Er is al jaren een soort hype aan de gang. Een hype over criminelen. Ja, ik weet het, het heeft geen r.. met een Super te maken. Hoewel? In Supers komen ook nogal wat boeven voor en dan niet alleen onder het proletarisch winkelende publiek, hoor, maar, nee, daar is door mij al uitgebreid over geschreven. In mijn jeugd waren boeven gewoon boeven. Je had nog veldwachters als Bromsnor, die die landlopers en schavuiten oppakten en in Veenhuizen deden belanden. De wereld was nog duidelijk. Boeven waren "bad guys" en de politie en de rechters waren de "good guys." Zij beschermden ons tegen de criminaliteit, hoewel dat toen nog anders heette.
De eerste keer dat ons land werd geconfronteerd met een crimineel die "salonfähig" was, was ergens in de jaren tachtig geloof ik. Dat was door de Tv presentator Willem (O.) Duys, die het programma: "Voor de vuist weg" presenteerde. Die Duys, het tussenvoegsel "O" was een ijdelheid van hem, was, in mijn ogen in ieder geval, een pedant, rechts en vervelend en naar ventje. (Dat hij vervelend was bleek wel uit het feit dat hij tennisser was geweest en ook nog eens commentaar over dat spelletje op de buis gaf. Maar goed, hij en zijn programma, dat eigenlijk geen ene r.. voorstelde, werden al gauw populair in ons land. Een "hype" zouden we nu zeggen. Een beetje begrijpelijk was het wel. Het was het eerste echte praat (nu ja, zeur) programma op onze nationale Tv en ja, dat was gewoon kijkvoer. Hij had aardig wat stunts moet ik zeggen, maar daar gaat het nu even niet over.
Hij was de eerste presentator die "live" een crimineel in beeld had. Ene Aage M, die als "meesterkraker" werd opgevoerd met zijn zogenaamde "thermische lans", waarmee hij bankkluizen doorbrandde. (De man is ondertussen al weer dertig jaar dood, hoor. Die Aage dan, Duys overleed een jaar of vier geleden, pas, zeg ik dan maar.) Ik kende mijn E. geloof ik net en ja, wij keken ook. Natuurlijk, het is zaterdagavond en de kids slapen en ja, wat doe je dan, na een vermoeiende week? Wij hoorden het verhaal over de schurk en keken, over ons wijntje, elkaar aan. 'Moet dat nou?', vroeg mijn lief, 'moet zo'n boef nou in beeld komen en dan ook nog opscheppen over die kraken en dan ook nog eens bewierookt worden?' Ze had helemaal gelijk natuurlijk en ik vond dat ook wel raar, dat een crimineel opeens een "popi Jopie" rol kreeg. Maar, na die uitzending, leek het hek wel van de dam. (Als het over hekken en dammen gaat, dan gaat het ook over makke schapen. Dat zijn dan de mensen die achter elkaar aanrennen om dus maar hun eigen programma's te maken en hun, bij anderen gehoorde of gelezen, meningen te vertolken. Mies Bouwman kwam met en talkshow, Sonja Barends deed datzelfde en der waren natuurlijk nog meer. Maar, in al die programma's hoorde je vaak de boeven van onze maatschappij spreken en optreden. Nee, niet alleen de bankiers, de advocaten en de politici, maar ook de echte, want wel veroordeelde, boeven.
Ik kreeg het er meer en meer moeilijk mee. Ik, maar veertien miljoen anderen ook, gingen gewoon naar het werk, verdienden hun geld met dat werk, moesten, in die jaren vaak rondkomen in moeilijke financiële omstandigheden (de regeringen Lubbers en Den Uyl) en ja, dan hoorde je weer dat iemand die het verschil niet wist tussen "mijn en dijn", opeens een bekende Nederlander werd, juist omdat hij zich niet aan de wetten hield, waar wij, werkenden, ons wel aan hielden.Daarna begonnen er allemaal omroepen ook nog eens programma's uit te zenden over hoe erg het wel was in de lik en zo en dat die mannen wel met twee man op een cel lagen en dat soort gelul. Aan boord van Hr. Ms. schepen, lagen we wel eens met zestien man in een verblijf, een cel, zeg maar. Want: die boeven konden dan wel niet naar huis, maar wij konden, soms, ook maanden lang niet naar huis, maar de boefjes kregen ook betaald door de regering. 'Maar, we mogen maar een keer per dag naar buiten!' klaagden ze. De collegae van de Onderzeedienst kwamen soms maar een keer per zes weken buiten!
Ik ergerde me meer en meer aan dit soort bullshit verhalen. Toen, jaren later, ene Peter R. opstond als DE boevenvanger van ons land, leek de hele situatie te kantelen. Bleek. Maar, niks. De man, die wel eens een kruimeldiefje aan de kaak stelde of iemand die een auto verkeerd registreerde, bleek overigens dikke maatjes met het Ubertuig van crimineel NL. Zo bleek hij, alleen maar voor eigen winstbejag natuurlijk, dikke maten te zijn met onder andere Cor van Hout en Willem Holleeder. (Voor de rechten op een boek en een film, zou veel later blijken.) De ontvoerders van "ome Alfred", zoals de marineman de hofleverancier van ons, overigens niet te zuipen, want smakeloze en steriele bier, liefkozend noemde. Dat zijn chauffeur, de heer A. Doderer, die ook ontvoerd was, ook vreselijk geleden heeft, schijnt mijnheer H.nooit erg veel gedaan te hebben, heb ik het idee.
Maar, soit. Die Willem Holleeder, wiens pa overigens een goede wielrenner was, werd tentoongesteld als een "knuffelboef". Een zogenaamde "jongen van de gestampte pot", waarover Peter R. en de Telegraaf, lieve, ja bijna echt lieve, verhalen gingen vermelden.
=dat was niet zo, natuurlijk niet. Die Holleeder was en is een gek, een psychopathische killer. Waarom ik erover begin? Ik woonde toen en nu in de toenmalige crimecity no. 1, ten tijde van de liquidatie van nogal wat van Holleeders gabbertjes. In het fraaie en liefelijke Amstelveen. Maar het proces tegen die l.. begint nu en zelfs zijn h.. maatje Peter R. moet niets meer van hem hebben, dus later meer=
zondag 29 maart 2015
vrijdag 27 maart 2015
Welke stroomstoring?
De vroege vrijdagochtend ging gewoon, net als andere vroege vrijdagen. Allemaal routine. Ik deed de flesseninlevermachine (da's nou eens een heerlijk puzzelwoord), schoonmaken, ik maakte de schrobmachine schoon, ruimde allemaal zooi op, ging om zeven uur laden en lossen met wat collegae en ging daarna aan het werk, gewoon een routine morgen dus, geen "strets" en geen vage dingen en zo. FM gaf ergens in het filiaal les over het nieuwe bestelsysteem aan een aantal collegae van andere filialen en het is altijd weer leuk om, voor mij, nieuwe collegae even de hand te schudden. De ochtend gleed voorbij, ik maakte mijn werk redelijk snel af, hielp een collega en tegen half tien begon het opeens druk te worden met klanten. Drukker dan anders, zeg maar. Opvallend drukker dan anders, zelfs. Met veel onbekende klanten, mensen die ik nooit eerder had gezien. Dat merk je omdat die mensen veel naar de bekende weg vragen: "Waar staat de koffie, waar is de melk en dat soort dingen". Veel van onze mensen "van de vloer" werden ingezet om de kassa dames te assisteren en dan weet je al, dat het druk is. Onze tweede "versvracht" kwam rond half tien. Het goot weer eens, het was een echte herfstachtige dag vandaag. Gelukkig stond ik in mijn uppie te lossen, dan loop je elkaar niet in de weg. Als het, ooit, een graad of vijftien en meer, met een zonnetje is, dan staan er zeventien mannen te lossen, maar nee, vandaag dus niet. Een van onze af en toe vaste klanten stapte van zijn fiets. Hij kwam vanuit Diemen, een voorstad van Mokum. Door zijn vrij aardige omvang was het voor hem wat moeilijk afstappen, dus ik ving hem wat op. Hij was nog steeds pissig op me, bleek.
Dat lag wel aan mij. Ik had hem al een paar weken niet gezien en ik vroeg hem, tussen neus en lippen, hoe dat nou kwam. 'Hejje vastgezeten? Ben je net vrij?' vroeg ik. Een geintje mijnheer, een gebbetjes, ik was goedgemutst, u weet hoe dat gaat, zo Sonneveld zeggen. Wie, Sonneveld, van de musical: "Moeder ik wil bij de revue!" Nee, niet meegekregen, nou ja, die Wim Sonneveld was een van de "grote drie". De grote drie cabaretiers, dan. Hij, Wim Kan en Toon Hermans maakten ons land aan het lachen. Met zijn drieën? Ja, met zijn drieën. Je had wel meer van die potsenmakers, maar ja, die waren niet echt goed. Zo had je de (onlangs overleden) Seth Gaaikema. Die mijnheer was opgevoed in een streng dominees gezin en verhuisde later naar De Stad en ging zijn heil zoeken in het grappen maken. Dat was dermate flauw dat men een flauwe bocht in een weg een "Seth Gaaikema" bocht ging noemen.
Nee, nee, nee, ik ga niet verder over cabaretiers door, hoor, ik heb er niet veel mee. Nu ja, met Bert Visser, die kan ik pruimen, maar een zuurpruim en betweter en wereld verbeteraar als die Freek de J, nou nee, wat een chagrijnige en egocentrische en linkse mafkees is dat zeg. Over Joep alleen maar slechts. "Dansen in Parijs" en "huppeltrutjes" en zo, nou dat ken ik al allemaal. Wertheim? Nee, niks, Teeuwen en die andere, die van de PSV bekers en zo, die het met die ene actrice doet? Laat maar. Finkers, koning van de woordspelingen? Was wel leuk. Maar die, eh..
'Nee', zei hij pissig: 'Ik kom nooit in de lik tercht, daar ben ik veel te slim voor!' (Misschien ga ik nog een een special wijden aan deze beroeps werkeloze en tevens slimmerik.)
Nou ja, het was dus tegen tienen dat de dikke, niet bajes klant van zijn fiets viel met de mededeling dat er helemaal geen stroom meer was in de stad. 'Jullie zijn ook dicht, zeker?' was zijn vraag. Ik wees hem op het licht in de winkel, in de luidkeels piepende pin kassa's en vroeg: 'Hoezo dan?' 'Nauw, ik kom net uit Dieme, maor alles leg plat, man. Der is geen ene moer meer open, man. Alle winkels benne dicht.' Een passant beaamde zijn woorden; 'Ik woon hier om de hoek, maar ik heb helemaal geen stroom. Ik hoorde dat heel de regio Amsterdam plat ligt.' Steun en toeverlaat en mede KDT lid R., keek op zijn, soms te vaak in zijn handen aanwezige, pod/pad, hoe heet die zooi nog maar en las voor: 'Door een enorme stroomstroring zijn heel Noord Holland, grote delen van Utrecht en Flevoland verstoken van elektriciteit.'
Ik keek naar binnen, in de winkel. De lampen deden het, de kassa's en de bedienden daarvan werkten bijna overuren en de koel- en vriescellen waren gewoon aan het doen wat ze moesten doen, namelijk koelen of vriezen.
M., de lieve en lieftallige vrouw van een collega, kwam opgewonden binnen: 'Joh, bij ons ligt alle stroom er af, zijn jullie open?' Nou dat bleek, want ze stond midden in de winkel. Ik vertelde haar dat dat aan collega R. lag, die zat namelijk in de kelder op een enorme grote hometrainer met een maximale dynamo de prik op te wekken voor onze toko. (R. op een fiets? Ik heb het nog nooit gezien. Geloof het dus maar niet, hoor!) Maar, het werd drukker en drukker in de winkel. Er kwamen steeds meer mensen vragen of wij wel open waren. "Nu ja, de deuren zijn open, er is licht, u kunt betalen, wat fijn is voor ons, dus ja, wij zijn gewoon open, hoor", waren een beetje onze standaard antwoorden.Steeds meer collegae moesten bij de kassa gaan helpen.
En ja, we bleven gewoon open. Als enige super in Groot Mokum, geloof ik. Nee, we hadden geen hulp stroomvoorzieningen, geen noodaggregaat, nee, helemaal niet. Maar, onze toko werd helemaal gespaard van al dat gedoe. Maf? Nu ja, heel maf! Maar wel een opkontje voor onze omzet en ik zag onze FM dromerig en glimlachend door de winkel dwalen, nieuwe klanten wijzend naar de paden waar ze de dingen die ze zochten konden vinden en nee, ik mag dat niet zeggen, maar met "euro tekens" in zijn ogen, maar nee, dat heb ik niet gezegd.
Rond twaalf uur ging ik naar huis, weer een weekend voor de boeg, met op de achtermiddag een fraaie wielerkoers op Tv. Nu ja, dat zou wel weer niet te zien zijn, door die stroomstoring, namelijk. Ik zet de autoradio aan, het was absoluut geen fietsweer, en het nieuws werd beheerst door de maffe piloot die zelfmoord pleegde door zich met een heel toestel naar beneden te laten storten met nog een een goede 150 onschuldige mensen en het tweede item was de "stroomstoring". Een expert vertelde dat Schiphol, Utrecht en Amsterdam helemaal "plat lagen."
In Amstelveen bleken alle winkels volop te werken, was er overal licht te zien in de huizen die ik passeerde en thuis vertelde mijn E. dat ze bepaalde knoppen had ingedrukt, soms wel en soms geen stroom had en ja, of ik even in de meterkast wilde kijken. Ik deed knoppen aan en keek even later naar de Tv, zag een heerlijke wielerwedstrijd. Tegen een uur of vier hadden Haarlem en Overveen zowaar weer prik. Maar, ik heb er geen moer van gemerkt, van de stroomstoring. Gek, toch?
Dat lag wel aan mij. Ik had hem al een paar weken niet gezien en ik vroeg hem, tussen neus en lippen, hoe dat nou kwam. 'Hejje vastgezeten? Ben je net vrij?' vroeg ik. Een geintje mijnheer, een gebbetjes, ik was goedgemutst, u weet hoe dat gaat, zo Sonneveld zeggen. Wie, Sonneveld, van de musical: "Moeder ik wil bij de revue!" Nee, niet meegekregen, nou ja, die Wim Sonneveld was een van de "grote drie". De grote drie cabaretiers, dan. Hij, Wim Kan en Toon Hermans maakten ons land aan het lachen. Met zijn drieën? Ja, met zijn drieën. Je had wel meer van die potsenmakers, maar ja, die waren niet echt goed. Zo had je de (onlangs overleden) Seth Gaaikema. Die mijnheer was opgevoed in een streng dominees gezin en verhuisde later naar De Stad en ging zijn heil zoeken in het grappen maken. Dat was dermate flauw dat men een flauwe bocht in een weg een "Seth Gaaikema" bocht ging noemen.
Nee, nee, nee, ik ga niet verder over cabaretiers door, hoor, ik heb er niet veel mee. Nu ja, met Bert Visser, die kan ik pruimen, maar een zuurpruim en betweter en wereld verbeteraar als die Freek de J, nou nee, wat een chagrijnige en egocentrische en linkse mafkees is dat zeg. Over Joep alleen maar slechts. "Dansen in Parijs" en "huppeltrutjes" en zo, nou dat ken ik al allemaal. Wertheim? Nee, niks, Teeuwen en die andere, die van de PSV bekers en zo, die het met die ene actrice doet? Laat maar. Finkers, koning van de woordspelingen? Was wel leuk. Maar die, eh..
'Nee', zei hij pissig: 'Ik kom nooit in de lik tercht, daar ben ik veel te slim voor!' (Misschien ga ik nog een een special wijden aan deze beroeps werkeloze en tevens slimmerik.)
Nou ja, het was dus tegen tienen dat de dikke, niet bajes klant van zijn fiets viel met de mededeling dat er helemaal geen stroom meer was in de stad. 'Jullie zijn ook dicht, zeker?' was zijn vraag. Ik wees hem op het licht in de winkel, in de luidkeels piepende pin kassa's en vroeg: 'Hoezo dan?' 'Nauw, ik kom net uit Dieme, maor alles leg plat, man. Der is geen ene moer meer open, man. Alle winkels benne dicht.' Een passant beaamde zijn woorden; 'Ik woon hier om de hoek, maar ik heb helemaal geen stroom. Ik hoorde dat heel de regio Amsterdam plat ligt.' Steun en toeverlaat en mede KDT lid R., keek op zijn, soms te vaak in zijn handen aanwezige, pod/pad, hoe heet die zooi nog maar en las voor: 'Door een enorme stroomstroring zijn heel Noord Holland, grote delen van Utrecht en Flevoland verstoken van elektriciteit.'
Ik keek naar binnen, in de winkel. De lampen deden het, de kassa's en de bedienden daarvan werkten bijna overuren en de koel- en vriescellen waren gewoon aan het doen wat ze moesten doen, namelijk koelen of vriezen.
M., de lieve en lieftallige vrouw van een collega, kwam opgewonden binnen: 'Joh, bij ons ligt alle stroom er af, zijn jullie open?' Nou dat bleek, want ze stond midden in de winkel. Ik vertelde haar dat dat aan collega R. lag, die zat namelijk in de kelder op een enorme grote hometrainer met een maximale dynamo de prik op te wekken voor onze toko. (R. op een fiets? Ik heb het nog nooit gezien. Geloof het dus maar niet, hoor!) Maar, het werd drukker en drukker in de winkel. Er kwamen steeds meer mensen vragen of wij wel open waren. "Nu ja, de deuren zijn open, er is licht, u kunt betalen, wat fijn is voor ons, dus ja, wij zijn gewoon open, hoor", waren een beetje onze standaard antwoorden.Steeds meer collegae moesten bij de kassa gaan helpen.
En ja, we bleven gewoon open. Als enige super in Groot Mokum, geloof ik. Nee, we hadden geen hulp stroomvoorzieningen, geen noodaggregaat, nee, helemaal niet. Maar, onze toko werd helemaal gespaard van al dat gedoe. Maf? Nu ja, heel maf! Maar wel een opkontje voor onze omzet en ik zag onze FM dromerig en glimlachend door de winkel dwalen, nieuwe klanten wijzend naar de paden waar ze de dingen die ze zochten konden vinden en nee, ik mag dat niet zeggen, maar met "euro tekens" in zijn ogen, maar nee, dat heb ik niet gezegd.
Rond twaalf uur ging ik naar huis, weer een weekend voor de boeg, met op de achtermiddag een fraaie wielerkoers op Tv. Nu ja, dat zou wel weer niet te zien zijn, door die stroomstoring, namelijk. Ik zet de autoradio aan, het was absoluut geen fietsweer, en het nieuws werd beheerst door de maffe piloot die zelfmoord pleegde door zich met een heel toestel naar beneden te laten storten met nog een een goede 150 onschuldige mensen en het tweede item was de "stroomstoring". Een expert vertelde dat Schiphol, Utrecht en Amsterdam helemaal "plat lagen."
In Amstelveen bleken alle winkels volop te werken, was er overal licht te zien in de huizen die ik passeerde en thuis vertelde mijn E. dat ze bepaalde knoppen had ingedrukt, soms wel en soms geen stroom had en ja, of ik even in de meterkast wilde kijken. Ik deed knoppen aan en keek even later naar de Tv, zag een heerlijke wielerwedstrijd. Tegen een uur of vier hadden Haarlem en Overveen zowaar weer prik. Maar, ik heb er geen moer van gemerkt, van de stroomstoring. Gek, toch?
woensdag 25 maart 2015
Gone missing. (Nu ja, wel weer teruggevonden)
Ik mekkerde een week of zo geleden nog al behoorlijk over het feit dat er op zondag dus geen vracht meer werd afgeleverd aan de filialen van onze Keten en dat er dus ook geen lege meuk, lees fust, werd mee terug genomen. Dat doe ik nog hoor, dat mekkeren, want de maandagochtenden zijn behoorlijk hectisch. Meer nog dan ze al waren. Er staat op die ochtenden een partij "fust", dat wil je niet weten. De halve toko staat vol met karren met afval, met karton, plastic, met "over datum" artikelen zoals dat heet en natuurlijk vol met heel veel lege containers. Rijen, daarvan. Dat, ik vertelde het al, geeft een behoorlijke werkdruk aan de "mannen van de maandagochtend". Als jullie die quote niet herkennen, het komt van een thriller van Thomas Ross en Rinus Ferdinandusse, waarin een zooi kerels proberen de Nederlandse Bank, aan het Frederiksplein in Mokum, trachtten te beroven. Nu ja, lees het boek, het is lachen en een hoop spanning.
Maar wij, de mannen van de maandagochtend, van ons filiaal van De Keten, hebben dan niet veel te lachen. Ja, spannend is het wel, allemaal. Vraag: Past al die zooi op het trottoir voor de toko? Antwoord: nauwelijks. Vraag: Past al die zooi in de vrachtwagen? Antwoord: nee, hoor, helegaar not. Vraag: Zijn we op tijd gereed met lossen en laden? Antwoord: Wat denk je selluf? Vraag: hoe laat zijn we dan wel klaar met laden en lossen? Antwoord: te laat. Want, omdat je ver na acht uur, openingstijd, nog bezig bent al die "fust" in de vrachtwagen te persen, waarbij er veel blijft staan, blijft je eigenlijke werk, vullen namelijk, ook achter.
Dat is dus een behoorlijk minpuntje.
'Maar', zei onze vaste maandagochtend chauffeur en tevens "herenboer" T, tegen me: 'weet je dat De Keten dit eerste weekend, door die verminderde vrachtbewegingen, als vier ton heeft uitgespaard?' Nee, dat wist ik niet natuurlijk. Vierhonderdduizend pegulanten voor een weekend uitgespaard? Dat is, eh, vier keer dat is 1.6 miljoen, keer twaalf is, nu ja, veel, dik achttien miljoen euro bespaard, dus. Nou ja, dan kan ik weer mijn gewone uren draaien en mijn gewone beloning krijgen dus? (Nou nee, dat zal niet gebeuren, integendeel, denk ik, maar, als ze het me morgen aanbieden, nee, ik zou het niet doen. Ik heb zoveel heerlijke vrije tijd nu. En: vrije tijd is onbetaalbaar, toch?)
Maar nee, nee, daar ging het verhaal niet over, hoor. Nee, het ging erover hoe je je spullen kwijt kunt raken. Goed: behalve veel "retourfust" weg te werken, moeten we nu ook alle "retourkarren", ja, jargon ik kan der niets aan doen, met inhoud, stickeren, zeg maar. Ik ga nu niet in op groene en rode stickers met de naam en het codenummer van het filiaal, dat is flauwekul. Maar, aan de hand van de sticker kan men in het ontvangstlokaal van het grote centrum zien, waar de containers met inhoud vandaan komen. Aanvankelijk deden we het allemaal wat lachend af, al die plakplaatjes, waar heb dat nou voor nodig, maar ook op dat punt is mijn mening gekanteld. Het blijkt dus dat er collegae zijn, Keten breed, hé, niet alleen van ons filiaal, die de meest waanzinnige dingen terugsturen. Over het algemeen is dat doordat dat personeel te beroerd is om hun werk te doen. Ja, zo hard durf ik het te zeggen.
Je kunt mij niet wijsmaken dat je een hoop kratten met, zeg: rosbief, fricandeau, salades champignons, sla, appels, nu ja, noem maar op, vergeet af te stapelen en te vullen of naar je koelmagazijn te brengen, maar dat gewoon bij het afval zet? Dan loop je gewoon te snurken, mensen. Of te Sms'en, of te gamen, of met je lieffie te bellen of gewoon, domweg, alleen met de gesel van deze jaren, de totale communicatie en het immer "bereikbaar zijn" waar de jeugdigen onder ons zoveel waarde aanhechten, d.m.v. allerlei draagbare Pc's bezig te zijn. Met alles zijn we tegenwoordig bezig, maar niet met het werk.
Dus, door middel van die stickers, kan het ontvangst centrum jou die dingen retour sturen of, en da's minder, in rekening brengen, van je winst als filiaal af trekken. Wees eerlijk, wie wil nog een pakje rosbief kopen die al een etmaal buiten de koeling stond, dat een hele reis heeft gemaakt van de winkel naar het distributie centrum en weer terug en dan, op de heenweg, ook nog eens besmet is kunnen worden door allerlei afval producten die er over heen hebben gestaan? Nou, dan.
'Maar', vertelde chauffeur T., naast die zaken vond men ook nog eens vier zogenaamde "terminals" terug, die tussen allerlei afval en zooi terecht waren gekomen.' Korte, ja echt, uitleg. Terminals worden in onze filialen gebruikt om de voorraden "in te piepen", belachelijk woord, maar goed. Die terminal\ heeft niets te maken met levende wezens in hun eindstadium, maar is een soort PC. Je richt het ding op de barcode van een product, je geeft dan aan hoeveel je daarvan hebt en dan, nu ja, hoop je dat "het systeem" er meer of minder van bestelt, zeg maar. Zijn die dingen duur? Ik heb geen idee, maar ik denk dat vierhonderd eerder komt dan veertig euro. Dus, door het gesticker kon men voor zestienhonderd euro aan die zogenaamde terminals terugzenden aan de rechtmatige eigenaars, zijnde de filialen, die ze kwijt waren. Ik vind het meer dan dom dat je die dingen verliest, die piepmachines? Ja, toch, dat vind ik wel. In mijn vorige bestaan had ik, als onderofficier, het bewind over geneeskundige zaken die, in totaal, misschien wel 20.000 euro, op een fregat dan, bedroegen. Buiten het feit dat je, als je bepaalde zaken kwijt was, je er zelf voor kon dokken, kon het natuurlijk niet zo zijn dat een oorlogsschip, of een gevechtsbataljon, niet zou kunnen functioneren, omdat iemand te slordig was geweest om zijn zooi bij elkaar te hebben.
Dus ja, ik ook, ik raak ook wel eens wat "kwijt" maar ik raak het nooit 'echt' kwijt. Nee, ik ben geen heilige, er slingeren b(r)oeken en sokken en wat dies meer zij, door het huis, tot onvrede van E. Maar zij weet vaak wel waar ik mijn "zooi" laat. Boeken, ik raak ze nooit kwijt. Ik heb der alleen zoveel van dat ik soms niet weet op welke van de vele planken, of in welke kamer of in welk deel van het huis ze liggen, maar ik vind ze altijd terug!
Maar toen onze groenteman afgelopen maandag zijn bestelboek, het heilige boek van de groenteman, zijn geheugen en zijn steun en staf, zeg maar, kwijt was, maar dan ook helemaal, brak mijn klomp. Hoe kan dat nou, vroeg ik me af.
Later bleek dat hij het heilige boek in een krat had laten liggen. Dat krat was op een grote container vol met kratten naar het hoofdkantoor gegaan. Daar zagen ze, aan de hand van de stickers, dat het uit ons filiaal kwam en, later die middag was het "grote Boek" terecht. De groenteman werd nog net niet afgevoerd met hartklachten.
Dus ja, sommige ideeën van HHK zijn nog niet zo slecht. Ik ben sportief genoeg om dat toe te geven.
Maar wij, de mannen van de maandagochtend, van ons filiaal van De Keten, hebben dan niet veel te lachen. Ja, spannend is het wel, allemaal. Vraag: Past al die zooi op het trottoir voor de toko? Antwoord: nauwelijks. Vraag: Past al die zooi in de vrachtwagen? Antwoord: nee, hoor, helegaar not. Vraag: Zijn we op tijd gereed met lossen en laden? Antwoord: Wat denk je selluf? Vraag: hoe laat zijn we dan wel klaar met laden en lossen? Antwoord: te laat. Want, omdat je ver na acht uur, openingstijd, nog bezig bent al die "fust" in de vrachtwagen te persen, waarbij er veel blijft staan, blijft je eigenlijke werk, vullen namelijk, ook achter.
Dat is dus een behoorlijk minpuntje.
'Maar', zei onze vaste maandagochtend chauffeur en tevens "herenboer" T, tegen me: 'weet je dat De Keten dit eerste weekend, door die verminderde vrachtbewegingen, als vier ton heeft uitgespaard?' Nee, dat wist ik niet natuurlijk. Vierhonderdduizend pegulanten voor een weekend uitgespaard? Dat is, eh, vier keer dat is 1.6 miljoen, keer twaalf is, nu ja, veel, dik achttien miljoen euro bespaard, dus. Nou ja, dan kan ik weer mijn gewone uren draaien en mijn gewone beloning krijgen dus? (Nou nee, dat zal niet gebeuren, integendeel, denk ik, maar, als ze het me morgen aanbieden, nee, ik zou het niet doen. Ik heb zoveel heerlijke vrije tijd nu. En: vrije tijd is onbetaalbaar, toch?)
Maar nee, nee, daar ging het verhaal niet over, hoor. Nee, het ging erover hoe je je spullen kwijt kunt raken. Goed: behalve veel "retourfust" weg te werken, moeten we nu ook alle "retourkarren", ja, jargon ik kan der niets aan doen, met inhoud, stickeren, zeg maar. Ik ga nu niet in op groene en rode stickers met de naam en het codenummer van het filiaal, dat is flauwekul. Maar, aan de hand van de sticker kan men in het ontvangstlokaal van het grote centrum zien, waar de containers met inhoud vandaan komen. Aanvankelijk deden we het allemaal wat lachend af, al die plakplaatjes, waar heb dat nou voor nodig, maar ook op dat punt is mijn mening gekanteld. Het blijkt dus dat er collegae zijn, Keten breed, hé, niet alleen van ons filiaal, die de meest waanzinnige dingen terugsturen. Over het algemeen is dat doordat dat personeel te beroerd is om hun werk te doen. Ja, zo hard durf ik het te zeggen.
Je kunt mij niet wijsmaken dat je een hoop kratten met, zeg: rosbief, fricandeau, salades champignons, sla, appels, nu ja, noem maar op, vergeet af te stapelen en te vullen of naar je koelmagazijn te brengen, maar dat gewoon bij het afval zet? Dan loop je gewoon te snurken, mensen. Of te Sms'en, of te gamen, of met je lieffie te bellen of gewoon, domweg, alleen met de gesel van deze jaren, de totale communicatie en het immer "bereikbaar zijn" waar de jeugdigen onder ons zoveel waarde aanhechten, d.m.v. allerlei draagbare Pc's bezig te zijn. Met alles zijn we tegenwoordig bezig, maar niet met het werk.
Dus, door middel van die stickers, kan het ontvangst centrum jou die dingen retour sturen of, en da's minder, in rekening brengen, van je winst als filiaal af trekken. Wees eerlijk, wie wil nog een pakje rosbief kopen die al een etmaal buiten de koeling stond, dat een hele reis heeft gemaakt van de winkel naar het distributie centrum en weer terug en dan, op de heenweg, ook nog eens besmet is kunnen worden door allerlei afval producten die er over heen hebben gestaan? Nou, dan.
'Maar', vertelde chauffeur T., naast die zaken vond men ook nog eens vier zogenaamde "terminals" terug, die tussen allerlei afval en zooi terecht waren gekomen.' Korte, ja echt, uitleg. Terminals worden in onze filialen gebruikt om de voorraden "in te piepen", belachelijk woord, maar goed. Die terminal\ heeft niets te maken met levende wezens in hun eindstadium, maar is een soort PC. Je richt het ding op de barcode van een product, je geeft dan aan hoeveel je daarvan hebt en dan, nu ja, hoop je dat "het systeem" er meer of minder van bestelt, zeg maar. Zijn die dingen duur? Ik heb geen idee, maar ik denk dat vierhonderd eerder komt dan veertig euro. Dus, door het gesticker kon men voor zestienhonderd euro aan die zogenaamde terminals terugzenden aan de rechtmatige eigenaars, zijnde de filialen, die ze kwijt waren. Ik vind het meer dan dom dat je die dingen verliest, die piepmachines? Ja, toch, dat vind ik wel. In mijn vorige bestaan had ik, als onderofficier, het bewind over geneeskundige zaken die, in totaal, misschien wel 20.000 euro, op een fregat dan, bedroegen. Buiten het feit dat je, als je bepaalde zaken kwijt was, je er zelf voor kon dokken, kon het natuurlijk niet zo zijn dat een oorlogsschip, of een gevechtsbataljon, niet zou kunnen functioneren, omdat iemand te slordig was geweest om zijn zooi bij elkaar te hebben.
Dus ja, ik ook, ik raak ook wel eens wat "kwijt" maar ik raak het nooit 'echt' kwijt. Nee, ik ben geen heilige, er slingeren b(r)oeken en sokken en wat dies meer zij, door het huis, tot onvrede van E. Maar zij weet vaak wel waar ik mijn "zooi" laat. Boeken, ik raak ze nooit kwijt. Ik heb der alleen zoveel van dat ik soms niet weet op welke van de vele planken, of in welke kamer of in welk deel van het huis ze liggen, maar ik vind ze altijd terug!
Maar toen onze groenteman afgelopen maandag zijn bestelboek, het heilige boek van de groenteman, zijn geheugen en zijn steun en staf, zeg maar, kwijt was, maar dan ook helemaal, brak mijn klomp. Hoe kan dat nou, vroeg ik me af.
Later bleek dat hij het heilige boek in een krat had laten liggen. Dat krat was op een grote container vol met kratten naar het hoofdkantoor gegaan. Daar zagen ze, aan de hand van de stickers, dat het uit ons filiaal kwam en, later die middag was het "grote Boek" terecht. De groenteman werd nog net niet afgevoerd met hartklachten.
Dus ja, sommige ideeën van HHK zijn nog niet zo slecht. Ik ben sportief genoeg om dat toe te geven.
woensdag 18 maart 2015
"Brainfarting" De Keten op zijn best?
Het werkwoord van deze week is: "Brainfarten" of, als voltooid deelwoord: "Brainfarting." Wees gerust lieve lezers en lezeressen. Dat woord zal je in geen enkele Dikke Engelstalig of Amerikaans talig woordenboek aantreffen, hoor.Je kunt het wel opzoeken op het net, Googelen, bedoel ik, maar dan kom je een hele andere betekenis tegen dan die ik het ga geven. Mijn betekenis van het woord is verklaarbaar uit de samenstelling van het woord, namelijk: Brain, hersenen, en Fart, namelijk, eh, hoe zeg ik zo iets netjes en kies? Nou ja: oprisping uit de darmen. Een wind, dus zeg maar.
Een Brainfart is dus een "scheet" vanuit je hersenen. Dus: zoals men, niet wij, trouw lezers publiek, nee, wij doen dat niet, wij laten geen winden, wij doen niet aan flatulentie, zeg maar. (Net als onze ouders niet aan seks deden, weet je wel, dat doen ouders, sterker grootouders niet. Ik moest er in ieder geval niet aan denken, toen, aan seks als mensen ouder waren dan, terwijl ik er nu elke minu..., nee, nee, nee.)
Maar goed. Die brainfarts komen over het algemeen voor bij mensen in leiding gevende posities.Niet alleen bij hen, nee, natuurlijk niet. Maar bij DSM, Dat Soort Mensen, ook wel HHK genoemd, door mij dan, heeft het "best wel heel veel impact naar de werkvloer toe, zeg maar", om lekker vaag en wollig tachtiger jaren talk te schrijven. Wij, HWN'ers hebben ook brainfarts, natuurlijk. Dat je denkt, oh, dat ga ik morgen eens even zo doen, net even andersom dan anders, dan heb ik nog tijd om dat te doen en zulk werk uit te voeren en dan win ik een half uurtje. Dat half uurtje kan ik dan gebruiken om een training voor het personeel.. nu ja, je begrijpt me, als Hard Werkende Nederlander wel. Je bent en blijft begaan met je werk, ook al wordt je door je chef/manager/directie niet zo gewaardeerd. Denk ik, toch?
Jouw gedachten, jouw brainfarts, hebben te maken met de directe praktijk, met het werk dat je doet en dat je dus het beste doet. Een hoop ervaring heb je meegenomen in de jaren. Of je nu bestellingen opmaakt in een super, of je nu de verzorging of verpleging van mensen doet, of je nu fietsen repareert of een glazenwasser of schoonmaker bent, PC's uit elkaar haalt of in elkaar zet, maakt niet uit. Jij doet dat werk, je hebt geen aansturing nodig, dus op jouw afdeling doe jij zoals jij denkt dat het mot en gaat en het allemaal het beste zal gaan. Maar: ja, ja, dan komt het HHK, die DSM. En: die slaan je gade, nee, niet je echtgenoot of echtgenote, hoor. Eh? Nu ja een ander woord voor echtgenoot of de vrouwelijke vorm daarvan, zie net hierboven, is gade. En die slaan ze niet. Nu ja,hun eigen gade, misschien maar niet de jouwe want dan..
Oh ja, ik hoor jullie zuchten, ik doe weer Zeeuws. (Luctor et Abortus.) Maar goed de ANDEREN, die waarschijnlijk nog nooit een "natte rug van het werken" hebben gehad, zoals dat heet, zien je werken met andere richtlijnen dan zij denken dat ze ooit verstrekt hebben. En ja, nu ja, nu nee, dat ken dus effe nie! "Zo bedoelen wij het niet", wordt dan tegen de medewerker gezegd. "Je moet je wel aan de spelregels houden, hoor, want anders?" Nu ja, vervolgens stappen de mannen in pakken en de dames in mantelpakken in de Leasebakken en tuffen de zonsondergang weer tegemoet. "A lonesome Regiomanager", fluitend en dit is een flauwe zinspeling naar de held uit mijn jeugd en naamgenoot: Lucky Luke.
Maar soit, onze brainfarts mogen niet. Dat zou efficiëntie opleveren, dus betere verkoopresultaten en dus meer eurocenten, nu ja, euro stuivers, die centen bestaan niet meer, voor de baas. Niet doen! Nee, teruggekeerd in het heiligdom van het Hoofdkantoor wordt er gebrainstormd: "Waar kunnen we nu nog meer op bezuinigen? We hebben al veel medewerkers de lol in het werk ontnomen door allerlei activiteiten door hen te korten in hun uren, we hebben langdurig zieken haast gedwongen om zich af te laten keuren, maar wat kunnen we nu nog meer doen om de sfeer in de winkels te verzieken?"
De champagne wordt open gemaakt, de oesters worden aangerukt, er zal misschien, oeps, nu ga ik te ver, ik wilde net zeggen dat er misschien een lijntje werd, nee, dat doen mensen in pakken niet, nee, dat zal ik nooit zeggen.
Maar dan komt een van het spul met een lumineus idee. Er ontstaat een bubbel in zijn hersenpan, die overigens niet al te helder gevuld is. Het schijnt zo te zijn dat je, als je een baan aangeboden krijgt op het "bazencentrum" van De Keten, je eerst een paar operaties moet ondergaan. Eerst moet je ruggengraat weggehaald worden en vervolgens wordt ook de helft van je hersenvocht afgetapt.
Maar. het idee is zo lumineus dat de overige zevenentachtig directie leden van die directie, ja, volgens mij zoveel, er van balen dat ze er zelf niet opgekomen zijn. 'Weet je", zegt die ene man, terwijl hij zijn bruine laarsjes bewerkt met de sok uit zijn andere laars tot die ene laars weer glimt in de kaalheid van zijn schedel, 'laten we op zondag nu eens geen vracht meer aanbieden.' Van stomheid geslagenheid breekt door alom! Voor eventjes dan! Maar, dan breken grote grijnzen door. Ja, dat moeten we doen. De winkel op zondag openhouden, maar geen bevoorrading meer brengen. Dat zal ze leren, die dumbos van de vloer! De slimmerik met het idee, krijgt meteen 10 procent extra aandelen uitgereikt. Een een vetleren fluit voor beste idee van de dag! Dat gaan we doen! Fantastisch!
= Dus: zitten wij, mensen van de vloer van de filialen van De Keten op maandag met een enorme Janboel. Op zondag gaan er dus weer een heleboel vrachtwagens leeg terug. Op maandag moet er dus een tweede vrachtwagen komen om onze zooi op te halen. Dus baalt de werkvloer, en de chauffeursvloer, als het befaamde stopcontact. Nee, niet de stekker. Wij worden genaaid, namelijk!=
Een Brainfart is dus een "scheet" vanuit je hersenen. Dus: zoals men, niet wij, trouw lezers publiek, nee, wij doen dat niet, wij laten geen winden, wij doen niet aan flatulentie, zeg maar. (Net als onze ouders niet aan seks deden, weet je wel, dat doen ouders, sterker grootouders niet. Ik moest er in ieder geval niet aan denken, toen, aan seks als mensen ouder waren dan, terwijl ik er nu elke minu..., nee, nee, nee.)
Maar goed. Die brainfarts komen over het algemeen voor bij mensen in leiding gevende posities.Niet alleen bij hen, nee, natuurlijk niet. Maar bij DSM, Dat Soort Mensen, ook wel HHK genoemd, door mij dan, heeft het "best wel heel veel impact naar de werkvloer toe, zeg maar", om lekker vaag en wollig tachtiger jaren talk te schrijven. Wij, HWN'ers hebben ook brainfarts, natuurlijk. Dat je denkt, oh, dat ga ik morgen eens even zo doen, net even andersom dan anders, dan heb ik nog tijd om dat te doen en zulk werk uit te voeren en dan win ik een half uurtje. Dat half uurtje kan ik dan gebruiken om een training voor het personeel.. nu ja, je begrijpt me, als Hard Werkende Nederlander wel. Je bent en blijft begaan met je werk, ook al wordt je door je chef/manager/directie niet zo gewaardeerd. Denk ik, toch?
Jouw gedachten, jouw brainfarts, hebben te maken met de directe praktijk, met het werk dat je doet en dat je dus het beste doet. Een hoop ervaring heb je meegenomen in de jaren. Of je nu bestellingen opmaakt in een super, of je nu de verzorging of verpleging van mensen doet, of je nu fietsen repareert of een glazenwasser of schoonmaker bent, PC's uit elkaar haalt of in elkaar zet, maakt niet uit. Jij doet dat werk, je hebt geen aansturing nodig, dus op jouw afdeling doe jij zoals jij denkt dat het mot en gaat en het allemaal het beste zal gaan. Maar: ja, ja, dan komt het HHK, die DSM. En: die slaan je gade, nee, niet je echtgenoot of echtgenote, hoor. Eh? Nu ja een ander woord voor echtgenoot of de vrouwelijke vorm daarvan, zie net hierboven, is gade. En die slaan ze niet. Nu ja,hun eigen gade, misschien maar niet de jouwe want dan..
Oh ja, ik hoor jullie zuchten, ik doe weer Zeeuws. (Luctor et Abortus.) Maar goed de ANDEREN, die waarschijnlijk nog nooit een "natte rug van het werken" hebben gehad, zoals dat heet, zien je werken met andere richtlijnen dan zij denken dat ze ooit verstrekt hebben. En ja, nu ja, nu nee, dat ken dus effe nie! "Zo bedoelen wij het niet", wordt dan tegen de medewerker gezegd. "Je moet je wel aan de spelregels houden, hoor, want anders?" Nu ja, vervolgens stappen de mannen in pakken en de dames in mantelpakken in de Leasebakken en tuffen de zonsondergang weer tegemoet. "A lonesome Regiomanager", fluitend en dit is een flauwe zinspeling naar de held uit mijn jeugd en naamgenoot: Lucky Luke.
Maar soit, onze brainfarts mogen niet. Dat zou efficiëntie opleveren, dus betere verkoopresultaten en dus meer eurocenten, nu ja, euro stuivers, die centen bestaan niet meer, voor de baas. Niet doen! Nee, teruggekeerd in het heiligdom van het Hoofdkantoor wordt er gebrainstormd: "Waar kunnen we nu nog meer op bezuinigen? We hebben al veel medewerkers de lol in het werk ontnomen door allerlei activiteiten door hen te korten in hun uren, we hebben langdurig zieken haast gedwongen om zich af te laten keuren, maar wat kunnen we nu nog meer doen om de sfeer in de winkels te verzieken?"
De champagne wordt open gemaakt, de oesters worden aangerukt, er zal misschien, oeps, nu ga ik te ver, ik wilde net zeggen dat er misschien een lijntje werd, nee, dat doen mensen in pakken niet, nee, dat zal ik nooit zeggen.
Maar dan komt een van het spul met een lumineus idee. Er ontstaat een bubbel in zijn hersenpan, die overigens niet al te helder gevuld is. Het schijnt zo te zijn dat je, als je een baan aangeboden krijgt op het "bazencentrum" van De Keten, je eerst een paar operaties moet ondergaan. Eerst moet je ruggengraat weggehaald worden en vervolgens wordt ook de helft van je hersenvocht afgetapt.
Maar. het idee is zo lumineus dat de overige zevenentachtig directie leden van die directie, ja, volgens mij zoveel, er van balen dat ze er zelf niet opgekomen zijn. 'Weet je", zegt die ene man, terwijl hij zijn bruine laarsjes bewerkt met de sok uit zijn andere laars tot die ene laars weer glimt in de kaalheid van zijn schedel, 'laten we op zondag nu eens geen vracht meer aanbieden.' Van stomheid geslagenheid breekt door alom! Voor eventjes dan! Maar, dan breken grote grijnzen door. Ja, dat moeten we doen. De winkel op zondag openhouden, maar geen bevoorrading meer brengen. Dat zal ze leren, die dumbos van de vloer! De slimmerik met het idee, krijgt meteen 10 procent extra aandelen uitgereikt. Een een vetleren fluit voor beste idee van de dag! Dat gaan we doen! Fantastisch!
= Dus: zitten wij, mensen van de vloer van de filialen van De Keten op maandag met een enorme Janboel. Op zondag gaan er dus weer een heleboel vrachtwagens leeg terug. Op maandag moet er dus een tweede vrachtwagen komen om onze zooi op te halen. Dus baalt de werkvloer, en de chauffeursvloer, als het befaamde stopcontact. Nee, niet de stekker. Wij worden genaaid, namelijk!=
zaterdag 14 maart 2015
De regering en bezuinigen??
Ik ga niet en zal nooit aan politiek of aan racisme doen in mijn Blogs, dat weet je. Nu ook niet. Jullie, lezers, zijn oud en wijs genoeg en slimmer dan ik ben. Nee, ik schrijf hier een stukje over een paar dingen die me gewoon verbazen!
Hebben jullie dat nu ook? Dat je af en toe zo eens naar allerlei journaals of nieuwsuitzendingen kijkt en dat je dan denkt: moeten we hier nu ook al weer op bezuinigen? Nou ja, het is natuurlijk allemaal al begonnen toen de diverse regeringen ons, ouwe knarren, zeg maar, begon te korten op onze, met eigen zweet en inzet verdiende pensioenen of militaire pensioen uitkeringen. Vaak, nee, ik ben nu te mild, altijd door dat de "grootgraaiers", de banken, de pensioenfondsen, de beursmannen, ten koste van alles wel even een snelle piek wilden verdienen. Maar ook de snelle internet broeders die een hype zagen op komen dagen, wilden even wat snel en vlug geld mee grijpen.
Dat lukte veel van die broeders en zusters ook, natuurlijk. De hype was er en ja, daar doe je aan mee. Je verwisseld aandelen en obligaties die helemaal niet de waarde hebben die jij denkt dat ze hebben en de koper denkt zo de prijs nog meer op te dringen en er dus slapend rijk van te worden. Dat lukt natuurlijk lang, heel lang. Maar, weet je wat het is? Dat soort figuren, die nog nooit een natte rug van het werken hebben gehad, kennen hun eigen geschiedenis niet.
Ooit, nee, ja, ik ben een ouwe l.., maar dat was zelfs voor mijn tijd, hadden we de "Tulpenhandel." Korte inhoud: In de zeventiende eeuw waren tulpen een enorm investeringsproject geworden. (Lees voor de vroegere tulp het moderne: huis, aandeel, obligatie) Dat waren toen "tulpenbollen", mind you, bollen, ja echt van tulpen, die voor het bedrag van een hedendaagse prijs van een chique villa in, laten we zeggen, Vinkeveen, Laren of Wassenaar van eigenaar verwisselden. In Engeland deden ze ook zo iets, men kon investeren in een zogenaamd South Sea maatschappij, die enorme winsten beloofde en ja, daar kwam, net als in de tulpenhandel, ook niets van. Gebakken lucht of windhandel, zeg maar. (Maarten Toonder schreef er een fraai stripverhaal over met die titel.) Er zijn toen enorme sommen geld verdwenen, faillissementen uitgesproken, sommige staten gingen zelfs bankroet en zelfmoorden, van schuldenaren, waren aan de orde van de dag.
Zover is het nu niet gekomen, die zelfmoorden dan, maar er zijn wel heel veel mensen in de problemen geraakt en raken dat tot op de dag van vandaag nog. Het is, in mijn ogen, godgeklaagd, dat er in een land als het onze, zo rijk en zo vol bodemschatten, (olie/gas/
steenkool), een kleine groep is die in die huizen die ik al noemde kan wonen en maar rijker en rijker worden, maar dat er een steeds stijgende groep mensen is, die steeds meer in de penarie raakt en die zich zelfs bij de voedselbanken moeten laten inschrijven. Mannen, die, ooit, een goede baan hadden, maar die nu als daklozen in metrostations wonen of hun heil zoeken bij Het Leger. Dat "des Heils", natuurlijk. Dus ging het slechter en slechter met ons ooit zo sociale land en onze prachtige verzorgingsstaat. Ouderen komen bijna nooit meer in de buurt van stromend water en dan bedoel ik niet de rivieren die door ons "oneindig laagland" stromen, maar in de buurt van de douchebeurten die worden verdeeld. Niet omdat het personeel te besodemie.... is om dat werk te doen, maar gewoon: er is geen personeel. Da's wegbezuinigd! Geloof me, mijn eega heeft tot voor kort in die zorg gezeten en kon schrijnende verhalen daarover vertellen en deed dat ook. Mijn schoonmoeder is nu in zo een instelling opgenomen. Een hele goed huis, maar ook daar zien wij dat de zorg, door dat er nauwelijks personeel is, achteruit rent. Zorgelijk, allemaal.
De regering grijpt of greep, op die dalende en neerwaartse gaande spiraal van onze economie in, door draconisch te bezuinigen. Op zorg, dus, op (onze) pensioenen, op allerlei salarissen, ook meteen maar halve krijgsmacht onderdelen schrappen, sportlessen op scholen in de ban te doen en dat soort zaken. Aan de andere kant gingen de salarissen van politici naar boven, kregen bankiers nog steeds bonussen, bleven we allerlei verre en nare buitenlanden bestoken met geld dat ontwikkelingshulp genoemd werd en waarvan de machthebbers in die landen, vaak in soepjurken gekleed en met (heel vaak) meerder echtgenotes aan hun kant, fraaie automobielen bestelden of genoeg wapens om de mensen in hun land, die het niet met hen eens was, maar eens duidelijk te maken wie er nu wel de enige en echte dictator in dat land was.
Soit, je doet er geen moer aan, geen r.. tegen en je legt je der maar bij neer. Maar, we leven in een land dat door democratische beginselen wordt gesierd. Dat betekent dat wij mogen stemmen. Dat is belangrijk. Ik heb mijn hele leven voldaan aan de, aanvankelijk, stemplicht en later het stemrecht, want: wie zwijgt stemt toe of, zoals men bij de KM zegt: "als je nu je bek houdt, mot je later niet komen kwijlen." Kort en krachtig en het zegt waar het op staat en waarover het gaat.
Dus ga ik aanstaande woensdag, de 18e maart, stemmen. Voor diverse zaken, onder andere de provinciale verkiezingen. Belangrijk? Niet al te. Het is meer een barometer van de stand van de politiek in ons land. Dus zie je, nu al, dat diverse partijen elkaar gek maken met "bonnetjes" affaires, met ministers met uitspraken dat hun partij kapot wordt gemaakt, met maffe uitspraken over dit en dat. Nou ja, dat mag allemaal. Wie wel eens een Rugby wedstrijd van Nieuw Zeeland tegen welke club dan ook heeft gezien, weet dat de Kiwi's een imponerende oorlogsdans uitvoeren om de tegenstander te imponeren en zo is het nu ook, in de aanloop van de verkiezingen.
Soit, weer. Maar: en dat snaai ik nu eigenlijk niet, nu moeten we ook nog eens stemmen voor het Hoogheemraadschap. Het wat? Stemmen voor het moeilijke woord dat ik net noemde. Dat Hoogheemraadschap, een prachtig puzzel woord lijkt me, zorgt ervoor dat het waterstand beheer bij ons in de dorpen en steden, nu ja, in ons polderland, niet te hoog komt of zo. Polders, dijken, vaarten, kanalen, rivieren, water, vechten tegen het water, dat is Nederlands, we weten niet beter. Dat zit in ons bloed en dat is een genetisch gegeven geworden, bijna. Maar nu moeten we kiezen wie daar het beste in is, of zo. Waarom? Ik snap dat allemaal niet. In mijn woonplaats, Amstelveen, moet ik kiezen voor twee van die instanties. Het schijnt dat Amstelveen door de Amstel, ja, dat snap ik, daar fiets ik dagelijks langs en zo heet mijn stad, maar ook door de Oude Rijn, wordt afgevloeid, zeg maar. Ik lees nog eens de kandidatenlijst door en denk: is een dijk die door een rechts iemand gerund wordt nu echt beter dan die van een links iemand of door een piepeltje van de Partij Van De Dieren? Ik bedoel, beheer van dijken, polders, grachten en baggeren en dat soort werk, aan dat soort zaken, dat wordt toch gewoon gedaan? Daar zijn toch mensen voor die dat doen? Die van de provincie en van gespecialiseerde bedrijven? En dat doen toch die gekozen ambtenaren in nette pakken toch niet? Nou dan.
Maar: dat de regering wel geld uitgeeft voor dat soort flauwekul, dat soort verkiezingen, het zal toch wel om een heleboel munten gaan, stuit me wel heel erg tegen de borst. Ik bedoel, ik heb zo'n B3 formulier ding in huis met 280 namen of zo. Dat wordt dan bij bijna 100.000 huishoudens bezorgd a zeg, vijftig cent per formulier? Dat is dan 50.000 euro, ik noem maar wat. Daar is dus geld zat voor, blijkt? Niet voor de minima, niet voor de zorg van ouderen, niet voor de scholen, dus, maar wel voor allerlei politici die dan weer, met een, denk ik, riant salaris, de "Hoogheemraad" uit lopen te hangen. A 50.000 euro per jaar?
Hebben jullie dat nu ook? Dat je af en toe zo eens naar allerlei journaals of nieuwsuitzendingen kijkt en dat je dan denkt: moeten we hier nu ook al weer op bezuinigen? Nou ja, het is natuurlijk allemaal al begonnen toen de diverse regeringen ons, ouwe knarren, zeg maar, begon te korten op onze, met eigen zweet en inzet verdiende pensioenen of militaire pensioen uitkeringen. Vaak, nee, ik ben nu te mild, altijd door dat de "grootgraaiers", de banken, de pensioenfondsen, de beursmannen, ten koste van alles wel even een snelle piek wilden verdienen. Maar ook de snelle internet broeders die een hype zagen op komen dagen, wilden even wat snel en vlug geld mee grijpen.
Dat lukte veel van die broeders en zusters ook, natuurlijk. De hype was er en ja, daar doe je aan mee. Je verwisseld aandelen en obligaties die helemaal niet de waarde hebben die jij denkt dat ze hebben en de koper denkt zo de prijs nog meer op te dringen en er dus slapend rijk van te worden. Dat lukt natuurlijk lang, heel lang. Maar, weet je wat het is? Dat soort figuren, die nog nooit een natte rug van het werken hebben gehad, kennen hun eigen geschiedenis niet.
Ooit, nee, ja, ik ben een ouwe l.., maar dat was zelfs voor mijn tijd, hadden we de "Tulpenhandel." Korte inhoud: In de zeventiende eeuw waren tulpen een enorm investeringsproject geworden. (Lees voor de vroegere tulp het moderne: huis, aandeel, obligatie) Dat waren toen "tulpenbollen", mind you, bollen, ja echt van tulpen, die voor het bedrag van een hedendaagse prijs van een chique villa in, laten we zeggen, Vinkeveen, Laren of Wassenaar van eigenaar verwisselden. In Engeland deden ze ook zo iets, men kon investeren in een zogenaamd South Sea maatschappij, die enorme winsten beloofde en ja, daar kwam, net als in de tulpenhandel, ook niets van. Gebakken lucht of windhandel, zeg maar. (Maarten Toonder schreef er een fraai stripverhaal over met die titel.) Er zijn toen enorme sommen geld verdwenen, faillissementen uitgesproken, sommige staten gingen zelfs bankroet en zelfmoorden, van schuldenaren, waren aan de orde van de dag.
Zover is het nu niet gekomen, die zelfmoorden dan, maar er zijn wel heel veel mensen in de problemen geraakt en raken dat tot op de dag van vandaag nog. Het is, in mijn ogen, godgeklaagd, dat er in een land als het onze, zo rijk en zo vol bodemschatten, (olie/gas/
steenkool), een kleine groep is die in die huizen die ik al noemde kan wonen en maar rijker en rijker worden, maar dat er een steeds stijgende groep mensen is, die steeds meer in de penarie raakt en die zich zelfs bij de voedselbanken moeten laten inschrijven. Mannen, die, ooit, een goede baan hadden, maar die nu als daklozen in metrostations wonen of hun heil zoeken bij Het Leger. Dat "des Heils", natuurlijk. Dus ging het slechter en slechter met ons ooit zo sociale land en onze prachtige verzorgingsstaat. Ouderen komen bijna nooit meer in de buurt van stromend water en dan bedoel ik niet de rivieren die door ons "oneindig laagland" stromen, maar in de buurt van de douchebeurten die worden verdeeld. Niet omdat het personeel te besodemie.... is om dat werk te doen, maar gewoon: er is geen personeel. Da's wegbezuinigd! Geloof me, mijn eega heeft tot voor kort in die zorg gezeten en kon schrijnende verhalen daarover vertellen en deed dat ook. Mijn schoonmoeder is nu in zo een instelling opgenomen. Een hele goed huis, maar ook daar zien wij dat de zorg, door dat er nauwelijks personeel is, achteruit rent. Zorgelijk, allemaal.
De regering grijpt of greep, op die dalende en neerwaartse gaande spiraal van onze economie in, door draconisch te bezuinigen. Op zorg, dus, op (onze) pensioenen, op allerlei salarissen, ook meteen maar halve krijgsmacht onderdelen schrappen, sportlessen op scholen in de ban te doen en dat soort zaken. Aan de andere kant gingen de salarissen van politici naar boven, kregen bankiers nog steeds bonussen, bleven we allerlei verre en nare buitenlanden bestoken met geld dat ontwikkelingshulp genoemd werd en waarvan de machthebbers in die landen, vaak in soepjurken gekleed en met (heel vaak) meerder echtgenotes aan hun kant, fraaie automobielen bestelden of genoeg wapens om de mensen in hun land, die het niet met hen eens was, maar eens duidelijk te maken wie er nu wel de enige en echte dictator in dat land was.
Soit, je doet er geen moer aan, geen r.. tegen en je legt je der maar bij neer. Maar, we leven in een land dat door democratische beginselen wordt gesierd. Dat betekent dat wij mogen stemmen. Dat is belangrijk. Ik heb mijn hele leven voldaan aan de, aanvankelijk, stemplicht en later het stemrecht, want: wie zwijgt stemt toe of, zoals men bij de KM zegt: "als je nu je bek houdt, mot je later niet komen kwijlen." Kort en krachtig en het zegt waar het op staat en waarover het gaat.
Dus ga ik aanstaande woensdag, de 18e maart, stemmen. Voor diverse zaken, onder andere de provinciale verkiezingen. Belangrijk? Niet al te. Het is meer een barometer van de stand van de politiek in ons land. Dus zie je, nu al, dat diverse partijen elkaar gek maken met "bonnetjes" affaires, met ministers met uitspraken dat hun partij kapot wordt gemaakt, met maffe uitspraken over dit en dat. Nou ja, dat mag allemaal. Wie wel eens een Rugby wedstrijd van Nieuw Zeeland tegen welke club dan ook heeft gezien, weet dat de Kiwi's een imponerende oorlogsdans uitvoeren om de tegenstander te imponeren en zo is het nu ook, in de aanloop van de verkiezingen.
Soit, weer. Maar: en dat snaai ik nu eigenlijk niet, nu moeten we ook nog eens stemmen voor het Hoogheemraadschap. Het wat? Stemmen voor het moeilijke woord dat ik net noemde. Dat Hoogheemraadschap, een prachtig puzzel woord lijkt me, zorgt ervoor dat het waterstand beheer bij ons in de dorpen en steden, nu ja, in ons polderland, niet te hoog komt of zo. Polders, dijken, vaarten, kanalen, rivieren, water, vechten tegen het water, dat is Nederlands, we weten niet beter. Dat zit in ons bloed en dat is een genetisch gegeven geworden, bijna. Maar nu moeten we kiezen wie daar het beste in is, of zo. Waarom? Ik snap dat allemaal niet. In mijn woonplaats, Amstelveen, moet ik kiezen voor twee van die instanties. Het schijnt dat Amstelveen door de Amstel, ja, dat snap ik, daar fiets ik dagelijks langs en zo heet mijn stad, maar ook door de Oude Rijn, wordt afgevloeid, zeg maar. Ik lees nog eens de kandidatenlijst door en denk: is een dijk die door een rechts iemand gerund wordt nu echt beter dan die van een links iemand of door een piepeltje van de Partij Van De Dieren? Ik bedoel, beheer van dijken, polders, grachten en baggeren en dat soort werk, aan dat soort zaken, dat wordt toch gewoon gedaan? Daar zijn toch mensen voor die dat doen? Die van de provincie en van gespecialiseerde bedrijven? En dat doen toch die gekozen ambtenaren in nette pakken toch niet? Nou dan.
Maar: dat de regering wel geld uitgeeft voor dat soort flauwekul, dat soort verkiezingen, het zal toch wel om een heleboel munten gaan, stuit me wel heel erg tegen de borst. Ik bedoel, ik heb zo'n B3 formulier ding in huis met 280 namen of zo. Dat wordt dan bij bijna 100.000 huishoudens bezorgd a zeg, vijftig cent per formulier? Dat is dan 50.000 euro, ik noem maar wat. Daar is dus geld zat voor, blijkt? Niet voor de minima, niet voor de zorg van ouderen, niet voor de scholen, dus, maar wel voor allerlei politici die dan weer, met een, denk ik, riant salaris, de "Hoogheemraad" uit lopen te hangen. A 50.000 euro per jaar?
vrijdag 6 maart 2015
Wat doet Testosteron met een man? Kaalheid en frustratie?
Ik hoop niet dat je al te snel op je tenen getrapt ben als ik een beetje steiger tegen de leiding van ons bedrijf of mensen met een "opgeruimd hoofd"? Dan mot je dit berichtje maar deleten. Maar: vandaag was het weer zo een "kokmeeuw effect" dag. Kennen jullie die? Dan komt er een leidinggevende binnen: hij begint te krijsen, schi.. de zaak onder, vreet alles op en gaat dan weer krijsend weg. Maar meeuwen zijn wel slimme beesten, in tegenstelling tot hun menselijk navolgers.
Ja, veel te melden over onze toko heb ik momenteel niet natuurlijk. Mijn dingetjes doen, beetje bij roddelen met collegae, je afvragen wie er nu weer ontslagen is of de zak heeft gekregen, je kent het wel. (Het was, vandaag, overigens, maar dit is allemaal helemaal terzijde, de eerste dag in het nieuwe fietsjaar dat ik in de korte koersbroek kon rijden).
Nee, veel inspiratie over De Keten heb ik nu niet. Maar zoals gezegd: Kokmeeuw dag. Er was vandaag weer eens een man van HHK, het hogere kader, in de winkel, die onze FM weer eens doorzaagde waarom hij niet dit zo, of juist wel dat zo, had gedaan. Wel weer typisch een HHK mannetje. Strak in het pak, altijd glimmend gepoetste, maar altijd bruine, schoenen en een kale bats, een kale knijter. Typerend voor dat soort HHK vogels. Nu heb ik zelf geen al te volle haardos meer, maar ja, ik draag die met ere, die is namelijk gesleten door jaren in weer en wind werken en fietsen.
Maar: vraag ik me af, hoe komt het nu dat dat soort mannetjes, het zijn geen kerels hoor, het zijn regenten die vanuit de bekende ivoren toren naar beneden blazen en nooit een natte rug hebben gehad van het werken, maar goed, hoe kan het nu dat al dat soort piepeltjes kaal zijn en dan al zo jong? En niet, zoals veel van mijn jongere collegae, nu ja, niemand is zo oud als ik ben, die het hoofdhaar bewust afscheren?
Heeft dat met een teveel of vooral juist te weinig aan mannelijk geslachtshormoon te maken? Hebben die knullen, knullen in mijn ogen dan, een testosteron probleem? Het zou kunnen, het zou veel verklaren.
Ik bedoel, nu ja, ik mag niet uit de school klappen, maar, kom, het is alom bekend, dat mannen met een te laag testosteron gehalte in het bloed, HEM, je weet de hem wel, niet of nauwelijks overeind krijgen. En nee, dat is geen eigen ervaring, hoor. Ik ga nu even door wat medische rapporten heen, heel snel. Ik heb dat gelezen hoor, want anders denken jullie dat ik gewoon een slimmerik ben en die indruk wil ik echt vermijden, begrijp me goed.
Maar, las ik, door dat testosteron, (dat onder andere de geslachtsdrift, ja, ik blijf netjes), op peil zou houden, sterker nog, zou stimuleren, dat de man met een gewone of hoog hormoon gehalte, hem 'vaker uit de broek' kunnen en willen hangen**. Waarmee natuurlijk niet alleen hij, maar ook de desbetreffende partner M/V gediend zou zijn. De partner in kwestie blijft dus, zeg maar: onbevredigd achter en gaat natuurlijk die frustratie botvieren op die betreffende partner. Zijn jullie der nog bij? Nou goed, die haarloze komt daardoor in de "stretch", moet dus dan weer zijn frustratie weer kwijt en reageert dat af op de gemakkelijkste manier waarop hij dat kan, namelijk op zijn, lager, personeel. Let wel: Lager personeel. Want hun Hogere Kader durven ze niet aan te vallen. Voor aanvallen heb je namelijk moed nodig, moed komt voort uit testosteron, dat mannelijke hormoon en ja, nu ja, de cirkel is rond.
Nee, dit is allemaal gein, maar dan wel heel anders. Let er in je omgeving maar eens op. Ik heb het, in mijn tweede leven, al meerder malen meegemaakt, maar in mijn eerste leven had je ook van die sufku.....!
Vaak waren dat toen, nu even technisch: voor een volgende hogere rang voorbij gestreefde officieren of onderofficieren. Die kwamen dan als een emmer uitwerpselen over je heen als jij een dingetje niet goed had gedaan. Soms door dat je het niet wist, vaker door dat je: geen tijd/ruimte/personeel/mogelijkheden had om dat soort zaken meteen goed te doen. Maar wisten die poppetjes veel? Die reageerden om het reageren en zo. Vaak kwamen dan bij ons, de onschuldige slachtoffers van dat gebrek aan hormoon, enorme frustraties los. Zeker als de alopecia* figuur in kwestie zei: 'Dat moet beter, of dat moet zus en zo.' Jouw antwoord: 'Maar ik heb geen tijd/personeel en zo, zie boven' werd dan afgedaan met een kort: 'Dan maak je maar tijd.' Hoe maak je, in godsnaam tijd? Wie Joost kent mag het weten, zeiden Van Kooten en De Bie ooit!
Ik zag vandaag weer eens zo een typetje ronddarren in onze toko, bruine schoenen, kale bats en al. Wij waren weer eens aan het lossen en laden. Op een manier die ik, met mijn gezonde boeren lu.... verstand, al sinds jaren als gevaarlijk beschouw. Dwars door de ingang van de winkel, met het winkelende publiek, met senioren, met mensen in rolstoelen, met mensen met kleine kinderen aan de hand, heen, sjouwen wij dan vaak onhandelbare karren met een gewicht van soms boven de tweehonderd kilo, door dat publiek heen naar binnen toe. (En ook de collegae en de leiding van het filiaal vinden het abso niets, hoor.)
"Kaalmans", een HHK, zag het, hij stond erbij, hij hoorde ons mopperen en mensen waarschuwen en hij vond het allemaal wel 'gesneden'. Pas toen hij onze FM op zijn vestje kon spugen over het ontbreken van een of ander stripje voor een of ander vak, sprong hij in actie: 'Dat moet veranderen en snel.'
FM zei, berustend: 'Met plezier, maar ik heb geen mensen en ik hen geen tijd.' De Baldy: 'Dan maak je maar tijd!' Even later zoefde hij in zijn chique leasebak weg. Het was net na tienen. Niet naar kantoor, maar naar huis, denk ik.
Hij had tijd gemaakt, zeker?
* alopecia: medische term voor kaalheid.
** het is in studies onderzocht: mannen die vaak op een sport/race fiets zitten hebben veel hogere mannelijke hormoonspiegels dan, ik moet even denken, nou ja, ik noem maar iets: motorrijders. Is onderzocht.
(Met een hele dikke en vette knipoog, naar een paar hele goede en dikke vrinden.)
Ja, veel te melden over onze toko heb ik momenteel niet natuurlijk. Mijn dingetjes doen, beetje bij roddelen met collegae, je afvragen wie er nu weer ontslagen is of de zak heeft gekregen, je kent het wel. (Het was, vandaag, overigens, maar dit is allemaal helemaal terzijde, de eerste dag in het nieuwe fietsjaar dat ik in de korte koersbroek kon rijden).
Nee, veel inspiratie over De Keten heb ik nu niet. Maar zoals gezegd: Kokmeeuw dag. Er was vandaag weer eens een man van HHK, het hogere kader, in de winkel, die onze FM weer eens doorzaagde waarom hij niet dit zo, of juist wel dat zo, had gedaan. Wel weer typisch een HHK mannetje. Strak in het pak, altijd glimmend gepoetste, maar altijd bruine, schoenen en een kale bats, een kale knijter. Typerend voor dat soort HHK vogels. Nu heb ik zelf geen al te volle haardos meer, maar ja, ik draag die met ere, die is namelijk gesleten door jaren in weer en wind werken en fietsen.
Maar: vraag ik me af, hoe komt het nu dat dat soort mannetjes, het zijn geen kerels hoor, het zijn regenten die vanuit de bekende ivoren toren naar beneden blazen en nooit een natte rug hebben gehad van het werken, maar goed, hoe kan het nu dat al dat soort piepeltjes kaal zijn en dan al zo jong? En niet, zoals veel van mijn jongere collegae, nu ja, niemand is zo oud als ik ben, die het hoofdhaar bewust afscheren?
Heeft dat met een teveel of vooral juist te weinig aan mannelijk geslachtshormoon te maken? Hebben die knullen, knullen in mijn ogen dan, een testosteron probleem? Het zou kunnen, het zou veel verklaren.
Ik bedoel, nu ja, ik mag niet uit de school klappen, maar, kom, het is alom bekend, dat mannen met een te laag testosteron gehalte in het bloed, HEM, je weet de hem wel, niet of nauwelijks overeind krijgen. En nee, dat is geen eigen ervaring, hoor. Ik ga nu even door wat medische rapporten heen, heel snel. Ik heb dat gelezen hoor, want anders denken jullie dat ik gewoon een slimmerik ben en die indruk wil ik echt vermijden, begrijp me goed.
Maar, las ik, door dat testosteron, (dat onder andere de geslachtsdrift, ja, ik blijf netjes), op peil zou houden, sterker nog, zou stimuleren, dat de man met een gewone of hoog hormoon gehalte, hem 'vaker uit de broek' kunnen en willen hangen**. Waarmee natuurlijk niet alleen hij, maar ook de desbetreffende partner M/V gediend zou zijn. De partner in kwestie blijft dus, zeg maar: onbevredigd achter en gaat natuurlijk die frustratie botvieren op die betreffende partner. Zijn jullie der nog bij? Nou goed, die haarloze komt daardoor in de "stretch", moet dus dan weer zijn frustratie weer kwijt en reageert dat af op de gemakkelijkste manier waarop hij dat kan, namelijk op zijn, lager, personeel. Let wel: Lager personeel. Want hun Hogere Kader durven ze niet aan te vallen. Voor aanvallen heb je namelijk moed nodig, moed komt voort uit testosteron, dat mannelijke hormoon en ja, nu ja, de cirkel is rond.
Nee, dit is allemaal gein, maar dan wel heel anders. Let er in je omgeving maar eens op. Ik heb het, in mijn tweede leven, al meerder malen meegemaakt, maar in mijn eerste leven had je ook van die sufku.....!
Vaak waren dat toen, nu even technisch: voor een volgende hogere rang voorbij gestreefde officieren of onderofficieren. Die kwamen dan als een emmer uitwerpselen over je heen als jij een dingetje niet goed had gedaan. Soms door dat je het niet wist, vaker door dat je: geen tijd/ruimte/personeel/mogelijkheden had om dat soort zaken meteen goed te doen. Maar wisten die poppetjes veel? Die reageerden om het reageren en zo. Vaak kwamen dan bij ons, de onschuldige slachtoffers van dat gebrek aan hormoon, enorme frustraties los. Zeker als de alopecia* figuur in kwestie zei: 'Dat moet beter, of dat moet zus en zo.' Jouw antwoord: 'Maar ik heb geen tijd/personeel en zo, zie boven' werd dan afgedaan met een kort: 'Dan maak je maar tijd.' Hoe maak je, in godsnaam tijd? Wie Joost kent mag het weten, zeiden Van Kooten en De Bie ooit!
Ik zag vandaag weer eens zo een typetje ronddarren in onze toko, bruine schoenen, kale bats en al. Wij waren weer eens aan het lossen en laden. Op een manier die ik, met mijn gezonde boeren lu.... verstand, al sinds jaren als gevaarlijk beschouw. Dwars door de ingang van de winkel, met het winkelende publiek, met senioren, met mensen in rolstoelen, met mensen met kleine kinderen aan de hand, heen, sjouwen wij dan vaak onhandelbare karren met een gewicht van soms boven de tweehonderd kilo, door dat publiek heen naar binnen toe. (En ook de collegae en de leiding van het filiaal vinden het abso niets, hoor.)
"Kaalmans", een HHK, zag het, hij stond erbij, hij hoorde ons mopperen en mensen waarschuwen en hij vond het allemaal wel 'gesneden'. Pas toen hij onze FM op zijn vestje kon spugen over het ontbreken van een of ander stripje voor een of ander vak, sprong hij in actie: 'Dat moet veranderen en snel.'
FM zei, berustend: 'Met plezier, maar ik heb geen mensen en ik hen geen tijd.' De Baldy: 'Dan maak je maar tijd!' Even later zoefde hij in zijn chique leasebak weg. Het was net na tienen. Niet naar kantoor, maar naar huis, denk ik.
Hij had tijd gemaakt, zeker?
* alopecia: medische term voor kaalheid.
** het is in studies onderzocht: mannen die vaak op een sport/race fiets zitten hebben veel hogere mannelijke hormoonspiegels dan, ik moet even denken, nou ja, ik noem maar iets: motorrijders. Is onderzocht.
(Met een hele dikke en vette knipoog, naar een paar hele goede en dikke vrinden.)
woensdag 4 maart 2015
Frauderende grootouders? Nou breekt mijn klomp!
Dat we moeten/moesten bezuinigen, nu ja, dat weten we allemaal wel. Dat is in ons land, door diverse regeringen, dan ook heel rigoureus gedaan. Zo zijn bijna alle sociale verzekeringen en zekerheden tot op het bot uitgekleed. Gezondheidszorg, ouderenzorg, defensie, scholen en opleidingen, alles moest wijken onder de rigide regels van wat men zeg maar: Brussel noemt. (Ontwikkelingssamenwerking ook. Die halen hun 'Personeel' nu maar naar ons land.) Het spoor en de Post, de, geloof ik, bijna oudste staatsbedrijven, werden aan de "graaiknuisten" (een Bommel kreet, geloof ik) van allerlei, vaak dubieuze, investeerders toe vertrouwd. De resultaten zie je elke dag om je heen. Du moment het even regent rijdt er geen trein meer in het land, post kun je, soms, verwachten, maar hou je adem der niet bij in. De pensioenfondsen en de banken hebben door dat investeerders gedoe, (mannen die lachend miljoenen als bonus opstreken en zich met de poen terugtrokken op eilandjes in de warmere contreien), zoveel geleden dat de spaarders en inleggers naar hun "zuur verdiende" centen konden fluiten. Dus mogen we allemaal, wij werkenden, wij, dus met z'n allen, nog maanden of jaren na onze 65ste verjaardag, doorwerken om ons land uit het slop te halen. Wij, de echte en Nederlandse en Nederlands sprekende HWN'ers. HNW: Hard Werkende Nederlanders. Wij, die nooit een cent gekregen of gevraagd hebben van de sociale diensten. Die zien ons overigens aankomen: 'Maar, u spreekt Nederlands, toch? Nou, dan heeft u geen recht op uitkering of toeslagen hoor. Nee, die zijn voor de nieuwkomers in ons land. Zeg maar de arme en zielige Somalische mensen. Nee, nu moet u niet boos worden, weet u hoe erg die mensen het hebben?'
Ja, dat zag ik, vanmiddag. Na een dagje oppassen op de kleinkinderen parkeerden we onze Scenic in, vanmiddag, weer thuis. Een dame in Somalisch gewaad, inclusief zo een "kopvod", liep naar een bijna splinter nieuwe Chevrolet station wagen, haalde de chipkaart te voorschijn, piepte de deuren open en laadde (minimaal) zes kinderen in. Tja. Ik kon het niet voor me houden en zei hardop: 'Goh ik dacht dat jullie economische vluchtelingen waren, die het moeilijk hadden en zo?' De Somalische lachte wat en vroeg: 'Qu'est que vous dit?' (Excuseer de spelling.)
Kijk en daar word ik dus narrig, oud woord voor chagrijnig, van. Tja, nu ja, de Grieken en de Portugezen en de Spanjaarden worden wel aardig geholpen omdat IK, en jullie, wij allen, kapitalen storten in bodemloze economische putten. In België en Frankrijk, redelijk beschaafde landen toch, gaan mensen de straat op, raken ze in een "colere", als hun pensioenleeftijd van zes en vijftig, lees goed, 56 en niet 65, naar 57 wordt opgetrokken! Echt, der zijn hele volksstammen in die nabuurlanden die weg komen met net aan veertig jaar arbeid. Ja, ja, daar ben ik pissig over, vinje 't gek?
Maar nu! Maar nu is der een of andere linkse tante. Die linkse tante, nee, ik mag niet persoonlijk worden en zeggen dat ze der uit ziet als een spook of de reïncarnatie van Eucalypta*, nee, dat mag niet, ook niet in mijn Blog, maar man, "Lillelijk, Lillelijk! En: Dom, man., Dom".
Nee, ik ga niet aan politiek doen en aan seksisme in mijn bloggies. Doe not worrie. Maar deze slimmerik, een linkse staatssecretaris, vond dat dat allemaal te gek voor woorden was. Aanleiding van het een en ander waren een mijn heer en mevrouw die ik niet kende. De man was iets in een vage muzieksoort of zo, zijn (v)echtgenote liep geregeld met een wapen door het stadsdeel Diemen, begreep ik uit vaag gemompel van mijn huisgenoten. Hoe dan ook, de oma van hun kinderen, paste geregeld op. Pa en ma deden zaken of waren weg, wat dan ook. Nu werd die oma aangeslagen voor een of ander "wierd" bedrag omdat ze een bijstandsuitkering genoot en de sociale dienst had begrepen dat zij dat bijverdiende bij haar uitkering. Ja, Hallo!
Ik ken het financiële geval van die oma niet. Dat maakt me ook geen ene r.. uit! Ik weet wel dat wij, mijn lief van jaren en ik, al jaren lang, iedere week een dag oppassen op onze kleinkinderen. Dat willen we zelf dolgraag, de kleintjes zien ons ook graag, dat weten we, de pa en ma van het stel komt het ook heel goed uit en er is nooit een woord gesproken over "munten, geld, poen, money, pegels, d' argent, doekoe, plakka's", noem maar op. We doen vaak wat boodschapjes en verrekenen dat, dat wel. Wij, maar ik denk bijna alle grootouders, passen met liefde en gratis op. Dat heet een "Win-Win situatie." De pa en ma van de kleinkinderen waarderen dat zeer en laten dat vaak, soms te vaak, blijken door een cadeau of een aardigheidje te geven, wat heel lief is van hen en door ons in dankbaarheid wordt ontvangen, maar waarvan we weten dat het van hen afkomt als een dank zegging, maar dat niet echt nodig is, we doen dat oppassen uit liefde! En met heel veel plezier.
Want de essentie van ons beiden, oma en opa, is om een goede en hechte band op te bouwen met die kleinkinderen. E. en ik, maar in ieder geval ik zeker, hebben geen van mijn grootouders ooit/nooit gekend. Mis ik dat? Ja, absoluut. Opa's en oma's hebben meer tijd, hebben, vaak, nu ja, heel vaak, (iets) meer wijsheid en zijn wat minder TE direct betrokken. Wij, grootouders, mogen best minder streng zijn en de kleintjes (een beetje) verwennen. Maar we kunnen en mogen ook mooie verhalen vertellen en zo. Lekkere verhalen. Kleinkinderen en opa's en oma's kunnen elkaar steunen en van elkaar leren. Zonder dat er sprake is van geld, toch? Liefde voor je nakomelingen gaat niet om geld, het gaat echt alleen om liefde en aandacht.
Tja, probeer zo'n tuthola dat maar eens uit te leggen. Ik denk dat ze een vondelingetje was, verstoten door een troep jakhalzen, of zo.
* Eucalypta was overigens een heks in de boeken, en later in de poppenfilms over Paulus de Boskabouter, van Jean Dulieu. Die Eucalypta was in haar vrije tijd staatssecretaris, heb ik begrepen!
Ja, dat zag ik, vanmiddag. Na een dagje oppassen op de kleinkinderen parkeerden we onze Scenic in, vanmiddag, weer thuis. Een dame in Somalisch gewaad, inclusief zo een "kopvod", liep naar een bijna splinter nieuwe Chevrolet station wagen, haalde de chipkaart te voorschijn, piepte de deuren open en laadde (minimaal) zes kinderen in. Tja. Ik kon het niet voor me houden en zei hardop: 'Goh ik dacht dat jullie economische vluchtelingen waren, die het moeilijk hadden en zo?' De Somalische lachte wat en vroeg: 'Qu'est que vous dit?' (Excuseer de spelling.)
Kijk en daar word ik dus narrig, oud woord voor chagrijnig, van. Tja, nu ja, de Grieken en de Portugezen en de Spanjaarden worden wel aardig geholpen omdat IK, en jullie, wij allen, kapitalen storten in bodemloze economische putten. In België en Frankrijk, redelijk beschaafde landen toch, gaan mensen de straat op, raken ze in een "colere", als hun pensioenleeftijd van zes en vijftig, lees goed, 56 en niet 65, naar 57 wordt opgetrokken! Echt, der zijn hele volksstammen in die nabuurlanden die weg komen met net aan veertig jaar arbeid. Ja, ja, daar ben ik pissig over, vinje 't gek?
Maar nu! Maar nu is der een of andere linkse tante. Die linkse tante, nee, ik mag niet persoonlijk worden en zeggen dat ze der uit ziet als een spook of de reïncarnatie van Eucalypta*, nee, dat mag niet, ook niet in mijn Blog, maar man, "Lillelijk, Lillelijk! En: Dom, man., Dom".
Nee, ik ga niet aan politiek doen en aan seksisme in mijn bloggies. Doe not worrie. Maar deze slimmerik, een linkse staatssecretaris, vond dat dat allemaal te gek voor woorden was. Aanleiding van het een en ander waren een mijn heer en mevrouw die ik niet kende. De man was iets in een vage muzieksoort of zo, zijn (v)echtgenote liep geregeld met een wapen door het stadsdeel Diemen, begreep ik uit vaag gemompel van mijn huisgenoten. Hoe dan ook, de oma van hun kinderen, paste geregeld op. Pa en ma deden zaken of waren weg, wat dan ook. Nu werd die oma aangeslagen voor een of ander "wierd" bedrag omdat ze een bijstandsuitkering genoot en de sociale dienst had begrepen dat zij dat bijverdiende bij haar uitkering. Ja, Hallo!
Ik ken het financiële geval van die oma niet. Dat maakt me ook geen ene r.. uit! Ik weet wel dat wij, mijn lief van jaren en ik, al jaren lang, iedere week een dag oppassen op onze kleinkinderen. Dat willen we zelf dolgraag, de kleintjes zien ons ook graag, dat weten we, de pa en ma van het stel komt het ook heel goed uit en er is nooit een woord gesproken over "munten, geld, poen, money, pegels, d' argent, doekoe, plakka's", noem maar op. We doen vaak wat boodschapjes en verrekenen dat, dat wel. Wij, maar ik denk bijna alle grootouders, passen met liefde en gratis op. Dat heet een "Win-Win situatie." De pa en ma van de kleinkinderen waarderen dat zeer en laten dat vaak, soms te vaak, blijken door een cadeau of een aardigheidje te geven, wat heel lief is van hen en door ons in dankbaarheid wordt ontvangen, maar waarvan we weten dat het van hen afkomt als een dank zegging, maar dat niet echt nodig is, we doen dat oppassen uit liefde! En met heel veel plezier.
Want de essentie van ons beiden, oma en opa, is om een goede en hechte band op te bouwen met die kleinkinderen. E. en ik, maar in ieder geval ik zeker, hebben geen van mijn grootouders ooit/nooit gekend. Mis ik dat? Ja, absoluut. Opa's en oma's hebben meer tijd, hebben, vaak, nu ja, heel vaak, (iets) meer wijsheid en zijn wat minder TE direct betrokken. Wij, grootouders, mogen best minder streng zijn en de kleintjes (een beetje) verwennen. Maar we kunnen en mogen ook mooie verhalen vertellen en zo. Lekkere verhalen. Kleinkinderen en opa's en oma's kunnen elkaar steunen en van elkaar leren. Zonder dat er sprake is van geld, toch? Liefde voor je nakomelingen gaat niet om geld, het gaat echt alleen om liefde en aandacht.
Tja, probeer zo'n tuthola dat maar eens uit te leggen. Ik denk dat ze een vondelingetje was, verstoten door een troep jakhalzen, of zo.
* Eucalypta was overigens een heks in de boeken, en later in de poppenfilms over Paulus de Boskabouter, van Jean Dulieu. Die Eucalypta was in haar vrije tijd staatssecretaris, heb ik begrepen!
Abonneren op:
Posts (Atom)