Balen, dat rooster

Cynisme of sarcasme. Die begrippen liggen vrij dicht bij elkaar. Beiden hebben ze te maken met spot en humor en zo. Ik bedien me van die beide begrippen. Vaak, te vaak misschien. Maar cynisme en sarcasme werken beter dan scheld- en roeppartijen, hoor.

'Of je nog wel eens een berichtje schrijft over De Keten, in je Blog "In de Super"', mailde een van de trouwe lezers me, gisteren. 'Of werk je nu helemaal niet meer?' Tja, daar moest ik natuurlijk wel op antwoorden, dus dat doe ik hierbij. Ja, ik werk nog steeds bij De Keten, maar, oplettende lezertjes hebben natuurlijk meegekregen dat mijn fysieke en psychische inspanningen voor het doen stijgen van de winsten, dan wel de omzet van onze De Keten, zich slechts beperken tot een schamele zestien uur in de week. Niet veel, nee, maar ook daar heb ik uitgelegd, er al op geantwoord en gereageerd. Nu is het zo dat ik slechts de maandagen en de vrijdagen mijn kunsten vertoon. En ja, dan zijn de paasmaandag en de pinkstermaandag natuurlijk gewoon vrije dagen voor mij. Dus heb ik afgelopen vrijdag, nu bijna een week geleden, met tranen en tot in de grond geroerd, afscheid genomen van R., mijn gouden maat van het KDT, van goede en sympathieke FM en idem FM2 en van ons aller Brain, wetende dat ik hen zeven etmalen zou moeten missen. Erg hé?
Nu ja, de rest van de week moet ik me dus bezig houden en dingen verzinnen om me bezig te houden en man, dat valt absoluut niet mee, hoor! Zo lees ik dan wel graag en veel en stel nu dat het nattig weer is? Man, dan zou ik een boek kunnen pakken, of een krant of een tijdschrift en me daar zo maar een paar prettige uren in kunnen verdiepen. Computeren? Ja, ook wel, maar dat is meer in de avonden, hoor. Hoewel ik, nu ik ietsiepietsie meer vrije tijd heb, in de ochtenden, ontspannen, met een zware en een zwarte, (nee, geen discriminatie: een zware is van shag en een zwarte is over koffie, begrijp je?) wel de tijd heb om even mijn mailbox te bekijken. (Even eentje tussendoor: de warme bakker, waar ik nu alle tijd heb om in de ochtend heen te gaan, draagt vaak een T-shirt: FF mijn meel checken. Oh die had ik al verteld?)
Maar, stel dat het goed weer is, dan pak ik de fiets met het kromme stuur en ga op pad. Vaak langs allemaal bekende paden en weggetjes, natuurlijk, maar: ze zijn altijd weer anders, gek genoeg.
Zo ook vandaag. De lente breekt uit! Het is donderdag, hoewel ik, nu met al die vrije dagen wel eens in de war ben met de echte dag van de week, moet ik zeggen. Het weer is goed, meer dan goed. Ik stap op, klik in mijn pedalen en rijd richting Weesp. De wind is nu wat noordoost en dan heb ik die op de weg terug mee, zoals geroutineerde fietsers doen.
Ik voel mijn ketting amper, zulke "goede" benen heb ik. Ik kijk naar de landerijen, naar de bongerds, de perelaars en de pruimelaars, de Japanse dan, zie moeder en vader ganzen met kuikens, zie moeder schapen met hun lammetjes en iets verderop kom ik langs het systeem van snelwegen dat de hoofdstad omcirkelt. Ik zie gehaaste mensen die, in tegenstelling tot mij, wel naar hun werk mogen en heb medelijden. Met mezelf, natuurlijk. Waarom mogen zij wel werken en ik niet? Balen man.
Ik ga langs een van de vele kleine stroompjes die rond de hoofdstad van ons land slingeren en zie, gek genoeg, steeds de stad der steden, Mokum Alef, liggen. Vaak achter geboomte, soms achter struikgewas, soms achter fraaie rietpluimen die de moeras stroompjes omzomen, maar steeds zie ik de fraaiste stad van ons land. Nu ja, ik zie ook het heilige der heiligen natuurlijk, die fraaie en strak gebouwde tempel waar de Godenzonen, die zo vaak landskampioen in het voetbal waren, hun successen vieren. Die is natuurlijk helder zichtbaar in het haast goddelijke licht dat er over schijnt.
Genieten? Nou hoe zwak kun je iets uitdrukken? Ik rijd in mijn korte broek, in een shirt met korte mouwen en man, ik kick.
Als ik aan het einde van mijn rit Amsterdam oost weer binnen fiets, op weg naar Amstelveen, dan overvalt me weer het trieste gevoel dat ik uitgesloten of uitgestoten ben. Uitgesloten van de mensen die, onder andere in mijn winkel, hun best doen om, onder andere mijn, vracht weg te werken en (hopelijk) ook mijn restanten. Uitgesloten van die wereld van stress en druk zijn, niet mogen meedoen aan het proces van bezig zijn en allerlei dingen tegelijk te moeten doen. Dat in de tijd die je niet hebt, maar waarvan de directie wel verwacht dat je die maakt!  Ik krijg tranen in mijn ogen. 
Maar, dat is dan alleen maar van de toch wel sterke wind die ik nu een stukje tegen heb. Rond een uur ben ik thuis. Op tijd om een tv middagje te plannen samen met mijn lief.  We kijken 's middags veel naar de Vlaamse televisie, met leuke programma's. Na het douchen installeer ik me.
Balen man, dat rooster.

Gelukkig mag ik morgen weer aan het werk. Maar ja, om van alle vermoeienissen te bekomen ben ik daarna twee weken met vakantie. Helaas in een internet vrije omgeving. Die bestaan nog, hoor. Ga maar eens naar Vlaanderen. Dus ja, het zal misschien nog een tijd duren voor ik weer op het net ben?