Ik ben vreselijk lui, maar ook snipverkouden en de inspiratie komt niet zo. Vandaar een van mijn eerste, nooit gepubliceerde Blogs maar even bijwerken en plaatsen. Ik beloof dat, zodra de inspiratie er weer is en het neus loopgevoel weg is, ik weer mijn best zal doen!
Zoals iedereen, die in de dienstverlenende sector werkt weet (maar dat geldt ook voor elke getrouwde man, hoor) heeft de klant of de patiënt (of de echtgenote) in een argument uiteindelijk altijd gelijk. Bij De Keten is dat natuurlijk ook zo. De klant heeft altijd gelijk! Nu komen discussies over: nee, dat is niet zo, en ja, dat is wel zo, overigens niet vaak voor met je klanten en, mocht dat gebeuren, dan ben je met wat doorvragen en een beetje tact al gauw uit zo een vaak vervelende discussie. Ik zal overigens een voorbeeldje geven. (Dit voorbeeld is eerder regel dan uitzondering, hoor.)
Ik word door de 'servicebalie' opgeroepen. Daar staat een mevrouw met nogal opgezette stekels, die, op mijn vraag of ik haar kan helpen, me dringend verzekerd dat men een enorme fout heeft gemaakt bij die losers van de kassa. 'Dit product, mijnheer, is in de aanbieding. Drie voor vijf euro!', briest ze. Ik weet dat niet en helemaal al niet zeker, ik heb niet alle prijzen en aanbiedingen in mijn hoofd, maar ik ga natuurlijk even voor haar kijken. Nou, in de zogenaamde: "koppen", de plekken waar de acties en reclame aanbiedingen staan, vind ik niets. Ik loop nog even naar het vak waar het artikel staat, maar ook daar: geen prijsbordjes die vermeldden dat het product in de aanbieding is. Voor alle zekerheid neem ik nog even contact op met de assistent FM, maar die weet ook van niets. Ik ga in het diepe en kijk nog even het bestelboek na, maar nee, nix, nada, noppes. Geen aanbieding voor dat artikel. Ik loop terug naar de service balie en zeg tegen de mevrouw, die onder tussen al aardig gekalmeerd lijkt, dat ik het nergens kan vinden.
Ze lacht vrij schaapachtig en zegt dat ze zich vergist. De actie schijnt bij AH te zijn en niet bij ons. Met een vriendelijk: 'Graag gedaan, mevrouw', maar inwendig pissig, ga ik terug naar mijn werk, dat weer is blijven liggen, voor de zoveelste keer.
Maar goed, die dingen gebeuren en we vergissen ons allemaal wel eens. Ergerlijker (is dat wel een woord?) zijn de mensen "die er op lopen", zoals wij dat noemen. Er komt geregeld een ouder stel mensen in de winkel die, op het oog, nog vrij kwiek zijn. Tachtigers, dat wel, maar ze bewegen zich zonder hulpmiddelen als rollators of krukken of scootmobielen voort en daarmee is dan ook het laatste positieve woord over die mensen dan wel gezegd, eigenlijk. Het is geen echtpaar, het zijn buren van elkaar die in een bejaardentehuis wonen, iets verderop en ze zijn allebei weduwe/weduwnaar en vooral die laatste lettergrepen voor het woord wonen, doet het stel op een totaal verkeerde manier kwalificeren! Deze mensen "zoeken" om te kunnen klagen. Daar bedoel ik mee dat ze altijd aan de verkeerde mensen vragen gaan stellen. Het is mij gebeurd, ik werkte toen trouwens nog op de wijnafdeling, dat het stel me kwam vragen of er een bepaald "advocaat met room" toetje, al dan niet aanwezig was. Het was overigens geen echte vraag, hoor. Hij trok me aan mijn mouw en snauwde me toe: 'Die advocaat toetjes zijn weer eens op, ga ze eens halen GVD!' Ik bleef, de klant is koning, trouwens wel kalm, hoewel, en vroeg aan de collega van de zuivel afdeling of die en die toetjes en zo.., nu ja, die waren er niet meer, en waren helemaal uit het assortiment gehaald.
De scheldkanonnade die daarop volgde over die 'K.. winkel, die achterlijke lui, die mong.... die hier werken enzovoort', zal ik niet gauw vergeten. Ik nam meteen aan dat die mijnheer dementeerde en schonk er daarom maar niet veel aandacht aan en vond het een beetje triest, dat een mens zo zijn gevoel voor decorum kon verliezen. Maar! Niets was minder waar! Een dag of wat later kwam hetzelfde stel weer terug en vroeg, en dat werd nu ongeveer structureel, aan iedere medewerker een vraag waar diegene niet zo meteen een antwoord op had. Zo vroegen ze aan het meisje van de broodafdeling waar de aspergeham lag (het was verdorie hartje winter) en aan het meisje van de vleeswarenafdeling werd dan gevraagd of ze een half zonnenpitten pompoen brood wilde inpakken. De mensen van de zuivel kregen onmogelijke vragen over bloemen of planten en de caissières werden bestookt met vragen over de kwaliteiten van Yoghurt of zulks.
En als dat nu eens een enkele keer voorkwam, ach dan zou je nog denken dat het wat verwarde mensen waren, maar nee, hoor. Het stel kwam minstens, ik overdrijf niet, minstens vier keer per dag in de winkel en stelde dan steeds van dat soort vragen, waarbij de man allerlei vervloekingen en (gods)lasteringen uitbraakte.
Natuurlijk hielden ze zich ook nog uren op bij de (gratis) koffie automaat en verlieten de winkel dan zonder aankopen. Nu ja, soms een halfje wit of een kuipje smeerkaas.
Op een dag viel hij me weer eens lastig. 'Haal gvd nou eens waar ik om vraag. Wat een k.. winkel hebben jullie hier zeg. Jullie doen geen ene reet en maar poen opstrijken. In mijn tijd moest er nog echt gewerkt worden, zooitje mong...!'
Nee, deze klanten waren nu opeens geen koningen meer hoor, integendeel. Ik keek hem aan en vroeg: : 'Mag ik U een vraag stellen?' 'Ja, ja, hoezo, wat mot je?' bromde hij.
'Ik wil graag van U weten of U als zo'n vreselijke chagrijn geboren bent, of dat U daar een aparte cursus voor gevolgd hebt?' vroeg ik. Ik liep weg, het stel verbouwereerd achterlatend.
Het stel frequenteert de winkel nog steeds en valt nog steeds collegae lastig. Ik ben geloof ik wel uit hun favorieten cirkel gevallen. Ze lopen me steeds straal voorbij. Toch jammer, ik houd namelijk wel van mijn klanten.
Nu, een jaar of zo later zijn ze allebei, geloof ik en hoop ik gestorven. Of ze hebben hun jachtterrein naar een andere winkel verlegd, dat kan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten