Het zijn de nadagen van de niet verwachte lange en hete zomer van '13. De vakanties zijn nog niet beëindigd, de scholen moeten, in onze regio, nog beginnen en het is nog wel een weekje rustig. Nu loopt die zomer langzaam terug. De temperaturen zijn weer wat gedaald, de eerste herfstwolken kondigen zich aan.
Op mijn afdeling is mijn ijs verkoop dramatisch gedaald en dat geldt ook voor de verkoop van de zakken met kant en klare ijsblokjes, die overigens vandaag een dubbeltje goedkoper zijn geworden. Vorige week kon ik de zaak niet aanslepen, nu heb ik amper plek om het op te bergen, zeg maar. Zoals gezegd, het is de laatste van de rustige weken die de zomer ons, supermarkt personeel, elk jaar weer gunt. Vanaf maandag begint de 'rigamarole' weer. Maar nu nog een paar dagen genieten van de relatieve rust. Minder vracht, minder stress, minder gehaaste klanten, noem maar op.
Vandaag ben ik toevallig met de auto naar het werk gegaan. Ik doe het nauwelijks en dan ook nog niet zo graag. Op mijn fietsie is het gewoon korter, prettiger en, wees eerlijk, stukken goedkoper. Maar mijn allerliefste E. had gevraagd of ik kattenbak korrels wilde halen. Normaal halen we twee zakken van die sanitaire dingen als we in het Zaantje zijn. Maar, omdat we aanstaande woensdag niet hoeven op te passen op de kleinkinderen komen we dus niet in de DEKA in Zaandam. Hun assortiment hetzelfde is als bij ons in De Keten en ze hebben ergo, dezelfde kattenbak korrels. Deze zijn beter dan die van de Appie, vindt E. Maar ook de weersvoorspelling maakte de beslissing gemakkelijker om eens een ochtendje geriefelijk in het voertuig te stappen, de radio op een aardige zender te zetten, het raam naar beneden, een sigaretje losjes in de mondhoek en met een handje aan het stuur de, nog vrij lege, A2 oprijdend. De ochtend regen suisde zachtjes neer en werd verdreven door mijn ruitenwissers. Ik had de lampen aan en het dashboard gloeide vriendelijk blauw op. Een vrachtwagen van een Duitse firma stond met alarmlichten aan op de vluchtstrook, de chauffeur voor zijn voertuig, bellend en handgebaren makend, zag ik in mijn spiegel. Ik reed de Middenweg in, sloeg af bij de parkeergarage, hield mijn parkeerkaart voor de scanner en zette mijn wagen op mijn favoriete plek, zo, dat ik, na afloop van mijn dienst, meteen vooruit weg kon rijden en bij de slagbomen was, voordat iemand me kon blokkeren.
Dat was me al eens gebeurd namelijk, en daar had ik lering uit getrokken. Het was, zo als je tegenwoordig moet zeggen, een senior waar het om ging. Een mevrouw van in de tachtig, die helemaal geen idee had dat je een parkeerkaartje, die je trekt bij het inrijden van de parkeergarage, ook weer moet laten 'lezen' in een scanner, bij het uitrijden. Ze stond wat hulpeloos met haar voertuigje voor het uitrijhek, probeerde het kaartje in te voeren en weer in te voeren en weer, maar, doordat het bonnetje alleen nog maar een ingangstijd had, gaf het niet thuis voor het uitrijden. Er stapelde zich een file op achter haar. Mensen toeterden en scholden door de geopende ramen. 'Ouwe trut, schiet eens op!' 'Opoe ga naar het tehuis, mens!' Maar, zoals altijd, niemand die even zou uitstappen en de situatie zou bekijken of er aan zou denken om iets te doen. Ik zette onze Hyundai, (ja, sorry, ik werk bij De Keten, hoor, ik kan niks beters betalen, nee hoor, het is een prima auto met een 2 liter motor en daar zit een hoop pit in! Ik probeerde de wagen van de week even uit, er reden veel vrachtwagens in de weg op de A9, maar 170 haalde ik easy!) terug op een plek, liep naar de nu ondertussen helemaal gestreste en flippende dame toe en vroeg wat het probleem was. Toen ik dat eenmaal wist, kon ik actie nemen. Ik liep terug naar de kaartjes automaat, scande haar inrijkaart, kon lezen dat ze nul moest bijbetalen en liet mevrouw vertrekken. Natuurlijk sloeg haar autootje nog af, net onder het slaghek en tijdens het oprijden van de helling van uit de parkeergarage opnieuw, maar de weg werd vrij. (Die helling is ongeveer eeen 10% klim, heb ik uitgerekend, da's best steil, hoor!)
De mensen die achter haar stonden te wachten sloten, nu zwijgend, hun raampjes. Ze zagen waarschijnlijk wel, dat wat ik kon, zij ook hadden gekund. Maar ja, zo werkt het in ons land niet meer, geloof ik.
Heb schijt aan iedereen, behalve aan je zelf, want er is maar 1 nummer 1 en dat ben jij toch? Nee, hoor, ik ben niet heiliger dan de paus of heiliger dan jullie. Maar, ik geloof in het geloven van en het helpen van mensen om me heen, als dat nodig is. Ik weet, ik ken mezelf, dat ik, ondanks dat ik over een dag of twee 61 wordt, ja bedankt, pak er een van me, in elk geval dat ik ook niet zonder zonde ben en dat ik ook natuurlijk mijn fouten heb. Maar, ik weet ook dat ik die fouten in mijn karakter nu ondertussen wel een beetje ken en daar aan probeer te werken. Wat niet altijd gemakkelijk is, hoor.
Ik weet dat ik knap, aardig, gevoelig, sympathiek, intelligent ben, maar vooral: bescheiden!
-Over die Marokkaan in die auto morgen meer. Ik moet mijn knappe gelaat even gaan scheren.-
Moi Lucas.
BeantwoordenVerwijderenJa dat soort types heb je overal, zelf bij ons in het noorden. Maar hoe moeilijk is het nu eigenlijk om even een helpende hand uit te steken. In ieder geval hou ik daar altijd een goed gevoel aan over. En voor wat die gestresste kippetjes betreft, druk hun iphone door hun strot en stuur ze terug naar het land van herkomst.
grot'n Huub