Over de 'Oortjes'

Zoals 'gijlieden' weet of niet weet, heb ik nog een ander Blog, dat over fietsen gaat. Die vind je op:
www.lucasfietst.blogspot.nl  Mocht je daar niet in geïnteresseerd zijn, even goeie vrienden, hoor. En misschien moet ik dit Blogje inderdaad daar schrijven, maar ja, het onderwerp komt uit mijn winkel en het is behoorlijk actueel op het moment. Maar, ik zal er ook op die andere pagina's nog wel over doorgaan.
De 'oortjes', dus. Wat zijn dat, wat doen die, wat kun je er mee? Heel simpel om uit te leggen: je kunt er 'intern' mee communiceren. Je hebt een ontvangertje in je oor, vandaar die naam, een zendertje, microfoon, ergens in je jasje en er zal, ongetwijfeld, een batterijtje ergens onder je kleding verborgen zijn. Door dat oortje kun je de collegae oproepen en met hen praten. Dat systeem heeft men de afgelopen week geïntroduceerd in de winkel. Ik was die week even weg, maar dat las je al. Die oortjes, dat communicatiesysteem dus, is voor de FM's en de afdelingschefs bestemd. Waar men vroeger elkaar om de haverklap moest omroepen via een telefoon lijn: je drukte een cijfercode in,  wachtte op het 'Ding Dong' en dan: 'Attentie: Ray uitgang alsjeblieft, Lucas kassa zeventien, FM toestel 911 bellen' of dat soort zaken en dat heel en heel vaak, maar nu kunnen de leidinggevenden elkaar continue bereiken zonder die telefonische tussenkomst. Dat is gewoon handig, simpel en snel en geeft een hoop rust op de vloer. Niets is zo vervelend als constant omroepberichten te horen, die je vaak helemaal voorbijgaan door: a/ accent van omroepende, b/ het te ver van de mond houden van de micro door omroepende, c/ het veel en veel te snellen lu.... van de omroepende, d/ het feit dat je net in gesprek bent met een klant, dan wel dat je net op het toilet bent of in het magazijn of dat je net even buiten bezig bent met lossen en laden. Kortom: nu is er communicatie en snel en vlot! Toen ik afgelopen maandag weer begon, na die echt helemaal verdiende week weg, zag ik voor het eerst de FM's en andere mannen en vrouwen met die dingen lopen.
Nu kijk ik redelijk wat naar wielerwedstrijden. (Oh, dat wist je al? Klets ik zo veel?) Ik kende die dingen dus van horen zien, zeg maar. Maar het was opeens wel een grappig gezicht, natuurlijk. Twee gezonde jonge mannen, nou ja jong, in elk geval jongere mannen dan ik, (maar wie is dat niet bij onze KETEN?) met van die gehoordingen te zien lopen. Ik maakte natuurlijk de witz: 'Kijk ik ben natuurlijk behoorlijk doof
(aan het worden en helaas moet je die haakjes weg denken), maar dat jullie al met die apparaten inlopen, vind ik wat jong hoor?' Een dun lachje, heel dun, kon eraf.
Maar, zoals ik al zei: het geeft een hoop rust in de toko. Vanuit het varende KM bedrijf ken ik het ook nog, al die oproepen: "Attentie hier de brug: over enkele ogenblikken zal er geschoten gaan worden met het kano...BLAM/BLAM/BLAM" en dat soort zaken.
Maar ik zag en hoorde over 'de oortjes' en moest meteen denken aan het wielerpeloton, waar die dingen nu alweer enige jaren gemeengoed zijn. De ploeg van Armstrong introduceerde ze ooit. Later nam de hele wielerwereld het over en ik moet zeggen: het gaf een hoop rust in het peloton. Waar vroeger de ploegleiders zich als dwazen met hun voertuigen door het peloton moesten begeven om coureurs van drinken of eten te voorzien of om een mededeling te doen of om een lekke band te herstellen of weet ik wat, kunnen ze nu met de coureur communiceren, hem raad geven, afspreken dat hij daar en daar zijn bevoorrading of een nieuw wiel krijgt en zo voort, en zo voort? Enzovoort! Maar door de echte wielerkenners en verslaggevers van de wereld werden de oortjes helemaal gewantrouwd. 'Koersvervalsing!' kreten ze. 'Zo kan de ploegleider aan de coureur vertellen wanneer hij moet aanvallen of moet gaan achtervolgen of moet afwachten of een 'treintje' moet vormen.' (ik noem hier geen namen, omdat het over Smeets, Dijkstra en Ducrot gaat. Die laatste twee hebben het voor elkaar gekregen om een hele touretappe lang alleen maar te wauwelen over die oortjes en dat de coureurs te veel communiceerden. Die mannen 'skypten', 'hyvden' 'faceboekten' 'sms'ten' waarschijnlijk hele avonden wel met hun gezin? Eh, oké, mijn geliefde Vlaamse presentatoren deden ook aan de 'oortjeshype' mee, eerlijk is eerlijk.
Kijk, ik ben geen coureur. Ik fiets veel en vaak, minder dan ik zou willen, maar ja, het weer, hè? Ik heb nogal wat gereden de afgelopen jaren, ik geloof dat ik, qua kilometers drie maal de wereld rond ben geweest, maar het kan ook veel meer zijn, maar altijd zonder ploegleider, maar wel met fietsmaten, die soms erger kunnen zijn dan ploegleiders. Die kunnen kletsen tegen je wat ze willen: tandje erbij, tandje eraf, even nog, kom op man, even op kop, hou me even uit de wind maar het is nu eenmaal zo: als de poten niet willen, of de kop niet, of omdat je systeem leeg is, dan gaat dat gewoon niet. Echt niet!Dan kun je schreeuwen wat je wilt in je al dan niet aanwezige oortje, maar niet is niet, toch?

Nee, ik heb gelukkig geen oortje. F..., nu heb ik weer geen coureurs gevoel. Nu loop ik weer gefrustreerd rond! Geloof je zelf toch niet? Nee, hoor. Ik communiceer wel veel, maar gewoon verbaal en non verbaal. Dat laatste vooral op de fiets. De bekende vinger als ik weer eens bijna van de sokken word gereden door een rechts afslaande automobilist, die mij niet door groen zag fietsen omdat hij net even zat te bellen of te communiceren zonder oortje!