Stap een van: Ik stop er mee.

Dus ja, de beslissing om er dus opeens mee te stoppen en me dan maar ziek te gaan melden, kwam hard aan en vooral bij mezelf als ik heel eerlijk mag zijn. Ik had het nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Maar, zoals ik al aangaf, ik had geen "peut" meer om mijn masjientje te laten draaien. Nu ja, dat "werkmachinetje" dan. Ik ben eerlijk nu. Ik voel me k.., zwaar k.. om de manier waarop ik het aangepakt en gedaan heb of over de manier waarop ik het doe. Ik heb het idee dat ik mijn maatjes laat sukkelen en aanklooien en dat is niet mijn manier van werken en optreden, dat is nooit zo geweest, dus excuses voor hen van die gabbers die dit lezen. Zo ben ik niet, zo ben ik nooit geweest, maar weet je, je las het natuurlijk al eerder, bij mij ging het licht helemaal uit, maar dan ook helemaal totaal en dan ook nog eens totaal en helemaal. Nee, fysiek mankeert er geen ene moer aan me, gelukkig niet. Maar mijn kop wil niet meer wat ik wel zou willen, namelijk nog een jaar of twee en een half jaar: "mijn nikkel afdraaien voor mijn baas", zoals de Vlaming dat zo fraai zegt. 
Maar mijn "bazen" (na ja, honden hebben bazen, word me altijd gezegd), hebben er niet veel aan meegewerkt om mijn (helaas) vervroegde uittreden uit De Keten te verhelpen hoor. Integendeel zelfs, maar ook dat heb ik wel verteld allemaal. Dus ja, ik raakte meer en meer in een dip, als je die kreet begrijpt. Ik kreeg (helaas) steeds minder zin in en aan het werken. Begrijp me goed. Werken is nooit een straf voor me geweest. En eigenlijk nog niet. Ik kan me helemaal geven in mijn werk. Ik ben er trots op om het werk af te maken en te zien dat het goed en af is! Ik had/heb leuke collegae, de sfeer onderling was bijna altijd helemaal goed, we mochten elkaar, dronken vaak een "bakkie" en maakten vaak gein. Ik werkte toen ook al niet te veel meer, gedwongen door die bazen helaas, en ja, dat is weer een van de redenen waarom ik het nu ook niet meer zie zitten. Had de toenmalige Regiomanager (RM) me verteld of voorgesteld dat ik, afbouwend, minder en minder uren zou maken, dan was ik daar helemaal mee in gegaan. Nu werd ik, vanaf seconde een (1) van het helemaal niet zo prettige gesprek (hij begon ook nog eens over mijn kritische Blogs, die helemaal alleen maar over een niet bestaande supermarkt gingen maar die hij wel tot zijn ongenoegen las, vertelde hij, ja ik viel hem vaak aan) gedwongen om maar liefst twaalf uur minder te gaan weken, een halvering van mijn uren en dus mijn loon. Eigenlijk een schandaal!
Goed, ik heb dan wel een opvangnetje, ik heb een KM pensioen(tje). Maar, dat wordt ook minder en  minder, hoor! De wrange grap was, dat ik al hoorde over het bezuinigen op personeel en de uren en dus de salarissen, in de wandelgangen, zoals dat heet. Ik stelde de FM al voor om een paar uur minder te gaan werken in de week, zodat collegae, die alleen van hun Keten salaris moesten rondkomen, geen uren zouden worden gekort. Mensen als J. en M., die het al niet breed hadden. 'Nou ja, de RM, komt er binnenkort over praten', zei hij, vaag en nerveus. Misschien juist wel wetend dat ik zoveel moest minderen, maar daar deed hij toen, zoal ik al  zei, vaag over. Nu ja. In het begin is veel vrije tijd een gouden tijd. Ik genoot (geniet nog) met volle teugen van de dagen dat ik niet werk, of werkte, dan. Ik zat op de racefiets bij goed weer, reed, vrolijk zwaaiend naar de bewoners van de bestuurders van de auto's, dus langs de files op de A1/A2/A9/A10, kortom rond en langs al die snelwegen en zo die in de buurt van mijn woonplaats lopen en daar aangelegd zijn.
Dat ga ik, mocht het ooit nog eens droog worden, nog wel vaker doen hoor. Maar, bij mij knapte het lijntje. Opeens? Nee, nee, dat geloof ik niet. Het was allang bezig om te gaan gebeuren. Misschien door een onverwerkt veteraan verleden of zo? Je ne sais pas. (Ja, de Tour is net afgelopen en ik las daarvoor veel Franskeljonse kranten, dus ja, mijn Frans is wel wat beter.)
Wat ik wel weet dat ik een probleem heb. Een heel groot probleem met de discipline die ik in mijn hele leven heb gekend en waar ik aan toe moet hebben gegeven (met veel plezier en met veel geleerd hebbende, begrijp je die zin?) en wat ik nu mee heb moeten maken en dat al jaren. Dat is namelijk het totale gebrek aan discipline waar ik iedere morgen die ik werk(te) tegenkom. De zooi, de bende, de rot troep, de ongeorganiseerde meuk, het totale gebrek aan werkinzet van de mensen van de avond ervoor, (nu ja, breek me de bek niet open) die me, nu ja, ons dan, elke ochtend weer tegemoet treed, nee, die troep, die bende, die desinteresse voor je werk, nee, dat kan ik helemaal niet meer verwerken. Het treft niet mij alleen hoor, ook de gabbers J. en R. "mopperen", (ik zal het K. woord niet meer gebruiken heb ik beloofd), zitten er ook behoorlijk mee. Maar ja, ik heb tot nu toe (en ook hopelijk niet meer) 45 jaar gewerkt, terwijl die mannen nog 45 jaar moeten worden dus ik heb wel een beetje recht van spreken, denk ik.

Aanstaande woensdag belt de bedrijfsarts me op, vertelde mijn FM. Een telefonisch consult, begreep ik. Ik heb heel lang in de Bedrijfsverpleegkunde gewerkt en weet nu al hoe het gesprek zal gaan. Moeizaam en vol onbegrip (van de kant van de arts, dan) Tja, maar, op is op, toch? "Kun je morgen weer een paar uur gaan werken en dan maar even niet kijken naar de zooi?" Nee, arts, ik kan me zelf nooit verloochenen! Als der een zooi is, ruim ik die op, zo zit ik namelijk in elkaar! En dan begint het geheel weer vanaf nieuw af en aan en dat wil ik nu niet meer!
=Nu ja, je gaat het horen=