Goed, oké, ik dacht het, ik zei het en schreef het: het zou echt mijn laatste Blog in deze serie zijn, ik zou het rustig aan doen, me niet te veel opfokken, me nog alleen maar bezig houden met wat leuke dingen die ik op zou pikken en aan jullie doorgeven, zoals geschiedenis dingetjes en zo, maar nee, hoor, niks daarvan, de wereld heeft mijn Blogs gewoon nog nodig. (Denk ik en hoop ik.) Natuurlijk ga ik door met mijn, voor mijn persoonlijke amusement, te schrijven geschiedenis Blogs, maar na al het kwaad dat de afgelopen weken geschiedt is, i.e. de Weinsteins van deze wereld, ben ik weer zo woedend geworden dat ik dus de pen maar eens weer in de inkt doop, een vers vel perkament naar me toe trek en weer eens begin aan een verhaal. Dit natuurlijk, zullen mijn vijanden en belagers verschrikkelijk vinden maar misschien zal de enkele bewonderaar die ik heb, het wel prettig vinden, hoop ik dan maar.
Het gaat, in dit Blog, je las het kopje al, over een open brief die ik wil zenden aan de MP en zijn 'cronies' zoals Hank the Yank dat noemt, dus aan de Minister President en aan zijn maatjes, de andere regeringsleiders.
"Ik ben, geachte MP, (nee, of het nu Rutte is of een andere leider, dat maakt geen ruk uit), ik ben dus geboren in augustus 1952. Ik heb vanaf 1970 behoorlijk gewerkt aan een carrière, nadat ik daarvoor allerlei kleinere baantjes had, en nu ben ik vijfenzestig jaar en twee maanden en een week jong. Gedurende mijn hele jeugd werd mij, mijn ouders en mijn overige familieleden, verteld dat MIJN generatie, nu ja, alle generaties erna natuurlijk ook, vanaf hun 65ste levensjaar het 'rustiger aan zouden kunnen doen'. Na een 'opgebouwd pensioen' bij de firma waar je werkte, waar maakt niet uit: V&D, de NS, het bankwezen, de BAM, de Shell, noem het maar op, kreeg je vanaf dat heerlijke jaartal, waarna je nog, met een beetje mazzel, tien of vijftien jaar ongestoord kon genieten, je AOW.
Maar dan: in de jaren na de eeuwwisseling gaat het allemaal helemaal mis. Een generatie van jonge leeuwen en leeuwinnen, allemaal met, voor de mannen dan, nette pakken en van die vreselijke bruine en half hoge laarsjes en voor de dames van die strakke mantelpakjes en meer verstandig schoeisel, gaat zich verrijken op de financiële wereldmarkten, allemaal met een heel tragisch gevolg. (Vermoedelijk hadden zij geen ouders zoals wij hadden, of waren ze niet opgevoed, zoals wij, want ze werkten niet, maar gokten met geld van mensen die eerlijk hebben gewerkt en gespaard.)
De financiële wereld ging naar de gallemiezen, maar dan ook helemaal. Banken gingen failliet, mensen werden, allemaal wereldwijd, der lui huizen uit gelazerd en armoede was weer eens een nieuw/oud begrip in onze 'welvarende' wereld. Maar de Yupsters gingen lachend naar de bank met hun winsten!
Goed, de crisis was daar, er moest ingegrepen worden en ja, daar hadden de dames en heren politici natuurlijk al meteen een antwoord op. 'We verlagen de pensioenen', brulden ze in koor, 'die ouwetjes kunnen toch niet staken, dus ja, dat gaat ons niet boeien.' 'Verlaag dan meteen de uitkeringen', zei een socialistisch mede politieker, 'die werkeloze kloothommels kunnen dan wel staken, maar ja, werkelozen die staken, daar merk-ie niks an.' 'En wat dacht je van die ABP pensioenen?' kwaakte een derde. 'Die gepensioneerde ambtenaren, politie lui, die militairen? Die hebben ook geen reet in te brengen!'
En zo geschiedde en zo gebeurde het. Al die gepensioneerden en gekorten waren van een oudere stempel en wisten dat het land moeite moest doen om het hoofd boven het water te houden, dus ja, ze zuchtten, ze pasten zich aan, ja, ze hadden zich een heel leven de Jantandjes gewerkt, maar ja,, de staat vroeg het.
De moeilijkste jaren gingen voorbij. Maar de melkkoeien van de staat, de ouderen, de gepensioneerden, de werkelozen, bleven getroffen worden. Geen cent extra kregen ze. Een derde liberale kabinet kwam en vertelde, zuinigjes, dat de inkomstenbelasting iets naar beneden ging, maar dat de BTW op gewone zaken, als eerste levensbehoeftes, wel met drie procent werd verhoogd. En ja, dat de pensioenleeftijd NIET werd verlaagd. Ja, het werd allemaal makkelijker voor werkenden en zo, niet veel zwaarder meer en zo. (GVD: Die eerste levensbehoeften, brood/melk/kaas, ik noem maar wat, is wat die "auwe lulle" nodig hebben, geen dikke Bentleys of vakanties in Saint Tropez, zeg maar.)
Ja, brave MP en secondanten: niet voor jullie of jullie, helemaal uit te breiden ambtenarenkorps, er komen geloof ik, zes ministers (dikke salarissen) en zoveel staatssecretarissen (ook dikke jeweetwel) meer zijn en idem zoveel extra ambtenaren, nee, voor jullie veranderd er niet veel. Wat is jullie definitie van zwaar werk? Het openen van een laptop, of het oppakken van een pen, of het eindeloze geoh wat jullie doen in allerlei kamertjes, da's niet zwaar werken. Maar die stratenmaker dan, die ik vanmorgen bij mij in de straat nieuwe tegels zag leggen? En die vrouw die weer eens in haar eentje vier afdelingen van een verpleegtehuis moet gaan runnen? En die man van dik in de zestig die weer eens een hele vrachtauto met zware containers met bier/fris/melk/koffie/thee, name it, moet gaan lossen? Een ouwe wout, die weer eens een probleemwijk, gevuld met jonge crimineeltjes in moet? Een serveerster m/v die in een drukke horeca zaak werkt?
Wat noemen jullie zwaar werk? Hoe beoordelen jullie, buiten onze maatschappij staande vrijgestelden, net als dominees en pastoors en zuks, wat zwaar is? Hebben jullie ooit wel eens gewerkt? Echt, bedoel ik? Tussen gewone mensen? Mensen die wel eelt op hun, ik zou moeten zeggen klauwen, maar ik ben netjes, dus zeg ik maar handen hebben?
En waarom zou ik gvddegvdegvd tot mijn 66ste moeten solliciteren? Wie gaat een man van 65 + 2 maanden nog aannemen? U, mijnheer Shell, U, mijnheer Heijn, U, mijnheer Unilever, U, mijnheer Blokker/Hema/C&A?
Dog het nie, dog ik. Dus waarom heren/dames regeringsleiders, verlagen jullie de pensioenleeftijd niet gewoon? Terug naar 65, zoals het in beschaafde landen hoort? Ik heb overigens zoveel jaren gewerkt en af gedragen aan die gasten dat ik waarschijnlijk drie ambtenaren een directeur van het pensioenfonds in stand houd tot de rest van hun leven, financieel dan.
