Goh, mensen, wat is vakantie toch heerlijk. Da's een deur intrappen, die zo groot is als de goal van het Oranje elftal tijdens het EK natuurlijk, maar het is natuurlijk wel zo. E. en ik zijn net, nou ja, afgelopen weekend al, terug van een weekje zalig niks doen in Drenthe. Nou ja, niks doen? Ik had de fiets bij en E. had het ook druk zat met haar activiteiten, dus stilzitten deden we niet echt. Ja, Drenthe. Een heerlijke provincie. Mijn geboorte provincie overigens. Dus het was wat nostalgisch allemaal. De molen van mijn vader weer eens zien en het ouderlijke huis, waar ik al veertig jaar weg ben. Ouwe plekkies opzoeken, waar ik ben opgegroeid en waar ik, met mijn vriendjes, appels jatte, waar we in de rivier zwommen, een oud kerkhof per ongeluk lieten affikken en waar ik mijn eerste verliefdheid onderging, nou ja, je kent het wel.
Drenthe, ja. Waarom niet een tripje naar de zon? Hallo, ik werk bij de VOMAR, hoor, dat kan ik niet betalen! (Smiley!) Nee, het is simpel. We hebben twee poezen en een van hen, de oudste, is diabeet. Ja, dat heb je bij dieren ook, hoor. Nu moet ze dus elke dag, al sinds een jaar of wat, twee maal daags haar 'shotje' insuline hebben. Dus, moet ze mee op vakantie. Nou ja, katten houden helemaal niet van veranderingen en zeker niet van reizen, dus kunnen we, met goed fatsoen, niet verder dan een anderhalf tot twee uur in de auto met het beest. Dus onze vakanties blijven een beetje beperkt tot een radius van een goede 150 kilometer rond onze woonplaats. Nu is ons land fraai zat hoor, en er zijn mooie stekkies te over, dus we gaan nooit naar hetzelfde adres. In dit geval waren we in een bungalowpark in Hoogersmilde, in de buurt van Assen. (In de buurt van die zendmast die het vorige jaar is afgefakkeld.)
Het nadeel van vakantie is, dat er een dag komt dat je weer moet beginnen op het werk. Je moet dan weer vroeg op, op de fiets, in mijn geval dan, naar de winkel, weer in je werk ritme komen, een bakkie doen dat niet echt zo lekker is dan dat je het thuis gewend bent, nou ja, jullie kennen het allemaal wel.
Het meest vervelende aan het opnieuw beginnen is dat je vaak een enorme zooi tegenkomt op je afdeling, zodat je, na die eerste dag, al helemaal uitgevloerd bent van het ruimen van de bende die de collegae hebben achtergelaten en je meteen al weer zou boeken voor weer een week weg. Ik was daar eigenlijk al op voorbereid, had tegen mijn geliefde laten doorschemeren dat het wel wat later zou worden, maar, wat schetst mijn verbazing?
Mijn beide afdelingen (ik heb de diepvries onder mijn hoede en 'bemoeder' de wijnafdeling zo ongeveer) zagen er goed uit. De verwachte bende was er niet, de restanten waren overzichtbaar en er was zelfs een stuk(je) gespiegeld. Ook de wijnen stonden te blinken in hun flessen en leken me toe te knipogen: "ja, er is voor ons gezorgd hoor."
Het was natuurlijk niet zo zoals je zelf gewend bent je afdeling achter te laten, maar het was geen tegenvaller, integendeel.
Dat is een goed begin, zeg. Ik had natuurlijk werk zat, maar het liep allemaal vlot en ik kon, eigenlijk op het gemak, de zaak ook nog even lekker rechttrekken. Het is natuurlijk ook wel weer leuk om de collegae weer eens te zien en de laatste nieuwtjes, je mag nooit roddels zeggen, over de winkel te horen. Dat waren er niet zoveel eigenlijk. Wat dus weer bewijst dat in een toko die lekker loopt ook weinig te 'roddelen' valt.
Nu bleken de collegae ook nog eens blij mij te zien en dat is ook altijd aardig, toch? Ik begreep van de assistent FM dat de omzet ook weer wat aantrok en zag zelf ook dat de winkel er goed uitzag.
Moe, maar voldaan, zoals dat heet, kwam ik thuis na een heerlijk fietstochtje langs de rivier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten