Weer aan het werk.

Ja, vandaag was het weer zover. Na een dikke week aan de vrijheid gesnoven te hebben, begon vandaag de dagelijkse gang naar het werk weer. We waren een weekje weg, maar dat hadden jullie al door, natuurlijk. Heerlijk. Nee, in Nederland, gewoon. Jullie hebben al gelezen dat we, door ons oudste kattenbeest, niet echt ver weg kunnen. (Het beestje is Diabeet, moet twee maal daags geprikt worden met insuline en heeft 'strikte' maaltijdregels. Dat betekent voor E. en mij dat we haar vier keer daags een klein hapje moeten geven en het betekent voor Tabby, zoals ze heet, dat ze twaalf keer daags om een  maaltijd zeurt).
We zaten in de buurt van Nijmegen, in Ewijk. Leuk park, leuke huisjes, mooie omgeving en veel gezien van de streek. Ja, bedankt. En de jongste dochter, die woont en studeert in Nijmegen, kon dus ook alle dagen even 'thuis' zijn, heel gezellig.
Maar, aan alles komt een eind. Daar werd ik de afgelopen week ook weer op een hele nare manier mee geconfronteerd, toen de man van vriendin/collega M. na een lang ziekbed overleed. We hadden geen 'net' op ons vakantieadres, dus ik kreeg het bericht van overlijden via SMS door. Pas op zondagavond, we waren net thuis en hadden net de post doorgenomen, las ik dat haar man vandaag zou worden gecremeerd. Ik kon natuurlijk geen vrije uren of zo meer regelen en daar voel ik me wel lullig over, nu. Ik sprak er nog over met FM2, ja, ik was een zelfs halve minuut voor hem binnen! (Vroeg opstaan is een gewenning en geen verslaving, hoor en in de vakantie ben ik natuurlijk af en toe even blijven liggen!) Hij vertelde me het nieuws, ik antwoordde dat ik het wist maar dat ik etc. Ik merkte op dat het op onze, mijn, hij is iets jonger, leeftijd steeds meer voorkomt was hoeveel kennissen/vrienden/familieleden wegvallen. Dat dat dan ook een teken is dat we zelf eindig worden. Hij vond dat ook, natuurlijk en zei: 'Goh, 15 of 20 jaar geleden stond ik daar niet bij stil, maar het is inderdaad zo. Zelf heb ik natuurlijk ook op de rand gestaan, dus ik weet wat het is. Een oom of tante die overlijden, ja, die hebben de leeftijd, maar ook vrienden van vroeger of collegae van jouw leeftijd. Ja, het is wel heel triest allemaal.'
Dus ging ik aan het werk. Ja, alle clichés komen weer boven en ik herhaal ze niet.
Bij de KM, mijn vorige leven zoals ik altijd zeg, hadden we een uitdrukking: 'Er zijn maar twee klootzakken bij de 'baas'. Dat is je voorganger en dat is je aflosser. (Aflosser: de man of vrouw die je gaat vervangen als je naar een anders schip gaat, of in dit geval je taak tijdelijk overneemt) 
Dus was ik de hele ochtend puin aan het ruimen en dingen aan het doen die de afgelopen week ook hadden kunnen worden gedaan. Griepen? Nee, niet echt. Ik ben al blij dat ik een baan heb, in deze tijd. Ik lees berichten in de kranten en ik kijk programma's op Tv waarin leeftijdgenoten en jongere mensen de zak hebben gekregen en niet/nooit meer aan de bak komen. Dus ja, ik ben allang blij dat ik gewoon mijn jobbie/salaris heb. Ook het feit van het overlijden van de man van M. maakt je natuurlijk wat stil en dankbaar, hij was een 'vroege' generatiegenoot, dat jij wel elke dag, soms met tegenzin, maar wel gezond, naar het werk kan.
Nee, ik kreeg het overigens verder ook niet cadeau vandaag, hoor. Een hele volle bak vracht werd mijn deel, maar even de schouders eronder en het ging wel weer. Toen ik naar huis ging, was het werk gedaan en de bestelling gemaakt. Lekker toch.
Oh ja, ik zag hem ook nog even, in een flits, maar kon me verbergen achter een stelling. Hij had me niet geroken of gezien. Ik had even geen zin in zijn commentaar over La Doyenne.
Om 1210 zat ik op de fiets. In korte wielerbroek, met een shirt met korte mouwen en ik zat te kicken! Nee, geen k.. geintjes over mijn benen: 'het gips mag eraf!' De 'streep' is zichtbaar!
(De steeep? De rand tussen het witte deel van je bovenbenen en het bruine deel!)