Over 'mensen in pakken'

Zoals jullie al eerder hebben gelezen werkt onze super met een geautomatiseerd bestelsysteem. Een, volgens de mensen die het systeem indertijd  hebben aangeschaft en geïntroduceerd in ons bedrijf, een dikke tien jaar geleden nu al weer, absoluut goed systeem, 'foolproof' zoals ze zeiden, want alle bestelproblemen zijn hiermee opgelost. Volgens de bedenkers en aanschaffers en verdedigers van het systeem dan. Die mensen werkten op het hoofdkantoor. Onze jongste zoon, die bij een heel andere firma werkte, maar ook werd geconfronteerd met dat soort mensen, noemde dat soort mensen: 'de mannen in pakken' een soort allegorie op 'the men in black' een populaire serie films in die jaren. Die 'mannen in pakken' werkten en doen dat nog op dat hoofdkantoor en hadden absoluut geen voeling met de werkvloer. Integendeel, ze kwamen vanaf diverse al dan niet 'hoge' en vakgerichte scholen en waren aan hun baan bij het hoofdkantoor, ook wel het Politburo genoemd,  geraakt op basis van hun diploma's in stede van hun bekwaamheid in het vak of hun bekendheid op en ervaring met de werkvloer.
De 'werkvloer'. Een beetje een jaren zeventig of tachtig kreet, eigenlijk. De werkvloer, het 'veld', de 'blote voeten man', 'jullie die het doen', riep zo'n mens ooit eens, het was in dit geval een vrouw in de feminine tegenhanger van 'het pak', een blazer, een kokerrok en een shirt, het zijn allemaal van die vage sociografische omschrijvingen van ons, de mensen die het eigenlijke werk doen. Die mensen die exact weten hoe: a. het werk gedaan moet worden, b. wat zijn/haar cliënten/patiënten willen en c. hoe de collegae hun werk invullen en d. hoe het staat met de voorraden en e. hoe de logistiek in en naar de winkel verloopt. Kortom, mensen die exact weten wat er gebeurd op die 'vloer'. Mensen die helemaal precies weten hoe die voornoemde groepen zullen ageren en reageren en dat, door jaren van ervaring kunnen opvangen en kunnen beheersen en erop in kunnen spelen. De man en de vrouw dus, die weet wat er speelt en waar, eigenlijk, goed naar geluisterd zou moeten worden omdat ze veel ervaring en veel te vertellen hebben. Op een lager niveau dan de pakken dragende mannen gebeurd dat natuurlijk ook. Jullie chefs en mijn, directe chefs en diensthoofden doen dat (hopelijk en denkelijk) ook. De FM's die ik heb meegemaakt waren mensen uit de praktijk. Natuurlijk hebben ze hun administratieve taken, maar de doorsnee FM is dagelijks meerdere malen op de werkplek te vinden. Die mensen kennen ons, vaak bij naam en toenaam en ze weten wat ze aan ons hebben en luisteren en 'responden' dan ook met ons. Ja, een lelijk woord, maar ik wist even niets anders te verzinnen. Deze 'relateren' (ook een naar woord, maar zie boven) dan wel naar hun rayon managers, (de tweede lijn pakken dragende figuren, maar tussen hen en de echte pakken is er ook een groot gat. (Die rayon managers zijn over het algemeen strebers die bij de pakken willen gaan behoren en dat vaak ook doen, maar ook zij hebben geen enkele voeling met de vloer, blijkt in de praktijk.)
Dus de scheiding der geesten is enorm. We zien het vaak om ons heen. Er komt een groep mannen en vrouwen (in pakken inderdaad) de winkel binnen en die gaan alles eens lekker kritisch bekijken en noteren dat in grote schrijfblokken in een dure uitvoering. Ze stellen zich niet voor. Ze dragen wel een naambadge, maar de letters daarop zijn dermate klein dat je in hun 'persoonlijke omgeving' moet komen, dus binnen vijftien centimeter, om de naam te kunnen lezen. (als je je daar al voor zou interesseren, natuurlijk) Hun uitstraling is voornamelijk een van verregaande arrogantie en totale 'onaanraakbaarheid'. Nu is dat allemaal niet zo interessant hoor, want de mensen in pakken veranderen zo snel van baan dat ze vandaag bij De Keten werken en morgen bij de concullega. Zo zag ik een maandje of twee geleden een man in pak die ik eerder in ons bedrijf zag, maar nu met een AH badge op, in mijn lokale super. Het zijn de ultieme jobhoppers geloof ik.
Nu zit ik een beetje in met mijn geautomatiseerde bestellingen voor mijn afdeling. Ik heb het eerder uitgelegd. Toen de PC's en de gehele automatisering op de diverse werkplekken werd geïntroduceerd hoorden we alleen maar zeggen dat de papieren wereld nu voorbij was. Vanaf toen zou er geen boom meer sneuvelen om een bestellijst of controlelijst of iets dergelijks meer in handen te krijgen, de automatisering was totaal. Ik kan je vertellen dat ik nog nooit zoveel papier heb zien genereren als 'sinds die dag' zoals Reinhard May dat zo fraai zingt in 'Als de dag van toen'. Om 0800 uur spuugt de printer een goede 200 vel papier uit waarop alle artikelen, a plus minus 40 stuks per blad, zijn geprint. Naam, codenummer, aantal, aantal in bestelling. aantal dat geleverd gaat worden, voorraad ter plekke en vervaldatum staan keurig genoteerd. De verantwoordelijke hoort dan een geautomatiseerd systeem te controleren en te verbeteren. In mijn gedachten een beetje een raar idee. Het betekent dat je dus de automatisering moet controleren en verbeteren. Dat kost per persoon, per afdeling ongeveer een uur. Met 'de hand' dus op papier bestellen, waarbij je de schappen naloopt en kijkt wat je hebt en wat je denkt te gaan verkopen, kost slechts een half uur. Dat gebeurd nog steeds op de afdeling die niet geautomatiseerd kan worden, zeggen pakken, namelijk de bier en fris afdeling.
-morgen meer-