Zoals jullie al gelezen hebben, waren E. en ik een weekje weg. Dat was, mijnerzijds, broodnodig want ik had al weer zes uur gewerkt die week, dus ja, dan moet je wel twee weken bijtrekken en bijkomen en uitrusten ook nog. Want: werken en bewegen is wel goed, maar rusten moet. Het lactaat gehalte in de spieren moet naar beneden, de verzuring moet bestreden worden en de VO2 Max moet worden bijgesteld, dingen die ik tijdens de vakantie natuurlijk allemaal NIET kon doen, omdat ik op de racefiets zo nodig het Belgische land moest verkennen, met alle euvels en heuvels van dien.
Dus ja, ik kwam vanmorgen, ruim voor zes uur trouwens, aan op de plek des onheils, eh, nee, ik bedoel bij onze toko. We gingen de winkel openen, snel naar binnen, ik ging me omkleden en via de moderne "vingerscan", waar nog al wat haken en ogen aan kleven, begreep ik, aan het HB* vertellen dat ik er ook was, de vingerscan herkende me en vond het aangenaam dat ik er weer was, geloof ik. Nu ja, ik las: "Welkom, Lucas Graver" en ja, dat hoor je graag toch?
Dus, nu ja, ik ga hier niet lopen kwijlen of zeiken tegen of over collegae die zich ook al de pleuris werken of zo, maar toen begonnen er twee en een half uren puinruimen. Ten eerste de machine die de lege flessen inneemt, het zogenaamde: "Tomra" apparaat. Zo'n ding werkt onder andere met spiegels en zo, zodat ze de vorm en inhoud en BAR code van de ingeleverde flessen kan aflezen. Die moet wekelijks worden schoongemaakt, een van mijn vaste karweitjes op de maandag- of vrijdagochtend. Het ding zag er niet uit, twee weken niet gecleaned, dus ik heb daar een hoop werk aan gehad. Dan de schrobmachine. Toen ik nog 'echt' werkte, maakte ik die elke dag schoon als ik haar gebruikte, maar ja, dat was ook al niet gedaan een week of twee, zie de Tomra. (Na acht uur ben ik weer eens met de bladblazer aan het buitenspelen geweest. Heerlijk. Zonnetje, shaggie en spelen!)
Nu ja, ondertussen was het zeven uur en was het tijd om te laden en te lossen. Al het fust, nee, dat woord ken je, sterker, dat woord staat in je geheugen gegrift, moest naar buiten en toen dat eenmaal weg was, konden we de vers vracht naar binnen rijden.
Mijn KDT maatje, R., was gelukkig weer eens aanwezig en ik was blij hem weer eens te zien en omgekeerd ook, geloof ik, hoewel: R. kan komedie spelen. Tussen neus en lippen door vertelde hij dat er geen vers vracht meer zou komen om tien uur. 'En pourquoi dan pas wel niet?' vroeg ik, een beetje op de Waalse toer nog. (Ja, je hebt gereisd of niet, natuurlijk.) 'Nou eh, nu ja, weet je', begon hij, 'men vond dat er teveel vrachtwagens reden en met vaak te weinig vracht, Dus hebben ze het allemaal omgedraaid.'
Ik was (even) met stomheid geslagen. 'Dus, R.', zei ik, 'al die keren dat ik in mijn Blogs heb geschreven dat er een enorme verspilling was aan het aantal vrachtwagen bewegingen (ik kan heel formele woorden gebruiken als het moet, dat merk je) is nu uiteindelijk opgemerkt geworden?' (Ja, hele formele eh, nu ja, je weet het.) R. knikte. 'Dat weet ik niet', zei hij, 'maar de vers vracht van tien uur komt nu om twee uur en de KW vracht van twee uur komt nu om tien uur.' 'Wat is dan het verschil?' vroeg ik, waarschijnlijk onterecht kritisch. 'Ik bedoel, hoe veel minder vrachtwagens heb je dan op de weg? Je draait gewoon een vracht om, zeg maar. 'Het filiaal iets verderop heeft zijn eigen vrachtwagen, zie maar, die gaat net voorbij.' R. wist het ook niet zo precies en, nu ja, we maakten het werk af. Tussen neus en lippen door vertelde mijn gabber ook nog eens het nieuws dat bij mij als een donderslag insloeg! 'Oh ja, weet je, de diepvries vracht komt ook pas in de middag. Dus jij hebt geen vracht voor je diepvries om tien uur, dat doen anderen nu, tegen een uur of drie!' Ik was, zoals jullie zullen begrijpen, totaal uit het veld geslagen.
Wat? Geen diepvries meer vullen? Geen koude handen meer kweken? Geen zeiknatte handschoenen meer? Geen vingers meer die eruit zien als bevroren vissticks? Geen jacht tegen de tijd meer? Geen stress meer om toch nog op tijd het werk af te krijgen? Zo maar, geen drie of vier containers met vracht om weg te wreken? Man, maak me gek!
Maar, wat me gek maakte was dat het HB me helemaal niet had gevraagd of het wel mocht of kon om de vracht te veranderen! Nee, da's flauw, nee, natuurlijk doen ze dat niet. Kijk, weet je, ze stuurden me (ooit) een keurige brief waarin me gesommeerd werd op te komen dagen op het HB, omdat ze over mijn ziekteverzuim wilden hebben. Ik was net een dag thuis gebleven met een griepaanval, dus ja, ik begreep de toon niet echt, ik heb misschien tien ziektedagen in de afgelopen 10 jaar, en de brief was gesteld zonder een eventuele alternatieve datum. Toen ik hen belde dat ik op die dag, waarop men mij had "uitgenodigd", absoluut niet niet kon, was men overigens alleraardigst en werd gezegd dat ze me nog zouden "contacten". (dat dat nog niet gebeurd is, zal dan wel aan mijn vakantie gelegen hebben, denk ik dan maar.)
Maar, ik hoorde van mijn FM, dat ze hem ook niet hadden gecontacteerd, een raar woord overigens, om aan hem te vragen of de verandering van de vrachtaflevering wel goed uitkwam. Dus ja, hieruit concludeer ik dus weer eens dat het HB, of HK*, of HHM*, of de "mensen in pakken*" een heel eigen agenda hebben, zonder dat ze ook maar enig inzicht op het gedoe op de "vloer" kunnen 'claimen'.
En ja, der gaan natuurlijk wel eens dingen mis in de communicatie. Thuis, in je relatie, natuurlijk, dat is zo, tussen gabbers onderling ook, maar die soort zaken praat je uit, of verwerk je samen, maar er is vooral mis communicatie tussen allerlei hoofdkantoren en de praktijk, merk ik weer, voor de zoveelste maal in mijn leven. Nu ja, ik heb wel een hoop diepvries restanten weggewerkt en heb, samen met een paar collegae de vracht van tien uur gelost en heb nog wat pakken melk in een stelling gezet, ik moest toch wat.
Overigens, toen ik nog maar net begon bij De Keten, nu al weer dertien jaar terug of zo, kwam de hoogste baas, mijnheer Keten zelf, die ook nog eens de eigenaar van de toko's was, nog wel eens langs en keek in de winkel rond en maakte op- een aanmerkingen. Sinds die tijd is De Keten een firma geworden, zo'n beursgenoteerd bedrijf geloof ik, net als de voetbalclub uit Mokum, met alleen maar "mensen in pakken" aan het hoofd. Als ik ze al ooit eens zie geven ze alleen maar de indruk totaal niet geïnteresseerd te zijn in de mensen die het werk moeten doen. Da's jammer. Zo verlies je de greep op je winkel, maar vooral op je personeel. En dat personeel, nu ja, die mannen en vrouwen, die doen het, volgens mij.
HB*:Hoofbureau
HK*: Hoofdkwartier
HHM*: Het Hogere Management.
Mensen in pakken*: zij die de drie voorgaande instellingen bevolken, zonder overigens enig idee te hebben waarom en waarvoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten