Die Graaf? Een 'Blauwe' jongen?

Ik schreef eerder al over deze mijnheer, een heel kort berichtje weliswaar, dat met begrijpelijke onbegrijpelijkheid en met wat lachende opmerkingen werd ontvangen. Veel van mijn maten, die dit berichtje lazen, dachten even dat ik het had over een oud-marinecollega van ons. Die heette ook Inderdaad De Saint Germain. Maar hij had Charon, ook nog eens als voorvoegsel in zijn naam. (Charon is die mythologische pief die als veerman de doden over de rivier de Styx naar het dodenrijk Hades overzette, waarom zou je zo een naam aan je geslachtsnaam toevoegen?)

Of mijn man afstamde van het voormalige adellijke geslacht van die naam, zie straks, zal ik noot weten. Niet omdat dat zo onbekend of geheim is, maar domweg omdat ik geen zin en tijd en trek heb om dat allemaal na te gaan. Even over die familie dan. Het was een hele oud geslacht, hoor.
Het begon allemaal met ene "Jean de Charon", die iets edels of "boevelijks" deed, hij deed belastingen, dus vul je voorkeur in, in het bisdom Montauban en ja, dat ligt inderdaad in Frankrijk*. (Even een noot, ik kom daar in volgende verhalen op teruig.) Zijn zoon werd 1621 in die laatste plaats vermoord. Vermoedelijk door: "eigen schuld, dikke bult", de Franse adel kennende.
Een directe afstammeling van die man, zijn naam was, (vergeet het maar snel, het is niet zo interessant), Guillaume de Charon de Saint Germain (1686-1765). Die piechem werd in 1733 domeinraad, lees accountant, van stadhouder Willem IV. Dus het hele nageslacht settelde zich bij ons in de Zeven Provinciën. Omdat hij, die Guillaume, Willem gewoon, zo zijn uiterste best deed en had gedaan werden twee van zijn zonen in de adelstand verheven, maar met welke graad weet ik niet, hoor. Het geslacht stierf uit met ene jkvr. Stephanie Adeleide de Charon de Saint Germain (1897-1981) Ga daar maar niet naar op zoek, het heeft weinig nut, hoor.
"Onze" Charon de Saint Germain, ik geloof dat hij Maurice heette van zijn voornaam, was, toen ik hem leerde kennen, een SGTZVP. Ja, dat is Marine's voor sergeant ziekenverpleger.  Ik was net achttien en net an twaalf weken bij de "baas." In die tijd, zei de oude marineman met krakende en klagende stem, keek je nog op tegen je meerderen. Een Matroos eerste klas kwam al in de buurt van een discipel, een korporaal waande zich, wij moesten dat ook van hen doen, al Jezus en een OOFF had al op de Heilige Stoel plaatsgenomen en donderde bliksem en hagel en vuurstenen neer op het "low-life" van de mannen (en weinige) vrouwen, met zonder strepen op de mouwen. 
Toen onze mentor van EVO 28, zo noemde men ons leerlingen, ook nog eens deze sergeant was met die hele respectabele naam, werden we klein, zonken ineen op de knieën in gebed en wensten van de boze verlost te worden. Zoiets, dan. Maar nee! Nee, nee, driewerf not! Om te beginnen was de man, St G., dus een hele aimabel mens. Hij was een vakman, met heel veel humor, was empathisch, droeg zijn vakkennis op onnavolgbare wijze over op ons, de drieën, (zo laag was onze rang toen nog, derde klas, het lijkt wel amateurvoetbal), en werd nooit echt boos als je iets fout deed. Nou ja, niet verbaal, dan. Nee, hij schold nooit. Hij schopte je alleen heel gemeen tegen je schenen, op een manier zoals alleen hij dat kon! Pijnlijk! Dagen later liep je nog te hinken, maar eh, nee, die fout deed/maakte je nooit meer.
Hij was een 'blauwe' jongen. 

Ik laat even wat wit, na die laatste opmerking. 'Blauwe jongen', was da's nou weer? hoor ik bijna brullen? Da's een Indische jongen, nu ja, een man/vrouw van Indonesische/Javaanse/Ambonese/Soedanese/Florese/Soembanese/Soembawanese/Sumatrese, ik laat het hierbij, mijn "sobat" John (Bintang) kan, en wil dat hopelijk, allemaal beter uitleggen. En nee, 'blauwe' jongen was nooit bedoeld als degenererend of discriminerend. In de KM, die al eeuwen de wereld zeeën bevoer, was een ferme "oost" traditie ingetreden. Dienst in de Oost, in wat nu Indonesie wordt genoemd. In dat land hadden de mannen, die dus ook in de KM terecht kwamen, vaak een een donkere en bijna blauw doorschijnende baard, die hen een soort blauwe gelaatskleur gaf. Vandaar, dus. Ik spreek nu nog, ik heb die heerlijke, af en toe irritante maar geweldige vereniging, de marine dus, al bijna dertien jaar verlaten, maar ik spreek nog steeds over: 'Ik maak een blauwe hap', als ik een rijsttafel of een nasi/bami maaltijd ga maken.

Dus hoe komt een 'blauwe jongen' aan zo een chique en adellijke naam?  Dat zou uitgezocht moeten worden. Vermoedelijk had hij een voorvader die naar de Oost ging, een of ander officier der mariniers, natuurlijk moet het een tor zijn, torren/mariniers zijn schavuiten, die, naast zijn zaad, ook zijn naam achterliet? 

* Niet al te ver van Rennes Le Chateau en van de hoofdkastelen van de Katharen. Dat heeft allemaal verbinding met elkaar! Ik kom daarop terug. Believe me! For once!

Kaspar 2 en een vreemde Graaf.

Le Comte de Saint Germain

Kaspar vertelde, desgevraagd, dat hij zijn leven lang in een cel, kelder of onderaards hol, had gewoond, waar hij alleen water en roggebrood kreeg en zijn enige kameraadjes twee speelgoedpaarden en een speelgoedhond waren. Of er nu jaloezie was, of omdat men van hem af wilde omdat hij misschien te veel wist of belastend voor iemand zou kunnen zijn, zal men nooit meer weten.
Anderhalf jaar nadat hij in Neurenberg was aangekomen, werd hij slachtoffer van een aanslag. Zijn verwondingen waren echter niet ernstig en na enkele dagen was de jongen weer hersteld. De maanden voorafgaand aan de aanslag gingen reeds de geruchten dat Kaspar van misschien wel uit een buitenechtelijke koninklijke, of hoogadelijke relatie stamde en de aanslag op hem wakkerde deze geruchten natuurlijk aan. 
Op 14 december 1833 werd Kaspar Hauser naar de tuin van slot "Anspach" gelokt, waar hij opeens werd neergestoken. Drie dagen later overleed hij aan zijn verwondingen. De moordenaar liet enkel een mysterieuze enveloppe achter, waarin hij zichzelf als 'M.L.Ö.' voorstelde, maar verder geen enkele motief van zijn daad gaf. Later zei men dat het gewoon zelfmoord was. Ja, natuurlijk, zeven keer in je rug steken, typisch geval van zelfmoord, toch?  Zelfmoord  werd, na de lijk schouwing al uitgesloten, maar het kwam de bewindvoerders waarschijnlijk beter uit! Er verschenen allemaal tegenstrijdige verklaringen van artsen en zo en men liet het maar voor wat het was.
Zijn grafschrift luidde: 
Hier ligt
Kaspar Hauser,
Een raadsel van zijn tijd,
zijn geboorte onbekend,
zijn dood duister.
1833.

Kaspars laatste woorden waren overigens: "Ik heb het zelf niet gedaan". Wat hij daar mee bedoelde? Niemand zal het ooit weten.
In veel later jaren werd er onderzoek naar hem gedaan, maar zijn lichaam is, net als de grafsteen, niet meer te vinden. Tijdens een bombardement in de Tweede wereldoorlog is het graf en vermoedelijk ook zijn stoffelijke resten, verwoest. Ook DNA onderzoek leverde later niet veel op, temeer daar er, nu nog bestaande, mogelijke voorouders van nu nog bestaande, grafelijke of hertogelijke, mogelijk vorstelijke en zo, geslachten niet mee willen werken. Zo blijft Kaspar Hauser tot op heden, bijna 175 jaar later, nog altijd een mysterie.

De foto die je boven dit Blog ziet, is niet van onze Kaspar voornoemd. Het is een portret, olie op linnen, of zuks, (van een onbekende artiest, overigens) van de Graaf van Saint Germain. De man, hij was inderdaad een graaf, (vertelde hij) leefde van ongeveer 1710, denkt men tot ??, heden, denkt men. Voor ik de dieperik in ga: die Graaf was een "homo universalis", zoals men dat ooit noemde. Hij was schrijver, wiskundige, componist, filosoof, maar bovenal was hij alchemist en hij zou de bron van het eeuwige leven hebben ontdekt! Hoe maf klinkt dat? Absoluut en helemaal: totaal maf. 
Maar laat me, in de nog te volgen verhalen, iets meer over hem en zijn leven en bestaan vertellen. De winter breekt aan, Sint en zwarte Piet zijn in het land, de donkere dagen staan voor de deur. Na Sint komt het Kerstfeest, met al zijn overleveringen en al dan niet geloofwaardige verhalen. Nu denken we dat dat befaamde hemelverschijnzel, De Ster van Betlehem, een komeet was, nu weten we bijna zeker dat de zondvloed uit de bijbel een natuurramp was, een doorbraak van de Middelandse zee, maar ooit, ooit geloofden de mensen in die verhalen. 
De winter was de tijd dat de gezinnen zich zo goed als helemaal binnensloten in hun woningen, hofsteden of plaggenhutten om elkaar lange en soms griezelige, maar vaak heel geheimzinnige en mysterieuze verhalen te vertellen. Over Witte Wieven, over dwaallichten en dichtgemetselde ramen en verdwenen kamers en geesten op en in kastelen, ging het dan vaak. In de haard knapte het houtvuur, op de kachel trok de pot met warme chocolademelk of slemp en de kinderen mochten langer opblijven. Men ontstak vuren, kerstbomen en zo, om de donkere krachten buiten te houden en de geesten te weren.

=We zijn weer in die donkere dagen aanbeland en ik vertel graag wat verhalen. Over die graaf, die nog steeds zou leven en zelfs ooit getrouwd geweest zou zijn met een bekende Franse zangeres. Ook wil ik het eens hebben over Shakespeare, die helemaal geen dichter of schrijver was, maar een bastaard kind van een Antwerpse heer die hem zijn verhalen influisterde. Maar: ik ga ook vertellen over Atlantis, dat helemaal niet zo ver weg lag. Denk hierbij aan Vlissingen en Ulysses, wat Engels is voor de Odysee?= 

Kaspar Hauser. (Ofwel: er is meer tussen hemel en aarde) I

 

Dit is een (mogelijke) afbeelding van ene "Kaspar Hauser". Ik neem aan dat jullie die naam wel eens gehoord hebben? Hij was en is een van de meest geheimzinnige mensen in die 19e eeuw. Een eeuw die toch al zo vol was met allerlei geheimzinnige mensen en namen en romantische figuren?? Ik noem alleen maar "De man met het IJzeren masker" van Alexandre Dumas (pere), moet je er dan wel bijschrijven. Maar ook "De klokkenluider van de Notre Dame, Ivanhoe en de Drie Musketiers en zo, stammen uit die jaren.
Kaspar Hauser was overigens een heel echt raadsel. Het was een echt mysterie. Tot op de dag van vandaag is dat zo gebleven. Na zijn leven, dat helaas heel kort was en nooit echt opgehelderd werd, was er dan ook een hausse aan Kaspar Hauser beelden, boeken en "verschijningen". Nee, geen films of operettes of, iets waar men tegenwoordig helemaal maf van is, die afgrijselijke Musicals, die vreselijk verfoeibare vorm van "kunst", waar tweede en derde rang zangers en zangeressen zich in laten zien en daardoor bij allerlei, misschien nog meer verfoeibare programma's als "Pauw", "DWDD", laat staan "Ron, hoe-heet-die-nog-maar-weer, gesprek-met-kok-op-de-achtergrond", terecht komen. Maar ja, ik begrijp het wel, je moet wel, als BN'er. Je moet je talent hoereren, zeg maar. Je moet verschijnen in de programma's van de mensen die dat maken, programma's van die absolute no brainers.

De meest erge van die shows? Goh, ik heb lang na moeten denken. Ik wilde eerst iets over mensen en shows schrijven, maar ik bedacht dat Goor en Geer in dat soort programma's optraden en ik wil die twee namen niet verbinden aan de menselijke intelligentie verbinden, in ieder geval niet aan het DENKENDE en menselijke deel van onze natie.

Maar even over Kaspar Hauser, daar ging het namelijk over. Man, als ik zijn geschiedenis zou willen lezen en dan ook nog eens bestuderen en ook nog eens beschrijven, dan had ik wel veertig of vijftig dikke boeken nodig. Ik heb wel veel over hem gelezen en ben er, na al die studie, al die vele en tegenstrijdige boeken, nog steeds niet uit. Ik gaf eerder al een kleine samenvatting, die zal ik nu nog even herhalen. (FF in het Engels, dan)

On 26 May 1828, a teenage boy appeared in the streets of Nuremberg, Germany. He carried a letter with him addressed to the captain of the 4th squadron of the 6th cavalry regiment, Captain von Wessenig. Its heading read: Von der Bäierischen Gränz / daß Orte ist unbenant / 1828 ("From the Bavarian border / The place is unnamed [sic] / 1828"). The anonymous author said that the boy was given into his custody as an infant on 7 October 1812 and that he instructed him in reading, writing and the Christian religion, but never let him "take a single step out of my house". The letter stated that the boy would now like to be a cavalryman "as his father was" and invited the captain either to take him in or to hang him.

Ja, dat is maf. Er was nog een briefje overigens en daar stond in dat hij op de 30ste april 1812 was geboren en dat zijn naam Kaspar was. Zijn vader zou een officier van een cavalerie regiment zijn, die was gesneuveld in de strijd (tegen Napoleon?) Hoe dan ook, er was een handelsman die hem onder zijn vleugels nam, en meenam naar het huis van die "Hauptman Von Wessenig". De knul werd ondervraagd en kon alleen maar uitbrengen dat hij "een cavalerist wilde worden, net als mijn pa." Verder zei hij alleen maar, in slecht verstaanbaar Duits: "Pferd, Pferd."  Hij werd naar een politiebureau gebracht en kon, maf eigenlijk, wel zijn naam schrijven: "Kaspar Hauser". Hij had, ook zo raar, wel verstand van geld. Hij bleef voornamelijk het woord "Pferd" herhalen.

Even wat anders?

Nu ja, je wordt, als mens, niet vrolijker van al dat gedoe in de wereld. Bommen hier, aanslagen daar, blauwe brieven overal, je baan kwijt, een goeie maat van je naar een ander land te zien gaan binnenkort, een andere en ook hele goeie maat met weer eens een nare diagnose te zien, er is weer een overleden familielid, het houdt allemaal niet op. Dus denk ik dat het tijd is voor een wat luchtiger toon. Even uit hijgen, zeg maar, even een "cool down".
De wereld is niet alleen maar zwart en of wit, maar heeft, net als een herfstbos, meerdere tinten en vaak fraaie. Zo ook de taal. "De taal is een voertuig van de geest", zei Driek van Wissen, ooit eens dichter 'des vaderlands", wel eens. De man is veel en veel te vroeg overleden, zoals vele leuke en goede mensen. Nee, nee, ik ben helemaal geen dichter, ik ben geen humorist, ik ben nauwelijks grappig. Oh ja, ik weet een leuke mop te waarderen en vertel der af en toe wel eens eentje, zonder al te veel succes, maar een cabaretier ben ik niet. Maar, waarde lezer, vandaag wilde ik het eens hebben over "Nomen est Omen." Jij, lezer, weet dat Latijns is dat het betekent dat "de naam een voorteken" is. 
Ja, ik weet het, vroeguh, toen alles betuh was, had de Volkskrant, de krant van Links Nederland, een stekelige, chagrijnige en nog steeds wat zurige krant, maar wel met prachtige verhalen, een wekelijkse bijlage die de naam droeg die ik al tussen " " zette. Helaas is die rubriek al jaren verdwenen. Net als de teletekst pagina's die reacties van mensen op diverse Tv programma's al dan niet telefonisch doorgaven. Ik weet nog dat die op de 300 serie pagina's stonden en dat ik me er bijna dagelijks enorm mee vermaakte. Maar goed, alles veranderd en niets blijft helemaal hetzelfde. DWDD, helaas. Er zijn overigens wel wat dingen en namen die ik onthouden heb van die rubriek in die krant. 
Nu ja,ik hoef geen deur in te trappen, maar oké, even wat voorbeelden, voor dat der weer eens een dreigingsniveau wordt verhoogd of dat er weer een "Code Oranje", verhoogde gladheid op onze Vaderlandse wegen, gaat dreigen. Ik las in die rubriek, nu ja, jij, lezer, kent ze misschien ook wel allemaal, namen als: "Van de Plas, Uroloog". "Dokter Mes, Chirurg", mijnheer: "Scheur, gynaecoloog". Ik heb een dokter "Lucht" gekend die longarts was en een mevrouw in mijn kenniskring die last had van galstenen "liep" bij dokter "Leever." Ik heb een fysiotherapeut gekend die "Spier" heette en een marine officier die "Zeeman" als achternaam droeg. Ik kende een vrouwelijke marinematroos die Bottelier werd genoemd. De grap was dat ze ook Bottelier (voorraad beheerder van eten en drinken) was, in die toen nog fraaie en compacte en overzienbare KM. Ook mevrouw Provoost kende ik. Provoost was, ooit, in de KM iemand die de zorg droeg voor de hygiëne van een schip. Deze mevrouw deed juist het tegenovergestelde, maar als ik dat uitleg, word ik voor pornograaf uitgescholden.
Ik heb ooit wel eens een riedeltje gedaan over de Marine en bijnamen, toch? Kort: een hele smalle matroos met grote oren werd "PLAMO" genoemd, PLank Met Oren." Een Marinier, die Wesselius heette, werd uiteindelijk, via WC Luis, als Latrinus benoemd, MARNS hebben geen WC's, maar latrines, zeg maar.
Ook wij, mijn bijzonder gewaardeerde en meer dan geliefde vriendenclub, mannen en vrouwen van ooit* en van stavast, die zich nooit in hebben gelaten met bepaalde behoorlijk nare figuren uit een ander en niet te noemen verleden*, hebben namen en bijnamen, die we elkander als koosnamen toewerpen. Soms ook boos, dat zijn we ook, natuurlijk, we zijn mensen. Vaker zijn die bijnamen zorgend, ik krijg het haast niet uit mijn b.., maar vaak zijn die namen echte koosnamen. Wij, die ouwe club, die "uitgerangeerde figuren", zoals de bij * wel eens gedacht word, zo zouden de verraders* dat zeggen, zijn allemaal nog heel actief werkend of zorgend en helemaal duidelijk aanwezig in het openbare leven en doen het allemaal goed in "deus' waereld", zoals Vondel ooit eens verzuchtte.
Nee, ik hou gewoon van taal, van namen en bijnamen. Dus even dit stukkie! Maar: ik hou vooral van die exclusieve groep "maten", waar ik altijd op kan rekenen!


 * Dat "ooit" verleden heeft veel van ons m/v in die groep, nu ja, allemaal eigenlijk, de kop gekost, door die "zullie". M/V die eerlijk waren en die deden waar ze voor stonden, voor het belang van hun patiënten, zeg maar en niet voor het belang van hun carrière. Maar,  de wullie, wij van die groep dus, kijken met opgeheven hoofden en stramme nekken, wel terug op een "leven" in dienst van "de" ander, de patiënt,, de m/v die, zoals dat tegenwoordig heet: "intra- of extramurale zorgvrager" is. Mij gruwelen die woorden, hoor! (Waarschijnlijk uitgevonden door die "zullie" zodat ze zich nog meer konden distantieerden van hun eigenlijke werk?

Godsdienst is respect?

Een dag of twee geleden kreeg ik, zoals dat vaak gaat, via facebook een berichtje binnen. Facebook is een fraai, snel, gezellig, soms gevaarlijk, soms stomvervelend en soms ergerniswekkende sociaal medium. Vaak worden er enorme boude uitspraken gedaan, worden er mensen enorm afgezeken, wordt er tot haat aangezet, worden er opmerkingen geplaatst die helemaal verkeerd overkomen bij de ontvanger en vaak is er een heleboel BS te lezen. Maar heel vaak kun je ook ongezouten je mening kwijt, zoals nogal eens voorkomt op een site die ik en een heel "exclusief" clubje vrienden hebben.
Ik zie vaak ook hele leuke foto's of filmpjes, vaak met kattenbeesten, ik ben een poezenman, (ja, ha, ha) voorbij komen. Maar in dit geval was het een "post". Er waren twee zoenende mannen op afgebeeld en eronder stond een tekst als: Als je dit deelt zal een homofoob je "unfrienden", zuks dan. Nou heb ik vaker pro HOLEBI en Transgender "posts" gedeeld. En waarom niet? De ooit zo hoopvol begonnen (en terechte) acceptatie van voornoemde groepen, wordt de laatste tijd steeds meer in het nauw gedreven. (Ik weet het: deze zin loopt niet echt lekker, maar je begrijpt wat ik bedoel?) Dat gebeurt vaak door mensen die zich religieus noemen en die een hekel hebben aan de groepen mensen met die, in hun ogen: "abberaties". Want: zeggen ze: zo staat dat nu eenmaal in ons of  heilige boek of onze heilige schriften. Het wegpesten van Homo stellen, nee, niet flauw doen met je m/v, nee je begrijpt wat ik bedoel, uit steden en dorpen of wijken door mensen die geen enkele vorm van empathie of tolerantie tonen, het beschimpen en bespotten of zelfs agressief optreden tegen homo's, neemt hand over hand toe.
Dus ja, ik "sharede", kan FB ook eens NL woorden leveren, met liefde zo een "post." (Voor de goede orde, maar ook dit is zo afgezaagd: homo's zijn mensen zoals jij en ik. Maar waarom ik dit nu weer zeg? Dat lijkt ook wel een stigma te zijn.) Maar, dat is natuurlijk niet mijn enige reden om een zuks ding te doen. Ik verklaar mijn tweede en belangrijkere reden later, verderop. Geduld dus. Ik tikte er nog een zinnetje onder: The less homofobes I know, the more the merrier, woorden van die strekking, (De "post was in het Engels gesteld, inderdaad.) Goed, een zijstapje. Nee, ik ga niet naar de Gay Pride. Ik hou er niet van, ik vind het vals en overdreven, maar: doe wat je niet laten kunt. Ik ga ook niet naar het carnaval: ik hou er niet van, ik vind het vals en overdreven, maar: doe wat je niet laten kunt. Ik ga ook niet naar massa demonstraties tegen of voor wie dan ook: ik hou er niet van, ik vind het vals en overdreven, maar: doe wat je niet laten kunt. Kortom: leef je leven. Wees tolerant en laat mensen in hun waarde.
Tot mijn stomme verbazing kreeg ik vandaag een tegenbericht na en op het plaatsen van de foto, annex mijn opmerking, zie boven. Van een ver een vaag familielid. Ik ga verder geen namen geven, hoor.
De man, hij en zijn gezin zijn zwaar kerks, dat mag natuurlijk, dat respecteer ik. Ik heb hem en zijn gezin ooit eens ontmoet, heel ver weg. Hij was "reverend", zeg maar een soort dominee, zoiets dan, van een kerkgemeenschap die nogal streng was in de leer. Nee, ik ga het gezin NIET bespotten, ik geef alleen een klein inkijkje. Ik respecteer natuurlijk hun manier van leven en hun manier van geloven. In het hele huis was geen boek te vinden dat niet over de bijbel of over de uitleg van dat boek ging. Er was geen Tv. Er waren geen kranten en de radio werd alleen op zondagen aangezet. De (hele jonge) kinderen, werden voor de maaltijd, na een heel lang gebed, ondervraagd over het geloof, nu ja, hun manier van geloven. (Als je zegt dat het over de Catechismus ging: dat kan, ik ben niet thuis in die wereld. Maar ze moesten een angstaanvallend aantal vragen beantwoorden en deden dat heel serieus.) Gelukkig kon ik ontsnappen. Dat klinkt misschien heel onaardig, maar ik werd gebeld door "het schip" dat er wat loos was.

Goed. Ik kreeg dus een antwoord van het verre familielid binnen. Hij nam aanstoot aan de foto, schreef hij. Niet "omdat hij homofoob was, maar omdat 'zijn' God had gezegd dat homoseksualiteit een gruwel was." Ik laat die woorden in het midden en voor wat ze zijn. Ik ken de bijbel niet en vind dat helemaal niet erg. Ik ga ook geen anti-bijbel of anti-gelovigen Blog opstellen. Ik heb respect voor mensen die dingen doen en/of geloven, zonder dat ze mij (of de wereld) daar mee lastig vallen. Hij vroeg ik of ik "merrier" zou zijn, als hij mij "unfriende".  Mijn antwoord, excuseer mijn Steenkolen Engels, was als volgt:

  I can well understand your view on this matter, from your Christian point of view. I do offcourse respect that. My views are different, I hope you will respect that also. There are a few reasons for my posting this. First of all I' m not a religious person. But if there is God, I do not think he looks upon one of His children saying: you are good, or you are bad. Secondly, and in my eyes more important: Not only Jews, Roma's en political opponents were murdered in the hideous third Reich, homoseksuals were victims also. In a world were antisemitism is rearing it's horrible head and homoseksual people are discriminated by my fellow contrymen with a totallly different religious view, I think it to become a dangerous situation, leading to excesses. If you think you must unfriend me, I respect that. But maybe you should think about my motives for stating my opinion.

Dus ja, mijn kopje van het artikel: "Godsdienst is respect?" is geloof ik goed gekozen. Ik geloof er dus geen ene moer van. Van dominees en priesters en imams die zeggen respect te hebben voor andermans ideeen en die meningen overdragen op hun volgelingen.

Dreigingsniveau vier

DREIGINGS-NIVEAU VIER, hoor je overal op de Belgische Radio en Tv. België is dus geen vrolijk land meer van strips zoals Kuifje, Suske en Wiske en van veldrijden en pinten pakken, van "Moules/Frites"! Het is nu een land dat gebukt gaat onder het onvermogen dat ze zich zelf heeft aangedaan!

Ja, toch is het natuurlijk echt heel erg. Ik noemde het al in vorige Blogs: ik, we, hou(den)  van België en haar inwoners en ik vind het vreselijk dat het land, nu ja de bevolking van dat land natuurlijk, gebukt gaat onder zoveel leed. Nee, nee, geen "eigen schuld, dikke bult", hoewel het wel zo is. Je zal maar in Brussel wonen, je zal maar een gezin hebben en ook nog eens kleinkinderen die daar wonen en dan onder zo een vreselijke dreiging staan! Ik, nu ja wij beiden, volgen het Belgische nieuws op de voet. Wij denken dat de Belgische regering het overigens wel goed doet. Geen enkel risico nemen, proberen alle mogelijke maatregelen te nemen die je maar, menselijkerwijs, kunt nemen, om de terreur tegen te gaan. Wijk niet voor terreur! Blijf standvastig! Er is een Nederlandse geschiedschrijver die ooit schreef ooit: "Verzaak niet". (Bedoelende: geef niet op, blijf trouw aan je zaak!) Wie die schrijver was, kan ik helaas niet meer achterhalen. Gebrek aan opleiding mijnerzijds denk ik. Mochten jullie weten wie dat was, ik geloof ene Algra, mail me dan s.v.p.: Lucedith@gmail.com.
Maar ik denk wel echt dat wij, het westen, nee, ik moet zeggen: de "beschaafden", in een oorlog gedwongen zijn, door de niet "beschaafden". Kijk: Rutte is niet mijn echte en eerste keuze als politicus, maar hij had wel gelijk met de uitspraak dat we: 'In oorlog zijn.' Zo voel ik dat namelijk ook. Dat dan allerlei labekakkers van andere partijen hem over dat woord 'oorlog' aanvallen: so be it. Die politieke schertsfiguren kunnen vaak de eigen broek nog niet dichtbinden en hebben vaak hele eigen agenda's met betrekking tot de niet autochtone kiezers die op hun moeten gaan stemmen en willen dat "O-woord" niet zeggen, natuurlijk. En nee, ik ben niet in oorlog met de niet Nederlands geboren man/vrouw die op mijn vrijdagmarkt hun groentes en fruit verkopen, of met die buurman die zijn dochtertje van vijf fietsen (zelfs schaatsen) leert. Hoe ingeburgerd kun je zijn? 
Nee, het gaat me over die "clan", ik mag dat woord natuurlijk niet gebruiken, eigenlijk, een clan is een trotse Schotse familie, vol tradities, die niets te maken willen hebben met moorden en uitroeien van onschuldige figuren, maar van die dramatische en totaal negatieve figuren die een heel land, sterker nog, hele landen, overdreven gezegd een half continent, in hun wurggreep van de angst houden. België ligt plat. Omdat men te maken heeft met het, dat dan weer wel, open graven van een put, waar eerst een verdronken kalf in werd geworpen. Ik weet niet hoe trouw jij, mijn enige Blog lezer, deze opmerking ooit hebt opgevangen, maar: "Te laat, de ergste woorden die er zijn",  zei Paco Saul, zie daar, ooit eens, als je tijd over hebt.
En ja, het is zo. In Brussel? In Molenbeek (NIET alleen daar) heeft men ooit de put gedempt en nu moeten er weer allemaal opgravingen aan te pas komen om dat kalf alsnog te reanimeren! (Lees dus mijn vorige Blogs) Geloof je zelf dat dat gaat lukken? Nee, ik ook niet. 
Maar wat dan? Tja, moeilijk, ik ben geen Belg, ik ben geen Brusselaar, ik ken de stad een beetje, kom/kwam er graag, heb er goed gegeten en gedronken, maar nee, ik woon er niet. Maar ja, er moet een begin gemaakt worden. Misschien moet je de mensen uit Molenbeek verspreiden over andere wijken? Ik en de a.k.a. lief zijn er wel eens geweest in die wijk. Het is een naar stadsdeel. Oud West of Oost (allebei 020) zijn er vrolijke en "carnavaleske" wijken bij, in vergelijking. (Lezer en vriend F. gaf duidelijke en mogelijke vergelijkingen aan met wijken in 070 en 010 waar het ook zou kunnen ontstaan. Daar heeft 'ie dik gelijk in! Maar ik denk dat wij, Nederlanders daar anders mee omgaan.) 
Molenbeek, der zijn overigens meerdere van die wijken in en rond Brussel, oogde toen, jaren her al, als een war-zone. Het deed ons een beetje aan Dublin denken, na weer een bom aanval. Dichtgetimmerde deuren en ramen, dichtgemetselde toegangen naar poortjes en wijken, vooral zagen we 'schotels' en mannen met rare en lange jurken met van die vreemde slippers en, als je al een vrouw zag, waren ze gewikkeld in vele hoofddoeken en Nikabs en zo. Nee, Molenbeek was geen leuke wijk. De wijk is vol met grauwe en verveloze huizen, met nauwe straatjes, er is geen groen (bomen/struiken/perken en zo) er hangen overal rolluiken voor alle ramen en nu ja, gewoon, het was een benauwende sfeer! 
Weet je, als je je niet hebt aangepast aan je land of je stad, dan isoller je jezelf. Achter al die donker en grauwe façades en op de naar de Arabische wereld gerichte schotels, gaan dan vaak duistere gedachten en gevoelens schuil, naar een betere wereld, al dan niet aangewakkerd door de "haat zaaiende" piepels die op al die omroepen hun haat ongecensureerd kunnen uitzaaien. 
Tja, we leven in sombere en duistere tijden ben ik bang voor. Hugo Claus schreef ooit een het prachtige  boek: Het verdriet van België. Ik ben bang dat het ware verdriet van België nog lang niet is afgelopen!

Inefficient en dus link!

=Ik beweer, op persoonlijke titel (ik heb op dat gebied het een en ander bijgeleerd ondertussen) dat België een inefficiënte staat is. Ze spreken er drie talen en hebben vier regeringen: dat kan niet goed gaan, dus=

En ja, dat het niet goed gaat bij Hullie is al jaren bekend. Er is in België ooit een officiële taalgrens ingesteld, ergens in het begin van de jaren zestig. Toen dat gebeurde braken er allerlei rellen uit tegen die taalgrens-vaststelling en ik geloof, nu ja weet zeker, dat er doden zijn gevallen. Dat gebeurde onder andere in de Voerstreek. Die Voerstreek was aanvankelijk eerst een deel van de provincie Luik, en daardoor Franstalig, maar werd toen, bij het trekken van die taalgrens, opeens bij het Nederlandstalige deel van het land gevoegd, want aan de Belgische provincie Limburg toegedeeld. Nu ja, hoe dan ook, dat gedoe rond de taalgrens heeft regeringen doen vallen, doet dat nog steeds, ministers doen aftreden en het land tot op het bot verdeeld.
Goed, even terugkomen op alle ophef in België dus. De vreselijke aanslagen, "attentaten", "assiniations", stammen, als je goed leest, uit Brussel. De meeste Assasins, stammen uit die stad en met name uit de wijk Sint Jans Molenbeek. (Even over Assasins: de kreet betekent: (zelf)moord aanslagplegers. Ze heeft inderdaad te maken met Hasjies. De eerste assasins kwamen uit de Arabische wereld en waren en werden zo gedrogeerd door dat rook middel dat ze er alles voor over hadden om meer van die meuk te kunnen krijgen, zelfs waren ze in staat tot moorden en aanslagen.)
Waarom dat gedoe in Sint Jans Molenbeek, nu ja, waarom in Brussel? België is, ik zei het al, tot op het bot verdeeld. Het land is tweetalig, nu ja, eigenlijk hebben ze er drie talen, de Oostkantons erbij gerekend, waar ze zuiverder Duits spreken dan in Berlijn, en ze hebben vier of vijf regeringen. Dat gaat natuurlijk niet. Brussel, de hoofdstad, bestaat uit zestien! deelgemeentes. Nee, dat zijn geen stadswijken of stadsdelen zoals wij dat kennen, waar je je pas of rijbewijs of dat soort administratieve dingen kunt doen, nee het zijn echte gemeentes. Met allemaal burgemeesters en "schepenen", wethouders zeggen wij, en zo. Dat schept al verdeeldheid en vaak dus desinformatie. 
Over die zestien gemeentes waken dan weer zes verschillende politiediensten. Nee, geen wijkbureaus of zo, zoals bij ons, waar je aangifte kan doen van je zoveelste gejatte fiets of die vreselijke potlood venter van drie hoog, Joop heette die, geloof ik, nee, zes verschillende commissariaten, met allemaal hun eigen bevoegdheden. (Ik geloof dat die allemaal ook nog eens zes verschillende officieren van justitie en zo in dienst hebben.) Nu schijnt het dat Brussel een enorme aanzuigwerkende werking gehad te hebben op Noord Afrikaanse en dus niet autochtone immigranten. Ze kwamen samen in onder andere dat Sint Jans Molenbeek, toch al een wat verpauperde gemeente met woningen met lage huren. Getto vorming dus, het  samenklitten van mensen met dezelfde achtergrond en die zich dan ook nog eens de taal van hun nieuwe land niet eigen willen maken, is niet goed. 
(Ik heb in mijn "winkel" oudere Marokkanen meegemaakt, die al minstens zestien jaar hier leefden, maar de taal nog steeds niet machtig waren!) 
Ze bleven naar hun thuisland Tv programma's kijken, (via de schotels) en hadden geen mogelijkheid (of geen behoefte) om zich aan te passen aan de nieuwe stad/het nieuwe land waar ze gingen wonen en bleven hun oude tradities trouw. (De staat zorgde voor uitkering en zo). Die tradities wilden dat onder andere hun zonen (meiden en vrouwen tellen niet erg mee in hun samenlevingen, die vooral door Imams wordt beheerst) dat die zonen dus waren vrijgesteld van alles en dat ze alles mochten. "De kleine prinsen" noemden de ouders hen vaak trots.
Die kleine prinsen werden grote prinsen, hadden de taal niet tot nauwelijks geleerd, bleven vasthouden aan de oude en ouderwetse gewoontes van hun vaders (en moeders), aan de preken van de Imams en ja, door hun gebrek aan opleiding, hun slechte taalbeheersing, het gebrek aan hogere scholing, deden ze het slecht op de arbeidsmarkt. (Waar ze de westerse mensen dan weer de schuld van gaven.) Dat vertaalden ze zo: 'Oh, ik ben Noord-Afrikaan, ik heet: "M., A., B., F., dus ik wordt uitgestoten!" (Hetgeen natuurlijk onzin was, weet ik uit mijn vorige job waar er heel veel van die mannen/vrouwen carrière maakten.)
Nou ja, als je al die feiten bij elkaar optelt, is het niet zo verwonderlijk dat ze, onder invloed van hun starre en onwrikbare en niet tot integratie en niet al te slimme of tot intelligentie  geneigde geloofs-leiders, Imams genoemd, wel zouden kunnen radicaliseren. Dat de politiek en de politie in die wijken vaak in handen was van socialistische/linkse burgemeesters, die daar veel meer de dienst uitmaken dan in onze steden, en die er helemaal niet tegen optraden (elke cultuur is welkom, die rare houding uit de jaren zestig die links nogal had) maakte het dus mogelijk dat er 'veenbranden' ontstonden, dat er 'Syrië-gangers' kwamen die niet werden gecheckt. Zestien gemeentes en dan ook nog eens zes politie apparaten! Men/wij/ons die hebben gewerkt in grotere organisaties zoals bij defensie of in grote ziekenhuizen, of zeg in een super, weten dat info uitwisseling het hoogste goed is. Mijn zeer geliefde filosoof, Paco Saul, zei vaak: "communicatie is een tovermiddel" en dat is zo, natuurlijk. Ik ben er van overtuigd dat, als de zes politiediensten en de zestien gemeentes, meer hadden samengewerkt en meer info hadden gedeeld met elkaar, het nooit zo ver zou hebben zijn gekomen, dat ze die verachtelijke moordenaars er uit zouden hebben gepikt!

Doen wij het, in ons land, het allemaal zoveel beter? Ik weet het niet, ik hoop het natuurlijk wel. Ik geloof dat ik, als ik alle negatieve en rare dingen in onze maatschappij moet beschrijven, wel eens tien Blogs daar aan zou moeten wijden. Maar ik weet ook dat als ik al de dingen die wel goed gaan in onze maatschappij zou moeten beschrijven, ik wel dertig Blogs nodig heb. Nee, onze samenleving is niet perfect. Welke wel? Maar ik geloof dat het "polderen", dat al een dikke duizend jaar een Nederlands begrip is, en een daadkrachtig en waar en historisch feit is, wel heeft geholpen. Ja, wij waren ook het pad kwijt, toen, na Van Gogh en na Fortuin. Maar, ik geloof dat we weer terug zijn bij dat "polderen". Ik hoop dat wij, Nederlanders, met elkaar, allemaal samen, alle geloven samen, ons niet laten opnaaien door die door hun steeds maar: "Alla/God/Boeddha/Harekrisjna", what ever, blèrende verdwaasden!
Ja, ik haat alle fanatici! Ik haat alle magoggels die de samenleving willen ontwrichten. Ik geloof alleen in de mensen, familie en de vrienden, om me heen. Maar ik heb wel de ple... aan de mensen, op hoge posten, die niet in staat zijn, of willen zijn, om de belangen van hun volk te verdedigen. Dat gebeurd nu bij de Belgen.
De Belg voelt zich nu helemaal verne..., denk ik, de Belg heeft op het moment geen veilige muur meer rond zich, het komt nu heel erg dicht bij! Dat hebben ze aan hun politici, die elkaar alleen maar de vliegen af zitten te vangen, te danken! Ik hou van België en de Belgen en ik wens hun wijsheid en vrede!

Inefficient? Hoe bedoel je? (1)

Jullie lazen eerder al dat wij, de a.k.a. en ik, een beetje een haat/liefde verhouding hebben met België. Niet alleen met Vlaanderen hoor, maar met het hele land. Ik licht het nog wat toe. Ik begin met de liefde. Als je aan den Bels denkt denk je aan Frieten en aan Frietkotten, ondanks de bezopen openingsuren van dat soort instituties, je denkt aan fraaie bieren en trappisten en zo, aan fraaie maaltijden aan heerlijke omeletten, steak/frites of, mocht je dat al lusten aan Mosselen met friet, aan Gentse waterzooi of Paling in het groen. De fraaie steden van het land komen ook in je herinneringen op. Steden als Gent, Antwerpen, Brussel, Leuven, nu ja, noem het maar. Maar ook de landschappen zijn voortreffelijk. De Vlaamse polders zijn bijna net zo mooi als de onze, de Vlaamse Ardennen, met moeilijke en strakke klimmen over kasseien en weidse uitzichten zijn haast uniek te noemen. En ja, de Ardennen, we zijn er diverse malen geweest, zijn om over naar huis te mailen of te Face boeken, zo mooi.
Wat een fraai land. Er zijn ook nog eens heel veel goede Vlaamstalige schrijvers en dat begon al jaren her, met Hendrik Conscience en heeft met Hubert Lampo en Tom Lanoye natuurlijk hoge toppen bereikt. (Van Ostayen, diverse schilders en beeldende kunstenaars, waaronder Magritte, "Ceci n'est pas une pipe" hebben geschiedenis geschreven.) Denk aan de stripkunst, dat meen ik echt. Kuifje! Suske en Wiske, Blake en Mortimer! In de Vlaanderen is dat echt een heuse kunst!

Daarnaast hebben ze ook nog eens een geweldig Tv aanbod, qua programmering. En: niet alleen maar fietsen en zo hoor, hoewel de beste verslaggevers daarvan wel bij de Vlaamse omroep horen. Maar ook hun sportverslaggeving van veldlopen en motorcrossen behoren tot de top. (Als je der van houdt dan!) Maar ook hele goeie series en soaps. Niks mis mee.

Na de liefde nu de 'haat': België is een totaal inefficiënt land. Ik spreek nu heel even als "fietser" die vaker per jaar naar het land afdaalt. In het land van onze zuiderburen is het bestaan van fietspaden nauwelijks bekend. In dat land hebben ze geen/niet/helemaal niet* haal door wat je belangrijk vind, fiets aanwijs borden. In dat land staan de aanwijsborden voor een te volgen afslag op snel- of provinciewegen altijd NA de afslag. De doorgaande wegen zijn  altijd opgebroken/versperd/kapotgereden* haal door wat je er van vindt. 
Een "groene golf" is zo goed als onbekend bij de zuiderburen, hierna "hullie" te noemen. Vaak zijn stoplichten die voorrang geven aan secundaire wegen, langer groen dan de lichten op de doorgaande wegen. Omleidingswegen worden door een heel enkel bord, als dat al gebeurt, aangegeven en verder moet je maar zien hoe je het redt. Parkeermeters zijn vaak naar de knoppen en er wordt niet op gereageerd als je dat d.m.v. een "storing-/noodknop" meldt. Wel krijg je een prent als de parkeermeter niet werkt. We kregen dus ook zo een prent. Ik zag Belgen lachend die prent verscheuren en op mijn verbaasde vraag zeiden ze dat ik dat gewoon kon doen, niemand zou het opvolgen, het was een opdracht van en voor een ambtenaar, van en voor een hogere ambtenaar, die ook heel goed wist dat die parkeermeters het al maanden niet deden, maar ja: 'Hawel Menier, kijkt u ies, amaai t'is alle doage van da, hien. Niks klopt dervan 'oor, 'ier in 't stad', zoals een aardige mijnheer me toen vertelde.

Het is natuurlijk ook wel enigzins logisch dat er 'niets van klopt' in dat land. Hullie hebben een totaal verdeeld land. Hullie zijn iets kleiner dan wij zijn, maar hebben wel vier regeringen. Ja, de Federale, de echte dus, maar dan ook nog eens de Vlaamse -, Waalse -, de Brusselse (tweetalige) en de Oost kantons, die Duitstalig is. (Ik kom op vijf uit, zelfs, maar de Duitstalige is een kleine minderheid, maar dan wel met ambtenaren en zo.)
Dus ja, daar klopt niets van bij Hullie en dat kan natuurlijk ook niet. Neem Brussel. De stad is, met alle voorsteden erbij, iets groter dan een stad bij ons. Welke stad zal ik nemen? Voor het gemak neem ik Mokum. Niet omdat andere steden niet voldoen, maar qua inwoner tal, zeg maar. 010 heeft een duidelijk scheiding in "boven en beneden" door de water weg die er door loopt, Den Haag, nu ja,is Den Haag en Uttereg is natuurlijk te klein. 
Ik ga wat algemene dingen brullen die wel ongeveer zo voor ons hele land gelden.
Statement: Mokum heeft ongeveer 800.000 inwoners. Mokum kent wijken, Oost en West en Zuid. Ja, er is ook een Noord, maar "dat legt over het ij meneer, daar komt nog geen goed mastu.......  hond vandaan",  werd me ooit eens toegesnauwd. (Sorry vriend R., ik kreeg het ook maar mee.)
= over inefficiënt Brussel morgen meer=

De nieuwe naam. Een requiem?

Zoals je al hebt gelezen is de titel van dit Blog opeens nieuw. Het Blog heette natuurlijk eerst: "In de .....", maar het heet nu helemaal anders: namelijk: "In de wereld". Waarom dat dan? Nu ja, er zijn meerdere redenen voor. De beste is natuurlijk dat ik al vanaf het begin van de zomer niet meer "In de ....." ben. Ik heb het allemaal uitgelegd en ja, zo is het. En zo blijft het. Werkgever en ik zijn samen overeengekomen dat we er mee stoppen. Dus zal ik nooit meer berichten over die periode en over dat werk gaan publiceren hebben we afgesproken. 
Dus! 
Maar soit. De laatste maanden kwamen er toch al wel veel andere berichten over veel andere zaken die me bezig hielden op deze A4tjes terecht. Ik schreef meer over mijn eigen wereld en wat me daar in opviel en zo dan dat ik over mijn voormalige werk schreef. Heb ik spijt? Een beetje wel. Ik ga bepaalde collegae missen en bepaalde situaties. Het was niet allemaal kommer en kwel natuurlijk. Ik heb veel leuke dingen meegemaakt, een hoop gelachen, een hoop gedoe gehad, ik had een hele stapel fijne chefs, fijne secundaire chefs en prima collegae, maar DWDD zeg maar. 

Dat had ik ook ooit bij de KM hoor. Ik heb daar heel veel fijne collegae gehad en heel veel fijne, soms irritante, soms ontroerende maar bijna altijd hele intense herinneringen aan overgehouden. Aan schepen, aan bemanningen, uitzendingen, aan en school walvissen met hun jongen, kalveren worden die genoemd, geloof ik, die, in de Tasman zee, dagen lang met ons schip/smaldeel "mee zwommen", ik denk terug aan een uitzicht op Antarctica, waar we zeven waterhozen tegelijk konden zien. Ik weet nog van een Maori welkomst dans in Nieuw Zeeland, over een vliegtuigticket moeten kopen voor mezelf en een aantal patiënten op het altijd drukke JFK airport. Ik denk aan Haggis eten in een Schotse pub, aan de Koningin ontmoetten (bij een paar gelegenheden). Ik weet van koude en trieste winterochtenden waarop het vlaggenparade was aan boord van 'mijn' schip maar waarop de officier van de wacht te laat was. (De man was K.... muf, maar dat zeg alleen de Jankaas die dit leest wat) en je moest dan opeens improviseren. Ik weet nog van windkracht negen op de Noordzee en toch naar buiten gaan om een Rus te gaan onderscheppen. Ik ben in wereldhavens als Delfzijl en Kuala Lumpur geweest, ik ben veteraan geworden en heb heel veel dingen meegemaakt, door allerlei uitzendingen.  
Maar vooral heb ik een solide club vrienden overgehouden aan al mijn KM avonturen. Veel? Nu ja wat is veel. Tien vrouw/man zeker. Maar wij gaan voor elkaar door het vuur, ondanks alles.  
 
Tja. Allemaal andere zaken dan bij de huidige werkgever. Maar ik ben toch, al met al, wel "content" geweest bij die werkgever. Ik heb veel leuke mensen/klanten ontmoet en leuke gesprekken met hen gehad en, hoor ik en merk ik, er zijn sommige van hen zijn die me missen. Dus nee, geen slecht leven gehad bij die baas, al met al dan.
Binnenkort zal ik me gaan melden bij het UWV en zal ik proberen mijn inkomsten zo op te vijzelen. Men moet iets niet waar? Maar: voor het eerst in 46 jaar verdien ik mijn eigen geld niet! Dat is maf! Ik heb altijd mijn eigen broek op gehouden, zeg maar. Maar nu moet ik dus van de gemeenschap gaan leven? Hopelijk kan ik iets terugdoen. Vrijwilligerswerk misschien? Bij een ..... misschien? 
GEINTJE!
Maar goed. Vanaf nu is het dus: IN DE WERELD!