Na weken, misschien maanden, wachten op de uitnodigingsbrief voor de booster prik, die maar niet kwam, waren we het helemaal zat. Nee, geen kwaad woord over hard werkende GGD mensen, die doen hun stinkende best, allemaal, daar ben ik van overtuigd, maar de administratie is een drama, lijkt me toe.
Enfin, na aanvankelijk geen brief te hebben ontvangen, maakten we maar online een afspraak. Waarom online een woord is is me een raadsel, maar het schijnt zo te zijn. De lief had aanvankelijk nog geen DigiD, maar die heb ik rap aan kunnen vragen, na wat verwikkelingen doordat ik, niet helemaal, maar toch wel wat dommer ben op het net.
Soit. We logden in, maakten een ellenlange vragenlijst, dit was begin december, mind you, en konden dan geprikt worden, eindelijk, ergens in januari, de zevende om exact te zijn. Ik kon om 0930 al komen en E was dan om 1145 aan de beurt. In Hilversum, nota bene, een dertig kilometer verderop. Dat zou betekenen dat ik door duisternis, nevel en waarschijnlijk heel slecht weer naar dat dorp moest rijden, terug moest komen en mijn vrouw op moest halen en nog eens die tocht moest maken. Omslachtig is het woord, milieuonvriendelijk komt ook in aanmerking als opmerking. Maar goed, je doet wat je kan, wij wilden de booster. Toch vonden we het allebei raar en we besloten om het landelijke GGD nummer te bellen om te zien of het prikken niet eerder kon plaatsvinden. Er is een vaccinatie locatie in ons dorp, Amstelveen, maar we waren voor de beide eerste doses in de RAI geweest, hemelsbreed 15 minuten van ons huis, als je rustig aan doet.
De geliefde belde, eindeloos vaak, met die nationale hulplijn en kreeg uiteindelijk een hele aardige mijnheer te pakken, die allemaal vragen stelde en een heel lang gesprek volgde, waarop we te horen kregen dat we allebei op 2 januari, zondag, vandaag, om half een terecht konden, in de RAI. Perfect dus. Dus gingen we vanmiddag naar de aangewezen locatie. Parkeren in het RAI gebouw is ook een ding hoor. Hoewel ik er vaker was, voor vaak fiets tentoonstellingen, had ik geen benul hoe groot dat complex eigenlijk is. Ik fiets er jaarlijks diverse malen langs en omheen, maar je verdwaald er echt, als je niet op je qui-vive bent, dus ik zorgde ervoor om me in te prenten waar we geparkeerd stonden. P3-3, ik sloeg het op op mijn inwendige harde schijf.
Buiten gekomen stond er een enorme rij mensen met allemaal mondmaskers op het gezicht en papieren in de hand. Wij sloten aan. Ik was er al van overtuigd dat ik de cyclocross van vanmiddag zou missen, maar mens, mens, mens, wat ging het allemaal vlot. Papieren ID bewijs, alles bij de hand, nog even een vragenlijstje in vullen en drie kwartier later zaten we al in de auto, ik had de parkeerplek heel goed onthouden, reden we, toch wel opgelucht: "Hoera, we hebben hem" naar huis, door een druilerig Buitenveldert. Een lied van Frans Halsema deinde zachtjes in mijn hoofd. "De jongen denkt waar kan het nou, het meisje zegt ik hou van jou en over Buitenveldert daalt alweer een DC 9"
Thuis zetten we de tv aan en zien de ME een verboden demonstratie van anti vaccin mensen wegsturen met harde hand. De tweespalt in ons land is dus ongekend. Nee, ik spreek me niet voor of tegen uit, jullie begrijpen ons standpunt natuurlijk wel. Dus nee, geen vaccin en fel tegen, of dus ja vaccin, maar de mensen die zich wel laten prikken demonstreren niet tegen de niet gevaccineerden. Vreemd toch? Wij, de gevaccineerden, zorgen voor de samenleving, ga ik van uit? Samenleving, samen moeten we dat virus er onder krijgen, vind ik. Maar: wij hebben de derde prik en we gaan ook voor een vierde of vijfde of zoveelste prik hoor. Samen dat kloten virus bestrijden.
Een aanstaande minister, Dijkgraaf, vertelde onlangs op tv dat het virus onder ons zou blijven en dat de niet gevaccineerde mensen op langere termijn waarschijnlijk heel veel gezondheidsproblemen zouden kunnen krijgen.
Ik hoop het niet. Niet voor hen, maar voor de mensen die bikkelhard werken in de zorg.
Oh ja, nog de beste wensen, hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten