Sombermans

Ja, in dit geval ben ik dit, Sombermans. Ik heb het er in dit Blog nooit over gehad maar in mijn andere Blog, www.lucasfietst.blogspot.nl   natuurlijk wel. Een hele goede vriend van me lag heel zwaar ziek en ik was, redelijk veel, betrokken bij zijn sterven. Niet dat ik elke dag aan zijn ziekbed zat, hoor, dat kon ook niet. Mijn vriend, Jan heette hij, woonde in Hellevoetsluis. Dat is een heel mooi en oud vestingstadje ergens op de Zuid Hollandse eilanden en pas na een lange autorit bereikbaar en ja, dat doe je niet elke dag.
Ik kende Jan al zo'n dikke veertig jaar en we waren 'maten'. Maten bij de marine, mijn vorige werkgever, is een ander begrip dan 'vrienden' in de zeg maar burgerwereld. Als je mijn andere Blog aantikt, lees je daar wel eens over.
In ieder geval, Jan is gestorven. Afgelopen woensdag, de 24ste oktober, is hij, 'vredig', zoals dat heet heengegaan. Tja, wat is vredig als je nog maar 58 bent? Ik had hem gedurende de periode dat hij ziek was, enkele keren bezocht en we belden veelvuldig. Ik wist dat het een aflopende zaak was, dat was duidelijk, maar de laatste week was het ziekteproces in een stroomversnelling gegaan.
Uiteindelijk is hij dan toch nog, veel en veel te vroeg, gestorven. Niet onverwacht, nee, bij zo'n slopende ziekte weet je dat het af gaat lopen.
De dag daarop, donderdag, liep ik met wolken in mijn kop. Wolken, nou ja, watten of stukken poetskatoen, je begrijpt wat ik bedoel. Ik was nauwelijks aanwezig, ik hielp mee de vracht te lossen, deed mijn ding op de afdeling, had de 'autopilot' aangezet, werkte en spiegelde en, nogmaals, deed wat ik moest doen en was er dus totaal niet bij! Het overlijden van een maatje, van een leeftijdgenoot, brengt je eigen dood ook weer dicht bij, natuurlijk. Niet dat ik oud ben, niets van dat alles, maar tja, zestig is geen dertig meer, dat is de leeftijd van mijn collegae. (Sterker, de meesten zijn dat nog niet eens, maar ja, ik sta met mijn leeftijd wel op een enorme eenzame hoogte natuurlijk, zeker in ons 'jonge mensen' filiaal.) Ook tijdens de 'tweede vracht', jargon voor eh, nou ja, de tweede vrachtwagen van de dag, hield ik me wat afzijdig, gewoon: sombermans. De jongere collegae, die stonden te dollen en da's een activiteit waar ik soms aan meedoe, kregen in het snotje dat het niet de 'echte oude man' van anders was.
Aarzelend kwamen ze een voor een langs, bij de diepvries afdeling die ik stond te vullen, zonder dat ik dat echt door had. Dat vullen, dan, bedoel ik. Ze vroegen wat er was, ik vertelde wat er was en ze condoleerden me gemeend. Ik had een 'kattebelletje' (kent iemand dat woord nog?) achtergelaten voor mijn directe chef, de assistent FM, die die dag vrij was, dat ik waarschijnlijk a.s. maandag een vakantiedag zou nemen voor de crematie.
Iets later kwam de FM, Chris, ik zal zijn voornaam hier noemen, naar me toe. Hij condoleerde me, vroeg hoe het met me ging en wenste me sterkte. Hij meende dat, was echt begaan met me, dat merkte ik. Ik legde kort, we waren en zijn allemaal druk, uit over veertig jaar vriendschap en zo en we gingen verder. De wereld draait door, zullen we maar zeggen.
Maar, zijn attentie raakte me wel. (Want dat is ook leiderschap, het begaan zijn met je mensen!) De assistent FM die ik de dag daarop sprak had een zelfde reactie en dat deed ook goed. Ook betrokken bij zijn personeel! Natuurlijk deed hij niet moeilijk over een vrije dag, maar dat is soms wel heel anders.

Gisteren is Jan gecremeerd. Tja, triest. Maar een mooie 'send off' zoals de Engelsen zeggen. Sereen, rustig, waardig. Ik reed terug vanuit onder het Rotterdamse naar huis in een van die vreselijke noodweren die ons land kunnen treffen. Ik deed twee uur over een afstand van net aan 90 kilometer, maar da's dan wel mooi om even je kop leeg te maken en zaken te overdenken. Vanmorgen vroeg kwamen de FM en de assistent me, belangstellend vragen, hoe het was geweest en of het ging.
Leiderschap is alleen voor grote mensen weggelegd. En deze twee zijn grote mensen.