Een overplaatsing

Acheraf denk ik dat ik met deze Blogs begonnen ben om mezelf een beetje te verklaren tegenover de huidige collegae en die uit mijn 'vorige leven' zoals ik dat altijd maar noem, die, na hun diensttijd, doorgegaan zijn in de eigenlijke verpleging, al dan niet met een verpleegkundige diploma en een BIG registratie op zak. Daardoor werken ze, zoals ik van een enkele (ex) collega hoorde, nog 8 uur per dag en dat dan ook nog eens vijf dagen in de week en dan doen ze ook nog  late- en avonddiensten. Nu ja, het is hun roeping en de poen zal wel binnenstromen, denk ik dan maar. Nee, ik heb dat nooit gewild, die BIG registratie en dat diploma. Ik heb al m'n jaren als marine 'ziekenpa' (zoals onze bijnaam was) gediend en heerlijk gewerkt. We waren een soort, de moderne kreet daarvoor is 'blote voeten dokter', dat wil zeggen dat we een hoop konden en deden en mochten, gedekt door de overkoepelende organisatie die de Marine geneeskundige dienst aanstuurde, de IGDZ. (laat maar, weer zo'n jargon kreet.) In ieder geval, na de invoering van de BIG wet moesten wij allen (de meesteen van ons oefenden het vak al dik twintig jaar en meer uit) allemaal cursussen volgen en ons laten registreren en weet ik wat voor onzin meer, omdat, dingen die we al dertig jaar of zo gedaan hadden, we die opeens niet meer mochten doen, zonder een handtekening van een of andere hotemetoot onder een of ander hotemetoten papiertje!
(Ik geef een voorbeeld: vaccineren. Ik heb gedurende m'n hele marinecarrière misschien wel zo'n 15.000 of meer vaccinaties gedaan, maar opeens mocht dat niet meer, zonder een cursus daarin! Wel leerde ik catheters inbrengen bij zowel mannen  als vrouwen (een handeling die ik in die dik dertig jaar nog nooit had moeten verrichtten en leerde ik zomaar hechten! Hechten was een handeling die ik, in het donker op een zwalkend schip met een hand op mijn rug gebonden had leren uitvoeren, bij wijze van spreken.)
Maar goed, daar gaat dit betoog niet over, maar het geeft even aan waarom ik (onder andere) klaar was met de hele gezondheidszorg. Ik werkte dus in de supermarkt in mijn wijk en had het daar aardig naar mijn zin. Ik maakte het aantal uren dat ik mocht werken van het ABP, had leuke collegae en nam uiteindelijk de wijnstraat over, zoals beschreven. De filiaalmanager was een grote, joviale en luidruchtige Tukker en ik kon aardig met hem door de bocht. Hij was een man van de korte lijn en deed dingen die, in de ogen van de directie, niet helemaal konden. Een FM mocht in die jaren nog een klusjesman in de hand nemen, die, natuurlijk tegen betaling, allerlei hand- en spandiensten verrichte. Ook mijn FM had zo'n man in dienst. Nu mocht je die lui niet in geld uitbetalen maar dat werd, waarschijnlijk een of andere belastingtruc voorgesteld door de directie, met zogenaamde 'tegoedbonnen' gedaan, die allemaal een bepaalde geldswaarde hadden. De klusjesman had die bonnen opgespaard, want zijn vijfentwintigjarige bruiloft stond er aan te komen en ze wilden een groot feest geven.
(Formeel kon dit natuurlijk niet en moesten de bonnen, binnen een maand na uitgifte, worden verzilverd, maar de klusjesman had de FM over kunnen halen een oogje dicht te doen.) Een dag of wat voor de bruiloft deed de klusjesman zijn bestelling en die was redelijk groot hoor. Hij rekende formeel af met de bonnen en, dom, dom, dom, ging met zijn spullen, kratten bier, dozen wijn, zakken zoutjes, nou ja, verzin het maar, via de achterdeur van het magazijn weg. Daar stond namelijk zijn (bestel) auto. Via de gewone ingang had hij zeker nog 10 minuten om moeten lopen en de wijk waar wij werkten stond niet bekend om zijn veiligheid en nu ben ik heel eufemistisch, hoor! (Had hij het maar wel gedaan.) Men, wie?, men vond dat vreemd en raar en verdacht en men meldde dat aan de directie, anoniem, natuurlijk. Die deed nog even niets, maar zette een nieuwe bewaker in het pand. Maar, er was niks aan de hand, de handel was gewoon afgerekend en verantwoord in de boeken, zeg maar. Een tweede fout van de FM was dat hij een jonge vakkenvuller, die zijn achttiende verjaardag wilde vieren, maar door zijn geld heen was, een voorschot gaf, ook in de vorm van die 'bonnen', die hij met een trucje, later weer van 's mans salaris aftrok. Ook dit was niet helemaal 'comme il faut', natuurlijk. Niet formeel en niet volgens de regels, maar de jongen was geholpen, hartstikke blij en werkte nog eens extra hard. Win/win situatie, dus. Er waren nog wat van dat soort (kleinere) akkefietjes, maar de door de directie aangestelde bewaak 'harry' deed kennelijk goed zijn best, speurde allemaal dingetjes op en op een middag kwam de 'externe controle' (een soort directie recherche) een inval doen en werden de FM en zijn assistent door de ingeroepen lokale politie aangehouden en meegenomen naar het bureau. Er waren opeens personeelsleden te over die kennelijk een 'grudge' tegen de FM hadden en die zich haastten om allerlei belastende verklaringen tegen en over hem af te leggen. Daar was de onder andere de hoofdcaissière bij, die haar aanstelling aan de FM te danken had en die ook verder wel het een en ander aan hem te danken had. Zij had haar man, een wat aparte en niet helemaal betrouwbare, zeg maar louche, figuur, nogal wat klusjes toegespeeld, nadat de originele klusjesman aan de deur was gezet. Zelf had ik niks tegen hem, integendeel, ik gaf een schriftelijke verklaring af, waarbij ik vertelde dat er, volgens mij, niets onoirbaars had plaatsgevonden.
Nu kan ik een heel lang verhaal laten volgen over wat er daarna allemaal gebeurde, maar laat ik eens kort zijn voor een keer: de FM kwam voor, maar werd op alle fronten vrijgesproken. Er was ondertussen een andere FM aangesteld die zijn voorganger zo mogelijk nog zwarter maakte dan de personeelsleden inclusief 'grudge'.
Ook de door de directie aangestelde bewaker deed herhaaldelijke duiten in het zakje om de eerste FM nog dieper in de s... te trappen dan hij al zat. Ik had, ik geloof in de mens en ik geloof zeker in mijn mensenkennis, al die tijd contact met de FM gehouden, wist dat hij onzorgvuldig was geweest, maar dat hij zeker geen dief was en, na de uitspraak, belde hij me op. Ik vertelde zijn verhaal de volgende dag op het werk. Het was een vrijdag, rond een uur 's middags, ik vergeet het niet gauw meer. Er werd panisch gereageerd door de mensen die allerlei verklaringen hadden afgelegd, want ik vertelde tussen neus en lippen, dat de man misschien wel eens een aanklacht wegens smaad en laster zou kunnen indienen.
Om half twee kwam de nieuwe FM, ene Pierre, een oetlul like you've never seen before, me, in de winkel, tussen het winkelend publiek meedelen dat mijn opmerking over de vrijspraak nogal wat onrust had opgeworpen en dat ALLE collega's: hetzij over hun toeren, hetzij woest op me waren en dat de directie had besloten om me stante pede over te plaatsen. Met ingang van a.s. maandag moest ik in een (mijn huidige) ander filiaal gaan beginnen. Dat zou me wel leren, volgens Pierre!
"Lul", zei ik tegen hem, "wat een straf, man, bij de marine werd ik soms twee keer per jaar overgeplaatst, eikel. Mij maak je niet zenuwachtig, hoor. Denk nog maar eens na, over mijn straf, maar denk ook nog eens na over de straf van die zwartsprekers!"
Het verhaal krijgt nog een leuk einde, althans, voor mij. Een jaar of wat na deze geschiedenis kwam mij ter ore dat Pierre en de bewaak 'harry' allebei op staande voet ontslagen waren. Voor diefstal. Ze waren, hoe dom kun je zijn, vergeten de camera's uit te zetten toen ze met tassen boodschappen de achterdeur uitliepen. Boodschappen die niet betaald waren, overigens en ook niet verrekend waren door 'tegoedbonnen.'
Pierre kwam jaren later nog eens in dienst van een ander winkelbedrijf en werd FM van mijn oudste dochter. Lang duurde dat niet. Hij werd ontslagen omdat hij sjoemelde met zijn vakantie uren!