Die mijnheer A., die, zoals gezegd geen echte liefhebber is van ons koningshuis, schreef dus behoorlijk kritische boeken over de "Firm", zoals de Engelsen hun koningshuis ook wel noemen. De grap is daarbij: de Butsen, onze term voor Engelsen, zijn of: faliekant tegen of faliekant voor dat koningshuis. Een middenweg, hoor mij nu grappig zijn, schijnt er niet te zijn. Het is "black or white" voor die mensen. Maar, in "times of need", dus bij dreigende oorlogen of weet ik het, staat het hele Engelse publiek dan weer achter die Firma. Nu gaat er, hoor ik via mijn E., weer eens een kind geboren gaan worden en heel veel Limeys staan al weer weken in de rij voor, "Buckhouse", Buckingham Palace, om de boreling welkom te gaan heten. Het mag hoor, ik vind het prima, je doet wat je leuk of goed vind in je leven, toch?
In ons land is het koningshuis wel altijd heel gevierd geweest en overdreven bewierookt geweest. Wat feiten: De eerste Oranje was een Duitse prins, die Willem de Zwijger, inderdaad, die, met veel verlies aan broers, manschappen en geld, uiteindelijk werd vermoord zonder veel bijgedragen te hebben aan de "bevrijding" van ons land door de Spanjaarden. De man had vooral een ongelukkig soldaten-, maar ook een heel triest liefdesleven. Zijn opvolgers, Maurits en Frederik Hendrik waren vooral vechtjassen en deden veel aan het belegeren en innemen van steden, het ontwikkelen van legers en vloot en zo en dat ging wel helemaal goed, maar ze waren ook niet echt van onbesproken gedrag. Denk aan Maurits en Oldenbarnevelt. (Een van diens nakomelingen heeft nog als machinist der eerste klasse gediend bij de KM en ik heb hem zodoende leren kennen en met hem gesproken, maar dat terzijde. De man wist overigens nog veel te vertellen (oral history) over zijn verre, hele verre voorvader) Daarna volgden de stadhouders en de stadhouderloze tijdperken elkaar rap op. Een man sprong er overigens nog even uit, de stadhouder/koning Willem III, die ook nog eens een paar jaar een goede koning van de Butsen werd en helaas kinderloos overleed. Stadhouder Willem nummer vier, kwam van de Friese tak van de familie en was slechts een indirecte afstammeling van die eerste, die de Zwijger wordt genoemd. Hij was geen kwaaie peer, begreep ik. Zijn zoon, ja, ja, je hebt hem door, Willem V, was niet al te sterk. Zijn meissie wel, hoor. Ene Wilhelmina van Pruisen. Een Duitse ja, daar hadden we natuurlijk al eeuwen patent op, toen al. Deze Willemien had de broek aan in het gezin. Ze trad op tegen de opstanden van de zogenaamde Patriotten, wat we nu de Republikeinen zouden noemen en werd op een gegeven moment in Goejanverwellesluis, (ik vind dat een prachtige naam), gevangen genomen en, "gezeten op een stapel kazen", vast gehouden. Ik fiets nog elk jaar wel eens door dat dorpje en zoek dan naar een plaquette of een inscriptie of zo, om die plek te markeren,(mijn generatie moest dat allemaal uit het hoofd leren), van dat minimale feit in de geschiedenis, maar nee, wij "Dutchies", doen daar geloof ik niet zo aan.
De Fransen vielen binnen, 1795, hoor, niet gisteren, en de Willem en zijn gezin deden wat zijn opvolger een kleine 150 jaar later ook deed: In moeilijke tijden laat je, als vorst, je volk gewoon alleen en ga je vluchten, toen ook al naar Engeland. Ons koningshuis zou dat weer doen, dus, in de jaren veertig van de vorige eeuw. Dan zou je denken, als volk: Nou, met die prettige arbeidsvoorwaarden plus het aardige inkomen dat je hebt als vorst en gezin, zou ik, als goed gesubsidieerd dienaar van het volk, wij dus de gewone mensen, me wel eens achter dat volk mogen scharen en ook hun lot gaan dragen, maar nee, ik denk dat ze daarvoor te teder waren, of zo. Het Belgische koningshuis deed dat wat anders, overigens. Ook de Deense koning bleef bij zijn volk. Maar nu ja, ons koningshuis was teveel gehecht aan allerlei ballet- en concertuitvoeringen en genoot nogal van die dingen die ze wilden blijven bewonderen, hetgeen de Duitser hen misschien niet zou willen toestaan om bij te gaan wonen. (Ik verzin nu maar iets, hoor.)
Na de oorlog doken ze opeens weer op, alsof er niets gebeurd was. Sie sind wider da! In '48 stopte Wilhelmina, de enige kerel op een Europese troon, volgens Churchill, met haar vak. Haar dochter Juliana nam de zaak over. Het was, in mijn ogen, een aardige mevrouw, die ook gewoon mevrouw werd genoemd omdat ze dat wilde. Haar enige makke was, dat ze met die vreselijke figuur, die charlatan, die ongelooflijk ingewikkelde en alleen maar op eigen eer en aanzien en poen beluste B. was getrouwd. Een man die sneller kinderen verwekte in allerlei buitenechtelijke relaties dan dat hij van sokken verwisselde. Een man die betrokken raakte bij vele financiële avonturen en vooral malversaties, die ons, belastingbetalers, geen ene cent opleverden maar hem, de prins, wel minstens elke week een aantal minuten in de Pathé bioscoopjournaals te zien gaf.
(Kennen jullie die journaals nog? Vlak voor de nieuwste film van Eddie Constatine of zo, kwam er dan een tune en dan het zwart-wit journaal, met de hoogte punten uit het weeknieuws. De stem van Philip Blommendaal, die weer eens vertelde dat Prins B. van een geslaagde buitenlandse zakenreis terugkeerde, waarbij hij de landelijke economie weer eens een opleving had bezorgd? Nu ja, hij had zijn eigen knip een opleving bezorgd en zijn testosteron gehalte kunnen verlagen.)
=Nee, ik ben der nog maar nauwelijks.Ik ben der nog maar nauwelijks aan begonnen. Ik hoorde met mijn gelukkig nu-ex in een taxi, terug van een vakantie, over Lockheed, werd toen al kritisch over de oranjes en maakte wel Claus mee. Een man die het heel goed deed, het "Maxima effect" toen al bereikte dat de oranjes zelf niet kunnen bewerkstelligen. Ik ken overigens de vrouwen die getrouwd zijn met diverse mannelijke familieleden van het huis niet, maar een ding weet ik wel, ze zijn behoorlijk arro. Zij dragen niets en ook echt niets bij aan het "doe-maar-gewoon-effect" dat Maxima maar vooral Prins Claus wel wisten te bereiken.="
Geen opmerkingen:
Een reactie posten