Frauderende grootouders? Nou breekt mijn klomp!

Dat we moeten/moesten bezuinigen, nu ja, dat weten we allemaal wel. Dat is in ons land, door diverse regeringen, dan ook heel rigoureus gedaan. Zo zijn bijna alle sociale verzekeringen en zekerheden tot op het bot uitgekleed. Gezondheidszorg, ouderenzorg, defensie, scholen en opleidingen, alles moest wijken onder de rigide regels van wat men zeg maar: Brussel noemt. (Ontwikkelingssamenwerking ook. Die halen hun 'Personeel' nu maar naar ons land.) Het spoor en de Post, de, geloof ik, bijna oudste staatsbedrijven, werden aan de "graaiknuisten" (een Bommel kreet, geloof ik) van allerlei, vaak dubieuze, investeerders toe vertrouwd. De resultaten zie je elke dag om je heen. Du moment het even regent rijdt er geen trein meer in het land, post kun je, soms, verwachten, maar hou je adem der niet bij in. De pensioenfondsen en de banken hebben door dat investeerders gedoe, (mannen die lachend miljoenen als bonus opstreken en zich met de poen terugtrokken op eilandjes in de warmere contreien), zoveel geleden dat de spaarders en inleggers naar hun "zuur verdiende" centen konden fluiten. Dus mogen we allemaal, wij werkenden, wij, dus met z'n allen, nog maanden of jaren na onze 65ste verjaardag, doorwerken om ons land uit het slop te halen. Wij, de echte en Nederlandse en Nederlands sprekende HWN'ers. HNW: Hard Werkende Nederlanders. Wij, die nooit een cent gekregen of gevraagd hebben van de sociale diensten. Die zien ons overigens aankomen: 'Maar, u spreekt Nederlands, toch? Nou, dan heeft u geen recht op uitkering of toeslagen hoor. Nee, die zijn voor de nieuwkomers in ons land. Zeg maar de arme en zielige Somalische mensen. Nee, nu moet u niet boos worden, weet u hoe erg die mensen het hebben?'
Ja, dat zag ik, vanmiddag. Na een dagje oppassen op de kleinkinderen parkeerden we onze Scenic in, vanmiddag, weer thuis. Een dame in Somalisch gewaad, inclusief zo een "kopvod", liep naar een bijna splinter nieuwe Chevrolet station wagen, haalde de chipkaart te voorschijn, piepte de deuren open en laadde (minimaal) zes kinderen in. Tja. Ik  kon het niet voor me houden en zei hardop: 'Goh ik dacht dat jullie economische vluchtelingen waren, die het moeilijk hadden en zo?' De Somalische lachte wat en vroeg: 'Qu'est que vous dit?' (Excuseer de spelling.)
Kijk en daar word ik dus narrig, oud woord voor chagrijnig, van. Tja, nu ja, de Grieken en de Portugezen en de Spanjaarden worden wel aardig geholpen omdat IK, en jullie, wij allen, kapitalen storten in bodemloze economische putten. In België en Frankrijk,  redelijk beschaafde landen toch, gaan mensen de straat op, raken ze in een "colere", als hun pensioenleeftijd van zes en vijftig, lees goed, 56 en niet 65, naar 57 wordt opgetrokken! Echt, der zijn hele volksstammen in die nabuurlanden die weg komen met net aan veertig jaar arbeid. Ja, ja, daar ben ik pissig over, vinje 't gek?
Maar nu! Maar nu is der een of andere linkse tante. Die linkse tante, nee, ik mag niet persoonlijk worden en zeggen dat ze der uit ziet als een spook of de reïncarnatie van Eucalypta*, nee, dat mag niet, ook niet in mijn Blog, maar man, "Lillelijk, Lillelijk! En: Dom, man., Dom".
Nee, ik ga niet aan politiek doen en aan seksisme in mijn bloggies. Doe not worrie. Maar deze slimmerik, een linkse staatssecretaris, vond dat dat allemaal te gek voor woorden was. Aanleiding van het een en ander waren een mijn heer en mevrouw die ik niet kende. De man was iets in een vage muzieksoort of zo, zijn (v)echtgenote liep geregeld met een wapen door het stadsdeel Diemen, begreep ik uit vaag gemompel van mijn huisgenoten. Hoe dan ook, de oma van hun kinderen, paste geregeld op. Pa en ma deden zaken of waren weg, wat dan ook. Nu werd die oma aangeslagen voor een of ander "wierd" bedrag omdat ze een bijstandsuitkering genoot en de sociale dienst had begrepen dat zij dat bijverdiende bij haar uitkering. Ja, Hallo!
Ik ken het financiële geval van die oma niet. Dat maakt me ook geen ene r.. uit! Ik weet wel dat wij, mijn lief van jaren en ik, al jaren lang, iedere week een dag oppassen op onze kleinkinderen. Dat willen we zelf dolgraag, de kleintjes zien ons ook graag, dat weten we, de pa en ma van het stel komt het ook heel goed uit en er is nooit een woord gesproken over "munten, geld, poen, money, pegels, d' argent, doekoe, plakka's", noem maar op. We doen vaak wat boodschapjes en verrekenen dat, dat wel. Wij, maar ik denk bijna alle grootouders, passen met liefde en gratis op. Dat heet een "Win-Win situatie." De pa en ma van de kleinkinderen waarderen dat zeer en laten dat vaak, soms te vaak, blijken door een cadeau of een aardigheidje te geven, wat heel lief is van hen en door ons in dankbaarheid wordt ontvangen, maar waarvan we weten dat het van hen afkomt als een dank zegging, maar dat niet echt nodig is, we doen dat oppassen uit liefde! En met heel veel plezier.
Want de essentie van ons beiden, oma en opa, is om een goede en hechte band op te bouwen met die kleinkinderen. E. en ik, maar in ieder geval ik zeker, hebben geen van mijn grootouders ooit/nooit gekend. Mis ik dat? Ja, absoluut. Opa's en oma's hebben meer tijd, hebben, vaak, nu ja, heel vaak, (iets) meer wijsheid en zijn wat minder TE direct betrokken. Wij, grootouders, mogen best minder streng zijn en de kleintjes (een beetje) verwennen. Maar we kunnen en mogen ook mooie verhalen vertellen en zo. Lekkere verhalen. Kleinkinderen en opa's en oma's kunnen elkaar steunen en van elkaar leren. Zonder dat er sprake is van geld, toch? Liefde voor je nakomelingen gaat niet om geld, het gaat echt alleen om liefde en aandacht.
Tja, probeer zo'n tuthola dat maar eens uit te leggen. Ik denk dat ze een vondelingetje was, verstoten door een troep jakhalzen, of zo.

* Eucalypta was overigens een heks in de boeken, en later in de poppenfilms over Paulus de Boskabouter, van Jean Dulieu. Die Eucalypta was in haar vrije tijd staatssecretaris, heb ik begrepen!