We hebben een nieuwe generatie ziekenpa's/-ma's gekregen. Allemaal
gediplomeerde HBO mensen, zoals Sonja! Dit stukkie draag ik dus op aan
haar. Een nuchtere meid, een fantastische ziekenma, in de echte KM ziekenverplegers traditie! Son, jij draagt de fakkel verder!
Deze Blog zal door weinigen gelezen worden, dat begrijp ik, maar ik moest haar/hem/het plaatsen nadat ik een discussie had gehad met iemand die voor me in de lange, lange rij bij de drogist stond. Niet dat ik in de rij stond om medicijnen te halen hoor, maar ze hebben in die drogisterij scheermesjes die je nergens anders kunt halen. Goed, ja, ik scheer me zelf nog nat en ik heb nog steeds een kolengestookte laptop, ik weet het, ik ben een auwe l.. aan het worden. Maar goed, daar gaat het niet over. Ik stond, natuurlijk weer, zo is het leven, achter een enorme dikke dame die een heleboel gedoe had gekocht waarvan ze hoopte dat ze er beter uit zou gaan zien.
'Een jaar of negen op een streng dieet van 300 Kcal per dag, zou beter zijn, vet kre..', dacht ik bij mezelf, maar ja, ik ben netjes opgevoed en liet het bij een kreun. De 'Fat Lady' vertelde dat ze die hulpmiddelen als tip van de huisarts had ontvangen en ja, ze wilde graag vermageren. Het slanke meisje van de kassa zag het wat cynisch aan. 'Ja', kreet de Dikke Dame, 'die artsen: die maken zoveel mee, hé, het zijn halve heiligen, niet?'
Ik was even in gedachten. Ja, huisartsen zijn heel belangrijk en doen heel veel goed werk, maar maken ze ook zoveel mee? Ik weet het niet. Ik ben, vanaf dat ik de marine verliet in '02, ongeveer drie keer bij haar geweest en dan twee keer om een papiertje te halen. (Afkloppen, heet dat.) Maar, al die keren dat ik daar was, de lief moest af en toe natuurlijk ook wel eens naar de HA, heb ik nooit eens echte drukte gezien zoals ik die wel vaak zag in de ziekenboegen ter land en ter zee, waar ik wel heb gewerkt. Mijn excuses aan de huisartsen die dit Blogje misschien wel lezen maar de doorsnee ziekenpa/-ma in de Marine heeft het over het algemeen drukker dan u. De gewone KM arts, natuurlijk al helemaal.
De doorsnee huisarts heeft nauwelijks te maken met hele acute gevallen, zoals ongevallen doordat men waterdichte luiken op de handen krijgt, doordat er waterkeringen (een heel soort hoge drempels), zowel op voet als hoofd hoogte, verkeerd worden genomen, doordat er verkeerd met 'life' munitie wordt omgesprongen, doordat er, aan boord van schepen, echte en hele lelijke en vervelende branden kunnen uitbreken, doordat er nog steeds eikels zijn die niet begrijpen dat ze, bij min 50, en dat ook nog eens onder nul, zich goed moeten inpakken met vele lagen kleding en der lui muilen moeten insmeren met allerlei vettigheid en dat diezelfde gasten, als ze een half jaar later bij + 50 C in een woestijngebied worden ingezet, genoeg moeten drinken, genoeg om een kameel te drenken, dat die huisartsen ook geen idee hebben dat mensen na dik vijftig kilometer een "speedmars" te hebben gelopen met volle bepakking, die tot aan de dertig kilo weegt, voor de vlootmensen dan, het korps Mariniers draagt hooguit een pakje shag mee*, wel eens helemaal naar de klo... kunnen zijn, dat er figuren, vaak maten, zijn die door bermbommen en gericht vuur van de vijand worden bedreigd of erger, dat die mensen ook nog eens weken kunnen hebben gediend in een vaartuig dat zes weken niet boven water is gekomen en dat die bemanning dus al helemaal geen contact met hun privé leven hebben gehad, da's op een onderzeeboot, dus, nu ja, dat dat soort mensen wat anders zijn dan de mensen in de dagelijkse praktijk van de huisarts.
Hebben jullie me nog kunnen volgen? Ja? Goed. De doorsnee huisarts van al die voornoemde (mogelijke) patiënten met al die risico's is overigens geen huisarts of specialist. Vaak is het een jongere matroos of korporaal m/v van de geneeskundige dienst van de Marine die je behandeld of raad geeft. Vaak zijn het ook sergeanten en sergeanten-majoor, soms zelfs, maar dan ben je een geluksvogel en/of winnaar van de loterij, een stip, een heuse echte adjudaris. (Adjudant Onder Officier, heet dat officieel.) Maar da's zelden en van die keren dat ik, ja ik was zo een adjudaris, de mazzel had om voor de troep te kunnen zorgen heb ik intens genoten. Later misschien daar over meer!)
Tja en al die marine artsen dan? Geen kwaad woord over die, vaak, fantastische mensen. Op een enkele Jonkheer na, zijn het allemaal prima figuren. Maar: de doorsnee ziekenpa/-ma is al met zijn/haar ervaring op zijn/haar vijfentwintigste al iemand die je niet veel meer kan leren. De doorsnee arts komt dan net van dat Instituut waar ze hebben leren eten met mes en vork en waar ze eerbied voor de naast hogere rang hebben geleerd en ja, ook groeten voor de vlag. De ziekenpa/-ma moet die gassies dan dus nog opvoeden in al het hier boven beschreven gebeuren. De doorsnee KM arts pikt het allemaal goed op. Indien hij een echte goede arts is, gelukkig zijn daar er veel van, zal hij dat meewegen in zijn beoordeling voor zijn "opleider", als ik het zo mag zeggen.
(Die opmerking is wat cryptisch, maar de ingewijde lezer weet wat ik bedoel.)
Bij de KM zijn er niet veel "slechte" artsen. Ik heb, bij de jonker voornoemd, een groepje meegemaakt die dat wel waren. Die hele nare en megalomane jonker was een man zonder enige empathie of menselijkheid. Het groepje artsen en andere officieren om hem heen had die empathie ook al helemaal niet. Zij vonden de extra streep (twee OC of de halve streep daar tussen in, kenners weten genoeg) veel belangrijker dan hun patiënten. Nee, ik l.. niet, er werden patiënten van hen afgeserveerd omdat die hun bevordering zouden tegen kunnen gaan houden! Jan D., helaas al wijlen, maar een hele goede vriend, was vaak des duivels daarover. Ik ben nog eens als 'raadsman', geloof het of niet, voor een van de door hen benadeelde MARNS opgetreden. En ja, de man won, door mijn getuigenis. Zijn bevordering naar SGTMARNS ging door, doordat ik mijn Eerste Beoordelaar in het ongelijk stelde. Doordat ik het jonkertje in het ongelijk stelde ben ik dus nooit meer bevorderd, ben ik dus nooit officier geworden, dat begrijp je, maar dat doet me geen moer, natuurlijk. En ja, gelukkig niet. Officieren zijn net als herdershonden, je leert ze trucjes, maar ze blijven vals, zeiden wij altijd!)
Dat kliekje officieren-arts heeft er wel voor gezorgd dat ik de Medische Dienst van de KM een kwaad hart ben toe gaan dragen.
Dat vind ik dan wel weer jammer. ik had het dik dertig jaar naar mijn zin met al dat gedoe van patiënten en zo en ja, door een soort van maffia van artsen ben ik het geloof in mijn vak kwijt geraakt. Ik ben der nog steeds wel eens somber over!
* Sorry, het Korps had natuurlijk niet alleen Shag mee, maar ook nog een pakje vloei!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten