Heet en verongelijkt

'Maar', zei E. 'vind je het dan niet te heet om het te doen?' 'Nee', zei ik, 'het is me haast nooit te heet om het te doen.' 'Maar', zei E. 'je doet het al zo vaak, heb je er dan nooit genoeg van?' 'Nee', zei ik, 'ik heb er nooit genoeg van, ik vind het heerlijk om te doen.' 'Maar je hebt het vanmorgen nog gedaan', merkte mijn gade op. 'Ja', zei ik, maar ik kan het nog wel een keer, hoor!.' 'Nou', zei E., 'mij niet gezien. Ik vind het echt te heet.' 'Nou zei ik', dan doe ik het wel alleen.'
En zo stapte ik vanmiddag nog maar eens op de fiets en reed door de zinderende warmte een leuk rondje door het Amsterdamse bos. Nou ja, zinderend? Dat viel wel mee, het was warm, behaaglijk warm zelfs en de schaduwen van het bos legden aangename koelte strepen op mijn pad. Ik had het vanmorgen al gedaan natuurlijk, was al op en neer gefietst naar het werk, maar met zulk weer moet je elke kans grijpen om nog eens kilometers te maken. Ik reed wat voor de kat zijn viool weg eigenlijk. Ik had geen plan om een bepaalde route te gaan rijden. Ik ken het Amsterdamse bos goed, na al die jaren dat ik daar al met de fiets kom, maar zelfs nu nog kom ik nieuwe wegen en paden tegen. Die sla ik dan op de bonnefooi in en ik zie wel waar het eindigt. Verdwalen kan je niet, natuurlijk, het is een door mensen aangelegd park en alle wegen leiden uiteindelijk naar Amstelveen. Ik had wel het een en ander om te overdenken want het werk ging niet helemaal zo als het zou hebben moeten zijn. Ik betrap me er op dat ik zelfs in mijn tweede leven nog de werkstandaard van mijn eerste leven bewaar en dat is, geloof ik niet echt handig. Mijn eerste leven was er een van carrière maken, (hoewel niet tegen elke prijs, hoor) saamhorigheid, vriendschap en voor elkaar klaarstaan. En dat is datgene wat ik nu, in dit 'second life' zo mis. Vooral die collegialiteit. Ik geloof er niet zo in, in dat 'koker kijken' dat sommige van mijn collegae van andere afdelingen doen. Die, op het moment dat hun vracht binnen is, het allemaal wel gesneden vinden en zich verder niet meer bemoeien met wat er buiten hun afdeling omgaat en waar dan vaak nog een heleboel moet gebeuren dat een ieder in de zaak aan zou moeten gaan.
Ik zie mijn FM elke morgen alle afdelingen aflopen, allemaal zooi die daar dan niet thuis hoort oppakken en opruimen, displays netjes maken en met zijn mensen babbelen en vragen stellen en aanwijzingen en complimentjes geven. 'Ja, daar wordt hij voor betaald', zeggen jullie nu. Ja, dat is ook zo. Maar zijn voorgangers werden dat ook, maar die heb ik (op een enkele na) nauwelijks op de vloer gezien, laat staan dat ze alle namen en voornamen van het personeel kenden. (En nee, hij leest mijn Blogs nauwelijks en misschien wel helemaal niet. Dus, nee, ik schrijf dit niet voor of ondanks hem. Maar, zo schreef ik eerder, het woord 'leiderschap' is hem wel op het lijf geschreven. En dat is de basis van de band die wij hebben.)
De heerlijke zomer duurt aan en aan. De vakanties doen dat ook. Ik mis de vertrouwde gezichten waar ik normaal gesproken mee 'achter de klep sta', zoals we het lossen van de vrachtwagens noemen, om de tientallen karren met groente, fruit, zuivel, brood, vlees, kaas en vleeswaren te lossen, die vier keer daags binnen komen. Gezichten en namen en stemmen, waarvan je wist dat slechts een woord of gebaar genoeg was om te weten dat die kar daar naar toe moest, dat die naar 'beneden' ging, dat hij of zij mijn diepvries wel naar de afdeling zou brengen. Dat gevoel is er niet alleen voor het gemak of de gezelligheid, maar vooral ook voor de veiligheid. De containers die van de laadklep van de vrachtwagen komen wegen soms tot 250 kilo of zo en zijn soms niet te 'handelen' door hun lompheid. Dus wil je een wat door de wol geverfde collega naast je hebben die ook het eventuele gevaar ziet en ook de routine heeft om zo'n rollend kreng een haakse zwiep te geven zodat de kar je niet verpletterd tegen de massieve wand van niets toegevend retour karren achter je, maar daadwerkelijk de winkel ingaan.
Maar, de wereld is met vakantie. Alle vertrouwde mannen en vrouwen van de 'ouwe hap' liggen of op het strand van een ver weg land, of in Blijburg of in Lelystad. Dus kreeg ik vandaag een mannetje naast me. Een mij totaal onbekend jongen van net aan 16, misschien jonger. Een kind van zijn tijd.
Kinderen van zijn tijd hebben eigenlijk geen tijd om te werken, is dat jullie wel eens opgevallen? Ze hebben allemaal een directe verbinding tussen hun rechterhand, (in enkele gevallen hun linker) met een plat apparaatje ter grootte van een flink sigarettenpakje. Op dat apparaatje,of met dat apparaatje, moeten ze waarschijnlijk het leven bestieren, het heelal ontdekken of het weer regelen of, op zijn minst, het vliegverkeer op Schiphol regelen, want dat ding is niet uit hun handen weg te meppen.
De jonge gast, met een enorme krullenbol, bestond het dan ook om, al dan niet het weer of een kunstmaan aansturend of een 747 te laten landen, met een hand een zuivelcontainer, bruto gewicht rond de 300 kilogram, aan te willen pakken en 'ff' de winkel in te willen sturen, druk met zijn duim over het toetsenbord beroerende.
Ik schreeuwde en vloekte zoals alleen een (oud) onderofficier dat door jaren oefening kan. De krullenbol keek verbaasd. 'Wat dan?' 'Dat dan, eikel, gvd!' ......
De ... mogen niet van uitgevers van boeken en kranten, maar ze staan er nu even voor een minuut voluit en volle bak mijn hart te staan luchten. De krullenbol, ik heb zijn naam niet, wil zijn naam ook niet, nam hoogst verongelijkt afscheid (heel tijdelijk zou ik merken) van zijn levensverlengend apparaat en werkte nu wel met twee handen.
Ja, dat soort zaken daar dacht ik even over na, terwijl het fraaie bos zijn fraaie plekjes aan me blootgaf.  Ik had het jong natuurlijk anders moeten opvangen. In mijn vorige leven zou ik dat ook gedaan hebben. Maar ja, daar bleven jonge gasten over het algemeen zes jaar om een vak te leren en, vooral, om van hun leidinggevenden te leren maar in de doorsnee super is dat zes dagen of zo. Nee, spijt had ik er niet van om hem even lekker verrot gescholden te hebben, hoor.
Dat is het leven en als hij verder gaat met werken, wat iedereen zal moeten, komt hij er wel achter dat ik het ook voor zijn veiligheid bedoelde.
Later in de ochtend had hij dat ding weer in zijn klauwen. Maar, hij hield de deur van de goederenlift wel voor me open. Met een soort glimlach. Een beetje bewonderend en een beetje angstig.