Goed, ik kwam dus in mijn "na-pubertijd" en ik ging lezen, ik ging nu echt lezen. Die (overigens hele aardige en goede ook nog eens vriendelijke) broer van die verkeerde blonde, we zien elkaar nog wel eens af en toe, die broer dan, gaf me titels van boeken aan, namen van schrijvers aan, die ik zou moeten lezen en ja, dat waren echt boeken man! Hubert Lampo dus, Johan Daisne en meer van die makkers van die kant, allemaal wat van die magisch realisten. Maar ook zogenaamde "novelles noir", van onder andere Fredric Dard, een Zwitserse thrillerschrijver, die hele zwarte en donkere 'crimestories' schreef. "Het waren allemaal boeken die een verhaal hadden, die iets vertelden, waar een echt verhaal in zat", zei die zwager, maar, vertelde hij erbij, dat ze ook nog literair waren, en ja, dat je dus mee kon lullen in 't café, zeg maar, over boeken. Nu wilde ik helemaal niet meelullen in cafés over boeken en vage schrijvers als zo en zo, (ik noemde Mulisch en Reve al) maar, ja, ik kon niet wachten met te gaan lezen, hetgeen de valse blonde vaak teleurstelde, zij was meer gesteld op het Mokumse uitgangs-leven. Ik wilde dus lezen, meer en meer boeken tot me nemen.
Maar ik trof in die, hele kleine woning, waar de totaal verkeerde blonde en ik bij de schoonma, vertel me nu geen grappen over schoonmoeders, ik ken ze allemaal en heb ze allemaal meegemaakt, hoor. Over deze schoonma, jaren geleden al ontslapen, was ik half/half tevreden, over mijn, helaas ook al overleden tweede schoonmoeder (en over de schoonvader) denk ik met veel en heel veel liefde nog veel terug, maar dat helemaal terzijde.
In een hele grote overloop kast, van dat overigens vrij kleine huis, ergens in Amsterdam Noord, trof ik een wereld van boeken aan! Daar, in die kast, stonden onder andere boeken van Zola en zo. (Maar ook ingebonden tijdschriften van het blad: 'Het Leven' waarin onder andere advertenties voorkwamen van ene Mevrouw Den Uijl uit Utrecht, moeder van de beruchte of beroemde politicus Den Uijl!)
Ik sleepte al die boeken mee, goh, ik werd gek en ik las, naast Innes en Reeman, ook literatoren. Ik las Busken Huet, ik las Nicolaas Beets en ja, dus ook Emile Zola.
Zijn complete werken stonden er niet, helaas, maar veel van de zogenaamde "Rougon Macquart" serie stonden er wel. Voor de niet kenners:
In de Rougon-Macquart romans beschrijft Zola de levens van
verschillende leden van dezelfde familie, over een aantal generaties en
een aantal takken verspreid. Op die manier komen in twintig romans
alle lagen van de Franse samenleving onder het Tweede Keizerrijk, dat duurde van 1815 tot 1870, aan
bod. De serie was bedoeld als verholen kritiek op het keizerlijke regime
en de sociale laag waarop die steunde, wat duidelijk blijkt uit de
eerste roman van de serie La conquête de Plassans (als vierde
verschenen, in 1874). Ook al was het keizerlijke bewind, in 1871, gevallen voor
Zola goed en wel tot uitvoering van zijn gigantische project kon komen,
hij oordeelde het toch de moeite waard het af te maken.
Alle delen laten zich lezen als een aparte roman. De verschillende delen worden in het laatste deel (Le docteur Pascal) met elkaar in verband gebracht. In dit deel zet Zola de basisprincipes van zijn literaire doctrine uiteen.
(Ja, dat van boven is allemaal gejat, hoor, daar is Wiki voor, toch?)
Maar goed, ik las "Germinal" en ik las "De Nederlaag" en ik was verkocht en verknocht aan Zola. Toen ik, later ook nog eens las dat hij een Dreyfussard was, een voorstander van Dreyfuss, en vooral doordat vlammende protest: J'Acusse', lees eerder geschreven artikel, was ik al helemaal fan van hem.
En nog, de boeken uit dat huis zijn verdwenen, ik kan via Het Gutenberg Project, toets dat eens in, daar kan je boeken downloaden van schrijvers die meer dan 75 jaar dood zijn, wat van hem lezen, maar ja, ik heb liever een boek met bladzijden en een omslag beet.
= later meer, over bijvoorbeeld Havank?=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten