Moet ik door? Kan ik door?

Tja, dit is weer het eerste bericht dat ik in tijden over De Keten schrijf. 
 (Hier horen puntjes of zo te staan om de minuten af te tikken, maar mijn schrijfmachine mist die soort dingen.)
Ik zit nu, geloof het of niet, al een heel aantal minuten naar het lege blad voor me te staren, (nee Brain, dat is niet leeg en het is geen papier, ik weet het) en ik weet niet helemaal hoe ik nu verder moet. Nu ja, of ik verder moet. Of wel, waarom ik verder moet. Of wel, of ik wel verder moet of wil. En vooral of ik verder wil, en of ik wel verder ga.*
Cryptisch, niet? Maar het is een vraag die me echt al maanden en maanden, het lijkt echt nog langer, bezig houd. Kan ik wel verder met dat werk, nu nog dik twee jaar tot mijn pensionering? Dat werk in De Keten, ja, dat is iets dat ik met liefde en plezier gedaan heb gedurende bijna dertien (!) jaar. Maar: hoe lang is het rek nog van mijn elastiekje om steeds weer opnieuw te beginnen? Hoe ver kan ik nog strekken tot dat het nu al heel dunne lijntje van het 'moeten' en de stress die daarbij hoort, breekt? Moet ik door tot ik echt "omval" of mijn eerste hart- of herseninfarct of maagzweer heb? Nee, vind ik. Nee, vind mijn lief, gelukkig ook. Dus nee. Dus stop ik er mee en ga me, heel laf, dat zullen jullie natuurlijk vast wel vinden, me ziek melden. (Heb ik vanmorgen gedaan, hoor.) Maar, weet je, ik ben gewoon helemaal op! Ik ben momenteel een motor zonder benzine, ik ben een sporter zonder moreel, een fietser zonder wielen, ik ben een vliegtuig zonder vleugels, een gelovige zonder zijn Heiland, als een Super zonder goederen op de schappen, zeg maar. Een man zonder huwelijksgereedschap, zoiets.
Dat klinkt dramatisch en ja, dat is het ook wel. Dus ja, het is nu over en uit.

Ik ga een lang verhaal nog veel langer maken, zo ben ik, zo zit ik in elkaar en dat gaat niet meer veranderen, so: live with it, maar in dit eerste Blog van een hele serie wil ik sec, dus zonder emotioneel te worden, proberen uit te leggen waarom ik er nu mee stop, "op het hoogtepunt van mijn Keten carrière, zeg maar. Terwijl ik op het punt stond om toe te treden tot de directie. Ik had mijn rode naambutton al klaar liggen!" 
Een ding als eerste, voor ik me in alle soorten herinneringen en allerlei verhalen stort die alleen maar afleiden. Mijn beslissing heeft niets, niks, nada, niemendal, nichts, nothing, te maken met het personeel, de collegae dus, waar ik de afgelopen jaren mee heb gewerkt. Ook niet met de FM en FM2, hoor! Oh ja, ik weet het, ik was wel eens fel, heb een "slecht weer gesprek" gehad met de Leiders van onze regio, naar aanleiding van een verhaal, maar dat verhaal was de bittere waarheid. Die collega en ik hebben ondertussen alweer een beetje vrede gesloten, hoor. Dus nee, ik ga niet eikelig doen tegenover mensen in mijn filiaal, die verdienen dat abso niet!

Een beperkte biografie, echt heel kort. Ik ben van 1952, toen geboren, tot 1970 dom gebleven, daarna tot 2002 bij de KM gediend en slim geworden, carrière gemaakt, van 2002 tot 2015 bij De Keten, geen kans op een loopbaan en weer dom gemaakt. Kort genoeg?
Toen ik in dienst trad bij De Keten, was het nog een familiebedrijf. De oude heer Keten en zijn  echtgenote hadden het bedrijf in de jaren zestig van de vorige eeuw opgericht. De oude mijnheer was aanvankelijk melkboer maar hij en zijn dame hadden inzicht en creëerden een Keten. De al wat oudere man zelf kwam, totdat de zaak in de handen van beurs grage managers over ging, geregeld in de diverse filialen. Hij gaf een hand, stelde zich voor, je kreeg op je lazer als het niet goed was, maar kreeg een ram op je schouder als 'tie blij was. Ik herinner me een (heel flauw) grapje met hem. Ooit had 'ie een enkel of zuks gebroken en kwam in die tijd, met gips om zijn been, de winkel in, gesteund door krukken. Ik kwam hem tegen op de vloer, keek serieus naar zijn enkel en vroeg: 'Goh geprobeerd een wit voetje bij iemand te halen?' Hij moest even denken over die flauwe witz en brak daarna in een schaterlach uit. 
Drie jaar later ontmoette ik hem weer. Hij keek me aan, groef diep in zijn memorie dagboek,  en zei: 'Jij was toch die gozer van het witte voetje halen? Ik vond dat een leuke mop van je, man!'
Nee, nee, niet omdat het nu de oude baas zelf was, ook niet over zijn opmerking, maar het tekende de sfeer van de jaren waarin ik bij De Keten kwam werken. Toen werd je nog herkend, er werden handen geschud, er werden namen genoemd en je kon iemand bellen op het hoofdkantoor. Iemand die je met naam en toenaam kende en die misschien iets voor je kon betekenen als er iets mis was gegaan in het bestellen, (ik noem maar iets) door al dan niet jouw fout!

*Later lees je hier meer over, dus: Stay tuned!