het nog niet. Ik wil het wel dolgraag, hoor, voor mijn vijfenzestigste stoppen, maar wat zijn de financiële consequenties als je eerder stopt met werken? Nu ja, een jaartje eerder of zo dan? Nee, niet dat ik niet meer kan werken, of opgebrand ben of zo, maar ja, ik werk nu al vierenveertig jaar en de lol is er al met al een beetje af. Oh, ja, ik heb nog discipline genoeg om nog door te dienen, ik vind het werk zelf nog leuk, ik kan met de collegae goed door de bocht en ik heb het vage idee dat ik wat "leiding" geef, nu ja, groots gezegd, misschien, maar in ieder geval, dat ik wat "structuur" breng in de groep waar ik mee werk. Ja, dat klinkt heel opschepperig, dat begrijp ik wel, maar ja, weet je, het werk mag dan wel leuk zijn, maar ik ga me meer en meer ergeren aan al die veranderingen en al die "nieuwerwetsig" heden. 'Dat', zegt mijn lief, 'komt omdat je ouder wordt en minder flexibel wordt. Je verstard een beetje bij het bereiken van een bepaalde leeftijd.' Ik geloof haar meteen, natuurlijk heeft ze gelijk. Ik had, toen ik nog veel jonger was, ook oudere chefs, die het werk en dan vooral de veranderingen op dat werk, niet helemaal meer wilden, of konden volgen en nu ben ik zelf op die leeftijd, ouder zelfs. Vloekend op mezelf, dan wel, want ik had me ooit, als tiener, twintiger en dertiger, voorgenomen, nooit zo te worden als die "ouwe lu....", maar het schijnt dat je daar geen enkele moeite voor hoeft te doen, om zo te worden , dus. Dat gaat helemaal van zelf en van "eigens", zeg maar.Je hoeft er geen opleiding of een cursus voor te volgen, begrijp je, het is een van de weinige zaken in het leven die je komen aanwaaien.
Ik denk dat de oudere lezer van dit Blog me wel begrijpt en de jongere lezer gaat het wel begrijpen als ze eenmaal de leeftijd hebben die ik nu heb. Nee, nee, nee, dit is geen klaagzang, oh verre van dat. Nogmaals, ik vind het werk, nu ja, de meeste aspecten ervan, nog steeds geweldig leuk. Vooral het omgaan met mensen, het "op weg helpen" van mensen doe ik graag. Maar ook de omgang met de mannen en vrouwen waar ik mee werk, vind ik prettig. Overleg over hoe we wat en het gaan doen, welk werk we onder elkaar verdelen, wie even wat doet en ja, af en toe even een lekkere roddel en een forse achterklap, zijn natuurlijk de kurk waarop het werken drijft.
Nu ja, ik geloof niet echt dat dat weer eens een goed gekozen voorbeeld is, maar jullie begrijpen me, hopelijk.
Maar, hoe leuk het allemaal ook is, een mens wordt ouder en het lijf wordt minder. Nu ja, dat is een beetje ge oh, eigenlijk. Ik heb vandaag drie uur op mijn heerlijke racefietsje gezeten, bij dik dertig graden in de schaduw, heb de nodige kilometers weg gewerkt met een behoorlijke snelheid en, na een lekkere frisse douche, was ik weer kippetje fit. Ja, de conditie is er nog steeds, de wil is er nog, maar het zogenaamde "moeten", de motivatie, lees: de drang en de dwang om weer naar de baas te gaan, wordt minder, veel minder.
Dus hikte, en hik, ik er nog heel veel tegenaan om (slechts) twee dagen naar De Keten te fietsen en daarna mijn kunsten te vertonen. Oh ja, ik ben natuurlijk een "mazzelpik", ik "mag" maar twee dagen werken. (Tegen mijn wil en tegen mijn zin, aanvankelijk) Dus, zeggen B., F., M., R., en al die andere mannen met initialen, die tot mijn beste vriendenclub horen: 'wat klaag 'ie nou man?' Nou nee,ik mag dat ook niet en ik doe het wel en ja, ik ben Grumpy, denk ik. Nou, zeggen die mannen, tijdens een biertje: 'Stop er dan mee' en ja, dat zegt ook de Lief van mijn leven. Maar mensen: munten zijn munten, hoor. Toch heb ik maar eens een balletje opgeworpen bij de Pensioen vereniging waar mijn branche onder valt. Ik werk daar nu dertien jaar en had het idee een behoorlijk aantal spaarcenten te hebben, maar dat viel een beetje tegen. Nu ja, veel tegen en na de banken crisis valt elke spaarrekening tegen, maar ik kreeg wel een brief met een hele doorberekende som van hen. Een uitgebreide brief, met een hoop getallen en percentages en verwijzingen waar ik nog geen ene moer van snap. Nu ja, ik moet dat allemaal eens doorspitten. Op mijn gemak en op, eh, met mijn lief. Kijken wat ik doe.
=Voorlopig begint de TDF eerst eens in Utrecht en daar moet ik natuurlijk op zaterdag naar toe. Ik ga lekker op mijn fiets. Ik neem de papieren niet mee, die bewaar ik wel tot een saaie dag in de Tour. Maar, met een beetje goede wil en een potje Vaseline lukt alles,zeiden wij vroeger bij de Marine. Ik laat het weten wat ik beslis. Dan moet ik de titel: In de Super veranderen natuurlijk. Weten jullie iets? Denk mee, maar haast je niet. Je hebt de tijd.=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten