Over wijn en ongein

Hierbij zet ik een wat ouder Blog nog even op FB. Niet bij gebrek aan inspiratie, die heb ik zat, maar om even een voorzetje te geven op een volgend Blog. Ja, Gotham city zal even moeten wachten. Het volgende stukje zal over de 'Paasbelevenis' gaan, zoals dat heet in super termen. Je gaat het lezen.


Goh, nu ben ik in mijn vorig berichtje misschien wel een beetje hard uitgevallen tegen die 'wijnschrijvers' en hun jargon. Dat komt natuurlijk omdat ik er niets van begrijp, van die nobele en exclusieve wereld die 'wijnproeverij en -schrijverij' heet.
Dat is natuurlijk ook het geval met de restaurant recensies, die ooit, misschien wel dertig jaar geleden zijn opgestart door ene Wina Born. Ze schreef toen voor, volgens mij, de eerste Nederlandse glossy: 'Avenue'. Herinneren jullie haar nog? Nu heeft elke krant een eigen (of meerdere) criticus/critici op dat gebied, en waar de hele 'grachtengordel', om dat publiek maar zo te noemen, dan meteen achter aan holt om daar te gaan eten, als ze een bepaalde eergelegenheid gunstig hebben besproken. De meest bekende van die eetschrijvers zijn Johannes van Dam en Mac van Dinther. Beiden zijn verbonden aan kranten uit mijn 020 regio. De ene aan het 'Parool' en de tweede schrijft voor 'De Volkskrant'. Want om 'De Volkskrant' nu een landelijk dagblad te noemen? Daarvoor heeft het een te grote 'grachtengordel' kring van lezers/schrijvers/columnisten. (ik heb blijkbaar wat tegen de grachtengordel? Later meer, waarde lezers, later meer.)
Maar goed, het is zaterdag en de kranten en de bijlages zijn dik en ach, die recensie over dat restaurant kun je ook nog wel even lezen. Tja, als je dan af en toe het (h)eerlijke en bijtende commentaar hoort van de recensenten, is het toch altijd weer even lachen. Niet dat ik ooit zal gaan eten in een van de besproken etablissementen, hoor, ik verdien met eerlijk en echt werk mijn geld en een hapje in zo'n restaurant, dat je in een holle kies stopt gezien de foto's die mede afgedrukt worden in de recensie, dat dan ook nog eens 95 euro kost, daar moet ik tien uur voor werken en dat is zodoende nou 'niet echt mijn ding'. Lelijk Nederlands, overigens.
Maar goed, recensenten zijn ook mensen en die moeten gewoon hun werk doen, hun kachel moet ook branden, natuurlijk, net als de onze. Als je dan in die recensies ook nog eens leest dat je die 95 pietermannen beter in het water had kunnen smijten om dat die hap zo tegenviel, ja, dan denk ik dat ik, boerenslim, beter naar de goede (afhaal) Chinees of idem Thai/ Indiër kan gaan.
(Oei, oei, dat mag in de ogen van die recensieheren al helemaal niet, natuurlijk.)
Die redelijk eerlijke commentaren, eten is eten, smaak is smaak en een 'verziekte hap', zoals de oude marineterm gaat, blijft een 'verziekte hap', is in mijn ogen in totale tegenstelling tot de wijnschrijverij die vaak de meest achterlijke kreten gebruikt. Want, zoals al beloofd, ik zou nog wat zinnigs, of onzinnigs, gaan schrijven over de wijnwereld. Niet uit de kring van mijn klanten hoor. Die zijn, ik schreef het al, merktrouw en kiezen vaak voor dezelfde wijn(en), die ze gewoon lekker vinden.
Is dat nu avontuurlijk? Nee, misschien niet. Maar zo werkt het met mensen. Je eigen huis, je eigen gezin, je eigen koffiemerk, je eigen autot.., oké, je begrijpt het en ik draaf weer eens door, as usual.
Maar enfin, ik zit, na dat laatste Blog, nog even te neuzen in wat oude ´Parool´ bijlages. Eigenlijk in de hoop om een beoordeling te vinden voor wat wijnen die wij, in de Vomar, ook verkopen, zodat ik wat dat betreft nog even bij kan kletsen met en advies kan geven aan, mijn vaste klantjes. Er staan
namelijk de nodige Vomar wijnen in die ´Wijgidsen´die elk jaar worden uitgegeven, soms zelfs onder de noemer ´Omfietswijnen´, waarmee de schrijver dan bedoelt dat je voor die wijn een stukje om kan fietsen, omdat ze zo goed is, ah, je hebt hem door. Daar zijn dan inderdaad supermarktwijnen bij die onder de vijf euri's kosten. Nou dat valt goed mee in de aanschaf, toch?
Enfin, ik scharrel wat in de papierbak in onze kast. Een oude sinaasappeldoos van de Appie, waar we het papieraanbod van de hele week in bewaren en die dan legen in de verzamelbak voor het huis en ik zie twee redelijk recente exemplaren van de PS, zoals de zaterdag bijlage van 'Het Parool' heet en trek ze te voorschijn. Ze zijn van 1509 en 2209, dus echt recent. Ik blader wat en zie, onder het kopje "eten en drinken" eerst twee restaurant recensies van ons aller Johannes van Dam, die een 9 geeft aan een tent waar hij voor 99 euro heeft gegeten en een zes en een half voor een zaak waar hij 122,50 moest aftikken. Mijn God, weet je eigenlijk wel hoe groot dat bedrag is?
Er zijn huishoudens die daar een week boodschappen voor moeten doen. (Of in deze nare economische tijden misschien wel twee weken! Ik walg eigenlijk een beetje bij de decadentie van het geheel van die eterijschrijvers.( Ik zal een volgende Blog wijden aan de inhoud van boodschappenkarren en wat dat over mensen zegt, neem ik me voor.) Ik blader wat door, vergeef Van Dam (tijdelijk) zijn zonden en kom op de wijnpagina terecht.
Daar worden, in twee afleveringen, in totaal zes wijnen besproken. Nee, geen Vomar wijn, maar er is een van de concullegae (C1000) die besproken word, een Italiaan die voor 3,99 over de toonbank gaat. (Ja, da's een oubollige zin, maar ik weet het even niet meer anders te zeggen. Van eigenaar verwisselt? Kom nou, dat trekt helemaal op niks.) Deze fles is wel 6 euro goedkoper dan de andere twee en krijgt (dus) maar een 7 1/2, tegen achten en meer die de andere vijf scoren. Dat kan, natuurlijk, maar het valt wel op.
Dan begin ik aan de inhoudelijke beschrijving en ik val in een stuip van het lachen. Ik lees de verhaaltjes nog eens en nog eens en de lach besterft een beetje en gaat over in verbazing en verwondering en ergernis.
Ik ga een paar (delen van) citaten geven, zonder de beoordelaar of de wijn te noemen. Dat zou wel moeten, want dan kunnen jullie zelf de meningen gaan vergelijken, maar dat vind ik te ingewikkeld worden.
De eerste recensie: 'Exotisch type, met fris-groene afdronk. (oké, valt mee, toegegeven.)
Tropische fruitschaal, groene signalen, hmm, signalen zie ik in het verkeer en zo of op het spoor, maar goed, het kan nog net, net als 'onmiskenbare groentonen', maar daarbij denk ik zelf meer aan de winterschilder.
Twee: 'Knapperige minerale afdronk'. Knapperig? Beschuit, crackers? Mineraal? Steenkool, ijzererts, aluminium? Ja, moeilijker. Ook 'mildgroen en lichtgeel', doen mij aan de bouwmarkt denken.
Met nummer drie krijg ik het wat moeilijker. Wat te denken van: 'karakteristieke kattenpisgeur.' Ja, het staat er echt, hoor. E. en ik hebben twee katten thuis, dus dat vervelende geurtje ken ik wel en ik moet er niet aan denken om dat in mijn glas te ruiken. Maar dan: 'een pas gemaaid gazonnetje'. Ik weet het niet. Ik wil een glas wijn drinken en geen weiland leegvreten, ik ben toch geen koe of schaap?
Fles vier wordt onder andere beoordeeld door een actrice waar de hele wereld nog nooit van gehoord heeft, maar zij is actreutel en dat zullen we horen: "Een ritje door een herfstbos, [ ] 'op een Vespa'." Wel eens door een herfstbos gereden op een Vespa? Ik nooit. Wel op de racefiets en een herfstbos stinkt naar verrotting man, gadver.
Verder met vier: 'Spannend boek, kan hem niet wegleggen.' Heb ik ook wel eens met een spannend boek. Maar dat moet ik af en toe wel wegleggen, want er is meer in de wereld, zoals werk en gezin en sport, nou ja, deze is dan weer flauw van mij.
Bloediger wordt het bij fles vijf: "Hier hoort duidelijk een dood dier bij!" (Ook weer de actrice, die duidelijk niet voor de PvdD stemt, begrijp ik.) Een andere recensent wil er: "de grill voor aanzetten want de lammetjes moeten vrezen voor hun leven!" Ook al een dierenbeschermster, dus.
"Nou ja", zegt de derde over de vijfde fles: "ik ruik najaars attributen." Ruik ik ook wel eens. Mijn natte wielerschoenen, na weer eens een rit in de regen, mijn jas, als ik na een lange wandeling in de regen ben teruggekeerd van het werk, of iets dergelijks.
Nu ja, fles zes, de goedkope van de super, is alleen maar: "niet dom, jeugdig en opgewekt, maar zeker niet onbenullig."
Onze kleinzoon is net vijf geworden, ja, bedankt nog, het was een leuke verjaardag, heel gezellig.
Hij is ook niet dom, hij is jeugdig en opgewekt en zeker niet onbenullig.
Iets wat ik van de recensenten nu niet direct kan zeggen.
Maar ja, dat zijn dan ook grachtengordeldieren. En die zijn dat over het algemeen wel, gelet op hun kritieken.

Oh ja, voor al die mensen van de eet- en wijncultuur, wil ik nog een verhaaltje kwijt. Tot enige tijd geleden (misschien nog steeds, ik werk niet meer full-time) kwam er een man wekelijks bij ons tien of twaalf dozen Chardonnay Grand Sud halen. Het waren (en zijn) mooie wat ovale literflessen, met een, ik drink ze nog, lekkere, ie-wat droge witte wijn. (zonder Vespa's of herfstattributen of zo, denk ik.) Omdat het een aardige man was en ik wekelijks een leuke bestelling aan hem kwijt kon, we deden zelfs iets met grootverkoop korting, raakte ik met hem in gesprek.
Ik hielp hem eens die dozen in zijn anonieme bestelautootje te plaatsen en ik vroeg op de man af dat ik me haast niet kon voorstellen dat hij dat allemaal zelf op dronk. Hij lachte en zei dat dat ook niet zo was, natuurlijk. Nee, hij werkte als wijnman in een (gerenommeerd en door Van Dam met een acht beoordeeld) restaurant, ergens in Mokum zuid. Hij vertelde dat elke fles die hij bij ons inkocht nog net geen vier euro kostte, maar dat elk glas, er gingen zeven uit een fles, geloof ik, in het restaurant, vijf euro opleverde! Ik ben geen ster in wiskunde maar rekenen gaat me redelijk af: zes flessen a vier euro is 24, zeven glazen per fles is 7 x 6 = 42 x 5 = 130 euro, min 24 is 106 euro winst per doos, keer tien elke week, is qua omzet (geen winst) dik 1000 piek in de week.
(En dat keer 50 weken per jaar, dus reken maar uit.)
"Ja", zei de man ook nog, "de gasten complimenteren ons altijd met de kwaliteit van de wijn en met de grote glazen. Mooi, toch?"
En dan maar wijnculti blijven schrijven over die maffe supermarktwijnen, Geinig, toch?