Over nare mensen en de dingen die (soms nooit) voorbij gaan.

Ja, ja, ik doe nu wel heel interlectueel, door een misquote van Louis Couperus aan te halen. Ik heb inderdaad zelfs ooit eens Eline Vere gelezen en een Tv serie naar het werk van die bijna vergeten schrijver  (Over oude mensen en de dingen etc.) gevolgd die toen, in de jaren zeventig ergens, op Tv was en waarvan ik me geen moer meer herinner, behalve dat een Nederlandse actrice haar fraaie buste op het scherm liet zien. (Na Phil Bloom de eerste blote borsten 'on the tube', man dat was wat. Hele volksstammen dominees en zo gingen over de riedel!) 

(Zijstapje: ik heb het geloof ik eerder gebruikt, een NL marine man schreef aan zijn verloofde: "Ik leg me hier te ruste en droom over U en Uw fraaie Buste", leuk hé, die woordspeling? Zij, het was ergens in de oorlog en zij was Engelse en ze schreef hem terug en vertaalde haar Engels letterlijk  uit het woordenboek:., dat ze blij zou zijn dat God hem veilig hield: "God behoedde je brandkast."
Denk even na: God keep you safe, nou, dat viel mee, toch?
Maar, over brandkasten en zo gaat  het niet. Nee, man, hij was der weer eens, dat nare en vervelende mannetje dat me zo vreselijk kan ergeren. (Zeg nooit aan irriteren of mij aan irriteren, niet doen, dat irriteert.)
Je kent ze wel. Het zijn van die stellen rond de zeventig, vaak een stukkie over die jaren al. Ze zijn al jaren lang getrouwd, soms zelfs al meer dan veertig jaar, ze zijn helemaal op elkaar uitgekeken en dat soort stellen hebben de 'orgaskraan' (van Kees van Kooten, hoor) al een jaar of twintig niet meer open gehad. Ze zijn verzuurd in en door elkaar en veroordeeld tot elkaar om redenen die we niet weten, zij zelf ook niet waarschijnlijk, maar ja, je bent nu eenmaal getrouwd en zo hoort het. Er zijn misschien wel honderden of meer redenen om elkaar te verlaten en om dan nog een paar jaar in betrekkelijke rust, zonder alle, al dan niet uitgesproken verwijten of al dan niet vertelde of gevoelde grieven te leven, maar ja, sommige mensen sukkelen gewoon door.
Zo ook dit stel. Ik heb er geloof ik eerder over geschreven in mijn Lucasfietst Blog, maar nog niet hier, maar het wordt tijd om ze te introduceren. Het zal niet de laatste keer zijn, dat ze in dit Blog opduiken.
Zoals boven vermeld, het zijn zeventigers, hun leven heeft een beetje zijn beloop gehad en zij heeft zich in de jaren helemaal onder laten sneeuwen door hem. Zij, om te beginnen, is iets langer dan hij is, wat zijn haantjes- en geldingsdrang dan misschien weer verklaard. Ze is een wat snibbige vrouw, niet gauw geneigd om te groeten of om een gesprek aan te gaan. Ze draagt over het algemeen sombere kleuren van degelijke kleding, of andersom, ze draagt zware schoenen en heeft een wat getekend gelaat, wat niet verwonderlijk is met zo'n man. Zij duwt de winkelwagen als een stille knecht, die instemt met haar man en gebieder, lijkt het, naar buiten, dan.
Hij, hij doet de 'bon-vivant' act. In mijn boek De Berg heb ik hem al eens beschreven. Maar: jullie hebben dat boek nog niet gelezen. Begrijp ik wel: druk, druk, druk en zo. Maar even in het kort:
Ik had een collega die uit Frankrijk stamde, hij heette Pim. Met Pim oefende ik m'n 'schoolfrans' en dat ging. We lulden heel wat af.
Ik leer Frans van Pim, hij leert Amsterdams van mij. Mijnheer 'bon-vivant', hoort ons eens spreken in die taal  en begint enthousiast in een soort steenkolen Frans tegen Pim te oreren en te 'betweteren', Maar mijn maatje laat hem natuurlijk alle kanten van die taal laat zien. BV druipt af. Twee jaar later, ik zie het stel geregeld, maar heb altijd een wat onwennig gevoel met hem, (ik heb de man door en loop zoveel mogelijk van hem weg)  maar nu kan ik hem niet meer ontwijken, begint hij, "dat hij mij op de racefiets heeft gezien. En of ik wel wel eens in Frankrijk fiets". Nu, dat was de bedoeling voor die zomer.
Ik zou De Berg, (lees en koop dat boek, nu ja, omgekeerd, nu toch eens!) gaan doen en vertelde hem dat. Hij is een wat schriele man, die eeuwig en altijd zo'n 'petje' draagt, zo een met klep van de New York Yankees. Wat bij jonge mannen/vrouwen leuk staat maar bij een oudere man passe is. Hij heeft een eeuwige en valse grijns op zijn gezicht van een slecht passend vals gebit en een vals passende lach en ik heb het idee dat hij mij, en mijn collegae, continue staat af te zeiken.
'Nou', bekende hij, 'hij was een Frankrijk kenner bij uitstek'. God man, wat hij niet over dat land wist, dat was te verwaarlozen. Hij was meer vergeten over Frankrijk dan een ander ooit zou kunnen weten, nee, hem maakte je niks wijs. Nee, Frankrijk, La Douze Vranz, vertel hem niks. Waar wij dan wel heen gingen om te fietsen, wilde kakeltje weten.
Ik had ooit eens ergens gelezen dat een man vertelde dat hij naar 'Chapelure sur Bain Marie' ging op vakantie. Ik wist dat Chapelure gewoon 'broodkruim' is en dat 'Bain Marie' een manier is van eten verwarmen, maar, WTF, dacht ik en ik vertelde hem dat.
'God ja, dat ken ik, zo'n leuk plaatsje! Goed man.' 'Ja', vertelde ik, 'met een leuk centrum en een oud kasteel geloof ik, toch?'
'Ja, ja, een oud kasteel, ja, ja, moet je doen, dat moet je bekijken, dat is leuk.' 'Kent U daar een goed restaurantje? Ik hoorde dat er op de oude markt van het centrum een restaurantje was, dat A Sortie de Merde heet en dat nogal goed was?' vroeg ik met mijn onschuldige blauwe, (nee, in het echt groene, maar wel hele mooie, dames, maar ik ben nu toch aan het vertellen.,) ogen.
Oh ja, kwaakte de man, oh ja, man dat is een goed restaurant hoor. Ik heb er nog niet gegeten, maar ja, mijn Franse vrienden vertellen er alleen maar goed over!
Het stel ging, ik dacht: Goh, een restaurant dat 'Verlaat de Stront' heet, vertaald dan, daar zou ik niet gaan eten.
-het verhaal is nu even af. Maar het is niet echt af, hoor.-