Oh, oh, wat nu? Bedreigingen en zo?

Oh, oh, wat heb ik gedaan? Ik hul me in zak en as, ik trek een heleboel boetekleden aan! Ik heb spijt als haren op mijn hoofd. Oh nee, dat kan niet, die heb ik nauwelijks meer! Haren dan, een hoofd nog net wel. (hoewel, ik kreeg een envelop met zo een kromzwaard er in toegestuurd, die dingen die nu in zwang en in de mode zijn in het Verre Oosten, bij de is, de IS!) Het schijnt dat ik een collega, ene R., heb afgefakkeld in mijn vorige Blog, dat waarschijnlijk ook wel mijn laatste zal worden. Het aantal opgestoken middenvingers en de "hatemails" die ik heb gekregen op mijn mailadres, het aantal bedreigingen via mijn Facebook pagina was niet te tellen en ik heb zelfs een kogelbrief gehad, die gepost was in Lelystad. Ik kon ternauwernood een envelop met een wit poeder verwijderen voordat de katten het begonnen te besnuffelen of erger, dus ja, mijn, zeg maar, jubileum Blog viel behoorlijk in verkeerde aarde bij een hele boel mensen die R. wel een goed hart toedragen. Ook FM deed zorgelijk deze ochtend. Hij had mijn stukkie gelezen op zijn Pod of Pad, ik ken die dingen niet en dacht dat we echt niet meer door de deur konden. Gelukkig hebben we nog net geen slachtoffer hulp gehad!
Dus moet ik nu diep door het stof en door de knieën en moet ik nu mijn excuses en zo aanbieden bij R. LEO zoals 'tie ook wel genoemd werd, maar ook dat is vals natuurlijk. R. is geen LEO, maar een ...
nee, nee, nee, dit is allemaal onzin en flauwekul. R. en ik zijn hele goede collegae en je zou wel kunnen zeggen dat we "gappie's" zijn, ondanks het leeftijdverschil. (Ik ben een dertigtal jaren ouder, maar dat zie je niet echt, hoor!) We kunnen echt heel goed door de bocht met zijn beiden en hebben een "Good Report", zoals Hank the Yank zou zeggen. We kennen elkaar nu al een jaar of vijf, geloof ik. Hij kwam vanuit een of ander filiaal in West, waar hij het niet echt naar zijn zin had, bij onze vestiging van De Keten. We werkten, toen nog op de zuivelafdeling, samen, bestelden samen, vulden samen en er was een soortement vriendschap geboren. R. en zijn meisje werden zwanger, ja, zo heet dat tegenwoordig, met de meelevende en meevoelende man en ik wist te voorspellen dat het een dochtertje, en wat voor een, zou worden. Hij geloofde me eerst niet, maar na de Echo, wist hij het wel. (Dat zelfde was ook het geval bij, toenmalige collega A. Ik voelde aan dat hij ook een dochter zou krijgen, hij geloofde me natuurlijk niet, maar weer was de oude man zeker van zijn zaak en ja, hoor, ook weer zo een scheet van een meid. Ik heb dat gehad met mijn jongste dochter en met beide kleinkinderen . Ik was ervan overtuigd dat ze, respectievelijk, een jongen en een meisje zouden zijn.)

Nee, we zijn (samen) de dag begonnen door de zogenaamde wereldstraat te gaan vullen. WTF is dat zegt mijn PC nu, een golvend rood streepje onder het woord zettend. De Wereldstraat is een uitvloeisel van het feit dat de oprichter van De Keten, ene mijnheer Keten, nee flauw, maar goed die had een Indonesische mevrouw getrouwd. Deze mevrouw wilde dat er wat meer aandacht besteed werd aan de keukens buiten de Hollandse. Stel je voor, dat was nu al een 45 jaar her. Wij, Nederlanders, kenden toen net de Nasi Goreng en de Bami, aten soms spaghetti of macaroni en dan haalden we Nasi en Bami vaak ook nog van de Chinees. In ieder geval, de mevrouw van de oprichter, een aardige man, die nu stil leeft ergens op de eilanden van het warme leven, zorgde ervoor dat er producten kwamen uit, wat we ooit "De Oost" noemden. Boemboes, roerbakmixen, Sajoers, ketjap, sambals en dat soort zaken meer.In Nederland kregen we meer mensen die hier niet geboren waren en ook voor die mensen kocht De Keten in. Couscous, Druivenbladeren in een sausje, Tex-Mex, Amerikaanse mayonaise, Indonesisch bier: Bier Bintang, gewoon Heineken hoor. Bintang is het Indonesische woord voor ster, overigens.

Ik heb een Indonesische vriend. Hij heet heel anders, maar ik, en met mij velen van mijn maten, kennen hem alleen maar als Bintang! (Ik overdrijf wat, maar zeg in de marine Bintang: en negentig procent reageert) Dat komt omdat hij de enige Marine Ziekenverpleger was, die krijgsgevangen heeft gemaakt. Alleen gewapend met zijn Browning FM, kaliber negen MM, voor zover ik weet, was hij druk doende om gewonde NL militairen te helpen, toen een paar "Ploppers", de bijnaam voor Indonesische 'opstandelingen', hem op het lijf vielen. Hij trok zijn wapen, de vijand werd afgebluft en hij nam: en de gewonde en de vijandige patrouille meen naar de eigen linies. Hij is ronde de zeventig nu, een man met een geweldige uitstraling, een heel hoge dosis humor en een gezonde dorst, nu ja, je bent marine geweest of niet! 

Dus: R. en ik hebben gewoon goed samengewerkt. Maar ook hard. We hadden de Wereldstraat, zie boven, tegen een uur of tien af, hetgeen FM beloonde met een compliment. Daarna zijn we de nieuwe vracht gaan lossen, helaas weer zonder steun van de collega van de zuivel afdeling, die waarschijnlijk angst heeft voor bewegende delen of zo, ik weet het niet. Maar, waar R. en ik, elkaar kunnen afplassen en zo, op een goedaardige manier, kan ik dat niet met die persoon. Ik ga me er dan ook niet aan wagen.

Tienduizend (10.000) pagina's al!

Er wordt me vaak verweten dat ik zo een stille Willie ben. "Je zegt nooit zoveel", zeggen ze op het werk dan tegen me en vooral collega R., een wat vreemd mannetje, verwijt mij dat. Ja, dat klopt ook eigenlijk wel, ik ben bescheiden en treed niet graag op de voorgrond. Ik doe mijn werk goed en vakkundig en in stilte, dat klopt ook helemaal, dit in tegenstelling tot collega R., die er vaak een zooitje van maakt. Gelukkig kan ik doen alsof ik helemaal doof ben, ik ben het niet, hooguit wat Oost-Indisch, dus ik kan zij geblabla naast me neer leggen. Soms is dat wel moeilijk omdat de man dan wel R. heet maar gewoon een LEO is. LEO? Ja, van Lomp En Onhandig. LEO, dus. Zo heeft hij het gefikst om mij een week of wat geleden een flinke wond aan mijn hand te bezorgen, omdat hij zo slim was om twee karren tegelijk te willen pakken. Maar, de figuur van de droevige ridder, nu ja net andersom, zag niet dat mijn hand er nog tussen zat! Ik! Bloeien als een rund dus! LEO heb ik, dom lachend en sorry zeggend, achter gelaten en ben op zoek naar een snelverband en een infuus!

En ja, het is waar, ik ben niet zo een prater, ik ben een "Grunniger, dei proaten nait zo veul!", weet meelezer Huubmans ook. Collega R. vult overigens mijn stiltes volkomen aan door dat zijn bekkie nooit gebroken is geweest, hoor!  
Als zijn handen net zo rap waren als zijn bek, hadden we nauwelijks werk meer, zei Paco Saul ooit eens. Je weet wel, die oudere filosoof, die ik nogal wel eens "quote". Maar, hoewel de R. infectie, de Ouwehoer bacterie, me niet in de greep heeft, heeft het schrijf virus me wel te pakken gekregen, dus. En zo las ik, al Bloggend, een dag of wat geleden, dat ik al bijna, nu zelfs al iets meer, dan 10.000 pagina's had vol gepend over "De Keten", over "In de Super" dus. Zoveel al, ja, dus en zo, weet je! Nee, dat zijn geen tienduizend berichten hoor, maar wel het equivalent van dat aantal pagina's op Blog. Blog, deze site, in ieder geval, is gratis en dus ook "Cheap". Ze hebben geen, of nauwelijks spellingcontrole, en ik kan geen woorden tellen op deze pagina's. Maar, ik ga er van uit dat ik ongeveer 500 woorden per Blog gebruik. Ik heb nu, sinds bijna twee jaar, ongeveer 300 stukkies geschreven. Dat is dan, eh, even tellen, eh, drie en tweee onthouden en zeven aftrekken, keer pi tot de derde van wortel uit Van Dalen, eh, nu ja, veel woorden. 150.000 woorden, geloof ik.
Dat zijn twee stevige boeken vol, met woorden en herinneringen en soms milde kritiek.

En, dat is toch wel een klein momentje van bezinning waard. Ik begon ooit met het eerste Blog, waarin ik uitlegde wat het werken in een Super nu eigenlijk inhield. Ik had, toen, nu iets minder, het idee, een idee dat ik toen ook jarenlang had, dat een "vakkenvuller", de gebruikelijke naam voor een medewerker van een winkel, maar wat aan deej en rommelde, naar aanleiding van een bezoek aan de lokale "De Keten" indertijd, maar dat kwam, natuurlijk, omdat R, daar toen werkte, zonder dat ik hem kende overigens!
Ik kwam er als snel achter, toen ik eenmaal in dienst was, dat werken in een  Super, meer was dan dat. Dan dat maar 'doen en deejen' en Zo. Nee, het is geen "rocket science", je hebt geen opleiding nodig tot neuro- of micro chirurg, maar je moet wel de hele dag nadenken over en voor je vak, allebei zelfstandige naamwoorden. Snap je hem, R.?
Daarnaast ben je een service verlenend mens, en moet je dus een bepaalde empathie hebben met de wereld om je heen! Empathie betekent, dit voor je-weet-wel, een soort inlevings-vermogen voor de andere mensen. Ik had tweeëndertig jaar gediend als marineman, dus ja, dan lukt dat wel. Je moet wel, op een klein schip met tweehonderd mannen en vrouwen of bij een compie met een man of honderd, zit je dagen, weken soms maanden op elkaar gepakt met ongeveer een vierkante meter privacy. 

Na die fraaie en harde en vele jaren werd ik gepensioneerd en dus  NUKUBU. En zo kwam ik terecht in het veld van mensen als R. Da's niet veel zaaks, natuurlijk, maar ach, je weet niet beter dus je past je aan, aan de minderheid en stijgt daar weer boven uit. 

Nee, nu stop ik ermee, hoor om R. af te plassen. De man heeft het zelf al moeilijk zat. Maar goed ik begon bij De Keten en werd overgeplaatst en had wat ruzies met FM die en en zo en kwam er (natuurlijk) winnend uit. Ik werkte toen al een jaar of wat bij De Keten en kreeg het idee om mijn belevenissen eens op te schrijven. Dat had ik nooit moeten doen, hoor ik jullie al schreeuwen en blèren. Maar ik deed het wel. Helaas voor jullie. Ik had, net, na een aardige belasting teruggave, ja het gebeurt wel hoor, ze geven wel eens poen terug, een pc aan kunnen schaffen en begon te schrijven. Eerst schreef ik drie boeken (stapels paier waar woorden op staan, R.) die werden uitgegeven en ongeveer tegelijkertijd, begon ik met mijn Blogs. En die worden aardig gelezen en zelfs door R . Dus helemaal maf is hij niet?!
 

Tijd en zo! Ode aan Loek, onze kleinzoon!

"Weet je, tijd is net als geld. Je hebt er nooit genoeg van!" Een uitspraak van mijn huisfilosoof, ik heb hem vaker genoemd, de notoire Paco Saul. (Ik heb die uitspraak wat vertaald naar het hedendaagse spraakgebruik, hoor.)  Er loopt momenteel een serie Blogs over die, door mij, bewonderde filosoof die al jaren, nu ja, of misschien eeuwen geleden overleden is. (Het is een man die omgeven wordt door vele mysteriën, net als de Graaf van Saint Germain, Google die naam maar eens.) Het schijnt dat er een advocaatje van slechte zaken, een soort Mosckowitz of zo,een ontdekking gedaan heeft, ergens in een Belgisch, nu ja, Waals klooster waar de man afkickte. De geschiedenis die hij dan ontdekte schijnt de hele geschiedenis van ons land, in ieder geval van ons koningshuis, overhoop te kunnen halen. Hoe dan ook, kijk maar eens op Facebook bij Paco Saul. Rare, rauwe en soms nare Blogs, maar ja, wie weet heeft 'ie iets te vertellen.
Ik heb wel wat te vertellen en ja, een beetje Super is het wel. Vandaag, op de dag af zeven jaar geleden, sms'te ik aan een paar (vrouwelijke) collegae een berichtje:  "Hoera, Loek Johannes is geboren. Ma en kind allemaal oké!" Onze kleinzoon Loek is namelijk vandaag, de zesentwintigste van de negende, zeven jaar geworden. En dat bedoel ik dus ook met "tijd", die de snelheid van het licht heeft. Ik zie het mannetje nog voor me, kersvers ventje en mensje, die, als boreling, bij zijn ma in het grote bed lag, net een dag of zo oud. Ik weet nog dat ik me over hen heen boog, dat 'ie naar me keek en dat onze blikken elkaar kruisten, zoals dat heet. En dat in zijn ogen de boodschap lag: "wij worden goeie maten, oudere mijnheer, wie je ook bent, ik mag jou wel." 
Ik huilde niet, echte kerels doen dat niet, maar terwijl E., opeens gebombardeerd naar 'opoe' en dat woord mag ze nooit lezen, het mannetje ook bewonderde, moest ik wel een paar keer mijn neus snuiten vanwege een plots opkomende verkoudheid, even later gevolgd door mijn lief, die mijn ongebruikte zakdoekjes in pikte en ook opeens verkouden was geworden!
Hij is nu zeven, vandaag geworden, het mannetje van toen! En het is een heerlijk jong, slim, mooi, intelligent ventje, met een enorm gevoel voor humor en een heel lief karakter! Het is nog steeds "ons ventje", hoor en dat zal die altijd blijven. En wij kunnen, alle drie, nog heel goed door de bocht. Maar ja, die verdomde tijd hé? Hij groeit groot, heeft ondertussen zijn BBH, zijn "bezigheden buitens huis". Hij heeft zijn vrienden, mijn "matties" zegt hij dan, hij heeft een voetbal en en mooie fiets en ja, we zien hem niet meer zoveel en ja, ach, knuffelen, nou ja, een gassie van zeven? Knuffelen? Gadver man, dat doen meiden als Mia, mijn zussie! 
Ja, Loek, je wordt een echte vent nu, helemaal groot en zo, in je strakke shirt van Man U. Je leert ook al Aardrijkskunde en om te beginnen heb je opa en oma en tante Marjan, die je kwam feliciteren, maar eens uitgelegd hoe Finland in elkaar steekt, want dat had je net geleerd. Dan verdwijn je weer, lekker buiten spelen en ja, ons kleine menneke, van al die jaren wordt dus een mannetje!

Dat hoort en dat is goed, kids worden groter en ontwikkelen zich zelf, maar soms, af en toe, nu ja, iets vaker dan dat, wilden we nog wel eens dat hij bij ons kwam zitten met een boekje of zo. Maar zijn zusje, nog geen twee en ook een scheet, doet dat nu. Lief en lekker, voorlezen aan Mia en liedjes zingen met haar. Maar ons mannetje is nu alweer zeven. Straks is ons kleine meissie dat ook en zo. Dan is onze tijd een beetje over, denken we. Niet meer oppassen, niet meer van school halen, geen eten of drinken meer geven, de tijd gaat snel. 

In de super u dus, want het werd nu wel een hele "tearjerker" niet? Bij ons, ach, ik schreef het al eens, de Super gaat door. We krijgen een nieuwe HOKA, een van de meiden die al werkt in ons filiaal. Een nieuwe FM? Nee, waarschijnlijk niet. De Keten expansioneerd, eh, breidt uit, met een behoorlijke snelheid. Er worden meer en meer filialen geopend dus onze FM 2, die ik vanaf nu gewoon FM zal noemen, doet een, bijna, dubbel taak, en dat moet hij combineren met een jong gezin met drie kids. Nee, hij doet het goed, maar, uit eigen ervaring, weet ik dat dubbeltaken, ik heb er de nodige gehad, je niet in je kouwe kleren gaan zitten. Ik wens hem dan ook sterkte en wijsheid in zijn werk. En ja,ik heb een dezer weken mij jaargesprek, en nee, mijn complimenten aan hem staan der helemaal buiten. Een jaargesprek? Voor de KM lezers: je beoordeling, of, zoals vroeger, je conduite, moeilijk mooi en oud woord. 
Langzaam aan gaat de toko weer verder, langzaam komen er meer klanten binnen, langzaam aan komen we weer een stap verder. Nee, nee, we zijn er nog steeds niet, het personeel is nog steeds in "a state of shock", maar we gaan verder en trekken (imaginaire) lange neuzen naar onze collegae van Oostpoort en naar de LIDL, iets verderop. Weet je, en dit is gemeend van uit mijn hart, onze toko is gewoon goed, we gaan leuk met mensen om en mensen zeggen dat ook tegen ons en zeggen ook dat ze: "naar die andere Keten waren, maar hier hebben jullie meer spullen en meer tijd en is het gezelliger." 
Nou dan!   

Tja, toch gesneuveld, die HOKA.

In vorige Blogs heb ik me wat moeten inhouden over de rol van de tweede functionaris die ooit gesneuveld was tijdens het onderzoek van onze directie. Ik werd door FM 2, terecht, gevraagd om het geheel niet via een Blog aan de grote klok te hangen, daar betrokkene op vakantie was in haar land van herkomst. Ik heb het bericht toen gecorrigeerd en, zoals het hoort, mijn excuses aangeboden. Men is alleen maar schuldig indien men is veroordeeld natuurlijk en dat was betrokkene niet. Na haar, het is een vrouw, langdurige vakantie werd ze ogenblikkelijk, plotseloos en onmiddeloos ontboden op het hoofdkwartier van onze supers, De Keten en niet, zoals een tegenstander van mijn Blogs, zegt, de VVM.  
Maar, ik kan nu melden, maar ik doe dat wat met grind tussen de tanden, zoals Paco Saul, mijn geliefde denker en schrijver, zou zeggen, dat er meer aan de hand is!
Het bericht van 's vrouws (volgens Van Dale schijnt het goed te zijn dat woord) ontslag, druppelde langzaam door. Men, het hoofdkwartier, wilde de narigheid waarschijnlijk lang verborgen (of gedoseerd) houden voor ons, de mensen op de vloer. Maar ja, de geruchtenstroom, ik blogde er al over, was natuurlijk niet meer te stuiten geweest en nu had zij dan, uiteindelijk, ook haar Waterloo gevonden. En nee, ik ga niet met modder gooien. Ik zal wat feiten vertellen maar geen belastende verklaringen afleggen. 
Ik kende haar al sinds mijn aantreden bij dit, overigens nog steeds fijne filiaal, in mijn ogen en in mijn gedachten, dan. Zoals ik al eerder schreef is het pas mijn tweede filiaal, iets wat uitzonderlijk is voor een marineman, zoals ik mijn hele leven, voor dit leven dan, ben geweest. Wij, als marinemensen, dienden een jaar of twee hier, voeren een jaar of twee op dat schip, gingen een jaar of wat naar het buitenland, kwamen een jaartje terug, naar her en daarna der en moesten ons steeds weer aanpassen. Wat leuk was, maar ook wel veel van je vergde, soms. Na mijn FLO, mijn KM pensioen, zeg maar, kwam ik bij De Keten terecht, in mijn toenmalige wijk Holendrecht, een onderdeel van een wijk in Amsterdam Zuidoost, vaak afgeschilderd als "het afvalputje van Nederland" en dat was ook zo. Ik werkte daar enige jaren en, jullie hebben het al gelezen, werd na een conflict over een zogenaamde 'stelende' chef veroordeeld naar mijn huidige filiaal door een echte "stelende" chef. 
Ik had en heb het gigantisch naar mijn zin in dit fraaie filiaal, toen en nu nog, dus. Ik werd opgenomen in een clubje dames die, qua uiterlijk, nog steeds "piep" waren, (ze zagen er zelfs beter uit dan ik) maar die me wel, in het geheim en achter hun hand en zo, hun echte leeftijden vertelden en ja, ik zeg daar verder niets over, maar we waren wel van dezelfde generatie, ongeveer. Vaak deden we, op een vrijdag de zogenaamde "Wereldstraat" en dat was heel gezellig. We kletsten (en roddelden) bij over van alles en we lieten de wereld en de zaak een beetje over ons heen komen. En nee, ik ga niet met modder gooien, dat is verre van me. Veel van de 'roddels', nu ja praatjes, gingen over de toenmalige HOKA, die een vriend/partner zou hebben die FM was. Die HOKA was, in mijn ogen ook aardig arrogant, iets waar mijn 'meiden' ook over klaagden. Zij had wel een protegé, een jongedame wier ouders niet in Nederland waren geboren. (Hoewel dat niet te maken heeft met het verhaal, overigens.) Dat, toen nog jonge ding, stond bekend om haar fanatisme en haar nogal luidruchtige manier van aanwezig zijn. Ze sprak niet, ze schreeuwde! De meeste collegae konden niet echt goed met haar door de bocht of door de deur, vul het woord maar in. Ik had niet al te veel problemen met haar, overigens, ik deed mijn ding in mijn hoek van de winkel. Ik was toen nog chef van de wijn afdeling en ja, dat was ook weer eens zoiets, maar dat verhaal komt nog wel eens.
De toenmalige HOKA die een FM als man had, stelde voor om haar ook die HOKA kant op te sturen, lees: op te leiden. Ze was niet dom, dat meisje, eerlijk is eerlijk. Ze verdween, tot opluchting van heel velen, voor vele jaren om zich te specialiseren in dat vakgebied. Na de meest recente verbouwing kwam ze terug als hoofd van de kassa. (HOKA, vriend Bert.) De FM die haar had ingezet op die functie was de echtgenoot/partner van de toenmalige HOKA. Het waren ook 'huisvrienden' van elkaar. 

Maar, ook zij is nu dus gesneuveld op het veld van oneer, op het knekelveld van de verlorenen, die door het besodemieteren en/of bestelen van collegae zich zelf verrijkten. Dat is triest. Triest voor de getroffen collegae, vooral. Och, wij komen er wel overheen, hoor. Maar: wat doe je als 'dader' nog met je leven nadat zulks bekend is gemaakt en je op de befaamde lijst staat?
Die lijst die aangeeft dat je nooit meer in een super kunt werken? Nu ja, er zijn altijd nog banken die mensen nodig hebben om de zaak te flessen. Of bij mensen die hypotheken verstrekken, of je kunt bij Mosckowitz in de leer gaan, ik bedoel, als je toch mensen wilt besodemieteren?
Eerlijk gezegd: het interesseert me geen ene moer! Ik besodemieter geen mensen en als je het wel doet: zit maar op je blaren als je je reet verbrand hebt, toch?

"Hoedt U voor namaak"

Afschrift van een klachtenbrief, in het bezit van de klager. 

Geachte heer RPM,
hedenavond is bij onze commissie een serieuze klacht binnengekomen over een reactie Uwerzijds op het sociale medium, hierna Facebook, FB, genoemd. De klager is ene mijnheer G., die een serie prachtige en onvervangbare en niet te imiteren Blogs produceert. De originele schrijver, de heer G. dus, vanaf nu klager te noemen, beklaagt zich er over dat U hem associeert met een supermarkt keten die U VVM noemt, een keten die hem niet bekend is. Verder vindt klager het geheel onterecht dat U een sleutelhanger van klager heeft ontvreemd en de tekst op het WWW heeft gezet. Hoewel U hem via een telecommunicatie al eerder gewaarschuwd zou hebben, volgens Uw zeggen. Klager is ook ontevreden met het feit dat hij, in de weinige dagen dat hij Uw niet door hem echt geapprecieerde aanwezigheid op zijn werkplek, waarbij "U zijn lucht inademt en misbruikt", volgens klager, moet verdragen, U toch contact met klager op neemt door middel van telecommunicatie, waarbij U ingesproken berichten achterlaat en zelfs contact zoekt via eerder vermelde sociale media. 
Klager voelt zich gestalkt en zal daarvan klacht indienen bij het justitiële apparaat. Wij zullen namens klager de instanties inlichten en U zult binnenkort een schadeclaim tegemoet kunnen zien, die niet mals zal zijn.
w.g., 
de klachtencommissie "onterechte appreciatie"
Bijlage -1-, de klacht van de heer G.

Geachte commissie, 
sinds enige jaren wordt ik, werkende bij supermarkt De Keten, lastig gevallen door een co-werker, een zogenaamde collega. Ik zal alleen zijn initialen geven, RPM. Een kleine werk geschiedenis. Aanvankelijk hadden R en ik geen problemen met elkaar. We werkten vrij goed samen op dezelfde afdeling van de supermarkt. Maar, hij is denk ik helemaal het pad kwijt, want de keten waar wij voor werken heet "De Keten" en niet VVM, welke obscure firma dat dan ook moge zijn. Misschien wel een kleine super waar filiaalmanagers en hoofdcassieres de zaak beduvelen,maar dat gebeurt niet bij ons. Het kan zijn dat zijn gebrek aan werkinzet en het frequente te laat komen, onder het mom dat de treinen te laat waren, hem het doel van zijn reis hebben doen vergeten. Verder is R heel druk doende, vaak halve dagen, met zijn zogenaamde Pod of pad, waar hij altijd de laatste versies van bezit. Hij bekijkt zijn berichten, leest zijn post, laat foto's zien, kortom, is druk met veel dingen, die niet tot zijn werk behoren.
Dat is ook de aanleiding van mijn klacht. Op een handige wijze heeft hij mijn sleutelbos, waar ik de sleutels die nodig zijn voor mijn werk aan heb hangen, ontvreemd met mooie woorden en holle frasen, wat typisch is voor de man. Aan die sleutelbos hangt een sleutelhanger waarop de tekst staat quote - mannen worden mooier naarmate ze ouder worden- unquote.
Die sleutelhanger heb ik ooit gekregen van een vrouwelijke klant die mij bewonderde. (Dat gebeurt veel meer dan je denkt, R.) Ze bewonderde me doordat ik inderdaad een knappe en sportieve, intelligente en vooral een bescheiden persoonlijkheid ben, iets wat R. moeilijk kan verkroppen. Het is pure jaloezie van de man, omdat ik wel goed in de markt lig bij de vrouwelijke klanten. Hij zelf zal waarschijnlijk zo een sleutelhanger nooit ontvangen. 
Wat me verder trof in zijn rare berichtje was dat hij mij als marinier omschreef. Hoewel dat geen nare omschrijving is, is het helemaal bezijden de waarheid. Ik ben in mijn vorige leven altijd een man van de vloot geweest. Een marinier is een hele andere soort militair. R. had dat kunnen nagaan, want, volgens zijn zeggen, is zijn schoonvader ook een marine man geweest. 
Dus, R., hierbij hoop ik dat de rechter zijn werk gaat doen en dat je vanaf a.s. maandag veroordeeld zal worden tot het werken bij de kassa, samen met de nieuwe HOKA. Misschien wil je het ooit eens uitpraten, maar daarvoor is het nu rijkelijk te laat.
Een bloemetje via "Het spijt me" of een goedmaking via "Het familiediner" komt niet meer aan de orde en "Boer zoekt Super" kun je ook vergeten! Maandag los je maar lekker alleen!

Clive, RIP, Can je lend me a tenner?

Ik weet niet of dit Clive is, maar het scheelt niet veel!

IK DURF DE MAN MET ZIJN NAAM TE NOEMEN, HOOR.

 =Over Clive, dus. Een wat rare man en een (ex) junk, die nu vooral alcoholist en die Z verkoper was=

En ja, ik kon alle kanten met hem op, zoal ik als schreef. Echt. Voor een junk, nou ja, het klinkt oneerbiedig, hij was natuurlijk gewoon ten eerste en vooral een mens, was hij een aardig mens. Junks zijn dat (bijna) nooit, namelijk. Die zijn alleen maar op zoek naar hun volgende kick, of het nou drank of gokken of heroïne of what ever is en dat doen ze zonder aanzien der persoon.  En hij deed en was dat natuurlijk ook. In die dagen dronk hij voornamelijk, voor zover ik weet. En dan vooral die Vega Libra Tinto, die redelijke en redelijk goedkope Spaanse wijn, zoals ik al eerder schreef. Hij stond, dat zei ik al, bij ons voor de deur en verkocht zijn blaadjes. Maar, het rare was, dat hij altijd in geldnood zat. Maar, echt altijd, beweerde hij! Mensen van linkse of sociale denkende signatuur gaan nu met hun haren overeind, tegen me tekeer. 
Ik heb namelijk wel eens gezegd dat die daklozen niet zo armlastig waren als ze waren, en dat leverde me een hoop gefronste wenkbrauwen en vreemde brieven op. Maar, het is wel zo. Ik ga geen boekhoudkundige tabellen aanvoeren en zo, dat kan ik, maar dat wil ik, ook helemaal niet. Maar: de doorsnee "Z" verkoper (dakloos) heeft natuurlijk al een basis inkomen, een uitkering van de staat. Dat moet wel, want je kunt alleen maar die bladen verkopen als je een inwoner van dit land bent, nu ja, een verblijfsvergunning hebt. Dus krijg je een uitkering en kun je aan de slag in ons land, mocht je dat al willen. (Ok, mocht je al aan de bak (willen) komen, en, ik geef het toe, al te veel banen voor ongeschoolde mensen zijn er niet. Voor geschoolde mensen overigens ook niet, hoor, maar probeer eens aan een uitkering te komen als je als zestig jarige op de keien bent gezet door welke omstandigheid dan ook?) Twee of drie maal haakjes, zei mijn vroeger wiskunde leraar, die mot je opruimen of zo, dus vergeet de haakjes even en lees gewoon door, zonder de kritiek van mijn meester Klaas Waldus te lezen. 
Maar goed, kom je dan niet aan de bak en heb je dan ook geen echt huisadres,dan kun je je aanmelden om de Z krant te gaan verkopen. Maar, wel met behoud van uitkering. Een simpele rekensom leverde me in die jaren dat ik onze Engelsman (geen Schot), kende het volgende op: 650 euro uitkering, geen kost- en inwoning, zes euro per dag a 6  werkdagen keer gemiddeld, ik had het bij hem nagevraagd hoe veel dagen hij werkte, is een euro of 36 per dag, en dat keer vier weken is 144 euro plus de uitkering. maakt een dikke 790 euro  per maand. (Voorzichtig gerekend)  'But', zei Clive, 'I get a forty euro's per week for fooi. weet je?' Dat erbij geteld? Nee, dat wist ik niet. Nu ja dat dan erbij. Een leuk bedrag. 
Niet dat ik het de man misgunde, dat ook weer niet, maar tegenover het geld dat De Keten mij betaalde om wel elke dag hard te werken en aanwezig te zijn en alert te zijn en mijn ding te doen en kritiek te krijgen, was zijn bestaan, het alleen maar bestaan, geen natte rug, geen verantwoordelijkheid hebben, nogal een makkie. Daar stond hij dan, een krant in de hand en een lach op zijn gezicht. Nu ja, ik was allang blij, dat ik, na het werk, naar mijn vrouw en de katten en zo kon gaan, toch? (De kinderen waren allemaal hun eigen weg gegaan. Kwamen vaak thuis, vraten de boel op, zopen de koelkast leeg.... Oh, kritiek van de liefste. Nee, nu ja, ze zijn altijd welkom en blijven dat, natuurlijk)
Maar, hij zoop nogal en nogal veel en was vaak zijn salaris in de zelfde week van ontvangst al weer kwijt. Dus: geld lenen, huurachterstand, weer te veel zuipen, weer te vaak poen geleend voor "fags en beer", zoals dat heette. Dus ja, hij was altijd blut eigenlijk. Hij moest zijn kranten halen ergens verderop in de wijk. Op een ouwe kraakfiets die hij ergens vandaan had gehaald.  Een enkele keer vroeg hij me dan om een fietsbandje te plakken. Als hij niet kon fietsen kon hij namelijk geen nieuwe kranten halen en dus niets verdienen. Ik trapte er soms in.(Toen had ik (soms) tijd en deed dat dan.)
Langzaam aan ging het minder met hem. Hij zoop meer en meer, raakte kosthuizen kwijt door drank en agressief gedoe en hij was weer straat arm. Hij kwam dan aan poen door bij collegae en klanten te bedelen: 'Can you land me a fiver/tenner, 'cause me mum is ill an I wanna visit her.' Ik trapte erin en leende hem een joet. De dag erop kwam hij smoorbezopen op zijn stek, niks zieke ma, drie flessen Vega Libra, had hij gekocht van mijn lening. 

Meer en meer verdween hij voor kortere of langere tijd. We wisten dat er een nieuwe AH was geopend, een paar tramhaltes verderop en, tijdens een fietsritje, had ik hem daar zien staan. Nu ja, mensen komen en gaan en vooral dat soort mensen, wat ik niet negatief bedoel, hoor! Je vergeet ze ook snel, hoewel ze altijd in een laatje van je geheugen blijven. 
Ik sloeg het Parool ooit eens open, of was het De Volkskrant? En ik las een column van een mevrouw die ABC heette, Aaf Brand Corstius, zoals gezegd de dochter van die Hugo met dezelfde achternamen, maar dat is nu terzijde. Ze woonde in de wijk waar Clive zich ophield, die overloper. Ze schreef dat ze hem al een tijd niet had gezien en bij navraag bleek hij al dood en begraven/gecremeerd te zijn. Ik schrok, natuurlijk. Goh man, hoe kunnen mensen "je voorbijgaan en sterven" zonder dat je het merkt? 
Hij scheen aan een maagperforatie overleden te zijn. Ten gevolge van? Zeg het maar.
It happens, shit happens. Ik mis hem af en toe wel. Zeker als ik een een hoestbui heb. Ik hoor hem het dan nog zeggen: "It's not the cough that carries you of ..."

Over Clive maar weer eens.

Ik had het over de Z krant verkopers, de vorige keer, waarvan Clive, een lokale bekende in onze wijk in Mokum, er een was. Ik kreeg (naar aanleiding van het eerste Blog) een berichtje van vriend en meelezer en criticus H. Hij gaf aan dat er in zijn hometown ook van die Z krant figuren waren, die, net als de mevrouw fotografe uit dat eerste Blog, ook uit de Balkan afkomstig waren, maar, vertelde hij, dat dat meer een georganiseerde bende was, een echte boevenclub, en geen mensen die het 'echt' nodig hadden en daar heeft hij natuurlijk (gedeeltelijk) gelijk in. Ik kom daar verderop, of later, op terug.
Maar goed, even over Clive die zelfs zowaar enige en heel even landelijke bekendheid kreeg in de grachtengordel, door zijn sterven. Clive zag er niet uit. Hij was five foor four, zeg maar een meter zestig en had (ooit) rood haar gehad. Dat haar had de strijd tegen de tijd verloren overigens en was nu wat piekerig en vaal tegen de schedel geplakt. Zijn gezicht en zijn lichaam hadden de strijd tegen de jaren, maar vooral tegen diverse genotmiddelen ook niet aangekund.En met die genotmiddelen bedoel ik de hele range vanaf een 'zeik' lauw Engelse pint tot het spul dat in aderen gespoten wordt en zo. Zijn lijf had daaronder geleden, natuurlijk, zijn gebit dan al helemaal en zijn hoofd zag er dientengevolge, ja, ik verzin ze weer, uit als een verschrompeld appeltje. Hij was een jaar of tien jonger dan ik. (Vergeleken we ooit eens.) Maar, iedereen is dat, geloof ik onderhand. Hij beweerde trouwens een Schot te zijn, maar, ik ken het UK aardig door de vele reizen met de KM naar dat koninkrijk, Newcastle, zijn geboorteplaats, is niet Schots.Het ligt in Engeland, gewoon. Tegen de border, dat dan wel. Maar, hij kon het accent aardig doen. Hij was op en met de laatste golf hippies, in de jaren tachtig, mee geglipt. (Wat? Hippies? Ja, van die jonge mensen die tussen de jaren '60 en '90 de wereld beter wilden maken door tegen oorlogen te demonstreren en met bloemen in het haar rond te lopen. En fantastische muziek te maken. Crosby, Stills, Nash and Young en zo. Nu worden ze idealisten of krakers genoemd. Kort door de bocht, maar je begrijpt me.)
Clive hield zich, in de jaren voor hij zich in het wilde leven van feesten en beesten stortte, bezig met het ontwerpen van sieraden. Maar, goed, wie ein Junckfrau zu kind kommt, kwam hij aan lager wal en eindigde dus, uiteindelijk, als Z verkoper. Het was een boefje, met een gevoel voor show en humor, dat moet gezegd. Met alle klanten sprak hij een soort half Engels/half Nederlands. Zij fameuze 'Denk joe mevroi', als 'ie weer eens een fooi of 'money for nothing' kreeg, zal me altijd bij blijven. Verder sprak hij nagenoeg vloeibaar Nederlands, hoor. Hij kon schelden als een echte Nederlander als hij iets tegenkwam wat hem niet beviel of als hij een muntje van tien cent in zijn klauwen gedrukt kreeg. 
Ik sprak vrijwel alleen Engels met hem. Gewoon, om mijn taalvaardigheid bij te houden. Ik had, zie eerdere en bovenstaande regels, het Verenigd Koninkrijk veel bereisd en ben een beetje een Anglofiel. Daar kleven ook de nodige nadelen aan, trouwens, kwam ik achter. Ooit, ik voer aan boord van een Engels schip, werd ik, omdat mijn rang dat nu eenmaal voordroeg, in het verblijf van de Engelse officieren ingedeeld. Man, man. Wat een drama was dat. Heb je wel eens naar Downton Abbey gekeken, of naar Upstairs Downstairs, nu ja van die series van de hoge Engelsen en het gewone volk? Nu ja, naar het plebs, dat er in mee speelt? Zo was dat aaan boord van die prauw ook. De officieren (een man of twaalf) aten en recreerden in een ruimte die groter was dan die waarin de ingescheepte MARNS, waar ik bij toegevoegd was, leefden. Maar die waren dan wel met driehonderd pax, een heel bataljon. En daar, bij die officieren, pikte ik ook die kretologie op die je in dat soort series hoort: "Eh whatt old bean? Jolly good show, old man! Hear, hear that's showing them!" en zo en ik baalde en vroeg, na een dag of ik bij de onderofficieren kon eten en drinken en dat kon en ik heb me daar heerlijk thuis gevoeld. "Officers? Bloody daft buggers, all of 'em!"
Maar goed, Clive had een oor voor dat soort woorden en we maakten grappen tegen elkaar, in dat POSH Engels. Maar ook in gewone taal, hoor. Op een gegeven moment hoestte hij nogal. Ik zei dat 'ie eens naar een huisarts of naar zo'n huisartsenpost voor onbehuisden moest gaan. Met zijn, wat bloeddoorlopen oogjes en zijn hese stem zei hij: 'You know, it's not the cough that carries you off, its the coffin they carry you of in.' 
Door zijn verleden en door het feit dat hij momenteel veel fruit gebruikte, nu ja, fruit? Hij deed alleen maar veel om de druiventeelt in Spanje in stand te houden, wat waar is, is  waar. Dat deed hij dan door per dag een fles of drie Vega Libra Rood te drinken, een goedkope Spaanse wijn, a 2,99 de fles. Dus ja, hij nam wel fruit tot zich, zeg maar. 
Maar, zoals ik al schreef, het was wel een portret, en een eigenlijk totaal onbetrouwbaar mens en nee, dit durf ik te schrijven, want bij zijn leven heb ik dat meerdere malen tegen hem verteld. 'But, Lucas', zei hij dan, 'I lead a hard live, I need to take some pleasure, somewhere'. 


Maar goed, hoe onbetrouwbaar ook, ik kon met  lezen en schrijven. 

=Can ye lend me a teneer, me mom's ill, i'll have to visit 'er"=

Clive, de "Z" man! (deel 1)

Ik kwam vanmorgen voor het eerst weer eens op het werk, na een wel zeer welverdiende vakantie en ja, het was gaaf en leuk, bedankt. In de loop van de werkdag zette ik, zoals altijd, de nodige zooi buiten en opeens viel het me op! He, geen 'Z" verkoper. En: hè, ook al een tijd niet meer gezien, eigenlijk. Wie van jullie, geliefde lezers, weet nog wat dat was, de Z krant en de verkopers daarvan? Tot, iets geleden dan, ik weet het echt niet meer tot wanneer, vond je op iedere straathoek of in ieder geval bij elke ingang van een openbare gelegenheid, supers, bibliotheken, musea, ik noem maar wat op, van die vaak sjofel geklede mensen, die vaak ook nog eens uit andere landen dan de onze kwamen, die een blaadje van een bladzij of tweeëndertig, op gerecycled papier en op A4 formaat, stonden te verkopen. Over het algemeen waren het dak- of thuislozen, die zo een centje bijverdienden, naast hun uitkering. Dat blaadje kostte een euro vijftig en dat was een slimme marketing strategie. De 50 cent munten die je vaak, hetzij in je winkelkar of in je broekzak, jas- of vestzakje van dames, hebt, gebruik je voor je boodschappen kar bij die super. Vaak heb je wel een twee euromunt op zak, dan koop je zo'n blaadje en dan zeg je: 'Hier en laat maar zitten!' en vaak geef je de man/vrouw die dat ding verkoopt, het retour geld van dat karretje, zonder dus een krantje te kopen.
In het blaadje stonden veel artikelen die door socio- en plano- en psycho- en andere -logen waren geschreven om aan te geven waarom we het blaadje moesten aanschaffen en waarom het zo sneu was dat die mensen zo moesten leven. Maar! Ja, een maar! Ik kom er later op terug. Het is inderdaad waar dat heel veel van die verkopers, door allerlei trieste omstandigheden in een dergelijk tragisch lot waren beland. Ook in het zogenaamde "poepchique" Amstelveen, was er minimeus een Z krant verkoopster. Die stond dan aan de ingang van mijn lokale 'blauwe' winkel, op de hoek met de Bijenkorf en de "Nespreso store", ja dat soort toko's dus, haar blad te verkopen. Ik kocht het heel regelmatig. Vaak maakte ik dan een praatje, hetgeen ingewikkeld was, omdat zij, naar de klanken van haar spraak te oordelen, uit de Balkan of zo kwam. Maar we konden het wel vinden, zoals het heet. Ze zag er niet uit, als ik eerlijk ben. Grauw en grijs en met afgedragen kleding en ik had wel medelijden met haar. (Merken jullie hoe angstvallig ik de woorden "best wel" probeer te vermijden? Ik heb der een hekel aan, zeg) Op een dag, ze had een nieuwe editie in de hand, wenkte ze me. 'Koeme kaike, moete lese!' sprak ze. Ik nam het blad, gaf haar twee euro en wilde mijns weegs gaan, zoals dat hee, terwijl ik het blad afwimpelde, ik had vier bibliotheek boeken onder mijn arm en de kassabon van de Appie, dus genoeg te lezen, maar ze pakte mijn arm en zei: 'Moete kaike, nou, kaike.' Ze was aardig geagiteerd, dus nam ik maar even de tijd en ze sloeg het blad open. Er stond een aardige serie foto's in, ik ben niet zo een kenner van de fotografische kunst, maar dit waren fraaie portretten van een landschap dat me vaag bekend voorkwam. Ik keek en deed en was ook bewonderend en ze liet me een naam zien in het colofon van het blad. Ik zal die niet citeren, hoor, het was een teveel Oostblok naam, met z's en x'en en tz's en zo. 'Iesse iek, zijne mijne foto's', sprak ze met trots.
Dus luisterde ik naar haar, half Duits/half Engels/half Servisch, want daar kwam ze vandaan bleek, verhaal. Ze was afkomstig uit Servië, had daar die vreselijke oorlog meegemaakt, was gevlucht, had man en kinderen verloren, geen idee waar en/of waaraan en had haar werk, ze was beroepsfotografe geweest,  weer opgepakt in Albanië. Daarom kwamen die landschappen en die steden me ook zo verrot bekend voor, begreep ik opeens, ik was daar ooit geweest met onze grijze schoorsteenlijn, de KM dan, (via de VN) om daar mee te helpen aan het bestendigen van de vrede die er toen niet kwam en waarschijnlijk nooit zou komen in dat gebied.
Dus ja, ik keek wat, nu ja, wat? Ik keek wel heel anders naar haar. Een week of wat later was ze opeens verdwenen. Je weet hoe zulks gaat, nietwaar? Je denkt, Goh, ik ga navraag doen of ik zoek eens op andere plekken maar dan opeens ben je weer zoals je was: druk, druk, druk, met gezin en werk en places to see en people to go en zoeken naar anderen is even op de kleinste pit beland. 
 
De meeste mensen die dit Blog ooit/nooit lezen hebben waarschijnlijk geen idee meer wie "Clive" was en toch had hij, in de wijk, enige bekendheid en later in de 'lokale' krant, Het Parool. Dat kwam overigens pas na zijn dood, toen Aaf Brand Corstius, de dochter van, een column aan hem besteedde. Clive was due een verkoper van de "Z" krant,die dat blad bij ons voor de deur van De Keten uitventte. Clive was een vreemde vreemdeling, bleek.
En daar gaat die andere Blog over!
=Later meer over hem: "It's not the cough, that etc", "Can U lend me a tenner, me mom's ill, etc=
 

Op vakantie, en kijken bij de "buren".

Ik ben er eens een weekje uit met lief en poes. Eh ja, dat is wat ongemakkelijk geformuleerd, natuurlijk. Ik bedoel dat E., mijn liefde van en voor de rest leven natuurlijk bij me is, maar ook onze oudere kat. Die van de spuiten en de suikerziekte, jullie hebben het door. Dus even geen De Keten of In de Super, althans niet om over te schrijven uit eigen ervaring. Maar weet je, als je ergens werkt, dan wil je ook nog wel eens een blik werpen bij een concullega. De afgelopen week zaten we dus in het Brabantse, oh nee, niet meegekregen? Nu ja, we zaten in een bungalowpark iets onder Deurne, een dorpje iets ten oosten van Helmond, een stad(je) dat dan weer iets ten oosten van Eindhoven ligt. Het dorpje waar we het meest dichtbij waren heette Vlierden, maar vergeet dat verder maar. Een leuk slaapdorp, met een café en een snackbar, meer niet. Het dorp van keuze voor boodschappen was Deurne, een leuk en lief plaatsje. Daar hadden ze, natuurlijk, een AH. Maar ook een Jumbo en, natuurlijk geen De Keten, maar wel een Jan Linders. Zoals gezegd, je wilt wel eens in de keuken van de concurrentie kijken, dus deden we onze boodschappen een beetje om en om. 
Weet je, de Appie, de mannen en vrouwen in het blauw, ze zullen het nooit leren. Echt niet. Ik heb het idee dat ze een soort academie of een thuisstudie of een Blog opleiding hebben bij die toko. In die opleiding of cursus leren ze om 'uitwerpsel' te hebben aan de klant. Zoals altijd heb ik weer ervaren dat de arrogantie van de medewerkers groot is.Oh, ik heb er veel eerder en veel meer over geschreven hoor, maar de mensen bij Ap zijn vrij onuitstaanbaar. "Jullie zijn er voor ons, wij niet voor jullie", is de deelgedachte die ingeprent of gechipt wordt in hun, nauwelijks aanwezige, breinen. Maar, omdat E., hun sherry graag drinkt, nee, niet in sloten, en zij de, de AH, de enigen zijn die Milner kaas gerijpt, aan het stuk, aanbieden, waar mijn vechtgenote ook gek op is, moesten we een fles of twee en een stuk kaas voor de week aanschaffen bij die lui. Mijn aversie tegen die winkel wordt met elk bezoek groter, overigens. De winkel was een middelgrote, dus niet al te groot en, op de dag van aankomst, niet al te goed bijgevuld. Dat kan, want op het moment dat wij arriveerden zagen we net een vrachtwagen de vracht lossen en ja, KW vracht, nu ja, dat duurt even voor het binnen is. (Ik ben ervaringsdeskundige, weet je!) Maar buiten dat, oogde de winkel, zeg maar, rommelig, legig maar ook, nu ja, nonchalant, er was weinig zorg aan besteed, begrijp je? De winkel was trouwens in hartje centrum van Deurne gelokaliseerd. Op en prachtig parkeerterrein met allemaal winkels als Bruna en Blokker, Hema en Primera en zo. Maar: betaald parkeren, bleek na een dag of vier, overigens pas. En, grootsteedse tarieven hoor, twee euro het uur, net als bij ons voor de deur.
Ondertussen hadden we toch nog al wat hiaten op ons boodschappen lijstje. Oh nee, geen grootse dingen, niets wat we niet de volgende dag zouden kunnen kopen, hoor. Maar wel zaken die je op vrij korte termijn wilt aanschaffen. We reden weg en kwamen een groot bord en een zooi vlaggen tegen die naar een JUMBO wezen. Een keten van toko's die Appie dicht op de huis zit, zonder een echte bedreiging te zijn, hoor. Niet voor die wereldspeler. GRATIS PARKEREN, het eerste uur, schreeuwde een groot bord en dat is ook meegenomen. We gingen naar binnen en kochten de (onnozele) hiaten op ons boodschappenbriefje ter plekke. Onnozele  dingen zijn alleen maar dat als je ze gewoon in huis hebt, maar bepaalde dingen zijn niet meer onnozel als je ze NIET in huis hebt, maar daar ga ik nu even niet op in.
Een karretje pakken, weer een winkel in,  nou ja, je bent al een hele dag bezig met zooi te doen en in- en uit te pakken, dus veel zin om nog eens naar een "kattenbakschepje" te zoeken heb je niet. Vergeet het boodschapje, maar het antwoord van de 'puisterige', nee, dat is niet goed, maar hij was het wel, van de vakkenvuller was goud waard. 'Goh, ik loop efkes met U mee, dat moede ge net weten, niet?' 
Dus scoorden we een kattenbakschepje en nog wat onnozele dingen en we verklaarden onze liefde aan de Jumbo, want: zo kan het ook!