Ik mekkerde een week of zo geleden nog al behoorlijk over het feit dat er op zondag dus geen vracht meer werd afgeleverd aan de filialen van onze Keten en dat er dus ook geen lege meuk, lees fust, werd mee terug genomen. Dat doe ik nog hoor, dat mekkeren, want de maandagochtenden zijn behoorlijk hectisch. Meer nog dan ze al waren. Er staat op die ochtenden een partij "fust", dat wil je niet weten. De halve toko staat vol met karren met afval, met karton, plastic, met "over datum" artikelen zoals dat heet en natuurlijk vol met heel veel lege containers. Rijen, daarvan. Dat, ik vertelde het al, geeft een behoorlijke werkdruk aan de "mannen van de maandagochtend". Als jullie die quote niet herkennen, het komt van een thriller van Thomas Ross en Rinus Ferdinandusse, waarin een zooi kerels proberen de Nederlandse Bank, aan het Frederiksplein in Mokum, trachtten te beroven. Nu ja, lees het boek, het is lachen en een hoop spanning.
Maar wij, de mannen van de maandagochtend, van ons filiaal van De Keten, hebben dan niet veel te lachen. Ja, spannend is het wel, allemaal. Vraag: Past al die zooi op het trottoir voor de toko? Antwoord: nauwelijks. Vraag: Past al die zooi in de vrachtwagen? Antwoord: nee, hoor, helegaar not. Vraag: Zijn we op tijd gereed met lossen en laden? Antwoord: Wat denk je selluf? Vraag: hoe laat zijn we dan wel klaar met laden en lossen? Antwoord: te laat. Want, omdat je ver na acht uur, openingstijd, nog bezig bent al die "fust" in de vrachtwagen te persen, waarbij er veel blijft staan, blijft je eigenlijke werk, vullen namelijk, ook achter.
Dat is dus een behoorlijk minpuntje.
'Maar', zei onze vaste maandagochtend chauffeur en tevens "herenboer" T, tegen me: 'weet je dat De Keten dit eerste weekend, door die verminderde vrachtbewegingen, als vier ton heeft uitgespaard?' Nee, dat wist ik niet natuurlijk. Vierhonderdduizend pegulanten voor een weekend uitgespaard? Dat is, eh, vier keer dat is 1.6 miljoen, keer twaalf is, nu ja, veel, dik achttien miljoen euro bespaard, dus. Nou ja, dan kan ik weer mijn gewone uren draaien en mijn gewone beloning krijgen dus? (Nou nee, dat zal niet gebeuren, integendeel, denk ik, maar, als ze het me morgen aanbieden, nee, ik zou het niet doen. Ik heb zoveel heerlijke vrije tijd nu. En: vrije tijd is onbetaalbaar, toch?)
Maar nee, nee, daar ging het verhaal niet over, hoor. Nee, het ging erover hoe je je spullen kwijt kunt raken. Goed: behalve veel "retourfust" weg te werken, moeten we nu ook alle "retourkarren", ja, jargon ik kan der niets aan doen, met inhoud, stickeren, zeg maar. Ik ga nu niet in op groene en rode stickers met de naam en het codenummer van het filiaal, dat is flauwekul. Maar, aan de hand van de sticker kan men in het ontvangstlokaal van het grote centrum zien, waar de containers met inhoud vandaan komen. Aanvankelijk deden we het allemaal wat lachend af, al die plakplaatjes, waar heb dat nou voor nodig, maar ook op dat punt is mijn mening gekanteld. Het blijkt dus dat er collegae zijn, Keten breed, hé, niet alleen van ons filiaal, die de meest waanzinnige dingen terugsturen. Over het algemeen is dat doordat dat personeel te beroerd is om hun werk te doen. Ja, zo hard durf ik het te zeggen.
Je kunt mij niet wijsmaken dat je een hoop kratten met, zeg: rosbief, fricandeau, salades champignons, sla, appels, nu ja, noem maar op, vergeet af te stapelen en te vullen of naar je koelmagazijn te brengen, maar dat gewoon bij het afval zet? Dan loop je gewoon te snurken, mensen. Of te Sms'en, of te gamen, of met je lieffie te bellen of gewoon, domweg, alleen met de gesel van deze jaren, de totale communicatie en het immer "bereikbaar zijn" waar de jeugdigen onder ons zoveel waarde aanhechten, d.m.v. allerlei draagbare Pc's bezig te zijn. Met alles zijn we tegenwoordig bezig, maar niet met het werk.
Dus, door middel van die stickers, kan het ontvangst centrum jou die dingen retour sturen of, en da's minder, in rekening brengen, van je winst als filiaal af trekken. Wees eerlijk, wie wil nog een pakje rosbief kopen die al een etmaal buiten de koeling stond, dat een hele reis heeft gemaakt van de winkel naar het distributie centrum en weer terug en dan, op de heenweg, ook nog eens besmet is kunnen worden door allerlei afval producten die er over heen hebben gestaan? Nou, dan.
'Maar', vertelde chauffeur T., naast die zaken vond men ook nog eens vier zogenaamde "terminals" terug, die tussen allerlei afval en zooi terecht waren gekomen.' Korte, ja echt, uitleg. Terminals worden in onze filialen gebruikt om de voorraden "in te piepen", belachelijk woord, maar goed. Die terminal\ heeft niets te maken met levende wezens in hun eindstadium, maar is een soort PC. Je richt het ding op de barcode van een product, je geeft dan aan hoeveel je daarvan hebt en dan, nu ja, hoop je dat "het systeem" er meer of minder van bestelt, zeg maar. Zijn die dingen duur? Ik heb geen idee, maar ik denk dat vierhonderd eerder komt dan veertig euro. Dus, door het gesticker kon men voor zestienhonderd euro aan die zogenaamde terminals terugzenden aan de rechtmatige eigenaars, zijnde de filialen, die ze kwijt waren. Ik vind het meer dan dom dat je die dingen verliest, die piepmachines? Ja, toch, dat vind ik wel. In mijn vorige bestaan had ik, als onderofficier, het bewind over geneeskundige zaken die, in totaal, misschien wel 20.000 euro, op een fregat dan, bedroegen. Buiten het feit dat je, als je bepaalde zaken kwijt was, je er zelf voor kon dokken, kon het natuurlijk niet zo zijn dat een oorlogsschip, of een gevechtsbataljon, niet zou kunnen functioneren, omdat iemand te slordig was geweest om zijn zooi bij elkaar te hebben.
Dus ja, ik ook, ik raak ook wel eens wat "kwijt" maar ik raak het nooit 'echt' kwijt. Nee, ik ben geen heilige, er slingeren b(r)oeken en sokken en wat dies meer zij, door het huis, tot onvrede van E. Maar zij weet vaak wel waar ik mijn "zooi" laat. Boeken, ik raak ze nooit kwijt. Ik heb der alleen zoveel van dat ik soms niet weet op welke van de vele planken, of in welke kamer of in welk deel van het huis ze liggen, maar ik vind ze altijd terug!
Maar toen onze groenteman afgelopen maandag zijn bestelboek, het heilige boek van de groenteman, zijn geheugen en zijn steun en staf, zeg maar, kwijt was, maar dan ook helemaal, brak mijn klomp. Hoe kan dat nou, vroeg ik me af.
Later bleek dat hij het heilige boek in een krat had laten liggen. Dat krat was op een grote container vol met kratten naar het hoofdkantoor gegaan. Daar zagen ze, aan de hand van de stickers, dat het uit ons filiaal kwam en, later die middag was het "grote Boek" terecht. De groenteman werd nog net niet afgevoerd met hartklachten.
Dus ja, sommige ideeën van HHK zijn nog niet zo slecht. Ik ben sportief genoeg om dat toe te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten