ik ga niet allemaal de dingen ophalen waar ik tegen aan liep, hoor, maar ik laat het erbij dat ik teveel verlangde of dacht te kunnen verlangen van bepaalde andere mensen die daar ook werkten, daar waar ik ook werkte en op hen kom bouwen en hen vertrouwen en ja, dat is al met al een lekker verhelderende zin, toch? Maar mijn bobijntje was uit, mijn elastiekje was geknapt, de veer was gesprongen!
(Ik merk overigens nu, dat ik wat vrolijker ben. Ik lees in mijn woorden, die ik net neerpen, dat ik iets meer humor, nu ja, mijn vorm daarvan dan, in mijn schrijven heb. Ik merk ook, dat ik het weer leuk vind om te schrijven, dat zegt mij ook wel wat over mijn geestelijke gezondheid, merk ik nu pas eigenlijk.)
Ik geef eerlijk toe, ik zei het al, dat ik kwetsbaar ben, nu ja, dat ik me heel kwetsbaar opstel en ja, daar is een reden voor. Die reden hebben jullie wel al gelezen, geloof ik. Mijn verdediging tegen die kwetsbaarheid was een "ongebreideld", wat een apart woord nietwaar, maar in ieder geval een vervelend soort sarcasme en cynisme. Nee, stop! Ik ben mijn hele leven al wat cynisch en sarcastisch geweest. Gewoon, omdat ik zo ben. Maar daar kwetste ik niemand mee, nu ja, ik wilde dat niet. Maar de laatste weken kwetste ik wel mensen in mijn schrifturen, doordat ik te cynisch en sarcastisch was. Gelukkig ben ik, op een vrienden manier, terecht gewezen door veel goede maten en ja, daar leer je dus van.
Maar ik merk zelf ook, dat het hele diepe sarcastische en cynische, mijn vermoedelijke verdediging tegen de gang van zaken, een beetje uit mijn systeem is verdreven. Ook misschien wel omdat ik nu een beslissing genomen heb. Die beslissing luidt: "nooit meer terug op de vloer", da's weer zo een modern ding, maar ik kan echt niet meer terug naar de werkvloer, dus naar De Keten. Hoe dat dan moet? Nu ja, de hulpverlener gaf me handvaten of is het handvatten, om mijn contract met De Keten op een goede manier te verbreken!
En ja, daar ben ik nu mee bezig. Daar ben ik, heel zakelijk, over aan het mailen en schrijven en bellen en zo. Zoals marinelui betaamt, nu ja, ook mariniers dan maar incluis nemen, ben ik "proactief". Ik kan mijn "ziekte" nog jaren aan laten slepen, maar zo zit ik niet echt in elkaar. Ik ben nu dus al bezig met die dingen voor ik er toe gedwongen wordt. Zie het als een soort verkennen van het oorlogsterrein, voordat de vijand ter plekke is.
De grap erbij is, en dat is heel cynisch, dat je, als jij en je echtgenote het hele leven hard gewerkt hebben, ook nog geld hebben verdiend en veel belasting (voor de Grieken of Europa) hebben betaald. Dus kom je niet in aanmerking voor rechtsbijstand van het "Juridisch loket". Dat is een "Staats organisatie" van jeugdige (studenten) leerling juristen, die dus door die staat, dus door ons allemaal, worden betaald, maar neer kijken op Jan Modaal. Dus nee, daar kon ik niet bij terecht met mijn vraag, want ja, ik en de lief hadden veel gewerkt, carrière gemaakt, de staat van geld voorzien en kwamen niet in aanmerking voor gratis een eerste juridisch consult. De "Stuudjes" hadden het natuurlijk veel te druk met het regelen van uitkeringen van de mensen die illegaal ons land binnenkomen en zo.
Maf, eigenlijk.
Maar: ik heb eigenlijk helemaal geen probleem. Een hele goede vriend van me heeft CA en moet een lange tredmolen in van operaties en narigheid! Morgen gaat een zwager euthanasie laten plegen. Wat zeur ik eigenlijk?
Jullie, trouwe lezers en vooral mijn oude kennissen, kennen me, die ouwe marine gozer, daarna werkslaaf bij De Keten, die, na 32 jaar, alleen nog maar marine taal schrijft, toch? Nee, ik leg het kort uit: SITRAP is een NATO, NAVO, zoals je wil, afkorting van Situatie Rapport, ofwel, hoe staan de zaken er voor, nu, in het heden en ook momenteel en dat allemaal tegelijk ook nog.
Ok, in het kort: ik voel me wel iets beter "in mijn vel" dan een week of vier of vijf geleden. Ik heb wat meer afstand kunnen nemen van het geheel, van mijn situatie zoals die toen was. Ik ga heel eerlijk (misschien kwetsbaar) zijn in dit Blog, misschien wel te eerlijk en dat zal vermoedelijk ook wel op me terug slaan, maar "so be it." Vier weken geleden, nu ja, iets langer dan, in ieder geval voor mijn formele ziekmelding, voelde ik me eigenlijk al een mentaal wrak. Ik liep al tijden tegen dingen aan die ik zelfs weken, maanden en misschien al wel zelfs jaren, had verdrongen of, in moderne taal, zoals dat tegenwoordig heet: "een plaatsje had gegeven", of waar ik mee kon leven. Nou ja, ik dacht in elk geval dat ik dat deed of had gedaan.
Maar: wat schetst mijn verbazing, dat had ik dus allemaal en helemaal en dan ook totaal niet. Ik had gewoon al die tijd heel gewoon "mijn ding gedaan", mijn werk uitgevoerd en mijn frustraties en boosheid verborgen en verdrongen en was gewoon doorgegaan op "slagroeier", zoals een oud (KM) spreekwoord luidt. Ik ga niet allemaal de dingen ophalen waar ik tegen aan liep, hoor, maar ik laat het erbij dat ik teveel verlangde of dacht te kunnen verlangen van bepaalde andere mensen die daar ook werkten, daar waar ik ook werkte en op hen kom bouwen en hen vertrouwen en ja, dat is al met al een lekker verhelderende zin, toch? Maar mijn bobijntje was uit, mijn elastiekje was geknapt, de veer was gesprongen!
(Ik merk overigens nu, dat ik wat vrolijker ben. Ik lees in mijn woorden, die ik net neerpen, dat ik iets meer humor, nu ja, mijn vorm daarvan dan, in mijn schrijven heb. Ik merk ook, dat ik het weer leuk vind om te schrijven, dat zegt mij ook wel wat over mijn geestelijke gezondheid, merk ik nu pas eigenlijk.)
Ik geef eerlijk toe, ik zei het al, dat ik kwetsbaar ben, nu ja, dat ik me heel kwetsbaar opstel en ja, daar is een reden voor. Die reden hebben jullie wel al gelezen, geloof ik. Mijn verdediging tegen die kwetsbaarheid was een "ongebreideld", wat een apart woord nietwaar, maar in ieder geval een vervelend soort sarcasme en cynisme. Nee, stop! Ik ben mijn hele leven al wat cynisch en sarcastisch geweest. Gewoon, omdat ik zo ben. Maar daar kwetste ik niemand mee, nu ja, ik wilde dat niet. Maar de laatste weken kwetste ik wel mensen in mijn schrifturen, doordat ik te cynisch en sarcastisch was. Gelukkig ben ik, op een vrienden manier, terecht gewezen door veel goede maten en ja, daar leer je dus van.
Maar ik merk zelf ook, dat het hele diepe sarcastische en cynische, mijn vermoedelijke verdediging tegen de gang van zaken, een beetje uit mijn systeem is verdreven. Ook misschien wel omdat ik nu een beslissing genomen heb. Die beslissing luidt: "nooit meer terug op de vloer", da's weer zo een modern ding, maar ik kan echt niet meer terug naar de werkvloer, dus naar De Keten. Hoe dat dan moet? Nu ja, de hulpverlener gaf me handvaten of is het handvatten, om mijn contract met De Keten op een goede manier te verbreken!
En ja, daar ben ik nu mee bezig. Daar ben ik, heel zakelijk, over aan het mailen en schrijven en bellen en zo. Zoals marinelui betaamt, nu ja, ook mariniers dan maar incluis nemen, ben ik "proactief". Ik kan mijn "ziekte" nog jaren aan laten slepen, maar zo zit ik niet echt in elkaar. Ik ben nu dus al bezig met die dingen voor ik er toe gedwongen wordt. Zie het als een soort verkennen van het oorlogsterrein, voordat de vijand ter plekke is.
De grap erbij is, en dat is heel cynisch, dat je, als jij en je echtgenote het hele leven hard gewerkt hebben, ook nog geld hebben verdiend en veel belasting (voor de Grieken of Europa) hebben betaald. Dus kom je niet in aanmerking voor rechtsbijstand van het "Juridisch loket". Dat is een "Staats organisatie" van jeugdige (studenten) leerling juristen, die dus door die staat, dus door ons allemaal, worden betaald, maar neer kijken op Jan Modaal. Dus nee, daar kon ik niet bij terecht met mijn vraag, want ja, ik en de lief hadden veel gewerkt, carrière gemaakt, de staat van geld voorzien en kwamen niet in aanmerking voor gratis een eerste juridisch consult. De "Stuudjes" hadden het natuurlijk veel te druk met het regelen van uitkeringen van de mensen die illegaal ons land binnenkomen en zo.
Maf, eigenlijk.
Maar: ik heb eigenlijk helemaal geen probleem. Een hele goede vriend van me heeft CA en moet een lange tredmolen in van operaties en narigheid! Morgen gaat een zwager euthanasie laten plegen. Wat zeur ik eigenlijk?
vrijdag 21 augustus 2015
Sail, deel twee
Ik wil helemaal
niet op tenen gaan staan, begrijp me goed. Maar af en toe ben ik wat
kritisch en mensen vatten dat soms verkeerd op. Maar: ik spreek zuiver
en alleen mijn eigen mening, ik kijk
wat anders naar het geheel, doe dat alleen voor mezelf, ik wil niemand voor het
hoofd stoten of beledigen, begrijp me goed. Ik gun een ieder zijn plezier of het hare of zijne! Ik schrijf gewoon iets waar
ik een idee over heb en dat dan ook maar even spui! Ja, ik weet: ik schrijf sarcastisch, cynisch en wat afstandelijk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet in groepen meeloop. Reinhard Mey, die van "Goede nacht, vrienden", schreef het mooier in een van zijn liederen, maar het gaat een beetje zo:
"Ich laufe nicht mit dem Rudel
Ich schwimm nicht mit im Strudel
Ich hab noch nie auf Befehl gebellt.
[ ]
Ich bin noch imstand allein zu denken"
Ja, ik zet dit, ietwat meer uitgebreide, voorwoord ook nog maar eens in dit Blog. Ik werd, begrijpelijk en naar verwachting, nogal tegengesproken en naar behoren aangevallen over dat vorige Blog, dat over Sail 2015 ging. Ik begrijp de reacties van die mensen allemaal, hoor. Ik bedoel: je vindt iets fijn of leuk en dan is er een of andere magoggel die dat af zit te kraken en ja, dat is niet prettig! Maar ja, lees ook even de Duitse tekst hierboven, vrij vertaald: "Ik loop nooit mee met de grote massa, ik doe mijn eigen ding en denk en voel wat ik wil", daar komt het op neer! En daarbij heb ik schijt aan allen die willen dat ik voel, denk en zie wat zij willen en denken en zien. Dat lijkt me een duidelijk standpunt, toch? En als het jullie niet bevalt, dan gooi je maar van de lijst waarop ik in jullie PC of welke lijst dan ook, sta. Duidelijk standpunt, toch?
Maar voor jullie allen dat allemaal gaan doen, wil ik even het volgende schrijven. Na dit Blog heb ik geen enkele vriend meer over, dat weet ik nu al wel. Maar ja, ik ben al een sociaal wrak, geloof ik, door mijn ingenomen standpunten. Lees nog even een keer mee, een keer nog maar en dat mag je me deleten en me helemaal vergeten. (Daar zal ik diegene misschien dankbaar om zijn ook nog.)
Er was in het, nu ja, in bijna elk, journaal van welke zender dan ook, slechts een "big item". Sail Amsterdam, een mooi item, fraai, toeristisch, hoop nieuws, daaraan ook nog eens een praatprogramma gekoppeld, waar elke BN'er weer zijn zegje deed. Der was aan het einde van het journaal natuurlijk een herhaling van dat item. Tussendoor, een beetje weg gestopt, (Harken: een oud Engels woord voor LUISTER, want nu wordt het echt cynisch en sarcastisch en vervelend en zo) was er ook een item over een misschien iets kleinere Sail. Die Sail was vanuit Afrika en Azië naar Europa. Ja, dat viel natuurlijk niet echt op. Het waren vooral KKB'tjes, uitgerust met hele kleine KKB zeilen, met heel veel zogenaamde "bemanningsleden" a.b. Niet dat die bemanningsleden geld verdienden, nee, die betaalden de bazen van die bootjes. (Veel, heel veel.) Er was ook geen item dat die bemanningsleden door honderden enthousiaste bootjes werden binnengehaald, of door miljoenen mensen werden toegejuicht, zoals de bemanningen van de schepen in en rond Mokum.
Nee, de mensen van die KKB'tjes, werden vervloekt en weg gewuifd en vaak terug gedwongen door heel Europa. Maar ja, toch komen ze wel, net als de "Tall Ships", wiens bemanningen hun beroep het is. Nee, het was de bemanningen van die KKB'tjes niet te doen om te gaan stappen in Amsterdam, nee, dat niet. Nee, het was aan hen om het vege lijf van hen zelf en van hun kinderen (en misschien wel kleinkinderen) te redden die anders door allerlei figuren als gebaarde islamitische Magoggels als die van de IS, Boko Haram, of Assad, Yemenistiche idioten, of dat soort achterlijke, vaak bebaarde, bijfiguren uit de geschiedenis, te worden neergeknald of weggebombardeerd of verkracht en misbruikt en zo.
(Misschien moesten ze zelfs wel in een Super gaan werken, nu ja, dat gun je al helemaal niemand.)
"Dus: Sail is niet belangrijk, maar jouw vluchtelingen wel?", ik hoor de kritiek nu al galmen. Maar: zeg ik dat? Hoor je me dat zeggen? Nee. Nee, nee, nee. Sail is goed en belangrijk, het maakt mensen gelukkig en blij en levert heerlijke, lange en pittige discussies op! Mooie foto's ook, natuurlijk! Maar: ik ben wel een vader van kinderen, ik ben ook een blije en trotse grootvader van kleinkinderen en als al dat spul wat dreigt te overkomen, zou ik, als ik hen niet meer al dan niet gewapend, tot het uiterste kon verdedigen, ja, dan zou ik ook gaan zoeken naar veiliger oorden.
JA! Ik weet het! Er zijn, heel veel van die economische vluchtelingen bij. NEE, ik zeg dat! Dat moet je niet willen doen, die moet je niet binnenlaten! NEE, ik wil die andere en misschien terecht gevluchten ook niet in ons huis, ook niet in onze (heb ik niet) tuin of op ons balkon, (daar hebben we twee wel twee van.)
Maar moet je dan maar zo hard zijn om al die mensen de verdrinkingsdood toe te wensen? Of om meer haaien te verzoeken om hen aan te vallen of op te vreten, zoals ik veel lees? Gvd, ik ben wel een mens hoor! Ik ben een mens en hou van mensen, dus nee, ik kan dat niet, sterker, ik wil dat ook niet kunnen!
Dus ja, ik zal straks wel allemaal aanvallen krijgen over mijn cynische stukje over de wel goed betaalde en van prima accommodatie voorziene mensen op de Sail schepen. Kom maar met je verhalen, maak me maar af, dat maakt me geen ruk uit. Zolang er nog evenementen als Sail kunnen bestaan en er nog dagelijks, wat, honderden, misschien, duizenden mensen dagelijks verdrinken, kan ik niet helemaal onbevangen meer blij zijn in deze wereld.
"Ich laufe nicht mit dem Rudel
Ich schwimm nicht mit im Strudel
Ich hab noch nie auf Befehl gebellt.
[ ]
Ich bin noch imstand allein zu denken"
Ja, ik zet dit, ietwat meer uitgebreide, voorwoord ook nog maar eens in dit Blog. Ik werd, begrijpelijk en naar verwachting, nogal tegengesproken en naar behoren aangevallen over dat vorige Blog, dat over Sail 2015 ging. Ik begrijp de reacties van die mensen allemaal, hoor. Ik bedoel: je vindt iets fijn of leuk en dan is er een of andere magoggel die dat af zit te kraken en ja, dat is niet prettig! Maar ja, lees ook even de Duitse tekst hierboven, vrij vertaald: "Ik loop nooit mee met de grote massa, ik doe mijn eigen ding en denk en voel wat ik wil", daar komt het op neer! En daarbij heb ik schijt aan allen die willen dat ik voel, denk en zie wat zij willen en denken en zien. Dat lijkt me een duidelijk standpunt, toch? En als het jullie niet bevalt, dan gooi je maar van de lijst waarop ik in jullie PC of welke lijst dan ook, sta. Duidelijk standpunt, toch?
Maar voor jullie allen dat allemaal gaan doen, wil ik even het volgende schrijven. Na dit Blog heb ik geen enkele vriend meer over, dat weet ik nu al wel. Maar ja, ik ben al een sociaal wrak, geloof ik, door mijn ingenomen standpunten. Lees nog even een keer mee, een keer nog maar en dat mag je me deleten en me helemaal vergeten. (Daar zal ik diegene misschien dankbaar om zijn ook nog.)
Er was in het, nu ja, in bijna elk, journaal van welke zender dan ook, slechts een "big item". Sail Amsterdam, een mooi item, fraai, toeristisch, hoop nieuws, daaraan ook nog eens een praatprogramma gekoppeld, waar elke BN'er weer zijn zegje deed. Der was aan het einde van het journaal natuurlijk een herhaling van dat item. Tussendoor, een beetje weg gestopt, (Harken: een oud Engels woord voor LUISTER, want nu wordt het echt cynisch en sarcastisch en vervelend en zo) was er ook een item over een misschien iets kleinere Sail. Die Sail was vanuit Afrika en Azië naar Europa. Ja, dat viel natuurlijk niet echt op. Het waren vooral KKB'tjes, uitgerust met hele kleine KKB zeilen, met heel veel zogenaamde "bemanningsleden" a.b. Niet dat die bemanningsleden geld verdienden, nee, die betaalden de bazen van die bootjes. (Veel, heel veel.) Er was ook geen item dat die bemanningsleden door honderden enthousiaste bootjes werden binnengehaald, of door miljoenen mensen werden toegejuicht, zoals de bemanningen van de schepen in en rond Mokum.
Nee, de mensen van die KKB'tjes, werden vervloekt en weg gewuifd en vaak terug gedwongen door heel Europa. Maar ja, toch komen ze wel, net als de "Tall Ships", wiens bemanningen hun beroep het is. Nee, het was de bemanningen van die KKB'tjes niet te doen om te gaan stappen in Amsterdam, nee, dat niet. Nee, het was aan hen om het vege lijf van hen zelf en van hun kinderen (en misschien wel kleinkinderen) te redden die anders door allerlei figuren als gebaarde islamitische Magoggels als die van de IS, Boko Haram, of Assad, Yemenistiche idioten, of dat soort achterlijke, vaak bebaarde, bijfiguren uit de geschiedenis, te worden neergeknald of weggebombardeerd of verkracht en misbruikt en zo.
(Misschien moesten ze zelfs wel in een Super gaan werken, nu ja, dat gun je al helemaal niemand.)
"Dus: Sail is niet belangrijk, maar jouw vluchtelingen wel?", ik hoor de kritiek nu al galmen. Maar: zeg ik dat? Hoor je me dat zeggen? Nee. Nee, nee, nee. Sail is goed en belangrijk, het maakt mensen gelukkig en blij en levert heerlijke, lange en pittige discussies op! Mooie foto's ook, natuurlijk! Maar: ik ben wel een vader van kinderen, ik ben ook een blije en trotse grootvader van kleinkinderen en als al dat spul wat dreigt te overkomen, zou ik, als ik hen niet meer al dan niet gewapend, tot het uiterste kon verdedigen, ja, dan zou ik ook gaan zoeken naar veiliger oorden.
JA! Ik weet het! Er zijn, heel veel van die economische vluchtelingen bij. NEE, ik zeg dat! Dat moet je niet willen doen, die moet je niet binnenlaten! NEE, ik wil die andere en misschien terecht gevluchten ook niet in ons huis, ook niet in onze (heb ik niet) tuin of op ons balkon, (daar hebben we twee wel twee van.)
Maar moet je dan maar zo hard zijn om al die mensen de verdrinkingsdood toe te wensen? Of om meer haaien te verzoeken om hen aan te vallen of op te vreten, zoals ik veel lees? Gvd, ik ben wel een mens hoor! Ik ben een mens en hou van mensen, dus nee, ik kan dat niet, sterker, ik wil dat ook niet kunnen!
Dus ja, ik zal straks wel allemaal aanvallen krijgen over mijn cynische stukje over de wel goed betaalde en van prima accommodatie voorziene mensen op de Sail schepen. Kom maar met je verhalen, maak me maar af, dat maakt me geen ruk uit. Zolang er nog evenementen als Sail kunnen bestaan en er nog dagelijks, wat, honderden, misschien, duizenden mensen dagelijks verdrinken, kan ik niet helemaal onbevangen meer blij zijn in deze wereld.
donderdag 20 augustus 2015
SAIL?! Van harte gegund! (1)
Ik wil helemaal niet op tenen gaan staan, begrijp me goed. Maar af en toe ben ik wat kritisch en mensen vatten dat soms verkeerd op. Maar: ik spreek zuiver en alleen mijn eigen mening, kijk wat anders naar het geheel, alleen voor mezelf, ik wil niemand voor het hoofd stoten of beledigen, begrijp me goed. Ik schrijf gewoon iets waar ik een idee over heb en dat dan ook maar even spui!
Zoals je uit de leestekens achter de titel van dit Blog kunt zien, heb ik dubbele gevoelens over en met Sail, het festijn dat vandaag weer begonnen is. "Tussen Kunst en Kitsch", zo had ik ook een subtitel in kunnen voegen, want ja, ik heb wel wat dubbele gevoelens over het evenement.
Laat ik bij het begin beginnen. Dat begin was woensdagmorgen j.l. om negen uur, toen we, twee uur eerder dan anders, naar het 'Zaantje' togen om op te gaan passen op die twee schatten van kleinkinderen van ons. Dat moest zo vroeg om dat de moeder van bovengenoemde schatten, onze schoondochter N., een rol had bij de organisatie van Sail Amsterdam. In het kort: ze heeft een hele en goede horeca achtergrond en deed iets met een horeca verkooppunt en moest voor tienen al ter plekke zijn om alles in goede banen te lijden, voor wat haar "department" betreft dan.
Lief E. en ik vreesden, heen rijdend naar Zaanstad, een enorme drukte op de wegen rond Mokum Alef, want ja, het Noordzeekanaal gaat iets zuidelijk van Zaandam langs en heeft prachtige plekken om te gaan zitten kijken. Het viel helemaal mee en we waren heel mooi, keurig voor de afgesproken tijd, aanwezig. N. vroeg of ik haar en haar spullen naar het festival terrein wilde brengen. Dat terrein was gevestigd op het de voormalige "Artillerie Afdeling Hembrug", zeg maar de oude "munitie en kanonnen" fabriek die daar jaren heeft gestaan en gewerkt. Ik kende het terrein nog goed uit mijn vroegere jaren, mijn militaire jaren, dus. Ik was er meermaals geweest. Ik vreesde nu wel echt het ergste! Man, naar een van de drukste punten van de Sail passage te moeten rijden in de al steeds drukker wordende Sail-spits? Maar, ons voertuig werd volgehangen met officiële "SAIL" plakkaten en stickers, ik kreeg zo'n geel koord ding om met "SAIL ORGANISATIE" en zo. Geloof je het zelf? Nee, ik ook niet.
Maar we konden gelukkig helemaal doorrijden tot het punt waar zij moest zijn en ik zette haar af en wenste haar succes. Het was overigens al een drukte van belang langs de oevers van het brede kanaal. Honderden mensen hadden al stoelen en tafeltjes, plus de onvermijdelijke BBQ's, neergezet en de sfeer zat er al aardig in. Koelboxen vol bier en rosé werden opengemaakt, het was duidelijk "tijd voor de eerste", zoals het gezegde gaat en het publiek zat handenwrijvend te wachten: "laat het festijn beginnen, gooi de kelken vol, slacht een beest en rooster het!"
Tja, ik weet het allemaal niet zo. Nee, nee, nee, niets tegen de mensen die in grote getale aanwezig waren, hoor. Ik gun een ieder zijn plezier. Ik moet heel eerlijk zeggen dat zo'n intocht van een aantal van die grote prauwen best heel imposant is. Ik weet zeker dat de mensen die zelf met hun boten en bootjes meevaren en de sfeer opluisteren, heel veel plezier hebben. Het is hun gegund. Van harte gegund, natuurlijk. Feest is feest, belevenis is belevenis en dat moet zo blijven. Of het nu Koningsdag is in Mokum, of Sail in Mokum, het is goed en leuk, niet agressief en brengt natuurlijk veel geld in het laatje en een enorme televisie dekking, wat betekent: Tv coverage, all over the world. Zie het als de Tour: een VVV spot waar je niet om heen kunt! (Is er in 010, een stad die overigens ooit eens een grote havenstad is geweest, naar ik me kan herinneren uit de geschiedenis lessen, wel eens zo een happening?)
Nu ja, ik gun alle mensen hun fun en plezier en zo. Waar ik wel een beetje scheef naar kijk zijn de meeste van die schepen. Nu ja, schepen zijn schepen en zolang ze drijven blijven het schepen. Maar ja, hoe veel van die originele "Tall ships" zijn er eigenlijk nog? Ik zag bijvoorbeeld, op de buis, een replica van de "Halve Maan", jullie weten wel, dat scheepje waarmee Henry Hudson, (in naam van de WIC), in, wat nu New York, heet, aankwam? Ik zag het bootje met veel geklots van onder haar "kont", duidelijk op de schroef dus, de sluizen binnenvaren. Ik zag bijna elk schip trouwens op de motor naar binnen komen.
Is zulks erg? Nee, natuurlijk niet! Sinds de man van Jumbo, Michiel de Ruyter, gesneuveld is, en mijn maten en ik de dienst uit zijn, zijn er niet al te veel echte zeelui meer, en ja, dat bedoelde ik grappig. Nee, je gaat niet onder zeil een kanaal in of een sluis door, nee, ik ben genoeg zeeman (geweest) om dat te snappen.
Maar toch knaagt het daar een beetje. Nu ja, ik zet dat opzij, ik begrijp dat allemaal wel. Gelukkig zag ik ook diverse "grijze plezierjachten" afgemeerd in Mokum. "Grijze plezierjachten" is de denigrerende naam van de Onderzeebootmensen van de KM, voor hen die wel de zeeën, het grote, wijde en diepe, water, durven te bevaren en zich niet weg hoeven te stoppen in "rioolpijpen", dat is dan weer de denigrerende naam van de mannen van de "apenkano's", voor de lui op de Onderzeeboten, die natuurlijk, onder water varend, geen last van zeeziekte hebben. Die dus, logisch gezien, geen echte zeelui zijn, anders zouden ze niet onder water varen, waar ze geen golfslag voelen, toch?
(Nu ja, dit is wat goedig sneren onderling. Ik heb Onderzeeboot mensen onder mijn beste vrienden, hoor. Maar, het is zoals wij, marinemensen, de mensen op die luxueuze Sail boten toch wel een beetje als "operette zeelui" zien. Mensen die in een varend circus de wereld rond toeren, schepen die in alle grote havens ter wereld aanleggen, maar ja, wat doen ze eigenlijk? Nu ja, nieuwe zeelui opleiden, hoor ik dan. Maar hoe en waarom? Nieuwe zeelui varen op nieuwe schepen. Op nieuwe schepen heb je haast geen masten meer. De nieuwe zeelui hoeven die masten niet meer in, die hoeven geen zeilen meer aan te slaan of te bergen in vreselijke stormen. En op die Tall Ships zijn daar elektromotoren voor ontwikkeld om zeilen te hijsen en ra's te brassen. Die moderne zeelui hoeven niet meer men een sextant op de brugvleugel te staan om een "zonnetje te schieten", om zo hun plekje op de wereld te bepalen. Allerlei GPS en Decca systemen en nieuwere systemen, natuurlijk, doen dat.)
De koopvaardij, keek vroeger, ik heb dat nog meegemaakt, vreselijk neer op de diverse marines van de wereld. Verwende zeelui en zo, vonden ze ons. Dat is helemaal veranderd. Ik denk nu, nog steeds, dat die diverse marines (het personeel dus) van de wereld, het een behoorlijk stuk zwaarder hebben dan de koopvaardij van tegenwoordig. Al die marines, nu ja de bemanningen van de schepen dan, zitten nog steeds op relatief kleine schepen die volgestouwd zijn met apparatuur en machines, ze leven en verblijven dus in relatief kleine hutten met minimaal vier personen, lopen relatief zwaar hun wachten en hebben dagelijks, naast al die wachten, ook nog elke dag hun oefeningen, die hun werkdagen ver boven de twaalf uur per dag doen uitkomen.
=Later verder, onder andere over mijn tijd op de klipper: "Stad Amsterdam"=
Zoals je uit de leestekens achter de titel van dit Blog kunt zien, heb ik dubbele gevoelens over en met Sail, het festijn dat vandaag weer begonnen is. "Tussen Kunst en Kitsch", zo had ik ook een subtitel in kunnen voegen, want ja, ik heb wel wat dubbele gevoelens over het evenement.
Laat ik bij het begin beginnen. Dat begin was woensdagmorgen j.l. om negen uur, toen we, twee uur eerder dan anders, naar het 'Zaantje' togen om op te gaan passen op die twee schatten van kleinkinderen van ons. Dat moest zo vroeg om dat de moeder van bovengenoemde schatten, onze schoondochter N., een rol had bij de organisatie van Sail Amsterdam. In het kort: ze heeft een hele en goede horeca achtergrond en deed iets met een horeca verkooppunt en moest voor tienen al ter plekke zijn om alles in goede banen te lijden, voor wat haar "department" betreft dan.
Lief E. en ik vreesden, heen rijdend naar Zaanstad, een enorme drukte op de wegen rond Mokum Alef, want ja, het Noordzeekanaal gaat iets zuidelijk van Zaandam langs en heeft prachtige plekken om te gaan zitten kijken. Het viel helemaal mee en we waren heel mooi, keurig voor de afgesproken tijd, aanwezig. N. vroeg of ik haar en haar spullen naar het festival terrein wilde brengen. Dat terrein was gevestigd op het de voormalige "Artillerie Afdeling Hembrug", zeg maar de oude "munitie en kanonnen" fabriek die daar jaren heeft gestaan en gewerkt. Ik kende het terrein nog goed uit mijn vroegere jaren, mijn militaire jaren, dus. Ik was er meermaals geweest. Ik vreesde nu wel echt het ergste! Man, naar een van de drukste punten van de Sail passage te moeten rijden in de al steeds drukker wordende Sail-spits? Maar, ons voertuig werd volgehangen met officiële "SAIL" plakkaten en stickers, ik kreeg zo'n geel koord ding om met "SAIL ORGANISATIE" en zo. Geloof je het zelf? Nee, ik ook niet.
Maar we konden gelukkig helemaal doorrijden tot het punt waar zij moest zijn en ik zette haar af en wenste haar succes. Het was overigens al een drukte van belang langs de oevers van het brede kanaal. Honderden mensen hadden al stoelen en tafeltjes, plus de onvermijdelijke BBQ's, neergezet en de sfeer zat er al aardig in. Koelboxen vol bier en rosé werden opengemaakt, het was duidelijk "tijd voor de eerste", zoals het gezegde gaat en het publiek zat handenwrijvend te wachten: "laat het festijn beginnen, gooi de kelken vol, slacht een beest en rooster het!"
Tja, ik weet het allemaal niet zo. Nee, nee, nee, niets tegen de mensen die in grote getale aanwezig waren, hoor. Ik gun een ieder zijn plezier. Ik moet heel eerlijk zeggen dat zo'n intocht van een aantal van die grote prauwen best heel imposant is. Ik weet zeker dat de mensen die zelf met hun boten en bootjes meevaren en de sfeer opluisteren, heel veel plezier hebben. Het is hun gegund. Van harte gegund, natuurlijk. Feest is feest, belevenis is belevenis en dat moet zo blijven. Of het nu Koningsdag is in Mokum, of Sail in Mokum, het is goed en leuk, niet agressief en brengt natuurlijk veel geld in het laatje en een enorme televisie dekking, wat betekent: Tv coverage, all over the world. Zie het als de Tour: een VVV spot waar je niet om heen kunt! (Is er in 010, een stad die overigens ooit eens een grote havenstad is geweest, naar ik me kan herinneren uit de geschiedenis lessen, wel eens zo een happening?)
Nu ja, ik gun alle mensen hun fun en plezier en zo. Waar ik wel een beetje scheef naar kijk zijn de meeste van die schepen. Nu ja, schepen zijn schepen en zolang ze drijven blijven het schepen. Maar ja, hoe veel van die originele "Tall ships" zijn er eigenlijk nog? Ik zag bijvoorbeeld, op de buis, een replica van de "Halve Maan", jullie weten wel, dat scheepje waarmee Henry Hudson, (in naam van de WIC), in, wat nu New York, heet, aankwam? Ik zag het bootje met veel geklots van onder haar "kont", duidelijk op de schroef dus, de sluizen binnenvaren. Ik zag bijna elk schip trouwens op de motor naar binnen komen.
Is zulks erg? Nee, natuurlijk niet! Sinds de man van Jumbo, Michiel de Ruyter, gesneuveld is, en mijn maten en ik de dienst uit zijn, zijn er niet al te veel echte zeelui meer, en ja, dat bedoelde ik grappig. Nee, je gaat niet onder zeil een kanaal in of een sluis door, nee, ik ben genoeg zeeman (geweest) om dat te snappen.
Maar toch knaagt het daar een beetje. Nu ja, ik zet dat opzij, ik begrijp dat allemaal wel. Gelukkig zag ik ook diverse "grijze plezierjachten" afgemeerd in Mokum. "Grijze plezierjachten" is de denigrerende naam van de Onderzeebootmensen van de KM, voor hen die wel de zeeën, het grote, wijde en diepe, water, durven te bevaren en zich niet weg hoeven te stoppen in "rioolpijpen", dat is dan weer de denigrerende naam van de mannen van de "apenkano's", voor de lui op de Onderzeeboten, die natuurlijk, onder water varend, geen last van zeeziekte hebben. Die dus, logisch gezien, geen echte zeelui zijn, anders zouden ze niet onder water varen, waar ze geen golfslag voelen, toch?
(Nu ja, dit is wat goedig sneren onderling. Ik heb Onderzeeboot mensen onder mijn beste vrienden, hoor. Maar, het is zoals wij, marinemensen, de mensen op die luxueuze Sail boten toch wel een beetje als "operette zeelui" zien. Mensen die in een varend circus de wereld rond toeren, schepen die in alle grote havens ter wereld aanleggen, maar ja, wat doen ze eigenlijk? Nu ja, nieuwe zeelui opleiden, hoor ik dan. Maar hoe en waarom? Nieuwe zeelui varen op nieuwe schepen. Op nieuwe schepen heb je haast geen masten meer. De nieuwe zeelui hoeven die masten niet meer in, die hoeven geen zeilen meer aan te slaan of te bergen in vreselijke stormen. En op die Tall Ships zijn daar elektromotoren voor ontwikkeld om zeilen te hijsen en ra's te brassen. Die moderne zeelui hoeven niet meer men een sextant op de brugvleugel te staan om een "zonnetje te schieten", om zo hun plekje op de wereld te bepalen. Allerlei GPS en Decca systemen en nieuwere systemen, natuurlijk, doen dat.)
De koopvaardij, keek vroeger, ik heb dat nog meegemaakt, vreselijk neer op de diverse marines van de wereld. Verwende zeelui en zo, vonden ze ons. Dat is helemaal veranderd. Ik denk nu, nog steeds, dat die diverse marines (het personeel dus) van de wereld, het een behoorlijk stuk zwaarder hebben dan de koopvaardij van tegenwoordig. Al die marines, nu ja de bemanningen van de schepen dan, zitten nog steeds op relatief kleine schepen die volgestouwd zijn met apparatuur en machines, ze leven en verblijven dus in relatief kleine hutten met minimaal vier personen, lopen relatief zwaar hun wachten en hebben dagelijks, naast al die wachten, ook nog elke dag hun oefeningen, die hun werkdagen ver boven de twaalf uur per dag doen uitkomen.
=Later verder, onder andere over mijn tijd op de klipper: "Stad Amsterdam"=
zondag 16 augustus 2015
It was such a perfect day!
Eh ja, die had ik zelf kunnen verzinnen hoor, die titel, maar Lou Reed deed dat al jaren geleden voor mij. Lou Reed, ja. Voor de meer jeugdigerige lezers van dit Blog, was die Lou Reed een, een, wat, nu ja, hoe moet ik het vertellen, nu ja een vreemde, laat ik het zo maar zeggen, mijnheer. Die mijnheer was een zanger, hippie en hij gebruikte af en toe nog wel eens wat van die middelen die je geest verruimen. Hij leefde in de "dagen der dagen", zeg maar, in de tijd dat "muziek werd uitgevonden", de magische jaren zestig van de vorige eeuw, dus.
Ja, in de jaren van Jimmie Hendrix, van de Beatles, de Stones, Pink Floyd, Led Zep en.. oh, nu ja, ik weet het lieve lezer. Ik ga alweer te ver! Maar hij leefde, mijn lief en ik deden dat ook, wel in de jaren dat muziek nog echt zelf gemaakt werd en niet uit doosjes kwam, zoals tegenwoordig. Hij, die Lou Reed dus, leefde tussen 1942 en 2013. Ik herinner me nog dag dat zijn dood bekend werd gemaakt. Er werd die dag nogal veel muziek van hem gedraaid, waaronder nummers die hij schreef, speelde en zong voor de groep "Velvet Undergound" met Nico (die groep is overigens een zooi LSD stonede? figuren die hun eigen naam niet meer wisten en alleen maar een zooi blikkerige heibel maakten, weet je), maar iedereen verwart die groep overigens met Jefferson Airplane die met "White Rabbit"en Grace Slick, enorm scoorden, gek genoeg. De meest bekende song van Lou Reed is natuurlijk: "Take a walk om the wild side". (Then he was she). Lewis Allan Rabinowitz, zo hij officieel heette, stierf aan een leverkwaal. Tja, maar de man maakte fraaie muziek en schreef heerlijke teksten.
Vandaag was het dus voor mij, nu ja, voor ons een heerlijke, a perfect day, dag. Mijn, nee, ons hele gezin was weer eens compleet, nu ja, bijna helemaal compleet, tezamen. We vierden, dat doen we al veel vaker natuurlijk, drie verjaardagen in enen. Die van mij, de ouwe knar, die van de oudste dochter, V., (een maandje geleden jarig), en die van de jongste dochter, E., die over twee weken verjaart. Nu ja, met twaalf mensen is het moeilijk om twaalf agenda's op te lijnen en dus doen we het zogezegd al jaren zo, rond de vijftiende van de achtste. Veelal doen we dat in het "Zaantje", bij de oudste zoon en schoondochter en de twee geweldige kleinkinderen, die in het hartje van Zaandam wonen. Eigenlijk domweg, omdat ze een huis met een hele grote tuin hebben en de kleintjes daar helemaal uit hun bolletjes kunnen. Loekeman heeft zijn voetbal "gassies" en doet zijn ding en Mia kan gewoon lekker naar buiten en ook wij, de paria's van de wereld, de rokers, kunnen ff in de tuin ons "pafke" doen.
Natuurlijk zorgen wij, de jarigen, voor de hapjes en drankjes en zo verdelen we dat allemaal een beetje. Dus ja, vandaag, de zestiende van de maand, was het verzamelen geblazen en waren we weer eens allemaal bij elkaar.
Het werd en was een heerlijke middag! We aten en dronken, heerlijke appeltaarten, geweldige pasta salade, hadden hapjes en zo zat, we hadden plezier, we discussieerden, we lachten, maakten pret en hadden gein en ja, ons gezin! heel belangrijk! was samen en het was een perfecte middag.
It's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Just a perfect day,
problems all left behind,
weekenders on our own,
it was so much fun!
Zoiets, zong Lou Rabinowitz.
Ik ben zo blij da het een bijna perfecte dag was! We hebben ons gezin weer eens bij elkaar gehad. "It was so much fun."
Ja, in de jaren van Jimmie Hendrix, van de Beatles, de Stones, Pink Floyd, Led Zep en.. oh, nu ja, ik weet het lieve lezer. Ik ga alweer te ver! Maar hij leefde, mijn lief en ik deden dat ook, wel in de jaren dat muziek nog echt zelf gemaakt werd en niet uit doosjes kwam, zoals tegenwoordig. Hij, die Lou Reed dus, leefde tussen 1942 en 2013. Ik herinner me nog dag dat zijn dood bekend werd gemaakt. Er werd die dag nogal veel muziek van hem gedraaid, waaronder nummers die hij schreef, speelde en zong voor de groep "Velvet Undergound" met Nico (die groep is overigens een zooi LSD stonede? figuren die hun eigen naam niet meer wisten en alleen maar een zooi blikkerige heibel maakten, weet je), maar iedereen verwart die groep overigens met Jefferson Airplane die met "White Rabbit"en Grace Slick, enorm scoorden, gek genoeg. De meest bekende song van Lou Reed is natuurlijk: "Take a walk om the wild side". (Then he was she). Lewis Allan Rabinowitz, zo hij officieel heette, stierf aan een leverkwaal. Tja, maar de man maakte fraaie muziek en schreef heerlijke teksten.
Vandaag was het dus voor mij, nu ja, voor ons een heerlijke, a perfect day, dag. Mijn, nee, ons hele gezin was weer eens compleet, nu ja, bijna helemaal compleet, tezamen. We vierden, dat doen we al veel vaker natuurlijk, drie verjaardagen in enen. Die van mij, de ouwe knar, die van de oudste dochter, V., (een maandje geleden jarig), en die van de jongste dochter, E., die over twee weken verjaart. Nu ja, met twaalf mensen is het moeilijk om twaalf agenda's op te lijnen en dus doen we het zogezegd al jaren zo, rond de vijftiende van de achtste. Veelal doen we dat in het "Zaantje", bij de oudste zoon en schoondochter en de twee geweldige kleinkinderen, die in het hartje van Zaandam wonen. Eigenlijk domweg, omdat ze een huis met een hele grote tuin hebben en de kleintjes daar helemaal uit hun bolletjes kunnen. Loekeman heeft zijn voetbal "gassies" en doet zijn ding en Mia kan gewoon lekker naar buiten en ook wij, de paria's van de wereld, de rokers, kunnen ff in de tuin ons "pafke" doen.
Natuurlijk zorgen wij, de jarigen, voor de hapjes en drankjes en zo verdelen we dat allemaal een beetje. Dus ja, vandaag, de zestiende van de maand, was het verzamelen geblazen en waren we weer eens allemaal bij elkaar.
Het werd en was een heerlijke middag! We aten en dronken, heerlijke appeltaarten, geweldige pasta salade, hadden hapjes en zo zat, we hadden plezier, we discussieerden, we lachten, maakten pret en hadden gein en ja, ons gezin! heel belangrijk! was samen en het was een perfecte middag.
It's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Just a perfect day,
problems all left behind,
weekenders on our own,
it was so much fun!
Zoiets, zong Lou Rabinowitz.
Ik ben zo blij da het een bijna perfecte dag was! We hebben ons gezin weer eens bij elkaar gehad. "It was so much fun."
vrijdag 14 augustus 2015
Onthand en onhandig
Dit Blog zou ook" GV de GV en de driedubbele GVD" kunnen heten. Niet omdat ik nu zo vreselijk slecht in mijn vel zit of omdat ik geneigd ben om veel te vloeken, maar gewoon om de onhandigheid van mensen. (GVD de GVD! Nu deed ik het zelf ook weer! Onhandig zijn en een heel Blog pleite!)
Ik ben het verhaal echt helemaal kwijt, ik kan het verhaal niet terug vinden, dus ja, nu maar een nieuwe poging?!
Maar bien. Wij zijn, enige tijd geleden ondertussen alweer, overgegaan naar het zogenaamde internetbankieren. Dat is: Veilig, snel en gemakkelijk, vertelden de kinderen ons. 'Kom nou, loop nu niet achter, pa en ma, doe het nu, het is echt heel snel en veilig.' Goed, dus hebben we dat aangevraagd en de, vooral voordelen, bekeken. Ja, da's wel wat. Ter plekke en per seconde over kunnen maken, ter plekke je saldo kunnen bekijken, je spaarsaldo in de gaten houden, mooi. Niet dat ik, oud ambtenaar, de lief is verpleegkundige geweest, veel spaarsaldo hebben, hoor, daar zorgt onze regering wel voor, maar goed, het is een snelle manier van je rekeningen te verwerken. Geen gedoe meer met acceptgiro's, niet meer wachten op die giroafrekening op papier die eens in de twee weken, als je mazzel hebt, in de bus valt, maar en dagelijks overzicht over het geld dat je (vaak niet) ter beschikking hebt.
In het vorige Blog, nu helemaal verdwenen, had ik een leuk verhaal over onze kat, die af en toe de benen nam, en weer teruggevonden werd, maar dat gaat nu niet meer op. Nu ja, ze kijkt me wel weer aan, met die geel-amberkleurige ogen en lijkt me te vragen: 'Wat bedoel je? Ik ben de Kat van het huis, oké? Ik ben de baas, hier, dus ja, geen gedoe over mij!' en ze strijkt met der zachte en donkere kattenstaart langs mijn kuit, ondertussen met een van die wat aparte ogen kijkend naar haar voerbakje dat nog steeds niet helemaal leeg is, maar waarvan poes denkt dat ze het moet bewaken met haar leven.
Dus ja, wij gingen doen aan internet bankieren. Bij de ING, da's niet gevaarlijk om te vermelden, toch? De ING zag ons graag komen en gaven ons een account en nummer en allemaal dingen en ja, een dag later lazen we allemaal hoeveel overboekingen en bij boekingen er bij en af kwamen! Super! Je kent het systeem? Niets mis mee.
Mijn lief wilde, een dag of wat geleden een rekening over maken en heg saldo checken en zo, normaal toch. Dus klikte ze op "Mijn ING'. Je kent het? Je hebt een gebruikersnummer en een password. Kennen jullie je gebruikersnummer uit jullie hoofd? Ok, da's knap, slim. Wij niet. Het staat helemaal ingevuld aan het begin van het "inloggen". Het begon ergens mee, maar vraag me niet waarmee. Maar wat voor ons veel belangrijker was, was het password, dat we allebei uit het hoofd kenden. De Liefde logde in, maar kwam dus niet voorbij het gebruikersnummer. Nu ja, redder in nood, ik zou het wel even doen. Maar het lukte mij ook niet en na een paar keer was het afgelopen, finito en passe! "Toegang opgheven", heette het.
Verwondering alom bij ons beiden. Dus wilden we een mail sturen, om een nieuwe inlogcode te vragen. "Gebruik uw gebruikersnaam!", lazen we, maar die werd ook geweigerd! GVD! dus. Nu ja, we konden bellen tot 2100 en het was net aan tien voor dat uur. Een heel leuke dame vertelde dat onze gebruikersnaam heel anders begon dan dat wij hadden! 'U mag het me vertellen, hoor', vroeg ik, maar nee, dat mocht ze, en kon ze niet, eerlijk. Ik deed een verzoek voor een nieuw account en zo en las, in de antwoordende mail, dat zoiets vijf dagen duurde!
Tja, wachten dus. De liefde ging een licht op. "Weet je dat D., (dat initiaal staat voor de jongste zoon) hier afgelopen weekend was? En dat hij even wat rekeningen wilde betalen? Dat hij dus ingelogd heeft op zijn account en met zijn rekeningen en helemaal vergeten is om uit te loggen en zijn rekening nummer heeft "aan laten staan" ? Zo moet het gegaan zijn, denk ik!" En ja, zo moet het gegaan zijn. GV de GV de driedubbele GVD!
Ik ben het verhaal echt helemaal kwijt, ik kan het verhaal niet terug vinden, dus ja, nu maar een nieuwe poging?!
Maar bien. Wij zijn, enige tijd geleden ondertussen alweer, overgegaan naar het zogenaamde internetbankieren. Dat is: Veilig, snel en gemakkelijk, vertelden de kinderen ons. 'Kom nou, loop nu niet achter, pa en ma, doe het nu, het is echt heel snel en veilig.' Goed, dus hebben we dat aangevraagd en de, vooral voordelen, bekeken. Ja, da's wel wat. Ter plekke en per seconde over kunnen maken, ter plekke je saldo kunnen bekijken, je spaarsaldo in de gaten houden, mooi. Niet dat ik, oud ambtenaar, de lief is verpleegkundige geweest, veel spaarsaldo hebben, hoor, daar zorgt onze regering wel voor, maar goed, het is een snelle manier van je rekeningen te verwerken. Geen gedoe meer met acceptgiro's, niet meer wachten op die giroafrekening op papier die eens in de twee weken, als je mazzel hebt, in de bus valt, maar en dagelijks overzicht over het geld dat je (vaak niet) ter beschikking hebt.
In het vorige Blog, nu helemaal verdwenen, had ik een leuk verhaal over onze kat, die af en toe de benen nam, en weer teruggevonden werd, maar dat gaat nu niet meer op. Nu ja, ze kijkt me wel weer aan, met die geel-amberkleurige ogen en lijkt me te vragen: 'Wat bedoel je? Ik ben de Kat van het huis, oké? Ik ben de baas, hier, dus ja, geen gedoe over mij!' en ze strijkt met der zachte en donkere kattenstaart langs mijn kuit, ondertussen met een van die wat aparte ogen kijkend naar haar voerbakje dat nog steeds niet helemaal leeg is, maar waarvan poes denkt dat ze het moet bewaken met haar leven.
Dus ja, wij gingen doen aan internet bankieren. Bij de ING, da's niet gevaarlijk om te vermelden, toch? De ING zag ons graag komen en gaven ons een account en nummer en allemaal dingen en ja, een dag later lazen we allemaal hoeveel overboekingen en bij boekingen er bij en af kwamen! Super! Je kent het systeem? Niets mis mee.
Mijn lief wilde, een dag of wat geleden een rekening over maken en heg saldo checken en zo, normaal toch. Dus klikte ze op "Mijn ING'. Je kent het? Je hebt een gebruikersnummer en een password. Kennen jullie je gebruikersnummer uit jullie hoofd? Ok, da's knap, slim. Wij niet. Het staat helemaal ingevuld aan het begin van het "inloggen". Het begon ergens mee, maar vraag me niet waarmee. Maar wat voor ons veel belangrijker was, was het password, dat we allebei uit het hoofd kenden. De Liefde logde in, maar kwam dus niet voorbij het gebruikersnummer. Nu ja, redder in nood, ik zou het wel even doen. Maar het lukte mij ook niet en na een paar keer was het afgelopen, finito en passe! "Toegang opgheven", heette het.
Verwondering alom bij ons beiden. Dus wilden we een mail sturen, om een nieuwe inlogcode te vragen. "Gebruik uw gebruikersnaam!", lazen we, maar die werd ook geweigerd! GVD! dus. Nu ja, we konden bellen tot 2100 en het was net aan tien voor dat uur. Een heel leuke dame vertelde dat onze gebruikersnaam heel anders begon dan dat wij hadden! 'U mag het me vertellen, hoor', vroeg ik, maar nee, dat mocht ze, en kon ze niet, eerlijk. Ik deed een verzoek voor een nieuw account en zo en las, in de antwoordende mail, dat zoiets vijf dagen duurde!
Tja, wachten dus. De liefde ging een licht op. "Weet je dat D., (dat initiaal staat voor de jongste zoon) hier afgelopen weekend was? En dat hij even wat rekeningen wilde betalen? Dat hij dus ingelogd heeft op zijn account en met zijn rekeningen en helemaal vergeten is om uit te loggen en zijn rekening nummer heeft "aan laten staan" ? Zo moet het gegaan zijn, denk ik!" En ja, zo moet het gegaan zijn. GV de GV de driedubbele GVD!
dinsdag 11 augustus 2015
Prikkels
Ja, ja, het was in het begin, de vorige Blogs, wel allemaal narigheid troef hé? Nu ja, ik ben ondertussen bij de huisarts geweest en ga binnenkort in therapie, volgens haar is dat wel belangrijk! Nou ja, kom me maar een dezer dagen eens opzoeken, in het gesticht. Ik zal wel geen "Hannibal the Cannibal" masker hoeven te dragen, denk ik, dus jullie zijn vrij veilig.
(Eh, dit was een zwakke poging tot humor, hoor.)
Prikkels, staat er boven het stukje en ja, prikkels krijg ik genoeg om over te schrijven. Soms nare: Er is een jonge vrouw, een verpleegster, in koelen bloede vermoord door, naar het lijkt, haar ex-vriend. Dat gebeurde op een parkeerterrein van het ziekenhuis in een provinciestadje, waar zij werkte. Meteen ga je dan in de flipstand! Zou het een mijnheer zijn die zijn "mannelijke" eer verdedigd, zou het een "man" zijn die bang was dat zij teveel over zijn (criminele) verleden wist? Zou het een vogel zijn die nu uitgewezen zou worden uit ons land, na het verbreken van de relatie? Maar Goh, hoe erg is dat! Zo een jonge en veelbelovende en zich voor de mensen inzettende jonge vrouw! Afschuwelijk!
Nog wat nare: een jonge, buitenlandse, vrouw, totaal niet bekend met de Nederlandse wateren, die verdrinkt in de Noordzee. Een ander jong ding, zeventien, geloof ik, die omkomt bij het Bungee jumpen. Een jonge vrouw die bij een ongeluk met een Quad omkomt. GVD, wat naar allemaal.
Maar: der staan ook weer veel positieve zaken tegenover!
Voetbalwedstrijden die, ondanks of juist door, het ontbreken van politie inspanning, gewoon doorgingen en waarbij er geen tot nauwelijks rellen waren ontstaan. Dus: het politiebudget kan worden bijgesteld en nu kan men jagen op groter wild, fraudeurs, bankiers dus, dan de schreeuwende idioten in de stadions.
Ik kreeg, ook een positieve prikkel, een leuk berichtje van mijn oudste (oomzegger) neef. Oh, de man is al een stukje in de vijftig, maar dat zie je nauwelijks. Nee, eerlijk, hij en zijn echtgenote zien er perfect uit. Hij deed mee aan een spotje voor een lokale Tv zender en hoewel we weinig contact met elkaar hebben, "life" zeg maar, herkende ik hem meteen en vooral de stem was helemaal niets veranderd.
Nog een goeie prikkel: doordat ik nog wat meer vrij ben dan ik al was, kan ik mijn aantal dagen op de fiets uitbreiden. Vandaag begreep ik eindelijk waarom ik, als ik vanuit Amstelveen een tocht "om de west" wil rijden, allemaal van die "bulten" in het parkoers moet beklimmen. Er zijn een hoop hopen zand met wegomlegging en gelukkig met fietspaden aangelegd. Men is namelijk bezig om de A9 om te leiden en de weg niet meer door Badhoevedorp te laten gaan en zo het dorp in tweeën te snijden. (Lekker belangrijk, puh, zeg je, mijn enige lezer, nu! Je weet niet eens waar "Bad-ho-eve" dorp ligt! Dit is flauw. Het verwijst naar het plaatsje Mariahoeve, een deel van Den Haag dat door een Haags maatje van me steevast "Maria-ho-eve" genoemd werd.
Prikkel: de ENECO tour is aan de gang. Een meerdaagse rittenkoers door Nederland en België, waarbij gisteren een geweldige etappe door Friesland werd gereden. Prachtige beelden en vooral het groen en het water van die provincie kwamen goed in beeld. (Mijn land. Vandaag was er een geweldig fraaie etappe in het mooie Brabant. Ja, da's ook mijn land.)
Prikkel: ik heb twee gabbers die een racefiets willen aanschaffen en ik mag hen binnenkort adviseren, onder het genot van "een" biertje. Ergens op een terras, hebben we afgesproken. Mijn oudste zoon wil ook een snelle fiets en ik mag hem "trainen" en we gaan, ooit, samen in de heuvels fietsen.
Oh ja, ook even leuk. Achter ons huis hebben we een complex van schuurtjes en garages. Die hebben platte daken. Aan de woningkant, van onze woning afgekeerd, hangen daar eiken- kastanje- en berkenbomen over. (De takken dan, hé?) Daar zonnen zich vaak twee katten op hun dooie gemak, zoals alleen katten dat kunnen. Onverstoorbaar en hautain. Wij noemen hen: de "rooie" en de "zwarte" want ze zijn verkrijgbaar in de kleuren.., oh, nou ja, ik dacht dat ik dat nog moest vertellen.
Vandaag lag de donkere, zwart mag ik niet meer zeggen, geloof ik, te mijmeren in de avondzon. Op een vast stekkie, zoals katten dat hebben. Twee meter achter haar/hem, stond een drukdoende ekster. Die vogel (hij/haar) stond zogenaamd dik te doen met datgene wat op die dakjes ligt. Afgebroken takjes/bladeren/eikels of kastanjes en zo, met de daarin misschien nog aanwezige insecten. Eksters zijn "krengen" en brutale beesten ook nog eens. Deze vogel was daar geen uitzondering op. Ze provoceerde, we zien het wel vaker, de donkere poes heel duidelijk. Maar, die hield der gemak. Onder het mom: Ik zie jou niet dus je bent er niet, draaide ze haar kopje demonstratief naar de andere kant en reageerde geen seconde op het gekwetter en het drukke gedoe van de fraaie vogel. Die werd het na een minuut of tien zat, hipte nog wat rond in "der katten-s", of is het "des kattens", blikveld maar die poes bleef, schijnbaar, stoïcijns. Dus "vogel af" en daarna keek de poes opgelucht en tevreden rond: "mijn dakje is veilig, toch?"
Tja, kleine dingen, maar hoe blij kunnen ze je maken?
En ja, morgen hebben we weer de prikkels van de kleinkinderen waar we bij op gaan passen en die geven prikkels zat, hoor! Kleine dingen, maar: hoe blij kunnen ze je maken?
(Eh, dit was een zwakke poging tot humor, hoor.)
Prikkels, staat er boven het stukje en ja, prikkels krijg ik genoeg om over te schrijven. Soms nare: Er is een jonge vrouw, een verpleegster, in koelen bloede vermoord door, naar het lijkt, haar ex-vriend. Dat gebeurde op een parkeerterrein van het ziekenhuis in een provinciestadje, waar zij werkte. Meteen ga je dan in de flipstand! Zou het een mijnheer zijn die zijn "mannelijke" eer verdedigd, zou het een "man" zijn die bang was dat zij teveel over zijn (criminele) verleden wist? Zou het een vogel zijn die nu uitgewezen zou worden uit ons land, na het verbreken van de relatie? Maar Goh, hoe erg is dat! Zo een jonge en veelbelovende en zich voor de mensen inzettende jonge vrouw! Afschuwelijk!
Nog wat nare: een jonge, buitenlandse, vrouw, totaal niet bekend met de Nederlandse wateren, die verdrinkt in de Noordzee. Een ander jong ding, zeventien, geloof ik, die omkomt bij het Bungee jumpen. Een jonge vrouw die bij een ongeluk met een Quad omkomt. GVD, wat naar allemaal.
Maar: der staan ook weer veel positieve zaken tegenover!
Voetbalwedstrijden die, ondanks of juist door, het ontbreken van politie inspanning, gewoon doorgingen en waarbij er geen tot nauwelijks rellen waren ontstaan. Dus: het politiebudget kan worden bijgesteld en nu kan men jagen op groter wild, fraudeurs, bankiers dus, dan de schreeuwende idioten in de stadions.
Ik kreeg, ook een positieve prikkel, een leuk berichtje van mijn oudste (oomzegger) neef. Oh, de man is al een stukje in de vijftig, maar dat zie je nauwelijks. Nee, eerlijk, hij en zijn echtgenote zien er perfect uit. Hij deed mee aan een spotje voor een lokale Tv zender en hoewel we weinig contact met elkaar hebben, "life" zeg maar, herkende ik hem meteen en vooral de stem was helemaal niets veranderd.
Nog een goeie prikkel: doordat ik nog wat meer vrij ben dan ik al was, kan ik mijn aantal dagen op de fiets uitbreiden. Vandaag begreep ik eindelijk waarom ik, als ik vanuit Amstelveen een tocht "om de west" wil rijden, allemaal van die "bulten" in het parkoers moet beklimmen. Er zijn een hoop hopen zand met wegomlegging en gelukkig met fietspaden aangelegd. Men is namelijk bezig om de A9 om te leiden en de weg niet meer door Badhoevedorp te laten gaan en zo het dorp in tweeën te snijden. (Lekker belangrijk, puh, zeg je, mijn enige lezer, nu! Je weet niet eens waar "Bad-ho-eve" dorp ligt! Dit is flauw. Het verwijst naar het plaatsje Mariahoeve, een deel van Den Haag dat door een Haags maatje van me steevast "Maria-ho-eve" genoemd werd.
Prikkel: de ENECO tour is aan de gang. Een meerdaagse rittenkoers door Nederland en België, waarbij gisteren een geweldige etappe door Friesland werd gereden. Prachtige beelden en vooral het groen en het water van die provincie kwamen goed in beeld. (Mijn land. Vandaag was er een geweldig fraaie etappe in het mooie Brabant. Ja, da's ook mijn land.)
Prikkel: ik heb twee gabbers die een racefiets willen aanschaffen en ik mag hen binnenkort adviseren, onder het genot van "een" biertje. Ergens op een terras, hebben we afgesproken. Mijn oudste zoon wil ook een snelle fiets en ik mag hem "trainen" en we gaan, ooit, samen in de heuvels fietsen.
Oh ja, ook even leuk. Achter ons huis hebben we een complex van schuurtjes en garages. Die hebben platte daken. Aan de woningkant, van onze woning afgekeerd, hangen daar eiken- kastanje- en berkenbomen over. (De takken dan, hé?) Daar zonnen zich vaak twee katten op hun dooie gemak, zoals alleen katten dat kunnen. Onverstoorbaar en hautain. Wij noemen hen: de "rooie" en de "zwarte" want ze zijn verkrijgbaar in de kleuren.., oh, nou ja, ik dacht dat ik dat nog moest vertellen.
Vandaag lag de donkere, zwart mag ik niet meer zeggen, geloof ik, te mijmeren in de avondzon. Op een vast stekkie, zoals katten dat hebben. Twee meter achter haar/hem, stond een drukdoende ekster. Die vogel (hij/haar) stond zogenaamd dik te doen met datgene wat op die dakjes ligt. Afgebroken takjes/bladeren/eikels of kastanjes en zo, met de daarin misschien nog aanwezige insecten. Eksters zijn "krengen" en brutale beesten ook nog eens. Deze vogel was daar geen uitzondering op. Ze provoceerde, we zien het wel vaker, de donkere poes heel duidelijk. Maar, die hield der gemak. Onder het mom: Ik zie jou niet dus je bent er niet, draaide ze haar kopje demonstratief naar de andere kant en reageerde geen seconde op het gekwetter en het drukke gedoe van de fraaie vogel. Die werd het na een minuut of tien zat, hipte nog wat rond in "der katten-s", of is het "des kattens", blikveld maar die poes bleef, schijnbaar, stoïcijns. Dus "vogel af" en daarna keek de poes opgelucht en tevreden rond: "mijn dakje is veilig, toch?"
Tja, kleine dingen, maar hoe blij kunnen ze je maken?
En ja, morgen hebben we weer de prikkels van de kleinkinderen waar we bij op gaan passen en die geven prikkels zat, hoor! Kleine dingen, maar: hoe blij kunnen ze je maken?
zaterdag 8 augustus 2015
't Gaat nooit meer over, denk ik. (Triest)
Valt het jullie ook op, dat je op een leeftijd komt dat er steeds meer mensen in je omgeving verdwijnen of ziek worden en dan vaak met een slechte prognose over die ziekte? Ik bedoel dus echt vreselijke ziektes als, nu ja, ik hoef niet uit te wijden, toch? Momenteel zit ik zelf niet al te best in het vel, dat lazen jullie wel, maar dat is nog niets vergeleken bij wat ik allemaal om me heen hoor. Het maakt me hulpeloos en en ja, sprakeloos, zeg maar, hoewel dat voor mijn doen iets uitzonderlijks is.
Ik ga het een beetje aanstippen, een beetje verduidelijken.
Een dochter van een (ex) collega, maar wel nog steeds vriendin van me, krijgt vreselijke berichten te horen. Een jonge vrouw, met een jong gezin en ja, een gezin als dat, met jonge kinderen, nu ja, daar is de ma de spil van, wees eerlijk. Die ma, die geliefde, gaat een hele moeilijke tijd tegemoet. Hopelijk komt het goed?!
Het begint, bij mij dan, bij mijn schoonmoeder. Ik heb eerder geloof ik wel eens over haar geschreven. Ze was altijd een "flinke" vrouw, zoals dat in de volksmond heet, maar zij is nu, al een jaar of vijf of zo, in de ban van die vreselijke mijnheer die de Alzheimer ziekte heeft ontdekt. Een ban waar je nooit meer uitkomt en die, dagelijks, stap voor stap, erger wordt. Nee, ik ken natuurlijk alle schoonmoeder geintjes ook, maar deze vrouw heb ik altijd als een "tweede", misschien zelfs als een "eerste" moeder gezien en ik heb haar meer dan dertig jaar gekend en zij kende mij, maar tegenwoordig weet ze gewoonweg niet meer wie ik ben. Ook haar dochter, mijn E., dus, we waren op bezoek bij haar, vanmiddag, was niet helemaal duidelijk meer in beeld bij haar. 'Goh', zei schoonmama tegen mijn lief, 'hoe is het nu met je been? Je loopt toch bij een specialist?' E. heeft nooit iets aan haar benen gehad, nu ja, kousen/nylons/schoenen/sokken misschien, dat soort zaken wel, maar niets dat voor een specialistisch onderzoek door moest, nu ja, mijn specialistisch onderzoek want ze heeft van die .., nee, dit gaat wat te privé worden.
"Ma", zoals ik der altijd noem, is een moeder van acht kinderen, waaronder een tweeling, R. en T. Nu heeft T. een nare ziekte en echt, de, Nare ziekte en ik bedoel, ook echt ongeneeslijk. (Hij is begin zestig, btw) Tweelingbroer R. bracht haar dat nare bericht, maar meldde later op de dag via een berichtje al, dat Ma dat helemaal niet meer door had. Ze was even stil geweest, zei R., maar had, na een minuut of zo, het nare bericht al weer verwisseld met het bericht over de ziekte van een ander iemand, nu ja, zoiets.
E. vroeg vandaag, zogenaamd, terloops, zogenaamd langs haar neus weg, of Ma, "heeft U", zo correct in de familie manier, kortgeleden nog iets gehoord had over een kind van haar, dat ziek was, of dat er een van de andere zonen langs was geweest om even bij te praten over deze of gene, maar de wereld van mijn zeer geliefde schoonma, nee, da's eerlijk zo, ik hou echt van haar, is langzaam grijs aan het worden. Haar geest hult zich nu in donkere tinten en langzaam neemt ze afscheid van de wereld die zo veel jaren de hare was, waarin ze een man had, waarin ze kinderen grootbracht, oma werd en nog altijd en steeds de kranten las, waarin ze de vrouw was die de politiek bij hield, die wist wat er gaande was op de wereld. Momenteel is ze vergeten dat we, net een minuut of drie geleden, koffie hebben gedronken in het restaurant, beneden. Dat doet ons natuurlijk heel veel pijn.
Tja, de affaire over de zwager is ook heel moeilijk. Een proces waarbij hij, bij niet behandelen, zeker weet dat hij sterft en bij wel behandelen, minder dan vijftig proces kans heeft dat hij het wel gaat redden. Maar dan heeft hij, na behandeling wel zo veel restricties en zoveel moeilijkheden en zoveel zorg nodig dat dat ook nauwelijks een optie is. F...!
Dus ja, dat allemaal, gecombineerd met mijn, nu nauwelijks in beeld zijnde problemen, althans in verhouding van de vorige en nog te beschreven situatie, was ik al deemoedig, hoor. En ja, het verhaal gaat door en door en het gaat nooit meer over. Gisteren hoorde ik van een van mijn beste en oudere vrienden dat hij ook gediagnosticeerd was met die k u t ziekte. R., zoals hij heet, heeft dat ook, hoorde hij. Gvd en k u t waar moet je het allemaal plaatsen? R. is een jonge vent nog, hij is net 52 geworden en hij staat nu voor en een enorm proces aan operaties en chemo en weet ik het niet allemaal. Waar moeten de man en zijn gezin de moed vandaan halen om te beginnen aan dat slopende proces dat "behandeling" heet? Gvd, man, waarom juist worden dat soort mensen getroffen? Mensen die hun hele leven het "juiste" het "goede" hebben geprobeerd te doen? R. was zijn hele leven een "ziekenpa", in de beste zin van het woord en in de beste zin van het kunnen.
Magoggels die hele volksstammen tot moord en verkrachting en tot IS praktijken opzwepen, worden met gemak 100 en zo. Waarom worden dan altijd de goeien getroffen? Waarom verdrinkt een meisje van 20 bij Zandvoort? Waarom sterft een meisje van 19 in Griekenland bij een "freak" ongeval met een Quad? Waarom kunnen de "Warlords" van de wereld, zoals IS en BOKO Haram, maar gewoon hun gang gaan?
Nee, ik ben niet religieus, nee.En ik zal het nooit worden ook. Nooit zolang mensen het geloof verdedigen door aan te voeren dat: "God wil het", "Dieu le veut" of: "Het is de wil van Allah".
Als die goden en zo dan bestaan dan laat je goed volk toch leven?
Ik ga het een beetje aanstippen, een beetje verduidelijken.
Een dochter van een (ex) collega, maar wel nog steeds vriendin van me, krijgt vreselijke berichten te horen. Een jonge vrouw, met een jong gezin en ja, een gezin als dat, met jonge kinderen, nu ja, daar is de ma de spil van, wees eerlijk. Die ma, die geliefde, gaat een hele moeilijke tijd tegemoet. Hopelijk komt het goed?!
Het begint, bij mij dan, bij mijn schoonmoeder. Ik heb eerder geloof ik wel eens over haar geschreven. Ze was altijd een "flinke" vrouw, zoals dat in de volksmond heet, maar zij is nu, al een jaar of vijf of zo, in de ban van die vreselijke mijnheer die de Alzheimer ziekte heeft ontdekt. Een ban waar je nooit meer uitkomt en die, dagelijks, stap voor stap, erger wordt. Nee, ik ken natuurlijk alle schoonmoeder geintjes ook, maar deze vrouw heb ik altijd als een "tweede", misschien zelfs als een "eerste" moeder gezien en ik heb haar meer dan dertig jaar gekend en zij kende mij, maar tegenwoordig weet ze gewoonweg niet meer wie ik ben. Ook haar dochter, mijn E., dus, we waren op bezoek bij haar, vanmiddag, was niet helemaal duidelijk meer in beeld bij haar. 'Goh', zei schoonmama tegen mijn lief, 'hoe is het nu met je been? Je loopt toch bij een specialist?' E. heeft nooit iets aan haar benen gehad, nu ja, kousen/nylons/schoenen/sokken misschien, dat soort zaken wel, maar niets dat voor een specialistisch onderzoek door moest, nu ja, mijn specialistisch onderzoek want ze heeft van die .., nee, dit gaat wat te privé worden.
"Ma", zoals ik der altijd noem, is een moeder van acht kinderen, waaronder een tweeling, R. en T. Nu heeft T. een nare ziekte en echt, de, Nare ziekte en ik bedoel, ook echt ongeneeslijk. (Hij is begin zestig, btw) Tweelingbroer R. bracht haar dat nare bericht, maar meldde later op de dag via een berichtje al, dat Ma dat helemaal niet meer door had. Ze was even stil geweest, zei R., maar had, na een minuut of zo, het nare bericht al weer verwisseld met het bericht over de ziekte van een ander iemand, nu ja, zoiets.
E. vroeg vandaag, zogenaamd, terloops, zogenaamd langs haar neus weg, of Ma, "heeft U", zo correct in de familie manier, kortgeleden nog iets gehoord had over een kind van haar, dat ziek was, of dat er een van de andere zonen langs was geweest om even bij te praten over deze of gene, maar de wereld van mijn zeer geliefde schoonma, nee, da's eerlijk zo, ik hou echt van haar, is langzaam grijs aan het worden. Haar geest hult zich nu in donkere tinten en langzaam neemt ze afscheid van de wereld die zo veel jaren de hare was, waarin ze een man had, waarin ze kinderen grootbracht, oma werd en nog altijd en steeds de kranten las, waarin ze de vrouw was die de politiek bij hield, die wist wat er gaande was op de wereld. Momenteel is ze vergeten dat we, net een minuut of drie geleden, koffie hebben gedronken in het restaurant, beneden. Dat doet ons natuurlijk heel veel pijn.
Tja, de affaire over de zwager is ook heel moeilijk. Een proces waarbij hij, bij niet behandelen, zeker weet dat hij sterft en bij wel behandelen, minder dan vijftig proces kans heeft dat hij het wel gaat redden. Maar dan heeft hij, na behandeling wel zo veel restricties en zoveel moeilijkheden en zoveel zorg nodig dat dat ook nauwelijks een optie is. F...!
Dus ja, dat allemaal, gecombineerd met mijn, nu nauwelijks in beeld zijnde problemen, althans in verhouding van de vorige en nog te beschreven situatie, was ik al deemoedig, hoor. En ja, het verhaal gaat door en door en het gaat nooit meer over. Gisteren hoorde ik van een van mijn beste en oudere vrienden dat hij ook gediagnosticeerd was met die k u t ziekte. R., zoals hij heet, heeft dat ook, hoorde hij. Gvd en k u t waar moet je het allemaal plaatsen? R. is een jonge vent nog, hij is net 52 geworden en hij staat nu voor en een enorm proces aan operaties en chemo en weet ik het niet allemaal. Waar moeten de man en zijn gezin de moed vandaan halen om te beginnen aan dat slopende proces dat "behandeling" heet? Gvd, man, waarom juist worden dat soort mensen getroffen? Mensen die hun hele leven het "juiste" het "goede" hebben geprobeerd te doen? R. was zijn hele leven een "ziekenpa", in de beste zin van het woord en in de beste zin van het kunnen.
Magoggels die hele volksstammen tot moord en verkrachting en tot IS praktijken opzwepen, worden met gemak 100 en zo. Waarom worden dan altijd de goeien getroffen? Waarom verdrinkt een meisje van 20 bij Zandvoort? Waarom sterft een meisje van 19 in Griekenland bij een "freak" ongeval met een Quad? Waarom kunnen de "Warlords" van de wereld, zoals IS en BOKO Haram, maar gewoon hun gang gaan?
Nee, ik ben niet religieus, nee.En ik zal het nooit worden ook. Nooit zolang mensen het geloof verdedigen door aan te voeren dat: "God wil het", "Dieu le veut" of: "Het is de wil van Allah".
Als die goden en zo dan bestaan dan laat je goed volk toch leven?
donderdag 6 augustus 2015
Even wat anders
Nee, nee, nee, ik ga het nu niet meer hebben over dat waar ik het over had, hoor. Korte SITREP: het gaat nog steeds KMP, maar daar ga ik ook wel aan wennen. (Op den duur)
Zoals ik eerder al eens schreef zal ik het (noodgedwongen) minder hebben over De Keten of In de Super of over de collegae en de klanten, nu. (Beide groepen zal ik heel er gaan missen, overigens) Maar ik zal, zoals belooft, meer gaan schrijven over dingen die me opvallen in het leven van alledag om me heen. Ik zou het natuurlijk uitgebreid over onze twee fantastische kleinkinderen kunnen hebben, maar dat is privé en voor ons zelf. Idem over de kinderen en hun relaties, maar af en toe zal er wel eens iets van doorklinken. Nee, de titel blijft nog wel In de Super, hoor, ik ben te gemakzuchtig (of te succesvol, geloof je het zelf?) om iets anders te verzinnen. Nee, ik hou de vertrouwde titel er gewoon in. Zaak is dat ik me dus wat meer op de "dingen-van-de-dag" die me opvallen, ga concentreren. Immers, dat deed ik in de Super ook wel?
Goed een van de dingen die me deze week opvielen was, na het smartelijk verlies en de totale afgang van AFC AJAX, de dreigende politiestaking, die vooral het nieuwe voetbal seizoen, dat dit weekeinde, na bijna een half jaar rust zou beginnen, lam zou gaan leggen. Tja, sneu voor de supporters, dat is zo. Voetbal is hun ding en de competitie al helemaal. Grappig genoeg, maar ja, logischerwijze, staakt de Hermandad op het moment vooral bij zogenaamde "risicowedstrijden". Dat woord alleen al, "risicowedstrijden", moet je te denken geven. Bij welke sporten heb je die risicowedstrijden, wat houdt het woord in en waarom is het zo? Nee, ik ben niet meteen de eerste kandidaat voor de quiz "De slimste mens", maar dit soort antwoorden weet ik wel. Een risicowedstrijd betekent dat er een hoog risico is op uit de hand lopende rellen tussen de supporters van de clubs die tegen elkaar spelen. Dat zijn, bijna altijd, voetbalwedstrijden. Nu ja, bijna, zeg maar gewoon: altijd. (Ik heb nog nooit een waterpolo-, schaats- of een handbalwedstrijd zien ontaarden in ware veldslagen, waar dan ook gewonden en soms een dode bij viel.) En daar gaat het dus om. Er gaan veldslagen en rellen uitgelokt worden door de supporters van de diverse clubs, die elkaar opzoeken in de stadions en daarbuiten, vooral daar buiten. Soms heeft het doden ten gevolg, triest genoeg.
Maar nee, zeggen de doorgestudeerde -gogen der wereld, het zijn geen relschoppers, of het is geen zooitje ongeregeld of het is geen tuig dat daar rondloopt, het heeft alles te maken met de identificatie van de stam en het (uit de prehistorie) voortzetten van de stammenstrijd en het overwinnen van de tegenstander en al dat soort BS. Nu ja, zo lust ik er nog wel een paar.
Een goede vriend van me, H., is een jaar of wat geleden geëmigreerd naar Brazilië, hij ging de liefde achterna zeg maar, maar we zien elkaar nog een of twee maal per jaar. Brazilië is, denk ik en velen doen dat met mij, het voetbal land ter wereld, toch? Ook maatje H. is een groot voetbalfan, hoewel hij, toen hij hier nog woonde een groot liefhebber van 010 was, hetgeen natuurlijk niets met voetjebal te maken heeft, maar hij heeft in zijn nieuwe thuisland zijn voetbal bestemming gevonden, een amateurclubje uit Division zes, of zo. 'Voetbal is daar een deel van het het leven', vertelde hij tijdens een BBQ met vrienden, 'het is daar elke zondag een feest en het een onderdeel van het bestaan onder dat volk en geen Braziliaan gaat zich te buiten aan Hooligan zijn.'
Dus ja, de politiebonden gaan staken en ik geloof dat ze daar gewoon het recht toe hebben. "Wouten", "smerissen", "tuuten", noem het maar op, zijn mensen die zich geregeld in nare omstandigheden moeten mengen of verplaatsen, soms met risico voor eigen gezondheid of leven. (Ik ben zelf militair geweest, dus ja, dan leef je meer met en in hun situatie mee, ik heb de begrafenisstoet van een neergeschoten politieagente voor mijn deur langs zien gaan en dat maakte heel veel emoties los). Dat ze protesteren door geen bonnen te schrijven als je geen hand uitsteekt of op de stoep fietst, nu ja, wees eerlijk, dat maakt geen indruk. Maar: als je geen medewerking geeft om op je zondag of zaterdag ook nog eens een uniform aan te trekken en naar de door vaak rand, nu ja soms helemaal debiele, opgefokte en dat door allerlei chemische middelen innemende magoggels te gaan die zich voetbal supporter noemen, enkel en alleen om vernielingen aan te richten en destructief te zijn, nu ja, dat tikt er in. Gek genoeg moeten burgemeesters dan de samenkomsten van die idioten verbieden. Dat is al een teken dat ook de gezagsdragers van het land de voetballerij als een onheil zien. Maar: ik kan daar mee leven, met die staking, dan. Je moet een machtsmiddel hebben als staker! (Of je der wel of niet eens mee bent, is nu nicht im frage.)
Dat valt dan weer niet in goede aarde bij de "supporters", zoals die zich zelf nog steeds graag betitelen. Dan komt er een of andere onderwereld figuur met een dreigend en naar Haags accent vertellen en oproepen dat ze de dag dat de wedstrijd niet doorgaat, wel ff naar het Plein gaan om daar te demonstreren en dat die "kut" wouten, dan wel hun uniformen aan "motte trekke", alles in dat fijne Haags of Schevenings accent, om maar aan te geven dat hij, normaal de onnozelste van de klas, veel te vertellen heeft bij de andere ook niet al te veel slimmer scorende bijfiguren die in zijn kennissen kring horen.
Stel: die man zou een baan hebben en dat hij zou werken en zijn geld normaal zou verdienen in plaats van door een uitkering. (Ja, ik lees graag sprookjes) Stel die man zou bijvoorbeeld onvrede hebben met zijn baan, stel dat die baan gevaarlijk was of zonder compensatie voor overuren of zo. Dan zou hij wel gaan staken, denk ik? En terecht zou hij dat kunnen en mogen doen. Maar nu de idioot een mogelijkheid tot rel trappen en rotzooi maken niet kan benutten is hij boos en gunt de mensen, die wel en echt werk leveren, niet hun recht op staken?
Helaas heeft de man, die zich als Leider opwerpt van die vereniging, te weinig IQ om een baan te hebben, hoop ik, en ja, dan is hij natuurlijk uitermate geschikt om voorzitter te zijn van de vereniging die zich "Haagse Bluf" noemt.
Ik at het vroeger wel eens: Haagse Bluf. Het was een gerecht(je) van opgeklopt eiwit met bessensaus. Opgeklopt. Ja, dat is het woord dan wel. Het geheel heeft niets met de Braziliaanse voetballiefde te maken die mijn vriend beschreef. Het is gewoon platvloerse en opgeklopte Haagse Bluf!
Zoals ik eerder al eens schreef zal ik het (noodgedwongen) minder hebben over De Keten of In de Super of over de collegae en de klanten, nu. (Beide groepen zal ik heel er gaan missen, overigens) Maar ik zal, zoals belooft, meer gaan schrijven over dingen die me opvallen in het leven van alledag om me heen. Ik zou het natuurlijk uitgebreid over onze twee fantastische kleinkinderen kunnen hebben, maar dat is privé en voor ons zelf. Idem over de kinderen en hun relaties, maar af en toe zal er wel eens iets van doorklinken. Nee, de titel blijft nog wel In de Super, hoor, ik ben te gemakzuchtig (of te succesvol, geloof je het zelf?) om iets anders te verzinnen. Nee, ik hou de vertrouwde titel er gewoon in. Zaak is dat ik me dus wat meer op de "dingen-van-de-dag" die me opvallen, ga concentreren. Immers, dat deed ik in de Super ook wel?
Goed een van de dingen die me deze week opvielen was, na het smartelijk verlies en de totale afgang van AFC AJAX, de dreigende politiestaking, die vooral het nieuwe voetbal seizoen, dat dit weekeinde, na bijna een half jaar rust zou beginnen, lam zou gaan leggen. Tja, sneu voor de supporters, dat is zo. Voetbal is hun ding en de competitie al helemaal. Grappig genoeg, maar ja, logischerwijze, staakt de Hermandad op het moment vooral bij zogenaamde "risicowedstrijden". Dat woord alleen al, "risicowedstrijden", moet je te denken geven. Bij welke sporten heb je die risicowedstrijden, wat houdt het woord in en waarom is het zo? Nee, ik ben niet meteen de eerste kandidaat voor de quiz "De slimste mens", maar dit soort antwoorden weet ik wel. Een risicowedstrijd betekent dat er een hoog risico is op uit de hand lopende rellen tussen de supporters van de clubs die tegen elkaar spelen. Dat zijn, bijna altijd, voetbalwedstrijden. Nu ja, bijna, zeg maar gewoon: altijd. (Ik heb nog nooit een waterpolo-, schaats- of een handbalwedstrijd zien ontaarden in ware veldslagen, waar dan ook gewonden en soms een dode bij viel.) En daar gaat het dus om. Er gaan veldslagen en rellen uitgelokt worden door de supporters van de diverse clubs, die elkaar opzoeken in de stadions en daarbuiten, vooral daar buiten. Soms heeft het doden ten gevolg, triest genoeg.
Maar nee, zeggen de doorgestudeerde -gogen der wereld, het zijn geen relschoppers, of het is geen zooitje ongeregeld of het is geen tuig dat daar rondloopt, het heeft alles te maken met de identificatie van de stam en het (uit de prehistorie) voortzetten van de stammenstrijd en het overwinnen van de tegenstander en al dat soort BS. Nu ja, zo lust ik er nog wel een paar.
Een goede vriend van me, H., is een jaar of wat geleden geëmigreerd naar Brazilië, hij ging de liefde achterna zeg maar, maar we zien elkaar nog een of twee maal per jaar. Brazilië is, denk ik en velen doen dat met mij, het voetbal land ter wereld, toch? Ook maatje H. is een groot voetbalfan, hoewel hij, toen hij hier nog woonde een groot liefhebber van 010 was, hetgeen natuurlijk niets met voetjebal te maken heeft, maar hij heeft in zijn nieuwe thuisland zijn voetbal bestemming gevonden, een amateurclubje uit Division zes, of zo. 'Voetbal is daar een deel van het het leven', vertelde hij tijdens een BBQ met vrienden, 'het is daar elke zondag een feest en het een onderdeel van het bestaan onder dat volk en geen Braziliaan gaat zich te buiten aan Hooligan zijn.'
Dus ja, de politiebonden gaan staken en ik geloof dat ze daar gewoon het recht toe hebben. "Wouten", "smerissen", "tuuten", noem het maar op, zijn mensen die zich geregeld in nare omstandigheden moeten mengen of verplaatsen, soms met risico voor eigen gezondheid of leven. (Ik ben zelf militair geweest, dus ja, dan leef je meer met en in hun situatie mee, ik heb de begrafenisstoet van een neergeschoten politieagente voor mijn deur langs zien gaan en dat maakte heel veel emoties los). Dat ze protesteren door geen bonnen te schrijven als je geen hand uitsteekt of op de stoep fietst, nu ja, wees eerlijk, dat maakt geen indruk. Maar: als je geen medewerking geeft om op je zondag of zaterdag ook nog eens een uniform aan te trekken en naar de door vaak rand, nu ja soms helemaal debiele, opgefokte en dat door allerlei chemische middelen innemende magoggels te gaan die zich voetbal supporter noemen, enkel en alleen om vernielingen aan te richten en destructief te zijn, nu ja, dat tikt er in. Gek genoeg moeten burgemeesters dan de samenkomsten van die idioten verbieden. Dat is al een teken dat ook de gezagsdragers van het land de voetballerij als een onheil zien. Maar: ik kan daar mee leven, met die staking, dan. Je moet een machtsmiddel hebben als staker! (Of je der wel of niet eens mee bent, is nu nicht im frage.)
Dat valt dan weer niet in goede aarde bij de "supporters", zoals die zich zelf nog steeds graag betitelen. Dan komt er een of andere onderwereld figuur met een dreigend en naar Haags accent vertellen en oproepen dat ze de dag dat de wedstrijd niet doorgaat, wel ff naar het Plein gaan om daar te demonstreren en dat die "kut" wouten, dan wel hun uniformen aan "motte trekke", alles in dat fijne Haags of Schevenings accent, om maar aan te geven dat hij, normaal de onnozelste van de klas, veel te vertellen heeft bij de andere ook niet al te veel slimmer scorende bijfiguren die in zijn kennissen kring horen.
Stel: die man zou een baan hebben en dat hij zou werken en zijn geld normaal zou verdienen in plaats van door een uitkering. (Ja, ik lees graag sprookjes) Stel die man zou bijvoorbeeld onvrede hebben met zijn baan, stel dat die baan gevaarlijk was of zonder compensatie voor overuren of zo. Dan zou hij wel gaan staken, denk ik? En terecht zou hij dat kunnen en mogen doen. Maar nu de idioot een mogelijkheid tot rel trappen en rotzooi maken niet kan benutten is hij boos en gunt de mensen, die wel en echt werk leveren, niet hun recht op staken?
Helaas heeft de man, die zich als Leider opwerpt van die vereniging, te weinig IQ om een baan te hebben, hoop ik, en ja, dan is hij natuurlijk uitermate geschikt om voorzitter te zijn van de vereniging die zich "Haagse Bluf" noemt.
Ik at het vroeger wel eens: Haagse Bluf. Het was een gerecht(je) van opgeklopt eiwit met bessensaus. Opgeklopt. Ja, dat is het woord dan wel. Het geheel heeft niets met de Braziliaanse voetballiefde te maken die mijn vriend beschreef. Het is gewoon platvloerse en opgeklopte Haagse Bluf!
zaterdag 1 augustus 2015
Tja! Hoe KMP kun je je voelen?
Ofwel: Sombermans Hochzeit, zoiets, geschreven met het idee dat ik de ene lezer van het Blog toch iets wijzer moet maken over hoe klo... ik me nu voel.
Dus belde de bedrijfsarts me heel prompt op op de afgesproken tijd en op de afgesproken dag. Ik deed mijn verhaal, hij luisterde met veel empathie, leek me, gaf me wat weken de tijd en de raad naar de HA te gaan, die me wel verder zou helpen en vertelde dat hij een terugkoppeling zou gaan doen. Ik nam alle tijd om aan hem mijn conflict met mijn bedrijf te vertellen. Hoewel? Is het een conflict met mijn bedrijf? Nee, dat geloof ik niet echt. Het is een conflict met een andere en nieuwere generatie mensen, die toevallig bij dat bedrijf werken. Een generatie, die niet slecht is hoor, begrijp me goed. Maar een generatie "mensen", da's niet goed uitgedrukt, een generatie "werknemers", ja da's al beter, maar goed, een generatie die het allemaal anders aanpakt en, in mijn ogen, niet echt veel beter. Ok, nu de advocaat van de duivel uithangen: 'Die generatie is stukken slimmer dan mijn generatie is. Die generatie weet wat werken om te leven is zonder van leven om te werken te moeten spreken. Die generatie is verbonden met het huidige "IK", ICH", "MOI", "I", tijdperk en jij, Dino, hebt dat niet door. Die generatie doet allemaal dingen voor heel even en zonder enig carrière idee en gaat dan verder naar een volgende job. Dat is zo, man, het is de 21ste eeuw, leg je der bij neer. Doe niet moeilijk, leef er mee.
Kan ik dat? Nee. Maar ja, ik moet me wel verplaatsen in die generatie, in die generatie waar het woord "discipline" waarschijnlijk alleen maar iets te maken heeft met het al dan niet met twee handen bedienen van de alom tegenwoordige apparaten om de "sociale media" te kunnen bereiken en te kunnen bedienen. Wil ik dat? Nee, niet meer. Ik ben geen ouwe l.. hoor die helemaal niets wil weten van de nieuwe generatie en de "sociale media." (Ik doe der zelf aan mee en van hartenlust) Maar er is een middenweg. Een weg tussen mijn en hun generatie. Tussen de mensen die nog wel praten met elkaar of die elkaar alleen maar zitten te "whatsappen" of "whatsitten", geloof ik. Dat is de weg waarbij je je werkplezier houdt en ook nog eens het plezier in het gebruik van die pads (af en toe) en zo. Hoewel ik weet dat je je aandacht maar op een ding tegelijk kan vestigen. Neem het verkeer. Hoe vaak zie je niet mensen aan het bellen en sms'en tijdens het autorijden? En daarbij dan meteen maar vergeten dat ze ook nog eens richting aan moeten geven of zo?
Ja, ik zei al, Sombermans is back! Maar: Now to stay! Ik voel me zo ontzettend k.. onder de hele situatie, daar heb jij, lezer, geen idee van. Maar ik kon niet anders, meer. Nee, ik heb nooit gedacht dat mijn glansrijke loopbaan zo zou eindigen, maar het is dus wel zo. Mijn kop staat op barsten van al het zelfverwijt, nu ik mijn mede werknemers alleen laat aan kloten om ook nog eens mijn 'joppie' er bij te doen. Maar zegt de slimste van ons huwelijk, E. ja, dat had je al door: 'Stel dat je nu een been had gebroken? Of een sleutelbeenbreuk? Als fietser kan je dat gebeuren, toch? Dan was je toch ook niet op je werk geweest?' Daar heeft ze een punt, maar ja, als man zijnde zeg je dan: 'Ja maar dan had ik een verband of een gips om gehad, dan ziet men dat je niet kan werken. Maar het zit in mijn hoofd, vrouw, dat kun je niet zien!'
Ze snuift: 'Maar IK merk het. Ik kan het aan je zien. Je bent niet lichamelijk ziek, maar helemaal oké, nu ja, dat ben je ook helemaal niet. Vindt je wel dan?'
En nee, ze heeft gelijk. In mijn kanis gaat het maar door, maalt het maar door. Vroeger ging ik een paar uur fietsen en dan was mijn hoofd weer helemaal leeg. Nu durf ik nauwelijks de deur uit! Uit onvrede met mijn, ik noem het toch zo, "ziek" zijn, maar vooral uit onvrede met dat werk, uit onvrede met het discipline gebrek waar ik elke maal weer tegen aan loop. En: geloof het nu maar, niet alleen van de generatie van de "werkvloer", maar zeker en vooral van de generatie werkers die niet op de vloer komt, maar die wel de leiding geeft aan het grote en diverse bedrijf, de directie, die afgrijselijke "jobhoppers."
Maar goed, ik ben de oude generatie gewend, de mensen die eerst werkten en dan pas vragen of, als ze durfden, eisen gingen stellen, die betrokken waren bij hun "werk" of "bedrijf" of zo. Nee zo slaafs als de ouders van de generatie van ons waren wij ook al niet meer, nee, wij waren al kritisch, zie de Vietnam demonstraties en de "revolutie" van '68. maar nu loopt het uit de klauwen. Volgende week moet ik een afspraak maken met de huisarts. Ik moet Hulp zoeken, zegt de bedrijfsarts. De huisarts moet me dan maar doorzenden naar een 'peut of zo.
Tja, dan tref ik dus zo een m/v therapeut aan die vooral bezig is met de sociale media?
=ik stel nu alles allemaal even uit, ook de afspraak bij de HA, ik heb vooral tijd nodig om het hoofd leeg te maken. ik ga morgen een stukkie fietsen, dat lijkt me heel therapeutisch?=
Dus belde de bedrijfsarts me heel prompt op op de afgesproken tijd en op de afgesproken dag. Ik deed mijn verhaal, hij luisterde met veel empathie, leek me, gaf me wat weken de tijd en de raad naar de HA te gaan, die me wel verder zou helpen en vertelde dat hij een terugkoppeling zou gaan doen. Ik nam alle tijd om aan hem mijn conflict met mijn bedrijf te vertellen. Hoewel? Is het een conflict met mijn bedrijf? Nee, dat geloof ik niet echt. Het is een conflict met een andere en nieuwere generatie mensen, die toevallig bij dat bedrijf werken. Een generatie, die niet slecht is hoor, begrijp me goed. Maar een generatie "mensen", da's niet goed uitgedrukt, een generatie "werknemers", ja da's al beter, maar goed, een generatie die het allemaal anders aanpakt en, in mijn ogen, niet echt veel beter. Ok, nu de advocaat van de duivel uithangen: 'Die generatie is stukken slimmer dan mijn generatie is. Die generatie weet wat werken om te leven is zonder van leven om te werken te moeten spreken. Die generatie is verbonden met het huidige "IK", ICH", "MOI", "I", tijdperk en jij, Dino, hebt dat niet door. Die generatie doet allemaal dingen voor heel even en zonder enig carrière idee en gaat dan verder naar een volgende job. Dat is zo, man, het is de 21ste eeuw, leg je der bij neer. Doe niet moeilijk, leef er mee.
Kan ik dat? Nee. Maar ja, ik moet me wel verplaatsen in die generatie, in die generatie waar het woord "discipline" waarschijnlijk alleen maar iets te maken heeft met het al dan niet met twee handen bedienen van de alom tegenwoordige apparaten om de "sociale media" te kunnen bereiken en te kunnen bedienen. Wil ik dat? Nee, niet meer. Ik ben geen ouwe l.. hoor die helemaal niets wil weten van de nieuwe generatie en de "sociale media." (Ik doe der zelf aan mee en van hartenlust) Maar er is een middenweg. Een weg tussen mijn en hun generatie. Tussen de mensen die nog wel praten met elkaar of die elkaar alleen maar zitten te "whatsappen" of "whatsitten", geloof ik. Dat is de weg waarbij je je werkplezier houdt en ook nog eens het plezier in het gebruik van die pads (af en toe) en zo. Hoewel ik weet dat je je aandacht maar op een ding tegelijk kan vestigen. Neem het verkeer. Hoe vaak zie je niet mensen aan het bellen en sms'en tijdens het autorijden? En daarbij dan meteen maar vergeten dat ze ook nog eens richting aan moeten geven of zo?
Ja, ik zei al, Sombermans is back! Maar: Now to stay! Ik voel me zo ontzettend k.. onder de hele situatie, daar heb jij, lezer, geen idee van. Maar ik kon niet anders, meer. Nee, ik heb nooit gedacht dat mijn glansrijke loopbaan zo zou eindigen, maar het is dus wel zo. Mijn kop staat op barsten van al het zelfverwijt, nu ik mijn mede werknemers alleen laat aan kloten om ook nog eens mijn 'joppie' er bij te doen. Maar zegt de slimste van ons huwelijk, E. ja, dat had je al door: 'Stel dat je nu een been had gebroken? Of een sleutelbeenbreuk? Als fietser kan je dat gebeuren, toch? Dan was je toch ook niet op je werk geweest?' Daar heeft ze een punt, maar ja, als man zijnde zeg je dan: 'Ja maar dan had ik een verband of een gips om gehad, dan ziet men dat je niet kan werken. Maar het zit in mijn hoofd, vrouw, dat kun je niet zien!'
Ze snuift: 'Maar IK merk het. Ik kan het aan je zien. Je bent niet lichamelijk ziek, maar helemaal oké, nu ja, dat ben je ook helemaal niet. Vindt je wel dan?'
En nee, ze heeft gelijk. In mijn kanis gaat het maar door, maalt het maar door. Vroeger ging ik een paar uur fietsen en dan was mijn hoofd weer helemaal leeg. Nu durf ik nauwelijks de deur uit! Uit onvrede met mijn, ik noem het toch zo, "ziek" zijn, maar vooral uit onvrede met dat werk, uit onvrede met het discipline gebrek waar ik elke maal weer tegen aan loop. En: geloof het nu maar, niet alleen van de generatie van de "werkvloer", maar zeker en vooral van de generatie werkers die niet op de vloer komt, maar die wel de leiding geeft aan het grote en diverse bedrijf, de directie, die afgrijselijke "jobhoppers."
Maar goed, ik ben de oude generatie gewend, de mensen die eerst werkten en dan pas vragen of, als ze durfden, eisen gingen stellen, die betrokken waren bij hun "werk" of "bedrijf" of zo. Nee zo slaafs als de ouders van de generatie van ons waren wij ook al niet meer, nee, wij waren al kritisch, zie de Vietnam demonstraties en de "revolutie" van '68. maar nu loopt het uit de klauwen. Volgende week moet ik een afspraak maken met de huisarts. Ik moet Hulp zoeken, zegt de bedrijfsarts. De huisarts moet me dan maar doorzenden naar een 'peut of zo.
Tja, dan tref ik dus zo een m/v therapeut aan die vooral bezig is met de sociale media?
=ik stel nu alles allemaal even uit, ook de afspraak bij de HA, ik heb vooral tijd nodig om het hoofd leeg te maken. ik ga morgen een stukkie fietsen, dat lijkt me heel therapeutisch?=
Abonneren op:
Posts (Atom)