Leuk filiaal, deel drie. (Kritisch)

Dit is niet het meest vriendelijke Blog, maar het moet geschreven. Ja, der liggen nog wat losse endjes, hoor. Die moet ik echt "opschieten", zoals de marine zegt, dus netjes maken, of afknippen, want ik hou niet zo van losse endjes. Laat ik met het begin beginnen en dan meteen maar heel streng naar de leiding kijken en niet op een helemaal vergevingsgezinde manier. Ik geef wat voorbeelden van die losse endjes voor ik het niet meer kan, (lees onder): een collega verlaat het bedrijf vanwege een slepende ziekte en krijgt nauwelijks een afscheid. Dat gebeurde ook met een andere collega, die, na jaren werkzaam te zijn geweest in het filiaal, en, getroffen door een vervelende ziekte, na een tijd thuis geweest te zijn, afscheid kwam nemen van haar collegae. Er was nauwelijks tijd voor een bakkie koffie, er was, geloof ik, nauwelijks een afscheidswoordje van de leiding en er was al helemaal geen bloemetje, plantje, flesje wijn of een ander memento. Niet dat zij daar echt mee inzat, hetgeen ook zo was voor de eerstgenoemde collega. Zeiden ze. Tijdens hun beider ziekteprocessen en, in een geval het overlijden van een partner, was er zo goed als geen enkel medeleven betoond, dan wel interesse getoond. Dat is triest en het geeft te denken. Het geeft te denken over het "sociale" beleid dat een keten als "De Keten", voert. Namelijk: heel weinig, tot zeg maar: geen.
Moet ik daar de directe, de dagelijkse, leiding voor blaimen of claimen? Eigenlijk wel, maar ja, wat kunnen die nu weten over het verleden van die mensen (en/of hun partners) die wel bij ons werkten? Niets of niet veel. Die (eerst aanwezende) leidinggevenden zijn dan weer tekort bij ons om "geraakt of geroerd" te zijn door de verhalen het leven van die collegae. Ik bedoel daar mee, dat ik die FM's en zo niet wil beschuldigen van desinteresse, alleen maar van het feit dat men, de hogere leiding, wel heel snel wisselt van leiding gevenden. 
En dat maakt me dan toch eigenlijk wel weer een beetje pissig, hoor. In mijn tijd, ja, ja, ik hoor jullie nu al mopperen en zuchten, maar in mijn echte, mijn carrière, jaren, probeerde ik toch om zoveel als mogelijk was, met mijn personeel te praten. Gewoon om te zien wat hen dreef, wat hen motiveerde en waarom ze te kort kwamen als het niet allemaal helemaal goed ging en waarom het dus allemaal niet helemaal goed ging. Aan de hand van die verhalen, kon je dan je mening die de lagere en vaak direct leidinggevenden over hen hadden: (wat een l.. van een vent, of: wat een tr.. van een meid) wat bijsturen en je eigen mening over die personen vormen en, heel belangrijk, hen, die zo benoemd werden, uit de brand helpen of een tijdje in de schaduw of in de luwte zetten. Je had gesprekken met hen, luisterde naar hun problemen en zo. 
Nu, jaren na onze welverdiende maar vooral onderbetaalde "pensionering", doen diverse maten en vrienden van de RenP, ja, een oude maten club, ik verklap de bijnaam nog wel eens, nog steeds hetzelfde. We houden elkaar nog steeds uit de wind en in het zog van het peloton, voor "zover" dat gaat en "zover" gaat heel ver!
Dat schijnt in de wereld van het bedrijfsleven heel moeilijk te zijn. Zelfs in de grote bedrijven waar men een zogenaamde HRM afdeling, een Human Resources Management, heeft ingesteld, of in het leven heeft geroepen. Dat HRM is ervoor om het personeel, betrokken bij het bedrijf, te stimuleren, te motiveren en hun vak naar behoren uit te oefenen.
Dat de mensen van het HRM daar niet in geïnteresseerd zijn, in het omgaan met mensen dus, hetgeen eigenlijk hun vak is, wil ik illustreren aan een klein en persoonlijk voorbeeld geven. Ik had, een jaar terug, eens een fraaie mail verstuurd aan mijn HRM. Ik was het, ben het nog wel, een beetje zat met dat "gewerk" allemaal. Vergeet niet dat ik nu bijna 45 jaar werk. De Keten is pas mijn tweede "baas" overigens. Ik mopperde en schreef al dat het NIET het werk an sich is, of de omgang met de klanten of de collegae, maar vooral het Motten, het weer op de afspraak arriveren. Ook dat, maar, jullie lazen het al, de steeds weer veranderende meningen en voorschriften en zo. Goed: ik mailde het HRM en ik wachtte en kreeg een mail terug. Dat het hoofd HRM en zeker de regiomanager een gesprek met me wilden hebben over mijn langdurig verzuim. Ik schrok en telde het aantal ziek thuis dagen bij elkaar op dat ik de afgelopen elf jaar had gemaakt en kwam op zeven in totaal, in elf jaar. Langdurig verzuim? Nee, ik wilde in mijn mail weten of ik voor mijn pensioen leeftijd een aantal vakantie uren kon opnemen en zo. Dus belde ik terug en de mijnheer van de HRM zei dat ik, nu ja, nee, verzuim, nee, daar ging het niet over, nee sorry hoor, verkeerde brief in verkeerde enveloppe, sorry! (Hm!)
Maar: zei de mijnheer van de HRM, ze zouden heel binnenkort contact met me opnemen. We zouden, de HRM mijnheer, de regiomanager (RM) en ik, binnenkort een persoonlijk gesprek hebben. Ja, echt, heel binnenkort, hoor, we bellen je nog en je gaat het horen. 
Dat was in het begin van de maand maart. Het is nu, begin/midden juli. Ik heb niets meer gehoord, tot nu toe. De regiomanager is nog wel een aantal malen in het filiaal geweest, begreep ik. Niet dat ik hem kende, hoor. Maar R., mijn gab, vertelde dat hij de befaamde nieuwe RM was, die van een andere superketen overgekomen was. Nee, hij stelde zich niet voor, keek me zelfs niet eens aan. Niet dat ik dat ook maar enigzins verwacht had, hoor. Hij zou me wel hebben moeten herkennen als een medewerker van het filiaal, overigens. Ik had het bekende rode shirt van het bedrijf aan en ook nog eens een rode kop van het sjouwen. 
Nu ja, ik dacht altijd dat defensie verschil maakte tussen officieren en lager personeel, maar het bedrijfsleven kan er ook wat van. Dus ja, een jaartje eerder met pensioen, dat lijkt me steeds prettiger en prettiger.
Maar: ik krijg opeens een "brainfart": Stel nu dat ik door mijn rug ga? Moeilijker ga bewegen? Of: een "burnout?" Of ik heb knie klachten? Last van mijn schouders? Last van de ellebogen? Ik heb van alle bovengenoemde klachten wel iets, nu ja, die burnout misschien iets minder, hoewel?  
Nee, ik denk het niet. Ik denk niet dat ik zo in elkaar zit. Maar het wordt wel aanlokkelijk hoor!
Door die mensen die zogenaamd leiding geven, dan.
=MET EXCUSES AAN AL DIE MENSEN DIE WEL ECHT EEN BURNOUT EN ALLEMAAL ZIEKTES EN AANDOENINGEN HEBBEN! IK HEB JULLIE NIET WILLEN BELASTEREN MET DIT STUKJE, BEGRIJP ME GOED!=