Voordat ik over die rel, ik gaf het in mijn laatste Blog al even aan, begin, eerst nog wat over kranten, in dit geval een Belgische, beter gezegd, een Vlaamse krant. Die koop ik af en toe, maar vooral in de tijd dat de grote wielerwedstrijden, de klassiekers, worden verreden. De Vlaamse kranten hebben, als het om de wielersport gaat, vaak in hun edities het parkoers op een kaartje afgedrukt, met de verwachtte doorkom tijden, lijsten met namen en rugnummers van de deelnemers en allerlei wetenswaardigheden. Altijd interessant. Natuurlijk lees je het 'echte' nieuws in de kranten ook en ja, ik neem wel altijd even de overlijdensberichten door. Die berichten zijn vaak hele kunstwerken, gelijk aan de zogenaamde 'bidprentjes'. Waar het in onze kranten een zwart omkaderd berichtje is in de trant van: "heden overleed mijn geliefde", vul verder in, zijn het in Vlaanderen vaak kleine autobiografieën. Niet alleen worden naam en toenaam van de overledene gemeld, maar vaak ook haar/zijn verdiensten in het leven. Natuurlijk worden geboorte- en sterfplaats niet vergeten. Dus ja, ik lees het vaak even snel door, scannen zegt de moderne mens. Een enkele keer zijn die berichtjes, triest genoeg natuurlijk, ook wel eens humoristisch. Zo las ik dat er ene mevrouw Moortgat overleden was. Ze was geboren in Kontich en was overleden in Reet. Tja, samen met het dorp Aartselaar noemen ze dat de "anale driehoek" in Vlaanderen.
Soit. Mijn dag in vogelvlucht en dat is een korte vlucht. Ik begon vol goede moed. Ik wilde een lekkere lange tocht op de Defy maken. Rond de Westeinderplas, een plas water dat een restant is van de vroegere Haarlemmermeer, de Waterwolf, dat nog steeds, die Westeinderplas dan, tussen Leimuiden en Aalsmeer ligt en waar er veel pleziervaart is. Dus, lekker aangekleed, zo warm is het nog niet, was ik op weg. Buienradar had aangegeven dat het pas vanaf 1200 H zou gaan spetteren. Ik was nog niet in Aalsmeer, nauwelijks twaalf kilometer op weg en het was nauwelijks tien uur, maar man, het begon te plassen! Nu ben ik geen echte mooi weer fietser, maar ik heb de pleuris aan regen. Nat en koud word je en je fiets ziet er niet meer uit, dus ben je weer een half uur aan het poetsen om het geheel droog en toonbaar te krijgen. Daarna moet je je kleding weer drogen en ja, al dat gedoe, nee, ik had er geen zin in. Dus zat ik al ver voor twaalf uur ontspannen thuis, gezellig keuvelend met de E. Ja, in naam ontspannen, maar langzaam begon de spanning rond het WK modder fietsen zich op te stapelen. Ik zapte naar de Belg en keek daar wat rond en zapte naar diverse TXT kanalen. Wat me, gisteren, ik schreef het al, op was gevallen, was dat er een jonge dame, nee, de naam is niet zo interessant, was beschuldigd van fraude. Zij, ze deed ook mee als kanshebber aan het kampioenschap als vrouwelijke belofte, zou een "motortje" in haar frame hebben. Dat was geconstateerd door de overkoepelende wielerorganisatie, de UCI.
Rel geboren! De jonge vrouw werd geïnterviewd door een Vlaamse journalist en er waren tranen en, ja, mag ik het zo zeggen, smoezen te over. Ja, het was haar fiets, geweest, dan, ooit, dan en nee, ze reed er niet meer op, ze had die fiets verkocht aan een vriend, maar die vriend had die fiets per ongeluk tussen haar koersfietsen neergezet? Ze huilde overtuigend uit haar onschuldige poppenogen.
(Even back in time. Ooit werd Spartacus, Fabian Cancellara, ervan beschuldigd om een dergelijk hulp ding in zijn fiets te hebben gemonteerd. Daar bleek niets van waar. Ik heb er ooit nog eens een stukje over geschreven. Ik snapte niet hoe dat nu kon en zo, maar de BRT was zo vriendelijk om dat helemaal uit te leggen. Het is theoretisch heel goed mogelijk om in een slanke en ranke racefiets een hulpmotor in te bouwen. Die (kleine) elektromotor geeft je dan net dat beetje vermogen meer dat nodig is om in plaats van dertig, veertig in het uur te rijden! Bijzonder, bizar en bewonderenswaardig.)
Het ging, zei die fietsenmaker, die er naar gevraagd werd, omdat er mannen waren die wel mee wilden met hun ploegmaten, maar net dat beetje misten. Verrek! Ik mis ook dat beetje kracht op mijn fietsmaten, soms. Ik ben geen klimmer, mijn maten kwamen altijd eerder boven op welke heuvel of col dan ook. Maar: dat is toch niet niet interessant? Ik bedoel, ik fiets toch voor my fun? Ik wil gewoon zelf die k.. heuvels in Limburg en de Ardennen op? Of die lelijke Alpenpuist beklimmen? Ik ga me zelf toch niet verne.... door een motor in mijn fiets te zetten? Ga dan meer trainen, minder vreten en zuipen, gek, denk ik dan! Zorg voor je conditie! Dat doe ik ook. Ik zie af in de winter. Ook wel in de zomer, natuurlijk. Die motortjes kosten ongeveer 5 ruggen. 5000 eurie en er zijn dus mensen in het toeristenpeloton die het daar voor over hebben? Nou ja, het is wel weer wat. Tja en zo gaan de dagen heen. Ik heb dit weekend lekker gelezen, overigens. Hans Helmut Kirst weer eens. Die 08/15 boeken.
Maar goed, in het fietsen is een nieuwe rel geboren. Gemotoriseerd fietsen. De regering zal binnenkort wel weer eens met een belasting daarvoor komen, denk ik.
Overigens: Wout van Aert (B) werd WK, Lars van der Haar kreeg zilver en ja, Van der Poel reed gewoon niet goed, Hij werd vijfde!
zondag 31 januari 2016
zaterdag 30 januari 2016
Over kranten en een cabaretier
De Volkskrant is een kutkrant en een plaag voor het gezin
De Volkskrant, de Volkskrant, de Volkskrant is een kutkrant
De Volkskrant wordt steeds dikker en d'r staat steeds minder in
Vroeger was 'ie katholiek, een pijler van bedrog
Nu is 'ie niet meer katholiek, maar toch maar toch maar toch
De Volkskrant, de Volkskrant, de Volkskrant is een kutkrant
De Volkskrant is een kutkrant, 't is mij niet gauw te dol
Maar als ik 'ns een krant lees, als ik 'ns een krant lees
Dan wil ik ook een krant en geen papieren drol
Waar de redactie drijft op drank en zelfcensuur
Je krijgt de halve Waarheid, maar wel twee keer zo duur
Nu ja, dit zijn niet mijn woorden, hoor, die je las, maar van de cabaretier Jaap Fischer. De woorden zijn wel weer waar voor de Volkskrant van de jaren taggetig en negentig. Toen was die krant, zich net bevrijdend onder het "Katholieke juk", opeens een enorm progressief dagblad geworden. Voor de enkele jonkies onder mijn lezers, die die befaamde jaren niet hebben meegemaakt, of althans niet bewust: je had in die jaren kranten. Dat waren stapels bedrukt papier, die, uitgevouwen, wel een halve tafel besloegen en verlucht waren met foto's en soms tekeningen van rechtbank zaken. Toen, de verzuiling was nog niet helemaal verdwenen, waren al die dagbladen bedoeld voor een "eigen" parochie. Je had natuurlijk: "De Telegraaf/Het Nieuws van de dag", zoals dat blad toen heette. Die krant was/is meer voor de wat rechtse lezer. Tegenwoordig voert die krant, die in de oorlog redelijk "fout" redelijk was, het logo: 'Krant van wakker Nederland.' Je had ook (en hebt) nog het "Algemeen Dagblad", die was er voornamelijk voor Rotjeknor en regio, maar wel landelijk verkrijgbaar. Dan was er ook nog eens de krant "De Tijd", dat was ook al zo een katholieke krant. Hoewel ik al helemaal niet van het houtje of in Joop ben, las ik die wel, maar vooral voor de strips van "Bommel", getekend door Marten Toonder en zo, maar die krant die verdween en later met de 'Haagse Post' is gefuseerd tot een weekblad en natuurlijk was er: "Het Parool". Dat was een typische 020 krant, zoals AD dat was voor 010. Het Parool was vanouds een verzetskrant, net als "Vrij Nederland" en "De Waarheid", maar VN is nu een weekblad, nu ja, binnenkort misschien maandblad, geworden en De Waarheid, ooit een communistische krant, lijkend op "Pravda", is, tegelijk met de CPN, ter ziele gegaan. We kennen nog steeds "Trouw", een christelijke krant en "NRC/Het Handelsblad", allemaal redelijk grote dagbladen. Nu had je natuurlijk veel meer kranten: Het Nieuws van net Noorden, De Asser Courant, Het Friesche dagblad, De Limburger, De Stem, nu ja, vele van die kranten zijn nu ter ziele of overgenomen of zoiets. De meeste van de bovengenoemde kranten hebben, ondanks het feit dat steeds minder mensen kunnen lezen, dit is geen geintje, of geen tijd nemen om te lezen, nog steeds behoorlijke aantallen van die lezers. (Daarbij waarschijnlijk ook de digitale versies gerekend, denk ik.)
Ja, ik kom op dit wat flauwe onderwerp omdat ik me vandaag door drie kranten, zaterdag edities heen gewerkt heb. Nee, niet geworsteld, hoor, echt niet. Ik houd van kranten. Ik houd van het geritsel als ik de bladen omsla, soms met moeite want ze zitten met van die kleine ponsgaatjes hinderlijk aan elkaar vast soms, ik houd van de geur van de drukinkt, ik vind het geluid van het geknetter van de krant als ik haar glad strijk prettig. Ik hoef niet steeds met duim en wijsvinger allemaal andere pagina's op te zoeken, maar kan een tijd lang naar een afbeelding kijken of me lekker opfokken over een ingezonden brief en zo. Dat is allemaal op de zaterdagmorgen, vroeg middag. Dan lees ik, jawel die k.. krant. Dan lees ik die krant, met alle bijlages, van a tot z. Sinds het aantreden van de nieuwe hoofdredacteur, Philippe Remarque, inderdaad verwant aan de schrijver van een van de mooiste oorlogsboeken ooit, Erich Maria Remarque, de "Im Westen nichts neues" trilogie, is de zurige en wat zeikerige toon uit de krant verdwenen, is de krant steeds minder PvdA "angehaucht" en is die krant dus meer en meer mijn lijfblad geworden. Maar goed, vandaag heb ik ook nog eens de "Gazet van Antwerpen" doorgespit. Want: daar stonden heerlijke artikelen in over het WK Cyclocross, dat dit weekeinde wordt verreden in Heusden Zolder, in Vlaams Limburg! Deelnemers, prognoses, interviews, noem maar op. En, voor dat soort zaken wil ik een krant. Ik kan niet met mijn laptop op schoot naar een koers kijken. Wel met de krant onder handbereik, af en toe een blik op de vermelde rugnummers/namen/profielen van de renners, m/v.
Dus zag ik de junioren, jonge mannen, door de shit ploegen en een Nederlandse knul, Jens Dekker, WK worden. Ja, neefje van Erik Dekker. Bij de jonge dames werd een Nederlandse derde, Maud Kaptheijns en ja, bij de Dames won Talitha de Jong. Drie medailles voor ons, nu al. Nu ja, vreugde en verwondering: er schijnt een fiets met een ingebouwde motor gevonden te zijn, op dat WK. Van een jonge Vlaamse belofte renster. Hevige ontkenning en zo. Ik benverbijsterd: zou het dus toch kunnen? Dus: maandag in de looppas naar de AKO om een Vlaamse krant te scoren, want daar moet ik alles van weten, natuurlijk!
Goed, dat was even mijn wereldje van vandaag. Ik wil het nog even hebben over die Jaap Fischer, hij schreef scherpe teksten. Nu maar een die dan moderner maar minstens zo kritisch is:
Ik waarschuw hierbij Maxima en alle Argentijnen
Je mag hem hebben, trouwen ja
maar laat hem niet verdwijnen
Ik bedoel een week naar Lech
dan hoor je mij niet zeuren
maar martelen en pats-boem-weg
dat mag dus niet gebeuren.
dinsdag 26 januari 2016
Het begint te dagen! (Ofwel: de zelflikkende lolly van de politiek.)
Na maanden van felle tegenstand en rellen en opstootjes schijnt het, hoewel heel traag, bij onze "volksvertegenwoordigers", beginnen te dagen. (Terzijde: "volksvertegenwoordigers" horen, als je het woord letterlijk neemt, het "volk", de wij-en, de wullie, de jij en de mij, te vertegenwoordigen. Maar, ik merk daar absoluut nooit echt veel van, als ik eerlijk ben. Hoewel ik nooit echt geen van de politiek vervreemde burger ben geweest, vind ik dat ik dat nu meer en meer ga worden.)
De 'bonnetjes-affaire' van Teeven, hier riekt een enorme doofpot, de discussies rond de blijvende instroom 'niet al te gewenste' buitenlanders, het gedoe rond een Kamerlid dat plotseloos, zonder boe of ba te zeggen naar de US of A vertrok, het gedoe, corruptie, in Limburg en de plotsklapse ommezwaai van de PvdA over bombardementen op de IS, maken het voor een 'redelijk geïnteresseerde' burger, moeilijk om de politiek, maar vooral de politici, nog geloofwaardig te vinden.
Vandaag kwam de heer Frans Timmermans,'eurocommissaris', wat dat ook moge betekenen, ons, via de media mededelen dat wat wij, de burger, al zo lang in het snotje hadden ook echt waar was: namelijk dat zestig procent, 60%, voor hen die meer bèta dan alfa zijn, geen vluchtelingen zijn voor het oorlogsgeweld, maar gewoon economisch op de vlucht zijn, ofwel gouddelvers, gelukzoekers en zo zijn. Tja, en op zo een moment denk je: man, dat hebben wij, burgers van dit heerlijke land, want dat is ons land nog steeds, al maanden lopen roepen. Maar, wij waren, zoals Marcus, de evangelist al schreef: "roependen in de woestijn."
Men luisterde niet naar het 'volk', ook wel klootjesvolk genoemd door onder andere de dichter Bredero en dat was dus al in de jaren van de Gouden Eeuw. Nee, de heren en dames politici, de regenten, zeg maar, bleven hun eigen mantra's trouw. Ze bleven herhalen dat dit goed was, dat die mensen in nood waren, dat ze zielig en arm en armlastig waren en dat we hen, een beroep doende op onze medemenselijkheid, niet mochten weigeren. Sterker nog zeiden de Haagse hopjes: we gaan hun geld en goederen geven, we gaan huizen voor ze bouwen, we gaan zorgen dat wij, politici, de historie in gaan als de redders van de wereld. Standbeelden zullen voor ons worden opgericht en de geschiedenisboeken zullen over ons allemaal hoofdstukken vol schrijven, toch?
Nee, hoor, niet alleen onze politici, nee, ook de sprekende poppen uit de ons omringende landen, Meisje Merkel voorop: "Wir schaffen das." De altijd zo ruimhartige Denen en Zweden, nu ja, de politici dan, hadden de grote monden ook vol van goede bedoelingen en heilzame daden om te doen. Maar: het klootjesvolk, het grauw, morde en de politici keken verbaasd op. Hoezo? Kan niet? Hoezo? Ons volk wil het niet? Hoezo? Kost het handenvol poen? Nu ja, dan moeten ze maar meebetalen aan hun eigen opvang! (En terecht, denk ik. Als je een kamertje verhuurt, vraag je toch ook kostgeld?
Toen kwam de nieuwjaarsnacht van 2015 naar 2016 en ja, dat heb ik al uitgebreid verteld. Het klootjesvolk kwam nu helemaal in reuring, (daardoor werd in ons land werd een rechtse partij de grootste van het land, in de peilingen) en dat zagen de zittende politici ook in hun landen gebeuren! F.., straks zijn we onze goed tot zeer goed betaalde banen kwijt! Fluks: het roer om, we gaan luisteren naar het volk. Helaas, maar ja, dit kunnen we ons niet veroorloven, stel je voor, straks wordt je burgemeester van Derde Buinerveenschemond*, met een wedde die veel minder is dan van een Kamerlid. Nee, nee, we zien nu in dat het volk helemaal gelijk heeft!
Dus ja, dan wil je wel, als net in het pak of kokerrok zittende heer of dame met een dikke ton per jaar. Dan wil je je "weloverwogen" mening opeens wel herzien.
Dus ja, het blijkt weer eens dat "de politiek en haar bedrijvers", een zogeheten zelf-likkende lolly is. Je zegt wat in een kamer of in een werkgroep, je wordt tegengesproken en je neemt weer het woord om je gelijk te halen, dan wordt je weer tegengesproken en doet een ander Kamerlid een uitspraak en daar ga jij dan weer tegenin en dan krijg je het Vragenuurtje en dan, nu ja, weer een commissie en weer een debat en al die tijd zit jij je poen te verdienen, terwijl het klootjesvolk zich blijft afvragen of jullie wel eens je hoofd buiten de deur steken om eens te luisteren naar dat volk.
In veel dorpen en steden, waar wel een AZC komt, zijn ze dat gelummel al lang zat. Waarom, vragen ze zich daar af, is er geen AZC in Wassenaar, op het Binnenhof zelf op wat ons betreft op Het Lange Voorhout? (Ja, ik noem maar eens wat doms.)
Maar, ja, ergens gaan nu lampjes branden in hoofden van mensen die zogenaamd "ons" vertegenwoordigen. Of het helpt? Ik betwijfel het. Een ton per jaar man, denk je eens in. En je hoeft er niet eens voor te zweten of ergens verantwoordelijkheid voor te nemen. Als het mis gaat overleef je het debat wel weer, je was zogenaamd verkeerd geïnformeerd.
Ik heb overigens een heerlijke fietstocht gemaakt, vanmorgen. Fris, maar goed te doen.
* Niet zo fictief als het lijkt, hoor!
De 'bonnetjes-affaire' van Teeven, hier riekt een enorme doofpot, de discussies rond de blijvende instroom 'niet al te gewenste' buitenlanders, het gedoe rond een Kamerlid dat plotseloos, zonder boe of ba te zeggen naar de US of A vertrok, het gedoe, corruptie, in Limburg en de plotsklapse ommezwaai van de PvdA over bombardementen op de IS, maken het voor een 'redelijk geïnteresseerde' burger, moeilijk om de politiek, maar vooral de politici, nog geloofwaardig te vinden.
Vandaag kwam de heer Frans Timmermans,'eurocommissaris', wat dat ook moge betekenen, ons, via de media mededelen dat wat wij, de burger, al zo lang in het snotje hadden ook echt waar was: namelijk dat zestig procent, 60%, voor hen die meer bèta dan alfa zijn, geen vluchtelingen zijn voor het oorlogsgeweld, maar gewoon economisch op de vlucht zijn, ofwel gouddelvers, gelukzoekers en zo zijn. Tja, en op zo een moment denk je: man, dat hebben wij, burgers van dit heerlijke land, want dat is ons land nog steeds, al maanden lopen roepen. Maar, wij waren, zoals Marcus, de evangelist al schreef: "roependen in de woestijn."
Men luisterde niet naar het 'volk', ook wel klootjesvolk genoemd door onder andere de dichter Bredero en dat was dus al in de jaren van de Gouden Eeuw. Nee, de heren en dames politici, de regenten, zeg maar, bleven hun eigen mantra's trouw. Ze bleven herhalen dat dit goed was, dat die mensen in nood waren, dat ze zielig en arm en armlastig waren en dat we hen, een beroep doende op onze medemenselijkheid, niet mochten weigeren. Sterker nog zeiden de Haagse hopjes: we gaan hun geld en goederen geven, we gaan huizen voor ze bouwen, we gaan zorgen dat wij, politici, de historie in gaan als de redders van de wereld. Standbeelden zullen voor ons worden opgericht en de geschiedenisboeken zullen over ons allemaal hoofdstukken vol schrijven, toch?
Nee, hoor, niet alleen onze politici, nee, ook de sprekende poppen uit de ons omringende landen, Meisje Merkel voorop: "Wir schaffen das." De altijd zo ruimhartige Denen en Zweden, nu ja, de politici dan, hadden de grote monden ook vol van goede bedoelingen en heilzame daden om te doen. Maar: het klootjesvolk, het grauw, morde en de politici keken verbaasd op. Hoezo? Kan niet? Hoezo? Ons volk wil het niet? Hoezo? Kost het handenvol poen? Nu ja, dan moeten ze maar meebetalen aan hun eigen opvang! (En terecht, denk ik. Als je een kamertje verhuurt, vraag je toch ook kostgeld?
Toen kwam de nieuwjaarsnacht van 2015 naar 2016 en ja, dat heb ik al uitgebreid verteld. Het klootjesvolk kwam nu helemaal in reuring, (daardoor werd in ons land werd een rechtse partij de grootste van het land, in de peilingen) en dat zagen de zittende politici ook in hun landen gebeuren! F.., straks zijn we onze goed tot zeer goed betaalde banen kwijt! Fluks: het roer om, we gaan luisteren naar het volk. Helaas, maar ja, dit kunnen we ons niet veroorloven, stel je voor, straks wordt je burgemeester van Derde Buinerveenschemond*, met een wedde die veel minder is dan van een Kamerlid. Nee, nee, we zien nu in dat het volk helemaal gelijk heeft!
Dus ja, dan wil je wel, als net in het pak of kokerrok zittende heer of dame met een dikke ton per jaar. Dan wil je je "weloverwogen" mening opeens wel herzien.
Dus ja, het blijkt weer eens dat "de politiek en haar bedrijvers", een zogeheten zelf-likkende lolly is. Je zegt wat in een kamer of in een werkgroep, je wordt tegengesproken en je neemt weer het woord om je gelijk te halen, dan wordt je weer tegengesproken en doet een ander Kamerlid een uitspraak en daar ga jij dan weer tegenin en dan krijg je het Vragenuurtje en dan, nu ja, weer een commissie en weer een debat en al die tijd zit jij je poen te verdienen, terwijl het klootjesvolk zich blijft afvragen of jullie wel eens je hoofd buiten de deur steken om eens te luisteren naar dat volk.
In veel dorpen en steden, waar wel een AZC komt, zijn ze dat gelummel al lang zat. Waarom, vragen ze zich daar af, is er geen AZC in Wassenaar, op het Binnenhof zelf op wat ons betreft op Het Lange Voorhout? (Ja, ik noem maar eens wat doms.)
Maar, ja, ergens gaan nu lampjes branden in hoofden van mensen die zogenaamd "ons" vertegenwoordigen. Of het helpt? Ik betwijfel het. Een ton per jaar man, denk je eens in. En je hoeft er niet eens voor te zweten of ergens verantwoordelijkheid voor te nemen. Als het mis gaat overleef je het debat wel weer, je was zogenaamd verkeerd geïnformeerd.
Ik heb overigens een heerlijke fietstocht gemaakt, vanmorgen. Fris, maar goed te doen.
* Niet zo fictief als het lijkt, hoor!
maandag 25 januari 2016
De Bietenbrug en de slimme dochter (2)
Dus zat ik, na de rep van de PC met zonder Word programma, bleek het. Ik had, het was zaterdagnamiddag, na vijf uur, geen tijd om nog eens naar de Mycom te gaan om te kijken hoe het zat met dat gemis. Zoals ik al schreef, is Word, de 2013 versie, voor mij belangrijk, omdat ik dan wel een 'pruts' schrijvertje ben, maar die wel een aantal manuscripten op stapel heeft staan, zelfs drie boeken heeft gepubliceerd. (Niet echte "sellers" overigens, hoor, meer voor een select publiek van fiets-fans. Maar er is ook een fraai boekje onder over mijn jaren bij de KM, dat heet "Ter land, Ter zee en op de Fiets", check Google maar.)
Maar er was ooit een filosoof die beweerde dat je: "een zoon moest voortbrengen, een boom moest planten en een boek moest schrijven", om een geslaagd leven te hebben, nu ja, succesvol te zijn in dat leven of een spoor in het leven te hebben nagelaten, zoiets. Nee, Paco Saul zei dat anders, jullie kennen hem, ik vertelde vaker over de door mij geliefde filosoof. Maar goed, ik heb aan de drie eisen voldaan. In mijn jonge jongensjaren heb ik een appelboompje geplant, ooit in de tuin van mijn ouders, ik heb, in de post pubertijd een zoon gemaakt en ik heb, in de vroege dagen van de nakende ouderdom, een of meerdere boeken achter gelaten.Dus ja, mijn leven zal dan wel vol zijn, zeker?
Maar goed, dus geen Word, na de rep. Dus ja, dan moest ik zondagmiddag maar even terug, de winkel opent dan om 1200. Maar ik had al een naar voorgevoel, een donkerbruin vermoeden van naderend Mycom onheil. Dus de jongste, een lieve dochter, van het kindertal maar eens gebeld. Dat is een beetje pa en ma's oogappel. Omdat ze de jongste is, denkelijk. Nee, de overigen worden niet achtergesteld hoor, echt niet, we zijn echt gek op ze allemaal, maar ja, dat gaat zo met de jongsten in een gezin, begreep ik vaker. Ik legde het probleem uit, zij deed optimistisch: 'Ik weet niet of het lukt, maar ik doe mijn best.'
Zondagmiddag, klokke 12 stond ik bij de buren op de stoep, laptop in mijn armen. Ik legde mijn probleem uit en ja, nu ja, we gaan kijken. Een knul deed van alles, keek naar van alles en checkte van alles en zuchtte van alles. 'Nee, het zit er niet meer op, mijnheer.' (De discussie die hierna ontstond ga ik niet vertellen. Het lag allemaal aan mij, het had te maken met licenties, autorisaties, instellingen en "back-ups', dat soort shit dan, maar ja, ze wilden met liefde een nieuwe versie installeren. '140 eurie, mijnheer, maar dan hejje ook wat!')
Nou, nee dus. Ja, ik heb het programma wel nodig, maar om nu, op een nattige en druilerige zondagmiddag 140 piek uit de kontzak te trekken, terwijl wolkenvelden hoog aan het zwerk voorbijtrokken, eh, nou ja, da's wel heel poëtisch, excuus, nee, daar had ik geen trek in. En, mocht dochterlief het alsnog niet kunnen oplossen, nu ja, dan was ik wel gedwongen, maar dat zou ik dan maar afwachten.
Jongste dochter en jongste zoon, allebei met hun fijne partners, kwamen de verjaardag van de lief vieren, die werd afgelopen vrijdag .. jaar oud, no way, dat mag ik absoluut niet schrijven. (De rest van het kroost, aanhang en nazaten komen a.s. weekend, het kwam nu zo uit.) Ja, ik zal haar feliciteren namens jullie, alvast bedankt.
Goed, zondagmiddag werd het allemaal heel gezellig, hapjes, drankjes, dingetjes, lachen en praten en nu ja, op een gegeven moment begon de jongste, haar initialen zijn dan E.V., aan het, in mijn ogen, moeilijke karwij. Ik ga eerlijk zijn. Hoewel ze, in wat wij dan noemen haar studententijd, bij heeft geklust als reparatiedame van een bedrijf dat computers repareert, is ze volkomen autodidact op het gebied van computerprogramma's en programmering van deszelven. Alles wat ze doet en wat ze weet, en dat is veul, heel veul, weet ik nu, heeft ze afgekeken van iemand of zich zelf aangeleerd. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik heb een heilig ontzag voor 'mensen die weten wat ze doen.' Ik ben zelf ook ooit zo'n expert geweest in mijn vorige bestaan, en heb er begrip voor. Maar, ik word altijd wat bleek om de neus als men onze auto, mijn racefiets of onze Pc gaat repareren of nakijken. Tja, een beetje dom, zou Maxima zeggen.
Maar: ik had het volledige vertrouwen in de kunsten en de kunde van E.V. En ja, ik moet het zeggen: in de tijd van "twee winderige gas ontlastingen uit het maag-darm kanaal", was het gefikst. (Voor vriend J., die nu alleen maar English spreekt: in een poep en een scheet, dus.)
Ik had mijn Word terug! 'Sorry pa', verontschuldigde ze zich nog, 'het is wel de USA versie, dus ja, de spellingscontrole ontbreekt, voor wat betreft het Nederlands!' 'So effing what!' riposteerde ik, 'ik ben al in the seventh heaven, dear girl. I cannot thank you enough!' So I went to the Mycom en ik zei: steek die 140 euro maar in een plaats waar de zon nooit schijnt! Voor 140 pieken wil ik mijn Engels wel gebruiken, hoor!
Man, ik ben zo blij. Ik kan alles weer met mijn Word. Nu ja, weet je wat het wel is door dat her installeren: ik heb al mijn passwords opnieuw aan moeten maken en mijn DigiD opnieuw aan moeten vragen. Dat is dus misschien verwijtbaar aan Mycom, ik weet het niet, maar ik ben wel een aantal uren bezig geweest ermee, vanmiddag. Nadat ik natuurlijk, met dat heerlijke weer, een lange tijd op de fiets had gezeten!
Tja, service in Nederland, het wordt minder en minder, lijkt het!
Maar er was ooit een filosoof die beweerde dat je: "een zoon moest voortbrengen, een boom moest planten en een boek moest schrijven", om een geslaagd leven te hebben, nu ja, succesvol te zijn in dat leven of een spoor in het leven te hebben nagelaten, zoiets. Nee, Paco Saul zei dat anders, jullie kennen hem, ik vertelde vaker over de door mij geliefde filosoof. Maar goed, ik heb aan de drie eisen voldaan. In mijn jonge jongensjaren heb ik een appelboompje geplant, ooit in de tuin van mijn ouders, ik heb, in de post pubertijd een zoon gemaakt en ik heb, in de vroege dagen van de nakende ouderdom, een of meerdere boeken achter gelaten.Dus ja, mijn leven zal dan wel vol zijn, zeker?
Maar goed, dus geen Word, na de rep. Dus ja, dan moest ik zondagmiddag maar even terug, de winkel opent dan om 1200. Maar ik had al een naar voorgevoel, een donkerbruin vermoeden van naderend Mycom onheil. Dus de jongste, een lieve dochter, van het kindertal maar eens gebeld. Dat is een beetje pa en ma's oogappel. Omdat ze de jongste is, denkelijk. Nee, de overigen worden niet achtergesteld hoor, echt niet, we zijn echt gek op ze allemaal, maar ja, dat gaat zo met de jongsten in een gezin, begreep ik vaker. Ik legde het probleem uit, zij deed optimistisch: 'Ik weet niet of het lukt, maar ik doe mijn best.'
Zondagmiddag, klokke 12 stond ik bij de buren op de stoep, laptop in mijn armen. Ik legde mijn probleem uit en ja, nu ja, we gaan kijken. Een knul deed van alles, keek naar van alles en checkte van alles en zuchtte van alles. 'Nee, het zit er niet meer op, mijnheer.' (De discussie die hierna ontstond ga ik niet vertellen. Het lag allemaal aan mij, het had te maken met licenties, autorisaties, instellingen en "back-ups', dat soort shit dan, maar ja, ze wilden met liefde een nieuwe versie installeren. '140 eurie, mijnheer, maar dan hejje ook wat!')
Nou, nee dus. Ja, ik heb het programma wel nodig, maar om nu, op een nattige en druilerige zondagmiddag 140 piek uit de kontzak te trekken, terwijl wolkenvelden hoog aan het zwerk voorbijtrokken, eh, nou ja, da's wel heel poëtisch, excuus, nee, daar had ik geen trek in. En, mocht dochterlief het alsnog niet kunnen oplossen, nu ja, dan was ik wel gedwongen, maar dat zou ik dan maar afwachten.
Jongste dochter en jongste zoon, allebei met hun fijne partners, kwamen de verjaardag van de lief vieren, die werd afgelopen vrijdag .. jaar oud, no way, dat mag ik absoluut niet schrijven. (De rest van het kroost, aanhang en nazaten komen a.s. weekend, het kwam nu zo uit.) Ja, ik zal haar feliciteren namens jullie, alvast bedankt.
Goed, zondagmiddag werd het allemaal heel gezellig, hapjes, drankjes, dingetjes, lachen en praten en nu ja, op een gegeven moment begon de jongste, haar initialen zijn dan E.V., aan het, in mijn ogen, moeilijke karwij. Ik ga eerlijk zijn. Hoewel ze, in wat wij dan noemen haar studententijd, bij heeft geklust als reparatiedame van een bedrijf dat computers repareert, is ze volkomen autodidact op het gebied van computerprogramma's en programmering van deszelven. Alles wat ze doet en wat ze weet, en dat is veul, heel veul, weet ik nu, heeft ze afgekeken van iemand of zich zelf aangeleerd. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik heb een heilig ontzag voor 'mensen die weten wat ze doen.' Ik ben zelf ook ooit zo'n expert geweest in mijn vorige bestaan, en heb er begrip voor. Maar, ik word altijd wat bleek om de neus als men onze auto, mijn racefiets of onze Pc gaat repareren of nakijken. Tja, een beetje dom, zou Maxima zeggen.
Maar: ik had het volledige vertrouwen in de kunsten en de kunde van E.V. En ja, ik moet het zeggen: in de tijd van "twee winderige gas ontlastingen uit het maag-darm kanaal", was het gefikst. (Voor vriend J., die nu alleen maar English spreekt: in een poep en een scheet, dus.)
Ik had mijn Word terug! 'Sorry pa', verontschuldigde ze zich nog, 'het is wel de USA versie, dus ja, de spellingscontrole ontbreekt, voor wat betreft het Nederlands!' 'So effing what!' riposteerde ik, 'ik ben al in the seventh heaven, dear girl. I cannot thank you enough!' So I went to the Mycom en ik zei: steek die 140 euro maar in een plaats waar de zon nooit schijnt! Voor 140 pieken wil ik mijn Engels wel gebruiken, hoor!
Man, ik ben zo blij. Ik kan alles weer met mijn Word. Nu ja, weet je wat het wel is door dat her installeren: ik heb al mijn passwords opnieuw aan moeten maken en mijn DigiD opnieuw aan moeten vragen. Dat is dus misschien verwijtbaar aan Mycom, ik weet het niet, maar ik ben wel een aantal uren bezig geweest ermee, vanmiddag. Nadat ik natuurlijk, met dat heerlijke weer, een lange tijd op de fiets had gezeten!
Tja, service in Nederland, het wordt minder en minder, lijkt het!
zondag 24 januari 2016
De Bietenbrug op! (1)
Misschien is het jullie allen helemaal ontgaan, het zou me niet verwonderen, maar ik ben bijna een week niet in de lucht geweest om mijn hart eens te luchten in een Blogje, want mijn trouwe ACER was in het ongerede geraakt. Ik weet niet of jullie het nog gevolgd hebben, maar een tijd terug had ik de upgrade gedaan naar Windows 10. Niet onaardig, overigens, maar ik kreeg opeens een door Windows opgedrongen schermbeveiliging te zien en moest steeds mijn password in gaan typen. Nee, helegaar niets ergs, natuurlijk, maar gewoon, wat lastig. "Tijdrovend", zei de man die niet meer werkte. Dus stelde ik vragen, onder andere via het 'smoelenboek', hoe ik dat er af kon krijgen en ik kreeg vele reacties, maar geen werkte echt. Dus op een gegeven moment ben ik het zelf weer eens gaan proberen en dat ging "natuurlijk" de bietenbrug op.
Oh ja, over die titel met dubbele mening: bietenbrug, dat mot ik nog vertellen. Er is in Halfweg, velen van jullie weten dat dat plaatsje halverwege Haarlem en Mokum ligt, ooit een een grote suikerfabriek geweest. Daar maakten ze van suikerbieten fijne kristalsuiker, zoals dat heet. De fabriek lag, logisch, strategisch. Aan de ringvaart van de Haarlemmermeerpolder, toevoer van ruwe producten door pramen en zo, aan de weg tussen beide eerder genoemde steden, voor de afvoer van de gerede producten en tevens ook nog eens aan de oudste spoorlijn van ons land, tussen 020 en 023. De ringvaart is nu alleen in gebruik bij de mensen van de plezierboten en - bootjes en dus heeft men er een (verhoogde) vaste brug tussen het dorp Zwanenburg en de voormalige suikerfabriek gelegd. Een brug alleen voor fietsers en voetpadders en met de fraaie naam: de Bietenbrug. Geinig toch? Dat je elke keer dat je daar fietst kan zeggen: ik ben weer de bietenbrug op gegaan?
Maar goed, ik ging dus, na allerlei pogingen, ook de bietenbrug op. Op een of andere manier deej het spul het niet meer. Dat hele bekende startblokje lag helemaal uit elkander. Ik moest voor de "verkenner", dat klikte ik aan om in mijn teksten te komen, (voor mij als "pseudo en amateur" schrijver wel belangrijk) allerlei noodsprongen maken, om bij die teksten te komen en dan moest ik weer andere 'jumps' maken om allerlei andere programma's, zoals je, als je dat 10 gebruikt weet, die ook allemaal met een klik te openen zijn, verspreid over mijn pc liggen. Nu deden het 'boek' en de mail het wel allemaal, maar nee, het was wel allemaal onhandig, natuurlijk. Bovendien begon het beeldscherm af en toe vervaarlijk te "flikkeren" als ik tussen programma's wisselde. En ja, er waren gewoon dingen weg, kwijt, pleiten, on the street, sur la rue en nu ja, ze er waren er ook niet meer ook, zeg maar. Dus naar de PC winkel van Mycom, mijn benedenburen.
Een hele aardige jonge kerel keek er naar, deed zijn best, maar kon het ook niet oplossen en nam het ding in voor de rep. 'Negentig euro mijnheer, maar dan hejje ook wat', zei hij blij. Hij wel. Dus zat ik dagen zonder internet, maar erger, zonder de mogelijkheid om teksten op papier te zetten, zeg maar. Dat net, nou ja, dat ging. Maar ja, het schrijven, dat kwam er op neer dat je, via dat Word Pad dat ik nu alleen nu nog maar had, een liefdesbrief schreef op een rol toiletpapier met een stomp timmermanspotlood, zuks, dan.
Maar niet kunnen netten! Ja, dat was wel even doorbijten, hoewel ik niet een verslaving voor het net heb, doch ik, is het toch wennen om niet, door middel van wat klikken en toetsen, midden in de hectische wereld van het WWW te zitten, nietwaar? Maar goed. De bibliotheek (dat is een plaats waar je boeken kunt lenen) gaf een aardig alternatief. Ik begon het oeuvre van A.F.Th van der Heijden te lezen. De man schrijft veel en dikke boeken vol en ik bracht veel tijd door op de bank met een boek van hem in de hand.
Nu ja, ik fietste ook wel, hoor, ondanks de kou en de mistige omstandigheden, zat ik veel op de fiets. Heerlijk. Helemaal in je eentje op de wegen en de paden, vol met gladdigheid. Er waren allemaal zwanen en meeuwen en soorten koeten en "drijfsijssies" te over, allemaal van die vogels die gewoon hier te lande blijven, hoe koud het ook is. Nu ja, het was deze afgelopen week amper koud, natuurlijk. Maar die "niet migranten" heb ik wel lief, hoor. Trouw aan je land, toch?
(Trouwer dan de lieden die nu onze Europese grenzen overspoelen zonder ook maar enige tegenstand tegen hun naargeestige regeringen te doen vormen. Nee, ze laten die tegenstand dan maar weer eens aan "Hank the Yank" en zijn NATO maten over. Die Yank die ze eerst zo hebben veracht en diens vlag hebben bespuugd, besmeurd en verbrand, maar nu moet die Amerikaan hun wel te hulp komen. In mijn gedachten zijn het typische laffe Arabieren streken, overigens. En ja, Obama, van oorsprong Obbema, hij had een Friese voorvader, doet dat dan ook, want ja, hij heeft ook driedubbele agenda's natuurlijk, denk aan handelsbelangen en olie etc..)
Eh ja, ik las de cyclus "De tandeloze tijd", nee, vraag niet om uitleg, het is ingewikkeld maar best fraai. En ja, ik voelde af en toe wel eens een gemis omdat ik vele vrienden niet meer, tijdelijk dan, kon volgen. En nee, de Tv is niet echt aan mij besteed, nu ja de TXT pagina's dan en wat sport en zo. Maar verder? Heel Holland kookt of verbouwt of ziet af of doet weet ik veel wat, nee, geen interesse, maar wie dat wel kijkt, die moet dat gewoon wel doen. Toen werd er door Mycom gebeld. 'Uw laptop is klaar. Komt u hem halen?' Zoals gezegd: het zijn mijn onderburen dus ik stond binnen een minuut in de winkel. 'Hij is helemaal oké, helemaal geherinstalleerd. Er zijn verschillende updates niet compatibel met elkaar geweest en ja, dan krijg je dat en zo en 90 pietermannen, s.v.p..' Ik dokte, ging naar huis en was een uur bezig om mijn internet her aan te sluiten en dat soort akkefietjes. Dus keek ik even snel naar wat ik op het net gemist had. Dat bleek bitter weinig te zijn, mot ik zeggen. Om heel eerlijk te zijn, bijna geen ene re..!
'Mis je het erg?' had de lief me nog gevraagd, na een dag of wat zonder. Ik keek op uit mijn boek of mijn puzzel. Ja, ik was weer eens aan het puzzelen geslagen, cryptogrammen, dat deed ik vroeger ook vaak. Ik gaf het meest eerlijke antwoord dat ik wist: 'Ik weet het niet, als ik eerlijk moet zijn. Ik puzzel ook graag en ja, ik lees lang uitgestelde boeken, dat hep ook wel wat!'
=Hoe Mycom raar deed en de jongste dochter de zaak oploste, maar da's part two, dus=
Oh ja, over die titel met dubbele mening: bietenbrug, dat mot ik nog vertellen. Er is in Halfweg, velen van jullie weten dat dat plaatsje halverwege Haarlem en Mokum ligt, ooit een een grote suikerfabriek geweest. Daar maakten ze van suikerbieten fijne kristalsuiker, zoals dat heet. De fabriek lag, logisch, strategisch. Aan de ringvaart van de Haarlemmermeerpolder, toevoer van ruwe producten door pramen en zo, aan de weg tussen beide eerder genoemde steden, voor de afvoer van de gerede producten en tevens ook nog eens aan de oudste spoorlijn van ons land, tussen 020 en 023. De ringvaart is nu alleen in gebruik bij de mensen van de plezierboten en - bootjes en dus heeft men er een (verhoogde) vaste brug tussen het dorp Zwanenburg en de voormalige suikerfabriek gelegd. Een brug alleen voor fietsers en voetpadders en met de fraaie naam: de Bietenbrug. Geinig toch? Dat je elke keer dat je daar fietst kan zeggen: ik ben weer de bietenbrug op gegaan?
Maar goed, ik ging dus, na allerlei pogingen, ook de bietenbrug op. Op een of andere manier deej het spul het niet meer. Dat hele bekende startblokje lag helemaal uit elkander. Ik moest voor de "verkenner", dat klikte ik aan om in mijn teksten te komen, (voor mij als "pseudo en amateur" schrijver wel belangrijk) allerlei noodsprongen maken, om bij die teksten te komen en dan moest ik weer andere 'jumps' maken om allerlei andere programma's, zoals je, als je dat 10 gebruikt weet, die ook allemaal met een klik te openen zijn, verspreid over mijn pc liggen. Nu deden het 'boek' en de mail het wel allemaal, maar nee, het was wel allemaal onhandig, natuurlijk. Bovendien begon het beeldscherm af en toe vervaarlijk te "flikkeren" als ik tussen programma's wisselde. En ja, er waren gewoon dingen weg, kwijt, pleiten, on the street, sur la rue en nu ja, ze er waren er ook niet meer ook, zeg maar. Dus naar de PC winkel van Mycom, mijn benedenburen.
Een hele aardige jonge kerel keek er naar, deed zijn best, maar kon het ook niet oplossen en nam het ding in voor de rep. 'Negentig euro mijnheer, maar dan hejje ook wat', zei hij blij. Hij wel. Dus zat ik dagen zonder internet, maar erger, zonder de mogelijkheid om teksten op papier te zetten, zeg maar. Dat net, nou ja, dat ging. Maar ja, het schrijven, dat kwam er op neer dat je, via dat Word Pad dat ik nu alleen nu nog maar had, een liefdesbrief schreef op een rol toiletpapier met een stomp timmermanspotlood, zuks, dan.
Maar niet kunnen netten! Ja, dat was wel even doorbijten, hoewel ik niet een verslaving voor het net heb, doch ik, is het toch wennen om niet, door middel van wat klikken en toetsen, midden in de hectische wereld van het WWW te zitten, nietwaar? Maar goed. De bibliotheek (dat is een plaats waar je boeken kunt lenen) gaf een aardig alternatief. Ik begon het oeuvre van A.F.Th van der Heijden te lezen. De man schrijft veel en dikke boeken vol en ik bracht veel tijd door op de bank met een boek van hem in de hand.
Nu ja, ik fietste ook wel, hoor, ondanks de kou en de mistige omstandigheden, zat ik veel op de fiets. Heerlijk. Helemaal in je eentje op de wegen en de paden, vol met gladdigheid. Er waren allemaal zwanen en meeuwen en soorten koeten en "drijfsijssies" te over, allemaal van die vogels die gewoon hier te lande blijven, hoe koud het ook is. Nu ja, het was deze afgelopen week amper koud, natuurlijk. Maar die "niet migranten" heb ik wel lief, hoor. Trouw aan je land, toch?
(Trouwer dan de lieden die nu onze Europese grenzen overspoelen zonder ook maar enige tegenstand tegen hun naargeestige regeringen te doen vormen. Nee, ze laten die tegenstand dan maar weer eens aan "Hank the Yank" en zijn NATO maten over. Die Yank die ze eerst zo hebben veracht en diens vlag hebben bespuugd, besmeurd en verbrand, maar nu moet die Amerikaan hun wel te hulp komen. In mijn gedachten zijn het typische laffe Arabieren streken, overigens. En ja, Obama, van oorsprong Obbema, hij had een Friese voorvader, doet dat dan ook, want ja, hij heeft ook driedubbele agenda's natuurlijk, denk aan handelsbelangen en olie etc..)
Eh ja, ik las de cyclus "De tandeloze tijd", nee, vraag niet om uitleg, het is ingewikkeld maar best fraai. En ja, ik voelde af en toe wel eens een gemis omdat ik vele vrienden niet meer, tijdelijk dan, kon volgen. En nee, de Tv is niet echt aan mij besteed, nu ja de TXT pagina's dan en wat sport en zo. Maar verder? Heel Holland kookt of verbouwt of ziet af of doet weet ik veel wat, nee, geen interesse, maar wie dat wel kijkt, die moet dat gewoon wel doen. Toen werd er door Mycom gebeld. 'Uw laptop is klaar. Komt u hem halen?' Zoals gezegd: het zijn mijn onderburen dus ik stond binnen een minuut in de winkel. 'Hij is helemaal oké, helemaal geherinstalleerd. Er zijn verschillende updates niet compatibel met elkaar geweest en ja, dan krijg je dat en zo en 90 pietermannen, s.v.p..' Ik dokte, ging naar huis en was een uur bezig om mijn internet her aan te sluiten en dat soort akkefietjes. Dus keek ik even snel naar wat ik op het net gemist had. Dat bleek bitter weinig te zijn, mot ik zeggen. Om heel eerlijk te zijn, bijna geen ene re..!
'Mis je het erg?' had de lief me nog gevraagd, na een dag of wat zonder. Ik keek op uit mijn boek of mijn puzzel. Ja, ik was weer eens aan het puzzelen geslagen, cryptogrammen, dat deed ik vroeger ook vaak. Ik gaf het meest eerlijke antwoord dat ik wist: 'Ik weet het niet, als ik eerlijk moet zijn. Ik puzzel ook graag en ja, ik lees lang uitgestelde boeken, dat hep ook wel wat!'
=Hoe Mycom raar deed en de jongste dochter de zaak oploste, maar da's part two, dus=
Abonneren op:
Posts (Atom)